Wandelend door de tuin heen, haar gestalte al even stil als de omgeving om haar heen was. Het kabbelende water in het dunne beekje dat langs haar heen mee stroomde, de wilde bloemen in de prachtigste kleuren en de wonderlijkste patronen omsingelde haar. De geheime tuin bevatte net zoals het Duistere Bos magie, maar deze magie was in een evenwicht van alle magiesoorten die er waren. Groeide uit zodra mensen het betraden, elk stukje geschreven en gecreëerd door de ziel van dat persoon zelf, en de magie die het creëerde hield het evenwicht. Waar elk symbolisch stukje van een ziel begon en eindigde was niet zichtbaar, en dat was juist het prachtige aan deze tuin. En gaf aan dat elke ziel prachtig was, vol kleur en liefde. De een uitbundiger dan de ander, de een stiller dan de ander of intiemer dan de ander. Het was iets waar ook Neara af en toe aan herinnerd moest worden, vandaar dat de Geheime Tuin een plek was waar ze haar rust weer vond. Geheel alleen, om enkel te luisteren naar de geluiden van de zuiverste natuur om zich heen, en het beeld in zich op te nemen en te herinneren waarom ze hier was. Te herinneren wat haar taak was, wie ze was en wat ze wilde. Maar dat laatste was het hem juist, wat ze wilde was niet meer duidelijk. En allemaal dankzij één persoon, één persoon die ze in haar verstand eigenlijk wilde haten. Wilde vervloeken om proberen tot hem door te dringen wat hij had gedaan, wat hij had veroorzaakt en hoeveel pijn hij haar deed. Haar in gedachte vertrokken gezicht ontspande in een seconde toen een beweging haar aandacht trok. De feniks aan de lucht leek als een schitterende, wonderlijke verschijning te verdwijnen. De Corpus Deo hadden veel weg van deze vogels, en hoewel ze vele malen groter waren en ze verbonden waren met de luchtmagie waren de soorten ook verre neven van elkaar. Hoewel haar bekwaamheid en kennis over de andere magieën beperkt waren vergeleken met haar kennis en kracht in haar eigen element, had ze enige dingen over deze wonderlijke vogel gelezen. Het was de eerste keer dat ze een exemplaar zag, en ze wist niet goed of ze het dier werkelijk aan de tuin moest koppelen of dat ze hier niet de enige was. Neara’s blote voeten brachten de vrouw verder over het grasveld, het pad ervan was al lang verdwenen. Hoe verder je kwam, hoe minder het op een echte tuin leek zoals het gebied waar de leerlingen vaak kwamen. Als ze deze plek al überhaupt vonden. Ze kwam hier liever dan in het Duistere Bos, en de reden was misschien ook wel duidelijk. Alsof het universum Neara wilde helpen haar gedachtes van haar problemen af te halen vulde de zachte klanken van muziek de lucht. Zacht voor menig oor, maar uiterst scherp hoorbaar voor het bovenontwikkelde zintuig van Neara. Geluidloos als een jager liep Neara door, geleid door de zuivere klanken die haar hart sneller deed kloppen. Die het bloed door haar aderen pompte bij elke nieuwe nooit die er aangeslagen werd. Langzaam werd een natuurlijk paardje dat was gemaakt door de enkele dieren die hier leefde weer zichtbaar, vond ze deze terug zonder dat haar ogen keken. Het enige wat ze deed was luisteren, voelen hoe de klanken langs haar huid streelde en haar trommelvliezen deden trillen. Bij een boom bleef ze staan, onder de lange, naar beneden hangende takken zag ze de oude piano. Het geluid had al niet zo heel zuiver geklonken voor een scherp gehoor als die van haar. Niet minder prachtig, alleen ouder zoals versleten piano’s met karakter lieten klinken. De vrouw erachter herkende ze, en ze was niet verbaasd juist haar hier te vinden. Het bracht een reden aan de feniks, aan het plotselinge pianospel. Ze was een strak opgevoede vrouw, zowel in manieren als in de muziek. Dus haar gestalte maakt geen enkel geluid, trok op geen enkele zichtbare manier aandacht van Lesaiah totdat de laatste klanken van de muziek verwelkte en haar vingers van de toetsen af kwamen. ‘Lesaiah,’ haar zachte stem leek de rust en stilte amper te verbreken, maar maakte haar aanwezigheid nu definitief. ‘Goed dat ik jou hier tref,’ geluidloos liep ze naar de oude piano toe, totdat ze aan de zijkant van het hout stond en haar slanke hand hierop bleef rusten. ‘Je had me nog beloofd een rapport in te leveren. Maar aangezien je dat nog niet gedaan hebt is het misschien op dit moment simpeler om het gewoon te zeggen,’ een vriendelijke glimlach krulde op Neara’s volle lippen, haar gehele elegante gestalte niets anders dan in vriendelijkheid te laten omhelsen.

× Ik wist niets

Bewegingsloos stond ze voor Lesaiah die haar aandacht nu ook op haar gericht had. Haar zachte woorden weerklonken vast, waarbij de vriendelijkheid de ernst er niet werkelijk vanaf haalde. De vrouw voor haar gaf inderdaad zo hier en dan de indruk van een jonge vrouw, die nog niet geheel in haar element was als nieuwe Vrouwe. Maar ondanks dat was de titel haar gegeven, had ze zich dus waardig getoond voor Ferost om de taken uit te voeren en de besluiten te nemen. En daarbij kwamen verantwoordelijkheden, en beloftes die je maakte moesten nagekomen worden. Om niet meteen haar irritatie te uitten, behield haar rustige en vriendelijke masker dit diep in haar verborgen. Bleven haar woorden vriendelijk als een teken dat ze het de vrouw vergaf dat ze het blijkbaar was vergeten. Maar naast de zachtheid was het duidelijk dat ze nog steeds antwoord verwachtte, en het gehele geheel niet vergeten zou worden. Haar mondhoeken krulde haast bemoedigend en vriendelijk om bij haar ongemakkelijke houding en stem. Hoezeer haar agenda zoals bij vele LM’s druk was, nam ze voor bepaalde dingen de tijd. Zo nu ook, gaf ze de vrouw de ruimte om haar verhaal te doen. Neara’s hand lag nog op het oude hout van de piano, haast teder en zachtjes alsof het een levend dier was dat gerust gesteld moest worden. De zilveren ogen volgde elke trek op Lesaiahs gezicht, zonder druk of drang. ‘De dingen die ik voornamelijk wil weten is wat er met Ferost is gebeurd, en waar hij is gebleven. Gezien Deshas omgekomen is, iets wat niet had hoeven gebeuren, en Kadaj daarbij ook verdwenen is zonder enig spoor wil ik ergens niet nog zo’n verhaal horen. De waarheid is nou eenmaal wat het is, maar als ik mocht kiezen zou ik natuurlijk liever horen dat hij met volle gezondheid met pensioen is gegaan, en nu ergens diep in de bossen van zijn vrije tijd geniet,’ het laatste werd met enige weemoedigheid gesproken, wat aangaf dat ze haar eigen woorden niet geheel geloofde. Daarbij gaf de belangstellende waas in haar zilveren irissen die op Lesaiah waren gericht aan dat die onwetendheid enkel door haar kon worden weg genomen. ‘Misschien kun je daar beginnen, en vertellen wat je wilt vertellen. Het is jou verhaal, met jou regels. Ik vraag enkel om wat opheldering, zodat ik ook zijn verdwijning kan begrijpen en het heden kan accepteren,’ Neara’s onbewegelijke gestalte werd zoals altijd enkel verbroken door haar golvende lokken

× Vertel uw verhaaltje maar c:
Liep zelf ook vast :c

In kalmte en rust luisterde Neara naar Lesaiahs woorden, nam ze in haar op om nooit meer te vergeten. Haar eigen conclusies kon ze pas zekerheid noemen als de enige die ze kon bevestigen dit ook werkelijk deed. En hoewel het haar duidelijk moeite kostte om dit te zeggen, naar buiten te brengen en een echtheid aan alles te hangen was Neara de vrouw voor haar dankbaar. Ze bleef stil terwijl ze sprak, een begrip in haar zuivere blik, gevuld met treurigheid om het lot van de man. Ze had bij meerdere nieuwe LM’s gehoord dat ze waren “ontwaakt”. Het was iets wat haar niet was overkomen, dus haar nieuwsgierigheid hiervoor was wel degelijk opgewekt. Maar ze hield zich stil, het was onbeschoft om haar verhaal met haar eigen drang nu te verbreken. Geluidloos was Neara naar het bankje toe gelopen, legde haar slanke hand op Lesaiahs schouder zonder haar verhaal verder te onderbreken. ‘Het is een treurig verhaal. Maar ik denk niet dat een minderwaardig persoon zijn plek heeft ingenomen,’ met een vriendelijke en bemoedigende glimlach keek Neara neer in de groene ogen van de vrouw. ‘Ik hoop dat je snapt dat ik dit wilde weten, naast het feit dat ik gewoon graag op de hoogte ben van belangrijke dingen, dat het ook om persoonlijke redenen was. Ferost heb ik niet vaak gesproken of gezien, maar het was een goede man en iemand om te respecteren. Het zet mijn hoofd tot rust om ten minste een kloppend verhaal in mijn hoofd te hebben. Hierbij zullen we het laten rusten, maar niet vergeten,’ haar hand gleed van Lesaiahs schouder af zodra ze van de vrouw weg liep. Terug naast de piano, de slanke vingers weer strelend langs het hout van het instrument. ‘Je speelde mooi,’ haar mondhoeken omgekruld tot een haast opgetogen glimlach, hoewel je zulke sterke emoties nooit op haar gezicht zou ontdekken. ‘Ken je nog meer?’ haast een vraag of ze nog iets wilde spelen. Half om het vorige gesprek achter hen te laten, half omdat ze werkelijk geïnteresseerd was. Het spelen van de piano was het eerste goede in haar leven toen ze door Airmid opgenomen was, en haar gehele hart en ziel lag bij het instrument. ‘Het is lang geleden dat ik iemand heb horen spelen als dat,’ ondanks haar kalme gestalte was de opgetogenheid in haar fluwelen stem zacht te horen. 'Natuurlijk was de enige die zoveel had kunnen oefenen Airmid geweest, waarvan ik het geleerd heb. Niemand anders had lang genoeg geleefd om een muziekinstrument zich zo eigen te maken. En daarbij kunnen wij vals spelen,' bij haar laatste woorden leek een kinderlijke amusatie op haar omgekrulde lippen te komen. Een amusatie die bij de meeste mensen met een grijns naar buiten gebracht zou worden, maar meer dan dit liet Neara niet vrij. Zij als volmaakte luchtmagiër kon gehele orkesten laten weerklinken, zonder maar een instrument aan te raken. Ze had het enkel bij één stuk zichzelf aangeleerd. Haar eigen handen bespeelde de piano, waarbij de rest volbracht werd door een intensiteit van geluid. Gemaakt door eigenhandig de lucht zo te bewegen dat het geluid ontstond. Om zoiets indrukwekkend, groots en zo veel verschillende geluiden te maken kostte oefening. Zelfs voor haar, ook zij had er lange tijd opgezeten om het te kunnen. 'Is piano het enige wat je speelt?' enkel al aan haar woorden was uit te halen dat ze werkelijk geïnteresseerd.

