Romance maakte zich op voor een dagje stevig shoppen en haalde haar portemonnee erbij die sinds een paar maanden goed gevuld zat met geld. Een mantel omgeknoopt die haar zou moeten helpen warm te blijven of eigenlijk de kou buiten moest houden. De mensen die haar echt kenden wisten dat dat bij haar niet nodig zou zijn. Ze kreeg het haast nooit koud, want haar magie had haar vanaf het begin der tijden tegen beschermd.

Het duurde een half uur, want Fire had meegewild en dat wilde ze absoluut niet tijdens winkelen, voordat ze in Oak’s Field terecht was gekomen. Nu ging ze meteen naar de Zwarte Markt waar ze de leukste spullen kon halen voor de laagste prijs. Ze schoot snel door allerlei straatjes en steegjes totdat ze bij de juiste kraam uitkwam. Ze had te horen gekregen dat ze hier een paar spullen kon halen die duidelijk veel op spullen uit Puffoon leken en ze wilde met haar ogen zien of het echt waar was. Haar ogen gleden over de grote spullen en ze zag iets staan waardoor haar ogen begonnen te schitteren en de verkoper meteen dichterbij kwam. ‘Zie je iets leuks?’ Zijn stemmetje klonk genieperig, maar ze reageerde er niet op en liep zelf naar een van de grote spiegels die ze zag staan. Haar blik gleed genietend over wat ze zag en een achtergrond die precies die van haar thuis was. Dit was een van de spiegels die door de afstand kon kijken en waarbij je precies kon zien wat je verlangde te zien. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de verkoper haar glunderend aankeek. Romance glimlachte licht en pakte er een paar goudstukken bij. Het was schandalig weinig dat wist ze. Stilletjes ging de verkoop verder totdat de man voldoende geld binnenhad en de deal sloot. De spiegel werd ingepakt en ze liep verder over de straten totdat ze op de hoofdweg was. Het was lastig lopen met een spiegel in je handen en je moest vooral oppassen dat ze nergens over zou vallen. Romance schrok en voelde hoe ze achterover viel. Ze had het net nog gedacht en nu gebeurde het. Haar handen lieten de spiegel los en ze zette haar kracht in om het veilig op de grond te zetten, maar had daardoor geen tijd om zichzelf te redden en met een klap viel ze achterover op de grond.

Hij liep over straat, hij was de laatste tijd langzaam aan beter aan het worden met zijn fobie om te gaan. Nou ja fobie, hij was zwaar verlegen maar hij had tenminste hier niet het feit dat hij constant overwalst werd met dames die hem wilde. Hij hoopte dat zijn andere kant minder werd naarmate hij van zijn verlegenheid af was en dat hij zonder moeite het andere geslacht durfde te beschermen. Maar voor nu was Grey nog steeds de verlegen jongen. Minder dan hij ooit was geweest, maar nog steeds verlegen. Met zijn warme jas liep hij over straat en zijn ogen gingen langzaam langs de mensenmassa. Het sneeuwde zachtjes want het was immers nog steeds winter. Hij zweeg en sloot zijn ogen. Hij had al een geruime tijd niet meer in Oak's field geweest. Misschien zou hij die snoepwinkel van hem eens op zoeken. Op zijn minst hadden ze er voor weinig lekkere zoetigheden. Hij glimlachte. Het was vakantie momenteel dus hij had zee van tijd. Iets wat hij niet echt snel zou hebben na de vakantie, want dan kwamen de stapels huiswerk meer. En hij maakte er dankbaar gebruik van. Momenteel liep hij rustig door de straten van Oak's field. Het was er niet druk, het was koud en sneeuwde. Een aantal jongens waren aan het sneeuwballen gooien. In het park stonden een aantal mensen te schaatsen op het meer dat er lag. Zwijgzaam liep hij verder. Passeerde het straatje dat leidde naar de zwarte markt. In de verte zag hij iemand met een grote spiegel zeulen. Hij kon opmaken dat het een meisje was. Zwijgzaam liep verder en besloot geen acht te slaan. Echter struikelde ze over een klinker die door de wortels van een boom omhoog was komen te staan. De spiegel die ze vast had wist ze te redden maar zichzelf kon ze niet op tijd omvangen. Hij rende er op af en schoof over de grond en ving haar op om haar van een harde klap te behoeden. De straten waren al hard maar door het soms gladde ijslaagje deed het nog harder aanvoelen. Zonder dat hij het doorhad had hij zijn handen om haar heen geslagen en zijn ogen gesloten om haar klap te verdragen. Pas toen hij doorhad wat hij had gedaan schoten zijn ogen open. Zijn gezicht liep rood aan en hij liet haar direct los. Hij ging direct overeind staan en draaide zich snel om. "S-s-sorry..." sprak hij zacht en keek niet naar Romance. Ineens schoot zijn blik naar de spiegel. In plaats van dat hij daar stond met een rood hoofd hielp hij haar in de spiegel overeind. Was deze spiegel een reflectie van wat je daadwerkelijk verlangde. "Je bent op de zwarte markt geweest of niet..." sprak hij zachtjes. "Zulke dingen gaan aan je knagen, het laat zien wat je wilt en niet hebt. Als je het hebt wil je weer iets nieuws. En laat het weer iets zien. Je zult wegkwijnen achter zo'n spiegel..." sprak hij zachtjes en meer tegen zichzelf dan tegen Romance. "Mijn excuses..." stammelde hij toen weer en slikte even. "Ik ben....tja...." hij kwam moeilijk uit zijn woorden. "Mijn naam is Grey..." besloot hij zichzelf maar netjes voor te stellen.

-hope you don't mind-

- Yeey.. Jij mag altijd. 

Het had niet veel gescheeld of ze was meteen al aan het begin gevallen, maar doordat ze de zware spiegel mee moest zeulen, kon ze niets zoals gewoonlijk in de lucht boven de grond lopen. Ze moest gewoon over de straten lopen en dat bracht haar ten val. Romance wist niet wat er nu precies voor zorgde dat ze viel, ze wist alleen dat haar voet ergens tegenaan kwam wat hoger was dan de rest van de weg en toen ze haar andere voet meteen verzette, kwam ze in de knel met de spiegel. Die was te veel naar achteren gericht en nam haar mee. Ze kon de spiegel nog recht zetten zodat het niet ook zou vallen, maar voor haarzelf was ze te laat. Ze zou niet voldoende tijd hebben om haar handen naar achteren te brengen en de lucht te gebruiken als stootkussen, gewoon omdat er dan te weinig lucht zou zijn en haar handen zouden dat nooit op tijd redden. Ze kwam echter niet zo hard terecht als ze had verwacht en voelde hoe ze door iemand werd opgevangen en ze ademde zwaar uit. Ze had zich voorbereid op een harde klap, maar dit sloeg bijna de lucht uit haar longen, juist doordat ze het niet had verwacht. Voordat ze ook maar weer in kon ademen, liet hij haar los en kwam ze alsnog op de grond terecht waardoor ze bleef liggen en naar haar redder keek. Hij had zich weggedraaid om naar de spiegel te kijken. Ze stond zelf ook op en klopte de sneeuw van de mantel. Het was maar goed dat ze die inderdaad om had gedaan, want het maakte dat alles veel minder pijn deed of moeite kostte. Ze stond half achter hem toen ze de zachte woorden hoorde en keek van hem naar de spiegel. Zij kon niet zien wat hij zag, wat een goed ding was. Je moest niet de verlangens van een ander kunnen zien. Dat hoorde gewoon niet. ‘Of het laat zien waar je het liefst wil zijn.’ Zei ze even zachtjes waarna ze om hem heen liep zodat ze hem aan kon kijken. Zelfs toen hij zich voorstelde, had hij zich niet gedraaid naar haar. ‘Waarom verontschuldig je jezelf, Grey? Op zich vond ik het fijn dat ik niet hard op de stenen belandde.’ Ze plaagde hem licht, dat wist ze, maar op dit moment kon ze er niets aan doen. Ze stak haar hand uit. ‘Ik ben Romance en ik wil je bedanken voor het redden van mijn leven.’ Oke, nu overdreef ze wel heel erg, maar ze had niet kunnen weten hoe ze terecht zou komen en wat voor verwondingen ze er aan over zou houden. Hierna draaide ze haar hoofd weer naar de spiegel en maakte de delen van het doek die los waren geraakt weer vast. ‘De spiegel is niet voor mezelf, maar voordat ik het weggeef moet ik het eerst testen. Het moet namelijk wel zeker zijn dan het de juiste spiegel der verlangens is.’ Ze zei het zacht, zodat de mensen in de omgeving het niet zouden kunnen horen. ‘Maar Grey, kan ik je misschien een drankje aanbieden?’ Ze glimlachte hem toe.

-Romance is toch niet al te gemeen he?

Grey kneep zijn ogen van de pijn hard dicht. Het was niet omdat Romance nu zo enorm zwaar was maar de kracht die er achter de val zat was wat het pijnlijk maakte. Hij had zijn armen kort om haar heen geslagen zodat hij het zwaartepunt bleef en ze onmogelijk om konden slaan. Hij kwam moeizaam overeind en wreef over de onderkant van zijn rug. Zijn hoofd nog lichtjes rood van de verlegenheid en het werd hem absoluut niet makkelijker gemaakt. Hij keek naar de spiegel. Een spiegel waar mening mens zich bij zou wegkwijnen en langzaam een deel er van werden. Grey wist niet waarom zij er een nodig zou hebben. Een jongedame als haar zou wel beter moeten weten. Zijn poging om uit te leggen dat hij alles behalve goed omging met meisjes als het ging om zijn dappere gedrag was geresulteerd in een simpele voorstelronde. Hij kreeg een vraag toegeworpen. "Het lijkt me niet zo prettig als een jongen zich onder je werpt om je val op te vangen...." sprak hij zachtjes in de hoop dat hij geen gelijk had. Maar zoals zij het stelde was het op zich wel waar. Hij knikte enkel en draaide zich langzaam naar haar. Hij pakte haar hand vast en schudde deze voorzichtig. "Aangenaam..." sprak hij voorzichtig. Hij glimlachte enkel. "Goed om te horen..." sprak Grey zachtjes. "Het is niet goed dat een jong persoon als jou zich verliest aan zo'n voorwerp..." sprak hij kalm en reageerde verder niet. Hij keek weer naar de spiegel. Zijn blik schoot naar Romance toen ze hem een drankje aan bood. Zijn hoofd liep rood aan en hij zweeg kort. "E-eeh....." zijn blik schoot naar de spiegel waarin hij gewoon stond en het aannam. Zijn ogen sloot hij kort. "Lijkt me leuk..." kwam er voorzichtig uit. Hij glimlachte en knikte naar Romance. "Op een voorwaarde..." sprak hij voorzichtig. "Ik trakteer..." vervolgde hij. Ja, Romance bood het aan maar hij wilde niet dat zij ging betalen omdat hij haar had geholpen. Hij vond het alles behalve erg om een drankje te drinken, hij kon er op zijn minst nog werken aan zijn interactie met het vrouwelijke geslacht. Zwijgzaam keek hij naar Romance. "Had je een mogelijk terrasje in gedachten?" vroeg hij voorzichtig aan Romance en keek haar wat schuchter aan.

