Faults

Ze wist dat het geen zin zou hebben, vloog door haar hoofd terwijl ze de trappen af rende. Het was amper hoorbaar, maar toch vloog ze haast naar beneden. Het was nutteloos, galmde het door haar gedachten. Sommige traptreden raakte ze niet eens meer aan met haar voeten. Hij zou toch niet luisteren, was hij veel te stijfkoppig voor. Haar haren wapperden wild langs haar gezicht, alsof ze een klein kind was wat dolgraag wilde weten wat ze in haar schoen had gekregen van Sinterklaas en zwarte piet. Maar wel een heel boos kind, te zien aan de uitdrukking op haar gezicht. Woest, om het beter te benaderen, razend. Maar het was niets vergeleken met wat er vanbinnen in de vrouw omging. Pure woede werd afgelost door een gigantische steek haat en af en toe zelfs ergens verdriet, dat ze dit had laten gebeuren. Er was een verklaring voor nodig, en wel nu. En wel van de persoon die er verantwoordelijk voor was. De twee personen die dat waren, eigenlijk. Maar ze zou zich inhouden, en het zakelijk benaderen. Ze zou Alejandro er op aanspreken, of Savador nu zou komen opdagen of niet. Dat boeide haar niet, het was Alejandro’s verantwoordelijkheid dat er geen onderlinge benadeling kwam. Het was haar opvolger, verdomme. Haar opvolger, veranderd in een of ander hersenloos, slaafachtig wezen. Ze had ook beter op moeten letten, verweet de vrouw zichzelf, ze had Norwood vaker moeten spreken. Na Aageth’s vervloeking had ze hem al moeten waarschuwen, in de gaten laten houden. Nu had ze het pas veel te laat door, en niet eens door haar eigen observaties. Gewoon Momji die kwam babbelen, bij het raam. Nou ja, een kletspraatje was het niet geworden, gezien de havik zo in paniek was geraakt dat het haar een uur had gekost het allemaal te begrijpen. Maar nu ze het begreep, was er geen redden meer aan. Savador had Norwood iets aangedaan, en nu leek hij op een gigantische slangenman, had Momji het beschreven, en hij deed nogal vreemd. Natuurlijk wist de vogel niets over de haat tussen de twee mannen, maar die link had Lesaiah zelf wel kunnen leggen. Misschien, als het alleen haat was geweest, had ze het wel laten rusten. Het was zijn keuze, met zo’n misdaad leven. Maar de balans kwam zodanig in verwarring als ze geen opvolger meer zou hebben, dat het wel problemen op zou kunnen leveren. Niet alleen voor haar, maar voor heel Kovomaka. En dat was exact de reden dat ze nu woedend voor de vergaderzaal stond. Met een duw gooide ze beide deuren open, en vluchtte ze haast naar binnen. Haar handen landden met een klap op de tafel, hard genoeg om door de juiste personen te worden gehoord. Iedereen die het zou moeten horen, zou het horen. Daar was geen twijfel aan. Zelfs Norwood zou het in principe moeten horen, hoewel dat door de vervloeking tegengehouden zou kunnen zijn. Daarvoor wist ze er te weinig vanaf, om er iets over te kunnen zeggen. Met een nogal onelegante plof en een kwade blik plofte ze op haar stoel, wachtend op de anderen.

De LM's en opvolgers en co
LAME TITELS ZIJN LAME

Haar eerste echte oproep, wat ervoor zorgde dat ze onder haar rustige gezichtsuitdrukking een snellere hartslag had; Fealwen keek op tegen haar collega's, die allemaal zo goed leken te weten wat ze wilden en konden.. die wisten hoe alles werkte en wat ze moesten zeggen. Zij had nog maar net twee Legendarische Magicians ontmoet, was een groentje. En dit was dus de eerste keer dat ze iedereen zou zijn, inclusief opvolgers. Hopelijk zou Mizore ook nog komen, haar redelijk directe en onbeleefde opvolgster. Het was ook voor hen, namelijk. Nou ja, dat moest ze zelf weten. Fealwen had het nog niet zo op haar - niet zelfgekozen - opvolgster; het meisje toonde geen enkel respect en dat zat haar enigszins dwars. Ze was toch bezig met geaccepteerd worden, met laten zien dat zij net zo goed was als de rest. En dat ging niet als je opvolger je geen respect toonde; die stonden in principe lager dan jou, waren nog lang niet op hetzelfde niveau. Betekende dat dat ze zo slecht was? Ze moest zich bewijzen en dit kon daar wel eens een cruciaal onderdeel van zijn. Wie zou het weten? Fealwen kwam rustig de Vergaderzaal binnen, zag degene die de oproep geplaatst had. Lesaiah, Vrouwe van het Woud. Ze zag er woedend uit, zoals ze daar op haar stoel zat, duidelijk aangedaan door iets. Fealwen knikte naar haar en besloot het even te laten voor wat het was; ze zou er wel achter komen. 'Lesaiah,' zei ze nog, na de knik, als begroeting. Zo, nu wachten op de rest; aandringen uit nieuwsgierigheid zou er heel erg onprofessioneel uitzien.

Hij had hier geen zin in. Hij had hier zo geen zin in. Had hij… Nee, hij kon er gewoon geen zin voor maken. Alles had hij zich zo anders voorgesteld. Niets was hier leuk aan. Het was stom, vervelend en niet leuk. Er was ook geen humor. Oké, wel een beetje. Hij had de meeste van zijn grenzen al bereikt, en het beste van alles was nog eens dat hij al de hele dag die barstende hoofdpijn had. Kwam waarschijnlijk omdat hij weer zoveel aan het peinzen was over zinloze dingen. Maar nummer uno was toch wel: het feit dat iemand doorhad dat hij slaapgebrek had. Het feitje dat nog het meest aantoonde dat hij problemen had. Eveneens als zijn o zo charmante pose op dat moment. Vervloekt mens. Als hij het in zich had gehad had hij haar ter plekken weer gewurgd, en dan had hij ervoor gezorgd dat alles wel was geëindigd daar. Maar dat kon hij niet, wist hij zelf ook wel. Gingen we weer, moest hij daar ook nog aan denken.
Hij klemde zijn kaken op elkaar, stond op het punt om gewoon uit te flippen uit het niets. Hij moest… Frustratie van het hoogste niveau, kon hij niet goed mee omgaan, dus hij moest iets hebben… Iets om het op af te reageren. Of afleiding natuurlijk. Zou hij waarschijnlijk geen van beiden krijgen. Het zou er alleen nog maar meer ingewreven worden. Want hoe kon het ook anders, mens wou hem alleen het leven zuur maken. Dus wilde hij vrijwel automatisch hetzelfde. Verachtelijk… Lief mens. Ja, ze was lief geweest. Met mate dan. Waarom? Wist hij nog steeds niet. Hij wilde het ook niet. Hij mocht het niet zo vinden, hij mocht het niet persoonlijk opvatten en toch deed hij het. Muur, hoofd ertegen bonken – Nee, stop. Niet doen. Was niet nodig, het ging wel… Nee, het ging niet. Hij werd er gewoon gek van, vreselijk… Het was gewoon vreselijk.
Veel moeite deed hij niet, voelde zelfs niet eens de behoefte om deuren open te maken. Niet dat hij dichtbij die zaal was… Maar ja, hij had dat leuke verdwijn trucje nog. Zou hij nu… Ja. Hij had er toch geen zin in, dus waarom zou hij proberen het te laten lijken alsof hij zijn best deed? Zinloos. Schaduw als eerst, kwam omhoog – werd zowaar 3D, [beste woord in mijn gehele post, WHOO] nam uiteindelijk de vorm aan van zijn gestalte om hem ook daadwerkelijk te worden. Hij bleef staan, wreef met een hand in zijn nek. Enige die er al waren, waren Fealwen en… Lesaiah. Kreng dat de oproep had gedaan. Met een ietwat felle blik keek hij naar haar, kon het niet helpen. Hij moest dankbaar zijn voor het feit dat ze haar woord had gehouden. Maar als je het vanuit zijn oogpunt keek had ze zich er niet honderdprocent aan gehouden. Dus mocht hij alsnog nijdig zijn.
De aanwezigheid van de andere vrouw zorgde ervoor dat hij niet zei, gewoon zweeg en haar een scheve grijns schonk. Lesaiah kreeg niets, enkel een felle blik die haar probeerde te doden. ‘Wat is er?’ Het klonk overduidelijk klagelijk, en met zijn blik erbij was het plaatje compleet. Hij deed de moeite niet om te gaan zitten, had zichzelf voorgenomen dit zo snel als mogelijk af te ronden. Hij had wel betere dingen te doen. Hij stopte een hand in zijn zak, liet de ander uit zijn nek glijden en staarde er een beetje naar. Naar zijn nagels, handpalm naar zichzelf toe gericht. Alsof die het belangrijkste waren op deze hele wereld.

» *bonkt met hoofd tegen muur* Worst post ever.
» Maar ik wist echt niets. MAARHIERISALDAN.
» Sí, señor está molesto o3o

Haar hart bonkte ergens waar het niet hoorde te zitten, maar niet angstig. Haar ogen gleden niet langzaam over de zaal zoals ze dat gewoonlijk deden, als vergaderingen langzaam en vervelend gingen. Meestal had het niets met Gren te maken, was ze er eigenlijk meer voor de sier dan om nuttig te zijn. Alleen als er een echt vurige woordenwisseling zou komen zou ze moeten ingrijpen, als eeuwig neutraal persoon. Was ze dat nooit zat aan het worden? Eigenlijk wel, begon ze nu toe te geven. Het zou een stuk makkelijker zijn om gewoon een kant te kiezen en daar te blijven zitten, andere argumenten verwerpend. Maar de neutrale positie was een stuk moeilijker voor de anderen, dat begreep ze ook wel. God, ze begreep zoveel, maar het was allemaal zo moeilijk om zich aan te houden. Overal rekening mee houden. De wereld hield rekening met de meesten, maar zij leek rekening te moeten houden met de hele wereld. Niet bepaald haar allergrootste hobby. Met een ietwat ongeamuseerde trek om haar mond sloeg ze haar ene been over het andere, leunde met haar ene elleboog op tafel, haar hand op haar wang. Normaal zou ze nooit zo informeel zitten, maar dit keer was het haar beurt om even uit te barsten. Dit was gewoon de druppel die de emmer deed overlopen, alle gebeurtenissen tot nu toe. Van Savador’s hooghartigheid tot Fennon’s verdwijning, niets leek goed te gaan. Alejandro’s komst had ook behoorlijk meegeholpen, en nu Norwood’s probleem, het lukte haar niet meer haar prioriteiten te stellen. Dat masker moest maar af, dat masker van neutraliteit en rust. Ze was niet rustig, verdomme. Ze was alles behalve neutraal nu, desnoods was het zij tegen de rest. Haar frons gaf haar gezicht een iets volwassener toon dan haar twintig jaren haar normaal gaven, verzachtte niet toen Fealwen de zaal binnenkwam. Ergens vond ze het naar dat de vrouw meteen met zo’n soort vergadering moest beginnen, maar dat was ergens ver weg. De irritatie stond nog steeds boven iedere andere emotie, duidelijk geïrriteerd knikte ze terug. ‘Fealwen,’ Haar stem was minder boos dan dat ze eruit zag, met een hoop moeite. ‘Goed dat je er bent.’ Meer woorden maakte ze er niet aan vuil, ongeduldig op de tafel trommelend met haar andere hand.
Vermoeid sloot ze even haar ogen, dit bazige, boze gedoe was helemaal niet iets waar ze van hield. Het moest eruit, maar dat betekende niet dat het goed voelde. Toen ze haar ogen opende keek ze recht in twee rode ogen, die haar dodelijk aanstaarden. Met een zo mogelijk nog fellere blik dan eerst staarde ze terug, een kwade ondertoon in heel haar lichaamstaal. ‘Wat er is?’ Zo kalm mogelijk probeerde ze het te formuleren op een manier die begrijpelijk zou zijn voor de idioot, als hij het al zou kunnen begrijpen. Hij sliep niet, hij wurgde zomaar mensen, hij zeurde eeuwig door over een kleine klap in zijn gezicht… Nee, hij had zich zeker niet als intelligent voorgedaan. Dus zo ging ze hem ook niet behandelen. ‘Oh, niets hoor. Gewoon jouw opvolger die de mijne in een of ander vreselijk gedrocht heeft veranderd. Het is volkomen jouw verantwoordelijkheid, dus je hebt er alles mee te maken. Dat is alles.’ Onbewust had ze beide handen op tafel geplaatst, was ze half opgestaan. Een zacht tikje op haar schouder weerhield haar ervan om volledig uit te barsten in het Italiaans over hoe dom Alejandro wel niet was. ‘Che cosa?’ siste ze over haar schouder, meteen haar taaloverschakeling (Word rekent het goed, dus ik typ het maar gewoon) beseffend. Was ze nu al boos genoeg om echt in haar dialect te gaan staan schelden? Niet dat ze daar moeite mee had, in tegendeel. Het was heerlijk om te schelden met woorden waarvan alleen jij de betekenis kende, om mensen sprakeloos achter te laten. De man achter haar liet haar dat even vergeten, bijna blozen van schaamte. ‘Joseph,’ klonk het nogal vlak, niet willend iemand als hem erbij te betrekken. De man knikte even, overhandigde haar een stuk papier. Haar ogen gleden erover, scanden de belangrijke stukken uit de lap tekst. ‘Ik begrijp het, dank je.’ De man knikte weer, liep weg. Of verdween, daar keek ze niet naar. Lesaiah richtte zich weer op de andere twee. ‘Kennelijk kan Neara niet aanwezig zijn, ze wordt opgehouden op Puffoon. Met het feit dat Fennon verdwenen is, en Eric en Aidan de laatste tijd ook veel afwezig zijn, neem ik aan dat het niet heel veel zin heeft om nog te wachten op meer mensen. Tenzij een van de opvolgers nog komt opdagen.’ Het woord opvolgers kwam er bitterder uit dan de rest, best een prestatie. Langzaam ging ze weer zitten. Wachtend op zo mogelijk nieuwe mensen, of een reactie van de twee die maar een beetje stonden te staan.

