Ze had in het begin braaf achter hem aangelopen, had zijn arm het liefst vast willen pakken. Zich aan hem vast willen klampen, en als het kon zou ze hem haar laten dragen. Of andersom, aangezien hij daar niet toe instaat was. Dat wist ze ook wel. Hij was er niet meer opgebouwd, helaas. Het was en bleef tragisch, alles wat er was gebeurd en aan de ene kant begon ze zich schuldig te voelen dat ze pas zo laat had ingegrepen. Ze had eerder wat moeten doen. Maar het had zo ook effecten op haar gehad. Maar ze raakte hem ook maar niet aan omdat ze geen verkeerde ideeën wilde wekken bij omstanders. Ze waren broer en zus, hoewel zij soms wel zijn tegenpool was. Stiekem helemaal niet zoveel met haar bloedverwant verschilde. Maar dat wist hij niet.
Ze wilde hem opfleuren, sprong en huppelde altijd vrolijk rond in zijn bijzijn. Haar kin altijd overdreven omhoog, grote stappen makend om hem bij te houden en een altijd semi-serieuze uitdrukking op haar gezicht. Alsof ze een belangrijke missie had gekregen. Ze was zestien, kon zich ook wel zo gedragen, maar in zijn bijzijn gedroeg ze zich altijd als een klein meisje. Omdat ze geen andere manier wist waarop ze hem vrolijk kon maken, en dan blijvend. Ze kon zich nog goed herinneren – hoewel het niet eens zo lang geleden was, hoe hij had gestraald toen ze hem dat boek had gegeven. Ze had het zelf maar dik en veel gevonden, maar hij leek altijd verzot te zijn op lange teksten. Dus liet ze hem maar.
En nu was ze hem kwijtgeraakt, was tegen iemand anders op gebotst. Ze had haar blik strak op de grond gericht en had gedacht achter hem aan te lopen. En omdat ze zo geconcentreerd was geweest op haar gedachtestroom was ze zijn aura eventjes vergeten. Ze had snel haar excuses aangeboden tegen de persoon waarna ze begon te rennen. Ze was hem kwijtgeraakt. Wat als hem wat overkwam? Dan zou ze het zichzelf nooit kunnen vergeven. Nogal wanhopig en licht in paniek rende het meisje door de gangen, verdwaalde al snel en botste natuurlijk tegen nog wat meer mensen op. Uiteindelijk bleef ze stilstaan, licht hijgend. Denk na, Alice, denk na. Waar gingen ze naartoe? Iets met melden… Directeur! Natuurlijk. De eerste beste volgende persoon begon ze gelijk te ondervragen op haar manier, grote knipperende ogen en een verlegen glimlachje. Kwam er uiteindelijk achter waar ze naartoe moest, bedankte de persoon en rende toen weer weg.
Ze voelde vrijwel direct de o zo bekende aanwezigheid van haar broer wanneer ze langs de deur kwam, zette een paar stappen terug en bleef staan. Ze haalde diep adem, liet haar schouders zakken en rechtte haar rug. Ze deed de moeite niet om op de deur te kloppen, maakte hem met een ruk open. ‘Sorry!’ bood ze vrijwel gelijk haar excuses aan waarna ze een bescheiden buiginkje maakte met haar beiden handen op haar schoot. Ze kwam weer overeind, snelde de kamer in en deed de deur achter zich dicht. ‘I-Ik liep wat vertraging op,’ glimlachte ze ietwat beschaamd, ‘Hopelijk is het niet een al te groot probleem.’ Ze liep naar haar broer toe, keek naar hem. ‘Heb je je al voorgesteld, Will?’ Ze leek de ander totaal te zijn vergeten, richtte zich – zoals ze altijd weer wist te doen, volledig op haar broer.

» Stalk >D

De andere aanwezigheid had ze totaal genegeerd. Maar nog steeds kon ze het eerste beeld dat ze had ontvangen in het kantoor niet vergeten. Een man die ze niet kende. William zonder capuchon. De blikken die uitgewisseld werden, en bovenal de pen die haar broer dwong op te kijken. Ze had lichte tintelingen in haar vingers gekregen, haar glimlach was weggeweest en ergens had haar blik iets fels gehad. Voor enkele tellen maar, die de twee vast niet zouden hebben gezien. Wetende dat hun ogen zich moesten aanpassen aan het licht dat langs haar gestalte de kamer in kwam. Maar ze had zich ingehouden, enkel door het feit dat William er was. Ze wilde niet dat hij haar zo zou zien, het was iets dat hij niet hoefde te weten. Net zoals haar kleine gave en haar stiekem uitzonderlijke talent voor luchtmagie. Niemand hoefde het te weten. De wereld was beter af als zij deze informatie miste.
