Zuchtend en met een koffer achter zich aanslepend, liep Axelis richting de gate. Of hoe het ook mocht heten. Voor een shuttle? Geen idee. Ze wist alleen maar dat ze niet wou gaan. Ze ging door haar blauwe haar, haar lichtblauwe, ijskleurige haar. Binnenkort ging ze het verven, misschien naar bruin. Oh ja, ze wou ook rode lenzen in plaats van die zoetsappige blauwe ogen. Haar ogen waren oké, haar zicht was oké, maar ze wou geen kleur die zoetsappig overkwam, evenals haar uiterlijk. Ze leek aardig en dat soort dingen, maar ze was het niet. Oké, misschien was ze het ergens ook weer wel, maar ze had een groot probleem. Ze kon haar woede niet bedwingen. Om kleine dingen kon ze al uitvliegen naar iemand en geloof haar, als ze haar boemerang uit haar koffer bij zich kon nemen, dan kon je beter oppassen. Ze zou gewoon haar boemerang naar je gooien, misschien onthoofden. Dat was voor kortgeleden dan nog zo. Ze had zichzelf afgekickt om met haar boemerang te gaan smijten, maar ze had hem wel voor de zekerheid meegenomen, mochten er typjes zijn die hun mond niet konden houden tegen haar.
‘Hier is het dan,’ mompelde ze, terwijl ze om zich heen keek. Het was een redelijk kleine shuttle, maar klein was goed. Ze had niks anders nodig dan klein. Klein was comfortabel, groot was eng. Groot gaf haar het gevoel dat er meerdere mensen tegelijk in een ruimte konden samen zitten en dat was nu wel het laatste wat ze wou: een of andere nietsnut die bij haar ging zitten en over alles en nog wat ging spreken. Het was al erg genoeg dat ze naar deze verdomde school moest gaan. Niet dat ze haar ouders mocht. Die vonden haar een onhandelbaar kind. Haar woede had op school meerdere gewonden gekost, maar haar ouders hadden haar vergeven, steeds opnieuw. Zij vonden dat ze de liefde van hun moest verdienen, terwijl zij vond dat haar ouders verdoemd waren om het haar spontaan te geven. Wie dachten die sukkels wel niet dat ze waren? Ze haatte haar ouders. Damn, dat voelde zo goed om te zeggen. Zo dadelijk als er iemand zou komen, zou ze die kunnen afsnauwen. Niemand zou door haar muur kunnen dringen, niemand!
Een piep liet horen dat ze er was, op de school. Ergens. Ze had geen idee waar en ze had ook niet zo’n zin om dat te gaan vragen. Ze zuchtte even en sloeg met haar vuist tegen een of ander knopje die de schuifdeuren voor haar open liet gaan. Ze trok haar koffer met een ruk achter zich aan en negeerde de blikken die haar toegeworpen werden. Oh, een nieuw meisje! Oh, wat spannend! Wie zou ze zijn? Wat is haar geschiedenis? Bij welk clubje zal ze gaan horen? Bij de bitches of bij de nerds? Kots! Allemaal vragen waarvan ze wist dat het in de hoofden speelden van die nietsnutten die aan de zijlijn toekeken.
‘Valt er iets te zien?’ snauwde ze iemand toe, die haar maar de hele tijd bleef aankijken. Ze had zin om naar die persoon toe te gaan en hem een flinke klap te geven, maar ze beheerste zich. Het zou zielig zijn als ze haar eerste dag al meteen zou verknallen met een gevecht. Ze keek boos om zich heen. ‘God, waar ben ik nu weer?’ mompelde ze. Niemand mocht het horen. Ze wou geen hulp hebben. Vloekend keek ze rond. Alles leek hier ook zo op elkaar! Kennelijk was ze verdwaald.

Sasori wou ook iets gaan halen in Shadra, wat hij was vergeten. Zoals altijd keek hij niet om zich heen en hij botste tegen een meisje, waarna hij omviel. "Sorry.." mompelde hij en hij stond op om alles bijeen te rapen wat hij had laten vallen. Hij keek op en zag hoe woedend ze keek. Hij kreeg een rood kleurtje, net zoals zijn haar al rood was en hij wendde zijn blik af. "Ik ben verdwaald en... Jij... Blijkbaar ook.". Hij slikte en zuchtte diep. "Oke dus ik ben Sasori, en ik ben verdwaald, net zoals jij blijkbaar, geen nood om boos te zijn. Ze hebben niets misdaan buiten wat vooroordelen vellen in hun zielige hoofdje. Ze hebben niets anders te doen.". Hij keek het meisje aan en het viel hem op dat ze van Nova was, dat merkte je aan haar haar, haar ogen. Ze had vast veel aan haar hoofd en haar lief uiterlijk was niet hoe ze werkelijk was. Dat beviel hem wel. Hij grijnsde lichtjes en keek dan naar haar koffer. Hij zou niet beginnen over dat ze nieuw was, dat was hij zelf ook. Hij dacht even terug over hoe zijn ouders hem verlieten toen hij 6 was en ze blijkbaar weggingen omdat ze op sterven waren. Hij zuchtte en veegde in zijn oog. Het maakte hem echt niet gelukkig om zo te torsen met de herinnering dat ze dood waren. Hij had zijn hele jeugd verpest door ongelukkig te zijn dus werd hij hierheen te sturen. Wat waarschijnlijk niets zou opleveren. Alhoewel hij wat vaker grijnsde en glimlachtte. Misschien zou deze meid vrienden willen zijn met hem, Sasori of the red sand?

Mineko liep rustig over het grasveld. Hij was gisteren aangekomen op SSA en was nu het terrein aan het bekijken. Hij floot een vrolijk melodietje en had de neiging om in zingen uit te barsten, zo blij voelde hij zich. Hij was een rondje aan het lopen over het terrein, hij had een kaart bij zich met een route die hij had uitgestippelt. Maar het terrein was groot en hem volkomen onbekend, dus Mineko hoopte maar dat hij de goede kant uitliep. In de verte doemde een gebouw op. Het kwam hem bekend voor, dit was waarschijnlijk het landingsplatform. Hij zag een shuttle landen en besloot even te gaan kijken. Misschien waren er nog interessante mensen aan boord.

Hij kwam aan op het platform en zag de deuren open schuiven. Uit de shuttle kwam een mooi meisje met lang blauw haar. Ze zag er lief uit en Mineko liep opgetogen in haar richting. ‘Valt er iets te zien?’ snauwde ze. Of ze dat tegen hem zeiof tegen een andere aanwezige gericht was wist hij niet, maar aardig klonk het niet.
Uit de koffer die ze met zich meesleepte en de zoekende blik bleek dat ze nieuw was. Hij wilde haar welkom heten en de weg wijzen, maar het meisje beende boos weg. Mineko zuchte en wilde weglopen. Toen bedacht hij zich, zonder hulp zou het haar nog moeilijk vallen de weg te vinden en ookal was ze w onvriendelijk en boos geweest, wilde hij haar helpen. Tja, hij had toch niets beters te doen en misschien viel ze uiteindelijk wel mee. Rustig liep hij dezelfde richting op als zij was gegaan.

En ja hoor, daar stond ze. Vloekend keek het meisje om zich heen. Hij had haar bijna bereikt toen een roodharige jongen frontaal tegen haar opbotste. Mineko had medelijden met hem. Hij had het duidelijk niet express gedaan. De jongen stond zich uitgebreid te verontschuldigen, terwijl het meisje hem boos aankeek. Hij kwam dichterbij in een poging iets van hun gesprek op te vangen. "Ik ben verdwaald en... Jij... Blijkbaar ook." ving hij op van hetgestamel.

Dus ook de jongen was de weg kwijt. Nou, nu hij dat eenmaal wist kon hij niet anders dan hulp aanbieden. Als hij de twee niet zou helpen zou hij zich weer de hele nacht schuldig voelen. ''Hoi, ik ben Mineko. Jij bent waarschijnlijk nieuw.'' zei hij, wijzend naar de koffer van het meisje. ''Ik hoorde toevallig dat jullie allebei de weg kwijt zijn. Misschien kan ik helpen.'' bood hij hen beiden aan, terwijl hij onhandig met zijn kaart zwaaide. Hij hoopte maar dat zijn poging om te helpen gewaardeerd zou worden.

Als haar ogen vuur konden schieten, hadden ze het nu gedaan. Woedend keek ze naar de eikel voor zich. Waarom kon die sukkel dan ook niet uitkijken? ‘Ja ja, kijk voortaan beter uit je doppen, ik heb niet heel de dag te tijd,’ snauwde ze hem toe, waarna ze haar hoofd draaide toen ze een andere stem hoorde. Jeetje. Ze had niet verwacht dat ze al bij de eerste dag op deze school met twee ontzettend lekker uitziende jongens opgescheept zat. Hè, what the hell? Zo knap waren ze niet eens! Ze observeerde hun schaamteloos van top tot teen. Ze zag er lief uit, maar dat was ze niet en dat zou ze hun gauw laten merken ook. Vroeger was ze anders. Vroeger was ze lief. Nog voordat mannen het een gewoonte vonden om aan haar te zitten. Sindsdien snauwde ze elke jongen af die naar haar zin te dichtbij kwam. Bang voor jongens? Misschien. Maar ze ging die angst echt niet laten winnen. Ze was Alexis, verdomme. Die was niet bang voor twee jochies.
‘Helpen? Helpen? Helpen m’n reet, ja! Als ik hulp nodig heb, dan raadpleeg ik wel een plattegrond! Die zijn immers iets makkelijker te vertrouwen dan twee kleine jochies uit de onderbouw,’ snauwde ze de twee jongens toe, maar dan vooral gericht naar de knappe jongen met het blauwachtige haar. Zijn blauwe ogen waren mooi. Ze leken op een prachtig meer waarin ze keek. Ogen waren altijd al bij haar in de smaak gevallen. Allemaal verschillende kleuren, soms zelfs twee kleuren ineen, bij zeldzame gevallen zelfs drie. Zelf had ze kristalblauwe ogen en als je heel goed keek, kon je een klein randje wit ontdekken. Alleen had niemand ooit het lef om lang in haar ogen te kijken.
Vrienden? Nee, ze dacht er niet een aan! Als deze jongens werkelijk op haar waren afgestapt om vrienden te worden, dan zou ze hun eens gauw op andere gedachten brengen. Ze was niet het type dat zich makkelijk liet versieren, zelfs niet door een paar knappe jongens. Jongens lagen haar gevoelig, ook al zou ze dat nooit toegeven aan hun. Ze wou het zelf niet eens weten, wou geen aandacht meer schenken aan het verleden, dat haar duidelijk bleef achtervolgen. Jongens hadden haar al genoeg problemen bezorgd.
‘Moeten jullie niet gaan janken bij jullie moeders? Ik heb geen zin in dit gesprek. Ik heb nog een hoop te doen en heb een hoop aan mijn hoofd en twee van zulke jochies maken die zorgen niet echt minder,’ snauwde ze hun toe en nijdig legde ze haar hand in haar zij, om haar woorden kracht bij te zetten. Als deze twee losers werkelijk dachten dat ze met hààr een gesprek konden aanknopen, hadden ze het zo erg mis. Die muur zou er zijn en niemand zou dat kunnen verhelpen. Ze zou de personen die er door heen konden breken en die bleven aandringen respecteren. Maar er was tot nu toe het nog niemand gelukt om het echt te doen, tot haar geluk. Nijdig bleef ze de twee aankijken. Ze was geen poesje om zonder handen aan te pakken en dat ging ze hun laten weten ook!

