Tijdens de lessen had hij zijn aandacht niet vast kunnen houden. Zijn gedachten dwaalden steeds af en als hij zich dan eindelijk een probeerde te concentreren op de les was het kleinste geluidje al genoeg om zijn volledige aandacht op te eisen. Na twee lessen gaf hij het maar op en ging achter in de klas zitten dromen. Doelloos bewoog hij zijn pen over het papier, terwijl hij dacht aan wat Mizuki nu aan het doen was. Toen de bel van zijn laatste les ging pakte hij snel en slordig zijn boeken en schoof alles in zijn tas. Toen rende hij vlug naar de slaapzaal en griste zijn jas weg. Hij kwam buiten aan en voelde iets meer rust over zich heen komen. Nog steeds waren zijn gedachten volkomen ongeordend en chaotisch, maar van de buitenkant zag hij er volkomen kalm uit. Hij stond op de splitsing en twijfelde even. Hij kon naar het meer gaan, maar daar zag hij een kussend stelletje zitten. Vlug draaide hij zich om en liep in de richting van de ruïnes. De vorige keer dat hij hier was geweest was het aardedonker geweest en in het licht zag alles er zo anders uit.

Opgewekt klom hij over de half ingestorte muren heen op zoek naar een goed plekje om te zitten. Hij ging op een nog vrij intacte muur zitten en nam zijn omgeving eens goed in zich op. Na een paar minuten stil gezeten te hebben sprong hij weer op en verplaatste zich naar een hoge plek. Hier had hij een vrij goed uitzicht over de steenhopen en hij ging tevreden zitten. Vlak voor zijn voeten groeide een treurig wit bloempje. Tussen de grijze stenen leek het lichter, maar ook zo alleen. Hij gleed met zijn vinger over de gele kern van het bloemetje en op zijn vinger zat nu wat geel stuifmeel. Met zijn luchtmagie stopte hij de harde wind in een cirkel om zich heen en genoot van de volkomen stilte nu het geruis van de wind werd buitengesloten. Alles wat hij hoorde was zijn eigen rustige ademhaling en hij glimlachte. Hij schraapte een beetje aarde uit de groeven tussen de stenen en verspreide het voor zich. Heel voorzichtig strooide hij het stuifmeel over de modder bij zijn voeten. Toen gebruikte hij wat watermagie om water uit een plasje naar zijn minituintje te verplaatsen. De aarde was nu goed nat en helemaal naar zijn wens. Hij spreidde zijn handen vlak boven de planten in wording uit en stuurde zijn woudmagie er met volle kracht op af. Zo versnelde hij het groeiproces en al snel kwamen er kleine groene sprietjes uit de aarde.

Hij bleef volhouden en uiteindelijk was voor hem een klein stukje helemaal vol begroeid met witte madeliefjes. Zijn hart maakte een sprongetje van geluk en hij voelde zich als een kind die net een nieuw spelletje heeft ontdekt. Natuurlijk had hij al eerde planten gegroeid, maar deze vrolijke bloemen in de koude grijze wereld maakten hem eenvoudigweg blij. Snel verzamelde hij nog wat aarde, iets meer deze keer en begon het proces opnieuw. Algauw was hij bezig met het laatste stukje van een cirkel van wit die hem omringde. Hij voelde zich lichtelijk vermoeid door de magie die hij had gebruikt, maar van al zijn opwinding en adrenaline en andere gelukshormonen merkte hij dit nauwelijks. Hij focuste zich extra hard op het laatste stukje van de cirkel. Voor zich zag hij prachtige gouden bloemen die hij ooit voor moederdag voor zijn mama had geplukt. Ze groeiden in hun eigen tuin, maar die was zo groot dat hun moeder zelf nauwelijks wist wat er allemaal groeide. Ze was dolblij geweest en zelf toen ze ontdekte dat hij ze zonder toestemming had geplukt was ze niet boos geworden. Op deze bloemen concentreerde hij zich nu in de hoop een soort miniatuurversies van de prachtige planten te creëren. Een voor een kwamen kleine knopjes omhoog waar blaadje voor blaadje goudkleurige fragiele stukjes aan groeiden. Ze waren groter dan de witte bloemen waardoor ze omringd werden en hij had er dan ook veel energie en moeite in gestopt. De zon brak even door en straaltjes kwamen op de bladeren te recht. Die schitterden als puur goud en hij lachte verrukt. Hij ging helemaal op in zijn eigen wereld en zijn eigen onbenullige project dat hij niets meer van de wereld om hem heen merkte.

