Al dagen keek ze er tegen op. Layla wist waar ze in moest, wist precies hoelang en waar ze zou eindigen, maar het idee alleen al maakte haar al angstig. Daarbij kwam dat ze bij voorbaat al van zou kunnen gaan hyperventileren. Nu had ze wel pilletjes gehad, maar die hielpen ook niet altijd even goed. Zeker niet als ze in paniek zou raken. En als ze alleen zat in dat ding. Layla kreeg er de rillingen al van. Ze wilde niet in zo'n ding. Totaal niet. Maar om de stage te kunnen doen die ze wilde doen, moest ze wel. "Ga nou maar liefje, het komt goed." Was het geen wat haar ouders elke keer weer vertelde. Ze geloofde dat ze overdreef. Dat ze haar ziekte overdreef. En hoe kwamen ze er bij. Layla had inmiddels de grootste kamer, waar vrijwel weinig in stond. Zodra het te vol was kreeg ze er weer last van. Of in iedergeval sneller. En zodra ze het voelde opkomen had ze een pilletje. Maar soms was de paniek zo groot, dat ze het pilletje niet meer kon vinden en het al gebeurt was. Dus had ze haar koffer geladen met, pilletjes, zakjes en ander spul om de reis te overleven. Na afscheid te hebben genomen was ze naar het lanceringsplatform gelopen. Soms met een omweg, om het nodige dier te ontwijken. Uiteindelijk kwam ze er. De shuttle stond al klaar. Layla omklemde haar koffer even goed en slikte. Ze kon het, ze kon het echt. Met klamme handen, trillende benen en wat dan ook stapte ze de shuttle in. Adem in en adem uit. Let op je ademhaling Layla, adem in en adem uit. Layla sloot haar ogen. Haar knokkels waren inmiddels wit van het knijpen in haar koffer. De andere kneep in de stof van haar rok. Adem in en adem uit, adem in adem uit... De shuttle kwam in beweging. Layla voelde de motoren hun werk doen. Ze wilde weg. Ze moest weg. Ze kon het niet. De ogen van Layla vlogen op. Ze waren al opgestegen. "Stop! Stop stop stop, alstublieft!" Riep ze tegen de bestuurder. Ze raakte in paniek. Het was klein, het was klein, te klein. Adem in, adem uit. Verdomme! "Helaas meissie, je moet wachten tot we op Starshine zijn.. Ik kan niet meer terug." Layla schudde haar hoofd. "Nee, nee.." mompelde ze. Layla ging weer zitten. Het kwam weer. Ze probeerde kalm te blijven. Ze probeerde niet aan de paniek te denken. Met bevende handen zocht ze een van de ritsen op. Wist het doosje medicijnen te pakken. Een medicijn die de rust moest brengen. Maar ze kreeg de pil er niet uit. Het wilde er niet uit. Layla gooide haar hoofd in haar nek. Verdomme. Gestrest schudde ze haar het pakje, probeerde ze de pillen er uit te krijgen, maar haar handen werkte niet meer mee. Snel pakte ze een zak, maar de paniek was zo toegeslagen. Adem in uit in uit in uit.. het ging te snel. Alles ging te snel. Ze kreeg geen lucht meer. "Help!" Al kwam er niet veel uit haar mond. "Rustig meissie, we zijn er bijna." Het leek wel of die reis eeuwen duurde, Layla drukte de zak tegen haar mond aan. Ze minderde vaart. Haar handen drukte tegen haar gezicht terwijl ze de zak op zijn plaats probeerde te krijgen. Adem in Layla, en uit Layla. In en uit. Een kalme stem sprak tegen haar in haar hoofd, maar het hielp niks.
Zodra de shuttle was geland snelde Layla er uit. Haar koffer sleepte ze met haar mee. Maar haar benen konden het niet meer aan. De paniek was te groot geworden. De ademhaling ging niet goed. Ze wist niet meer wat te doen. Het enige wat ze nu nog tegen zichzelf kon zeggen was, hou die tranen binnen en ga ademen. Layla zakte door haar knieën. Adem in, adem uit, adem in....