Het meisje bekeek hem aandachtig, van top tot teen, alsof hij een meloen was die gekeurd werd op de markt. Ze keek hem recht in zijn ogen. Haar ogen waren prachtig helder lichtblauw, ze waren zo intens en diep, hij wilde ernaar blijven kijken. Het meisje was blijkbaar klaar met haar onderzoek en keek nu keurend naar de andere jongen.
Toen zei ze, weer op snauwerige toon: ‘Helpen? Helpen? Helpen m’n reet, ja! Als ik hulp nodig heb, dan raadpleeg ik wel een plattegrond! Die zijn immers iets makkelijker te vertrouwen dan twee kleine jochies uit de onderbouw.''

Mineko schrok van de woede en als je goed luisterde de pijn die in de hatelijke tekst te horen was. Hier zat meer achter dan gewoon wat boosheid, omdat iemand tegen je aanbotst of je irriteerde. Dit meisje verborg haar pijn achter woede tegen iedereen die ook maar in haar buurt kwam, bang als ze was dat iemand haar die pijn weer liet voelen.
Nou, het enige wat hij kon doen was weer zijn hulp aanbieden en hopen dat ze hem beetje bij beetje toe zou laten. En als ze boos zou blijven doen, zou hij het een andere keer weer proberen. Hij was geintrigeerd door dit meisje, door haar woede en hij wilde haar helpen. Hij hoopte dat ze dit toe zou laten en niet een nog grotere woedeuitbarsting zou krijgen.

‘Moeten jullie niet gaan janken bij jullie moeders? Ik heb geen zin in dit gesprek. Ik heb nog een hoop te doen en heb een hoop aan mijn hoofd en twee van zulke jochies maken die zorgen niet echt minder.’
Boos stond ze daar met haar hand in de zij. Ze wilde duidelijk graag dat de jongens oprotten en haar met rust lieten, maar Mineko was dat niet van plan. Hij had ervaring met mensen die niet geholpen willen worden en die zou hij gaan gebruiken ook.
Voorzichtig zette hij een stap in haar richting. ''Je hoeft niet op mij te vertrouwen, ik heb hier een kaart en trouwens: ik ken de route. Dus als je naar het hoofdgebouw moet, loop ik wel met je mee... Ik moet daar toch heen.'' Hij streek zijn haar uit zijn gezicht en glimlachte liefjes naar haar. ''Zal ik je koffer dragen?'' Hij zei dit een beetje dwingend, een simpele ''nee'' zou hij niet accepteren.
Toen keek hij naar de roodharige jongen en knikte hem toe, alsof hij wilde zeggen: kom jij ook maar mee. Eigenlijk had hij geen interesse in de onbekende jongen, maar hij vond het ook zo harteloos om hem daar verdwaald en alleen te laten staan.

~Mineko gaat lekker niet weg hoor :3 nu heeft Alexis juist zijn interesse gewekt...*dreigend lachje*~

*Sasori blijft ook lekker, Mineko is gemeen :O sasori is boeiend genoeg, en knap? :3*

