Eillish staarde voor zich uit. Ze was nu wel wat gewent aan de academie, en het heimwee was minder. Al zou ze dat nooit toegeven tegenover iemand anders. Ze zouden misschien denken dat ze zwak, en de zwakkeren werden altijd gepest. De laatste maand was in een waas voorbijgegaan, nieuwe gezichten die kwamen en gingen, lessen, leraren. Ze snoof even, en trok haar jas nog strakker om haar heen. Het was November geworden, en het werd al kouder. Je merkte het aan iedereen, zakdoekenoorlog in de klaslokalen. Ze werden overal gevraagd, maar op de een of anderen manier doken die krengen dan nooit op. Dubbelevoeringjassen, sjalen, wanten, handschoenen, en zelfs hier en daar al een bontmuts. Eillish droeg nog haar herfstmuts, maar hij was van wol gemaakt, dus het maakte niet zoveel uit. Ze stak haar handen diep in haar zakken, en keek wat om zich heen. Ze stond op het ingestorte gedeelde van de Academie. De ruins leken haar sinds het begin al interessant, en eenmaal daar was het wel minder. Ze ging de catacomben liever niet in, Eillish verdwaalde makkelijk. Ze zuchtte, en deed toen toch een stap de trap af. Er gebeurde niets, dus ze waagde er nog een. En nog een. En toen ging het fout. Wat mos dat daar al lang groeide, was niet gedroogd door de zon, en was dus nog nat. Het schuifde makkelijk, en Eilish donderde de treden af. Ze gilde, en kon zich op tijd vast houden aan iets. "Auw" Mompelde ze. Ze was niet ver gevallen, maar het was niet handig. Ze moest snel terug naar boven, voor iemand haar zo zag. Ze kneep haar ogen dicht tegen het felle licht, en begon achteruit langzaam tree voor tree op te schuifelen.

Hij liep over de ruines en floot gedachteloos een liedje. Zonder te kijken wandelde hij tussen de ingestorte muurtjes door op weg naar het hoger gelegen plekje waar hij gisteren al bloemen had laten groeien. Hij ging daar weer zitten en schraapte wat aarde bij elkaar. Hij haalde zijn vinger langs de stamper van een van de goudkleurige bloemen en voorzichtig strooide hij zo veel mogelijk over het laagje aarde en met gesloten ogen liet hij nog meer bloemen groeien. Het zonlicht deed de tere bloemblaadjes glanzen als bladgoud en hij keek gelukzalig naar de bloemen die deze plek nu verfraaiden. Het begon kouder te worden buiten en hij voelde zich verkleumen. Hij plukte een bloem en omhulde hem met woudmagie om te zorgen dat hij hem zonder problemen mee kon nemen. Hij stak met trillende handen het gouden bloemetje in zijn haar en stond stijfjes op en zocht naar zijn handschoenen. Zijn handen zaten onder de modder en het stuifmeel zag hij en hij veegde ze zonder er bij na te denken af aan zijn broek. ''Shit'' mompelde hij toen hij de vieze vegen op zijn spijkerbroek zag zitten. Hij probeerde de vegen weg te poetsen maar maakte het alleen maar erger. Hij streek geïrriteerd door zijn haar en deed daarna de warme handschoenen aan. Hij had het nu echt behoorlijk koud en trok de rits van zijn jas nog iets verder dicht. Hij besloot terug naar het kasteel te gaan en daar chocolademelk te gaan drinken. Hij liep langzaam verder met zijn handen diep in zijn zakken gestoken. Hij ademde witte wolkjes uit in de kou en zijn handen tintelden van de nieuwe warmte. Hij kreeg het gevoel in zijn vingers langzaam weer terug en bewoog ze rustig in zijn jaszakken. In de verte hoorde hij een onverwachte gil en hij begon te rennen. Het kwam bij de dichtstbijzijnde ingang van de catacomben vandaan en hij naderde snel de trappen. Een meisje kwam naar boven schuifelen van onder aan de trap. Zij was waarschijnlijk degene die de gil had geslaakt en bezorgd keek hij haar aan. ''Gaat het wel?'' vroeg hij bezorgd en hij trok vlug een handschoen uit. Hij reikte zijn hand naar haar uit om haar naar boven te helpen. ''Die trappen zijn aardig glad, zoals je zo te zien al gemerkt hebt.'' Hij bekeek het meisje wat nauwkeuriger en gelukkig zag ze er niet echt gewond uit. Mineko glimlachte warm naar haar en zijn groene ogen zochten de hare. Ze had een schattige wollen muts op en roodbruin haar. Ze zag er nog jong uit, ongeveer net zo oud als zijn zusje, maar vooral heel lief en schattig. Hij wilde haar het liefste vastpakken en stevig knuffelen. Dit zou hij als ze boven was misschien ook wel doen en hij hoopte dat ze hem dan niet te raar aan zou kijken. Hij hield gewoon van schattige dingen, of dat nou bloemen waren of mensen.

Ze zuchtte, en deed toen toch een stap de trap af. Er gebeurde niets, dus ze waagde er nog een. En nog een. En toen ging het fout. Wat mos dat daar al lang groeide, was niet gedroogd door de zon, en was dus nog nat. Het schuifde makkelijk, en Eilish donderde de treden af. Ze gilde, en kon zich op tijd vast houden aan iets. "Auw" Mompelde ze. Ze was niet ver gevallen, maar het was niet handig. Ze moest snel terug naar boven, voor iemand haar zo zag. Ze kneep haar ogen dicht tegen het felle licht, en begon achteruit langzaam tree voor tree op te schuifelen. Waarom moest zij ook altijd vallen? Ze hoopte maar dat ze zich niet belachelijk ofzow had gemaakt. Vroeger lachte iedereen als ze het weer eens voor had, maar hier op SSA leek niemand het erg te vinden. De meesten vonden het juist.. cute. Ze snapte het niet, ze verdwaalde, wat was daar cute aan? Rare mensjes. Ze was eigenlijk boven, en hoorde toen iemand dichterbij komen. Een jongen met opvallend groenig of was het nu blauw? Haar liep naar haar toe. O nee! ''Gaat het wel?'' vroeg hij bezorgd en hij trok vlug een handschoen uit. Hij reikte zijn hand naar haar uit om haar naar boven te helpen. ''Die trappen zijn aardig glad, zoals je zo te zien al gemerkt hebt.'' Woawkaay dan, nog geen commentaar. Het viel nog mee. Zijn groene ogen keken hem even aan, en ze besefte dat ze te lang doorkeek. Genegeerd wendde ze haar blik af, en nam zijn hand aan. Hij glimlachte warm naar haar, en ze glimlachte verlegen terug. Het drong tot haar door dat hij waarschijnlijk op een antwoord of een comment van haar kant verwachtte. 'Ehm..ja. Heb ik nu wel gemerkt. Dank je trouwens." Ze zuchtte even, en keek terug naar hem. 'Ik ben Eillish." Ze twijfelde even, 'Ik was een beetje verdwaalt, like always, en ben toen uitgeschoten naar beneden. Heb je me gehoord misschien?' Ze hoopte van niet, anders was het een beetje belachelijk. Eillish ging rechtop staan, en kwam iets onder zijn lengte terecht. Hij was dus nog niet zo oud als ze had gedacht dan. Ze trok alles recht om haar, 'Zullen we anders teruglopen naar het kasteel ofzow? Ik weet niet waar jij heen wilt, maar ik dus wel." Ze glimlachte even lief naar hem, en wachtte. Zou hij mee gaan, of wou hij iets anders doen? Misschien had hij wel geen zin in gezelschap. Ze zag wel, het was toch te laat om de woorden terug te nemen.

Ze pakte zijn hand vast en voorzichtig trok hij haar omhoog. ''Ehm..ja. Heb ik nu wel gemerkt. Dank je trouwens." Ze zuchtte even, en keek terug naar hem. 'Ik ben Eillish. Ik was een beetje verdwaalt, like always, en ben toen uitgeschoten naar beneden. Heb je me gehoord misschien?'' Hij lachte vrolijk. ''Je gegil bedoel je?'' Plagerig knikte hij langzaam. ''Ja dat heb ik gehoord... En hoe. Het was werkelijk prachtig. Ik ben trouwens Mineko.'' Ellish trok haar kleren recht. ''Zullen we anders teruglopen naar het kasteel ofzow? Ik weet niet waar jij heen wilt, maar ik dus wel." Hij knikte blij. ''Ja, is goed.'' Hij haalde voorzichtig de gouden bloem uit zijn eigen haar en heel voorzichtig stopte hij die achter haar oor. Hij deed haar haar weer goed en keek haar een beetje beschaamd aan. Hopelijk werd ze niet boos om deze impulsieve actie.Het bloemetje zorgde dat ze er nog schattiger en vrolijker uitzag en zonder er bij na te denken gaf hij haar een knuffel. Vlug liet hij haar weer los en stapte achteruit. ''Sorry...ik ben soms een beetje te impulsief. Maar het staat je zo leuk en je bent zo schattig'' Hij krabde verlegen in zijn nek en bloosde lichtjes. Hij keek verlegen naar de grond en durfde haar niet aan te kijken. Hij was bang dat ze boos zou worden omdat hij haar zo opeens had omhelsd, ook al had hij er niets slechts mee bedoelt.

