Normaal zat ze liever niet in de eetzaal; het was er druk, muf en ongezond, walgelijk vol met kinderen die elkaar met eten bekogelden als ze de kans ervoor kregen en leraren die je vermoordden met hun blik omdat je als enige stilzat tijdens het zoveelste voedselgevecht. Nee, dan zat ze liever met Nina op het terrein of op de slaapzaal, lekker roddelen over de zoveelste modeblunder door dat ene kind met dat al zo lelijke haar, of over die relatie die waarschijnlijk twee weken ging duren. Soms een beetje grappen over hoe ze Savador gingen irriteren, ervoor zorgen dat zijn lessen een hel werden. Dat waren nog eens momenten, dat ze gezellig kon praten met een van haar weinige vrienden hier. En Nina had bewezen dat ze een echte vriendin was. Wren was dat ongeluk met het ijswater nog lang niet vergeten; haar hoofd bonkte er nog steeds van en op haar polsen zaten korstjes van de wondjes die het ruwe touw van Savador veroorzaakt had. Die aanval had ze niet aan zien komen, helemaal niet eigenlijk. Daarom had het haar ook verbaasd, sprakeloos laten staan. Ze had de laatste nachten slecht geslapen, omdat ze iedere keer wakker schrok als het water opnieuw dichterbij kwam en ze in haar droom tegenstribbelde, tegen een drukkende kracht die maar niet op wilde houden. Ze was zo bang geweest, bang dat haar nek gebroken werd of dat ze zou verdrinken. Het had niet veel gescheeld en ze was Ephony nog steeds dankbaar voor het feit dat deze haar longen gereinigd had van het brandende ijswater. Maar nog. Het bleef haar gewoon achtervolgen en de flitsen van de sissende substantie vlak onder haar gezicht bleven maar terugkomen. Eigenlijk was het niet zozeer het water dat haar de stuipen op het lijf joeg, maar Savador zelf. Hoe boos hij nog niet was geweest. Hoe onverbiddelijk hij gewoon een touw gepakt had en haar bijna verzopen had, zonder schuldgevoelens of wat dan ook. Wren sloeg onwillekeurig haar armen om zichzelf heen en huiverde even. Het was gewoon angstaanjagend geweest. Haar armen gleden weer terug op de tafel toen Wren stappen hoorde naderen. Wie kwam daar? Even wilde ze zich omdraaien, maar besloot dat niet te doen. Als het Savador was, zou ze spontaan van haar stokje gaan. Haar schouders waren strak en haar blik bleef op het lege tafelblad gericht, terwijl ze probeerde te doen alsof ze zich helemaal geweldig voelde. Toch had dit haar niet van het besluit van Nina en haar afgehaald om Savador te pesten; in tegendeel. Het feit dat ze bang was maakte haar chagrijnig. Ze wilde niet opgeven, dus ging ze die angst overwinnen en volgende keer gewoon zijn les in, nog vastberadener om zijn leven een hel te maken. Als hij dat bij haar deed, zou zij het terugdoen, ondanks zijn hogere positie. Ergens voelde het als een onmogelijke strijd, omdat geen van hen ooit toe zou geven. Nou en. Hij zou het ervan lusten, daar zou zij wel voor zorgen! Nu pas herinnerde Wren zich de persoon weer die naar haar tafel gelopen was. Ze keek snel op, een beetje vragend, terwijl ze de angst verdreef uit haar ogen. '..Hoi?' probeerde ze. Wie zou er nu weer voor de lol bij haar tafeltje komen staan?

~Iedereen is welkom :3~

Met een chagarijnig gezicht liep Kai door de gangen heen. Natuurlijk was de koffie in de lerarenkamer weer op en moest hij helemaal naar de kantine voor de koffie. Sommige leerlingen keken hem na en begonnen te fluisteren toen hij voorbij was. Ok, hij was redelijk jong om al direct een docent te zijn, maar dat wilde niet zeggen dat mensen zomaar over hem konden roddelen. "Je ik heb een vriendin en nee ik hoef geen hulp om lessen voor te bereiden," zei hij geïrriteerd tegen een paar meisjes die gauw verder liepen. Na een tijdje kwam hij in de kantine aan en zocht zijn weg naar de kantinejufvrouw, onderweg etensresten ontwijkend. Na een paar minuten wachten had hij zijn koffie en liep zigzaggend tussen de tafels door, maar stopte toen hij het blauwharige meisje van in de les zag zitten. Hoe heette ze ook al weer? Ben? Lren? Wren? Ja, dat was het, Wren. Een kleine frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij de wondjes om Wrens polsen zag. "Hoi," Groette Kai terug terwijl hij tegenover Wren ging zitten en genoot van een slok koffie. "Hoe is dat gebeurd?" vroeg hij daarna met een knikje naar Wrens polsen. Hij had wel gehoord wat er in de introductie les gebeurd was, maar niet wie het slachtoffer was geweest.