Slecht, slecht, slecht. *bonkt met hoofd tegen andere muur*

- Ik denk dat het handiger is als Norwood na mij post ? c:
--
'Ach, Lesaiah,' klonk opeens een bekende stem op een quasi-zielig toontje. 'Je laat het bijna overkomen alsof we haatdragende parasieten zijn.' De spot droop ervan af. Met een klein zuinig glimlachje op zijn bleke gelaat die niet bepaald bij de manier hoorde hoe hij zijn woorden tewee had gebracht, betrad Savador de vergaderzaal. De zaal die hij enkel bezocht had als er iets gaande was geweest, waar hij statig naast Deshas in de oude dagen had gezeten en veelal het hoogste woord had gehad, waar hij mensen het zwijgen toe had gelegd met zijn bittere opmerkingen en daarmee de haat jegens zichzelf had doen laten vergroten. Vandaag zou hij niet braafjes plaatsnemen zoals dat van hem verwacht werd. Hij zou ook niet zakelijk aan de lange tafel meediscussiëren. Niet met dit stelletje nieuwelingen van de tweede of derde generatie, die de Legendarische Magiërs hadden uitgekozen alsof ze met een blinddoek voor de ogen willekeurig in het rond hadden gewezen en als resultaat dit soort personen bestemd waren in hun voetsporen te treden. Ondenkbaar, als je het hem vroeg. Norwood, falende Norwood als opvolger en een grote verantwoordelijkheid waar hij getraind voor zou zijn geweest door Ferost. Ook ondenkelijk. Naar zijn gevoel was hij de enige geweest die zich ervoor ingezet had, die zich aan Deshas had onderworpen en alles had uitgevoerd wat hij hem vroeg, hij was er altijd bij geweest als er iets was tussen de andere Magiërs, hij zette zijn eigen trainingssessies in elkaar en had het Rijk der Schaduwen - Deshas' Rijk - al eens bezocht. Hij was superieur. Anderen zouden alleen maar een machtsbeluste man zien die het te hoog in zijn bol had. Maar die feiten drongen amper tot hem door.
'En jullie hebben je allen hier verzameld voor mij?' Savadors mondhoeken krulden verder om. 'Hoe genegen.' Gehuld in een lange zwarte mantel met kap liep hij langzaam verder de zaal in. Nu hij van zijn plaats was gekomen werd een gekapt persoon achter hem onthuld. Vanonder de kap waren nog net identieke slangachtige ogen zichtbaar. Norwood - iemand die ooit de naam Norwood droeg. De creatie, het wezen, had zichzelf de naam Sigma gegeven. De man die van binnen tot een chaos was gemaakt, en die chaos had tot aanleiding dat zijn uiterlijk zodanig was meeveranderd. Chromosomen en genen waren door de war geraakt als een klein kind dat aan allerlei knopjes had gezeten, en het resultaat dat er was uitgekomen, was ingewikkeld om terug te kunnen draaien. In feite had Savador het tot in het diepste detail uitgewerkt, wekenlang, maar het plan in praktijk zelf kwam er uiteindelijk op neer dat hij maar iets gedaan had zonder te weten wat er precies van zou komen. Hij had het spul gecreëerd wat voor de veranderingen in innerlijk en uiterlijk had gezorgd, en dat spul had voor de rest gezorgd. Zoals verwacht. Hij kon Sigma nu superieur noemen, net als zichzelf. Een hele verbetering, al vond hij zelf.
In het midden van de zaal kwam Savador tot stilstand en spreidde hij afwachtend zijn armen. 'Wel?' Zijn slangachtige ogen gleden langs de gezichten van de aanwezige Legendarische Magiërs.
'Wat vind men van mijn creatie?' Het leek in eerste instantie stil te blijven, of dat lag aan hem. Een beetje lacherig liet hij na een paar seconden zijn armen weer zakken.
'Bij Medusa, wat zijn jullie wezenloos gezelschap,' gniffelde hij na terwijl hij terug liep naar Sigma. De reden voor zijn komst was niet bepaald om zich neer te leggen bij wat hij gedaan had, en de ophef bij sommige Legendarische Magiërs op het moment heus wel kon begrijpen. Nee - het was, egoïstisch als hij was, puur om te pronken met die zogenaamde zonde. En dat ze een spoedvergadering hielden om hem nog een beetje meer in de schijnwerpers te zetten gaf hem alleen maar meer zelfwaarde.

Sigma, zo had hij zichzelf genoemd. Een combinatie van alle soorten magie in hem gemengd door simpelweg een genenpakket te veranderen. Maar hoe veel magie hij ook wel niet kon gebruiken het was lang niet zo sterk als dat van een volledig gestudeerde legendarische magician. Sigma had vandaag zijn voorkeur om in het bos rust te nemen. Savador had hem nog geen taak gegeven en als hij er een had wist Savador hem met gemak te bereiken. Zwijgzaam zat hij in een boom en luisterde naar de vogels. Ineens hoorde hij een doffe bonk die tot ver in het land reikte. "Vergaderzaal?" mompelde Sigma. Hij stond op en landde op de grond. En ja hoor. Niet veel later bereikte de stem van Savador die hem wonderbaarlijk rustig maar redelijk dwingend gebood om er heen te komen. Zwijgzaam knikte Sigma op de bevestiging van Savadors zijn woorden. Hij veranderde langzaam van vorm om in een driekoppige slang te veranderen. Deze gleed vluchtig naar het kantoor van Savador om daar hem te ontmoeten en samen een weg naar de vergaderzaal te gaan. Zwijgzaam kwam de slang het raam binnen en gooide zijn staart in de lucht. Alsof de staart de ruggengraat was nam Sigma er weer vorm om heen. De staarten weer gehuld in een donkere zwarte mantel en de kap op de rug hangend. "U heeft mij geroepen..." sprak Sigma kalm. Savador had kalm uitgelegd wat hun plan was en daarna waren de twee richting de vergaderzaal gegaan. De kap van Sigma ging na de laatste paar treden van de toren op te zijn gegaan op en zo die van Savador. De deur ging geruisloos open en Sigma bleef kalm achter zijn meester staan. Zei geen enkel woord. Enkel een sinistere grijns was wat verried dat hij hiervan genoot. Alle ophef maakte hem gelukkig. Zijn meester kreeg de aandacht die hij wilde en dat was de bedoeling van hem. Langzaam kwam Savador verder naar binnen. Gehoorzaam volgde Sigma hem zonder dat Savador ook maar een woord kon zeggen. Zijn goudachtige ogen priemde op de grootste duistere bron in de ruimte, Alejandro. Vervolgens schoten zijn ogen naar Fealwen. Zijn grijns werd breeder. Als hij deze toch eens kon overtreffen. Kon hij met gemak zich uit de greep van Savador halen. Maar de loyaliteit van Savador creatie loog er niet om en de gedachten werden al snel uitgebannen. De ogen gingen langzaam naar de ziendende, woedende en alles wat maar negativiteit uitstralende vrouw. Lesaiah, de Vrouwe van het woud, de voorganger van zijn vessel. Zwijgzaam grijnsde Sigma richting Savador toen hij wat zei over een levenloos gezelschap. "We stellen ons niet eens meer netjes voor....heh..." spraken de woorden van Sigma kalm en kil. De stem van Norwood was lichtelijk vervormd naar een lagere en licht hesere stem. Alles behalve de vriendelijke en warme toon die zijn stem normaal altijd had. Sigma keek naar zijn meester om te zien of deze iets van plan was. Ondertussen hield hij de rest strak in de gaten.

-Sigma in dah House!- xD

- Excuses~ D:

Er hing spanning in de lucht, op de gezichten, je hoefde geen wonder te zijn om dat te voelen. Ze wist niet precies wat er aan de hand was, maar nieuwsgierig was ze nu wel. Alejandro was ook binnengekomen, keek niet echt vrolijk maar schonk haar wel een scheve grijns. Ze knikte terug als teken dat ze het gezien had, probeerde zelf zo zelfverzekerd the kijken. Bela was nu niet bij haar; ze had de hond niet meegenomen naar de Vergadering omdat het haar ongepast leek, maar ze miste nu wel.. iets. Het dominante karakter van de hond sloeg nu niet op haar over en ze voelde zich kleiner, onzekerder.. Niemand mocht dat zien. Fealwen rechtte haar rug een beetje, ging ongemerkt rechter zitten. Ook Lesaiah begroette haar en nadat Neara zich afgemeld had kondigde Lesaiah aan dat de Vergadering het best nu kon beginnen, aangezien sommigen sowieso niet zouden komen. Fealwen zweeg en hoopte dat ze zo daarmee instemde; Mizore zou ook niet komen, dat kon ze zo wel zeggen. Anders was het meisje er toch al geweest. O, wacht! Er kwamen nog wat mensen aan! De opvolgers van Alejandro en Lesaiah, zoals ze eens begrepen had. Savador en Norwood.. waarschijnlijk, als ze nu geen namen door elkaar zat te halen en dergelijke. Zou een beetje gênant zijn. Savador nam het woord, leek heel zelfingenomen met het feit dat er een vergadering was voor hem. Oké, het ging om hem, om de man die ze eigenlijk nog op zou moeten zoeken om te vertellen dat ze er was. Nou ja, nu kon hij het met eigen ogen zien; als ze de man zo zag, had ze totaal geen behoefte om eens een gezellig gesprek met hem te gaan houden. Ze keek hem aan, licht vragend, vroeg zich af waar hij het over had. Zijn creatie? Als hij zijn kapsel bedoelde, konden ze hem net zo goed meteen uit het raam gooien. Vettig, sluik haar.. Nee, hij beviel haar niet. Veel te gluiperig, veel te Shadraans. Fealwen werd echter snel afgeleid toen er nog iemand binnenkwam; oh, dat zou de creatie wel zijn. Ze kon het niet laten even te huiveren toen de blik van het.. ding, wat eerst een mens zou moeten zijn geweest, zijn blik op haar richtte. Savador lachte, vond hen wezenloos maar.. wat was het, dat hij gedaan had? Hoe kon hij dat met een levend wezen doen? Fealwen sloeg uit een reactie haar hand voor haar mond, staarde naar degene die de opvolger van Lesaiah zou zijn. Netjes voorstellen? Fealwen wist niet wat te zeggen, ze kon hier geen wijs uit. Leuk begin van je eerste Vergadering. Ze wist niet zeker wat er gebeurd was, maar het was duidelijk dat die Savador er veel mee te maken had, heel veel. Norwood leek gewoon geen mens meer.. Ze snapte Lesaiahs ontzetting volkomen! 'Wat is dit?' zei ze uiteindelijk, brak de stilte. Zij was tenslotte degene die er het minst mee te maken had. De opmerking van Norwood negeerde ze volkomen, ze weigerde met een geestloos ding te praten. Een beetje opheldering zou wel fijn zijn..

Hij fronste, liet zijn kille blik varen. Zijn mond was een beetje opgevallen, kon het niet helpen dat hij enkel en alleen een onbegrijpelijke blik op zijn gelaat kon krijgen. Waarom wist hij hier niets vanaf? Was hij dan werkelijk zo weinig geïnteresseerd in de mensen om zich heen. Natuurlijk was het leuk om toe te kijken, alsof hij een of andere god was. Over alles oordeelde en keek wat de gevolgen waren van zijn oordelen. Hij wilde wat zeggen, maar staakte zijn handeling – slikte al zijn woorden in. Kon later ook wel, kon hij tenminste ook wat beter nadenken over wat hij zou gaan zeggen. Want wat hij ervan moest vinden wist hij eigenlijk niet.
O, Neara kwam niet. Neara… Kwam niet. Leuk, het enige wat nog plezierig zou kunnen zijn werd hem ontnomen. Niet dat hij zo’n sukkel was om de hele tijd naar de ander te gaan staren, maar af en toe een blik op eigenen kon geen kwaad. Nu moest hij het doen met… Lesaiah. Bij de gedachte al moest hij bijna huiveren. Fealwen vond hij nog niet zo erg. Ze was klein en schattig, maar hij kon het niet helpen dat hij haar zag als een of ander klein meisje. Enkel door haar lengte. Haar uiterlijk was bedriegend, en niet zo’n klein beetje. Maar zo erg was het niet, des te meer reden om zichzelf in te houden tegenover de vrouw.
Hij hapte één keer naar adem. ‘Oké, eens denken,’ sprak hij ineens, waarna hij zijn blik weer op Lesaiah richtte, ‘Ik weet bij god niet waar je het over hebt. Ik houd me namelijk niet bezig met de onnozele hobby’s van mijn… Opvolger.’ Wat haatte hij dat woord toch. Het was iets dat hem deed herinneren aan het feit dat hij niet onsterfelijk was, hoezeer hij dat ook wilde zijn. Maar misschien was het wel beter om het niet te zijn. Want wat had hij nu nog te doen? Niets eigenlijk. Misschien moest hij maar eens gewoon gaan wachten, totdat punt waarop bewezen werd dat hij echt niet onsterfelijk was.
‘Daarbij wil ik -’ hij stopte, zweeg, werd afgekapt. Hij rolde met zijn ogen, natuurlijk overkwam dat hem weer. Eerst voelde hij niet echt de behoefte om naar de ander te kijken, sloeg gewoon zijn armen over elkaar en keek overal naar behalve de ander. Kinderachtige trekjes die hij nog steeds goed bezat, was net een puber opgesloten in het lichaam van een volwassene. Uiteindelijk wierp hij toch maar een zijdelingse blik op de man, zijn ogen tot spleetjes geknepen. Mond dichthouden, commandeerde hij zichzelf. En handjes thuis houden. Dankzij die nutteloze ziel kreeg hij weer de schuld over van alles en nog wat, waar hij niet eens vanaf wist. Het was toch ook weer zo voorspelbaar.
Zijn ogen werden groter, klemde zijn kaken op elkaar. Dat… Ding was nog net niet lelijk genoeg in zijn ogen om hem aan het kokhalzen te maken. Hij kon niet zoveel hebben wat dat betreft, maar dit ging nog net. Ieuw, bah… Gadver. Het was echt gewoon… Vies. Maar het gaf wel aan dat hij eens geen grapjes mocht maken, niet spelletjes mocht spelen met anderen zoals hij dat altijd deed. Dat ding moest wel, uit de wegruimen ging niet… Dan werd Lesaiah weer boos en daar stond hij ook niet op te wachten. Zijn blik dwaalde af naar Savador, die voelde zich ook helemaal het mannetje. Hij hoorde Fealwen een opmerking maken, maar had eigenlijk niet de tijd om daar een reactie op te geven – hoe schattig en onwetend ze ook overkwam.
Een hand plaatste zich in zijn zij, terwijl hij de vingers van de andere op zijn mond plaatste, staarde zwijgend naar de grond. Eventjes denken. Hij haalde de vingers van zijn lippen af, maar hield zijn hand in de lucht. Een wijsvinger wees omhoog, richtte zijn blik weer op Savador. ‘Númbero uno,’ begon hij rustig, ‘Dat,’ wees met grootse moeite naar het… Gedrocht, ‘Is geen eigen creatie. Het iets dat je hebt omgebouwd. Dus geen geheel eigen creatie, je hebt hem bewerkt. Ik noem dat geen creatie, en het is bovendien ook nog eens spuuglelijk. Zelfs iets dat je uit de as laat herrijzen is géén eigen creatie. Dus wees maar niet te trots over jezelf.’
Richtte zijn vinger weer omhoog, voegde zijn andere vinger eraan toe. ‘Dos,’ hij richtte zijn blik op Lesaiah, ‘Ik weet hier niets vanaf. Dus wees niet zo… Irritant en onbegripvol door mij gelijk de schuld te geven. Ik heb hier géén toestemming voor gegeven, en ik zal het ook niet doen. Zoals ik al zei, ik houd me niet bezig met zijn domme hobby’s, noch zijn hatelijke relatie met jouw opvolger.’ Hij liet zijn hand zakken, slaakte een diepe zucht. Waarom? Waarom was alles zo vermoeiend altijd? Misschien zou een extra uurtje slaap toch wel wonderen doen, maar hij weigerde het toch toe te laten. Het ging prima zo.
‘En tot slot,’ hij sloeg zijn ogen ten hemel, ‘Geef de vrouw haar opvolger terug, wil je? Ik heb betere dingen te doen dan mijn tijd een beetje verdoen aan het vinden van een manier waarop ik hem terug kan krijgen. Wat toch niet al te lang zal duren, maar alsnog. Heb betere dingen te doen.’ Zo, hij had zijn zegje gedaan. Nu kon hij gewoon toekijken en niets doen, lekker rustig. Zoals het hoorde. Hij had nog zat dingen te doen.

