Grey kon zijn lach niet inhouden toen hij werd gekieteld door Romance. Hij zou haar wel terug pakken. Hij ging half boven haar hangen en keek haar met een ondeugende blik aan. Haar vraag deed hem grijnzen. "Wat is er, Ro?" sprak hij. Ze wilde nog nee zeggen maar hij begon al. Hij wilde het langer doen maar gezien Romance steeds minder vrolijk er onder leek te worden stopte hij maar op tijd. Hij trok zijn handen terug en viel naast haar neer op het bed. Haar blik schoot naar hem toen hij haar kort bestudeerde. Haar scherpe reactie deed hem opkijken. "Note-to-self: Geef Romance nooit meer een kieteldood..." sprak hij eerst. "Er valt voldoende te zien..." sprak hij. "Maar ik bestudeerde gewoon even hoe prachtig je er wel niet uit ziet.." sprak hij glimlachend. "En ik moet zeggen dat je prachtig er uit ziet..." sprak hij kalm en glimlachte en draaide toen zijn hoofd naar het plafond. Hij kon het gewoon weg niet laten om haar te complimenteren. Hij keek naar het plafond toen hij het zelfde gestommel hoorde. Hij hoorde nog wat meer, de vrouw en man waren aan het praten. Hij glimlachte toen hij Romance conclusie hoorde. Hij hoorde haar vraag en in combinatie met de stoot in zijn zij keek hij haar aan met een vreemde blik. "Nou het kan natuurlijk zo zijn....maar gezien haar leeftijd..." sprak hij met een plagende stem gewoon het spelletje van Romance meespelend. "Ik had de man wat horen klagen over het eten en iets dat ze te goed was..." sprak hij kalm. "Dus ik denk dat binnen nu en vijf minuten iemand van de trap..." hij stopte toen hij iemand een trap af hoorde lopen. De deur ging opnieuw open. De vrouw op leeftijd zette een dienblad neer met een stapel pannenkoeken, twee sets bestek, een pot stroop en suiker een kan met water en twee borden met glazen. Hij glimlachte naar de vrouw en stond op. "Dat was niet zozeer nodig geweest.." sprak hij tegen de vrouw. De vrouw glimlachte en knikte enkel. Een jong stel als jullie moet nog groeien sprak ze kalm. "Oh maar ik en Romance zijn geen stel hoor..." sprak hij als reactie. De vrouw glimlachte enkel en knikte alsof ze er geen woord van geloofde. Grey wreef over zijn achterhoofd terwijl hij glimlachte. De vrouw verliet de kamer weer. "Akward..." mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Romance. Hij keek haar aan en glimlachte. "Ik denk dat jij vast wel een pannenkoek lust.." sprak hij toen en pakte het dienblad op en zette deze op het bed. Hij glimlachte en keek naar de oude klok die er hing. Hij stond nu rond zes uur met andere woorden ze hadden nog heel wat tijd voor het weer ochtend werd. En buiten raasde de sneeuwstorm nog hevig door als altijd. Maar samen met een gezellige vriendin vast zitten was altijd beter dan alleen.

Toen Grey haar nog een keer bestudeerde, bracht ze haar antwoord scherp uit. Zijn eerste reactie ging niet waar zij op doelde, maar dat maakte niet uit. Het was ook goed als Grey dat dacht, want dan zou ze nooit meer een kieteldood van hem krijgen. Dat was nou niet het ergste wat haar kon overkomen, maar ja. ‘Ik zie er niet prachtig uit.’ Mompelde ze zacht, meer tegen zichzelf, maar Romance kon het niet laten om te blozen om wat hij had gezegd. Romance hield er niet van wanneer ze werd gecomplimenteerd, alleen als ze er iets plagerigs over terug kon zeggen, maar daarvoor was ze nu niet in de stemming. Maar ze wist hoe ze zichzelf in die stemming kon krijgen en het gestommel boven hen gaf haar een uitgelezen kans. Aan Grey vroeg ze wat hij dacht dat ze aan het doen waren en stootte hem daarbij speels aan in zijn zij. Ze had haar blik gericht op het plafond voordat ze haar ogen sloot om beter te kunnen luisteren naar wat er precies gebeurde. Bij Grey’s eerste conclusie draaide ze half geschokt haar hoofd en keek hem met geveinsde horror aan. ‘Jij hebt de meest rare ideeën weet je dat?’ grinnikte ze. Romance hoorde hoe de traptreden begonnen te kraken en ze ging snel rechtop zitten waarbij ze de oude dame vriendelijk toelachte en haar bedankte zonder dat Grey het kon horen. Ze deed het niet expres, maar ze vond het persoonlijker door het zo te doen. Romance deed het bijna altijd op deze manier. Romance knikte op de logische woorden van de oudere dame en trok zich op zich niets aan van de betekenis van een jong stel. Toen Grey hen daar echter tegen verdedigde, zei ze wijselijk niets, maar glimlachte naar de vrouw die duidelijk niets geloofde van wat Grey haar vertelde. Hij had ook beter kunnen weten. Twee jonge mensen die willen schuilen en samen het bed delen waarbij ze waarschijnlijk ook wel hadden gehoord dat ze van zijn kieteldood probeerde te ontkomen? Ja, probeer dan nog maar eens te vertellen dat je niets met elkaar hebt aan een oude romantische ziel. Zodra de vrouw weg was, grinnikte ze om hoe Grey erbij zat en wreef hem even geruststellend over zijn hoofd. ‘Dat ging super Grey.’ Romance ging zelf ook weer op het bed zitten waarna ze als eerste de kan met water overpakte en de twee glazen vulde. ‘Graag.’ Zei ze waarna Romance een glas water aan zijn kant neerzette zonder dat het kans liep om te vallen. Ze pakte een pannenkoek en de stroop erbij. Zoals gewoonlijk maakte ze de eerste letter van haar naam waarna ze de pannenkoek dichtrolde en suiker eroverheen drapeerde. Met een brede glimlach keek ze naar de pannenkoek en wachtte met een glas in haar handen totdat Grey ook zover was. ‘Eet smakelijk.’ Zei ze vlug en begon al aan de pannenkoek. Het was niet zozeer dat ze honger had, maar dat ze al veel te lang geen pannenkoek had gegeten. ‘Zeg eens Grey, jij komt toch van Razen? Waar kom je precies vandaan?’ vroeg Romance tussen twee happen door en verdeelde haar aandacht wisselend op hem en de pannenkoek die al snel aan het verdwijnen was. ‘Hoe was het om daar te leven?’ Romance pakte ondertussen haar tweede al en besprenkelde die geheel met suiker voordat ze er aan begon. Pannenkoeken waren te lekker om te laten liggen al zou ze natuurlijk wat overlaten voor Grey. Als hij snel genoeg is.

Grey lachtte kort toen ze koppig sprak dat ze er niet prachtig uit zag. "Alsof dat mijn menig over jou weghaalt..." sprak hij grinnikend en glimlachte naar haar. Haar woorden deden naar boven kijken en hij maakte weer eens een mannelijke opmerking. Romance keek hem aan met een blik dat ze de horror al voor haar zag. "De meest rare mensen waren genieën..." sprak hij glimlachend en klopte zichzelf op zijn schouder. Hij glimlachte en sprak toen verder. Echter duurde het niet lang of iemand kwam al van de trap af. Verlekkerd keek hij naar de pannenkoeken die op de dienblad stonden en hij stond op om de mevrouw te bedanken. Hij wilde zich nog verweren van het feit dat ze geen stel waren maar het vrouwtje geloofde het niet. Toen deze weg was kreeg hij een aai over zijn bol. "Maar wij zijn geen stel...toch?" sprak hij ineens twijfelend nog verward door het vrouwtje. Hij ging er maar niet verder op in en pakte het dienblad en zette deze op het bed. Hij pakte een pannenkoek en bestrooide die met suiker. Hij nam een flinke hap. Ze waren heerlijk, ongetwijfeld nog handgemaakt door het oude vrouwtje. Het was een goed mens dat kon je zonder twijfel al zeggen. Twee wildvreemde personen in huis laten schuilen, eten geven en nog eens aardig zijn. De man was wat bars maar die mocht er ongetwijfeld wel wezen. Grey glimlachte en keek naar Romance toen ze vroeg over Razen. "Uhu, ik kom inderdaad van Razen. Ik kom van een klein dorpje. Mijn vader heeft een bibliotheek en mijn moeder werkt er ook in." sprak hij glimlachend. "Het is een mooi gebouw, als je een keer langs komt laat ik je het wel zien...en jij? Hoe is het op Puffoon?" sprak hij en glimlachte. Hij nam nog een paar flinke happen en had zijn eerste al op. Hij wilde een tweede pakken maar Romance had hetzelfde idee. Hij pakte in plaats van een pannenkoek haar hand vast. Hij liet abrupt los en trok zijn hand terug. "Woops..." sprak hij met de woorden van het oude vrouwtje nog in gedachten. "Dat was niet de bedoeling..." voegde hij er aan toe. Hij glimlachte en wachtte geduldig tot Romance haar tweede pakte. Hij deed hetzelfde en pakte opnieuw de suiker. Hij nam een heerlijke hap er uit. Het was gewoon te lekker om allemaal te laten staan. Vijf pannenkoeken verder had Grey voldoende op en liet de rest voor wat het was. Misschien lustte Romance nog wat maar dat wist hij niet zeker. Er lagen er namelijk niet meer zo veel op.