'Ik ben Eillish." Ze twijfelde even, 'Ik was een beetje verdwaalt, like always, en ben toen uitgeschoten naar beneden. Heb je me gehoord misschien?' Hij lachte vrolijk. ''Je gegil bedoel je?'' Plagerig knikte hij langzaam. ''Ja dat heb ik gehoord... En hoe. Het was werkelijk prachtig. Ik ben trouwens Mineko.'' Ze keek heù verontwaardigd aan, het was prachtig? Hij was gemeen! Heel gemeen zelfs. Maar ze lachte wel, het kon ook niet anders. Het was wel grappig. Ergens dan. Mineko? Ze pijnigde haar geheugen, nope, never heard of it. Ze zuchtte, ze kende elke dag wel iemand meer, maar het bleef een sociale beperking. Hij knikte blij. ''Ja, is goed.'' Ze keek blij, hij wou mee! Ze keek naar Mineko, en zag dat hij een bloem in zijn haar had steken. Aw, het romantische type dus, of het zachte. Ze vond het altijd grappig hoe je mensen kon indelen in categorieën door hun gedrag te analyseren. Mineko stopte hem plots achter haar oor. Hij deed haar haar weer goed en keek haar een beetje beschaamd aan. Woawkaay dan. Ze keek hem aarzelend aan, wat was hij bezig? Plots werd ze overdonderd door een knuffel. Vlug liet hij haar weer los en stapte achteruit. ''Sorry...ik ben soms een beetje te impulsief. Maar het staat je zo leuk en je bent zo schattig'' Hij krabde verlegen in zijn nek en bloosde lichtjes. Hij keek verlegen naar de grond en durfde haar niet aan te kijken. Ze keek hem verbijsterd aan, 'Eehm.. oke dan." Ze lachte even zacht, "Niet verlegen zijn hoor! Dank je." Ze keek hem even aan, en ook al kende ze hem niet, toch kreeg ze het gevoel dat hij heel lief was. 'Ik geef vrienden zo vaak een knuffel, is echt niets om je over te schamen ofzow. Najah, ik ken je dan ook niet echt. Eigenlijk helemaal niet." Ze grijnsde even, 'Maar je lijkt me toch wel aardig hoor." Ze stapte verder. "Maar dus Mineko, van welke planeet kom je? Ik ga toch even een gok wagen door te zeggen dat je met dat haar waarschijnlijk niet van Razen of Shadra komt." Ze hoopte maar dat ze gelijk had, anders was het een beetje dom van haar kant. 'Ik zelf ben trouwens van Cassia." Ze praatte teveel, ze wist het. Maar daar kon ze niets aan doen, anders was het zo stil, en ze hield niet van zo'n soort stiltes. Die waren zo stil. Maar niet leuk stil.

''Sorry...ik ben soms een beetje te impulsief. Maar het staat je zo leuk en je bent zo schattig'' Hij krabde verlegen in zijn nek en bloosde lichtjes. Hij keek verlegen naar de grond en durfde haar niet aan te kijken. Ze keek hem verbijsterd aan, 'Eehm.. oke dan." Ze lachte even zacht, "Niet verlegen zijn hoor! Dank je. Ik geef vrienden zo vaak een knuffel, is echt niets om je over te schamen ofzow. Najah, ik ken je dan ook niet echt. Eigenlijk helemaal niet." Ze grijnsde even, ''Maar je lijkt me toch wel aardig hoor." Hij bloosde nu nog erger, al schaamde hij zich niet meer echt. Het was een soort vreemde afwijking, die natuurlijk prachtig bij zijn haar stond. Ook als hij zich niet meer beschaamd voelde zakte het rood maar heel langzaam weg. Om Souls woorden te gebruiken: Hij leek wel een tomaat. Hij had zelfs zo'n leuk groen kroontje.

"Maar dus Mineko, van welke planeet kom je? Ik ga toch even een gok wagen door te zeggen dat je met dat haar waarschijnlijk niet van Razen of Shadra komt." Hij keek haar aan en grinnikte. Hij kende haar nog niet goed, maar vond het nu al leuk hoe ze op zijn acties reageerde. ''Ik zelf ben trouwens van Cassia." Hij plukte aan zijn haar en keek haar beledigd aan. ''Alleen omdat het groen is hoef je me nog niet meteen in een hokje te stoppen.'' Hij leek echt geschokt door haar aanname dat hij niet van Razen kon komen. ''Dat is je reinste discriminatie, Eillish. Denk je dat dat zomaar getolereerd wordt.'' zei hij boos, al was er in zijn stem nu weer de plagerige toon te horen. Toen grinnikte hij. ''En ik dacht dat alle mensen van Cassia zo aardig waren. Jij bent dus de uitzondering.'' hij knipoogde naar haar en nu was duidelijk te zien dat hij maar een grapje had gemaakt.''Oke nu het eerlijke, serieuze antwoord...Gren. Maar ik beheers ook luchtmagie en een beetje watermagie.'' Als demonstratie liet hij de wind om haar heen extra hard razen. Haar muts werd gevaarlijk omhoog getrokken en vloog bijna van haar hoofd af. Maar in plaats van te stoppen ging de wervelwind nog harder draaien. Pas toen haar muts van haar oren vloog stopte hij de wind.

Onmiddelijk was het een stuk stiller om hen heen. ''En jij? Welke magie? laat eens wat zien!'' Dat was voor hem al bijna een standaardeis geworden bij een eerste ontmoeting. Zo leerde hij op snel tempo allerlei verschillende trucjes kennen en maakte kennis met alle soorten magie. Cassia, dat betekende dat hij watermagie te zien zou krijgen. Op school was hij er achter gekomen dat hij ook voor watermagie een aanleg had. Van water besturen werd hij van binnen altijd kalm en ontspannen, al kon hij het nog niet goed. Alleen zijn luchtmagie en woudmagie waren al een beetje ontwikkeld, bij de rest moest hij bij het begin beginnen. En dat deed hij met overgave en veel plezier. Elke dag na de lessen oefende hij even met water besturen en hij begon al beter te worden.

Ze grijnsde even, 'Maar je lijkt me toch wel aardig hoor." Ze stapte verder. Mineko bloosde harder, tot hij echt werkelijk rood was. Het was een vreemde combinatie met zijn haar, maar het was juist grappig. Met zijn haar dan.
"Maar dus Mineko, van welke planeet kom je? Ik ga toch even een gok wagen door te zeggen dat je met dat haar waarschijnlijk niet van Razen of Shadra komt." Ze hoopte maar dat ze gelijk had, anders was het een beetje dom van haar kant. 'Ik zelf ben trouwens van Cassia." Ze praatte teveel, ze wist het. Maar daar kon ze niets aan doen, anders was het zo stil, en ze hield niet van zo'n soort stiltes. Die waren zo stil. Maar niet leuk stil. Mineko keek haar plots beledigd aan, en Eillish spoelde terug in haar hoofd. Had ze iets fout gedaan ofzow? Ze keek hem verbijsterd aan, met van die grote ogen. ''Alleen omdat het groen is hoef je me nog niet meteen in een hokje te stoppen.'' Hij leek echt geschokt door haar aanname dat hij niet van Razen kon komen. ''Dat is je reinste discriminatie, Eillish. Denk je dat dat zomaar getolereerd wordt.'' zei hij boos. Ze keek hem aan met een teleurgesteld gezicht. "Het spijt me Mineko! Ik bedoelde het niet zo!' Zei ze zacht. Tot ze iets anders hoorde, een kleine lach. Was hij haar aan het uitlachen? Ze keek op, en zag hem grijzen, was het dan een grap geweest? Nu was het haar beurt om kwaad te kijken. "He! Ik dacht dat je echt kwaad op me was! Gemeen hoor!' Ze sloeg zachtjes om zijn arm. 'Jij bent gemeen.' ''En ik dacht dat alle mensen van Cassia zo aardig waren. Jij bent dus de uitzondering.'' hij knipoogde naar haar en nu was duidelijk te zien dat hij maar een grapje had gemaakt.''Oke nu het eerlijke, serieuze antwoord...Gren. Maar ik beheers ook luchtmagie en een beetje watermagie.'' Als demonstratie liet hij de wind om haar heen extra hard razen. Haar muts werd gevaarlijk omhoog getrokken en vloog bijna van haar hoofd af. Maar in plaats van te stoppen ging de wervelwind nog harder draaien. Pas toen haar muts van haar oren vloog stopte hij de wind. Ze rende terug om haar immiddels doorweekte en modderige muts terug te halen. "Tssk, jij bent gemeen. Nu is mijn muts nog vuil ook!" Ze draaide zich om.
''En jij? Welke magie? laat eens wat zien!'' Ze keek hem boos aan. 'Jij wilt water magie zien? Dan krijg je wel water!' Ze keek hem boos aan, en raakte hem aan. Mineko zou nu voelen dat hij plots doorweekt was. En dat de wind terug hard waaide, en dat hij plots zou moeten hoesten. Haar wraak, voor zijn 'grap'. Maak nooit een waremagican kwaad.

:3

Eillish sloeg hem zachtjes op zijn arm en hij wreef lachend over zijn arm. Haar muts vloog van haar hoofd en hij liet de wind opeens stoppen. Zijn lach werd nog breder toen hij zag dat ze achter het wollen ding aan rende. Het ding kwam precies in een plas terecht en boos draaide ze zich om. "Tssk, jij bent gemeen. Nu is mijn muts nog vuil ook!" Hij haalde zijn schouders op en keek haar onschuldig aan. ''Jij wilt water magie zien? Dan krijg je wel water!'' Ze keek hem boos aan, en raakte hem aan. Plotseling waren al zijn kleren doorweekt en hij rilde. ''Nou zeg. Ik had iets minder... kouds verwacht. Had je muts schoongemaakt met dat water.'' zei hij, maar toch kon hij zichzelf er niet van weerhouden om te lachen. Hij sprong op en neer om warm te worden. Toen stopte hij weer en sloeg zijn armen over elkaar. ''Dat noem ik nu een all-in experience. Wel een beetje koud...maar ik warm wel weer op.'' zei hij en Mineko klappertandde. ''Zullen we naar het kasteel gaan? Misschien even warme chocolademelk drinken om weer warm te worden...'' zei hij lachend. Met een kleine handbeweging stuurde hij nog een luchtstootje op haar af. Het was niet hard, hij wilde haar niet weer boos maken. Het was eerder een soort plaagstootje, maar dan met wind gegeven. ''Kun je je muts niet schoonmaken met watermagie?'' vroeg hij oprecht geïnteresseerd en hij keek naar het vuile, modderige ding in haar hand. Hij begon al iets op te warmen, maar zijn kleren voelden klam en hij zou verkouden worden als hij niet snel opdroogde. Hij begon nu zijn handen heen en weer te wrijven en zijn vingers tintelden van de plotselinge warmte die vrijkwam.

"Tssk, jij bent gemeen. Nu is mijn muts nog vuil ook!" Ze draaide zich om.
''En jij? Welke magie? laat eens wat zien!'' Ze keek hem boos aan. 'Jij wilt water magie zien? Dan krijg je wel water!' Ze keek hem boos aan, en raakte hem aan. Mineko zou nu voelen dat hij plots doorweekt was. En dat de wind terug hard waaide, en dat hij plots zou moeten hoesten. Haar wraak, voor zijn 'grap'. Maak nooit een waremagican kwaad. ''Nou zeg. Ik had iets minder... kouds verwacht. Had je muts schoongemaakt met dat water.'' zei hij, maar toch kon hij zichzelf er niet van weerhouden om te lachen. Ze keek hem kwaad aan, hij was wel aardig enzo, maar zijn vermogen om alles grappig te vinden begon haar op de zenuwen te werken. 'Kan je eens iets niet leuk vinden?' Gromde ze. Hij sprong op en neer om warm te worden. Het zag er grappig uit, met zijn haar zo heen en weer. Toen stopte hij weer en sloeg zijn armen over elkaar. ''Dat noem ik nu een all-in experience. Wel een beetje koud...maar ik warm wel weer op.'' zei hij en Mineko klappertandde. ''Zullen we naar het kasteel gaan? Misschien even warme chocolademelk drinken om weer warm te worden...'' zei hij lachend. 'Goed dan.' "Kun je je muts niet schoonmaken met watermagie?'' vroeg hij oprecht geïnteresseerd en hij keek naar het vuile, modderige ding in haar hand. Eillish keek hem even na, het had niet veel zin om hem zo te laten, dus ze liet de kou gaan. Dat was zo handig eraan, je kan mensen nat maken, maar het proces werkte ook omgekeerd. .'Zo, dat is waarschijnlijk beter! Maar waarom maak je jezelf niet warm? En over mijn muts, ik zou het misschien kunnen, maar jij mag het voor me doen. Door jou is hij vuil geworden!' Ze keek hem zielig aan, en snifte zacht.' Een kleine luchtstoot kwam weer haar kant op, maar deze keer was het niet om haar te plagen, eerder even aan te stoten. "Nee echt. Probeer maar!' Lachte ze, en ze gooide de muts zijn kant op. Als hij hem niet opving, werd hij nog vuiler, en zou het meer werk zijn.

Eillish stemde er mee in om naar het kasteel terug te gaan. Toen verdween alle kou weer even snel als het gekomen was uit zijn lichaam. 'Zo, dat is waarschijnlijk beter! Maar waarom maak je jezelf niet warm? En over mijn muts, ik zou het misschien kunnen, maar jij mag het voor me doen. Door jou is hij vuil geworden!' Ze keek hem zielig aan, en snifte zacht. "Nee echt. Probeer maar!'' en ze gooide de muts naar hem toe. Hij deed een graai naar het ding, maar voelde tussen zijn vingers enkel lucht door glippen. Als in slowmotion viel de muts naar een modderige plas en zonder na te denken vormde hij een beschermend laagje lucht over de grond. Op nauwelijks een centimeter van het poeltje water hing het wollen ding. Hij haalde opgelucht weer adem en liep rustig naar de zwevende muts toe. Hij pakte het ding op en draaide het rond in zijn handen. ''Hmmm..zoveel modder...waar moet ik beginnen.'' grinnikte hij zachtjes. Hij beheerste niet genoeg watermagie om het daarmee te te doen, maar misschien kon hij iets met luchtmagie ervan af blazen. Hij concentreerde alle wind om hen heen in een klein bolletje en liet die over een vlek gaan. De modderdeeltjes kwamen los en werden in het bolletje opg. De stilte was een verademing en hij bracht het balletje naar de wollen muts. Daar liet hij die langzaam over alle vlekken gaan. De modderdeeltjes kwamen een voor een los en werden in het bolletje opgezogen. Deze werd steeds bruiner en nam alle modder op. Uiteindelijk was het bolletje haast zwart van alle blubber. Hij hield de geconcentreerde wind op zijn hand en bracht het een stukje weg van Eillish en de muts. Daar liet hij het op de grond zakken en deed een paar passen achteruit. Hij reikte Eillish de nu vrij schone muts aan en stond naast haar te kijken. Hij ontspande zich en het bolletje spatte uiteen. De modderdeeltjes werden alle kanten op gelanceerd, maar raakten hen niet. Mineko had namelijk een kleine barrière van vacuüm gecreëerd om hen heen. De wind kwam weer terug en raasde nu nog harder om zijn oren. De lucht speelde met zijn haren en trok aan zijn fladderende kleren. Het leek haast alsof de wind blij was dat hij eindelijk weer vrij kon bewegen. ''Het is al iets beter geloof ik...ik heb mijn best gedaan.'' Bijna alle modder was uit de wol verdwenen en het was nu redelijk schoon. ''Is het me nu vergeven?'' vroeg hij en hij keek zielig en smekend naar haar.

'Goed dan.' "Kun je je muts niet schoonmaken met watermagie?'' vroeg hij oprecht geïnteresseerd en hij keek naar het vuile, modderige ding in haar hand. Eillish keek hem even na, het had niet veel zin om hem zo te laten, dus ze liet de kou gaan. Dat was zo handig eraan, je kan mensen nat maken, maar het proces werkte ook omgekeerd. .'Zo, dat is waarschijnlijk beter! Maar waarom maak je jezelf niet warm? En over mijn muts, ik zou het misschien kunnen, maar jij mag het voor me doen. Door jou is hij vuil geworden!' Ze keek hem zielig aan, en snifte zacht.' Een kleine luchtstoot kwam weer haar kant op, maar deze keer was het niet om haar te plagen, eerder even aan te stoten. "Nee echt. Probeer maar!' Lachte ze, en ze gooide de muts zijn kant op. Als hij hem niet opving, werd hij nog vuiler, en zou het meer werk zijn. Ze zag hem vallen, en ze begon al met te glimlachen, Mineko was dus niet echt handig hea? Vlak voor hij viel, maakte hij een beschermend laagje eronder, en raapte hem toen op. ''Hmmm..zoveel modder...waar moet ik beginnen.'' grinnikte hij zachtjes. 'Mooie vangst." Grijnsde ze lichtjes. Wel, het viel eigenlijk nog wel mee, de modder dan. Ze keek toe hoe hij met luchtmagie het eraf blaasde, en ze keek blij toen hij weer schoon was. ''Het is al iets beter geloof ik...ik heb mijn best gedaan.'' Bijna alle modder was uit de wol verdwenen en het was nu redelijk schoon. ''Is het me nu vergeven?'' vroeg hij en hij keek zielig en smekend naar haar. "Natuurlijk! Maar ik was niet boos op je hoor.' Ze draaide zich op, zodat ze hem zag, "Ik speel graag toneel." Ze lachte even, en sprintte toen een paar meter verder, zodat hij haar niet kon raken. Ze was gemeen, en ze wist het wel, maar hij had haar muts ook vuil gemaakt. Even laten zien wie de baas is dus. 'Soow, Mineko huh?" Vroeg ze licht. 'Is er dan ook een Mineka?' Ze was hem maar aan het plagen, dat deed ze graag bij vrienden. 'Nee echt, Mineko maal Mineka is Mineku?" Flauw woordgrapje. Haha. Ze wachtte even, zodat hij tot bij haar kon komen. Hij was echt aardig, en hoewel hij soms net als hij een plaagkarakter had, mocht ze hem wel. Hij deed tenminste niet zo stoer zoals andere jongens konden doen. En zijn haar, ze vond het prachtig. Het was zo.. blauw. En groen. Echt heel apart, maar wel fantastisch.

-Srry, exams -.-" iig, hoop dat je er iets mee kunt : 3 x-

Hij keek haar met grote ogen smekend aan. "Natuurlijk! Maar ik was niet boos op je hoor.' Ze draaide zich naar hem toe en praatte weer verder. "Ik speel graag toneel." Ze lachte even, en rende een stukje van hem weg. "Jahoor, ren maar weg!'' riep hij met plagerige stem. 'Soow, Mineko huh?" Vroeg ze licht. 'Is er dan ook een Mineka?' Hij rolde met zijn ogen en zuchtte diep. Het was de bedoeling dat het er geërgerd uitzag, maar de vrolijke lach op zijn gezicht verraadde het tegendeel. 'Nee echt, Mineko maal Mineka is Mineku?" Hij zette zich langzaam in beweging en liep naar haar toe. ''Jij moet oppassen, klein meisje...'' zei hij met een grijnsje. ''Óf wil je dat je muts weer vies en modderig wordt?'' vroeg hij kalm. Als iemand hem plaagde, plaagde hij net zo hard terug. ''En nee, er is geen Mineka of Mineku of zoiets. Niet voor zover ik weet tenminste...'' Hij keek even bedenkelijk, alsof hij zich afvroeg of dat waar was. ''Maar ik heb wel een zusje,'' zei hij toen met een blij gezicht. Hij liet een korte stilte vallen en besefte dat deze naam ook goed bij de zijne paste. ''Ze heet Miku, dus zover zat je er trouwens niet naast. En jij? Heb jij nog broers of zussen? Met bijpassende namen?'' Hij knipoogde naar haar. Als ze Miku tegen kwam, zou ze haar waarschijnlijk meteen herkennen, zijn zusje leek namelijk heel veel op hem. In een ding was ze anders en anders was dan niet negatief bedoeld. Miku was blind en haar groene ogen waren leeg en emotieloos, terwijl in de zijne bijna altijd pretlichtjes te zien waren. Maar ook zonder ogen begreep zijn zusje hem zo goed, bedacht hij. Toen probeerde hij zijn aandacht weer op Eillish te richten, maar voelde hoe zijn gedachten bleven afdwalen. Hij dacht aan Mizuki en vroeg zich af of hij haar vandaag nog zou zien. Hij haalde zijn handen door zijn haar en bande al zijn overpeinzingen uit zijn hoofd. Later zou hij daar wel over na gaan zitten denken.
~flut,sorry D: En leuke nieuwe avatar trouwens ^^

"Natuurlijk! Maar ik was niet boos op je hoor.' Ze draaide zich op, zodat ze hem zag, "Ik speel graag toneel." Ze lachte even, en sprintte toen een paar meter verder, zodat hij haar niet kon raken. Ze was gemeen, en ze wist het wel, maar hij had haar muts ook vuil gemaakt. Even laten zien wie de baas is dus. 'Soow, Mineko huh?" Vroeg ze licht. 'Is er dan ook een Mineka?' Ze was hem maar aan het plagen, dat deed ze graag bij vrienden. . Hij rolde met zijn ogen en zuchtte diep. Ze zag dat hij ook haar kant opkwam. Pwahaha. 'Nee echt, Mineko maal Mineka is Mineku?" Flauw woordgrapje. Haha. Ze wachtte even, zodat hij tot bij haar kon komen. Hij was echt aardig, en hoewel hij soms net als hij een plaagkarakter had, mocht ze hem wel. Hij deed tenminste niet zo stoer zoals andere jongens konden doen. En zijn haar, ze vond het prachtig. Het was zo.. blauw. En groen. Echt heel apart, maar wel fantastisch ''Jij moet oppassen, klein meisje...'' zei hij met een grijnsje. ''Óf wil je dat je muts weer vies en modderig wordt?'' vroeg hij kalm. Ze keek hem verontwaardigd aan, haar muts? Nee! Geen tweede keer! Niet opnieuw toch? Ze keek hem smekend aan, niet haar muts. Eillish pakte hem en zette hem op haar hoofd, zodat hij hem er alleen maar af kreeg door heel hard te rukken of magie te gebruiken. ''En nee, er is geen Mineka of Mineku of zoiets. Niet voor zover ik weet tenminste...'' Ze lachte even, dat moest hij toch weten? ''Maar ik heb wel een zusje,'' zei hij toen met een blij gezicht. ''Ze heet Miku, dus zover zat je er trouwens niet naast. En jij? Heb jij nog broers of zussen? Met bijpassende namen?'' Hij knipoogde naar haar. 'Miku? Wat een mooie naam.' Heel beleefd, zoals het moest. 'Hoe is je zusje? Kan ik haar kennen misschien? Niet dat ik weet hur, maar misschien heb ik haar al soms in de les gezien.' Ze keek hem vertwijfeld aan. 'En nee, ik hbe geen familie. Denk ik. Misschien heeft mijn moeder nu een ander dochterje, wat ik eigenlijk betwijfel." Ze zuchtte, en haar vrolijke stemming verdween een beetje. 'Miku en Mineko." Hmm, ja, dat paste wel mooi bij mekaar. 'Mineko x ?" Ze trok vragend haar wenkbrauwen op, "Je hebt wel gezegt dat er geen Mineka is, maar geen geen vriendin." Ze lachte zacht.

Eillish had haar muts stevig op haar hoofd gezet, zodat hij hem niet af kon pakken zonder moeite te doen. Hij grinnikte en keek haar vrolijk aan. ''Rustig maar, je must is veilig... Als je niet gemeen doet tenminste.'' zei hij met een lief lachje. 'Miku? Wat een mooie naam.' zei Eillish, maar het klonk vooral heel formeel en beleefd. 'Hoe is je zusje? Kan ik haar kennen misschien? Niet dat ik weet hur, maar misschien heb ik haar al soms in de les gezien.' Ze keek hem vertwijfeld aan. ''Nou ze is eigenlijk de jongere vrouwelijke versie van mij. Groen haar, groene ogen... Mensen zeggen dat we heel erg op elkaar lijken, dus als je haar ziet herken je haar wel.'' zei hij. Miku leek inderdaad best wel veel op hem, maar dat kon ook komen omdat ze allebei dezelfde opvallende haarkleur hadden. 'En nee, ik heb geen familie. Denk ik. Misschien heeft mijn moeder nu een ander dochtertje, wat ik eigenlijk betwijfel." zei Eillish een beetje triest. Hij liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij wreef troostend over haar rug. ''He, maakt ze je zo verdrietig?'' zei hij zachtjes. Hij liet haar weer los en keek bezorgd naar haar. Zijn vraag had haar in haar hart geraakt en ouders waren blijkbaar een gevoelig onderwerp. ''Gaat het wel?'' vroeg hij zachtjes. ''Wat is er met je moeder gebeurd?'' Hij had niet verwacht dat haar vrolijke stemming door zijn vraag zo snel om zou slaan.
'Miku en Mineko." zei ze zachtjes. 'Mineko x ?" Ze trok vragend haar wenkbrauwen op, "Je hebt wel gezegt dat er geen Mineka is, maar geen geen vriendin." Ze lachte zacht. Bloed steeg naar zijn wangen en hij bloosde. ''Ehm..die is er wel. Niet lachen om haar naam...'' Hij zweeg even en zijn blosjes verdwenen langzaam een klein beetje. Het was niet iets om je voor te schamen, hield hij zichzelf voor. ''Ze heet Mizuki.'' Het leek wel een vreemde speling van het lot dat haar naam ook al bij de zijne paste. Mizuki en Mineko. Hij had haar nu een paar weken geleden leren kennen en kon zich nauwelijks voorstellen hoe het zou zijn zonder haar. ''En is er een speciaal iemand voor jou? Een Eillll...een Eillo?''

'Hoe is je zusje? Kan ik haar kennen misschien? Niet dat ik weet hur, maar misschien heb ik haar al soms in de les gezien.' Ze keek hem vertwijfeld aan. ''Nou ze is eigenlijk de jongere vrouwelijke versie van mij. Groen haar, groene ogen... Mensen zeggen dat we heel erg op elkaar lijken, dus als je haar ziet herken je haar wel.'' zei hij. Hmm, heel erg op hem gelijken? Ze keek hem eens goed aan, het enige wat echt opvallend was was zijn haar. Zou ze net zo'n haar als zij hebben? Hmm, ze ging eens uitkijken in de lessen en de school voor nog zo'n mooie kleurig hoofd. Maar dan een meisje. Miku. Misschien konden ze wel vrienden worden. Ze zou wel zien als de tijd daar was. 'En nee, ik hbe geen familie. Denk ik. Misschien heeft mijn moeder nu een ander dochterje, wat ik eigenlijk betwijfel." Ze zuchtte, en haar vrolijke stemming verdween een beetje. Hij liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij wreef troostend over haar rug. ''He, maakt ze je zo verdrietig?'' zei hij zachtjes. Hij liet haar weer los en keek bezorgd naar haar. ''Gaat het wel?'' vroeg hij zachtjes. ''Wat is er met je moeder gebeurd?' Ze keek hem aan, 'Maakt niet uit, het is toch al voorbij.' Ze had geen zin om heel haar stemming over hoop te halen door aan haar te denken. Niet nu, later was er nog tijd genoeg om zichzelf te pijnigen met herinneringen op te halen.
'Miku en Mineko." Hmm, ja, dat paste wel mooi bij mekaar. 'Mineko x ?" Ze trok vragend haar wenkbrauwen op, "Je hebt wel gezegt dat er geen Mineka is, maar geen geen vriendin." Ze lachte zacht. Hij werdt terug rood, wat toch zo vreselijk mooi vloekte bij zijn haar. ''Ehm..die is er wel. Niet lachen om haar naam...'' Het bleef even stil, waarin hij wat minder bloosde. 'Wat, het is toch niets om je voor te schamen?' Mompelde ze stil. ''Ze heet Mizuki.'' Mizuki. Prachtig. 'Het is.. een zeer mooie naam.' Bekende ze in alle stilte, 'Mineko en Mizuki.' Ze keek even bedenkend, ja! 'Dat past perfect bij mekaar.' En alsof het daar gedaan was met het onderwerp namen zweeg ze. ''En is er een speciaal iemand voor jou? Een Eillll...een Eillo?'' Ze keek hem zonder enige emotie aan,' Echt waar? Eillo? Dan zou het al Elio moeten zijn om er maar een beetje in de buurt te komen, en nee. Ja. Nee. Arwgh, wacht!' Ze kwam niet uit haar zinnen, en Eillish haalde even diep adem, 'Ja, er is iemand, nee het is niet Eillo of whatever.' Ze liep verder, 'Ik denk zelf niet eens dat je hem kent. Maar ja. Ik weet het niet eens zeker erover, het gebeurde allemaal zo snel. Weet je. Mweh, maakt niet uit.' Ze sloot haar ogen even, en opende ze toen weer. Ze waren groen, lichtgroen. Waren ze altijd al geweest. Mensen gaven haar niet snel de naam Cassiaan, eerder iemand van Gren. Waarom was haar altijd al een raadsel geweest. Het lag misschien aan haar rode haar, en haar groene levendige ogen. Mweh.

*hopelijk kunt uwe Emmaheid er iets mee, want ik zie er niets in *

'Maakt niet uit, het is toch al voorbij.' Eillish had duidelijk geen zin om over haar moeder te praten of na te denken. Hij besloot niet verder te vragen, als iemand iets verzweeg had dat meestal een reden. later zou hij het misschien nog een keer vragen, omdat hij wist dat praten kon helpen. Maar hij had geen zin om op hun eerste ontmoeting meteen iets te forceren. ''Oke, maar onthoud dat je altijd met me kunt praten. Altijd. Al is het midden in de nacht.'' Hij meende elk woord wat hij zei. Voor zijn vrienden stond hij altijd, dag en nacht, klaar. Hij zou alles doen om te helpen als iemand hulp nodig had. Hij hoopte dat Eillish dit goed begreep. Hij kende haar nog pas net, maar hij mocht haar wel en beschouwde haar al een beetje als een vriendin.
Hij vertelde over Mizuki en gelukkig begon Eillish niet te lachen. 'Het is.. een zeer mooie naam.Mineko en Mizuki.' Een brede glimlach gleed automatisch over zijn gezicht toen hij Mizuki's naam hoorde. Hij dacht even aan het prachtige, geweldige, lieve, fantastische meisje. Toen haalde de woorden van Eillish en hij opende zijn ogen weer. Hij keek nog steeds een beetje afwezig en Mizuki spookte door zijn gedachten en bracht zijn hart op hol. 'Dat past perfect bij mekaar.' Hij grinnikte en zijn blos verdween heel langzaam. 'En is er een speciaal iemand voor jou? Een Eillll...een Eillo?'' zei hij nieuwsgierig.
'Echt waar? Eillo? Dan zou het al Elio moeten zijn om er maar een beetje in de buurt te komen, en nee. Ja. Nee. Arwgh, wacht!' Eillish struikelde over haar eigen woorden en haalde diep adem. 'Ja, er is iemand, nee het is niet Eillo of whatever.' Ze liep verder en Mineko kwam snel in beweging en liep naast haar mee. 'Ik denk zelf niet eens dat je hem kent. Maar ja. Ik weet het niet eens zeker erover, het gebeurde allemaal zo snel. Weet je. Mweh, maakt niet uit.' Ze sloot haar ogen kort en keek hem daarna weer aan. Ze was duidelijk een beetje in de war over deze mysterieuze jongen. Hij was benieuwd wat voor een jongen Eillish leuk zou vinden en besloot door te vragen. Het meisje wist zelf misschien niet helemaal wat ze precies voelde voor de jongen, maar hij waagde toch een poging om haar iets te laten vertellen. Waarschijnlijk zou ze niet echt antwoord willen of kunnen geven, maar hij vroeg het toch maar. ''Hmmm...we zullen nog wel zien of ik niet ken. Hoe heet hij? Wanneer heb je hem leren kennen?'' vroeg hij zangerig. Hij klonk aardig, maar er was een lichte dwang in zijn stem te horen. Hij vond dat hij het recht had om de naam te weten, aangezien hij ook alle vragen had beantwoord. Dit was geen echte redelijke redenatie, maar dat drong in Mineko's nieuwsgierige geest niet door. ''Zo te zien vind je hem heel leuk...'' zei hij vriendelijk. Hij probeerde haar op haar gemak te stellen en glimlachte vriendelijk.
~ook flut sorry ^^

