Ze duwde de deur van de slaapzaal met een hand open haar andere hand hield ze tegen de borst van Tess aangedrukt. De grote adelaar paste maar net door de deur en ze wist eigenlijk niet of ze wel binnen mocht komen. Toch had ze Tess meegenomen omdat ze wat ze moest doen niet in haar eentje wilde doen. De slaapzaal was verlaten, waarschijnlijk zat iedereen in de les. Iets wat zij ook al lang had gemoeten. Ze had het gewoon de hele tijd uitgesteld, maar ze wist dat ze het uiteindelijk toch zou moeten doen. Ze verwachtten haar en ze wisten vast ook wel dat ze er al een paar uur was. Ze zuchtte even en liep de slaapzaal in. Ze gooide haar spullen op een leeg bed en ging in kleermakerszit op het kussen zitten. Tess wurmde zich tussen de twee bedden in en ging naast haar staan haar kop op haar schouder. Ze sloeg haar arm om Tess haar nek en er verscheen een klein glimlachje om haar lippen, maar in haar ogen prikte tranen. Tess maakte een zacht troostend geluidje in haar oor en duwde haar snavel tegen Esmira haar wang. Ze staarde naar de muur aan de andere kant van de slaapzaal. Ze wist niet of ze ooit zou wennen hier. De manier waarop ze zou moeten slapen, de manieren van de lessen en de contacten die ze moest leggen. Vooral dat laatste maakte ze zich zorgen over. “Kom we moeten gaan Tess,” zei ze toen zelfverzekerder dan ze was. Ze sprong weer van het bed af en droogde haar tranen met de rug van haar hand. Ze wilde niet met betraande ogen bij het hoofd van de school aankomen, alsof ze een kleine huilebalk was. Dat was ze niet, maar alles samen werd haar gewoon te veel. Volgens haar kon ze dit allemaal niet, hadden haar ouders haar dit nooit aan mogen doen. Ze was het grote landhuis gewend, waar ze alleen was met de kokkin en Tess. Deze school was groter als het landhuis, maar er waren hier veel meer mensen. Mensen waar ze tegen zou moeten praten, waar ze volgens haar ouders vrienden mee zou moeten worden. Alleen ze had nog nooit vrienden gehad, ze was nog nooit met leeftijdsgenoten opgetrokken. Hoe in vredesnaam moest ze dat dan doen? Ze rechtte haar rug en veegde haar wit/grijze haren uit haar gezicht. Ze zou in ieder geval een goede indruk gaan maken, zoals ze dat geleerd had. Ze liep de slaapzaal weer uit terwijl Tess haar volgde. Ze had al uitgezocht waar het hoofdkantoor van master Savador was. Alleen ze ging er met tegenzin heen, ze wou gewoon naar huis. Ze liep door de gangen in de richting van het hoofdkantoor. Ze voelde hoe haar hart drie keer zo hard klopte en ze probeerde te kalmeren, maar zonder succes. Ze had haar lippen op elkaar geknepen en haar grijze ogen stonden gespannen. In haar ooghoek keek ze naar Tess die kalm naast haar mee liep. Ze wou dat ze wat kalmte kon lenen van de grote adelaar. Ze snapte nooit waar Tess dat altijd vandaan haalde, ze leek nooit uit haar veld geslagen. Voor de deur van het schoolhoofd stond ze stil. Ze ademde een keer diep in waarbij ze naar Tess keek, haar gele ogen keken haar bemoedigend aan. Ze glimlachte terwijl ze haar adem weer uitblies. Kalm was ze niet, maar ze voelde zich toch een stukje beter. Tess was bij haar, ook al wist ze niet of dat wel de bedoeling was. Ze duwde de deur open en liep naar binnen waarbij Tess volgde. Ze keek naar de tafel en daarna naar de man die er achter zat. Ze wist niet zo goed wat ze van hem moest denken, maar wel dat ze nou iets moest gaan zeggen. “U moet master Savador zijn,” zei ze toen maar. “Mijn naam is Esmira,” Er klonk een lichte trilling in haar stem toen ze dat zei. Iets waardoor ze zichzelf wel voor haar kop wilde slaan, daar ging haar goede indruk.

[Master Savador]

Hij had haar al aan voelen komen, de magiebron die zich op dit ogenblik bevond op de uitgestorven lange gang naar zijn kantoor; een troebel aura van heldere luchtmagie. Het naderde weifelend maar vastbesloten. Wie 'haar' was, wist hij niet. Er was nog geen naam voor haar in te vullen, hij had in de afgelopen weken zoveel nieuwe aanmeldingen gehad van leerlingen. Geen enkele leerling vertoonde zich hier op deze verdieping, vooral niet op deze gang zonder geldige reden. Angst? Waarschijnlijk. Maar hij was nu ook niet bepaald geliefd. Eerder gehaat en het liefste dood gewenst, al durfden de meeste leerlingen dit niet hardop te uiten wanneer hij in de buurt was.