Sasori keek toe hoe Alexis hem de huid volschold en hij zou zo ineen krimpen als hij niet zo gemakkelijk zichzelf kon uitsluiten. Niemand zou ooit zijn ware emoties zien nooit. Hij keek Alexis aan en slikte. Wat een woede. "Heeft die woede met je verleden te maken?" vroeg hij zachtjes en hij keek naar Mineko die aanbood om te helpen. Hij glimlachte zachtjes "Bedankt". met een simpele vingerbeweging haalde hij de kaart uit Mineko's handen en inprentte hij deze in 5 seconden. "Zo dankjewel ik weet de weg.". Met een vingerdraai liet hij de kaart zien aan Alexis en grijnsde "Zo ik kloon deze wel even.". Hij sloot zijn ogen en mompelde "κλώνος". De kaart scheurde letterlijk zichzelf af en kopieërde deze 2x. Sasori liet de drie kaarten in alledrie de handen vallen. "Mijn moeder is dood trouwens"zei hij emotieloos "Dus veel te janken heb ik niet.". Hij liet zijn kaart opgaan in as van woede aan het terugdenken hoe zijn ouders hem verlaten hadden. Hij kneep zijn ogen dicht en zijn mond werd een lijn. De grond onder hen werd pikzwart en Sasori opende zijn ogen, ze hadden geen pupil meer en hij keek Alexis aan "Jij hebt het zwaar gehad met jongens niet? Wel ik denk dat hij hier.". Hij wees naar Mineko "En ik niet zoals die zakken zijn die jij hebt gekend, neem de tijd om mensen te leren kennen.". Hij sloot zijn ogen weer en heropende ze. Hij had weer een pupil en de zwarte grond werd weer gewoon gras. "Ik ben Sasori of the Red sand."

(Mooi topic. Deidara komt zich ook bemoeien.)
“Eindelijk terug hier!”. Deidara stapte van de shuttle af en opeens merkte hij op dat er een meisje een jongen aan het uitmaken was voor het rot van de straat “Kom ik ga eens kijken” zei hij met een enorme grijns en hij maakte uit klei een vogel die hij vervolgens vergrootte, groot genoeg om op te gaan zitten. Hij stapte op zijn vogel en ging op een goede hoogte vliegen zodat hij alles kon volgen. Blijkbaar was de roodharige jongen tegen het meisje gelopen waardoor ze begon te flippen en een scheldtirade tegen hem begon. Deidara kwam haast niet bij van het lachen. Hij zag dan hoe de andere jongen een poging deed tot flirten. “Ach dat heeft toch geen nut bij zo’n meid, die moet je beter aanpakken” zei hij zachtjes. Hij grinnikte en besloot om toch te landen. Hij stapte van zijn vogel en verkleinde hem tot grootte van een handpalm. Hij wierp de vogel in de lucht en mompelde: “Katsu”, waarna de vogel ontplofte in een prachtig vuurwerkspectakel. “Zo we gaan het zo treffen blauwharige jongen. We dragen beiden haar koffers, zo is het werk verdeeld.”. Hij mompelde een paar woordjes en er groeide een plant onder haar koffers zodat de naar Deidara en Mineco geworpen werden. “Zo discussie opgelost, zijn jullie nieuw? Jullie zien er verdwaald uit, gelukkig hebben jullie een kaart. Maar die zal jullie niet verderhelpen. Ik, Deidara zal jullie gidsen.”zei hij maar al snel barste hij in lachen uit en keek hij vol amusement naar het meisje dat prachtige blauwe ogen had met een witte rand. Vol met woede en angst. Deidara keek opeens weer bloedserieus “Oke dus waar willen jullie heen?”. Hij kon zijn ogen niet van het meisje afhouden, ze had zo’n mooie ogen.

~Sasori = heel interessant, maar dat wist Mineko nog niet, Sasori had nog niets gezegd XD en hij is dus NIET aan het flirten, ookal komt dat héél misschien zo over, hij wil Alexis(hij weet haar naam nog niet eens :O) eerst alleen helpen, net als Sasori,misschien komt het geflirt later wel :3 . Sasori en Mineko: de twee dappere wannabee redders van Alexis...~

De roodharige jongen zei "Bedankt" en trok vliegensvlug de kaart uit zijn handen. Hij kloonde de kaart en gaf Mineko een van de drie kopieen terug. ''Mijn moeder is dood trouwens, dus veel te janken heb ik niet.'' Mineko had medelijden met de jongen, maar hij had het gevoel dat die niet echt te wachten zat op standaardzinnetjes als ''wat erg voor je!'' Natuurlijk was het erg dat zijn moeder dood was, maar dat besefte de jongen ook wel zonder dat iedereen hem daar op wees.

In plaats daarvan grijnsde hij naar de jongen en zei: ''Coole truck met dat klonen.'' Toen zei de jongen dat hij en Mineko waarschijnlijk anders waren dan de jongens die haar pijn hadden gedaan. Dat wist Mineko wel zeker, hij zou nooit iemand pijn doen, niet express tenminste. ''Ik denk dat hij gelijk heeft, wij willen je alleen maar helpen. Hoe heten jullie trouwens? Ik ben tot nu toe de enige die zich heeft voorgesteld.'' Hierbij keek hij het meisje en de jongen omstebeurt aan.
''Ik ben Sasori of the red sand.'' sprak de jongen daarna duidelijk. Mineko knikte en was zichtbaar tevreden met dit antwoord. Hij mocht die Sasori wel. Hij had wat stil geleken, maar dat was maar schijn gebleken. En ook had hij meteen gehoor gegeven aan Mineko's verzoek om zijn naam.