Het duurde even voor ze precies doorhad wie de oudere man was die haar begroette en toen tegenover haar aan tafel ging zitten met zijn stomende kop koffie. Koffie, wat een goed plan. Dat had ze ook moeten halen.. Wren bedacht zich dat ze zijn naam wel wist; Kai. Van kunst, waar ze zo slecht in was. Hij zag er nu een beetje chagrijnig uit, maar zijn stem was aardig. Wren wreef snel even in haar ogen van de vermoeidheid - al die dromen ook - en keek even naar haar polsen toen hij ernaar vroeg. 'Ik had les van Master Savador,' antwoordde ze zo luchtig mogelijk, al schoten er al flashbacks door haar hoofd die alles behalve geruststellend waren. 'Hij besloot dat ik een prima proefkonijn zou zijn voor het uitproberen van Cassiaans Ijswater.' Ze wreef over haar polsen, voelde de touwen bijna opnieuw. 'Misschien heeft u de roddels al gehoord,' zei ze, met een glimlach die niet echt gemeend was. Ze dacht eigenlijk van wel, maar waarschijnlijk niet zo goed als hij niet wist dat het haar hoofd was dat ondergeduwd werd met een kracht gedreven door pure haat. Wren voelde de walmen bijna weer in haar gezicht; het was echt niet leuk geweest. Bijna een traumatische ervaring. 'Het was in ieder geval niet de leukste les die ik meegemaakt heb,' verzekerde Wren hem. Ze keek naar het water in haar eigen bekertje en nam daar maar snel een slok van, om niet meer te hoeven zeggen in de stilte. Ze wist nu ook niet meer zoveel te zeggen, om eerlijk te zijn.

De chagarijnige blik maakte plaats voor een van verafschuwing toen Wren haar verhaal vertelde. 'Misschien heeft u de roddels al gehoord,' Ze probeerde luchtig te klinken, waar Kai zou zijn ingetrapt als haar ogen haar niet verraden hadden. "Ik heb inderdaad een paar roddels gehoord, maar dacht dat ze sterk overdreven waren," zei hij op een zachte toon. Hij had echt nooit verwacht dat de hoofdmeester zoiets zou doen. Ookal haatte hij de leerling in kwestie. Zeg nu zelf: als leraar had je het recht om te straffen, maar toch niet met Casiaans ijswater! Als hij er nog maar aan dacht wat Wren gevoeld moest hebben liepen de rillingen al over zijn rug. "Dat is ongehoord." Narah had gezegd dat Savador een redelijk vriendelijke man was die gewoon een moeilijke tijd in gaat, maar door wat hij hier hoorde moest hij zijn beeld van Savador toch even aanpassen. "Ben je al naar de schooldokter geweest?" vroeg hij na een korte stilte. Zelf durfde hij niet veel te doen omdat hij de magie om te helen helemaal niet goed beheerste en Wren niet nog meer pijn wilde doen. "Hoe kun jij s'ochtends water drinken?" probeerde hij het gesprek subtiel op een ander onderwerp te laten overgaan. Zelf dronk hij iedere ochtend een kop koffie, gewoon om de slaap uit zijn ogen te krijgen.

Zijn niet-geïnteresseerde blik vervloog al snel, wat Wren nog wel positief had kunnen vinden als het om andere omstandigheden gegaan was. Ze was nu eenmaal een aandachtstrekker, en dat zou ze altijd blijven. Veel mensen verweten dat haar ook en eigenlijk kon ze hen alleen maar gelijk geven. Alleen op een eiland zitten zou voor Wren echt de hel zijn; niemand om op te vitten, of om tegen te praten. Zijn zachte toon van zijn antwoord gaf aan dat hij een beetje geschokt was. Nou, hij was niet de enige. Wren sloot haar handen om haar bekertje om niet te gaan trillen, wat er nogal dom uit zou zien.. toch? Ze zag er al uit alsof ze achtervolgd werd door het één of andere gruwelijke iets, vooral door de wallen onder haar ogen. Ze sliep dan ook heel slecht, maar wacht.. Haar gedachtes vielen zelfs in de herhaling. Bij zijn commentaar knikte ze vaagjes. 'Maar ja, tegen de Hoofdmeester doet niemand iets,' antwoordde ze. Jammer genoeg was het waar. De plagerijen van haar en Nina waren wellicht irritant, maar het zou hem nooit gek genoeg krijgen om ontslag te nemen. Als zij dat nog mee mocht maken zou ze het grootste feest ooit organiseren, eerlijk waar. En vooral alle regels overtreden. Kai vroeg of ze al naar de schooldokter geweest was, waarop ze al wat zekerder knikte. 'Ja,' beaamde ze, met iets wat op een glimlach leek. 'Ik werd ernaartoe gesleept na de les.' Waarschijnlijk had Kai ook nog niet gehoord dat ze flauwgevallen was, maar dat kon hij er vast wel uithalen. Anders was ze wel zélf gaan lopen. Haar gestaar naar het tafelblad werd hervat, tot Kai een poging deed over iets anders te beginnen. Daar ging ze graag in mee. Wren haalde haar schouders lichtjes op. 'Ik was vergeten koffie te pakken en de aula is nu een beetje te druk om fatsoenlijk doorheen te lopen, voor een leerling,' legde ze uit. 'Maar normaal kan ik ook alleen met een koffie wakker worden.' De vraag was natuurlijk of ze wel wakker wilde worden, maar goed.. Dat hield ze dan maar op een 'ja'. 'Hoe gaat het met uw lessen?' besloot ze te vragen. Als leraar kon hij daar vast wel iets over zeggen.

Kai nam nog een slok van zijn koffie en verslikte zich toen hij hoorde dat Wren naar de ziekenzaal gesleept was. "Heeft hij je zo lang ondergeduwd dat je je bewustzijn verloor?" Even hoeste hij nog en zette het bekertje terug op tafel. 'Ik was vergeten koffie te pakken en de aula is nu een beetje te druk om fatsoenlijk doorheen te lopen, voor een leerling. Maar normaal kan ik ook alleen met een koffie wakker worden.' Hij draaide zich even om om naar de drukte te kijken en keek daarna terug naar Wren. "Als je wilt kan ik wel een kop voor je gaan halen? Met mijn lengte moet dat gemakkelijk gaan." Hij knipoogde even terwijl hij opstond. Met zijn 1.90 m torende hij boven sommige leerlingen uit en aangezien hij leraar was moest het toch niet moeilijk zijn om een kop koffie te gaan halen? "Met de lessen gaat het goed, dankje," zei Kai nog voor hij in de menigte verdween. "Opgepast, personeel!" riiep hij door de menigte en de leerlingen deden een stap opzij om hem door te laten. Na een paar minuten had hij eindelijk een kop koffie kunnen bemachtigen en liep hij terug naar de tafel waar Wren zat. Hij zette de kop voor haar neer en trok zijn witte jasje recht. "Dat was simpel." Hij wierp een vernietigende blik naar twee meisjes die eerst naar hem wezen en daarna tegen elkaar begonnen te roddelen.

- Als je het niet erg vindt, ga ik wat doen voor de verhaallijn; Wren van haar visioen laten vertellen :3 Kai zou haar wss toch niet geloven, maar dat is ook niet de bedoeling xD :3 -