''Oke, maar onthoud dat je altijd met me kunt praten. Altijd. Al is het midden in de nacht.'' Ze keek hem schattend aan. Je kon horen aan zijn toon dat hij het meende, maar hij had het blijkbaar niet door. Ze woog zorgvuldig haar woorden af, 'Midden in de nacht? Naar de jongensslaapzalen sluipen? Op een andere verdieping?' Ze grijnsde, 'Daar hou ik je aan" Hij moest echt gaan oppassen wat hij zei. Maar het was natuurlijk wel lief bedoeld, en dat wist Eillish wel. 'Maar toch dank je.' Ander onderwerp. Ze ging er nu wel zo vrolijk over, maar toch. Als hij niet snel over iets anders begon, ging ze alsnog huilen. Gelukkig had hij, of niet, door.
'En is er een speciaal iemand voor jou? Een Eillll...een Eillo?'' zei hij nieuwsgierig.
'Echt waar? Eillo? Dan zou het al Elio moeten zijn om er maar een beetje in de buurt te komen, en nee. Ja. Nee. Arwgh, wacht!' Eillish struikelde over haar eigen woorden en haalde diep adem. 'Ja, er is iemand, nee het is niet Eillo of whatever.' Ze liep verder en Mineko kwam snel in beweging en liep naast haar mee. 'Ik denk zelf niet eens dat je hem kent. Maar ja. Ik weet het niet eens zeker erover, het gebeurde allemaal zo snel. Weet je. Mweh, maakt niet uit.' Ze sloot haar ogen kort en keek hem daarna weer aan.''Hmmm...we zullen nog wel zien of ik niet ken. Hoe heet hij? Wanneer heb je hem leren kennen?'' vroeg hij zangerig. ''Zo te zien vind je hem heel leuk...'' zei hij vriendelijk. Ze wou het hier niet over hebben! Ze wist niet echt veel over Mineko, maar misschien mochten ze mekaar wel niet. En dan had zij weer de eeuwige, 'ik vind jou leuk, en jou, maar ik wil geen partij kiezen tussen jullie en niemand verliezen-"discussie. Mweh, ze moest het er maar op wagen. Misschien kende Mineko hem wel. Als vrienden dan. Hij probeerde haar gerust te stellen, maar toch hoorde ze de nieuwsgierigheid die de overhand nam. Eillish bleef nog even stil, maar gaf toen een antwoord. 'Eigenlijk nog niet zo lang geleden. Het was in het bos, ik hielp hem, want hij liep wat brandwonden op. Toen gingen we praten, en tja...' Zou hij meer willen weten? De naam waarschijnlijk. Maar het was niet eerlijk, ergens toch? "Misschien ken je hem inderdaad. Maar ik weet het allemaal niet. Het was zo.. snel allemaal.' Ze wendde haar hoofd af, zodat hij haar reactie niet zou kunnen zien. Waarom zei ze dit allemaal tegen hem? Wat zou het hem kunnen schelen. Eillish keek haar woorden na, ze verontschuldigde zich precies voor iets. Ja. Wat was er toch? Waarom was ze hier ook ooit over begonnen? 'Hij heet Deidara. Ken je hem?' Ze keek expres niet naar Mineko, natuurlijk kenden de jongens elkaar. Deidara had het wel eens over iemand gehad, en ze had veronderstelt dat het Mineko was. En dat ze mekaar niet echt mochten ofzow. Mweh, ze wist het niet eens. Waarom wist zij nooit iets? Ze wou Mineko zijn reactie niet zien, niet weten wat hij nu van haar dacht. Niets meer~

Mweeh :C

Eillish bleef een korte tijd stil na zijn verzoek om over de jongen te vertellen. Maar uiteindelijk begon ze toch te praten en Mineko luisterde aandachtig naar haar uitleg. 'Eigenlijk nog niet zo lang geleden. Het was in het bos, ik hielp hem, want hij liep wat brandwonden op. Toen gingen we praten, en tja...' Mineko knikte om haar aan te sporen verder te gaan met haar verhaal. "Misschien ken je hem inderdaad. Maar ik weet het allemaal niet. Het was zo.. snel allemaal.' Ze wendde haar hoofd af en hij wist niet goed wat hij moest doen. Had hij haar gekwetst? Waarom wilde ze hem niet aankijken, schaamde ze zich voor de jongen die ze leuk vond? 'Hij heet Deidara. Ken je hem?' Ze keek hem nog steeds niet aan en ook hij wende zijn gezicht een stukje af. Hij was geschokt en wist niet goed wat hij moest zeggen. Van alle jongens op starshine academie was het net die ene jongen, net de jongen waarmee hij het liefste niks te maken wilde hebben. ''Ja, ik ken hem, ja...'' zei hij zachtjes. ''Eillish, ik hoop echt dat hij je gelukkig kan maken, maar... misschien is hij wel heel anders dan je denkt.'' Mineko's ogen kregen een vochtige glans en hij voelde zich helemaal niet meer zo vrolijk. Bij het horen van deze naam was zijn hele humeur omgeslagen. Hij herinnerde zich hoe verdrietig Mizuki was geweest toen ze de naam Deidara had gehoord. Hij wilde niet dat Eillish hetzelfde zou overkomen. Hij wist niet precies wat er allemaal gebeurd was, maar naar wat hij had gehoord had Deidara haar gekwetst, geslagen en via een smsje verteld dat haar moeder dood was. ''Kom op, Eillish kijk me aan.'' Hij produceerde een half glimlachje en ging voor haar staan, zodat ze hem in de ogen moest kijken. ''Laten we het niet meer over hem hebben, dat maakt me alleen maar verdrietig. Ik wens je het beste met hem, echt waar,'' sprak hij moeilijk en verdrietig, ''Maar wat ik over hem gehoord heb, wat ik van hem gezien heb, dat maakt het moeilijk om blij voor je te zijn.'' Hij hoopte echt dat Deidara haar gelukkig kon maken, dat haar niet hetzelfde zou overkomen als Mizuki. Misschien was de blonde jongen helemaal verandert, Mineko wist het niet. Bij de momenten dat hij hem had gezien had hij de jongen zoveel mogelijk genegeerd, terwijl hij eigenlijk bijna niets van hem wist. Hij schaamde zich er nu een beetje voor dat hij de jongen zonder hem echt te kennen had afgeschreven. Maar feit was dat alleen al door zijn liefde voor Mizuki het hem onmogelijk was gemaakt de jongen onbevooroordeeld te ontmoeten. Het zou het beste zijn als ze elkaar gewoon ontweken, gewoon als twee vage kennissen door het leven zouden gaan. Mineko en Deidara, dat zou nooit wat worden.

Deidara was al een tijdje aan het volgen tussen de twee. 'Eigenlijk nog niet zo lang geleden. Het was in het bos, ik hielp hem, want hij liep wat brandwonden op. Toen gingen we praten, en tja...'zei Eillish en Mineko knikte om haar aan te sporen verder te gaan met haar verhaal. "Misschien ken je hem inderdaad. Maar ik weet het allemaal niet. Het was zo.. snel allemaal.'
'Hij heet Deidara. Ken je hem?' Ze keek hem nog steeds niet aan en ook Mineko wende zijn gezicht een stukje af. ''Ja, ik ken hem, ja...'' zei hij zachtjes. ''Eillish, ik hoop echt dat hij je gelukkig kan maken, maar... misschien is hij wel heel anders dan je denkt.'' Mineko's ogen kregen een vochtige glans. ''Kom op, Eillish kijk me aan.'' Hij produceerde een half glimlachje en ging voor haar staan, zodat ze hem in de ogen moest kijken. ''Laten we het niet meer over hem hebben, dat maakt me alleen maar verdrietig. Ik wens je het beste met hem, echt waar,'' sprak hij moeilijk en verdrietig, ''Maar wat ik over hem gehoord heb, wat ik van hem gezien heb, dat maakt het moeilijk om blij voor je te zijn.''
Deidara wist niet wat hij moest doen, schaamde ze zich nu? Oh man... Het was inderdaad snel gegaan. Maar misschien was dit wel goed.
Hij keek naar de grond en dan weer naar Mineko. Hij stapte op de twee af en keek met een brede verliefde glimlach naar Eillish "Hey Eillish.". Hij gaf haar voorzichtig een kus op haar kaak en hij keek dan naar Mineko. "Hallo" begroette hij hem. Geen gegrom, geen zuur gezicht, gewoon een glimlach. Zijn blonde haren waren wat korter geknipt. Speciaal voor Eillish. "Ik heb mijn haren geknipt speciaal voor jou."
Voor Mineko zou hij er vast heel anders overkomen. Hij draaide zich om "Oke... Mineko dacht ik dat het was. Ik wil je niet met gast aanspreken. Ik deed de vorige keer heel irritant maar ik had een slechte dag. Dus vooroordelen waren misschien wel op z'n plaats maar, ik wil een nieuwe start met u maken. Deal?"
Hij stak zijn hand uit naar Mineko. Hij wou hem een kans geven, en hij was extreem gelukkig met Eillish. Hij glimlachte gemeend naar Mineko en hij keek dan met een brede glimlach naar Eillish.

'Ja, ik ken hem, ja...'' zei hij zachtjes. ''Eillish, ik hoop echt dat hij je gelukkig kan maken, maar... misschien is hij wel heel anders dan je denkt.'' Ze wist, het lag er gewoon teveel voor! Ze zuchtte, en keek hem aan. Hij had ook zijn blik afgewend, en zijn ogen waren lichtjes vochtig. Dat laatste kwam ongetwijfeld door de koude. Hoopte ze. Probeerde ze zichzelf wijs te maken. ''Kom op, Eillish kijk me aan.'' Hij ging voor haar staan, met een lieve scheve glimlach. ''Laten we het niet meer over hem hebben, dat maakt me alleen maar verdrietig. Ik wens je het beste met hem, echt waar,'' sprak hij moeilijk en verdrietig, ''Maar wat ik over hem gehoord heb, wat ik van hem gezien heb, dat maakt het moeilijk om blij voor je te zijn.' Ze keek weg, 'Dat spijt me voor je Mineko. Het was niet mijn bedoeling je van slag te make..' Ze stopte haar zin, en keek naast zich. Hoe? De jongen dook plots op. Ze merkte niet eens op dat zijn haar een stuk korter was, ze was er teveel voor geschrokken. 'Dei!' Riep ze uit, 'Duik nooit zo plots meer op!' Ze keek hem kwaad aan. m "Oke... Mineko dacht ik dat het was. Ik wil je niet met gast aanspreken. Ik deed de vorige keer heel irritant maar ik had een slechte dag. Dus vooroordelen waren misschien wel op z'n plaats maar, ik wil een nieuwe start met u maken. Deal?" Ze kwam er tussen door, 'Het kan me niet schelen! Je was ons aan het af luisteren!' Ze was nu echt kwaad op hem. En duwde hem een stukje weg. 'Stalker!' En dat was niet positief bedoeld. Ze ging van hem af staan, ze had ook recht op haar eigen vrienden, zonder dat hij er tussen door kwam. En toevallig achter hun lopen een heel gesprek zonder dat ze hem zagen? Nee, kon niet. Haar ogen lichtten op, werden donker. Dit was geen goed idee geweest van hem.