Een schaduw gleed over zijn gezicht. Hij keek omhoog, om uit te zoeken wat tussen hem en het herfstzonnetje inzat. Boven hen vloog een vogel, zo te zien van aarde gemaakt of zoiets, met een jongen erboven op. Hij kwam nu naar beneden en gooide de vogel terug de lucht in. Daar ontplofte die in een grote vuurwerkbal. Toen begon de jongen op luide toon te praten. Hij dacht blijkbaar dat hij de leiding kon nemen, alleen omdat hij de weg wist.
“Zo we gaan het zo treffen blauwharige jongen. We dragen beiden haar koffers, zo is het werk verdeeld.” Mineko mocht de jongen niet, hij vond het een uitslover, maar hij was niet van plan dat te duidelijk te laten merken. ''Mijn naam, lief blondje, is Mineko. En jij heet?''
Een van de koffers werd naar hem toe geworpen. Zonder moeite ving hij hem op en zette de koffer voorzichtig op de grond.
“Zo discussie opgelost, zijn jullie nieuw? Jullie zien er verdwaald uit, gelukkig hebben jullie een kaart. Maar die zal jullie niet verderhelpen. Ik, Deidara zal jullie gidsen.” De jongen, Deidara, begon te lachen om zichzelf. Mineko trok een wenkbrauw op, wat dacht die jongen nou. Hij was niet de baas hier.
“Oke dus waar willen jullie heen?” vroeg de blonde jongen op serieuze toon. ''We gaan volgens mij terug naar het hoofdgebouw en daar hebben we jouw hulp niet voor nodig. Maar als je het zo graag wilt, mag je wel mee om een koffer te dragen.'' Dit zei hij zo dat het een groot voorrecht leek om een koffer te mogen dragen. ''Ga je met ons mee, meisje met de blauwe haren?'' Nu ze allebei haar koffers hadden had het meisje natuurlijk niet echt een keuze, maar hij wilde haar toch het gevoel geven dat hij rekening met haar hield.

Een lichte grom rolde over Alexis’ lippen toen ze alles wat er om zich heen gebeurde probeerde te bevatten. Ze schudde haar hoofd en keek woedend naar de jongen voor zich. Dachten die twee sukkels haar nu werkelijk te kennen? Een steek kwam in haar hart toen de ene jongen met rode haar iets over jongens vertelde. Het liet haar ogen wijd open sperren. Voordat iemand dit ook maar kon merken, deed ze een stap dichterbij.
Alexis tilde haar gloeiend hete vinger op en hield die tegen de kin van de jongen gedrukt. ‘Wat er met je moeder gebeurd is, kan me geen reet schelen. Je kent me niet en dat jij en die loser daar verderop zo ‘lief’ – Bij het woordje ‘lief’ stak ze haar vingers op en bewoog die heen en weer – ‘mijn koffers willen dragen, betekent nog niet dat ik jullie meteen aardig vind.’
‘Wie zijn jullie? Kwik, Kwek en Kwak? Die zijn ook zo moeilijk weg te slaan,’ snauwde ze, toen ze de blonde jongen in het oog kreeg. Nu had ze er schoon genoeg van. Haar ogen spuwden alleen nog maar meer vuur toen ze over haar koffers begonnen te discussiëren. Dit meende je niet! Dit was zo… oud. Zij was niet het type die wou dat allemaal jongens haar koffers droegen. Ze wou zelfs helemaal niks te maken hebben met jongens, laat staan dat ze zich er in wou vermengen met deze drie. Maar er zat niks anders op. Als ze van deze drie verlost wou raken, zou ze het hard moeten aanpakken.
‘Opzouten, ik draag ze zelf wel. Ik heb ook niet gevraagd om drie discussiërende losers,’ snauwde ze de blonde jongen toe, waarna ze naar Mineko en Sasori liep en haar koffers uit hun handen trok. Woedend keken haar blauwe ogen in de groenige – of was het een andere kleur? – ogen van de jongen die zichzelf dus blijkbaar Deidara noemde.
Ze had het nu meer dan gehad met deze drie jongens. Alle drie vroegen ze evenveel aandacht en alle drie waren ze even irritant. Dat andere meisjes het nu fijn vonden om verschillende jongens op hun dak te hebben, maar zij niet. En hoe meer er bij zouden komen, hoe opstandiger zij zou worden. Ze keek haatdragend naar de jongens. Oh, wat haatte ze deze personen toch! Eentje van hun had haar op het juiste punt ingeschat, namelijk dat ze problemen met jongens had en dat wou ze het liefst geheimhouden.
Alexis haalde haar gloeiende vinger van Sasori’s kin, liep naar Mineko en nam haar koffers over, waarna ze dat bij Sasori ook deed en daarna de blonde jongen aankeek met een blik die vertelde dat ze niet veel goeds over hem ging zeggen. ‘Jij verder nog wat, blondje?’ snauwde ze hem toe, terwijl ze haar koffers zijdelings langs zich neerzette, naar hem toeliep en haar handen in haar zij zette.
Deze jongens konden haar niks maken. Ze had lessen gevolgd in karate, maar ook haar Novaanse krachten konden haar uit de puree halen. Ze had al eens vaker problemen met bendes gehad, daar waren deze sukkels nog niks bij. ‘Nou?’ herhaalde ze scherp, terwijl ze hem scherp aankeek en de anderen ondertussen negeerde. Naar Sasori keek ze expres niet zo lang, bang zijnd dat hij verder in haar geheugen kon graven en kon uitvinden wàt die smerige jongens van vroeger allemaal bij haar gedaan hadden.
Krachtig schudde Alexis haar hoofd, waardoor haar blauwe golvende haar langs haar schouders viel en een laag punt bij haar rug bereikten. Ze had het nu zo erg gehad met deze jongens. Ze wou naar haar kamer, zich opsluiten en zich nergens wat van aan hoeven trekken, maar dat zou haar verschrikkelijk zwak maken, dus bleef ze hier maar gewoon staan en keek ze die Deidara-gast maar gewoon aan, hopend dat hij bang zou worden en zou oprotten, evenals Mineko en Sasori.

- Jeej, "k heb hem toch kunnen afmaken En wie zegt dat ik dat geflirt toelaat? Pas maar op met haar, mannetje D: -

~WHAAAAA... val me niet aan *rent gillend weg* Niet boos worden op Mineko, hij is zo lief al gaat hij nu wel een beetje boos worden~

Het meisje liep woedend naar Sasori toe en drukte haar vinger op zijn kin. deze heftige reactie verbaasde Mineko niets. Het was hem allang duidelijk dat het meisje traumatische gebeurtenissen met jongens had gehad in haar verleden. Wat precies wist hij nog niet, maar dat was ook niet het belangrijkste.
‘Opzouten, ik draag ze zelf wel. Ik heb ook niet gevraagd om drie discussiërende losers,’ zei ze.
Ze zag er nu al helemaal agressief uit en Mineko vreesde dat ze zo zou flippen en iemand zou aanvallen.
''We kennen je niet, dat klopt. Maar we willen je alleen helpen. Iedereen heeft wel eens hulp nodig, ook jij. Dat moet je gewoon accepteren en toelaten.'' sprak hij rustig.

Het meisje greep de koffers van de grond en verzamelde ze bij haar voeten. Toen begon ze op een boze toon vragen te stellen aan Deidara. God dat kind had echt maar één toon; snauwerig en boos. Hij ging tegenover het meisje staan en keek haar even aandachtig aan. Toen zei hij op krachtige toon: ''Nou moet jij eens even luisteren. Er staan hier drie jongens die je willen helpen en het enige wat jij doet is boos worden. Stop met je zo aan te stellen en loop met ons mee naar het kasteel. Daarna zullen we je met rust laten. En als je per sé je eigen koffers wil dragen, ga je gang, maar stop met die onzin en kom nu mee.'' Nu stond hij haar dreigend en boos aan te kijken.

Hij was eigenlijk niet echt boos, maar had zo het idee dat hij met lief en rustig zijn niet zoveel ging bereiken bij dit dwarse meisje. Hij was niet van plan om zich als de eerste de beste te laten afsnauwen. En hij was al helemaal niet van plan om weg te gaan. Hij hoopte echt dat het meisje nu zou beseffen dat ze belachelijk bezig was en gewoon mee zou gaan.

Sasori keek naar Deidara die enorm bazig deed en hij kreeg meteen daarna een gloeiend hete vinger op zich en hij keek het meisje aan en hij keek haar aan, zonder te morren over hoe warm haar vinger was. Daar waar ze haar vinger hield begon een klein zwart wolkje te vormen, maar Sasori verroerde geen spier, buiten alleen zijn mond: “Je wilt niet dat hij je koffer draagt of dat ik ze draag, maar ik ga ze heus niet dragen. Ik heb zelf genoeg vast. Trouwens ik verwacht ook niet dat je me meteen aardig gaat vinden, misschien ga je me zelfs nooit aardig vinden. Ik respecteer dat zelfs, dat betekend dat je alleen de waardevolle mensen wilt respecteren.”. Hij zwaaide met de kaart die hij vasthad. Ze had veel verdriet en woede dat zag je zo maar haar bezorgd aankijken dat kon hij niet, hij kon respect opbrengen dat ze zo deed, hij snapte het ook helemaal. Dan zag hij hoe Deidara landde en haar koffers opeiste. “Deidara… Ga weg, je hebt hier niets interessants te zoeken.” Sasori keek weer naar het meisje en zag hoe ze niet naar hem keek, hij zou zo ook doen, hij had niet in haar geheugen moeten graven, maar toen ze eenmaal over zijn moeder begon, was het té verleidelijk. Hij had er spijt van. Nu wist hij helemaal wat er met haar aan de hand was en de anderen wisten dit niet. Hij keek naar Mineko en kon het opbrengen lichtjes te lachen “Ik ga ook mee als je dat goed vind. Ik sluit dit blondje desnoods wel op, hij hoort hier niet.”. Hij haalde een van zijn poppen uit de tas die hij op zijn rug had en bewoog met een van zijn vingers. De pop begon uit zichzelf Deidara te knuffelen, maar zo hard dat hij er vast niet zou uitraken voor het komende halfuur.

(laat O_o)

Deidara lachte om haar woede, het maakte hem niet bang. Hij liep naar Alexis toe en met een vingerknip zette hij haar vast in wortels. "Dus snauw me maar af, het raakt me niet meid. Ik nog wat? Hmm misschien om het feit wat rossekop heeft gezegd. Jongens maken je bang en boos? Hmm..". Hij dacht na en legde een vinger op zijn kin. "Even denken... Rossekop kan gelijk hebben.". Hij keek in haar ogen en glimlachte breed "Maar ik vel geen oordeel, ik vis het liever zelf uit. ". Hij grinnikte en haalde een bolletje klei uit zijn tas. Hij opende zijn hand en er werd een tweede mond zichtbaar. Hij stopte daar de klei in en de mond begon te kauwen. Misschien zou dat hun allemaal wel afschrikken, maar dat kon hem niet schelen, hij had nu eenmaal drie monden. Een op elk hand en een op zijn gezicht. Hij nam een tweede bolletje klei en stopte dat in de andere mond. "Zo even wachten...". Hij grijnsde en keek naar Mineko en Sasori. Hij werd vastgezet in de pop en hij grinnikte "Ik ben immuun voor mijn explosies dat weet je toch?". Hij lachte vals en liet een twintigtal spinnen vallen die zich aan de pop vasthaakten. "KATSU"riep hij en de pop ontploftte. Zelf was hij in klei veranderd en brak hij na de explosie uit zijn kleien zelf. Hij keek Sasori uitdagend aan, "doe dat nog is en jij bent de volgende die ontploft "ART IS A BANG". Hij liet de wortels aan Alexis' voeten weggaan "Ik heb mijn zeg gedaan."

Ziedend draaide Alexis zich om, waardoor haar haren een geheel andere kant uitvlogen, om vervolgens sierlijk langs haar lichaam te vallen. ‘En volgens mij heb ik ook niet gevraagd om drie snertjochies die me uit de zogenaamde puree zouden helpen,’ snauwde ze Mineko woedend toe en ze gromde toen ze wortels voelde.
Nee hè! Nu had dat blondharig meisje haar ook nog vastgezet. Oké, het was een jongen, maar zij vond hem op een meisje lijken, over en uit! Woedend keek ze naar hem en balde haar vuist. Hoe haalde hij het in zijn blonde koppie om haar vast te zetten? Wacht maar, als ze vrij was, dan zou ze hem leren dat hij met zijn poten en met zijn wortels van haar af moest blijven.
Alexis hield haar hand omhoog en maakte daar een soort mes mee. Zo snel als ze kon ging ze achter Deidara staan, hield zijn beide handen tegen zijn rug met een hand en legde het mes op zijn keel. ‘Ik zweer het je, bedreig Sasori nog een keer en ik vervloek je zo hard, dat je niet eens geboren wil zijn,’ siste ze in zijn oor, waarna ze het mes als een waarschuwing steviger op zijn keel drukte en daarna losliet.
Rustig bekeek ze de monden op zijn hand even en haalde haar wenkbrauw toen even op. Zij had een tik dat ze haar wenkbrauw aan een kant kon optrekken. Aan de andere kant kon dat dan weer niet. Ze liet het mes verdwijnen en liep toen richting haar koffers. Ze had het nu wel helemaal gehad met haar drie bodyguards, of hoe ze de sukkels ook ging noemen.
‘Ik stel me niet aan, ik heb gewoon niet gevraagd om drie losers zoals jullie,’ zei ze kalm, waarbij ze Mineko en Deidara expres langer aankeek dan Sasori. Sasori wou ze nog steeds een beetje vermijden. Het was duidelijk dat hij in haar gedachten kon kijken en ze wou niet dat hij dat haar opnieuw flikte.
‘Nou jongens, ik ben weg, de ballen hè!’ riep ze en ze trok haar koffer achter haar mee naar de uitgang, die ze nu pas in het oog kreeg. Hè, had ze daar al dit gedoe voor op zich genomen?

- Alexis topic uit. -

"Grrr Deidara..."zei Sasori met een gesmoorde stem en met zijn chakradraden maakte hij van Deidara een pop. Hij hees hem omhoog en smeet hem tegen een van de hekken. Sasori zwaaide naar Alexis en grijnsde "Ik ga heus niet meer in je hoofd kijken promise.". Hij keek dan weer naar Deidara. "Durf mij op te blazen en je hebt een leger van honderden poppen op je, want ik neem gewoon het lichaam van een pop over." Hij gromde en liet Deidara in de lucht bungelen. Hij liet hem zijn handen naar zijn nek brengen en met een vingerbeweging begon Deidara gewoon zichzelf te wurgen. Sasori grijnsde en liet hem vervolgens de grond kussen. Hij bekeek hem met een grijns en liet de connectie tussen hem en Deidara verdwijnen. "Ik wil je niet uit de puree helpen trouwens"zei Sasori en hij keek naar Deidara "Ik heb zelf problemen met hem van sinds kleinsaf, tijd dat ik hem terugpak.". Hij maakte connectie tussen hem en de knuffelpop en deze schoot met vingerbewegingen weer op Deidara af. De pop klemde Deidara vast aan de grond. "Hoe voelt dat? Teruggenomen worden voor alles wat je mij hebt aangedaan?". Hij gromde en liet de pop de klem steviger worden "Ik hoop dat mijn zusje weet dat onze moeder dood is... Mizuki..." zei hij zachtjes.

