Daar liep hij dan. Alles verdringend, wanhopig proberend alles te vergeten. Maar het ging niet. Het was enkel erger geworden. De pijn, de herinneringen. Alles. En hij kon er niets aan doen. Hij had dit alles nooit gewild, en hoe moeilijk het ook was voor hem om het in te zien, het was allemaal zijn eigen schuld. Hij had het ernaar gemaakt. Er waren genoeg kansen geweest om dit te vermijden. En alsnog had hij ze niet gegrepen, of had hij gedaan alsof ze er niet waren. Terwijl ze er overduidelijk wel waren. Maar hij wou gewoon niet toegeven dat het zijn eigen schuld was. Zou overigens toch niet helpen, zou hij zich alleen nog rottiger voelen.
Wat deed hij hier eigenlijk? Afleiding zoeken. Ja, dat was overduidelijk. Het enige wat hij deed was afleiding zoeken, enkel zodat hij voor een keer niet terug hoefde te denken aan wat er vroeger was gebeurd. Maar nu durfde hij geen afleiding te zoeken, of ja… Niet in de vorm waar hij het normaal in zocht. Enkel omdat hij bang was de persoon aan te treffen waar hij niet meer in de buurt van durfde te komen: Noah. Nee, hij was niet bang voor de jongen. Hij wou hem dolgraag zien, zodat hij verder kon gaan met het vastklampen aan hem. Maar het was duidelijk geweest dat de ander hier geen behoefte voor voelde. En dat maakte het pijnlijk. Dus dan vermeed hij het maar, het tegenkomen van de ander.
Langzaam hurkte hij, legde zijn handen op zijn knieën en staarde naar een bloem. Hij leek eerst diep bedroefd, maar toverde uiteindelijk een zwakke glimlach tevoorschijn. ‘Je kleur doet me aan iemand denken,’ fluisterde hij zachtjes, reikte met een hand uit naar de plant. Hij staakte zijn handeling echter halverwege, twijfelde. ‘Ach, je bent maar een plant. Jij kunt geen weerstand bieden,’ merkte hij op, waarna hij de stengel vastpakte en deze voorzichtig knakte, zodat hij het begaf. Hij ging weer rechtstaan, draaide de stengel van de bloem tussen zijn duim en wijsvinger. Aan de ene kant was het vreemd om hem te zien, starend naar een plant waar hij normaal niets om zou geven. En aan de andere kant ook weer schattig, gezien de kleuren: rood en wit. Hij haalde diep adem. Stomme planten… Zelfs die boden geen afleiding.

» Alleen lieve, schattige Noah ♥

Voorzichtig duwde hij de bloem tegen zijn borst, had hem in zijn beiden handen. Hij haalde diep adem, sloot zijn ogen. Nee, niet doen… Hij moest nu niet zielig gaan janken, dat had toch geen zin. Hij moest hier weg, want dit was niet de afleiding die hij wou. Dit alles zorgde er enkel en alleen voor dat het nog erger werd. Het verscheurende gevoel dat gewoon ondragelijk was. Dat was het altijd geweest. En daarom wou hij het niet voelen, zocht maar afleiding. Maar iedere keer moest hij weer denken aan dat domme moment toen hij zijn mond niet had kunnen houden. Waarom had hij het moeten zeggen? Het was vreselijk en grof geweest. Maar hij was gewoon grof. En alles wat hij zei en deed was vreselijk.
Hij gooide de plant weg, rende weg. Hij kon er niet meer tegen, werd er gek van. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Nee, nee, nee! Hij mocht niet gaan huilen, alles behalve dat. Hij wou het niet, het kon niet en het mocht niet. Nou, hij vond dat het niet mocht. Anders zou hij er nooit overheen komen. Het was al moeilijk genoeg om toe te geven dat hij ermee zat, maar om dan ook nog eens proberen om erover heen te komen. Dat viel nog het zwaarst, aangezien hij er geen ervaring mee had. Nog met dat misselijkmakende gevoel, dat wel al was weggegaan en ook -
Hij struikelde over iets, viel. Maar… Niet zo hard als verwacht. Het kwam nogal overeen met – Nee… Dat kon niet! Hij kwam een beetje overeind, opende voorzichtig een oog. Maar toen hij zag waarop hij was gevallen ging hij weer liggen, deed net alsof hij van niets wist. Hij kneep zijn ogen dicht. Geweldig, nu was dat gevoel van misselijkheid er ook weer. Hij bleef liggen, hij wou niet weg. Hij lag prima zo, en als de ander aanstalten zou maken hem eraf te duwen zou hij zich vastklampen. Net zoals een klein kind waarvan de moeder probeerde zijn of haar knuffel af te pakken of iets in die trans.