Gereserveeerd!
Andere later ook welkom, denk ik x'D

Er kwam een shuttle aan, van Nova! Dat was toch wel leuk? Misschien zat er nog wel een leuk iemand in, die mee wilde gaan naar het feest vanavond in de disco. Want zijn vrienden hadden zich gisteren zo klem gezopen dat ze nu allemaal met een kater uit lagen te slapen. Romano had zich gisteren juist ingehouden, zodat hij nu helemaal fris naar het feest kon.. zonder vrienden. Jammer. Maar misschien kon hij een nieuw iemand meeslepen? Dat zou wel grappig zijn, vrienden maken, in ieder geval tijdelijk en een goede reden om te feesten. Af en toe vond hij zichzelf toch zo slim. Met een tevreden lach liep Romano heen en weer over het lanceringsplatform, tot zijn oog viel op op de naderende shuttle. O, wat leuk! De lach op zijn gezicht was breed, spontaan, joviaal, moest of aardig, of eng overkomen. Het was maar hoe je het interpreteerde. Daarom ging hij op het bankje bij de shuttle zitten en wachtte tot deze stopte - wat voor zijn gevoel veel te lang duurde. Eindelijk, eindelijk gingen de schuifdeuren open. Blij keek Romano naar de trap, waar uiteindelijk een enorme koffer in beeld kwam, en een meisje. Ze was van gemiddelde lengte met meer dan gemiddeld lang, zwart haar en zag er niet al te vrolijk uit. Zodra ze op het perron was - ze had hem nog niet gezien of keihard genegeerd - zakte ze door haar knieën en begon duidelijk te ademen. Romano fronste, vreemde entree. Het was natuurlijk maar hoe je wilde binnenkomen hier. Trouwens, hij kon nu niet gelijk naar haar toelopen en vragen of ze mee wilde naar het feest. Dat zou zo niet gaan. Maar hij kon er wel naartoe werken! Romano zette een vriendelijker glimlach op en liep naar haar toe, om voor haar te hurken. 'Hallo,' zei hij aardig maar enthousiast. 'Ik ben Romano. Leuk dat je ook op Starshine bent! Gaat het?' Hé.. het was nog best leuk om het ontvangstcomité te spelen! Romano voelde zich ontzettend hyperactief, wat uit zijn blik straalde, maar probeerde zich nog in te houden. Niet té enthousiast..

~Here I am~

Ze had het ook gewoon niet moeten doen. Het moment dat die deur al sloot. Ze wist dat het zou gaan gebeuren, ze wist dat alles zou gaan gebeuren. En nu klampte ze zich als een gek vast aan haar koffer. Alsof die koffer het kon ontnemen, dat benauwende gevoel. Layla was dus ook maar blij dat die shuttle landde. Alleen duurde het maanden voor hij daadwerkelijk landde en jaren voor die deur open ging. Layla bleef een seconde zitten. Haar ene hand vast geklemd om haar koffer. De ander hield de zak stevig omklemd, in de buurt van haar mond. Ze strompelde haast uit de shuttle. Verdomme. Zodra ze de vaste vloer onder haar voeten voelde was het gedaan. De paniek had overhand genomen. Haar ademhaling was inmiddels ongekend. Zoals Layla ze kende, geen controle mogelijk. Haar hersenen werkte op volle touren, iedereen, achter elk kastje en computertje, rende heen en weer, allemaal in paniek. Layla zakte op de grond. Haar ogen gesloten. Ze probeerde zich te focussen op haar adem halen. Ze was aan het hyperventileren en niks in haar hele hebben en houden kon het nog tegen gaan. Niets hielp. De zak lag roerloos op de grond. De koffer lag ergens achter haar. Layla haar bruine lokken hingen langs haar gezicht terwijl haar ademhaling in razend tempo verliep, zo ongekend snel, dat het onmenselijk was geworden. Haar handen lagen op de grond, licht gebogen. Ze kregen te weinig zuurstof. Voor het zuurstof ook maar in haar lichaam was, was het er alweer uit. Layla kuchte even. Ze moest zich hervinden. Ze moest. Adem in en uit... Het hielp niet. 'Hallo,' Een stem drong tot haar door, maar niet duidelijk. Layla probeerde te praten, maar haar stem was onvast en niet te verstaan. 'Ik ben Romano. Leuk dat je ook op Starshine bent! Gaat het?' Layla kuchte nog eens. Met angstige ogen keek Layla omhoog naar de jongen. Ze schudde haar hoofd. Nee het ging niet goed. Ze wilde het gillen, schreeuwen of roepen, maar het enige wat er gebeurde was dat ze haar mond opende en naar adem snakte. Haar armen zakte een stukje verder door. "Als..... als.... je... blieft" Haar stem zacht, zwak maar scherp. Ze weest naar haar koffer. "Zak... Help." Layla kuchte nog eens. Waarna ze nogmaals naar adem hapte.

