Moment van Rust

Norwood had momenteel een aantal uren geen les. Hij glimlachte en liep door de kassen die sinds kort ook bij het schoolgebouw hoorde. Deze waren veel groter en de verscheidenheid aan planten was groot genoeg. Norwood glimlachte. Het kleine kasje bij zijn lokaal kon er niet tegen op. Hij glimlachte en liep verder. Hij zag een bankje en ging er op zitten. Hij leunde met zijn hoofd op zijn handen en genoot van de rustgevende planten om hem heen. Hij grinnikte. Hij wilde wel eens weten hoe Madeline in haar jurk er uit zag.

Ineens legde Madeline van achteren haar armen om Norwood`s schouders heen. ''En? hoe vind je de kassen?'' vroeg ze zacht in zijn oor en keek hem aan. Ze gaf hem even een kus op zijn wang. Daarna ging ze naast Norwood zitten en keek hem even vragend aan. Een van de redenen waarom ze de kassen weer had heropend was speciaal voor hem. Maar eigenlijk ook omdat ze de sleutel een tijd lang kwijt was geweest en drie dagen geleden weer gevonden had.

Norwood keek op en merkte twee armen die om zijn schouders geslagen werden. Norwood glimlachte en merkte dat Madeline naast hem ging zitten. "Geweldig...." zei hij opgewekt. "Er zijn hier veel meer planten dan in mijn kasje bij het lokaal.." zei hij vriendelijk. Hij keek haar aan en glimlachte. Hij legde zijn arm om haar heen en ging tegen haar aan zitten. "Maar jij bent nog altijd mooier..." zei hij zachtjes in haar oor. Hij glimlachte en gaf haar een kus terug.

''Ik ben blij dat je het leuk vind'' glimlachte Madeline. Ze bloosde licht toen ze Norwood`s woorden hoorde. ''Hoe gaat het eigenlijk met het kerstbal?'' vroeg ze daarna. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Ze sloot voor een moment haar ogen maar opende ze daarna weer.

Norwood keek haar aan bij de vraag en glimlachte. "Shong was nu bezig met het buffet. Het orkest is aan het repeteren en ik...." zei hij vriendelijk. "Ik rust even uit..." zei hij plagend. Hij zag dat ze bloosde om zijn woorden. Hij glimlachte. Ondertussen streelde hij zachtjes haar haar en keek voor zich uit. "En heb je het nog druk gehad...?" vroeg hij aan haar en keek haar aan.

''Altijd toch'' grinnikte Madeline zachtjes. ''Hoewel ik niet veel last meer heb van Selavin persoonlijk blijft hij wel zijn loopjongens op me afsturen. Ik zie door de vele brieven ijn bureau niet eens meer. Verder maak ik me zorgen om Imeth. Ik heb bij Donovan wel grote vorderingen gezien sinds hij met Antony om gaat. Hij had gewoon iemand nodig die eens trots is op hem. Wist jij dat Donovan een tijdje in het circs heeft gezeten? Dat zag ik laatst pas toen ik zijn dossier doorspitte. Maar goed ik dacht als hetzelfde gebeurd met Imeth, als hij dus een vriend krijgt die vertrouwen in hem heeft misschien dat hij dan ook weer normaler wordt. Dat hij niet meer zo schuw is'' zei ze. Ze keek even op naar Norwood. ''Ik vond zowiezo dat jij dit als eerst moest horen aangezien je zijn mentor bent'' zei ze.

Norwood knikte af en toe om Madeline's woorden. Ik heb al met hem gepraat aangezien hij erg schuw de les in kwam. En dat kwam niet doordat hij geen vriend had. Hij is mentaal gemarteld door een van de leerlingen. Ik zeg niet dat een vriend hem geen goed zal doen, ik denk dat hij er enorm veel aan zou hebben." vertelde Norwood. "Ik had trouwens nog iets voor je..." zei hij ineens en ondertussen zocht in zijn tas naar een plat zwart doosje. Hij wist wel dat hij over iets anders begon, maar dat deerde niet.

Madeline ging overeind zitten toen Norwood in zijn tas begon te rommelen. Eigenlijk was ze nog niet echt uitgepraat over het onderwerp Imeth maar haar nieuwschierigheid was sterker. Ze wachtte nieuwschierig af op wat Norwood ging pakken. Ondertussen bedacht ze zich wat het zou kunnen zijn.