- Vraag het Grey, ik denk dat hij het wel overleeft hoor...-

Het duurde even, maar uiteindelijk draaide Grey zich wel naar haar toe zodat ze hem haar hand toe kon steken en die van hem kon schudden. Romance merkte pas hoe koud haar hand was toen ze de warme hand van Grey schudde, maar ze had er geen last van. Bovendien zou een warme douche straks wel helpen om alles weer helemaal warm te krijgen. ‘Grey, ik krijg nu het gevoel alsof ik een kind van veertien ben als je zo tegen me praat.’ Haar stem klonk licht verontwaardigd, maar in feite maakte het haar niets uit en probeerde ze hem uit de tent te lokken. Hij leek zo schuchter en zijn gezicht werd bij het minste geringste bijna zo rood als een rijpe aardbei. Eigenlijk zou ze het niet moeten doen en hem met rust laten, maar het was al zo lang geleden dat ze iemand had geplaagd dat ze er van binnen haast niet mee kon stoppen. Toen ze aanbood om een drankje te gaan drinken, werd hij meteen weer rood en Romance zag meteen hoe goed zijn haar erbij kleurde. Ze wachtte rustig totdat hij het aannam en knikte vervolgens om zich om te draaien naar de spiegel, maar zijn stem hield haar tegen. Voorzichtig keek ze over haar schouder en trok haar wenkbrauw op. Een voorwaarde? ‘Oh nee. Ik bood het aan en de definitie van iemand die zoiets aanbiedt is dat diegene ervoor betaalt.’ Ze draaide zich terug en sloeg haar armen over elkaar heen. ‘Ik meen het, jij hebt mijn val gebroken dus het minste wat ik kan doen is je een drankje aanbieden en er dus zelf voor betalen.’ Een terrasje? Oh ja, ze wist er wel een. ‘Eigenlijk wel. Ken je dat café naast die oude boekenwinkel?’ Romance nam de spiegel vast. ‘En hoe zal ik jou dan meenemen? Gewoon op de lucht dan maar?’mompelde ze tegen de spiegel. Verdorie, ze had nog nooit zoiets groot met zich mee hoeven te nemen, maar ze wilde niet afgaan omdat Grey hier stond. ‘Ik ben zo klaar hoor.’ Glimlachte ze hem toe en concentreerde zich om een luchtstroom te pakken die groot genoeg was om de spiegel te dragen. Een minuutje later was de spiegel veilig vijf centimeter in de lucht en stabiel genoeg. Ze had zich even totaal afgesloten van haar omgeving want ze had niet gewild dat iets haar concentratie zou verbreken. Als het eenmaal stabiel was dan was het een stuk makkelijker mee te nemen. Ze zocht nu Grey weer op en glimlachte breed. ‘We kunnen.’

-Sorry, erg flut.

Grey zijn ogen gingen moeizaam naar haar toe. Ergens voelde hij zich zekerder maar het verlegen karakter van hem hield stand. Wie was zij? En hoe kon ze het voor elkaar krijgen? Zwijgzaam schudde hij haar de hand. Deze voelde koud aan, ten opzichte van die van hem. Het was heel begrijpelijk, hij was immers vuurmagier en dat zorgde er voor dat je lichaamstemperatuur zonder moeite zich in stand hield of zelfs hoger was. "K-kind van veertien?" mompelde hij niet begrijpend. "Mijn excuses..." sprak hij terwijl hij snel wegkeek. Hij wist niet dat ze met hem zat te dollen, hem maar voor de gek hield. Waarom plaagde ze hem zo? Was het dan zo leuk dat hij verlegen was? Hij keek direct naar de spiegel toen ze hem een drankje aanbood. Zijn hoofd werd rood, als een biet. Hij kon het niet helpen, maar niet veel mensen vroegen hem om een drankje. Hij keek naar de spiegel. Hij zag hem zonder moeite de spiegel oppakken en voor Romance meedragen en zonder twijfel op haar aanbod ingaan. Grey zijn ogen gingen even bedenkelijk naar Romance. "Maar...." mompelde hij toen zijn voorwaarde zonder moeite weggeslagen werd. "Vooruit..." sprak hij kalm en knikte toen om zichzelf meer zekerheid in te manen. En het lukte enerzijds. Bescheiden als hij was glimlachte hij en wreef over zijn achterhoofd. "Het is het minste wat ik kon doen voor een dame die valt..." sprak hij wat duidelijker. Hij had het echter nog steeds lastig. Hij was absoluut niet goed in deze dingen en hij wist niet goed hoe hij het aan zou moeten pakken mochten ze daar eenmaal zitten. Hij keek naar Romance toen ze tegen de spiegel sprak. "Ik kan hem wel..." maar hij werd al onderbroken. Hij zweeg verder en keek toe hoe ze de spiegel met haar magie liet zweven. Zijn mond ging wat open en hij keek vol bewondering. "Luchtmagie..." mompelde hij kalmpjes. "De affiniteit van vuurmagie, de versterker maar tegelijkertijd de meest gevaarlijke...te weinig lucht kan geen vuur overleven. Maar meer zuurstof zal het versterken..." sprak zijn stem meer tegen zichzelf dan tegen Romance. Hij glimlachte. Was dat de rede dat hij wel haar aanbod kon aannemen. Het feit dat ze de juiste hoeveelheid zuurstof bood voor zijn vlam der zelfverzekerdheid. Grey kon er zijn vinger niet op leggen. "Op naar de oude boekenwinkel dan maar..." sprak hij glimlachend. Hij kende het terrasje want zijn vader was gek op oude boeken. Hij had er voor zijn vader een boek gekocht, waarna hij op het terrasje wat had gedronken. Nooit gedacht dat hij nu met iemand anders daar nogmaals zou gaan zitten.

Ze had hem verontwaardigd aangesproken en het leek hem te verbazen. Hij had niet door dat ze hem aan het plagen was al zat er een deel van waarheid in. Ze was van gemiddelde grootte en ze duidelijk geen jong gezicht dus hoe de mensen er de laatste tijd toch op kwamen dat ze erg jong leek en als een jonge meid moest worden beschouwd daar snapte ze niets van. Galant glimlachte ze hem toe nadat hij zijn excuses aanbood, maar Grey keek al weer snel weg. Hij was zo verlegen als de pest en dat vond ze op zich best schattig, maar zou het voor hem niet ontzettend lastig en vervelend zijn? Waarschijnlijk wel, maar zij kon er wel tegen en vond het wel leuk om te kijken of ze de werkelijke Grey naar boven kon halen. Even was er nog strijd tussen hen twee toen het ging over het drankje, maar Romance stond erop dat zij er voor zou betalen aangezien hij degene was die moeite voor haar had gedaan en zich misschien zelfs pijn had gedaan. Toch richtte Romance zich op de spiegel en om een juiste luchtstroom te pakken die de spiegel zou kunnen dragen en hoorde ondertussen niet wat Grey allemaal zei. Ze was te druk bezig zodat ze geen fout zou maken die de spiegel zou laten breken. Even later keek ze hem weer glimlachend aan en zei dat ze klaar was om te gaan. Ze knikte en maakte kleine soepele bewegingen met haar handen zodat de spiegel met hen meeging. Terwijl ze naast hem liep, wierp ze een schuine blik op zijn gezicht en zag door het haar dat voor zijn ogen hing iets voor zijn oog hangen. Ze kon het niet goed zien, maar het verborg wel zijn rechteroog. 'Zit je hier al lang op school of ben je pas gekomen?' Ze moest toch iets zeggen om het gesprek op gang te houden. Gelukkig was de weg naar hè terras niet al te lang en ze kon gelukkig de spiegel al snel weer neerzetten. Een luchtstroom de hele weg onderhouden en meenemen, dat was zwaar werk al gaf ze dat niet zo snel toe. 'Wat wil je drinken?' vroeg Romance toen ze in een stoel was gaan zitten en de ober wenkte die al naar hen toekwam. Ze glimlachte de ober lief toe. 'Een jus d'orange en een ...' waarbij ze nu naar Grey keek. De ober knikte na het antwoord en ging weg. 'Wat vind jij van de academie?' Okee, nog geen intelligente vragen tot nu toe, maar om direct te vragen naar zijn oog dat ging haar ook weer een beetje te ver.

