Kennelijk vond ze het maar al te leuk om het bloed onder zijn nagels te halen, hem tot het uiterste te drijven. Wat een verschrikkelijk onuitstaanbare kalle kon ze soms toch ook zijn. 'Eigen schuld,' werd hem door het duister nijdig toegesist. Bedankt voor de steun. Savador staarde haar door de schemering vurig aan, zijn slangachtige ogen strak samengeknepen zoals ze als smeulende gouden kolen op haar neer keken. Was het zijn schuld geweest dat hij het begrip 'tot de dood ons scheidt' letterlijk moest nemen en nu levenslang opgescheept zat met een dronken oliedomme loeder als metgezel? Hij had de kinderen in alle wanhoop alleen een moeder willen gunnen sinds hun biologische ervandoor was gegaan, verder had hij er niets achter gezocht. En echt van Uda houden, dat zou er al helemaal niet van komen. Getrouwd of niet. Die zeug ging het alleen maar om de drank en het naar bed gaan. En om te profiteren van zijn hoge inkomsten, niet te vergeten. Hij bestempelde het als diep driestig dat Neara niet in leek te zien dat hij dit liever ook allemaal niet gewild had, maar zoals altijd moest haar verdomde koppigheid weer opspelen. Hoe kon dat ook anders op momenten als deze. Met volle tegenzin had hij met een enkele knip van zijn vingers de lichten weer aangedaan. Lichtje. Een grote brandende kaars in de hoek die een warme gloed door de kamer verspreidde en op de muren en het meubilair wierp. Een lichte verzachting voor de gespannen atmosfeer, maar het deed hun verhitting er nog altijd niet mee verkoelen. Hij mocht blijven slapen voor de nacht, wat een wonder voor de godganse wereld weer. Of het nu anders was gelopen of niet, hij was toch wel gebleven als ze hem flink geweigerd had. Heus niet alleen voor zichzelf, het ging hem vooral om het belang van de kinderen. Dat Uda op een zekere nacht bovenop hem klom kwam er vast nog wel een keer van, dat was onvermijdbaar. Maar hij voelde er toch weinig voor om zijn nachtrust te benutten in een stinkende walm van alcohol en rook.
'Wil je hier nog slapen, of niet?' moest madame hem weer zonodig toesissen met die dodelijke blik in haar lonkende ogen die ze hem vervolgens toewierp.
'Ja, en ik blijf hier overnachten!' Godver, ze maakte het er niet bepaald beter op. Zijn snauw wist hij zo in te houden dat het er niet in een luide stemverheffing uitkwam, wilde niet het hele vermoeiende proces doorgaan om klaarwakkere kinderen opnieuw in slaap te moeten brengen. Dan zou hij haar de schuld geven. In alle overhaast en woede beende hij met ontblootte tanden op haar af, duwde haar ruw met zijn heup opzij bij het bed in de slaapkamer toen ze op het punt stond Asema erin te leggen. Daar kwam niets van in, absoluut niet. Het was niet haar kind, hoezeer ze het ook wenste. En hij wilde ook wat gezelschap voor de nacht, zo vreemd was dat toch niet?
'Je wilt dat kind op een bánk laten slapen, zo jong als ze is?' Smijt maar weer met opmerkingen kind, ik ben het toch maar. Savador keek haar nijdig aan terwijl hij met een bleke hand om Asema's achterwerk het meisje hoger tegen zijn schouder legde.
'Ik moet ook op een bank slapen, zo jong als ik ben!' beet hij Neara hees in haar gezicht toe, moe van haar zinloze gediscussiëer. 'Ze slaapt op mij,' vervolgde hij daarna wat kalmer, al klonk zijn stem nog terughoudelijk nors. Hij keek met een verbeten trek van haar weg. 'Denk je nu echt dat ik haar op die harde bank laat slapen? Wellicht zou je er goed aan doen om zachter meubilair te kopen en je zonde te herstellen.' Zo, als zij hem schulden ging geven zou hij dat ook eens gaan doen. Ze kon het allemaal in haar mooie gezichtje terugverwachten, de troel. 'Alsof je een plek verdiend naast me in bed. Wie denk je wel niet dat je bent,' met over elkaar geslagen armen moest ze weer minachtend bij de deurpost blijven staan. Loop door, zeur. 'Beslist niet verrassend dat je me die vraag stelt. Je weet inderdaad niet wie ik ben.' Hij snoof, liep met gesloten ogen en zijn kin iets hooghartig opgeheven langs haar heen de woonkamer in. Niet meer luisterend naar haar eindeloze gezeik, geen gehoor gevend aan haar geklaag. Ze moest altijd wel iets te zeuren hebben. Hij sloeg haar aanbod voor het nemen van een eventuele douche kortaf af, wilde alleen maar dat ze hem voor nu met rust liet. Maar ze bleef zijn bewegingen volgen terwijl hij met het flesje en de melk in de weer was, hij voelde haar ijzige blik nog branden toen hij in de keuken stond en ze hem al niet eens meer zou kunnen zien. Met een diepe frons kwam hij de kamer weer binnen, draaide de dop op de gevulde fles met ruwe bewegingen die aantoonden dat hij zich eraan ergerde om zo in de gaten gehouden te worden. En niet zomaar; hij irriteerde zich er mateloos aan.
'Wat?!' Zijn harde slangachtige ogen staarden haar kil aan. Alsof hij één of andere zware crimineel was die niet eens alleen mocht worden gelaten bij zijn bloedeigen kinderen. Zíjn kinderen! Belachelijk. Met het flesje nog in een hand spreidde hij licht zijn armen, staarde haar verwijtend aan. 'Zeg het maar weer hoor, bij Medusa!' Hij had nog niet eens iets fouts gedaan, deed alleen zijn taak naar behoren als vader van twee peuters. Benend passeerde hij langs haar, zijn lange zwarte lokken deinden sluik tijdens het lopen achter hem aan om bij stilstand weer over zijn rug neer te vallen. Keek haar al niet eens meer aan nu ze zich weer als een vreselijke trut op moest stellen. 'Kom maar, jongen.'
Traag tilde hij Elwin van de stoel, nam zelfo p het zitvlak plaats om de kleine jongen dwars over zijn schoot te zetten en hem met één ontblootte arm in het mouwloze hemd dat hij droeg langs zijn kleine lichaampje heen te leggen. De ander had hij half opgeheven, de fles omklemmend in zijn hand naar de snakkende mond van zijn zoontje gebracht om hem de warme melk te gunnen. Elwin sloot zijn kleine lipjes voorzichtig om de speen, sabbelde er gretig aan om de warme drank naar binnen te zuigen. Stilletjes, zoals hij altijd was als hij zijn melk met honing kreeg. Savador geloofde dat het was uit tevredenheid. Terwijl hij zijn kind voedde gleed zijn blik langzaam omhoog, vestigden zijn slangachtige ogen zich diep in de zilvergrijze poelen van Neara. Voor een fractie van een seconde de vlammende woede geblust, zag de onzekere uitdrukking op haar gezicht, de zwakke droevenis die hij in haar ogen kon bespeuren, de wenkbrauwen die licht naar elkaar toegetrokken waren in een hopeloze frons. En hij zag ook dat ze moe was, bekaf. Net als hij. Waarom nog langer zo doorgaan, langs elkaar heen levend en elkaar verwijtend van dingen? Als het zonodig moest, dan morgen. Niet nu meer. De kinderen waren moe, hij was moe, zij had zo te merken ook hard haar slaap nodig. Waar de oorzaak lag hoe het kwam dat ze weer zo bezig waren wist hij niet. Zijn helder denkvermogen had hem in de steek gelaten en plaats gemaakt voor een groot behoefte aan slaap. Er was nu toch geen touw aan vast te knopen, dus waarom zou hij er ook over in zitten? Met Elwin die de fles melk nu eigenhandig met twee knuistjes had vastgepakt op zijn schoot staarde Savador roerloos terug. Zijn houding ondoorgrondbaar, maar ook zijn wenkbrauwen bewogen even later iets omhoog in een toegevende frons. Hij wendde zijn blik van haar af toen zij de hare neersloeg, deed net alsof hij zich al die tijd gewoon op Elwin gericht had toen ze in beweging kwam en naast zijn stoel ging staan. 'Klaar?' hoorde hij haar zachte stem vragen. Hij zweeg de eerste ogenblikken, hief het flesje verder achterover om de laatste beetjes melk in Elwins mond te zien verdwijnen. 'Klaar,' beaamde hij toen zacht, ging nog even met een slabber langs Elwins met melk bedruppelde gezicht voor hij hem zwijgend aan Neara overhandigde. 'Welterusten, papa,' fluisterde het jongetje zacht tijdens de korte omhelzing. Savador drukte een zachte nachtzoen tussen de zachte zwarte lokken tegen zijn hoofd. 'Welterusten, jongen,' mompelde hij zacht terwijl hij zijn blik neersloeg en zich terug liet zakken in de stoel. Neara niet aankijkend, het was niet zijn intentie om de ongemakkelijke sfeer te versterken. De witte mevrouw, mama, tilde Elwin van zijn schoot en liet de warme plek op zijn bovenbenen daarmee direct verkillen. Eveneens wat somber hoe hij daar schuin in de stoel zat, alsof het gemis van zijn zoontje hem nu al naar de keel greep. 'Als ze niet kan slapen mag je haar in het bed leggen. Als je niet bang bent dat ik haar straks iets aandoe of dat je anders sterft van eenzaamheid,' zwijgend bleef hij in dezelfde roerloze houding in de stoel zitten, zijn blik op het tapijt gericht en zijn mondhoeken hangend, niet eens de fut meer hebbend om er met een hard weerwoord op te reageren. Voor hij er erg in had was Neara al naar de andere kamer verdwenen, Elwin tegen haar boezem gedrukt, de deur gesloten. Niet eens een goedenacht naar hem gericht, in het sterkste geval een nachtzoen die hij verwachtte toch niet te krijgen. Zacht slaakte hij een zucht en legde zijn achterhoofd te rusten op de rugleuning van de stoel. Somber starend naar het plafond. Ze waren weer lekker bezig geweest tegen elkaar, en daar kwam altijd een wee gevoel als dit uit. Verdomme. Waarom ze elkaar voor één keer niet eens volledig konden begrijpen. Maar diep van binnen wist hij dat daar nog heel wat meer voor nodig was. Met een zwakke geforceerde glimlach op zijn bleke gezicht liet hij zijn kin wat zakken, zijn warme vaderlijke blik op zijn lijkende dochtertje tegenover hem op de bank gericht. Het meisje met de melkwitte huid en dezelfde slangachtige ogen zat daar stilletjes op het zitvlak, haar vader afwachtend aanstarend. Zo nu en dan vielen haar oogleden half dicht, al leek het wel alsof Asema dat tegen probeerde te gaan. 'Zullen wij ook maar eens een poging doen tot slapen?' Hoogste tijd, vooral voor een meisje zo jong als zij. Met een onderdrukte kreun kwam Savador uit de stoel overeind, liep tussen zijn lokken krabbend naar een willekeurige eikenhouten kast waar hij voor neerknielde om de onderste lade open te schuiven. Zoekend naar een deken die er warm genoeg uit zat om de kilte van de herfstnacht uit te bannen. Hij vond er één in de kast ernaast. Roomkleurig, groot en van een zachte stof. Het moest genoeg zijn voor hen tweetjes. 'Kom maar.' Moe glimlachend zette Savador een knie op de bank, boog zich naar de armleuning toe om zich op zijn rug te draaien en Asema op zijn borst te tillen. De deken sloeg hij vervolgens warm om hen heen, de zijkanten goed om zijn eigen lichaam en dat van Asema bedekkend om geen kou eronder toe te laten. Asema kroop knus tegen hem aan, haar slaperige hoofdje op zijn borst en haar gezicht gedraaid naar zijn hals. Met een vingerknip doofde Savador de enkele brandende kaars en zocht daarna zelf een houding waarin hij sneller in slaap zou kunnen vallen. De kamer leek plots overmeesterd te zijn door een totale duisternis, er was even geen hand voor ogen te zien. Het hoefde niet lang te duren voor zijn ogen aan het duister zouden wennen.
