Met langzame passen liep Miku door de gang heen terwijl de zool van haar gympen een regelmatig getik verspreidde. Ze had schoenen aan haar voeten gedaan omdat ze het een beetje onbeleefd vond om op blote voeten bij de hoofdmeester aan de komen. De vingers van haar linkerhand gleden over de muur en met de rechter omklemde ze de vingers van haar broer. "Ben je zeker dat we juist zitten?" vroeg het meisje zacht en ze keek naar de aura naast haar. Aangezien zij de plattegrond niet kon zien en er nergens een te vinden was in braille moest Mineko meegaan, anders was ze hopeloos verloren gelopen. Miku kneep even in zijn hand om te laten merken dat ze het wardeerde dat hij mee wilde gaan. Ze zal het nooit toegeven, maar op sommige momenten had ze wel degelijk hulp nodig. Het was zijn idee geweest om naar de hoofdmeester te gaan om te melden dat er een blind meisje op zijn school les zou volgen. Dus hier liepen ze dan: een blauwharige jongen met zijn blinde zusje aan de hand die constant lucht voor zich uit blaasde om zo obstakels uit de weg te gaan. De techniek was net hetzelfde als die van dolfijnen en vleermuizen. Als de wind iets raakte kaatste het terug en zo wist Miku ongeveer de vorm en grootte van het voorwerp.
Toen de ruwe stenen van de muur vervangen werden door het hout van een deur bleef het meisje staan. "Zijn we er?" vroeg ze voor alle zekerheid voor ze zachtjes op de deur klopte. Geduldig wachtte ze op een antwoord terwijl ze een liedje begon te neuriën. Het was een van haar lievelingsliedjes die hun moeder had gezongen voor het slapengaan.


Mineko and Savador ofcourse :3

Mineko liep rustig naast zijn zusje. Ze liepen langzaam zodat Miku niet tegen iets op zou botsen. Ze waren op weg naar de hoofdmeester om te vertellen dat Miku niet kon zien. De hoofdmeester, waarvan iedereen zei dat hij zo harteloos was, en zo gemeen. Mineko was vastberaden om te zorgen dat Master Savador zijn zusje niet kwetste.
"Ben je zeker dat we juist zitten?" vroeg ze. Ze klonk zenuwachtig. ''Vertrouw me maar. Het komt allemaal goed.'' Hij probeerde zijn eigen onzekerheid te onderdrukken om te zorgen dat Miku niet nog zenuwachtiger werd. Hij had zich voor de gelegenheid netjes aangekleed en zijn koptelefoon afgedaan, alles om een goede indruk te maken. Voorzichtig legde Mineko zijn hand op zijn zusjes schouder en leidde haar de goede kant op. ''Hier naar links.''
Nu stonden ze voor een grote houten deur. "Zijn we er?" vroeg zijn zusje. ''Ja, bestemming bereikt.'' zei hij lachend in de hoop de spanning te verlichten. Miku klopte trefzeker op de deur. Als je haar zo zag, zou je niet denken dat de wereld voor haar een zwarte leegte was. Hij hoorde haar een liedje neurien. Haar lievelingsliedje, wat hun moeder had gezongen als een van hen niet kon slapen of zenuwachtig was. Mineko zette de tweede partij in. Hun stemmen klonken prachtig samen. In balans en perfect zuiver. Even vergat Mineko waar ze waren en ging helemaal op in het prachtige lied.

- Excuses voor mijn late reactie.

Het midden van het herfstseizoen naderde, en dat was te merken. Naast zijn oververmoeidheid door het werken, de stress rondom Neara en zijn vrouw Uda en de hectische zorg voor zijn kinderen voelde Savador zich vaker uitgeput en lusteloos. Misschien lag het aan de leeftijd, maar daar wilde hij niet van uit gaan. Het was al erg zat dat hij in de vijftig zat en sommige dingen niet naar behoren kon doen zoals hem dat vroeger wel altijd soepel afgegaan was. Zijn broze rug waar hij in de zomervakantie nog aan geopereerd was was nog altijd niet volledig hersteld, maar het ging de goede kant op. Als er iets was dat hij haatte dan waren dat wel stijve ledematen. Hij zat iets onderuitgezakt in de grote comfortabele stoel achter zijn bureau, een smaragd groene deken om zijn brede schouders geslagen. Over zijn lange zwarte mantel voor de extra warmte. Hij werd altijd een beetje grieperig in deze tijd van het jaar. Doodstil zat hij in zijn stoel, zijn ogen gesloten zodat de paarse markeringen op zijn oogleden zichtbaar waren en met alleen het zachte getik van de grote ouderwetse wandklok op de achtergrond. Uda was weg, de kinderen lagen nog op bed. Hij was opgestaan om zoals iedere ochtend aan het werk te gaan voor administratieve zaken die golden voor zijn baan als hoofdmeester, of anders om zich voor te bereiden op een les die hij om uiterlijk half negen moest geven. Eigenlijk was het de bedoeling geweest om gauw alle opgestapelde documenten op de hoek van zijn bureau af te handelen, maar hij was in slaap gevallen. Niet dat er iets van te merken viel; hij sliep altijd in totale stilte, roerloos en onbeweeglijk zodat het haast leek alsof hij dood was. Zelfs de lichte opveringen van zijn borst door zijn geleidelijke ademhaling waren nauwelijks zichtbaar. Maar zijn goudgekleurde slangachtige ogen gleden opeens open toen twee voelbare magiebronnen zich vlakbij aanwezig maakten. Vaagjes, maar vlak voor zijn deur. De verticale dunne pupillen als smalle spleetjes leken recht door het hout heen te staren. Echt diep sliep hij vrijwel nooit. Hij had ze al opgemerkt voor de twee figuren hun aanwezigheid ook maar bewust bekend hadden gemaakt, want niet veel later weerklonk er een aankondigend geklop op de deur. De bleke man bleef roerloos in zijn stoel zitten, een witte hand om de groene fleecedeken geklemd. Geen directe reactie of aangeving dat ze vrij waren het kantoor te betreden. Het bleef al helemaal weg toen hij gesmoorde geluiden achter de deur hoorde komen, alsof de twee personen op dit ongepaste moment een duet aan het zingen waren. Neuriën, het was neuriën. Dat besefte hij een tel later pas. Savadors smalle wenkbrauwen kropen langzaam maar zeker naar elkaar toe in een diepe frons terwijl hij strak naar de deur bleef staren. Zinloos zingen of binnenkomen en hem zijn kostbare tijd ontnemen, één van de twee. In een ruk kwam hij overeind uit zijn stoel, sloeg de afgezakte deken beter om zijn schouders en beende met vaste tred naar de deur, die hij in een abrupte beweging openzwaaide. Tot een kiertje, niet veel verder. Nors staarde hij in de deuropening op de twee tieners neer, allebei hadden ze zeegroene lokken en allebei gingen ze op elkaar in in een zacht geneurie.
'Ja?' vroeg Savador vervolgens op een sikkeneurige toon, gewoon dwars door het geneurie heen. Hij zat hier in zijn kantoor om zijn werk te doen, niet om vroegtijdige kerstliedjes aan te moeten horen. Al wilde hij zich koppig als hij was niet bij neerleggen dat het zuiver en gelijkmatig klonk.

Mineko keek naar zijn zusje, ze zag er zo gelukkig uit als ze zong. Daar werd hij weer heel gelukkig van. Want het geluk en welzijn van zijn zusje waren dingen die voor Mineko heel belangrijk waren.
Daarom was hij ook hier, voor het kantoor van de hoofdmeester. Om te zorgen dat er rekening met haar zou worden gehouden. Hij had haar zowat gedwongen om met hem mee te gaan om zich aan te melden en natuurlijk om haar te laten vertellen dat ze blind was.

De deur zwaaide open en een chagrijnige stem onderbrak hun melodieuze geneurie. Geschrokken hield Mineko zijn mond. ''Ja.'' zei de man kortaf. Hij zag er vermoeid en geïrriteerd uit en leek hun muziek niet te waarderen. Mineko bekeek de man nog wat aandachtiger. Hij zag er afschrikwekkend uit, maar tegelijk ook broos en breekbaar. Om zijn schouders had de man een groene deken geslagen en hij was zo te zien ziek. Zijn gouden slangenogen staarden hem indringend aan.

