Met een schrapend geluid dat afkomstig was van de houten poten van een tafel over een houten vloer, schoof Oriël een van de tafels in het lokaal tegen een andere aan. De les van vandaag was anders dan de meeste lessen. Het was niet voor niets dat het in duo's gedaan werd. Waarzeggen door middel van dromen was lastig en gevaarlijk als het verkeerd gedaan werd. Je moest dit ook nooit in je eentje doen. Toch waren dromen hele interessante verschijnselen. Vooral met magie. Er was zoveel mogelijk. Divineren door middel van dromen was dan nog een onschuldig iets in vergelijking wat men ermee kon doen. Dromen, het was misschien wel de enige manier waarop Oriël iets van haar medemensen kon begrijpen.
Ze schudde haar hoofd even om weer terug te keren naar het hier en nu en ging verder met het verschuiven van tafels en stoelen. De twee tafels die ze tegen elkaar aan had geschoven diende als oppervlak waar straks iemand uit het duo op ging liggen. Het was meer voor de leerling zelf dan dat het enige toepassing had op de les. Je zou droomdivinatie zelfs nog staand uit kunnen voeren. Maar de meeste mensen vonden staand slapen toch niet zo prettig wat wel begrijpelijk was. Met dat idee in haar achterhoofd had Oriël er zelfs aan gedacht kussens mee te nemen. Zo'n houten tafel kon immers ook niet al te fijn liggen.
Nadat ze de omliggende tafels aan de kant had geschoven controleerde Oriël nog één maal of ze alles bij zich had en alles klaar had liggen. Ze was zo in gedachten bezig dat ze niet eens hoorde dat er iemand het lokaal binnen kwam. Iets in haar zei haar dat ze zich om moest draaien omdat er iemand anders in de ruimte aanwezig was.

Een rilling schoot door zijn lijf, spanning en verwachting gierden in zijn lichaam. Mineko had altijd wel zin in de lessen, nooit sleepte hij zichzelf er met echte tegenzin heen. Hij hield van leren. Maar vandaag hoopte hij nog meer te leren dan normaal. Niet alleen feitjes en interessante dingen. nee, de les van vandaag kon voor hem zijn leven wellicht verbeteren.

Het was een waarzeggerij les en niet zomaar één. Het thema was droomdivinatie, het verklaren van voorspellende dromen. Dat was sowieso al erg interessant, maar Mineko had er nog wat meer mee te maken: Hij had regelmatig last van onduidelijke voorspellende dromen. Visioenen, flitsen van de toekomst. Hij voelde er sterke emoties bij, maar het was vaak lastig die te plaatsen, omdat hij weinig af wist van hoe droom-voorspelling eigenlijk werkte. Daarom had hij geen moment geaarzeld toen hij zag dat de les aangeboden werd.Hij had zich meteen ingeschreven.

Het feit dat de les in paren gevolgd moest worden was even moeilijk geweest, maar hij had gewoon een onbekend persoon als partner gekregen, het enige wat hij wist was dat diens naam Lias was en dat was genoeg. Mineko nam een aantekeningenblok, een potlood en een flesje water mee, dat laatste omdat hij had gemerkt dat de voorzienende dromen hem met een droge mond en een dorstig gevoel achterlieten. Hij was kortom goed voorbereid. De jongen liep naar de deur van het waarzeggerij-lokaal, rechtte zijn rug en stapte redelijk geruisloos naar binnen. Daar zag hij een constructie van tafels, waarop enkele kussens lagen.

De jongen richtte zijn emerald groene ogen op de rug van de lerares en net op dat moment draaide de vrouw zich om, alsof ze het aangevoeld had dat hij naar haar keek. Mineko glimlachte beleefd, doch ietwat ongemakkelijk. OVer dat gevoel zette hij zich echter gauw heen, het had geen zin om bang te zijn voor acties die lieten zien dat zij begaafd was, dat was juist goed. Wat zou een waarzeggerij lerares zonder gaves voor een nut hebben? Geen. Mineko schraapte zijn keel en sprak: 'Goedemorgen, mevrouw. Mineko de la Faiette, hier voor de les droomdivinatie.' De docente zag er lichtelijk mysterieus uit, maar hij probeerde niet te staren, richtte in plaats daarvan zijn blik op de plek waar het zo te zien allemaal zou gaan gebeuren. Hij was er klaar voor.

De eerste leerling die binnenkwam was een jongen met een erg enthousiaste houding. Misschien had hij het zelf niet door maar hij straalde het uit. ze knikte ar hem als reactie op zijn begroeting. Mineko dus. 'Goedemorgen Minkeo,' zei ze. Niet lang na de jongen kwam de tweede student binnen lopen. Het was fascinerend hoe je de hardwerkende leerlingen ergens snel tussenuit kon pikken. Zo enthousiast als Mineko het lokaal binnen was komen lopen, zo ongeïnteresseerd kwam de jongen die zich voorstelde als Lias op haar over. Zijn desinteresse was voor iemand als Oriël duidelijker af te lezen dan een boek voor beginnende lezers die het lettertype ''groot'' hadden. 'Welkom meneer Falken,' begroette ze Lias. Ze maakte een kleine zwaai met haar hand en een kleine luchtstoot duwde zachtjes de deur achter Lias dicht. 'Nu jullie beiden aanwezig zijn kunnen we beginnen neem ik aan. Ik ben Oriël Tá Súil, docent waarzeggerij. Jullie gaan vandaag deel nemen aan de les droomdivinatie. Zoals jullie ongetwijfeld al hadden bedacht houd dat in dat we dromen gaan analyseren en naar hun voorspellende betekenis gaan kijken. Hiervoor heb ik een praktijk oefening bedacht. Een van jullie gaat straks op de tafel liggen. Je krijgt een slaapmiddel van mij waardoor je tien, misschien vijftien minuten lang slaapt. Het middel zorgt ervoor dat je meteen in de droomfase beland. Als je weer wakker wordt vertel je je partner alles wat je hebt gezien in je droom. Details kunnen hierbij van belang zijn. Ben je degene die wakker blijft, let dan op mimiek en lichaamstaal van je slapende partner. Nadat de droom is opgeschreven gaan jullie hem analyseren, bedenken wat de dingen kunnen betekenen. Als jullie dat gedaan hebben bespreken we jullie analyse,' legde Oriël de oefening uit. Ze liep naar het bureau waar ze een glas en een fles blauwe vloeistof had staan. Ze schonk een kwart glas in en liep ermee naar de studenten. Ze zette het glas op een vrije tafel neer. 'Als jullie eruit zijn wie gaat slapen dan kunnen jullie beginnen,' zei ze.

(Geeft niks. Ik ben ook laat xD)

Rosalie

Haar aanwezigheid was best indrukwekkend, al was ze eigenlijk qua uiterlijk een vrij normale vrouw. HEt was iets anders, wat in de lucht leek te hangen en hem vertelde dat ze haar vak er eer naar deed met haar waarzeggerij en wetenschap. Het was haast overweldigend. Daarom was Mineko op zich wel blij toen een andere leerling hem gezelschap kwam houden. Lias leek zich een beetje afwachtend op te stellen, maar Mineko wilde juist graag beginnen.
'Nu jullie beiden aanwezig zijn kunnen we beginnen neem ik aan. Ik ben Oriël Tá Súil, docent waarzeggerij. Jullie gaan vandaag deel nemen aan de les droomdivinatie. Zoals jullie ongetwijfeld al hadden bedacht houd dat in dat we dromen gaan analyseren en naar hun voorspellende betekenis gaan kijken. Hiervoor heb ik een praktijk oefening bedacht. Een van jullie gaat straks op de tafel liggen. Je krijgt een slaapmiddel van mij waardoor je tien, misschien vijftien minuten lang slaapt. Het middel zorgt ervoor dat je meteen in de droomfase beland. Als je weer wakker wordt vertel je je partner alles wat je hebt gezien in je droom. Details kunnen hierbij van belang zijn. Ben je degene die wakker blijft, let dan op mimiek en lichaamstaal van je slapende partner. Nadat de droom is opgeschreven gaan jullie hem analyseren, bedenken wat de dingen kunnen betekenen. Als jullie dat gedaan hebben bespreken we jullie analyse.' Wow, dat was een boel informatie om in een keer over je heen te krijgen. Toch dacht de jongen de belangrijke zaken er wel uit te hebben gehaald. Slaapmiddel, slapen, dromen. En dan analyseren. Simpel zat. De blauwe drank zag er niet echt betrouwbaar uit, maar hey, welke reden had Oriël om een van hen kwaad te doen? Het zou vast wel goed komen.
'Als jullie eruit zijn wie gaat slapen dan kunnen jullie beginnen.' even zond Mineko een onzeker lachje naar Lias, zijn partner. ''Ik- uhh- ik wil wel beginnen hoor.'' Het moest toch gebeuren, dan kon het maar beter meteen.

Mineko pakte het glas vast, wiegde het een beetje heen en weer en keek geïntrigeerd naar het bewegende drankje. Het leek net op een zee, maar dan synthetisch. Nou, daar ging 'ie dan. Mineko sloeg het glas achterover, verbaasd door de smaak die hem het meeste aan blauwe bessen deed denken. Hij had gedacht dat hij na het drinken wel rustig zou kunnen gaan liggen, maar daarvoor werkte het drankje toch iets te snel. Hij wankelde richting het provisorische bed, zette met moeite zijn hand op de rand, probeerde zijn motoriek in de hand te houden, maar algauw werd alles zwart.

Toen hij zijn ogen weer opende bleef het echter duister. Waar- waar was hij? Een golf angst ging over hem heen. Pas toen hij de paniek onder controle kreeg schoot het door hem heen: Dit was een droom. Hij was niet blind. Hij sliep. Hij kon zien. Als hij het maar wilde. De jongen knipperde enkele malen met zijn emerald groene ogen en ja hoor. Daar was het beeld al. Of hij daar nou zo blij mee moest zijn wist hij niet. Hij stond op een reusachtige toren, kon beneden nog het spiralende pad zien dat hij gevolgd had om hier te komen. Hij zette een aarzelende stap naar achteren, enkel om een duw naar voren te krijgen. Er was blijkbaar geen weg terug. Voor hem zag hij een plank liggen, kromgetrokken en smal. Hij stapte er op, waarom wist hij eigenlijk niet.

Zodra zijn voeten het hout raakten gebeurden er allerlei dingen tegelijk. Uit het hout schoten groene spruiten omhoog en wortels omlaag. De toren verdween, zomaar, zonder enige notie. Onder hem was nu enkel leegte, al zag hij de bodem heel vaag in de verte. De bodem, bedekt met varens en klimop, leek op hem af te komen. Wat gebeurde er? Wat was er met dat blauwe drankje geweest? Hij keek op, bang, zoekend naar een uitweg, en zag een touwladder met razende snelheid naar beneden vallen. Hij greep de ladder vast en begon te klimmen, weg van de stijgende bodem. Kwamen de bodemplanten omhoog of viel hij? Mineko wist het niet. Hoe sneller hij klom, hoe sneller hij viel, zo leek het wel. Een eindeloze kwelling. Of toch niet?

Plots bereikte hij een plateau, waar hij hevig ademhalend op klom. Zijn benen trilden nog na van de klim. Een simpele blik naar beneden bewees echter al dat het gevaar nog niet geweken was, want tentakels van groen stegen op, klauwden naar hem. Mineko moest doorgaan. Hij zag een aantal pilaren. Op de eerste lag een bril, die hij pakte, met onhandige vingers. Het glas brak echter zodra hij het aanraakte. Verderop lag een fluit, die bij nadere inspectie van een bot gemaakt leek te zijn. Hij pakte de fluit op en speelde een melodie die hij nog nooit eerder gehoord had. Zijn vingers wisten gewoon wat ze moesten doen. Daarmee kwam er een derde pilaar naar boven, waarop een identiek glas aan de eerste stond. Het enige verschil was de kleur van de vloeistof, die bloedrood was. Mineko's handen bleven maar doorspelen, al wist hij dat hij nu een keuze moest maken. NA enige aarzeling onderbrak hij de melodie en gooide het glas achterover.

Zodra hij wakker was schoot Mineko overeind, een gezichtsuitdrukking alsof hij een lijk had gezien en zwetend alsof hij een marathon gerend had. ''W-w-wat?'' De verwarde uitdrukking werd enkel groter toen hij de lianen zag, die zich om de tafelpoten heen hadden geslingerd in zijn droom. Dit was eng. En eerlijk gezegd begreep hij er geen snars van. In zijn hoofd echode de melodie nog na en hij wist zeker dat hij het zou kunnen spelen als hij een fluit had. Maar of hij het wilde was een tweede vraag.

[Uggh, I tried :c]