» Alleen voor Lesaiah, rawr >D

Het voelde goed. Er was rust, en hij had eindelijk tijd om alles weer te ordenen. Het ging weer eens zoals hij wilde. Lag voor op schema, wat normaal was voor zijn doen. Hoefde geen overuren te maken qua papierwerk, omdat hij zich er weer op kon concentreren. En had daarnaast genoeg tijd om dingen te bedenken. En dan bedenken qua hoe hij een bepaald persoon ging breken. Heerlijk, om weer eens zo te kunnen leven. Het leek eventjes alsof hij zichzelf verloren was. En zijn halve gegil bij Bela had dat aangetoond. Hij zou normaal nooit zo hebben gereageerd. Hij was in de war, kon niet meer helder denken. Maar nu was hij helderder dan ooit. Hij had allang vervanging gevonden voor de vrouw, hij hoefde haar niet meer. Het enige wat hij wilde was haar zien huilen, smeken. Maar dan niet op de manier die hij wilde bij anderen. Hij wilde dat ze wanhopiger was, zich zou verlagen. En hij had er werkelijk alles voor over om dat beeld te zien. En hij zou het krijgen ook, zoals hij altijd zijn zin kreeg. Dat was zijn aanpak, zijn manier van werken. En hij werkte ook nog eens.
Bloemetjes… Plantjes… Hij stond daar, staarde ernaar. Zijn handen in zijn broekzakken. Wat was het dat men toch altijd zag in die achterlijke planten? Hij snapte het niet. Had het nooit gesnapt. Het liefst wilde hij ze gewoon kapot maken, maar dat was ook weer zo bruut. En zijn manieren stonden in de weg. Hoewel… Als hij al het licht zou afschemeren, dan konden ze niet meer doorgroeien. Zouden ze dood gaan. En dan zou hij zich er waarschijnlijk wel beter thuis voelen. De planten vergelijkend met hetgene wat hij het meeste haatte: vrouwen. Hij zou ze het liefst willen wurgen, doden. Net zoals hij zo bij planten kon doen. Maar hij deed het met stijl. Hij zou ze mentaal kapot maken. Breken, vermorzelen. En met een voldane grijns kijken hoe ze hem wanhopig zouden smeken te blijven. Hij zou ze wegtrappen. Afzichtelijke dingen dat ze waren, hij mocht ze niet. En er zouden nooit uitzonderingen komen… Nooit.
Hij slaakte een diepe zucht, sloot zijn ogen. Hij haatte het hier. Hij had geen vrijheid, die was weg. Hij kon nergens naartoe vluchten als het nodig was. En hem kennende had hij stiekem altijd wel een plek nodig om naartoe te kunnen als hij in het nauw gedreven werd. Had hij altijd al nodig gehad. Hij liep verder, ogen nog steeds gesloten. Op een gegeven moment bleef hij stilstaan, voelde hoe de koude rilling over zijn rug kroop. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Zelfs hier… Zelfs hier moest zij komen. Van al de personen, uitgerekend haar. Maar ach, dan maar profiteren. Ze maakte het er altijd naar. En hij wist waar hij nu mee moest beginnen, door de vorige keer. Toen ze boos weg was gegaan, enkel omdat hij één klein dingetje had gevraagd.
Hij keek op. Show time. Hij trok zijn mondhoeken op, liet een grijns sieren rond zijn lippen. Zorgde voor de nodige speelse glans in zijn ogen. Rechtte zijn rug, moest zijn lengte eer aan doen. Het feit dat hij groter was dan haar. Hij liep verder, spotte de vrouw al snel. Maar hij zei niets, ze zou zijn aanwezigheid toch wel voelen. Hij wist haast wel zeker dat ze boos zou worden, om vervolgens een uitweg te zoeken uit zijn val. Als een angstig dier dat ten prooi was gevallen. Een muis die was gevangen door een kat. Die er nu blij mee speelde. En hij was die kat. Dat was hij altijd.

» Hopelijk kun je er wat mee, volgende wordt hopelijk beter c:

Daar… Zat ze. Staan kon je het niet noemen, ze hurkte. Maar om dan dat werkwoord in die zin te zetten kwam ook zo lomp over. Dus deed hij het maar zo. Hij kon het niet helpen dat zijn grijns voor een enkele tel zowaar liefdevol werd, een bescheiden glimlach die aangaf dat hij eigenlijk helemaal niets wilde doen. Enkel wilde kijken. Maar het was van een te korte duur geweest, ze had het niet kunnen zien. En dat was goed ook. Dit beeld gecombineerd, met de Lesaiah die maar al te blij was geweest met enkel een bord zodat ze kon eten zorgde voor verwarring. Trok zijn besluit in twijfel. Moest hij het wel doen? Moest hij wel doordrammen? Haar breken, stukje voor stukje tot er mentaal niets meer van haar over was. Kón hij het eigenlijk wel? Gewetensvraag. Waar hij geen antwoord op kreeg, omdat hij het zelf uit moest zoeken. Hij moest altijd alles zelf uitzoeken, haatte het. Hij wilde niet zoveel moeite doen om een besluit te nemen. Waar was die verwarring voor nodig? Hij raakte normaal nooit snel in de war, enkel als hij te lang nadacht. Wat hij nu deed. Normaal deed hij het nooit, alles stond op automatisch. Maar het was vast te danken aan de nieuwe atmosfeer. Die zorgde ervoor dat hij zich anders gedroeg, uit zijn doen was. Dat moest het wel zijn. Het was onmogelijk dat een persoon ervoor zorgde, en dan vooral een vrouw. Want als hij een ding wist met zijn zelfkennis, was dat hij vrouwen beter kende dan zij zichzelf. Dat was altijd zo geweest, een van zijn kleine talentjes.
Ze stond op, maar draaide zich nog niet om. Hij bleef enkel naar haar rug staren, wist dat zijn blik moest branden. Dat deed hij altijd. Of daar ging hij vanuit, had het zelf niet eens door dat hij zowaar lief naar de vrouw kon kijken. Wat hij dan soms ook deed, voor korte duur. Maar hij deed het wel. Als hij het wist zou hij waarschijnlijk nog chagrijniger worden en stoppen met dit belachelijke gedoe. Harde aanpak. Ze was een vrouw, maar ze was vrouwe van het woud, wat een smoesje was voor hem om haar wel te mogen slaan. Natuurlijk was het nog steeds een belabberde reden, en zou hij eigenlijk zijn poten van haar af moeten houden wat slaan betreft. Maar wat dan nog? Als hij iemand wilde slaan deed hij het. Wat dat betreft had hij best losse handjes, wist dat zelf ook wel. Maar het was gewoon dat dit een van de zoveelste dingen was waar hij geen behoefte voor voelde om het te veranderen. En dat was dat.
Ze keurde hem geen blik waardig. Wat er juist voor zorgde dat het voelde alsof al haar aandacht op hem was gericht. Want hoe meer iemand probeerde een persoon te ontwijken, hoe meer deze een rol in zijn of haar gedachtes speelde. Heerlijk die mensen kennis. Pretlichtjes fonkelden in zijn ogen. Haar aandacht was alleen maar bij hem, hij voelde het gewoon. En het voelde geweldig, echt geweldig. Het was schattig. Hoe ze probeerde over te komen alsof zijn aanwezigheid haar werkelijk niets uitmaakte, maar juist daarom wist hij dat het haar irriteerde. Hij wist alles. Alles was het omgekeerde, en daarom voelde hij zich zo prettig op het moment. Dit was wat hij wilde, hier begon alles mee. Het was het begin van het einde.
Ze liep naar hem toe, hij keek enkel met een grijns toe hoe ze vlak langs hem liep. Hij volgde haar met zijn blik, maar was niet van plan haar weg te laten gaan. Nog niet, dan was er niets aan. Hij draaide zich een kwartslag, haalde een hand uit zijn broek zak en pakte haar pols vast. ‘En waar denken wij precies naartoe te gaan?’ grijnsde hij, had iets angstaanjagends in die grijns verstopt, ‘Deed je de vorige keer ook. We zijn nog niet klaar.’ Hij bleef zo staan, zijn hand stevig – maar niet krampachtig, om haar pols geklemd. Ze mocht zo sterk zijn als ze wilde, los zou ze niet komen. Hij wist dat ze in het voordeel was met haar planten… Stomme organismes. Maar schaduwen waren overal. En daar nam hij zijn voordeel mee. Hij kon alles in deze kamer zonder enig probleem laten verdwijnen. Enkel met wat schaduw. Hij leek in het nadeel, maar was alles behalve dat. Hij was zowaar in het voordeel, omdat men dacht dat hij in het nadeel was. Onderschatting was een van de grootste fouten die een mens kon begaan.

