Met de arm van Wren rond haar schouders, haar eigen arm strak maar voorzichtig rond het meisje haar middel schuifelde ze rustig voort. Gezien Nina naar Savador moest komen, had Ephony zichzelf zowat op haar schoot geworpen en gesmeekt om voor Wren te zorgen. Het had haar pijn gedaan Savador zo te zien, het had haar pijn gedaan dat hij dit Wren had aangedaan ondanks het feit dat ze de meisjes voor een moment innerlijk had gehaat. Toch, ergens in haar achterhoofd, bleef het bij haar rondspoken. Dat de twee vriendinnen hem bleven treiteren, de grenzen op bleven zoeken. Een normaal persoon was woedend geworden, ze opgescheept met stapels werk of ze van school getrapt. Maar ondanks haar grote liefde voor de zwartharige, bleke man wist ze dat zodra hij zijn verstand verloor op het moment dat hij woedend werd hij niet meer voor reden vatbaar was. Hij een gevaar voor iedereen en voor zichzelf werd, ze had het zelf ook mee gemaakt. Maar, deels ter verontschuldiging vanuit Savadors kant - alsof hij dat ooit zou doen - en deels omdat het Ephony bleef, bracht ze Wren met de allergrootste voorzichtigheid naar de ziekenzaal. ALsof het meisje haar benen allebei gebroken waren nam ze haar mee, terwijl Wren waarschijnlijk wel kon lopen. 'We zijn er bijna,' de zorgelijkheid die van haar handen en stem waren die van een zuster die een stervende moest behandelen. Alsof de laatste minuten het kostbaars waren voordat ze in de ziekenzaal waren aangekomen. Met haar vrije schouder duwde ze de grote klapdeur open van de ziekenzaal, leidde Wren mee naar binnen onder hier en daar wat veronschuldigingen omdat de deur open houden met een voet nogal lastig ging en ze daarbij wat onhandig stond. 'Hallo?' galmde haar verharde stem door de ziekenzaal, het leek altijd alsof de doktoren ergens in een hoekje waren verstopt als je ze nodig had. 'Hier, ga maar liggen,' voorzichtig, met de grootste zorg in haar grijsblauwe ogen die misschien irritant kon worden begeleidde ze Wren naar een van de lage bedden. Zodra ze Wren los liet bleven haar handen nog even in de lucht zweven, afwachtend of Wren misschien weer van het bed af zou rollen en ze het meisje moest opvangen. Toen ze er zeker van was dat het meisje op eigen kracht kon blijven zitten rechtte ze haar rug en keek ze onder haar blonde pony door op zoek naar het evenbeeld van iemand in een witte jas. Doktoren, ze voelde zich er nou niet echt op haar gemak bij maar ze brachten vaak wonderen.

Ze had best nog even willen blijven zitten, al was de vloer ijskoud en de muur keihard. Het had wel iets van rust, ze hoefde niets te doen behalve af en toe wat water ophoesten. Bijkomen van de letterlijk adembenemende actie van Savador, alweer even geleden, maar voor haar gevoel nog maar een paar seconden terug. Wren hoestte nogmaals en wilde net haar ogen sluiten om wat gemakkelijker te zitten, toen er opeens een arm rond haar middel geschoven werd en ze opgetild werd. De plotselinge verandering van houding maakte haar duizeling, maar tijd om bij te komen kreeg ze niet. Degene die besloten had dat ze vervoerd moest worden hield haar stevig vast bij haar schouders en begon te lopen, zodat ze bijna gedwongen was om mee te gaan. Na een tijdje - zodra de duizeligheid uit haar zicht geweken was, kon ze een beetje meer zelfstandig lopen, ondanks haar nog trillende benen, en kwam ze erachter dat Ephony zich om haar bekommerde. Moest die niet als een schoothondje achter Savador aanrennen, proberend hem te vertellen dat hij nét dat kleine beetje over de grens gegaan was? Dat hij haar best had mogen vermoorden, maar niet in ijswater? Zo had ze Ephony wel verwacht, om eerlijk te zijn.. maar nu bleek maar weer eens dat je zo ontzettend verkeerd kon zitten. Ephony was bereid voor haar te zorgen, al had zij de dag van haar pleegvader tot een hel gemaakt. Het meisje was dus toch aardiger en zelfbewuster dan ze dacht.. Daar zou ze later wel over nadenken, though. Nu moest ze haar aandacht houden bij het lopen, oftewel schuifelen, op een gelijk tempo met Ephony. 'We zijn er bijna,' drong de stem van het blonde meisje door tot haar gedachtes, die als een gek rondwervelden en haar geen seconde rust gunden. Wren knikte een beetje, hoestte nog wat en probeerde niet eens om te antwoorden. Meer dan 'mmm' zou er toch niet uitkomen en dat was altijd zo lastig interpreteren. Ephony was wel lief bezig, maar ook een beetje.. laten we het houden op 'overbezorgd' besloot Wren. Ze deed ontzettend voorzichtig en leek te denken dat Wren een curiositeit van porselein was, waar ieder moment een grote barst in kon verschijnen. Damn, waarom was die ziekenzaal zo ver weg? Dat kon ze zich toch niet herinneren.. Misschien moest ze toch maar wat aardiger doen tegen Ephony? Ze kon het altijd proberen. Zonder het echt door te hebben waren ze de ziekenzaal ingelopen, maar Wren merkte het pas toen Ephony voorstelde dat ze ging zitten. Wren was allang blij dat haar hoofd helderder werd, hoewel dat vergezeld ging met een kloppende hoofdpijn. Dat ging niet echt genezen als Ephony zo 'hallo' bleef schreeuwen, bedacht Wren geïrriteerd. Het was allemaal wel lief, maar ze hoefde nog niet doof! Toch bleef ze zitten, leunde tegen de opstaande rand aan de voorkant van het bed, zodat er ook nog wat muur was om haar schouders tegen te laten rusten. Wren vroeg zich af of ze nu rustig kon gaan zitten, maar waarschijnlijk zou er wel zo'n dokterspersoon verschijnen om haar polsen af te knijpen in een poging haar bloeddruk te meten.. Zodra ze weer een beetje kon praten, zou ze misschien Ephony maar eens bedanken..

Met kalme blik sprak Mealena tegen een persoon aan de andere kant van een bepaalde connectie. Met haar windmagie stuurde ze deze sterker door zodat ze aan de andere kant het konden horen en zo ging het ook weer terug. Vergelijkbaar met een telefoon dus. Ze was druk in de weer. "Tja, dat zou kunnen maar ik moet daar echt voor langskomen...' sprak ze kalm en wachtte op antwoord. "Ik begijp het..." sprak ze kalmpjes. Ineens hoorde ze een leerlinge roepen. "Ik heb werk te doen. Ik verbreek de connectie..." sprak ze en cancelde de spreuk. Daarna kwam ze in haar witte doktersjas en vriendelijke blik binnen. En zag Ephony met een andere leerlinge binnen was gekomen. Haar blik ging naar de leerlinge en liep direcht verder door. Ze zag er beroert uit. En leek wel. Ze legde kort haar hand op de arm van het meisje en trok gelijk terug. "Ik weet niet wat er gebeurt is maar het is een koude bedoeling..." sprak ze kalm. Ze liep direct door naar de openhaard die aanwezig was maar niet brande en stak hem gelijk aan. Zo zou de ruimte wat verwarmd worden en zou Wren tenminste al wat opwarmen. Ze liep door naar de twee en keek naar Ephony. "Mag ik vragen wat er precies gebeurt is..." sprak ze bezorgd. Ze had niets meegekregen van de introductie van het schooljaar en had dus ook niets gehoord over een emmer ijswater. Ze zweeg kort en keek naar Wren. Ze zag er niet top uit. Maar ze zou er alles aan doen om dit te fiksen. Ze had nog niemand tussen haar vingers door weten te laten glippen en ook dit zou ze niet toestaan om mis te laten gaan.

Een lichtje leek op te komen op haar gezicht zodra de vrouwelijke dokter in haar zicht kwam, richtte haar grijsblauwe ogen nu ook op de vrouw. Deze voelde aan Wrens arm - die gelukkig op het bed had plaats genomen en verder dan zachte, piepende geluidjes van haar ademhaling en gehoest geen geluid had gemaakt. Wat onbenullig stond Ephony in het hoekje gestationeerd, wilde uit de weg blijven maar aan de andere kant haar hulp bewijzen. Zelfs met haar - naar haar mening te veel - bezoekjes aan de ziekenzaal van deze school voelde ze zich weer nutteloos. Pas toen de vraag van de vrouw kwam richtte ze haar kin weer op als teken dat ze haar aandacht geheel had. De vraag had ze voorzien, maar toch leek het antwoord haar nu te ontschieten. 'Savador verloor zijn beheersing,' haar stem die ze krachtig had laten willen klinken, om op de een of andere manier hulp aan Wren te geven, klonk nu zacht en haast afgeknepen. Haast beschaamd sloeg ze haar blik neer, staarde naar de grond voor haar voeten waarbij haar handen aan de rand van haar shirt frunnikte. 'IJswater,' was haar enige verdere reactie, hoopte dat ze hiermee genoeg had gezegd. Ook al was zij ook van mening dat Savador te ver was gegaan, ze schaamde zich haast om zijn gedrag hardop te herhalen. Even schoten haar ogen schuin naar Wren, om ze daarna al gauw weer neer te slaan. Wilde niet de toegekropen wenkbrauwen en de beschaamde en haast gebroken blik in haar ogen weer tonen.

Een kleine zucht verliet Mealena's mond toen ze de naam Savador hoorde. En schudde kort haar hoofd. Die man kon ook nooit eens zijn zelfbeheersing houden en keek kort naar Wren toen ze Ephony's reactie hoorde. Veel meer uitleg was ook niet echt nodig. IJswater kon gemeen zijn inderdaad. En ze weet dan wel niet de details maar ze wist dat wat Wren nu nodig had warmte en rust was. De rest zou vanzelf gaan. Het lichaam moest zoveel mogelijk zelf herstellen. Althans dat was Mealena's mening en de mens mocht helpen. Zo min mogelijk magie was het bestte. Zwijgzaam liep ze even naar Ephony en legde haar hand op haar hoofd en zakte wat door haar knieën zodat ze op ooghoogte kwam. "Voel je niet schuldig, Ephony..." sprak ze kalm en vriendelijk. "Jij hebt geen schuld aan Savador's humeur en hoe snel hij uit zijn slof schiet. Dus jij hebt ook geen schuld aan Wrens toestand.." sprak ze vriendelijk. "Het is al goed dat je haar naar de ziekenzaal hebt geholpen en om haar bekommerd heb." sprak ze en glimlachte vriendelijk. Ze haalde de hand van Ephony's hoofd en legde deze even bemoedigend op haar schouder. "Dus niets geen schuldgevoel krijgen..." sprak ze en knikte toen. Ze liep toen even het hoekje om en haalde een tweetal dekbedden tevoorschijn. "Het gene wat ik jou aanraad te doen is rust te nemen en jezelf niet te overspannen..." sprak ze tegen Wren. Ze legde de twee dekbedden op het bed zodat Wren enigzins wat warmte kreeg door de dekbedden en openhaard. Ze had geen vuurmagie dus veel kon ze er niet mee. Mealena zuchtte kort. "Savador heeft het weer eens geflikt" sprak ze ergelijk uit. De man was dan wel degene waar haar hart naar uit ging en ze stond bij veel wat hij deed achter hem. Maar dit ging toch iets te ver. Ze zuchtte en liep toen kort even haar kantoor in en maakte wat notities. Daarna kwam ze terug en keek naar Ephony. "Mag ik vragen of jij bij Wren wilt blijven momenteel. Ik weet niet of Wren momenteel nog andere vriendinnen heeft waar ze op kan rekenen. Maar momenteel zie ik als enige optie jou." sprak ze. "En ik zie liever een leerling die iemand in zijn of haar omgeving heeft waar de persoon op kan bouwen. Zo is het herstel enigszins wat dragelijker voor die persoon..." sprak ze kalm en vriendelijk. Geen enkele woede was in haar stem te bekennen, om het feit dat Savador nu een stap te ver was gegaan met zijn straffen. Maar ze kon het niet waarderen wat hij hier had gedaan. Hoe zeer haar hart ook wel niet naar hem uit ging. Dit vond ze absoluut niet kunnen.

Samen met Mitsu was Nina uit het kantoor gelopen. Boos als ze was, angstig over wat er kon gaan gebeuren. Nina was volledig in de war. Niet goed beseffend wat er nou precies was gebeurd. En daarbij had de serene rust van Neara haar nog erger van haar stuk gebracht. "Ga jij maar. Ik zoek Wren even op in de ziekenzaal, ik red me wel." Had ze tegen Mitsu gezegd die haar na veel gemopper bij de ziekenzaal had afgezet. Nog even bleef Nina voor de zaal staan. Ze kwam er om twee redenen. 1) Wren, haar allerbeste vriendin die ze ooit had gehad en 2) Haar onderarm zat vol met schrammen en splinters doordat ze door de grote houten deur heen wist te bonken. Nina zuchtte even. Luisterde naar de stemmen die achter de deur bevonden. Ze moest rust houden. Ephony moest bij haar blijven. Verdomme, daar had Nina willen staan. Nina zuchtte nogmaals en keek achterom. In de verte zag ze Mitsu nog staan die ze snel toewuifde en legde haar hand op de deurklink. Een diepe zucht verliet Nina's mond nog een keer voor ze de klink naar beneden duwde en de deur zachtjes opende. Voorzichtig keek ze de ruimte af. Zag een vrouw in een witte jas staan, bij Wren. Wren lag zelf op een bed en daarnaast zat Ephony, die goeie lieve Ephony. Nina knikte even naar de vrouw, die waarschijnlijk Mealena was. Daarna ging ze naast Wren zitten en pakte haar hand beet. Wellicht haar verkeerde hand, de schrammen en de splinters duidelijk zichtbaar. Daarna legde ze haar andere hand erbij zodat ze Wren's hand omsloot. "Wat een l*l is het ook." mompelde Nina haast gefrustreerd. Even niet in de gaten dat Ephony zijn stiefdochter was. Ze was te diep verzonken in zijn daden. "Als hij maar niet denkt dat ik nog bij hem in de buurt kom, en jij ook niet!" Nina keek even naar Wren. "Ow, nu vergeet ik het helemaal, hoe is het nu bij jou?" Voorzichtig liet Nina wat warmte uit haar handen stromen. Warmte om Wren wat op te warmen. Nina keek even naar Ephony. "Sorry, Ephony, dat ik zo over hem spreek, maar wat hij vandaag heeft gedaan.. Zowel bij Wren als bij mij.. kan gewoon niet. En ik weet dat wij niet de makkelijkste zijn, maar het komt allemaal bij hem vandaan." Zei Nina zachtjes. Het vocht dat alweer bijna in haar ogen stonden bij het idee wat Savador van plan was en als Mitsu niet was gekomen, het misschien ook nog wel gebeurt zou zijn. Een rilling ging even over haar rug.