Ze reikte nog eventjes een hand snel naar de deur uit, liet deze in beweging komen door haar magie. Zo, die ook weer dicht. William was er wel van op de hoogte dat ze iets kon met haar magie, maar niet hoe groot haar kunnen was. En haar kunnen moest zo klein mogelijk blijven in zijn ogen. Maar ze verbaasde haar ook dat ze de vraag had gesteld, of hij zich had voorgesteld. Meestal betekende een William die zijn gezicht niet verstopte dat hij zich formeel probeerde te gedragen, dus dat hij zich automatisch al voorgesteld moest hebben. Tenzij zij zijn actie tot voorstellen had verstoord. Maar daar ging ze niet vanuit, het voelde toch wel als een dikke vijf minuten of zo dat ze niet in zijn buurt was geweest.
De houding van de ander liet haar koud, enkel om de energie die van de persoon voelde haar niet aanstond. Eveneens als hem helemaal. Enkel door de blik die hij haar broer had geschonken. Het liefst was ze hem nu heel kinderachtig de hele tijd gaan negeren, alsof hij er niet was. Hem lekker irriteren. Want als ze een ding wist over volwassen, was dat ze er niet tegen konden als ze niet serieus genomen werden. En negeren beschouwde zij als niet serieus nemen. Ze bleef daarom ook gewoon vrolijk naar haar broer glimlachen wanneer de man haar een vraag stelde. Haar glimlach verdween voor één tel, de tel waarop ze haar ogen omhoog richtte en die recht op die van de man richtte. Ze was niet bang. Ze was klein, maar alles behalve bang. En door zijn acties, en alles rondom hem, had ze al een automatische afkeur jegens hem.
Het was te danken aan de actie van de jongen dat ze besloot zich uiteindelijk toch maar vriendelijk te gedragen tegen de ander. Omdat hij aangaf dat hij het wel wilde proberen, maar dat was altijd zo. Ze draaide zich naar de man toe, maakte weer haar bescheiden buiginkje. Ze ging weer rechtstaan, keek op. ‘Nogmaals mijn excuses, meneer,’ sprak ze met een heldere stem, ‘Zoals mijn broer al heeft medegedeeld is mijn naam Alice Ventura. Onze achternaam onthult al dat we familie zijn. En ik ben erg aan hem gehecht, dus raakte ik licht in paniek wanneer ik hem kwijtraakte in de gangen. Vooral aangezien dit onbekend gebied is. Ik was gewoon zo blij hem weer terug te vinden.’ Ze boog weer, bleef ze staan. ‘Vergeef me alsjeblieft.’ Ja, ze kon onderdanig gedrag vertonen wanneer dit nodig was. En aangezien het al duidelijk was dat het niet van haar werd gediend als ze zich niet aan de formele maniertjes hield, en zich als een lief meisje gedroeg, ze problemen zou krijgen. Niet dat ze daar veel om gaf. Maar het ging erom dat haar broer het wel nog wilde proberen.

Ze beet op haar onderlip, kneep haar ogen dicht. Ze bleef maar in dezelfde houding staan, balde haar handen tot vuisten, verfrommelde de stof van haar rokje er een beetje mee. Ze mocht niets doen, ze moest lief en onwetend blijven. Als William er niet was geweest had ze allang laten blijken dat ze ouder was dan ze eruit zag. Ze oogde altijd als een of ander kind van twaalf, terwijl ze zestien was. En op mentaal gebied kon ze zelfs nog volwassener overkomen. Maar het beeld dat haar broer van haar had moest behouden worden. Ze moest die lieve kleine Alice blijven, en niet anders. Hij had al zoveel meegemaakt, een puberende zus die je scheen te haten kon er niet ook nog eens bij. Dat durfde ze hem niet aan te doen. Ze had hem… Een soort van gered, weliswaar nogal laat omdat het eerst niet in haar kunnen lag. En nu ook niet meer. Ze was bang geworden om watermagie te gebruiken, enkel door wat er op die bewuste dag was gebeurd.
Ze ging langzaam weer rechtstaan, liet haar lip voor wat het was en opende haar ogen weer. Hij negeerde haar, en stiekem had ze ook niet anders van hem verwacht. Haar gedrag stond hem niet aan, en het uiterlijk van William stond hem ook niet aan. Als ze samen nou eens een persoon zouden zijn. Haar uiterlijk, zijn innerlijk. Misschien zou alles dan beter zijn. Of ja, beter… Zij vond alles al goed zo. Maar mensen waren te… Te standaard om verder te kijken. De eerste indruk die je van iemand kreeg was altijd erg belangrijk, en men paste met moeite zijn of haar beeld van iemand aan. Omdat ze er altijd van uitgingen dat dit gewoon goed was. Ze waren gewoon koppig, allemaal. Stuk voor stuk. En haar broer moest daar maar onder lijden, de arme ziel.