Norwood keek naar Madeline en hield een zwart doosje naar haar gerijkt. Op het doosje stond met goude letters gegraveerd: Laat het licht vormen in duistere momenten. Norwood keek haar aan en glimlachte. In het doosje zat een ketting met een beige-kleurige steen. Hij kwam van Nova wist Norwood en daarom had hij hem gekocht. Hij keek haar aan. Hij had trouwens ook misschien een idee voor Imeth. Als Madeline dacht dat een vriend zou kunnen helpen wist Norwood misschien wel iemand. Iemand die ook mentaal kapot was gemaakt voor ongeveer een maand.

Madeline pakte het doosje aan en las de gouden letters. Toen ze hem opende viel mond zowat open. Voorzichtig pakte ze de ketting uit het doosje en streek even met haar vingertoppen over de beige-kleurige steen. Daarna keek ze Norwood aan. ''Hij is prachtig, dank je'' zei ze bijna fluisterend. Ze omhelsde Norwood en drukte haar lippen tegen de zijne aan. Nog nooit had ze zo`n mooie ketting gezien.

Norwood keek haar aan en glimlachte. "Ik ben blij dat je hem mooi vind..." zei hij. Hij keek haar aan en voelde haar kus. "Oh ik heb trouwens goed nieuws. Mitsu is weer terug..." zei hij. "Als je het niet had gehoord, Mitsu had een enorm zeldzaam virus opgelopen. Eentje waar een volwassen persoon na 2 dagen al aan overlijd. Hij heeft om een of andere manier het overleeft en ongeveer een maand er aan geleden." zei hij en keek haar even aan. Hij had deze ziekte al vaker over gehoord. Vooral omdat deze op Gren heerste en bijna nergens anders.

Madeline knikte. ''Ik hoorde het. Zijn doktoren hebben naar de school gebeld om te melden dat hij er niet was'' zei ze. Madeline probeerde ondertussen de ketting om te doen maar dat bleek niet zo makkelijk als ze dacht zo zonder spiegel. Na een paar minuten gaf ze het maar op. ''Ik ben blij dat hij het overleefd heeft. Ik was best ongerust over hem'' zei ze daarna.

Norwood zag dat ze moeite had met de ketting en hielp haar met het omdoen. Hij keek haar aan. "Wat mijn punt is, hij heeft een maand lang in waanbeelden geleefd. Hij heeft ook een maand lang nodig gehad om weer de oude te worden aangezien hij er mentaal erg slecht aan toe was. Dus kortom: Wat je zei over Imeth. Ik denk als er iemand is die hem zou kunnen helpen zou hij aan Mitsu een goede steun kunnen hebben." zei hij en keek naar Madeline. Het virus was dan veel erger dan dat hij beschreven had. Hij keek haar aan en glimlachte amper.

Madeline luisterde aandachtig naar Norwood`s woorden. ''Het zou kunnen helpen. Proberen kan natuurlijk geen kwaad. Maar Imeth moet het zelf ook accepteren. Als hij en Mitsu niet met elkaar overweg kunnen helpt het nog niets'' zei ze. ''Maar ik vind het een goed idee. Misschien pakt het net zo uit als met Donovan en helpt het wel'' zei Madeline. Ze wou niets liever dan Imeth helpen. Hij bleef toch een jongen en het was niet gezond meer om zo schuw te zijn als hij was.

Norwood knikte. "Ik zal kijken...." zei hij. Ineens zat hij met zijn gedachten bij het kerstbal. Hij knikte even. "Ik zal met Mitsu spreken en met Imeth..." zei hij. "Mitsu zal er geen problemen mee hebben aangezien hij op Gren ook een sociale jongen was...." zei hij. "Maar Imeth weet ik niet." zei hij. Hij keek naar Madeline. "En heb je al iemand om naar het bal te gaan?" vroeg hij plagend. Hij keek haar even aan.

''Ik dacht dat ikmet jou kon gaan, of wil je niet met mij naar het kerstbal?'' vroeg Madeline nep-verdrietig en met een klein pruilipje. ''Je mag me niet zo plagen jij'' grijnsde ze daarna. Ze vertelde Norwood nog niks over haar jurk. Ze had een hele speciale laten maken op Nova en hij zou hem pas op het bal zelf mogen zien.