» Blegh, heb mijn dag niet of zo >o<

I'm only human, I've got a skeleton in me
But I'm not the villain, despite what you're always preaching.
Call me a traitor, I'm just collecting your victims
And they're getting stronger
I hear them calling.

Haar hoofd draaide geen millimeter weg na de onwelkome stem van de rat. Slang. Il serpente. Hoe ze de scheldnaam ook benaderde, geen van alle namen kwam ook maar in de buurt van een goed woord om haar woede op dit moment te beschrijven. Die man was een schaamte om ook maar naar te kijken. Ze verafschuwde het feit dat hij slangen, háár wezens, wist te gebruiken. Op dit moment nam ze dat zelfs bijna persoonlijk op, maar dat zou ze met alles doen. Aangevallen op haar eigen terrein, in het nauw gedreven. Het voelde op dit moment alsof de hele zaal tegen haar was. Al waren het maar drie mensen. Drie mensen en het mostro wat er van Norwood over was. ‘Zo beschouw ik je ook, ozioso’ siste ze, haar groene ogen die bijna vuur schoten bij de aanblik van de man. Ze kon niets doen dan hem verafschuwen, wat hij had gedaan ging gewoon te ver. Het ging te ver in alle menselijke principes, de wil van een ander was het enige wat een individu niet mocht aanraken. Het was je persoonlijkheid, het enige wat echt van jezelf was. De rest kon Lesaiah in een vingerknip afpakken, van het licht in je ogen tot de mogelijkheid om adem te halen. Maar de mentaliteit van iemand, zijn karakter, dat kon niemand echt aanraken. Je ontwikkelde het in je leven, door pijn en moeite. Door vrolijkheid en liefde, door alles wat je doormaakte. Maar Savador had dat heilige stukje mens, het enige waar zelfs Lesaiah zich niet aan waagde, vermorzeld in Norwood. Onderdrukt, vernietigd haast. Ze voelde de aanwezigheid van het wezen oppervlakkig, als ieder ander, niet langer als Norwood’s krachtige bron van magie. Norwood was er niet meer, beseften haar zintuigen, dus reageerden ze er niet meer op. Haar keel sloeg droog van haar minachting, verachting van het wezen wat in zijn plaats was binnengekomen. ‘Je ego stijgt je weer teboven, inferiori vecchio’ stootte ze in een poging tot niet schreeuwen uit, op een soort van normale toon. Ze haalde haar rechterhand van de tafel af, wierp een giftige blik op Alejandro terwijl ze langzaam in haar vingers knipte. Als slangen schoten er lianen op het wezen wat Norwood moest voorstellen af, bouwden zich als een kooi om hem heen. Fragiel en breekbaar op het eerste gezicht, maar onbreekbaar wilde je er doorheen komen. Zelfs Norwood had er op volle kracht, toen hij nog normaal was, geen deuk in gekregen. Ze negeerde het wezen verder totaal, niet willend om haar woede op een niet denkend wezen te uiten. Furieus draaide ze zich naar Alejandro toe, haar lichaam vervloekend om de breekbaarheid die het uitstraalde. Meneer stond maar wat na te denken, nam ruim de tijd terwijl zij haast stierf van verlangen om hier twéé personen naar de hals te vliegen, dingen te doen die zelfs Ferost niet had kunnen stoppen. Terwijl een ander deel van haar zich gewoon wilde verstoppen in een hoekje en wachten om getroost te worden. Ze kon dit niet oplossen, ze was hier niet klaar voor geweest. Ferost had het goed gedaan, een nieuwe opvolger uitkiezen. Maar die opvolger was nu veranderd in een wangedrocht, terwijl zíj de oplossing niet kon vinden. In tweestrijd hoorde ze het geratel van de witharige idioot aan, maar half op zijn woorden lettend. Het boeide haar ook niet, hij begon maar over dat het niet Savador’s creatie was. Fijn, hij leerde zijn opvolger eindelijk iets, maar niet nu. Met moeite weerstond ze de neiging op haar nagels te gaan bijten van frustratie, zeker wetend dat ze er daarna niet meer mee op zou houden. Het tweede deel van zijn o zo volwassen tirade was tot haar gericht, en bijna beledigd nam ze ieder woord in zich op. Oh, nu was zíj de onredelijke? Het was zíjn schuld dat haar opvolger nu net zoveel nut had als een zak rotte aardappelen (<- Dat was leuk om te bedenken) , het was zijn schuld dat ze nu half radeloos stond, haar bloedeigen opvolger gevangen houdend. Het enige wat ze kon waarderen, waren de laatste woorden. Maar die werden zo respectloos en zonder interesse gesproken dat er iets in de vrouw knapte. Haar rechterhand landde weer met een harde klap op tafel, een paar planten schoten ineens op rond haar voeten. Ze kon het niet helpen. Ze was kwaad, en dat bracht reacties met zich mee. ‘Weet je,’ Haar stem vervaarlijk zacht, iets wat aangaf dat ze in gevaarlijke wateren waren belandt, ‘Weet je? Als jij zo weinig geeft om je titel, om je verantwoordelijkheid, om je hele doel in je miserabele leventje, dan hoeft het ook niet. Ga toch lekker in je doos zitten janken om wat er in je verleden is gebeurd. Dan hoef ik je ook niet meer te zien. Houd je ego maar bij je, voor mij hoeft het niet meer. Ga gewoon weg, daar doe je iedereen een groter plezier mee dan hier te blijven, arricavo.’ Ze schreeuwde de woorden nog net niet, wist exact wat ze net had gedaan. ‘De enige die hier onredelijk is, ben jij. Is het dan zo moeilijk om je eroverheen te zetten dat er iemand is die je niet wil? Dat die persoon je heeft geslagen, heeft dat zo’n impact gehad dat je nu niets meer doet dan aandacht proberen te krijgen? Stop er dan maar mee, tu vigliacco’ Met een onaangenaam kalm gezicht, maar vlammende ogen staarde ze in zijn rode ogen, Norwood en Savador compleet vergetend. Dit was een uitlaatklep voor haar, iets waar ze al tijden op wachtte. Gewoon, even schelden en boos zijn, ze had een reden nodig gehad. En nu had ze die reden, hoewel haar uitbarsting om zo veel meer ging. Om het hele gedoe met de afspraak, het feit dat ze dronken was geweest, de aanvaring in de tuin, het wurggedoe, zijn hele aanwezigheid hier. Het liefst had Lesaiah Deshas hier gehad. Die man kende ze uit verhalen, kon ze nog voorspellen. Met Alejandro wist ze niet wat ze kon doen, en met Savador ook niet. Ze wilde gewoon een vijand die ze kende, die ze kon raken op zwakke plekken. Waarvan ze die plekken niet hoefde te gokken.

Il serpente = de slang
Mostro = Gedrocht
Ozioso = Nietsnut –favoriete woord uit post-
Inferiori vecchio = Minderwaardige oude man
Arricavo = Hondsvot
Tug vigliacco = Jij lafaard
Les scheldt in het Italiaans als ze boos is >D
En ze is wel heel bitchy
En de post is 1036 woordjes~

Hij had moeite de brede grijns op zijn smalle lippen te onderdrukken op het moment dat hij verder de zaal in liep. Ach, zag ze nu toch zitten. Zijn publiek, als het ware. Want hij geloofde dat heel dit spoedgebeuren omrent zijn geslaagd experimentje ging. Leuk, leuk. Allemaal leuk en aardig, maar Neara was er niet. Waarom ontbrak ze? Hij haalde weer iets uit waar ze hem om kon verafschuwen en dan was ze er niet. Mooi was dat. Misschien was het als dubbele payback bedoeld door die klap laatst in zijn gezicht. Dat moest ze niet meer doen. Hij meende de zere plek nog dagenlang nadat het was gebeurd te voelen nabranden.
In het midden van de zaal liet Savador langzaam zijn armen zakken en zette afwachtend een hand in zijn zij. Zijn mondhoeken krulden iets verder om bij de opmerking die Sigma achter hem maakte. Netjes voorstellen kon je bij dit.. gezelschap niet verwachten. Allerminst. 'Zo beschouw ik je ook, ozioso.' Wat waren we weer vriendelijk. Zijn slangachtige ogen gleden van de lege plek met de stoel met het Puffoonse symbool - Neara's plaats - verder door naar de personen die wel present waren. Even de expressies op die smoelen bekijken, altijd leuk. Lesaiah was boos, oei. Zo leek ze in ieder geval wel. Alejandro stond er maar een beetje nutteloos bij. Ach ach, wat een zelfmedelijden had de man weer. Er zat nog iemand - een roodharige vrouw van korte lengte. Rood; hij viel op rood. Maar eigenlijk durfde hij haar nog niet eens een vrouw te noemen. Met een verminderde glimlach onderdrukte Savador een huivering bij het voelen van de magische bron die van haar afstraalde. Watermagie - bah. Een Cassiaan. De nieuwe Vrouwe van het Water die hij nog niet eerder ontmoet had. En misschien maar beter ook. Het was als een gewoonte om iedere Cassiaan tot op het bot te haten, en daarbij ook om iedere Legendarische Magiër van Cassia te gerinschatten. Gatverdamme nog aan toe. 'Wat is dit?' onderbrak de jonge vrouw de stilte. Hij fronste even. Medusa, zeg. Het ging toch niet zo lopen dat alles eerst nog aan het onwetende kind moest worden uitgelegd? Geërgerd sloot hij zijn ogen even, tussen duim en wijsvinger pakte hij zijn neusbotje ontstemd vast. En opnieuw een verduidelijking dat de nieuwe generatie Legendarische Magiërs een totale flop was. De helft scheen nog niet eens te weten hoe het er allemaal aan toeging, te jong en te nieuw om het te snappen. Pure logica, als je het hem vroeg.
'Je ego stijgt je weer teboven, inferiori vecchio,' Lesaiah bleef ondertussen maar heel enig smijten met hatelijke opmerkingen jegens hem in de.. wat was het? Grenaanse taal? Woorden die hij niet kende en ook niet wilde kennen. Hij kon ook net zo goed in het Shadraans gaan lallen en haar voor alles en nog wat uitmaken, maar wat schoot hij ermee op. Zo kinderachtig was hij ook weer niet. Hij bleef doodkalmpjes staan toen ze met een vingerknip enkele lianen op Sigma af liet schieten om zijn creatie vast te houden in een soort kooi van groen, bewoog geen spiertje in zijn lichaam. Ze deed maar.
O, er gebeurde iets. Eindelijk. Alejandro wierp hem een zure blik toe. Wauw. Wat had hij nu weer gedaan? Hij behoorde trots op hem te zijn dat zijn opvolger zoiets kon flikken. Deshas zou er luidkeels om gelachen hebben, dat wist hij zeker. Om het vervolgens weer proberen terug te draaien, zo plechtig was de man dan wel weer gewesst. Niet dat hij er geen enkele moeite mee zou hebben gehad. Maar dat.. persoon daar. Die witharige rat was zo humorloos als het maar zijn kon. Hij leek het woord te willen nemen, de betweter. Meneertje kreeg een hoge titel, dus hij wist het direct allemaal beter. Savadors slangachtige ogen fixeerden zich afgunstig op de vinger die de vent demonstratief omhoog richtte. 'Númbero uno.' Nu kwam het hoor. 'Dat is geen eigen creatie,' begon Alejandro's terechtwijzing, wijzend op Sigma. 'Het iets dat je hebt omgebouwd. Dus geen geheel eigen creatie, je hebt hem bewerkt. Ik noem dat geen creatie, en het is bovendien ook nog eens spuuglelijk. Zelfs iets dat je uit de as laat herrijzen is géén eigen creatie. Dus wees maar niet te trots over jezelf.' Savador staarde hem glazig aan. Serieus? Ging je je echt druk maken om zoiets kleins? Hij liet zijn adem verveeld ontsnappen via zijn neusgaten, wisselde zijn stand om nu op zijn andere been te leunen. 'Goh,' kwam het er ongeïnteresseerd uit.
'Wel, het spijt me dat Norwood nu eenmaal niet zo oogstrelend is en het niet meer dan logisch is dat hij er enkel maar afzichtelijker op wordt als men hem aanpast. Ik zal er in het vervolg rekening mee houden, graag gedaan.' Wat een.. wijventrekjes. Dat hij het zo moest verwoorden vond hij niet leuk, maar het was het enige woord dat hierop van toepassing was.
Een tweede vinger richtte zich omhoog. 'Dos.' Achjee, er kwam meer. Nu richtte Alejandro zich echter tot Lesaiah. Kennelijk was de kleine preek dus niet helemaal voor hem bedoeld. 'Ik weet hier niets vanaf. Dus wees niet zo… Irritant en onbegripvol door mij gelijk de schuld te geven. Ik heb hier géén toestemming voor gegeven, en ik zal het ook niet doen. Zoals ik al zei, ik houd me niet bezig met zijn domme hobby’s, noch zijn hatelijke relatie met jouw opvolger.' Alsjeblieft zeg. Savador rolde ergerlijk met zijn ogen en sloeg in een langzame beweging zijn armen over elkaar. Daar. Nieuw bewijs. Lachwekkend, dat was het. Legendarische Magiërs van tegenwoordig hielden zich niet meer bezig met wat er omging in het kringetje van zowel opvolgers als andere Magiërs. Hoe dieper kon het nog zakken?
'En tot slot,' nam Alejandro de gelegenheid om zijn zegje te beëindigen. 'Geef de vrouw haar opvolger terug, wil je? Ik heb betere dingen te doen dan mijn tijd een beetje verdoen aan het vinden van een manier waarop ik hem terug kan krijgen. Wat toch niet al te lang zal duren, maar alsnog. Heb betere dingen te doen.' Hij had betere dingen te doen. Heertje Hoogmoed wilde zich er niet mee bemoeien want hij had betere dingen te doen. De smalende glimlach op Savadors gelaat weerspiegelde er zichtbaar zijn ironie in. Hoe jammerlijk toch dat ze er stuk voor stuk allemaal zo apathisch over waren. Moest dit stelletje Kovomaka van een fatale ramp voorzien als het zover kwam? Hij zou lachend ten onder gaan op dat moment, schreeuwend dat hij al die tijd honderd procent gelijk had gehad, dat hij zijn mening zoveel malen geuit had maar dat niemand er gehoor aan had willen geven. En dan zou het al te laat zijn. 'Wellicht is het zo klaar als daglicht dat het niet al te moeilijk moet zijn om Norwood terug te krijgen, maar dan heb je nog het karweitje om zijn genen één voor één op de oorspronkelijke plaats terug te krijgen. En daar wens ik je veel succes mee.' Alsof zijn opmerking zelf ook zo klaar als een klontje was spreidde Savador met een 'het is zo verdomd logisch'-uitdrukking één van zijn handen, zijn blik ten hemel geslagen. 'Daarbij,' hij liet zijn hand weer zakken en keek Alejandro fronsend aan. 'De vrouw kan haar opvolger niet meer terugkrijgen, want wat we hier hebben is geen zielig mannetje met een bril genaamd Norwood meer, maar een persoon met een geheel nieuwe persoonlijkheid onder de naam Sigma. Dat lijken we vergeten te zijn?' Alsof je met een oerstomme leerling stond te debateren. God, waarom deed hij hier eigenlijk nog moeite voor? Hij had ook dingen te doen. Nu hij Sigma aan zijn zijde had kon hij meer doen dan eerst in zijn mogelijkheden lagen. Een harde klap op de tafel deed hem ietwat wakker geschud opkijken. Hij richtte zich met licht opgetrokken wenkbrauwen tot Lesaiah die haar haat nu volledig leek te focussen op Alejandro. 'Weet je,' sprak ze hem zacht toe. 'Weet je? Als jij zo weinig geeft om je titel, om je verantwoordelijkheid, om je hele doel in je miserabele leventje, dan hoeft het ook niet. Ga toch lekker in je doos zitten janken om wat er in je verleden is gebeurd. Dan hoef ik je ook niet meer te zien. Houd je ego maar bij je, voor mij hoeft het niet meer. Ga gewoon weg, daar doe je iedereen een groter plezier mee dan hier te blijven, arricavo.' Wat erna volgde was een tirade waar ze de stemverheffing in probeerde te onderdrukken, maar die er daarom niet minder doeltreffend uitkwam, en die informatie tewee bracht die hij niet helemaal snapte. En Savador kon niets anders doen dan met hoger opgetrokken wenkbrauwen en over elkaar geslagen armen zwijgzaam toekijken. Bij Medusa, waar ging dít nu weer over? Had hij iets gemist? Het tergde hem dat zijn schijnwerpers nu figuurlijk richting de twee gedraaid werden, maar toch; hij moest toegeven dat het amuserend was om Alejandro zo in het nauw gedreven te zien worden terwijl de man in dit alles helemaal geen zin leek te hebben.

- Wat een drama allemaal weer xD

De slangachtige ogen glunderde onder de drukkende sfeer die er in de vergaderzaal hing. Alsof een aambeeld boven ieders hoofd hing klaar om te gaan ontploffen. Sigma's grijns werd onder geen enkele moeite vrij gelaten. Het was vermakend om die uitdrukkingen te zien op de gezichten. En al helemaal die van zijn meester die zeer ingetogen van genot Sigma liet zien. Het was gewoon een groot festijn. Al was het voor de mensen om Sigma niet zichtbaar dat hij hier volop van genoot. Enkel de grijns liet zien dat hij er van genoot. De woorden van de roodharige dame deden hem glimlachen. "Dit is Sigma..." sprak hij als simpel antwoord. De gedachten waren hier al helemaal geniaal. De menging van magie zorgde er voor dat hij ook gedachten kon lezen. Duistere magie had die optie nou eenmaal. Hij hoorde allerlei vieze woorden over zich. Hij liet een ergerlijke zucht uit. "Goh, de man heeft schubben. Hij is een gedrocht. Nou excuses. Maar ik heb de zelfde fenotypes als mijn meester. Bleek, slangenogen.....wil je zeggen dat mijn meester een gedrocht is..." spraken zijn stem kalmpjes door de ruimte. "Ach gut, antwoord er maar niet eens op, het is niets meer dan een kwestie van smaak..." sprak hij, wetend dat hij niet eens de aandacht kreeg. Sigma hoorde Lesaiah in haar vingers knippen. Een aantal lianen kwamen dichterbij. Sigma sloeg zijn armen over elkaar en zuchtte ergerlijk. Hij hield zijn ogen gesloten. Toen hij niets voelde opende hij één oog. Hij klapte in zijn handen. "Wonderbaarlijk een kooi van lianen. Ik ben gevangen..." sprak hij kalmpjes. Hij legde zijn hand tegen een liaan. Binnen een oogwenk schoten er vlammen over ieder klein stukje liaan. Echter doofde deze weer. "Er is meer werk in gestoken, blijkbaar..." sprak Sigma ergerlijk. Vuurmagie, iets wat Norwood niet bezat maar door de transformatie naar Sigma wel degelijk had ontvangen. Langzaam werd hij donkerder. Veranderde in een modderige substantie en nam geen vaste vorm meer aan. Aardmagie, een kloon van modder. Savador's zwarte mantel leek te bewegen. Honderde vlinders vlogen er van af en namen vorm van Sigma op de kooi aan. Zijn rug naar de menigte om hem heen. Hij draaide zich langzaam om. Na zich volledig omgedraaid te hebben schoten er in de ruimte een twintig tal andere Sigma's. Zwevend, door middel van luchtmagie. De klonen, niet meer dan een spiegeling door middel van lichtmagie. Simga knipte in zijn vingers en de klonen verdwenen. "Zoals Savador zei, Norwood is niet meer." sprak Sigma met zijn armen wijd alsof het zo klaar als een klontje was. Hij sprong van de kooi af en landde naast Lesaiah. "Sigma is sterker, krachtiger en vele male beter dan het insect waar jij les aan gaf..." sprak Sigma kalmpjes zacht in het oor van Lesaiah terwijl hij zijn hoofd wat dichter bij haar had gebracht. Daarna kwam hij overeind. De woorden van Lesaiah deden hem zuchtten. "Zeg, Meester?..." sprak hij ergerlijk. "Kan ik me aan mijn taken gaan wijden of moet ik nog langer verplicht in deze dode sfeer zitten?" sprak hij terwijl hij half geeuwde. "Ik heb wel beters te doen dan met een stel hoge leiders te gaan bekvechten of ik nu naar een of ander persoon veranderd moet worden of niet.......daarbij, is het enige wat ik van hem herinner, wat jij mij hebt verteld, Meester..." sprak Sigma alsof de rest er niet eens was. Langzaam liep hij langs Savador heen en bleef met zijn rug naar de rest staan. "Ik heb daarbij nog een obstakel die ik uit de weg moet ruimen..." sprak hij zacht maar kalm. "Een storende factor in mijn algehele werk..." sprak hij verder. Hij had het over niemand minder dan een stuk van Norwood dat nog wel in tact was gebleven. Hoe zeer Sigma het ook probeerde, hij kon dat zekere persoon niet uit zijn kop zetten. En de enige manier om dit uit te bannen was een einde aan die persoon te brengen. Zijn ogen sloten zich ergelijk op het moment dat hij er aan dacht. Zwijgzaam draaide Sigma zich om om het oordeel van zijn meester af te wachten. Hij was echter bang dat zijn aanwezigheid nog een tijdje verplicht zou zijn.

Had ze geen handleiding kunnen krijgen in de onderliggende relaties op deze school? Het leek net een soap! Iedereen haatte iedereen maar soms ook weer niet en er was een hoop gedoe met alles en ze had beter ingelicht willen worden. Misschien had ze Lesaiah meer uit moeten horen, misschien had ze beter op moeten letten maar men mocht de nieuwe generatie Legendarische Magicians dan nog zo dom vinden; hoe kon zij er nu iets van snappen als iedereen elkaar af zat te maken zonder uitleg? Alejandro besloot er wat van te zeggen en begon betweterig met een opsomming die de wereld zou moeten redden. Misschien deed die dat ook op Alejandro's wolk, maar niet in deze kamer. God, wat was dit? Haar vraag had zich niet echt gericht op het zijn van het wezen; dat kon haar niet zoveel schelen, het was een gemuteerde opvolger, ja, boeiend. Maar wat was het, dat hier allemaal aan de hand was? Met de beste wil van de wereld zag ze er geen logica in, het verwarde haar. Lesaiah vergat Savador ineens en begon los te gaan tegen Alejandro. Fealwen was direct afgeleid, luisterde naar het geschreeuw. Zo, dat waren opgekropte emoties. Nog een onderliggend verhaal waar ze nauwelijks weet van had. Savador begon even betweterig terug te praten over genen en dingen waarom Norwood Norwood niet meer was, waar Sigma het mee eens was. Dit was verschrikkelijk! Iedereen schreeuwde door elkaar, had problemen en haatcomplexen waar de meest ervaren psycholoog nog van zou stikken. De lianen van Lesaiah haalden weinig uit bij het vage gemuteerde ding dat haar opvolger geworden was en om eerlijk te zijn geloofde Fealwen niet dat het een serieuze aanval geweest was, eerder een uiting van frustratie, wat ze nu op Alejandro botvierde. Iedereen kwetterde maar door elkaar, verspreidde meningen die er niet zoveel toe deden.. Savador zat maar blij te zijn met zichzelf, Alejandro kon het niet zoveel schelen, Lesaiah gilde erop los, dat Sigma-geval wilde weg.. Ze kon haar handen wel tegen haar hoofd drukken, er kwam zoveel informatie in één keer, zoveel emoties die ze door haar sterke affiniteit met water gemakkelijk kon voelen.. Dit keer waren het haar handen die het tafelblad raakten toen ze opstond - wat niet zo'n indrukwekkend lengteverschil maakte - en de aandacht opeiste. 'Stop met bekvechten, allemaal,' zei ze, ze schreeuwde niet maar sprak de woorden langzaam en duidelijk articulerend uit. 'Zo komen we er nooit uit,' concludeerde ze daarna, hoopte dat iedereen een beetje stil wilde worden. God, ze waren net een stel kinderen af en toe. Het kon misschien wel allemaal heel interessant zijn, maar het moest opgelost worden; daarom waren ze hier. 'We zijn hier om het probleem op te lossen dat de opvolger van Lesaiah door de een of andere vloek een totaal anders iets geworden is. Hoe wordt die schade vergoedt of rechtgezet? Ik denk dat dat het belangrijkste is.' Ze had haar handen op de tafel laten staan, liet haar blik de kamer rondgaan. Het kon haar persoonlijk niets schelen of die Norwood nu de opvolger was of dit, maar het had consequenties voor Lesaiah en het moest dus opgelost worden. Maar niet zo.

Natuurlijk. Hij kreeg weer overal de schuld van. Het was altijd zijn schuld en kon nooit iets goed doen. Kon ze nou niet voor een keer die koppige trots aan de kant schuiven en eens verder kijken dan haar neus lang was? Het was zijn schuld niet. Als het iemands schuld moest zijn, moest het die van haar wel zijn. Zij had haar opvolger niet voldoende getraind dat deze zich ertegen had kunnen verweren, kon hij niets aan doen. En ze zou toch een beetje logisch moeten nadenken: want hoe lang was hij hier nou? Niet lang. En gewoon te kort om te weten wat voor relaties zijn opvolger zou hebben met jan en alleman. Niet dat hij erom gaf, maar ergens had hij overwogen er toch eens naar te gaan kijken. Uiteindelijk werd hij al zo moe door de gedachte alleen al, dat hij was gestopt. Ja, als hij dingen echt niet wilde dan kon je hem als lui ervaren. Maar als er dingen waren die nou eenmaal niet gedaan konden worden zonder hem, dan deed hij het wel en zocht hij ergens de motivatie. Het was ook te danken aan het feit dat meneertje Savador het prima zelf kon herstellen, dat hij gewoon weigerde iets te doen. Hij had zitten klooien met andermans DNA, genen en huppelepup. Dan zette hij het zelf ook maar recht.
Hij lette niet zoveel op de gefrustreerde handelingen van de vrouw, en weigerde ook nog maar een blik op dat schepsel te richten. Het maakte zijn ogen… Vuil. Ja, dat was de beste omschrijving die hij kon geven. Hij keek op wanneer Savador weer wat zij, leek op een bepaald moment te verstarren. Zijn ogen die ietsjes groter werden, spieren die zich allemaal tegelijk aanspanden en kaken die zich te hard op elkaar klemden waardoor het pijn deed. Dacht de achterlijke vent nou werkelijk dat hij zich zo liet… Behandelen? Maar het was niet alleen uit woede dat zijn spieren zich met moeite inhielden – de ander net geen klap zouden verkopen, maar ook ergens uit angst. Bloederige beelden die zich voor zijn ogen vormden zodra hij enkel knipperde, kon het niet helpen dat hij er zo over na moest denken. En hij kon er niet tegen, hij kon er gewoon niet tegen. Ergens was hij best een zielige vertegenwoordiger, kon niet eens tegen het geluid van krakende botten of wat bloed. Maar de traumatische ervaringen hadden ervoor gezorgd dat zijn beeld er zo afschuwelijk van was, dat hij zich als een kat in het nauw voelde en soms echt rare sprongen zou maken. Maar het was nog goed… Hij hoefde nog niets te doen, en als hij het zou doen… Zou hij het zo schoon mogelijk doen.
Uiteindelijk fronste hij, scheen iets niet te snappen. ‘Wacht,’ fluisterde hij zachtjes, richtte zijn blik op de grond, ‘Eerst zeg je dat ik hem wel terug kan halen… En vervolgens beweer je dat hij – degene die de naam Norwood draagt – van deze wereld is weggevaagd en niet meer terug gehaald kan worden omdat hij dus is weggevaagd?’ Ja, het was een vreemde zin. Vreemde vraag ook, maar als hij dingen niet snapte dan wist hij niet hoe hij moest formuleren wat hij er nou niet aan snapte. Wat dat betreft was hij echt nog maar een klein kind dat niet wist wat hij deed. Want soms wist hij het ook gewoon niet. Had hij soms ook met papierwerk, het was dat hij ergens een grote pijngrens leek te hebben als hij verblind werd door frustratie. Stomme dingen moesten ook zo verdomd moeilijk geformuleerd worden, dat hij weer ver terug moest graven in zijn woordenschat als klein jongetje – toen hij nog meer gaf om intelligentie dan uiterlijk.
Hij keek langzaam op, schonk de vrouw een zijdelingse blik. Echt, wat dit betreft kon ze een voorbeeld aan hem nemen: want hij was nog steeds rustig. Hoewel dat voor het grootste gedeelte kwam door zijn interesse die heel ergens anders lag. Hij knipperde met zijn ogen, keek haar eerst verontwaardigd aan; maar later was zijn blik enkel gevuld met ongeloof. ‘O, kom op zielig mens,’ siste hij, kneep zijn ogen tot spleetjes, ‘Wij weten allebei heel goed, dat als ik me niet had ingehouden jij allang ergens weg lag de kwijnen in je eigen zelfmedelijden. Bovendien, waarom zou ik je nog willen? Je bent gek, achterlijk, irritant, zelf zo onredelijk als de pest en ik heb beter gezien. Véél en dan ook echt véél -’ Hij kapte zijn zin af doordat iemand hem het zwijgen oplegde. Alweer. Man, hoorde het bij hun vak om zijn zinnen af te kappen?
Langzaam draaide hij zijn hoofd, keek naar de kleine vrouw. Hij wist dat hij niets tegen haar kon zeggen, hij kon niet snauwen tegen haar, hij kon haar niets doen. Enkel en alleen door dat ene incident, ze kon werkelijk alles overhoop halen door dat gewoon te vertellen. Dat hij, Alejandro heer van het duister, in paniek raakte door een hond die hem enkel liet zien hoe geweldig hij hem wel niet vond. Achterlijk beest… ‘Iedereen schijnt alleen mij de schuld te kunnen geven vandaag,’ merkte hij nogal droog op, ‘Dus ik denk niet dat we antwoorden op die vragen zullen vinden. Bovendien, meneertje loopt weg.’ Hij slaakte een zucht en sloot zijn ogen. ‘Savador, als dat ding echt naar je luistert: bewijs het en beveel het om ergens stilletjes in een hoekje te gaan zitten waar ik het niet kan zien, graag en bedankt. En als je het niet doet… Tja, dat bewijst dan maar dat je het toch niet zo goed hebt gedaan als je dacht.’ Ja, hij was moe en had hier geen zin meer in. Hij was hier moe naartoe gekomen, en werd er alleen nog maar moeier van. Stom gedoe… Waarom kon hij niet gewoon ergens naartoe waar niemand was? Waar hij niet hoefde te denken, want dat was het grootste probleem. Hij gaf het niet graag toe, maar slim… Dat was hij niet echt op dit gebied.

» Challenge accepted ;o ?

Wat Savador zei, interesseerde haar geen bal. Desnoods zette ze persoonlijk ieder chromosoom weer op zijn plek, ze kreeg haar opvolger terug. Aageth had een vader nodig, zij een opvolger, de kinderen een leraar. Had de man überhaupt wel nagedacht over de consequenties van deze actie? Hij had meer dan een opvolger en een rivaal omgevormd, ook een vader, een man, een leraar. Haar hand balde zich tot een vuist, maar veel zin had hij niet. Fysiek maakte ze gewoonweg geen kans tegen de man, dat wist ze. En om meer van haar magie aan de trieste man te verspillen, dat was hij gewoon niet waard. Ze boorde haar nagels in haar handpalm, weerstond de verleiding om weg te lopen van haar stoel en op zijn minst Alejandro een klap te geven. Hij sloeg toch niet terug, de lafaard. Bovendien, hij verdiende het. Kon de rest meteen zien wat ze over hem dacht, als ze dat nog niet doorhadden. Hij was een vreselijk mens, en daar bleef ze bij. Er was geen maar of misschien, ze bleef bij haar mening. Het wezen wist uit te breken, hoe erg ging het worden? Ergens werd ze zwaar zenuwachtig van de hele situatie, door haar woede heen. ‘Norwood was geen insect. Jij bent een reptiel, mogelijk nog lager dan insecten. Dus waag het niet nog eens zo’n toon tegen mij aan te slaan, onderkruipsel.’ siste ze hem toe, niet willend haar afkeur tegenover het wezen te tonen. Ze had de woorden nog niet eens helemaal afgemaakt of een klap op tafel verkreeg haar volledige aandacht. Fealwen was opgestaan, had hen allen tot de orde geroepen. Kwaad als ze was, wist ze wel dat het nodig was om redelijk te zijn, maar ze kon het gewoon niet. Het lukte de vrouw niet om normaal te doen totdat tenminste Savador en Alejandro zich als volwassenen begonnen te gedragen, want dit sloeg nergens op. ‘Dank je, Fealwen, maar er is een dingetje wat ik moet rechtzetten voordat we verder gaan met deze zaak.’ Met een venijnige blik op het wezen wat ooit de vorm van haar opvolger had gehad liep ze om de tafel heen, naar Alejandro toe. Vlak voor hem ging ze op haar tenen staan, keek hem bijna recht in zijn gezicht aan. ‘Bij mijn weten,’ siste ze kwaad naar hem, ‘Ben ik niet zielig. Noch gek. Ik ben namelijk niet degene die zich niet kon inhouden,’ Ze veegde een pluk haar uit haar hals, onthulde een belachelijk grote, paarsblauwe plek in haar hals, in de vorm van een gigantische hand. ‘Of was je vergeten dat jíj degene was die míj probeerde te wurgen, alleen omdat ik de waarheid vertelde? Jij bent degene die hier zielig is, miserabel als je bent.’ Haar groene ogen keken hem fel aan, zonder haar haren terug te leggen op de manier waarop ze haar blauwe plek verborg liep ze terug naar haar stoel, ging weer zitten, sloeg haar ene been over haar andere en keek een stuk minder boos voor zich uit. ‘De genen zijn het probleem niet, desnoods verander ik al zijn chromosomen. Ik zou in principe zelfs zijn geest moeten kunnen herstellen, als het echt moest. Het gaat me vooral om de manier waarop dit is gedaan, en dat het niet uitlekt. Wie weet wat andere mensen hiermee kunnen doen.’ Haar woorden kwamen deels uit echte bezorgdheid, deels omdat ze niet zonder wat te zeggen wilde gaan zitten. Zonder Savador of Alejandro aan te kijken ging ze verder. 'We kunnen niet zomaar Norwood terughalen zonder dat we de manier weten waarop hij zo geworden is. Voor het tegengif heb je het gif nodig, is het niet? Welnu. Ik wil exact weten hoe Savador dit voor elkaar heeft gekregen, op de millimeter na.'

Blegh. Laat, surrey~

Hij hoorde Sigma achter zich spreken, pogingen te doen de getrokken oordelen van de anderen onderuit te halen. Savador stond met een hand in zijn zij en steunde met zijn gewicht op één been, zijn slangachtige ogen kalm starend de zaal in. Hij had zijn positie geen millimeter veranderd. Wat er momenteel in de zaal gaande was, was te amusant om er details van te missen. Hij gaf heen gehoor aan Sigma's weerwoorden. Daar kon hij alleen maar terecht om grijnzen. Het was immers heerlijk om te zien hoe ieder persoon hier zichtbaar worstelde, zich serieus druk stonden te maken om iets wat hij veroorzaakt had. Al om al was het ook hun taak om zich hiermee te bemoeien, of ze nu wilden of niet. In combinatie met de verscheidende magiesoorten die hij als het aangepaste monster dat hij was tot zijn beschikking had gekregen, lukte het Sigma om zich op een andere manier uit Lesaiahs kooi van groen te werken dan het uiteen te laten knallen. Natuurlijk lukte hem dat, hij had niets anders verwacht. En het was ook de reden geweest waarom hij alleen maar roerloos was blijven staan op het moment dat Lesaiah vond dat het beest maar in zijn kooi opgesloten moest worden.
'Norwood was geen insect. Jij bent een reptiel, mogelijk nog lager dan insecten. Dus waag het niet nog eens zo’n toon tegen mij aan te slaan, onderkruipsel,' luidde Lesaiahs sissende reactie op Sigma's woorden. Savador richtte zijn blik op de vrouw en kneep zijn ogen tot spleetjes, even benomen door haar beledigingen en de ergernis die het hem bezorgden. Ze moest zwijgen over reptielen, en al helemaal over slangen. Hij staarde fronsend voor zich uit toen Sigma zijn behorende plaats achter hem weer innam na een kleine demonstratie van al zijn magiesoorten. 'Zeg, Meester?' werd hem klagend toegesproken. 'Kan ik me aan mijn taken gaan wijden of moet ik nog langer verplicht in deze dode sfeer zitten? Ik heb wel beters te doen dan met een stel hoge leiders te gaan bekvechten of ik nu naar een of ander persoon veranderd moet worden of niet.......daarbij, is het enige wat ik van hem herinner, wat jij mij hebt verteld, Meester..' Savador wierp hem even een snelle, zijdelingse blik toe, maar richtte zijn aandacht toen weer ergerlijk op de muur.
'Straks,' reageerde hij op een zachte, botte toon. Hij moest er niet doorheen gaan zeuren nu, dan verstond hij al het lachwekkende commentaar in de zaal niet. Alles konden ze straks nog afhandelen. Ze hadden de tijd van de wereld om de dingen nog af te handelen.
'Wacht,' kwam Alejandro tussendoor. De man stond maar een beetje wezenloos te fronsen, alsof hij niet bij was met de gehele situatie. 'Eerst zeg je dat ik hem wel terug kan halen…,' begon de formulering van zijn gedachte naar woorden. 'En vervolgens beweer je dat hij – degene die de naam Norwood draagt – van deze wereld is weggevaagd en niet meer terug gehaald kan worden omdat hij dus is weggevaagd?' Wat? Met licht opgetrokken wenkbrauwen staarde Savador de man even aan. Hij leek op zo'n laag denkniveau te zitten dat hij zijn eigen woorden niet eens snapte. Dat bleek maar weer eens. Er vormde zich geleidelijk aan een diepe, geïrriteerde frons tussen Savadors donkere wenkbrauwen. 'Bij Medusa, ben je nu echt zo stom?' Hij bleef Alejandro nog een tijdje geërgerd aanstaren alsof hij een reactie verwachtte dat het hem plots te binnen zou schieten en hij het zelf zou snappen, maar die reactie kwam maar niet. 'God..' In een abrupte beweging pakte hij Sigma bij zijn arm, klakte met zijn tong en duwde de gemuteerde man demonstratief een paar centimeters naar voren. 'Hij,' hij wees in een duidelijke en langzame beweging naar Sigma alsof hij iets aan een onderbegaafde kleuter moest uitleggen, 'is concreet. Je kunt hem aanraken, vastpakken, aanschouwen, want hij - in persoon - staat hier gewoon.' Zijn gepluk aan Sigma's mantel om het Alejandro met zijn langzame verwerking van details een beetje gemakkelijker te maken stopte. 'Terwijl de echte Norwood - hier -' Hij legde een bleke hand op Sigma's borst. 'Er niet is. De echte Norwood, de opvolger, kun je dus niet zomaar terughalen, maar hij - deze man - staat binnen handbereik. Ingewikkeld, nietwaar?' Met die sarcastische opmerking liet Savador Sigma weer los en wierp Alejandro een netelige blik toe. Was de man nu zo dom of deed hij zich zo maar voor om toch nog iets gezegd te hebben tijdens de vergadering? Hij had het eerste al vastgesteld. Moe werd hij ervan. En alsof het nog niet genoeg was stonden de twee Legendarische Magiërs vervolgens met woorden te vechten alsof hun persoonlijke probleempjes met elkaar belangrijker waren dan het incident van een gemuteerde opvolger. Maar ook Savador keek verstoord op toen de rumoerigheid plotseling ruw afgekapt werd door een luide klap door de zaal; de Vrouw van het Water was van haar plaats opgestaan en liet eindelijk iets van haar horen door alles tot stilte te manen. En dat was haar gelukt. 'Stop met bekvechten, allemaal,' in strijd met haar kleine lengte hoefde ze niet te schreeuwen om alles tot orde te krijgen, iets waar Savador zich enigzins wel over kon verbazen. 'Zo komen we er nooit uit. We zijn hier om het probleem op te lossen dat de opvolger van Lesaiah door de een of andere vloek een totaal anders iets geworden is. Hoe wordt die schade vergoedt of rechtgezet? Ik denk dat dat het belangrijkste is.' Hoewel Fealwen gelijk had met die opmerking had Savador zin om met zijn ogen te rollen. Tuurlijk, nu is het weer door een vloek gekomen. De rest leek ook in te zien dat het niet het juiste was door te kibbelen en door elkaar heen te schreeuwen. Het kon hem eigenlijk niet veel schelen. Hij deed het er om. Hoe meer ophef, hoe harder hij erom kon lachen.
'Iedereen schijnt alleen mij de schuld te kunnen geven vandaag,' reageerde Alejandro zeurderig na een korte stilte. 'Dus ik denk niet dat we antwoorden op die vragen zullen vinden. Bovendien, meneertje loopt weg.'
'Ach, wat ben je toch zielig,' beet Savador hem hatelijk toe. Hij had er niet meer tegen gekund en hij had het niet kunnen laten - dat verschrikkelijke zelfmedelijden iedere keer. De vent had niet eens het mentale vermogen om alles wat er gaande was momenteel te kunnen begrijpen, dus hij moest niet klagen. Hij kon beter met opgetrokken knieën in een hoekje gaan zitten sobben dan zich met deze hele vergadering te bemoeien. Welke efficiënte opmerking had hij tot nu toe nog gemaakt? Zover zijn geheugen ging nog geen enkele. 'Savador, als dat ding echt naar je luistert: bewijs het en beveel het om ergens stilletjes in een hoekje te gaan zitten waar ik het niet kan zien, graag en bedankt. En als je het niet doet… Tja, dat bewijst dan maar dat je het toch niet zo goed hebt gedaan als je dacht.' Fronsend wierp hij de man een blik toe. Eigenlijk wilde hij niet eens naar hem kijken, want hij werd al moe als hij alleen die zelfmedelijdende uitdrukking op dat smoelwerk zag. Met een 'praat tegen de hand' gebaar keek Savador geïrriteerd van Alejandro weg. 'Ik heb besloten geen woord meer met jou te wisselen, het spijt me zeer. Een discussie met jou draait er enkel op uit dat mijn volwaardelijke hersencellen één voor één afsterven,' praatte hij bars richting de muur. Alsof hij serieus ging doen wat de vent van hem verwachtte. Voor zijn taken als opvolger misschien, maar dit had er niets mee te maken. Hij kon zijn Shadraanse voeten kussen.
Het volgende ogenblik was Lesaiah opgestaan van haar plaats en stond Alejandro vlak voor zijn neus met de grond gelijk te maken door middel van bijtende opmerkingen en reacties, en Savador vrat zijn schoenen op als de man daar een treffende tegenreactie op wist te geven. Nog meer vage informatie van een verhaal dat hem onverteld was gebleven werd onthuld, tesamen met een of andere blauwe plek in Lesaiahs hals en het kennelijke feit dat Alejandro geprobeerd had haar te wurgen. Savador trok er sceptisch zijn wenkbrauwen over op. Blijkbaar waren het dus niet alleen de opvolgers die elkaar steeds in de haren vlogen. Dat ging al lekker met dat Legendarische zooitje.
Madame was uitgevit, schrijdde weer terug naar haar plek en ging er met haar Vrouw van het Woud-achtige kont orderlijk op zitten. Vergadering kon weer verder. 'De genen zijn het probleem niet, desnoods verander ik al zijn chromosomen. Ik zou in principe zelfs zijn geest moeten kunnen herstellen, als het echt moest. Het gaat me vooral om de manier waarop dit is gedaan, en dat het niet uitlekt. Wie weet wat andere mensen hiermee kunnen doen,' luidde haar veronderstelling. 'We kunnen niet zomaar Norwood terughalen zonder dat we de manier weten waarop hij zo geworden is. Voor het tegengif heb je het gif nodig, is het niet? Welnu. Ik wil exact weten hoe Savador dit voor elkaar heeft gekregen, op de millimeter na.' Savadors mondhoeken krulden om tot een brede glimlach. 'Tja, als we dát toch eens wisten.' Hij spreidde met opgetrokken schouders zijn handen en glimlachte Lesaiah spottend toe.
'Ik weet het niet, hoor. Weet jij het? Mij moet je het niet vragen.' Het kleine toneelstukje alsof hij absoluut van niets wist dat hij samen met Sigma voor de rest opvoerde sloot hij af met een hees lachje waarna hij zich omdraaide en richting de deur liep. Verwachtte ze nu werkelijk dat hij alles tot in het kleinste detail nu voor haar op zou biechten? Hij spoot zichzelf nog liever vol met dat spul dan dat hij dat deed. Hoe hij al de chromosomen exact weer terug op hun plek kon krijgen wist hij ook niet. Hij was geen deskundige, niet medisch aangelegd en biologie was niet zijn grootste talent geweest. Maar hij wist wel wat er precies tegen te doen was, een mogelijkheid om de oude Norwood terug te krijgen. Dat hield hij lekker voor zichzelf, uiteraard.
'Want Lesaiah, mijn lieve kind..' Na een paar stappen richting de deur draaide Savador zich weer om. 'Dit is niet alleen om mezelf een plezier te doen, om zwakke Norwood op de zoveelste effectieve wijze onderuit te halen en mezelf nieuwe mogelijkheden bij te leggen..' Hij zweeg even terwijl de uitdrukking op zijn bleke gezicht langzaam maar zeker verhardde. 'Dit is ook een regelrecht bewijs dat jullie zielig nieuw bij elkaar geschraapt hoopje Legendarische Magiërs niets - maar dan ook absoluut NIETS - voor elkaar kunnen krijgen. Dat was mijn bedoeling van het begin af aan, en hier heb je het. De uitgekomen waarheid. En zie je zelf hier nu toch eens kostbare tijd verspillen terwijl de oplossing zó simpel is - zo eenvoudig. Maar weet je wat?' Zijn opgeheven stem verkleinde zich in een zacht gesis. 'Zoek het zelf maar uit. Ga maar koortsachtig lopen piekeren en informeren, elkaar in de tussentijd met de grond gelijk makend en de schuld opschuivend. Probeer je maar eens waardig te bewijzen als Legendarische Magiërs, en pas dán zal ik je aan je titel gelijkwaardig kunnen erkennen. Tot die tijd zijn jullie om te janken - werkelijk waar.' Met een ruk draaide Savador zich weer om en beende in forse passen weg richting de uitgang van de zaal. Sigma trok hij daarbij ruw aan een arm mee. De pret was leuk geweest voor zolang het geduurd had, maar hij werd het kotsbeu dat ze zich stuk voor stuk zo walgelijk onwetend en bovendien blind opstelden. Het antwoord was immers zo verschrikkelijk voor de hand liggend.

