‘Hannah!’ galmde het door de villa. De jongen liep de ene kamer in, keek rond en liep dan weer verder, de andere in. Zijn gezichtsuitdrukking vertelde dat hij het ergens niet mee eens was, eveneens zijn gebalde vuisten. Hij gooide alweer een deur open, die met veel geweld tegen de muur opknalde omdat deze zich honderdtachtig graden draaide. ‘O, Hannah!’ riep hij weer, maar opnieuw kreeg hij geen antwoord. Hij bleef staan, sloeg zijn armen over elkaar en steunde op een been. Hij staarde eventjes voor zich uit, draaide zich daarna weer om. Zette een stap en botste al tegen iemand op. Eenmaal zijn evenwicht hervonden keek hij op, met grote ogen.
Gelijk daarna kreeg hij een brede glimlach op zijn gelaat, omhelsde de persoon. ‘Waar was je?’ vroeg hij zachtjes. ‘Dat doet er niet toe,’ was haar enige antwoord. Zijn glimlach verdween, zijn handen grepen naar haar lange vlecht en trokken er hard aan. ‘Waar. Was. Je,’ herhaalde hij al sissend zijn vraag, de woorden langzaam uitsprekend. De vrouw negeerde het getrek aan haar lange vlecht, liet hem zijn gang gaan. ‘Ik was je koffers inpakken,’ antwoordde ze vervolgens zijn vraag. Hij liet haar los, zette een stap naar achter. ‘Koffers? Gaan we op vakantie? O, wat leuk!’ Enthousiasme was af te lezen uit de pretlichtjes in zijn ogen. De vrouw schudde langzaam haar hoofd. ‘Nee, Alois lieverd. Je gaat weer naar school.’ Hij keek haar met grote ogen aan, zijn glimlach opnieuw verdwenen. ‘School? Ik háát school. Ze sturen me toch iedere keer weg, waarom zou ik dan gaan. Ik heb jou en dat is toch goed? En vakantie is zó veel leuker dan school,’ protesteerde hij terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. De vrouw draaide zich om, liep weg. ‘Je gaat toch, we hebben deze scène nou vaak genoeg gespeeld.’

-x-

Daar stond hij dan. Ze had hem toch weer die shuttle in gekregen. Kreng dat ze was. Met zijn armen over elkaar geslagen en een koffer naast zich bleef hij staan. Harde windvlagen, veroorzaakt door de opstijgende shuttle, brachten zijn blonde haar in de war en zorgden ervoor dat zijn paarse jas wild danste in de wind. Toen het eenmaal weer rustig was haalde hij een hand door zijn haar, haalde het voor zover het kon uit zijn gezicht. Hij keek een beetje om zich heen, grijnsde vervolgens. ‘Eens kijken hoelang men het hier uithoud, heb al zolang niet meer gespeeld. Het begon al zo saai te worden,’ mompelde hij tegen zichzelf, had niet het doel om het tegen iemand anders te zeggen.
Hij trapte eventjes een paar keer met zijn hak tegen de grond, had een frons op zijn voorhoofd. Zijn laars zat niet fijn. Eerst liet hij een klagende kreun horen, liet op een kinderachtige manier blijken dat hij het niet leuk vond. Uiteindelijk zette hij zijn voet op de koffer, begon met tegenzin de veter los te maken. Waarom had hij in godsnaam zo’n lange veter? Eenmaal genoeg los gemaakt trok hij de laars uit, schudde hem nogal debiel door de lucht. Hij stopte ineens, keek zijdelings weer naar de rest van het platform. Er was iemand, hij hoorde het. Zijn mondhoeken krulden zich omhoog tot een glimlach. Hij trok zijn laars weer aan, probeerde zo snel als kon alles weer vast te krijgen.

» Pfft, waardeloze post.
» Moet nog eventjes wennen x')
» Maar iedereen welkom ;D

