Bibliotheek

Rose was ontsnapt naar de bibliotheek, en daar ging ze dan ook in een hoekje zitten. Ze had helemaal geen zin om mee naar dat kerstbal te gaan, waarna ze dan ook heel even diep begon te zuchten. Haar blik had ze op de grond gericht, en ze zou die dag gewoon in het bos gaan zonder dat ze dat zouden weten. Even keek ze op bij het horen van iets, maar daarna kijkt ze weer gewoon naar de grond.

Mitsu was bezig met het zoeken naar een boek. Hij keek rond en hoorde ineens de deur dicht gaan. Hij liep naar de gangen en keek rond. Hij hoorde een zucht en liep in die richting. Hij keek ineens in een hoekje en zag Rose zitten. Hij liep naar haar toe en glimlachte naar haar. "Hey wat is er..." zei hij en legde zijn hand op haar schouder. Hij beschouwde Rose als een vriendin en had haar net zo goed gemist in de tijd dat hij ziek was geweest.

Rose bleef naar de grond kijken, en ze hoorde dan opeens de stem van Mitsu. Om eerlijk te zijn had ze niet eens doorgehad waar hij was geweest, maargoed ze concentreerde zich dan ook gewoon op haar eigen leven. Dan hoorde ze zijn woorden, en ze zucht nog dieper dan daarnet. "Het kerstbal komt maar ik ga niet." Zei Rose dan tegen hem, en ze keek hem dan ook heel even kort aan.

Mitsu glimlachte. Hij keek haar aan. "Het is ook niet verplicht. Althans niet dat ik gehoord had." hij keek haar aan. "Je mag komen maar moet niet." zei hij. Hij keek haar aan. "En hoe is het verder met je...ik heb van Norwood niets meer gehoord van jou, toen ik ziek was..." zei hij en keek haar even aan.

Rose keek hem aan, en ze zucht dan ook heel even diep. "Ik zit daar niet over in dat je mag of niet mag gaan. Ik ga gewoon niet omdat ik het nut er niet van in zie." Zei Rose dan tegen hem, en ze keek dan weer naar de grond. "Met mij gaat het goed en ook soms slecht, maar dat is een lang verhaal waar ik nu even geen nood aan heb Mitsu." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze keek dan recht voorzich.

Mitsu knikte. "Ik ga je ook niet dwingen..." zei hij. Hij hoorde hoe ze praatte en knikte opnieuw. "Je kent me toch. Je hoeft niets te vertellen wat je niet wilt vertellen." zei hij en legde zijn hand op haar rug om haar gerust te stellen.

Rose keek hem aan, en ze zweeg dan ook voor een lange tijd. Om eerlijk te zijn wilde ze nu het liefste bij Selavin zijn, maar hij had het druk met werken en dus ging ze hem maar niet gaan storen. Dan hoorde ze zijn andere woorden, en ze glimlacht dan ook heel even kort. "Eigenlijk ken ik je nog niet zo goed, aangezien je altijd bij Kori zat en me blijkbaar gewoon in de steek liet." Zei Rose dan tegen hem, waarna ze dan op stond om naar het raam te gaan.

Mitsu keek op bij haar woorden. Ze had eerlijk gezegd wel gelijk. Hij keek even naar de grond en slikte even. Zou hij haar pijn hebben gedaan toen hij voor Kori koos. Hij stond op en liep naar haar toe. "Het spijt me...." zei hij zacht. "Het was niet mijn bedoeling om jou pijn te doen..." zei hij. Hij keek even weg. Damn....damn....damn.... ging het door zijn gedachten en hij wist even niet wat te doen.

Rose stond bij het raam, en ze keek dan naar buiten. Ze had hier echt geen zin meer in, en al zeker niet aangezien een vriend ook bij zijn vrienden kon zijn en niet enkel bij zijn liefje. Ze hoorde zijn woorden, maar reageerde er gewoon niet op. Haar ogen bleven naar buiten gericht, en ze zucht dan ook heel even diep. Ze wilde wat zeggen, maar ze zweeg gewoon.

Mitsu begreep wel waarom ze zo deed. Hij stopte met het leunen tegen het vensterbank en liep naar de deur. Inderdaad had hij wel wat vaker tijd met haar door mogen brengen. Hij keek even naar de grond en liep daarna gewoon naar de rekken waar hij aan het kijken was. Hij zocht door de boeken. "He he daar is hij..." zei hij zacht en pakte het boek er uit. Hij liet het afstempelen en liep richting de deur.

Rose bleef echter gewoon zo staan, en ze zucht dan ook weer heel even diep. Daarna keek ze om naar hem als hij wegging, maar ze ging hem niet achterna. Dit was één van de redenen waarom ze hem ook ontweek, en vooral omdat ze wist dat als ze met hem zou praten die Kori bij hem zou komen. Zij was namelijk in het begin altijd jaloers geweest, en dat had Rose dan ook gemerkt bij de eerste les van Norwood.

Mitsu keek een beetje neerslachtig op het boek. Hij voelde zich ineens rot. Hoe had hij zo kunnen zijn tegen Rose. Hij had het zelf niet eens gemerkt. Hij wilde nog naar Rose lopen maar draaide zich gelijk om. Hij voelde iets van woede en keek naar de grond. Er viel een traan en hij balde zijn vuist. Hij liet het boek, genaamd vrienden voor het leven vallen en keek naar de grond. Het boek viel open bij het hoofdstuk Vergeef elkaars fouten. Mitsu had dit niet gepland en liep de deur uit. Hij sloeg deze wat ruw dicht. Hij was kwaad, op zichzelf.

Rose keek nog steeds naar buiten, en ze zucht dan ook heel even diep. Daarna deed ze het raam open, en ze merkte dat de bibliothekaris raar naar haar keek. Kort daarna sprong ze gewoon het raam uit, en ze veranderde gelijk in de phoenix. Daarna vloog ze hoog de lucht in, en ze zocht naar een plek waar niemand haar zou vinden. Dus besloot ze om naar de grot te vliegen, en dat deed ze dan ook.

PROFILE MAGICIAN

» Bibliotheek

Bibliotheek

Bibliotheek

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen