Boos sloeg Alexis met haar vuist tegen de inmiddels al gerepareerde spiegel. Rode vloeistof droop over haar knokkels en ergens op de achtergrond voelde ze een bekende, snijdende pijn, maar dankzij haar adrenaline was het niet te voelen. Bijna lachend keek ze naar de spiegel, terwijl die steeds meer brak. Ondertussen werd zelfs de hele wastafel een beetje rood. Toen de spiegel kapot op de grond viel, drong het pas tot Alexis door en verviel het enge beeld wat ze in haar hoofd had.
Een normaal meisje zou nu de grond opzoeken en in huilen uitbarsten, of overstuur naar buiten rennen, maar Alexis deed rustig de bebloede windel om, die ze al meerdere malen omhad, maar steeds weer omdeed om niet te laten merken hoever ze hier in doorging. Ze had geen zin in vragen en al helemaal niet van een of andere nieuwsgierige aap.
Rustig stapte ze naar buiten, terwijl Alexis haar windel zo goed en zo kwaad als het kon rond haar knokkels deed. Ze had geen zin in vragen. Dankzij haar krengerige type zou ze dat ook niet krijgen, thank God. Niemand haalde het in zijn hoofd om langer dan een dag met haar om te gaan, tot haar geluk. Zeker een jongen mocht op dat vlak uitkijken. Ze kon makkelijk vechten, alleen hoefde ze het vaak niet te doen omdat ze de regel ‘sla-geen-meisje-want-dat-is-zwak’ inschakelden, wat Alexis trouwens nergens op vond slaan. Als zij een jongen was en een meisje deed irritant, zou ze die gewoon een klap verkopen, so what?
Ze was nog maar halverwege naar het meer, toen opeens een jongen uit een boom viel. Hij wist zich nog op tijd vast te grijpen en Alexis zag de dader er even verderop lachend vandoor schieten. Haar wenkbrauw schoot nijdig omhoog toen de jongen zich echter naar haar keerde. Wat had zij misdaan?
‘Als jij ogen in je kop had, had je gezien dat een of ander rotjoch van die school achter me het gedaan had en niet ik,’ snauwde ze de jongen toe. Ze keek even naar zijn goudkleurige – of geelachtige – ogen en trok haar wenkbrauw mogelijk uitdagender op. Het laatste waar ze zin in had was iemand die haar op haar plaats wees. Dan waren ze bij haar toch echt bij het verkeerde adres.
‘En wie ben jij?’

- Nah, sorry, beetje kort. Komt omdat ik gisteren halverwege moest stoppen O_O -

Alexis wou bijna een stapje terugdoen toen ze de ogen van de jongen zag, maar hield zich zo goed en zo kwaad als het kon in. Ze ging zich echt niet zwak opstellen voor een jongen en zeker niet deze. Ze had al genoeg zwakheid getoond tegen al die anderen van vroeger, ze wou niet nog eens al die dingen meemaken. Ze was het gewoon zo zat als jongens door haar muur konden kijken, net zoals Sasori gedaan had. Hij had gezien wie ze echt was en daarmee had hij gelijk haar respect gewonnen. Als jongens dachten dat zij een krengerige bitch was, wou ze dat graag zo houden.
Gelijk met de heldere ogen van de jongen schudde ze haar hoofd kort maar krachtig. ‘Dan neem ik aan dat je van Shadra komt,’ zei ze en ze keek hem even fel aan, maar probeerde zichzelf te bedaren. Zonder reden boos worden was iets wat ze al vaker gedaan had. En deze jongen leek zich duidelijk te kunnen verweren. Iets wat het leuker maakte om hem uit te dagen, maar iets wat ook respect bij haar opwekte. En ze haatte respect. En al zeker voor jongens.
‘Donder op kleuter, ga je moeder pesten,’ snauwde ze naar de jongen verderop, die wild aan de boom aan het trekken was. Haar ogen werden glashard en ze keek de jongen recht in zijn ogen aan, zodat die van Kid op moest kijken naar haar. Als iets leuk was, dan was het die kleine kleutertjes van het eerste jaar een beetje pesten en bang maken, zodat ze uit haar buurt zouden blijven. Niks was leuker dan de angst van die kleintjes. En de angst was ook terecht. Ten eerste moesten ze ouderen gewoon met rust laten en respect hebben voor hun en ten tweede moesten ze echt zulk soort streken opzij schuiven.
Haar ogen richtten zich weer tot Kid toen ze zag dat de jongen bang was weggerend. Een lichte, vermaakte grijns was er rond haar lippen verschenen, maar die verdween algauw weer toen ze Kid recht in zijn ogen aankeek. Haar adem leek even te stokken. Goudkleurige ogen, altijd mooi.
Voordat ze gefascineerd ging kijken, schudde ze boos haar hoofd. Wat was er toch met haar sinds ze op deze school zat? Bij Sasori was ze al afgekoeld, ze respectéérde hem zelfs en bij Kid had ze nu ook weer niet zoveel aandrang om hem hard af te snauwen. Ze haatte het als ze een verandering bij zich voelde, alleen maar door de situatie. En al zeker als die verandering bij jongens plaatsnam.
‘Irriteer jij je niet aan die kleine rotjochies?’ zei ze en ze keek Kid even vragend aan, maar probeerde de belangstelling in haar blik te vermijden. Ze wou niet dat hij wist dat ze belangstelling begon te krijgen in zijn soort. Ze schudde opnieuw haar hoofd en voelde zich ergens wel wanhopig worden. Rustig keek ze naar haar jurkje en trok haar wenkbrauw af en toe op: iets wat ze wel vaker deed als ze zich wanhopig begon te voelen. Dat had ze vroeger namelijk al vaak genoeg meegemaakt. Ze slikte even.
‘Oh ja, je vraag,’ mompelde ze en ze schudde haar hoofd even, waardoor haar haren lichtelijk aan het dansen waren rond haar gezicht. ‘Alexis Rose.’