~Mwah :c
Alsjemegaatdwingentepostenkomterdituit :C

Hij stond voor haar en keek haar recht in haar 'Dat spijt me voor je Mineko. Het was niet mijn bedoeling je van slag te make..' Ze stopte midden in haar zin met praten en keek langs hem heen. Mineko draaide zich langzaam om en zag Deidara aan komen lopen. Hij kwam bij Eillish te staan en kuste haar op haar kaak. "Hey Eillish." sprak de blonde jongen verliefd. Mineko had dit totaal niet verwacht en wist niet goed wat hij moest zeggen. Dus hij stond een beetje stom naar het stelletje voor hem te kijken. "Hallo" groette Deidara hem. Mineko knikte enkel lichtjes als begroeting. Hij wist niet goed hoe hij hier nou op moest reageren en besloot het hier maar gewoon bij te laten. "Ik heb mijn haren geknipt speciaal voor jou." sprak de blonde jongen niet zonder trots. Mineko grinnikte zachtjes en sloeg een hand voor zijn mond om zijn lach te stoppen. Het klonk ook gewoon zo onwerkelijk, een jongen van 16 of 17 die trots als een klein kind meldde dat zijn haar korter was geworden. Maar Deidara meende het zo te zien bloedserieus en om hem dan meteen uit te lachen was ook niet bepaald aardig. Hij stopte met lachen en bloosde lichtjes. ''Sorry,'' mompelde hij zachtjes. Eillish leek ook geschrokken dat de jongen zo plotseling op was komen dagen. 'Dei!' Riep ze uit, 'Duik nooit zo plots meer op!' Ze keek hem kwaad aan. "Oke... Mineko dacht ik dat het was. Ik wil je niet met gast aanspreken. Ik deed de vorige keer heel irritant maar ik had een slechte dag. Dus vooroordelen waren misschien wel op z'n plaats maar, ik wil een nieuwe start met u maken. Deal?" Hij stak zijn hand uit en Mineko keek er vertwijfeld naar. Hij wilde wel geloven dat de jongen anders was geworden, dat hij Eillish geen pijn zou doen en dat hij spijt had van wat hij Mizuki had aangedaan. Maar het was gewoon erg moeilijk om zo snel van mening over iemand te veranderen, hier moest hij eerst rustig over nadenken. Gelukkig kwam Eillish tussenbeide voor hij een definitieve beslissing moest maken. 'Het kan me niet schelen! Je was ons aan het af luisteren!' Ze was nu echt kwaad op hem. En duwde hem een stukje weg. 'Stalker!' Eillish was woedend en ook haar ogen werden donker. Deidara had het allemaal goed bedoeld, maar het was nu allemaal verkeerd uitgepakt. Hij pakte Eillish zachtjes aan haar arm beet. ''Rustig, Eillish,'' sprak hij zo kalm mogelijk. Hij hoopte dat ze naar hem zou luisteren, terwijl ze hem pas net had leren kennen. ''Luister eerst naar wat hij te zeggen heeft voor je een oordeel velt.'' Zelf begreep hij haar woede volkomen, maar deed zijn best dit niet te laten zien. Een woedend persoon was wel genoeg. Daarom hield hij zijn bewegingen en gezicht kalm, terwijl hij het vanbinnen wel met Eillish eens was. Hij liet haar arm weer los, maar bleef vlak naast haar staan. ''Deidara, vertel ons alsjeblieft wat je precies kwam doen.'' Als het woord alsjeblieft er niet bij had gezeten, had het als een ijskoud bevel geklonken, maar Mineko keek Deidara zo vriendelijk mogelijk aan. Hij probeerde niet te denken aan alle eerdere gebeurtenissen en gewoon zoals altijd kalm en vriendelijk te zijn, maar het was nu wel heel moeilijk. Hij stond vlak naast Eillish en ademde rustig uit. Witte wolkjes damp stegen op en voegden zich bij de donkere wolken in de lucht. Hij ontweek nu Deidara´s blik, was er niet zeker van of hij zijn kalmte kon bewaren als hij de jongen te lang recht in de ogen keek. Hij vormde een bolletje lucht en liet die tussen zijn handen heen en weer rollen. Dit was een oude gewoonte van zijn zusje die hij had overgenomen en als hij zenuwachtig was haast onbewust in uitvoer bracht.

*Snurk*

Slapend in een dode boom, hoe charmant. Helaas wroette hij hard in zijn slaap dus was de kans groot dat hij uit de boom... Viel. Met een harde klap viel Hidan voor Mineko uit de dode boom die dan nog eens omviel recht op hem. "@!%#!!!"
Vele vloekwoorden floepten uit zijn mond terwijl de boom; die het wapen op zijn rug in zijn ruggengraat boorde tot as verging. Grommend stond hij op en veegde hij het steenpuin van zijn gewaad en zijn wapen schoonmaakte. Hij wreef in zijn ogen terwijl hij geeuwend zich uitrekte. Hij was nog half aan het slapen en legde gepijnigd zijn hand op zijn rug "Damn dat deed zeer.." mompelde hij en hij keek de drie personen aan "Mineko en twee meisjes... Hmm..." Hij bestudeerde de blonde jongen, die hij aanzag als meisje en keek wat lager dan de nek "Oeps, jongen... Niet gezien."
Hij keek nogal geschokt en dan moest hij moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Hij had een fout gemaakt door de blonde als jongen uit te maken, maar helaas zou hij er zich niet voor excuseren. Hij richtte zich naar Mineko "Hey makker, ik zocht je eigenlijk al best lang voor een datum voor de training."
Hij wreef met een brede glimlach in zijn haar en keek de drie mensen aan, die bloedserieus naar elkaar keken en het meisje schold blondje uit. "Ow..." hij keek nogal geschrokken naar het meisje. "Ik viel ongelegen uit de boom zie ik?"

(http://images2.fanpop.com/image/photos/10000000/Shocked-hidan-10032997-483-273.jpg shocked Hidan :3)

Nog steeds kwaad keek ze naar Deidara, waarom had haar hun gesprek afgeluisterd? Vertrouwde hij haar niet? Dacht hij soms dat ze ontrouw was ofzow? Hij had haar heel wat uit te leggen! 'Ga je me nog wat zeggen?' Beet ze hem toe. Mineko dacht duidelijk hetzelfde, al liet hij dat helemaal niet blijken tegen de blonde jongen. Goed, anders zou hij misschien nog iets met Mineko doen. Niet dat zij dat zou toelaten. Nee, ze kenden mekaar nog niet zo lang, maar ze beschouwde hem wel als een goede vriend. Hij was gewoon aardig. Ze wou ook wel eens zijn zusje ontmoeten, als ze maar ook een beetje op haar broer leek, zou ze haar erg mogen. En het haar, ze was erdoor gefasineerd. Zo.. blauw. Ze schrok op, iemand viel naar beneden. Nog een jongen? Zat heel SSA in de buurt ofzow? Hij schreeuwde het uit, en ze slaakte een gil. 'Wha..' Nogal logisch als er plots iemand uit een boom valt. Op de rug nog wel. Maar het ging alweer. Hij stond op, en begon meteen met praten. Hyperactieve jongen dus. 'Mineko en twee meisjes..' Wat? Zij was de enigste, maar dan ook de enigste, die Deidara mocht beledigen. 'Oeps jongen, niet gezien.' Handig. Ze was even niet in stemming, die enigste van het trio dat haar eventueel kon kalmeren zou Mineko zijn. 'Excuse moi?' Vroeg ze in haar vroegste taal. Hij richtte zich naar Mineko "Hey makker, ik zocht je eigenlijk al best lang voor een datum voor de training." Ze keek de jongen aan, 'Qu'est-ce que tu fait lá-bas?'' Ze keek hem ongelovig aan, 'Echt waar? Slapen?' Ze zuchtte diep. Rare mensjes kwam je toch soms tegen.
'Nee, het is goed. Jij kan er ook niets aan doen.' Ze doelde op zijn laatste vraag. Het was niet eerlijk dat hij een fel antwoord kreeg zonder iets gedaan te hebben. Nog een laatste felle blik naar Deidara. Hij moest zich maar flink rot voelen. Hij was ook schuldig, in haar ogen dan. Misschien lag het wel niet helemaal eerlijk, maar ze vond het gewoon niet leuk dat hij zomaar kwam binnenvallen, dat mocht toch? 'Ik ben Eillish, dat is Deidara, en Mineko ken je dus al.' Ze wachtte af tot iemand iets zou zeggen. De verhoudingen tussen iedereen waren gespannen, maar toch. Dat moest ze niet af reageren op iemand die er toevallig onschuldig bij kwam. Nee, dat had ze nooit gedaan, ging ze ook niet doen. Het lag gewoon niet in haar aard.