‘Nee, dat zijn we niet.’ Antwoordde ze glimlachend toen Grey twijfelachtig vroeg of ze wel of geen stel waren. ‘Maar in haar ogen zijn we dat wel.’ Voegde ze er iets later aan toe en grinnikte even. Allebei hadden ze een pannenkoek gepakt en bestrooiden die met de dingen die ze het lekkerst vonden. Tussen het eten van de pannenkoek vroeg Romance aan Grey waar hij vandaan kwam en hoe hij het daar had gevonden. Haar ogen begonnen te glunderen toen ze hoorde over de bibliotheek en knikte glimlachend. Het leek haar geweldig om die bieb te kunnen zien. Puffoon, ja hoe was Puffoon eigenlijk? ‘Ik woon op een van de bergen die Puffoon talrijk is en het ligt enkele kilometers van het dichtstbijzijnde dorp vandaan. Het is er heerlijk rustig en tegelijkertijd gebeurt er meer dan je je kunt voorstellen.’ Ze nam een hap en keek even gelukkig om de herinneringen die ze had. Haar hand ging naar voren om de volgende pannenkoek te pakken, maar Grey had hetzelfde plan en greep haar hand in plaats van de lekkernij, maar het volgende moment had hij haar al losgelaten. Even keek ze hem bezorgd aan toen ze de woorden hoorde, maar ze wilde er niets achter zoeken en liet het verder gaan. Ze grinnikte even voordat ze de pannenkoek pakte en besprenkelde het met suiker. ‘Grey? Je zei net al dat ik prachtig was, je gaat me toch niet vertellen dat ik om op te vreten ben?’ Plagerig keek ze hem aan en stak daarna demonstratief een hap in haar mond. Ze slikte het door. ‘Maar Puffoon blijft altijd mijn thuis, vaak hadden alle andere planeten wel iets dat me uiteindelijk tegen ging staan.’ Zwijgzaam aten ze verder totdat er uiteindelijk nog maar 1 pannenkoek op het bord lag. Ze keek spijtig naar het bord en vervolgens naar haar overvolle maag. Als ze niet zoveel water had gedronken dan kon die er zeker nog wel bij. Grey had er enkele pannenkoeken terug al voldoende opgehad, maar zij kon het niet laten liggen. Met een onhoorbare zucht nam ze de pannenkoek en besprenkelde het met suiker. Vervolgens sneed ze er een stukje af en prikte die op de vork en hield het voor de mond van Grey. Smekend keek Romance hem aan. ‘We kunnen het niet laten liggen, zodadelijk denkt ze nog dat we het niet lekker vonden.’ Ze was even vergeten dat ze er ieder al veel te veel ophadden, maar Romance voelde zich schuldig als de laatste niet zou worden opgegeten. ‘Alsjeblieft?’ Haar paarse ogen blonken haar smeekbede uit en ze hield de vork zo dat hij het er zo vanaf kon pakken. Ze wachtte totdat hij het zou doen, hoopte dat hij haar niet zou laten zakken en trok zelfs nog een pruillipje om hem te overtuigen.

Grey glimlachte toen Romance het bevestigde wat hij dacht. "Uhu....maar ergens mag ik die gedachten van dat oudere vrouwtje wel..." sprak hij met een knipoog naar Romance en een grijns op zijn gezicht wat overduidelijk aangaf dat hij haar plaagde. Hij zette de pannenkoeken neer en pakte een aantal pannenkoeken. Hij ging er nog niet op in. Niet op de woorden of ze op te vreten was. In tegenstelling daarvan ging hij in op de vraag die ze stelde. Hij legde kalm uit waar hij had geleefd voor hij op SSA kwam. Hij zag SSA namelijk als een tweede thuis. Grey keek naar het bord toen hij zag dat er nog maar een lag. Hij blies even uit. Die ging er echt niet meer bij passen. Hij keek op toen Romance hem met suiker besprenkelde. "Dat jij nog zoveel lust..." sprak hij moeizaam. Ineens kwam er een stuk voor zijn mond. Hij zag de pruillip en zuchtte. "Daar kan ik toch geen nee tegen zeggen.." sprak hij zwijgzaam en nam de hap van de vork. Hij glimlachte en pakte zijn vork om een andere stuk te pakken en hield deze voor de mond van Romance. "Dan is de tweede voor jou..." sprak hij plagend. Na een aantal minuten was ook deze pannenkoek op en legde hij het bestek en al op de dienblad om daarna naast Romance op het bed neer te liggen met zijn handen onder zijn hoofd gevouwen. Zijn armen vormde driehoeken naast zijn hoofd en even zuchtte Grey. "Om trouwens terug te komen dat je om op te vreten bent..." sprak hij daarna. "Ja misschien..." sprak hij kalm. "Maar ik kan dan niet meer genieten van je mocht ik je opvreten..." sprak hij en keek even met een glimlach naar haar. Daarna ging zijn blik weer naar de klok. Het was weer een uur verder. Hij glimlachte en sloot zijn ogen kort. Het was best gezellig zo. Romance was geen verkeerd persoon om mee vast te zitten in de sneeuwstorm en als ze rond deze tijd terug zouden keren konden ze nog problemen ontvangen vanwege het laat door de gangen zwerven. Het was misschien beter dat ze hier overnachtte. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen en genoot van de rust die hier heerste. Hij zou Romance maar niet teveel meer plagen. Tenzij zelf de voorschot gaf natuurlijk.

Romance had de laatste pannenkoek gepakt en besprenkelt met suiker omdat ze het gewoon niet aan kon zien dat niet alles op was gegaan. Ze waren te lekker om te laten liggen en die oude vrouw moest er vast heel hard aan hebben gewerkt dus voelde ze zich verplicht om het op te eten. Ze glimlachte naar Grey, maar hij wist nog niet wat ze van plan was om te doen. het moest gewoon op komen en Grey had ondertussen al wel voldoende kunnen uitbuiken. Met een smekend gezicht hield ze hem een stuk voor en op zijn woorden lachte ze breed. Blijkbaar kon hij het nog gemakkelijk wegkrijgen en ze grinnikte toen hij de volgende hap voor haar omhooghield. Zo wisselden ze af totdat het helemaal op was en Romance liet zich achterover op het bed vallen en sloeg haar handen om haar buik. Er zou echt werkelijk niets meer bij kunnen. Romance was haar plagerij van eerst al bijna vergeten, maar Grey begon er weer over en ze draaide haar hoofd om hem aan te kunnen kijken. Ze knikte en glimlachte terug. ‘Dat is waar. Bovendien waar heb jij nog plaats voor mij dan? Ik dacht dat je helemaal vol zat?’ Ze draaide op haar zij en kon zo recht naar het oog van Grey kijken, het oog waarbij je de hexago kon zien totdat hij zijn ogen sloot en ze haar blik afwendde naar de plek waar de spiegel moest staan. Grey had het goed verborgen gehouden, maar ze zou het zo kunnen vinden doordat het de luchtstromen van haar zou weerkaatsen. Ze kwam omhoog en leunde op haar elleboog. ‘Wat zag jij toen je in de spiegel keek? Zag je werkelijk wat je op dat moment verlangde of zag je iets waarvan je nooit had gedacht dat je het zou verlangen? Iets dat je jaren had weggestopt?’ Haar blik bleef op de spiegel liggen en ging heel even snel naar grey en weer terug. Ze moest erachter komen of dit een van de zeldzame echte spiegels was of dat het een ordinaire spiegel met enkele toegevoegde waardes was en aangezien ze de rest van de avond toch niets te doen hadden, bleef die onderzoekende stem in haar hoofd zeggen dat ze het nu moest doen, nu ze niet alleen was. Nu de kans van verslaving minder aanwezig was dan wanneer ze het alleen zou moeten doen.

Ze wisselde elkaar om en het werd steeds moeilijker om toch die hap weg te krijgen. Maar het lukte, ze hadden ook de laatste pannenkoek op en met een tevreden glimlach legde hij de spullen op het dienblad zodat het bed weer vrij was. Zwijgzaam liet hij zich op zijn rug vallen en keek hij naar het plafond. Hij glimlachte en keek naar het plafond. "Ik maak daar wel ruimte voor..." sprak hij grinnikend en keek kort op zij. Hij richtte zijn blik weer op het plafond en zag vanuit zijn ooghoeken Romance kijken. Zijn oog was kennelijk zeer interessant. Hij besloot zich er maar niet aan te ergeren. Hij was er nog steeds niet helemaal blij mee dat hij het had maar Romance vertrouwde hij voldoende om zijn ooglapje af te doen. Zwijgzaam ging zijn blik naar de spiegel die voor hem gewoon zichtbaar bleef. Hij keek naar het plafond en hoorde Romance een vraag stellen. Een vraag waar hij aan twijfelde of hij daadwerkelijk er antwoord op zou moeten geven. "Ik zag twee dingen..." sprak hij kalm. "Ik zag mezelf meer moed hebben en zonder moeite op je aanbod om een drankje te doen in gaan..." sprak hij. "En mezelf als een zakenman door het leven gaan..." loog hij het laatste. Het was zo dik er op dat Romance ongetwijfeld het door zou hebben. Hij wist niet of hij het tweede zou kunnen vertellen. Ze waren hier net. "Het liet dingen zien waarvan ik nooit gedacht had dat ik het wilde..." sprak hij. "En toch wat ik verlangde op het moment..." sprak hij kalm. "Zonder twijfel dat die spiegel je verlangens laat zien..." sprak hij kalm verder. Hij zweeg. Het tweede ding knaagde nog steeds aan hem. Misschien was het wel handig dat hij het gewoon niet vertelde. Hij wilde niets weten van meisjes en toch liet de spiegel zien dat hij meer moed verlangde. Nu had hij die moed, maar dat tweede bleef aan hem knagen. Wat hij zag toen de spiegel zijn arm opslokte toen hij het pakketje er uit haalde. Iets wat hij totaal niet zag aankomen en niet had laten merken aan Romance. Hij zweeg en keek naar het plafond hopend dat Romance niet in ging op zijn zakenmannetje-leugen en het gewoon geloofde. Hij wist dat hij een slechte leugenaar was en dat ze hier waarschijnlijk niet in trapte. Het zou voor hem nog moeilijk worden om uit te leggen wat hij daadwerkelijk zag.

‘En hoe wil je dat voor mekaar krijgen?’ vroeg ze Grey met een serieuze blik, maar liet het onderwerp verder rusten om rustig te kunnen liggen. Haar blik was op zijn oog gevallen, maar hij sloot zijn ogen al snel zodat Romance niet langer kon kijken en ze haar aandacht naar iets anders liet gaan. Het was onmogelijk voor haar om de aanwezigheid van de spiegel te negeren, wetende dat het nooit stil zou staan en je ieder moment een nieuw beeld kon laten zien die je zou moeten kunnen ontcijferen. Ze vroeg wat hij had gezien en of het echt iets was wat zijn verlangens weerspiegelde. Terwijl Romance gespannen naar de spiegel keek, nou ja de plaats waar de spiegel hoorde te staan, luisterde ze naar de woorden van Grey die hij zoals gewoonlijk heel rustig sprak. Het was niet alleen de versnelde toon die iets hoger in octaaf was, maar ook de licht versnelde ademhaling waardoor ze zeker wist dat hij over het tweede loog. Voorzichtig knikte ze op wat hij had gezegd en legde haar arm weer neer om haar hoofd op het kussen te laten rusten. ‘Je wordt vast een geweldige zakenman als je het probeert. Je wist namelijk precies wat die man van straks werkelijk wilde of niet? En je had het aardig goed door hoe deze bewoners zijn. Je hebt een goede intuïtie en dat zal je vast helpen bij je carrière.’ Ze glimlachte hem even toe voordat ze de deken wat meer om haar lichaam heentrok. Met de minuut werd het binnen kouder al was dat niet het enige wat haar koude rillingen gaf. Ze had het gevoel dat er iemand in de buurt was. Iemand die een duister aura had, maar toch ergens zeer bekend was. Enkele seconden later was het weg en ze ademde weer in. ‘De spiegel liet mij zien dat ik verlangde om thuis te zijn en ik heb nog niet de tijd gehad om me geheel te concentreren op mijn diepste verlangens. Mijn thuis was tenminste het enige wat er werd getoond.’ Fluisterde ze zacht en sloot vervolgens haar ogen. ‘Denk je dat ik er goed aan heb gedaan om de spiegel te kopen?’ Na deze woorden keek ze hem even aan, maar haar blik schoot naar de klok toen die in een keer sloeg. Ze had het eerder helemaal niet opgemerkt, maar nu klonk het tot haar door als een donderslag bij heldere hemel. Ze forceerde zichzelf te ontspannen en was op zichzelf boos doordat ze zo gespannen was bij ieder geluidje dat ze hoorde.

Grey lag op het bed en keek naar het plafond. Niet wetend of hij de waarheid zou moeten vertellen. Hij keek niet opzij naar Romance toen ze naar hem keek. In tegenstelling daarvan sloot hij zijn ogen en dacht hij diep na over wat hij had gezegd. Het voelde slecht om dit zo te liegen maar hij zag geen andere uitweg. En het feit dat ze er over door ging deed hem zuchten. Hij kwam overeind en keek kort voor zich uit. "Ik heb misschien gelogen over dat laatste..." sprak hij. "Ik wil niet een zakenman worden..." sprak hij kalm. "En het liet ook niets zien over mijn carriere..." sprak hij zachter. Hij keek naar het plafond. Haar woorden namen over en zwijgzaam schudde hij zijn hoofd. "Eerlijk gezegd ben ik niet van dit soort voorwerpen. Je raakt verslaafd, je gaat er onder lijden." sprak hij kalm. "En iedereen heeft dat. Want heeft men iets dan gaat het over naar een volgende.." sprak hij zuchtend. "Dus nee, ik vind het geen goede zet..." sprak hij. "Maar kan ik jou tegenhouden?" sprak hij zwijgzaam en zweeg. Hij zuchtte en keek naar de spiegel. "Zal ik je vertellen wat ik zag..." sprak hij. Hij wachtte niet op reactie van haar. "Nee, ik laat het je gewoon zien..." sprak hij en draaide zich naar Romance. Hij ging over haar heen hangen en keek haar recht in haar ogen. Langzaam bracht hij zijn gezicht dichterbij en gaf haar een zoen op haar mond. Een zoen die kort duurde want een duistere aura nam zijn aandacht en hij draaide zich naar het raam met een ruk alsof hij het gevoel had dat er iemand stond te kijken. Maar er was niemand te zien. Grey was er alert door geworden en zijn ogen schoten daarom met een ruk naar de klok toen deze sloeg. "Ik ga even dit wegbrengen..." sprak hij zacht niet wetend hoe hij op de situatie moest reageren. Mocht het zo zijn wat hij dacht dat het was dan zou deze ongetwijfeld toeslaan wanneer hij er niet was. Zwijgzaam pakte hij het dienblad en stond op. Hij liep de trap terwijl hij zich nu pas besefte hij dat hij haar een zoen had gegeven. Hij zuchtte en liep naar boven. Zwijgzaam zette hij het dienblad neer en knikte naar de vrouw. "Nogmaals bedankt..." het oude vrouwtje glimlachte enkel en knikte waarna ze verder ging met het breien. Grey liep toen weer langzaam de trap af, met een ongemakkelijk gevoel. Niet wetend wat er stond te gebeuren.

