Dat ze dit echt ging doen. Dat ze echt van plan was om de gluiperige secreet- Nee, zo mocht ze niet denken. Het was de LM zelf of de opvolger, ze kon niet beiden haten. Ze was niet van plan Ferost's fout te maken. Ze moest wel. Lesaiah wist dat het moest, had het alleen telkens uitgesteld. Maar nu moest het gaan. Ze moesten elkaar maar accepteren. Of eigenlijk, hij moest haar maar accepteren. Ze zou hem niet dwingen, maar wel sterk verzoeken zijn vijandigheid op te geven. Het werd, Savador kennende, een lastig geval, maar ze was er te goed in om de fout in te gaan. De vorige keer had ze haar kalmte amper kunnen bewaren, dit keer wist ze wel beter. Dreigementen zouden van haar kant uit de lucht blijven, zo kinderachtig moest ze niet overkomen. Met neutrale blik en haar haar los rond haar hoofd dansend, slechts een vlecht om het uit haar gezicht te houden, bewoog ze zich door de gangen, een lichte herfstgeur achterlatend. Een soort van glimlach speelde om haar lippen, gaf haar iets warms. Wat een simpele beweging al niet kon doen voor iemand als zij. Ze hoefde slechts te fronsen of ze zou er kwaad uit hebben gezien, haar lippen om te krullen om echt blij te lijken. Maar in haar ogen was doorgaans niets te lezen, niet voor degenen die het niets aanging. Alleen als zij het nodig achtte kwam er echt leven in haar groene kijkers. Haar jurk danste licht om haar lichaam heen, ging mee met iedere beweging. Ze was niet nerveus, absoluut niet. Savador zou nerveus moeten zijn, gezien haar plan. Nu Alejandro er was had ze iemand anders nodig die haar hielp neutraliteit tussen Gren en Shadra te bewaren. En de enige die genoeg invloed had voor die taak was de hoofdmeester van deze school. In principe haar laatste keus, maar met Alejandro kwam het toch niet meer goed. 
Haar passen gingen langzamer naarmate ze de deur naderde, bedacht hoe ze de vorige keer binnen was gekomen. Dat zou ze nu niet doen, dat zou alles in de war schoppen. Alsof ze alles perfect gepland had stopte ze voor de deur, hief langzaam haar hand op. Er was geen twijfel mogelijk of hij was in zijn kantoor. De tintelingen op haar vingertop wezen de energiebronnen aan, met dichte ogen zou ze hem nog kunnen aanwijzen. Het was een nuttig trucje, te weten waar iedereen was, maar soms ook irritant. Verstoppertje bijvoorbeeld, had ze als kind nooit echt leuk gevonden, omdat ze iedereen binnen een minuut had gevonden. Maar waarom zou ze zich zorgen maken om verstoppertje, als ze zoveel belangrijker zaken te doen had? Haar hand sloot zich om de deurklink, duwde hem met gemak naar beneden. Ze vond het niet nodig te kloppen, dat zou nutteloos zijn als ze wist dat het antwoord binnen zou zijn. Geruisloos opende ze de deur, glipte naar binnen en sloot de deur weer achter zich. Er was geen geluid vanaf gekomen. Met dezelfde, geruisloze en toch dansende, gracieuze passen liep ze op het bureau af, nam niet de moeite om te kijken of ze ongelegen kwam. 'Savador,' groette ze hem kort, haar blik neutraal op de man gericht,  bedenkend hoe ze alles zou gaan formuleren.

Hoelang was het geleden sinds Neara hem met kwetsende woorden en een klap in het gezicht de deur gewezen had? Niet veel minder dan een week geleden, gokte hij. En het zat hem nog steeds dwars - dat was nog zacht uitgedrukt. Het ging net zo weer soepel tussen hen, maar het was alsof al hun confrontaties of pogingen tot uit moesten lopen in een knallende ruzie. Eigenlijk had hij het geleidelijk aan op willen bouwen, langzaam, Neara kennende zou dat de beste manier zijn. Dan zou hij haar aan hebben geboden om mee te gaan naar Puffoon als het haar zinde, Diva's graf opzoeken. Althans, de plaats waar ze gestorven was; onder de Puffoonse levensboom, aan de rand van een meer. Onder alle omstandigheden was hij bij nader inzien maar alleen met de kinderen gaan. Hij was nog geen uur geleden teruggekomen, voornamelijk de reden waarom hij nog in zijn dikke wintermantel en met een mosgroene das om zijn hals onderuitgezakt in de hoge comfortabele stoel van zwart leer achter zijn bureau zat. Zijn ene been over het andere geslagen, zijn kin ondersteund door een bleke hand die half zijn gezicht bedekte. Zijn vingers hadden zich tussen de lokken bij zijn haargrens verstrengeld, en met de teneer geslagen uitdrukking en de schuine houding waarin hij zat was het op het eerste gezicht meteen al te zien dat hij moe was. Doodmoe. Zelfs het glas rode wijn in zijn andere hand vormde nauwelijks een prikkel die hem minstens nog aan kon zetten tot een handeling, nuttig of niet. Hij staarde maar een beetje doods in de drank en de kleine kringetjes die zich erin vormden bij de geringste aanraking. Diva's sterfplek was mooi en toepasselijk geweest voor een scenario om je laatste adem bij uit te blazen, daar niet van. Maar hij had wel wat gezelschap anders dan zijn kinderen kunnen gebruiken. Elwin had hem zachtjes over zijn lange haar gestreeld en bemoedigende zinnen toegesusd en Asema had hem eveneens bijgestaan op haar eigen manier, maar het nam niet weg dat er nog een plekje van warmte ontbrak. Nu zaten beide kinderen stilletjes naar de grond te staren, ieder op een stoeltje tegen de muur. Ze begrepen papa's verdriet en ook dat het graf dat ze vandaag hadden opgezocht zogezegd dat van hun 'echte moeder' was, maar ze zouden haar nooit op die manier erkennen. Ze waren al intelligent genoeg om te snappen dat ze niet door moesten vragen als het op dit onderwerp aankwam.
Hij had zich flink moeten houden, op Puffoon en nu ook hier sinds ze teruggekomen waren. Maar hij vertikte het om weer zielig te gaan zitten tobben. Dan kwam er meteen alle opgestapelde druk uit van de afgelopen periode en daar voelde hij al helemaal niets voor. Vooral niet nu Uda ieder moment terug kon komen van Oak's Field en ze hem ging belagen met vragen als ze hem in tranen zag. Nog maar te zwijgen over haar onvermijdelijke en gewoon irritant overdreven manier van troosten. Misschien leed hij behalve aan zijn ouderdomskwaaltjes, de overgang en zijn midlifecrisis ook aan manische depressies.
Hij kon het met één oog duidelijk zien, zijn lege blik gericht op de deur en de klink die omlaag werd gedrukt. Alles geheel geruisloos. Maar het nam zijn tijd om tot hem door te dringen. Ook de kinderen keken nieuwsgierig op. Was Uda al zo snel terug? Zelfs te moedeloos om zijn ene oog een paar kleine centimeters op te richten keek hij niet op naar de persoon die binnenkwam, zag alleen maar de slanke vorm van vrouwenbenen onder kledij en twee voeten. Het kon hem op het moment eigenlijk niet veel schelen wie of wat het was en waar hij of zij voor kwam. Maar wat hij wel onmiddellijk wist was dat dit persoon niemand minder dan Lesaiah was. De aspecten waar zijn blik op gericht was hadden iets bekends, en natuurlijk was die enorme magiebron aan Grenaanse krachten onmogelijk te omzeilen. Roerloos bleef Savador zitten, zijn ogen volgden de voeten die in soepele passen dichterbij kwamen niet.
'Savador,' sprak ze zijn naam zacht uit. Pas enkele lange seconden later gleed zijn ene slangachtige oog traag over Lesaiahs gestalte heen om op haar gelaat te blijven rusten. Emotieloos, maar door de lichte verschenen trek rond zijn smalle lippen was aan te duiden dat hij zijn somberheid enigzins nog probeerde te verbergen. 'Ik herinner me niet je toestemming te hebben gegeven om binnen te komen,' reageerde hij met een geslaagde kilte in zijn stem. Hij deed er de moeite niet voor om het snauwender over te laten komen. Wat wilde ze überhaupt van hem?

- Present ;3
Surry, beetje langdradig.

Het drong nauwelijks tot hem door dat Lesaiahs anndacht in eerste instantie uit ging naar Asema en Elwin die stilletjes terugkeken naar de vreemde vrouw. Normaal had Savador ze naar de andere kamer gestuurd, ze wat aan bezigheden gegeven om zolang geen last van ze te hebben en al helemaal geen vreemde reacties te krijgen van mensen die binnen kwamen en niet wisten dat zelfs hij niet zo harteloos was om zich niet aan het vaderschap open te stellen. De meesten zagen hem alleen als de man zoals hij zichzelf in het dagelijkse leven opstelde; nurks, kortdadig, vastberaden, sinister - iemand van orde en discipline. Tevens de voornamelijkste reden waarom ze alleen op dat beeld afgingen om zijn persoonlijkheid te schetsen. Of er achter die schaduwkant nog een kant zat gingen ze nauwelijks na. De kinderen bewogen op het draaien van het hoofd na geen spier. Het was niet de vrouw die ze onofficieel als hun moeder bestempelde, het was ook niet stiefmama of de nepmoeder zoals ze met die titels naar Uda verwezen. De mevrouw had bruine lokken en een groene blik, maar was voor hen wildvreemd. Vragen stellen was uit den boze nu er zo'n sfeer in de kamer hing, dat wisten ze wel. Savador vond zijn woorden niet geslaagd, maar hij had er de fut niet voor om er nu al zijn afstandelijkheid in te stoppen. Lesaiahs reactie maakte het er niet minder onbevredigend op. Zoals ze de allereerste keer hem zonder pardon in eigen persoon opgezocht had om hem hier in zijn kantoor lastig te vallen, zo glimlachte ze nu naar hem alsof dat allemaal al vergeven en vergeten was. 'Ach, ik bespaar je gewoon de moeite om binnen te zeggen. Ik vind het een nutteloze actie als ik weet dat ik binnenkom,' luidde haar antwoord. 'En wie zegt dat ik het überhaupt gezegd zou hebben?' Het kwam er iets meer happerig uit dan bij zijn eerste half gefaalde poging. Tussen zijn over zijn gezicht gevallen lokken door staarde zijn slangachtige oog haar koud aan. Eigenlijk zat hij nu helemaal niet op bezoek te wachten. Van niemand niet. Het liefst wilde hij nu alleen zijn. De frons tussen zijn wenkbrauwen werd dieper op het moment dat Lesaiah ongeacht zijn onverwelkomende houding er op eigen initiatief een stoel bij pakte. Geërgerd sloot hij zijn ogen, liet de wijn even in het glas rond walsen en zette het vervolgens in een trage beweging aan zijn lippen om er een paar smaakloze slokken van te nemen. Nu zat hij wel vast aan haar aanwezigheid. Hij verwachtte immers niet dat ze gehoorzaam op zou staan en zijn kantoor verliet als hij het ging eisen. 'Voor als je je afvraagt wat ik kom doen, het is een simpel werkbezoek.' Hij opende half zijn ene oog, staarde haar even dof over zijn glas aan en sloot toen zijn ogen weer. 'Werkelijk,' kwam er inhoudloos uit. Een werkbezoek, vanzelfsprekend. Ze zou het vertikken om niet eens gewoon en gezellig bij hem op een theekransje te komen. Niet dat hij daar op zat te wachten. 'Elwin,' het bleke jongetje met de warrige gitzwarte lokken schrok zichtbaar op toen zijn vader hem plotseling aansprak zonder enig oogcontact te maken. Hij had felgroene, doordringende ogen en was al om al een mysterieuze verschijning voor een peuter. 'Schenk eens wat in voor deze mevrouw.' Meteen liet Elwin zich met een zachte 'ja, papa' van zijn stoeltje glijden om aan de andere kant van de kamer in een vitrinekast te rommelen, maar alles zo stil en rustig mogelijk alsof hij bang was te luidruchtig te zijn. Een uit zijn slof schietende papa was geen leuke ervaring.
'Kadaj’ opvolger al tegengekomen?' zette Lesaiah met die vraag het gesprek voort. Het was voor Savador de aanleiding om langzaam de hand over zijn gezicht te laten zakken en zich met zo'n strikte uitstraling op te richten alsof ze hem zojuist zwaar beledigd had. Terwijl Elwin op de achtergrond stilletjes heen en weer hobbelde door de kamer om hier een glas te pakken en daar een fles wijn, staarde hij Lesaiah met samengeknepen lippen zuur aan. 'Ja,' antwoordde hij kortaf. 'En vraag me niet hoe.' Een vol glas wijn werd voor Lesaiah voorzichtig voor haar neus geschoven, maar hij lette er niet op. 'Dat komt maar binnenvallen, zadelt mij op met nutteloze basis en staat ondertussen als de vuile rat hartelijke confrontaties aan te gaan met de eerste de beste vrouw die binnentreed. Fijne heer,' spotte hij smalend. Nee, Alejandro was nog niet zo denderend bij hem in de smaak gevallen. Hij wist ook dat hij er zelf ook de moeite voor moest doen om een band te creëren, maar hij wist bij Medusa niet hoe. Als demonstratieve aanvulling op zijn woorden sloeg Savador nors het glas wijn achterover om tenslotte in dezelfde achterover hangende houding in zijn stoel te blijven zitten. Leuk dat ze erover moest beginnen.

- *wbw* Daarvoor is het ook humor in de post =w=
Danku btw.
En nee, haat aan Twilight.
Maar blijf vooral uw postsheet gebruiken, it's pwetty *3*

Dat ze geheel onaangekondigd binnen moest vallen; goed. Maar dat ze over een onderwerp moest beginnen waar zijn zin helemaal niet naar stond liet zijn humeur nog lager dalen dan voorheen. En hij voelde zich al niet op zijn opperbest vandaag, vooral niet nu hij net terug was van Diva's sterfplek. Afgepeigerd. Van een andere planeet. Met een sterk behoefte aan rust en slaap. Zo had hij de paar uurtjes liever willen besteden voor die feeks van een Uda weer terugkwam van Oak's Field en weer krijsend in zijn oor zou tetteren om hem op z'n minst wakker te houden tot het slapengaan, waarop ze hem weer zo ver zou proberen te krijgen om zich neer te leggen bij bezigheden waar hij met dat wijf nog niet eens aan wilde denken. Alsjeblieft zeg, alsof hij zo'n ongelikte beer was die om het minste of geringste bovenop iedere willekeurige vrouw dook. Hij had tegenwoordig wel betere dingen te doen 's nachts. Zijn slaap inhalen, bijvoorbeeld, omdat hem de nachtrust ontnomen werd door haar zeugachtige geronk. Het vormde deels de reden waarom hij zo moe oogde.