Hij zat omgedraaid in de grote bureaustoel achter het bureau richting het hoge raam naar buiten te kijken, iets onderuitgezakt en met een been over het andere geslagen. Met een witte hand die zichtbaar was doordat hij die op de armleuning liet leunen hield hij een plooi van zijn gitzwarte mantel vast. Een bleke man, met al net zulke zwarte en sluike lokken, slangachtige ogen met verticale pupillen als dunne streepjes en goudkleurige irissen. Zijn wangen waren ingevallen en zijn lippen waren smal - de jongste was hij al niet bepaald meer. In zijn andere vrije hand draaide hij verveeld een zwarte schrijfveer rond, de grip en de punt verguld in kil glanzend zilver en besierd met slangachtige motieven wiens schubstructuur uit het materiaal omhoog kwamen. Hij had er dagen en nachten mee moeten werken om zijn werk van zijn drukke dubbele baan als leraar en hoofdmeester allemaal netjes binnen de deadlines af te krijgen, en nu had hij zichzelf voor zijn harde werk kunnen belonen met een paar uurtjes rust. Dat zou straks wel anders zijn, maar nieuwkomers kon hij ieder moment van de dag wel verwachten. Zijn intimiderende ogen staarden leeg over het schoolterrein, eveneens verlaten. De meeste leerlingen zaten nu in de les. Buiten was het grauw en overal was het bezaaid met herfstbladeren in het geel, bruin en rood van de kleuren van het seizoen. De herfst bracht al net zoveel vallende bladeren met zich mee als falende leerlingen.
Master Savador wisselde de antieke schrijfveer naar zijn andere hand, zijn blik nog steeds nietsziend gericht op de grauwigheid buiten. De deur ging open, eenvoudig te horen aan het zachte gekraak dat de scharnieren kermden als het halverwege kwam, maar hij richtte zich nog niet op. Zelfs niet toen hij een meisjesstem hoorde spreken; 'U moet master Savador zijn.' Pas enige seconden later draaide de stoel zich een kwartslag om en werd de man die erin zat uiteindelijk onthuld. Zijn slangachtige ogen leken het jonge meisje van top tot teen met begeerte te bekijken, maar dat was maar schijn. Haar lange witgrijze lokken deden hem voor even aan Neara denken, maar de lokken van Neara waren wit - sneeuwwit met een zilveren staalachtige glans. Verder leek dit kind in de verste verte niet op haar. Zijn blik viel per toeval even op een grote roofvogel aan haar zijde, zijn ogen verwijdden zich zichtbaar even uit afkeur. Een grote adelaar, waarschijnlijk een tamme. 'Mijn naam is Esmira,' sprak het meisje - Esmira - weer. Langzaam kroop zijn blik weer naar boven om haar ogen de zijne te laten ontmoeten. 'Uiteraard,' sprak Savador uiteindelijk kalm, aanhoudelijk starend in de grijze ogen vol onschuld en onzekerheid, al liet Esmira dat nu niet helemaal zien. 'En ik ben tevens de man die al die prachtige regels in het regelement heeft geschreven. Daar valt de regel om je huisdier op je slaapzaal te laten ook onder.' Zijn strenge stem bracht het met nadruk voort, zijn onderuit gezakte houding bleef daarentegen echter kalm. Huisdieren hoefden niet hele dagen op de slaapzaal te blijven - ze waren enkel verboden tijdens de lessen, tenzij anders aangegeven. En het was ook wel zo behoorlijk om je dier achter te laten als je op gesprek ging, dat zag hij als vanzelfsprekend. Met een onhartelijk gebaar wees Savador op een kleine stoel voor zijn bureau. 'Zitten,' beval hij nors. Dit kon maar beter zo snel mogelijk achter de rug zijn. Ongemanierd gedrag en brutale opmerkingen teisterden zijn vurige temperament al te gauw.

Ze wachtte een beetje zenuwachtig totdat hij antwoord gaf, dat antwoord liet namelijk een tijdje op zich wachten. Ze verplaatste haar gewicht van haar ene been op haar andere been, wel zo dat het bijna niet op viel. Ze volgde zijn blik toen die naar Tess ging. Daarna keek ze terug naar master Savador. Hij was blijkbaar niet zo blij met de verschijning van Tess, maar net als een paar minuten daar voor trok ze zich daar niet zo veel van aan. Tess was altijd waar zij was en dat zou ze haar niet ook nog laten afnemen door deze school. 'Uiteraard,' Ze blies de adem die ze onbewust had ingehouden weer uit. Eindelijk verbrak hij de stilte. Wel bleef hij de hele tijd in haar ogen staren en zij deed hetzelfde. Ze was niet van plan haar blik af te wenden, ook al voelde ze zich er nog ongemakkelijker door. Nee, ze had nou al door dat deze man veel gezag had en dat je hem niet voor zijn voeten moest lopen. Veel mensenkennis had ze niet, eigenlijk bijna nauwelijks. Alleen houdingen wist ze altijd te ontcijferen, dat had ze ook steeds bij haar ouders moeten doen. Kan ik nou naar hun toe gaan of hebben ze het te druk? Zijn ze boos op mij omdat ik aandacht vraag of niet? Zo was het altijd gegaan, totdat ze oud genoeg was om te beseffen dat ze ze beter altijd uit de weg kon gaan. Ze hadden het altijd druk en ze vonden het nooit nodig om tijd aan haar te besteden. Ze hielden vast van haar, maar op hun eigen kromme manier. Ze vouwde haar handen in elkaar voor haar benen en bleef hem aankijken totdat hij weer iets zou zeggen. 'En ik ben tevens de man die al die prachtige regels in het regelement heeft geschreven. Daar valt de regel om je huisdier op je slaapzaal te laten ook onder.' Haar blik gleed opnieuw naar Tess, die door de kamer heen keek. Ze zuchtte even en keek master Savador weer aan. Het leek haar niet zo slim om hem meteen tegen te spreken. Daarbij wist zij ook dat er regels op een school waren en dat ook zij zich daar aan hoorde te houden. “Ik zal het onthouden. Sorry, meneer.” Gaf ze toe. Al zal het moeilijk voor haar worden om zonder Tess dingen te gaan doen, alleen dat was natuurlijk heel logisch. Al was het voor haar een grote stap, ze zou zich er bij neer moeten leggen. Haar ouders wouden haar op deze school en ze verwachtten van haar dat ze het zou redden en dan kon je vooral haar vader beter niet teleur stellen. 'Zitten, Ze deed haar mond al open om er iets tegen in te brengen, maar deed hem ook maar weer dicht. Ze moest steeds weer bedenken dat ze niet meer thuis was, dat ze hier niet meer netjes aangesproken zou worden. Dat ze haar hier konden straffen en commanderen, buiten haar vader om. Ze liep naar voren en ging op de stoel zitten die hij aangewezen had. Tess bleef staan waar ze stond, omdat ze nog een waarschuwende blik achterom wierp naar haar. Tess wist wat dat betekende staan blijven en niet dichterbij komen. Daarna keek ze weer naar master Savador. Ze veegde haar haar uit haar gezicht en legde daarna haar handen in haar schoot. Even gleed haar blik naar haar handen maar richtte zich al snel weer op naar de man die achter het bureau zat. Ze was benieuwd wat hij zou zeggen. Ze hield zich in niet zelf eerst iets te zeggen. Ze wist dat dat niet zo hoorde, dus hield ze haar mond.