Romance had de deken dichter om haar heen getrokken en keek Grey aan toen hij na haar woorden zuchtte. Vanbinnen glimlachte ze even. Die boeken over psychologie waren dus toch wel ergens goed voor geweest. Hij gaf toe dat hij inderdaad had gelogen over wat hij als tweede had gezien, waarna ze hem vertelde wat zij had gezien in de spiegel, het enige omdat ze daarna de spiegel in had laten pakken en er niet meer naar had gekeken. Toch voelde ze zich enigszins bezwaard en vroeg Grey eerlijk om zijn mening of het verkeerd was geweest om de spiegel te kopen. Ze slikte moeizaam bij zijn woorden en kon slechts heel zacht een weerwoord inbrengen. 'Ik heb je verteld dat het niet voor mezelf is.' Het duistere gevoel van net zat nog in haar aderen, maar een kleine glimlach kwam omhoog. 'Je mag altijd proberen om me tegen te houden.' Romance draaide zich op haar rug en ademde diep in. Wat? Romance draaide haar hoofd naar Grey. Maar natuurlijk, als hij het graag wilde dan vond zij het goed. Het was zijn eigen keuze. Hij draaide zich naar haar toe, maar haar blik werd licht bezorgd toen hij boven haar hing. Het was net als toen ze de deken had gepakt en hij zijn idee om de deken te delen had geopperd. Nu bleef hij echter niet hangen en ze zag zijn ogen dichterbij komen. Ze kon zich niet veroeren, maar ergens wilde ze dat ook niet. Zijn lippen waren zacht en haar ogen sloten zich automatisch. Het was kort, maar de snelheid waarmee hij van haar af was, was bijna griezelig. Romance bleef liggen en knikte toen Grey zei dat hij de spullen weg ging brengen. Zodra de deur achter hem dichtviel, durfde ze weer normaal adem te halen. 'Ro.. Je bent een stomkop.' Waarom had ze Grey er nu over moeten vragen? Opnieuw voelde ze de bekende duistere aura. Ze stond op en sloeg de deken dicht om haar heen waarna ze naar het raam liep. Voorzichtig opende ze het raam en keek naar buiten. Ze kon zo niets zien, behalve dat de sneeuwstorm iets minder was geworden. 'Waag het niet Asuyataru. Waag het niet om opnieuw mijn leven binnen te lopen.' Met een zucht wilde ze het raam sluiten, maar een zwartgehandschoende hand hield haar tegen. Laat je me niet binnen? Dan verschaf ik mezelf wel toegang. Even staarden Romance hem aan. Dit meende hij toch niet hè? Dacht hij dat ze een makkelijk kind was dat gewoon mee kon worden genomen? Een glimlach ontstond terwijl ze probeerde het raam weer dicht te duwen. 'Mijn bed is al bezet dankjewel.' Verdorie, waar bleef Grey als je hem nodig had? Ze was snel, maar niet zozeer sterk en diegene aan de andere kant van het raam wel. Ze gaf het op en deed enkele stappen naar achteren waarbij ze door haar knieën zakte. 'Oke, ik krijg het nu stervenskoud en ik heb genoeg van je. Maak dat je wegkomt of ik zorg er hoogstpersoonlijk zelf voor.' Misschien leken de woorden minder ijzig door de grijns die ze had getrokken, maar na enkele jaren te hebben gereisd, wist ze hoe ze mensen uit kon schakelen en ze trok de deken van haar af om zichzelf te kunnen verdedigen. Even keek ze naar de deur. Waar bleef Grey nu?

-

Grey had kalm gereageerd en kreeg haar reactie. "Ik hoop het maar voor je..." gaf hij enkel als antwoord. Hij wilde haar niet zichzelf zien verliezen aan een betoverd stuk glas. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen en gaf hij toe dat hij gelogen had. Hij wilde daarvoor wel laten zien wat hij nog meer had gezien. Zwijgzaam hing hij over haar en gaf haar een korte zoen. Een duistere en kille sfeer die tijdelijk zijn aderen deed sidderen deed hem naar het raam kijken. Het was in een ruk gegaan dus was hij weer van Romance af gegaan. Grey liep de trap op en zette de spullen weer weg. En hij had niets anders verwacht. De duistere aura verhoogde zich, werd actiever. Grey liep rustig de trap verder af en voelde een koude wind komen. Was het raam open? De aura werd nog heviger alsof het nu pas echt in actie kwam. Grey luisterde zwijgzaam naar de woorden terwijl hij tegen de muur gedrukt stond. Hij wist niet wat voor persoon dit was. Wie was die Asuyataru waar ze het over had. Zonder moeite rende hij geruisloos de deur uit. Achter de persoon die hij niet kende ontstond een oranje gloed. Grey's ogen waren strak gericht op de persoon die dreigde binnen te komen. "Dus je wilt naar binnen..." sprak Grey's stem krachtig. Met een paar stappen liep hij naar de persoon en legde zijn hand op deze schouder. Hij duwde hem naar binnen en trok de raam dicht. De persoon had hier al op gerekend en sloeg met zijn vuist richting de maagstreek van Grey. Snel en behendig was deze persoon kennelijk. Grey zakte kort ineen. De persoon had het op Romance gemunt want hij draaide zich naar haar. Grey kwam moeizaam overeind. In zijn ogen brandde helse vuren. "Je blijft met je handen van haar af..." sprak hij. Een spottende lach kwam van de persoon af. Grey zette zich af en duwde zijn arm tegen de keel terwijl de persoon tegen de muur werd geduwd. De man was gemaskerd. Grey legde zijn hand op het masker om hem weg te willen halen. De man greep echter zijn pols vast om hem tegen te houden. In deze positie bleven de twee staan. "Wie ben je en wat wil je..." sprak Grey fel. Toen de man koppig zweeg ging zijn blik kort naar Romance. "Misschien kan jij wat meer informatie aan me geven?" vroeg hij kalmer. Ze bleek hem immers te kennen en Grey wilde weten wat hier aan de hand was.

