.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het was alweer een paar dagen geleden sinds hij met de shuttle - en Uda - terug was gekomen op de school. De leerlingen waren teleurgesteld, de weinige mensen die hem liefhadden opgelucht en het leven ging door zoals het hoorde. Hoewel hij met zijn hoofd nog vaak bij de gebeurtenissen van een kleine tijd geleden zat, had Savador het wijze besluit genomen dat in het verleden leven niet de juiste keuze was. Het was gebeurd, en dat was dat. Nu spendeerde hij hele dagen in bed, vergezeld door Uda's bloedirritante aanwezigheid en haar zoon Thamias die de meeste tijd in alle talen zweeg en onder de lange lokken van zijn pony alles in het oog hield. Zijn brose rug voelde iedere dag een beetje beter aan, als een bot dat daadwerkelijk de tijd moest nemen om terug te groeien, en ook de pijn leek hoe langer het geleden leek sinds de operatie in het Shadraanse ziekenhuis beetje bij beetje te bezinken. Het zou even duren zoals de hoofddokter gezegd had, maar hij zou langzaam maar zeker weer terug op het juiste pad komen. De rest van de dagen had Uda bij hem aan bed gezeten, hem gevoederd en gewassen, hoewel hij nog altijd liever naar de badkamer ging om zijn onderlichaam zelf onder handen te nemen. Maar naast dat alles lakte ze liever haar lange spitse nagels dan dat ze hem hielp met scheren. Door de lange periodes bedliggen en hele dagen niets doen was de gezichtsbeharing in kleinere maten opgetreden, iets dat hij normaal netjes bijhield op momenten dat het toch al ontzettend langzaam duurde voor het zich liet zien. Met name omdat hij van een familie afstamde waarvan ieder lid slangachtig eigenschappen bezat, en daar was een gladde huid ook onderdeel van. Op zijn kaaklijnen waren kleine haartjes te zien die naar zijn oren toe al lichte bakkebaarden vormden, en op zijn kin leken de zwarte haarpeiltjes zich bijeen gepakt te hebben tot een smal sikje; hij hd eigenlijk wel een scheerbeurt nodig. Normaal gesproken was het hem nooit of te nimmer toegelaten, maar vandaag had hij voor de verandering eens geluk. Uda was naar het toilet - waarschijnlijk om haar halve make-up doos tevoorschijn te halen in de hoop nog iets van haar verschijning te kunnen maken - en Thamias was in de eetzaal voor de lunch. Eigenwijs als hij was had Savador zonder enige twijfels zijn kans gegrepen en had zich met de krukken onder zijn armen vanaf zijn kantoor een weg door de school gebaand, voor de verandering eens een keer gehuld in alledaagsere kleding; een spijkerbroek van zwartgrijzige spijkerstof en een bijpassend donkergrijs shirt met lange mouwen, en dat lichter van kleur was dan zijn broek. Het eerste wat hij in zijn kledingkast was tegengekomen en aangetrokken had. Moeizaam en slenterend, met nog altijd veel pijn en een geur van zeep achterlatend waarmee hij vanmorgen met een vochtig washandje was gewassen. Trappen aflopen was bijna onmogelijk, maar het hield hem absoluut niet weg van verdere plaatsen om te herontdekken. Het voelde als een eeuwigheid sinds hij voor het laatst in verdere delen van de school was geweest. Dikke regendruppels tikten tegen de ruiten, af en toe onderbroken door een klap onweer in de verte. Buiten ging het flink tekeer; naar zijn weten een eerste teken dat het einde van de zomer al gauw naderde. In een lange brede hal die naar buiten leidde liet hij zich licht hijgend met zijn schouder tegen de muur vallen om tegenaan te leunen. Zijn gewrichten en vooral zijn rug begonnen weer met een stekende pijn op te spelen. Hij moest hoognodig even op uitrusten voor hij nog een stap verzette.

Ze had geweten dat het ging regen. Ze had de druk in de lucht gevoeld, de bewegende luchtstromen die de wolken aanbrachten had ze opgemerkt. En ondanks alles was ze naar buiten gegaan me de eerste en beste mantel die ze had kunnen grijpen. Rondgedwaald over het terrein, een kort bezoekje gebracht aan Azule en haar ronde over het gebied van de school gedaan terwijl de dikke druppels op haar neervielen. Haar sneeuwwitte haren, nu doorweekt van de regen, staken af tegen de diep zwarte mantel. Zonder dat ze het had gemerkt had ze de mantel van Savador gegrepen van het haakje, die ze eerder uit zijn kast had gehaald toen ze bij hem weg geslopen was. De mantel leek nu nog donkerder dan normaal, de stof al even door en door nat geregend als haar haar. Het was geen waterdichte mantel, dus het eenvoudige en dunne gewaad eronder vertoonde ook sporen van de regen en plakte tegen haar huid aan. Door en door nat geregend, waarbij de straaltjes uit haar haren over haar gezicht gleden, begaf ze haar weg door de donkere gangen van de school. Het was avond, de leerlingen lagen in hun bed en enkele torsen aan de stenen muren waren ontstoken voor de leraren of late gasten. De mantel, net iets te lang voor haar waardoor de zoom ervan uit voorzorg een paar centimeter boven de grond heen leek te zweven alsof er constant een bewegende laag lucht rond haar speelde, zorgvuldig om haar heen geslagen alsof het iets uit zou maken in dit hondenweer. De zoom leek om haar heen te golven ondanks dat de stof zwaar was van het water. Haar helderen ogen die leken op te lichten in de donkere gang samen met haar haar waren naar de grond gericht. Haar gezicht omlijst met de natte haren, de rest van haar lichaam verborgen onder de zwarte stof liep ze geluidloos door de gang heen. Enkel een onnatuurlijke wind leek de vlammen van de torsen op de muren uit hun serene en bewegingsloze status te halen, toonde aan dat Neara in diepe gedachte verzonken in aanwezigheid was en de constante luchtverplaatsingen rond haar lichaam door de sterke bron van magie niet geheel bij zich hield. Ongevaarlijk, enkel een verstoring voor de vlammetjes aan de muur. De stilte werd voor nu enkel verstoord door de tikkende regen op de hoge ramen, en ergens een sloffend geluid wat haar nog niet opviel. De gangen soms verlicht door het licht van de onweer trokken haar aandacht niet, haar heldere ogen afwezig op de grond voor haar gericht. De afgelopen dagen had ze haar plichten gedaan zoals het hoorde, maar was buiten dat afweziger dan ze behoorde te zijn. In gevecht met zichzelf, twee kanten die in haar streden om een enkel iets. Haar hart en haar hoofd, twee dingen al bijna honderden jaren het bijna nooit eens waren met elkaar. Zelfs nu, nu ze een kleine beproeving had mogen beleven van haar simpele droom, maar te bang was ze geweest om zich hier werkelijk aan vast te grijpen en zichzelf hierin te verdedigen. Ze was niets in zijn leven en handen, zijn keuzes waren al lang geleden gemaakt zoals het ook behoorde te zijn. En weer monde dit alles uit zoals het altijd ging, in een simpele maar kleine herinnering die ze over tientallen jaren enkel als een glimp kon ophalen. Dat hoopte ze tenminste, wilde niet telkens bloot worden gesteld aan de verwarring in zichzelf. Haar voeten hadden haar naar de brede hoofdgang gebracht, waarbij ze haast leek te glijden door het effect van de mantel en de bewegingen van haar voeten en benen enkel zichtbaar was door een lichte opbolling van de mantel bij haar knieën. In haar weinige bezoekjes aan de gangen als er leerlingen waren had ze geprobeerd een glimp op te vangen van het blonde meisje dat Savador als zijn petekind beschouwde. En de momenten dat het haar lukte zag ze het stralende gezicht vol gezondheid en vreugde. Een teken dat het goed ging, tenminste voor zover ze kon voorspellen. Terwijl ze de hoek om gleed vingen haar ooghoeken een kleine beweging waar. Langzaam, terwijl ze nog liep en haar passen ook vertraagde, gleden haar ogen op samen met haar kin. Tussen de natte, kleine lokken sneeuwwit haar vestigde haar blik zich op de man tegen de muur. Haar passen stopte op enkele meters afstand, haar iets verwijdde ogen op Savador gericht en haar gestalte bewegingloos. Ze had hem hier niet verwacht, niet op dit tijdstip en niet nu. Hij behoorde in zijn bed te liggen, te bekomen van zijn operatie en ziekte. Uda behoorde met haar hebberigheid hem te vertroetelen totdat hij er gek van werd, niet hier in de diepe avond rond te dwalen op de gang. Enkele secondes verliepen, en weer zoals vaker voor kwam bleef het masker op haar gezicht weg zodra hij in de buurt kwam. 'Savador,' haar zachte stem leek een tikkeltje verbaasd te klinken. Zodra haar eigen stem haar in de oren kwam leek ze haar lippen weer te sluiten en haar rug te rechten waarna de vriendelijke maar afstandelijke glimlach die ze altijd op haar lippen had in gezelschap te voorschijn te toveren. Te laat, later dan ze had gewild, iets waarvan ze wist dat hij dat door moest hebben. 'Moet jij niet in bed liggen?' weerklonk haar zachte stem nu vaster en duidelijker, terwijl haar voeten zich langzaam weer in beweging zette en ze haar ogen weer voor zich op de grond richtte zonder de glimlach van haar lippen te halen. Haar passen rustig maar zeker, alsof ze hem voorbij wilde lopen en hem weer achter wilde laten waar hij stond. Veilig voor haar zelf, zodat haar hart het niet over zou nemen van haar hoofd en ze de spijt en pijn niet nog duidelijker hoefde te voelen dan nu.