Haar blik was nergens op gefocust, staarde gewoon een beetje voor zich uit. Hij voelde zich wel heel erg het mannetje, die dominantie die hij probeerde uit te stralen. Haar en haar broer te behandelen als zwervers die wanhopig op hun knieën naar hem toe waren gekropen en hem smeekten om hier te blijven. Nee, ze mocht hem nu al niet. En ze zou hem waarschijnlijk ook nooit mogen. Had hij maar een beetje medeleven moeten tonen jegens haar broer. Maar wie was zij? Een klein meisje dat niemand serieus nam. De toon van zijn stem liet haar koud, ze bleef gewoon staan waar ze stond. Hij zou zich eerst maar eens als een echte vent gedragen, dan zou ze gaan zitten. Hij was een typische volwassene. En ze haatte volwassenen. Dachten altijd dat ze beter waren omdat ze meer ‘levenservaring’ hadden. Ze moesten eens weten hoe onnozel het wel niet klonk.
Ze keek vanuit haar ooghoeken naar haar broer, die knikte. Hij had geluk… Die vent. Anders was ze gewoon koppig blijven staan. Ze wist prima hoe ze om moest gaan met dat soort mensen. Ze hoefde enkel haar kleding een beetje aan te passen, bij de leerplicht ambtenaar of een andere hoge piet komen aan proppen met het verhaal dat hij haar had aangerand. En weg was meneertje irritant. Want wie kon er nou nee zeggen tegen een huilend klein en onschuldig meisje? Nog maar te zwijgen over haar grote puppyogen die ze kon opzetten indien nodig. Rustig liep ze naar de stoel, streek haar rokje glad tijdens het lopen en nam vervolgens keurig plaats op de stoel. Haar rug recht, zat op het puntje zodat haar voeten de grond konden raken en haar handen over elkaar gevouwen op haar schoot.
Ondanks dat William aan het woord was, was zij degene die de ander aankeek met een blik die erbij hoorde. Alsof ze door hem heen keek. William stond achter haar, kon haar blik niet zien. Haar mond was een simpele rechte streep, geen lief lachje meer. Haar blik die door hem heen ging, aantoonde dat zíj hém geen blik waardig toonde. De scene zo compleet zijn als ze er vanuit ging dat hij kon liplezen en dan zonder woorden over haar lippen te laten komen; ‘I’m going to kill you,’ seinde naar de ander. Maar ze schatte hem te laag in om het te kunnen dus deed ze niets. ‘Nee, U heeft natuurlijk niets te maken met onze ouders,’ begon ze ineens met een zachte, maar toch heldere stem, ‘Maar als een directeur van een academie moet U toch wel een beetje medeleven tonen jegens jongere zielen. Dat wordt van U verwacht.’ Ze bleef hem strak aankijken, met nog steeds die blik waarbij het leek alsof ze gewoon door hem heen keek, alsof hij er niet eens was. ‘Geef ons een kans, en we bewijzen dat we studenten zullen worden die geliefd zijn in de ogen van de docenten. Goede cijfers halen is een standaard voor ons. En wat is nou beter om te hebben? Een student die er prachtig uitziet maar geen hond uitvoert. Of eentje die toevallig niet zo is geprezen door moeder natuur maar wel een goed einddiploma haalt, vervolgens een goede baan krijgt. En waarmee U dan kan pronken, mits hij of zij bekend word, dat het het werkt is van Úw academie.’ Haar mondhoeken krulden langzaam omhoog. ‘Ik zou mijn keuze vrij snel gemaakt hebben op dit moment, maar ik ben U niet. En U bent mij niet. Dus de keuze blijft bij U.’

‘Nee,’ antwoordde ze zijn vraag quasi-onschuldig, ‘Ik wijs U enkel op een paar dingen die bij het beroep komen kijken die U schijnbaar bent vergeten. Of die te diep ergens in Uw achterhoofd zijn gegriefd waardoor U niet in staat bent ze terug te vinden.’ Opmerkingen maken betekende niet gelijk dat je meende het beter te weten. Ze wilde enkel alles proberen om ervoor te zorgen dat William mocht blijven. Zij kon met haar lieve gezichtje overal terechtkomen. Maar het was haar lieftallige lachje, niet die van William. En het was al duidelijk dat de man hun duidelijk als twee individuen zag. Anders hadden ze nu allang geen problemen meer. Normaal werkte het altijd zo dat zij gewoon lief naar de persoon glimlachte, de aandacht van deze totaal op zich wist te richten. Terwijl William het woord nam. Hij kon meestal rustiger blijven dan haar. Of ja, ze kon ook wel vrij rustig blijven. Maar als het om haar broer ging kon ze nogal over emotioneel reageren, niet meer helder denken.