[Yazuki please :3]

In zijn eentje snelde hij de trappen af. Als hij snel was zou hij de drukte voor zijn. Anders zou het moeilijk worden zich een weg uit de mensenmassa te banen. Zijn roodbruine ogen tuurden de lange gangen door die nu nog leeg waren. Geen enkel geluid, behalve zijn voeten op de stenen vloer. Het was zijn eerste dag hier. Geen idee waar hij zich nu bevond. Waar hij nu heen moest. Deze school was zo ontzettend groot. Zijn oom had hem hier afgezet. Waarna hij gegaan was. Takumi had vluchtig afscheid genomen. Dat was iets waar hij nooit plezier aan had gehad. Toch was het hem vaak genoeg overkomen dat mensen uit zijn leven verdwenen. Allereerst zijn ouders. Zijn bedienden. De vrienden die hij gemaakt had in de bende. Hij vergat nooit meer het kleine blonde jongetje dat zich altijd aan hem vastklampte. Die hem als zijn grote broer zag. Even bleef hij staan. Zijn armen weerloos langs zijn lange lichaam. Welk nut bracht het leven hem nog? Als alles waar hij om gaf toch weggerukt werd. Nooit zou hij de vreselijke dood van het jongetje vergeten. Kleine Yuu. Met zijn grote reebruine ogen en fijne gezichtje. Praten kon hij niet. Vandaar dat de andere jongens en meisjes hem als een geestelijk zieke zagen. Maar Takumi wist dat hij wel degelijk intelligent was. Hoe vaak waren ze wel niet samen stiekem appels wezen stelen bij de norse groenteman. Want terwijl Takumi de man aan de praat hield stopte Yuu stiekem de appels in een oude tas. Om er daarna met zijn tweeën vandoor te gaan. Een trieste glimlach verscheen op zijn gezicht. Dacht terug aan het slappe lichaam van het jongetje. Het bloed dat maar bleef vloeien. De kleur die weg trok uit zijn gezichtje. Wangetjes die eens roze gekleurd waren werden bleek, wit. De levendige glans trok weg uit zijn ogen en lieten ze dof achter. Het leven was uit hem gezogen. Yuu was niet meer. Takumi balde zijn handen tot vuisten. Alleen maar door die schooiers. Die hem het stuk brood af wilden pakken. Waarom. Waarom hadden ze hem er voor moeten doden? Een diepe zucht verliet zijn lichaam. Nee. Hij zou nooit meer willen dat iemand dicht in zijn buurt kwam. Hij zou nooit onaardig of gemeen doen maar een bepaalde afstand zou altijd blijven. Hij wilde niet nog een dierbare verliezen.

Het geluid van deuren die geopend werden. Luide gesprekken. Jongens en meisjes die druk met elkaar aan het praten waren. Sommigen vrolijk anderen minder vrolijk. Verschillende onderwerpen. Van school tot liefdes. Traag schudde hij zijn hoofd. Hij was te laat. Opnieuw.. Verschillende mensen. Verschillende leeftijden. Jongens. Meisjes. Hijzelf was ook niet bepaald onopvallend met zijn roodbruine ogen en vuurrode haar. Daarnaast was hij ook nog eens lang. Waardoor hij makkelijk over de hoofden heen kon kijken. Zag dat hij aan het einde van de gang links moest. Juist. Hij vermande zich. Gooide zijn tas over zijn schouder en stapte weer verder. Zo nu en dan raakte hij iemand aan diens schouder aan. Vroeg beleefd of hij er langs mocht. Jongens knikten hem toe en sommige meisjes keken blozend naar beneden. Zulke reacties beantwoordde hij met een vriendelijke gemeende glimlach en zo nu en dan een knipoog. Tijd voor praatjes had hij niet dus liep hij snel weer verder. Of hij hier mensen wilde leren kennen? Misschien. Zolang het maar niet geforceerd werd. Of hij ooit nog echt een vriendschap kon sluiten? Zeer onwaarschijnlijk. Met grote passen naderde hij het einde van de hal. Ging de laatste trap af en kwam bij de grote deur uit die hem naar buiten zou leiden. Even rust. Even op zichzelf zijn. Zijn voeten brachten hem verder. Geen idee waar hij heen ging. Hij volgde gewoon zijn hart. De frisse wind blies hem meteen tegemoet. Genietend sloot hij zijn ogen. Even een moment van genieten om daarna weer verder te gaan. Liep langs het enorme gebouw op. Liep over een verlaten weg. Tot hij op een splitsing kwam. Hier had hij de keuze om links te gaan, een weg die hem zo te zien naar een meer bracht. Of rechts te gaan. Naar waar, wist hij niet. Zijn nieuwsgierigheid won waardoor hij besloot rechtsaf te slaan. Stak zijn handen diep in zijn zakken en slenterde zo verder. Rotsen kwamen in zijn blikveld. Nee, eerder muren leek het wel. Rustig liep hij er op af. Liet zijn hand even op het koele steen liggen. Ooit moest hier ook een kasteel gestaan hebben. Net zo iets als de school. Takumi klom over half ingestorte muren heen. Sprong van een muur naar een andere en balanceerde zo. Hurkte neer om zo over het gebied heen te kijken. De wind roerde zijn roodbruine haar. Koelde hem af. De glimlach was van zijn gezicht verdwenen. Eindelijk een moment van rust en kalmte. Echter voordat hij zijn ogen wilde sluiten stuitte hij op een jongen. Een jongen met blauw, groen haar. Hij kon het van ver af niet helemaal duidelijk zien, was neergehurkt. Bij zo te zien een bloemetje. Wat hij toen deed verbaasde de achttienjarige jongen echter. Rond de jongen leek een klein veldje met witte madeliefjes te ontstaan. Takumi had wel wat gehoord over deze school en haar leerlingen. Namelijk dat iedereen hier magische getalenteerd was. Vandaar die brand destijds. Het kwam door zijn emoties die hij niet volledig onder controle had. Maar waarom. Waarom hadden zijn ouders hem nooit wat verteld?

Het was prachtig om te zien dat iemand zo bezig was. Zo op ging in zijn of haar eigen wereld. Dat vond hij echt iets mooi in het leven. Een van de weinige mooie dingen die er nog waren. De jongen liet iets groeien. Bracht schoonheid en leven. Zou hij ooit ook in staat zijn iets met zijn eigen gaven te doen? Ze hadden vandaag bij het gesprek gezegd dat hij zeer geschikt was voor de vuurmagie. Wat er duidelijk mee te maken had dat hij van Razen af kwam. Nooit had hij geweten dat er nog zo veel andere planeten waren. Want zijn moeder. Die kwam oorspronkelijk van Nova. Licht. Hoe ironisch. Hoe was het mogelijk dat ze zo diep was gezonken. Wat was er allemaal gebeurd? Te veel vragen. Vragen waar hij geen antwoord op ging krijgen. Takumi haalde een hand door zijn haar. Sloot een kort moment zijn ogen en keek toen omhoog naar de zon. Wat had het leven nog voor hem in petto? Wat kon hij nog allemaal verwachten? Met een soepele sprong, sprong hij van het muurtje af. Enkele meters bij de ander vandaan. Die had hem echter nog niet in de gaten. Hij glimlachte eens. En haalde toen zijn fluit uit zijn tas. Toen hij er op begon te spelen kon hij even al zijn zorgen vergeten. Leunde met zijn rug tegen een oude muur en sloot zijn ogen. Liet voor de rest zijn vingers het werk doen. De melodie was niet vrolijk. Nee. Eerder triest en verdrietig. Treurig. Over het verlies van iemand die je heel dicht bij stond. Wind speelde met zijn rode lokken. Trok aan het vestje dat hij over een witte blouse droeg. De droevige noten verlichten zijn eigen pijn. Het was voor het eerst sinds tijden dat hij weer speelde. Of dat hij zich er toe had kunnen zetten weer te spelen. Na het laatste voorval had hij het niet gekund. Misschien dat er toch was positiefs was aan deze school. En dat er echt mensen waren die hem begrepen. Die hem helpen konden. Misschien. Maar misschien ook niet. Vandaar dat hij zichzelf niet blij ging maken met een dode mus. De tijd zou het leren.

-Inspiratie ofzo? x3

Hij keek nog eens innig tevreden naar de bloemen om zich heen. Hij zag een imperfectie in zijn creatie, een bloem die ietwat slapjes opzij hing. Hij zocht naar de oorzaak en zag een druppel water op het bloemetje rusten. Voorzichtig haalde hij zijn vinger langs het bloemblaadje. De druppel vloeide over op zijn hand en het bloempje veerde weer terug naar zijn oorspronkelijke rechte stand. Nu het verlost was van het kleine gewicht kon het weer in volle glorie voortbestaan. Hij liet het druppeltje overgaan in honderden kleine drupjes die als een mist van zijn hand wegwaaiden. Soepel stond hij op en voelde de wind weer in zijn gezicht. De vlagen ijskoude lucht verfristen zijn gedachten. Toen merkte hij een melodie op die al een tijd op de achtergrond te horen was geweest. Het was zachte fluitmuziek en hij rilde van de emotie die hij voelde. In de melodie was verdriet en pijn te horen, de pijn die je voelt als je iemand verliest die je dierbaar is.

Hij stond even stil in zijn veld met bloemen. Toen stapte hij over de plantjes heen, bang om er een te verpletteren en zocht naar de bron van geluid. Het kwam van achter hem en hij draaide zich rustig om. Op een paar meter afstand stond een roodharige jongen te spelen. Hij leunde met gesloten ogen tegen een half ingestort muurtje en ging op in zijn muziek. Mineko liep rustig dichterbij en ging op de bouwval tegenover de jongen zitten. Hij durfde en wilde de muziek niet te verbreken en wachtte af tot de jongen zou stoppen. De jongen droeg een overhemd met daarover een vest, maar leek het niet koud te hebben. Zelf had hij een jas aan, maar voor handschoenen en dikke mutsen was het nog te vroeg. En bovendien vond hij het fijn om dingen te kunnen voelen, echt te voelen. Dus zonder dat er een barrière van stof tussen zat.

Genietend van de muziek bleef hij zitten. De noten maakten hem een beetje verdrietig, maar hij kon nog steeds genieten van de goed uitgevoerde muziek. Hij herkende de melodie niet, maar begon al gauw een patroon te ontdekken. Voor hij het zelf door had neuriede hij zachtjes mee. Zo zacht dat de fluit nog steeds goed te horen was, al zou de jongen het wel horen. Hij had niet echt door dat hij dit deed, het was een onbewuste instinctieve reactie om mee te zingen als hij een lied hoorde. Hij merkte dat er nog wat stuifmeel op zijn hand zat en veegde het af aan de aarde op het muurtje. Twijfelend keek hij naar de jongen en bedacht toen dat die toch zijn ogen gesloten had en dus niets zou zien. Zorgvuldig drukte hij de aarde wat beter aan. Hij hield zijn handen boven het kleine hoopje aarde en er groeide langzaam nog een laatste bloemetje. Eerst ontstond er een stengel met daaraan een bloemknopje. Een voor een vouwden de blaadjes zich uit tot een stralende krans van fragiele blaadjes. In de verte vlogen wat vogels krijsend op en verstoorden de mooie melodie.