» En hopelijk kunt U hier iets mee x')

De rust die hij normaal gesproken altijd uitstraalde was weer wedergekeerd. Maar er klopte iets niet. Het was te rustig. Zo rustig dat het andere angst aan zou jagen. De grijns, zijn houding. Alles klopte gewoon niet. Het was een leugen, wellicht. Maar dat was het maar gedeeltelijk. Zijn houding kon hij perfect neppen, kon gewoon met een stalen gezicht een leugen vertellen. Maar het was zijn stem die altijd alles verraadde. Zijn stem kon nooit leugens vertellen, kon niet geloofwaardig zijn wanneer nodig. Met houding had de man absoluut geen problemen, hij kon alles ermee. En daarom wilde hij liever ook minder praten, wilde dat hij dingen kon zeggen met zijn houding. Hij kon het wel, weliswaar. Maar het was meer de energie die hij ermee overbracht, en niet echt woorden. Dus dat was zonde, eeuwig zonde. Maar het was altijd nog beter dan niets. Zoals een paar dagen terug, toen hij zich moeilijk had kunnen concentreren. Zijn houding verwaarloosde en gewoon letterlijk niets meer kon. Alsof alles uit zijn systeem was gehaald. Iemand een resetknop had ingedrukt en hij alles kwijt was. Maar hij had het teruggevonden, op tijd. En vreemd genoeg ook nog door de persoon die ervoor had gezorgd dat hij het in eerste instantie was kwijt geraakt. Verwarrend gedoe ook.
Hij werd uit zijn gedachtes getrokken door haar spieren die zich aanspande, zorgde ervoor dat zijn greep ook automatisch sterker werd op de pols. Het was ietwat akelig dat hij haar botten kon voelen, maar dat kon je bij hem ook. Bij iedereen eigenlijk. En hij dan met zijn zwakke polsen, kreeg zelf al pijn als iemand als Lesaiah er een ruk aan zou geven. Hij had zwaktes, wist hij zelf ook wel. Maar hij probeerde te vermijden ermee geconfronteerd te worden, want hij hoefde er niet aan herinnerd te worden. Hij wist het wel, dus ze hoefden het niet weer uit te leggen. Hij wist hoe hij in elkaar zat, met mate, en had genoeg zelfkennis om zwaktes te kennen die hij niet wilde. Eigenlijk al zijn zwaktes, hij wilde ze allemaal niet. Eveneens als emoties, die hij nu wel in bedwang kon houden. Als klein jongetje was dat wel anders geweest. Uitte dit ook grappig genoeg altijd door weg te rennen, al de hevige emoties werden hierdoor geuit. Het eeuwige geren. Maar dat was nu anders, hij had controle. Zelfbeheersing en bleef gewoon staan, liet aan de buitenkant niets zien. Hij had wel wat geleerd qua controle over zichzelf.
‘Je weet prima wat niet klaar is,’ merkte hij op, liet de grijns verdwijnen, ‘En nu ik je eraan laat herinneren, is het misschien wel beter dat je afleiding zoekt. Het leek me duidelijk dat het nogal… Hoe noem je het… Gevoelig? Ja, gevoelig, dat is het. Het lag gevoelig. Lesaiah, ik zie zo’n soort dingen met het blote oog. Liegen is onmogelijk, dus doe dat ook niet.’ Hij keek haar strak aan, zou haar blik niet loslaten. Zou ervoor zorgen dat zelfs als ze weg zou willen kijken, hem voor één tel die boze blik niet wilde schenken, hij hem toch vast zou houden. Het was essentieel, want net zoals bij hem – kon hij voor één enkele tel veranderen. En hij zou het dan zien, hij zag alles. ‘Nee, ik laat je niet los. Ik laat dingen nooit half afgemaakt achter, dat is nogal slordig. En het was trouwens ook erg grof van je, mij zo achterlaten. Dat weet iedere vrouw met de geringste manieren. Jij hebt een goede opvoeding gehad, qua manieren, dus denk ik dat je er op zijn minst eventjes bij stil moet staan dat je ten alle tijden je manieren behoudt.’ Hij voelde zich een beetje als een mislukt vaderfiguur, maar het was niet zijn bedoeling. Maar alsnog, hij moest het toch eventjes zeggen.
‘Dus zeg mij, lieve Lesaiah,’ hij draaide zich geheel naar haar toe, volgde haar voorbeeld daarin, ‘Waarom raakte je er zo opgefokt over?’ Hij wist dat hij met vuur speelde. Hij voelde dat alles iets dreigends aannam, maar negeerde het. Als er een iemand was die hier de grootste dreiging had; dan was hij het. Hij kon zijn vinger bijna leggen op wat er echt gaande was rondom de vrouw. Kon alles hier stil zetten, en had op het moment meer vermogen door zijn grotere controle over zichzelf. Hij trok aan een gevoelige snaar bij de vrouw, wat ervoor zou zorgen dat deze naarmate van tijd niet meer helder na zou kunnen denken.

Hij wist niet wat het was. Maar hij kon niet grijnzen. Het lukte niet. Haatte het als hij serieus keek, maar hij deed het nu. Hij was geen serieus persoon, kon het niet laten om nutteloze opmerkingen te maken. Wellicht omdat hij niet tegen de spanning kon die dan in de situatie werd gegooid, de sfeer. Dat was ook zijn enige reden waarom hij nooit voor de volle honderd procent serieus overkwam, omdat hij er niet tegen kon. Hij had gewoon iets nodig dat de spanning een beetje verbrak, niet dat iemand dit ooit zou weten. Hij kon dat soort dingen prima voor zichzelf houden, maar dat was het hem juist. Het feit dat hij er niet tegen kon zorgde voor de nodige irritatie, irritatie aan zichzelf. Hij irriteerde zich de laatste tijd mateloos om zijn eigen gedrag, wist eerlijk gezegd ook niet wat hij eraan kon doen. Op Shadra had hij altijd alles in de hand, perfecte zelfbeheersing en controle. Hij was de rust hem zelve, en niemand kon ook maar het kleinste krasje aanbrengen op zijn masker van perfectie. Niemand. Tot hij hier was gekomen. Er was teveel verwarring ontstaan, en het was gewoon niet leuk meer. Hij was echt als een kat, kon slecht tegen verandering. Alles moest blijven zoals het was. Maar de verandering in omgeving, type mensen… Het was een grote schok. Een culturele schok? Beetje, ergens. En er was niets wat hij eraan kon doen. Helemaal niets.
Hij hoorde alles, zag alles. Paniek. Er heerste paniek bij de vrouw. Ze wilde het er niet over hebben, en juist daarom wilde hij het er wel over hebben. Hij zou ervoor zorgen dat ze op dat koord moest lopen, moeite moest doen om haar evenwicht te houden. Balanceerde op een enkele draad, en hij was zo gemeen om die lange stok weg te pakken waarmee ze haar evenwicht kon behouden. Keek met een brede grijns toe hoe ze dreigde te vallen, haar evenwicht zou verliezen. Balans weg, helderheid weg. Paniek en angst die alles overnamen, dat was zijn vergelijking van de situatie. Haar boze toon was enkel om de paniek te verbergen, zag dat maar al te goed. Het was naïef van haar om niet in te zien dat hij meer zag dan zij dacht. Hij zag zoveel meer, was niet blind. Hij was alles behalve blind. ‘Je gooide een stoel op de grond. Weigerde een normaal antwoord te geven op mijn vraag,’ begon hij rustig, ‘En jij gaat nu dus normaal antwoord geven. Dat is wat er niet klaar is, jouw antwoord.’
Zijn mondhoeken trokken zich omhoog, hief zijn kin een beetje de lucht in. Keek op haar neer, leek net alsof hij zich te goed voor haar voelde. Met die angstaanjagende grijns op zijn gelaat, die glans in zijn ogen die alles behalve speels was. Ze was zijn persoonlijke speeltje, kon zoveel manipulatie plezier van haar krijgen als hij maar wilde. Hij hield ervan, de macht die momenteel in zijn handpalmen lag. En hij zou hem gebruiken ook, en hoe. Alleen zoals hij kon. ‘Wie zegt dat ik nog niet klaar ben?’ grijnsde hij, ‘Ik ben nog steeds bezig. En als ik ergens aan begin maak ik het ook af… Onthoudt dat goed.’ Hij liet zijn kin weer zakken, zijn mondhoeken zakten een beetje naar onder. Niet overdrijven, dat was nergens voor nodig. Maar het moest duidelijk gemaakt worden. En wetende dat ze hem niet serieus zou nemen, moest het maar zo. Het was opnieuw haar eigen schuld.
Hij schudde zijn hoofd, zuchtte. ‘Slechte smoes, Lesaiah,’ mompelde hij, ‘Katers zijn geen excuus voor gedrag. Hooguit ben je een tikje chagrijnig, maar aangezien je dat vrijwel altijd bent in mijn bijzijn… Tja, het telt dus niet als geldige reden. Je reageerde heftig omdat het wel degelijk gevoelig ligt.’ Hij doorzag alles, haar lichte aarzeling in de zin, het feit dat het een leugen moest zijn door die aarzeling. Genoot van zijn inzicht, zijn kijk op haar. Analyses bleken te kloppen, en het verrukte hem. Hij lachte zachtjes bij het horen van haar woorden, sloot zijn ogen. ‘Dat zeg jij, lieve Lesaiah,’ langzaam opende hij zijn ogen, trok haar naar zich toe, ‘Maar mijn mening verschilt toch jammer genoeg heel erg van de jouwe.’
Een hand streek rustig een paar lange bruine lokken achter haar oor, glimlachte liefjes. ‘Waarom zo je best doen om te liegen, als je ook gewoon de waarheid kan vertellen? Bespaart je heel wat moeite, want smoesjes en leugens verzinnen is niet gemakkelijk.’ Het leek net alsof hij tegen haar praatte alsof hij een of ander vertrouwenspersoon was. Was alles behalve dat, maar oké. Hij moest iets. Ongegeneerd liet hij een voet zich een weg banen tussen die van haar, zette zijn hak tegen de haren en trok deze snel naar zich toe, zover omhoog tot hij haar enkel met zijn vrije hand haar enkel kon vast pakken. Hij hield haar post nog steeds vast, grijnsde. ‘Is het niet grappig?’ lachte hij zachtjes, ‘Je bent net een pop. Als ik je nu los laat val je, hoe je het ook wendt of keert. Afstand bij de grond is te klein om je val nog te kunnen breken. Maar de klap zal alles behalve prettig zijn. Ik kan je natuurlijk zachtjes op de grond neerleggen, maar waarom zou ik? Omdat ik geen schrammetje wil achterlaten op je? Je bent niet perfect. Je stelt me teleur. Dus waarom zou ik nog mijn best doen jouw imperfectie niet erger te maken?’ Zijn grijns was langzaam verdwenen, had plaatst gemaakt voor weer die bloedserieuze blik. ‘Zeg mij waarom… Waarom zou ik je niet laten vallen? Waarom zou ik je geen pijn doen.’ Hij sloot zijn ogen, slaakte een zucht. ‘O, lieve Lesaiah, waarom niet?’ Het was een spel. Alles was een spel. Het spelen met haar evenwicht, met haar gedachtes. Alles. Het was zijn kleine spelletje, en hij genoot ervan. Zijn regels, die niemand zou kunnen overschrijden. Het was werkelijk heerlijk. Eindelijk gingen dingen weer zoals ze hoorden te gaan.

» Shame on me, voor het eerst posten op verkeerde account x')
» En post is beetje vaag, hopelijk word je er een beetje wijs uit ;}

Hij wilde haar loslaten, een stap naar achter zetten. Verbazing was af te lezen uit zijn blik, zijn grote ogen, zijn mond die een beetje open was gevallen – maar niet voldoende om een hilarische aanblik te geven. Klonk dat nou als een… Overgave? Nee, dat mocht niet. Dat mocht niet volgens de regels. Zíjn regels. Ze overtrad ze alweer, leerde ze het dan nooit? De eerste keer had ze het gedaan, tweede keer ook… Zelfs een derde keer. Maar driemaal was scheepsrecht. Hij zou het haar nu eens goed duidelijk maken dat niemand, maar dan ook niemand, zijn regels overtrad. Het waren regels, die waren er niet om overtreden te worden, die waren er om nageleefd te worden. Zo was het hem aangeleerd, en het interesseerde hem geen bal hoe haar opvoeding was geweest in dat gebied. Het waren en blijven regels, wat je er ook aan zou veranderen. En ze zou zich eraan houden, dat moest. Het moest. En ze zou zien dat het proberen ze te overtreden consequenties had, en geen kleine. ‘Sorry, Lesaiah,’ zijn verbaasde blik verdween, maakte plaatst voor een echte schuldige, ‘Maar ik kan je niet laten gaan. We zijn nog niet klaar, dat weet je. Opgeven heeft geen zin, daar is het nu te laat voor.’ Ze had het zich eerder moeten realiseren, waar ze mee bezig was. Hij was niet zomaar iemand, hij was Heer van het Duister. Je kon onmogelijk met hem sollen, hem gewoon bespelen voor je plezier. Je speelde met vuur, vuur waar je je aan zou branden. Hoe dan ook. En je zou maar moeten leven met die blaren, het was niet zijn verantwoordelijkheid.
Hij glimlachte, had iets warm. ‘Maar zie je het dan?’ Zijn glimlach had iets zoets, maakte hem anders dan de anderen, was geloofwaardig. Liet zien dat hij stiekem helemaal geen kwaad in de zin had, en dat was wat deze anders maakte. De oprechtheid, was gewoon aanstekelijk, mooi en zuiver. Een glimlach uit duizenden, als enkel zij dat kon inzien. Aangezien hij dat zelf niet kon. Als er enkel één iemand was die het hem kon vertellen, hem een weerspiegeling kon bieden, dan zou hij kunnen stoppen met dit kinderachtige gedrag. Maar dat was er niet. Er was geen spiegel op het moment, en die zou er ook nooit komen. En dat was wat hem had gemaakt tot wie hij was, het feit dat er geen weerspiegeling was. ‘Je verdrinkt. Je zinkt. Steeds verder, en verder… Je kunt er niets aan doen, je kunt het niet stoppen. Tenzij er iemand is die de behoefte voelt je uit die poel van oneindige diepte te halen. Maar jij kunt die persoon niet vinden, die persoon kan enkel jou vinden. Maar wat als zelf die persoon het niet ziet? Dan ben je verloren, wat je nu bent. Verloren. Je zult enkel verder zinken, tot je stikt in je herinneringen. Niet meer bij zult kunnen komen van de kwelling die ze je zullen geven. Zie je het dan echt niet?’
Het was waar dat hij er wellicht zijn voordeel mee zou pakken. Maar wist zij veel dat hij een groot geweten had, een geweten dat telde voor minstens tien personen, dat hem verscheurde. Een schuldgevoel dat hij niet kon negeren, wat hij ook deed. Niemand wist het, en niemand zal het ook weten. Waar om zou iemand het moeten weten? Wat zou hij ermee bereiken het aan iemand te vertellen? Het zou geen opluchting bieden, zoals het opluchting zou bieden aan de vrouw als deze voor een keer haar hart zou uitstorten bij iemand. Hij wist dat het opluchting zou bieden bij haar. Maar niets… Helemaal niets kon hem die opluchting geven. Hij kon huilen zoveel hij wilde, had dit zo vaak gedaan. Om zich daarna enkel leeg te voelen. Niet anders. Helemaal niets anders. Misschien was hij daarom wel geschikt geweest in Deshas zijn ogen, omdat hij zijn kwelling niet weg kon krijgen. Het maar moest verdragen, eeuwige last op zijn schouders. Misschien daarom… Hij wist het niet.
Hij knipperde met zijn ogen, keek haar aan. Ze zei weer iets. Een neutrale gezichtsuitdrukking, het masker dat hij nodig had wanneer hij zijn gedachtes voor een paar tellen niet meer onder controle had. Niemand mocht het weten, niemand. En daarom was het het veiligst om eventjes een mentaal masker op te zetten, een mentaal masker dat zich fysiek uitte als een neutrale houding en uitdrukking. Niet meer en niet minder. ‘En wat heb je te zeggen over je mentale wonden? Littekens die niemand ziet. Heb je ooit een imperfectie aan mijn uiterlijk aangetroffen? Dacht het niet. Imperfectie qua innerlijk? Duizenden, ontelbaar. Bij iedereen. Alle mensen zijn hetzelfde, of je nou aan het uiterlijk kan zien wat die persoon is overkomen. Of aan zijn manier van doen. Houding, gedrag. Alles wat ik zie. Het gaat verder dan een oppervlakkige eerste blik. Lesaiah, jij hebt duizenden littekens, maar je bent blind. Je wilt ze niet zien, je sluit je ogen en doet net alsof ze er niet zijn. Maar jij… Jij bent een grote imperfectie. Mentaal. Puur mentaal.’ Een spottend lachje verscheen rond zijn lippen. ‘Zelfs je tatoeage zou nog als perfect beschouwd kunnen worden in vergelijking met je innerlijk.’
‘Bluf.’ Dat was zijn enige reactie. Ze kon hem niet besturen. Ze kon hem niets flikken, helemaal niets. Dat wist ze. Het was een wanhopige poging om hem uit zijn evenwicht te halen, maar ze faalde. Hij was in de tweehonderd, dacht ze werkelijk dat hij in al die jaren niets had geleerd? Hij mocht dan wel niet hoogbegaafd zijn, dom was hij ook niet. ‘Je bent al gevallen,’ fluisterde hij, afwezig, ‘Een hele tijd terug. Maar weet je, waarom zou ik mijzelf de lol ontnemen om het je gelijk te vertellen? Ik heb genoeg preken gegeven. Ik ga er niet nog een geven, ik denk dat het wel duidelijk is zo.’ Hij had weer een grijns op zijn gelaat gekregen, maar zijn mondhoeken zakten steeds verder naar beneden toen ze verder ging met haar woorden. Zijn ogen werden groter. Het voelde alsof hij door een bliksemflits werd getroffen. Al zijn spieren spanden zich aan, zijn tanden ontbloten zich een klein beetje. ‘Neem het terug,’ siste hij, ‘Doe niet net alsof ik enkel uit ben om jou in mijn bed te krijgen. Alsof ik nog verlang naar jouw liefkozing, jouw strelingen. Het mag van mij part gestolen worden. Je maakt me misselijk, dus waag het niet zo te denken over mij. Je bent lelijk, spuuglelijk. Van binnen. Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die zo… Zo…’ Hij kon het woord niet over zijn lippen krijgen, het ging niet. Kon haar enkel vol minachting aankijken. Hoe durfde ze…
Zijn ogen vernauwde zich. Als ze het zo graag wilde, dan zou hij het doen. Het was haar eigen schuld. Hij liet haar pols los, maar bleef haar enkel stevig vasthouding. ‘Durf wel,’ grijnsde hij, zakte door zijn benen, ‘Spot niet met me, Lesaiah… Waag het niet. Durf het niet, haal het niet in je domme hoofd dat nog eens te doen.’ Zijn ogen, felrood. Roder dan normaal. Zijn blik fel en toch ook weer kil, boorde zijn ogen in de hare. ‘Ik herhaal: waag het niet.’ Hij zou haar breken. Voor eens en altijd. Nu. Meteen. Zou alles rechtzetten. Ze was te ver gegaan, was zijn grens ver over gegaan. Hij legde een hand op haar bovenbeen, liet haar enkel los. ‘Je begaat een fout,’ fluisterde hij, ‘En ik zal je de consequenties daarvan laten zien.’ Zij zou natuurlijk weer verkeerde ideeën krijgen. Zijn hand gleed vanaf haar bovenbeen verder naar boven, naar haar heup, haar buik. Kwam uiteindelijk terecht bij haar wang, had zijn andere hand naast haar hoofd geplaatst voor steun. Het was eigenlijk precies hetzelfde als hun eerste ontmoeting. Behalve dat er nu iets in hem was geknapt. Hij was razend, woedend. Maar liet het aan de buitenkant enkel zien met een grijns, weer die angstaanjagende grijns. Zijn ogen die een vreemde glim hadden en de abnormaal rode kleur ervan. Ze leken ligt te geven. Rood licht. Ze zou boeten… En niet zo’n klein beetje. Ze had hem beledigd, heel erg. En hij zou haar laten zien dat ze dat nooit meer moest doen. Nooit meer. Ze moest verdwijnen, voor eens en altijd. Ze moest breken, nu. Alleen dat zou hem weer rustig kunnen maken. Die grijns van zijn gezicht af kunnen halen. Alleen dat.