Het was niet al te moeilijk te merken dat ze ongetwijfeld zenuwachtig was, maar wie onder de leerlingen was dit nu niet als ze voor het schoolhoofd moesten komen - de hooggerangde man achter de school die alle bijeen geschraapte leraren, stagiaires en alle andere werknemers in zijn macht had door ze als het ware manipulerend als bespeler van marionetten hun taken uit te doen laten voeren. Savadors slangachtige ogen met de goudkleurige nuances in zijn irissen bleven even rusten op de grote adelaar aan Esmira's zijde. Huisdieren mee naar buiten nemen; prima. Huisdieren op de slaapzaal; ging nog. Huisdieren mee op gesprek; grote afrader. Hij sprak er echter geen woord over tot zijn blik tergend langzaam naar die van Esmira omhoog kroop om haar allereerst lang in doodse stilte aan te staren. Gebruikelijke gewoonte, misschien iets typisch van volbloed Shadranen. Bevond je je in één kamer met Savador dan viel staren en een hoop raakse, strenge opmerkingen te verwachten. Uiteindelijk begon hij te spreken en kwam hij met zo'n typerende opmerking voor de dag, de woorden over zijn smalle lippen kort en bars, zijn stem ijzig en strict. Het gaf een betuigende invloed om hem vooral niet tegen te spreken, wilde je niet nog meer kilte in zijn stemgeluid verwachten dat zich in een ander geval feilloos snel kon opstapelen tot woede. Temperament, temperament. Soms wenste hij dat hij niet met zo'n kort lontje geboren was. Esmira wierp even een schuine blik op haar adelaar. Natuurlijk deed ze dat. Grote kans dat zij ook onder de ongemanierde en respectloze jeugd van tegenwoordig behoorde. Beet hij in zijn tijd van jeugdige dagen zo toe naar zijn meester zoals vele tieners dat naar hem durfden te doen, dan had hij een genadeloze straf met de meetlat aan zijn broek hangen. Vijftig slagen met dat harde houten ding, honderd als het er niet meer waren. Ze zuchtte, maar ze besloot zich toch maar bij haar fout neer te leggen: 'Ik zal het onthouden. Sorry, meneer.' Heel verstandig. Voor een fractie van een seconde leken Savadors mondhoeken zich lichtjes om te krullen tot een smalende voldane glimlach. Toen viel zijn mond weer terug in een rechte emotieloze streep en bleef hij haar onophoudelijk aanstaren. 'Dat valt nog te bezien,' sprak hij op een toon alsof hij zich er glunderend op voorbereidde haar net op een ongelukkig moment dat hij het zag bij haar nekvel te kunnen grijpen. Ze mocht het gevederde beest voor nu wel bij zich houden, ze was nu immers toch al in zijn kantoor. Hij beviel haar uiteindelijk om te gaan zitten, de toon in zijn commanderende woorden nors en kenmerkend voor zijn karakter. Zijn doordringende ogen bleven ook starend haar bewegingen volgen toen Esmira zoals het hem tevreden stelde plaatsnam op de aangewezen gastenstoel. Toen ze zat, haar dier achter had gelaten waar ze zojuist nog had gestaan en het geluid van zacht gestap en geschuifel van haar schoenen over de vloer wegstierven wederkeerde de stilte weer. Die lange ongemakkelijke stilte met het zenuwslopende getik van de ouderwetse grote wandklok boven de mantel van de haard. Met zijn bleke handen tegen zijn onderbuik gevouwen staarde Savador haar in een iets onderuit gezakte positie nog altijd roerloos aan. Zijn vingers speelden met de schrijfveer, wisselde het voorwerp doelloos van de ene naar de andere hand. Na een hele lange tijd die haast een halfuur geduurd leek te hebben richtte hij zich uiteindelijk weer wat op.
'Zo,' verbrak zijn zachte stem de stilte. 'Esmira.' De schrijfveer werd voorzichtig voor zijn neus op het bureau weggelegd. Zijn vrije hand schoof zich vervolgens op zijn buik weer in de andere. 'En wat is jouw motivatie om hier op mijn school te komen?' Een vanzelfsprekende vraag, maar het was een plicht en een prioriteit om die vooraf al te stellen.