Hij zweeg nu en keek naar de jongen. Mineko wachtte af tot die zou stoppen met spelen en zijn ogen opende. Hij wiebelde wat met zijn benen om ze warm te houden. Zijn tenen waren haast gevoelloos in de modderige schoenen. Hij bewoog ze en tintelend kwam het gevoel terug. De groep vogel kwam nu vlak langs hen vliegen en leken niet bang voor mensen te zijn. Een van hen lande nieuwsgierig op een afstandje in een boom. Nadenkend keek Mineko ernaar en probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om een vogel te zijn. Het vliegen en liedjes fluiten leken hem heerlijk. Het beestje floot een stukje uit de muziek na en Mineko glimlachte. Het leek wel of de vogel hen eens goed bekeek en toen besefte dat zij geen vogels waren al maakte de roodharige jongen wel zulk geluid. Met flapperende vleugels en een korte hoge noot vloog het beest weer naar zijn soortgenoten.
~Wowz...lange post Yazuki! Ik heb mn best gedaan om ook iets goeds te maken

Het leven was net als de vier seizoenen van het jaar. Er waren dagen, weken mocht je geluk hebben zelfs maanden dat alles niet mooier kon zijn dat het was. Dat het leven je toelachte en alles ging zoals het behoorde te gaan. Daarnaast had je echter ook diepe dalen. Donkere, eenzame dagen. Dikke mist die je gedachtegang vertroebelde. Die je het zicht ontnamen en je in duisternis hulde. Het leek alsof hij zelf ook in zo’n seizoen terecht gekomen was. Net zoals het seizoen van dit jaar. Het weer was guur, druilerig. Bladeren hadden de takken van de bomen verlaten. Zachtjes deed de wind de laatste paar inmiddels bruin gekleurde bladeren dansen. Liet ze hun laatste wals dansen. Een laatste ruk aan de tak waar de bladeren aan hingen en daar gingen ze. Zo vrij als een vogel, gedragen op de wind. Dwarrelden traag naar beneden naar een plaats die ze nooit meer verruilen konden. Alles wat ooit zo vertrouwd was geweest zouden ze achter zich laten. Een compleet nieuwe toekomst stond hen te wachten. Echter zou het niet zijn zoals ze zouden verwachten. In het voorjaar zouden hun plaatsen simpelweg vervangen worden. En diegenen die hun vertrouwde plaats hadden verlaten. Die zouden eindigend op de grond. In het donker, nat, koud. Rottend tot er niets meer van hen over zou blijven. Niemand die ooit nog aan hen denken zou.. Hoe herkenbaar.

Leven. Door velen onderschat. De dood was nog vrediger dan het leven. Het leven was hard. Zette je voor onmogelijke keuzes. Inderdaad onmogelijk. Als hij destijds nou maar een andere keuze had gemaakt had hij een ander het leven niet hoeven beroven. Als hij destijds toen hij zijn huis ontvluchtte een andere keuze gemaakt zou hebben zou zijn leven er heel anders uit gezien hebben. Echter was er nooit een juiste keuze. Daarnaast was er ook nooit een foute keuze. Het was de keuze die je op dat moment maakte. Waar je je op dat moment het beste bij voelde. Altijd maar lang over dingen nadenken was ook niet alles. Soms was het gewoon noodzakelijk om meteen een keuze te maken. Op andere momenten zou het juist weer wijs zijn om langer na te denken. Alleen als je daar de kans toe kreeg tenminste. Dat was ook nog zo. Want aan de meeste keuzes die je in het leven moest maken zat een gebonden tijd. Wat er dus voor zorgde dat men abrupt keuzes ging maken waar ze later spijt van hadden. Takumi incluis. Wat was het leven anders geweest als hij een andere weg in geslagen was. Anderzijds. Als hij nooit gevlucht was voor zijn krankzinnige moeder. Had hij hier dan nog wel gestaan? Was het niet beter geweest als hij die dag ook gedood zou zijn? Eigenlijk moest hij blij was dat hem het leven nog gegund was. Dat hij die keuze nog had kunnen maken. Want een ander zou die nooit meer hoeven maken. Dan was er iemand anders die een keuze had gemaakt of je bleef leven of niet.