» Dude, now we know never to piss off Alejandro ever again x')

Niet mogelijk om te verdrinken in wat je niet hebt. Ze kon niet verdrinken in herinneren, er verloren in raken. Verdwalen, wanhopig om haar weg eruit te vinden. Hij kon haar niet laten stikken, kon haar niet kopje onderduwen. Ze had het zelf gezegd. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Lieg niet,’ siste hij, wist dat ze niet loog. Het was de waarheid, gedeeltelijke waarheid. Niemand had ooit geen herinneringen. Zelfs als je net wakker werd uit een coma en aan geheugenverlies leed, dan was je ontwaking je eerste nieuwe herinnering. Maar ze zouden er altijd zijn. Alles in het verleden kon je beschouwen als herinnering, of het nou één enkele tel geleden was, of één hele eeuw. Het maakt niet uit, het was allemaal hetzelfde. Je kon het niet overnieuw doen en moest er maar mee leven. Je kon niet terug in de tijd, zelfs de krachtigste magie was daar niet toe instaat. Het was onmogelijk en dat zou het ook altijd blijven. Er bestond geen: wat als. Dus moest je er ook niet bij stilstaan, hoe verleidelijk het ook was. Het zou de perfecte smoes zijn, en het feit dat het niet kon was ook weer een perfecte smoes. Het was allemaal een aansluitende cirkel van leugens. Pure leugens, niets waarheid.
Haar blik. Het was de blik die hij wilde, waar hij naar had verlangd… Maar het gaf hem niet het fijne gevoel dat hij er normaal van kreeg. Nee, er was niets. Helemaal niets. Weer die eeuwige leegte die hij niet wilde voelen, die hij uit wilde bannen. Die hem liet realiseren hoe alleen hij eigenlijk op de wereld was, wat al die nare ervaringen echt met hem hadden gedaan. Wat voor persoon hij echt was, zijn alter ego. Hij wilde het niet weten. Hij wilde zijn grootste leugen ooit niet zien, nee… Hij wilde het niet. Nooit. Het was perfect. Een perfecte leugen, en ook al was het leugen… Met zijn lichte perfectionistische trekjes en stiekeme wanhoop was het, het enige waar hij zich aan vast kon klampen. Wat voorkwam dat hij zelf zou breken op mentaal gebied in situaties al deze. Het was ook te danken dat ondanks dat hij haar gebroken scheen te hebben, ze gewoon Lesaiah bleef. Geen enkel verschil. Enkel haar blik, ergens… Ver weg.
‘Dat weet je ook niet,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Dat zei je net zelf. Je spreekt jezelf tegen.’ Hij kon niet… Waarom kon hij niet… Het ging niet. Iets hield hem tegen, maar hij wist niet wat. Haar blik? Het gevoel van die eeuwige eenzaamheid? Het feit dat hij wilde schreeuwen, haar wilde dwingen ermee op te houden? Maar ze had zelf niet eens door waarmee ze bezig was. Hij wist het niet. Opnieuw wist hij iets niet. Hij was niet dom, zou het moeten weten. Maar toch kon hij geen antwoord vinden op de vragen, zou alles overhebben voor een simpel antwoord dat hem enkel geruststelling zou geven. Het werd enkel erger, escaleerde. Maar goed als hij was in het behouden van zijn houding deed hij dat, was het enige waar hij nog houvast aan had. De rest was weg, had niets anders. ‘Je weet je naam, weet waarom je die tatoeage hebt. Maar betekend dat echt dat je weet wie je bent?’ Hij zweeg een paar tellen, ‘Dat je weet wie je was.’ Eindelijk begon alles op zijn plek te vallen, eindelijk. Analyse vorderde zich, andere beelden werden geschrapt en herover zien. Bood hem de nodige afleiding die hij nodig had op het moment.
Zijn grijns was zo breed dat hij werkelijk het figuurlijke masker dat hij altijd op had gehad kapot had gemaakt, kapot gemaakt met zijn krankzinnigheid. Zijn blijdschap om iets… Iets wat afschuwelijk was. Gedachtes die er niet mochten zijn, die niet plaats mochten vinden in zijn hoofd. Zijn vingers streelden haar wang. Ze had erom gevraagd… Hij zou haar kapot maken. Alles wegnemen wat ze nog had aan herinneringen, alles. Medelijden was geen plaats voor, was nooit plaats voor geweest. Haar tranen… Waarom maakte het hem zo blij? Zo ontzettend gelukkig? Hij mocht het niet prachtig vinden, maar hij vond het wel zo. Hij wilde haar zien huilen, erger… Erger… Nog erger. Ze moest smeken, het was niet genoeg. Waarom… Was dit… Nee. Dat was het niet. Of toch ergens wel? Verwarring, doodsangst voor zichzelf… Zichzelf. Ja, zichzelf. Hij wist wat hij kon doen op het moment. En niemand kon hem stoppen. Hij wilde het niet. Maar kon niets anders dan zijn angstaanjagende gedachtes gehoorgeven. Hij moest wel.
Haar stem. De woorden in een andere taal, het trok hem terug. Zorgde ervoor dat hij eventjes met grote ogen naar de vrouw keek. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Zijn handen, afgegleden naar haar nek, stonden op het punt er druk op uit te oefenen. Haar nek krampachtig vast te zetten in een wurgende greep, zorgde ervoor dat hij één keer geschrokken naar adem moest happen. Shit. Hij was weer eens lekker bezig. Zijn ogen groot, staarde naar het beeld van de vrouw. Het beangstigde hem… Maar hij mocht niet weer bang worden, niet weer. Niet nog eens, niet zoals toen… Nee, nee… Alsjeblieft, nee! Hij wilde niet. Zijn klemde zijn kaken op elkaar, kneep zijn ogen dicht. Hij voelde gewoon dat zijn greep op haar nek steviger werd. Maar hij kon niets doen. Hij keek enkel vanaf een afstand toe. Hij wilde het niet. Het moest stoppen alles.
Nu wist hij het weer. Hij wist het maar al te goed. De reden waarom hij werd gekozen, waarom Deshas hem dingen wilde leren. Hij moest het gezien hebben. Het moest. De reden waarom hij geen mens meer kon doden, niets meer durfde te doden. Hij was bang voor de dood. Of deze nou hem in beslag nam, of een ander. Hij was er bang voor. Net zoals die mislukte poging van Anna, toen hijzelf bijna dood was geweest. Eerste aanraking met zijn grootste talent. Groter dan alles wat hij kon. Alles wat hij voelde, zijn verdriet, zijn angst… Alles werd omgeschakeld naar woede, woede die hem dreef tot krankzinnige dingen. En daarom mocht hij geen angst meer tonen voor iets, voor niets. Hij had godverdomme iemand bijna met zijn blote handen gedood, hoe kon hij? Ja, hij was onwetend. En daar ging het juist om. En nu deed hij het weer, herhaling van alles.
Alles stopte. Liet haar los, durfde zijn ogen niet te openen. Pas toen hij zich realiseerde wat zijn positie zo ongeveer moest zijn opende hij langzaam zijn ogen. Naar haar nek durfde hij niet te kijken, was ook meer met zijn aandacht ergens anders. Wat was… Verdomme. Hij had het weer eens geflikt, en hij kon er niets aan doen. ‘Maldito,’ gromde hij zachtjes. Hij zat vast. Zij zat vast. Ze zaten beiden vast door hem, enkel omdat hij zichzelf niet in de hand had gehad. ‘Lesaiah?’ fluisterde hij zachtjes, richtte aarzelend zijn aandacht op de vrouw. Hij mocht zijn blik niet richten op haar nek, dan zou het weer gebeuren. Zou hij haar weer pijnigen, met zijn blote handen. Hij wist maar al te goed wat hij had gedaan. De kleine doos truc. Haatte het eigenlijk dat hij het kon. Ja, het was magie van een hoge graad. Maar het was dom dat hij het altijd onbewust deed. Hij deed het iedere keer als hij bang was, dan sloot hij zich weg van de buitenwereld. Die hem bang maakte. Maar confronteerde zich eigenlijk met zijn grootste angst. En nu had hij het weer gedaan, maar vreemd genoeg had hij haar meegenomen. In die krappe ruimte die normaal ruim genoeg was voor een persoon. Hij was het niet gewend om het groter te maken, kon het ook niet. Hij wist het eigenlijk niet. Als al zijn energie opraakte en hij moe was ging het pas weg. Want het at zijn energie op, met de seconde meer en meer. Het was enkel een kwestie van geduld voordat ze eruit konden.

» Hopelijk kun je er wat mee x')

Hij werd gek, balanceerde zowaar zelf op dat koord. Hij was bang, wilde niet meer. Het liefst zou hij zijn handen om zijn eigen nek plaatsen, zichzelf wurgen. Uit deze hel halen, maar hij gaf haar enkel rust. Meer niet. Gaf haar wat hij haar niet moest geven. Als je iemand brak moest je deze achterlaten, laten wegkwijnen in zijn of haar zelfmedelijden. En dat was dat. Maar hij bleef maar, kon haar niet loslaten. De grijns wilde niet van zijn gelaat af, bleef er maar op staan. Was erin gegraveerd, kon er niet meer afgewist worden. Zijn ogen groot, irissen kleiner. Bloed dat gonsde in zijn oren, een hartslag die alles overstemde. Laat het stoppen, laat het stoppen alsjeblieft. Hij smeekte in zijn gedachtes, wilde het niet meer. Maar zijn lichaam weigerde dienst, weigerde te stoppen. Het gaf geen gehoor aan zijn wanhopige smeekbedes. Verwarring, pure verwarring zorgde ervoor dat zijn beeld wazig werd. Hij zag het niet meer goed. Hij wilde niet dat hij andere dingen ging zien dan de werkelijkheid, hij wilde het niet… Kon niets doen.
Duisternis, het enige wat hem een veilig en geborgen gevoel gaf op het moment. Het gevoel waar hij naar verlangde, wat hij nodig had – wilde hij ooit stoppen. Het had niet zover mogen komen, wat had ze in godsnaam met hem gedaan? Hoe had ze hem zover kunnen drijven, zelfs toen hij helder was geweest in zijn hoofd, zelfs toen hij haar had gebroken… Haar mentaal kapot had gemaakt, haar liet vallen in die duisternis – die eenzaamheid. Haar liet realiseren dat ze alleen op deze vreselijke wereld stond. Dat zelfs de personen die ze bijna vertrouwde, mensen die ze als dierbaar had aangezien, haar allemaal in de steek zouden laten wanneer ze ze het meest nodig zou hebben. Nu, in een moment als dit. Niemand had hem van haar afgetrokken, stopte hem. Er was niemand. Maar niemand zou ze ook kunnen zien, pas als hij uitgeput zou raken. Fysiek, mentaal niet. Mentaal zou hij helemaal in kunnen storten, maar zijn magie zou blijven. Fysiek moest hij kapot gaan wilde zijn magie zijn kracht verliezen.
Die duisternis kwam ook nog eens. Enkel omdat hij het zo wanhopig wilde, zorgde er onbewust voor dat hij zijn zin kreeg. Hij had zijn ogen dichtgeknepen, enige uitvlucht om niet te kijken naar haar. Enige manier waarom hij niet dat vreselijke beeld weer voor zich zou krijgen. Wist hij veel dat het bij lange na niet kon tippen aan het beeld dat hij altijd kreeg in een situatie als dit. Het maakte hem kapot, steeds meer. Hij wilde het niet zien, maar kon er niet voor zorgen dat hij het niet zag. Dat hij zijn gedachtes niet liet vertroebelen en hierdoor zijn grip op de werkelijkheid verloor. Enkel de gedachte aan dat het Lesaiah was… Dat was zijn zwakke houvast, en het zou maar een kwestie zijn voor tijd, voordat hij zelfs die gedachte niet meer kon aanhouden. Hij maakte zichzelf kapot hiermee, steeds meer. Herinneringen… Ze verscheurden hem, van binnen.
Hij had haar uiteindelijk los kunnen laten. Het enige wat hij eerst had kunnen doen was staren naar zijn trillende handen, vol ongeloof. Zijn blik vestigde zich eerst, overal op. Behalve de vrouw. Hij wilde zijn rug rechten, maar stootte zijn hoofd. Man, hoe klein was deze ruimte wel niet? Hij was flink gegroeid sinds de laatste keer dat hij het trucje had uitgevoerd. Hij wreef met een hand over zijn achterhoofd, had zijn ogen weer gesloten. Klap op zijn hoofd was hard aangekomen, omdat hij het niet had zien aankomen. Langzaam opende hij zijn ogen, werd gedwongen gelijk naar haar te kijken. Zijn hand zakte af naar zijn nek, liet hem al snel voor zijn mond glijden. Hij voelde zich misselijk, had het gevoel dat hij ieder moment kon gaan flauwvallen. Was ze… Hij zijn wijs en middelvinger in haar nek, wilde haar halsslagader checken. Alles leek stil te staan. Hij kon niet meer ademen, zijn hart leek niet meer te kloppen. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als – Wacht… Zijn hand zakte naar onder, haalde hem weg bij zijn mond. ‘Lesaiah,’ zijn stem niet meer dan een zachte fluistering, zijn stem die trilde. Meer kreeg hij niet over zijn lippen.
Hij bleef een tijdje naar haar staren, en dan voornamelijk naar haar nek. Rood, rode plekken van waar zijn vingers hadden gezeten. Waar zijn handpalm zich had geïnstalleerd. Waar hij de greep had verstevigd. Hij haalde diep adem, slaakte vervolgens een zucht. ‘Het spijt me,’ prevelde hij, wist dat ze het niet kon horen. En dat was de reden waarom hij het kon zeggen. Anders had hij het nooit over zijn lippen gekregen. Hij wist niet waarom, maar opnieuw handelde zijn lichaam uit zichzelf. Maar deze keer vond hij het niet erg, nee het was niet erg. Hij sloot haar in zijn armen, duwde haar tegen zich aan. ‘Het spijt me zo erg.’ Waarom had hij het zover laten komen? Waarom was hij niet weggelopen toen het nog ging. Zijn adem stokte in zijn keel. Shit. Hij liet haar los, wilde weer recht gaan zitten – stootte opnieuw zijn hoofd. Een geschrokken ‘Au,’ verliet zijn mond bij het voelen van de klap. Had hij nou echt niet meer ruimte kunnen creëren? Een grotere ruimte. Maar nee. En het ergste van alles; het zou nog wel een tijdje duren voordat ze eruit zouden kunnen. Niemand zou het kunnen zien. Want de zogenaamde ‘doos’ waar ze inzaten, was voor de buitenwereld even groot als zijn handpalm. Dat was ook waarom het zoveel moeite koste om alles in stand te houden. Maar adrenaline was een goed hulp middel, en het zou nog wel een tijdje in zijn bloed zitten.
Hij wist niet echt welke positie hij zichzelf moest geven op het moment. Alles voelde onhandig en ongemakkelijk aan. Maar waarom ongemakkelijk? Hij had het eerst toch nog zo fantastisch gevonden dat hij op haar had gelegen. Nou, nu kon hij het weer flikken. En toch ging het niet. Hij wist niet waarom. Als hij zijn rug probeerde te rechten stootte hij zijn hoofd, en dat was nou ook weer niet zo fijn. Hij slikte onhoorbaar, hoe moest hij nu – Zijn gedachtestroom stopte abrupt. Nee, shit, verdomme… Ze opende haar ogen. Het liefste had hij gewild dat ze bewusteloos was gebleven totdat hij weg kon. Hij wilde niet dat iemand zo zag. En nu zou zij het zien met haar blote ogen. ‘Ergens waar niemand ons kan vinden,’ antwoordde hij haar vraag in één ademstocht, ‘En het zal nog wel eventjes duren voordat we wegkunnen.’ Hij wist niet zo goed waar hij zijn handen moest laten. Waar hij ze ook zou laten, zij zou hem vast een klap geven. Hij krabde in zijn nek. ‘Het ligt eraan hoelang het duurt voordat ik fysiek niet meer verder kan,’ legde hij het wat beter uit, voelde niet echt behoefte om er een specifieke omschrijving van te geven. Dan was het waarschijnlijk van: O, dit? Nou, kijk ik was bang weet je wel, en toen stopte ik ons in een doos. Leuk hè? Nee, dat ging niet werken. Hij kwam haar aarzelend weer onder ogen. ‘Gaat het?’ vroeg hij met een hese stem. Hij probeerde zijn ogen gericht te houden op de hare, maar hij kon het niet helpen dat ze af en toe toch stiekem afdwaalden naar haar nek.