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ De lange donkere gang die zich nog ver voor hem uitstrekte leek nu eindeloos, af en toe fel verlicht door de elkaar opvolgende lichtflitsen buiten. Daar was de warme gloed van de brandende toortsen aan de stenen muren niets bij. Maar Savador maalde er niet om dat het zijn eigen keuze was geweest om zijn vaste plek in het bed eens te verlaten. Behalve als hij flink wat wijnflessen achterover had geslagen was hij niet iemand die lang nietsdoenend plat kon blijven liggen. En daarbij opgeteld wilde hij zich niet toegeven aan zijn leed en zwaktes. Dat was juist iets wat zijn fier schond. Hij moest en zou er weer op uit gaan, al was het alleen maar om zijn zelftrots te behouden. Waar hij heen ging maakte hem niet uit, als hij maar even weg uit die muffe kamer was. Met een schouder tegen de muur kwam hij op eigen tempo weer op adem en hield zijn starende blik licht hijgend gericht op het ellenlange stuk van de brede gang die hij nog moest afleggen. Uda zou inmiddels al naar hem op zoek zijn gegaan; het was al immers tegen de avond. Hij hoopte vurig dat haar aanwezigheid en ach en wee geklaag in ieder geval uit dit deel van het kasteel zou wegblijven. De grip om de krukken werd steviger toen Savador besloot verder te gaan en de stokken onder zijn oksels plantte om moeizaam weer enkele licht hinkende stappen te zetten. Half strompelend, en om de halve stap wankelend stilstaand om zijn evenwicht weer te vinden. Hij was zich niet bewust van nog een aanwezigheid of de gigantische magiebron die als een stil lopend vuur van zich liet weten. Zijn concentratie zat te diep weggestopt in de moeilijke opgave om deze hele gang met zijn conditie af te leggen. Totaal niet merkend dat hij ondertussen bekeken werd waagde hij nog een onstabiele stap. Tot een heldere, welbekende stem zijn gehoor streelde en hem van zijn focus afhaalde; 'Savador.' Ongecontroleerd voelde hij zijn hart automatisch opspringen, zonder erbij stil te staan of de stem daadwerkelijk aan degene toebehoorde waarvan hij vrijwel zeker wist dat dat zo was. Met zijn gedachten zat hij maar bij één persoon. Zoals gewoonlijk was sinds de operatie kostte het hem veel moeite om zijn lichaam naar het gestalte achter hem toe te draaien. Zijn hart werd verwend met fijne warme tintelingen bij het zien van Neara's langgesnakte gelaat. De moeilijke uitdrukking op zijn gezicht werd als een stormwolk op de wind weggedreven door een brede glimlach die op zijn gelaat doorbrak. Geen twijfelmoedigheid meer, want ondanks zijn nog invalide staat zag hij er al veel beter uit. De enige nieuw bijgekomen aspecten waren het smalle sikje en de kleding die een man alledaags zou dragen in zijn vrije tijd. 'Neara,' sprak Savador haar naam haast zuchtend uit, alsof hij blij was haar eindelijk weer eens onder ogen te kunnen komen. 'Wat een.. aangename verrassing.' Zijn slangachtige ogen gleden over haar heen alsof ze het mooiste zeldzame slangenexemplaar in Kovomaka was, en namen haar liefdevol in zich op. Ze was tot op het bot doorweekt, wat er direct op wees dat ze niet droog binnen stil had gezeten. Haar anders zo elegant golvende witte lokken dropen van het regenwater, dat zich zelfs in straaltjes over haar gelaat een weg naar beneden had gevormd, en ook de donkere mantel die ze aanhad oogde alsof ze gewoon met kleding aan in het meer was gesprongen. Niettemin belemmerden al die kleine details haar wonderschone uiterlijk alles behalve, en betrapte hij zichzelf erop haar zelfs schattig te vinden als verzopen katje. 'Moet jij niet in bed liggen?' Haar vraag toverde een bredere glimlach op zijn gelaat tevoorschijn. 'Daar heb ik de afgelopen dagen al wel genoeg ingelegen,' antwoordde hij glimlachend. Met zijn armen losjes over elkaar geslagen nam hij zichzelf een houding aan door zich met een schouder tegen de muur opzij te laten zakken. Zijn glimlach had de vorm van een grijns aangenomen terwijl hij haar kletsnatte voorkomen voor een tweede keer van top tot teen bekeek. Spottend, al was dat enkel en alleen maar om haar te plagen. 'En jij?' vroeg Savador quasi-sardonisch. 'Vrijwillig in de hoosbui gezeten?' Zijn tarrend grijnsje straalde een duidelijke ongemeendheid uit, waardoor het niet moeilijk was op te maken dat hij haar flink aan het plagen was.

Haar ogen gleden even ongezien vanaf de grote afstand over zijn gezicht, zag de kleine veranderingen niet goed genoeg terwijl hij haar eigen naam sprak. 'Hmm,' weerklonk haar haast onverstaanbare zachte reactie op zijn woorden, had haar ogen neergeslagen en haar rug gerecht. Met de golvende passen en Savadors mantel rond haar schouder liep ze haar pas door, merkte zijn ogen die over haar heen gleden. Hoewel haar stem vriendelijk klonk, was de zakelijke afstandelijkheid merkbaar. In een onderdrukte rilling ontstond het kippenvel op haar huid terwijl ze langs hem heen liep en had gesproken. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan toen hij antwoorden en langs hem heen liep, een vastgepinde blik van dichtbij voor enkele secondes totdat haar lichaam langs hem heen was en haar ogen niet meer zichtbaar waren. 'Soms moet je dingen opofferen om iets voor elkaar te krijgen,' was enkel haar antwoord op zijn vraag, geen verdere details zoals altijd. Haar passen stopte toen ze langs hem heen gelopen was, en met een golvende beweging draaide haar lichaam zich om. De natten lokken haar, die zelfs nu nog een golvende slag hadden zweefde voor haar gezicht vandaan, belemmerde haar gezichtsveld en kriebelde op haar huid. 'Als je niet opschiet heeft je vrouw je zo gevonden, ze loopt deze kant op,' haar uitstekende gehoor die vaak nog beter was dan die van een dier had Uda opgemerkt een paar gangen verderop. Ze stonden in de hoofdgang, een brede gang die nog het meeste belicht was en was aangesloten op kleine, dunne en donkere gangen die iets onheilspellend gaven in de avonduren. 'Ik neem aan dat je haar ontloopt?' in de afstandelijke uitdrukking op haar gezicht die er altijd op lag en waarbij ze de moeite moest doen om deze erop te houden kon je in haar ogen de geamuseerde lichtjes waarnemen. Ergens vroeg ze zich af of hij de mantel herkende, of niet nu hij zo verzopen was en een ander beeld gaf dan wanneer hij hem aan had. Met neergeslagen ogen en de geamuseerde trek rond haar zakelijke glimlach draaide ze zich verder door om een van de duistere zij gangetjes in te lopen.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Met een brede geamuseerde glimlach op zijn gelaat bleef Savador staan om zijn blik op eigen tempo nogmaals over de vrouw te laten glijden die hem de afgelopen dagen zo'n mooie tijd had bezorgd. Hij was haar dankbaar dat ze op het laatste moment met hem mee was gegaan, al was dat alleen dankzij haar vrijwilligheid geweest. De precieze reden erachter wist hij niet echt, en hij had er weet van dat ernaar vragen zinloos was bij een persoon als Neara. Mystiek en iemand van weinig woorden, daar zou hij niet zomaar ieder gewenst antwoord bij uit krijgen. Zakelijk zoals ze zich altijd opstelde, alsof hij deel uitmaakte van haar persoonlijke helpers en niets meer was dan dat. Maar Savador was het inmiddels al wel gewend. In stilte bleven zijn slangachtige ogen haar vanuit een roerloze positie volgen voor zover dat kon toen ze in haar typische elegante pas langs hem heen liep. Voor even leek het moment zijn hoogtepunt te bereiken toen er op korte afstand recht oogcontact werd gelegd. Zijn slangenogen in haar mistige zilvergrijze poelen. Op dat ogenblik leek heel de wereld even voor hem stil te staan. 'Soms moet je dingen opofferen om iets voor elkaar te krijgen,' weerklonk haar antwoord met weinig inhoud. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een triomfantelijk grijnsje. 'Wel, wel.. Mysterieus zoals altijd, zie ik,' concludeerde hij zacht. Het lukt hem zijn hoofd half te draaien om Neara over zijn schouder in het oog te houden toen ze hem voorbij was en stil stond. Ze draaide zich vervolgens zo sierlijk als hij gewend van haar was om en liet haar lokken daarbij verleidelijk meegolven. Als een model, maar dan zonder alle benodigde make-up en radiatoren om het haar mooi te laten golven voor de cover van een of ander modeblad. Als een Godin. Zijn ogen knepen zich halfdicht terwijl hij alle fantaserende gedachtes probeerde uit te bannen. 'Als je niet opschiet heeft je vrouw je zo gevonden, ze loopt deze kant op,' verbrak Neara even het plaatje met deze kordate opmerking. Een oplichtende glans gleed over zijn ogen en leek hem weer bij zinnen te brengen. Niet dat hij er nu zo verrast door was, maar hij wilde toch echt liever geen pisnijdige Uda tegenkomen die al uren naar hem liep te zoeken. In dezelfde houding - leunend tegen de muur met over elkaar geslagen armen - zoals hij stond, draaide hij zich nu helemaal naar Neara om. 'Ze is mijn vrouw niet,' zei hij zacht. 'Nog niet.' 'Ik neem aan dat je haar ontloopt?' Zwijgend liet hij een antwoord uit voor een aantal tijdnemende stille minuten. Met een klein glimlachje haalde hij na een tijdje zwak maar zichtbaar zijn schouders op. 'Zoiets,' reageerde Savador uiteindelijk zacht. Er volgde een kleine stilte, waarin hij Neara met een starende blik enkel langdurig bekeek. Haar alleen al zien riep een dolgelukkig gevoel in hem op. Hij merkte daarbij niet dat er dat hele moment een kleine tedere glimlach op zijn gelaat aanwezig was. In de tussentijd vroeg hij zich zwijgzaam af of zijn zeldzame verandering qua kleding en zijn sik haar niet opvielen. Pas nu merkte hij op dat de doorweekte mantel die ze droeg er eentje uit zijn kleinschalige kledingcollectie was, maar voor hij er enige vragen over kon stellen schalde er een schelle stem door de gangen. Uda's gekrijs stond gelijk aan dat van een speenvarken, maar nu hij al een paar dagen met dat mens had door moeten brengen herkende hij het uit duizenden. Zonder enige aarzelingen greep Savador zijn krukken, pakte Neara bij een hand beet en trok haar na een paar vluchtige hinkpassen één van de donkere zijgangen in waar ze blijkbaar al heen wilde lopen. Deze donkere gang was eerder een halletje, smal en klein als een spelonk voor prooidieren. Hij stopte niet tot ze een paar meters ver genoeg verwijderd waren van het toortslicht uit de brede gang die de eerste drie tegels van het zijgangetje bescheen. Het was er krap, de twee vochtige muren stonden dicht op elkaar en hij stond zowat tegen Neara aangedrukt. Maar alles beter dan ontdekt te worden door Uda. Ze zou Neara ook herkennen, ze had haar immers al eerder gezien. Savadors bleke armen waren voor hem uitgestrekt, zijn handen naast Neara's hoofd tegen de muur om toch nog enige steun voor zijn wat voorovergebogen lichaam te geven. Zijn smalle lippen vormden geluidloos een tweetal woorden waaruit de verontschuldiging 'vergeef me' was op te maken, waarna zijn mondhoeken zwakjes omkrulden tot een kleine glimlach. Behalve gezien wilde hij immers ook het risico niet nemen om gehoord te worden als Uda luid roepend voorbij zou schrijden.