Ze glimlachte gewoon simpeltjes om zijn grimmige woorden alsof het haar niets deed, liet een kleine stilte vallen. Die toning van aangenaamheid, opgezet of niet, maakte hem nog chagrijniger. 'Het is niet mijn intentie te storen, maar ik ga er toch wel vanuit dat ik de autoriteit heb te bepalen of ik binnenkom of niet. Er zijn maar zes anderen waarbij ik die autoriteit officieel niet heb,' ze formuleerde haar antwoord bijna op een openhartige, vriendelijke manier, en het stond hem alles behalve aan. Zijn vermoeide brein had moeite de woorden zo te verwerken dat ze daadwerkelijk tot hem doordrongen, maar hij wist waar ze het over had en dus sloot hij licht gefronsd zijn ogen weer. 'Legendarisch of niet; voeg mij dan maar onofficieel bij die andere zes,' sprak hij nors. Hij had hier zo geen zin in; het heen en weer gesmijt met woordspelingen waar weer een volgende kritische opmerking op klaar lag. Misschien moest hij hier maar in zijn stoel in slaap vallen zodat Lesaiah haar wijn op zou drinken en hem in alle stilte met rust zou laten. Maar mevrouw ging verzitten op de voor gasten bedoelde stoel alsof ze zich gereed wilde maken om een volgend onderwerp aan te snijden en deze hele doelloze confrontatie zo lang mogelijk te laten rekken. Dat volgende onderwerp kwam niet, tot zijn grootste teleurstelling. Alles beter dan over die lafhartige dwaas van een Alejandro te spreken. 'Dan ben ik dus niet de enige meer,' die enkele opmerking zorgde er wel voor dat Savador zijn snel ontglippende aandacht weer op de vrouw voor hem richtte. Niet eens zo verbazend, vond hij. Hij zou vast niet de eerste zijn die een arrogant en gemoedeloos beeld van Alejandro schiep. De man leek het er zelf ook naar te maken. Net als hij eigenlijk, maar hij hield zich koppig voor dat hij er zo zijn redenen voor had om de klootzak uit te hangen. Verlegen glimlachend keek Elwin naar de vriendelijke mevrouw op toen zij hem op warme wijze bedankte voor het glas wijn. 'Graag gedaan, mevrouw,' reageerde hij spontaan, maar nog altijd zachtjes; op zijn hoede voor onverwachte uitbarstingen van vaders kant. Eveneens dankbaar voor die hartelijke benadering, want zo werd hij niet altijd behandeld. Savador keek over zijn glas wijn leegjes toe. Hij had wel de benodigde speelse houding tegenover zijn kinderen, maar als het op opvoeden aankwam kon hij zeggen dat hij ze zowat afgericht had als honden. Elwin maakte zelfs een klein kinderlijk buiginkje. Soms wenste hij dat hij zelf ook gewoon nog een kind was; onschuldig voor de wereld, iedere volwassene was aardig voor je, geen enkele zorgen. Problemen hadden zich al in zijn kinderjaren aan zijn leven vastgeklampt als ergerlijke parasieten. Een jeugd had hij nooit gehad.
'Je gaat niet glimlachen als men je bedankt, Elwin, hoe vaak moet ik dat bij Medusa nog zeggen? Je knikt, buigt en loopt weg. Is dat dan zo gecompliceerd voor je dwazige breintje?' Hij tikte de jongen op een zeurderige toon op de vingers, hangend over zijn bureau en met een drietal vingers vermoeid de plek van zijn slaap en wenkbrauw knedend. Elwin trok zich zo onopvallend mogelijk terug op de achtergrond, maar met een teneergeslagen blik en hangende schouders. Zijn vader lette er amper op, die richtte zich allang weer op de belangrijkere dingen.
'Laat ik het dan maar meteen open en bloot op tafel gooien,' kwam Lesaiah weer tot de orde. Zakelijk nam ze een slok van haar wijn, en terwijl ze dat deed leunde Savador traag achterover in zijn stoel en sloeg zijn armen in een langzame beweging over elkaar heen. Zo, ze ging het eens open en bloot op tafel gooien. 'We zijn het eens dat Alejandro een waardeloos persoon is, niet? Misschien heeft het voor jou bar weinig betekenis, maar ik heb een behoorlijke afkeer van de man in kwestie.'
'Verbazingwekkend,' mompelde hij zacht tussen neus en lippen door. Ze ging verder. 'Naar mijn ervaring is het handig om minstens een van de twee; de LM in kwestie of zijn of haar opvolger, tenminste op neutraal gebied te houden. Voor de zekerheid. En gezien de grote kans dat Alejandro het niet lang uit zal houden, zijn we hoogstwaarschijnlijk binnenkort collega's. Ik wil ons kleine meningsverschil bijleggen, daar gaat het om.' Zodra ze was uitgesproken heerste er een lange oorverdovende stilte die zelfs de kinderen onbewust niet verbraken. Minachtend had Savador zijn wenkbrauwen opgetrokken, Lesaiah doordringend aanstarend. De dunne verticale pupillen in zijn goudkleurige slangenogen versmalden zich kritiserend tot smalle streepjes alsof hij haar houding daarmee scande en met zekerheid na wilde gaan of ze niet één of ander leugentje tegen hem opzette. Met een kleine hoorbare ademteug wist hij de aanhoudelijke stilte te verbreken. 'Dus..,' begon hij concluderend. 'Als ik het goed begrijp.. wil je - met andere woorden - je excuses aanbieden?' Hij bleef haar nog een tijdje aanstaren, misschien om haar de kans te geven zich nog terug te kunnen trekken uit die veronderstelling, maar zijn bleke gezicht leek het volgende moment in tweeën te splijten door zijn mondhoeken die zich optrokken tot een smalende grijns. Zowat triomfantelijk hief hij het wijnglas naar zijn smalle lippen op, maar hield het vlak voor zijn gelaat stil om Lesaiah met zijn slangachtige blik over het glas weer aan te staren. 'Werd dringend tijd, nietwaar,' zei hij op een irriterend toontje dat het allemaal no big deal was en hij zoiets alleen maar van haar kon verwachten, alsof hij niet fout had gezeten. 'Verrustend dat je je domme fout inziet. Maar in het vervolg iets sneller, graag.' Om haar reactie deels te kunnen ontwijken nam Savador tenslotte een aantal bevredigende nipjes van zijn wijn. Fijn dat ze zich er zelf bij neer wilde leggen, dan hoefde hij tenminste niet zoveel energie te steken in het koppige behouden van zijn eeuwige zelfeer.

Blijkbaar stond zijn klamme houding haar niet aan, moest hij zich weer als een onderdanige opstellen tegenover mevrouwtje Rimboekoningin. Dat was alleen maar van belang, want ze was immers Legendarisch. Maar het was ook van sprake dat het hem meer dan eens niet zinde om zich lager op te stellen dan hij gewend was. Tegenover Deshas had hij dat ook deels achterwege kunnen laten; hun band was als vriendschap geweest, alsof ze elkaar al jaren hadden gekend. Hoofdstuk afgesloten, Deshas was weg. Nu druppelden de 'verse' Legendarische Magiërs zoals hij ze noemden op hun beurt zijn leven binnen om een zinloze confrontatie met hem aan te gaan die ze onschuldig omdoopten tot kennismaking. Of schuldbetuig, in Lesaiahs geval. 'Volgende keer zal ik er rekening mee houden, een afspraak maken,' reageerde ze met die eeuwige, bijna irriterende glimlach op haar gelaat. Emotieloos staarde Savador terug, zijn hoofd ondersteund door een hand. Heel laconiek allemaal, zijn uitstraling, de houding die hij had aangenomen. Maar het liefste wilde hij dan ook naar bed. 'Als ik een gaatje vrij heb in mijn agenda,' luidde zijn apathische opmerking. 'Ik heb het druk.' Het laatste kwam er nogal bot en kortaf uit, want het was toch zeker ook zo. Dat Lesaiah het als Legendarische Magiër beslist ook druk moest hebben, dat nam hij niet voor handen. Waarom zou hij ook. Zij was degene die hem zonodig moest storen, niet andersom.
Elwin had gehoorzaam gedaan wat hij hem vroeg, maar de jongen leefde niet op aan het ideale resultaat van zijn doorwinterende opvoeding. Hij moest altijd wel een stap in normen en waarden zoals hij hem die had aangeleerd overslaan. Of hij vergat het, weliswaar. Bloedirritant. Maar de kinderen waren nog jong; er kon ze nog veel bijgebracht worden. Zo beïnvloedbaar en breekbaar als ze waren. Lesaiah sprak er met geen woord over, en ergens was het een berusting dat ze er geen commentaar op leverde. Dat kon hij er nu echt niet bij hebben. Ze sprong over op een ander issue, die waarschijnlijk de directe reden vormde van haar komst. Haar verontschuldigingen aanbieden. De stilte die van zijn kant als woordloze reactie diende duurde eigenlijk te lang, maar in dat moment bleef ze hem met diezelfde warmte in haar blik terugstaren - ongeacht zijn uitstralende kilte en afstandelijkheid. Iets wat hij haatte.
'Als dat de manier is om het op te lossen, ja,' Lesaiah was nog amper uitgesproken of hij legde zijn gezicht al met een erbarmelijke grimas schuin in zijn hand. Zijn bleke vingers gleden langs zijn jukbeenderen, bedekten voor heel even zijn gezicht terwijl hij fronsend zijn ogen had gesloten. Alsof hij er totaal niets voor voelde om het op die manier maar te accepteren en af te handelen. 'Lieve Lesaiah,' de irritatie was zowat hoorbaar in de vermoeide zucht. Hij blikte haar leeg tussen zijn vingers door aan en haalde toen traag de hand helemaal van zijn gezicht. 'Jij van alle mensen moet toch weten dat excuses niets meer dan inhoudloze woorden zijn? Denk je werkelijk dat het op die wijze direct vergeven en vergeten is?' Hij had zo zijn afkeur als het op excuses aankwam. Het was zoals hij het zojuist letterlijk verwoordde; niets meer dan woorden. En hij vond het betreurenswaardig zwak van de mens om op die manier de dingen op te lossen. Met lege woorden. 'We maken allemaal fouten, en juist ik zou me in moeten kunnen houden,' nam ze het woord. Niet bepaald levendig zoals hij op het moment was wreef Savador met een hand over zijn gelaat en streek met zijn vingertoppen over zijn haargrens, zodat een paar eigenwijze lokken in zijn bleke gezicht vielen. Zijn slangachtige ogen waren opnieuw tussen zijn vingers door op Lesaiah gericht. 'Net als mijn voorganger.' O god, niet dat verhaaltje weer. Hij had al genoeg gezien, gehoord en meegemaakt van het conflict tussen Deshas en Ferost, dat alleen nog maar meer aangedikt was toen de band van hem en Norwood kennelijk sterk beïnvloedend waren geweest. 'Voor zijn onbehouwen gedrag bied ik mijn excuses aan, hoewel ik natuurlijk begrijp dat dat niet genoeg zal zijn.' Geïrriteerd slaakte Savador weer een zucht. Hij richtte zich met een moeilijk gezicht op in zijn stoel, want bevredigend vond hij het alles behalve. 'Wat voor profijt geeft het jou om je te verontschuldigen voor iets waar je nauwelijks mee in correlatie staat?' Zijn duim streek bedenkelijk langs zijn ingevallen wang terwijl hij Lesaiah gefronst bleef aanstaren. 'Onvoorstelbaar,' mompelde hij. 'Evenzeer de moed hebben om me in eigen persoon op te komen zoeken voor een paar contextloze woorden, doch voor iets wat er niet aan toe doet. Je gaat nergens heen.' Nee, ze ging nergens heen met haar woorden. Vond hij dan. Dat was iets tussen Deshas en Ferost. Zijn disharmonie met Norwood was vanzelf ontstaan, niet tot aanleiding van de onenigheid van hun leermeesters. Eerder andersom, in feite. 'Ik heb gewoon de tijd niet gehad om langs te komen. Er is zoveel gedoe op het moment, alles is door de war aan het lopen. Ik kon gewoonweg niet eerder komen.' Zo luidde haar reden op zijn eerdere woorden. Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes op. 'Werkelijk.' Niet zozeer wetend of hij nu zo graag meer wilde horen. Dan ging het van een confrontatie met spijtbetuigingen opeens over naar andere bedoelingen, werd hij het klaagmuurtje van alles wat haar dwars zat. En daar was hij eigenlijk te moe voor.