Wren kuchte nog wat en besloot dat ze, nu ze toch op een bed zat, dat ze er net zo goed op kon gaan liggen. Want ja.. Ze voelde zich nu niet echt bepaald lekker. Haar gezicht brandde, haar longen en ademweg voelden pijnlijk en onbruikbaar. Bovendien had ze het ook nog eens koud; met andere woorden, Savador bedankt! Een wrange glimlach verscheen op haar gezicht, al had ze het nauwelijks door. Haar gedachten namen momenteel de eerste plaats in in haar hoofd, tot ze een aanraking op haar arm voelde. Haar blik vloog omhoog en voor een seconde keek ze naar de schooldokter, die meteen de open haard aan ging steken. Was ze zo koud dan? Wren trok de deken om zich heen en merkte dat ze inderdaad een beetje rilde. Dat had ze eerder nog niet doorgehad. Misschien verklaarde dat wel haar verschil in bezorgdheid ten opzichte van Ephony, al leek die gewoon heel bezorgd. De schooldokter begon tegen haar te praten, wat Wren wel mooi vond; kon zij rustig liggen. Toch deed ze haar ogen niet dicht; ze wilde weten wat er ging gebeuren, het ging immers wel over haar. Ephony kreeg de gelegenheid om uit te leggen wat er gebeurd was, maar veel meer dan een ontzettend ingekorte samenvatting kwam er niet uit. Wren overwoog even of ze haar stem zou testen met een tirade over wat er gebeurd was, maar net toen ze dat wilde gaan doen kruiste haar blik met die van Ephony. De grijsblauwe ogen die normaal zo overenthousiast keken, stonden nu beschaamd, bedeesd, alsof ze zich schaamde voor wat die schoft gedaan had. Hallo! Zij was hem niet! Ze kon hem niet vertellen wat hij moest doen of laten. Dat moest ze Ephony maar eens duidelijk maken; dat meisje was veel te begaan met die zak. De schooldokter zag dat ook, en ze begon Ephony gerust te stellen. Gelukkig maar; hoezeer ze ook begaan was met Savador, Wren vond niet dat Ephony zijn lasten moest helpen dragen. Daarna kwam de vrouw naar haar toe, legde twee dekbedden neer en raadde haar aan zich warm te houden en niet druk te doen. Wren knikte braafjes en trok dankbaar de dekens om haar lichaam heen. Er werd nog aan Ephony gevraagd of ze bij haar wilde blijven, omdat 'Wren misschien geen andere vriendinnen had om op te rekenen' en dergelijke. Wren probeerde te protesteren, maar ze bedacht zich op tijd dat Nina bij Savador moest zijn. Hoe zou het met haar gaan? Ze moest naar haar toe! Stel je voor dat Savador ook zoiets bij haar deed.. Als ze er maar heel vandaan kwam. Die gedachte bezorgde Wren een extra rilling, niet afkomstig van de effecten van het ijswater. Ze liet haar oogleden een beetje dichtzakken, bereid om te toe geven dat ze moe was, moe en koud..
Twee handen omsloten de hare. Haar ogen schoten open, ze keek omhoog.. Nina! Wrens glimlach kwam onmiddellijk terug in verbrede vorm. Ze moest nu echt eens proberen weer te praten.. 'Wat een l*l is het ook,' zei Nina, waar Wren het roerend mee eens was. Maar eerst.. 'Nina,' kreeg ze uit haar keel. Oké, wat kon ze nu zeggen.. Haar blik viel op de arm van Nina, waar allemaal schrammen op zaten. 'Wat.. wat is er gebeurd?' De zin kwam niet helemaal soepel uit haar mond, maar het was duidelijk genoeg om de vraag te begrijpen. Had die gast dat gedaan? Als dat zo was.. Nee hé, dat was echt gewoon walgelijk! Haar haat aan Savador groeide echt met de seconde. Vieze, vuile rotzak! De woede was duidelijk in haar blik te zien, maar Nina praatte verder. Bij haar volgende opmerking knikte Wren instemmend. Ze zou voorlopig niet meer naar zijn lessen komen. Haar keel voelde ook al beter aan, als ze nog even wachtte kon ze zo weer heerlijk uitvallen. De warmte hielp in ieder geval, ook de warmte die Nina's handen uitstraalden. Het was een aangename warmte, die niet brandde maar verzachtte. Nina bood haar verontschuldigingen aan aan Ephony, wat Wren persoonlijk niet echt nodig vond, maar ze zei er niets over omdat Nina veel meer haar aandacht trok. Ze zag er zo kwetsbaar uit, moe en bang. 'Wat is er, Nien?' vroeg Wren zachtjes, even de rest van de wereld negerend voor het meisje dat onverwacht haar beste vriendin geworden was.

Koppig als hij was, en idioot hoe hij het ook vond. Hij vond dat hij fout had gedaan. Hij had haar bij de ziekenzaal afgezet om verder alleen te laten met Ephony en Wren. Breng haar waar ze zich veilig voelt spookte de woorden om de vijf minuten van Neara nog door zijn kop. Godverdorie, HIJ was degene waar ze zich veilig voelde en hij dropte haar koppig af bij de ziekenzaal zonder tegenspraak. Hij liep met zijn handen in zijn zakken naar de ziekenzaal. Hij zuchtte. Sukkel dat hij was. Hij zag de angstige blik van Savador, zijn kreeg nog vers in zijn geheugen. Allemaal zijn verdiende loon. Echter, was het waard geweest? Was die klootzak nog echt zo flexibel dat hij uberhaupt inzag dat hij nu fout zat. Tuurlijk niet! Die gast was een barse oude vent. En dat niemand van hem hield was geen wonder. Het was überhaupt nog vaag om te horen uit zijn mond waarom dat niet was. Als hij het uberhaupt zich afvroeg. Hoe idioot en stom moest die vieze oude zak wel niet zijn om dat niet in te zien waarom hij zo gehaat was. Mitsu zuchtte en liep verder. Het zou hem ook allemaal een worst wezen. Hij voelde zich lichtelijk schuldig en hij moest Nina zien. Hij kon zich niet vestigen op het huiswerk. Hij kon zichzelf niet bezig houden. Hij moest haar zien. En hoe vreemd het er wel niet uit zag. Dat een jongen je afzet en na een tiental minuten weer terug kwam, hij deed het gewoon. Dat was Mitsu en dat zou Mitsu altijd blijven en Nina zou er maar mee moeten leven. Hij glimlachte lichtjes bij die gedachten. Eenmaal bij de ziekenzaal kwam hij het hoekje om. Hij liep door naar Nina ging achter haar tegen een bed aan leunen. Zijn blik even naar Ephony en gaf haar een knikje. Van over zijn schouder keek hij naar Wren, een goede vriendin van Nina. Hij keek even ontzet naar hoe ze er uitzag. Zowat blauw als haar haar. Potver was dit ook werk van die klootzak. Als hij er bij was geweest had hij Savador aangevallen, zonder dat hij wist wat er was gebeurt in het kantoor. Dan was hij hem toen al naar zijn nek gevlogen. Mitsu keek naar Wren die wat vroeg aan Nina. Mitsu had de neiging om antwoord te geven maar hij besloot om wijselijk achter Nina te staan en mocht ze het nodig hebben haar opvangen. Hij keek echter lichtelijk afwezig opzij. Hoorde wel alles. Hij zou Nina de kans geven om het te vertellen. En mocht het haar niet lukken, dan deed Mitsu wel bijspringen.

- Sorry als Mitsu totaal ongewenst is op dit vrouwelijk theekransje, ik hoor het wel als hij niet welkom is en ik zal dan wel mijn post verwijderen ^^ -

Ondanks de bemoedigende woorden van de dokter - waarvan ze de naam nog steeds niet had opgevangen - bleef het gevoel. Het gevoel van schuld, schuldig zijn over iets waarvan ze ergens gewoon wist dat ze er niet verantwoordelijk voor was. Maar Savador.. hij was de gene van wie zij hield. Zij was de gene die raar werd aangekeken als ze vertelde met grote overtuiging en pure waarheid in haar ogen dat hij eigenlijk echt niet zo was zoals hij zich altijd voordeed met zijn norse houding. Zij was de gene geweest, van alle mensen in het lokaal, die hem niet had kunnen tegenhouden terwijl zij als enige dat kon doen. Ook zij was verstijfd geweest, en nu, omdat zij hem niet tegen had kunnen houden, lag Wren hier. Ze was blij dat de vrouw in de witte jas zich op Wren richtte, zodat Ephony haar blik naar beneden gericht kon houden en zich onzichtbaar wilde maken in het hoekje naast het bed. Wilde weg kruipen in de schaduwen om daar haar rood wordende gezicht te verbergen. De schaamte en het schuldgevoel richting Wren van de daden van Savador, de schaamte en het schuldgevoel die het haarzelf bracht mee te nemen en zoals altijd in haar eentje te verwerken. Zo open als ze was in vrolijkheid en met het schenken van liefde, hoe gesloten ze was zodra het allemaal omkeerde. Wilde niemand opzadelen met haar problemen, leefde liever in stilte dan al haar problemen op iemands schoot te werpen. Alleen haar ogen schoten hierbij ook tussen de hangende blonde lokken van haar pony toen de deur zich opende en Nina binnen stapte. Aan haar houding, die ze in de korte tijd zag, wist ze dat het niet helemaal goed zat. Het eerste en het laatste wat bij Ephony in haar gedachten schoot was dat ze nog van streek was van de gebeurtenis in de klas. Ze gaf haar groot gelijk, als Savador zoiets bij Myst had gedaan had Ephony twee weken niet geslapen. Niets bewoog bij haar, haar handen voor zich op elkaar gelegd in een haast nederige houding. Nina nam plaats naast haar vriendin, sprak tegen haar. Sprak woorden die haar zelf staken, maar waarvan ze wist dat ze ze ook had gesproken als het Savador niet was geweest die het gedaan had. Pas toen ze haar eigen naam hoorde schoot haar hoofd haast geschrokken op en staarde haar doffe blik in die van Nina. 'Het is al goed,' er was iets gebeurd. Er was meer gebeurd, want Savador had niets gedaan toen Nina hem verrot had geslagen en getrapt. Hij was langs gelopen toen ze in de gang hadden gezeten, Nina bevolen om naar zijn kantoor te komen voor waarschijnlijk strafwerk. Onredelijk, maar ze had moeten komen. Pas toen vielen haar ogen op Mitsu, verwijdde deze bij de vage herkenning van de jongen. Enkel schoten haar gedachtes even terug naar de gymzaal, de lopende bomen die het parkoer van de jongen opruimde. De vriendelijke houding waarbij Ephony nog lichtelijk had tergedeinst, net nieuw op de grote onbekende school. Daarna had ze de jongen nooit meer werkelijk gezien, enkel af en toe in de gangen voorbij zien lopen met vrienden. Wren had Nina de vraag gesteld waarbij Ephony het antwoord eigenlijk niet wilde horen. Maar haar ogen bleven haast verbaasd op Mitsu hangen, maar deze leek meer geïnteresseerd te zijn in voornamelijk Nina. Beschaamt, toen ze merkte dat ze bijna begon te staren, sloeg ze haar blik neer en wilde het liefst weg lopen. We lopen van het antwoord van Nina, wilde het niet horen wat Savador in zijn woeste bui misschien had gedaan. Hij was moeilijk terug te dwingen over de grens, het was moeilijk hem weer te kalmeren zodra hij de omslag had gemaakt. Ze wist het zelf, ze voelde nog het vlammende zwaard langs haar huid zoeven. Voelde nog de angst in haar botten als ze aan het moment dacht met Savador en Deshas. De angst die toen door haar heen gegolfd had, kon ze goed indenken bij elke andere leerling die op zo'n moment in Savador buurt was. Ze wist zelf niet eens meer wat ze moest doen. Ze wist dat, als ze naar hem toe zou gaan en hem zou confronteren met zijn gedrag dat die pijnlijke blik in zijn ogen zou verschijnen. Maar als ze niet met hem zou praten, dan kon ze het op haar hart drukken dat ze hem amper nog zou aankijken uit onwetendheid. Voor haar spande haar handen in haar innerlijke strijd; weg lopen of blijven luisteren. Naar Savador of niet. Hen overtuigen dat er een reden zat achter Savadors gedrag, hen laten inzien dat als dat uitdagen bij hem geen goed idee was. Dat ze zo'n uitbarsting zelf hadden uitgelokt. Of gewoon de zwijgzaamheid zelve blijven en zich overal buiten houden. Achter haar blonde lokken bleef ze als de dood zwijgen, terug getrokken met protesterende spieren en gedachtes.

ZOoo, kunnen jullie vast niets mee 8D. Innerlijke strijd der Ephony's

Haar blik was vooral op Wren gericht. Op Wren en alleen Wren. Nina was vol medelijden met het kind, dat ze haar eigen even vergat. Hoe ze daar lag, onder die laag dekens, naast de open haard. Haar handen hadden die van Wren omsloten en zachtjes probeerde ze met haar magie Wren wat op te warmen. Nina glimlachte zwakjes bij het horen van Wrens stem. Zo kwetsbaar zag ze er uit. Waardoor ze nog opgefokter raakte over Savador. Wrens woorden haast negerend. Ze wilde er alleen voor zorgen dat Wren uit de buurt bleef. Voor het geval dat hij het ook nog eens bij haar flikte. En Nina wist dat ze vroeger nooit de makkelijkste was, en dat ze een kind had was volkomen haar schuld geweest, als ze niet zo dronken en stoned was geweest, maar dat betekende niet dat je gelijk er van uit mocht gaan dat zij een hoer was. Dat ze zomaar met iedereen het bed in zou duiken voor een pleziertje, integendeel! Nina zuchtte even. Ze wendde zicht tot Ephony om zich te verontschuldigen. Ze had te doen met die meid. Volgens haar was het niet makkelijk om om te gaan met een vader als Savador, al zal hij misschien wel iets anders zijn dan, Nina kon het zich niet eens indenken. Haar ogen richtte weer op Wren. Nina zuchtte even. Had inmiddels totaal geen idee dat Mitsu er bij was gekomen. Even keek ze neer op de schrammen op haar arm, de arm die door de deur heen was gekomen. Verdomde man ook! Ergens in haar ogen was de woede te zien. De woede jegens Savador. Maar tegelijkertijd ook angst. Angst om het nog eens mee te maken. Die man hoorde in een gesticht thuis. Niet als hoofdmeester op een school. "Oh, niet echt veel.. We hebben een beetje ruzie gehad, thats all. En toen heb ik mijn arm door de deur heen geramd." Zei ze zachtjes, haar ogen naar haar geschaafde arm gericht. Haar ogen haast vochtig bij het idee wat er echt was gebeurd. Zachtjes wreef ze over de hand van Wren. "Maar dat doet er niet toe, hoe is het nu bij jou?" Een klein glimlachje verscheen om haar lippen. Hopelijk zou het genoeg verbergen, genoeg om Wren niet door te laten vragen. Wat er daadwerkelijk was gebeurd was al erg genoeg. Er nog eens over praten maakte het alleen maar erger. En daarbij, om Ephony het nou te laten horen.. Daar zou dat kind ook niet vrolijker van worden.

EDIT: Heb hem wat aangepast!

Mitsu zat nog steeds op het ziekenhuis bed vlak achter de twee, Nina en Ephony en keek naar Wren. Nina zou haar woorden wel doen. Tenminste dat verwachtte hij. Hij zag haar het afdoen met een paar woorden. Hij zuchtte even zacht maar hoorbaar. Hij kuchtte kort alsof ze wat vergat te vertellen. "Als je dat een ruzie noemt dan wil ik niet weten wat hij doet als hij doet wat hij nu heeft geflikt, Nina..." sprak zijn stem kalm maar serieus. Mitsu's blik ging even naar Wren. "Savador heeft Nina zowat het bed in gedwongen. Toen ze dat weigerde wilde hij haar er letterlijk intrekken. Hij kleineerde haar met woorden die absoluut niet kunnen. Ik vind het niet meer dan terecht dat Nina hem alleen maar nog meer haat dan ze al deed...." klonk zijn stem ergelijk en serieus. Niet wetend dat hij Nina hiermee zou kunnen laten schrikken. Hij keek even naar Ephony. Hij had het idee dat ze dit liever niet had gehoord maar hij vond dat dit niet achter gehouden moest worden. Hij keek zuchtend opzij. "Ik wil niet weten wat Savador had gedaan als ik niet zorgelijk naar zijn kantoor was gegaan om haar op te wachtten..." sprak hij. "Mijn reactie was misschien wat hevig maar ik vond dat de snede is zijn schouder zijn verdiende loon was..." sprak hij zwijgend maar bars. Niet veel zouden hem op andere gedachten brengen. Zijn blik werd even getrokken naar Ephony. Ze was stil. Hij kende haar als een opgewekte dame. Tenminste hij wist niet meer waar hij haar van kende. Zijn ogen sloten zich. Herriner je het herinner je het. Potver! Die vloek had veel gaten in zijn geheugen achtergelaten. Haar verbazing over de lopende bomen die in de gymzaal liepen was hem echt niet van zijn geheugen gegaan. Niet lang tenminste. Hij glimlachte. Dus dat was zij. Ephony. Hij had haar niet zo veel meer gezien. Misschien kort op de gang met een knikje als begroeting en hun lessen kruiste ook niet enorm veel. Spijtig want hij zou haar als een goede vriendin kunnen zien. Het probleem was simpelweg dat ze weinig tijd hadden om hun band te versterken. Het opgewekte dametje dat momenteel zowat de dochter van Savador was. Bloedverwant of niet. Die twee hadden een hechte band. Hij had geen hekel aan haar maar aan Savador en dat stond zijn aardige gedrag niet in de weg. Mitsu glimlachte en keek naar Ephony. Ze leek zichzelf wel een schuldgevoel aan te praten zonder dat hun het doorhadden. Maar dat liet Mitsu niet gebeuren. Langzaam gleed zijn hand op haar schouder. "Hey kom op..." sprak hij bemoedigend. Hij liet Nina en Wren voor wat het was, zijn werk zat er op. Nina moest geen dingen verzwijgen die op langere termijn je kunnen breken. Zijn hand gleed onder haar kin en dwong haar zijn richting in te kijken. "Zo kan hij wel weer, Ephony. Jij hebt hier totaal geen schuld aan. Hoe goed jou band met Savador ook is. En al kon je hem tegen houden. Het is toch gebeurt. En ik wil nu dat je stopt met dat sobben over dingen die gebeurt zijn waar jij absoluut geen fout bij hebt..." sprak hij met een krachtige maar vriendelijke stem. "Ik wil die opgewekte vrolijke dame zien die ik in de gymzaal heb ontmoet..." sprak hij kalmpjes. "Je bent net als ons nog lang niet volwassen en je kunt geen last dragen wat Savador heeft gedaan. Lach, schreeuw en juich. Maar ga niet schuldig voelen over iets waar jij niets aan kon doen..." sprak hij terwijl zijn blik strak op haar stond maar wel warm. Hij glimlachte en aaide kort over haar bol. "Kop op, ik ben niet boos op je wat Savador bij Wren en Nina heeft gedaan, want dat was niet jou schuld..." sprak hij. "En nu wil ik een glimlach zien anders pak ik plakband en dan plak ik die mondhoeken omhoog..." sprak hij met de laatste woorden plagend. Zijn blik ging toen weer naar Nina. Hij vond dat hij Ephony voldoende toegesproken had. Hij wist niet hoe ze er op zou reageren maar dat zou ongetwijfeld nog wel komen.

- Ephooo! Pas er op, er is iets gewijzigd in mijn post dus lees hem eventjes opnieuw duwr. -

Mitsu was ondertussen achter Nina komen staan, maar daar lette Wren niet op. Haar aandacht ging ook niet uit naar Ephony, die zielig in een hoekje zat. Vanuit haar liggende positie was het al lastig genoeg om mensen fatsoenlijk aan te kijken. Ook de vriendelijke arts was verdwenen, of niet dichtbij genoeg om te zien. Mitsu zei helemaal niets, wat op zich wel fijn was; zo bleef de heerlijke stilte in de ziekenzaal tenminste gehandhaafd. En die was heerlijk. Het ijswater had een enorme druk op haar gelegd, het voelde nu in ieder geval alsof haar hoofd uit elkaar zou barsten. En nee, dat was niet positief. Wren wurmde zichzelf nog wat dieper onder de aangenaam warme dekens zonder haar handen tussen die van Nina vandaan te trekken. Het meisje dat de Vuurmagie wél fatsoenlijk beheerste was goed op weg om in ieder geval dit deel van haar ledematen op te warmen. Ze richtte met moeite haar aandacht op Nina om te horen wat haar verhaal was, maar het was niet erg indrukwekkend, als ze Nina mocht geloven. Ruzie gehad, door de deur geramd. Wren fronste lichtjes en zag - doordat ze Nina recht aankeek - dat er iets in de blik van het meisje veranderde. Daarna veranderde ze snel van onderwerp en vroeg hoe het met haar was. Wren zei nog even niets, probeerde te beslissen of ze het stilzwijgen van Nina moest accepteren of door moest vragen. De knoop werd echter snel doorgehakt door Mitsu; rustig en rationeel vertelde hij wat er gebeurd was. Iets minder rustig en rationeel nam Wren het op; haar ogen werden groot toen hij vertelde. Haar blik bewoog van Mitsu naar Nina en ze voelde woede opborrelen, die sterker was, vele malen sterker en vuriger dan de angst die ze voor de man voelde. 'WAT?!' Wren deed een poging overeind te schieten, maar het mislukte in een verkramping bij haar middenrif waardoor ze weer terugviel op het bed. Hij had Nina naar het bed gedwongen, haar gekleineerd. 'Vieze, dronken..' begon Wren te sissen, een manier zoekend om zo snel mogelijk haar woede af te reageren. Mitsu liep ondertussen naar Ephony, terwijl Wren een paar keer hoestte en probeerde woorden te vinden om uit te drukken hoe Savador te ver was gegaan. 'Walgelijke klootzak! Nina, dat is gewoon.. De komende lessen gaan we spijbelen of wat dan ook, maar voorlopig komt hij niet meer in je buurt!' Het voornemen van 'rust nemen' was voor Wren totaal verdwenen. 'Hij is echt te ver gegaan!' Wren was even vergeten dat ze zelf zowat verzopen was, dat kon haar nu even niet schelen. Hij had Nina verdomme aangerand, die dronken rotzak. Hoe kon hij, dat was gewoon.. goor. Ja, ze had verwacht dat hij gemeen was, vals en snel kwaad, maar dit.. Dit was echt te vies. Wren keek nu bezorgd naar Nina's arm. 'Moet je daar niet wat aan laten doen?'

Nina had gedaan alsof er niks was. Alsof er geen drol was gebeurt dan dat er zou kunnen gebeuren. Maar niets was minder waar. Nina merkte dat Wren wel beter wist. Dat zag ze, dat voelde ze. Maar Wren hield haar mond. Een kuchje achter haar haalde haar uit de droom dat er niks zou zijn gebeurd. Geschrokken keek Nina achter zich; Mitsu. Waar kwam hij ineens vandaan? Ze had hem nog gedag gezegd, hij wás weggelopen. Verdomme. Daar ging hij dan. Hij zou het wel eens vertellen, dat wist ze. Ze kon er haast bij aftellen.. 3.. 2... 1... "Als je dat een ruzie noemt dan wil ik niet weten wat hij doet als hij doet wat hij nu heeft geflikt, Nina..." BAM daar was hij dan. Verdomme. Ze wilde er gewoon even niet aan denken. En daarbij, Wren moest rust houden! Nina's blik ging naar beneden, net als haar hoofd. De git zwarte lokken hingen jammerend langs haar hoofd, die nu veilig verborgen was onder dat zwarte gordijn. "Savador heeft Nina zowat het bed in gedwongen. Toen ze dat weigerde wilde hij haar er letterlijk intrekken. Hij kleineerde haar met woorden die absoluut niet kunnen. Ik vind het niet meer dan terecht dat Nina hem alleen maar nog meer haat dan ze al deed.... Ik wil niet weten wat Savador had gedaan als ik niet zorgelijk naar zijn kantoor was gegaan om haar op te wachtten..." Waarom moest hij het eruit gooien, waarom deed hij dat. Ze zei het niks voor niks. Ze wilde er gewoon niet aan denken. Ze wilde er zijn voor Wren, en niet dat Wren er moest zijn voor haar. Nina's ogen schoten naar die van Wren en haar uitbarsting. Nina knikte voorzichtig. En Mitsu kreeg het nog wel een keer te horen. "Hij dacht dat ik hem wel een pleziertje kon geven, aangezien hij me voor een hoer aanziet." Zei ze zachtjes tegen Wren. "Hij had me tegen de muur aan geduwd, de deur op slot gedaan, zodat ik niet kon ontsnappen. En toen het me lukte bonkte ik mijn arm door de deur heen en kwam Mitsu binnen stormen." Nina's stem werd steeds een beetje zachter. "Hij probeerde.. wilde... dat ding... en..." Hakkelde Nina waarna er een kleine traan over haar wang biggelde. Woest wreef ze hem weg. 'Moet je daar niet wat aan laten doen?' Nina haalde haar schouder op. "Eerst moet jij weer de oude zijn.." Zei ze zachtjes. Ze keek even achterom naar Mitsu die, blijkbaar een gezellig onderonsje had met Ephony.. Nina draaide zich weer om, stond op en sloeg haar armen om Wren, nog steeds warmte afgevend. "Ik ben nog nooit, nooit zo bang geweest." fluisterde Nina in haar oor. "Zelfs Mitsu beangstigde me. Je had hem moeten zien, compleet doorgedraaid.." Nina ging weer recht zitten. "En ineens, bam, zo een zwaard in.. in... in zíjn schouder. En dat bloed.. dat bloed... Ik kan helemaal niet tegen bloed.. En toen die vrouw.. Helemaal wit. De rust overspoelde me." Nina snapte er werkelijk geen bal van. Ze was totaal in de war van alles wat er gebeurde. Maar hier naast haar vriendin.. en vriend, voelde ze zich goed, voelde ze zich thuis. Er kon haar hier en nu niks gebeuren.

Ruzie met Savador die andere hadden was niets geks meer in haar oren. En ze was zelfs al zo ver om zich er weinig nog van slag af te worden. Maar telkens weer wilde ze geen details weten, wilde ze niets horen over wat hij nou precies gedaan had. Misschien was dit egoïstisch, maar ze had de energie opgegeven om mensen duidelijk te maken hoe hij nou werkelijk in elkaar zat. En als mensen dat niet wilde begrijpen, wilde zij ook niets van die kant van hem afweten van andere. Wilde niet haar beeld wat ze van hem had laten beschadigen, aan hem beginnen te twijfelen of maar de gedachte te hebben dat de aardigheid die zij ontving niets anders was dan een leugen. Eerst leken de woorden van Mitsu niet zo indringend, en haar ineengetrokken houding bleef standhouden in het hoekje naast het bed. Voelde zich niet thuis in dit plaatje, maar had ergens het lef niet om weg te lopen. Haar ogen neergeslagen, haar gezicht proberen te verbergen achter haar blonde lokken die over haar schouders naar voren vielen. Onzichtbaar sloot er plots een ijskoude vuist rond haar hart zodra Mitsu verder sprak, verwijdde haar ogen zich achter haar blonde strengen haar en verloren haar spieren de mogelijkheid tot bewegen. De vuist trok zich aan, kneep haar hart samen totdat de pijn in haar borst de overhand nam. Waar hadden ze het over. Hadden ze het hier nog wel over het zelfde persoon? Haar ademhaling was gestopt, haar verwijdde ogen begonnen te tranen door het gebrek aan knipperen. Mitsu ging door, genadeloos alsof ze het over koetjes en kalfjes hadden. Hoe kon hij dit zeggen. Niet over Savador, hoe kon hij zoiets verzinnen. Dit kon niet waar zijn, hoe... Haar gedachtes draaide door, kon de waarheid niet meer terug vinden in de flitsen die langs schoten voor haar ogen. Zelfs Wren geloofde de jongen zijn woorden, maar iets in Ephony schreeuwde tegen. Riep, krijste, schreeuwde woest dat dit leugens waren. Hoe kon Safke zoiets doen, hoe kon de liefelijk glimlachende man die zich zelfs soms als een kleine ondeugende jongen kon gedragen zodra hij over zijn eigenlijke liefde sprak zoiets doen. Hoe konden ze zulke woorden spreken over de man waarvan zij hield, de man die een lange tijd geleden als vaderfiguur had gediend en een speciaal plekje in haar hart had ingenomen. Plots brak een stem haar, trok haar terug in de bewoonde wereld. Een bemoedigende stem, maar alles wat ze enkel hoorde was het gesis van leugens. Zijn bemoedigende woorden dat ze er niets aan kon doen. Het was waar. Zij had er niets aan kunnen doen, zíj waren de schuldigen. Zij waren de gene die hem tot het uiterste hadden gedwongen, hem over de grens hebben laten springen en dan verbaasd zijn dat hij zulke woede uitbarstingen kreeg. Haar ogen bleven neergeslagen, een schaduw over haar gezicht door haar overhangende pony. Geen spier in haar lichaam bewoog, haar ogen nog amper geknipperd waarbij de tranen nu over haar wangen liepen. Angst, woede en pijn weerspiegelde de druppels vocht die naar de grond vielen. Bij de hand op haar hoofd knepen haar handen voor zich samen, kneep ze haar eigen vingers haast fijn waarbij ze wit uitsloegen door het gebrek aan doorbloeding. 'Blijf van me af,' haar snikken plotseling hoorbaar, haar schouders krampachtig naar voren gehangen, haar gehele lichaam in een gepijnigde houding in elkaar gedoken terwijl ze nog tegenover Mitsu stond. Met een ruk tilde ze haar hoofd op, sloeg met haar hand die van hem weg en zette een stap naar achter. Alles in een snelle waas van acties, haar spieren die in een reflex bewogen. 'HOE DURVEN JULLIE HEM ALLE SCHULD TE GEVEN,' in een panische woede en verdriet schreeuwde ze de woorden in zijn gezicht. Haar wilde blik, gepijnigd, schoot door naar de meiden op het bed. Haar geest verduistert, vertroebelt waarbij ze niet meer wist wat ze moest geloven. 'HOE DURVEN JULLIE GEEN VERANTWOORDELIJKHEID TE NEMEN!' in een overslaande stem kwam er een snik achter haar woorden, liep ze achteruit weg bij het drietal mensen. 'Jullie vinden het gek dat hij uit zijn slof schiet als jullie je zo gedragen. Zijn verbaasd en angstig als hij doordraait door jullie eigen schuld. Jullie eigen uitdagingen, gepest,' het laatste woord spuwde ze uit, verachte de klanken ervan alleen al. De bittere tranen rolde over haar wangen. 'Dan zijn jullie verbaasd dat iemand breekt, iemand knapt onder dat provoceren van hem met jullie woorden en daden. Jullie zijn deze school niet eens waardig,' haar lichaam stond weer stil, haar armen naast zich krampachtig gestrekt en haar handen tot vuisten gebald. Haar gezicht nat van de tranen, haar ongelovige blik op het groepje gericht. 'Bekritiseer pas mensen als je zelf perfect ben. Eerder heb je het recht niet zo over iemand te spreken,' met een ruk draaide ze zich om. Ze wist dat zijn daden te ver waren gegaan, maar hun houding tegenover hem was alles behalve eerlijk. Was alles behalve rechtvaardig, en dan haalde ze het in hun hoofd iemand zo te behandelen en dan te verbaasd zijn. Hoe langer ze met mensen om ging, hoe meer ze de mensheid ging verachten.

Mitsu had de woorden makkelijk uitgesproken. Het was ook voor hem moeilijk te geloven maar het was eenmaal zo en hij vond dat Nina dit alles behalve moest verbergen. Hij had Wren zien worstelen. Hij zag zichzelf terug in die woede. Worstelend om Savador niet een kopje kleiner te maken. Hij had Ephony bemoedigend toegesproken. Hij wilde haar opbeuren maar ergens bleef haar houding gebroken. Tot de slapende vulkaan wakker werd. Mitsu zijn ogen werden groot toen zijn handen werden weggeslagen en Ephony zei dat hij van haar af moest blijven. Mitsu zijn ogen verwijdde zich toen Ephony een uitbarsting kreeg. Hij sloot zijn ogen in een verwrongen blik. Hij beet zijn kaken furieus op elkaar. Hoorde zijn woede weer sissen in zichzelf. Hij moest haar onderbreken. Hij kon het niet weerhouden. Wat ze zei was niet waar. Mitsu zeeg neer op het bed om zijn woede te doven maar het lukte niet. Hij stond op en keek strak naar Ephony. "Ephony!..." bulderde zijn stem harder dan dat hij zelf bedoeld had. "WORD EENS WAKKER!..." jelde hij terug. "WIJ GEVEN SAVADOR NIET ALLE SCHULD." sprak hij laaiend. "SAVADOR IS MISSCHIEN WEL EEN VADERFIGUUR VOOR JE EN HIJ KAN AARDIG ZIJN TEGEN JOU. MAAR HIJ HEEFT EEN ANDERE KANT. EEN KANT DIE IEDEREEN DIE OOK MAAR IETS DOET HEM VERAFSCHUWD. WIJ ZIJN NIET DEGENE DIE SAVADOR BESCHULDIGEN. DIE MAN BESCHULDIGD ONS..." sprak hij. "EN IK VIND NET ZOALS JOU OOK DAT NINA VERANTWOORDELIJKHEID MOET DRAGEN VOOR HAAR DADEN. EEN LERAAR IN ZIJN KRUIS TRAPPEN BLIJFT RESPECTLOOS. MAAR IK VIND NIET DAT ZE MOET BOETEN DOOR HEM TE PLEZIEREN IN HET BED. DAT GAAT GEWOON TE VER. STRAFREGELS, OKEY! CORVEE, MIJ PART! MAAR OM HAAR TE DWINGEN LETTERLIJK BLOOT TE STELLEN AAN HEM. DENK EENS NA! VIND JIJ DAT OOK NIET TE VER GAAN...DEGENE DIE ENIGZINS WAT VERANTWOORDELIJKHEID MOET TONEN VOOR ZIJN DADEN IS SAVADOR. en niemand anders." sprak hij. Zijn armen zwierde af en toe krachtig opzij om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij vond dat Ephony ergens gelijk had maar hij nam het in dit opzicht eerder op voor Nina. "Ik weet dat ieder persoon een goede kant heeft!..." sprak hij nog met verheven stem. "Maar hij laat die goede kant van hem niet aan ons zien, niet aan de leerlingen. Alleen jij kent die goede kant, waar jij zoveel over praat, Ephony. Alleen jij! En enkele andere personen. Maar het merendeel kent hem als een oude man die woedeuitbarstingen heeft en niemand weet te warderen zoals hij is..." sprak hij. Het laatste steeds rustiger. Haar woorden die volgden deden hem zijn tanden krassen. "Ephony! Degene die het meeste mensen bekritiseerd is Savador, hij is net zo perfect als ieder ander mens. Totaal niet!" sprak Mitsu licht woedend. Zijn ogen sloten zich en zijn handen stopte hij in zijn zak. Zijn teken was opnieuw gaan gloeien. Maar hij wist zichzelf dit keer in de hand te houden. Al had hij de neiging om Ephony met haar handen naast haar hoofd tegen de muur aan te drukken en eens duidelijk te maken hoe Savador werkelijk was in plaats van hoe zij hem zag. De woede die hem soms ongecontroleerd bezit van hem nam was lichtelijk van de toestand van thuis maar ook van het onbegrip. Hij zweeg en liep toen naar Nina. Leunde op het bed en wendde zijn blik af van Ephony. "Kan ik jullie nog ergens mee helpen, dames..." sprak hij toen kalm. Het teken bij zijn oog was weer gedooft en zijn blik was weer kalm alsof de uitbarsting nooit had plaats gevonden.

De woorden die Nina sprak waren alleen voor Wren te horen. Misschien dat Ephony er net vlagen van op, maar Nina probeerde de informatie te sparen voor Ephony. Helaas had Mitsu er daarvoor al iets te veel vrij gegeven. Terwijl hij zijn aandacht had gericht had op Ephony, had Nina dat op Wren. Geschrokken draaide Nina zich dan ook om bij de uitbarsting van Ephony. Met een ruk draaide ze zich om een staarde Ephony aan. De woorden die er haast uitgespuwd werden. Daarna keek ze naar Mitsu die er op in ging. "Ephony, ik ben echt niet minder schuldig als Savador. Ik wéét dat ik er ook mijn steentje bij draag. Maar dat geeft hem niet de reden om mij in het bed proberen te krijgen." Nina's stem vol kalmte. "En nee, ik vind het niet gek of verbazend wekkend als hij uit zijn slof schiet, ik zorg er zelf voor! Wat mij beangstigd is de man die daarnet voor mij stond, mij in zijn bed probeerde te krijgen om zijn frustraties weg te nemen.." De woorden leken uit Ephony haar mond te komen. Net als de harde woorden van Mitsu. "Ik ben verre weg van perfect Ephony, maar niemand is perfect. Ik niet, Wren niet, Mitsu niet, jij niet en ook Savador niet, Niemand niet! Het verschil is alleen dat jij Savador als perfect ziet, net zo als ik Mitsu." Nina draaide zich weer om zodra Ephony de kamer was uitgestampt. Ze schudde even haar hoofd. Ze keek naar Mitsu. "Wij lusten denk ik wel wat te drinken, niet waar Wren?" Nina glimlachte even naar haar vriendin terwijl ze weer zachtjes over de rug van haar hand wreef.

-- Wheeee... hij mocht eigenlijk wel langer.. VEEL LANGER!!!
-- GRRRRRRR *kijkt boos*

Wren keek nog steeds geschokt naar Nina, kon haast niet geloven dat dát gebeurd was. Dat Savador daar werkelijk toe in staat was. En dat Nina daar slachtoffer van geworden was. Haar vriendin zat voorovergebogen, dicht bij Wren in de buurt, en zag er echt .. geraakt uit. Wren moest moeite doen om zich niet te laten overspoelen door woede; eerst moest ze haar aandacht op Nina richten, zij verdiende het het meest. Door de woede en de radeloosheid die door haar heen pulseerden kon ze de pijn in haar gezicht en van haar polsen gemakkelijk vergeten en zich concentreren op belangrijker dingen. Ze zag er zo.. onzeker uit. En toch plaatste ze haar vriendin voor haar eigen zorgen. Dat ontroerde Wen enigszins; ergens had ze nooit verwacht dat dit meisje echt om haar zou gaan geven toen ze haar het eerst zag. Toen praatten ze met elkaar omdat het niet anders kon, spanden ze samen omdat ze allebei Savador haatten. En nu? Nu gaven ze om elkaar zoals vriendinnen dat behoorden te doen. Had SSA toch meer gebracht dan ze had durven hopen.. Daarom beantwoordde ze Nina's omhelzing, waarin ze geborgenheid kon vinden, die ze ooit bij haar vader gevonden had. "Ik ben nog nooit, nooit zo bang geweest." zei Nina. Wren drukte haar alleen nog maar wat dichter tegen zich aan en wist niet wat te zeggen. Een zwaard? Mitsu helemaal boos? Ze durfde er gewoon niet naar te vragen en luisterde alleen maar naar het verwarde verhaal. Ze was te moe om nog meer te gaan schreeuwen, haar hoofd bonsde onaangenaam maar ze probeerde het te negeren. Tot een schreeuw - of eigenlijk meer geschreeuw - haar verstoorde. Haar langzaam gesloten ogen vlogen weer open toen Ephony het niet meer hield en een totale tirade afstak over Savador. Hun schuld? Wat nou?! Die man had het er zelf naar gemaakt! Wren kon niet geloven dat dit meisje zo.. misleidt was, zo dol op die walgelijke vent dat ze hem beschermde zelfs als hij onvergeeflijke dingen gedaan had. Mitsu vond dat overduidelijk ook, nog meer geschreeuw was het antwoord op Ephony die woedend wegbeende nadat ook Nina haar zegje gedaan had. Wren had de hele tijd gezwegen, de pijn in haar hoofd zoveel mogelijk negerend en bang vanwege al het geschreeuw, vanwege de botsende meningen en verwrongen denkbeelden. Daarom knikte ze maar toen Nina dat voorstelde. 'Ja, dat kan ik wel gebruiken.. Misschien val ik dan wel eens in slaap,' merkte ze op. Slaap, ja dat kreeg ze ook al niet. [I.v.m. verhaallijn xD] Maar ja.. ze wilde rusten en nu iedereen zo opgefokt deed voelde ze zich helemaal moe.

- Flut D: -

Mitsu had de neiging gehad om Ephony wakker te slaan uit de droom. Haar ogen letterlijk te open maar alles wat hij kon was tegen haar schreeuwen. Alles wat hij tegen haar had gedaan was zo kalm mogelijk blijven. Hij wilde niet nogmaals zijn beheersing verliezen. Alles liep samen en kwam in een wervelwind. Het begon met de brief aan zijn moeder. Het was nog geen herfstvakantie dus hij kon nog niet naar haar toe. Hij probeerde na de aanvaring op de etage met Nick, Azure en Nina zichzelf overeind te houden en staande te houden maar zijn emoties gingen als een orkaan door een dorpje en liet een spoor aan verwoesting na. En het liet Mitsu in een angst dat die orkaan de kern zou bereiken. Namelijk zijn liefde voor Nina en die totaal zou vernietigen. De band die hij had met haar totaal zou scheuren, breken en kapot maken. Mitsu hield zijn handen in zijn zakken en hield zijn rug naar Ephony toen ze de ruimte uitstampte. Hij kneep zijn ogen lichtjes samen en haalde diep adem. Kalmeer! Kalmeer!...schreeuwde hij zichzelf toe in gedachten. Nina had er meer baad bij als hij kalm bleef dan wanneer hij zo schreeuwde. En hij wist niet hoe Wren er aan toe was maar ongetwijfeld dat Wren er ook baad bij had. Hij zuchtte even en draaide zich langzaam om met een kalme blik. Voorzover hij zich kalm voelde tenminste. "Wat te drinken...." sprak hij herhalend en lichtelijk afwezig. Hij knikte en bewoog uit hun richting. Het kantoortje van de zuster liep hij in. Vroeg rustig naar waar hij wat te drinken kon halen. Zwijgzaam liep hij naar een kastje en had met de toestemming van de zuster wat drinken ingeschonken. Zwijgzaam liep hij met het drinken richting de twee. Hij had drie glazen in totaal. Hij pakte zijn glas en zette de twee vlak bij Nina en Wren. Hij ging op een stoel zitten en keek naar Wren. Kort naar Nina. Zwijgzaam dronk hij uit zijn glas en liet hem toen rusten tussen zijn benen. Hij keek er zwijgzaam naar. Hoe hij zich had gedragen? Ongewoon voor zijn doen. En de kern leek steeds dichter in zicht te komen. Alsof je de aarde aan het afpellen was en de kern er onder leed. Mitsu dronk zijn glas leeg en zette hem neer. "Nina..." sprak zijn stem licht trillend en serieus. "Heb je liever dat ik blijf, of zeg je dat ik beter kan gaan." sprak hij en stond op. Hij keek naar Wren. Als het Wren en Nina goed deed dat hij bleef dan zou hij ongetwijfeld blijven. Maar hadden ze liever dat hij ging was hij binnen nu en enkele seconden weg. Beiden vond hij geen probleem. Hij kon zichzelf gaan kalmeren op de etage. Maar hij vond ook dat hij verplicht was deze twee hier te steunen. Al voelde hij zich nu als een derde wiel aan de kar dan dat hij echt nodig was.

- =3 DAMES beter flut dan helemaal niet posten =3 -