- Sorry, had niet goed gelezen dan :3
Alexis is losing her mind... O_O -

Alexis’ ogen sperden zich wijd open toen ze Kid die woorden had horen zeggen die wat ze stiekem wel gemist had, maar waaraan ze nooit te lang wou denken. Aangenaam. Was zij aangenaam? Nee, ze was niet aangenaam. Ze gedroeg zich niet aangenaam. Waarom vond hij haar dan wel aangenaam? Ze wou niet aangenaam zijn. Bah, ze haatte dat zelfs. Dan moest ze zich gaan gedragen zoals iedereen: lief en behulpzaam. Twee woorden die pas later in haar woordenboek kwamen als ze de personen om zich heen respecteerde. Misschien had ze nog respect gehad als… Aagh! Hier had ze al zo lang over nagedacht. Het had heus geen verzachtende middelen als ze er met iemand over zou praten.
‘Nee, nog maar pas,’ zei ze en tot haar eigen verbazing merkte ze hoe melodieus haar stem klonk. Dat baarde haar zorgen. Niet omdat het zo klonk, maar eerder omdat ze weer opmerkte dat ze een verandering aan het doormaken was. Ze wou mensen laten denken dat ze een bitch was en niet anders kon, dat ze nooit lief kon zijn en altijd mensen afsnauwde. Ze wou niet dat mensen dachten dat ze werkelijk respect kon gaan hebben voor iemand en dat Starshine Academy haar langzaam maar zeker begon te veranderen. Dat kwam door de personen die erop zaten. Bij de plek waar ze vroeger geweest was, was het allemaal zo anders geweest. Ze keek hem even aan en probeerde haar adem weer te krijgen voor dat ze verderging.
‘Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik van deze school moet vinden,’ zei ze en ze keek hem daarbij zo rustig mogelijk aan, proberend niet te veel te denken aan de angst en de wanhoop die bij haar opborrelde. Ik ben bang voor mijn eigen veranderingen die deze school me bezorgt drong er in haar hoofd en in stilte vervloekte ze haar gedachten. Ze was Alexis. De chagrijnige, snauwerige, rottige bitch. Niet Alexis de lieve, onzeker en behulpzame meid.
Stop het! Stop het gewoon! Ze moest kappen. Ze moest zichzelf in bedwang houden. Ze moest net zo worden zoals vanmorgen. Haar vuist die kapot was. Die ze dikwijls genoeg tegen iets hards aansloeg om de pijn van vroeger te vergeten en ook gewoon om die woede te behouden en onbeheerst te laten. Om vervelende jongens en meisjes af te wimpelen.
Haar gedachten hadden haar blik even wazig gemaakt, maar ze schudde algauw haar hoofd en hoopte dat niemand doorhad hoe onzeker ze nu op dit moment was. Mensen om erover te praten had ze niet. Sasori wou ze niet eens meer spreken, die wist al teveel. Tenslotte was het respect voor hem opgeborreld en voor een jongen nog wel, dus dat was ook al een reden waarom ze afstand van hem nam. Ze wou niet dat hij zou denken dat ze hem nu al aardig vond en hem nu al een beetje als een vriend beschouwde. Ze wou niet dat hij wist dat ze respect voor hem had. Zachtjes beet ze op haar onderlip. En ze wou ook niet schattig zijn!
Gek genoeg irriteerde Kid haar nog niet. Hij had nog niks gezegd waarop ze snauwerig kon antwoorden en dat was ook heel erg vervelend. Ze wou hem afsnauwen, zodat hij afstand van haar zou nemen en haar de volgende dagen zou mijden. Ze wou niet vriendelijk overkomen, maar blijkbaar had ze dat net al zo’n beetje gedaan toen ze zijn vragen rustig beantwoordde en zelf nog een vraag had toegevoegd.
‘Nog iets te zeggen?’ probeerde ze hem krachtig toe te snauwen, maar weer mislukte de poging. Alexis’ vingernagels drongen zich in haar eigen vel en haar knokkels spanden zich, waardoor ze de wond open voelde springen.
Ik haat mezelf.

Een heftige schok ging door Alexis heen toen ze iets op haar schouder voelde. De bekende warmte van een ander lichaam schoot door haar heen, wat haar naar adem liet happen. Haar ogen werden groot en beelden schoten door haar heen. Ze sloot haar ogen en probeerde ze te negeren, probeerde zich volledig de richten op de vragen van Kid om zich voorlopig van deze gruwelijke beelden te verlossen, maar haar adem werd niet meer regelmatig.
Een kat. Ja, ze zou wel een kat willen zijn. Dromerig keek Alexis naar de kat die bij het raam zat van haar kamer. Straks zou er weer een gruwelijke tijd komen, maar nu nog niet. Straks zou ze de pijn weer beleven vanbinnen, maar nu nog even niet. Nu kon ze dromen over de kat en over die vrijheid. Ze zag hoe de kat vrolijk begon te spinnen toen hij haar zag en Alexis opende haar armen. Ze nam de kat in haar armen en aaide het beest zachtjes, waarna ze een kus op zijn hoofd drukte. Plots hoorde ze de klink naar beneden gaan en snel liet ze de kat los. Met een vieze blik bekeek ze de man die er stond: grijs baardje, dikke snor en hij stonk van een paar meter afstand. Voordat ze ook maar iets kon doen, rende hij op haar af, nam haar in zijn armen en smeet haar met volle kracht tegen de muur, waardoor haar hoofd met een klap tegen de zijkant van de muur vloog en alles zwart werd. Haar adem werd niet meer regelmatig.
‘Het gaat,’ fluisterde Alexis en ze keek trillerig naar Kid, terwijl ze de beelden die na de flashback kwamen probeerde te negeren. Ze bukte en keek Kid vragend aan. Ze zag dat hij iets zocht. Normaal zou ze iemand in deze positie gewoon laten stikken, maar kon ze dat nu wel? Kid had haar immers die warmte weer teruggeven wat Sasori ook bij haar gedaan had: vriendschap. En respect.
Op het geluid van het gerammel af, gleden Alexis’ handen langzaam naar Kid. ‘Rustig,’ fluisterde ze hem zachtjes toe, omdat ze zelf nog zo in schok was. Ze haatte het om in schok te zijn en zich zwak op te stellen, maar het kon nu even niet anders. Dadelijk zou die jongen gek worden en dan was zij de schuldige. Ze voelde een heftige trilling door haar gaan toen haar handen over zijn buik naar de zakken van zijn broek gleden om het gerammel te zoeken.
Ze voelde iets hards onder haar handen en even stokte haar adem. Snel keek ze naar waar ze was en haalde opgelucht adem, waarna ze gauw het potje pillen uit zijn broek haalde. Pillen? Fronsend keek ze ernaar. Vertelde hij daarnet niet iets van medicatie? Maakte niet uit!
‘Hier, Kid, je pillen,’ zei ze zachtjes en ze deed zelf een paar pillen in haar handpalm, waarna ze die voor hem hield en pakte zijn hand vast. Een nieuwe angst ging door haar heen, maar ze probeerde het te vermannen en legde de pillen in zijn handpalm.
Hij is niet zoals de andere mannen.