Grey stond er een beetje stom bij ten opzichte van Romance. Hij had niet direct door dat ze hem aan het plagen was maar dat was meer door zijn nervositeit dat hij dit niet kon onderscheiden. Hij keek haar voor een korte tijd zwijgzaam aan. Hij had haar toegesproken tijdens dat ze bezig was met de magie om de spiegel op te tillen. Grey's blik schoot echter ineens over zijn schouder en zijn blik verstrakte wat. Toen hij niets zag keek hij weer terug, hij zweerde iets gevoelt te hebben. Daarna ging zijn blik weer zo schuchter als wat naar Romance. Hij keek voor zich toen ze met zijn tweeën richting de boekenwinkel liepen. "Ja, enige tijd inmiddels..." sprak hij kalm. Hij ging zitten aan hetzelfde tafeltje. Hij glimlachte toen ze vroeg wat hij lustte. "Een glaasje water is goed..." sprak hij kalm. Meteen het goedkoopste opnoemen wat er kon zijn, maar hij had niet de behoefte aan wat cola of andere drank. Hij vond water voldoende. Zijn blik ging kort even naar het plein en kort slikte hij. Een onbetwijfelbaar voorgevoel greep hem naar de keel. Zijn blik ging weer naar Romance op het moment dat ze aan hem wat vroeg. Hij knikte kort om aan te geven dat het goed ging. Ineens stond hij op. "Mij hou je niet voor de gek..." sprak zijn stem bars. Hoho, zie daar, iemand die niet voor de gek wordt gehouden... sprak hij kalm. Geef me de spiegel jongen, of je vriendinnetje zal er onder lijden.. sprak een stem. De menigte die op het pleintje stond vervaagde en de mensen die op het terras zaten verdwenen met het personeel in het niets. "De spiegel.." mompelde hij. Ineens schoot er een strakke liaan om de arm van Romance. Grey keek naar de man. Een langere man met rood haar. Zijn kledij wees op het feit dat hij van Gren was. Grey zijn ogen keken strak toen de man de liaan kort trok en daarmee Romance in zijn armen bracht als een gijzelaar. Grey slikte moeizaam. Dus wat wordt het, de spiegel of het meisje sprak de man. Grey keek naar de spiegel en terug naar Romance. Zijn ooglapje verborg degelijk wat. Ineens greep Grey naar zijn hoofd. Hij hoorde geschreeuw. Een stem dat iemand iets niet wilde. Dat iemand ergens mee op moest houden. Het was... dus dat wilde hij met haar gaan doen, de viespeuk! Grey zijn ogen werden strakker. Zijn haren begonnen licht mee te deinen op de wind. Zijn hand spreidde zich en vormde drie zeshoeken van vuur. Hoho, de hexago... sprak hij. "Dus je kent me, dan ken je ook onze specialiteit..." sprak hij. "Dat is niet nodig, je besloot te vechten dus je zult haar zien vertrekken..." sprak de man die een mes tevoorschijn haalde. Grey zijn ogen verwijdde zich. De man wilde een aanval uitvoeren maar het mes sloeg net voor Romance weg. Een paar oranje zeshoeken om haar heen zorgde er voor dat het mes vlam vatte en verschrompelde. Grey zijn mond was in een grimas gaan staan. Dus dat is je specialiteit? Om mensen te beschermen met een schild? sprak de man. Grey grijnsde. Hij liet de drie zeshoeken die als werpmessen diende samensmelten zodat ze een grotere vormde. Je kunt me aanvallen...maar ik gebruik haar als schild hoor..." sprak de man. Grey negeerde het. Hij liet de zeshoek draaien om zijn hand en greep hem toen vast. Met een krachtige worp schoot deze zeshoek recht op de twee af. De man zette Romance in de baan van de vlammende zeshoek en hem om zichzelf te beschermen. Echter was hij degene die weggeblazen werd. Terwijl de man over de straat rolde rende Grey naar Romance. Hij sloeg zijn arm om haar heen. "Gaat het..." sprak hij kalm alsof hij niet meer zo nerveus was. Dat was Grey, een jongen die stront nerveus was maar mocht iemand in gevaar zijn zou hij er wat tegen doen, zo ook bij meisjes. Grey was echter bewust van iedere stap die hij zette in tegenstelling tot andere keren. Wie was Romance dat ze dit voor elkaar kreeg. Grey liet zijn arm toen weer naast hem hangen en hij keek naar de man die langzaam overeind kwam. "Onze specialisatie is het matrialiseren van onze vlammen voor degene die onze vijand zijn. En te dematrialiseren voor onze vrienden. Romance werd niet getroffen door de vlam omdat hij niets werd toen het haar aanraakte..." sprak Grey ter uitleg. De man reageerde niet maar droop met zijn staart tussen zijn benen af. Grey keek toen naar Romance. "Heeft hij je pijn gedaan, hij had je wel heel ruw vast." sprak hij. Zoals dat de mensen verdwenen kwamen ze weer terug. Alsof ze niets gemerkt hadden bleven ze doorgaan waar ze mee bezig waren. Grey wist dat dit een illusie was geweest maar had er doorheen gekeken. Iets wat hij kon sinds hij het oog had.

- hopelijk is het geen ramp dat ik ons gesprekje abrupt onderbreek met dit. Ik vond dit wel een grappige wending. Ze kunnen gewoon weer gaan zitten huwr ^^-

Ze wist dat ze onzinnige vragen stelde, maar nadat de adrenaline van de val was verdwenen en ze haar krachten moest aanwenden om de spiegel mee te nemen, kwam haar verder niets intelligents over haar lippen. Voorzichtig had ze de spiegel neergezet en had ze zichzelf in een stoel laten zakken. Een ober kwam al hun kant op toen ze wenkte en Romance gaf snel haar bestelling door waarna ze naar Grey keek om aan te geven dat hij kon zeggen wat hij wilde drinken. Toen hij slechts een glaasje water bestelde, keek ze hem onderzoekend aan. Bestelde hij dat nou omdat hij geen zin had in iets anders of omdat hij dacht dat het het goedkoopste was en hij toch licht de draak kon steken met haar? Rustig bleef ze hem aankijken, op zoek naar redenen waarom hij zich gedroeg zoals hij zich gedroeg, maar het leek wel alsof zijn gedachten ergens anders waren. Daarom vroeg ze wat hij van de academie vond. Hij knikte alleen en ze wist nu zeker dat hij haar niet had gehoord of tenminste niet haar vraag had gehoord. Hoe kon je op een open vraag nou knikken? Ze leunde iets naar voren om hem erover aan te spreken, hem te vragen wat er aan de hand was, maar hij stond op. ‘Grey?’ vroeg ze verbaasd. Waar had hij het nou weer over? Romance hoorde niet iemand anders, zij keek enkel verbaasd naar Grey die zich ineens gedroeg alsof hij werd aangevallen. Zij merkte pas iets toen de mensen om hen heen begonnen te verdwijnen, hoe er niets meer overbleef van het Oak’s Field waar ze net waren geweest. Enkel Grey, de spiegel en zij zag ze nog staan. Nee, correctie, er was nog iemand. Een langere man met rood haar die het waagde een liaan om haar arm te wikkelen. ‘Wat heeft dit te betekenen?’, vroeg ze ineens kwaad en probeerde de liaan los te draaien, maar voordat ze dat volledig kon doen, had de man al aan de liaan getrokken en stond ze bij hem. In een luttele seconde waarin ze misschien nog wat had kunnen doen, waren haar handen achterop haar rug gedraaid en zo stevig vastgezet dat ze haast onmiddellijk het gevoel in haar handen verloor. ‘Laat me los.’ Verd*mme, hij had haar handen bekneld zodat ze er niets mee kon doen. Ze blies opstandig wat haar uit haar gezicht en probeerde zich los te rukken, maar hij gaf haar geen enkele keuze, ze kon niet weg. Haar pogingen haalde niets uit en toen hij zijn hand met het mes tevoorschijn haalde, bleef ze staan. Ze moest nadenken. Hoe kon ze hieruit wegkomen? Het mes zou ze misschien weg kunnen houden uit haar gezicht zolang hij niet meer lianen gebruikte om haar vast te zetten, maar haar gedachten waren veel te langzaam omdat ze ook aan andere dingen dacht. Waarom wilde hij de spiegel hebben? Wat was er aan die spiegel dat de man het wilde bezitten? Het mes werd weggeslagen en ze slaakte een zucht van verlichting. Een schild? Was het dat? Aan Greys grijns te zien, klopte dat en een moment voelde ze zich veilig. Het was maar een moment, want net zoals zij had de man ook gezien wat Grey aan het doen was en dat leek haar niet echt veilig. ‘Grey?’ zei ze haast geluidloos terwijl haar ogen groter werden. Hij zou toch niet echt van plan zijn de zeshoek op hen af te schieten of wel? Hij was het van plan, ze zag het en ze werd verplaatst om een schild te zijn voor haar gijzelaar. Angst was in haar ogen geslopen, ze kon zich totaal niet verdedigen tegen deze magie en het zou haar met al zijn kracht raken. Ze sloot haar ogen toen het te dichtbij was, voelde de warmte die het afgaf waarin ze vuurkrachten in dacht te voelen en wachtte op de explosie. Ze voelde het haar huid naderen, maar het raakte haar zelf niet. Het was het ene moment voor haar en daarna achter haar zodat de handen die haar gedwongen bij zich hadden gehouden, haar loslieten en ze haar ogen kon openen. Ze draaide zich half om, kijkend naar de man die nu over de straat rolde en was nog licht in shock toen Grey zijn arm om haar heen had geslagen. ‘Ik dacht je me zou raken met die kracht.’ Fluisterde ze als antwoord op zijn vraag. Waarom was dat niet gebeurd? Hoe had het haar niet kunnen raken? Romance bleef echter met haar ogen naar de man kijken, iemand waarop ze graag nog een keer wraak zou willen nemen, wat ze vast nog wel zou doen. In haar eigen tijd, op haar eigen manier. Ze voelde hoe zijn arm weggleed en rilde licht alsof zijn arm voor warmte had gezorgd, warmte na wat er net was gebeurd. Door de verkoeling kreeg ze echter wel haar gedachten weer op een rijtje en werd de verwarring weggeslagen. Ze was een stuk rustiger toen Grey aan zijn uitleg begon en ze moest licht glimlachen. Dus ze werd al beschouwd als een vriend? Of was het gewoon slechte woordkeuze van hem geweest? Ach, ze vond het wel leuk om te denken dat ze hier ook een vriend had. De man ging weg en ze draaide zich naar Grey toe. Hij keek haar aan en ze keek terug. ‘Mijn handen zijn nog steeds gevoelloos.’ Ze draaide zich om waar hij zou kunnen zien dat haar handen nog steeds waren vastgebonden, hij had touw of zoiets gehad, want de kracht ervan was niet minder geweest toe de man was weggeblazen. Romance voelde totaal niets meer in haar handen en ze kon geen vinger bewegen. ‘Hoe wist je het?’ vroeg ze toen de mensen weer terugkwamen, toen ze zag hoe de ober van net precies op dezelfde plaats had gestaan en nu de deur achter zich sloot om de bestelling door te geven en op te halen.