'Fijn dromen,' fluisterde hij Asema zacht toe met een kus op haar kruin. Hij legde zijn armen daarna losjes om haar heen, zijn ingevallen wang schuin tegen haar hoofd. In een beschermende omhelzing in slaap vallen; ze mocht het dan wel niet uiten maar Savador wist dat ze dat fijn vond. Aardedonker en doodstil. Het enige geluid was het zachte tikken van een klok ergens in de kamer, en het besef van de aanwezigheid van Neara en zijn zoontje in de andere kamer. Zouden ze al slapen? Hij hoorde in ieder geval geen stemmen, hoorde ook niet het uitbundige stemmetje van Elwin. Die moest hoogst waarschijnlijk al ingedommeld zijn, moe als hij was. Zijn eigen oogleden werden ook zwaar. Hij moest echt hoognodig alle uren aan slaapgebrek inhalen die hij verspild had aan nachtelijk overwerk of het staren in het niets door Uda's gesnurk, de knagende gedachtes in zijn hoofd en de zorgen die hem vooral 's nachts wisten te teisteren. Dit keer kostte het hem minder moeite, misschien was het omdat hij zich nu in een andere ruimte bevond. Zijn ogen hadden zich al gesloten, zijn eigen ademhaling afgestemd op die van Asema, die rustig en geleidelijk was. Het meisje moest ook al slapen. 'Vader?' Of niet. De zachte fluistering door de duisternis en de bewegingen hoe ze haar hoofd iets oprichtte deden zijn ogen weer half openglijden. 'Ja?' vroeg hij zacht. Ook fluisterend. 'Ik lig niet lekker.' Automatisch verscheen er een lichte frons tussen Savadors wenkbrauwen terwijl hij zijn ogen weer traag sloot, natuurlijk niet zichtbaar in het donker.
'Waarom lig je niet lekker?' Hij voelde hoe Asema zich op haar kant draaide, haar neusje streek in de handeling langs zijn ontblootte bovenarm. 'Het is hier te koud en te hard,' antwoordde ze zachtjes terug. Het moest de bank zijn, daar doelde ze op. Ze was moe en anders viel ze zo in slaap in deze houding. 'Wil je in het bed?' vroeg Savador enkele tellen later zacht. Een kleine snuif, stilte. Maar hij kon haar hoofd voelen bewegen toen ze er zwijgend mee knikte. Even leek het alsof hij besloten had toch te blijven liggen, maar uiteindelijk kwam hij met een zachte zucht weer overeind en haalde de deken omlaag. 'Fhíneáil, kom dan maar.' Asema had hij voorzichtig naast hem op de bank van zich af gezet. Voorzichtig tilde hij haar onder haar oksels op toen hij door het duister kon zien dat ze op de bank stond en haar armpjes naar hem omhoog stak. Zo stil mogelijk schuifelde hij naar de deur van Neara's slaapkamer, alles op de pikkeblinde tast. Hij kon het bed als een grote vierkante witte schim in de schemering zien afsteken bij binnenkomst, de twee verschillende zachte ademhalingen lokten hem dichterbij om na te gaan of de personen onder het dekbed daadwerkelijk zijn zoontje en de vrouw die hij liefhad waren. Onnodig; hij kon met zekerheid zeggen dat zij het wel degelijk waren. Zacht sloot hij de deur weer achter zich, slofte op blote voeten en met Asema in zijn armen naar het bed. Hij legde haar naast het gestalte van Elwin neer, zette een knie op het matras om vervolgens zelf voorzichtig dichterbij het gezelschap te kruipen. Medusa, het bed was groter dan hij zich kon herinneren. Misschien leek dat nu maar zo doordat hij alles in het donker moest doen. Hij wist het niet, maar het maakte ook niet uit. Langzaam tilde Savador de deken omhoog, kroop er daarna zo snel mogelijk onder om de anderen niet te wekken met een koude bries. Zachtjes schuifelde hij dichter naar het midden toe, waar Asema zich tevreden tegen zijn borst nestelde en Elwin slaperig zijn hoofdje draaide. Zoals Diva's felblauwe ogen leken ook zijn felgroene ogen zwakjes in het duister licht af te geven. 'Papa?' vroeg hij zachtjes maar verrast, zijn stemmetje schoot blijmoedig in de hoogte. 'Shht.' Glimlachend legde Savador een vinger tegen zijn lippen, maar hij kon Elwin moeilijk van zich afduwen toen het jongetje zich over zijn zusje heen bewoog om zijn vader een liefdevolle knuffel te geven. Zijn bleke vingers streelden even zacht door de zachte zwarte lokken voor hij hem weer zachtjes toesprak.
'Ga maar weer bij mama liggen. Gun je zusje ook wat de ruimte.' Stilletjes aan bewoog Elwin zich weer terug naar de warme boezem van Neara. Pas toen het jongetje weer stil lag kroop Savador voorzichtig over het matras dichter bij Neara, door het duister starend naar haar gezicht. Ze was zo mooi, zo onschuldig. Zijn mondhoeken krulden zwakjes om bij zijn gedachten die weer afdwaalde naar haar vertederende schattige houding. Met een kleine hernieuwde glimlach op zijn gezicht bracht hij zijn hoofd dichterbij om dat naast haar op het kussen te leggen, het zijne iets hoger zodat zijn kin op haar kruin rustte en haar gezicht zich bij zijn hals bevond. Zijn arm legde hij onder de dekens voorzichtig om haar slanke middel. De kinderen tussen hen in, de nacht die zo eeuwig mocht duren. Warm, knus. Een familie zoals hij die zich altijd gewenst had, en heel iets anders was dan de simpele sleur met Uda.

Ze hadden nog uren door kunnen ruziën, ze had verhit op zijn hatelijke woorden kunnen reageren en zo maar voort. Ze had er de fut niet meer voor, er was teveel gebeurd en hij had een te grote rol gespeeld de afgelopen dagen. Ze wilde het niet meer, was geen iemand die van ruzies kon smullen. Het maakte haar moe, maar haar koppigheid en haar status die ze moest en zal bewaren maakte het moeilijk zijn woorden te negeren. Ze had Elwin opgetild en hem mee genomen om geheel uit het zicht te verdwijnen voor Savador. Was haar bed ingekropen met het weeïge en oververmoeide gevoel. Het kostte haar normaal wel enige tijd om in slaap te vallen, om zichzelf eindelijk tot rust te laten komen en haar zorgvuldig opgebouwde muur te laten zakken. Vaak gepaard met het feit dat de verhulde emoties van de hele dag naar boven kwamen, haar zo moe maakte dat ze in slaap viel en de volgende ochtend weer wakker werd om het zelfde riedeltje weer opnieuw te beginnen. Maar deze keer was het anders, werd haar egoïsme gestreeld met het kleine jongetje in haar armen. De warmte van het jongetje tegen haar borst, haar knieën opgetrokken en haar armen om het kleintje heen. Ze had het koud, vreselijk koud. Diep in slaap gevallen, ontsnapt aan alle zorgen en gedachtes merkte ze niet eens dat de deur even later weer opende. Normaal was ze er wakker van geworden, maar in deze onwennige situatie was ze geheel uit haar doen. Te moe om te vechten tegen de slaap lag ze in de diepe stilte tegen de kleine Elwin aan. Enkel haar gezicht verschoof wat op het kussen toen de deken omhoog ging, de koude lucht de warme opzij duwde en er een lichte kippenvel op haar huid ontstond. Daarna lag ze weer stil, haar bovenste arm slapjes over Elwin heen, haar hand nu tegen Asema aan die er tegenaan gelegd was. Zodra Elwin omhoog bewoog gleed haar arm van hem af, draaide haar bovenlichaam wat van hem af en draaide haar gezicht. Zoveel beweging hoorde niet in haar slaap in haar bed te zijn, het maakte haar haast onrustig in haar weggezakte status. Doodstil bleef ze liggen, terug in de diepe slaap, toen Elwin zich weer tegen haar aan nestelde. Haar lippen van elkaar om haar diepe ademhaling meer ruimte te geven, haar smalle gezicht serener dan als ze wakker was. Het was een waas die altijd om haar heen hing, gepaard met de eeuwige rust die ze af leek te stralen. Doordat de tweeling lager lag, was de deken wat van haar af getrokken. De huid erboven voelde ijskoud aan, al was de lucht in de kamer helemaal niet zo koud. Zelfs toen Savador dichterbij schoof werd ze niet wakker, kon ze hem niet schreeuwend en verbeten terug sneren naar de bank in de woonkamer om foeterend op hem de deur met een klap achter zich dicht te trekken. In elke diepe ademhaling streek haar warme adem langs zijn hals nu hij zijn bovenlichaam dichterbij had gebracht. Het gewicht van Elwin die haast boven op haar was gekropen hinderde haar niet, de arm om haar middel leek zelfs geen invloed op haar te hebben. Diep in slaap verliep de nacht voort, haar lichaam haast onbewegelijk met het kleine gewicht die steeds verder op haar kroop. Ergens midden in de nacht, toen haar ene arm om het lichaam van Elwin was gekropen en haar hand op die van Savador was gegleden schoof ze dichter naar de warmte toe nu er een gat was ontstaan. Op zoek naar warmte die er normaal niet was, naar de warmte waar haar ijskoude huid naar snakte. Haar lichaam schuin, waardoor haar schouders nu tegen Savadors borst aan drukte, haar gezicht tegen zijn sleutelbenen aan.