Ze werd niet echt serieus genomen, dat had ze al doorgehad naar zijn spottende gelach. Ze liet haar blik afdwalen naar de grond. ‘Alsof ik het zou waarderen als ik misschien later in de toekomst een succesvolle baan heb en dat heb te danken aan een academie,’ ze sloeg haar ogen op, keek weer naar de man, ‘Van U.’ Klemtoon in de zin leggend op het formele woord. Wie zou zich nou vereerd voelen om op een school rond te huppelen van iemand zoals hem? Verachtelijke vent dat hij was. Als hij toch eens voor een keer niet zo koppig nadacht, en wist wat er werkelijk in haar hoofd omging. Op slechte, emotionele, argumenten na. Argumenten waarvan ze wist dat iedereen ze de grond in kon boren. Maar zij zou blijven staan, zoveel van de belachelijke argumenten gebruiken tot ze haar zin kreeg.
Met zijn vieze blik die ze al gelijk had opgepikt, zijn aanwezigheid die haar alles behalve aanstond… En dan ook nog eens zijn uiterlijk. Te zwijgen om de vieze geur van alcohol afkomstig van het glas met de rode drank. Ze hoefde enkel het glas te pakken, het over haar eigen kleren heen te gooien. Haar eigen kleren vervolgens een beetje te verscheuren op de juiste plekken, dan gillend en half huilend – allemaal acteren dan wel – door de gangen te rennen. De eerste beste docent aanspreken over het feit dat hij haar aangerand had, iedereen zou haar geloven. Wie zou zo’n verhaal niet geloven als het ging om een persoon zoals… Dat? Een rilling kroop over haar rug. Ze walgde van de man, vond hem maar vies en geniepig. Maar ze kon niets doen. William was er. Ze zou zich maar in moeten houden.
Haar handen die keurig op haar schoot hadden gelegen balden zich tot vuisten, verfrommelde de randen van haar rokje tussen haar vingers. Haar blik op haar handen gericht. Ze klemde haar kaken op elkaar. Nee. Dit kon je niet menen. De vent was achterlijk, achterlijk! Ze luisterde niet, spande enkel al haar spieren aan. Aanspannen, ontspannen, aanspannen, ontspannen en zo door. Ademde diep in en uit. Ze kneep sloot uiteindelijk haar ogen. ‘Nee,’ fluisterde ze zachtjes. Zelfs nadat William had aangetoond dat hij vrede had met het harteloze besluit van de directeur. ‘Nee,’ herhaalde ze het eenzame woord weer, schudde langzaam haar hoofd. Ze voelde zich machteloos. Niemand zou haar ooit serieus nemen. En dan vooral die zak van een hoofdmeester niet.
Ze forceerde zichzelf, oefende zoveel druk uit op de spieren in haar mondhoeken dat ze haar hoofd een tikje schuin hield door het verkrampte gevoel. Haar mondhoeken krulden langzaam omhoog, een pijnlijke glimlach liet zich zien. ‘Ik weiger.’ Een eenzame traan rolde over haar wang, maar het liet haar koud. Want het zou hem toch ook wel koud laten. Ze schoot overeind, te snel. De stoel viel op de grond. ‘Ik weiger op een academie te blijven met een directeur die mijn broer behandeld alsof hij een of ander beest is! Een beest met een besmettelijke ziekte! Alsof Ú zoveel beter bent! Loopt een beetje wijn te zuipen, anderen te oordelen op hun uiterlijk… Terwijl… Terwijl… U er zelf ook niet uitziet…’ Ze balde haar handen krampachtig tot vuisten. Wie zou nou naar haar luisteren? Alleen William. ‘En ik durf te wedden dat U liegt! Met U zogenaamde privé lessen, U durft amper naar hem te kijken!’ Haar blik strak op de grond gericht. Haar stem die trilde en die aangaf dat ze wel degelijk wist dat het geen zin had. Maar ze kon niet anders, ze moest het op zijn minst proberen. Het was en bleef een te gevoelig onderwerp, een te gevoelig iets gewoon… De omgang van anderen met haar broer. Ze kon er gewoon niet meer tegen.

» Arme... Arme onwetende Alice ;}
» Als de arme ziel toch eens wist wat ze zichzelf aandeed op het moment ;o

Zijn reactie kon haar gestolen. Heel zijn aanwezigheid kon haar gestolen worden. Hij moest weg. En wel nu. Hij moest zijn mond houden, stoppen met die oordelen. Hij en zijn verachtelijke glas wijn dat alleen dat vieze beeld dat ze van hem had versterkte. Vanaf de eerste tel dat ze de man had gezien, zijn aura had ervaren. Ze moest zich inhouden om niet zachtjes te huiveren. Niets aan de vent stond haar gewoon aan. Ze vond hem vies, verachtelijk… Ja, ze kon soms wel uitzonderingen maken. Had al geleerd om door het uiterlijk van iemand heen te kijken, met grote dank aan haar broer. Maar gewoon alles aan de man was hatelijk… Alles. Ze kon niets goeds vinden. Helemaal niets. En juist daarom kreeg ze dat gevoel van onmacht. Het kon toch niet dat iemand dan echt helemaal niets goeds in zich had? Gewoon bedorven en verrot was tot op het bot mentaal gezien. Dat was toch gewoon onmogelijk? Iedereen had toch zijn of haar goede kant? Of had ze er al die tijd toch naast gezeten, waarschijnlijk. Want hij leek net het levende bewijs.
Haar pijnlijke glimlach, deed haar mondhoeken gewoon pijn door de forcering en druk die ze erop uitoefende. Ze moest blijven lachen. Ze wilde niet dat William haar bedroefd zou zien. Maar die eenzame traan, één enkele traan, was er maar voor nodig geweest om het hele beeld te veranderen. Riep onbewust een meelijwekkend beeld op, en als ze haar mond zou houden en enkel met een glans van smeking in haar ogen naar de man zou kijken… Dan zou ze achteraf haar zin hebben gekregen. Misschien zou ze het ook nog hebben gedaan als ze helder in haar hoofd was. Of had ze toch dat glas uit zijn handen gerukt en zitten dreigen met wat ze allemaal wel niet kon doen. Hoe ze zijn hele carrière naar de knoppen kon brengen, enkel door één simpele daad. Die ieder meisje kon uitvoeren. Maar zij was Alice. Alice Ventura. Jongere zusje van William Ventura. En ze had alles over voor haar broer. Zelfs het verlagen van zichzelf door domme dreigementjes uit te wisselen. En als die vent maar goed wist… Als hij er maar rekening mee hield… Dat ze dan alles behalve blufte. Want daar deed ze niet aan als het over haar broer ging. Nooit.
Ze was onwetend, kende de man achter het bureau amper. Misschien dat ze het daarom in zich had gehad om zo tegen hem uit te vallen, tegen hem te schreeuwen alsof hij niemand minder was dan haar eigen vader. Haar vader die ze haatte. Met haar moeder viel hij moeilijk te vergelijken, maar die haatte ze ook. Simpelweg omdat ze niets had gedaan aan Williams instabiliteit, vond het wel goed zo. Stomme volwassenen… Ze haatte volwassenen, en wilde het liefst zelf ook nooit eentje worden. Maar het enige wat ze kon doen, was tegen haar eigen hart drukken om nooit zo te worden als haar ouders, eveneens als bij William.
Met een ruk keek ze op, haar amberkleurige ogen richtten zich recht op de slangachtige van de ander. Haar glimlach kon ze niet langer behouden, perste haar lippen zo hard op elkaar dat ze trilden. Ze wist gewoon zeker dat hij zich er niet aan zou houden. Nog te zwijgen dat hij zo dom was om te denken dat haar broer die kerkers zou overleven. Zag hij het dan echt niet? Hij was zwak. Ze zou zichzelf nog liever in die kerkers laten opsluiten dan haar broer. Ze bleef hem ietwat dwingend aankijken wanneer hij sprak. Hij zou zijn besluit maar veranderen, desnoods voor haar en niet voor William. Ze haalde diep adem, ging rechtstaan en ontspande zich. Ze had de hand van haar broer wel gevoeld, die zich om de hare heen sloot. Dat was ook hetgeen waardoor ze weer haar rust terugkreeg.
Ze sloot haar ogen, slaakte een zucht. ‘Hoe oud denkt U dat ik ben?’ vroeg ze ineens, opende haar ogen, kwam hem weer onder ogen, ‘Tien?’ Haar stem klonk beledig, eveneens leek haar blik dat ook te zijn. ‘Ik ben zestien. Ik ben niet dom. Nee, ik ken U amper. Maar ik durf nu al te wedden dat U het er alleen maar erger op gaat maken.’ Ze kneep in de hand van haar broer, wilde hem als mentale steun hebben. En die hand was al zoveel steun als maar kon, maar alsnog… Het gevoel van onmacht bleef. ‘Hij zal het geen dag uithouden in de kerkers, kijk naar hem. Hij is tenger, en ik twijfel er niet aan dat hij nu stiekem al verkouden is maar het verzwijgt. Het zal enkel escaleren daar. Maar als je hem perse in die kerkers wilt proppen omdat er geen ruimte is, dan laat ik nog liever mezelf in die plek droppen dan mijn broer,’ ze dacht eventjes na, ‘Ik heb nog liever dat hij in een bezemkast overnacht waar de omgeving tenminste verdraagzamer is dan… Kerkers.’
Ze trok op een bepaald moment haar wenkbrauw omhoog. ‘En wie noemen we hier trouwens veeleisend?’ merkte ze quasi-onschuldig op, ‘Ik wil enkel het beste voor mijn bloedeigen broer, waar ik zielsveel van houd. De enige die veel eist bent Ú. Met dat hele gedoe over zijn uiterlijk. Trek gewoon een capuchon over zijn hoofd en je ziet er niets meer van – Will, laat maar zien. Ú bent de directeur, als er één iemand is die kan regelen dat hij een capuchon op mag in de klas, bent U het wel. Dat weet U dondersgoed, dus doe niet net alsof er geen andere optie is en hij een soort van verdoemd is. Want dat is hij alles behalve.’ Weer had haar blik iets dwingends, en die overdreven glim van het overtollige vocht was nog steeds aanwezig. Maar huilen zou ze niet meer. Niet voor hem. Hij was haar tranen niet waard. Hij was helemaal niets waard in haar ogen, verachtelijke zak die hij was.

'Nee,ikschattejehooguitacht.'

Ze leek zijn woorden te negeren, alsof ze tegen een muur schreeuwde. Maar ze hoorde ze weldegelijk. Maar ze zou pas vertrekken als ze er zeker van was dat haar broer veilig was, dat hij het wist. Hij zou hem niet aan zijn lot overlaten. Ze wist hoe William kon zijn, al blij met het geringste offer. Maar hoe lief dat ook van hem was, het zou ooit nog eens zijn dood worden. Letterlijk dan. Als zij het deed was het gewoon schattig, want ze kon het hebben. Maar hij kon het alles behalve hebben, in zijn conditie lag een dodelijk ongeluk niet in een klein hoekje. Maar in een levensgrote. Zijn hele leven liep hij constant gevaar om iets te overkomen, en het idee ervan was gewoon ondragelijk voor het meisje. Maar als ze iets kon doen om die hoek toch wat kleiner te maken, dan deed ze dat maar al te graag. Ze deed alles voor haar broer, zou voor hem door het vuur gaan. En ze wist dat dat wederzijds was, en omdat ze dat niet wilde – was bang dat hij zich in gevaar zou brengen, deed ze zich maar altijd vrolijk voor. Vandaar dat ze nog zo wanhopig had geprobeerd te glimlachen, alsof er niets aan de hand was. Maar de tranen die ze niet meer kon stoppen lieten zien dat ze alles behalve blij was. De glimlach had het trieste beeld zelfs versterkt.
Ze wist dat haar woorden over William ietwat bot waren tegenover hem, maar ze wist niet hoe ze het anders verwoorden. Niet tegenover die vent van een directeur, waarvan ze de naam nog steeds niet kende. En omdat ze de tijd vast niet zou krijgen om echt goed over haar woorden te denken, nam ze die ook maar niet. Want hij verdeed zijn o zo kostbare, sarcasme droop van haar gedachtestroom af, toch maar met haar veeleisende gedrag. En alsof dat nog niet aanstellerig genoeg was – Ze werd hardhandig uit haar gedachtes getrokken. Vertrok geen enkele spier, haar ogen werden enkel een tikje groter. Daar was hij dan. Daar had ze hem dan gegeven. Die ene bewuste druppel die alles deed overlopen. Haar beschuldigingen die ze maar naar hem bleef werpen, zonder hem ook maar te kennen. Hem gewoon te bestempelen als in en in slecht persoon. Het had gewerkt. Maar dat deed het altijd, expres als ze was in het emotioneel doorratelen over dat soort dingen.
Haar blik bleef hangen op de boeken en papieren die op de grond waren gevallen. Deden haar terugdenken aan de tijden dat ze nog onwetend was geweest over haar ouders. Altijd maar al te graag assistentje had gespeeld van haar vader. Hoe ze zijn spullen altijd opborg en hem hielp de boel netjes te houden. Ergens voelde ze de drang om de boel nu ook weer enigszins op te ruimen, maar ze hield zich in. Enkel door de stem die zachtjes op de achtergrond klonk. Zo zo, meneer kon dus tot tien tellen. Impressive hoor. Ze had zijn blik wel voelen branden, maar negeerde deze. De brandende starende blik van haar vader had ook zo gevoeld, misschien nog wel erger omdat hij haar vader was. Niemand kon daar tegen opboksen. En als helemaal niet iemand die van te voren was uitgevallen, had aangetoond dat ze weldegelijk een discussie van hem kon winnen. Ook al deed ze dit met ontzettend slechte argumenten. Een discussie was in haar ogen dan iets heel anders: wie het eerst de zelfcontrole verloor, verloor automatisch de discussie. Nou was zijn gaan huilen. Maar zijn geschreeuw was erger geweest dan het hare. Nou was zijn stem sowieso al dreigender dan de hare. Maar alsnog.