Ze staarde master Savador aan terwijl hij weer een stilte liet vallen. Vooral zijn ogen vielen op, die vreemde kleur die ze hadden. Nou er opnieuw een stilte viel werd haar blik vooral naar zijn irissen getrokken. Hoe kon dat? Het getik van de klok was het enige geluid die zich in de kamer bevond. Voor de rest was het doodstil en naar een tijdje keek Esmira van hem weg naar de klok. Ze hoorde hoe Tess achter haar even iets verschoof, maar voor de rest hield ook de adelaar zich stil. Tess was netjes opgevoed en streng opgevoed door haar. Ze was gek op haar, maar Tess wist haar plek wel. Dat moest ook wel voor het temperament van de adelaar. Uiteindelijk luisterde Tess altijd naar haar, maar dat had een tijd geduurd. Ze hadden vaak strubbelingen gehad, zoveel dat ze de tel er van kwijtgeraakt was. Toch had dat hun band strek gemaakt, zo sterk dat ze elkaar aanvoelden, dat met een bepaalde blik de ander wist wat die moest doen. Elkaar gevoelens waren ook geen geheim meer, dat was het fijne van hun band. Ze wisten wat ze aan elkaar hadden. Ze raakte in gedachten verzonken terwijl ze dit keer haar blik over het bureau liet glijden en op master Savador zijn handen richtte waarmee hij met de schrijfveer bewoog. Op een of andere manier werd je altijd naar bewegingen toegetrokken en dat was de enige beweging die zich in haar blikveld plaatsvond, dus werd haar blik daar naar toegetrokken. Ze dacht terug aan haar huis, met nadruk aan haar huis niet aan haar thuis, want het was nooit echt haar thuis geweest. Ze had er mogen wonen, ze was er opgegroeid, maar een warm welkom had ze nooit gekregen. Behalve van de kokkin, die meer een moeder voor haar was geweest dan haar eigen moeder. Haar miste ze daarom ook het meeste, al was ze er pas weg. Ze schrok op toen master Savador de stilte verbrak. 'Zo, Esmira.' Haar blik schoot meteen weer naar zijn ogen toen hij ook de veer neerlegde. Snel veegde ze het haar voor haar gezicht vandaan, wat voor haar gezicht gevallen was.Ze legde haar handen op het bureau en schoof naar het puntje van de stoel terwijl ze hem weer aan bleef kijken. Daar had ze nooit moeite meegehad, iemand aan te kunnen blijven kijken. Wat ze moest zeggen was een ander verhaal. Ze kende formele zinnen en ze wist hoe ze zich moest gedragen in formeel gezelschap, maar bij anderen niet. Ze wist niet zo goed hoe ze dit gesprek moest zien, maar dit zouden haar ouders ook wel formeel noemen.
Er ontstond een onderzoekende blik in haar ogen terwijl ze wachtte totdat hij verder ging. 'En wat is jouw motivatie om hier op mijn school te komen?' Haar ogen werden even groot en ze keek hem meteen weer gespannen aan. Die vraag had ze niet verwacht, moest ze dat ook beantwoorden. Het was niet haar eigen keuze geweest, dus zij had er absoluut geen motivatie voor. Het was de keuze van haar vader geweest en haar moeder was er zoals gewoonlijk in mee gegaan. “Het was de beslissing van mijn ouders om me hier heen te sturen. Ze vonden privéleraren blijkbaar niet goed genoeg meer.” Even flitste er iets van onbegrip door haar ogen. Toen ze dat zei had ze weer naar het bureau gekeken, maar nou richtte ze haar blik op en keek ze master Savador recht aan. “Volgens mijn ouders moet ik in contact komen met leeftijdgenoten. Een eigen keuze heb ik dus niet gehad. Ik weet niet hoe het hier allemaal gaat. Ik hoop dat u dat wilt uitleggen, want mijn ouders hebben daar de moeite niet voor genomen” vervolgde ze. De onbegrip naar haar ouders stond nog steeds in haar ogen te lezen.

Zoals veel anderen zich lieten overwelmen door de scherpte van zijn blik alsof het priemende adelaarsogen waren, zo liet Esmira zich er niet door raken. Al zo leek het. Ze staarde zwijgend terug in de stilte, verwachtte natuurlijk van hem dat hij vroeg of laat zijn zegje zou doen. Liever beviel het hem dat iedereen onder zijn leeftijdsgrens zenuwachtig wegkeek als hij tegen ze sprak, dat gaf een gevoel van macht en discipline. Zo was het ook altijd vroeger gegaan met de kinderen en de schoolmeesters. Dat moest behouden worden, vond hij. Alle oude tradities behouden, zoveel mogelijk als het kan. En geen duffe overgenomen gewoontes van Cassia of Gren, nee. Pure Shadraanse, waar het leven het hardst was en waar het altijd het hardst aan toe was gegaan. Eraf met die hand als ze je betrapten op diefstal, strottenhoofd eruit snijden als je je mond voorbij sprak. Een regelrechte schande, dat was het. Een schande dat alleen hij zo verstandig was om oude tradities in die trant te verguldigen, alsof de school zich nog steeds in een generatie uit 1960 en verder bestond. De straffen wat milder, uiteraard, en nog klaagden leerlingen over de veel te strenge regels. Hij had ze eens in zijn tijd willen zien - ze hadden het nooit overleefd. Ook Savador liet zich niet