Vroeg in de ochtend leken de twee kleine warmtebronnetjes geheel te zijn verdwenen. Nog net waren de trippelende voetjes te horen, gleed de deur open om open te blijven staan en waren de zachte en hoge stemmetjes hoorbaar voor de vroege ochtendvogels. Elwin en Asema waren vroeger wakker geworden, waren uit bed gegleden en naar de woonkamer getrippeld. Daar bleven ze op de grote banken stilletjes spelen, gaven geen warmte meer in het bed. In een lichte kreun van ongenoegen rolde Neara naar de warme plek op het matras, trok de deken met zich mee tot over haar schouder en doezelde door. Een grotere warmte had plaats gemaakt, eentje die haar gehele lichaam kon voorzien van de heerlijke gloed. Opgekruld lag ze tegen Savador aan, haar ene knie opgetrokken over zijn ene been heen. Ze had de warmte nodig, en hoewel haar huid was opgewarmd was het naar haar mening nog te koud. Nog niet klaar om wakker te worden sliep ze rustig verder, onbewust van het feit dat ze zichzelf tegen Savador aangeplakt had. In de woonkamer weerklonken af en toe vrolijke en opgewekte kreetjes van de twee kleuters, maar zelfs dat haalde Neara niet uit haar slaap.

Hoe had het ook anders dan tussen hen tweetjes kunnen lopen. Negen van de tien keer draaide het op een onvermijdelijk conflict uit, dat uiteindelijk weer gedoofd werd door middel van hun stille liefde. Hij die stiekem gewoon dol op haar was, zij die hem o zo aantrekkelijk vond als hij boos was. Maar de klok tikte de tijd weg en liet bij de minuten van de latere uurtjes een deken van vermoeidheid over hen heen vallen. Want zinloos tijd verspillen, dat was nu precies waar ze mee bezig waren. Daarbij moesten de kinderen hoognodig ook onder de wol. Zij die Elwin meenam naar haar kamer die nu blijkbaar verboden terrein voor hem was - ook al hadden ze al eens samen het bed gedeeld - en hij die vannacht over Asema zou waken. Terwijl hij met de kleine meid op zijn borst languit op de bank lag onder dat dunne dekentje staarde hij bedenkelijk door het duister, luisterend naar het zachte getik van de klok en Asema's rustige ademhaling. Zich inbeeldend hoe Neara in de kamer naast hem zich moest genoegen met Elwin, opgekruld met z'n tweetjes in bed en met een vertrouwd gevoel in haar binnenste met een kind dat met een tevreden glimlach tegen haar aan sliep. Hoe hij er misschien ook naast had kunnen liggen om het familiegevoel compleet te maken. Als ze maar niet zo onredelijk tegen elkaar hadden gedaan had dat nu de realiteit kunnen zijn. Eigenlijk voelde hij zich wat onwennig op het moment dat hij zuchtend akkoord ging met Asema's belang, het gevoel borrelde tegenstrijdig in zijn binnenste op. Maar aan de andere kant beschouwde hij het als alles behalve erg. Zo zacht mogelijk duwde hij de deur naar haar slaapkamer open, alles op de tast door het donker met de kleine meid op zijn arm. Savador kon haar in het donker niet zien, kon haar alleen maar van de rest in de schemering onderscheiden als een witte schim. Maar hij wist dat ze daar lag, sereen, bloedmooi en in diepe slaap. Kon haar horen inademen en zachtjes uitademen, Elwins kinderlijke ademhaling ertussendoor. Voorzichtig kroop hij over het bed, voegde zich bij het gezelschap om niet koud en eenzaam vannacht te zijn. Asema die warm tegen zijn borst aankroop, Elwin die hem kennelijk opgemerkt had en zijn vader opgelaten een stille knuffel gaf om vervolgens op zijn verzoek weer terug te schuifelen naar de witte, slapende mevrouw. Zijn slangachtige ogen bleven met een lichte frons gefixeerd op de vorming van haar gezicht toen hij zich dichter naar haar toebewoog en zijn hoofd in het kussen naast het hare weg liet zinken. Alles heel stil en beleidelijk, wilde het liefst voorkomen dat ze wakker zou worden en hem zonder pardon direct weer het bed uittrapte. Maar ze werd niet wakker. Onbeweeglijk sliep ze door, zelfs bij Elwins enthousiaste stemmetje. In de dichtbij gelegen positie nu hij vlak naast haar lag met enkel de inmiddels weer induttende kinderen tussen hen in kon hij de warme adem die haar bloedrode lippen verliet over zijn huid voelen strijken, genoot er even met een huivering van. Maar toen hij zijn naakte arm om haar middel legde merkte hij hoe koud haar huid was die niet door de warmte van de deken werd beschermd. Het lag bij hem ook maar tot ongeveer zijn middenrif opgetrokken, lager dan gewoonlijk voor de kinderen. Zijn hoofd lag schuin tegen het hare, zodat hij - nu zijn ogen wat aan het duister waren gewend - met bonzend hart naar haar lichte gezicht en haar gesloten ogen met de perfect gekrulde wimpers kon staren. Zo lang als hij wilde. Tot zijn paars gemarkeerde oogleden te zwaar werden om nog langer open te houden. Hij had ze al bijna half gesloten toen zijn ogen in een verschrikte inademing die iets luider was dan hij had gewild weer openschoten op het moment dat ze haar ijskoude lichaam plots tegen zijn borst drukte en hij de ijzige kilte nog door de dunne stof van zijn mouwloze hemd heen kon voelen. Zijn iets verwijdde ogen zakten weer langzaam toe, hij legde zijn warme gespierde armen steviger om haar heen om haar te beschermen tegen de kou. Elwin neigde meer naar Neara's kant toe, was half op haar gekropen zodat ze de ruimte had gekregen om onbewust dichter naar hem toe te schuifelen. Met zijn kin rustend op haar hoofd die ze veilig tegen zijn sleutelbeen had gedrukt sliep hij al gauw genoeg ook in. Hij had er al niet eens meer besef van dat haar slanke hand in de zijne was gegleden.

Een moeilijke frons trok over zijn bleke gezicht, zijn smalle lippen bewogen zich even van elkaar om zijn lichtelijk op elkaar geklemde tanden te onthullen. Een kortdurende kille bries deed een poging zijn warmte weg te nemen, zachte geluidsbronnen bereikten ongewenst zijn oren. Langzaam ontwakend uit zijn slaap door de gedempte kinderstemmetjes in de woonkamer, het zachte getrippel van hun kleine voetjes over de laminaatvloer, zacht gelach, vroege vogels die buiten tjirpten en de heldere licht in het vroegst van een nieuwe dageraad dat nog enigzins tegengehouden werd door de dichtgeschoven gordijnen. Dieper fronsend omdat hij nog helemaal niet wakker had willen worden. Maar het beklemmende gevoel in zijn borst werd gesusd op het moment dat zijn ogen opengleden en het eerste wat hij zag Neara's gezicht was. Zelfs wonderschoon in de ochtend, haar sneeuwwitte lokken nauwelijks door de war door het draaien over het kussen, de make-up in geen enkele mindere veeg over haar gezicht getrokken. Ze lag om zijn lichaam heengeklemd, had wanhopig de warmte opgezocht nu de kinderen al op waren om zonder het zelf te weten te beseffen dat hij de enige warmtebron was die nog over was gebleven. Knus tegen hem aan, de soezelige warmte delend, één been opgetrokken en over het zijne gelegd. Pas nu merkte hij met afgunst dat de lust zich 's nachts onbewust ontplooid had tot een halve oprichting in zijn broek, drukkend tegen haar bovenbeen. Vanzelf gegaan terwijl hij sliep. Hij had geen vage dromen gehad, had ook niet aan zulke dingen gedacht. Ongemakkelijk bewoog hij zijn onderlichaam wat van haar af, liet het begaan zodat het zelf wel weer weg zou zakken. Zijn bleke hand richtte zich vanonder de dekens op en streelde zacht door de zachte witte lokken die golvend haar volmaakte gezicht omlijsten. Heel voorzichtig en bekwaam om haar nog even te laten slapen. Even staarde Savador nog weifelend naar haar gezicht, maar hij boog zich het volgende moment vastberaden naar voren om zijn smalle lippen op haar voorhoofd te drukken. Een paar kleine centimeters van het plekje af waar hij haar een zoen gaf drukte hij opnieuw zijn lippen tegen haar huid, herhaalde het nu weer iets links en dan weer meer rechts nog eens en nog eens. Zo zachtjes een voorzichtig mogelijk. Zijn ogen bleven gesloten na de laatste zoen, hij drukte haar slanke lijf dichter tegen zich aan en legde zijn eigen hoofd over haar schouder tegen het hare, rustend op de zijkant van haar gezicht. Nog even slapen zo met haar in zijn armen. Ervan genieten. Nu kon het nog. Verschrikkelijk fijn, maar het moment werd al gauw verstoord door vluchtige pasjes die naderden en nu vlak achter hem door de schemerige kamer klonken. 'Papa!' weerklonk Elwins vrolijk stemmetje opgewekt in de morgen. 'Pap, ik heb hong-urr!' De toon in de woorden klonk lekker eigenzinnig, zeurderig alsof het jongetje het al tientallen keren aangetoond had en zijn vader hem nog steeds niets te eten had gegeven. Savadors smalle wenkbrauwen kropen naar elkaar toe in een norse frons die op zijn gezicht bleef staan, zijn hoofd bewoog een paar millimeters van zijn plaats waarna hij gewoon verder probeerde te slapen. 'Papaaaaaaaaaaaaaaaaa.' Het jongetje was nu moeizaam op bed geklommen, kroop naar de brede rug van zijn vader toe. 'Pap pap pap pap pap pap pap pap pap pap.' De kleine knuistjes sjorden aan zijn schouders, trokken aan zijn lange lokken terwijl hij irritant in zijn oor bleef roepen. 'Elwin..,' mompelde Savador met zijn ogen nog gesloten terug, een mislukte poging om hem een strenge waarschuwing te geven. Zijn stem net geen fluistering meer, waardoor zijn bittere sinistere stemgeluid als zware bastrillingen door zijn keel en borst gingen en hij bang was om er Neara mee te kunnen wekken. Hij kwam met tegenzin overeind en legde Neara voorzichtig terug op de warmste plek toen Elwin nu op het punt stond om boos op de matras te gaan springen. De deken trok hij zorgvuldig over haar naakte schouders heen. 'Goed, wat wil je eten?' Krabbelend in zijn lange warrige lokken slofte Savador slaperig naar de woonkamer terwijl hij Elwin volgde en achter de rug van zijn bleke hand een geeuw onderdrukte. 'Lepel ei!' Hij gilde het woord bijna in een stoot van lucht uit. 'Lepel ei,' nog niet helemaal wakker schuifelde Savador met doezelende gesloten ogen naar de aanrecht, haalde hier en daar wat kookgerei tevoorschijn. Hij wreef met een tweetal vingers de slaap uit zijn ogen en draaide zich vervolgens met een pannetje in de hand naar zijn kinderen om.
'Zullen we eerst een ontbijt voor.. mama maken?' Het woord kwam wat moeizaam over zijn lippen, nog niet helemaal gewend aan het idee. Maar Elwin als het enthousiasme zelve gooide toestemmend zijn armpjes in de lucht. Asema zat zwijgzaam op de bank en liet zich er langzaam afglijden om ook te helpen. Elwin hielp mee met het koken van de eieren, zijn grote handen lagen begeleidend in draaiende bewegingen over die van Asema om haar te laten zien hoe je sinaasappels moest persen en zelf hield hij een oogje op het afbakbrood dat hij in de oven had gelegd. Het duurde niet lang voor het dienblad met de twee handgrepen volgestouwd was met een bord met twee baguette broodjes, een eidopje met een warm ei dat Elwin half gepeld had en een vers glas sinaasappelsap op de hoek. Hij moest er voorzichtig en bijna schuifelend mee lopen met die twee kleinen die voor hem uit de slaapkamer in huppelden en over het bed kropen. Langzaam zeeg Savador op de rand van het bed neer, zette het dienblad op de matras terwijl hij zich naar Neara toedraaide die misschien nog sliep. Hij zette een vuist in de matras, steunde op die arm om zich naar haar gezicht toe te buigen in de hoop haar te kunnen wekken met een kleine kus op haar voorhoofd. Zijn vingers streken zacht door haar sneeuwwitte lokken, streken ze uit haar gezicht weg. 'Goedemorgen, schoonheid,' sprak Savador terwijl hij met een lieflijke glimlach op haar neerkeek.

Zuchtend sliep ze door, niet geheel meer zo diep als voorheen. Maar nog de diep om werkelijk wakker te worden van de trippelende geluidjes, van de bewegende warmtebron waar ze tegenaan gekropen was. Stilletjes bleef ze liggen toen zijn vingers langs haar huid gleden, zelfs toen zijn lippen zachtjes haar huid bedrukte was er geen reactie van haar slapende gestalte. Enkel een diepere inademing, een lichte beweging van haar hand voor haar gezicht op zijn borst en verder niets. Drukkend wikkelde de warmte zich om haar heen, liet haar slapende lichaam het over zich heen komen. Haar huid was niet koud meer, opgewarmd door de nacht heen. Maar elke warmte was op dit moment welkom. Toch leek haar ademhaling iets te veranderen voor het luisterend en getrainde oor van een luchtmagiër bij het schelle stemmetje van Elwin. Een verstoorde zucht, een draai van haar hoofd om daarna weer stil te blijven liggen terwijl Elwin het bed op kroop. Het stemmetje drong door, zeker nu er een herhalende toon was die zich tot haast irritant toe tot haar door drong. Haar ogen opende niet, maar slapen deed ze ook niet meer. De warmte tegen haar aan kwam niet bekend voor, de mistige fase waarin ze zich bevond was de danken aan de diepe slaap waarin ze gelegen had. De plotselinge verandering van het geluid bracht een gedachte frons op, probeerde te realiseren wat er aan de hand was. Pas toen realiseerde ze het, op het moment dat de woorden doordrongen en de warme boeien om haar lichaam van haar af gleden. Niet het lef om haar ogen open te doen bleef ze slapjes liggen, alsof ze nog diep in slaap verzonken was. Wat deed hij hier? Waarom had ze hem niet gedachteloos weg geduwd. Zich vervloekend in zichzelf omdat ze ergens wilde dat hij niet weg ging. De warmte en geborgenheid met zich mee nam. Op het kussen bleef ze doodstil liggen toen Savador het bed uit gleed, besefte nu pas dat de tweeling het bed uit was gekropen. Langzaam verder wakker wordend volgde ze de bewegingen in de andere kamer, luisterde naar de geluiden met gesloten ogen. Hoe onwennig het was dat er mensen rustig bezig waren met leven, terwijl zij nog in haar kamer lag. Hoe prettig het was naar die geluiden te luisteren, hoe prettig het was mensen in de woning te hebben behalve haar spiegelbeeld of Joseph die er enkel was omdat hij geen opdracht had. Flinterdun krulde haar mondhoeken om in een glimlach bij het enthousiaste antwoord van Elwin, de slaperige reactie van zijn vader daarop volgend. Tussen haar wimpers door keek ze in het niets bij Savadors zin, leek plots erg naar zulke dingen te snakken. Maar hoe ze de woede nog in haar op voelde vlammen bij de ruzie, hoe de verwarring terug kwam bij het denken aan de vorige avond leek alles en alle gevoelen zo snel op elkaar te volgen. En nu, het ontspannen gevoel bij het luisteren naar de gezellige geluiden. Naar de woorden die ze altijd gehoord had willen hebben, woorden die over haar gingen hoewel ze wist dat ze een leugen waren. Afwezig staarde ze voor zich uit, rook de geuren van het eten en hoorde de bezigheden in de keuken aan zonder ook maar te bewegen. Naarmate de vorderingen verder gingen zakte haar ogen weer dicht. Ze had niet verwacht dat ze het ontbijt echt zou krijgen, had ergens verwacht dat hij gewoon weer met de tweeling zou verdwijnen zodat ze zichzelf en hem niet hoefde te confronteren. Maar haar deur gleed open, ze hoorde de kleine trippelende pasjes gevolgd door de sloffende stappen van Savador. Ongewild sloeg haar hart sneller zodra ze in de buurt kwamen, ze haast omringt was door het drietal en ze wist dat Savador naar haar toe bewoog. Pas toen zijn lippen op haar voorhoofd drukte sloegen haar ogen open. Een verbazende reflex, staarde voor haar opzij omhoog om zijn gezicht te vinden. Even staarde ze hem enkel aan na het horen van zijn woorden, om daarna haar blik van hem af te richten en voorzichtig op te komen. ‘Valt ook wel weer mee,’ klonk het zachtjes, nog slaperig alsof zijn koosnaampje vanuit haar mening veel te overdreven was. Met een hand door haar blonde lokken keek ze de opkijkende tweeling nu aan. Voorzichtig glimlachte ze, voelde zich duidelijk geheel ongemakkelijk in deze situatie. ‘Moeten jullie niet eten?’ verklapte dat ze zonder het ontbijt gezien te hebben wist waarom ze hier waren. Met haar hand nog in haar sneeuwwitte lokken keek ze op naar Savador. ‘Kom, hebben jullie ook honger?’ richtte ze zich iets te snel weer op de tweeling, klopte met een nog wat zwakke glimlach naast zich op het bed waarna ze het dienblad op haar bovenbenen liet steunen. Voorzichtig liet ze haar blik over het eten glijden, om vervolgens op vrolijke aanwijzingen van de wijzende vingertjes voorzichtig te gaan eten. Werd nadrukkelijk aangewezen wat ze na wat moest eten en wat ze wanneer moest drinken en op welke volgorde. Met een steeds groter wordende glimlach liet ze zich begeleiden door de twee, vond het alles behalve erg dat haar hele ontbijt werd geleid. Zelfs zo dat Elwin op ten duur het glas in haar handen drukte en vastbesloten ernaar keek, alsof ze geen andere keuze had dan dit te drinken. Af en toe schoten haar ogen op naar Savador, om ze weer neer te slaan enkel bij de weet dat ze niet wist hoe ze tegen hem moest doen. Haar koppigheid had het niet volgehouden, maar het ongemakkelijke gevoel gaf haar ook geen houding. ‘Dank je,’ kietelde ze Elwin zacht lachend toen deze haar bijna complimenterend toesprak toen ze alles op had. Ook Asema kreeg een vrolijk prikje in haar zij. ‘Zal ik dan nu maar wat eten voor jullie maken? Wat willen jullie?’ eerst leek haar blik enkel naar de twee kleuters te gaan, totdat haar ogen op Savador bleven hangen en hem ook voorzichtig vragend aankeken.

Hij had de kans kunnen nemen bij het besef dat ze nog lag te slapen, al was het tot aanleiding van Elwin dat hij daadwerkelijk zijn bed uitkwam. De warmte achterlatend, de vrouw die hij heimelijk met heel zijn hart liefhad het hele bed voor haar alleen gunnend. De kinderen stemden ermee in om eerst een ontbijt voor 'mama' te maken. Natuurlijk, ze leken allebei dol op Neara te zijn zonder duidelijke reden. Misschien was het zo voorbestemd. Als Diva pal voor hun neus had gestaan waren ze er misschien zelfs wel vrolijk omheen gerend, ze herkenden het gezicht van hun ware moeder niet. Hoe het ook gewend of gekeerd werd, de fout lag bij Diva in dat geval. Ze was er enkel in het begin voor haar kinderen geweest, toen de kleine hummels pas geboren waren. Niet veel later had ze zowel hem als hun kroost laten vallen voor haar taak als lid van de Suasama. Dat had ze belangrijker gevonden en nu was ze dood. Savador had besloten dat deel van zijn verleden achter zich te laten liggen, ook al zou hij met de kinderen nog naar de levensboom op Puffoon gaan waaronder ze was gestorven en begraven. Hij richtte zich nu op de toekomst, op hem en Neara.
En haar positieve invloed was redelijk te merken. Hij stond niet met een zwaar ochtendhumeur aan de aanrecht zoals dat gewoonlijk wel het geval was, gaf zijn kinderen niet met een sikkeneurig gezicht te eten voor het ontbijt. Integendeel. Een glimlach sierde zijn bleke gezicht, hij kon erom lachen toen Elwin met zijn handje in de boterkuip viel. Uit plezier. Het dienblad stond vol met een warm ontbijt dat geurde naar versgebakken brood, ei en sinaasappel. De kinderen waren er al net zo enthousiast over, al ging zijn verborgen enthousiasme om Neara zo onder ogen te komen met een nerveus en wild kloppend hart. Hij schrok er niet eens van toen haar zilvergrijze poelen voor de dag weer onthuld werden in alle glorie op het moment dat ze abrupt opengleden, bewoog zich na de zoen op haar voorhoofd te hebben gegeven terug om met een lieflijke glimlach op haar uit haar slaap ontwaakte gezicht neer te kijken. Verbazing op dat mooie gezichtje, maar hij sloeg er geen acht op. Hij wilde opnieuw beginnen na gisteravond en dat mocht ze zich realiseren ook. 'Valt ook wel weer mee,' klonk haar opmerking die ze kennelijk zo genegeerd mogelijk over wilde laten komen. Maar de glimlach op zijn smalle lippen bleef gewoon aanhouden, zijn mondhoeken trokken zich zelfs iets meer omhoog. 'Overdrijven is een onmogelijk begrip in het geval van jouw verschijning,' sprak hij zacht terug. Zijn bleke hand bewoog langzaam weer naar haar gezicht, streek voorzichtig een enkele lok weg om zich daarna te verplaatsen naar zijn bovenbeen. Asema zat stilletjes naast Neara, haast op haar kussen. Vrijwel om zo dicht mogelijk bij haar te zijn. Elwin had het dekbed gekreukt door er dwars overheen te kruipen en nu de witte mevrouw met een twinkelende ogen aan te staren. Ze glimlachte naar ze, maar leek zich ook er redelijk ongemakkelijk bij te voelen. En hij glimlachte weer om dit aanzicht, want zijn getrokken mening van gisteren kwam weer bovendrijven dat ze schattig was als ze zich geen raad wist. Het was gewoon zo. 'Moeten jullie niet eten?' Een nutteloze vraag om haarzelf een houding te geven, het was gewoon zo vanzelfsprekend. Maar Elwin uitte al zijn opgelatenheid in zijn jubelende antwoord, liet opnieuw horen hoe hij graag zijn lepelei zou willen hebben. 'Zacht' en om 'uit te lepelen'. Rennend om het bed en door de kamer op die twee korte onstabiele beentjes. Druk, veel te druk zo vroeg in de ochtend. En dan paste Savador zijn vaderlijke tactiek toe om de jongen weer rustig te krijgen. Toen hij hem opnieuw vrolijk passeerde na een rondje om het bed greep hij hem onverwachts vast, stootte 'boze' brulgeluiden uit als de grombeer die hij volgens iemand was en tilde het jongetje dat gilde van plezier zo hoog op dat hij als hij zijn armpje omhoog strekte met zijn vingers het plafond kon raken. Hij legde Elwin plat op bed, kroop op handen en knieën over het nalachende jongetje heen om hem te overmeesteren. 'Oké papa,' probeerde hij tussen zijn gegiechel uit te brengen. 'Jij hebt gewonnen.'
'Gaan we rustig doen?' vroeg Savador op een serieuzere toon. 'Ja.' Op het fluisterende antwoord van Elwin kroop hij weer van zijn zoon af, ordende zijn sluike lokken en nam weer kalm plaats op de rand van het bed alsof er nooit een kortdurige stoeisessie had plaatsgevonden. Met Elwin die vervolgens over zijn schoot ging liggen. 'Kom, hebben jullie ook honger?' De stem van Neara deed de kleintjes de aandacht weer op haar vestigen, en het mocht niet lang duren of de tweeling had haar alweer omringd door knus bij haar te zitten en haar vrolijk te wijzen op dingen van het ontbijt die ze als eerste moest nemen. Hoe de kleine vingertjes priemden naar de broodjes als ze daar een hapje van moest nemen, hun blik vastberaden vestigden op het half gepelde ei of als Elwin het glas met geperste vruchten in haar handen duwde. Nee, ze mocht niets zelf bepalen. Maar ze leek het helemaal niet erg te vinden. Met zijn hoofd half gedraaid naar het bezige drietal alsof hij er niet bijhoorde keek hij toe, maar desondanks kon hij glimlachen. Hoe verschrikkelijk ze gehecht aan haar waren, nu al. Het was zo goed te zien. Zijn slangachtige ogen vestigden in die van haar toen Neara plots haar blik op hem liet vallen. Geen toning van vrolijkheid jegens hem, haar gezicht nog altijd zo emotieloos wanneer ze naar hem keek. Hij kreeg het vreemde idee dat de uitdrukking op haar gelaat vragend was, alsof ze niet zeker wist of het haar wel toegestaan was om zich zo in het levenspatroon te begeven met kinderen die niet haar echte kinderen waren en een man die ze meer opzij had gedrukt dan liefgehad. Maar Savador kneep zijn ogen half toe en toonde zijn glimlach ook aan haar. Het was goed zo, ze mocht ervan genieten. Hij wilde dat aan haar laten zien door het haar te gunnen. En ze genoot er ook van. Meer losser gekomen dan haar eerste houding was in de ochtend bedankte ze de kinderen met een brede glimlach toen ze haar ontbijt op had. 'Zal ik dan nu maar wat eten voor jullie maken? Wat willen jullie?' De vraag allereerst op de kinderen gericht zoals ze haar blik wisselde van Asema naar Elwin en weer terug. Later pas dwaalde haar ogen ook af naar de zijne, om daar onwennig in te staren. Om het ijs te breken haalde Savador nog altijd warm glimlachend zijn brede schouders op. 'Een lepelei om mee te beginnen, wellicht?' Meteen daarop gilde Elwin weer, gleed het bed uit om wankel op zijn kleine voetjes op het tapijt te landen en sjorde aan Neara's arm ter intentie dat ze het gauw klaar moest gaan maken. Zodat ze het wel móest doen, want een kind kon ze onmogelijk weigeren, wist hij. Een opzettelijke handeling, misschien iets gemeen of juist helemaal niet. Deels om haar een beetje te plagen, maar ook om haar ook nog eens de kans te gunnen om als 'moeder' voor 'haar kinderen' te gaan koken.

Hoe de heerlijke warmte in haar hart opkwam bij de tweeling zien op deze manier in de ochtend, glimlachend naar Elwin te kijken die in tegenstelling tot zijn zusje door de kamer hobbelde onder kreetjes en pogingen om zijn wil uit te leggen. Even opende haar ogen zich verder, staarde ze wat onthutst naar vader en zoon. Ze kon het niet helpen, er was niets aan te doen. Maar haar mondhoeken krulde omhoog in een tandontblotende lach, de vrolijkheid en tederheid straalde haast van haar gezicht af. Zachtjes weerklonk zelfs haar lach, zachtjes maar zeker hoorbaar tussen het gegier van Elwin en het speelse gegrom van zijn vader. Het was een heerlijk beeld, greep zich eraan vast met haar hele hart. Egoïstisch als ze was gebruikte ze alles om zichzelf beter te laten voelen, wetend dat ze zelfs als ze dit niet deed het gemis van dit alles ontzettend veel pijn zou geven. Dus, dan kon ze in haar ogen er net zo goed tot het uiterste van genieten. Haar lach was weggestorven, maar de haast pure gelukkigheid op haar gezicht bleef toen ze zich uiteindelijk maar op de tweeling richtte en het gemaakte eten onder leiding van de twee begon op te eten. Bij haar uiteindelijke vraag toen alles op was waren haar ogen pas een paar secondes voorzichtig naar Savador gekropen. Bij zijn schouderophalende antwoord gaf Elwin een nieuwe kreet, iets waardoor Neara’s mondhoeken automatisch weer omkrulde in een pure geamuseerde uitdrukking. Liefelijk keek ze neer op het jongetje dat haar het bed uit trok zonder op het dienblad te letten. ‘Pas op lieverd,’ glimlachte ze zachtjes, het kwam niet eens in haar op om haar woorden terug te nemen. Niet bij het zien van de opgetogen gezichtjes van de twee kleuters, kon niets toen tegen de kleine handjes die haar mee trokken, haar dwongen naar de keuken te gaan. Glimlachend tilde ze Asema op, nam haar op haar heup terwijl ze nog door Elwin voorgetrokken werd. ‘Een ei dus. En wat willen we drinken?’ met opgetrokken wenkbrauwen en een werkelijke vragende blik keek ze naar de twee. Elwin gilde zijn antwoord, Asema sprak zachtjes haar wens uit haast alsof het meisje verlegen was. ‘Elwin, als jij met papa de tafel gaat dekken? Wil jij mij dan helpen?’ bij het laatste richtte haar zachte zilveren ogen zich in die van Asema. Toen het meisje knikte richtte ze zich weer naar Elwin. ‘Kom, ga papa maar helpen,’ over haar schouder keek ze het jongetje na, waarbij haar blik op Savador kwam te liggen. Even bleef ze stil, waarna ze de rest van haar lichaam naar hem toe draaide. Als een non-verbaal teken voor zichzelf, een poging om haar geslotenheid wat te verlossen. Maar ergens hield het haar vast, bleef ze het afwachtende prooidier in de hoek van de kamer. ‘De spullen liggen in de kasten daar beneden,’ wees ze hem alles aan, waarna ze weer stil viel. Pas toen, nadat haar ogen even weg waren geschoten, krulde haar mondhoeken dunnetjes om in een voorzichtige glimlach. Waar was hij mee bezig, iets wat ze weer ontzettend graag wilde weten. Maar ondanks ginster avond, merkte ze alleen maar dat ze wilde dat hij doorging. Ze haatte zichzelf voor die zwakte, en ze wist dat ze normaal zo ver weg was gevlucht voor zolang dat het allemaal geen invloed meer zou hebben. Maar ze zat hier vast gekluisterd, met geest en lichaam. Door wat wist ze niet, en de energie om te ontsnappen aan dit alles werd steeds minder. Haast vluchtig had ze zich vervolgens omgedraaid, was de keuken ingelopen en zette Asema op het brede aanrecht. ‘Dus, eitjes, brood en meer,’ glimlachte ze naar het meisje, waarna de ze de spullen uit de kastjes en koelkast haalde. Ze kon het zelfs gezellig noemen, hoe Asema lette op de kokende eitjes en de eierwekker. Hoe Neara de broodrooster vulde met brood, jus uit de koelkast in de glazen goot en de gevraagde drankjes van de tweeling. Na enige tijd, toen de wekker afging en ze Asema’s poging tot haar aandacht te trekken zag goot ze de eieren af, liet de pan vollopen met water en wachtte even totdat ze afkoelde. Uiteindelijk stond alles op tafel, was Asema samen met Elwin heen en weer gehobbeld om spulletje voor spulletje op de tafel te zetten. ‘Hier, deze is voor jou en deze voor Elwin. Ga maar zitten,’ door haar hurken gezakt gaf ze Asema de twee eitjes in de eierhouders, aaide het meisje even over haar gitzwarte haar waarna ze naar de eetkamer hobbelde en haar broertje zijn ei overhandigde. Zelfs kwam ze met de glazen drinken aan, waarna ze zelf een ongemakkelijke stilte bij zichzelf voelde opkomen. Elwin brabbelde opgewonden bij zijn ei, sloeg met het lepeltje erop bij de ontdekking dat de schil er nog omheen zat. Uiteindelijk, na een haast onzichtbare diepe inademing nam ze plaats tegenover Savador en hielp Asema met het pellen van haar eitje. ‘Nog goed geslapen?’ zonder Savador aan te kijken had ze hem de vraag gesteld. Kwam hij even onverwacht voor haar zelf, wist niet waarom ze het vroeg. Wist niet of ze boos op hem was dat hij niet op de bank gebleven was. Wist dat hij niet kon weten dat ze al half wakker was geweest, toen hij er weer uit was gegleden. Of ze hem wilde confronteren ermee, of hem enkel ongemakkelijk wilde laten maken. Het was over haar lippen gekomen, haar gezicht ontspannen zonder enig bewijs dat ze van zijn nachtelijke breking van de belofte afwist.