Mineko bedacht dat de hoofdmeester het waarschijnlijk druk had en besloot meteen van wal te steken:''Goedemorgen, Master Savador. Sorry dat we u storen.'' sprak hij uiterst beleefd en vriendelijk. ''Ik ben Mineko en dit is mijn zusje Miku. We zijn nieuw op starshine academie en komen ons bij u melden. Ook vroeg ik me af of u een lesrooster voor ons heeft.''

Rustig wachtte Mineko het antwoord af. Hij hoopte dat de man ze binnen zou laten komen en dat Miku dan zelf kon vertellen wat nou eigenlijk het grote probleem was.

Miku ging zo op in het liedje dat ze niet eens hoorde dat de deur voor haar een stukje open ging en keek het beetje kleur in al het zwart vragend aan. De aura voor haar was haar nog niet eens opgevallen. Pas toen haar broer stopte met neuriën en tegen de hoofdmeester begon te praten viel het kwartje. Snel stopte ze met neuriën en pakte de hand van Mineko steviger beet en keek recht voor zich uit. ''Goedemorgen, Master Savador. Sorry dat we u storen.'' Mineko's stem klonk beleefd en Miku kon nog net een giechel in houden. ''Ik ben Mineko en dit is mijn zusje Miku. We zijn nieuw op starshine academie en komen ons bij u melden. Ook vroeg ik me af of u een lesrooster voor ons heeft.'' Miku maakte, zoals altijd als ze niet wist wat ze moest doen, een bal van wind in haar handen en begon er afwezig mee te spelen. Ze concentreerde zich op de ademhaling van haar broer en die van de man.


Flutieflut, hopelijk kunnen jullie er iets mee :3

Hij wist niet precies waren de twee kinderen hun stemvolume op gelijke hoogte hadden gebracht in een zuiver en helder geneurie, überhaupt niet waarom ze dat pal voor zijn deur deden. Blijmoedig, ongetwijfeld. De meeste leerlingen durfden zich niet eens op de gang van het hoofdkantoor te wagen, laat staan om vrolijk voor zijn deur te staan zingen. Ze wisten kennelijk nog niet met wat voor persoon ze te maken hadden. In een ruk had Master Savador de deur opengezwaaid, zijn lange zwarte lokken die tot zijn rug kwamen gleden in de beweging sluik over zijn brede schouders. Zijn slangachtige ogen keken priemend op de twee neer. Twee, zoals hij verwacht had. Grenaans, maar ook Puffoons. Halfbloed. Direct ontging hen het geneurie toen de deur voor hen openzwaaide en ze in zijn bleke gezicht staarden, dat zo wit was dat het bijna fel afstak tegen zijn gitzwarte mantel.
'Goedemorgen, Master Savador. Sorry dat we u storen,' sprak de jongen van het stel. Savador staarde hem met halfdicht geknepen ogen aan. Storen, inderdaad. 'Ik ben Mineko en dit is mijn zusje Miku. We zijn nieuw op Starshine Academie en komen ons bij u melden,' vervolgde de jongen, Mineko, tamelijk bescheiden. Savadors goudkleurige ogen flitsten naar het meisje naast haar. Opnieuw kneep hij zijn ogen iets toe, kantelde zijn hoofd iets, maar het was eerder uit ontzetting dan minachting. Aandachtig gleed zijn starende blik even over Miku's gezicht. Haar ogen waren niet zo helder zoals ze behoorden te zijn. Ze oogden dof, bijna glazig. 'Ook vroeg ik me af of u een lesrooster voor ons heeft,' zijn aandacht werd traag teruggetrokken naar Mineko toen de jongen zijn woorden vervolgde. Een tijdlang bleef Savador hem roerloos aanstaren, alsof hij iets van hem verwachtte in plaats van andersom. Zijn blik schoot snel even terug naar Miku. Het afwezige meisje had een bal van wind gecreërd en stond er een beetje doelloos mee te spelen. Hij wierp Mineko nog een norse blik toe voor hij zich uiteindelijk langzaam omdraaide en de deur verder opende. 'Kom binnen,' sprak Savador op een vrij onhartelijke toon terwijl hij verder zijn kantoor in liep.