Mwahpost is mwah :C
Maarikverveelmoi

Mineko stond zo kalm mogelijk naast Eillish en had al zijn aandacht bij het rustig blijven. In zijn hoofd probeerde hij de klanken van een rustgevend liedje te vormen, zin om hier te gaan zingen had hij niet. Maar alleen al de gedachte aan de melodie kalmeerde hem weer een beetje. Een luide schreeuw waarop een reeks aan onverstaanbare scheldwoorden volgde. Mineko was duidelijk geschrokken, maar er kwam geen gil over zijn lippen. Hij herkende Hidan die op de grond was gevallen en nu grommend opstond. "Damn dat deed zeer.." mompelde Hidan. "Mineko en twee meisjes... Hmm...'' Mineko stond op het punt te melden dat Deidara toch echt een jongen was, zoveel respect had hij nog wel voor de jongen, toen die zichzelf al corrigeerde. ''Oeps, jongen... Niet gezien." Mineko zuchtte meewarig. Op ieder ander moment had hij de humor van deze vreemde situatie kunnen zien, maar nu, zo midden in een gespannen sfeer, kwam het even niet zo goed uit.
''Wil je me alsjeblieft nooit meer zo laten schrikken, Hidan? We waren midden in een serieus gesprek...'' Ook Hidan besefte nu dat het misschien niet de beste timing was geweest, niet dat het zijn schuld was dat hij uit de boom donderde natuurlijk, maar toch. "Ow..." hij keek nogal geschrokken naar het meisje. "Ik viel ongelegen uit de boom zie ik?" Mineko glimlachte lichtjes naar zijn vriend, blij dat die er nu zelf ook achter kwam. 'Qu'est-ce que tu fait lá-bas?'' Eillish begon nu in een of andere taal te lullen, hij herkende de woorden, maar kon door de schok en de vele gebeurtenissen niet precies achterhalen wat ze zei. Het enige wat hij wel begreep was dat ze Frans sprak, een van zijn slechtere talen. Eillish was duidelijk verbaasd over de vreemde slaapplek van Hidan, iemand die in een boom lag te snurken kwam je immers ook niet elke dag tegen. 'Nee, het is goed. Jij kan er ook niets aan doen.' stelde Eillish zijn vriend gerust. Hij knikte instemmend en haalde zijn hand door zijn haar heen. Het viel weer terug in de oude vrij warrige stand en hij grinnikte zachtjes. 'Ik ben Eillish, dat is Deidara, en Mineko ken je dus al.' Eillish had gedaan wat hij zelf was vergeten, iedereen aan elkaar voorstellen. Hij bloosde lichtjes, waarom had hij daar nou niet aan gedacht. Hij was immers degene die alle aanwezige bij naam kende en had daar dan ook aan moeten denken. ''Oja, sorry...glad vergeten... Die boomslaper is dus Hidan,'' sprak hij kalm en hij hield zichzelf voor dat het niet zijn schuld was. Door alle commotie had hij gewoon nog geen kans gehad hieraan te denken. Langzaam nam zijn blos af en hij keek opzij naar Eillish. Hij voelde de spanning tussen alle mensen hangen en zocht naar een manier om die tenminste deels te doorbreken. Een beetje stijfjes wreef hij in zijn handen om de kou te verdrijven, de rest leek er helemaal geen last van te hebben, maar als hij nog al te lang stil zou staan veranderde hij in een ijsblokje. Hij klappertandde en rilde even. Nu hij aan de kou dacht voelde hij deze ook meteen een stuk meer. De kille wind beet in zijn gezicht en verstijfde zijn ledematen. Hij trok Eillish voorzichtig mee en ging iets dichterbij de anderen staan. Hij sloot even zijn ogen en vormde een windstille bol om hen heen. Daarnet was de afstand te groot geweest om hen allemaal te omspannen maar op deze kleinere afstand haalde hij het met gemak. Ze stonden in een cirkel van ongeveer drie meter, hij heel dicht bij Eillish, vlak naast haar en met zijn gezicht naar Hidan en Deidara gericht. ''Zo, dat is al een stuk beter... Sorry Eillish,'' verontschuldigde hij zich zachtjes voor zijn plotselinge meetrekactie, ''Maar anders zou ik zijn bevroren. En aan een bevroren jongen heb je helemaal niets.'' Hij glimlachte scheef naar haar en keek zo onschuldig mogelijk in haar lichtgroene ogen. Hij kon zijn blik nauwelijks van haar losmaken, maar dwong zichzelf toch om naar de andere jongens te kijken. Hij had zijn best gedaan om een deel van de gespannen, kille sfeer te doorbreken, het was nu aan hen om daar iets mee te doen. Eillish was nog steeds boos op Deidara, dat was duidelijk te merken en hij vond het vreemd dat de jongen nog geen verzoeningspoging had gedaan. Misschien was hij geschokt geweest, net zo geshockeerd als Mineko toen Fay hem uit het niets kuste. En had Deidara daarom nog niets gedaan, gewoon omdat hij zich niet meer kon herinneren hoe te spreken, hoe te bewegen. Hij hoopte het maar, wilde niet dat Eillish meteen zo gekwetst zou worden. Hij had het beste met haar voor, had nu al warme gevoelens voor haar. Het voelde alsof hij haar al veel langer kende dan alleen vandaag, dan alleen net. Maar misschien had zij een heel ander gevoel, vond ze hem eigenlijk een beetje vreemd, omdat hij nu al zo dichtbij haar stond. Hij keek opzij en zag dat hij echt heel vlak naast haar stond. Misschien was ze daar helemaal niet van gediend, bedacht hij licht paniekerig. Hij deed vlug een stap opzij, creëerde een afstand tussen hem en het meisje. Hij keek naar hoe zij zou reageren, keek naar haar, maar durfde niet in haar ogen te kijken. Hij was bang dat hij weer door de blik gevangen zou worden, weer dichterbij zou gaan staan. Voorlopig zou hij zich aan de vlakte houden, wachten tot Eillish of een van de jongens iets zou doen. Hij richtte zijn ogen nu op zijn schoenen en keek lichtelijk beschaamd naar beneden. Hij stopte zijn handen diep weg in zijn zakken, omdat hij zichzelf niet echt goed een houding wist te geven. Hij verzamelde moed en keek op naar Hidan, die was op dit moment het veiligste staarobject. Hij zweeg gewoonweg, niet wetend wat hij zou moeten zeggen.

'Wha..' begon het meisje toen Hidan uit de boom viel. Nogal logisch als er plots iemand uit een boom valt. Op de rug nog wel. 'Excuse moi?' vroeg ze. Hidan reageerde direct "Je m'excuse madame, je n'ai pas fait ça pour s'ennuyer. J'ai dormi dans cet arbre parce que je suis fatigué. Et enfin je suis tombée hèlas."
Hij haalde zijn schouders op en luisterde naar wat ze nog zei: 'Qu'est-ce que tu fait lá-bas?'.
"J'ai dit ça, je suis trop fatiguée pour aller à ma chambre et j'ai dormi là."
Hij wees naar het hoopje as. Ze keek hem ongelovig aan, 'Echt waar? Slapen?' Ze zuchtte diep. "Oh je spreekt nederlands? Veel handiger. Ja slapen, te moe om naar mijn kamer te gaan."
'Ik ben Eillish, dat is Deidara, en Mineko ken je dus al.' zei Eillish en Hidan schudde hun beide handen: "Aangenaam beiden."
Met Deidara zou hij vast wel eens in de clinch raken, dat voelde hij nu al.
''Wil je me alsjeblieft nooit meer zo laten schrikken, Hidan? We waren midden in een serieus gesprek...'' zei Mineko met een serieuze blik.
"Eh... Natuurlijk, als ik niet uit een boom tuimel per ongeluk kan het nog wel lukken denk ik." zei hij met een grijns
''Oja, sorry...glad vergeten... Die boomslaper is dus Hidan,'' sprak Mineko kalm en Hidan reageerde "Ja dat ben ik!"
Iedereen zweeg. Daar maakte je Hidan nerveus en zelfs verlegen van. Hij keek naar de grond en zweeg opeens zelf als een graf. Niet wetende wat hij eigenlijk moest doen of laten.