Zelfs toen hij zijn laars weer aanhad liet hij hem op de koffer staan. Vanuit zijn ogen zou het beeld dat anderen dan van hem kregen vast wel goed zijn. Heldhaftig zelfs, alsof die koffer een of ander eng monster was dat hij – met zijn eigen blote handen – had verslagen en nu zijn buit toe eigende door er zijn voet op te zetten. Hij sloeg weer zijn armen over elkaar, had gewoon in een opslag een trotse houding. En met die houding ontving hij de vreemde ook. Hij liet zijn blik over haar glijden, deed zijn best niet eens om dit zo onopvallend te doen. Jong meisje met een mooi gezichtje omlijst door bruine lokken met een aparte slag erin.
Haar hoi en haar rennetje was werkelijk schattig, zorgde ervoor dat hij een grijns op zijn gelaat kreeg. Zorgeloos meisje, beter kon je het niet krijgen. Hij zette zijn voet weer gewoon op de grond, keek naar haar. Hij was blij met zijn hakken, maakten hem groter. En daarom kon hij nu op haar neerkijken, gaf hem een fijn gevoel. ‘Hoi Karah,’ grijnsde hij, ‘Wat ben jij schattig.’ Ja spontaan, maar dat had hij wel vaker. ‘En mijn naam is Alois Trancy, maar zeg maar gewoon Alois. Want dat is mijn voornaam en je weet wel bla bla,’ hij maakte een ongeïnteresseerd handgebaartje bij zijn woorden. Ze snapte hem vast wel. Hij dacht eventjes na, legde bedenkelijk zijn wijsvinger op zijn kind. ‘Jij bent zonet ook aangekomen hè?’ Hij liet zijn blik weer afdwalen naar Karah. ‘Is jouw shuttle er toevallig nog? Zo ja, dan zou dat -’ Hij stopte in zijn zin, draaide met een ruk zijn hoofd.
Hij bleef een tijdje staan, steunde vervolgens weer op een been en zette zijn handen in zijn zij. Hè verdorie, iemand kwam hem onderbreken. Ach, hij zou later wel duidelijk maken dat niemand hem zou moeten onderbreken. In wat voor manier dan ook. Hij trok een wenkbrauw op bij het zien van het verlegen gedrag van de jongen. Weer bekeek hij de persoon. Blond haar, bleke huid en… Rode ogen. ‘Je ogen,’ fluisterde hij zachtjes, boorde zijn ogen zowat in de zijne, ‘Ze zijn rood.’ Hij keek weer eventjes zijdelings naar Karah en vervolgens naar de jongen. Hij kreeg een brede glimlach en klapte blij in zijn handen. ‘O my god!’ riep hij ineens blij uit, ‘Jullie twee zijn zó schattig! Ga eens bij elkaar staan, doe doe doe.’ Hij drong aan, was zo blij met zijn nieuwe gevonden schattige personen. Maar het zou niet lang duren of hij zou eentje pijn doen, gewoon omdat het gewoonte was. Eerst aardig en gewillig zijn en vervolgens toeslaan wanneer de vijand het niet doorhad. En de wereld was zijn vijand, en de bewoners ervan dus ook. Of deze het nou wilden of niet.

» God, ik moet echt de Alois in mij vinden, want dit faalt gewoon zo hard XDD

Hij ging verder niet in op de opmerking van het meisje dat ze haar shuttle had gemist. Om nou echt gesprekken te hebben over zinloze dingen als het missen van je shuttles was niet echt zijn idee van een leuk gesprek. Hij kon het beter of andere dingen hebben of zo. En daarbij waren die rode ogen van die jongen veel interessanter. Hij had nog nooit iemand met rode ogen gezien. Laat staan zo’n wit haar. Hannah had ook licht haar, maar het leek sowieso al lichter door haar getinte huid. En daarbij had het ook nog een blauwige gloed. Maar dat van hem was gewoon puur wit. Het was apart en uniek, en daarom trok het zijn aandacht.
Het drong wel niet tot hem door dat de jongen misschien een albino kon zijn, maar hij was ook nooit echt bezig met dat soort dingen. Hij werd weg gehouden bij dieren, en dus was het hem nooit verteld dat je ook dat soort dieren kon hebben, eveneens als mensen. Dus wist hij het gewoon niet. Niet dat het erg was; het zou alles er alleen maar gemakkelijk op maken. Vooral ook voor Noah. Want je weet maar nooit hoe de blonde jongen het zou vinden als iemand een soort van ander… ‘Ras’ was. En waarschijnlijk zou hij dan jaloers worden of iets in die richting. Dus was het beter zo.
Blij keek hij toe hoe Karah deed wat hij had gevraagd. Oké, dit alles zou een stuk gemakkelijker worden dan hij had verwacht. Hij strekte zijn armen uit. ‘Perfect!’ riep hij blij, dacht er niet aan dat iedere omstander in een straal van tien meter hem zou kunnen horen. Maar zelfs als hij eraan had gedacht zou hij er geen rekening mee hebben gehouden, kon het hem wat schelen. ‘Leuk je te leren kennen Noah,’ glimlachte hij blij naar de jongen, ‘Mijn naam is Alois.’ Hij keek naar de grond, krabde in zijn nek. ‘Ik ben niet schattig,’ protesteerde hij met een hese stem. Hij werd er niet door in verlegenheid getrokken, maar hij kon zichzelf gewoon niet als schattig zien. Niet nadat hij… Hij… Nee, daar moest hij niet aandenken. Dat waren andere tijden.

» Ook beetje kort c: