Someone, help me out of here!

Eillish keek de hoek om. Ze was een beetje verdwaald in het kasteel. Niet expres natuurlijk, het gebeurde gewoon aak bij haar. Najah, altijd om eerlijk te zijn. Ze was wat ze ze een hopeloos geval noemen. Ze zuchtte, en liep toen de hoek om. De bedoeling was dat ze naar de etages ging, maar ja. Ze herkende het hier niet, het was zo donker. Eng bijna. Niet dat ze bang was, Eillish was nooit bang. Ze trok haar sjaal strakker om, niet dat nog enigszins mogelijk was, ze liep er bij als een waggelde pinguin daardoor. Maar het was de koude waard. De gangen waren donker, opgetrokken uit donker, zwart? gesteente. En hoog. Eillish liep snel door, met haar boeken zo. Zo moest denken aan de andere leerlingen, en plots viel haar het verschil in. De stilte. Prachtig, beeldschoon, en vreselijk op een school als SSA. Waar was iedereen? Ze was toch niet op verboden gebied ofzow? Nee, dan had ze wel iets gezien. Alhoewel, ze was nieuw, misschien had iemand haar vergeten te vertellen in het begin dat ze er niet mocht komen, kon toch altijd gebeuren? Even bleef ze besluiteloos staan, tot ze zich op haar awesome sneakers omdraaide in een perfecte halve boog, en de andere kant op liep. En hier was het links geweest, of rechts? Wacht! He? Hoe was ze hier ooit in gekomen? Er leek geen uitweg te zijn. Rustig, in paniek raken hielp niets, maar ze had geen idee waar ze was! Verslagen zonk ze neer, met haar voeten achter haar, op haar knieën. Hoe kon ze hier ooit uitgeraken? De schaduwen bewogen om haar heen, maar ze sloeg er geen acht op. Wat had ze aan schaduwen als ze verdwaald was? En er was niemand om iets aan te vragen! Waar was ze ooit aan begonnen? Ze staarde verdrietig naar de vloer. Vaag kon ze zichzelf herkennen, en de muur achter haar. Wacht? Muur? Er stond geen muur achter haar! Geschrokken keek ze om, en kon niets zien. Ze begon nu al paranoia te worden, damn.

*Sasori ofcourse ;D

Gelukkig was het geen muur. Het was een jongen met rood haar. Hij verlichtte de kerkers en zag dan dat hij tegen een roodharig meisje was opgebosts "Sorry" zei hij zachtjes. "Het is beter zo, verlichting, anders zie je geen hand voor je ogen. Er lopen hier niet veel mensen rond." Hij glimlachte en stak zijn hand uit "Ik ben Sasori aangenaam." Hij was hier gaan trainen, in het donker, deed je aan survival en probeerde je te schatten waar de vijand is aan de hand van je intuïtie. Hij grijnsde en wees naar de andere kant, "Daar is wat meer plaats, kom." Hij liep naar een open ruimte en verlichtte deze. Dan besloot hij maar te vragen waarom ze hier was. "Waarom ben je hier? Normaal zie je hier nooit iemand." Hij lachte en ging zitten op een stoel die hij hier gezet in geval dat hij moe werd van al het trainen. Hij toverde er nog een stoel bij. Houtmagie, geleerd op zijn oude academie. Hij keek trots naar zijn driepikkel en keek dan weer naar het meisje "En wie ben jij?" Hij had die vraag haar nog niet gesteld, dus besloot hij dat te doen. Hij rekte zich uit en legde zijn houten pop met een verschillend aantal aan wapens met een beweging van zijn vingers tegen de muur, in een hoekje. Hij keek tevreden naar hoe zorgvuldig hij er lag en keek dan weer naar het meisje "Sorry ik bestuur poppen met mijn handen en vingers, zonder ze te hoeven aanraken. Voor in het geval je het vreemd zou vinden."

Hoe kon ze hier ooit uitgeraken? De schaduwen bewogen om haar heen, maar ze sloeg er geen acht op. Wat had ze aan schaduwen als ze verdwaald was? En er was niemand om iets aan te vragen! Waar was ze ooit aan begonnen? Ze staarde verdrietig naar de vloer. Vaag kon ze zichzelf herkennen, en de muur achter haar. Wacht? Muur? Er stond geen muur achter haar! Geschrokken keek ze om, en kon niets zien. Ze begon nu al paranoia te worden, damn. Het was een jongen met rood haar. Hij verlichtte de kerkers en zag dan dat hij tegen een roodharig meisje was opgebosts "Sorry" zei hij zachtjes. "Het is beter zo, verlichting, anders zie je geen hand voor je ogen. Er lopen hier niet veel mensen rond." Hij glimlachte en stak zijn hand uit "Ik ben Sasori aangenaam." Ze keek hem aan met grote ogen. Hij grijnsde en wees naar de andere kant, "Daar is wat meer plaats, kom." Hij liep naar een open ruimte en verlichtte deze. Waarom ben je hier? Normaal zie je hier nooit iemand." Hij lachte eventjes, en ging toen zitten op een stoel, die daar blijkbaar stond. Sasori? Nog niet van gehoord. Hij toverde er een stoel bij voor haar, en keek er nogal trots naar. "En wie ben jij?" Voor ze kon antwoorden bewoog hij zijn vingers. Een paar dingen bewogen in het donker, poppen? "Sorry ik bestuur poppen met mijn handen en vingers, zonder ze te hoeven aanraken. Voor in het geval je het vreemd zou vinden." 'Eeehm.." Ze aarzelde. 'Ik ben Eillish, en dank je. Ik ben hier verdwaalt. Ik ben nieuw dit jaar.' Ze gaf meer informatie dan nodig was. 'Ik was eigenlijk op weg naar buiten, maar..waar zijn we?' Ze kon het niet laten om te vragen. De ruimte trok haar op een rare manier aan. 'Je bestuur.. poppen? Dat snap ik niet zo' Een cute glimlachje erachter aan maakte haar stijl echt af. 'Maar dankje, zonder jou had ik hier echt nooit mijn weg terug gevonden'

PROFILE MAGICIAN