» O, nu is hij weer lief ;D
» Je weet wat je te doen staat, DOEHET >U

Hoe kon hij het op dit moment überhaupt in zijn hoofd halen om haar tegen te werken? Hij liet haar gewoon haar gang gaan, gaf haar haar ruimte. Voor zover had dat kon. Hij was groot, had een beetje haat aan zijn lengte op het moment. Hij wilde zijn hoofd niet iedere keer stoten als hij probeerde recht te zitten, maar als hij zijn rug niet na een bepaalde tijd zou rechten zou hij morgen weer pijn hebben. Hij was het niet gewend, zat natuurlijk niet altijd perfect recht. Maar omdat hij zichzelf niet in een comfortabele positie kon plaatsen zou het waarschijnlijk alleen maar erger worden. Zij scheen er geen problemen mee te hebben, was dan ook wel kleiner dan hem. Stiekem wilde hij nu eventjes net zo klein zijn als Fealwen, dan kon hij hier misschien nog wel in staan! Nee, dat was ook overdreven. Maar dan kon hij tenminste wel recht zitten en had hij wat meer ruimte, want dit was gewoon ondragelijk. Het was dat hij niet claustrofobisch was, anders was hij nu allang van de wereld. Was hij misschien doorgegaan met het wurgen van de vrouw. Een koude rilling kroop over zijn rug bij het idee. Nee, niet aandenken. Het was nu allemaal weer goed. Ja… Alles was weer goed.
Hij kneep zijn ogen ietwat gefrustreerd dicht, perste zijn lippen op elkaar. Niet. Op. Ingaan. Het zou het enkel nog erger maken. Maar moest ze nou zo dom doen? Juist op dit moment? Eerst leek het nog wel alsof ze hem wilde irriteerde met het feit dat ze op veel gebieden slimmer was dan hem, maar hij had zich daar allang bij neergelegd. Het zij zo, hij wist dat hij zijn leven een beetje had verspild aan zinloze dingen. Kon niet ontkennen dat hij lezen ooit had gehaat, in een bepaalde periode van zijn leven. En dan juist nú moest ze doen alsof ze hem niet snapte? Van al de momenten dat hij het had gewild, dat ze iets niet begreep of wist, moest ze juist het moment pakken waarop hij het niet wilde. ‘Ben je soms doof?’ kwam er uiteindelijk toch uit, kon zich niet meer inhouden. Hij keek haar aan, was overduidelijk geïrriteerd. ‘Ik heb ons opgesloten. Zowel jij als mezelf. Wil je het zo graag horen? O, Alejandro heeft zijn eigen krachten niet onder controle. Nou fijn voor je. Dus stop nu maar met dom doen, ik weet dat je het enkel doet omdat je het erin wilt wrijven.’ Hij snoof, wendde zijn blik af. Stom wicht.
Maar zijn chagrijnige houding verdween al snel bij het horen van haar woorden. Maakte plaats voor een nogal bedroefde. Ja, hij had haar gewurgd. Dat wist hij nu ook wel. Waarom moest ze ook echt alles erin wrijven? Kon ze voor een keer niet eens ophouden? Hij had nog liever dat ze hem sloeg dan dit. Alles liever dan dit. Hij voelde haar blik gewoon branden, hoewel hij haar niet aankeek. De beschuldiging. Alles eraan, hij wilde het niet zien. En wist toch hoe het eruit zag, had toch het gevoel dat hij haar al aankeek. Hij kon het niet, hij kon zijn blik niet op haar richten. En hoewel dit eerst een situatie was geweest waar hij om had gevraagd, was hij er nu als de dood voor. Was als de dood voor haar. Haar beschuldigingen, het feit dat hij haar had gewurgd. Alles. Hij wist niet wat hij moest doen. God… Hij wist het gewoon echt niet.
Hij hoorde het verschil in haar stem, kon er aan horen dat die blik nu misschien minder fel moest zijn. Maar hij was er vast en zeker nog wel, zou daar ook wel blijven. Aarzelend keek hij op. ‘Ik…’ begon hij zachtjes, maar meer kwam er niet. Verdomme, moest hij zich nou werkelijk zo erg voorschut zetten voor haar? Dit was dus niet wat hij wilde. Hij slaakte een zucht, probeerde alles weer eventjes onder controle te houden qua gedachtes. ‘Je had voor een keer in je leven lief tegen me kunnen zijn en kunnen liegen?’ merkte hij op, maar zijn stem was niet meer dan een zachte aarzelende fluistering. Zijn houding loog weer, straalde weer die eeuwige zelfvertrouwen uit. Terwijl zijn stem liet doorschemeren hoe onzeker hij wel niet was, hoe bang hij wel niet was en hoezeer hij hoopte dat hij zo snel mogelijk zou worden bevrijd uit deze hele situatie.
Alles sprak elkaar tegen. Zijn houding, zijn stem. Zijn gevoelens, zijn gedachtes. Alles. Het moest stoppen hij kreeg er hoofdpijn van. ‘En je had het er zelf naar gemaakt,’ murmelde hij zachtjes, ‘Ik heb jou toch ook niet gevraagd waarom je mij een klap hebt gegeven? Waarom je zo nodig zoveel moest drinken? Dus vraag mij dan ook niet waarom ik… Waarom ik…’ Hij probeerde het te zeggen, maar kon het niet over zijn lippen krijgen, ‘Waarom ik… Het gaat je gewoon niets aan, entendido?’ Hij keek weg, wist niet precies wat hij nou moest denken. Hij wist maar al te goed hoe hij zich het grotendeels voelde. Alles kon hij benoemen. Maar het feit dat hij zich zowaar ongemakkelijk voelde in de situatie verbeterde hem niet echt. Het maakte er dingen alleen maar erger op, en hij wist weer eens niet wat hij eraan moest doen. Waarom wist hij de laatste tijd niets meer? Het was irritant en frustrerend, niet meer en niet minder.

* Entendido = begrepen
» En je post is niet kak, lieverd c:

Hij wist eigenlijk niet hoelang hij dit nog vol ging houden. Zijn houding. Het zou een kwestie zijn van uithoudings vermogen. Als hij fysiek moe zou worden zou hij fouten gaan maken in zijn houding, zou waarschijnlijk laten doorschemeren hoe verward hij zich wel niet voelde op het moment. Alles bracht hem in de war. Het feit dat hij zichzelf niet onder controle had, herinneringen die in hem opkwamen en natuurlijk de vrouw. Die daar zat. Door haar was alles begonnen. Waarom haar? Zelfs toen hij helder in zijn hoofd was kon hij het niet helpen dat hij onbewust eventjes stilstond bij die vraag. Wat had zij dat al die anderen niet hadden gehad? Het feit dat hij haar niet scheen te kunnen ontlopen? Het feit dat het lot haar goedgezind was? Het feit dat haar ogen hem stiekem, ergens in zijn achterhoofd, deden denken aan Sophia? Hij wist het niet… Hij wist het echt. Hij wist ook niet echt hoe hij zich erbij moest voelen. Handelde enkel automatisch qua houding, mocht nooit wat door laten schemeren. Nooit. Niemand hoefde het te weten, het was zijn probleem. Hij wilde niet dat iemand het zou weten, en dan al helemaal Lesaiah niet. Hij zag haar er eigenlijk wel al voor aan om het door te vertellen, alles.
Hij slaakte een zucht, keek haar aan. ‘Dat ik zeg dat je niet kunt liegen, betekend niet dat het niet mag,’ hij trok zijn mondhoeken omhoog, kreeg een zwakke glimlach op zijn gelaat, ‘Het is wel schattig als je het probeert.’ Zijn stem was hees, ietwat schor, maar niet meer zo laag. Hij trilde lichtjes, liet doorschemeren hoe onzeker hij was op het moment. Maar zijn zelfverzekerde houding zou dit natuurlijk weer tegenspreken. Dat deed het altijd. Hij had geen medelijden nodig, hoefde niet getroost te worden. Als hij zijn zin kreeg was het genoeg, meer had hij niet nodig. Hij vroeg niet om meer, en had er ook geen behoefte aan. Hij hoefde zich niet aan te stellen om zich goed te voelen. Hij hoefde geen knuffel en liefkozende woordjes om ervoor te zorgen dat hij kon glimlachen. Nee, niet meer. Nooit meer zou hij die nodig hebben. Hij wilde het niet. Hij wilde het gewoon niet.
Shit. Hij sprak zichzelf tegen, was te danken aan het feit dat hij niet uit zijn woorden kwam. Erover struikelde en wonder boven wonder nog niet begon te stotteren. ‘Als het mij niet aangaat… Gaat het jou ook niet aan wat er in mij omgaat,’ mompelde hij zachtjes, wist niets beters. Hij was weer eens lekker bezig. Verwarring, angst en woede waren de voornaamste dingen die hij nu voelde. En dan was hij nog niet eens kwaad op haar, maar op zichzelf. Dat hij zichzelf niet in de hand had gehad, zichzelf in de problemen had gewerkt. En hij kon er nu niet meer uit. Kon ze nou niet voor een keer haar mond houden? Alsjeblieft zeg, hij werd er gek van. Gewoon eventjes stil zijn, kon hij zijn ogen sluiten en proberen te slapen. Dan zou het tenminste snel over gaan. Maar nee hoor, mevrouwtje moest perse praten. Bla bla bla, hij had er zo geen zin meer in. Dit was het allemaal niet waard.
Haar zin werd niet afgemaakt, kreeg ze de kans niet voor. Hij voelde wel lichte verandering in druk, maar kon gewoon blijven zitten. Half dan. Totdat mevrouwtje op hem moest vallen. Haar armen die zich om hem heen sloegen, zijn handen die zich om haar schouder klemden als lichte reflex. Zijn adem die stokte in zijn keel, zijn ogen die groter waren geworden. Wist niet wat er nou precies gebeurd was. Maar hij kon niet toegeven dat hij nu wel een fijnere positie had dan eerst. Zo snel als ze haar armen krampachtig om hem heen had geslagen, zo snel liet ze hem ook weer los. Zorgde wel gelijk dat dat benauwde gevoel verdween, in één enkele tel was het weggeëbd.
Hij fronste, snapte haar niet. ‘Waar heb je het in godsnaam over?’ Hij klonk verontwaardigd, was dit ook. ‘Dat je me werkelijk zo laag inschat,’ murmelde hij, keek weg. Nu pas realiseerde hij zich dat hij haar schouders nog vast had, liet ze gelijk los. ‘Jij bent hier nu wel degene die… Op mij ligt, oké? Als ik dit op mijn geweten zou hebben zou ik bovenop liggen, dat je het weet.’ Hij beet het half toe. Dat ze het wist. Hij was dominant en liet dit ook blijken. Hoewel hij nu niet echt zo overkwam, maakte maar een vreemde indruk. Met zijn stem die zijn houding tegensprak. ‘En het was geen moordpoging,’ merkte hij ineens op, ‘Je maakte het er gewoon naar.’ Natuurlijk, de schuld op een ander schuiven. Wie hield hij voor de gek? ‘Nou, wees een lief en ga van me af.’ Alsof ze dat kon, lekker slim bezig. Ze zaten… Lagen niet voor niets nu zo.

Oké, nu begon hij toch echt te twijfelen of hij niet had gelogen. Want alles wat er nu door hem heen ging sprak hem tegen, zijn eerdere woorden vooral. Maar het mocht niet, hij moest zich maar inhouden. Als hij het destijds had gekund, haar in zijn bed, prachtiger dan ooit – Nee stop, als hij daar nou aan zou gaan denken zou hij het zeker niet meer kunnen uithouden. Maar net toen hij dacht dat hij het beter hierbij kon laten, dat hij zichzelf er enkel meer zou irriteren haar op te zoeken, moest dit gebeuren. Natuurlijk. Hij had het er wel zelf naar gemaakt, en het viel nog eens zwaar om dat toe te geven. Hij dacht dat hij hersteld was; zo goed als, voor zijn doen. Maar nu, gedwongen om deze positie aan te nemen. Onder haar. Het feit dat ze hem voor een paar tellen had omarmd. Man… Dit was de ware hel. Alles hieraan was de hel. Hij wilde weg, weg hieruit. Hij kon er niet meer tegen. Als hij niet – Nee, niet zo negatief. Hij kon dit wel. Hij zou haar laten zien dat hij het kon, haar het tegendeel bewijzen. Dat zou haar leren. Natuurlijk waren er ook nog zoveel andere manieren om haar te leren dat ze niet met hem moest spotten, maar op dit moment was dit de enige die hij kon toepassen. Jammer genoeg.
Het was onvermijdelijk om haar niet aan te kijken. Hij kon niet wegkijken, had het gevoel dat ze zijn blik vasthield. Terwijl ze dit niet eens zou willen. Zijn ogen vernauwden zich, keken haar fel aan. ‘Dat iets pijn doet betekend niet dat het gelijk een moordpoging is,’ wierp hij haar tegen, ‘En wat ben je toch weer goed in de schuld op anderen schuiven. Net zoals het hele: Alejandro heeft mij te veel laten drinken! Gedoe van je. Ik heb je niet eens gedwongen die hele fles naar binnen te werken, achterlijk mens dat je bent! Ik had je zelf geprobeerd te stoppen, en jij beweert nog steeds koppig dat je het niet meer weet?’ Hij rolde met zijn ogen, stopte met praten. Hij had hier geen zin meer in, dit kinderachtige gedoe. Zijn stem te verheffen terwijl het niet nodig was. Hij maakte zichzelf er doof mee, kreeg de woorden net zo hard terug door de terugkaatsing tegen de wanden. Maar hij kon het niet helpen. Ze haalde gewoon het bloed onder de nagels vandaan, maakte hem zo ongelofelijk pissig. Hij wist niet wat ze precies deed of hoe ze het voor elkaar kreeg om hem zo te irriteren. En tegelijkertijd… Hij kon niet ontkennen dat hij de positie ergens licht begon te waarderen, fijn vond. Maar dat kwam enkel en alleen door het feit dat ze een vrouw was, meer niet.
Hij klemde zijn kaken op elkaar, ontblootte zijn tanden een beetje. Nu moest ze echt haar mond houden of hij zou… Hij zou… Wat zou hij eigenlijk doen? Ja, het was waar dat hij haar nu wel weer kon wurgen, maar deed het toch liever niet. Dan zou ze weer van die slechte ideeën krijgen. Niet te zwijgen over de herinneringen die dan in hem opkwamen. Afleiding, dat had hij nodig. En hij wist precies hoe hij het zou krijgen, want je moest wel heel erg slim bezig zijn wilde je in deze situatie geen afleiding kunnen vinden. Langzaam hief hij een hand op, liet die ongegeneerd in haar nek glijden, trok haar dichter naar zich toe. ‘Lesaiah, geef toch toe,’ grijnsde hij, ‘Dat je dit stiekem ergens heel erg fijn vindt.’ Ging hij weer, kon het gewoon niet laten. Wie zou het in godsnaam wel kunnen laten? Ja, een klein jongetje van twaalf. Dat was een ander verhaal. Maar hij… Met zijn gewoontes, hij kon het gewoon niet laten.
Zijn andere hand gleed af naar haar onderrug, bleef haar aankijken. ‘Je weet dat je me helemaal niet onder je uit wilt hebben,’ fluisterde hij, ‘Zoals ik al zei: Je bent slecht in liegen, lieve Lesaiah.’ Oké, nu liet hij wel blijken dat hij had gelogen, maar het was gewoon te mooi om waard te zijn. Alles. En vooral aangezien ze nu niet dronken was, dus hij hoefde nergens rekening mee te houden. Hij zou nu geen misbruik kunnen maken van de situatie, aangezien… Tja, hij profiteerde enkel. Maar daar was toch niets mis mee? Natuurlijk riskeerde hij het weer om een klap te krijgen, maar erger kon het toch al niet worden. Ondanks dat hij weer de goede oude – verkeerde opmerkingen makende – Alejandro leek, viel het hem nog zwaar dat hij haar had gewurgd. Zocht enkel afleiding, maar dat zou zij waarschijnlijk niet snappen.

» Maakt niet uit heur, hij is bruikbaar o3o
» And eventhough he's acting like a jerk, I still feel sorry for him c:

Zijn blik dwaalde af, geen grijns meer. Ogen bijna gesloten, sloot ze uiteindelijk en probeerde zichzelf te concentreren op wat ze zei. Hij mocht niet… Moest niet… Geduld had hij genoeg, maar zelfbeheersing was een ander verhaal. Vroeger had hij meer problemen gehad met zijn handen thuis houden op het gebied van anderen geen klap te verkopen, en dan ook echt een harde klap. Agressie problemen kon je het niet echt noemen, en het kwam ook nooit zo ver dat hij ooit iemand echt bewusteloos had geslagen. Meestal werd hij weggetrokken of iets in die trans, werd er tegen hem gezegd dat de ander het niet waard was: want dat was het enige wat werkte op het moment bij hem. De hele wereld was het op een gegeven moment niet meer waard, besloot hij uiteindelijk. Gedroeg zich daarom ook zo lekker ongeïnteresseerd in letterlijk alles. Behalve het hele onderwerp vrouwen, maar dat lag anders. Een avondje zou hij interesse tonen, om vervolgens de volgende ochtend te doen alsof er nooit wat was gebeurd. Man, wat miste hij die tijden. Onbezorgd, alles zo simpel. En nu was hij verplicht om een plek te blijven, wat al vreemd was voor zijn doen. En dan was er ook nog iemand in zijn leven gekomen die hij niet leek te kunnen vermijden. Een persoon dat hem mateloos irriteerde, ervoor zorgde dat hij zijn zin niet kreeg – hoe hard hij er ook zijn best voor deed en boven alles; ook nog eens iemand was die hij normaal zo al kapot had gemaakt van binnen. Dom mens leek de rollen om te draaien, waar hij niet tegen kon.
Hij knipperde met zijn ogen, keek de vrouw weer aan. ‘Nou, zo kom het nu eigenlijk wel over,’ merkte hij op, ‘Alsof ik hier wil zitten… Met jou. Je irriteert me tot op het bot. Als ik kon was ik allang verdwenen van deze plek zodat ik je nooit meer hoef te zien. Haat is een groot woord – neiging om het te gebruiken is er wel, maar ik mag je niet. Wil je het dan zo graag horen?’ Nee, haten kon hij niet. En het was onmogelijk als hij iemand als Lesaiah moest haten. Ondanks dat hij het niet graag toe gaf, bleef ze qua uiterlijk mooi. Prachtig zelfs. En als hij niet had geweten van die tatoeage dan… Tja, wat dan? Dan had hij haar zelfs niet kunnen… Niet niet kunnen mogen. Vreemde zin, wist niet echt hoe hij het moest verwoorden. Maar twee keer ontkenning was positief. Maar hij zat er wel. Dus had hij eventjes geluk gehad. Er was niets erger dan een bloedmooie vrouw met een lelijke persoonlijkheid. Dat zou zijn dood nog eens betekenen. Figuurlijk dan.
Zijn grijns verdween, keek haar enkel met grote ogen aan. Hij sloeg zijn ogen te hemel, klemde zijn kaken op elkaar. Man, waarom moest ze nou zo moeilijk doen. Niemand zou het zien, niemand zou het horen. En alsnog moest ze weer zo… Lesaiah-ig doen. Het was irritant, vreselijk irritant. Zijn hand gleed van haar onderrug af, richtte zijn blik weer op haar. ‘Ik ben toch vrij om van mening te veranderen?’ begon hij, had toch niets beters te doen, ‘En je weet toch hoe mannen in elkaar zitten? Als je ze niet geeft wat ze willen krijgen ze inderdaad meer energie. Maar als je mij nou voor één keer geeft wat ik wil… Want zoveel energie zal ik niet meer hebben aan het eind, als je me snapt.’ Ja, lekker subtiel. Maar als ze het zo wilde, kon ze het krijgen. Dan gaf hij haar een reden die volkomen normaal was, met mate dan, en waardoor zij achteraf haar zin zou krijgen. En hij ook nog eens, twee keer. Dus twee vliegen in een klap. Maar het zat er gewoon aan te komen dat ze hem nu een klap zou geven voor zijn verkeerde gedachtestroom. Maar ach, nu had hij tenminste wel de tijd om zich mentaal erop voor te bereiden.
‘O ja,’ begon hij ineens bedenkelijk, ‘Ik wilde nog wat zeggen, over jou hele: laat me los gedoe. Ik heb je niet eens vast.’ Hij sloeg zijn armen om haar middel, drukte haar tegen zich aan. ‘Kijk,’ glimlachte hij, ‘Nú heb ik je vast. Zit toch een verschil tussen, nietwaar?’ Hij behandelde haar als een klein kind, maar vond het maar wat leuk. Hij plaagde haar, irriteerde haar. Maar zij irriteerde hem ook, dus wat was er dan zo erg aan? Maar nu dacht hij er niet eens over na om haar nog los te laten. Ze mocht hem slaan, bijten, krabben, wat ze maar wou. Maar hij zou niet loslaten, vond het wel goed zo. Zijn glimlach verdween ineens, ogen werden groter. Nee, niet nu. Hij was net zo -
Zijn spieren spanden zich aan, duwde de vrouw ietwat krampachtig tegen zich aan. Hij kneep zijn ogen dicht, voelde hoe de zwaartekracht hem dwong van positie te veranderen. Eerst lag hij, toen voelde het alsof hij zat – maar hij weigerde zijn ogen open te doen, en uiteindelijk voelde het alsof hij lag… Zijn greep was alleen maar steviger geworden, alsof hij bang was. Was hij ook, ergens. Vage slechte herinneringen aan het hele doos draai gedoe. En o wee als er nu kleine kindjes mee aan het spelen waren. Pas toen het tot hem doordrong dat er niets meer veranderde aan zwaartekracht opende hij langzaam zijn ogen, realiseerde zich toen waar hij mee bezig was en liet haar los. Zette zijn handen naast haar hoofd neer en duwde zichzelf een beetje overeind. ’S-Sorry,’ murmelde hij zachtjes, schaamde zich overduidelijk voor het feit dat hij haar zo stevig tegen zich aan had geduwd, ‘Dat was niet mijn bedoeling.’ Hij richtte zijn blik op haar, slaakte een zachte zucht. ‘Snap je nu dat ik hier echt niets mee te maken heb?’