- Mooie post! Die van mij is flut xd -

Met klamme handen keek Alexis naar Kid. Ze had nog nooit een aanval meegemaakt van iemand en al zeker niet bij een ontmoeting. Eigenlijk wou ze dat het haar niks kon schelen. Dat ze zich kon omdraaien en kon weglopen, Kid achterlatend en zij opgelucht dat ze van deze situatie verlost was. Maar dat was ze niet. Ze moest en zou van zichzelf bij hem blijven en dat gevoel haatte ze. Ze wou helemaal niet dat haar gevoel haar bij hem hield en haar verstand haar weg wou hebben. Ze wou het juist omgekeerd, omdat haar gevoel het altijd juist had.
Rustig zakte Alexis neer bij Kid en legde haar hoofd op het gras, waarna ze opzij keek. ‘Dat is dus je ziekte,’ concludeerde ze en ze keek hem even aan, maar zin om het antwoord te horen had ze al niet meer. Het was zijn eigen probleem dat het zijn ziekte was, daar had zij niks mee te maken. Eigenlijk had ze hem gewoon moeten laten stuiptrekken en had ze gewoon weg moeten lopen. Ze zuchtte even en wreef over haar achterhoofd, waarna ze haar hoofd weer terug neerlegde.
Het beeld van zij die over Kids benen zocht naar zijn potje met pillen, gaf haar een ontzettend akelig gevoel. Alsof ze net iets misdaan had en niet zij was die onder de aanrakingen van Kid moest lijden, maar Kid die onder haar aanrakingen moest lijden. Alsof hij diegene was met het pijnlijke verleden, vol met mensen die hem onwillig aanraakten. Ze slikte even.
‘Sorry van mijn handen, ik wou helemaal niet, ik wou je helemaal niet op die manier aanraken, ik zocht je potje pillen en…’ Zuchtend keek ze voor zich uit en schudde haar hoofd. ‘Whatever,’ mompelde ze toen en ze liet nu haar volledige lichaam tegen de grond zakken, zodat ook die rust had.
Snel legde ze haar benen plat neer, zodat haar jurk niet omlaag zou krullen en haar bleke benen zichtbaar zouden worden. Nou ja, ze waren niet echt bleek, maar ze wou niet dat iemand de blauwe plekken op haar bovenbenen zag. In tegenstelling tot haar bebloede hand, had zij deze niet zelf aangericht. Ze wist niet meer wie van die mannen het gedaan had, maar als ze hem tegenkwam, zou ze hem de keel willen doorsnijden.
Ja, zo ging het altijd. Ze zou zoveel willen doen. Maar altijd als er een jongen of een man te dicht in haar buurt kwam, zocht ze een uitweg en vluchtte ze dus weg. Weg dreigingen, weg stoere Alexis.
Alexis deed een poging om haar glasharde blik weer terug te krijgen, maar tot haar frustratie bleef die weg. Haar frustratie, daar moest ze zich op focussen! Misschien kwam het daarmee terug.
‘Ik had je gewoon niet moeten helpen,’ snauwde ze boos en ze keek naar haar vuist, die zich spontaan begon te spannen. Ze haatte dit!

‘Had dat gedaan, dan had ik nu lekker veel pijn,’ mompelde Alexis en ze keek even naar Kid. Als hij haar andere vuist ook aan het bloeden had gemaakt, dan had zij juist met een glimlach om haar lippen naar hem zitten kijken. Ze wou pijn hebben, maar ze wou ook dat andere jongens pijn hadden en dat zij zouden lijden. Ze wou niet alleen pijn hebben, ze wou ook gewoon van de wereld af. En op haar achttiende was dat allemaal mogelijk. Dan zou ze verlost zijn van deze afschuwelijke wereld.
‘Dat had ik niet,’ snauwde ze terug, maar ze hield haar mond toen hij verder praatte. Een brok kwam in haar keel en ze moest moeite doen om niet meteen haar lip kapot te bijten. Ze had nu zo graag gewild dat ze gewoon haar grote mond dichtgehouden had.
‘Waarom? Waarom? Omdat elke klotevent die vroeger mijn pad moest kruisen zijn handen niet kon thuishouden, daarom! Omdat ze per se hun genot moesten vergroten en mij als middel moesten gebruiken, daarom! Omdat ik niet meer dan een simpel speeltje ben voor elke jongen die ik tegenkom, daarom!’ snauwde ze hem toe en gelijk voelde ze de adrenaline door zich heengaan die ze elke dag al heel lang voelde. Ze had nu een spiegel in haar buurt willen hebben om zich daar volledig op af te rossen. Ze wou haar hand gebroken hebben. Nee, ze wou gewoon van de wereld af.
‘Fuck,’ fluisterde ze zachtjes, toen ze opeens besefte wat ze daarnet allemaal gezegd had. Shit, shit, shit! Dit meende ze niet! Had ze nu werkelijk net in een woedevlaag haar klep opengedaan? Die woorden, die er normaal zo moeizaam uitkwamen, waren nu met enig gemak over haar lippen gerold, alleen maar door haar woede?
Haar ogen keken naar Kids goudkleurige ogen, maar lang wou ze niet meer in die ogen kijken. Die ogen die haar op elk moment van de seconde alles uit haar zouden kunnen krijgen, zo leek het voor haar toch wel. Snel wendde ze haar hoofd af en keek de andere kant op.
‘Jij hebt niks gehoord,’ zei ze toen zacht, maar het klonk niet overtuigend. Toen ze opkeek, zag ze dat een paar anderen vragend richting haar keken. Haar vuist spande zich en ze voelde hoe het bloed uit haar hand vloeide, maar voelde ook dat ze langzaam de controle weer terugkreeg. En er begonnen zich ook kleine vlekjes rond haar ogen te verzamelen, die ze probeerde te vermijden.
Ze moest een hyperventilatieaanval vermijden. Ze wou het niet hebben. Ze had gezworen het nooit meer te hebben, evenals een vriendje, een kort rokje, alles wat haar mooi maakte en ook huilen.
‘Fuck, wat ben ik een ongelooflijke trut. En een dommerd.’