★ Bam ★

Hij bleef liggen, zou pas opstaan als het niet anders kon. Hij klemde de stof van het shirt van de ander krampachtig tussen zijn vuisten. Hij zou uit man en macht gaan trekken aan dat shirt als het nodig was. Hij zou het zelfs kapot scheuren om zich vervolgens toch weer vast te klampen aan de ander. Zo wanhopig was hij aan het worden, zonder het zelf ook door te hebben. Het waren gedachtes die hij al eerder had gehad, maar minder erg dan deze keer. Het leek wel alsof hij sterven als hij de ander liet gaan. Zo drastisch waren zijn gedachtes.
Zijn hart maakte een sprongetje bij het horen van de ander zijn stem. En dan voornamelijk wat hij zei. Het was zacht geweest, en hij had het bijna niet meegekregen. Het was zo zacht geweest dat zijn hartslag het nog had kunnen overstemmen, zonder enige moeite op het moment. Hij bleef nog eventjes liggen, wou ervoor zorgen dat hij zo lang mogelijk in deze positie zou blijven. Hij vond het fijn zo, lag er lekker bij. Maar het enige nadeel was dat misselijkmakende gevoel. En het feit dat Noah hem ieder moment weg kon duwen. Dat was dan weer wat minder.
Uiteindelijk moest hij eraan geloven en legde zijn kin op de borst van de jongen, opende zijn ogen. ‘Jij ook hoi,’ fluisterde hij, ‘Je gaat me nu waarschijnlijk van jezelf afduwen?’ Hij bleef gewoon zo liggen, wou het moment nog steeds zolang uitstellen als mogelijk was. Het was fijn. Er waren weliswaar wat nadelen, maar over het algemeen was het toch fijn. En daarom wou hij dat het zo lang duurde als mogelijk. Want niemand wilde fijne dingen eindigen. ‘Ehm…’ begon hij aarzelend. Als hij zou blijven praten, zou dat genoeg afleiding bieden tegenover Noah en dan zou het langer duren voordat hij er eindelijk afgeduwd zou worden. ‘Hoe gaat het ermee?’ Oké, domste vraag ever. En dan vooral uit zijn mond. Maar hij wist niets anders, wou het liefste gewoon zwijgen. Maar hij moest toch iets?

» En de mijne is flutter dan flut ;D

Het voelde zo goed en fijn om de stem van de jongen weer te horen. Het liefst zou hij hem elke dag willen horen. Maar ze hadden elkaar ontlopen, en het voelde zo lang geleden. Hij had die stem zo erg gemist, zonder het ook door te hebben. Tot hij hem pas weer hoorde. Misschien was het inderdaad waar wat ze zeiden: je weet pas hoe belangrijk iets of iemand voor je is totdat dit of deze verdwijnt uit je leven. En hij had dat ervaren. Natuurlijk niet zo heftig als sommige anderen. Maar als hij dat ook nog eens zou ervaren in zijn leven, misschien zou hij dan wel gek worden. En ook goed gek ook.
Hij fronste, kwam overeind. Hij ging zitten, maar nog steeds op de jongen. Rond zijn middel, zijn benen aan weerzijde van deze. ‘Schuldgevoel?’ herhaalde hij de woorden van Noah met een vragende hese stem, ‘Waarom zou je je schuldig moeten voelen? Ik moet me schuldig voelen, want ik… Ik heb jou gekwetst.’ Zijn stem was steeds zachter geworden, vond het nog steeds moeilijk om over dit soort dingen te praten. Hij deed het niet vaak, ging nooit echt gespreken aan met anderen. Hij vond het maar oninteressant. Maar omdat hij de stem van de ander zo graag wou horen dwong hij zichzelf ertoe om tegen hem te praten. Want er moest altijd wel een reactie komen, ooit. Dus dan zelf ook maar praten.
Hij keek weg, wou eigenlijk geen antwoord geven. ‘Met mij kan het ook wel wat beter,’ fluisterde hij, kon het niet harder zeggen, ‘Voel me de laatste tijd een beetje misselijk en zo. Misschien word ik wel ziek.’ Als hij eerlijk was wou hij dolgraag ziek worden. Dan voelde het alsof hij gestraft werd door iets, en hij wou gestraft worden. Hij had Noah pijn gedaan, mentaal dan. En ook een beetje fysiek. En hoewel het normaal de normaalste zaak van de wereld voor hem was, voelde hij zich er nu naar en schuldig door. En de enige manier waardoor dat een beetje verdoofd zou worden, was door gestraft te worden.

Het liefst zou hij de ander tegen zich opduwen, zich opwarmen met de warmte van Noah’s lichaam. Het liefst zou hij hem gewoon weer willen kussen, met een beetje geluk hem een echte zoen geven. Maar hij durfde niet, was bang dat het weer zo zou eindigen als de vorige keer. En dat zou hij niet meer overleven, want hij had het nu al amper gedaan. En dan was het ook alleen maar op mentaal gebied geweest, het had letterlijk gevoel alsof hij aan het sterven was. Het voelde vreselijk, en hij wou dat het wegging. En nu was het ook wel weg… Maar dat misselijke gevoel was ervoor in de plaats gekomen. Hij wist hoe hij het weg moest laten gaan, maar durfde het niet te doen. Zo simpel was het.
Zijn glimlach vertrok een beetje, legde snel een wijsvinger op de lippen van de jongen en maakte een zacht ‘sst’ geluidje. ‘Niets over zeggen,’ fluisterde hij, ‘Het was niet erg, ik hoor zo’n soort woorden voortdurend. Het was niet erg en ik verdiende het.’ Het was waar dat hij de stem van de ander maar al te graag wou horen, maar niet als er zo’n woorden uit zijn mond kwamen. Dat zou hij niet kunnen verdragen, vooral die combinatie niet. Want dat was gewoon een dodelijke combinatie, voor hem dan. Dus zou hij proberen die combinatie te vermijden.
Hij trok zijn hand weer langzaam terug, realiseerde zich deels van zijn positie. Hij kon het niet helpen dat hij erdoor moest blozen en dat het zwaar viel om de jongen aan te kijken en niet te gaan staren. Er was iets met die rode ogen… Ze werkten gewoon hypnotiserend leek het wel, hielden zijn blik vast. Toen hij een hand voelde op zijn wang schoot zijn blik automatisch naar Noah. Hij legde zijn eigen hand op de zijne, sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij genoot van de warme rilling die over zijn rug kroop, krulde zijn mondhoeken omhoog tot een bescheiden glimlach zich vormde op zijn gelaat. Hoe kon hij zich op deze manier nou inhouden? Noah maakte het er gewoon naar.
Opeens realiseerde hij zich dat hij nog antwoord moest geven op zijn vraag. Hij pakte de hand die op zijn wang vast en haalde hem langzaam weg van zijn plek. Met zijn andere hand begon hij nou met Noah’s vingers te spelen. ‘Het gaat al wat beter,’ fluisterde hij afwezig, ‘Kon ook te danken zijn aan de eenzaamheid.’ Onbewust bracht hij de hand van de ander naar zijn mond, beet voorzichtig in de top van Noah zijn wijsvinger. Oude gewoontes die weer boven kwamen drijven, hoewel dit nog niets was. Zijn ogen werden groter, hij liet de hand los, gooide hem zowat terug. ‘Sorry,’ riep hij zowat uit, schaamde zich voor zijn onoplettendheid en het feit dat hij bijna geen controle scheen te hebben over zichzelf.