-:O Het is wel erg groot geworden.

Het ging sneller dan Grey verwachtte. Zijn houding was daardoor totaal anders. Zijn hand was een gespannen vuist die licht oranje opgroeide. En zijn ogen waren ziedend op de man gericht. Hoe durfde hij zijn tijd met Romance zo ruw te verstoren. Wat is dit...wat is wat?...Dit, ik ben niet zo 'anders'...oh dat?...Ik heb meer zelfvertrouwen...Je ouders hadden een tijdslot op je geplaatst...een wat?...een tijdslot, ik beschermde je tot je er klaar voor was...maar dat betekend dat ik het zelf moet doen?...Strike...Maar dat betekend...ja, dat nerveuze gevoel was ik...Ah, maar dat...ga je gang tijger!...wacht!... het gesprek was snel in zijn hoofd gegaan in een fractie van een seconde. Grey zijn ogen waren toen verstrakt en hij nam een aanvallende positie aan. De adrenaline kwam met een stoot door heel zijn lichaam wat hem alerter maakte. Het was daardoor dat hij op tijd een defensief schild op kon stellen. Grey wist dat wat hij ging doen Romance kon laten schrikken. Haar bang kon maken dat hij haar als een offer zag om de man tegen te houden. Alles was minder waar. Hij wist precies wat hij deed. Romance zou het enkel als een warm gevoel door haar lichaam heen ervaren. Het ging snel en Grey had de man weg weten te blazen. Grey kwam aangerend en legde zijn arm om Romance heen. De man kwam langzaam overeind. Grey liet zijn arm weer naast hem hangen, niet wetend dat Romance rilde. Zijn hand balde zich tot een vuist. Maar de spiegel... stamelde de man. Grey zijn ogen gingen naar de spiegel, merkte het nu pas op. "Het is je totaal niet om de spiegel of wel?" sprak Grey. De man keek hem verbaasd aan en wist niet waar Grey het over had. Grey liep naar de spiegel wetend dat de man in zijn verbaasde toestand vast meer informatie wilde in plaats van Romance weer lastig te vallen. Grey legde zijn hand op de spiegel die ineens vloeibaar werd. Zijn hand verdween er in. Echter schoot de spiegel als koud metaal over zijn arm. Grey besefte zich dat hij snel moest zijn en terwijl het metaal verder kroop leek hij naar iets anders te zoeken. Zijn arm was helemaal bedekt toen hij hem terug trok. "Het is kennelijk iets van waarde..." mompelde hij toen hij de envelop schoon maakte. Hij wierp hem naar de man die hem pakte en knikte. Vervolgens rende deze weg. Grey keek naar de spiegel die gewoon weer de oude was en daarna naar Romance. Zijn glimlach werd minder verlegen dan eerst maar hij was er. Grey knikte toen Romance zich omdraaide. Hij zag een wit touw om haar armen heen gebonden en pakte een klein zakmesje. Hij sneed het touw handig door en pakte een pols van Romance. Zijn hand begon licht te gloeien en de warmte moest doorstralen naar haar pols. Zo zou haar doorbloeding sneller gaan en haar handen weer gevoel gaan krijgen. Zonder enige schaamte pakte hij de andere pols en deed dezelfde handeling. Zijn verlegenheid leek als sneeuw voor de zon verdwenen terwijl hij opstond. "Sorry voor alle ophef..." sprak hij met een normale stem. Niet meer het zachte verlegen stemmetje. Het is de adrenaline...als ik dadelijk weer bijgedraaid ben wordt ik gewoon nerveus... sprak hij tegen zichzelf alsof het niets was. Zichzelf niet bewust van het feit wat zijn tijdslot werkelijk voor effect had gehad. Zwijgzaam ging zijn blik naar Romance toen ze om een verklaring vroeg. Zijn blik wendde zich af naar de lucht. Hij beeldde het zich maar in maar hij zag degelijk een jongetje met oranje haren. Hij zuchtte kort. Zijn hand ging op het ooglapje en hij pakte het vast. Hij trok het los. Zijn oog was anders dan de andere. Het witte was grijs en zijn pupil was zeshoekig. Niet alleen zijn pupil maar het iris wat eromheen zat ook. "Het is een vloek..." sprak hij enkel. "Maar ik zie er geen illusies door..." sprak hij kalm zonder uitleg hoe hij er aan kwam. Het was een verhaal dat hij een andere keer zou vertellen wanneer hij er naar stond. Zonder moeite bond hij het ooglapje weer aan en keek naar Romance. "Het is iets waar ik niet graag mee te koop loop..." sprak hij kalm en keek haar aan. Hij zweeg over het feit dat hij dwars door het ooglapje kon kijken omdat het een illusie was die hij zelf opzette. Het was een straf wat hem zijn leven lang op zijn lichaam zou staan en hij zou het niet kunnen weghalen.

Romance hield haar ogen op de man gericht en zag zijn wanhoop waardoor ze niet meer wist of ze boos op hem moest zijn. Waarom had ze dat nou altijd als iemand wanhopig naar haar keek? Dan had ze het gevoel dat er meer aan de hand was en wilde ze dat uitzoeken. Grey leek echter te weten wat er aan de hand was en hij liep op de spiegel af. Haar handen waren nog steeds vastgebonden en de man kon haar zo weer grijpen als hij een beetje moeite zou doen. Ze zou gelukkig nog wel wat met haar voeten en ademhaling kunnen doen, maar verder kon ze niets. Grey leek er wel op te vertrouwen dat de man niets zou doen en zij zou maar gewoon blijven staan en wachten totdat hij terug kwam. Ze kon nu ook niets anders. Fascinerend keek ze toe hoe de arm van Grey geheel naar binnen gleed en er iets uit leek te halen. Was dat een brief? De man pakte het aan en ging ervandoor. Grey kwam weer naar haar toe en nadat ze had gezegd dat haar handen gevoelloos waren, draaide ze zich om zodat Grey kon zien wat er aan de hand was. Ze merkte aan haar armen dat haar handen los waren doordat ze niet meer de kracht naar achteren hadden, maar haar handen zelf voelde ze nog niet. Romance wilde haar handen al naar voren halen toen Grey haar pols pakte en ze warmte voelde. Het voelde heerlijk en ze genoot er even van omdat ze wist dat het zodadelijk nog zeer veel pijn ging doen als het bloed er weer vol door heen stroomde. Bij haar pols deed hij precies hetzelfde en ze kon niet anders dan een glimlach op haar gezicht zetten. Zijn stem klonk harder dit keer en ze hoorde niet het schattige verlegenheid erdoorheen. 'Alsof dit jouw schuld is. Volgens mij moet ik je weer bedanken voor het redden.' Toch vroeg ze daarna om uitleg van hoe hij wist dat het een illusie was geweest. Ze draaide zich om en wreef haar polsen over elkaar heen en haar gezicht vertrok licht. Zoals ze al had gedacht, het ging pijn doen nu de warme tinteling weg was. Ze keek toe hoe hij het ooglapje weghaalde en een zeer interessant oog liet zien. Het was niet zoals de normale ogen, het zag er anders uit en het leek op de vorm van de kracht die haar had geraakt. Haar blik was totaal op dat ene oog gericht, al keek hij naar de lucht en vertelde haar wat er aan de hand was. Een vloek? Ze wilde bijna vragen wat voor vloek het was toen hij haar aankeek en het lapje er weer voor deed. Zijn antwoorden gaven nu duidelijk aan dat hij het er niet over wilde hebben en zij zou er dan ook niet over moeten beginnen. Ze pakte zijn hand en trok hem mee terug naar het tafeltje waar ze hem weer losliet. 'Het drinken komt eraan.' Daarna leunde ze achterover en keek hem glimlachend aan. 'Dus ik ben je vriend nu?' Ze doelde op wat hij had gezegd tijdens zijn uitleg over de kracht en ondanks dat het meer gericht was op het aanduiden van het verschil kon ze het niet laten het te vragen. Haar vingers kwamen ook steeds meer terug en ze bedacht zich in een keer dat ze net al zonder problemen Greys hand had kunnen pakken. Voorzichtig pakte ze haar glas die op de tafel was gezet op en voelde de koude van het glas doorkomen. Yes, ze had het gevoel weer helemaal terug. Ze keek weer naar Grey. 'Bedankt Grey. Voor het meervoudig redden van mij. Ik ga bijna denken dat je voor alles hebt gezorgd zodat je me kon redden.' En ze was weer terug bij het plagen. Kijken of hij weer rood zou worden en niet zou weten wat te zeggen.

-En ze zitten weer.

Grey pakte zonder enige woord haar pols en legde zijn handen er omheen die warmte afstraalde. Het bloed moest hierdoor beter doorstromen. Grey zijn ogen waren op haar rug gericht, probeerde haar gezicht in te beelden en hoe ze zich nu voelde maar ergens kon hij niet peilen waar ze stond. Hij liet haar pols los en stond op. Hij glimlachte en keek haar aan. Zijn glimlach verdween echter toen ze vroeg naar hoe hij het geweten had. Zijn hand ging naar het ooglapje, hij moest het nu toch uitleggen dus ze mocht wel weten wat er achter zat. Zwijgzaam legde hij het uit. Hij keek wat afwezig en glazig voor zich uit. Het was nog altijd pijnlijk om daar op gewezen te worden. Het feit dat hij een spreuk had willen gebruiken om zijn broertje uit de dood te halen. Het had zijn vlammen en oog aangetast. Hij zweeg en keek toen naar Romance en glimlachte geforceerd voor een tijdje om te laten merken dat het niets ernstigs was waar ze zich zorgen over moest maken. Hij keek op toen ze zijn hand vast pakte en terug trok naar de tafel. Grey glimlachte naar de ober toen deze wat drankjes neerzette en wegliep. Hij nam een flinke slok van het water en keek naar Romance toen ze een vraag stelde. "Hmm..." sprak zijn stem even nadenkend alsof hij er echt diep over na moest denken. "Iemand redden schept wel een band moet ik zeggen..." sprak hij zonder moeite en zweeg kort. "Maar ik denk dat ik daar geen 'nee' op zou kunnen zeggen." sprak hij glimlachend. Way to go! Als je zo door gaat heb je misschien nog beet.....shhht... sprak dezelfde vreemde stem door zijn hoofd. Grey negeerde het en liet niets meren aan Romance. "Hmm...dus jij verdenkt mij van het feit dat ik jou leven in gevaar breng om hier nu met je te zitten?" sprak hij vragend en keek haar verontwaardigd aan. "Zou geen gek idee zijn geweest..." sprak hij terwijl hij even een nadenkend gezicht op zette maar zijn kort gegrinnik verraadde dat hij niet helemaal serieus was. Wat was dit? Hij zou doorgaans knalrood zijn geworden. "Maar wie zou niet zo'n mooie dame als jou willen redden?" sprak hij terwijl hij zijn schouders ophaalde alsof het klaar als een klontje was. Hij schrok er zelf even van dat hij dat zij maar nu hij toch het lef had waarom er niet gebruik van maken. Hij glimlachte en nam nog een slok. "En hoe zit het met jou? Al lang op de academie, en vind je het wat...." sprak hij alsof het afgelopen incident niet eens had plaats gevonden.

Grey kon het wel proberen, maar ze had het al doorgehad en pakte zijn hand om hem mee te nemen naar het tafeltje. Romance leunde rustig naar achteren en vroeg aan hem of ze nu als een vriend werd beschouwd. Hij dronk gelukkig meteen wel van zijn water, als hij echt dorst had dan zou ze nog een keer kunnen bestellen en dan voelde ze zich misschien iets beter. Ze dronk kalm een slok van haar drinken en keek Grey aan waarbij een glimlach rond haar lippen lag te wachten op het antwoord. Hij deed er langzaam over en ze probeerde serieus te blijven, maar haar glimlach werd toch een stuk groter toen ze het antwoord hoorde. Even keek ze naar de sneeuw die buiten viel. Het terras was beschermd tegen de sneeuw door de overdekking en er stonden heaters om de kou weg te houden, maar daarna begonnen haar ogen plagend te staan en beschuldigde ze hem. Ze was benieuwd of hij nog steeds rood zou worden of dat hij nu iets zekerder in zijn schoenen stond. Ze was even naar voren gaan zitten en zette het glas terug, maar toen hij haar vroeg of zij hem inderdaad verdacht van de ongelukken, leunde ze grijnzend naar achteren en knikte. Hij werd inderdaad niet roder en zij bracht haar grijns terug tot een glimlach toen ze zijn gegrinnik hoorde. Even keek ze verbaasd bij zijn antwoord, maar lachte daarna. 'Kijk, nu geef je me het gevoel dat ik inderdaad 18 ben. Dank je.' Romance keek terug naar de sneeuw die harder begon te vallen en daarna weer naar Grey. 'Ja, ik zit al twee jaar hier op de academie en het is hier geweldig. Zolang je niet in aanvaring komt met de verkeerde personen, maar dat is overal zo of niet?' Ze dronk gauw een slok en streelde met haar hand even snel de spiegel. Het zou prachtig zijn als ze die naar haar huis kon sturen in puffoon. Het zou die kinderen echt kunnen helpen en ze zou alles doen om die te helpen over hun ervaringen te komen. 'Maar ik heb je nog niet eerder gezien hier dus ik neem aan dat je er nog niet lang bent?' Kalm keek ze Grey aan en hief haar glas. 'We hebben nog niet getoost.' glimlachte ze hem toe.

Grey zijn houding was vele malen krachtiger dan daar voor. Hij was zekerder en de rede bleef hem vreemd. Een ding wist hij zeker, hij ging verhaal halen bij zijn ouders over dat tijdslot. Zijn ogen gingen naar Romance toen ze vroeg of ze nu vrienden waren. Hij had er gewoon ja op gezegd. Hij was er van overtuigd dat deze dag verder uit zo lopen op een misschien nog hechtere vriendschap dan verwacht. Hij zweeg en glimlachte enkel. Hij was kalmer en stond zekerder in zijn schoenen. En het hield hem constant bezig. Hij nam nog een slok van zijn glas water wat nu voor de helft leeg was. Haar reactie deed hem kort lachen. "Tja, geen dank dan maar..." sprak hij terwijl hij zijn schouders even ophaalde. Hij glimlachte en zag haar dat ze het glas hief. Grey deed hetzelfde en tikte hem voorzichtig tegen die van haar. "Op een goede vriendschap..." sprak hij terwijl hij haar een knipoog gaf met het zichtbare oog. Hij glimlachte en keek naar de lucht voor korte tijd. Het sneeuwde en even gingen zijn ogen op een afwezige blik. Hij herinnerde zich het nog goed, die dag dat het sneeuwde. Hij keek toen opzij naar Romance. "Zeg, Ro..." sprak hij haar naar wat korter uit. "Je wilt vast wel weten waarom ik dit oog heb..." sprak hij wat zachter zodat niet iedereen het kon horen maar wel met een zekere stem. "Ik was nog geen zestien..." sprak hij kalm en keek toen naar Romance. "Op dat moment heb ik iemand dierbaars verloren. Mijn broertje was in een ongeluk overleden, op het moment dat de shuttle opsteeg. Het was een sneeuwstorm en de motoren vielen uit..." sprak hij ter verdere uitleg. "Ik was vernietigd van verdriet, wist niet wat ik moest doen. Toen ik er achter kwam dat er een spreuk was die iemand uit de dood kan halen. Als nietswetend jongetje weet je natuurlijk niet beter dan dat het onmogelijk, voor zelfs magie, om iemand te reïncarneren. Tijdens dat ik de spreuk gebruikte onderbrak mijn vader me. Het was toen dat alle magie in een klap terug sloeg. De risico's van de spreuk konden zijn dat de persoon die hem uitvoerde zijn leven verliest. Mijn vader wist die risico's en het was een verboden spreuk. Door die terugklap van magie ben ik half blind geraakt aan mijn oog waardoor ik door illusies heen kan kijken..." sprak hij kalm. "En om eerlijk te zijn, zie ik je gewoon met beide ogen en is dit lapje niet meer dan een illusie gemaakt door mezelf..." sprak hij en glimlachte. Hij vond dat ze het recht had dat ze het mocht weten. Hij glimlachte en knikte toen om duidelijk te maken dat het goed was. Hij had het al achter zich gelaten maar het was soms nog moeilijk om er over te praten. Hij glimlachte toen weer. "Twee keer gered op een dag....dat wordt dus een tweede drankje..." sprak hij een beetje plagend en ging wat achterover leunen toen hij zijn laatste slok nam en keek haar toen aan met een blik die zei dat hij haar maar aan het plagen was.

Romance hief haar glas en keek Grey glimlachend aan. Ze knikte op zijn woorden en sprak ze zelf zachtjes na. Wat haar betreft was er al een goede basis gelegd voor de vriendschap, maar voor een goede vriendschap moest er meer gebeuren dan alleen die basis te behouden. Ze dronk wat en keek verontrustend naar de sneeuw die met de seconde sneller leek te vallen. Je kon door de neervallende sneeuw de overkant al niet meer zien. Ze hoopte dat het niet te lang door zou gaan anders moesten ze ervoor zorgen dat ze snel op de academie terecht kwamen. “Zeg, Ro…” Romance draaide haar hoofd naar Grey. Onmiddellijk keek ze bezorgd en zette haar glas weg. ‘Grey, je hoeft niet ..’ Ze schudde haar hoofd, want hoe nieuwsgierig ze er ook naar was, zou ze niet willen dat hij dacht dat het een verplichting voor hem was om het haar te vertellen. Maar hij begon te vertellen en ze dwong zichzelf kalm te blijven. Het was nooit verkeerd om medeleven te tonen, maar medelijden werd vaak niet vergeven. Romance hoorde zijn verhaal aan. Het was dus zijn broertje geweest. Het was te snappen dat hij alles had geprobeerd om zijn broertje terug te krijgen en Grey had zelf geluk gehad dat hij het had overleefd toen de magie terug sloeg. Het had ook zijn hart kunnen raken en dan was hij alsnog gestorven. Hij had echt een beschermengel gehad die op hem lette. Ze knikte licht en glimlachte terug, maar het was minder dan eerst. Ze vond het erg voor hem dat hij zijn broertje kwijt was geraakt. Romance keek hem aan, hoezo een tweede drankje? Oh ja, hij had haar gered.. Alweer. Het duurde ook even voordat ze zijn blik doorhad, maar daarna moest ze even grinniken. ‘Ik zou graag willen, maar ik denk dat we maar eens richting de academie terug moeten gaan.’ Ze ging staan en dronk gauw haar glas leeg. ‘Ik ga even betalen.’ Ze glimlachte en liep door de tafels heen naar binnen. Blijkbaar hadden meer mensen door dat de sneeuw wel erg hard was gaan vallen en wilden ze nu allemaal afrekenen en naar huis toe.
Het duurde een kwartier voordat ze aan de beurt was geweest en nadat ze snel had afgerekend, was het lastig om jezelf door iedereen heen te banen naar buiten waar ze meteen de sneeuw weer zag. Verdorie, het was echt hard aan het sneeuwen. Ze moesten snel zijn anders werden ze door de sneeuwstorm overvallen. De heaters waren uitgezet en ze rilde even toen ze buiten stond. Romance liep terug naar de tafel en sloeg snel de mantel om die ze daarvoor uit had gedaan. ‘Ik hoop dat we snel genoeg terug zijn en niet verdwaald raken.’ Zei ze glimlachend tegen Grey, maar keek bezorgd naar de lucht voor hen. Ze was sneeuwstormen gewend bij haar thuis, maar dan had ze altijd binnen gezeten bij de kachel met warme thee en hoefde ze niet op pad te gaan. De kap zette ze ook op zodat de sneeuw niet in haar gezicht zou vallen en keek nu richting Grey. ‘Klaar om de sneeuw te trotseren?’

Grey zijn ogen waren op Romance gericht. Zocht naar enige tekens voor een schuldgevoel van dat hij haar gered had. Het was namelijk absoluut niet nodig dat ze dat deed. Grey zijn woorden hadden haar al gewaarschuwd. Ze wilde er tegen in gaan maar zo eigenwijs als hij was vertelde hij het toch. "Ik vertrouw je..." sprak hij. "En je mag het weten, het is niet dat ik me er voor schaam." sprak hij verder. Zijn houding sloeg echter om zodat de drukkende sfeer die door het ontwerp werd veroorzaakt weg zou ebben. Hij glimlachte en keek haar verontwaardigd aan toen ze het afwees en terug naar de academie wilde. Hij schudde zijn hoofd. "Zo gemakkelijk kom je er niet van af, dametje.." sprak hij maar ze stond toch op om af te gaan rekenen. Grey glimlachte enkel om het feit dat hij er absoluut niets voor terug hoefde. Hij plaagde haar enkel. En hij genoot van zijn momentele toestand. Hij was niet nerveus noch verlegen. Hij nam gebruik er van. Kalm wachtte hij bij de rand van de luifel en keek naar de sneeuw. Hij stak zijn hand uit waar een paar sneeuwvlokken op smolten. Hij glimlachte toen Romance er bij kwam staan en aanstalte maakte om te vertrekken. Hij zag dat de heaters uit gingen en dat Romance begon te rillen. Grey zag haar haar mantel pakken en kalm zonder enige moeite ritste hij zijn jas open. Hij sloeg deze over de schouders van Romance alsof hij het absoluut niet koud zou hebben. Dat was enigzins waar, Grey was vuurmagiër en had niet zo'n grote moeite om zijn temperatuur in de sneeuw nog op pijl te houden. Grey liep naar de spiegel en tilde hem op. Hij glimlachte en liep toen naar Romance. "Nu ben ik klaar.." sprak hij kalm en glimlachte. Hij was blij als hij weer op de warme ruimtes van de etages waren van de school. Lekker zitten op een bank bij het haardvuur. Altijd lekker met dit weer. Kalm liep hij met Romance de sneeuw in. Dikke vlokken sneeuw wisten in zijn haar te komen en smolten daar in. De vlokken vielen veel en door dat de wind niet zo hard blies vielen ze redelijk recht naar beneden. Gelukkig maar anders werd je sneller bedolven onder een laagje sneeuw. Grey glimlachte en keek naar Romance. "Dat betekend dat ik een heerlijk warme chocomel zal moeten maken als we terug zijn, volgens groot moeders recept..." sprak hij glimlachend en grinnikte. Hij keek haar even aan en liep toen verder in de richting waarvan hij zeker wist dat de school was. Maar de dikke sneeuw maakte het moeilijker navigeren dan verwacht en hoe verder hij liep des te meer hij twijfelde of ze wel goed liepen.

Zijn glimlach en blik pasten niet bij elkaar, maar ze stond op en zei dat ze zou gaan afrekenen. Ze stak even kort haar tong naar hem uit en verdween naar binnen om aan te sluiten in de rij van andere ongeruste wachtenden. Het duurde haar veel te lang voordat ze aan de beurt was en ze had het geld dan ook al een tijdje in haar hand om het meteen af te kunnen geven en zich daarna weer door de menigte te banen om bij Grey te kunnen komen. De heaters gingen uit en onmiddellijk rilde Romance even van de koude lucht die om haar heen hing. Dus deed ze wat ieder logisch mens zou doen, ze deed de mantel aan en trok die strak om zich heen. Romance keek dankbaar op naar Grey toen hij zijn jas om haar schouders legde en glimlachte hem toe. Daden lieten altijd meer zien dan woorden ooit konden zeggen. Ze wachtte rustig totdat hij weer bij haar was, wijs om niets te zeggen over het feit dat ze de spiegel zelf ook wel mee kon nemen. Samen liepen ze de sneeuw in, klaar om het weer te trotseren op weg naar de academie en als ze haar aandacht niet op de weg had dan zag ze wel hoe Grey daar liep, zonder jas of iets om hem extra warm te houden. Dit zou hem toch op een gegeven moment ook wel zijn energie kosten? Het verbaasde haar niet dat ze geen sneeuw op hem zag, de warmte van zijn lichaam zou dat meteen laten smelten. Ze lachte en keek Grey aan. ‘Ik dacht dat ik jou nog moest trakteren?’ Ze lachte wat na, maar richtte haar aandacht vervolgens op de weg richting Starshine. Ze zouden het zodadelijk toch wel moeten zien liggen of tenminste het bord tegen komen dat ze het terrein van Starshine aan het benaderen waren. Plotseling bleef ze staan en wees naar een stuk verderop. Daar waren voetstappen te zien die al weer bijna waren dichtgesneeuwd. Maar dat was niet het ergste. ‘Grey? Volgens mij zijn dat de onze.’ En dat betekende dat ze rondjes hadden gelopen. Verdorie, waren ze hier al echt geweest? Maar waar was Starshine dan? Ze kon niet de lucht in, want dan zou ze misschien daarna Grey niet meer kunnen vinden en de juiste luchtstromen vinden was hier ook bijna onmogelijk. Alles werd verstoord door de sneeuw dus zou ze nooit de typische stromen kunnen vinden die boven de school hingen. ‘Ik denk dat we een schuilplaats moeten vinden totdat we weten waar de academie is. Of weet jij welke kant we opmoeten?’ Romance keek Grey aan, fronste en pakte toen de jas die hij aan haar had gegeven. ‘Alsjeblieft, doe je jas weer aan. Voordat je teveel energie verliest. Je kunt mij niet wijsmaken dat dit allemaal gemakkelijk blijft.’ Nadat ze de jas had gegeven, keek ze om zich heen en probeerde schaduwen te ontdekken die niet werden veroorzaakt door de sneeuw. ‘Vanuit Oak’s Field komen we toch als eerste de grotten bij de waterval tegen of niet? Dus dan zouden de grotten ergens hier in de buurt moeten zijn en we zouden de waterval moeten horen, want die is niet bevroren.’ Oke, logisch blijven nadenken dan zou alles goed komen. Alles stapje voor stapje nemen. Na de waterval zou aan de ene kant de oude ruines en het duistere bos liggen terwijl aan de andere kant het grasveld en het meer lagen. En als laatste zou dan de school zijn. Dus als ze ding voor ding zouden vinden dan zouden ze weer op de academie komen. Romance zette de kap af en keek om zich heen ondertussen proberen iets op te vangen. Misschien hoopte ze het alleen maar, maar ze dacht iets te horen ten noordoosten van hen. ‘Hoor jij dat ook?’ vroeg ze zachtjes aan Grey en keek hem licht hoopvol aan. Ze hoopte dat ze het niet verkeerd hoorde.

Grey liep stevig door maar hij merkte dat op een gegeven moment het ook hem zijn energie begon te consumeren. Het was dan wel nog zo eigenwijs om stug door te lopen met die spiegel. Hij liep gewoon met Romance mee en merkte de voetstappen niet op. Romance merkte het echter wel op. Hij keek op toen Romance wat merkte. Grey liep naar een bouwblok. "Ik denk het ook..." sprak hij kalm en wees naar het bordje met de straatnaam die hij eerder had gezien. Hij zuchtte. Hij keek naar Romance. "Het is inderdaad verstandig om een plaats te zoeken om te schuilen, meer lopen kan het alleen maar erger maken." sprak hij kalm. Grey keek rond en merkte een muur op dat er nog een pand was waar nog licht brandde. "Misschien..." sprak hij. "Kom mee, Ro.." sprak hij kalm en wenkte haar. Hij liep met de spiegel richting het pand en luidde de deurklopper kort maar krachtig. Een wat oudere vrouw deed open en keek het tweetal vreemd aan. "Kan ik je helpen" sprak de vrouw. "Excuses dat ik stoor, maar de sneeuwstorm heeft ons doen verdwalen. Is het mogelijk dat ik en mijn vriendin hier even schuilen tot de sneeuw minder valt en we onze weg weer kunnen vervolgen. De vrouw keek hem even bedenkelijk aan en riep toen wat naar boven. Een gemompel kwam terug. Je kunt de logeerkamer gebruiken...het heeft geen openhaard dus het is er wel koud... sprak de vrouw. Grey knikte enkel en keek naar Romance. Het was dit of in de sneeuw blijven. Hij had zijn jas intussen aangenomen en wist dat Romance wel mee zou komen. Hij pakte de spiegel en liep naar binnen. Achter in de woonkamer zat een kamer en samen met Romance liep hij naar binnen. Het was er netjes en er stond een tweepersoons bed. Grey voelde de kou licht door zijn jas dringen. Het was hier in ieder geval warmer dan buiten. Hij hoopte dat Romance het ook niet te koud zou krijgen. Hij glimlachte en keek naar het raam. "Het ziet er naar uit dat we hier nog even vast zitten..." sprak hij en zette de spiegel neer bij het bed. Hij ging met zijn handen er vlak voor langs en warmte kronkels in de lucht zorgde er voor dat hij onzichtbaar werd zodat niet iedereen hem zou zien en de vrouw hem niet mee zou nemen. Hij keek naar Romance. "Dus...waar waren we. Oh ja, jij moest mij nog trakteren." sprak hij glimlachend. "Laat ik voor deze keer je matsen en je gewoon die schuld ontnemen..." sprak hij kalm en grinnikte. Hij liet zich achterover vallen. Koud had hij het niet. Maar aan Romance te zien bleek het hier kouder dan hij werkelijk voelde.

Romance knikte en zocht om haar heen naar een plek om te schuilen. Ze had gedacht dat ze ondertussen al Oak’s Field uit waren, maar dat was nog niet eens het geval. Het was officieel, ze had geen flauw vermoeden meer waar ze waren. Ze was hopeloos verdwaald en volgde Grey toen hij iets had gevonden. Ze stonden voor een pand dat eruit zag alsof het werd bewoond. Romance stond iets achter Grey en hoopte dat iemand de deur in deze tijd nog zou willen openen. Dat gebeurde gelukkig al leek de oudere vrouw hen wantrouwend aan te kijken. Dat was ook wel te begrijpen. Grey legde uit wat er aan de hand was en ze werden gelukkig binnen gelaten. Zodra ze binnen was, liet ze een kleine zucht haar mond ontsnappen, want het was in ieder geval warmer dan buiten, maar het was hier nog steeds ijskoud en het was een kou die er al een tijdje hing. Die bleek altijd lastiger te verdrijven te zijn. Romance liep onmiddellijk door naar het raam en keek naar de sneeuw die maar bleef vallen. Ze zuchtte diep. Dit zou nog een lange dag worden. Ze trok de mantel nog dichter om haar heen om zo de warmte bij haar te houden. Ze zocht met haar hand naar warme luchtstromen, maar ze kon niets vinden dat haar echte warmte zou kunnen geven. Romance draaide zich naar Grey en glimlachte. ‘Dank u, weledele heer.’ Antwoordde ze en maakte een kleine buiging waarna ze zacht moest lachen. Als je bedacht dat ze elkaar pas ongeveer twee uur kende en dan al zo gemakkelijk met elkaar omgingen dan kon ze dat voor haarzelf wel een record noemen. Ze zag hoe Grey zich op het bed had laten vallen en ze moest om zijn acties grinniken. ‘Ligt het lekker?’ Ondertussen wreef ze haar handen over elkaar om die een beetje op te warmen. Het was echt verrekte koud hier en dit was voor het eerst dat ze het echt koud had en er zelf niets aan kon veranderen. Zeer irritant en ze keek dan ook licht boos naar buiten. Het kwam allemaal door die sneeuwstorm dat ze niets kon vinden. Er was gewoonweg niets warms te vinden. Wacht, er was wel iets warms en ze draaide zich om. ‘Grey, schuif eens een stukje op.’ Romance trok de sprei van het bed en sloeg die om haar heen. ‘Als je het koud hebt dan heb je pech. Je krijgt mijn dekentje niet.’ Ze zei het met een serieus gezicht, maar kon dat niet lang volhouden en grinnikte waarbij de pretlichtjes in haar ogen te zien waren.

Grey merkte net als Romance dat er niets echt warms was in deze ruimte. Het enige wat voor warme kon zorgen was zijn magie maar die kon hij ook niet gebruiken wanneer hij weg sukkelde. Hij grinnikte toen Romance haar reactie gaf en knikte. "Geen dank prachtige jonkvrouwe... " sprak Grey kalm en glimlachte. Hij liet zich op het bed vallen en keek kort naar het plafond. "Hmm, eigenlijk beter dan verwacht.." sprak hij kalm en grinnikte. Hij keek naar Romance die ineens met een slim idee keek. Hij merkte hoe de sprei onder hem vandaan werd getrokken en hij nu zonder deken op het bed lag. Hij trekte zijn jas uit en keek even naar Romance. "Dus ik krijg jou dekentje niet? Dan zal ik hem maar met dwang moeten afnemen..." sprak hij en pakte de deken vast bij een uiteinde en trok er wat aan. Tot hij op een gegeven moment boven Romance hing en hij haar recht aan keek. "Is het misschien mogelijk dat we de sprei delen? " sprak hij om het idee te opperen. Grey glimlachte en keek haar even kort aan. Hij trok de sprei wat los, die tevens voor twee personen was en kroop er onder. Direct daar onder zette hij zijn magie in werking en zette wat warme straling uit. Zo zou de sprei de ze vast houden en niet alleen hij maar ook Romance het warmer zou hebben. Grey glimlachte en keek naar het plafond. "Al bijna twee uur ken ik je en lig nu al onder dezelfde dekens..hehe...hoe is dat mogelijk.." sprak hij droog. "Zeg, Ro, mocht je het koud hebben hoor ik dat graag..." sprak hij en keek haar toen aan. "Ik wil niet dat je het koud hebt..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij ging wat recht zitten tegen de rugleuning en trok de sprei wat over hem heen. Wel zo dat Romance ook nog voldoende dekens had. Hij glimlachte en keek voor een tijdje kort voor zich uit wat al snel staren werd. Hij dacht na. Waarover? Vooral dat tijdslot en het verleden. Maar ook waar deze recente gebeurtenissen naar toe zouden kunnen leiden.

Romance lachte en liep vervolgens op het bed af waar ze de sprei onder Grey vandaan pakte en die om haarzelf heen sloeg. Het was zo’n sprei die snel warm werd en ook gemakkelijk warm te houden was. Gelukkig. Ze had al wel voldoende pech gehad vandaag. Met pretlichtjes in haar ogen keek ze toe hoe Grey zijn jas uittrok en haar uitdagende woorden aannam. Ze lachte zacht en schudde met haar hoofd nee. ‘Grey. Ik waarschuw je.’ Protesteerde ze toen hij aan de deken begon te trekken, maar het had weinig zin. Al snel lag ze op het bed en hing hij boven haar. Ze hield de deken nog dicht tegen haar aan, maar toen hij zijn “geniale” idee vertelde, liet ze het los zodat hij het voor hem los genoeg kon trekken en er bij onder kon kruipen. Ze gaf geen weerstand, want zodra hij de sprei om zich heen had geslagen, gebruikte hij zijn magie zodat het meteen een stuk warmer werd en ze glimlachte. Het was heerlijk om een Fire magician in zulke situaties te zijn. "Al bijna twee uur ken ik je en lig nu al onder dezelfde dekens..hehe...hoe is dat mogelijk.." Ze draaide haar hoofd en keek hem fronsend aan voordat ze zacht op zijn borst stompte. ‘Grappig Grey, heel grappig.’ Ze bleef hem aankijken en dacht aan het oog dat zij niet kon zien, maar waarvan ze wel wist hoe het eruit zag. Dat oog kon haar ook gewoon zien dus waarom deed hij dan nog de moeite om die illusie in stand te houden? ‘Dan zeg ik het wel.’ Grinnikte ze en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. ‘Hou niet alles voor jezelf.’ Fluisterde ze zacht en ze sloot haar ogen. Het was heerlijk om zo te kunnen liggen en ze zou er bijna van in slaap kunnen vallen. ‘Wanneer denk je dat het stopt met sneeuwen? Ik wil zo’n heerlijke kop chocomel.’ Zei ze zacht en lachte daarna. Haar oren vingen iets op en met een ruk ging ze rechtop zitten. Enkele seconden later werd er op de deur geklopt en kwam de oudere vrouw naar binnen. We dachten dat jullie wel dorst zouden hebben. De vrouw zette een dienblad op de grond en sloot daarna de deur. Romance keek Grey even verbaasd aan, maar kroop vervolgens uit de sprei en rilde even door de kou die meteen doorkwam. Ze pakte de hete mokken thee en kroop op het bed. Ze gaf Grey de koppen aan en kroop terug in de warmte voordat ze haar mok over pakte. ‘Ze is een beetje raar, maar wel aardig dat ze hier aan denkt of niet?’ Romance glimlachte en de warmte bracht lichte blosjes op haar wangen terwijl ze voorzichtig probeerde te drinken.

'Grey negeerde zijn waarschuwing. "Dan tel ik maar voor twee." sprak hij om op het spreekwoord te doelen dat een gewaarschuwd man voor twee telde. Hij trok de dekens zo hard als hij kon maar ze was sterker dan verwacht. Ze trok zelfs terug waardoor zijn lichaam over die van haar kwam en hij haar recht in de ogen aankeek. Hij zweeg kort en glimlachte toen. Hij opperde de dekens te delen en ging er onder zitten. Met zijn magie maakte hij de dekens warmer en het voelde al gelijk stuk aangenamer. Hij maakte het grapje en kreeg een stomp op zijn borst. Hij deed alsof het een enorme klap was maar schoot eigenlijk meer in de lach. "sorry een mannengrapje..." sprak hij kalm en glimlachte kalm. Haar reactie deed hem glimlachen. "Mooi..." sprak hij enkel terug. Hij keek even op toen haar hoofd op zijn schouder kwam. Hij sloeg de dekens wat meer om haar heen en glimlachte. Hij hoorde haar vraag en keek haar vragend aan. Hij pakte het ooglapje en trok het los waarna het oploste. "Het gaat over mijn oog of niet.." sprak hij zacht. "Het is niet iets waar ik mee te koop loop. Het is eerder een litteken waar ik me voor schaam..." sprak hij zachtjes. Hij zuchtte kort maar glimlachte toen er op de deur wordt geklopte. Het vrouwtje kwam binnen en zette op het nachtkastje een dienblad met twee grote koppen warme thee. "Harstikke dank..." reageerde hij vriendelijk en beleefd terug. Hij glimlachte en zag Romance er op af duiken. "Die warme chocomel hou je me maar tegoed..." sprak hij glimlachend toen het oude vrouwtje weg was. Hij pakte de mok met warme thee aan en nam een flinke slok. De hitte deed hem niet zo veel maar hij voelde het wel tintelen. Hij glimlachte. Hij nam nog een slok en legde zijn arm om Romance heen en glimlachte. "Ach, we hebben het wel getroffen hier." sprak hij kalm en trok de sprei weer wat omhoog. Hij nam opnieuw een slok. Die thee was heerlijk en de vrouw had hem ongetwijfeld goed gemaakt. Hij dronk het kop leeg en glimlachte. "Je boft maar weer dat ik jou ben tegen gekomen. Anders stond je nu nog in de kou..." sprak hij glimlachend en grinnikte. Hij sloot kort zijn ogen. Hij glimlachte en zakte wat onderuit. Het begon al langzaam donkerder te worden en hij merkte dat maar wat goed. "Romance, ik denk dat we morgen hier nog zitten..." sprak hij daarna en keek schuin naar haar terwijl hij op het bed lag en daarna zijn blik naar het plafond richtte. Zwijgzaam lag hij op het bed. Probeerde het feit dat hij nu geen ooglapje had te negeren en probeerde te wennen aan het feit dat Romance deze nu wel kon zien. Ze was een van de eerste die het wist en nu nog kon zien. Bij andere verborg hij het gewoon.

Grey maakte het grapje en ze stompte hem. Het grapje was niet grappig, maar hij vond het blijkbaar maar al te leuk. Romance draaide haar hoofd weer terug en legde die op zijn schouder en voelde hoe er steeds meer warmte in haar lichaam kwam. Nog even en dan had ze de mantel niet eens meer nodig. In zichzelf vroeg ze zich af waarom hij zijn ooglapje nog droeg, want wat was er te verbergen?? Dus fluisterde ze hem toe en glimlachte toen hij haar ksnt op keek. Bij zijn uitleg zocht ze even zijn hand en kneep er even in om te laten merken dat ze hier voor hem was. Ze liet het daarna snel los en ging overeind zitren omdat haar oren geluiden opvingen die dichterbij kwamen. Al was dat niet het enige. Zijn hand was nog steeds veel warmer dan de hare en Romance wilde niet dat hij nog meer energie zou gebriiken. De oude vrouw kwam maar binnen met thee ebln zodra ze weg was schoot romance erop af om de mokken op te pakken. ze hield van thee en hoewel ze meestal niet andermans thee dronk, was ze niet van plan deze thee uit haar vingers te laten glippen.'Dat doe ik zeker.' Zei ze lachend. Romance wilde Greys chocomel wel eens proeven. Kijken of het werkelijk zo heerlijk was als hij beweerde. Ze blies in de thee om het te laten afkoelen en merkte opeens hoe de arm van Grey om haar heen kwam te liggen. Rustig leunde ze tegen hem aan en dronk van de thee die haar totaal verwarmde. Romance lachte.'Als ik Jou niet was tegengekomen dan was ik allang op school geweest voordat het zo hard zou zijn gaan sneeuwen. Dan had ik niets gedronken met je.' Plotseling werd ze nqqr beneden getrokken. Greys arm had haar gemakkelijk naar beneden gekregen. Ze dronk gauw de rest van de thee op en leunde over hem heen om de mok terug te zetten. Tijdens die actie hoorde ze wat hij zei en richtte haar blik op het raam. 'Je hebt waarschijnlijk gelijk.' Zuchtte ze en liet zich terug op het bed vallen. Even staarde ze naar boven en gooide vervolgens de dekens van haar af. Op de rand van het bed bleef ze zitten en trok een elastiekje uit haar broekzak. Zacht neuriend vlocht ze haar haar in en genoot even van de kou om haar heen. Romance zou zodadelijk wel weer zijn warmte opzoeken.'Grey? Mag ik je wat vragen?' Ze bleef even stil. 'Wat is er gebeurd toen die man m-ons aanviel? Daarvoor was je zo schattig verlegen en nu...' Ze schudde haar hoofd en ging door met vlechten.'Wat gebeurde er? Vroeg ze nu algemener. Ze stond op en knoopte de mantel los die ze daarna ove4 het voeten3inde gooide. Haar schoenen schopte ze ook uit en klom tetug in bed waar ze haar deel van de dekens pakte en naar Greys gezicht keek. Een plagerige grijns kwam op en Romance bewoog haar vingers speels in de lucht. onder de deken. Ze stuurde een koud stroompje lucht naar Greys gezicht en liet het over zijn gezicht dwalen. Het zou hem zeker moeten kietelen en ze grinnikte.

-Getikt op de mobiel.:S

Grey zijn ogen gingen naar het plafond. Hij keek toen naar Romance die zei dat ze zeker zijn chocomel tegoed hield. Hij glimlachte en knikte. "Is goed..." sprak hij en grinnikte. Hij wist zeker hoe hij een lekkere chocomelk moest maken. Zwijgzaam zat hij naast Romance en sloeg zijn arm om haar heen. Het was enkel om haar warmte te bieden, hij zocht er tenminste niets meer achter. Zwijgzaam dronk hij zijn thee op en zette zijn mok neer. Hij ging liggen maar trok onbewust Romance mee. Hij glimlachte en keek naar Romance toen ze haar kop wegzette. Hij glimlachte en legde zijn handen onder zijn hoofd en keek naar boven. Hij keek haar niet aan toen ze haar haren in de vlecht knoopte. Hij zweeg en hoorde haar praten. Hij keek haar aan en zweeg toen. "Je stelt wel veel vragen he..." sprak hij alsof hij het erg vond. Hij glimlachte toen en keek naar het plafond. "Ik weet het zelf ook niet precies..." sprak hij. "In een fractie van een seconde had ik een gesprek met een onbekende stem die me zo bekend voor kwam. Het was..." hij zweeg. Hij ging ineens overeind zitten. "Mijn vader!..." sprak hij wat luider. "Mijn vader sprak tegen me. Het was een gesprek die mijn vader tegen mij hield over een of andere 'tijdslot'." hij zweeg kort alsof hij leek na te denken. "Tuurlijk.." sprak hij terwijl hij naar achteren liet vallen. "Mijn vader heeft toen ik die spreuk twee jaar geleden een spreuk gebruikt om mijn zelfverzekerdheid op te sluiten. Hij heeft er een tijdslot van twee jaren er op gezet.." sprak hij. "Zo zou ik de tijd krijgen om mijn verdriet om mijn broertje te verwerken en minder snel aan vrienden komen. Het risico dus kleiner werd dat ik minder snel iemand opnieuw zou verliezen..." sprak hij kalm ter uitleg. "Wat ik terug kreeg toen die man ons aanviel was mijn zelfverzekerdheid.." vertelde hij en glimlachte en keek naar Romance. Grey glimlachte toen Romance een speelse glimlach kreeg. "Wat ben jij van plan..." sprak hij onderzoekend. Ineens schoot er een koud luchtstroom over zijn gezicht en het begon aardig te kietelen. Grey moest zijn lach toch lichtjes inhouden. Hij ging wat overeind zitten en kreeg zelf ook zo'n uitdagende blik in zijn gezicht. Hij hing half boven Romance en zijn vingers gingen kietelend over haar zij. "Jij mij kietelen, jij kietelen terug krijgen..." sprak hij plagend en grinnikte. Hij grijnsde maar stopte na vijf minuten. Hij ging weer naast haar liggen en keek naar het plafond. "Misschien was je inderdaad al op school geweest...maar zeg nou zelf. Dit is toch veel spannender dan heel dat school gebeuren." sprak hij kalm en glimlachte. Hij draaide zich toen naar haar en keek haar kort aan. Hij bestudeerde haar nogmaals. Daarna ging hij weer liggen en glimlachte. Zijn dag was beter uitgepakt dan hij had verwacht.

Romance had de warmte van het bed verlaten om haar haren in te vlechten en haar spullen uit te trekken zoals haar mantel en schoenen die ze eerst had gedragen. Ze dacht terug aan hoe Grey eerst was en vroeg hem wat er was gebeurd. Hoe hij in een keer zo kon veranderen. Ze keek niet, maar vlocht rustig door. ‘Sorry.’ Zei ze zachtjes en wachtte op het antwoord dat hij waarschijnlijk wel zou gaan geven. Ze luisterde, knikte af en toe en kroop terug in bed waar ze hem op haar zij aankeek. ‘En? Heb je het verwerkt?’ vroeg ze zachtjes aan hem. Ze glimlachte. ‘Dus dit is de enige echte Grey? Die ander was niet geheel jou?’ grinnikte ze. Onder de deken bewoog ze lichtjes haar hand en liet de lucht over Greys gezicht dwalen. Grey keek haar onderzoekend aan, maar ze veinsde onschuld. ‘Ik ben niets van plan. Hoezo?’ Maar toen ze zag hoe hij probeerde zijn lach in te houden, moest ze toch grinniken. Ze draaide zich op haar rug toen hij iets rechter ging zitten en wantrouwend, maar grijnzend keek ze Grey aan. ‘Grey?’ vroeg ze, hopend dat het niet waar zou zijn. Ze voelde zijn vingers eerder dan dat ze zijn woorden hoorde. ‘Nee.’ Zei ze, maar daarna schaterde ze het al uit. Ze kon totaal niet tegen kietelen en zijn vingers martelden haar. ‘Grey! Ik … smeek je… Stop.’ Maar hij stopte niet. ‘Grey! Gemenerik.’ Gilde ze. Pas na vijf ellendige minuten stopte hij en liet haar uithijgen. Ze was alle kanten opgedraaid, had alles geprobeerd om hem te stoppen, maar het was niet gelukt. Hij was pas gestopt zodra hij vond dat ze genoeg had gehad. Ze draaide haar hoofd naar hem en keek hem verwijtend aan. Een kieteldood krijgen vond ze nou niet echt spannend eerder zeer vervelend. Ze keek toe hoe hij naar haar keek en ze draaide haar hoofd weg. ‘Wat is er te zien?’ Het kwam er misschien scherper uit dan ze bedoelde, maar ze wilde Grey blijven zien als een vriend. Ze keek naar boven en hoorde ergens in de verte gestommel. Ze glimlachte. ‘Wat denk je dat zij nu aan het doen zijn?’ Ze knikte naar het plafond om aan te geven wat ze bedoelde en grinnikte daarna. ‘Ik denk dat ze aan het eten zijn. De geluiden die ik hoor lijken vooral op het maken van eten en het wegbrengen naar de tafel en zo.’ Ze draaide haar hoofd en grinnikte naar Grey. Ze stootte hem speels aan. ‘Kom op, vertel. Wat denk jij dat ze nu aan het doen zouden zijn?’ Romance keek naar boven en sloot haar ogen om goed te kunnen luisteren, maar de geluiden werd niet veel scherper dan dat ze eerst waren doorgekomen. Het was eigenlijk best grappig om vast te zitten in een sneeuwstorm en er een vriend aan over te houden.