Alexis keek opzij en voelde ergens schuld in zich opkomen. Ze had zich laten vangen door zichzelf, maar ook door Kids woorden. En nu was het te laat om terug te keren. Ze had zichzelf laten kennen, iets wat ze verschrikkelijk haatte. ‘Je mag me gerust verafschuwen, hoor,’ zei ze en ze keek hem vijandig aan, maar ergens lukte die vijandige blik niet eens meer. Het was niet meer mogelijk om die blik te creëren, nog iets wat ze haatte.
Haar adem stokte in haar keel toen ze weer die warmte tegen haar lichaam voelde. Tranen schoten in haar ogen toen ze een lichaam dicht tegen zich voelde en een geur rook die ergens een kalmte in haar lichaam verspreidde. Ze slikte zachtjes toen ze Kids woorden hoorde en probeerde zijn woorden dan ook zo goed mogelijk op te vangen en op te volgen.
Terwijl haar adem sneller ging en haar handen klam werden, probeerde zijzelf de adem te volgen die ze moest volgen. Inhaleren door haar neus, laten uitgaan door haar mond.
Tot haar verbazing bleek dit ook nog te helpen, maar het duurde even voor ze besefte dat het een omhelzing was waarin ze betrokken was. Nog nooit had iemand haar in deze omhelzing getrokken. Niet in het soort omhelzing waarvan ze dacht dat ze die verafschuwde. Ze voelde hoe haar lichaam verstijfde en hoe een of ander lichaam in haar hoofd gedrongen werd en hoe twee blauwe ogen haar verlekkerd aankeken. Opnieuw voelde ze het zweet van te voren parelen over haar rug, maar ze deed er niks mee. Ze voelde hoe de rust een plaatsje probeerde te krijgen tussen al die andere gevoelens die zich nu meester over haar gemaakt hadden.
‘Hoe kan ik je nu aankijken als je me omhelst?’ probeerde ze te snauwen, maar haar stem was te zacht, te melodieus en te – hoe kon het ook anders – vertederd – gadverdamme, dit wou ze niet! – om het als een snauw te laten overkomen. Het was meer fluisteren wat ze deed, maar dan fluisteren op een manier die ze zelf niet eens kende. Alsof een compleet andere Alexis zich al voor de zoveelste keer die tijd in haar geplant had en nu eigenlijk een geheel andere Alexis bij Kid was. Haar echte zelf begon te komen en niet meer diegene die ze voordeed.
‘Ik haat dit,’ mompelde ze en ze probeerde iets te verzinnen wat haarzelf zou vernederen en wat haarzelf een goed gevoel zou geven.
‘Wat gebeurt er toch met me sinds ik hier ben?’ fluisterde ze zachtjes en ze voelde dat ze zichzelf niet meer in de hand had. Niet meer die krachtige, snauwende Alexis, tenminste. Nee, dit was de persoon die ze voor al dat gedoe was.
Ervoor, verdomme!

- Whaha, ik ben ook slecht xd -

Een voorzichtige glimlach probeerde zich te vormen om Alexis’ lippen, maar Alexis hield het met moeite tegen. Ze hield er niet van als iemand haar deed glimlachen. Ze had zich nu al zo zwak opgesteld door zomaar in die knuffel mee te gaan en nu was ze ook nog eens hopeloos aan het worden met haar eigen gevoelens. Op de een of andere manier wou ze gewoon zichzelf zijn, maar ergens wou ze zich ook gewoon weer anders voordoen zoals ze altijd al was geweest. De laatste twee jaar dan toch.
‘Ik weet niet of ik me voor die anderen net zo zwak opstel als voor jou nu. Ik denk het niet. Ik ben niet wie jij denkt dat ik ben. Ik ben geen vriendelijk meisje, ik ben slecht. Ik ben een bitch, begrijp dat dan!’
Een beetje boos keek ze hem aan, maar langzaam speelde er weer die hatelijke glimlach rond haar lippen. Die glimlach die zij zo haatte. Die zo zoetsappige glimlach, die zij het liefste wou vermijden. Ze wou een kreng zijn en wou dat iedereen haar meed, niet dat iedereen naar haar toe wou gaan en kwam als ze een probleem hadden of zo. Ze wou niet een echte vriendin zijn, maar hun gewoon lekker dik afschrikken. Alleen kreeg ze het nu waarschijnlijk niet meer voor elkaar. Niet nu haarzelf, haar echte zelf, zich weer langzaam aan het overnemen was van het krengerige gedeelte.
‘Ik hààt het als ik mezelf openstel. Dan lijkt het net alsof iedereen in mijn kaarten kan kijken en dat wil ik niet. Ik wil niet het speeltje meer zijn voor de jongens. Ik wil me kunnen afbijten. Ik wil dat iedereen van deze school me verafschuwt, net zoals iedereen op straat al deed. Ik wil niet dat er mensen zoals jou zijn die doorzetten en me proberen te begrijpen.’
Al die woorden had ze bijna in een ademhaling gezegd, maar toch had ze het niet kunnen laten om elke pauzes ertussen te gooien. Ze wist niet wat ze moest doen. Of ze haar handen nu over elkaar moest slagen of ze langs haar lichaam moest laten hangen. Of ze nu moest glimlachen, moest janken of gewoon niks moest doen. Nee, zeker niet gaan janken.
‘En ik wil ook niet meer bang zijn, nooit meer.’
Dat was slechts een zachte fluistering, zoals het ritselen van de bladeren, heel zachtjes, maar toch aanwezig.

- Hopelijk wek je het met deze post weer terug op! D: -

Rustig liet Alexis haar blik naar de sigaret glijden die Kid in zijn handen hield. Ze had het gevoel dat ze eindelijk haar doel bereikt had. Eindelijk hield Kid op met het overhalen van haar en tevreden liet ze zich zakken tegen de boom, moe van alle energie die ze verspild had om het Kid allemaal uit te leggen.
‘Ja, dankjewel,’ mompelde ze en ze nam de sigaret aan, pikte zijn aansteker en stak gelijk de sigaret aan, terwijl er meteen een idee in haar hoofd schoot. Ze kon een brandende sigaret in haar keel duwen op haar achttiende. Dan was het eindelijk voorbij, zou ze stikken in de as en zou haar lichaam zich vanbinnen helemaal verbranden. Het deed wel even pijn, maar de hevige pijn zou al snel plaats maken voor enig genot omdat het haar eindelijk gelukt was om van deze verschrikkelijke wereld verlost te zijn.
Ze keek naar de sigaret en keek opzij naar Kid. ‘Geloof me, voor jou ben ik echt niet meer bang. En waar zijn je zielige woorden nu? Ik moet me niet anders voordoen dan ik ben. Puh, ik zie jou nu niet veel anders doen.’
Hopelijk kwamen die woorden hard bij hem aan en dat was ook precies wat ze wou. Ze wou zichzelf weer terughebben en ze wou haar woedende kant weer terughebben. Dat Kid dit allemaal voor schijn deed, viel haar niet eens in en zou haar waarschijnlijk ook niet eens invallen. Ze was zo erg bezig met hem uitkafferen, dat ze niet helder kon nadenken. Iets wat ze niet altijd deed.
Met haar tanden hield ze de sigaret in haar mond, waarna ze een boekje in haar achterzak pakte. Het was een bruin boekje en er was met rood in geschreven. Rode cijfers, pikzwarte tekst. Toen ze bij de bladzijde kwam die ze wou hebben, schreef ze: Brandende sigaret ver in keel duwen.
Dat was al haar dertigste manier om dood te gaan, maar ze zou er in dit jaar nog veel meer bij verzinnen en dan zou ze een van die dertig manieren pakken. Of ze zou er eentje combineren. Bijvoorbeeld ‘In bad gaan zitten en föhn erin laten vallen’ en ‘Brandende sigaret ver in keel duwen’ combineren.
Ze stopte het boekje weer in haar achterzak en merkte dat iemand naar haar keek. Haar blik ging opzij en ze zag dezelfde jongen die haar een paar dagen geleden ook al lastigviel. Ze gromde zacht en stak haar middelvinger naar hem op.
Oeh, dat-ie maar lekker bij zijn moeder ging huilen. ‘Daar krijg je spijt van!’ hoorde ze hem joelen. ‘Ja ja, flikker op en ga je flesje bij je moeder nemen, ego,’ snauwde ze hem toe, waarna ze een trek nam en die pesterig naar hem blies.
Ze richtte haar blik weer tot Kid en keek hem aan.
‘Zie je nu hoe ik werkelijk ben?’

