Ze wilde weg, en toch wilde ze blijven waar ze was. De shuttle was doodeng, ze waren in gewichtloze ruimte. En als de bestuurder de macht over het stuur zou kwijtraken, dan zouden ze neerstorten. Maar dat kon niet, want er was geen zwaartekracht. Dan zouden ze dus voor altijd blijven zweven, tot de zuurstof op was. Of het eten, want zuurstof was er meer dan eten, had het meisje het idee. Het was haar op het hart gedrukt dat het beter zou zijn als ze wat slaappilletjes zou nemen en de rit slapend door zou brengen, maar dat had Nez geweigerd. Twee dingen had ze erop tegen. Ten eerste was ze als de dood te stikken in een van de pillen, en als tweede zou ze ook nog eens haar halte kunnen verslapen, zodat ze ergens op een wildvreemde planeet wakker werd. Dus was Nez wakker gebleven, klampte ze zich nu bijna verstijfd van angst vast aan de groenharige jongen naast haar. Ze hield haar ogen dichtgeknepen, ze wilde niet kijken hoe ze ieder moment ten onder konden gaan. Misschien een beetje paranoia van het meisje, maar het was altijd mogelijk. Je hoorde vaak genoeg over onwaarschijnlijke ongelukken, over meteoren en kometen die een shuttle raakten, de mensen erin verpulverden. Een huivering trok door haar ruggengraat, daar had je nog iets waarom Nez liever niet in de shuttle was gestapt. Maar ze moest wel, want op Erd was het nog veel enger geweest. De bende die haar terug had willen halen, daar was ze zeker van, was misschien nog wel gevaarlijker dan de shuttle. Nog krampachtiger klemde ze de arm van de jongen naast haar tegen zich aan, liet hem pas wat losser toen ze ineens bedacht dat ze Riley misschien wel pijn deed. Maar ze bleef trillen van angst, van onzekerheid. Alles wat ze had gehad hadden ze weggegooid, ze ging totaal naar iets nieuws. Een school, iets wat Nez misschien het meest vreesde van alles. Honderden mensen, leraren, regels, pesterijen, alles. Ze kon schrijven en lezen, prima zelfs, maar wat ze verder allemaal moest doen wist ze werkelijk niet. Het was groot en onbekend, twee woorden die het meisje verschrikkelijk vond. Allebei even verschrikkelijk, omdat ze geen idee had hoe ze ermee om moest gaan.
De shuttle landde met een bonk, en Nez wist niet hoe gauw ze haar gordel los moest maken. Eindelijk was de marteling van de rit voorbij, kon ze haar voet weer op vaste grond zetten. Haar aardmagie deed haar altijd naar de grond verlangen, hoewel het bijna onbewust was. Het enige wat haar ervan weerhield naar buiten te stormen als een halvegare was haar riem, die ze met priegelige beweginkjes los trachtte te maken. Uiteindelijk raakte ze licht in paniek, tranen bijna in haar ogen. Haar vingers vonden eindelijk de manier om de sluiting los te maken, en zonder op of om te kijken wist ze zich naar buiten te wurmen. Haar koffer half achter haar aanslepend, doodsbang dat de shuttle weer zou vertrekken. Pas toen ze op het winderige, koude, verlaten platform stond besefte ze dat ze alleen was. Meteen sprongen de tranen weer in haar ogen. ‘Riles?’ piepte ze een beetje verloren, haar verlatingsangst weer opspelend, ‘Riles, waar ben je?’

R I L E Y

De hele reis vroeg Riley zich af of Nez zijn arm uiteindelijk zou afknellen. Ze was bang, doodsbang. Ze had haar ogen gesloten, ze trilde als een rietje en ze had zijn arm zo stevig vast dat Riley met de absurde gedachte kwam dat ze zijn arm nog af zou knellen. Zou trouwens niet zo heel erg zijn want dan zou hij heel wat minder makkelijk moorden kunnen plegen. Dat was dan ook echt het enige voordeel aan zijn rechterarm verliezen. Nadelen waren er genoeg. Hij zou niet kunnen schrijven, dingen op kunnen tillen, zou heel moeilijk zijn kleding aan krijgen en zou zich ook heel slecht kunnen verdedigen. Het laatste was zeer belangrijk, want wie zou Nez beschermen wanneer hij dat niet kon? Wie zou haar beschermen wanneer ze in gevaar was, bang was en iemand nodig had? Niemand. De enige persoon die Nez vertrouwde was Riley en het was wederzijds. Riley vertrouwde naast Nez en Jalina helemaal niemand. Mensen waren slecht, hadden kwade bedoelingen en zouden je uiteindelijk toch pijn doen. Ze zouden je weggooien als oud vuil wanneer je niet meer nodig was. Riley was bang dat Nez dat uiteindelijk ook zou doen...
Riley balde zijn hand tot een vuist. Nee, dat zou Nez nooit doen. Hij was met Nez opgegroeit. Ze had voor hem gezorgd en hij had haar beschermt tegen de slechte buitenwereld. Hij had beloofd haar altijd te beschermen. Wanneer ze in nood was, wanneer ze bang was. Altijd. Ookal was hij zelf in nood, was hij ziek of raakte hij weer in een van zijn psychotische buien... Hij zou er altijd voor haar zijn. Ook wanneer zij er niet voor hem was. Hij betwijfelde of dat ooit zou gebeuren maar hij zette die gedachte ook maar opzij. Nez zou hem nooit achterlaten, dat wist hij zeker.
Toen de raket landde, richtte hij zijn blik even op het raam om er zeker van te zijn dat ze er echt gewoon waren. Dat was zo. Hij zag het landschap van Kovomaka, en in de verte zag hij de school waar ze naartoe zouden gaan... Hij kreeg een naar gevoel, alsof het een gebied vol gevaar was terwijl het eigenlijk gewoon een school was. 'Nez, we zijn-' Hij zag dat haar stoel al leeg was en ze uit de shuttle was gestapt. Hij keek even verbaasd, hij had haar niet eens zien gaan. Maar ja, ze was dan ook erg bang geweest. Hij maakte de riem los, stond op en slepend met zijn koffer liep hij de shuttle uit. 'Ik ben hier, Nez.' zei hij toen ze haar angstige stem hoorde en kwam ook het platform op. Hij voelde de koude wind tegen hem aan slaan. Het wapperde zijn openstaande jasje en zijn haar naar achteren, dreigde ook bijna zijn pet weg te waaien. Hij pakte zijn pet vast om dat te voorkomen. 'Dus dit is Kovomaka...'

Haar ademhaling ging met horten en stoten, haar hand had ze bang voor haar mond geheven. De mouw hing er half overheen, waardoor het leek alsof ze haar neus stond te snuiten in haar mouw. Het tegendeel was waar, ze veegde wat tranen van paniek weg. Nez huilde heel snel, zelfs om niets. Maar zo was ze nu eenmaal, een bang klein meisje. Klein in de letterlijke betekenis, gezien haar zeer geringe lengte. Net anderhalve meter, klein en tenger. Heel tenger. Er was op straat gewoon geen eten geweest om iets van een vetlaagje op te bouwen. Er was amper genoeg eten geweest om van te overleven, om precies te zijn. Dus had Nez keer op keer moeten voorkomen dat ze de hongerdood stierven door te gaan stelen. Kleine dingen, een brood ofzoiets. Meer kon ze niet te pakken krijgen zonder op de vlucht te moeten slaan. Bovendien zou dat opvallen tussen de oudere jongens uit de bende, die iedere kans hadden aangegrepen om het kleine roodharige meisje nog een fobie te bezorgen. Trillend als een rietje dacht ze kort terug aan de keren dat Riley net te laat was gekomen, dat haar hele lichaam onder de sneden had gezeten. Dat het meisje niet meer bleek was, maar blauwpaars van de beurse plekken. Het was haast normaal geworden dat ze onder de pleisters en het verband zat. Zo ook nu had ze een enorm verband rond haar borstkas, vanwege een nogal onhandige actie in het opvanghuis. Ze was verschrikkelijk gestruikeld over de traptreden. Nu had ze nog een grotere hekel aan die dingen.