Geschokt stond Mineko te kijken hoe Sasori Deidara omhoog gooide. Het leek alsof hij totale controle over Deidara's lichaam had en hem gewoon kon besturen...als een pop.
Mineko hield niet van geweld en had het gevoel dat vechten bijna altijd de slechtste oplossing was. Wat werd er nou bereikt als de twee jongens gingen vechten, helemaal niets. Er kwam alleen maar meer woede en haat in de wereld.
"Hoe voelt dat? Teruggenomen worden voor alles wat je mij hebt aangedaan?" Een pop klemde Deidara tegen de grond. Mineko vroeg zich af wat de blonde jongen Sasori had aangedaan dat hij dit verdiend had.
"Ik hoop dat mijn zusje weet dat onze moeder dood is... Mizuki...'' Mineko liep op Sasori af en legde zijn hand lichtjes en voorzichtig op zijn schouder, vooral om zijn aandacht te trekken. ''Sasori, laat Deidara los. Wat heeft hij je aangedaan dat hij dit verdiend?'' vroeg hij rustig. Hij kon zich niet voorstellen wat er door de jongen heen moest gaan, waarschijnlijk had Deidara zijn moeder iets aangedaan. Maar toch probeerde hij Sasori te kalmeren, hij kon er echt niet tegen als er werd gevochten zonder dat er eerst was geprobeerd het probleem op een andere manier op te lossen. Niet dat hij zelf nooit gevochten had, hij had het vaak genoeg aan de stok gehad met de pesters van zijn zusje. Maar hij viel nooit aan als er nog een kans was dat ze het met praten konden oplossen.
''En jij, Deidara, waag het niet ook maar te overwegen om iemand of iets hier te laten ontploffen...'' siste hij zachtjes, maar toch goed te verstaan. Hij wist niet goed hoe hij zijn dreigement moest vervolgen en besloot de gevolgen maar niet op te noemen in de hoop dat hij het niet in de praktijk hoefde uit te voeren. Hij was redelijk sterk en beheerste lucht en woudmagie om een soort vreemde wervelstorm te creeëren die iedereen wegblies, maar hij had geen speciale aanvalskrachten zoals ontploffende klei of op afstand bestuurde poppen of in dit geval mensen. Hij stond doodstil terwijl hij probeerde er zo uit te zien dat ze hem serieus zouden nemen.

Deidara keek geschrokken hoe Sasori hem zo kon besturen alsof hij een van zijn poppen was. Hij schreeuwde het uit toen hij niet kon bewegen en hij zichzelf begon te wurgen. Hij werd dan tegen de grond gesmakt en trillend stond hij op "J-jij... stuk vreten! Je bent net zo erg als je zus!" schreeuwde hij en keek dan hoe Mineko hen probeerde te laten stoppen. Hij nam klei uit zijn tasje en stak het in alle drie zijn monden. Hij gromde en spuwde er kleine kleien draakjes uit. "Waarom zou ik niets mogen laten ontploffen?". Hij begon te lachen en keek dan Sasori vernietigend aan. "Jij met je poppen, en dan je chakradraden die je aan iemand kunt bevestigen om controle te nemen over iemands lichaam. Ik ken jou door en door Sasori." Deidara hield zijn handen klaar, klaar om de kleine draakjes te laten ontploffen. Hij grijnsde "Wat heb ik jou ooit misdaan rosbol? Ach ja je zuster. Ik heb haar te veel pijn gedaan zeker? ze dumpte me! Ik verloor mijzelf, ik was de controle kwijt!". Hij zakte in elkaar en begon te trillen. De draken vielen op de grond en waren niets meer waard. Deidara bleef letterlijk zo ettelijke minuten zitten. Hij was kwaad en verward bij de gedachte aan wat hij Mizuki had aangedaan. Hij had haar geslagen dat ze niet meer wist dat ze op Shadra was.

Sasori hoorde wat Deidara allemaal zei en het maakte hem alleen nog maar woester. Hij greep Deidara's shirt en hij trok hem omhoog en siste "Durf mijn zus nog een keer te beledigen en jij ligt onder de grond makker.". Hij liet hem los en keek dan naar Mineko "Sorry Mineko, Deidara is niet het persoon dat alles oplost met babbelen, meer actie ik ken hem goed genoeg. Hij zit in mijn verleden gegraveerd en ik zal het hem nooit vergeven dat hij mijn zus heeft geslagen." Hij gromde en hoorde het woordje rosbol en dat was de druppel dat zijn emmer deed overlopen. Hij maakte weer connectie met Deidara en smeet hem tegen een van de bomen. Hij liet Deidara zichzelf slaan en Sasori zag zo rood van woede. "Je zult ervoor boeten!". Na een paar minuten zakte hijzelf in elkaar net zoals Deidara toen hij hoorde wat hij zei: "Ik heb haar te veel pijn gedaan zeker? ze dumpte me! Ik verloor mijzelf, ik was de controle kwijt!". Sasori trilde en er was geen zekerheid of hij nog wel serieus op zijn benen kon staan. De drakenbeeldjes lagen voor zijn knieën. Deidara zou ze vast ontploft laten hebben als ze niet meer koud waren zoals ze nu waren.