‘Die vraag is eerder wederzijds, Kid,’ mompelde ze en ze keek hem daarna fel aan. ‘Zou ik dan onder de indruk van jou gedrag van nu moeten zijn? Dit ben jij niet en dat weet je dondersgoed.’
De woorden die hij pas nog gebruikt had tegen haar, alleen op een iets andere manier. Ze zuchtte en liet de sigaret vallen, waarna ze die uitstampte, voordat heel het veld onder vuur zou staan en het as naar boven zou kringelen, zij straf zou krijgen, ze weer zou snauwen, nog meer straf zou krijgen en uiteindelijk boos zou weglopen.
Kalm keek ze naar Kid. Iets te kalm voor haar doen. Ze wou dat ze haar gevoelens eindelijk eens onder controle kon houden. Het ene moment wou ze dolgraag met Kid meedoen en gewoon lekker roken en niks doen, maar het andere moment wou ze ook gewoon zichzelf zijn, maar dat kon niet omdat haar andere kant zich er dan mee bemoeide en zij zichzelf helemaal niet meer kon zijn.
Die gedachte deed verschrikkelijk veel pijn, ook al wou ze die het liefste niet voelen. Ze wou geen pijn meer voelen en wou gewoon vrij zijn, zichzelf zijn. Maar dankzij haar verleden was dit allemaal zo onwerkelijk. Als zij zich als dat lieve, behulpzame meisje van vroeger moest gedragen, dan zou alles in duigen vallen en zou iedereen denken dat alles aanstellerij was, dat het haar totaal geen moeite kostte om haar slechte kant te vergeten en dat het allemaal schijn was.
Ze liet haar blik opzij gaan en zag – tot haar verrukking – dat een paar kinderen een beetje afstand van haar hadden genomen. Dit liet haar echter niet het intense genot krijgen die ze normaal wel zou moeten hebben, wat haar opnieuw weer een onzeker, angstig gevoel gaf, die ze zoveel mogelijk probeerde te negeren.
‘Hoelang houd ik mezelf nog voor de gek? Hoelang houd ik dit nog vol?’ mompelde ze zachtjes, in de hoop dat het Kid niet eens zou opvallen. Hopend dat hij zijn sigaret zou smoren en zich niet meer over haar zou bekommeren. Hopend dat hij tegen haar zou flippen en haar met rust zou laten.
Een intense pijn steeg in haar op, waar ze verschrikkelijk hard van schrok. Wat nu weer? Wou ze niet dat hij wegging? Wou ze dat hij bleef? Ja, wat wou ze nu eigenlijk? Het was allemaal zo onduidelijk geworden en het feit dat Kid de enige was die echt tot haar begon door te dringen, hielp daar niet echt bij.

- Deze is erg -

Een zachte grom rolde over Alexis’ lippen. ‘Ik heb wel mijn eigen middelen die beter werken dan je aangeven,’ snauwde ze hem toe, waarna ze verbaasd keek. ‘Jeetje, is je talent soms om de aap uit te hangen?’ snauwde ze hem toe, waarna ze hem even aankeek en een beetje achteruitging toen hij naar haar idee te dichtbij was.
‘Huh,’ mompelde ze verbaasd, toen Kid opeens wegliep. Ze wreef door haar haren en keek hem na. Wat moest ze nu doen? Achter hem aangaan? Jeetje. Dit was precies hoe zij kon reageren op andere mensen. Nu wist ze wel hoe het voelde, maar goed, daar had ze nu momenteel niks aan. Ze wist niet echt wat ze moest doen. Misschien moest ze naar haar gevoel luisteren, net zoals ze eerder gedaan had. Ze slikte even en wachtte af. Haar gevoel opvolgen, hoe dom kon ze zijn?
Toch overwon haar gevoel het en ze rende achter hem aan. ‘Wacht!’ riep ze en ze stond toen stil voor hem, legde haar handen op zijn schouders en keek hem verbaasd aan, verbaasd zijnd over haar eigen kracht, maar ook gewoon verbaasd omdat ze hem hier zo rustig zag staan fluiten. Zag hij dan niet hoe stom ze bezig was? Hoe stom hij bezig was?
Ze zuchtte even en keek Kid aan. ‘Je hebt gelijk,’ mompelde ze en ze keek hem aan, maar durfde niet al te lang in zijn goudkleurige ogen te kijken, bang zijnd dat hij het overweldigende gevoel die al de hele tijd in haar binnenste drukte zou zien.
‘Je hebt helemaal gelijk. Ik gedraag me niet zoals ik me moet gedragen. Ik gedraag me anders dan ik ben,’ mompelde ze en ze keek hem zuchtend aan. Ze was het zat. Ze wou die muur laten zakken, maar dan wel alleen voor hem. En een klein beetje voor Sasori, omdat hij opeens door haar heen had kunnen kijken, onder haar woede en haar snauwende woorden door.
Maar Kid had haar het werkelijk laten besefffen en dat verdiende ook veel respect. Veel meer dan zij zich zou kunnen indenken. Voordat ze zichzelf ook maar kon stoppen, hield ze hem al tegen zich aan. Ze begroef haar neus in zijn nek – gelukkig had ze geen snot aan haar neus hangen van het koude weer – en sloot haar ogen even, waarna ze zijn geur oppikte en ondertussen die vervelende gedachten en de vervelende woorden, de pijnlijke woorden en de pijnlijke daden, uit haar hoofd probeerde te bannen.
‘Dankjewel,’ fluisterde ze zachtjes in zijn nek en ze sloot haar blauwe ogen, waarna ze zich wat meer van hem afduwde, zodat ze half in zijn hals keek. Ze had haar greep wat losser gemaakt zodat hij haar van zich af kon duwen als hij wou. Als hij haar meer dan zat was. Dan had ze het ook zelf verpest. Gek genoeg voelde ze zich miserabel bij dat idee. Dat hij haar hier zou achterlaten. Maar ja, het zij zo.
Haar armen waren rond zijn nek geslagen en even drong een krachtig gevoel in zich, eentje die ze niet kon onderdrukken en ze beet op haar onderlip om niet dat bekende warme gevoel door zich te laten gaan dat de oude Alexis zeker had toegelaten. Dat gevoel met de brok in de keel.
Voor ze het wist, rolde er een traan over haar wang.
‘Fuck!’

- Verras ik je hiermee? -

‘Fuckerdefuck,’ mompelde ze, toen ze gelijk na zijn woorden de tranen voelde stromen. Ze haatte dit. Ze haatte dat ze moest huilen, maar ergens voelde het ook wel goed. Ze sloot haar ogen en liet de tranen over haar wangen stromen. Zoals verwacht kwamen de snikken niet veel later, waardoor ze zich ontzettend schaamde, maar ergens was het ook wel fijn dat Kid het zo goed opving. Het voelde ergens ook wel goed om te huilen.
Toen de eerste huilbui voorbij was, wist ze zeker dat haar mascara uitgelopen was, ook al kon dat haar op dit moment helemaal niks schelen. Ze wreef door haar ogen en keek hem grijnzend aan. ‘Fuck, opnieuw,’ mompelde ze en ze grinnikte even, waarna ze in zijn goudkleurige ogen keek.
‘Mijn haar,’ zei ze toen droog en ze wees naar de hand waarmee hij over haar hoofd gewreven had. Voorzichtig begonnen de lichtjes in haar ogen terug te blinken, zoals ze voor dat gedoe gedaan hadden. Niet zo heel hartelijk, maar het was al een begin. Alles was een begin. Ergens bracht het ook twijfels met haar mee. Wat op haar achttiende? Zou ze dat doorlaten gaan of niet? Ze slikte even en keek Kid toen rustig aan, waarna ze haar hand omhooghield, die voorzichtig naar zijn hoofd bracht – alsof hij elk moment kon gaan bijten – en ritmisch over zijn hoofd streelde.
‘Wacht, even iets proberen,’ mompelde ze, waarna ze haar hand naar beneden liet glijden en liet zakken bij zijn wang. Een heftige schok kwam door haar heen en meteen schoot een akelig beeld in haar hoofd. Alexis sloot haar ogen even en wachtte geduldig tot het beeld verdwenen was, waarna ze Kids wang begon te aaien.
Oké, misschien was het een beetje raar. Zij stond hier Kids wang te strelen om te testen hoever ze zelf in haar vertrouwen kon gaan en geloven. Ze slikte even en liet zijn wang toen los. Haar hand voelde warm en haar lichaam ook, maar dat kwam wel gewoon omdat ze net tegen een warm lichaam geleund had en dit allang niet meer gedaan had.
‘Je bent de eerste die het na zo’n lange tijd voor elkaar krijgt om mezelf weer terug te vinden,’ mompelde ze en ze keek hem deze keer met een heel andere glimlach aan.
Met haar lieve glimlach en haar blinkende ogen.