'Ik ben hier, Nez.' Opgelucht haalde het meisje adem, strekte ze haar armen langs haar lichaam. Haar trui was eigenlijk net wat te groot, gleed van haar schouders af, waardoor de bandjes van het zwarte hemd wat ze eronder droeg duidelijk zichtbaar waren. Bijna zonder te kijken sloeg ze haar dunne armpjes om de jongen heen, klemde zich totaal tegen hem aan. Haar neus begroef ze in zijn shirt, het feit dat ze minstens dertig centimeter kleiner was negerend. Hij zou blijven, zij zou blijven. Ze moesten bij elkaar blijven, of Nez zou nooit meer kunnen slapen. Alleen gescheiden kamers had ze al verschrikkelijk gevonden, nu ze ook nog in verschillende klassen kwamen werd het alleen nog maar erger. ‘Gelukkig,’ mompelde ze zachtjes, waarna ze opkeek. In zijn gezicht, kijkend hoe hij zijn pet vasthield. 'Dus dit is Kovomaka...' merkte hij op, en zij knikte zacht. ‘Dit is Kovomaka, denk ik. We zijn toch niet verkeerd, Riley?’ Ze noemde hem meestal Riley of Riles, nooit anders. Koosnaampjes waren niet van pas gekomen op straat, en haar enige naam naast Nez of Vanessa was Rooie geweest, maar dat was meer een scheldwoord geweest. Niemand noemde haar ooit Vanessa, vanaf het begin al. Het had uberhaupt al tijden geduurd voordat Nez had toegegeven dat ze zo heette. Het had pijn gedaan, de naam die haar ouders haar gegeven hadden voordat ze het meisje moederziel alleen op straat hadden geschopt. Maar dat was nu niet van belang. Nu had ze Riley, en bij Riley was ze veilig.

De ruisende wind zond rillingen over Riley's rug. Dat kwam niet alleen door het blazende geluid maar ook door de kilte die de wind met zich meebracht. Ook lag het aan zijn kleding, die hem ook niet erg warm hield. Het was kleding waarin hij zich makkelijk kon bewegen, waarin hij niet verhinderd werd door lange mouwen, irritante aanhangsels of te strakzittende stof. Zijn donkergroene jasje met de opgerolde mouwen was nogal oversized maar erg fijn. Net zoals zijn baggy broek en de kisten die hij al 5 jaar droeg omdat ze zo fijn zaten. Praktische kleding dus, waarin hij makkelijk capriolen kon uithalen. Hij zette zijn vrije hand op Nez' blote schouder en hield die wat krampachtig vast. Het was duidelijk dat hij gespannen was door deze plotselinge verandering van setting en leven. In plaats van in het opvanghuis te leven, zouden ze nu naar school gaan op een planeet die ze niet kenden met allerlei vreemde mensen om hen heen. Het zou zwaar worden met hun wantrouw-complex en natuurlijk zijn agressiestoornis. Maar het zou allemaal wel goed komen. Nez was bij hem, dus ze kon hem stoppen en ze hoefden niemand te vertrouwen. Ze hadden genoeg aan elkaar.
'Nee, we zijn niet verkeerd. Dat word onze nieuwe huis...' Hij wees naar een toren in de verte, die bij de school hoorde. StarShine Academy zou hun nieuwe thuis worden, ja... maar hoe. In plaats van een groepje vreemden te zien, zou hij in een grote menigte van vreemden staan... En dat beangstigde hem. Hij was omringd door allerlei vreemdelingen en ze konden hem en Nez van alle fronten aanvallen... Nou gaf hij sowieso weinig om zijn eigen leven, maar om die van Nez gaf hij wel degelijk... En dan moest hij haar maar eens zien te verdedigen.
Zijn ademhaling versnelde iets, ging iets gejaagder door die gedachte. Hij klemde zijn onderlip verbeten vast tussen zijn tanden en probeerde de gedachte opzij te zetten. 'Nez,' mompelde hij in een licht gesmoorde stem. Hij moest afleiding en wel nu. 'Eh, heb je de brieven bij je? Die we mee moesten nemen?'