» FF - ik kreeg er niets normaals uit :c
» Sowwy, hopelijk is hij bruikbaar ;D

Hij lachte zachtjes, keek haar aan met pretlichtjes in zijn ogen. ‘Ik ben en blijf een man, en jij bent en blijft een prachtige vrouw,’ merkte hij op, ‘Het is onmogelijk voor mij om het niet te proberen. Want dan zou ik me eens af moeten vragen wat ik wel niet denk, als ik het niet eens probeer. Want niet geschoten is altijd mis.’ Hij zweeg, dacht eventjes na. Hij opende zijn mond, wilde weer wat zeggen, maar Lesaiah was hem voor. Begon hem uit te schelden. Zijn glimlach verdween, kon haar enkel beledigd aankijken. Hij wist dat zijn opmerkingen niet altijd gepast waren, maar hij had ergens wel een punt gehad. Hij trok uiteindelijk een mondhoek omhoog, schonk haar een schuine spottende grijns. ‘Zorg er maar eens voor,’ daagde hij haar uit, ‘Ik ben geen hondje dat zomaar bevelen aanneemt en ze ook uitvoert. Ik zeg wat ik wil, wanneer ik wil. Dit is míjn doos. Dus mag ik doen wat ik wil, wanneer ik wil.’ Dat ze het wist. Hij had het immers wel niet expres gedaan, dit hele doos gedoe. Maar het was alsnog zijn doos, en niet die van haar. Het was zijn eigendom, en het was maar toeval dat zij er toevallig bij was. Nou… Dat eigenlijk ook niet. Ze hadden het er zelf naar gemaakt. Ja, beiden. Hoewel ze het stug zouden ontkennen.
Zijn ogen knepen zich strakker dicht, kaken klemden zich op elkaar. Shit, nee… Had ze niet moeten doen. Nu werd de drang des te groter, eveneens als zijn geweten. Stomme zwaartekracht, stomme ongemakkelijke situatie. De druk ze op hem uitoefende was pijnlijk, te veel. Zorgde ervoor dat hij eventjes geen adem meer kon halen, alle lucht uit zijn longen werd geperst. Het voelde vreselijk, alles behalve fijn. Hoewel hij tijdens hun eerste ontmoeting waarschijnlijk een moord zou hebben gedaan voor een situatie als dit. Maar nu leek het een ware nachtmerrie. Ze moest hem loslaten, hij moest haar loslaten. Maar die angst ergens diep in hem zorgde ervoor dat zijn armen weigerde haar los te laten, pas toen het bleek dat het veilig was. Toen niets meer bewoog, op hun twee na dan.
Zijn blik had hij eventjes op haar gericht, wanneer ze iets zei. Maar keek al snel weg toen hij de lichte blos op haar wangen spotte, kon het beeld niet verdragen. Alles hieraan was ondragelijk. Normaal zou hij er nooit problemen mee hebben gehad, maar hij voelde zich nu gewoon zo… Niet zichzelf, zou het stom vinden als hij nu misbruik maakte van de situatie. ‘Fijn,’ was zijn enige reactie op haar instemmende woorden, die overigens niet harder waren dan een hese fluistering. Niet dat hij hard wilde praten, maar dat hele hese gedoe moest uit zijn stem. Maar opnieuw kon zijn stem weer eens niet liegen, eveneens als zijn houding op het moment. Het hele dominante deel leek uitgewist te zijn, verdwenen. Maar dat kwam enkel omdat hij zich schaamde. Schaamde voor het feit dat hij haar zo stevig had vastgehouden, omdat hij bang was. En hij schaamde zich als de dood voor zijn stomme angsten. Niet dat zij het zou weten, maar het ging om het idee.
Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd, steunde op een hand en wees naar zijn wang. ‘Sla hier maar,’ merkte hij op, ‘De vorige keer heb je mijn andere wang al pijn gedaan. En ik denk dat je nu wel een reden hebt om me een klap te verkopen, nietwaar? Alhoewel… Ik zou dan ook een reden hebben om jou een klap te geven. Maar als man zijnde geef je een vrouw nou eenmaal geen klap.’ De eerste keer had ze hem een klap gegeven omdat hij een verkeerde opmerking had gemaakt, had hij nu ook gedaan… En toen had ze hem er geen klap voor gegeven. Maar hij had haar te stevig vast gehouden, en eigenlijk wilde hij die klap meer omdat het hem weer wakker zou schudden. Maar dat hoefde zij toch niet te weten? Nee. Het was onnodige informatie, die alleen haar ego zou strelen en meer niet. En daar was hij niet op uit.

» Mijn Aliratie laat me vandaag in de steek :c

Hij wilde niet naar haar kijken. Het ging gewoon niet. De plekken in haar nek die langzaam rood kleurden, lieten zien wat hij had gedaan. Dat hij zijn controle was verloren, terwijl hij nog zo helder was geweest voorheen. Hij was in zijn element geweest. En ondanks dat dit ook deels zijn element was, voelde hij zich er gemakkelijk bij. Hij wist niet waarom, maar het was toch gebeurd. Hij was de controle verloren, kon zich dat niet vergeven. Hij kon het niet goed praten. Niets. Hoe had ze hem zover kunnen krijgen? Hij had de overhand gehad, de touwtjes lagen in zijn handen. En toch had ze ze stiekem weten af pakken, alsof ze – zonder dat hij het doorhad, de rollen langzaam omdraaide. Hem vervolgens kon uitlachen dat hij het niet door had gehad. En hoe. Hoewel ze nu wel bloosde, zag hij het heel anders voor zich. Hij wilde weg hier, zo snel mogelijk. Hij haatte het als hij zichzelf voorschut zette, en hoe langer ze hier bleven… Hoe erger het werd. Normaal wist hij altijd wel de profiteren in situaties als deze, werkelijk alle situaties waren goed voor hem. Maar zodra die vervloekte vrouw zich ermee begon te bemoeien leek zijn geluk verdwenen te zijn. Hij wilde het terug, ze had het van hem afgepakt.
Zichzelf nog meer verlagen, daar had hij geen moeite mee. Hij had toch al genoeg domme dingen gedaan vandaag en legde zich snel bij dingen neer, had snel vrede met dingen op dat gebied. Het maakte hem eigenlijk niet meer zoveel uit, er kwam een bepaald punt waarop hij werkelijk niets meer om dingen gaf. En in dit geval was Lesaiah dat ding. En zijn waardigheid. Wat had het eigenlijk voor zin? Waarom zou hij het nog proberen, ze was duidelijk geweest en hij was gewoon te koppig om het in te zien. Hij had maar pech. Driemaal was scheepsrecht, en dit was zijn derde keer. Als hij het goed had bijgehouden. En nu was het alweer niet zo gegaan zoals hij wilde, had zijn nieuwe kans weer verspild. Het was nu wel duidelijk, na drie keer herhaling van een uitkomst – in verschillende varianten, maar achteraf altijd hetzelfde, snapte hij het punt wel.
Hij sloot zijn ogen. Moest ze nou weer zo nodig dom gaan doen? Doen alsof ze het niet wist, alsof ze lief was. Want dat was ze niet. Ze was de duivel, el diablo. En meer niet. Ze bezorgde hem rillingen, enkel door die gedachte in hem op te brengen. Hij sloot zijn ogen. ‘Ik heb een verkeerde opmerking gemaakt,’ legde hij uit, ‘Daar kreeg ik de eerste keer ook een klap voor. Dus waarom nu niet? Je mag me nog steeds niet, ik ben precies dezelfde persoon in jouw ogen.’ Hij was er nog steeds van overtuigd dat ze haar beeld niet had aangepast, maar in feiten wist hij het niet. Hij wist niet hoe ze in elkaar zat qua haar mening van anderen mensen aan te passen, het beeld wat ze van hun had. Maar tot nu toe was gebleken dat ze het niet snel veranderde.
Hij richtte zijn blik op de vrouw. ‘Als we niet omgerold waren had je me allang een klap verkocht, dat weet ik zeker,’ daagde hij haar uit, ‘Bovendien heb ik je ook nog eens vast gehad… En niet zo voorzichtig ook, dat voelde jij ook wel. Kan ik overigens ook over jou zeggen. Maar, zoals ik al zei: ik ga niet zielig doen en een vrouw een klap geven, en vooral niet als ik het onterecht vind.’ Hij had er geen problemen meegehad dat ze zich zo aan hem vast had geklampt. Oké, stiekem wel, maar dat wilde hij niet toegeven. Dan voelde hij zich zo zwak, een mietje. En dat was hij niet. ‘Ik trok enkel de conclusie dat je me wel graag een klap zou willen geven op het moment door al de dingen die er in een korte tijd zijn gebeurt, en ook door eerdere analyses et cetera.’ Zou ze zich vast niet fijn bij voelen, dat hij haar had geanalyseerd. Maar niemand vond het leuk. Hijzelf vond het ook niet leuk, maar kon het niet laten om het bij anderen te doen. Dus deed hij het maar gewoon, hadden zij maar pech.