Onder Mineko's verhaal staarde de man hen beurtelings aan. Master Savador bekeek Miku nu aandachtig. Zijn ogen gleden over haar gezicht en keken haar rechtstreeks in de ogen. Maar dat zag Miku natuurlijk niet. De man had al door dat er iets anders was aan Miku en leek zich af te vragen wat het precies was. Nou, daar zou hij gauw genoeg achterkomen.

'Ook vroeg ik me af of u een lesrooster voor ons heeft,' voegde Mineko nog toe aan zijn verhaal. Savador keek nu weer naar hem. Onbevreesd keek Mineko terug. Nu had hij de kans om de man nog beter te bekijken en vrijmoedig staarde hij in de goudkleurige ogen.
Tegelijk met de man wende Mineko zijn blik af en ze keken beiden naar Miku. Zoals gewoonlijk als ze zich geen houding wist te geven stond ze met een bal van wind te spelen.

'Kom binnen,' zei de man. Het klonk harteloos en koud, alsof hij liever had dat ze ergens ver bij hem vandaan waren. Mineko pakte zijn zusje bij haar schouder en volgde de man naar binnen. Hij keek rond op zoek naar een stoel. Zonder toestemming te vragen liep hij richting een stoel voor het bureau en trok hem achteruit zodat ze kon gaan zitten. Zelf bleef hij vlak naast haar staan en wachtte tot de man iets zou zeggen.

Miku negeerde de onderzoekende blik van de hoofdmeester en liet de bal van lucht pas verdwijnen toen Mineko klaar was met zijn uitleg. De deur van het kantoor was verder open gedaan en ze zag de aura van de hoofdmeester. Niet zo scherp als die van haar broer, maar ze zag hem. 'Kom binnen,' zei de man na een stilte. Mineko trok een stoel naar achter zodat ze kon gaan zitten. liet de hand van haar broer los en volgde de aura het kantoor in. "Master?" Het meisje beet op haar lip. Het was nooit leuk om te vertellen dat ze blind was en sommige mensen hadden dan nog eens medelijden met haar ook nog. na een lange stilte haalde ze diep adem. "Misschien is het je al opgevallen dat ik nooit recht naar iets kijk. De enige verklaring daarvoor is dat ik niets zie." Zo dat was eruit. Onbewust welde er tranen op in haar ogen die ze snel weg veegde, waarom begon ze nu te huilen?

De naïeve jongen staarde onbevreesd terug in zijn goudgekleurde ogen met de slangachtige, smalle pupillen die zoveel weghadden van oneindig diepe bergkloven waar je met geen mogelijkheid meer uit kon raken zodra je door zijn blik gevangen genomen werd. Met volle tegenzin begeleidde Savador het tweetal naar binnen, zijn stem bitter en kil. Karakteristiek gebruiken, maar met dat feit zouden ze hem ongetwijfeld ook mee kunnen omschrijven zodra ze hem beter leerden kennen. Zijn passen waren vlot, discipline eisend en benend. Een drillsergeant op een militairenbasis die met zulke zwijgende taal al orde schreeuwde. Een hoofdmeester op een school die precies hetzelfde wenste. Zonder de twee ook maar een blik waardig te gunnen - naar eigen zin kon hij ze zelfs als tweeling beschouwen - beende hij in die pas verder zijn kantoor in. De lange zwarte mantel en de donkergroene deken over zijn schouder zacht ruisend achter hem aan. Gefronsd bleef hij even stilstaan, wierp een koude blik over zijn schouder. Mineko bracht het meisje aan haar schouder naar binnen, begeleidde haar continu naar het ruime plekje voor zijn bureau. Kennelijk broer en zus. Zichtbaar perste Savador zuur zijn smalle lippen op elkaar toen hij zag hoe de jongen brutaal als het was zonder eerst beleefd te vragen een stoel voor zijn zusje voor het bureau schoof. Althans, hij nam aan dat het een jonger zusje was aangezien haar broer een kop boven haar uitstak en bovendien ook ouder oogde. Savador draaide zijn hoofd om, schoof de grote comfortabele stoel naar achteren en zeeg traag achter zijn bureau neer. Zijn slangachtige ogen flitsten in doodse stilte van Mineko naar de lege maar onschuldige ogen van Miku en weer terug. 'Zitten,' zijn kille blik was op Mineko blijven haken, zijn bleke hand die een pikzwarte schrijfveer vasthield maakte met de punt ervan een strak vraagweigerend gebaar richting de vloer. Hij keurde het af dat de jongen gewoon naast de stoel bleef staan, absoluut. Toen opeens begon Miku te spreken. Onverwachts, geheel uit het niets; 'Master?'
Zijn priemende blik gleed weer terug naar het onschuldige, ietwat onzekere gezichtje. Hij zag dat ze op haar lip beet. 'Misschien is het je al opgevallen dat ik nooit recht naar iets kijk,' begon ze. 'De enige verklaring daarvoor is dat ik niets zie.' Het werd nu met zekerheid vastgesteld, maar het was alles behalve een verrassing voor hem. IJzig bleef Savador het meisje doordringend aanstaren zoals alleen hij dat kon doen. Hij had er immers de perfecte intimiderende ogen voor. In een zachte ademteug scheurden zijn lippen zich van elkaar los. 'U,' kwam het er kort en onduidelijk uit. 'Je spreekt me met 'u' aan, anders doe ik al niet eens meer de moeite om een gesprek met je aan te gaan.' Hij vouwde zijn bleke handen tegen zijn buik langzaam in elkaar.
'En merkbaar waren mijn vermoedens dan toch juist..' Zijn harde medogenloze stem kreeg opeens een zachtere en vrijgevende toon, alsof hij ergens heel diep van binnen toch met Miku in leek te zitten. Een lange, pijnlijke stilte volgde, met enkel weer het getik van de klok op de achtergrond en verder niets dan de oorverdovende sereenheid. Daarin staarde Savador alleen maar peinzend voor zich uit alsof hij eerst heel lang na moest denken. Uiteindelijk richtte zijn blik zich weer op het meisje met de zichtsbeperking voor zich. 'Hoe lang is dit al zo?' vroeg hij vervolgens zacht.

'Zitten' zei master Savador op bevelende toon. Hij wees met een zwarte veer naar de grond. Mineko keek rond of hij nog andere stoelen zag. Hij wilde best gaan zitten, maar weigerde om op de grond te zitten, hij was toch geen kleuter? In de hoek van de kamer stond nog een mooie stoel. Hij liep ernaartoe en gebruikte wat luchtmagie om de stoel op te tillen.De stoel zweefde rustig met hem mee naar het bureau en daar liet hij de stoel los. Met een klein plofje kwam de stoel neer. Dit alles deed hij niet om indruk te maken, hij wilde alleen doen wat de Master had bevolen.
Hij ging zitten en wachtte af. Zijn zusje begon te spreken, ze kwam meteen naar de kern van de zaak:'Misschien is het je al opgevallen dat ik nooit recht naar iets kijk. De enige verklaring daarvoor is dat ik niets zie.' O god, hij hoorde het haar zeggen en hield zijn hart vast. Ze had''je'' gezegd tegen de hoofdmeester en die vond dat duidelijk niet acceptabel. Na een korte tirade, op rustige toon uitgesproken maar toch bevatte het zoveel woede, veranderde Savador ineens. Hij klonk bijna aardig en meelevend.
'Hoe lang is dit al zo?' vroeg de master op zachte toon. Mineko was verbaasd dat de man die eerst zo kil en koud had geklonken, toch een warme kant had. Hij luisterde geinteresseerd naar het gesprek en wachtte geduldig tot hem iets zou worden gevraagd.

'Zitten,' Bljkbaar had de man het tegen Mineko gehad, omdat deze ineens naar de andere kant van de kamer liep en met luchtmagie iets naast haar neerzette, waarschijnlijk een stoel. 'U,' Het meisje hield haar hoofd even schuin om te laten merken dat ze het niet begreep. 'Je spreekt me met 'u' aan, anders doe ik al niet eens meer de moeite om een gesprek met je aan te gaan.' Miku onderdrukte de neiging om haar hand voor haar mond te slagen. Natuurlijk sprak je de hoofdmeester met u aan, waarom had ze dat dan niet gedaan? 'En merkbaar waren mijn vermoedens dan toch juist..' Ze bleef op haar lip bijten in de pijnlijke stilte die volgde. Niet alleen omdat ze het moeilijk vond om te vertellen wat er juist met haar was, maar ook omdat ze een ernstige fout had gemaakt. Andere leerlingen zouden er maar even bij stil gestaan hebben en dan gewoon doorgegaan zijn met het gesprek zonder zich er iets van aan te trekken, maar Miku trok zich er wel degelijk iets van aan. 'Hoe lang is dit al zo?' Ze slikte even en keek naar de aura van Master savador. "Al vanaf dat ik me kan herinneren, nooit heb ik geweten hij gras of de lucht eruit ziet. In dromen gebruik ik mijn fantasie en laat het eruit zien zoals ik denk dat het is..." Haar stem stierf zachtjes weg. Natuurlijk intresseerde het de hoofdmeester niet wat ze droomde. Miku telde de tikken van de klok, dat en met een bal van lucht spelen deed ze altijd als ze zich ongemakkelijk voelde.

Er waren al enkele fouten gemaakt die je bij de eerste keer zéker niet moest maken vanaf het moment dat de twee over de drempel van zijn kantoor stapten. Mineko keek zoekend om zich heen toen hij de jongen had bevelen om te gaan zitten. Want hij was niet bereid een gesprek met iemand te voeren die gewoon maar brutaal bleef staan. Dat was geen behoren, vooral niet als hij het was die hoger in rang stond en dus eigenlijk behoorde te gaan staan als er al iemand overeind zou moeten blijven. Afwachtend sloot de hoofdmeester zijn ogen toen Mineko overschakelde naar magie om één van de dichtstbijzijnde stoelen die nog over waren zwevend te verplaatsen en vlak voor het bureau neer te zetten. Goed, half Grenaans, half Puffoons. Voorkeur naar luchtmagie. Dat was minstens al één ding dat hij vast kon stellen zonder het er eerst uit te hoeven trekken. Nadat Mineko zat opende Savador zijn ogen weer om zich op Miku te richten toen ze begon te spreken. De toon in zijn eerste onduidelijke reactie op haar woorden verduidelijkte al dat hij er niet tevreden over was op de manier hoe er tegen hem gesproken werd. Het meisje leek dit niet direct te begrijpen, ze hield haar hoofd iets schuin met die lege nietsziende ogen. Ze leek er licht door geschrokken te zijn. Bijna ernstig zag hij haar op haar lip bijten, alsof ze de schooldirecteur zojuist uit had gescholden in plaats van met 'je' te hebben aangesproken. Savador trok zich er bitter weinig van aan. Ongenegeerd ging hij door met zelf een vraag te stellen, zijn stem plotseling verzacht en bijna medelevend. Het duurde even voor hij een antwoord kreeg. 'Al vanaf dat ik me kan herinneren, nooit heb ik geweten hij gras of de lucht eruit ziet. In dromen gebruik ik mijn fantasie en laat het eruit zien zoals ik denk dat het is...,' vertelde Miku hem. Haar stemmetje stierf weg in onzekerheid. Opnieuw een stilte, het zachte geschraap van wielen over de vloer toen de norse bleke man zich iets oprichtte in zijn stoel. 'Werkelijk?' sprak hij uiteindelijk zacht. Zijn stem was teruggevallen in de oorspronkelijke bittere en sinistere toon. Geen zachtheid of begrip meer, uit zijn houding weggeëbd op het moment dat er zich een lichte frons tussen zijn smalle wenkbrauwen ontplooid had. 'Wel dan, het gras is groen en de lucht is blauw. Verrassend, nietwaar?' Een magieloos meisje, een jongen met één been, een al halfblinde leerling en nu iemand die geheel blind was. Investeringen om ze het zo gemakkelijk mogelijk te maken om net als alle anderen gewoon les te kunnen volgen. Ze kosten geld, klauwen vol geld. In een zachte ademteug opende Savador zijn mond weer, het was een gebruikelijk iets dat hij altijd deed als hij op het punt stond om iets te zeggen. 'En hoe ging dat te werk op je vorige school? Hoe was je in staat om tevens alle lessen te kunnen volgen?' kwam hij uiteindelijk met een tweede vraag.