Ze haalde haar handen niet van de tafel af, weigerde haar overheersende houding op te geven zolang het nog niet stil was. Anders leek ze net een kind, dat een ongepast grapje maakte en zich vlak erna bedacht door zich terug te trekken en te doen alsof er niets gebeurd was. En dat was nu juist net niet haar bedoeling. Ze mocht hier dan niets van snappen, dan was het juist de bedoeling om orde te scheppen in de chaos die hier gecreëerd werd. Om eerlijk te zijn had ze wel verwacht dat het er wat professioneler aan toe zou gaan, maar ja.. Emoties konden zo gemakkelijk de boventoon gaan spelen, wat al bleek. Er was iets met Alejandro en Lesaiah, zo ver was ze nu ook wel. Savador was de leerling van Alejandro en Norwood die van Lesaiah, check. Goed, dat begreep ze allemaal nog wel. De twee leerlingen schenen elkaar niet te mogen; dat was bevestigd door waarvoor ze hier nu waren. Savador mocht de Legendarische Magicians ook niet, ook duidelijk door de manier waarop hij keek. En zij? Zij was de nieuweling, die alles hier nog moest leren te begrijpen, die geen wijs kon uit alles wat er gebeurde. Alejandro was de eerste die afgekapt werd doordat ze met haar handen op tafel sloeg en ook de eerste om erop te reageren. Dat iedereen hem vandaag de schuld gaf, of iets dergelijks. Hij gaf zijn ongezouten, ongeïnteresseerde mening en ergens moest Fealwen hem wel gelijk geven, maar ze waren hier toch om te zoeken naar antwoorden. En als ze er waren, konden ze net zo goed een poging wagen. Ook Lesaiah was niet van plan om lang stil te blijven, ging nog snel naar Alejandro toe om hem een venijnige blik toe te werpen en.. een enorme blauwe plek te onthullen, die voor zover Fealwen wat uit de context op kon maken veroorzaakt was door meneer van het duister himself, in een poging haar te wurgen. Wat was dit voor een gekkenhuis? Ze kon beter terug naar Cassia om zich te verstoppen in haar eigen hoekje! Lesaiah ging toen in ieder geval wel verder op wat Fealwen voorgesteld had; het gif, dat was wat ze nodig hadden. Maar, wilde de gifmenger dat ook geven?
Die man, die Savador, hij ging nu toch echt te ver. Liep zijn leermeester een beetje te beledigen en begon vervolgens ook nog met een spelletje dat hij alleen voor zijn eigen plezier speelde; laten we doen alsof ik niets weet. Zo was niemand een stap verder! Zijn volgende opmerking verbaasde haar nog meer; waar haalde hij in godsnaam het lef vandaan om iedereen hier zo te beledigen? Ze gaf direct toe, dat ze er met zijn drieën niet zoveel van bakten, maar om dan zo respectloos iets te zeggen terwijl jij degene was die alles verpest had? Ze wist nu al dat ze zich nooit in deze man in zou kunnen leven, op geen enkele manier. De oplossing was zo makkelijk, herhaalde een zeurderig stemmetje in haar hoofd zijn woorden. Mochten ze echt in een hoekje gaan janken? Graag. Ze snapte er niets maar van en ze had al die tijd tegen Alejandro en Lesaiah opgekeken; zij waren ouder, wijzer.. maar ook zij wisten het niet? Ze haalde haar handen van tafel af, zakte terug in haar stoel en verwerkte wat er net allemaal op haar afgevuurd was. Ze liep echt achter, miste basiskennis over de relaties hier. Savador liep weg, nam zijn creatie mee. Fealwen zweeg, zuchtte even diep en mompelde toen haar mening. 'Wat een walgelijke kwal,' zei ze, voor ze het echt doorhad. Nee, even voor de duidelijkheid, zij wist ook niet wat voor ontzettend gemakkelijk oplossing hier allemaal voor was, dat wist ze echt niet. Ze was geen wonder met dit soort dingen, had zich er nooit in verdiept. Dat soort vieze praktijken. Dus nee, ze wist ook niet hoe die man weer terug kon komen. Ze leunde achteruit, plaatste een hand tegen haar voorhoofd zodra haar elleboog op de leuning van de stoel stond. 'Ik heb werkelijk geen idee wat hij bedoelde met die speech, maar hij is gek,' verzuchtte ze, haar stem veel minder gebiedend dan net, meer vermoeid. God, dit was echt de meest vermoeiende ervaring om je carrière mee te beginnen..

Irritatie liep hoog op, te hoog. Het hoefde er niet ingewreven te worden, het hoefde niet. Hij moest zijn mond houden, of hij zou er persoonlijk voor zorgen dat hij nooit meer een woord over zijn lippen zou krijgen. Hij hoefde niet te weten dat hij op mentaal gebied te kort schoot, en niet zo’n klein beetje. Hij had nou eenmaal alles verdrongen uit zijn jeugd, inclusief zijn studies. Een paar dingetjes wist hij dan nog, basisdingen. En dan de vele vervolgopleidingen die hij had gehad. En dat maar half, omdat ze zo saai waren in vergelijking met de rest dat het leven te bieden had… Dat hij het gewoon vergeten was. En nu lachte men hem – zo kwam het dan op hem over – recht in zijn gezicht uit omdat hij de woordenschat had van een of andere middelbare scholier. En dan ook de houding, en daarbij natuurlijk ook de benodigde intelligentie. Of zelfs nog lager, maar daar ging hij maar eventjes niet van uit. Het hoefde er niet ingewreven te worden, nee. Hij wist het zelf ook wel. Hij hoefde die trucjes zoals op de binnenkant van je wang te bijten niet meer toe te passen om zijn mond te houden, hij wist wanneer hij het moest doen. En wanneer iets moest, dan moest dat nou eenmaal en accepteerde hij dat. Zelfbeheersing genoeg op dat gebied, was ook de enige reden dat hij de ander nog geen klap had verkocht.
Hij was afgekapt. Door een vrouw die… Nou, het was een beetje overdreven; maar je kon zeggen dat het gewoon leek alsof ze de helft van zijn lengte was. En natuurlijk was mevrouwtje Lesaiah weer de eerste die het woord nam, wanneer wist dat mens nou eens wanneer het genoeg was? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Ik zal maar uitkijken,’ siste hij zachtjes, bijna onhoorbaar, ‘Ik heb nergens spijt van, en zou het zo weer doen. Opnieuw en opnieuw, let maar op. Bovendien, ben ik niet degene die mij niet kan weren tegen fysieke dingen. Je stelt me nog steeds teleur op dat gebied.’ Ja, het was een dreigement. Een vals dreigement, maar dat zou niemand weten. Hij was een persoon gevuld met trauma’s, het zat nog net niet in een hoekje helemaal weg te kwijnen door al die trauma’s. Maar het hele wurgincident was een klein jeugd trauma, iets waar hij doodsbang voor was. En dat trauma was ook weer de reden dat hij het niet in zich had om mensen met blote handen te doden. Tenzij hij natuurlijk helemaal zou doordraaien, maar dat was een ander verhaal.
Een hele uitleg… Die hij weigerde te volgen, maar toch onbewust probeerde te snappen. Maar hij was meer bezig met het nog steeds tellen tot duizend, of wel hoger. Frustratie, een en al frustratie. Het zou niet lang duren of hij zou echt gewoon figuurlijk ontploffen, en dat hield dan in dat hij begon te ratelen in zijn dialect. Mensen ging beschuldigen, aan een stuk door en uiteindelijk zou iedereen hem dan aanstaren alsof hij de gek was in deze situatie. Dus hield hij het in, omdat hij het al te vaak had meegemaakt. Het was een dialect, niet de taal. Op Shadra zouden ook maar weinigen hem verstaan omdat het een oud dialect was, en het bovendien dezer dagen ook verwaarloost zou zijn. Klanken omgevormd omdat mensen te lui waren ze nog in tact te houden. Disrespectvol, vond hij het. Eveneens als al dit gedoe hier. Hijzelf respecteerde dan ook niet snel mensen, maar dat was omdat hij vond dat ze het moesten verdienen. Op lange termijn zou hij iedereen respecteren, zelfs Bela. Die een hond was die hem ongelofelijk voorschut had gezet, zelfs een dier als dat.
‘Hij bedoelde ermee dat hij…’ Hij zweeg eventjes, wist niet of hij eigenlijk wel wat moest zeggen. Zwijgen was hem tot nu toe goed afgegaan, en de bron van zijn frustratie was er nog steeds. Natuurlijk had Savador een bijrolletje gespeeld, maar de echte bron bleef toch echt Lesaiah. ‘Hij wil alles kapot maken.’ Niet echt duidelijk, maar duidelijker… Ach, misschien lukte het nu wel. Fealwen zou vast wel naar hem luisteren, dat had ze tot nu toe wel gedaan; tot het punt waar ze hem afkapte. Maar dat zag hij maar eventjes door de vingers. ‘We kennen elkaar amper, en we zijn een gemakkelijke prooi. Wij allemaal bij elkaar, zodra we echt allemaal beginnen te bekvechten; om een klein dingetje, de spanning gewoon te hoog oploopt; gaat alles kapot. En het zou niet lang duren of jij zult net zo gaan doen als ons, Fealwen.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar, had moeite met het duidelijk te verwoorden. ‘Maar wat ik nog eventjes wil zeggen over de kwestie: als het echt zo simpel was geweest had ik het nu allang moeten weten.’ Het was een onbewuste: dat-komt-doordat-ik-niet-zo-slim-ben-uiting. Maar dingen subtiel houden was een kunst, en soms waren het de subtiele dingen die het duidelijkst waren.
Hij staarde eventjes voor zich uit, waarna hij een diepe zucht slaakte. Wat moest… Moest gewoon. Hij aarzelde eventjes, liep vervolgens toen toch maar naar de vrouw toe. ‘Lesaiah,’ het kwam er ietwat hees uit, ergens toch diep van binnen bang voor een boze reactie, ‘Wat als we een wapenstilstand houden wat dit onderwerp betreft, mee gebekvecht zal inderdaad niet helpen.’ Hij stak een hand naar haar uit, ze kon hem gemakkelijk schudden als ze bleef zitten. Hij keek echter niet naar haar, maar vlak langs haar gezicht. ‘Aangezien ik hier niet echt veel verstand van heb, laat ik het aan jullie over om een oplossing te vinden. Nou ben ik wel bereid om alles te doen wat nodig is om dit tot een happy end te laten komen,’ hij stopte eventjes, fronste, ‘En ik denk eigenlijk niet dat meneer Savador zelf precies weet wat hij nou gedaan heeft, voor dingen zoals dat heeft men geluk nodig. Tenzij je je hele leven op hebt gesloten in een kamertje en niets anders hebt gedaan dan onderzoek ernaar. Natuurlijk; ik kan hem zonder enige moeite vierentwintigzeven in de gaten houden, maar we zullen het antwoord waarschijnlijk niet bij hem vinden.’ Hoewel hij het zelf vond, hij had wel het gevoel dat hij voor een keer een echt volwassen bezig was. Hij hield niet snel wapenstilstanden, eveneens als het sluiten van contracten. Maar nu deed hij dat dus wel, een van de twee dan, en dat was al een heel iets. Nou had het aan de ander gelegen of zij ook zo aardig was om mee te werken, maar daar kon hij niets aan doen.

» Slecht en vaag. Maar ik vond dat ik moest posten.
» Maar ik raak ook altijd in de war met zoveel posts ;}

Hij wilde alles kapotmaken. Die woorden waren meer dan waar. Hij wilde alles kapotmaken, van het universum tot hun levens. Hij had niet het besef wat hij aan het doen was, was aan het doordraaien. Nog even en Lesaiah zag zijn ogen blank gaan, hoogstwaarschijnlijk. Het keerpunt. Het moment waarop ze Norwood niet meer terug kon halen, omdat de oorzaak van hun probleem gek zou worden. Het was net een wild dier gevangen in pijn. Straks werd het dier gek, en ging het aanvallen. Nu probeerde het nog met wat slinksere manieren om uit de situatie te komen, maar ze gaven niet toe. Het over en weer gegooi met woordspelingen, beleefde beschuldigingen en haar uitval hadden het er niet makkelijker op gemaakt. De man was eropuit om hen allemaal kapot te maken, zelfs al moest dat letterlijk. In feite zou de bruinharige vrouw niet eens verbaasd zijn als er vroeg of laat een lichaam opdook. Savador was tot dingen in staat. Geruchten, conclusies, rapporten, mensen die ze kende. Ze hadden alles bevestigd, en hoewel ze vrede had geprobeerd te sluiten, zou alles uiteindelijk ophopen tot een uitbarsting. Of hij, of zij ging eraan ten onder. Ze kon de man gewoon niet uitstaan, en dit hele plan – waarvan ze het idee begon te krijgen dat ze het begon te begrijpen – was voor haar de druppel. ‘Ik ga mee in Fealwen’s mening. Je opvolger is inderdaad, zoals ze het uitdrukte, een medusa disgustose. En daarom, Alejandro,’ Ze keek hem expres niet aan, staarde naar een punt op de muur van de vergaderzaal, ‘Sluiten we inderdaad voorlopig een wapenstilstand. Voorlopig, en alleen om deze kwestie heen.’ Haar slanke, in vergelijking met Alejandro’s hand zeer breekbare hand pakte de zijne vast, schudde niet. Handen schudden was iets wat vrienden deden, niet mensen die net een wapenstilstand of vrede sloten. Het contact duurde maar vijf seconden, daarna liet ze weer los, haalde ze de hand door haar haar. Haar groene ogen focusten zich op de tafel voor zich, de mensen eromheen. ‘We hebben Cassia, Shadra en Gren hier. Als Alejandro gelijk heeft, en Savador ons kapot wil maken met verwarring, hebben we nu nog het voordeel. Er zijn nog vier anderen, de meerderheid dus. Als het hem al lukt, is de meerderheid nog over en zal hij niets kunnen doen.’ Ze deelde het mee aan de hele zaal, maar haar woorden waren duidelijk op Savador van toepassing. Hij zou leren om zoiets belachelijks te proberen, dit had totaal geen zin. Hij kon haar amper aan, laat staan hun drieën. Het was slechts een kwestie van haar pols omdraaien en de man zat gevangen in een woud vol hongerige roofdieren, een toon uit een fluit of ze had controle over zijn lichaam. Ze kon het wagen, kon zijn bloed laten vloeien. Een enkele beweging, nauwelijks vijf minuten en ze hadden geen last meer van de slangachtige man, het schoolhoofd van deze plek. Vijf minuten die haar eigen toekomst en die van Gren zouden vernietigen. Zelfs als ze hem spontaan doodde, zou het universum uit balans raken. En toch was het niet uit haar gedachten te bannen. Stel dat hij stierf. Stel dat ze Norwood ook uitwiste. Het was monsterlijk, maar in feite waren ze niet meer dan monsters. Mensen met teveel magie voor hun lichaam. Ze sloot haar groene ogen, wreef bedenkelijk over haar linkerslaap. ‘Alejandro, Fealwen,’ De woorden waren niet voor Savador bedoeld, al stond hij erbij. ‘Het mag dan hard zijn, maar ik zie op dit moment maar een oplossing die we nu direct kunnen toepassen. Misschien is het, ondanks alles, beter deze twee al dood te beschouwen. Ze zijn te gevaarlijk, geef het toe. Misschien is het zelfs beter ze eigenhandig af te maken.' Alsof ze het over dieren had. ‘Ik geef het niet graag toe, omdat ik aan Norwood gehecht ben, maar op deze manier wil ik niet dat de arme man verder leeft. Hij heeft een zoon, en dat is dan ook mijn enige drempel om hem niet ter plekke te eindigen.’ Oke, dat loog ze. Ze kon het op het moment waarschijnlijk niet eens, Norwood vermoorden. Maar toch. Het was de enige oplossing die ze nu zag, waarvan ze heel zeker wist dat het zou werken. Ze opende haar ogen, dof als ze nu waren. Haar pupillen waren normaal leesbaar, maar stonden nu ondoorgrondelijk. Ze leken langer door de glans die duidelijk ontbrak. ‘Daarbij… Heeft de man ons niets anders dan ongeluk gebracht?’ Haar geweten, verstand schreeuwde om de woorden terug te nemen, maar in haar huidige staat, haar huidige persoonlijkheid deed ze dat niet. Schizofreen was ze niet, niet echt. Ze had alleen last van extreme persoonlijkheidsverschuivingen. Andere mensen hadden het ook wel, maar dat was niet zo snel als zij het deed. Zij kon binnen drie seconden van woest naar liefhebbend gaan, van meegaand tot onbeweegbaar. Haar groene kijkers zochten Savador’s gouden ogen, vonden hem niet. De man was verdwenen uit de zaal, hoewel ze dat kennelijk niet had opgemerkt. Nog steeds was er niets te lezen in haar ogen, stonden ze dof. Kort knipperde ze, alleen om het enge effect van de ogen te verwijderen. ‘Hoewel ik dat natuurlijk aan jou moet overlaten, Alejandro. Hij is van jou, dat moet ik niet vergeten in mijn haast.’ Savador was van Alejandro, was gewoon een object dat ze wel konden missen. Zou de man dat weten? Natuurlijk, het zou vervelend zijn voor Alejandro om een nieuwe opvolger te vinden, maar dat zou uiteindelijk ook wel lukken. Zijn dood zou hoogstens lastig zijn, maar niet onoverkomelijk. Ze deden er een hoop mensen een groot plezier mee, vermoedde Lesaiah. Niet alleen de kinderen op school, maar ook zichzelf. De dreiging van een machtsovername – niet dat zoiets idioots ooit zou lukken – was niet echt iets waar ze van hield, zeker niet als ze samen moest werken met de bron van die dreiging. Misschien nam ze dit wel iets te serieus, misschien was het wel allemaal niet zo erg. Maar ze kon het zich nu, op dit moment niet veroorloven om een domme fout te maken. Om echt bedreigende vijanden van het evenwicht in Kovomaka in leven te laten, dat zou een heel erg domme fout zijn. Eentje die ze zichzelf nooit zou vergeven.

Goed, zij was dus de enige die hier geen bal van snapte. Kon zij er wat aan doen dat ze het niet gewend was gestoorde mensen vergaderingen in te zien lopen die vervolgens vrolijk verkondigden dat ze ‘o-zo-geweldig’ een Opvolger naar de maan geholpen hadden, dat er niet veel aan te doen was behalve de mysterieuze ‘1-2-3’ oplossing die niemand zag en dan ook nog eens iets begonnen te ijlen over het zooitje ongeregeld dat je huidige generatie Legendarische Magicians scheen te zijn, ook al was hij maar een simpele, arrogante kwal die waarschijnlijk net zo geliefd was als de ratten in de kerkers of de schimmel op de muren. Nee, ze mocht hem niet, dat wist ze nu al. Maar het bleef zaak je politiek correct te gedragen, al had ze dat helemaal niet gedaan met haar opmerking van net. Oefenen, oefenen, ze moest echt gewend raken aan het oververhitte klimaat hier. Om maar van de subtropen te spreken, zeg. En oh, wat voelde ze zich weer dom, nu iedereen leek te begrijpen waar alles over ging terwijl zij alleen maar kon verzuchten dat ze er vrij weinig uit op kon maken. ‘Hij wil alles kapot maken.’ De woorden waren simpel, maar toch.. verschrikkelijk, op de een of andere manier. Ze had het idee dat ze zich bedreigd moest voelen, maar ze had geen idee hoe dan. Ergens kon ze niet helemaal bang van hem zijn, omdat ze toch met meerdere Legendarische Magicians waren en hij was alleen met zijn ego. Rara wie er meer magie had, zeg. Fealwen hield haar mond nu maar, maar richtte haar blik wel op Alejandro, luisterde ingespannen. Hij zou wel weten waar hij het over had, niet? En ze zou haar collega’s sowieso moeten vertrouwen, zeker tegen die gemeenschappelijke vijand daar. Bekvechten om kleine dingen, ja, ze had wel het idee dat dat hier gemakkelijk kon gebeuren. Dit baantje was nu ook weer niet hetgeen waarbij je alle dagen fijn uit kon slapen; er was altijd wel iemand die oververmoeid was. De condities waren inderdaad perfect voor een beetje ruzie, maar ja… En zij zou net zo gaan doen als hen? Fealwen besloot daar niet op te reageren maar de woorden gewoon te onthouden en te proberen – ja, uit alle macht te proberen – haar rust te bewaren. Oh, gelukkig ging hij door over de kwestie, daar kon ze dan tenminste wat mee, hopelijk. Maar Alejandro kwam tot praktisch dezelfde conclusie als zij: geen idee. Dit ging hem echt niet worden, zo. En natuurlijk had zij ook weer een figuur geslagen, al was het haar wel zo ongeveer vergeven. Ze zou pas pissig zijn als het haar niet vergeven was. Trouwens, dit hele gedoe was een en al irritatie. Alleen maar vanwege die Savador, waar ze niet eens echt bang van kon worden. Een omhoog gevallen Opvolger, nou, poe poe. Wat haar betrof sloten ze hem voor altijd op om ergens te creperen; zij zou er niet wakker van liggen. Natuurlijk was het rottig voor Alejandro en Lesaiah, op die manier zouden zij hun Opvolger kwijtraken, maar als dit soort dingen gebeurden bewees dat eigenlijk maar hoe ongeschikt ze waren. Goed, het kostte moeite om een Opvolger te vinden, moeite en tijd en gedoe en zij zou er ook niet happy mee zijn als Mizore ineens afgemaakt moest worden. Maar als het moest, dan moest het. Ze had in al die tijd wel geleerd dat je niet teveel om mensen moest geven; daar kwam niets dan ellende van. Ze was niet harteloos, gaf wel degelijk om de mensen om haar heen en was bereid bezorgd om hen te zijn, hen hulp aan te bieden en advies; maar ze had zichzelf voorgenomen om niet van hen te houden. Ze moest in staat zijn de trekker over te halen als het moment daar was en er geen moment spijt van te hebben. Nooit meer. Houden van deed pijn en als ze die pijn niet wilde..
Lesaiah en Alejandro bewezen dat er naast die kinderlijke woordenwisselingen ook heel volwassen meningen gevormd konden worden: een wapenstilstand. Halleluja, ze kon echt geen ruzies erbij hebben in het kamp waar zij overduidelijk bij hoorde. Fealwen verwaardigde zich een kort glimlachje toen Lesaiah meeging in haar mening en dezelfde formulering erachteraan gooide in een ander dialect, onbekend maar desondanks niet verwarrend. Lesaiah nam de leiding weer op zich, gelukkig. Fealwen zag dat nog niet helemaal zitten, vooral omdat dit alles haar nogal verward had. De meerderheid, mooi gesproken. Opnieuw zweeg ze, wist geen zinnig commentaar. Daarom knikte ze om haar instemming te laten blijken. ‘Alejandro, Fealwen,’ ging Lesaiah verder. Drie van de zeven planeten; ze maakten een kans. Zelfs één op één konden ze hem gemakkelijk aan. Duistere magie en Vuur magie, nou nou, daar werd ze bang van. Met haar Watermagie had ze dan zelfs nog een dik voordeel op die Vuurmagie en voor Duister was ze nu ook weer niet zo bang. Wie in het licht wilde leven moest tegen de duisternis bestand zijn. Lesaiah erkende het gevaar wat Fealwen niet helemaal onder ogen kon zien, al realiseerde ze zich wel dat ze daar haar best voor moest gaan doen. Afmaken. Effectief, snel, handig. Balans verstoord? Fealwen richtte haar blik op een punt verder weg en overwoog de optie, kon er geen negatieve kanten aan vinden. Oké, ze moesten uitkijken dat de balans niet verstoord raken, maar ze zou niet weten wie er zou rouwen om Savador. Goed, de keuze was aan Alejandro, zoals Lesaiah opmerkte. Het was zijn opvolger, maar nu de Vrouwe van het Woud haar gedachten uiteen gezet had voelde Fealwen er wel wat voor om daarmee in te stemmen. ’Zoals Lesaiah terecht opmerkte is Savador jouw opvolger, Alejandro,’ begon ze maar, om dat even duidelijk te maken, dat ze dit begreep. ‘Maar als we besluiten tot eliminatie,’ Zo, dat klonk eigenlijk wel heel erg netjes, terwijl ze het helemaal niet zo lief bedoelde. Ze zag beide mannen liever dood dan levend, ook al waren ze maar kleine bedreigingen. Zelfs kleine bedreigingen moesten uit de weg geruimd worden, niet? Fouten mochten in dit soort kwesties niet gemaakt worden. ‘zal ik zeker niet protesteren.’ Ze gaf vrij weinig om de andere opvolgers, kende ze niet, had de behoefte niet om hen te kennen. Als ze gevaarlijk waren en de dood daarop het meest logische antwoord was, was zij bereid daaraan mee te doen. De eigenschappen van water; soms meegaand, gemakkelijk in een vorm te krijgen, maar het kon ook ijs worden en dan was het onverzettelijk en koud. Gevoelloos. Die eigenschappen had Fealwen moeten leren van Aura; wees vriendelijk wanneer dat kan, wees koud als het moet. Dat was haar levensfilosofie bijna geworden na de dood van Kendal. Vanaf dat moment had ze geen vlinders meer in haar buik gevoeld als ze iemand zag, of het spontaan warm gekregen. En dat wilde ze ook niet meer; het deed haar alleen maar denken aan pijn.