Nadat Grey weg was gegaan, liep Romance naar het raam. Ze had daarstraks het gevoel gehad dat Asuyataru in de buurt was geweest en ze was er schichtig van geworden. Snel opende ze het raam en keek naar buiten om te zien of hij er was, maar het was niets geweest. Het kon ook niet, hij zou hier niet meer mogen zijn, hij kon niet nogmaals opnieuw een plek in haar leven veroveren. Met een zucht wilde ze het raam weer sluiten, maar een hand hield het raam tegen. Ze staarde er verbaasd naar, wist niet waar de man vandaan was gekomen en ze kon zichzelf wel vervloeken dat ze niet op andere aura’s had gelet. Ze kon de vermanende woorden van Fire nu al horen. Als hij dacht dat ze zo gemakkelijk te krijgen was dan had hij het bij het verkeerde eind, maar zelfs haar mededeling dat ze al met iemand anders hier was, al was het om andere redenen, wist hem niet af te wimpelen. Ze kon nog steeds niets meer zien dan een arm die het raam tegenhield en Romance sprong naar achteren waar ze de deken van zich af gooide om de man zodadelijk te laten zien wat hij zich wel niet op de hals haalde. Een oranje gloed verscheen en uit haar ooghoeken zag ze Grey binnenkomen. Hij had ook wel de tijd genomen. Voorzichtig ging ze rechtop staan en keek toe. Ze kon zich er nu niet bemoeien, want anders zou ze waarschijnlijk zelf tussen hen in belanden en dat was nooit een goed plan geweest. Ze zou moeten wachten totdat ze iets kon doen. ‘Grey. Kijk uit.’ Te laat, de man had hem al gestopt in zijn maag. Romance liep naar voren en legde haar hand op de schouder van Grey terwijl haar blik op de onbekende man bleef liggen. Grey wilde weten wie het was en keek haar aan alsof zij de antwoorden zo voor hem klaar had liggen. ‘Ik weet net zoveel als jij.’ Waarom dacht hij dat ze de man kende? Ze nam haar hand terug en ging met beide handen naar zijn masker. Zijn losse hand ging naar de hare om die weg te houden, maar ze glimlachte enkel. ‘Uiteindelijk hebben wij meer handen dan jij.’ Met een ruk trok ze met haar losse hand het masker van hem af en keek de man aan. ‘Wacht eens even. Ben jij niet de verkoper van dat standje met al die potten?’ Haar blik was oprecht verbaasd en werd vervolgens boos. ‘Wat doe je hier?’ Ze keek Grey aan, want de man bleef niets zeggen. Een plannetje kwam in haar op. Zowel zij als Grey wisten waarschijnlijk precies waarom de man hier was, maar ze zou kunnen toneelspelen om er zo achter te komen of het inderdaad zo was. Nu moest ze alleen maar hopen dat Grey meespeelde zonder hen te verraden. Ze stompte Grey lichtjes tegen zijn arm en keek hem boos aan. ‘Ik zei je toch dat we gewoon op de campus hadden moeten blijven, maar nee hoor. Jij wilde per se dat ik die spiegel ging halen zodat het nog gauw meekon op de raket naar Nova. Nou bedankt grote broer. Sinds ik die spiegel heb gekocht, heb ik er alleen nog maar last van gehad. Mensen die ons aanvallen om geen enkele reden, valpartijen, en daardoor heb ik ook nog enkele gekneusde ribben opgelopen.’ Nu draaide ze zich naar de man. ‘Jij was hier zeker ook voor die verd*mde spiegel?’ Met genoegen zag ze de verwarring in zijn ogen. ‘Nou, kijk maar rond. Het is er niet. We hebben het daarstraks op een raket gezet dus je kunt hier niets vinden.’ Boos stampend liep ze van hen weg en ging op het bed zitten. ‘Bedankt voor alles Grey.’ Ze hoestte en greep pijnlijk naar haar ribben. Dit was hopelijk genoeg en zag ze nou goed dat de greep van de man verslapte? Volgens mij ben ik aan het verkeerde adres. Ze liet de glimlach niet zien die die woorden opbracht en bleef ze boos aankijken. ‘En dan nog iets Grey. Ik luister echt nooit meer naar je zelfs al ben je volgens moeder ouder, je bent zeker niet wijzer. Morgenochtend maak ik je niet wakker. Loop maar alleen naar huis.’ Met die woorden pakte ze de deken van de grond en ging liggen op het bed met haar rug naar de twee mannen toe. Ze ademde oppervlakkig, gespannen tot het uiterste en hoopte dat nu alles goed zou gaan. Dat er niets raars zou gebeuren.

Grey zijn houding was gespannen voor hij zijn entree maakte. Hij wist niet wie er tegenover hun stond en wat zijn kaliber en soort magie was. De duistere aura zorgde er voor dat het hem het idee gaf dat de magie van de belager duister was. Zwijgzaam liep hij de deur uit de sneeuw in. Van achter de man gloeide hij oranje op. Zijn woede was er in te zien. "Kunnen de mannen Romance voor geen sodemieter alleen laten..." mompelde hij. Hij liep ijzig kalm op de man af. Hij pakte hem bij zijn kraag en duwde hem naar binnen. Behendig als de man was kreeg hij een klap tegen zijn maag. Hij hapte kort naar adem door de pijn die er door werd veroorzaakt. Hij moest niet op zijn pijn letten. Romance veiligheid was belangrijker. Ze had net gesproken over de onbekende alsof hij iemand was die ze kende dus hij vroeg haar om een verklaring. Echter wist ze net zoveel als hem. Grey greep naar de masker maar werd tegen gehouden. Vlak achter hem kwam Romance staan die ook naar het masker greep. Ook deze werd tegen gehouden maar Romance had nog een hand vrij. Grey hield hem ondertussen nog steeds met zijn arm de man tegen. Hij keek naar Romance toen ze sprak. De verkoper? Die kwam zeker de spiegel weghalen, zijn koopwaar terug jatten zodat hij weer geld er mee kon verdienen. Grey keek met opzet niet naar de veborgen spiegel in de hoek van de kamer. Hij zweeg en keek naar Romance. Grey keek op toen hij een stomp tegen zijn arm kreeg en keek even ontzet naar Romance toen ze tegen hem uit begon te vallen. Wat deed hij nu weer verkeerd. Echter bij grote broer kreeg hij haar bedoelingen door. "Ja maar zus..." sprak hij terwijl hij het weerwoord wilde geven. "Onze tante op Nova is doodziek, geef haar op zijn minst nog de kans om haar diepste verlangens te zien..." sprak hij. "Ik wilde het zo snel mogelijk doen..." sprak hij zuchtend. "Morgen is hij al op Nova..." sprak hij met schouderophalend. "Maar zus!.." wilde hij er tegen in gaan toen ze de laatste woorden tegen hem sprak. De man die kort sprak deed Grey even naar hem kijken. "Ik denk het ook..." sprak hij even bot. "Die spiegel die ze heeft gekocht is op weg naar Nova je zult hem daar moeten zoeken mocht je hem willen." sprak hij verder. "Maar gun het onze tante nog even om haar verlangens werkelijkheid te zien worden..." sprak hij. De man zuchtte en liep terneergeslagen weg. Alsof zijn doel niet meer te halen was. Grey zijn ogen gingen kort naar Romance. Hij liep de man achterna en mompelde een spreuk. Op het dak kwamen twee vurige salamanders tevoorschijn. Ze waren klein maar voldoende om de man te volgen zonder dat hij het door had. Hem in de gaten te houden zodat hij niet nogmaals terug kwam. En het leek te lukken. De man baande zich een weg naar de markt waar zijn kraamspullen nog stonden onder toezicht van een andere collega. Zwijgzaam haalde Grey weer diep adem. "Wil je dat nooit meer doen?" sprak hij. "Ik dacht even dat ik iets verkeerds had gedaan..." sprak hij terwijl hij tegen de muur leunde. "Maar goed acteerwerk moet ik zeggen..." sprak hij glimlachend en knipoogde naar Romance.

- Ik zag de onderste zinnen en dacht dat Grey echt iets verkeerds had gedaan. Toen ik hem helemaal doorlas had ik pas door dat het acteer werk was. Geniaal, ik gelijk van 'whut?' bleek het allesbehalve erg te zijn-

Zodra ze het masker van hem aftrok, zag ze wie het was. Het was een van der verkopers die bij de stands hadden gestaan. Die had haar zeker herkend en was haar gevolgd, maar hopelijk niet goed genoeg. Ze was Grey nu meer dan dankbaar dat hij de spiegel verborgen had gehouden, maar ze moesten hem weg zien te krijgen. Haar ogen blikten boos naar Grey, woede was een gemakkelijke emotie om op te roepen, en stompte hem tegen zijn arm. Lichtjes natuurlijk, maar voldoende om duidelijk te maken dat ze boos op hem was. Grey had niet eens door wat er aan de hand was, dacht echt dat ze werkelijk boos op hem was. Ze sprak hem woedend toe en schudde haar hoofd voordat ze op het bed ging zitten. ‘Niets maar zus. Ik heb er genoeg van.’ Ze hoestte pijnlijk en greep naar haar ribben voordat ze hoorde dat de man dacht dat hij verkeerd zat. Romance had zich weggedraaid en was met haar rug richting de twee mannen gaan liggen. Gespannen ademde ze in, luisterde naar iedere beweging die werd gemaakt en trok de deken strakker om haar heen om geen geluid te kunnen missen. Het duurde een tijdje voordat Grey weer sprak en ze draaide zich om met een grote grijns op haar gezicht. ‘Dat was juist het leuke Grey. Je had je eigen gezicht moeten zien toen ik je stompte. Alsof je dacht dat ik tegen je was gekeerd. Het was geweldig.’ Ze keek naar boven en lachte voluit. ‘Echt Grey. Als ik het had kunnen filmen..’ Ze probeerde zijn uitdrukking na te doen, maar moest daardoor alleen maar meer lachen en ze zag er zelf ook belachelijk uit. ‘Maar misschien gebruik ik het vaker, als ze niet mogen weten wat wij weten.’ Ze grinnikte even uit en ging weer rechtop zitten. ‘Dank je wel. Jij was ook niet zo slecht hoor.’ Ze keek even moeilijk. ‘Al kan het natuurlijk altijd beter.’ Ze gaf hem een knipoog terug en schoof op richting het midden van het bed en klopte op de plaats naast haar. Ze wilde het niet toegeven al had hij gezegd dat ze het moest zeggen, maar ze had het ondertussen ijskoud. De deken zorgde wel voor iets warmte, maar het was niet voldoende om de ijskou te verdrijven en haar handen en tenen waren bijna bevroren.