Voetstappen. De jongen kwam in zijn richting. Rustig. Kalm bleef hij doorspelen. Doorspelen totdat het lied klaar was. Het lied zonder tekst. Het was geen bekend nummer. Nog nooit had iemand het eerder gehoord. Het was improvisatie. Iets dat zo in hem op kwam. Zijn eigen emotie die hij op deze manier uitte. Beter het op deze manier te doen dan er een ander onder laten te lijden. Al zijn pijn. Al zijn verdriet. Al zijn woede. Zelfs blijdschap als die aanwezig was kon hij kwijt in de muziek die hij speelde. Een stem vulde hem aan. Zacht neuriënd weerklonk de stem van de jongen. Alsof het zo hoorde te zijn. Vredig. Rust en kalmte streek over hem neer. Langzaam maar zeker kwam de melodie ten einde. Als antwoord op zijn spel klonk het gezang van een vogel dicht in de buurt. Een kort gevoel van warmte trok door zijn lichaam. Hij beëindigde zijn spel en opende langzaam zijn ogen die hij oprichtte naar de helblauwe hemel. Een groepje vogels vloog aan hen voorbij. Een wrange glimlach verscheen op zijn gezicht. Wat zou het makkelijk zijn om een vogel te zijn. Om vleugels te hebben en die op elk moment uit kunnen spreiden om weg te kunnen vliegen. Zwevend, hoog in de lucht.

Het was koud. Niet zo koud als normaal was voor deze tijd voor het jaar maar toch tamelijk fris. Voor een normaal mens dan. Aangezien hij zelf van Razen kwam leek zijn lichaam altijd een aantal graden warmer te zijn zodat het hem in de kou altijd zou verwarmen. De jongen tegenover hem leek het kouder te hebben dan hijzelf. Droeg een dikke jas terwijl hij enkel een dun grijs vestje droeg over zijn blouse. Een glimlach verscheen op zijn gezicht hoewel zijn ogen niet helemaal mee deden. Zijn blik gleed over de jongen en automatisch naar de bloem naast hem. Die er enkele secondes geleden nog niet gestaan had. Er waren gelukkig nog wel mensen die de natuur en haar schoonheid konden waarderen. ”Prachtig.. Die bloemen.” sprak hij rustig met zijn warme stemgeluid. Rustig leunde hij naar voren. Zette een stap. Gevolgd door een volgende tot hij bij het bloemetje stond. Hurkte toen neer en bekeek het aandachtig. Zijn wijsvinger streelde over de blaadjes heen. Gefascineerd keek hij de jongen aan. De blik in zijn roodbruine ogen vriendelijk waarna hij zijn hand uit stak. ”Kiyomasa Otoya Takumi.” Hij kneep zijn ogen even dicht terwijl hij de jongen een glimlach schonk. ”Maar noem me maar Takumi”

-Goed genoeg voor mij hoor! =D
Hoop dat je wat met die van mij kan ^,^

De fluit speelde steeds zachter en langzaam stierf het geluid weg. De jongen opende nu zijn ogen en keek naar de hemel. Een groep vogels vloog over, op weg naar warmere plekken om de winter door te brengen. Het werd namelijk al aardig koud en al was het nu nog herfst, Mineko had zijn winterjas al aangetrokken. Hij ademde rustig in en uit en vormde witte wolkjes. De roodharige jongen leek het echter helemaal niet koud te hebben in zijn dunne grijze vestje. Hij had dus waarschijnlijk te maken met een Raziaan. De vuurmagie verwarmde hen van binnenuit en dikke jassen waren dus overbodig. Mineko zag de glimlach op zijn gezicht, maar toch voelde het niet helemaal gemeend aan. De rode ogen lachten niet mee, er miste een zekere blijdschap of vrolijkheid. Nieuwsgierig bekeek Mineko de jongen en richtte zich in het bijzonder op de rode ogen en hij probeerde te ontdekken wat er nou precies was. Want iets in de jongen was anders, iets in zijn lach was nep. Ergens in zijn binnenste was iets verborgen voor de buitenwereld, iets wat werd gemaskeerd met een glimlach.

Hij liet deze gedachten nu voor wat ze waren en met een warme glimlach keek hij terug. ”Prachtig.. Die bloemen.” sprak de jongen rustig en Mineko volgde zijn blik naar de bloem. De jongen knielde neer bij de bloem en bestudeerde deze aandachtig. Zijn wijsvinger streelde over de blaadjes heen. Mineko lachte dankbaar naar de onbekende jongen. ''Dankjewel'' sprak hij zachtjes, met blijdschap in zijn stem. Hij vond het heerlijk als andere mensen ook zo van natuur genoten. Iemand die de mooie dingen, al waren ze nog zo klein, in het leven wist te waarderen kon op zijn respect en waardering rekenen. Hij keek geïnteresseerd toe terwijl de jongen zachtjes over de bloemblaadjes streelde. Hun blikken kruisten elkaar en Mineko keek recht in de roodbruine ogen. Hij zag de vriendelijkheid en nieuwsgierigheid, maar ook iets wat hij nog steeds niet kon duiden, iets waarvoor hij het juiste woord niet kon vinden.

Hij zag toen dat de jongen zijn hand naar hem had uitgestoken en schudde die zachtjes. Hij liet de warme hand weer los en stak zijn koude handen in zijn zakken. ”Kiyomasa Otoya Takumi.” zei de jongen vriendelijk. Toen kneep die zijn ogen even dicht en Mineko probeerde bezorgd te ontdekken of er iets aan de hand was. Takumi glimlachte echter en gerustgesteld liet Mineko zich weer zakken op het muurtje. ”Maar noem me maar Takumi” Hij knikte, al kon de jongen dat natuurlijk niet zien met zijn ogen gesloten. ''Ik ben Mineko. Je speelt trouwens erg goed, Takumi.'' zei hij welgemeend. De fluitmuziek had hem tot rust gebracht. Zelf speelde hij piano en in mindere mate gitaar, maar andere instrumenten wekten evengoed zijn interesse. Hij probeerde te bedenken of hij het lied kende, maar in zijn muziekkennis kwam het lied niet voor. ''Welk lied speelde je? Of was het soms geïmproviseerd?'' Hij gokte op het laatste, omdat er zoveel echte emotie in had gezeten en omdat hij het zelf niet kende. Mineko beweerde niet dat hij alle muziek kende, maar de meeste bekende stukken herkende hij wel als iemand ze speelde. Hij haalde zijn hand door zijn haar en ademde lang uit. De witte damp vormde cirkeltjes die langzaam omhoog kringelden. Toen een klein beetje luchtmagie om de damp weer weg te vagen. Hij keek vrolijk naar de jongen en wachtte op antwoord. Als het een bestaande compositie was zou hij de bladmuziek opzoeken en proberen of hij het op de piano kon spelen. En anders zou hij de jongen meeslepen om het voor zijn zusje te spelen. Miku hield ook erg van muziek en altijd als hij een mooi stuk vond liet hij het haar horen. Hij vergat bijna dat hij Takumi pas net had ontmoet en wilde hem van alles vragen over zijn oude woonplaats en zijn fluitmuziek. Zijn ogen blonken nieuwsgierig, maar hij probeerde zich in te houden. Hij zou eerst op een reactie wachten en dan kijken wat hij verder wilde weten.

---

Het leven bestond voor een groot deel uit leugens. Leugens uit bestwil en leugens puur om anderen te misleiden. Zijn eigen leugens kwamen niet voort uit eigenbelang. Het waren eerder leugens om anderen te beschermen. Om ze niet in de verre toekomst ooit pijn te doen. Want als het er op aan kwam werd iedereen die hem dicht na stond uit zijn leven weggerukt. Zo ging het al zijn hele leven lang. De eerste herinneringen die hij had en de laatste tot de dag van vandaag. Allen leken ze iets duisters te bevatten. Het was voor de hand liggend dat hij de verkeerde kant op zou gaan in zijn leven. Het pad dat hij ook bijna ingeslagen was. Mits hij niet op het juiste moment terug geroepen werd en de weg niet voor altijd kwijt was geraakt. Want hoe groot was de kans geweest dat hij steeds dieper en dieper weg was gezakt om uiteindelijk nooit meer terug te komen. Dat hij steeds verder in de shit kwam te zitten. Tot dat ene lichtpuntje in zijn leven. Het licht dat hem uit de drek getrokken had. Niemand minder dan zijn bloedeigen oom. Maar was die persoon niet juist degene die hem nu hierheen gestuurd had? Voor zijn eigen best wil. Anders was het bijna niet in de hand te houden. Elke keer als hij ook maar ergens overstuur of boos om werd was er de mogelijkheid dat hij de boel in de hens zou zetten. Iets waar hij op het moment zelf niets aan kon doen. Maar waar hij naderhand zo’n ongelofelijke spijt van had. Dat hij zichzelf vervloekte. Van zichzelf walgde. Takumi opende zijn ogen om de jongen aan te kunnen kijken. Dit keer met gemeende vriendelijkheid in zijn rode ogen. Blijkbaar was de jongen net als hem een muziekfanaat. Iemand die van de kleinste melodieën al kon genieten. Die de kleine aspecten in het leven kon waarderen.

Muziek. Het was er in alle soorten en maten. Soms weerklonk er een vrolijke melodie. Eentje die een glimlach op je gezicht toverde en je deed terugdenken aan alle mooie momenten in het leven. Die het beste in je naar boven bracht en je deed stralen. Niet alleen van buiten maar ook van binnen. Bezorgde je dat gelukzalige gevoel en zorgde voor een innerlijke vrede met jezelf. Maar iedere melodie kwam ten einde. Hoe mooi of geweldig het ook was. Het kwam altijd ten einde. En het nummer dat daarna volgde was altijd een verassing. Het kon een rustig nummer zijn, die je tot rust bracht. Of een up tempo nummer dat er voor zorgde dat je de energie hervond om door te gaan. Maar. Aan alles zat een keerzijde. Want het leven bestond niet enkel en alleen uit mooie melodieën. Er waren ook duistere melodieën. Die de verkeerde kant in mensen naar boven konden halen. Die voor haat en verderf konden zorgen. Melodieën die een mensen leven konden verwoesten. Daarnaast waren er misschien wel de heftigste onder de muzieksoorten. Diegene die geladen waren vol negatieve emoties. Emoties die verdriet en pijn beschreven. Die de wonden op je hart opnieuw open haalden. Diezelfde melodieën die hij de laatste tijd alleen maar hoorde. Omhuld door duisternis. De daden die hij verricht had. De mensen die onnodig geleden hadden. En de laatste ademtocht van Yuu..

Het was qua het uiterlijk van een ander moeilijk af te gaan van welke planeet de ander kwam. Toch had je vaak wel een idee. Een suggestie. Dat de jongen die de naam Mineko droeg bloemen tot bloei kon brengen verried het eigenlijk al wel een beetje. Waarschijnlijk ging het om een Erdse. Het was de eerste keer dat hij iemand van een andere planeet ontmoette. Nouja, anders dan op school. Of in de klas. Nu was het persoonlijker. Een gesprek van een op een. Het welgemeende compliment vna de ander had hem goed gedaan. Het was altijd fijn te horen dat iemand van je muziek genoten had. ”Wel, dankje. Jij hebt ook zeker een goed gevoel voor muziek. Speel je zelf ook?” vroeg hij hem geïnteresseerd? Vroeger, op de lagere school was hij ook al helemaal into muziek geweest. Als een van de enigen. Velen verklaarden hem voor gek. Maar hij leefde er voor. Kon dan ook niet zonder en had altijd zijn koptelefoon en mp3 bij zich. Een korte maar aangename lach weerklonk van zijn kant. Wreef even door zijn vuurrode haar en stopte de fluit toen weg. ”Puur improvisatie. Hoewel ik de melodie onthoud. Op het moment ben ik een aantal dingen aan het uitproberen voor een nummer dat ik aan het schrijven ben. Het wilde maar niet lukken dus besloot ik gewoon wat te spelen. En inderdaad het werkt wel.” zei hij lachend. Het deed hem goed iemand te leren kennen die net zo in de muziek bezig was al hij. Dat er meer mensen waren die er zo van konden genieten deed hem deugd. Hij keek er dan ook naar uit om meer over Mineko te weten te komen. Om hem beter te leren kennen. Daarnaast had hij van de muzieklessen hier gehoord. Zeker zou hij daar eens een blik werpen. Want voor hem, voor hem was muziek zijn leven.