Fail O:

Een simpele aanraking was genoeg, een onnodige – in zijn ogen ook nog eens spastische – beweging was niet nodig. Het was goed zo, het was duidelijk zo. Maar dat betekende niet dat hij haar nog steeds mocht irriteren buiten deze zaak. Het was alleen wat dit onderwerp betreft, zodra het ook maar een klein beetje zou afwijken; zou hij gewoon weer kinderachtig gaan doen. Zo was hij dan wel, vooral omdat hij gewoon niet wist of hij het wel vol zou kunnen houden. De hele tijd zo’n serieuze uitdrukking, logisch nadenken en noem het maar op. Het was vermoeiend, en als hij vermoeider was dan zijn standaard werd hij al gauw chagrijnig. En dan ook echt goed chagrijnig, het soort waarin hij boos werd op alles en iedereen om het minste en geringste. Moesten ze maar niet zo irritant doen, dacht hij dan simpeltjes. Terwijl hij degene was die ontzettend irritant was, maar dat zag hij zelf nooit echt in. Of ja, hij wilde het niet inzien.
Toch kon hij het niet laten om eventjes een snelle blik over zijn handpalm te laten glijden, het was niet zozeer dat hij dacht dat ze iets had gedaan – dan had hij het wel doorgehad – maar meer… Nou, hij wist het eigenlijk gewoon niet. Hij deed het gewoon. Waarom stond hij er überhaupt zo lang bij stil? Ach, als hij naar dat hele verhaal van de vrouw zou luisteren zou hij toch maar hoofdpijn krijgen, dat kreeg hij ook al als ze gewoon zichzelf was. Haar wisselvallige karakter, wat hij nu maar al te goed kende, zorgde voor teveel verwarring wat weer als gevolg had dat hij hoofdpijn kreeg. Het was nooit goed, of hij nou poeslief was of een zak; ze zou zich toch aan hem irriteren. Want ze bleef te koppig om dat beeld aan te passen.
Hij was niet van zijn plek geweken, bleef gewoon staan. Staarde naar de grond. Het was vreemd, maar ondanks alles wat er werd gezegd ging er maar een woord door hem heen: moordwijven. Het waren moordwijven met hun absurde ideeën, met de gemakkelijke uitweg. Van Fealwen had hij het nog wel verwacht, van zichzelf eigenlijk ook ergens wel. Maar geen van beiden zou ooit begrijpen hoe hij zich erbij voelde om iemand weg te vagen, voor eens en altijd. De dood. Zelfs voor mensen die bestempeld waren met de titel Legendarisch, bleef het altijd een taboe. Hoe je het ook wendde of keerde, het was een vreselijk iets. En iedereen vermeed het liever, omdat het iets was dat gewoon zo vreselijk was. Nou had hij zichzelf geleerd alles snel en pijnloos te doen. Tenzij het om wezens ging die hij beschouwde als onwaardig, die hun levens hadden verspild; een contract hadden gesloten en daarmee hun ziel en menselijkheid hadden verkocht. Dan waren het enkel nog marionetten en maakte het niets meer uit.
Hij haalde diep adem, dacht eventjes na. Het duurde echter niet lang of hij begon zachtjes te lachen, vond de situatie aan de ene kant te komisch voor woorden. Hij sloot zijn ogen en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Jullie twee zijn ongelofelijk,’ kwam er met een lacherige ondertoon over zijn lippen. Het was ergens vrij logisch dat hij dit zo grappig vond, maar hij zou er dus nooit mee akkoord gaan. Het was waar dat hij Savador niet mocht. Hij wist ook niet wat voor nuttige functie de man had in de maatschappij, maar dat was ook wederzijds. Als hij zijn titel niet had gehad, had hij waarschijnlijk ook niet echt een nuttige functie gehad. Dus hij kon de ander niets kwalijk nemen. Ho, wacht. Hij bedoelde dus niet dat hij ergens zichzelf terug zag in de ander. Nee, bah. Bah, gewoon… Gadver.
‘Ik heb een belofte gemaakt,’ onthulde hij ietwat vaagjes. Hij had met niemand een belofte gemaakt, met zichzelf dat wel. Maar ook gedeeltelijk met Deshas. Het was immers de taak om de training van de opvolger op je te nemen zodra je ook jezelf die titel toe-eigende. En ergens voelde het alsof hij een belofte had gemaakt met Deshas dat hij die training zou afmaken, koste wat het kost. Hoe onuitstaanbaar de ander ook was, wat voor onacceptabel hij ook had uitgevoerd; hij zou ervoor zorgen dat de ander de training voltooide. ‘Dames,’ zuchtte hij, ‘Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. En het stelt me ongelofelijk teleur dat jullie zo… Lui zijn om de gemakkelijkste te kiezen. We zwerven nu al meer dan – ik weet eigenlijk niet hoe het met jou zit Fealwen – tweehonderd jaar in dit universum rond. Jullie willen me serieus niet wijs maken dat dit de moeilijkste kwestie is die jullie in jullie leven zijn tegengekomen? Want bij mij is dat dus niet zo. En ik weiger om ook maar een greintje van mijn kracht te verspillen aan dat schepsel genaamd Savador, en dan al helemaal om hem weg te vagen.’ Hij zou ooit nog wel iets moeten doen in de vorm van zijn magie gebruiken voor de ander, maar dat ging dan gepaard met die belofte en dan mocht het. Zo waren de regels, en hij hield zich daar dus aan.

» Awh, hij heeft lol in zijn leven c:
» En coach Al heeft zojuist zijn motiverende preek gehouden

Het was ergerlijk. Ergerlijk over hoe ze spraken over hem. Als een monster, een lelijk geval! Sigma had zijn armen ergerlijk over elkaar geslagen en zijn rug naar het stel toegedraaid. Savador sprak hem toe. Kort, bot. Hij was niets anders gewend, maar hij kon het hebben. Sigma sloot zijn ogen in een verwrongen blik toen Savador zijn hand op de borst duwde. Ergerlijk alsof hij niets meer dan lesmateriaal was. Was dit waar hij voor diende? Hij hoopte het niet. Sigma zijn ogen schoten richting Lesaiah met een vurige blik. De vrouw schoot weer een beledigende opmerking. Hij beet zijn kaken op elkaar. Hij was blij dat tenminste iemand iets zag in hem. Een persoon zonder zwaktes, alle magie tot op zekere hoogte in hem gecombineerd. En toch was hij een monster in de ogen van de rest. Sigma zijn ogen gingen naar zijn meester terwijl hij sprak. "Meester, mag ik u op iets attenderen..." sprak hij zacht en voorzichtig. "U mist één legendarische magician van de eerste generatie. Eentje die misschien niet zo dom is al deze groep..." sprak hij kalm en bedachtzaam. "Tenminste als ik mijn huiswerk goed genoeg heb gedaan.." vertelde hij verder. Hij was voorzichtig als hij sprak over Neara. Hij wist dat de dame een gevoelig onderwerp was bij Savador en met deze woorden wilde hij alles behalve haar naar beneden halen. Zwijgzaam richtte hij zijn aandacht op de groepje personen dat voor hem zat. Sigma was ergerlijk tegen de deurpost gaan staan. Voelde zich een beetje ondergewaardeerd. Het mocht echter zijn trots niet schaden. Hij was en bleef een geweldige menging van alle magiesoorten en niemand die hem daar van af bracht.

- Mijn excuses dat ik tijdelijk uit de running ben geweest. De rede is kort en krachtig: ouders. Ik heb inmiddels weer wat meer vrije tijd. Excuses dat ik niet iedereen heb ingelicht. -

[Nogmaals excuses voor de korte post. Ik moet weer met Norwood in Sigma komen.]

Ze waren allemaal exact hetzelfde. Allemaal, geen enkele uitzondering. Dat ze nog zo stom was om dat soort dingen te denken. Dat ze dit gewoon kon doormaken zonder nog een beslissende beweging te maken. Of het nu met een wapen, haar hand of een pen was, ze had zich voorgenomen niet langer te doden. Geen levens meer te verwoesten omdat ze haar in de weg stonden, hoe erg het ook was. En nu bood ze het zelf aan, om dat voornemen, die halve belofte, eigenhandig te breken. Door de mensen om haar heen. Ze waren verschrikkelijk, niemand die de dans ontsprong. Er was geen uitzondering die de regel bevestigde, want ze waren allemaal hetzelfde. Zij tussen de rest, tegen de rest. Haar muren kwamen opzetten, ze begon zich al af te sluiten van de rest van de wereld. Normaal zou ze haar schouders optrekken, handen om haar knieën slaan. Haren die om haar hele lichaam dwarrelden, ogen gesloten. Ze wilde zich opsluiten, schreeuwen, gillen. Ze wilde Norwood niet kwijt, kon hem niet missen. Hij was een soort lichtbaken geweest, iets waar ze zich aan vast kon klampen. Een ander persoon die Ferost miste, net als zij. En nu raakte ze haar grip op alles kwijt, luisterde niets meer naar haar. Het ging niet meer, hij moest terug. Terug of dood. Er was geen middenweg, dat bestond gewoon niet. Dit was Norwood niet meer, slechts een slecht aftreksel van zijn gemuteerde genen en Savador’s zieke geest. Haar keel kneep dicht, lucht kreeg ze amper na haar woorden. Vooral nadat Fealwen er echt serieus op gereageerd had. Er was geen protest. En zelfs als niemand toestemming gaf, kon ze altijd nog over Norwood beslissen. Hij was in feite haar eigendom, een onderdaan. Een hooggeplaatste onderdaan, dat wel, maar niet meer dan een van de bewoners. Als ze het echt wilde, zou ze hem ter plekke kunnen doden. En het probleem was, nu ze het zich realiseerde, realiseerde ze zich nog veel meer dat ze het echt niet in zich had. Ze kon levens nemen. Zoveel, zo simpel als een polsbeweging, maar het lukte haar niet. Ze kon zich niet bewegen, kon helemaal niets. Haar adem zat vast ergens achter in haar keel, kon zijn weg naar buiten niet meer vinden. Iemand moest iets doen. Haar ongelijk bewijzen, haar woorden ongedaan maken. Iets wat Alejandro deed. Half dan, meneer was niet sterk genoeg om te zeggen dat hij weigerde om de beide mannen af te maken. ‘Alejandro, ‘ Haar stem klonk alsof ze stikte, haar groene ogen werden mogelijk nog doffer dan ze al waren. ‘Ik weet niet wat jij laf noemt. Maar is het laf, in jouw ogen, om voor te stellen dat ik mijn beste vriend afmaak omdat hij anders doordraait en ons allemaal zou kunnen vermoorden? Denk toch eens na, er zit vast wel iets van een brein in dat blonde hoofd van jou.’ Ze keek hem niet aan, staarde naar haar handen. Handen waar onzichtbaar bloed aan kleefde, zoals bij de meeste van hen. In feite verwachtte ze niet dat iemand van hen nog nooit een leven had genomen. ‘Maar weet je,’ Ze stond op, bleef naar beneden staren. ‘Mij boeit het niet meer. Houd ze in leven, dood ze, doe met ze wat je wilt. Maar laat ze niet gewoon gaan. Norwood is niet langer mijn beschermeling. Of hoe hij ook mag heten. Hij is mijn zaak niet meer. Officieel uit de gratie, laten we maar zeggen.’ Ze had hem net nietig verklaard, officieel verstoten. Dat was genoeg druk voor vandaag. Met ruisende jurk en sloffende voeten verliet ze de zaal, verliet de toren zelf. Naar buiten, frisse lucht in. En daar lukte ademhalen nog steeds amper.

Derp. Geen internet tijdens deze post, hopelijk klopt de shizzle.

Sigma zijn ogen waren verstrakt op de rest gericht. Interesse had hij niet echt in deze discussie. Hij was al helemaal niet van plan om zich er in te mengen. Hij bleef immers een scharminkel, een monster in de ogen van deze personen. Hoe hij het ook wende of keerde, hij was volgens hun gewoon niet eens het leven waardig. Norwood, nog steeds diep aanwezig onder de genen, zijn wilskracht die niet sterk genoeg was volgde ieder woord. Wist dat hij niet kon reageren, hoe hard hij ook schreeuwde naar Lesaiah, het zou haar niet bereiken. De roodharige man die gevangen zat in een donkere kooi ergens in Sigma, wanhopig proberend iets van zich te laten horen. Hopend dat Lesaiah de moed nog niet liet zakken. Sigma die met een brede grijns hem zonder moeite tegen hield. Echter kwamen de woorden van Lesaiah die volgde harder aan dan verwacht. Sigma voelde een lichte verandering in zich. "Dus je vind ineens de kracht om te spreken..." mompelde hij. Het duurde niet lang na dat hij die woorden had uitgesproken. De kap viel van Sigma's hoofd en een stekende pijn schoot door zijn hoofd. Hij boog voorover terwijl hij met een hand naar zijn voorhoofd greep. "Ik....laat je niet...." sprak zijn stem. Maar het was tevergeefs. De ogen van Sigma werden bruin in plaats van het bruin gele. Een deel van de haren kregen een rode kleur. Sigma's lichaam kwam overeind. "LESAIAH!..." sprak een oude bekende stem. "Ik zei dat ik je niet liet...." sprak Sigma's stem er tussendoor. "Als er iets is wat ik heb geleerd is het niet opgeven!" sprak de stem van Norwood. "Stilte!" barste Sigma er tussendoor en probeerde Norwood weer in zijn kooi te stoppen. "Ik kom terug, Lesaiah. Heb vertrouwen in me...." waren de laatste woorden die toen wegvaagde. De haren van Sigma werden weer zilverkleurig. Zijn ogen kregen weer de slangachtige vorm. "Hij heeft een toename van wilskracht gehad door haar woorden...." sprak hij zacht concluderend voor zichzelf. "Ik blijf superieur boven je...." mompelde hij tegen Norwood. Sigma kwam weer overeind en keek naar Lesaiah. "Heb niet te veel hoop. Zijn wilskracht is niets tegenover die van mij...." sprak Sigma. Lesaiah liep toen weg. Sigma draaide zijn rug ook naar het stel en keek naar Savador. "Ik zal maar eens moeten gaan. Deze toeval van Norwood zal eenmalig zijn..." sprak hij en keek toen naar Savador. Daarna verliet ook hij de toren.

PROFILE MAGICIAN