‘Alternatieven zijn niet altijd beter,’ merkte ze zachtjes op, ‘En als er een iemand is die het kan weten is het William. Hij heeft eerder voor een alternatief gekozen, en dat heeft ervoor gezorgd dat hij er nu zo uit ziet… Zoals de dag van vandaag.’ Ze was prima op de hoogte van alles wat er was gebeurt, had het bij die ongeïnteresseerde moeder los gepeuterd. ‘En iemand met de baan als de Uwe heeft het druk, dat weet ik ook wel. Dus het zou wel een tijdje duren voordat U ook maar toekomt aan het nadenken over deze kwestie.’ De drang werd te groot, de herinneringen en gewoontes knaagden te erg. Ze liet de hand van de jongen los, liep rustig naar de plek toe waar de papieren en boeken stonden. Ze ging door haar knieën, begon alles bij elkaar te rapen. Boeken bij boeken, papieren bij papieren. Soms bekeek ze er een paar, het moest natuurlijk wel op de goede volgorde. Anders zou het alsnog niets hebben geholpen, haar… Semi-goede daad.
Ze stond op, de boeken in haar handen. Met een nogal harde klap op het bureau. ‘Dus, meneer Savador,’ had zijn naam afgekeken op een van de papieren, ‘Ik vraag U hierbij vriendelijk om als eerste naar de kwestie van mijn broer te kijken. Want het zal er niet beter op worden. Ja, U heeft dringendere zaken te regelen. Maar met een beetje rationeel denken kom je er in een uurtje uit.’ Ze draaide zich weer om, pakte de papieren die ze had opgestapeld. Ze tikte een paar keer ermee, ze verticaal in haar handen houden, tegen het blad van het bureau. ‘En twee, hoewel U ze zou beschouwen als naïeve, frisse jonge meningen kunnen geen kwaad daarbij.’ Ze legde de papieren uiteindelijk netjes naast de boeken, kwam de man vervolgens weer onder ogen. Ze hield haar hoofd een tikje schuin, glimlachte breed en sloot haar ogen. ‘Ik zal me gedragen, als U dat ook doet.’

» Ik kon het niet laten x')

Ze kon het niet accepteren. Er moest een oplossing komen. En wel nú, niet morgen, niet overmorgen. Zelfs niet een uur later. Het moest nu, want ze wist gewoon zeker dat hij er anders lekker over ging zitten treuzelen. Het deed om haar te pesten, zag ze hem eigenlijk nog wel voor in. Kinderachtig als ze soms kon denken. Ze was in principe nog een klein kind, dat weigerde verder te denken dan één. Of twee. Natuurlijk kon ze het wel, maar de wil was er niet. Haar capaciteiten werden erdoor niet tot hun volste vermogen geuit. Haar vermogen lag verder dan ze zelf dacht, maar ze hield zichzelf tegen. Stopte het. Enkel omdat ze niet verder wilde groeien in haar kunnen, was bang dat ze William dan weer zou laten denken aan het feit dat hij nooit goed genoeg was geweest in de ogen van hun ouders. Want zij was dat wel, op het feit na dat ze een ramp was met watermagie. Er tegenwoordig ook nog een angst voor had opgebouwd en het nu maar uit de weg liep. Ze wilde er niets meer mee te maken hebben, helemaal niets.
Ze had haar handen rustig op het blad van het bureau gelegd, naast de papieren, boeken en al het overige wat ze had opgeraapt. Alsof ze van haar waren, niemand anders ze aan mocht raken. Het viel eigenlijk te vergelijken met hoe ze zich gedroeg in het bijzijn van haar broer. Niets of niemand mocht hem aanraken, hem pijn doen. En met staren verklaarde je jezelf de oorlog met het meisje. Natuurlijk zou ze niets ernstigs doen in het bijzijn van de jongen, maar zodra deze weg was… Dan zal ze laten zien dat niemand met hem mocht spotten, niemand hem mocht oordelen om zijn uiterlijk. Niemand, geen uitzonderingen. Hij was haar kleine uitzondering, en ze zou er niet snel nog een maken. Hij was er al haar gehele leven geweest, en haar liefde jegens hem was alleen maar grootser geworden. Zusterliefde eerste klas.
Ja ja, hij zou een oplossing zoeken. Voor een alternatief zorgen. Maar wanneer dan? Wanneer zou hij het alternatief vinden? Nog maar te zwijgen over het feit of het wel een beter alternatief was. Ze balde haar handen tot vuisten, vernauwde haar zicht door haar oogleden iets meer naar elkaar toe te laten glijden. Ze haalde diep adem, wilde weer verder gaan met haar zeurderige gedrag. Het over emotionele gedoe, het blijven doordrammen over dingen. Maar net toen ze de woorden over haar lippen wilde laten glijden staakte ze haar actie. Haar adem stokte een beetje in haar keel, enkel om te voorkomen dat die stortvloed aan woorden naar buiten kwam. De hand die zich op haar schouder plaatste had haar ervan weerhouden. Maar het ging zozeer niet om de hand zelf, maar de eigenaar van het ledemaat.
William was vrijwel de enige die haar kon doen stoppen in situaties als deze. Meestal had ze zelf niet zoveel controle, bleef ze maar doorratelen totdat ze haar zin kreeg. Maar als hij er was dan kon ze gemakkelijk gestopt worden. Had de ander geluk, anders moest deze waarschijnlijk de hele dag naar haar luisteren. Ze wendde haar blik eventjes af, waarna ze zijdelings naar de man keek. ‘We zullen wel zien of dat zo is, Will,’ reageerde ze zachtjes op zijn woorden. Maar de blik die ze de ander schonk vertelde iets heel anders. Haar stem was liefjes, onderdanig en ze legde zich erbij neer. Terwijl haar blik enkel de woorden sprak: Je hebt geluk. Hij had inderdaad geluk. Ze had nog zoveel woorden klaarliggen om naar zijn kop te smijten. Alleen haar broer zag haar hiervan af.
Ze ging weer recht staan, haalde een hand door haar haren en deed alsof er niets was gebeurd. ‘Nou, dan denk ik dat we hier klaar zijn.’ Ze dacht eventjes na, legde haar wijsvinger op haar kin. ‘Hoewel ik niet weet waar ik nou precies naartoe moet, maar dat vind ik nog wel uit. Er zijn hier vast genoeg mensen die me de weg willen wijzen.’ Hiermee bedoelde ze simpelweg: Iedereen behalve hij. Ze had zelfs nog liever dat haar ouders haar de wegwezen hier, dan hem. Ze mocht hem nu al niet, en ze zou hem waarschijnlijk ook nooit mogen. Maar dat was zij dan weer, een klein meisje dat snel een oordeel trok over mensen. Een oordeel gebaseerd op hun gedrag tegenover haar oudere broer.

Ze vond het niet leuk, alles behalve. Ze had haar zin niet gekregen, en ze was gewend om die altijd te krijgen. Ze zou dit alles nog wel eens oppakken, als ze er al de behoefte voor voelde. De verse haat die ze had geproefd jegens de man was iets te overweldigend geworden. Domme sul die hij was. Alsof hij zo perfect was. De vieze blik, die was enkel omgeslagen omdat ze zich niet zo gedroeg zoals het haar betaamde. Ze gedroeg zich nooit zoals ze zich moest gedragen. Enkel tegenover William. Hij was haar broer. Ze had hem gered, en het zou dom zijn om hem nu te laten gaan. Los te laten en hem te laten vallen. Nee, alles behalve dat. Ze zou met alles wat ze in zich had proberen hem te beschermen. Te beschermen tegen die wrede wereld gevuld met onbegrip en haat.
Sinds de dag dat ze hem had ‘gered’ van en wellicht vreselijke dood, week ze vrijwel nooit van zijn zijde. Alleen wanneer ze niet anders kon. In de nachten dat ze het huis uit sloop en boeman ging spelen in het dorp. De mensen die haar broer vuil aan hadden gekeken liet boeten voor hun daad. Als hij die kant toch eens van haar kende, dan zou hij haar allang nooit meer willen zien. Ze twijfelde er niet over dat hij zichzelf soms als minderwaardig inschatte. Vooral niet aangezien hij het gewoon had geaccepteerd om in die kerkers te slapen. Alsof hij een of ander wild beest was dat alles en iedereen zou doden met zijn besmettelijke ziekte. Terwijl het niet eens een ziekte was, en laat staan besmettelijk. Overdreven gedoe ook altijd.
Haar boodschap was duidelijk geweest, tegenover beiden. Goed ook. Ze had momenteel geen zin om dingen uit te leggen, nog meer subtiele hints geven over de ware betekenis van haar woorden en noem maar op. Ze sloeg voorzichtig haar armen om haar broer heen wanneer deze haar eventjes kort omhelsde. Ze was te bang hem pijn te doen, dus was haar greep maar met een greep van… Niets. Ze liet hem los, keek met glimlachje naar hem. ‘Ik zal je zo snel mogelijk weer komen opzoeken, wanneer ik de tijd heb,’ prevelde ze zachtjes, had geen behoefte om de reactie van de man te checken. Hun gedrag tegenover elkaar was gewoon zoals het hoorde. Broeder- en zusterliefde. Meer niet. En hij moest het maar accepteren dat ze van elkaar hielden.
In een huppelend trekje liep ze naar de deur, opende deze. ‘Veel succes, Will,’ glimlachte ze nog over haar schouder, wist dat het waarschijnlijk onbedoeld een slecht effect zou hebben op de man. Maar wat deerde haar dat nou. Ze ging het kantoor uit, sloot de deur achter zich en keek om zich heen. Misschien als ze weer ging rennen en tegen iemand op botste dat ze deze dan naar de weg kon vragen. Nee, huppelen was leuker. Kwam ook minder paniekeriger over. Huppelen werd het dan. Rustig, alsof er niets was gebeurd, huppelde ze door de gang. Opzoek naar de eerste beste persoon waar ze de weg aan kon vragen.

» Ik is topic uit ~