Hij ontkende het feit dat ze zijn vrouw was. Iets wat ergens, diep achter het slot maar waarneembaar voor Neara een gelukkige golf hing. Ze wist dat hij niet blij met haar was, maar elke keer als hij het woordelijk liet blijken of op een andere manier was het een overwinning voor haar. Enkel en alleen omdat ze de vrouw bij de eerste blik al niet mocht, ze niet het fatsoen van een degelijk mens leek te hebben en haar kind gebruikte als persoonlijke slaaf. Zelfs zij ging beter om met de mensen die waren ingehuurd als haar persoonlijke bediendes in haar verblijfplaats op Puffoon. Even trilde haar mondhoeken, haast onzichtbaar, toen hij half om half instemde op haar concludering dat hij Uda ontweek. De schelle stem en de luide passen van de vrouw waren al lang opgemerkt bij Neara, en het deed haar trommelvliezen trillen toen ze zo dichtbij was dat ook Savador het kon horen. Ze was langzaam door gelopen, haar gebruikelijke pas die eerlijk glijdend en langzaam leek als een bruid naar het altaar. Haar hoofd draaide zich om, haar lichaam gleed soepel mee in Savador beweging hoewel haar ogen ergens verbaasd stonden. Nog voordat ze kon nadenken klemde haar vingers zich rond zijn hand, liep met hem mee als een dwarrelende schaduw totdat het duister hen opslokte. De muren leken in haar ogen naar elkaar te komen, had het niet zo op kleine ruimtes. Of het haar puffoonse bloed was of de vreselijke herinneringen aan vroeger in de weeshuizen; ze hield van de grote, hoge en enorme ruimtes in het paleis op Puffoon. Met haar rug tegen de muur aan, de natte kleding die tegen haar lijf drukte doordat ze zich onbedoeld stijf tegen de muur aan drukte kneed zich hierdoor automatisch uit. Een rilling liep over haar al koude rug toen de straaltjes langs haar benen naar de vloer gleden, haar ogen neergeslagen en keken door het donker naar Savador borst. Een bekrampt gevoel, en niet alleen door de kleine ruimte maar door een bepaald gevoel van onbehagen en een plotselinge kriebeling die door haar heen ging. Zijn geur kroop haar neus binnen, bedwelmde haar tot grote irritatie aan haar kant. Door de plotselinge ontsnappings-poging van Savador waarin hij haar medeplichtig had gemaakt lagen haar handen tegen zijn buik aan, voelde de nog droge stof nu haar handen vrij waren gekomen achter de natte mantel. Haar ogen gleden voorzichtig omhoog, vond zijn gezicht dichterbij dan ze ergens wilde. Ze bleven op zijn lippen haken, en niet alleen doordat deze bewogen in de geluidloze verontschuldiging. Zelfs als hij het bijna onhoorbaar had gefluisterd had ze het duidelijk kunnen verstaan, hoorde zelfs zijn hartslag en ademhaling harder dan haar lief was. Telkens moest ze elk aspect van hem zo zuiver ontvangen, telkens merkte ze de verwarring in haarzelf en telkens wilde ze eraan ontvluchten maar ging het niet. Langzaam kantelde ze haar hoofd naar achteren, sloot ze haar ogen met een zachte zucht en steunde ze met haar achterhoofd tegen de muur. Een meter van hun af in de richting van de grote hal was geen zichtbare verandering, maar zonder dat ze het tegen hem zou zeggen werd hun stukje geluiddicht gemaakt. 'Je vrouw zou nog verkeerde ideeën krijgen als je andere vrouwen zomaar in donkere steegjes trekt,' sprak ze zachtjes en fluisterend, alsof de kans er nog steeds was dat Uda hen zou kunnen horen. Het voelde veiliger, het zachte praten. En ergens bracht dit plaatje haar meer voldoening en vreugde dan ze toe wilde laten. Verstopt in een gang, een boze vrouw achter haar man aan die nog net niet tegen haar aan stond door het gebrek aan ruimte. Het was fout, en ze had een paar keer eerder de fout gemaakt door de uitdagingen aan te gaan van getrouwde mannen. Maar nu voelde het ergens als een grote uitdaging, voelde het te speels en wilde ze het niet loslaten. 'Vind je vrouw dit nieuwe uiterlijk leuk? Volgens mij probeer je haar alleen maar meer te verleiden met dat sikje, in plaats van weg te jagen wat je eigenlijk behoort te doen bij de andere vrouwen. Met dat sikje gaat dat zeker lukken,' haar ogen hadden zich geopend, leken in het donker nog steeds duidelijk zichtbaar te zijn en weerspiegelde het haast speelse lachje op haar lippen. Gaf duidelijk haar mening over zijn baardgroei; ze vond het maar niets. Het paste niet bij zijn gezicht, met de duidelijke jukbeenderen en de ingevallen wangen werd het verslechterd door het smalle en puntige sikje. 'Het is leuker zonder,' vervolgde ze ook zachtjes, liet haar ogen weer terug naar beneden glijden, haar handen doodstil op zijn buik alsof ze niet mocht bewegen.

Tot maandag de 15e! xxx

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ - Veel plezier kind! xxx Het ergerde hem, hij wilde zich niet zomaar bij het feit neerleggen dat Uda al als zijn vaste vrouw werd bestempeld. Dat ongemanierd wicht dat zich krijsend en rondcommanderend een weg door de schoolgangen maakte en zich in de eerste twee dagen dat ze hier was al wilde laten erkennen als de gelukzalige vrouw van de almachtige Hoofdmeester. Savador vond het maar niets; liever wilde hij dat zo min mogelijk mensen ervan wisten. Dat zou bij de leerlingen in het bijzonder weer veel roddelmateriaal opleveren. Maar het meest hinderlijke feit was toch wel dat het tegenover Neara nog eens extra benadrukt werd dat hij zich niet zomaar meer samen met haar kon laten gaan. Ze mocht daarom gerust weten dat hij Uda zo goed als ontweek. Savador had er geen moment over getwijfeld om Neara's slanke hand beet te pakken en haar mee het eerste het beste onbelichte zijgangetje in te trekken op het moment dat Uda naderde. Krap haast tegen elkaar gedrukt in de lange smalle ruimte, doodzwijgend stil om zichzelf niet te verraden. Zijn handen aan beide kanten naast Neara's hoofd tegen de muur geplaatst, zijn lichaam iets naar haar toegebogen. In dat dichte moment drong de bijzonder aangename geur die vrijkwam van haar natte lokken zijn neusgaten binnen, genoot hij op haar neerkijkend van ieder wondermooi aspect dat door de korte afstand tussen hen beide benadrukt werd en ging zijn vergrepen aandacht meer naar haar uit dan oplettend de brede gang in de gaten te houden voor Uda die nu ieder moment kon verschijnen. Haar handen rustten op zijn iets ingetrokken buik in de voorover gebogen positie waarin hij stond, en bezorgden hem op diezelfde plek een warm soezelig gevoel. Savador kon het niet anders helpen dan lieflijk glimlachend op haar neer te kijken toen Neara zich voornam om haar blik voorzichtig naar hem op te richten. Zijn eerdere geluidloze boodschap moest duidelijk genoeg voor haar zijn geweest. Hij liet het zich zwijgend begaan terwijl hij in stilte toekeek hoe Neara zuchtend haar ogen sloot en haar achterhoofd tegen de muur liet steunen. 'Je vrouw zou nog verkeerde ideeën krijgen als je andere vrouwen zomaar in donkere steegjes trekt,' sprak ze zacht. Met een verwrongen blik sloeg hij zijn ogen neer. 'Ze is mijn vrouw nog niet,' herhaalde hij zijn eerdere woorden wrevelig, zijn stem fluisterend. En hij wilde het vooral niet juist uit haar mond horen komen. Niet van de vrouw die hij in het geheim veel liever had gehad. Zijn slangachtige ogen gleden neerslachtig over de nadruppende zoom van zijn mantel die Neara droeg, over de dunne straaltjes water langs haar voeten en de natte plekken als kleine donkere cirkeltjes op de kille tegels. Uda naderde opmerkbaar, te horen aan zijn naam die ze als een schorre kraai door de gangen kraste. 'Vind je vrouw dit nieuwe uiterlijk leuk? Volgens mij probeer je haar alleen maar meer te verleiden met dat sikje, in plaats van weg te jagen wat je eigenlijk behoort te doen bij de andere vrouwen. Met dat sikje gaat dat zeker lukken.' Fronsend sloot Savador uit ergernis zijn ogen. 'Ze is mijn - ' Hij kapte abrupt zijn zin af en zuchtte diep. Laat ook maar. Hoe vaak moest hij het nog zeggen? Met nog een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen opende hij zijn ogen weer en keek Neara wat grimmig aan. 'Noem haar gewoon maar Uda,' bracht hij vervolgens zacht tewee. Zijn brommerige uitdrukking vervaagde vrij soepeltjes bij het zien van haar speelse lachje. 'Het is leuker zonder,' gaf ze later haar directe mening over zijn sik. 'Vind je?' Glimlachend liet Savador zijn hand langs zijn ruwe kin gaan, zijn vingers uitmondend bij het smalle sikje. Hij vond het aangenaam dat Neara ermee haar mening liet blijken en haar gedachtes erover uitte, iets wat maar zelden voorkwam. 'Ik moet me nodig scheren. Het was juist Uda geweest die me niet wilde helpen bij mijn scheerbeurten.' Zijn hoofd draaide zich met een ruk richting de brede belichte hal waar duidelijk gestommel was te horen. Snel wierp hij Neara een blik toe. 'Als je het echt niets vind dan haal ik het wel voor je weg,' fluisterde hij haar nog zachtjes toe voor hij dichter bij haar kwam staan om zo min mogelijk op te vallen. Zijn lichaam drukte nu zacht tegen dat van haar aan en Neara werd onbewust ingesloten tussen zijn armen die nog naast haar hoofd tegen de muur waren uitgestrekt. Hij voelde zijn shirt licht nat worden door haar doorweekte kleding, maar hij sloeg er geen acht op. Savador hield zich muisstil. Zijn lippen waren stijf op elkaar gedrukt en zijn hoofd bleef in dezelfde positie opzij gedraaid, zijn ernstige slangachtige ogen roerloos gevestigd op de brede belichte gang. Hij leek zijn adem zelfs even in te houden toen voetstappen naderden en een lange donkere schaduw over de tegels gleed. Hij bewoog geen enkele spier toen Uda's gestalte plotseling voorbij kwam, een licht bezorgde schok van zijn hart in de vurige hoop dat ze niet opeens opzij zou kijken om hem met een andere vrouw in het zijgangetje aan te treffen. Gelukkig gebeurde dat niet. In plaats daarvan liet Uda griezelig dichtbij nog eens schreeuwend haar zorgen blijken en verdween de vrouw met meezwierende dunne kleffe lokken weer uit het zicht. Savador kwam echter nog niet in beweging, maar wachtte wijselijk af tot ook haar robuuste voetstappen langzaam maar zeker wegstierven. Met een opgeluchte zachte zucht draaide hij zijn hoofd weer terug, zijn ogen gesloten om in gedachten de heiligen in het hiernamaals te bedanken. Zwijgend sloeg hij zijn ogen neer op Neara, merkte nu pas op hoe ontzettend dichtbij hij was gaan staan. Een tijdlang staarde hij haar alleen maar in stilte aan, zijn blik zo nu en dan zo onopmerkelijk mogelijk afdwalend naar lagere aspecten van haar fijne gezicht. De blik in zijn ogen opeens verzacht bij het feit hoe mooi ze eigenlijk was. Zijn hart bonsde onregelmatig tegen zijn borstkas door het rap versnelde ritme, en op zijn gelaat waren tekenen te bespeuren van een zwakke glimlach die trillerig door wilde breken maar hiervoor de kans niet kreeg. De verleiding was niet te weerstaan, het verlangen zat te diep. Nog één keer - nog één keer moest hij eraan toegeven. Nog een laatste keer om het af te leren, maar diep van binnen wist hij dat dat niets meer was dan een bar slecht excuus. Langzaam boog Savador zich naar haar toe, sloot zijn ogen en drukte zijn lippen zacht op de hare; een moment dat tot in de eeuwigheid mocht duren.

Hij bleef het herhalen, net zoals zijzelf. Hoe vaker ze het zei, hoe meer afstand ze voor zichzelf creëerde. Hoe onbereikbaarder hij werd en hoe veiliger ze zich voelde, voor zichzelf en haar eigen hart. Toch krulde haar mondhoeken geamuseerd om in het donker toen hij haast grommend duidelijk maakte dat ze haar maar Uda moest noemen. Zonder dat ze het door had had ze het direct gezegd, was het over haar lippen gekomen alsof hij haar naar haar mening had gevraagd. Haar ogen schoten weg toen hij luchtig door sprak, duidelijk blij met haar directe mening. Haar ogen schoten naar hem terug toen zijn stem zachter werd, nog steeds onwetend om het feit dat Uda hen zonder enige mogelijkheid kon horen. Zachtjes voelde ze de muur nu echt tegen haar rug aan drukken, gleed het koude water langs haar haast rillende lichaam naar beneden nu Savadors borstkas tegen haar aan stond. Ingesloten door zijn lichaam, een déjà vu die ze niet verwacht had. In stilte bleef ze staan, vond zichzelf in de stilte die Savador creëerde doordat hij zich nog steeds verstopte voor Uda. Haar aandacht niet gericht op Uda die langs kwam schuifelen, haar ogen voor zich uit gericht naar de delen van Savadors lichaam die ze op dit moment kon zien. Het water droop van haar af, bevochtigde zijn shirt en ergens kwam het kriebelende gevoel omhoog om de ergerlijke natheid van zich af te halen en zich ten minste te ontdoen van de mantel. De enkele knoopjes aan de bovenkant schreeuwde naar haar, en de kou op haar huid leek nu erger dan normaal. Zonder dat ze het door had gleden de rillingen nu heviger door haar lichaam, was het bijna van haar af te lezen dat de kou nu bijna haar botten had bereikt. Haar blik kroop omhoog toen de voetstappen weg stierven, keek op in de goudkleurige ogen die haar aanstaarde. Haar handen bevonden zich nog licht tintelend tegen zijn buik, en voor even was de kou die tot haar botten door drong een klein aspect van alles. Onbelangrijk bij het besef wat tot haar door drong. Onbelangrijk bij de kleine veranderingen op zijn gezicht die doorbraken, het lang gezochte gevoel van goedkeuring waarvan ze wist dat ze die van hem kreeg. Toch leken de koude rillingen weer door te dringen en hield ze haar achterhoofd tegen de muur aan toen het moment kwam waarvan ze dacht dat ze die niet meer zou krijgen. Wist niet hoe ze erop moest reageren, hoe ze haar muur op moest houden op het moment dat zijn zachte lippen op die van haar drukte. In een flits schoten de momenten van het concert weer door haar geest heen toen haar ogen zich sloten, de paniek en wanhoop die door haar heen had gegolfd als een woeste rivier. In een reflex bij het besef dat ze hem kwijt was geweest drukte haar lippen krachtig terug op die van hem en omsloten haar vingers zich om de stof van zijn kleding. Onbewust trok ze hem dichter tegen haar aan, drukte de kleding nu geheel uit waardoor de straaltjes water zich nu ook vermengde met Savadors kleding. Ergens klonk het zwakke smoesje door haar hoofd dat dit gewoon kon aangezien er niets achter schuilde, dat Savador een bijna getrouwde man was en haar eigen hart veilig was. Maar de angst en het geluk in haar lippen vermengde met de gedachtes van het moment dat ze hem bijna kwijt was, en de gedachtes dat ze hem vanaf nu gewoon nog in het kasteel rond zou kunnen zien lopen. Hem in haar spelletjes trekken, zich aan hem zou kunnen irriteren en knallende ruzies kon krijgen. Ze Uda met een vriendelijke glimlach gedag zou zeggen, om in haar gedachtes treurig haar ogen af te wenden en enkel met de herinneringen door te lopen. Maar voor nu, heel even met de smoes dat het zijn eigen stomme fout was en dat hij het deed, kropen haar armen om hem heen om hem tegen haar zeiknatte kleding aan te trekken. Hij was de schuldige, het gemene persoon, de zak die dit deed. Met haar deed, haar in haar hoofd bezig hield en de andere deelnemers in haar spelletjes oninteressant deden lijken.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Ergens ergerde het hem dat hij nu al meerdere keren duidelijk had moeten maken dat Uda zijn vrouw nog niet was, dat dat enkel zo leek omdat het mens er zelf al een onwaar feit van had gemaakt. Maar in het diepste geheim wilde Savador nog lang niet aan haar verbonden worden, ging het allemaal nog te vlug. Uda en hij hadden nog niet eens een derde afspraakje om elkaar beter te leren kennen afgerond of het wicht zat al met verlovingsplannen in haar achterhoofd. Om gek van te worden. Zwijgend was Savador dichter tegen Neara aan gaan staan, tegen het doorweekte lichaam van de vrouw naar wie hij wel verlangde. Zijn hoofd gedraaid, zijn armen naast haar hoofd gestrekt en zijn slangachtige ogen strak gericht op de brede hal en de naderende glijdende schaduw over de stenen vloer die niets anders dan onheil voorspelde. In tegenstelling tot Neara was zijn blik wel op Uda's traag voorbij schrijdende figuur gericht, maar ging hun aandacht in de doodse stilte beiden naar elkaar uit. Zoals het naar zijn gevoel behoorde te zijn, want bij Medusa; wat zou hij veel liever de tijd die hij de afgelopen dagen met Uda had gespendeerd met Neara over willen doen. De kleumende kou van haar lichaam dat door het regenwater verkild was, haar doorweekte boezem tegen zijn droge luchtige shirt, de geuren die vrijkwamen. Hij nam het allemaal in hem op, stuk voor stuk net zo onopmerkelijk als dat het nauwelijks te zien was dat hij Uda eigenlijk helemaal niet zo strak in de gaten hield als dat het leek. Hij voelde haar tengere slanke lichaam lichtjes rillen tegen het zijne, voelde de sterke behoefte om haar steviger tegen zich aan te trekken en haar warm te wrijven. Zwijgend richtte Savador zijn aandacht weer op Neara zodra, behalve enkel Uda's verschijning, ook haar voetstappen langzaam maar zeker wegstierven. Op dat zekere moment brak het dunne laagje ijs dat zich om hun onduidelijke relatie vastvroor als ze elkaar een langere tijd niet meer hadden gezien, werd het in een rap tempo gesmolten door een hitsig oplaaiend vuur in zijn binnenste dat gepaard ging met zijn hevige hartkloppingen en het warme tintelende gevoel in zijn borst. De aders onder zijn bleke huid zetten zich op, duidelijk te zien bij zijn armen die half ontbloot waren door de mouwen van zijn shirt die maar tot zijn ellebogen waren opgestroopt, en even was hij zelfs bang dat de zware bonzen van zijn hart tot Neara's lichaam door zouden galmen. Het gebeurde in een te snel tempo dat de figuurlijke ijslaag niets meer was en de drang te groot werd. In de doodse stilte met enkel het zachte geflakker van de brandende fakkels in de brede gang op de achtergrond, boog Savador zich naar voren om zijn smalle lippen die van haar te laten herontmoeten in een voorzichtige kus alsof het hun eerste was. Haar lichaam voelde koud, haar lippen voelden koud, maar hij sloeg er geen acht op. Neara's reactie was veel gewilliger dan hij verwacht had, met de angstige gedachte dat ze hem ook van haar af had kunnen duwen om hem vervolgens een flinke mep te verkopen. Dat gebeurde niet. In plaats daarvan reageerde ze er hevig op, beantwoordde ze zijn verlangens door haar lippen stevig ook op de zijne te drukken. Haar slanke vingers klemden zich om de droge stof van zijn shirt, trokken hem dicher naar haar toe. Zo dicht op elkaar gedrukt dat hij haast het regenwater uit haar doorweekte kleding perste met zijn lichaam en er daarmee zijn eigen kleding mee bevochtigde. Met de intentie dat hij op deze veel enhousiastere handeling naar zijn verwachting maar al te graag ja op zou willen zeggen, verplaatsten zijn handen zich van de muur naar Neara's lijf, gleden zijn knokkels liefhebbend lans haar zachte huid en streken zijn vingers snakkend door haar vochtige seeuwwitte lokken. Zijn bewegingen steeds wilder, het strijken steeds lager en het zoenen veel intiemer. Tot Savador zichzelf erop betrapte van de inspanning al licht te hijgen en zichzelf ervan afzette voor het een stap verder zou gaan. Bang om het feit dat juist die stap in zijn geval niet zo geluidloos kon verlopen naar zijn wens, dat hij die gevoelens niet binnen zou kunnen houden en dat er een hogere verwachting stond dat Uda hem betrapte, maar dan kledingloos in plaats van alleen zoenend. Hijgend in haar gezicht scheurde hij zijn lippen van die van Neara los en bewoog zich voorzichtig van haar af, zijn slangachtige ogen starend in die van haar. Hoe ze het telkens voor elkaar kreeg hem in zo'n snelle tijd al een grote opgewondenheid te bezorgen, eentje die hij in de meeste gevallen direct moest stillen om zichzelf tevreden te kunnen stellen. Maar nu had hij zichzelf al verraden hoe erg hij haar gemist had, naar haar verlangd had en zich allang totaal over had gegeven aan al haar spelletjes. Alsof hij zojuist niet wis waar hij mee bezig was geweest draaide Savador zich nog altijd hijgend van Neara af, streek het zweet en de sluike lokken uit zijn gezicht met gebogen hoofd en ijsbeerde wat rond in de hoop kop bij stuk te houden nu hij steeds afgeleid werd door het brandende gevoel de Neara's lippen hadden achtergelaten. Uiteindelijk stond hij weer stil, beef even voor een paar enkele seconden doodstil staan. Tenslotte greep hij vastberaden de zoom van zijn shirt beet om die in een vloeiende beweging over zijn hoofd uit te trekken, zodat zijn nog redelijk gespierde bovenlijf met eveneens lichte beharing vanaf de navel die onder zijn boekrand weer verdween onthuld werd. Met een zachte gniffel en een kleine grijns ging zijn blik vanuit zijn ooghoeken nog een enkele keer over Neara's zeiknatte verschijning. 'Je hebt mijn mantel flink laten natregenen. Alhoewel ik er ook niet van opkijk als je het wellicht opzettelijk hebt ondergedompeld in het grote meer,' sprak hij zacht, vond het amuserend om haar te plagen. Zonder haar direct aan te kijken hief hij vervolgens de hand waarin hij zijn verfrommelde shirt vasthield naar haar op. 'Hier. Trek aan,' zei hij met een iets serieuzere toon. Zijn shirt had een vochtige plek aan de voorkant doordat hij zijn lijf zojuist even tegen het hare had gedrukt, maar het was nog altijd beter dan haar eigen doorweekte kledij. 'We willen geen kou vatten, wel dan?' sprak Savador in de zin van haar belang. Zodra Neara zijn shirt aangepakt had draaide hij zich beschaafd om en richtte zijn blik op de muur om haar alle tijd te nemen haarzelf om te kleden. Het was hem na alle mindere hoffelijke momenten immers een gewoonte geworden een groot respect voor vrouwen te hebben en ze met alle attentheid te behandelen.

Waar haar handen heen waren gegleden kon ze zich niet meer herinneren, waar zijn handen het brandende spoor hadden achtergelaten was nu nog maar een herinnering. Een afdruk op haar huid en lippen, elke afdruk die de laatste kon zijn. Zonder dat ze het wilde maakte het alles alleen maar spannender en aantrekkelijker. Een spelletje waarin ze nog nooit zo ver was gegaan en ze de gevolgen niet kon overzien. Iets wat ze normaal niet uit kon staan, maar nu ergens alleen maar gerust werd gesteld door zijn handen en kus. Haar ogen opende zich pas enkele secondes nadat zijn lippen zich los hadden gemaakt van die van haar en de waas weg leek te trekken uit haar hoofd. Het was in een roes gegaan, en nu pas realiseerde ze zich hoe ze was bespeeld door zijn acties. Zijn adem streek langs haar klamme gezicht, haar ogen blikte terug in die van hem zonder iets te zeggen. Ze had de dagen op Shadra meer gemist dan ze had gehoopt, en hoewel ze zichzelf erom kon slaan kon ze het niet tegengaan. Haar handen gleden van hem af, en in het donken was de vlaag van onbegrijpelijkheid voor zichzelf zichtbaar in haar wazige ogen. Deze sloeg ze neer zodra hij een grotere afstand creëerde, keek niet op, hoefde niet op te kijken toen hij ijsberend voor haar heen en weer bleef gaan. Haar rug nog tegen de muur aan gedrukt, liet zich inpakken door de kou rond haar lichaam. Het zou waarschijnlijk enige tijd duren voordat ze het weer warm had, en zelfs zijn brandende aanrakingen konden de kou van de doorweekte kleding niet weg nemen. Langzaam volgde haar ogen zijn bewegingen, hield zich muisstil alsof ze weer de vijfde wiel aan de wagen was in de tijd van Airmid. Onbelangrijk voor het oog van de buitenwereld, niet bestaand voor de gehele bevolking. Maar toch aanwezig. Verborgen in de schaduwen, muisstil voortbewegend zodat niemand haar opmerkte. Precies zoals ze er nu bij stond, alsof haar donkere kleding niet werd doorbroken door de kletsnatte, sneeuwwitte haren en haar vaste ogen op Savador gericht die nu plots stilstond. Ze had de tekenen van zijn lichaam al herkend, waren niet nieuw voor haar naast het feit dat hij gewoon een man was. Maar op het moment dat hij zijn shirt over zijn hoofd uit trok verwijdde haar ogen zich een stukje. Wat hij van plan was, kon ze maar één kant op uittrekken. Iets wat nu toch wel onverwachts kwam omdat hij zichzelf duidelijk had ingehouden. Met een licht vragende blik in haar ogen staarde ze hem aan toen hij haar zacht gniffelend durfde te scannen met zijn ogen. Haar wenkbrauwen trokken wat naar elkaar toe bij zijn woorden, had een kleine irritatie van binnen ontluikt doordat ze in haar hoofd haar eigen conclusies trok. 'Je geeft me vaak genoeg redenen om zoiets kinderachtigs te doen ja,' alsof de zoen van net en alles daarvoor nooit had plaats gevonden, en hij een man was die haar alleen maar het bloed onder haar nagels vandaan trok had ze luchtig gereageerd op zijn woorden. Ongemakkelijk, aangezien zijn gebaar al even onbruikbaar was in haar kadertje van de mensheid staarde ze enkele tellen naar zijn uitgestoken hand. Toch pakte ze het shirt aan, de droge stof voelde hierbij zo aanlokkelijk dat ze niet eens meer keek of Savador zijn ogen afgewend had of niet. Met een hand ontknoopte ze de mantel die met een natte plof op de grond gleed. Bedenkelijk staarde ze naar het plakkende gewaad eronder, de witte stof nu haast doorschijnend tegen haar huid aan geplakt. Ze liet het shirt los, dat samen met de omhoog komende mantel op een afstandje in de lucht bleef zweven terwijl ze de voor haar simpele linten van het gewaad los maakte. Enkel in een slipje gehuld, aangezien ze onder de gewaden nooit een BH droeg, kleedde ze zich rillend uit om daarna in de voornamelijk droge stof van Savador shirt te werken. Naast haar werd Savador gewaad door onzichtbare handen zo goed mogelijk uitgeknepen, waarna ze het uit de lucht pakte en om wikkelde als een rok. Ze kon moeilijk enkel in een shirt door het kasteel lopen. Ook haar witte gewaad werd uitgeknepen en hing nu over haar arm. 'Wat zal Uda.. je vrouw nu wel niet denken als je zo terug komt?' elke keer als ze over de vrouw sprak klonk haar stem luchtig. Aan haar lichaam was duidelijk te zien dat ze het koud had, naast het kippenvel reageerde haar lichaam er ook op andere manieren op die nu duidelijk zichtbaar waren door de stof van het shirt. De nog vochtige kledingstukken maakte haar niet warmer, en haar zeiknatte haren kleefde nog rond haar gezicht en rug. Desondanks dat alles hielp zijn shirt wel. Of het de droogte was of zijn geur die ze nu sterk rook, maakte niet uit. 'Straks heb je nog ruzie en moet je naast een boze vrouw in bed liggen,' ergens klonk haar stem geamuseerd. Niet duidelijk of het ging om het feit dat hij ruzie zou krijgen, of naast haar in bed moest liggen. Met een hand door haar witte lokken dreef ze ze uit haar gezicht om een al even geamuseerde blik op Savador te vestigen. 'Foute man,' haar mondhoeken krulde zich haar charmerend om bij die woorden.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het had weken geleken, maanden - jaren. En met Uda's gezelschap leek alles nog maar langer te duren. Het mens was als een ontevreden klant bij een steengoede maatschappij, als een vrouwtjesbidsprinkhaan die tegen alle wetten van de natuur inging om haar mannetje kosten wat het kost in leven te laten en met name iemand die hij als kiespijn miste. Alleen Neara was het enige effectieve middel dat de harde drukkende plekken op zijn hart die zich er als roest hadden vastgekoekt na alles wat hij de afgelopen tijd had meegemaakt kon verzachten. En hij had naar haar verlangd, naar haar gesnakt zoals ze iedere nacht opnieuw in zijn dromen was voorgekomen. Haast alsof ze het ergens in het kasteel opzettelijk deed met een speciale spreuk. Ook overdag kon hij aan niets anders denken. Als hem drinken werd aangeboden sloeg hij het geïrriteerd af, als ze eten voor zijn neus schoven nam hij er geen hap van. Al die tijd had hij maar één ding gewild - en dat was zij. Nu alles stiekem en in stilte moest was het des te opwindender, en Savador kon zich er voldaan genoeg wel in vinden. Met zijn lippen na lange tijd weer op de hare gedrukt en zijn handen die haar fijne lijf weer konden betasten haalde hij met hevig kloppend hart de tijd in wanneer dit niet had gekund, waarin het hem bijna was ontnomen. Zijn hartstochtelijke handelingen heviger naar aanleiding van Neara's enthousiaste reactie, om er vervolgens hoe dan ook net op tijd abrupt een einde aan te knopen door langzaam van haar terug te wijken. Hijgend, een bewijs dat de schuld aan haar was dat het proces zich enkel nog maar meer versnelde. Hij deinsde terug, weg van haar aanlokkelijkheid, weg van de lieve zilvergrijze poelen die naar zijn slangachtige ogen opkeken also ze zwijgend verhaal wilde halen waarom hij het opeens zo plotseling afkapte. Het voelde als een gemis toen haar handen van hem afgleden, maar hij hield zichzelf bij elkaar. In stilte wankelde hij even ijsberend op en neer, zat te kampen met zijn eigen overvolle hoofd aan gedachtes. Toen, op een zeker moment, trok hij zijn shirt zonder enige aankondigingen over zijn hoofd uit, keken zijn ogen haar tussen zijn sluike donkere lokken door bijna uitdagend aan. De zachte gniffel had hij niet kunnen onderdrukken, evenals dat hij zijn mond niet dicht had kunnen houden. 'Je geeft me vaak genoeg redenen om zoiets kinderachtigs te doen ja,' klonk Neara's antwoord erop haast luchtig, alsof ze na die aangrijpende gebeurtenis en het lange missen van elkaar nooit een zoen hadden gedeeld. Nog steeds bleef Savador haar met een slinks glimlachje aankijken, totaal niet benomen door haar toon. 'Dat zou enkel een stil bewijs zijn dat je heimelijk nog een reden hebt om mijn hartstocht te beantwoorden,' sprak hij kalm, wist ergens dat hij met die opmerking op een gevoelig punt in de buurt van haar innerlijkheid kwam. Boven alles, van haar houding tot haar opmerkingen waar hij een leerling om de huid vol had gescholden, reikte hij haar in stilte zijn droge shirt aan, wilde haar - als de heer die hij heus wel kon zijn voor wie beter keek - het meer op haar gemak maken. Vervolgens had hij zich omgedraaid, gaf haar de tijd en de ruimte om haar op haar gemak om te kleden. Hij hoorde een zachte plof, het geluid van kleding dat over huid gleed. 'Wat zal Uda.. je vrouw nu wel niet denken als je zo terug komt?' klonk Neara's stem na een tijd plotseling, wat voor hem direct een aanwijzing was dat ze zo goed als klaar was. Hij draaide zich half om, en terwijl hij dat deed betrok zijn bleke gezicht direct. Dat ze wéér naar haar refereerde alsof ze al zijn vrouw was, dat ze het blijkbaar amuserend vond om er luchtig over te spreken en hem ermee te irriteren. Dat zag hij niet als plagen. Dat was gewoon een grote ergernis. Met een hand zacht tegen zijn rugholte gedrukt draaide hij zich niet geheel naar Neara om, stond met zijn gezicht richting de hal waar dat monster van een Uda zich zojuist voortbewogen had en in zijn gedachten als de gruwel die ze was zelfs een dik groen slijmspoor had achtergelaten op de kille tegels. Zijn vingers tastten zacht aan de pinnen die uit zijn huid staken, die tijdens de operatie waren vastgezet aan zijn ruggengraat, gleden even voorzichtig langs de zichtbare hechtingen alsof hij zich anders geen houding wist aan te nemen. Hij reageerde er in eerste instantie niet op, maar wierp Neara vanuit zijn ooghoeken een blik toe die overduidelijk meededeelde dat hij er bepaald niet om kon lachen. Met zijn lippen strak op elkaar en zijn slangachtige ogen afgunstig werd dat feit enkel nog meer versterkt. 'Straks heb je nog ruzie en moet je naast een boze vrouw in bed liggen,' vervolgde ze blijkbaar in haar nopjes. Geërgerd keek Savador weg, richtte zijn blik maar op de gang voor zich. 'Ze komt mijn bed niet in zolang ik haar de reden voorhoudt dat ik de steun en de rust voor mijn lichaam nodig heb,' reageerde hij ietwat bot, vond het overduidelijk niet zo leuk als zij. 'Een simpele omhelzing moet volgens haar al met alle drift en passie gebeuren. Zodra mijn rug geheeld is en ze mijn bed induikt zal iedere nacht een hel voor me worden.' De kleine frons die tussen zijn wenkbrauwen was ontstaan werd enigzins dieper. Hij moest er niet aan denken zoiets wat hij liever maar al te graag met Neara deed met Uda te doen. Ze stonk uit haar mond, overdreef in alle reacties en hij zou er niet vreemd van opkijken als ze met een hardnekkige schimmel daar beneden te kampen had. 'Foute man,' zijn gezicht dat op onweer stond klaarde zichtbaar op, en zijn mondhoeken krulden om tot een klein elegant glimlachje toen hij Neara vervolgens weer aankeek. 'Oogstrelende zwaan,' plaagde hij zacht terug. Zonder dat hij het wilde dwaalde zijn blik af naar lagere aspecten van haar lichaam, zijn slangachtige ogen bleven uiteindelijk op haar boezem hangen waar hem de aandacht ergerlijk genoeg werd getrokken doordat het feit dat ze kou leed ook daar te zien was. 'Kom,' het klonk bijna als een zucht. De opspelende onstuimigheid die al zwak maar onwillig tegen zijn gulp drukte negerend beende hij met een wat geërgerde uitdrukking op haar af. Zijn handen pakten de zoom van zijn shirt dat ze droeg beet om de kledij wat laten op te bollen alsof haar vrouwelijkheid tonen zelfs in deze situatie ongepast was. Er stond een warme glimlach op zijn gezicht toen hij Neara daarna weer aankeek. 'Je hebt het koud,' zei hij zacht. Zonder er verder woorden aan te verspillen gleden zijn armen weer om haar trillerige lichaam heen, deelde hij zijn warme lichaamstemperatuur dat enkel nog meer werd versterkt omdat zijn bovenlijf was ontbloot door zijn lijf opnieuw nader bij haar te brengen. De laatste centimeters tussen hen in liet hij vervagen door haar het kleine stukje zacht tegen hem aan te drukken. Zijn hand forceerde haar hoofd tegen zijn borst, zijn vingers zacht strelend door haar sneeuwwitte lokken en zijn armen weer insluitend om haar heen om haar warm te wrijven zoals hij eerder gewild had. Met zijn hoofd bevond hij zich over Neara's schouder, zijn lippen vlakbij haar oor spraken fluisterend een vuurspreuk uit. Zacht als het ruisen van de wind, en de woorden niet specifiek voor haar bedoeld. Het nam echter meteen effect toen zijn lichaamswarmte zich met een paar graden verhoogde tot hij haast aanvoelde als een kachel op de hoogste stand in de strengste winter.

Zodra hij zich weer naar haar toe draaide durfde ze pas echt weer haar blik op hem te richten. De hechtingen op zijn rug die niet waren afgedekt door verband gaven iets te verse herinneringen die ze nu liever vergat. Luchtig had ze gesproken, een zelfgemaakt medicijn om enige afstand tussen hen te houden en haar eigen hachje veilig te houden. Geheel egoïstisch, maar daarnaast was het in haar hoofd het enige wat kon gedaan worden. Zijn reactie op haar woorden, de enkele blik die ze erop kreeg deed haar ergens gerust stellen. 'Dat kost je zeker erg veel moeite,' met een half onderdrukte glimlach sloeg ze haar ogen neer alsof ze het nog vochtige gewaad over haar arm opnieuw moest schikken, doelend op alle pogingen die ze overduidelijk probeerde om er zelfs maar een knuffel vanaf te krijgen. 'Eigen schuld,' weerklonk haar stem zachter dan voorheen op zijn laatste woorden, om hem daarna met hernieuwde kracht in haar stem geamuseerd uit te maken voor foute man. In haar hoofd was ze al lang niet meer bezig met terug te gaan naar haar etage, en dat warme bad klonk opeens een stuk aantrekkelijker samen met hem. Zijn stem haalde haar blik terug naar zijn gezicht toen hij al naar haar toe liep, en ergens verstrakte de spieren in haar rug door zijn onverwachte bewegingen zoals daarvoor. Luchtig, zonder er veel aandacht aan te bestenden, staarde ze naar zijn handen die het shirt vast pakte. Even schoten haar ogen omhoog, bleven op zijn gezicht hangen bij het zien van de warme glimlach en schoten bij het horen van zijn woorden haast nukkig weer weg. 'Valt hartstikke mee,' koppig als ze was zou ze het niet aan hem toegeven dat haar lichaam eerder door kon gaan voor ijspegel dan als warmte bron. Haar arm bleef voor haar buik zoals hij er had gehangen met het gewaad eroverheen toen zijn armen om haar heen gleden. Haar ogen neergeslagen naar zijn naakte borst, het drukkende gevoel van zijn lichaam tegen die van haar was iets te verwelkomend met de warmte die hij uitte. Hoewel ze niet de vrijwilligheid uitstraalde van een dolblije puppy liet ze het toe dat hij haar hoofd tegen zijn borst aan legde, luisterde doodstil naar zijn fluisterende en voor haar onverstaanbare woorden. Met een vage, onzichtbare glimlach sloten haar ogen zich toen zijn lichaam op leek te warmen alsof hij koorts had. Het kippenvel op haar lichaam en de aangespannen spieren hadden haar koppige woorden al tegen gesproken. Even later was een zachte zucht hoor en voelbaar tegen Savador huid, niet duidelijk of deze uit een opgeving was of uit ontspanning. Maar haar arm zakte tussen hun weg waardoor haar gewaad zachtjes op de grond viel en haar armen haast voorzichtig om zijn middel kropen. De warmte was te aanlokkelijk, de bekendheid met zijn huid en lichaam was te vertrouwd, en het ontspannen gevoel was verradelijk. Maar voor nu nam de warmte de overhand van het waarschuwende gevoel, snakte haar lichaam pas nu werkelijk openbaar naar de warmte die hij schonk. Haar handen laag op zijn rug, ver verwijderd van de nog helende wond op zijn rug. De zijkant van haar gezicht tegen de verwarmde huid van zijn borst, leek een haast perfect maatje te zijn om te verschuilen in zijn armen. Terwijl de hevige regen en de onweer buiten nog door raasde en de stilte met een tikkend geluid verbrak was en bleef het voor enkele minuten het enige geluid. 'Je zou je moeten verdiepen in spreuken voor je lichaam,' haar zachte stem klonk nog enigszins afwezig, een nadenkende toon alsof ze de afgelopen minuten hardop haar gedachtes had uitgesproken in plaats van vanuit het niets had gesproken. 'Ondanks dat ze je rug hebben verholpen heb je nog een lange weg te gaan voordat je je titel als opvolger kan inruilen voor het echte werk. Je wilt niet de pijp uit zijn voordat dat gebeurd, een aangezien Kadaj net aangewezen is zal het ook nog wel eventjes duren,' ze had haar hoofd opgetild om op te kijken naar Savador. 'Er zijn vast wel duistere spreuken die op een beetje humaine wijze je in leven kunnen houden in plaats van leven van iemand anders leven, lichaam of bloed,' het laatste klonk haast sarcastisch, haar gedachtes even terug naar de beet van Deshas die haar maanden lang had voorzien van een direct contact met zijn emoties.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ 'Dat kost je zeker erg veel moeite,' reageerde Neara glimlachend op zijn woorden. Zijn mondhoeken krulden om tot een zwak glimlachje toen hij haar daarna weer aankeek, maar ze had haar blik op de grond gevestigd. 'Nog niet half zoveel moeite als de energie die jij moet vergen om je gracieuze masker te behouden,' sprak Savador lieflijk. Alsof ze de stiekeme intentie had steeds het moment voor hem te verpesten sneed ze het onderwerp over Uda aan, waar hij laks op reageerde. In het geheim kon hem die vrouw weinig schelen, zag hij totaal niets in haar. 'Eigen schuld,' hij vond het niet prettig dat ze dit zei, vooral om het feit dat er zoveel van waarheid in zat. Het was zijn eigen fout geweest om zichzelf aan de haak te laten slaan door dat mens, het was zijn eerste stap die hij gezet had bij het relatiebureau. Niet voor zichzelf. De wanhoop had hem enkel naar de keel gegrepen bij het beangstigende idee dat zijn kinderen later zouden vragen waar mama was wanneer ze alle andere leeftijdgenootjes door hun moeders opgehaald zagen worden. Dat wilde hij niet. Ondanks dat hij er niet helemaal mee instemde was Savador allang op de hoogte van Neara's hooghartige drang om hem te plagen of hem tot ergernis toe op dingen te wijzen die hij net even fout had gedaan. Dat was wie ze was en niemand die daar iets aan kon veranderen; dus accepteerde hij het in stilte. En bovendien maakte het warme gevoel in zijn borst het allemaal weer goed. Hij had gehoor gegeven aan zijn verlangens door haar opnieuw te naderen. Ditmaal niet voor een omhelzing of intieme zoen, dat kwam later weer. Allereerst pakte hij het shirt dat ze van hem aan had vast om het wat luchtiger te maken, zodat zijn aandacht niet steeds opnieuw uitging naar lagere delen van haar verschijning en hij weer met een onvermijdelijke wellustigheid te kampen had. Dat ging nogal moeilijk met de portable catheter die hij genoodzaakt was om onder zijn broek te dragen. Opvallende kenmerken werden duidelijker nu hij zo dichtbij stond; ze rilde, en niet zo'n beetje ook. Het kippevel stond op haar huid alsof haar poriën in opstand waren gekomen en hij meende zelfs te zien dat haar normaal zo bloedrode lippen een ietwat blauw tintje hadden. 'Valt hartstikke mee,' deed ze een poging zichzelf flink tegenover hem te houden toen hij met een blik en een glimlach concludeerde dat ze het wel degelijk koud had. Die enorme trots van haar stond waarschijnlijk weer in de weg, zoals zijn eigen trots hem de dingen in Neara's bijzijn vaak ook niet zo gemakkelijk af liet handelen. 'Nonsens,' wuifde Savador haar woorden weg. Om haar zijn lichaamswarmte te bieden gleden zijn armen weer om haar heen en duwde hij haar voorzichtig tegen zich aan. Ze mocht beven, ze mocht huilen, ze mocht zich laten gaan. Ze mocht alles tonen in zijn bijzijn, gek genoeg had hij daar geen irritatie aan. Totaal niet. Het was alleen het feit dat Neara juist een vrouw uit elegantie was die dat nooit deed - in ieder geval niet zo eenvoudig. Savador helde zijn hoofd over haar ranke schouder, zijn smalle lippen bevindend bij haar oor fluisterden er zacht een vuurspreuk in alsof de woorden voor haar bedoeld waren. Het bloed in zijn lichaam leek spontaan te koken op letterlijke wijze; het was alsof er nog net geen stoom vanaf kwam. Vuurmagie kunnen was op momenten als deze toch wel handig. Een tijdlang bleven ze zo staan, in pure stilte alsof ze zich nog steeds moesten schuilhouden voor Uda. Neara's kilte was als een blok ijs, als een gure rukwind die de allereerste winterdag in je gezicht sloeg, maar werd als gauw in toom gehouden en weggevaagd door zijn hitte. Hij sloot zijn ogen, genoot van iedere beweging die ze tegen zijn lichaam maakte, al was het enkel een kleine strijking van huid tegen huid. Hij draaide zijn gezicht naar haar lichte kruin toen hij haar adem in een zucht langs zijn huid kon voelen strijken. Misschien uit opluchting, misschien uit voldaning bij hetzelfde gevoel dat dit kon opleveren zoals een verklamd koud lichaam werd losgeweekt in een heet bad. Hij wist het niet, en het maakte hem ook niet uit. Hij wist in ieder geval dat het niet uit irritatie kon zijn. Een zachte plof was hoorbaar van het gewaad dat van Neara's lijf op de grond gleed, maar hij sloeg er geen acht op. Het was nu de beurt aan hem om het kippevel te evenaren dat over zijn huid trok op het moment dat ze zichzelf toegaf aan zijn warmte en haar armen langs zijn zij om zijn middel sloten. Hij had zijn longen zacht hoorbaar volgezogen met lucht, misschien uit lichte schrik die hem overviel bij Neara's neerleggende handeling. Haar hoofd lag tegen zijn borst en oefende er een kleine druk op uit, en slechts die druk was voor hem al een teken dat het broeierige gevoel in zijn binnenste niet zomaar zou vervagen. Het was een heerlijk gevoel om haar weer in zijn armen te kunnen sluiten. In de stilte nam hij iedere kleine centimeter van haar lijf die tegen het zijne drukte in hem op, luisterde naar de tikkende regen tegen de hoge kasteelruiten en het rollende gedonder van de zware onweersbui boven de academie. Zelfs de oogverblindende flitsen door de glas-in-lood ramen vormden geen afleidingsfactor. Zij was voor nu de enige. 'Je zou je moeten verdiepen in spreuken voor je lichaam,' verbrak Neara's zachte stem na enige tijd de stilte. Zwijgend opende Savador half zijn ogen. 'Ondanks dat ze je rug hebben verholpen heb je nog een lange weg te gaan voordat je je titel als opvolger kan inruilen voor het echte werk. Je wilt niet de pijp uit zijn voordat dat gebeurd, een aangezien Kadaj net aangewezen is zal het ook nog wel eventjes duren.' Hij week wat terug met zijn hoofd om zijn slangachtige ogen op haar zilvergrijze poelen te vestigen toen Neara vervolgens naar hem opkeek. 'Er zijn vast wel duistere spreuken die op een beetje humaine wijze je in leven kunnen houden in plaats van leven van iemand anders leven, lichaam of bloed,' eindigde ze tenslotte. Een klein moment bleef hij nog op Neara neerkijken voor hij zijn lippen van elkaar af scheurde en een kleine, haast nauwelijks hoorbare ademteug nam. 'Ik ben niet zo verstandeloos dat ik allerlei onvertrouwbare contracten sluit, dierbare bezittingen opoffer of allicht energie van anderen aftap in de hoop om mijn eigen leven te verlengen,' sprak hij kalm, eveneens doelend op Deshas' levenswijze. Als een zonnestraal die dwars door een stormwolk wist te komen verscheen er daarna als vanuit het niets een brede glimlach op zijn bleke gelaat. 'Maar wel, wel - je laat het bijna blijken alsof je bang bent me opnieuw te verliezen. Ik voel me vereerd.' Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd, waarna hij zich onder onderdrukt gekreun dichter naar de muur toebewoog en zich langs de kille stenen lager liet zakken. 'De pijn speelt weer op,' gaf hij als korte uitleg terwijl hij Neara voorzichtig in zijn bewegingen mee liet gaan door haar zacht aan haar hand naar zich toe te trekken. Zodra hij goed en wel op de grond zat en hij Neara dwars over zijn schoot had getrokken, slaakte Savador een kleine zucht ter verlichting. Zitten was toch heel wat beter dan staan in zijn positie. Pas toen de ergerlijke steken bij zijn helende wond weer wat weg waren getrokken richtte hij zich weer tot Neara. Zijn armen lagen weer om haar heen alsof ze nooit van hun plek hadden geweken, zijn hoofd bevond zich tegen het hare en zijn lippen die vlak bij haar wang lagen streken zo nu en dan zacht langs haar huid om kusjes in haar gezicht te drukken. Hij voelde zich te voldaan door haar gezelschap, te fijn. Een hand ging over haar hoofd langs haar hals naar beneden, tilde haar nog vochtige lokken op om die weer luchtig over haar rug te draperen. 'Waarom forceer je jezelf dan ook buiten met dit weer?' vroeg hij afkeurend. Zuchtend en hoofdschuddend schonk hij haar daarna een glimlach om haar vervolgens weer als een knuffel tegen zich aan te drukken. Savador legde zijn achterhoofd te rusten tegen de muur, vervolgde nu met Neara tegen zich aan in zittende positie naar de donder buiten en voelde het als een verlichting om het feit dat zij nu gelukkig binnen zaten. Zijn ogen sloten zich weer, de wallen eronder waren nauwelijks van de paarse markeringen op zijn oogleden te onderscheiden, zo moe als hij was en zich voelde. Hij zou hier gewoon in de zijgang met de muur als enige ondersteuning in slaap kunnen vallen. Met een kleine tedere glimlach naar Neara toe opende hij zijn ogen weer en wreef haar zacht over haar rug. Inhalerend door zijn neusgaten bewoog hij zijn hoofd weer dichter naar haar toe. 'Ga je mee naar mijn kamer?' vroeg hij zacht in haar oor, zijn warme stem nog net niet fluisterend. 'Uda weet nog niet van de lerarenetage af en ik gun je er de tijd en de ruimte om je even op te frissen.' Savador week ditmaal niet van Neara af terwijl hij op antwoord wachtte, maar bleef haar in plaats daarvan onphoudelijk over haar rug strelen.

In stilte, terwijl haar lichaam opwarmde bij haar persoonlijke kachel en haar oor tegen zijn hartslag en ademhaling lag waren haar gedachtes eenmaal nadat haar spieren waren ontspannen weg gedreven alsof ze alleen in haar kamer zat bij een glas witte wijn. Ergens voelde ze zich veilig, veiliger dan dat ze zelfs bijgestaan werd door Joseph. Een ander soort veiligheid, iets waar ze niet verder over nadacht. Ze had gesproken, met de kennis van haarzelf zonder dat vrij te geven, zonder er bedoelingen achter te bedenken dat hij die zou opvatten. Haar hoofd helde wat naar achter om hem aan te kijken, had verder gesproken met een lichte frons op haar gezicht. 'Hmm,' was haar enige zachte reactie op zijn tegensprekende woorden, wist niet of ze hem het zelfde zag doen als Deshas. Haar ogen kregen haast iets vragends toen de brede glimlach op zijn lippen sprong, miste een stap in zijn gedachtes. Haar ogen schoten naar beneden in een verwijdde staat toen hij zijn lippen na zijn woorden tegen haar voorhoofd drukte. Uit pure verbazing, deels door zijn woorden en deels om iets wat ze niet snapte in haarzelf. Nukkig staarde ze van hem weg, alsof haar blik genoeg zei om zijn woorden tegen te gaan. Waar haalde hij dat vandaan, het enige wat hij niet nog eens mocht flikken was in haar bijzijn het lootje te leggen. Nors en koppig bleef ze van hem af staren toen hij naar de muur schoof, hield zich koppig genoeg vast aan het masker, wist dat de schok van toen niet alleen met dat te maken had. Met een gezicht dat ze het nog niet met hem eens was liet ze zich met hem mee trekken, snoof haast afkeurend toen hij haar mee trok op zijn schoot. Alleen het stukje dat ze haar armen krachtig over elkaar zou slaan en haar frons nog dieper liet kruipen ontbrak aan haar afstandelijkheid. Weer slaakte een zachte zucht over haar lippen toen zijn armen weer om haar heen kropen en zijn lippen langs haar wang streelde. 'Je bent vervelend,' sprak ze, niet duidelijk of het ging om zijn handelingen of zijn vorige woorden hoewel haar gezicht een stukje naar hem toe draaide met half gesloten ogen toen zijn hand langs haar gezicht streek. 'Niets voor jou oren,' hield ze hem van zich afgedrukt met haar woorden, koppig om het moment weer om te keren van warmte naar een haast mislukte kilheid. Het klonk eerder als een zwak excuus om erover op te houden, haar blik neergeslagen op haar eigen schoot. Niet geheel liet ze het toe dat hij haar tegen zich aan trok, haar blik haast onzichtbaar op zijn nu ontspannende ogende houding, de vermoeidheid die van hem af was te lezen. Zijn eerste woorden deden sceptisch haar wenkbrauwen optrekken, om hem ongelovig aan te kijken alsof ze niet kon geloven wat hij nu zei. Haar rug kaarsrecht alsof ze haar houding en plaatje intact moest houden in een nieuw, hoog gezelschap. Haar wenkbrauwen zakte weer terug, nog ergens de afkeurende glimp in haar ogen. 'Ik wilde net zeggen..' maakte ze duidelijk dat hij geen andere dingen in zijn hoofd moest halen. Haar gezicht voor even naar hem toe gedraaid waardoor haar lippen naast die van hem hingen, om haar mondhoeken geamuseerd om te laten krullen. Wetend, merkend dat ze hem met kleine dingen gek kon maken. Een spelletje die ze op dit soort momenten het leukste vond, ergens gewoon omdat het Savador was. 'En waarin zou ik mij moeten omkleden? Ik denk dat ik dan beter naar mijn etage kan gaan,' glimlachte ze, waarna ze soepel en lichtjes op leek te staan zonder moeite van zijn schoot en hem zonder een hand uit te steken omhoog hielp met een extra zetje. 'Dan kan ik je mantel ook meteen goed drogen, en kan je hem meteen weer mee nemen,' een indirecte uitnodiging dat als hij Uda nog steeds ontliep haar etage de eerste plek zou zijn waar haar aanwezigheid nooit zou komen. Joseph zou nooit onbevoegde gasten haar kamer in laten komen, zeker niet als hij wist dat deze niet gewenst was. Terwijl ze zich gratievol van hem weg draaide en haar hand uitstak naar de witte, natte mantel die van de grond naar haar hand leek te reizen vervolgde ze haar weg door de donkere gangen van de school. Een omweg om de lichtvolle hoofdgang te ontlopen, de trap op naar de hoogste etage die er naast de Luchtetage zelf te vinden was. Voor haar zwaaide de ouderwetse en grote houten deur open toen ze de woonkamer betrad met een statige Joseph naast de grote eetkamertafel die zijn hoofd nederig boog. 'Vrouwe, laat mij alstublieft,' met een glimlach knikte ze de man toe waarna ze hem de mantel en haar eigen natte gewaad aan hem overhandigde, Josephs donkere ogen gleden hierbij even over haar uiterlijk en dat van Savador die er halfnaakt bij liep. Met een al even nederige hoofdknik maar haast vastgelijmde ogen op de halfnaakte man die nog steeds duidelijk maakte dat Savador niets kon doen zonder dat het hem ontging. Terwijl Joseph daarna weg liep verdween hij in een knipperring van het oog, iets waar Neara geen aandacht op vestigde. Ze had zich naar Savador toe gedraaid en de deur achter hem gesloten zonder zichtbare aanwijzing. 'Ik zal je shirt even omruilen voor iets anders, anders is je wond te lang blootgesteld aan de buitenlucht,' zonder haar blik nog langer op hem te vestigen draaide ze zich om en liep naar de slaapkamer. Het was te uitdagend en te fout om hem er zo bij te zien lopen, wetend dat elk spelletje al die gevoelens op zou roepen. Een spelletje waarmee ze rekening moest houden met zijn status, zijn pijnen en ongemakken. Ergens kon ze niet wachten tot hij beter was, om te zien hoe ver hij kon gaan, hoe ver ze onder zijn huid kon kruipen en wat voor persoon hij was als hij topfit was.


tralalalaslechttralala

Het voelde fijn haar eindelijk weer eens tegen zich aan te drukken en zijn lng verwachte verlangens langzaam maar zeker vervuld te voelen worden. Savador verspilde er geen woorden aan, genoot van dit moment met gesloten ogen en de warmte die hij zelf afstraalde. Woorden waren ook niet nodig; enkel de stilte en haar aanwezigheid was genoeg. De stilte en het geluid van hagel en onweer, gierende rukwinden en het kreunend gekraak van het houtwerk in sommige delen van het kasteel. Hij legde zijn hoofd tegen de muur toen Neara eveneens terugweek om hem een blik toe te werpen, glimlachte haar breed toe bij zijn woorden erna die het onderwerp over Deshas' levenswijze kordaat afsloten. Dit was nu geen moment om over personen te praten die er voor nu niet aan toe deden. En hij zou het in de verre toekomst ook niet meer zomaar accepteren als Deshas hopenloos op mogelijke partners aan het azen was. Neara was zijn speeltje zoals hij haar speeltje was. En Deshas bleef daar met zijn tengels vanaf. Neara was ook geen vrouw voor hem. De oogverblindende glimlach op zijn bleke gelaat verriedde een klein binnenpretje, en zijn lippen drukten zich op haar voorhoofd na het geuit te hebben. De verbazing was van haar gezicht af te lezen. Stiekem vond hij het heerlijk om haar masker keer op keer door zijn opmerkingen te zien breken, alsof hij het enige effectieve middel was dat dat voor elkaar kon krijgen. Daar kon zelfs Deshas niet tegenop met zijn onnodige link van gedeelde emoties. En het gold als direct bewijs dat ze bij niemand minder dan bij hem hoorde. Totaal niet vervreemd schakelde de verbazing vervolgens over naar een bokkige uitdrukking, zodat ze nu haast als een klein onvoldaan meisje oogde dat haar zin niet kreeg. Savador kon zich er alleen maar glimlachend om amuseren en trok haar desondanks de verontwaardigde snuif jegens hem dichter op zijn schoot. Lieflijk streken zijn smalle lippen langs haar zachte huid, vond het veel te leuk om het moment te verpesten door er net zo kinderachtig op te gaan reageren. Als hij de intentie ervoor had gehad had hij haar plagend en op quasi-troostende wijze in haar wang geknepen zoals je het verwende onvoldane meisje weer op goede zinnen kon brengen. 'Je bent vervelend,' hoorde hij Neara zeggen terwijl hij zijn liefkozende handelingen gewoon voort bleef zetten. Zijn lippen gingen nu in kleine kusjes langs haar hals terug naar haar gezicht. 'En ik doe het uit liefde,' sprak hij zacht in haar oor. 'Niets voor jou oren,' probeerde ze de reden van haar buitenzijn van zojuist koppig van hem af te houden. Hij trok zich niets aan van haar tevergeefse pogingen om weer een dun laagje ijs tussen hen in de creëren, liet het vervolgens weer net zo eenvoudig wegsmelten met zijn ultieme hitte. 'Ik krijg het vroeg of laat toch wel uit je,' sloeg hij haar woorden simpeltjes af terwijl zijn lippen nu haar oorschelp bewerkten. Uit alle inspanningen liet Savador zich vervolgens weer zacht tegen de muur achter hem terugvallen, sloot opnieuw zijn ogen om zichzelf neer te leggen bij zijn grote vermoeidheid. Hij wilde Neara meenemen naar zijn persoonlijke kamer, wilde voor één keer weer een nacht met haar delen in plaats van met de ergerlijke snol van een Uda. Hij onderdrukte een zachte kreun toen hij haar op zijn schoot voelde oprichtte en rechtte zijn hoofd om haar met halfgeopende ogen aan te kijken. 'Ik wilde net zeggen..' Natuurlijk moest hij terug naar waar een bed was, dat stelde ook zij waaschijnlijk nu als nummer één prioriteit in zijn geval. Geen ontkomen aan. Traag sloot Savador zijn ogen weer en legde een hand zacht op haar achterhoofd toen Neara haar hoofd draaide zoat haar lippen vlak naast de zijne lagen. 'En waarin zou ik mij moeten omkleden? Ik denk dat ik dan beter naar mijn etage kan gaan,' deelde ze met haar typisch plagende glimlach mee. Hij keek haar vermoeid aan toen ze daarna van zijn schoot ging en opstond om hem vervolgens zelf met een extra onzichtbaar zetje overeind te helpen. 'Dan kan ik je mantel ook meteen goed drogen, en kan je hem meteen weer mee nemen.' Met een moeilijk gezicht steunde Savador met een hand tegen de koude muur en probeerde de lichte pijn die door de abrupte bewegingen door zijn ruggengraat schoten te onderdrukken. Haar laatste zin bezorgde een kleine teneergeslagenheid bij hem; hij wilde niets 'meteen weer meenemen'. Wat hem betreft wilde hij zolang mogelijk in haar gezelschap blijven. Toch schonk hij Neara een tedere glimlach. 'Goed dan. Jouw kamer, allicht.' Met zijn schouder nog leunend tegen de muur keek hij zwijgend toe hoe ze zich van hem wegdraaide en met de witte mantel over een arm al op weg ging naar Angani. Onder veel moeite en onderdrukt gekreun wist Savador de krukken weer onder zijn armen te planten en haar zo goed en kwaad als zijn eigen lichaam hem dat bood haar zo snel mogelijk op de voet te volgen. Langs zijgangetjes en verborgen kleine halletjes, naar de grote gigantische voordeuren van het kasteel zelf om hen beide voor even in de woeiende storm buiten te wagen. De Toren was immers een locatie naast het kasteel, een aparte privé-plaats enkel toegankelijk voor de Legendarische Magicians, tenzij je de toestemming had om er te komen. In de Toren zelf aangekomen, voor de statige deuren van Angani, kneep Savador even zijn al vochtig geworden lokken uit en probeerde zich zoveel mogelijk te ontdoen van de regendruppels die op zijn ontblote bovenlichaam waren neergedaald in de kleine aantal meters tussen het kasteel en de Toren af. Zijn gezicht betrok toen hij die oude geit van een Joseph al bij de deuropening zag staan om Neara's doorweekte mantel aan te nemen. Hij negeerde de dienaar straal toen hij hem halfnaakt passeerde, zich niet eens bekommerend om dat laatste feit. Het was een opluchting dat de man in stilte verdween en hen alleen in de kamer liet. Zonder enig geluid sloot de gracieuze deur achter hem en stond Savador met de krukken nog onder zijn armen te druipen en de regendruppels die over zijn melkwitte huid gleden en zijn lichaam klam maakten te negeren. 'Ik zal je shirt even omruilen voor iets anders, anders is je wond te lang blootgesteld aan de buitenlucht,' vond Neara uit voorzorg. 'Zolang je maar geen jurk uit je kast trekt,' zei hij haar nog na toen ze een andere kamer in verdween om de daad bij de woorden te voegen. Terwijl Neara weg was verplaatste Savador de krukken om in een paar passen de kamer rond te kijken. Al net zo gratievol als haar bewoonster en genoeg aspecten die wezen naar het Puffoonse origine; Angani.

- Ik denk dat we het topic beter verder voort kunnen zetten in Angani zelf nu we toch niet meer op de gangen zijn.