Hij fronste, knikte daarna maar vaagjes. Wat was er zo verkeerd aan zijn voorstel? Hij zag het hele probleem niet. Maar hij zag dat soort dingen nooit, het verkeerde aan dingen. Of nee, hij zag het wel. Maar hij realiseerde niet dat er iets verkeerd aan was. Voor hem was het een van de normaalste dingen op de wereld. Maar zijn leven was dan ook niet echt normaal geweest, en was gevuld geweest met verkeerde dingen. En dan waren de Noah nog uiterst milde vormen van de dingen die hij had gehoord en had ervaren in zijn leven. Hij kreeg er nog koude rillingen van als hij er al aan dacht. Hij wou er niet over nadenken, niet met de jongen in zijn bijzijn. Hij had het al een paar keer gedaan, maar het was niet voor herhaling vatbaar.
‘Niet proberen,’ viel hij de ander in de reden met een vrij serieuze blik, ‘We moeten het niet proberen. Het moet gewoon. Er valt niets te proberen. Of je houdt het geheim, of iedereen komt het te weten. Er is geen proberen in dit hele… Gedoe.’ Natuurlijk was er geen proberen. Het was gewoon een kwestie van geluk. Je hield iets geheim of niet. Als iemand erachter kwam, was het gewoon te danken aan het feit dat iemand ze had betrapt en ze het dus niet goed genoeg geheim hadden gehouden. Zo simpel was het.
Hij trok de jongen overeind, niet helemaal, aangezien deze prima instaat was ook zelf op te staan. Maar het ging om het gebaar. ‘Kun je mij niet meesmokkelen of iets dergelijks?’ Hij hield zijn hoofd vragend een tikje schuin. ‘Kan ik bij je achterop!’ Een brede glimlach die zijn tanden ontblootte kwam op zijn gelaat. Hij moest wel achterop als hij al meekwam. Hij kon zelf niet fietsen, had het nooit geleerd. Eveneens als zwemmen. Hij kon al die basisdingen niet, omdat ze hem nooit geleerd waren en dus niet in zijn systeem waren opgeslagen. Hij kneep zijn ogen eventjes dicht, opende ze langzaam weer toen de jongen klaar was met zijn kusje op zijn voorhoofd. Hij voelde zich klein, en daarom gaf Noah hem een veilig gevoel. Hij had zijn hakken eens niet aan, en merkte nu wel des te meer hoe klein hij stiekem wel niet was. Met tegenzin bevrijdde hij zijn hand van die van Noah. ‘Ik moet nu echt gaan,’ fluisterde hij, ‘Zie je wel weer.’ Hij ging op zijn tenen staan, legde een hand op zijn schouder en drukte eventjes snel zijn lippen op de zijne. ‘Doei doei,’ glimlachte hij waarna hij zich omdraaide en wegliep. Zijn pas was niet snel, maar ook niet tergend langzaam. Misschien een beetje treuzelend, maar hij liep wel enigszins door.

» Als je nog behoefte voelt om een postje te maken, ga je gang c:
» Anders is het topicje uit n_n