Toen ze even niets zei begon zijn blik af te dwalen, naar allerlei random voorwerpen die verspreid waren door de omgeving, het habitat van de shuttles. Het meisje zat maar adem te halen op een luide, overdreven manier en gaf geen antwoord, waardoor hij zijn aandacht snel verloor. Kom op! Dat was toch gewoon niet leuk meer? Hij wilde haar meevragen naar een feest, gewoon voor de lol, en dan kreeg hij dít voor zijn kiezen. Een overreagerend persoontje dat hij voor geen meter begreep en dat daar maar een beetje vreemd zat te doen op de grond met haar spullen om zich heen. Een gepaste entree voor een herrieschopper. Maar hé. Hij was ook een herrieschopper! Dan kon hij het toch wel met haar vinden? Hij keek pas weer naar haar toen ze begon te stotteren en met een zachte maar scherpe stem begon te praten. 'Zak.. help..' Wat? Romano's ogen werden groter. Zak? Ze KENDE hem niet eens! Waarom was hij nu in één keer een zak? Dat was echt gewoon.. gemeen! Wie dacht ze nu wel dat ze was! Dan zou hij haar wel niet meenemen naar dat feest, hoor. Romano fronste. Ze keek niet boos. Maar ze zei het wel. Was ze zo vals? Wacht even.. dat ademhalen klonk niet helemaal goed.. Misschien wilde ze iets met die plastic zak die daar lag? Nou.. Nee, ze schold hem vast gewoon uit. Romano stond op en wilde weglopen, keek nog eens om naar het meisje en zag nu pas de angst in haar ogen, die hem vertelde dat het echt om de plastic zak ging. 'O.. Oh!' Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, wat hij ook deed, waarna hij de plastic zak pakte en heel snel aan haar overhandigde. 'Sorry, sorry..' mompelde hij, beschaamd over zijn fout.