Norwood keek haar aan. "Oh ik had namelijk al iemand in gedachten om mee te gaan." zei hij plagend. "En die gene ben jij..." zei hij en gaf haar een kusje. "Hey dat zeggen er wel meer tegen mij. Shong en Esmeralda hebben dat ook al gezegd..." zei hij en grinnikte. Hij keek naar Madeline. Hij had ook een net pak laten maken. Hij glimlachte en keek haar aan. Ineens dacht hij aan de woorden van zijn moeder en grinnikte. "En mijn moeder wilde je ooit nog eens ontmoeten...." zei hij. "ze was laast een paar banken voor het bal komen brengen. Ze moest gelijk weer terug." zei hij. Hij grinnikte. Zijn moeder behandelde hem af en toe nog steeds als een klein kind, maar dat kon hij wel hebben.

Madeline glimlachte even en gaf Norwood een kus terug. ''Ik zou haar ook graag een keer ontmoeten'' zei ze. Madeline`s ouders waren allebij al gestorven tenminste haar moeder. Haar vader wist ze niet zeker omdat hij verdwenen was maar hij was vermoedelijk dood had iedereen gezegd. Na een tijdje was Madeline daar ook zelf in gaan geloven. ''Tja ik zou je ook wel aan mijn ouders voor willen stellen maar ik vrees dat dat niet echt zal gaan. Ze zijn dood. Nou ja, mijn moeder is zeker mijn vader was verdwenen'' zei ze daarna zacht. ''Ik was 17'' voegde ze er nog zachter aan toe.

Norwood hoorde haar woorden en grinnikte. Hij luisterde toen ze iets vertelde over haar ouders. Hij keek haar aan en wreef haar even over haar schouder. "Wat erg..." zei hij. "Het lijkt me lastig om daar mee om te gaan op zo'n jonge leeftijd..." zei hij zacht. Hij gaf haar een lange zoen op haar mond en sloot zijn ogen. Hij omhelsde haar en hield haar vast.

''Gelukkig had ik Hatori nog. Hij heeft als een soort vader daarna voor mij en Mèadraid gezorgd'' zei Madeline daarna. Ze wou er nu liever niet meer aan denken. Ze sloot ook haar ogen toen Norwood haar zoende en kuste hem terug. Ze voelde zich warm worden vanbinnen als ze zo dicht bij hem was. Bijna automatisch legde ze een hand om zijn nek.

Norwood stopte met het zoenen en keek haar aan. "En als er iets is dan kun je nog altijd naar mij..." zei hij. Hij keek haar diep in haar ogen en er was een fonkel in te zien. Hij hield van haar dat wist hij zeker. Hij ging tegen haar aan zitten en legde zijn hand om haar middel. Hij keek voor zich uit en glimlachte. Ze maakte hem gelukkig en dat merkte hij maar al te goed.

''Dat weet ik'' zei Madeline zacht en dankbaar op Norwood`s woorden. Ze legde haar hoofd weer even op zijn schouder. Met haar vingertoppen ging ze nog een keer over de steen in de ketting om haar nek. Voor de zoveelste keer besefte ze zich hoe gelukkig ze wel niet was met Norwood. En ze besefte zich ook dat ze hem nooit meer kwijt wou.

Norwood keek naar de verschillende planten die er waren. Hij keek naar Madeline en glimlachte. Hij bleef zo zitten en genoot. Van Madeline. De geur van de bloemen. De prachtige omgeving. Hij sloot zijn ogen en glimlachte.

Madeline ging nog iets dichter tegen Norwood aanzitten. Het was fijn om weer eens tijd met hem door te brengen aangezien ze het alletwee de laatste tijd nogal druk hadden gehad. Ook zij liet haar blik even gaan over alle planten en bloemen die er stonden. En dan had Norwood nog niet eens de tuin gezien. Madeline kwam er vroeger wel vaker toen ze hier zelf nog studeerde. Meestal nam Kale haar dan mee.

Norwood glimlachte. Hij wist opzich wel wat af van de planten die hier stonden maar nog steeds wist hij niet alle planten. Vooral door het feit dat er enorm zeldzame bloemen te vinden waren ook nog. "Ik heb ook woorden horen vallen over een geheime tuin." zei hij zacht en keek haar aan. Hij glimlachte en wachtte geduldig af.

PROFILE MAGICIAN

» even rust.
» rust
» Rust.
» Rust
» Rust

Moment van Rust

Moment van Rust

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen