"Wat is er?" vroeg Mizuki hem bezorgd."Je kan me alles vertellen schatje ik ben er voor je. Voor altijd als je wilt". Zachtjes voelde hij haar lippen in zijn nek en hij zuchtte diep. ''Ik wil niet dat je te laat komt door mij. Vanmiddag na de lessen zie je me weer...''. Lief lachtte ze naar hem en hij probeerde blij terug te lachen. "Dat weet ik maar je bent verdrietig ik wil eerst weten wat er mis is, en dan kan ik je helpen." Hij schudde zijn hoofd. Hij had werkelijk geen idee hoe hij het haar moest vertellen. Want hoe vertel je dat je bang bent voor de reactie van je zusje. Hoe vertel je dat je veel van diegene houdt en er niet tegen kan dat ze ongelukkig is, maar weet dat je het toch moet doen. Want hij kon dit niet voor Miku verzwijgen, hij moest het vroeg of laat vertellen en daar zag hij heel erg tegen op. "Kom op, zeg het me, wat scheelt er?" bedroefd keek ze hem aan. Ze had hem op bed getrokken en zat nu op zijn schoot. Hij omhelsde haar en ademde diep in en uit. Even probeerde hij het gelukkige moment in zijn geheugen op te slaan en zocht naar woorden. ''Ik zal het aan mijn zusje moeten...'Hij slikte bij het idee van een huilende of boze of teleurgestelde Miku. Allemaal dingen die hij koste wat het kost al jaren vermeed. maar deze keer was er geen ontkomen aan en hij zou degene zijn die de glimlach van zijn zusjes gezicht veegde. ''...vertellen en ik weet niet goed hoe ze zal reageren. Ik ben bang dat ze boos word...of verdietig.'' Ongelukkig tot in het diepste van zijn ziel keek hij haar aan. Hij hield van haar en hij hield van Miku. Hij wilde ze allebei blij zien en vrolijk maken, maar nu al bleek dat dat niet zou gaan lukken. ''Ik hou van haar en als zij pijn heeft heb ik dat ook. Ze betekend zo veel voor me en nu zal ik haar pijn doen.'' Hij drukte zijn lippen in haar nek. ''En dat wil ik niet, dat maakt me bang'' Hij hield zijn ogen gesloten en zijn gezicht dicht tegen haar rug aan. Nu was alles nog goed, maar dat zou gauw veranderen. Hij hoopte dat ze hem begreep, maar zou niet gek opkijken als ze boos werd en hem niet meer wilde zien. Welk vriendje vond zijn zusje belangrijker dan zijn geliefde, welke jongen was bang om iets te vertellen aan zijn kleinere zusje. Beschaamd haalde hij zijn hoofd weg van haar schouder. Hij durfde haar niet aan te kijken, wilde de woede in haar ogen niet zien.

Mizuki voelde de tranen opkomen toen Mineko dat zei maar ze begreep het. "I-i-ik b-begrijp h-h-het, mmmaak je g-g-geen zorgen...". Ze slikte en ze keek naar de grond. De tranen drupten op de grond "Want ik begrijp het wel want mijn broer betekent ook alles voor me. Als hij ongelukkig is, ik kan me haast kapotslaan, want ik wil hem ook gelukkig zien." Ze ging naast hem zitten en zuchte diep, maar dan glimlachte ze weer "Blijf wel bij mij, beloof je me dat? Ik ga je niet eisen om bij mij te zijn. Jouw zusje is een deel van je dat zie ik zo.". Ze draaide zijn gezicht naar hem. "Waarom schaam je je zo? Je zus is een deel van je, jouw wederhelft, maar spijtig begrijpen niet alle vriendinnetjes dat ze niet het belangrijkste zijn. Maar ik ben een van de vriendinnetjes die vraagt om me niet te laten vallen, maar wel weet dat het zusje soms wel op de eerste plaats komt. Familie is voor mij ook enorm belangrijk". Ze gaf hem een kusje op zijn neus en zei dan zachtjes "Probeer het zo zacht mogelijk voor haar te brengen." Ze glimlachte. Ze was helemaal niet boos. Sasori was voor haar ook alles wat ze had. Maar Mineko verliezen wou ze niet, en Sasori ook helemaal niet. Ze zou nooit willen kiezen. Hopelijk koos Mineko om meer tijd door te brengen met zijn zus desnoods en wat minder met haar. Zonder dat ze uit elkaar moesten. Dat zou haar kapot maken.

"I-i-ik b-begrijp h-h-het, mmmaak je g-g-geen zorgen...". Mizuki klonk zo lief en begrijpend dat Mineko een rilling van geluk door zich heen voelde gaan. "Want ik begrijp het wel want mijn broer betekent ook alles voor me. Als hij ongelukkig is, ik kan me haast kapotslaan, want ik wil hem ook gelukkig zien." Ze kwam naast hem zitten en voorzichtig sloeg hij zijn arm om haar heen. "Blijf wel bij mij, beloof je me dat? Ik ga je niet eisen om bij mij te zijn. Jouw zusje is een deel van je dat zie ik zo." Hij voelde zich alweer wat beter. "Waarom schaam je je zo? Je zus is een deel van je, jouw wederhelft, maar spijtig begrijpen niet alle vriendinnetjes dat ze niet het belangrijkste zijn. Maar ik ben een van de vriendinnetjes die vraagt om me niet te laten vallen, maar wel weet dat het zusje soms wel op de eerste plaats komt. Familie is voor mij ook enorm belangrijk" Hij was zo ontzettend blij met al deze lieve woorden. Hij draaide zich naar haar toe en met nog tranen op zijn wangen lachte hij naar haar en omhelsde haar zachtjes. "Probeer het zo zacht mogelijk voor haar te brengen."

Dankbaar knikte hij al wist hij niet zeker of ze dat wel merkte. ''Dankje...Dankje Mizuki. Je bent werkelijk geweldig. Ik ben zo blij'' Hij kuste haar op haar voorhoofd en streek haar haar uit haar gezicht. ''Zo ontzettend blij dat je me begrijpt. En zo blij met jou.'' Hij liet zijn hoofd op haar schouder rusten en glimlachte gelukzalig. Door haar bemoedigende woorden had hij het gevoel dat hij het aan zou kunnen. Zijn hart liep haast over van de liefde en genegenheid die hij voelde voor dit lieve meisje. Dit moment mocht van hem nog wel wat langer duren, al wist hij dat alles op een gegeven moment voorbij gaat. Maar hij zou ervan genieten zo lang het mocht duren.

Hij keek weer naar haar en streek zachtjes over haar wang om haar tranen weg te halen. Verliefd keek hij in haar prachtig paarse ogen en was niet in staat zijn ogen ergens anders op te richten. Als gehypnotiseerd bleef hij in haar ogen kijken, verdwaald in de weerspiegeling van haar ziel. Want Mineko geloofde dat je door iemand diep in de ogen te kijken al een stuk meer te weten kwam over die persoon.