- Het zijn niet super veel woorden, maar je kunt er vast wat mee.

Grey keek verbaasd naar Romance toen ze zo kwaad reageerde. Zijn gezicht met een vreemde trek die Romance waarschijnlijk het moeilijk maakte om niet in de lach te schieten. Maar ze hield haar rol vast en Grey viel er soepeltjes in. "Het spijt me..." probeerde hij er tussen te komen maar Romance hield het aan. De man liep teleurgesteld weg en Grey zorgde met een spreuk dat hij hem geruime tijd nog even in de gaten kon houden zodat hij niet terug zou komen en alsnog de spiegel zou ontdekken. Maar later op de avond bleek ook dat deze het hele toneelstuk had geloofd.
Grey zijn ogen waren gericht naar Romance toen ze zich omdraaide met een grijns. "Potverdorie! Het kwam zo geloofwaardig over...." sprak hij met een grinnikende stem. Hij moest lachen toen ze in de lach schoot. "Tja..." sprak hij. En toen ze het na probeerde te doen wees hij. "Maar zo deed ik niet..." zei hij lachend alsof hij het echt niet zo deed. Hij grinnikte zacht en haalde zijn schouders op. "Drama was nooit mijn beste vak..." sprak hij en glimlachte. "Ik stond backstage de muziek en andere zaken te regelen. Als er fakkels waren hield ik de vlammen in bedwang en dat soort taakjes. Ik stond nooit op het podium, plankenkoorts..." sprak hij glimlachend. Hij leunde tegen het kozijn en zag Romance gaan verliggen en naast haar kloppen. "Aha, er heeft iemand het koud.." sprak hij glimlachend. "En niet 'ik heb het niet koud' daar geloof ik niets van. Hij grinnikte kort en duwde zich van het muurtje af. Liep naar het bed en ging er ook op liggen. Hij draaide zich om zijn zij en kwam met zijn gezicht recht voor die van Romance te liggen. Hij glimlachte en legde zijn arm om haar heen. Sloot zijn ogen kort en langzaam gloeide zijn arm en romp op. De warmte die er af kwam werd automatisch door Romance geleid. Zwijgzaam kroop hij wat dichter tegen haar aan en keek naar het plafond. "En wie is die Asuyataru waar je het over had..." sprak hij kalm. Hij was niet bang om te laten merken dat hij het had gehoord. "Je had het over het feit dat je hem niet meer terug in je leven wilde..." sprak hij. "Was dat duistere vlaag van hem afkomstig?" sprak hij langzaam maar voorzichtig, niet wetend of het een gevoelig onderwerp was voor Romance. Zijn blik ging op zijn naar Romance waar hij bleef hangen.

Ze knikte grijnzend. Grey had helemaal gelijk. Het kwam ontzettend goed over en de man had er ieder woord van geloofd. Dit was misschien een van de beste spontane acties die ze had gedaan, wat er waarschijnlijk deels aan lag dat het echt moest zijn en de man hen per se moest geloven. Ze schoot in de lach toen ze terugdacht aan hoe Grey er uit had gezien en ze beeldde het aan hem uit, wat natuurlijk finaal mislukte en waardoor haar buik bijna pijn deed van het lachen. Ze knikte op zijn woorden. 'Echt wel.' grinnikte ze hem toe. Het was gewoon te goed en zijn lach zorgde ervoor dat ze zelf ook nog niet op kon houden met lachen. Het was een leuke lach die niets van zijn eerdere verlegenheid liet zien. Romance ontspande iets en haar lach werd minder zodat ze rustig naar Grey kon luisteren. 'Misschien was het niet je beste vak, maar je speelde er wel meteen goed op in.' Romance schoof iets opzij zodat grey erbij kon komen en klopte op het bed waardoor Grey meteen zijn conclusies trok. Ze grinnikte, maar moest hem toch tegenspreken. 'Ik heb het niet koud, maar ijskoud.' zei ze glimlachend. Hij kwam erbij liggen en ze rilde al toen ze alleen zijn arm om haar heen voelde. Hij was al gewoon zoveel warmer dan zij was dat het oneerlijk zou zijn. Ze zuchtte gelukkig toen de warmte van hem door haar heen ging en kroop nog dichter tegen hem aan waarbij ze op haar handen blies om die warmer te krijgen. Haar ogen werden iets groter en haar lichaam spande zich even aan toen hij over de naam begon. 'Ik wist niet dat je het had gehoord.' zei ze zachtjes en sloeg haar blik neer, naar haar handen. Romance boog haar hoofd wat meer en knikte vervolgens. 'Ik voelde een bekend duister aura en het leek heel erg op dat van hem. Dat is alles.' Ze keek naar hem op en glimlachte dapper waarna ze haar hoofd tegen hem aanlegde. Ze zuchtte diep. 'Hij is vorig jaar verdwenen, gewoon van de aardbodem verdwenen, maar heel af en toe voel ik Cerberus zijn auro nog, maar dit is de eerste keer dat ik Ace echt zelf voelde. Alsof hij hier vlak langs het raam liep, maar het zal wel mijn hoofd zijn die truukjes met me uithaalt. Het is al eerder gebeurd en ik laat mezelf niet nog een keer in die vernieling komen. Dus als ik onzin begin uit te kramen, leid me dan gewoon af oké?' Romance sloot haar ogen en ademde diep in en uit waarna ze nog dichter naar hem toeschoof. 'Waag het om eerder in slaap te vallen dan ik. Ik hou van de warmte die je uitstraalt.' fluisterde ze zachtjes dreigend. Langzaam onstpande zij en haar spieren door Grey en zijn warmte. Het was de eerste echte ontspanning sinds lange tijd en ze nestelde zich heerlijk tegen hem aan om ook maar geen klein beetje van zijn warmte kwijt te raken.

Het was nog gelukt ook, de man was in geen velden of wegen te herkennen en Grey’s houding werd weer volledig ontspannen en zwijgzaam leunde hij tegen de muur en keek naar Romance. “Echt niet!...” wilde hij er op in gaan. “Nou ja, misschien toch een beetje…” gaf hij al snel toe en glimlachte. Hij was alles behalve dat kleine babytje dat hij vanmorgen nog was geweest. Nee, deze jongen was een zelfverzekerde adolescent. “Tja, het is dat je zei grote broer anders had ik echt het helemaal verknald hoor…” sprak hij kalm en grinnikte. “IJskoud? Dan zullen we daar maar snel verandering in brengen…” sprak hij enkel als reactie en ging naast haar liggen. Hij legde zijn arm om haar heen. Hij voelde haar dichter tegen hem aankruipen en zag haar in haar handen blazen. Zijn vrije hand pakte de ene en gloeide op. Ditmaal weer om haar handen op te warmen net zoals dat op het terrasje was gebeurd. Hij glimlachte. “Misschien had ik het niet mogen horen…sorry. Ik was met opzet naar boven gegaan om de belager uit de tent te lokken…” sprak hij. “Ik stond te wachten terwijl hij binnen kwam. Ik hoorde je die naam zeggen..” sprak hij zachtjes en streek een lok haar achter haar oor toen ze haar blik neer sloeg. Hij zweeg en knikte enkel dat hij het begreep. Daarna keek hij haar aan en voelde haar hoofd tegen die van hem. Hij glimlachte enkel maar die glimlach verdween weer toen ze verder sprak. “Iemand die je in de steek laat is nooit leuk..” sprak hij en legde zijn arm om haar heen. “Ik hoop maar dat het je hoofd is die trucjes met je uithaalt…” sprak hij zachtjes verder. “En ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat je jezelf daar niet in werkt..” sprak hij. “Geen zorgen, als het ooit niet lekker gaat laat het me dan weten. Ik ben er voor je, Romance…” sprak hij zachtjes maar met ieder letter die hij sprak een volle honderd procent gemeende toon. Hij meende het ook, hij zag haar niet graag in een dal. “Waarom niet….oh daarom..” sprak hij zachtjes en glimlachte. Hij glimlachte toen ze nog dichter tegen hem aan kwam liggen. De twee lagen praktisch tegen elkaar aan en Grey legde zijn andere arm over haar middel. “Ik zal over je waken…” sprak hij fluisterend en glimlachte. Hij keek haar in de ogen en glimlachte. Hij zette die zoen van net even uit zijn hoofd. Het was goed zo, even niets, even de stilte. Morgen zou hij wel verder kijken.

De deken werd omhoog gehouden zodat Grey er gemakkelijk onder kon komen en zijn krachten van Razen kon gebruiken om haar bijna versteende lichaam te ontdooien. Zodra hij lag voelde Romance meteen zijn arm om haar heen en na een enkele seconde hoe er warmte door haar lichaam heen vloeide en voelde hoe het om haar heen ook warmer werd doordat Grey dichterbij was geschoven. Ze kroop zelf ook dichterbij zodat ze meer van zijn warmte op kon vangen en sneller warm kon worden. Maar met de warmte kwam er ook een gevoel van loomheid over haar heen, een gevoel van dat ze zich geheel kon ontspannen. Grey had gezien hoe ze haar handen probeerde te warmen en nam het meteen van haar over waardoor ze rustig haar hoofd weer iets naar achteren legde om hem aan te kunnen kijken. Maar zijn vraag spande haar lichaam aan en licht geschokt keek ze Grey aan. Hij had het gehoord? Had ze het dan zo hard gezegd? Gespannen luisterde ze naar zijn uitleg en sloeg vervolgens haar blik neer. Hij was expres weggegaan om die verkoper uit de tent te lokken. Waarom had hij het haar niet verteld? Zijn hand ging over haar gezicht waarbij het een lok haar wegstreek en met moeite kon ze een rilling onderdrukken. Heel algemeen vertelde Romance over wat ze voelde, maar kon het niet tegenhouden toen ze hem aankeek. Ze zag de glimlach verdwijnen terwijl ze sprak en ze voelde haar eigen goede humeur ook steeds verder dalen. Zijn woorden lieten haar hoopvol opkijken, verzachtte de pijn die ze vanbinnen altijd bleef voelen en net zoals Grey wenste ze met heel haar hart dat het niet klopte wat ze dacht, dat het niet waar zou zijn wat haar gevoel haar aangaf. Fire zou het niet met haar eens zijn, Fire geloofde met alle overtuiging in de gevoelens van mensen en wat die aangaven omdat die precies lieten zien hoe een mens in elkaar zat en wat diegene kon. Daarom zou ze er niet met Fire over praten, ze zou het topic doodzwijgen in hun gesprekken. Romance glimlachte licht en ademde diep in en uit om haar emoties onder controle te houden wat lastig was als je bij iemand was die je het gevoel gaf dat je alles kwijt kon. Ze schoof dichter naar hem toe en sprak hem toe, maar voelde ondertussen hoe ze langzaam begon te ontspannen. Ze voelde hoe zijn arm over haar middel gleed en ze nu geheel in zijn omhelzing lag waarbij de warmte contant bleef en ze langzaam voelde hoe haar ledematen zwaarder werden. Romance voelde hoe haar wangen roder werden door zijn woorden, maar keek hem wel aan en haalde met moeite haar hand omhoog. Ze legde haar vingertoppen op zijn slaap en glimlachte. ‘Dank je Grey. Voor jezelf te blijven, voor je mooie groene ogen en voor je lieve glimlach.’ Haar vingers gleden naar beneden tegelijkertijd met haar oogleden en met een laatste zucht viel ze in slaap.

~Geven we ze een lekker nachtje slaap of niet?

Grey was op het aanbod ingegaan. Zwijgzaam was hij naast Romance gaan liggen en had het zonder moeite zijn arm om haar heen gelegd. De warmte die hij uitstraalde was een kleine hoeveelheid die het vraagde van zijn totale magiebron dus deze zou zonder twijfel niet opraken voor hij ging slapen. Het was een kleine moeite om de ruimte tussen de dekens en het matras vol op temperatuur te houden en hij gunde Romance die warmte maar wat graag. Hij hielp haar met haar handen. Hij wilde niet dat ze kou vatte terwijl hij dat kon voorkomen. Zwijgzaam bracht hij het ontwerp naar boven dat hij had gehoord. De woorden die hij haar had horen zeggen op het moment dat hij stond te wachten om toe te slaan. Misschien niet de beste manier, maar hij zou haar niets laten gebeuren, daar moest ze op vertrouwen. Zwijgzaam sloot Grey zijn ogen merkte dat zijn vraag niet de beste zet was. Het bracht de sfeer van de warme knusse sfeer naar een koudere en stillere te maken. Zwijgzaam keek hij naar Romance en zag dat het haar moeilijk lag. Zwijgzaam legde hij een hand op haar heup en kroop nu helemaal tegen haar aan. Hij legde zijn buik tegen haar rug waardoor de twee zowat lepel-lepel lagen. Zwijgzaam sloot Grey zijn ogen en sprak zijn bemoedigende woorden. Hij glimlachte toen hij de vingertoppen van Romance tegen zijn slaap voelde. Hij grinnikte. "Geen dank, Romance. Ik ben er voor je..." sprak hij en legde zijn arm wat steviger om haar heen. Om nog een uur na haar slaap de omgeving in de gaten te houden. Uiteindelijk viel hij ook in slaap.

Het was uiteindelijk ochtend en Grey opende loom een oog. Hij zag dat ze allebei al anders lagen. De zonnenstralen kwamen de ruimte niet binnen door de gordijnen. Zwijgzaam stond hij op. Gaf een klein kusje op haar voorhoofd hopend dat ze niet wakker werd. Zonder enige moeite liep hij de trap op waar het oude stel net bezig was met het ontbijt. "Ik wil niet storen, is het mogelijk dat we hier nog een ontbijtje mee nemen en daarna vertrekken. Het weer is inmiddels weer opgeklaard.." sprak hij. Grey pakte een portemonnee en legde wat briefgeld op de tafel. "Dit is voor de heerlijke pannenkoeken. Het had niet gehoeven..." sprak hij. Zwijgzaam sloot Grey zijn ogen en gaapte nog even na.

Na tien minuten flikflooien in de keuken op de bovenverdieping. En een poging op woudmagie had hij een roosje in een klein vaasje neergezet. Zwijgzaam met het roosje liep hij met een dienblad met verschillend soort beleg, broodjes en wat stukken fruit naar beneden. Achter hem zweefde een lichtgevend vuurbolletje met een kan Jus de Orange en water. Zwijgzaam zette Grey het neer op de rand van het bed en krop op het bed vlak boven Romance. "Wakey wakey..." sprak hij zachtjes met een zoete stem. Hij glimlachte. Liet zich naast haar op het bed vallen. "Anders eet ik het ontbijt helemaal zelf op..." sprak hij plagend en glimlachte en wachtte tot ze wakker werd.

Vertwijfeld werd Romance wakker en zag dat het geheel donker was. Waar was ze? Een warmere arm lag losjes om haar heen en ze draaide zich om zodat ze kon zien wie het was. Het duurde even voordat haar ogen gewend waren aan de duisternis en ze herinnerde het zich weer. Ze was hier gisteren met Grey in slaap gevallen doordat hun weg werd geblokkeerd door een sneeuwstorm. Ze glimlachte. Grey zag er heel ontspannen uit in zijn slaap en Romance draaide zich vlug om, want haar blaas was vol en ze moest nu onmiddellijk een wc zien te vinden. Ze schoof onder de dekens vandaan en liep snel uit de deur. Heel voorzichtig opende ze iedere deur op de benedenverdieping en vond bij een van de laatste deuren een mooie badkamer die werkelijk alles bezat. Ze ging gauw naar de wc en spoelde door, hopend dat niemand wakker zou worden van het geluid. Snel liep ze terug naar de kamer waar Grey en zij die nacht zouden mogen overnachten en schoof terug in het bed waarbij ze weer lekker tegen Grey aanschoof. Zelfs in zijn slaap was hij nog heerlijk warm en langzaam viel ze weer in slaap. Ze hoopte maar dat ze een beetje bijtijds wakker zouden worden, want ze had rond negen uur een afspraak staan die ze onmogelijk zou kunnen verzetten.

Blijkbaar was ze toch snel in slaap gevallen, maar haar ogen wilden zich nog niet openen. Ze werd altijd al zeer langzaam wakker, voelde en hoorde dingen al veel eerder, maar alles werd langzaam doorgebracht en haar ogen konden zich dan nog niet openen. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen en Romance grinnikte toen ze nog een kus op haar voorhoofd voelde. 'Gekkie.' Zei ze zacht en hief haar handen voor haar gezicht om hem tegen te houden. Een geur drong binnen en ze opende moeilijk haar ogen. Voorzichtig keek ze langs haar handen naar Grey en rekte zich vervolgens uit. 'Heb je nou echt voor ontbijt op bed gezorgd?' vroeg ze hem verbaasd waarna ze rechtop ging zitten en naar het ontbijt keek. Hij had echt bijna alles uit de kast gehaald. 'Oh je bent geweldig.' Ze vloog hem om zijn hals en knuffelde hem.

Grey had het ontbijtje zachtjes op het bed neergezet en zweeg kort. Hij keek glimlachend naar Romance die nog lag te slapen. Althans daar leek het op. Zwijgzaam liep Grey naar haar kant van het bed en gaf haar een kusje op het voorhoofd. Hij wilde het nog een keer proberen maar dat lukt niet omdat ze haar handen er voor hield. Grey glimlachte en ging naast haar op het bed zitten. "Tja, het is ochtend en ik wil eerlijk gezegd vandaag nog een aantal dingen doen..." sprak hij glimlachend. Het was nog vroeg dus dat maakte niet zo veel uit. Glimlachend zag hij dat ze overeind kwam. De omhelzing kwam onverwacht maar hij reageerde er wel op. Hij legde kort zijn armen om haar heen. "Nee, dat ben jij al..." sprak hij glimlachend en liet haar los. Hij glimlachte en schoof het dienblad naar haar. Hij nam een hap en dacht kort na. Zwijgzaam ging zijn blik naar Romance. "Zeg, Ro?" sprak hij. "Ik ga over een aantal weken weer een paar weekjes bij mij thuis slapen. Aangezien we dan toch vakantie hebben..." sprak hij. "Zou je het leuk vinden om ook mee te gaan.." sprak hij. "Kan ik je de bieb en dergelijke laten zien..." sprak hij glimlachend en keek naar Romance om haar reactie te bepalen. Zwijgzaam nam hij nog een hap en schonk zijn glas in met wat water om er een slok van te nemen. Ontbijten was een van de meest zalige momenten van de dag. Opstaan met een knorrige en lege maag om hem uiteindelijk te vullen met wat voedzame boterhammen. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar buiten. Het zonnetje scheen en het meeste van de sneeuw was al weggelopen of half gesmolten. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar Romance en wachtte geduldig op reactie.

- meer kan iker niet van maken sorry-

Romance glimlachte en ging overeind zitten om vervolgens Grey om zijn hals te vliegen en een knuffel te geven. Hij was echt geweldig dat hij dit had geregeld. Ze grinnikte om zijn woorden en liet hem los om zich naar het eten te draaien. Haar oog ging als eerste naar een heerlijk kaneelbroodje dat haar bijna leek te roepen en ze luisterde naar het geroep. Ze pakte het bord en leunde tegen de muur achter haar en nam rustig een hap. Haar ogen blikten naar Grey die haar aandacht wilde hebben. ‘Ja?’ vroeg ze tussen twee happen door en keek hem zwijgend aan. Na zijn vraag keek ze vooruit en dacht na. Was het wel verstandig om met hem mee te gaan? Ga lieverd. Het zal je goed doen. Romance keek naar het raam alsof Fire daar zou staan en zuchtte vervolgens. Fire had waarschijnlijk gelijk en wat maakte het nou uit of het wel of niet verstandig was. Alsof ze daar ooit eerder iets voor had geweigerd, ze deed het dan juist. En bovendien was het Grey met wie ze zou gaan, niet een onbekende. Ze keek weer richting Grey en knikte. ‘Het lijkt me leuk om met je mee te gaan.’ Na het broodje pakte ze een appel en dronk snel een glas water leeg voordat ze naar voren reikte om het roosje te pakken. Ze sneed de doorns en de helft van de stengel eraf voordat ze de roos in haar haren stak en glimlachend liet ze het aan Grey zien. ‘En? Staat het goed?’ Glimlachend draaide ze terug en stond op waar ze haar schoenen aantrok en alles op het dienblad stapelde. ‘Ik breng het wel weg. Dat heb jij nu al vaak genoeg moeten doen.’ Met grote voorzichtigheid pakte ze het dienblad op en moest even balanceren voordat ze het stabiel had en grinnikte toen. ‘Dit moet wel lukken. Zie je zo weer.’ Snel liep ze weg en bracht alles naar boven toe waar al niemand meer was te zien. Ze hoorde wel geluiden uit de andere kamers komen, maar ze zette alles zelf eerst weg in de keuken en vond vervolgens een potlood en papier. Ze schreef dat ze hen heel erg bedankten en dat als ze ooit hulp nodig hadden, haar zouden kunnen bereiken. Romance legde wat geld erbij en verdween naar beneden. Ze glimlachte naar Grey toen ze haar mantel omsloeg en die goed vastmaakte. ‘Bent u klaar monsieur?’ Ze grinnikte en liep op Grey af waarna ze haar handen door zijn haar haalde en het een iets beter uiterlijk gaf. ‘Zo. Nu ben je klaar.’

Grey omhelsde Romance zonder enige twijfel terug. Hij zweeg en glimlachte enkel. Hij begon voorzichtig met zijn vraag en keek toen naar Romance. Het leek alsof ze er over na moest denken. "Het is niet verplicht..." zei hij er snel achter aan en ergens leek dat nerveuze ventje weer terug te komen. Dat zo verlegen als wat was. Echter zei Romance zonder moeite ja. Zijn blik klaarde op en hij glimlachte. Hij liet zich achterover vallen na dat hij zijn boterham op was. "Je gaat er geen spijt van krijgen..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij draaide zijn hoofd naar Romance toen ze het dienblad pakte en naar boven liep. Grey stond op en mompelde een spreuk. De spiegel werd weer zichtbaar en zwijgzaam keek hij er in. Zijn haren waren niet om aan te zien maar het viel wel mee. Hij kon nog net over straat. HIj draaide zich om toen Romance binnen kwam. "Monsieur is klaar..." sprak hij kalm. "Alleen nog het haar..." sprak hij rijmend op haar handeling en grinnikte. Hij pakte met beleid de spiegel op en liep de deur uit, samen met Romance de straat op. Grey haalde even diep adem. De lucht was helder blauwe en er was amper een wolkje te zien. Een groot deel van de sneeuw die gisteren was gevallen was al omgezet in water en stroomde weg in een gootje. Zwijgzaam keek hij kort naar Romance. "Waar moet je heen..." sprak hij kalm. "Dan zal ik de spiegel nog meedragen..." sprak hij kalm. "Daarna moet ik nog even wat aan mijn huiswerk doen. Savador vond het leuk ons op te zadelen met een hoop oefeningen..." sprak hij kalm. Hij haalde zijn schouders kort op alsof hij er niets aan kon doen. Zwijgzaam liep hij met haar mee tot ze was waar ze moest zijn. Hij zette de spiegel neer en glimlachte. "Ik laat je nog wat weten over de vakantie op Razen." sprak hij kalm en zwaaide nog. Waarna hij Romance achter liet met de spiegel en zich een weg baande naar de etages om zijn huiswerk voor de vakantie nog af te ronden.