Het had hem in het moment dat hij Elwin weer tot rust probeerde te manen op wijze van een stoeipartij evenzeer verzacht. Ze lachte. Ze lachte haar zeldzame lach om Elwin die kirde van plezier, maar ook om hem. Om het hele beeld. Dat wist hij, het was geen verrassing meer dat ze er een zwak voor had. Maar ze lachte. Er was nauwelijks iets aan zijn bleke gezicht te zien dat hij er wel degelijk ontroerd door was, zijn blik en grijns waren op Elwin gericht toen hij het jongetje onder zijn armen weer liet zakken. Diep van binnen wenste Savador vurig dat ze zich ooit op een dag ook zo open zou stellen naar hem toe, en dat ze diezelfde lach naar hem kon lachen zonder die terughoudende en emotieloze blik. Hij zou er alles voor over hebben om dat moment nog mee te mogen maken. Hij werd immers ook ouder met de dag.
Door het dolle heen begon Elwin aan Neara's arm te sjorren, veel hongeriger als zijn zusje zoals hij iedere ochtend was en waardoor hij zijn vader als baby al nachtenlang had wakker gehouden. 'Pas op lieverd,' barmhartig keek Savador vanaf de rand van het bed toe hoe Neara een poging deed om te voldoen aan het belang van de kleine jongen. Hij merkte hoe zijn eigen mondhoeken geleidelijk omkrulden tot een voldane glimlach op zijn smalle lippen, een effect van Neara's aanstekelijke uitdrukking van gelukzaligheid. Misschien dat het met een beetje moeite en inzet van wederzijdse kanten altijd zo kon blijven. Ooit. Ergens wilde hij er wel in geloven. Maar hij had Uda en Neara was een vrouw van gratie die zich nooit of te nimmer bij zijn koppigheid zou neerleggen, en dat was het stekelijke punt in hun relatie. Wat voor relatie het eigenlijk ook mocht zijn. Hij bleef met dezelfde glimlach zitten, zij werd door zijn opgelaten kinderen uit bed getrokken en meegeleid naar de keuken. Opgelaten kinderen, nee. Een vorm van enkelvoud was daarbij meer van toepassing, want Asema had meer van haar vader meegekregen en was dus net als hij; meer gesloten, doodstil, kalm, starend, nauwelijks emotie tonend. Er stond nu wel een glimlachje op haar evenbleke peutergezichtje, maar daar bleef het ook bij. Het was misschien moeilijker te zien, maar ze was net zo gesteld op Neara als Elwin. Even meende hij een beweging bij de kleine meid te zien om haar armpjes om Neara's hals heen te leggen en haar te omhelzen toen ze werd opgetild. Of ze het daadwerkelijk deed ontging hem, want hij draaide zijn hoofd met een pijnlijk gezicht en een hand onder zijn achterhoofd terug. Nekkrampen. De leeftijd weer. 'Elwin, als jij met papa de tafel gaat dekken? Wil jij mij dan helpen?' hoorde hij Neara zeggen. Papa.. hij voelde even de neiging om emotioneel te worden bij die erkenning alsof ze zich al neergelegd had bij de moederrol, maar hij liet het begaan. Nee zeg, hij was de persoon die binnen schooltijd bekend stond als de strikte norse man die zich benend en met ruisende mantel een weg baande door de gangen. En die liet zich ook niet zo gemakkelijk ontdooien bij een vrouw die hij liefhad om op het einde zelf in emoties te baden en weer als zwakste uit te komen. Dat wilde hij in het vervolg liever voorkomen. 'Kom, ga papa maar helpen.'
Als de vrolijke rekel kwam Elwin de kamer weer binnengerend, stapte in kleine onstabiele pasjes wat een typisch peutersprintje vormde op zijn vader af zodat Savador wel genoodzaakt was om de kleine jongen op te vangen. 'Papa, ga je mee tafeldekken?' vroeg Elwin in zijn oor, niet eens de moeite nemend om te fluisteren. Zwijgend tilde Savador zijn zoon tegen zijn schouder en kwam moeizaam overeind. Papa ging mee tafeldekken. In de deuropening van de slaapkamer bleef hij even staan, zijn slangachtige ogen starend vastgepind in de zilvergrijze poelen van Neara. Ze staarde terug, maar dat deed ze al. Hem opzichtigend vanaf een afstandje, aan de andere kant van de kamer en bijna wantrouwend alsof hij een of andere vreemde man bij haar in huis was. De zwaan en de slang, maar de slang zocht alleen maar bekoorlijkheid en niets meer dan dat. Zijn blik volgde haar slanke hand die stilletjes naar de aanrecht gebaarde. 'De spullen liggen in de kasten daar beneden.' Een kleine poging om de opgekomen en gespannen sfeer tussen hen te maskeren, want sinds gisteravond had ook hij nog tevens het gevoel dat het bij hen beide nog speelde. Maar, iets wat hij niet van haar verwacht had; hij voelde het laatste laagje ijs breken toen er een glimlach verscheen op haar gelaat. Een kleintje weliswaar, en ze keek hem niet aan terwijl ze het deed, maar het was tenminste een glimlach. En Savador, die glimlachte warm terug. Wat wel weer jammerlijk was, was dat het leek dat ze vervolgens niet wist hoe snel ze de keuken in moest vluchten om samen met Asema voor de rest van het ontbijt te zorgen. Hij zou haar de tijd gunnen. Het moment kwam er wel als het moment daar was. Goed, de onderste kasten. Met Elwin op een arm draaide hij zich naar de aanrecht toe en hurkte zachte kreunen onderdrukkend neer bij de kastdeuren eronder. Elwin rukte zich uit zijn greep los om op deze laagte op zijn eigen voetjes neer te landen en zijn vader allereerst een netjes opgevouwd tafelkleed in de handen te duwen. 'Doe jij maar de tafel, papa, dan doe ik wel de bordjes.' Papa ging met een gecommandeerd gevoel de tafel doen. Het was niet echt noodzakelijk meer om terug te komen, want Elwin en Asema lieten zich in de alledaagse activiteit gaan om de tafel verder te dekken. Eén voor één aanhobbelend met bestek, bordjes en zelfs nog een paar kleine assecoires die toevallig in de kasten lagen maar waar ze voor bij het ontbijt niets aan hadden. Een soeplepel, een garde, een blikopener. Hij liet ze maar doen om ze het plezier te gunnen en nam glimlachend plaats aan de eettafel. Voorzichtig hielp hij Elwin op zijn stoeltje en verzekerde dat de armleuningen laag genoeg waren om te voorkomen dat hij eraf zou kukelen. Zwijgzaam, maar eigenlijk was hij dat al de gehele ochtend. Asema weer de kamer binnen met de eitjes waar Elwin zo om had gezeurd, en als laatste kwam Neara aan met de glazen drinken waarna ze zich zelf bij het gezelschap voegde. Het ontbijt kon beginnen. In een lange, ongemakkelijke stilte. Asema keek verwachtingsvol naar haar ei waar Neara, die stilletjes tegenover hem zat, mee bezig was om die te pellen. Elwin zat opgewekt in zichzelf brabbelend met een lepeltje op zijn ei te roffelen. 'Maar een paar tikken en pellen, Elwin. Niet mee spelen,' zelf zat hij iets achteruit geleund met een been over het andere geslagen als een vorst aan tafel, nippend aan zijn glas vruchtensap en zijn ogen daarbij gesloten zodat zijn strenge imago weer even opdook. Verder werd er niet gesproken. De gezellige sfeer van zojuist leek met een klap te zijn weggevaagd. En daar zaten ze dan. Hij voelde iets warms tegen zijn klamme hand drukken. Toen hij zijn ogen weer openden staarden ze Elwin recht aan, die vragend met die felle groene kijkers naar hem keek en hem het ei voorhield. 'Papa pellen.' Savador liet de lucht bijna verveeld via zijn neus ontsnappen en nam het mishandelde ei van zijn zoontje over. Gingen we allebei maar voor de gelegenheid tegenover elkaar een ei pellen, waarom ook niet. Pelletje hier, pelletje daar. Tik tik tik. Zijn bord was nog ongebruikt maar kwam nu al onbedoeld vol te liggen met stukjes van de eierschaal.
'Nog goed geslapen?' de vraag sneed zich dwars door de onbekwame stilte heen, onverwachts over haar volle rode lippen en gesproken met die zachte serene stem alsof ze hem nu pas opmerkte. Over zijn bleke handen die het ei verder pelden staarden zijn slangachtige blik haar aan. Natuurlijk keek ze weer niet terug. De vraag nog steeds niet beantwoordend sloeg Savador zijn blik weer zwijgend neer op het ei in zijn handen. Maar zijn mondhoeken krulden langzaam om tot een klein grijnsje. Of hij goed geslapen had.
'Ik heb al in geen tijden meer zo goed geslapen,' antwoordde hij gemeend. En niet zozeer omdat hij zich met een ronkend mens over zich heen die hem vooraf eerst tot ergernis toe tot een bezigheid wilde aansporen die niet voor kinderoren bestemd was door de nacht heen moest slaan, nee. Omdat hij weer eens het bed met een vrouw had mogen delen waar hij het wel graag mee zou willen doen, en waar hij nooit genoeg van zou krijgen. Hij wist dat Neara ongetwijfeld die conclusie wel uit dat omheen draaiende antwoord van hem kon halen. Ze was intelligent genoeg. Zwijgend zette hij het halfgepelde ei terug in Elwins eihoudertje. Zijn bleke handen vouwden zich boven tafel in elkaar, en zijn blik richtte zich weer op de schoonheid aan de andere kant van de tafel. 'En jij?' vroeg hij zacht. Zijn mondhoeken krulden verder om. 'Heb jij goed geslapen?'
De veelbetekende ondertoon in zijn stem klonk weer onheilspellend genoeg om je er genoeg ideeën bij voor de geest te halen. Het was dat er deze keer nu kinderen bij waren geweest, anders was het onvermijdelijk geweest dat ze weer op elkaar waren losgegaan. Het hoefde niet altijd zo te zijn en seks was niet wat het meeste telde. Maar hoezeer ze elkaar dagelijks ook met hun volle koppigheid meden, het was een feit dat de vlam in de pan sloeg wanneer die koppigheid in de zeldzame momenten voor even aan de kant werd gezet. Zijn bleke gezicht leek het volgende moment zo teneergeslagen te ogen. Spelend met zijn bleke vingers, zijn blik er geïntegreerd op gericht alsof het zo interessant was. De harde realiteit kwam hem meedogenloos tot de orde. 'Wellicht moet ik straks maar weer terug naar het kasteel met de kinderen voordat Uda de Oak's Fieldse politie inschakelt en me opgeeft als vermist,' mompelde hij tussen neus en lippen door alsof hij het liever niet hardop zei. Het werd dan ook met de duidelijk hoorbare tegenzin geopperd. Want het liefst verbleef hij hier bij haar, van alle mensen. Waar maakte hem weinig uit, zolang hij maar kon blijven genieten van Neara's warmte en tederheid die hem even de nare dingen uit het leven deed vergeten.

Misschien kwam het dat het moment aanbrak van deze ochtend dat ze met de neus op de feiten werden gedrukt, en werden geconfronteerd met elkander alsof het scenario van gisteren zich zojuist enkele minuten geleden had afgespeeld. Weg aangename sfeer. Ze deed ook weer zo heerlijk afstandelijk. De vraag die door de ijzige stilte brak deed hem opkijken en glimlachen. Hij wist heus wel waar ze ermee op doelde, geheel om de eigenlijke achtergehouden feiten heendraaiend alsof ze van niets wist. De achterbakse loeder. Het vallen van een paperclip kan ze met haar superieure Puffoonse gehoor van een afstand horen, maar als hij 's nachts bij haar in bed kroop sliep ze ongenegeerd door? Goh. Als ze het zo wilde spelen kon ze ook een omheen draaiend antwoord terug verwachten. Ze had zojuist een stukje ei op het lepeltje naar Asema's mond gebracht toen ze hem vervolgens weer aankeek. 'Verbazend. Ik dacht niet dat de bank zo goed zou liggen,' alsof ze haar veelzeggende woorden wat meer kracht wilde geven, krulden haar mondhoeken daarna om in een flinterdunne glimlach. Hij bleef kalmpjes over de ontbijttafel terug glimlachen, niet geraakt door haar opzettelijk verkeerde redenering. 'Doorgeslapen tot de morgen. Ik ben niet eens wakker geworden van Elwin,' weerklonk haar verdere woorden. Nog altijd glimlachend liet Savador zijn hoofd op zijn handen steunen, die hij onder zijn kin had gevouwen. Die glimlach werd een grijns, en die grijns ging geleidelijk aan van een grinnik tot een zachte lach. 'Werkelijk?' sprak hij zacht.
'Ook niet toen ik midden in de nacht je kamer binnenkwam om gebruik te maken van je toch al te grote bed en de gelegenheid te nemen je te liefkozen, want mevrouw had er zogezegd toch niets van gemerkt? Maar mij kun je niets verwijten; het waren je eigen woorden om Asema desnoods eveneens bij je in bed te laten, en dat heb ik toen maar gedaan.' Met zijn hoofd nog rustend op zijn handen draaide hij zich half naar Elwin toe, die stukjes van zijn ei scheurde en beide handjes gebruikte om die vervolgens in zijn mond te proppen. 'En het was knus, Elwin, nietwaar?'
'Knus!' Elwin gooide jubelend zijn handen in de lucht om in zijn vaders woorden toe te stemmen. Opzettelijk juist aan Elwin vragend omdat het de enige van zijn twee kinderen was die oorspronkelijk bij Neara zou blijven. Daar had je je bewijs. Hij wendde zich weer onschuldig glimlachend tot Neara. De directe waarheid was gezegd. Er nog langer omheen draaien zoals ze wel vaker als tactiek leek te gebruiken was nu alleen maar zinloos. En wat vond hij dit toch amuserend, de woorspelingen zo vroeg in de ochtend met een vrouw die hij liefhad. Maar met deze uitdagende dialogen die ze vaak genoeg leken te hebben moesten ze oppassen. Het waren kleine overspelingen van spottende prikkels, en werd er te hard geprikt, dan ging het woordspel over in onenigheid, en die onenigheid veranderde in een conflict. Die ervaring was hem nu al wel ingeprent. Het was al te laat op het moment dat Neara lang niet meer zo amuserend reageerde en er niet eens over in leek te zitten dat hij vroeg of laat maar weer eens terug moest naar het kasteel. 'Dat moet je inderdaad doen,' klonk haar doodkalme en emotieloze reactie terwijl ze kalmpjes doorging met de handelingen om haar ontbijt. 'Ik moet weer aan het werk. Mensen wachten op me en ik moet nog enkele papieren doorkijken.' Zijn bleke gezicht betrok, de voldane trek om zijn eerdere aangenomen triomf door hun eerdere woorspeling verdween volkomen. Dus het zat zo weer? Hij werd op zo'n manier maar weer eens aan de kant geschoven alsof hij er niet aan toedeed. Eventjes de kinderen kunnen vermaken in een onechte moederrol, eventjes weer met hem kunnen spelen als de neppe minnares. Discussie hier, ongenereerd lachje daar, pleziertje gehad - en hij kon weer weg. Hij wist niet wat hij hoorde!
'Ach - werkelijk?' smeet hij de woorden luider dan hij bedoeld had over tafel heen, zijn toon opeens zo veranderd dat ook de kinderen doodstil naar hem opkeken. 'Dus je hebt je amusement weer gehad? Fijn om dat te weten! Dan zal ik dat inderdaad maar eens doen, nietwaar, want men blijkt me hier niet meer langer nodig te hebben!' Met een klap sloeg hij zijn glas vruchtensap neer op tafel. 'Dooreten, dan vertrekken we!' snauwde hij zowel Asema en Elwin toe, die vanaf het moment van zijn uitval alleen maar roerloos naar hun vader konden staren. 'Want blijkbaar heeft mama vandaag iemand anders in haar agenda staan en moet de sfeer hier voor haar volgende intieme gast zo aangenaam mogelijk zijn,' spotte hij op een laconiek mogelijke wijze tegen zijn kinderen. En daarna tegen Neara zelf; 'Waarom hang je hier voor de gelegenheid ook niet direct rode lichten achter de ramen op, dan hoeven ze maar binnen te komen wandelen!' In een kwaad gebaar schoof Savador zijn bord van zich vandaan en sloeg zwaar ademend zijn armen over elkaar heen. Hij was het kotsbeu om door haar zo behandeld te worden. Om iedere keer maar weer als de foutieve persoon uit te komen terwijl hij zoveel voor haar had gedaan.

Met een zachte zucht hielt Neara in eerste instantie haar blik op haar ontbijt. ‘Als ik het had gemerkt voordat je weg was gegaan dan had ik je zonderbedenkingen terug naar Uda gestuurd,’ haar blik sloeg op naar Savador, met een koele strengheid erin. Een stroefheid gaf toe dat ze hem gemerkt had, dat hij haar had betrapt op haar nonchalante houding om hem terug te pakken op zijn breking van de belofte. Haar zilveren ogen schoten door naar Elwin die op de woorden van zijn vader enthousiast reageerde. Met een vernietigende blik op Savador dat hij Elwin erbij durfde te betrekken richtte ze zichzelf daarna nukkig op haar eten. Aan haar houding was te zien dat ze zich steeds opstandiger begon te voelen, at met snellere bewegingen dan voorheen. Ze wist dat hij moest gaan, dat het beter voor haarzelf was en voor de leugen die ze zichzelf voor even had opgespijkerd om bij de kinderen te zijn niet te ver door mocht laten dringen. Neutraal had ze op zijn conclusie gereageerd, wilde hem niet het idee geven dat hij werkelijk nog langer mocht blijven. Het was niet veilig. Voor haar humeur, hart en hoofd. Al even kalm weerklonk haar opsomming erachteraan, om het nog duidelijker te maken dat ze met haar hoofd bij andere zaken zat dat op dit moment. Dat haar dag niet uit hem bestond, dat ze een leven en een enorme taak had om te vervullen. Zonder te kijken voelde ze, merkte ze aan alles wat hij afstraalde dat dit niet het antwoord was geweest wat hij had gehoopt te horen. Wat wilde hij anders? Dat ze zichzelf geheel zou verliezen, zichzelf niet meer zou zijn en hem hier liet blijven. Dat ze zichzelf nog langer in de leugen liep lopen, dat hij nog langer van haar gebruik kon maken ook al zei hij, schreeuwde hij dat het niet zo was. Hij zag het niet, hij zag niet in dat het bij het mannelijk geslacht hoorde om een deel van de vrouwen enkel te gebruiken en weg te gooien. Zij wist het, zag het en wilde zichzelf beschermen. Zijn snijdende woorden deden haar van binnen samentrekken, ongewild. Nu kwam het, ze wist het. Haar kalme blik gleed omhoog, het masker perfect terug getrokken zodat zelfs hij het niet zou merken dat zich van binnen een geheel ander gezicht was ontstaan. ‘Jij was de gene die hier wilde blijven. Je nodigde jezelf uit, niet ik,’ kalm als wat liet ze zich niet meeslepen met zijn gesneer. Gaf duidelijk aan dat hij niet beledigd hier moest zijn, dat al vanaf het moment voor de tango net begon ze hem niet had uitgenodigd. Dat hij alles zelf had besloten, alles zelf had bedacht. Bij de sneer naar de kinderen verstrakte haar kalme blik een tik, kon het duidelijk niet hebben dat hij zijn plotselinge woede omdat hij zijn zin weer niet eens kreeg op de twee kleine kinderen africhtte. Negeerde zijn woorden, maar merkte dat haar verkrampte toestand van binnen toenam. Met een ruk schoot haar kin omhoog, staarde Savador na zijn beledigende woorden. Daar ging het ooit kleine stukje goedkeuring wat ze had verzameld. Waar ze haar hele leven indirect naar toe streef, die goedkeuring die ze wilde van mensen. Goedkeuring om wat ze deed, om wie ze was en om wat ze vervulde. Het laatste beetje kleur was verdwenen uit haar gezicht, haar slanke handen hadden zich verkrampt evenals de rest van de spieren in haar slanke lichaam. Had denk zijn armen nog kwaad over elkaar geslagen. Dit alles duurde maar een seconde of twee, maar Neara’s hartslag was voor die enkele seconde voor haar gevoel gestopt. Met een ruk en een plotselinge golving van haar sneeuwwitte haar was ze overeind gekomen. Zo snel en onverwacht dat haar stoel mee ging, omviel met een luid kabaal zonder een spoortje van haar natuurlijke elegantie. In de zelfde snelle beweging was haar slanke hand omhoog gekomen, leek het in het niets naar beneden te komen in een slaand gebaar. Maar op het moment dat haar hand op de zelfde lijn was als Savadors wang kwam de klap neer, was het enkel niet werkelijk haar eigen huid die de slag veroorzaakte op zijn ingevallen wangen. Ze dacht er niet eens over na, bestuurde de magie niet eens bewust. Haar witte lokken waren wild mee gegolfd, streelde haar gezicht zodat deze voor enkele tellen niet meer zichtbaar was. ‘Eruit,’ verstikt klonk haar zachte stem, werd haar gezichtsveld weer ontdaan van de warrige lokken en sloeg ze haar blik op naar hem. Haar gezicht lijkbleek, en de emotie die vooral de kop opstak in de komende tranen was pijn. ‘Uit mijn ogen,’ haar stem verheven in een hese klank. Zonder zelfs nog maar de tweeling aan te kijken liep ze trillend langs de tafel. Een ordinaire hoer, meer of minder dan dat had hij haar genoemd. Du die conclusies trok hij meteen uit haar opgesomde dingen die ze moest doen. Haar vergaderingen met leiders, haar papierwerk van tientallen problemen, wetvoorstellen en dingen die zo uiteen weken dat er nog meer archieven nodig zouden zijn. Zonder bij hem in de buurt te komen beende ze als een witte waas van de tafel weg richting de dichte deur van het kantoor. Hij moest weg, moest weg voordat ze verdomme zijn kop eraf sloeg. Voordat ze dingen deed die ze niet terug kon draaien, voordat hij dingen zag die hij waarschijnlijk nooit zou vergeten. Voordat hij haar tranen nog een keer zou zien, voordat hij haar gebrokenheid nog een keer kon aanschouwen. Met haar rug naar hem toe beende ze van hem af, kon het niet meer verdragen. Hoe kon hij haar zo noemen, hoe durfde hij haar zo direct te beledigen. Hoe durfde ze zo van slag af te zijn, hoe durfde haar hart zich zo verraadde te voelen bij zijn woorden. Hoe durfde het te bloeden, hoe durfde het te stromen zoals de tranen nu over haar wangen gleden terwijl ze richting de deur snelde. Hoe kon ze zichzelf zo zwak opstellen tegenover hem, juist na het moment ze had voorgenomen zichzelf te beschermen en hem buiten te sluiten. Het op te geven en de afstand te vergroten tussen hun beiden.

- Toch nog even voor u gepost, dat doet ik dan toch maar weer wel voor u n__n
Gefeliciteerd lieve Elooo xxx
Ook al leeft de post niet echt naar het verjaardagsgevoel toe xD
En een hele fijne dag c:

Ze keek hem weer niet aan terwijl hij tegen haar sprak. Kennelijk wilde ze niet weer de directe confrontatie met hem aangaan, zwak als ze zich soms zo kon opstellen. 'Als ik het had gemerkt voordat je weg was gegaan dan had ik je zonder bedenkingen terug naar Uda gestuurd,' klonk haar ijzige reactie met de bijpassende ijskoude blik die ze vervolgens naar hem opsloeg. Kil staarde Savador haar nu over de ontbijttafel nors aan, zijn vork zonder zijn aandacht erop te vestigen doelloos prikkend in zijn eigen gekookte ei. 'Dat denk ik niet,' sprak hij zacht en verrassend kalm terug. 'Al is het al heel iets dat je je zelf bij je woorden neerlegt.' Hem linea recta terugsturen had ze zeker niet gedaan. Het zou hem allerminst verbazen als ze vannacht gewoon met een glimlach door het schemerduister gestaard had, voldaan over de warmte die haar zonder dat ze er iets voor had hoeven doen was geschonken. Een vuile leugenares, dat was het. Hij kwam tenminste nog op het punt van de waarheid. Dat viel er van haar niet te zeggen.
Hij negeerde haar felle blik straal toen ze hem vernietigend aanstaarde op het moment dat hij Elwin erbij betrok, iets dat hij zelf toch nog een aardig trucje vond. Met vluchtige, bijna geërgerde bewegingen at ze door, en zijn bewegingen om zijn ei op zoveel mogelijk manieren met zijn vork te martelen waren ook stroef. De sfeer was van onredelijk naar ijskoud gedaald. Honger had hij niet meer, vooral niet met de confrontatie die hij nu moest aangaan. De bom was uit elkaar gespat op het moment dat hij Neara allerlei opmerkingen en verwijten naar het hoofd geslingerd had, kwaad zoals hij alleen kwaad was wanneer hij écht kwaad was. Daar moest ze met haar glorieuze koppigheid natuurlijk weer net zo ontoepasselijk met de kinderen erbij op reageren; 'Jij was de gene die hier wilde blijven. Je nodigde jezelf uit, niet ik.' Een zwak argument, dat vond hij het. 'Ach mens, alsof jij iets anders gewild had! Ik had jou anders ook niet uitgenodigd toen ik naar Shadra ging voor mijn afscheidsdagen!' riep hij met verheven stem terug. 'Bij jou draait het alleen om de kinderen als de moeder die je niet bent maar zo zielsveel wilt zijn! Wat er met de vader gebeurt kan je niets schelen!' En het was zo. Al deed hij nog zoveel voor haar - al had hij haar overduidelijk genoeg lief en prees hij haar het meest waardevolle van de wereld; het haalde weinig uit. Uiteindelijk bleek het toch weer zo dat hem haar niets leek te kunnen schelen, maar ze het alleen om zijn kinderen deed. Hoe dit alles, wat met zoveel intiemheid keer op keer was opgebouwd - was het niet met het delen van het bed, dan wel met de meest passievolle tango ooit - zo gemakkelijk weer kon breken als glas tegen steen. Deden ze beiden hun best niet genoeg? Hij gaf er iedere keer al zijn inspanning voor.
Maar hij zag het aan haar. Hij zag het aan haar op het moment dat ze haar felle blik in zijn ogen priemden, hoe de strakke trek over haar reine gelaat zich als permanent in haar huid nestelde en hoe haar sneeuwwitte lokken woest om haar hoofd golfden. Hij zag aan haar dat hij zijn grens overschreden had, ware het alleen met kwetsende woorden geweest. Zijn slangachtige ogen staarden strak naar haar op toen ze in een ruk overeind kwam, zijn smalle op elkaar geperste lippen maakten zich een stukje los in de aanvallende vraag wat ze wilde gaan doen die hij wilde stellen, maar die hij niet uit zijn keel kon krijgen. Gestommel klonk door de kamer toen de stoel achter haar op zijn kant viel, zo onnatuurlijk met de serene gratie die ze normaal zo zorgvuldig met haar meedroeg. Haar blik gevuld met de zeldzame razernij sneed dwars door de zijne heen, maar zijn bleke gezicht schoot abrupt opzij op hetzelfde moment dat de klap galmend door de ruimte klonk. Voor een moment wist hij niet wat hem overkomen was. Zijn hoofd was door de impact opzij gevlogen, zijn mond opengevallen en zijn verwijdde slangachtige ogen nu glazig starend naar de muur. Een pijnlijke warmte zwol op rond de rood wordende plek op zijn ingevallen kaak. 'Eruit,' klonk Neara's verbeten stem van wanhoop. 'Je hebt me geslagen..,' bracht hij hees en te zacht voor zijn doen op dit moment uit. Het ei dat hij vooraf in zijn hand gegrepen had vermorzelde hij in de krampachtig trillende vuist die hij vormde. Het zachte eigeel kruimelde tussen zijn vingers door op zijn bord dat een vreedzaam en gezellig ontbijt symboliseerde zoals het in eerste instantie ook had moeten worden. Langzaam draaide hij zijn hoofd terug naar Neara. Zijn bleke gezicht met de rode plek op zijn wang zo kalm dat het bijna griezelig was. Maar zijn ogen die haar furieus aanstaarden deden niet mee. 'Uit mijn ogen.' Immuun voor de gebroken tranen die in haar zilvergrijze ogen opzwelden, en immuun voor de zwakte die ze hem nu toonde en anders nooit aan hem liet zien. 'Je hebt me geslagen!' herhaalde hij luider, zijn laatste woorden uitmondend in geschreeuw. 'JE HEBT ME GODVERDOMME GESLAGEN!' In zijn verblindende waas van razernij was hij overeind gesprongen, gooide onbewust stoelen op zijn kant en trok het halve tafelkleed mee zodat het ontbijt er aan de ene helft van de tafel afgleed en er glazen en borden kapot spatten op de vloer.
'JIJ VIES VUIL SECREET. HOE DURF JE ME AAN TE RAKEN?!' Met zijn vuisten gebald kwam Savador op haar afgebeend, dwong haar als een prooidier tegen de muur en was in eerste instantie van plan eveneens geweld te gebruiken en op haar in de meppen. Ongecontroleerd, want wat kon zijn reactie anders zijn als iemand hem zojuist in het gezicht geslagen had? Hij wist zich met hijgerige ademhaling zodanig in te houden dat het alleen bleef bij het ruw vastpakken bij haar slanke polsen zodat de huid samentrok en rimpelde onder zijn sterke vingers. 'Het is dat ik geen vrouwen sla,' hijgde hij in haar gezicht. 'Maar ik heb nog tientallen andere methodes om je te verminken. Net zolang tot dat mooie gezichtje van je totaal onherkenbaar is!' Ze wende zich van hem af, beende met snelle passen weg langs de half verpeste ontbijttafel om zich zo snel mogelijk terug te trekken. Daarbij keek ze de kinderen niet eens aan. Savador liet haar maar begaan, keek haar woedend na, maar het maakte er zijn razernij er niet minder op. 'Vlucht maar weer van me, snol!' schreeuwde hij haar na. 'Ik hoef je niet meer te zien tot je je excuses komt aanbieden!' Pats! Het glas vruchtensap dat net achter haar hoofd kapot spatte tegen de deur die ze overhaast dichttrok. Ze kon het nu krijgen ook, de trut. Hem een beetje gaan zitten slaan. Elwin huilde luidkeels, Asema leek wel in een toestand van hyperventilatie te zijn. Maar Savador griste zwaar hijgend zijn ochtendjas van de kapstok en trok het over zijn pyjama aan, waarna hij gehaast op zijn kinderen afbeende om ze in hun kleine peuterjasjes te sjorren. 'Ophouden!' snauwde hij met een sjor aan het smalle schoudertje in Elwins gezicht toen het jongetje klagelijker begon te blèren doordat papa's bewegingen te ruw waren. 'Ophouden en meewerken!' Hij ritste Asema's dieproze wollen jasje dicht, tilde haar tegen zijn schouder en trok Elwin aan zijn arm mee. 'We komen hier nóóit meer terug, NOOIT meer!' riep hij luid genoeg voor Neara toen Elwins gejammer nu overging in een zenuwslopend gehuil voor 'mama'. 'Dat is geen moeder! Dat is een egoïstisch mens dat het profijt van anderen neemt! En ze krijgt jullie niet meer te zien! Daar zorg ik wel voor - ze krijgt jullie niet meer te zien!' Met een luide klap die schilderijen van de muur kon doen laten vallen trok Savador de deur achter zich dicht. Niet eens de tijd nemend om fatsoenlijk te ontbijten of zichzelf en de kinderen in kleding te hijsen. Het enige wat hij wilde was zo snel mogelijk van hier vandaan om dat wijf voorlopig niet meer te hoeven zien en dit scenario te kunnen vergeten. Zinloos, omdat hij wist dat dat zekere secreet al voor zolang dat er iets tussen hen gebloeid leek te zijn door zijn hoofd spookte, hem zelfs in zijn dromen lastig viel. Zinloos, omdat deze ochtend verguldigd zou zijn in de pijnlijke en brandende rode plek op zijn wang die dat zekere secreet hem toegebracht had.