Dorchadas was donker op het moment. De zware gordijnen waren gesloten zodat geen lichtstraal naar binnen kon komen en de deuren zaten goed op slot zodat niemand de rust van de meesteres kon verstoren. Zelfs al was het buiten haar deel van de toren een heerlijke dag was het in deze kwartieren nog killer dan in de kerkers van Shadra. Geen kaars werd aangestoken uit angst voor wat er zou gebeuren als de meesteres er wakker van zou worden. Het was dan ook met grote behoedzaamheid dat Iklèp op de deur van zijn meesteres’ slaapkamer klopte. Zijn meesteres had een meeting deze dag en had zeker enige tijd nodig om zichzelf ervoor klaar te maken. Als trouwe bediende was het zijn taak om voor haar te zorgen wat hij dan ook met trots deed, maar er zaten enkele punten in zijn voorschriften waarbij hij soms twijfelde aan de lengte van zijn leven en het wakker maken van zijn meesteres was er een van. Vooral als deze nog pas net een uur lag te slapen na ene hele nacht te hebben getraind. Even een kuch en het rechttrekken van zijn giletje voordat hij zijn hand hief en krachtig op het hout neersloeg. Onmiddellijk hoorde hij gekreun uit de kamer komen wat betekende dat zijn vrouwe wakker was. Zijn voeten brachten hem aan de aanliggende badkamer waar hij haar net binnen zag lopen. ‘U hebt een uur mevrouw en mag ik u de suggestie geven dat u iets doet aan die dingetjes rondom uw ogen?’
Queralena wuifde haar bediende weg en was niet veel later alleen in de ruime badkamer waar een geurend bad al op haar stond te wachten. Liggend staarde ze naar boven en zag zelfs vanuit hier wat het trainen van de afgelopen nacht en het weinige slaap haar gezicht hadden aangedaan. Met een knisp van haar vingers was het niet langer te zien, maar dat betekende niet dat ze zelf niet wist dat het er zat. Het was maar goed dat Iklèp het haar had gemeld, ze had niet moeten denken wat de anderen zouden hebben gedacht als ze met wallen van hier tot Tokyo was gearriveerd. Aan de andere kant hadden ze dan misschien wel gesnapt dat ze geen tijd of zin had in poespas maar meteen ter zake wilde komen. Na nog een kleine onderdompeling stond ze op en wikkelde een grote handdoek om haar lichaam heen en nam de tijd om zichzelf in een jurk te werken waarvan het grootste deel van zilveren kettingen gemaakt waren en haar rug bijna geheel losliet. Het was dan misschien niet de jurk voor een vergadering, maar Queralena voelde zich er goed in en dus trok ze het aan. Voor de verandering krulde ze haar haar licht en liet het langs haar rug vallen zodat haar open rug al eigenlijk niet meer te aanschouwen was. De jurk liep schuin af en werd simpel afgewerkt met zwarte hoge hakken. Nogmaals, niet wat ze normaal zou dragen, maar na maar een uur slaap had ze wel iets moois verdiend. Precies vijftig minuten stond ze bij Iklèp die haar wat te eten en drinken aanbood voordat ze de deur van Dorchadas achter haar sloot en haar weg maakte naar de vergaderzaal die ongeveer vijf minuten van haar deel lopen lag verscholen. Op haar weg ernaartoe voelde ze andere energieën ook de kant opmaken waar zij nu naar op weg was, maar ze kwam zo niemand tegen. Uit de eerdere korte ontmoetingen met haar collega’s wist Queralena al dat ze de langste van de dames was en dat er ook enkele heren waren waar ze met genoegen op neer kon kijken en al zeker als ze werd verhoogd door wat ze nu droeg. Zacht en regelmatig tegen de grond aan tikkend kwam ze dichterbij en liep door de open deur de vergaderzaal binnen. Uiteraard was Eodan er als eerste. Die man leek altijd wel vroeger te arriveren dan het eigenlijk zou moeten zijn. Met een lichte knik zocht ze haar stoel op, die gelukkig zo ver van Eodan was dat er nog twee mensen tussen hen zouden kunnen plaatsvinden. Als ze nu werkelijk naast hem had moeten zitten dan had Queralena het niet vol kunnen houden. Zij had ook een grens die kon worden bereikt. Zeven stoelen voor zeven legendarische magicians. Hier zou ze ook even een puntje over moeten maken. Uit een schaduw haalde ze gladgestreken perkament en een zwarte ganzenveer die automatisch inkt bevatte waarmee ze enkele dingen in haar oude taal opschreef. Zo… dan zou ze het in ieder geval niet vergeten.