» Ik hoop dat je mijn post snapt D:

Hij had de stem van de jongen maar vaag op de achtergrond gehoord toen hij de hand in zijn handen had gehad. Was weer helemaal verzonken in zijn oude gewoontes, herinneringen en dergelijke. Had niet eens gemerkt dat hij de ander het zwijgen op had gelegd. Het enige wat anders was, was dat hij zijn kleren nog aan had. Normaal waren die nu allang hardhandig uitgetrokken, en dan was hij ook gedwongen om dit alles te doen. Maar nu deed hij het zowaar vrijwillig, kon het niet helpen. Zijn hele lichaam schreeuwde, smeekte zowat, erom. Alles in hem wou het, maar het mocht niet. Het was ongepast en dadelijk zou hij de stand van zaken alleen nog maar erger maken.
Zijn ogen werden groter, zijn blos werd erger en hij leek te zijn bevroren. De woorden van Noah galmden door zijn hoofd: ’Doe wat je wilt…’ Hij wist niet wat hij moest doen, zeggen of wat dan ook. Als hij echt mocht doen wat hij wou dan… Dan… Nee! Het mocht niet, het was niet goed! Het was slecht, dat was het. En dat zou het altijd zijn. Hij zou het niet doen, hij kon het niet doen. Dan zou hij alles verpesten, alweer. Hij wou het niet verpesten, hij wou niet weer meer afstand creëren. Maar… Hij mocht toch doen wat hij wou? En Noah zou dat heus niet hebben gezegd als hij het niet meende. Maar de jongen wist ook niet wat hij allemaal kon doen.
Hij pakte de hand vast, vlocht zijn vingers in de zijne, kwam weer dichterbij. Hij duwde de hand tegen de grond, staarde naar de rode ogen, kon niet meer wegkijken. Hij haalde diep adem, duwde zijn lippen maar tegen de zijne. Hij kneep zijn ogen dicht, vocht tegen al de verlangens die hij voelde. Alles wat hij wou doen. Ondanks dat er was gezegd dat hij alles mocht doen, kon hij het niet, was bang. Al zijn spieren spanden zich aan. Hij.mocht.het.niet.doen. Alles in hem schreeuwde om het wel te doen, maar hij kon het niet. Wat als het achteraf toch niet had gemogen? Dan… Dan had hij zijn kansen echt verspeeld. Om te voorkomen dat hij zich toch niet meer in zou kunnen houden stopte hij, keek Noah nogal verloren aan. ‘Weet je het zeker?’ zijn stem was hees en trilde. Nog maar te zwijgen over zijn ademhaling die hij nu al niet meer onder controle had.

» Ik laat hem wel een andere keer zijn vingers likken... Maar nu is het nog te vroeg ;}

Hij hapte één keer naar adem wanneer hij voelde dat de ander een beetje in zijn hand kneep. Een warm gevoel verspreidde zich in zijn buik bij het horen van de woorden van Noah. Oké, het was goed. Zijn gedrag zou niet afkeurt worden, hij zou geen klappen krijgen… En het beste van alles was, dat het volkomen vrijwillig was. Normaal was er altijd die dwang geweest, de angst die bezit van hem nam en de enige manier waarop hij kon overleven was zich overgeven. Maar nu was daar geen spraken van, enkel zich overgeven aan zijn verlangens. En was zowel vreemd als bijzonder prettig.
Hij drukte zijn lippen weer tegen die van Noah, sloot zijn ogen. Maar na een paar secondes opende hij ze alweer half. Met zijn vrije hand pakte hij Noah’s andere hand vast, leidde deze naar zijn eigen onderdruk; gaf een kleine hint door zichzelf dichter tegen hem aan te duwen. Later liet hij zijn hand weer afdwalen naar de jongen zijn wang. Zelfcontrole… Hij begon de controle te verliezen, wou meer. Veel meer. Zonder het door te hebben dwong hij de ander zijn mond te openen, deed dit simpelweg door zijn tong ietwat hardhandig naar binnen te duwen. Ja, hij was een stap verder gegaan. Maar Noah vertrouwde hem… En hij ging er vanuit dat de jongen klaar was geweest voor deze stap. Zo niet, dan zou hij dat snel genoeg merken.
Hij sloeg zijn ogen eventjes ten hemel, sloot ze daarna weer langzaam. Zijn hand die op de wang lag van de jongen gleed naar beneden, via zijn nek, naar onder tot aan de onderkant van zijn shirt. Rustig schoof hij zijn hand onder het shirt, streelde de blote huid van de jongen. Alles… Er was zoveel verschil met de andere keren dat hij dit had gedaan. En hij wist gewoon niet waarom. Hij kwam weer een beetje overeind, verbrak de kus. Hij hijgde zachtjes, opende zijn ogen. ‘Gaat het?’ fluisterde hij zachtjes. Normaal zou hij dit nooit vragen aan iemand, maar het floepte er gewoon uit. Hij had het gevraagd voor hij er erg in kon hebben.

» Don't judge me D:
» Ik speel normaal altijd het personage die er geen ervaring mee heeft en zu ;}

Warmte rillingen kropen voortdurend over zijn rug, maar het was niet erg. Ergens was het prettig, had hij naar juist die rillingen gezocht. Zijn licht trillende handen, trilden door de opwinding. Hoewel hij het niet doorhad dat het daardoor kwam. Hij trilde altijd op momenten zoals dit, wist zelf niet waarom. Wellicht door de spanning, uitte zijn lichaam door al zijn spieren zodoende aan te spannen dat hij begon te trillen. Het was wel niet zo heftig als de andere keren, toen hij gewoon doodsbang was. En de keren dat hij het deed om zijn zin te krijgen… Trilde hij niet. Het was vreemd dat hele trilgedoe. En hij wist nog steeds niet zo goed, maar het maakte ook niet zoveel uit op het moment.
Hij glimlachte bescheiden bij het horen van de jongen zijn antwoord. Oké, hij was dus niet een stap te ver gegaan. Dan was alles nog goed en zou hij het hierbij laten. Want wie weet zou de volgende stap wel verkeerd gaan. Hij grinnikte zachtjes, duwde zijn wang tegen Noah’s hand. ‘Had ik al door,’ fluisterde hij zachtjes, ‘De hele tijd al, vanaf het begin. Je reageert als een ware amateur. Niet dat dat erg is, het is schattig.’ Pretlichtjes lichtten op in zijn blauwe ogen, keek met nog steeds een bescheiden lachje naar Noah. Het was waar dat het schattig was, en aan de ene kant had het enkel en alleen voordelen. Het zou voorkomen dat alles te snel ging enzovoort. En nadelen kon hij niet echt bedenken op het moment.
‘Maar het we doen gewoon rustig aan, dan komt alles goed,’ fluisterde hij, ‘Doe gewoon wat ik doe. Het is makkelijker dan het lijkt.’ Hij was niet goed in lesgeven. Hij had dan wel veel ervaring op dit gebied, wat helaas wel niet al te prettig was, maar het uitleggen was moeilijk. Vooral aangezien alles vanzelf ging, het zat in zijn systeem. Als je het zo kon noemen. Hij schoof zijn hand nog verder onder het shirt. ‘Als je wilt dat ik stop moet je het zeggen, oké?’ Hij dacht eventjes na. ‘Mag ik je shirt uittrekken of heb je dat liever niet?’ Het liefst zou hij het niet eens vragen, het gewoon doen. Maar die lichte bezorgdheid om de jongen die was gaan groeien in hem nam nu de overhand. Hij wou niet dat de ander zich ongemakkelijk zou voelen, en dit was de beste manier om dat te voorkomen. Gewoon alles netjes vragen.