uit het veld slaan door het onfijne feit dat Esmira gewoon recht terugkeek. Zijn starende blik bleef strak op haar ogen gericht, en hij merkte hoe ze hoogst waarschijnlijk de vorm en kleur van zijn ogen bestudeerde. Zeldzaam misschien, het was in ieder geval wel een kenmerk in zijn familie; zichtbare slangeneigenschappen. De familie Sathandiai stond al eeuwen in verband met serpentachtige wezens, zelf was hij ook tussen de slangen opgegroeid. En één daarvan, zelfs de grootste, was nooit van zijn zijde geweken, ook niet na de dood van zijn vader. Een joekel van een Raziaanse Reuzencobra, paarsgeschubd met zwarte strepen, luisterend naar de naam Saethion. Die was er nu niet, waarschijnlijk aan het jagen in het donkere bos zoals hij iedere dag deed in het vroegst van dag en dauw of op het donkerste moment van de nacht. Hij had zijn gezelschap nu ook niet nodig. Hoewel Saethion loyaal en beschermend aan zijn meester was zou de slang toch maar een aanhoudelijk luid gesis uitslaken in het bijzijn van een vreemde. Savador wendde zijn blik nog altijd niet van Esmira af. Zijn bleke handen hielden het wezenloze spelletje aan om de inktzwarte schrijfveer van de ene naar de andere hand te wisselen. Op de achtergrond langs Esmira zag hij de grote adelaar braafjes wachten. Het was minstens nog een schrale troost dat het beest wel behoorlijk afgericht moest zijn en geen wilde windhozen veroorzaakte in zijn kantoor. Traag opende Savador zijn smalle lippen van elkaar af en nam een kleine ademteug voor hij uiteindelijk de lange stilte verbrak en Esmira aansprak. Het meisje leek op te schrikken bij zijn plotselinge stemgeluid, hoe ze bijna haastig haar verschijning orderde en haar handen op zijn bureau plaatste. Een doodnormale vraag, eentje die te verwachten viel in dit soort gesprekken. Maar tevens eentje die op een strenge toon werd gesteld en waar Esmira zo snel geen antwoord op wist te verzinnen. Hij gaf haar even de tijd om naar de juiste woorden te zoeken, al kroop een enkele smalle wenkbrauw al vragend omhoog. 'Het was de beslissing van mijn ouders om me hier heen te sturen. Ze vonden privéleraren blijkbaar niet goed genoeg meer,' luidde Esmira's antwoord. Savadors andere wenkbrauw trok zich nu ook langzaam op. 'Werkelijk?' sprak hij zacht. Bekend, het kwam hem maar al te bekend voor. Vele andere leerlingen die haar voor waren kwamen ook met zulke redenen aan, dat ze er zelf niet voor hadden gekozen maar hun ouders de keuze op zijn school had gevallen omdat het zo 'multi-educatief' bleek te zijn. Starshine was één van de weinige scholen in heel Kovomaka die les bood in álle magiesoorten, dat was waar. Maar het was geen weeshuis of een oplossing om je kind zolang te dumpen; zo zagen sommige ouders het betreurenswaarig genoeg dus wel. Het was nog altijd een school, een soort kostschool binnenin een kasteel waar voor de leerlingen gezorgd werd voor de maaltijden, voor een slaapplaats, voor sociaal contact en de best opgeleide leraren. 'Volgens mijn ouders moet ik in contact komen met leeftijdgenoten. Een eigen keuze heb ik dus niet gehad. Ik weet niet hoe het hier allemaal gaat. Ik hoop dat u dat wilt uitleggen, want mijn ouders hebben daar de moeite niet voor genomen,' vertelde Esmira verder, hem nu weer recht aankijkend. Dus het was er zo één, iemand die niet eens een fatsoenlijke band met haar eigen ouders had. Ouders die hun eigen kind niet eens uitleggen waarom hun keuze op deze school is gevallen, en waarom het kind ernaar toe wordt gestuurd. Aha.
Savador rechtte zich wat op, een nieuwe ademteug verliet zijn lippen. Dat hij al zo snel in zijn rol als leraar moest kruipen voor een nieuwe leerling, buiten een les om. Maar het deerde niet, het was goed. Boven zijn bureau vouwde hij zakelijk zijn bleke handen op het tafelblad ineen, zijn slangachtige ogen keken Esmira weer met een doodserieuze blik aan.
'Deze school is één van de weinigen die een zes jaar lang durig leertraject biedt in alle zeven magiesoorten, mits je je hier eerder of later inschrijft en zelf aangeeft welke vakken in magiesoorten je naar eigen keuze wilt volgen en welke niet,' begon Savador kalm met zijn uitleg. 'Je overnacht hier, je eet hier en je wast je hier. Het overnachten gebeurt op een openbare slaapzaal, opgedeeld in één voor mannen en één voor vrouwen. Het ontbijt wordt vanaf negen uur geserveerd in de gezamenlijke eetzaal, rond twaalf uur is de lunch beschikbaar en om zes tot half acht wordt iedereen verwacht in de grote eetzaal voor de avondmaaltijd. Verder kun je je vrije tijd besteden in Oak's Field, een klein dorpje dichtbij de school. Er zijn daar genoeg voorzieningen die voldoen aan de wensen van jongeren.' Savador week iets terug in zijn stoelleuning.
'Heb je verder nog enkele vragen?' vroeg hij tenslotte zacht.

Ze had de manier waarop hij reageerde toen ze het over haar ouders had wel gemerkt, maar ze negeerde het. Ook toen hij er met een wedervraag op antwoordde. Ze wist dat hij daar verder geen antwoord op verwachtte. Dus hield ze naar haar verhaal haar mond en wachtte af totdat hij haar vraag zou beantwoorden. Misschien vond hij dat ze domme vragen stelde, maar ze moest het gewoon weten. Als ze hier een beetje wou kunnen leven, dan was het wel de bedoeling dat ze wist hoe alles ging. Anders zou ze echt een probleem krijgen en dat was dan ook weer niet de bedoeling. Ze luisterde toen hij uitlegde hoe het leertraject eruit zag, hoe het eten hier ging en de slaapzalen. De slaapzalen had ze al gezien maar dat was ook de enige plek waar ze geweest was binnen het gebouw. Ze knikte even dat ze het begrepen had. Ze dacht even na over de leraren die ze gehad had. Ze had allemaal verschillende leraren gehad, van verschillende planeten. Maar lang niet allemaal tegelijk, ook al had ze er veel van opgestoken, ze kreeg hier de mogelijkheid om nog veel meer te leren. Ergens voelde dat toch wel weer goed, want ze wou het liefste zo veel mogelijk beheersen, maar op de manier waarop het gegaan was, dat was niet eerlijk geweest. Altijd had ze privé les gehad en nou zou ze het in een groep moeten doen. Dat zou heel zwaar voor haar worden, vooral omdat ze zich geen houding wist te geven. Toch zou ze dat moeten leren en wie weet zou ze het op een geven moment zelf wel leuk gaan vinden, al kwam dat hele woord nou zeker nog niet in haar op. Ze haalde haar hand door haar haar, omdat het voor de zoveelste keer weer voor haar ogen viel. Het was eigenlijk wat te lang, maar ze vond het mooi zo. Ze hield van die lengte en afknippen zou ze daarom ook nooit doen, zijzelf niet tenminste. Ze keek even langs Master Savador heen naar de muur achter hem. Ze zou eens een keer in dat dorpje moeten gaan kijken, waar hij het over had. Ze was ergens wel nieuwsgierig hoe alles daar ging. Over wat voor voorzieningen hij het had. De enige voorzieningen bij haar in de buurt waren de tuin en een speeltuin geweest. Naar die speeltuin ging ze al heel lang niet meer, dus speelde ze meestal fluit in de tuin. Veel buiten het landgoed kwam ze eigenlijk nooit, maar daar had ze ook nooit de behoefte naar gehad. Alleen nou ze hier was, werd ze daar toch wel heel nieuwsgierig naar. Want wie weet was dat wel heel leuk.
'Heb je verder nog enkele vragen?' Ze keek hem weer aan toen die vraag erop volgde. Het viel haar op dat hij dat opeens zacht gezegd had. Er verscheen even een klein glimlachje om haar lippen terwijl ze hem weer aankeek. Die verdween alweer snel toen ze nadacht over de vragen die ze nog had. Ze fronste even haar wenkbrauwen en zijzelf schoof ook wat terug in haar stoel. “Mag ik met Tess vliegen hier?” ze gaf even een knikje in de richting van de adelaar. Die een zacht geluid maakte toen ze haar naam hoorde. “Ik bedoel buiten dan,” verbeterde ze zichzelf. Voordat hij nog zou denken, dat ze door de school zou gaan vliegen. Ze wou bescheiden blijven met haar vragen, maar ze wist dat ze nou de kans had om dingen te vragen. Ze wist niet wanneer ze weer die kans zou krijgen. “Hebben de lessen een vast schema?” Ging ze daarom verder. Ze dacht weer even na, maar meer vragen schoten haar niet te binnen. Ze legde haar handen over elkaar plat op tafel en schoof wat naar voren op haar stoel. “En kan ik bij u terecht als ik meer vragen heb, of bij iemand anders?” vroeg ze. Ook al leek hij een strenge man en wou hij in haar ogen veel respect, ze vond dit gesprek niet erg zoals ze verwacht had. Het was ook niet haar meest plezierige bezigheid, maar erg vond ze het ook niet. Daar kon natuurlijk nog verandering in komen, maar tot dat moment had ze het niet erg gevonden, ondanks zijn strenge blikken en opmerkingen. Ze kon heel wat hebben, ze was wel wat gewend. Daardoor was ze ook niet zo snel uit het veld te slaan, al kon ze wat onzeker overkomen in gesprekken. Dat was vrij logisch met haar achtergrond, maar als ze zich niet meer zo ongemakkelijk voelde, dan wist ze met de meeste dingen wel om te gaan.

Pas aangekomen leerlingen die vragen stelden, dat was niet meer dan normaal. En het zou niet meer dan normaal zijn dat hij als schoolhoofd en leraar die vragen beantwoordde. Maar dat nam nog niet het feit weg dat hij het ergerlijk vond om te doen, om een hele uitleg te geven over hoe het er hier aan toe ging omdat de beide ouders van het kind te ongeïnteresseerd waren om vooraf zelf de moeite te nemen en het één en ander over de school uit te leggen. Ze zouden vooraf toch wel enige voorbereidingen hebben getroffen, wat informatie hebben opgehaald over zijn school en meer dan enkel het feit dat het één van de beter academies was? Hij ging ervan uit dat dat niet meer dan normaal was om te doen als ouder als het ging om het belang van je kind. Zijn of haar hele toekomst draaide erom, dat moesten ze wel beseffen. Tevens een reden waarom Savador maar met tegenzin de moeite nam om het Esmira allemaal een beetje te verduidelijken met een kleinschalig uitleg over de leertrajecten, het overnachten, de maaltijden, sociale contacten, leraren. Het stak hem ergens dat ze nooit anders dan privé-lessen had gehad. Het zou misschien nog een probleem kunnen worden zodra het moment aanbrak dat ze zich in een volle klas moest begeven in één van de lessen, links, rechts, voor en achter haar omringd door kinderen die er allemaal om precies dezelfde redenen zaten als zij; het behalen van een diploma. Alle begin is moeilijk, ja, maar als het aan de optimistischere kant bekeken werd was het ook een directe kans voor haar om eens wat contact proberen te leggen. Oak's Field was ook een perfecte gelegenheid om meer van de wereld en de cohesie te zien, wat onder de mensen te komen. Savador labeleerde het als noodzakelijk om Esmira wat meer in de gaten te houden en te zien of ze zich erin zou vordenen. Het was zijn plicht als haar mentor.
Op een zeker moment vouwde hij zijn bleke handen boven zijn bureau ineen, Esmira de vraag stellend of ze nog enkele andere vragen had. Zwijgend bleef hij het meisje aanstaren, zijn intimiderende slangachtige ogen roerloos en zijn smalle mond strak en bloedserieus. Nors zoals hij er altijd wel bij zat. Hij vertrok geen spier toen er voor even een klein zwak glimlachje op Esmira's gelaat gleed, bleef haar al net zo nukkig aanstaren als voorheen. 'Mag ik met Tess vliegen hier?' luidde de vraag. Ze gaf een enkel knikje in de richting van de adelaar, die ongetwijfeld de naam Tess droeg. 'Ik bedoel buiten dan.' Savador bleef haar het eerste moment nog alleen roerloos aanstaren, maar scheurde toen in een kleine ademteug zijn lippen van elkaar los. 'Uiteraard,' was zijn korte antwoord. 'Zolang je er anderen niet mee stoort of in wilde capriolen het schoolterrein vernielt,' zei hij er iets strenger achteraan. 'Hebben de lessen een vast schema?' stelde Esmira alweer haar volgende vraag. Van de hak op de tak, maar een heel uitgewerkt betoog hoe ze haar vragen zou opbouwen en stellen was absoluut geen vereiste. Opnieuw een kleine ademteug van zijn kant terwijl hij iets naar achter schoof in zijn stoel en in een lade rommelde. 'Alle lessen worden om uiterlijk half negen 's ochtends gegeven tot half vier, maar de variatie in lestijden kan per dag voor iedereen verschillen. In examenweken wordt er een aangepast schema voor iedereen uitgedeeld. Dit is je rooster.' Hij keek haar niet aan bij zijn woorden, zocht in de la en overhandigde Esmira uiteindelijk een roosterblad. Hij hoopte dat ze er een beetje mee kon werken. Het was voor te stellen dat er bij privé-lessen geen rooster bij te pas kwam. 'En kan ik bij u terecht als ik meer vragen heb, of bij iemand anders?' Hij had zo het idee dat dit Esmira's laatste vraag was, maar meerdere vragen mochten natuurlijk nog altijd gesteld worden. Savador vouwde zijn handen op zijn buik ineen en leunde wat achterover in zijn stoel, zijn kalme blik weer op Esmira gericht. 'Je zit in mijn mentorklas en dat maakt mij tot je mentor. In dat geval kun je altijd met vragen of problemen bij me terecht. Of ik het voor je kan oplossen is een andere kwestie,' sprak hij kalmpjes. Hij zweeg, staarde Esmira een lange tijd alleen maar in stilte aan alsof hij nu pas echt de tijd wilde nemen om haar in zich op te nemen. 'Mocht je geen verdere vragen hebben, dan ben je nu vrij om te gaan,' sloot Savador de stilte verbrekend uiteindelijk af.

Ze vond het knap hoe master Savador zo roerloos stil kon blijven zitten. Zijzelf had altijd de neiging om iets te bewegen. Ze had er geen moeite mee iemand aan te blijven kijken, maar geheel stil blijven zitten daar had ze toch veel meer moeite mee. Ze keek nog steeds naar zijn gezicht toen hij zijn lippen van elkaar los maakte en iets tegen haar zei. 'Uiteraard,' Ze liet een zachte zucht van verlichting horen toen hij dat zei. Ze was even bang geweest dat hij nee zou zeggen, waarom wist ze eigenlijk niet. Ze zou niet zonder het vliegen met Tess kunnen, daarom was ze er waarschijnlijk zo bang voor dat het niet mocht. Hij ging nog verder over de dingen die ze niet met Tess moest doen. Ze schudde meteen haar hoofd. Nee, dat snapte ze. Ze zou er ook wel voor zorgen dat Tess zich gedroeg. Al was dat eigenlijk niet mogelijk. Tess deed alles wat ze van haar vroeg. “Dat snap ik. Tess is een nette vlieger, er zou niks gebeuren.” vervolgde ze toen met een vastberaden klank in haar stem. Ze wilde aan master Savador laten merken, dat ze het begrepen had en dat er niks zou gebeuren. Toen ze haar tweede vraag gesteld had zag ze hoe hij weer een adem teug nam. Zou dat een gewoonte van hem zijn? Het was haar nog niet opgevallen. Misschien irriteerde hij zich wel ergens aan, maar ze kon niet opmaken waaraan. Daarbij leek hij in haar ogen een man die dat echt wel duidelijk zou maken als ze iets verkeerd deed. Daarom negeerde ze het en luisterde ze alleen naar wat hij zei. Ze knikte even toen hij uitgelegd had hoe de lessen hier werkte. Ze zou daar echt aan moeten wennen. Een echt ritme had ze eigenlijk nog nooit gehad. Ze hoopte dat ze het meteen kon oppakken en dat ze er geen moeite mee had. “Oké, dat is duidelijk.” Er ontstond weer even een waterig glimlachje om haar lippen. Nee, het zou zeker niet makkelijk voor haar worden, maar ze zag het al niet meer zo somber in als in het begin. Ze dacht zelf dat ze het hier misschien wel leuk kon gaan vinden, als de anderen leerlingen meevielen. Anders werd het heel zwaar voor haar, met contacten leggen. Ze pakte het rooster aan die master Savador haar aanreikte. Ze keek er een tijdje naar en het duurde even voordat ze de structuur ontdekte, maar toen snapte ze het. Ze knikte opnieuw. “Dank u wel,” zei ze. Daarna vervolgde ze haar vragenreeks met de vraag of ze bij hem terecht kom. Ze vond het een fijn idee dat ze bij hem terecht kon, zoals hij haar dat uitlegde. Ze knikte weer even toen hij zei dat hij niet zeker wist of hij het op kon lossen. “Nee, dat is te begrijpen. Het is in ieder geval fijn dat ik bij u terecht kan,” vervolgde ze. In haar grijze ogen stond duidelijk af te lezen dat ze het meende. Zo bleef ze hem ook aankijken terwijl er een stilte viel. Ze begon het gewend te raken, aangezien dat al meerdere keren in het gesprek gebeurd was. 'Mocht je geen verdere vragen hebben, dan ben je nu vrij om te gaan,' Ze keek even achterom naar Tess die nog steeds geduldig stond te wachten. Het was bijzonder hoe rustig het dier was. Toen keek ze master Savador weer aan. “Nee, dat was alles wat ik zo kan bedenken. Bedankt voor uw uitleg en tijd,” Ze vouwde het rooster dubbel en stond op van de stoel. Toen liep ze weer naar Tess die zachtjes kraste. Ze deed de deur voor haar open waarbij ze eerst Tess naar buiten liet lopen. Toen draaide ze zich nog eens om naar haar nieuwe mentor. Ze knikte hem nog eens waarderend toe, terwijl er nog een zacht bedankt over haar lippen gleed. Toen liep ze de deur uit en sloot deze achter haar. Er stond haar een hele nieuwe beleving te wachten en ze vond het spannend, maar ze was blij dat alles haar nou een stuk duidelijker was. Nou kon ze tenminste een stuk rustiger de nieuwe dag tegemoet.

[Topic uit]

Of ze mocht vliegen met Tess; hij had niet gedacht dat Esmira zo'n waaghals was. Hij had geen goede reden om het te verbieden, maar mocht het voorvallen dat het een keer uit liep tot een drama dan was het ook meteen klaar wat hem betreft. Esmira leek er enigzins opgelucht over te zijn, kennelijk was het vliegen belangrijk voor haar. Als een hobby misschien. Ze schudde zichtbaar haar hoofd op zijn woorden, ten teken dat het niet voor zou vallen. En hij hoopte dat ze daarin gelijk had. 'Dat snap ik. Tess is een nette vlieger, er zou niks gebeuren,' werd hem verzekerd. Voldaan liet Savador zich iets verder achterover in de grote bureaustoel zakken. 'Mooi.'
Hij vervolgde zijn uitleg, pakte het weer op om haar het een en ander duidelijk te maken over de lessen en hoe die in z'n werk gingen. Een enkele zekere knik, ze had het begrepen. 'Oké, dat is duidelijk.' Er werd hem vervolgens een waterig glimlachje geschonken, die hij zoals gewoonlijk stilzwijgend beantwoordde door geen klein detail veranderd aan zijn stokstijve houding ijzig terug te staren. Alsof zijn mondhoeken in cement vergoten waren en hij gewoon niet kon glimlachen. Het stelde hem ergens tevreden dat Esmira alles leek te begrijpen wat hij haar uitlegde, zodat een uitleg geven over een uitleg gelukkig niet noodzakelijk was. Het kon gruwelijk tijdrovend zijn als leerlingen iets niet snapten.
Het volgende moment haalde hij een nieuw rooster uit één van de lades van zijn bureau tevoorschijn. Het was handgeschreven op stevig perkament, en het stond op Esmira's naam. Savador vouwde zijn bleke handen weer tegen zijn buik en liet haar de tijd even nemen om het rooster te bezichtigen. Gelukkig eiste ook dat niet veel denkwerk voor haar. Hij negeerde haar dank, richtte zijn aandacht in plaats daarvan op haar volgende vraag. Ze kon altijd bij hem terecht, hij zou wel moeten. Het was immers zijn werk. 'Nee, dat is te begrijpen,' zei Esmira op zijn opmerking dat het maar de vraag bleef of hij haar problemen ook daadwerkelijk kon oplossen. 'Het is in ieder geval fijn dat ik bij u terecht kan,' voegde ze eraan toe. Savador kwam uiteindelijk weer iets in beweging om te gaan verzitten. 'Uiteraard,' sprak hij zacht. 'Anders zat ik hier nu niet.' Niet dat hij erom stond te springen om irriterende kwesties van leerlingen op te lossen. Niet bepaald. Maar dit werk was nog altijd beter dan zijn tandartspraktijk, met de gillende kinderen die hij moest dwingen om hun mond open te doen, de tientallen gaatjes per afspraak, de stinkende monden. Op zachte toon deelde hij haar na een kleine stilte uiteindelijk mee dat ze vrij was om te gaan als alles zo'n beetje duidelijk voor haar geworden was. Zijn starende slangachtige ogen bleven haar afwachtend aankijken toen ze zich even omdraaide om een blik op haar adelaar te werpen. Zijn blik zocht haar ogen op toen ze zich weer naar hem toe keerde. 'Nee, dat was alles wat ik zo kan bedenken. Bedankt voor uw uitleg en tijd,' kondigde ze haar vertrek aan. Kalm sloot Savador zijn ogen, hoorde het zachte geritsel van papier, gekras van de roofvogel en hoe Esmira vervolgens opstond.
'Graag gedaan,' sprak hij zacht terug. Langzaam opende hij zijn ogen weer, zag Esmira nu bij de deur staan. In de deuropening draaide ze zich nog een laatste keer om om hem een respectvol knikje ter afscheid te geven. Eindelijk, misschien wat aan de late kant, krulden zijn mondhoeken zich om tot een zwakke glimlach op zijn smalle lippen. Nauwelijks zichtbaar, maar zeker zichtbaar als je beter keek. Dat het haar wat minder zwaar af mocht gaan nu ze op het punt stond om zich in de kleine maatschappij onder het dak van deze school te mengen.