Nez' schouder was eigenlijk niet gebouwd om stevig vastgegrepen te worden, daar was het net te gevoelig voor. Maar ondanks dat het pijn deed, vroeg ze hem niet los te laten. Daarvoor was het nu de tijd niet. Bovendien had zij hem ook stevig vast, steviger dan dat je van haar zou verwachten. Het roodharige meisje probeerde zich groot te houden, maar het lukte haar niet. 'Riles,' mompelde ze weer, haar neus zich in zijn shirt bewarend. Nez wist dat meer zeggen niet hoefde, omdat de jongen haar goed genoeg kende om te weten dat ze doodsbang was voor alle veranderingen. Of tenminste, ze dacht dat de jongen haar zo goed kende. Nee, daar moest ze nu niet aan gaan twijfelen; Dan zou ze er helemaal alleen voor staan, dat mocht niet gebeuren. Gewoon niet. 'Nee, we zijn niet verkeerd. Dat word onze nieuwe huis...' Opgelucht haalde ze adem, wat best moeilijk was omdat ze nog steeds half in zijn shirt gedrukt stond. Misschien vonden anderen het vies, Riley's shirt, maar Nez vond van niet. Ze onderhield zichzelf -en Riley, als hij het toeliet- redelijk. Nez zorgde ervoor dat ze niet al te vuil werden, en na afloop schrobde ze haar handen er half af, ondanks haar waterangst. Hun kleding was afgedragen en wat oud, maar zeker niet vies.
Zijn gejaagdere ademhaling trok haar aandacht snel genoeg, en zo snel als het kleine meisje kon liet ze hem los. Ze stapte niet weg, maar creëerde wel een klein beetje afstand. Zodat àls er iets zou gebeuren, ze voorbereid was. Nez was niet dom. Ze wist best dat Riley soms uit kon schieten. Maar het kon het roodharige meisje dat bijna minuscuul leek vergeleken bij de groenharige jongen niets schelen. Hij had beloofd haar te beschermen. En in stilte had Nez gewenst dat ze dapper genoeg was hem hetzelfde te beloven. Ergens, omdat ze het niet terug had beloofd, vreesde ze dat Riley zich er ooit uit zou terugtrekken. Maar daartegenover stond het feit dat het Riley was. De enige persoon waarbij ze kon wegkruipen, haar hele leven lang al. Zelfs Jalina had het meisje nooit echt vertrouwd. Maar Riley wel. Soms hoorde ze wat van de andere meisjes uit de bende, pratend over Riley. Over dat Nez gek was om zoveel met hem om te gaan. Dat het haar dood zou worden. En dat was het ook bijna geworden, drie keer al. Drie enorme littekens over haar magere lichaampje, maar ze was hem blijven vertrouwen. Onwankelbaar. Anderen vonden dat ze gestoord was, maar Nez was slechts hopeloos verloren als ze hem niet zag of hoorde. Hij mompelde haar naam, snel keek ze hem met haar rode ogen aan. Haar wangen waren een beetje vuil van het huilen, maar niet heel erg.  'Eh, heb je de brieven bij je? Die we mee moesten nemen?' Voorzichtig stak ze haar hand in de grote zak van de sweater op haar buik. Geritsel klonk, en met een snelle beweging haalde ze het papier uit haar zak. 'Allemaal veilig,' Nez had erop gestaan dat het papier niet in een koffer verdween, wat als ze bagage kwijtraakten? Dan zou alles voor niets zijn geweest. Omdat het nog steeds hard waaide stopte ze de papieren, die voor Riley en haar van levensbelang waren, maar terug in haar zak. Iets te snel, want er ging een nare pijnscheut door haar vinger. 'Auw,' piepte ze, waarna ze verschrikt haar hand uit haar zak haalde. Een klein druppeltje bloed welde op uit haar vinger. Haar ogen flitsten van Riley naar de vinger, weer naar Riley. Meteen stopte ze de vinger in haar mond, om ervoor te zorgen dat hij het niet zag. Ze wilde niet dat hij eraan herinnerd werd. Niet nu. Niet hier.
Muahahaha

Beetje bij beetje voelde Riley dat hij zichzelf weer verloor, weg zakte in een diepe put met water. Water dat zij gehoor, zijn zicht, al zijn zintuigen blokkeerde, hem licht in het hoofd deed voelen. Hij zakte verder, verder, maar probeerde zich desondanks toch uit het diepe te werken. Hij boorde zijn nagels in zijn heup, iets wat ontieglijk pijn deed wanneer je dat bij het heupbot deed. De pijn hielp, het hielp hem om uit die trance te klimmen en niet weer in de fase van psychose te verkeren. Hij mocht Nez geen pijn meer doen, dat mocht gewoon niet! Hij gaf om haar, zou haar geen haar willen krenken maar het gebeurde toch, elke keer dat hij weer last kreeg van zijn trauma. Het was deprimerend dat hij het niet kon tegenhouden of het in ieder geval afreageren op iets anders. Dingen zoals bomen of voorwerpen, dingen die geen waarde hadden voor hem. Maar dat zou niet helpen. In zo'n fase wou hij het bloed zien vloeien, de rode stof op zijn huid hebben. Het gaf hem zowaar een voldaan gevoel, alsof het het bloed was van de hufters die Nez pijn hadden gedaan of iets dergelijks. Het was namelijk nooit duidelijk wie hij nou pijn deed. Hij zag een vijand voor zich, iemand die hem het leven zuur had gemaakt, terwijl het gewoon een persoon was, geen vijand. Dat was altijd schokkend.
Zijn scherpe ogen vingen de rode vloeistof op Nez' vinger toch op maar zo snel als hij het zag was het weer weg, verdween in Nez' mond samen met de vinger. De handeling leidde hem enigzins af, liet zijn bloed opstijgen naar zijn wangen. Hij keek vlug weg, zijn ogen die neigden naar een geelgroene kleur gericht op de grond. Hij ontspande zijn hand iets, waarvan zijn nagels zich op een agressieve manier in zijn heup hadden geboord. Hij wist zeker dat hij daar blauwe plekken zou krijgen. Die had hij genoeg, dus het maakte niet uit. Hij liet even een diepe zucht, voelde zich weer iets rustiger al was dat irritante lichte gevoel er nog. Het was niet bepaald fijn, voelde als een zeurendr hoofdpijn die net niet genoeg pijn deed. Het zou wel wegtrekken, dat was altijd zo. Er waren maar weinig zeldzame momentjes geweest waarin hij zich in kon houden, momenten zoals deze. Hij was er maar blij mee. Hoofdpijn was beter dan een bont en blauwe bloedende Nez of enig ander persoon. 'Laten we gaan...' zei hij zachtjes. Hij hief zijn hand, plaatste die op Nez hoofd en aaide er eventjes over. 'Dank je.' Het feit dat Nez hem had geholpen door het bloed te verbergen (en zijn gedachten af wist te leiden) gaf hem een goed gevoel. Het bewees dat Nez niet voor hem zou wegrennen, hem juist zou helpen. Anders was ze allang weggeweest, verstopt in een boom waar ze zou wachten tot zijn agressiebui over was. Het betekende veel voor hem en hij was meer dan gelukkig met Nez bij zich. Meer had hij ook niet nodig.

De ijzerachtige smaak van haar bloed was Nez maar al te bekend, helaas. Het roodharige meisje had wel vaker klappen in haar gezicht gehad, ook wel eens een mes in haar kin geprikt gekregen. Ze was als de dood die smaak weer te proeven, maar zodra ze hem eenmaal in haar mond had, was er geen ontkomen meer aan. Meestal volgde er een of andere marteling, vaak niet eens door degenen die haar pijn hadden gedaan. Meestal was het Riley die zijn controle verloor. Dat het meisje hem nog steeds vertrouwde, had iedereen altijd vreemd gevonden. Zelfs de psychologe die naar eigen zeggen veel van dit soort gevallen had gehad, had het meisje niet begrepen. Ze was doodsbang voor zo'n beetje alles wat haar kwaad zou kunnen doen, was extreem voorzichtig, en had toch al die jaren van straatleven weten te overleven. En ze vertrouwde de jongen die haar misschien nog wel de meeste schade toebracht het meest, als enige op deze wereld. De vrouw had haar afgestempeld als "een hopeloos en volkomen onwetend geval" en had het opgegeven om het meisje ook maar te onderzoeken. Bovendien was ze knettergek geworden van Nez' constante angst voor van alles en nogwat. Maar het meisje kon er ook niets aan doen. In plaats van een agressiestoornis, zoals Riley een soort van had, had Nez de gewoonte om iedere angst die er was, ooit gehad te hebben. Je wist nooit wanneer er een paniekaanval kwam, dat ze ergens een veilige plek opzocht. Dat deed ze dan overigens zo snel mogelijk, met als resultaat dat ze een boom inklom en er niet meer uitdurfde.
Ze merkte Riley's gele ogen eerder op dan zijn rode wangen, wat meteen een reactie in gang zette. Met haar ogen speurde ze de omgeving af, zich ervan verzekerend dat er niemand was. Daarna controleerde ze haar eigen lichaam, of ze niet ergens anders bloed had wat hem af kon leiden. Het was bijna een gewoonte geworden, dat iedere keer dat Riley bloed zag hij haar... Hij haar... Hij kon zich niet inhouden, dus dan zag hij alles aan als vijand. Zelfs haar. Het nare was, dat Nez precies wist wat er door hem heen ging op zo'n moment. De angst, de woede, de waanzin. Maar ze had het hem nooit kwalijk genomen, geen enkele keer. Ze was te bang om de jongen kwijt te raken, hem te verliezen door een opmerking of een klacht. Hij moest bij haar blijven, anders overleefde ze het niet. Echt niet. Hij was haar alles, letterlijk. Naast de kleine tas met kleding van het opvanghuis en haar noodzakelijke spullen had ze niets. Geen geld, geen ouders, geen familie. Alleen Riley. Zijn krampachtige hand baarde haar zorgen. Zou hij zichzelf geen pijn doen? En wat zou er gebeuren als hij zijn eigen bloed zag? Zou hij dan toch... Nee, dacht het meisje verschrikt, zo mocht ze niet denken. Met haar vinger nog half in haar mond mompelde ze zijn naam, wilde eigenlijk weer in een omhelzing opgaan zoals daarnet. Maar dat ging niet, daar was ze nu te bang voor. 'Laten we gaan...' klonk zijn stem, en het meisje, dat naar de grond had gestaard, keek weer op. 'Ja, laten we gaan,' stemde ze voorzichtig met hem in, haar hand met de bloedende vinger in de zak van haar trui stekend. Zijn grote hand kwam op haar hoofd, aaide haar even. Normaal, bij anderen had het meisje de gewoonte om kristallen stekels uit haar haar te laten groeien, als verdediging, maar bij Riley deed ze dat niet. Zijn aanraking was fijn, vertrouwd. 'Dank je.' Glimlachend keek ze op naar de jongen. 'Geen probleem, Riles.' Daarna keek ze om zich heen, sjorde wat aan de tas rond haar schouder. 'Kom, dan gaan we.' Met een korte schud van haar hoofd gleed de hand ervanaf, draaide ze zich om. Het liefst volgde ze Riley, maar ze moest zich groot houden. Met haar typische, snelle en voorzichtige la begon ze op het schoolgebouw af te lopen. In haar ogen zag je gewoon hoe bang het meisje was. Ze hoopte maar dat Riley zou volgen.

Niemand kon twijfelen aan de onschuld van het meisje. Ze was zo opgewekt, tegelijk zo doodsbang voor letterlijk alles. Ze was zelfs bang voor Riley als hij een aanval had, maar bleef dan toch. Terwijl ze van een kuikentje een paniekaanval kon krijgen. Ze was een verdwaalde engel, kreeg ze wel eens te horen. Te goed voor de wereld, te bang om iemand ook maar te kwetsen. Ze was te bang om Riley te verlaten, vertrouwde hem ondanks alles. Het was anders dan vriendschap, dan liefde, dan een relatie. Het was een soort connectie die hen bij elkaar hield, als een rode draad door hun leven. En Nez was als de dood die draad kwijt te raken. Ze wilde dat hij bij haar bleef, hoe ver ze ook zou moeten reizen om hem bij zich te hebben. Jalina had op de straat voor haar gezorgd, een soort van, maar ze had Riley vertrouwd. Hij kende haar het best, wist zo'n beetje alles wat er over Nez te weten viel. Want ze vertelde de jongen altijd alles, zo eerlijk was ze wel. Het enige waar ze nooit een woord over repte was het feit dat hij haar meer pijn deed dan dat hij dacht tijdens zijn psychotische buien. Zijn andere kant leek haar te haten, vermoordde haar telkens niet, maar martelde wel. Het was vreemd, angstaanjagend.
Haar tas hing als een zwaar gewicht om haar linkerschouder, hoewel er maar weinig in zat. Het meisje was eerder snel dan sterk, vluchtte liever dan dat ze echt een confrontatie aanging. Ze vluchtte sowieso heel veel, wist ze van zichzelf. Maar ze was bang, en dan vluchtte ze. Het was haar natuurlijke reactie op angst. Met een bange blik keek ze naar de jongen naast haar, zich er eerst van verzekerend dat zijn ogen groen waren. En dat waren ze. Alleen Riley had die graskleurige ogen die op zijn eigen manier de wereld inkeken, niemand anders kon dat. En Nez zou waarschijnlijk iedereen die beweerde dat hij het kon met haar kleine vuisten aanvallen. Ze kon hem niet beschermen, noch echt hulp bieden, maar als iemand hem beledigde, of probeerde na te doen, dan stond ze voor hem op. Het was niet veel, maar het was alles wat ze kon doen. Met een trillerig glimlachje ging ze dicht op de jongen lopen, zo dicht mogelijk zonder het ongemakkelijk te maken. De lucht betrok vrij snel, de meeste mensen waren al binnen. Al gauw kwamen de eerste geluiden van donder, geluiden die Nez telkens even deden verstijven. Het was dat Riley naast haar liep, anders had ze her niet gedaan, was ze gaan zitten, haar armen om haar benen, wantend tot het voorbij was. Pas bij de eerste lichtflits klemde ze haar kleine vingers om zijn arm, zoals in de shuttle. 'Riles,' piepte ze zachtjes, 'Ik ben bang.'

Zonder al te veel gedoe, in en uit ademen. Het was voor de normale mens zo simpel als wat, maar het roodharige meisje had er veel moeite mee niet te gaan hyperventileren. Haar lichaampje schokte nog net niet van spanning, zo stevig drukte ze zich tegen de jongen aan. En de jongen reageerde, door haar tegen zich aan te drukken. Met een rood hoofd van schaamte, en een piepende ademhaling van angst probeerde ze zich zo klein mogelijk te maken, om de donder maar niet te horen, de bliksem maar niet te zien. Ze haatte dat, die geluiden, die plotse flitsen licht. Het maakte haar geschrokken, de harde geluiden konden haar iedere keer weer verassen. Bovendien waren haar aangeleerd dat ze stil moest zijn, als er politie kwam, als er andere bendes kwamen, ze moest altijd stil zijn om te overleven. Maar tijdens de donder en bliksem had ze vaak nog wel een kreet geslaakt, wat haar klappen en littekens had opgeleverd. Nog steeds had ze het er moeilijk mee, dat alle regels van de bende niet meer golden. Die kende ze, en hoewel de straffen vreselijk waren, had ze zich er wel aan kunnen houden. Een soort van. Nu moest ze alles opnieuw leren. In het opvangtehuis, bijvoorbeeld. Ze had niet voor mensen hoeven vluchten, hoefde zelfs niet te vechten voor haar eten. Iedereen kreeg gelijke porties, en ze kreeg genoeg. Nez was de honger gewend, had het vreemd gevonden dat ze na al die jaren van constante zeurende honger eindelijk een keer vol zat. Dat er niemand was die haar voedsel wegpakte, of iemand aan wie ze een deel moest geven in ruil voor de belofte dat ze niet in elkaar geslagen zou worden. Het was afpersing geweest, het recht van de sterkste. Hoe het kleine, tengere meisje het ooit had overleefd wist ze niet, maar ze had het voor elkaar gekregen. Zich aanpassen, dat waren de magische woorden geweest. Dat, en het feit dat haar combinatie van lucht- en aardmagie erg goed van pas kwam. Zo kon ze de menigte afleiden zonder gezien te worden, hoewel ze nog steeds doodsbang was gepakt te worden. 'We zijn er bijna, Nez.’ klonk zijn stem, en acuut werd het bezorgde gevoel vervangen door een vertrouwd, veilig gevoel. Riley wist waar hij mee bezig was, dat wist ze zeker. Want in Nez’ wereld wist Riley alles. Hij was de enige waarmee ze kon praten zonder al te veel te stotteren. Maar alsnog, zelfs tegenover hem had ze geheimen. Haar versleten schoenen maakten haar zachte pas sneller, en zich iedere keer vastklampend aan de jongen naast haar antwoordde ze; ‘Ja. We moeten naar de hoofdmeester, heeft Petunia gezegd. Is dat waar?’ Nez kende het blauwharige meisje een klein beetje, en Petunia wist precies wat er op zo’n school gebeurde. Hoe ze dat wist wist het meisje niet, daarom dat ze het nog aan Riley vroeg. Om het zeker te weten. Waarschijnlijk zou ze zelfs als haar gevraagd werd wat haar schoenmaat was naar Riley kijken, zo vertrouwde ze hem.
Ja, laten we dat maar doen~ Zal ik na jouw post openen?