Een zoveelste rilling kroop weer over zijn rug, zorgde ervoor dat hij zachtjes huiverde. Hij vond het fijn hoe snel de ander zich aanpaste aan hem, maar een schattig beeld van iemand hebben was altijd fijn. En dit verwarde hem een beetje. Maar verwarring was niet echt handig op het moment. Natuurlijk zou het later wel weer komen, maar op het moment zelf niet. Pas als je erop terug keek. Maar nu niet. Het duurde ook niet lang of het ebde weg, maar het was een vervelend moment geweest. Van een paar secondes maar, maar alsnog. Hij dacht nooit echt na op momenten zoals dit. Was enkel blij dat hij zijn zin kreeg.
Al zijn spieren spanden zich aan, hij sloot eventjes zijn ogen. Hij haalde langzaam weer diep adem. Toen hij zijn ogen weer opende leek hij eventjes niet te weten wat hij moest doen. Waar was hij ook alweer gebleven?... O ja, shirt. Natuurlijk. Hoe kon hij dat nou vergeten. Hij liet zijn andere hand ook onder het shirt van de jongen glijden, zover tot hij de rand vastpakte en hem rustig uittrok. Zijn handelingen waren rustig, kwamen niet eens in de buurt van gehaast. En het was wellicht daaraan te danken dat het allemaal redelijk soepel ging. Het shirt gooide hij gewoon weg, het was nu toch niet meer belangrijk.
Hij kuste de jongen weer, veranderde de simpele kus al weer snel in een echte zoen. Zijn ene hand streelde de blote huid van Noah, terwijl zijn andere zich had geïnstalleerde op de jongen zijn wang. Hij stopte weer, zoende anderen nooit zo lang. Gewoon omdat hij het niet uithield. Zijn hartslag werd met de seconde hoger en het voelde net alsof hij ging flauwvallen als hij het te lang deed. De hand die eerst op zijn wang had gelegen dwaalde af naar zijn schouder, zodat hij de ruimte kreeg om zijn lippen tegen de nek van de jongen te duwen. Vervolgens liet hij zijn tong over de blote huid van zijn nek glijden, hield daarna op. ‘Weet je zeker dat het gaat?’ Hij vervloekte zijn bezorgdheid op het moment, maar hij was gewoon bang dat hij het weer zou verpesten zoals laatst.

» Hopelijk kunt U er wat mee D:

Het warme gevoel dat zich steeds meer leek te verspreidden door zijn gehele lichaam, alsof er een of ander stofje in zijn bloed zat dat zich verspreidde door afgevoerd te worden in zijn aderen. De tintelingen in zijn vingertoppen, die deze half verdoofden. Dat warme gevoel op zijn lippen, alsof de kus van de jongen er nog opbrandde; zelfs al had hij zichzelf teruggetrokken. Alles… Het werkte gewoon naar een climax toe, een climax dat hij helaas niet zou bereiken. Hij had van te voren al tegen zichzelf gezegd, vanaf het moment dat hij op de jongen lag had hij dat beslist. Had alle maatregelen genomen, mocht hij zich weer eens eventjes niet in kunnen houden. En als de ander het goed zou vinden. Wat deze ook scheen te vinden, tot zijn geluk.
Het zachte kreunende geluid dat uit de keel opsteeg van Noah… O, niet goed. Of ja, hij had altijd gegild. Maar dat was weer wat anders. Hij had nooit zelf toestemming gegeven, Noah wel. En daardoor had hij mede ook de vraag gesteld. Hoewel hij niet kon ontkennen dat het aan de ene kant ook als muziek in zijn oren klonk. ‘Niet liegen hè?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je hoeft jezelf niet zo ver te pushen enkel voor mij, of door je schuldgevoel.’ Ineens leek hij te verstarren. Schuldgevoel… Misschien werkte Noah daarom wel mee. Enkel omdat hij zich nog schuldig voelde tegenover hem. Nee… Hij wou er niet aandenken. Afleiding zoeken dan maar.
Hij zoende de jongen weer, meer nu weer op een andere manier. Hapte een soort van naar de bovenlip van de jongen met enkel zijn lippen, bijten zou hij niet durven. Een hand gleed onder de jongen, naar zijn rug, dwaalde vervolgens af naar de broek van deze. Was blij met zijn smalle handen, anders had het nog eens moeilijk kunnen zijn met die grond er ook nog eens bij, die in de weg zat. Met zijn andere hand pakte hij de arm van de jongen vast, krampachtig. Als zijn nagels langer waren geweest had hij ze er vast allang ingeboord. Hij wou er niet aandenken… Hij wou het niet…

» Ik faalde in omschrijven *facepalm*

Hij voelde zich zowaar… Gelukkig. Dolgelukkig. Hoe hij erachter was gekomen? Dat wist hij nog niet precies, maar daar ging het ook niet om. Misschien was het door het feit dat de misselijkheid niet meer als misselijkheid overkwam maar als iets fijns. Het voelde prettig, warm en veilig. Een warm gevoel in zijn buik dat zich volledig had verspreid door zijn gehele lichaam. Tintelingen in zijn vingers en een kriebelend gevoel in zijn onderbuik. Hij wist nog niet steeds niet wat het precies inhield en wat de term ervoor was, de term die al die gevoelens combineerde. Maar daar ging het nu ook niet om, het ging er nu niet op. Het ging erom dat hij hier was, met Noah en zijn lippen op de zijne… En aan de ene kant kwam het ook wel verkeerd.
Hij maakte een klagelijk zacht kreungeluidje toen hij voelde dat hij zachtjes werd geduwd. Nee, nee! Hij wou niet stoppen, het ging net zo goed. Diepbedroefd keek hij naar de jongen onder hem, was hij toch te ver gegaan? Was hij erachter gekomen dat hij toch tegen zichzelf aan het liegen was? Net toen hij ervan overtuigd was dat alles goed zou gaan verder, werd het stop gezet. Hij beet op zijn onderlip bij het horen van het hijgen van de ander. Waarom klonk het zo fijn in zijn oren? Waarom werd dat gevoel in zijn onderbuik nog erger erdoor?
O, hij zei wat. Luisteren, anders was je dadelijk de klos. Hij knikte haastig, trok zijn hand terug. ‘Sorry,’ grijnsde hij, ‘Was weer eventjes vergeten dat je een amateur was.’ Hij grinnikte, legde een hand op zijn wang. ‘Geloof ik ben je een natuurtalent,’ grapte hij, waarna hij zijn lippen weer op de zijne drukte. Hij wou weer zijn ogen sluiten, maar stopte opeens weer. ‘Shit,’ fluisterde hij, ‘Ik… Ik heb zo les.’ Hij sloot zijn ogen, zuchtte. ‘En ik had tegen mezelf gezegd voor een dag eens alle lessen te volgen… Maar jij ligt hier zo… En en…’ Hij kon niets meer zeggen, het stond al vast. Het zou hem niet worden op dit moment.

» Flutpost, maar ik moet eten D:

Hij kreeg weer die beledigde blik op zijn gezicht bij het horen van Noah´s gegiechel. Niet te vergeten dat hij ook moest blozen. Hij kon zijn zin niet afmaken, omdat het gewoon… Vreemd was om er zo over te praten. De verleiding om te gaan spijbelen was groot, vooral nu hij de ander had waar hij deze hebben wou. Natuurlijk niet precies, aangezien hij rekening moest houden met zijn grenzen. Maar het kwam dicht in de buurt, en dat was op het moment genoeg. Meer dan genoeg. Dat hij geen afstand hoefde te doen, hem niet hoefde te ontlopen. Dat hij hem gewoon in zijn armen kon sluiten wanneer hij wou, hij zou zich er niet voor schaamte. Schaamtegevoel dat ontbrak bij hem, net zoals vele andere dingen.
Hij hapte eventjes één keer geschrokken naar adem wanneer de jongen overeind kwam. Herinnerde zich ineens weer hoe klein hij eigenlijk was. Hij was het eventjes vergeten, wist niet waarom. Misschien omdat hij op hem had gelegen en niet andersom. Hij leunde meer naar de jongen toe toen deze hem een kus gaf, wou het zo lang laten duren als maar kon. Hij kon zo alle soorten onderscheiden, niet op naam natuurlijk, maar wist wanneer wat kwam. En hij wou niet zomaar een kort kusje, als je het deed moest je het ook goed doen. ‘Hoe denk je dat ik mij nu nog zou kunnen concentreren in de les?’ Hij fronste, keek hem aan. ‘Dat wordt gewoon een hele les vervelen en wachten tot ik weg kan zodat ik jou weer kan gaan zoeken.’ Hij glimlachte liefjes, hield zijn hoofd een tikje schuin. Het was wel waar. Hij zou hem gaan zoeken. Maar hij had een paar lessen achter elkaar… Eigenlijk zou hij moeten wachten tot al zijn lessen klaar waren voor vandaag. Maar dat wou hij niet.
‘Maar ik heb tot vier uur les, zo ongeveer,’ merkte hij op, ‘Wanneer zie ik je dan weer?’ Hij keek eventjes langs de jongen, leunde tegen hem aan, maar enkel omdat hij anders niet bij het shirt kon komen. Hij leunde weer een beetje naar achter. ‘Hier is je… Shirt.’ Hij duwde het in de handen van Noah. ‘Ik neem aan dat ik je niet hoef te helpen?’ Zou toch vreemd zijn als hij hem zou moeten helpen, maar aan de ene kant zou het ook schattig zijn. Maar dat deed er nu niet toe.

» Als ik hem moet aanpassen pb je maar c:
» En hopelijk kunt U er wat mee, en ja... Stuff o3o

Hij schudde langzaam zijn hoofd. Hij wou niet dat iedereen hem zou zien, de jongen zoenend. Hij wist niet waarom, hij hield zich nooit bezig met de meningen van anderen. Maar hij had destijds ook niet gewild dat iemand wist van… Al de dingen die gebeurden in die villa. Die desbetreffende kamer, die hij weigerde op te zoeken toen de vent eenmaal het loodje had gelegd. Het was ook maar geluk geweest dat Hannah erachter was gekomen, want hij had het altijd ontkend. Hij wist niet waarom. Dat had hem een heleboel bespaard. Maar hij kon het gewoon niet. En dat was ook waarom hij niet wou dat iemand hem samen met Noah zou zien. Of ja, als ze dit soort dingen deden.
‘Wat als ze de verkeerde ideeën gaan krijgen?’ fluisterde hij zachtjes, ‘Ik weet niet of ik wel wil… Dat iemand dit weet.’ Hij wendde zijn blik af, wilde de blik van de ander niet zien. Wat als zijn onzekere gedrag afgekeurd werd? Hij gedroeg zich niet vaak zo. Wist niet eens waarom hij het nu deed. Het was verwarrend. Maar tijdens zijn lessen zou hij genoeg tijd hebben om erover na te denken. Hij gaf de jongen de ruimte toen deze zijn shirt aantrok, staarde een beetje in het niets.
Hij sloeg zijn ogen op toen Noah iets in zijn haren deed. Hij kneep zijn ogen dicht, kromp een beetje ineens, alsof hij bang was. Toen de jongen klaar was keek hij op. Zijn ogen groot, knipperde een beetje onthutst. Hij glimlachte niet, kon hem enkel onwetend aankijken. Wat was er? ‘Wa?...’ wist hij zachtjes uit te brengen. Zijn wangen werden langzaam roder. ‘I-Ik ben niet schattig!’ zijn stem was niet harder dan een fluistering. Hij stond op. ‘Ik moet nu echt gaan, dadelijk kom ik te laat,’ merkte hij op. Hij stak zijn hand naar Noah uit. ‘Moet ik je helpen?’