Tralalaalblegh

Niet elk moment van de dag hoefde een moment te zijn om zakelijk te doen, om de serieusheid de overhand te laten nemen. Genieten van het leven was iets wat je zeker leerde als iemand die meerdere mensenlevens leefde. Door de honderden jaren heen had ze het zichzelf moeten aanleren, had ze Airmid vooral in het begin afstandig gehouden. Ver van zich af geduwd en niets anders dan meesteres en leerling band opgebouwd. Pas later, toen ze zelf volwassen werd en ze meer van de mensen en de wereld om zich heen begon te begrijpen had ze vele belangrijke levenslessen zich meester gemaakt. Deze vreugde die in grote maten in haar glinsterende ogen te zien was, vergeleken met alle andere emoties die Neara openlijk vertoonde, was een voorbeeld van dat genieten. Daarstraks had ze Lesaiah nog naar de zakelijke dingen gevraagd, maar de plek waar ze waren vroeg niet om zakelijke dingen. Haar mondhoeken krulde om bij Lesaiahs woorden, waarna ze als instemming knikte. ‘Dat heb je goed gezien. Daarbij is het dus ook niet gek dat de meeste muziekliefhebbers Puffoons zijn, of in ieder geval luchtmagie beheersen. Als je zo in contact staat met geluid, kan de simpelste noot of het gemakkelijkste muziekstuk je nog kippenvel geven,’ ze had haar handen voor zich in elkaar laten glijden, haar blik van de vrouw afgegleden naar de oude piano zelf. Geïnteresseerd had ze naar verdere dingen van Lesaiah gevraagd, ergens blij dat ze iemand had gevonden die de zelfde passie deelde. Enkel met Airmid had ze hemels kunnen spelen, zij was het enige geweest die aan haar niveau kon tippen. ‘Dat is een heel scala. Heb je nog een favoriet?’ Neara zelf had zich enkel in haar leven op de piano gefocust. Die kunst tot het uiterste puntje geperfectioneerd. Maar daarnaast kon ze enkel andere instrumenten bespelen met minuscule ervaring, en enkel het nabootsen van het geluid dat ze ooit gehoord had. Ze knikte dus op Lesaiahs vraag. ‘Het was het enige wat me werkelijk interesseerde. De zuiverheid ervan was de eerste keer dat ik het hoorde iets wat me deed stil staan. Daarnaast vind ik de viool ook prachtig, maar de piano was het eerste geweest wat me vastgegrepen had en me nooit meer had losgelaten. Het gaf geen ruimte voor andere dingen,’ haar zilveren ogen gleden over de piano, alsof ze over het instrument zelf sprak in plaats van haar eigen ervaringen. ‘Zijn er favorieten stukken die je speelt? Klassiekers, zelfgemaakte stukken,’ soepel gleed Neara langs de piano, kwam naast Lesaiah staan en liet zich al even vloeiend naast haar op de lange kruk zakken. Alsof ze de vrouw zonder enige woorden aanduidde dat ze iets kon spelen voor haar. ‘Je ziet niet vaak Fenixen,’ Neara’s zachte stem klonk teder en zacht, maar gaf geen enkele aanduiding waarom ze het plots over de vogel had. Gaf geen mening erover, eigenlijk geen emotie dat iets zou verraden.