Layla keek de jongen aan, zijn aandacht duidelijk verloren. Verdomme, hoe kwam ze hier uit als hij niet wilde helpen. Ze smeekte hem bijna, hoewel haar woorden amper uit haar mond kwamen. Ze kon niet eens meer fatsoenlijk praten. En dat allemaal, allemaal door die stomme, oerstomme, claustrofobie. Waarom had ze het? Ze wilde ook gewoon eens normaal in een shuttle zitten en genieten van wat ze zag, normaal naar de dokter gaan of de tandarts. Het klonk raar dat ze het wilde, maar elke keer eindigde het met ellende. Elke keer weer eindigde haar bezoek met een aanval. Een paniek aanval die telkens anders uit viel. Het lag aan de ernst van de zaak. Layla keek de jongen met angstige ogen aan. Nog even en ze stopte met ademen. Ze voelde haar spieren in heel haar lichaam verzuren. Ze smeekte hem om te helpen. Ze smeekte zowat om die zak bij haar koffer te pakken. Layla keek hem aan, haar ogen richtte zich even op de grond. Ze kon niet meer, alles deed pijn. Toen ze weer opkeek liep de jongen weg. Nee.. Nee nee nee en nog een nee. Ze wilde gillen, schreeuwen dat hij haar moest helpen.. maar hij liep weg.. De ogen van Layla waren nu bang, angstiger dan ze al had gekeken. Hij keek naar haar. Ze voelde zijn ogen in die van haar. Layla's armen begaven het op het moment, en daardoor zakte ze door haar armen. Ze lag nu bijna languit op de grond. Wist niet meer wat te doen. Ze had hem groot gelijk gegeven om weg te gaan, wat moest je ook met een persoon zoals zij.. Ze had haar ogen gesloten. Was dit dan haar einde. Moest het zo lopen met haar. Haar ademhaling was snel, maar in de snelheid kwam een soort ritme te zitten. Layla voelde de zak in haar handpalmen komen, maar ze had de kracht niet om het naar haar mond te brengen, om dan zo te ademen als ze moest doen. Het was gewoon voorbij. Bij zijn woorden schudde ze haar hoofd. Hij hoefde zicht niet te verontschuldigen. Met het allerlaatste beetje kracht kwam Layla een beetje omhoog en wist nog net haar hand, met de zak erin, tegen haar mond aan te drukken. Adem in, en adem uit. In... Uit. Rustig weer in, en weer rustig uit. Haar ademen ging steeds een stukje minder snel. Steeds een beetje normaler. Ze kon de rust langzaam hervinden. "Kan..." Adem uit en in. "Je me..." Uit en in. "mis.." En weer uit.. "schien" En nog maals uit. "helpen..?" Adem maar weer uit, en weer in, uit en in,, "Overeind." Layla's blik schoot naar de jongen toe. ze had zelf de kracht niet meer. Ze had in geen tijden zo'n aanval gehad. Lekker begin weer.

Romano was bijna weggelopen, als zijn verstand niet net op dat moment besloten had dat hij haar misschien verkeerd verstaan had. Ergens mocht hij blij zijn dat hij zijn hersencellen nog niet dood gedronken had, toch? Het meisje had erg last van haar.. wat was het, aanval? Ze zakte nu door haar armen en lag uitgeput op de grond, hulpeloos, bijna voor dood achtergelaten. Dat was zijn schuld. Hij kon er wat aan doen. En dat moest hij dan toch ook doen? Hij duwde de zak in haar handen en probeerde haar een beetje te helpen, maar het voelde zo gênant.. Door hem lag zij daar te stikken! Dat moest hij toch wel goedmaken, op de één of andere manier? Nu eerst maar hopen dat het beter ging. Het meisje kreeg het in ieder geval voor elkaar om de zak tegen haar mond te krijgen en begon weer een beetje normaal te ademen. Het zag er vreemd uit, terwijl ze zo half op de grond lag, maar het kon Romano nu niet echt schelen. Ze moest het gewoon volhouden, desnoods sleepte hij haar naar de ziekenzaal! Zijn geweten was in één keer tot leven gekomen. Hij bleef bij haar zitten, er niet om gevend dat zijn knieën steeds pijnlijker werden en zijn benen gevoellozer. Nu probeerde ze weer te spreken. Of hij haar misschien overeind kon helpen. 'Tuurlijk,' antwoordde hij vlug en hij stond op, strekte zijn benen snel even. Hij ging achter haar staan en wurmde zijn handen onder haar armen door, legde één arm horizontaal langs haar borst en deed zijn handen daaromheen. De Rautekgreep, had je er toch nog wat aan. Hij begon haar nu langzaam overeind te trekken en sleepte haar toen een stukje verder, voelde zijn rug al, maar kreeg het toch voor elkaar haar zo ongeveer op het bankje te krijgen. Met die Rautek verklootte je je rug nou eenmaal, dat hoorde erbij. Hij ademde even diep in en uit en keek toen naar het meisje. 'Gaat het? Heb je dit wel vaker eigenlijk?' De bezorgdheid was nu een beetje duidelijk en hij keek naar zijn voeten, beschaamd voor zijn domheid.

Het feit dat hij wilde helpen deed Layla goed. Misschien zelfs zo goed dat ze weer hoop had. Het gevoel van 'het einde' ebde langzaam weg. Haar ademhaling werd langzaam aan weer normaal. In ieder geval rustiger. De zak blies ze op bij het uitademen, slonk bij het inademen. En in haar hoofd was het alleen maar het zelfde riedeltje. Het zelfde riedeltje dat altijd door haar hoofd ging, bewust en onbewust. Ze was er dagelijks mee bezig, ze keek continu om zich heen. Maar een aanval zo zwaar, dat had ze nog nooit gehad. Die bestuurder had eigenlijk gewoon moeten stoppen toen ze het zei. Gewoon meteen terug, dan was het jammer van de stage, maar dan had ze het niet. En ze wist nu zeker, honderd procent zeker dat ze hier niet meer vandaan kwam. Wilde ze wel weg, dan moest ze weer zo'n klein rottig ding in. Weer al die tijd wachten. Layla schudde deze gedachten snel weg. Als ze hier aan zou blijven denken dan werd de aanval weer erger, en ze was nog lang niet uit de aanval. Zuchtend en kreunend vroeg Layla met veel moeite of de jongen haar wilde helpen. Helpen om op zijn minst te gaan zitten. Dan had ze al weer meer ruimte voor haar longen en om die vol te zuigen met lucht. Layla hadd even bedacht dat hij het niet zou doen. Het zou gek zijn, of ronduit abnormaal. Maar hij deed het wel. Haar verbazing was groot. Hij wurmde zijn armen om haar middel en nam haar mee, alsof ze niks woog. En nu, net nu haar spieren waren uitgeschakeld, was ze op haar zwaarst. Ze kon niet eens helpen om naar het bankje te gaan. Uiteindelijk belandde ze op een bankje. Layla zuchtte even, nog steeds de zak voor haar mond. Het gevoel was nog niet weg, de aanval dus ook niet. 'Gaat het? Heb je dit wel vaker eigenlijk?' Layla keek even op naar de jongen. "Het gaat." Zuchtte ze. Ze keek naar de jongen die op zijn beurt naar zijn voeten staarde. "Bedankt." Zei ze zachtjes terwijl ze met alle kracht haar vrije hand op zijn schouder legde. "Ik heb het.." Ze nam nog een teug adem. ".. in kleine ruimtes." De zak verdween weer even voor haar mond. Layla staarde ernaar, haast beschamend voor haar ziekte. "Maar zo erg.." De zak verdween even in de schoot toen ze nogmaals een hap adem nam. ".. nog nooit." Het was misschien niet al te prettig om naar te luisteren, maar ze kon niet anders. Layla bracht de zak nog even naar haar mond, waarna er een klein spottend lachje uit haar mond kwam. "Moet je mij..." Adem in.. ".. nou zien zitten." Het beste wapen van Layla. Alles verbergen onder die lach. Van alles een grap maken. "Met die zak..." Layla keek naar de jongen. "Layla.." Stelde ze zich voor, niet meer woorden gebruiken om meer kracht te bewaren voor het ademen.

Waarom zou ze eigenlijk zo overstuur raken? Het kwam niet door hem, daar was Romano heilig van overtuigd. Ten eerste; hij was nog best knap, hij was vrolijk en hij had niets beledigends gezegd. Ten tweede; ze was er al mee begonnen toen ze nog in de shuttle zat, dus hij kon er helemaal niets aan doen. Nou ja, aan dat 'bijna sterven' stukje wel, maar daar hoefde hij nu niet aan herinnerd te worden. Hallo! Misverstandje, moest kunnen. Hij wist ook wel dat dat niet kon in dit geval, maar hij maakte het zichzelf graag wijs. Hij legde snel zijn hand op zijn rug om te voelen of er geen wervels uitstaken op de meest walgelijke X-man manieren, totaal gemuteerd en wat dan ook, maar dat leek niet het geval te zijn. Mooi zo! Hij was blij dat hij niet zo wasted was geweest als hij vanavond wilde worden, want dan had hij naast haar op de grond gelegen in zijn onmacht om te staan. Toch maar goed dat hij ter plaatse was geweest! Eigenlijk. Misschien. Al was ze beter af geweest met iemand.. wat meer behulpzaam. Ach ja, je moest het doen met wat het leven je in de schoot wierp. Toen ze weer moeizaam begon te praten durfde hij pas echt naar haar te kijken. Ze was inderdaad ouder dan hem, hoeveel durfde hij niet te zeggen. Maar het maakte niet veel uit voor haar verschijning; ze was gewoon knap. Lang zwart haar, een modieuze pony.. Beter dan zijn vage plukje dat hij nooit gladgestreken kreeg en dus maar tot zijn handelsmerk gepromoveerd had. Je moest toch iets. Zacht voelde hij haar hand op zijn schouder, toen ze hem bedankte. Voorzichtig glimlachte hij naar haar; ze zag er zo breekbaar uit. O, ze had claustrofobie! Dat leek hem zo verschrikkelijk.. en zo te zien was zij er ook niet blij mee. 'Dus je wilde hier wel erg graag naartoe,' beantwoordde hij haar poging om alles onder een lach te verbergen. Ze wilde er waarschijnlijk niet al teveel over praten.. 'Ja, met die zak.. naast je,' lachte Romano. 'Ik dacht eerst dat je me uitschold, begrijp je,' zei hij, waarna hij even diep adem haalde om niet te gaan gieren van het lachen. 'Romano,' stelde hij zich nogmaals voor, waarbij hij haar hand van zijn schouder haalde en voorzichtig schudde. 'Ik heet je nogmaals welkom hier op Starshine,' zei hij met een grijns die aangaf dat hij in één keer ook weer heel vrolijk kon worden. Ze wilde misschien toch wel mee naar dat feest, dat was toch het doel.. het was een grote ruimte! Hoopte hij.

Layla zei het liever niet graag. Ze wilde liever niet weten dan mensen wisten dat zij claustrofobie had. Ze was veel liever wat meer op de achtergrond. Maar ze was al blij dat hij het niet keihard had geschreeuwd. "Ontzettend graag." De sarcasme droop er haast van af. Layla rommelde even wat in haar zak. haalde er een klein pilletje uit die ze doorslikte. Ze zuchtte even. "Dit is echt... de stage... van mijn dromen.." Ja het ging gelukkig steeds beter, al waren de pauze's om adem te halen er nog steeds. "Helaas moest ik... daarvoor een ... shuttle in.' mompelde Layla even. Waarna ze het allemaal een beetje weg probeerde te rijgen door er een grap van te maken. 'Ja, met die zak.. naast je,' Layla lachte even. 'Ik dacht eerst dat je me uitschold, begrijp je,' Layla keek hem even aan. "Sorry." Zei ze zachtjes. Ze had niet beseft dat het zo zou overkomen. Ze had op dat moment niet de kracht gehad om te praten, laat staan te bedenken wat ze zou kunnen zeggen. Ze had gewoon die zak nodig en hulp. Layla keek daarom even beschamend naar de grond. Waarna ze zich toch wist op te beuren en met een zekere glimlach stelde ze zich voor. Gewoon simpel met haar naam. Ze voelde dat de jongen haar hand pakte en schudde. 'Romano,' stelde hij zich voor. Layla glimlachte. "Mag ik je dan nogmaals bedanken." De kalmte kwam weer helemaal terug, even als de kracht in haar lichaam. Dat zou wel weer dagen lang spierpijn hebben, bedacht Layla. Ze ging wat rechter op zitten. "Misschien kan jij mij helpen, ik weet de weg nog totaal niet." Layla keek even om zich heen, het enige wat ze had gezien was de grond en de shuttle. Ze keek hem even hoopvol aan.

--BAGGER, sorry!

Eigenlijk was hij heel blij dat hij zijn bril goed had uitgezocht, hoewel hij hem misschien nog liever niet ingehad had. Het zag er misschien.. nogal dom uit, nerderig, hoewel hij eigenlijk niet zo was. Romano was eerder de gangmaker, degene die het feest startte en eindigde. Een chronisch trekje dat hij waarschijnlijk heel lang zou houden, hoewel Merle, Koen en Antonio er geen last van hadden. Het ging zo te horen al veel beter met Layla, aangezien ze steeds meer woorden aan elkaar kon rijgen en ook nog eens vollediger antwoord kon geven, zonder die pauzes ertussen. Ze nam even een pilletje, maar hij besloot er niet naar te vragen aangezien het waarschijnlijk voor de claustrofobie lag en die herinnering lag dichtbij genoeg. De stage van haar dromen.. Stage? Hij fronste even, zijn gezichtsuitdrukking gaf vaak zijn directe gedachten weer. 'Stage? Dus je bent geen leerling hier?' Jammer, mocht hij haar dan wel meeslepen naar een feest? Vast wel, hij zou het alleen netjes vragen. Soort van. Misschien. Eventueel, als het moment zich daarvoor leende. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich nog, voor 'zak', wat helemaal niet zo bedoeld had. Romano stootte haar zachtjes aan. 'Joh, dat kon jij toch helemaal niet weten! En trouwens, ik moet me niet zo aanstellen als iemand hulp nodig heeft,' stelde hij gelijk zichzelf terecht. Nogmaals bedanken, wow, doe maar duur. Het voelde bijna alsof hij een lintje kreeg, bij wijze van spreken dan. De weg wijzen? Natuurlijk! Hij kende genoeg sneaky omweggetjes naar Oak's Field als hij de school een beetje had laten zien.. Hij kreeg haar wel naar dat feest, echt waar, anders was hij geen echte Romano! Romano haalde een hand door zijn haren en knikte. 'Natuurlijk! Wil je eerst de school zien? Of eerst het buitenterrein?' Terwijl hij wachtte op antwoord was hij opgestaan en stak zijn hand behulpzaam uit, benieuwd naar Layla's keuze. Ach ja, hij kon over alles wel wat vertellen.

~Ander topic aanmaken?~

'Stage? Dus je bent geen leerling hier?' Layla grinnikte even. "Nee." Layla zuchtte even. "Ik ben stagiair bij Miss Malaika, als ik alles goed had gelezen in mijn papieren." Layla wilde eigenlijk haar papieren er nog eens bij pakken. "Nouja, Lightmagic in ieder geval." Ze keek even naar de plek waar de shuttle des hels had gestaan. "Maar dat had je waarschijnlijk al wel bedacht." Grinnikte ze. Ze glimlachte naar hem nadat hij haar verontschuldigingen van tafel veegde. Maar het was toch zo. Het had geklonken alsof ze zei; zak, help me. Layla keek eens rond. Het zag er al super uit. Zoals ze het nu zag. Al had ze geen idee waar ze eerst naartoe moest. Haar kamer, sowieso. Ze moest even haar koffer dumpen. Eens bekijken of de kamer niet te klein was, en anders een andere kamer aan vragen. Ze wilde zich niet telkens zo voelen alsof alles om haar heen op haar af zou komen. En aangezien hij een leerling was, die waarschijnlijk al langer op school zat, hoe stom het ook was, kon hij haar vast wel helpen. Haar in ieder geval een beetje de weg wijzen. Daarna zou ze wel eens haar begeleidster opzoeken voor een gesprekje. Zijn suggestie. "De school, daar ben ik vaker. En dan kan ik ook mijn offer dumpen." En nu maar hopen dat die kamer dan niet te klein was. Want het was echt vreselijk, ze kende het van zichzelf thuis. Ze had daar immers al de grootste slaap kamer in gepikt. Layla pakte Romano's hand vast en krabbelde omhoog. "Dank je." Glimlachte ze, terwijl ze even nodig had om te blijven staan. Ze had het altijd na een aanval, gewoon even de tijd nodig om te blijven staan en te kunnen lopen. "Zullen we dan maar?" Zei ze terwijl ze haar koffer pakte om hem me te slepen.

-- Ja is goed... Open jij?