Het was een grappig gezicht geweest als Kai zijn koffie uitgespuugd had van verbazing, maar Wren was niet in de bui om te lachen. Misschien als er iets uitzonderlijks grappig gebeurde, bijvoorbeeld Savador die langsliep en compleet op zijn gezicht ging. Dan zou ze lachen, daar kon je gif op innemen. Hij sprak de woorden ongelovig uit, en op het moment dat ze het hoorde klonk het ook vreemd. Ze kon zich er niet zoveel meer van herinneren, alleen de pijn en voor de rest.. Tja, dat gebeurde wel vaker als je flauwviel, niet? Daarom knikte ze en keek even in haar halflege bekertje water. 'Tja.. Toen voelde ik het ijswater in ieder geval niet,' zei Wren, hoewel ze zelf wel wist dat ze Savadors daden nooit goed zou praten, hoe gerechtvaardigd ze ook mochten zijn. Als hun ruzie een debat was zou geen van tweeën ooit zwijgen. Kai stelde toen voor om koffie voor haar te halen. 'O, graag!' antwoordde Wren. Waarschijnlijk zou hij er veel gemakkelijker doorkomen dan zij; zij was.. 1.61m lang en een onbelangrijke leraar. Kai was veel langer, ze moest helemaal naar hem opkijken. Wren had daar echt een hekel aan, maar ja.. Je leerde er op een gegeven moment wel mee leven, eigenlijk. Veel groter zou ze toch niet worden. Kai zei nog snel dat het goed ging met de lessen, voor hij in de menigte verdween. Hij bedoelde het goed. Wrens gedachten dwaalden af, naar haar slaapproblemen. Dat kwam niet alleen door Savador.. Er was meer; dromen, of nee, eigenlijk voelde het echter dan dromen. Ze geloofde erin. Wat ze zag was dan ook angstaanjagend, het joeg haar iedere nacht de stuipen op het lijf. Iedere nacht, werkelijk waar. En waarom zou ze iedere nacht dromen over lelijke wezens die niet eens iets met een trauma aan Savador te maken konden hebben? Aangenomen dat zo'n ding in haar droom Savador was, dan zou hij nog geen reden hebben om het kasteel aan te vallen. Afgeschreven. Ze had het nog aan niemand gezegd, schaamde zich er eigenlijk voor. Maar Kai vertrouwde ze wel, en in de drukke aula zou niemand naar haar luisteren, terwijl ze met een leraar zat te praten. Hij was wel serieus, toch? Ze kon het vast wel vertellen... Wren slikte. Ze wilde het toch aan iemand vertellen! Niet aan Savador, dus.. dan maar aan iemand anders, die ze waarschijnlijk wel kon vertrouwen. Andere leerlingen zouden toch maar in de lach schieten.. Ze wreef even onder haar ogen, wachtte tot Kai terugkwam. Hij zette de koffie voor haar neer en gelijk steeg er gepraat op, wat ook weer snel stopte. Wren glimlachte. 'Bedankt,' zei ze, 'al zou ik eigenlijk ook wel iets kunnen gebruiken wat me een betere nachtrust geeft.' Ze zou niet weten hoe ze anders moest beginnen. Zomaar zeggen; ik slaap niet omdat er dingen in mijn dromen zitten klonk zo.. geestesziek.

Kai glimlachte naar Wren terwijl ze tegenover haar ging zitten. Genietend nam hij de laatste sloken van zijn koffie en keek teleurgesteld naar de kop toen die leeg was. 'al zou ik eigenlijk ook wel iets kunnen gebruiken wat me een betere nachtrust geeft.' De jonge man keek Wren aan met een diepe frons in zijn voorhoofd. "Hoezo?" Zou ze een trauma hebben opgelopen door dat cassiaans ijswater of was er iets anders aan de hand? Een eerste jaars liep ineens op hen af en vroeg hakkelend waar hij het muzieklokaal kon vinden. "Als je uit de kantine komt ga je direct naar rechts. Daarna wandel je verder en loop de eerste gang aan je linkerkant in. Normaal zou je het dan moeiteloos moeten vinden." Na dat nog eens drie keer herhaald te hebben wist de jongen eindelijk waar hij heen moest en maakte zich uit de voeten. Kai draaide zich terug naar Wren en wachtte geduldig op een antwoord terwijl hij een kleine bal van licht van zijn ene naar zijn andere hand gooide.

Ze zag de vraag bijna verschijnen in zijn ogen en niet veel later kwam die vraag dan ook. Mooi, haar inzetje had in ieder geval gewerkt. Het voelde zo dom om te gaan praten over dromen, beelden die zowel gruwelijk als vreemd waren. Wren haalde diep adem en probeerde de dingen op een rijtje te zetten, toen ineens een eerstejaars haar gesprek kwam onderbreken door nogal verlegen de weg te vragen. Man, dat deed je toch vol zelfvertrouwen? Of in ieder geval niet alsof je stikte in de lucht om je heen. De brugjes werden ieder jaar irritanter, daar kon ze bijna op zweren. Ze moest moeite doen om niet te zuchten toen de jongen het ook nog drie keer een uitleg kostte voor hij eindelijk doorhad dat hij ook op zijn rooster kon kijken. Wren benutte de tijd om wat koffie te drinken en na te denken over hoe ze zou beginnen met praten, in de hoop dat ze geloofd werd. Niet dat haar reputatie nu zo geweldig was; erg geloofwaardig stond ze niet te boek. Maar wat moest ze dan? Met van dat soort verontrustende beelden moest je toch iets! Kai richtte uiteindelijk zijn aandacht weer op haar en meteen voelde ze zich als het brugje; niet in staat om een fatsoenlijk woord uit te brengen. Maar ze slikte het weg, vond dat ze dit toch echt moest vertellen. 'Iedere nacht,' begon ze, met een zachte zucht. 'Iedere keer schrik ik weer wakker, van een soort.. dromen zou ik ze niet kunnen noemen, ze zijn zo echt.. Net alsof het echt gebeurd.' Ze durfde niet op te kijken en bleef in haar koffiebekertje staren. 'Het is zo eng..' Een rilling trok door haar heen toen ze de beelden weer voor de geest haalde. 'Dingen, ze vallen de school aan, en we kunnen niets doen! Het is allemaal zo echt.. Maar ik weet niet wat ik eraan kan doen,' zei ze. Op de één of andere manier was het zo belachelijk dat ze er wel in moest geloven. Het was gewoon waar, daar kon ze niet aan twijfelen.

'Iedere keer schrik ik weer wakker, van een soort.. dromen zou ik ze niet kunnen noemen, ze zijn zo echt.. Net alsof het echt gebeurd.' Wren bleef naar haar koffiebekertje staren terwijl ze vertelde. 'Het is zo eng... Dingen, ze vallen de school aan, en we kunnen niets doen! Het is allemaal zo echt.. Maar ik weet niet wat ik eraan kan doen,' Kai luisterde aandachtig naar haar verhaal. Een diepe frons verscheen in zijn voorhoofd toen Wren bij het deel van dingen die de school aanvallen kwam. "Misschien moet je eens naar de ziekenzaal gaan? Je hebt waarschijnlijk een trauma opgelopen van die ene les?" Stelde Kai voor terwijl hij opstond om een nieuwe kop koffie te gaan halen. Na een paar minuten was hij terug en roerde wat afwezig in zijn koffie. Waarom zou Wren van dingen dromen die het kasteel aanvallen door cassiaans ijswater? De enige verklaring die hij vond was dat ze er zelf dingen bij verzinde. Wat kon het anders zijn? Afwezig nam Kai nog een paar slokken en glimlachte naar Wren. "Iets anders dan dat je een traume hebt kan ik er echt niet van maken."

Ze had zijn aandacht nu compleet, maar... was dat genoeg? Was het werkelijk zo dat hij haar zou geloven? Zelf vond ze het ook moeilijk te geloven. Als ze wakker werd twijfelde ze er zo vaak aan, durfde ze zo vaak niet te bedenken wat het kon zijn. Maar iedere nacht, soms meerdere keren, kwam alles terug. Emoties van angst, lelijke dingen die de Academy aanvielen en niets heel lieten.. Ze moest het toch tegen iemand zeggen? Ze had het misschien wel geweldig gevonden als Savador zijn school kwijtgeraakt was, maar.. niet op deze manier. Niet op een manier die andere mensen ook pijn deed. Wren was dan een bitch, ze was geen monster! Wren slikte toen ze haar verhaal had gedaan, durfde Kai nog niet aan te kijken. Naar de ziekenzaal gaan? Wacht, dat was niet goed. Wrens eerder gespannen schouders zakten nu naar beneden, een beetje verslagen. Een trauma? Hij geloofde haar niet.. Haar leraar kunst geloofde haar niet eens. En ze zou hem ook niet over kunnen halen. Wren wilde protesteren, maar legde zich er uiteindelijk toch maar bij neer. Hij zou haar niet geloven; leraren dachten veel en in ieder geval dat leerlingen minder wisten. 'Misschien.. is dat wel een goed idee..' zei ze zachtjes, niet blij met de ontwikkelingen van dit gesprek. 'Het zullen wel vreemde dromen zijn,' zei ze, met een vage glimlach. 'Het zal wel een trauma zijn.. Iemand moest de inspectie van Onderwijs eens goed vertellen wat hier gebeurt,' zei ze, maar een ander onderwerp aansnijdend. 'Want minder bekend is dat hij Nina heeft laten nablijven..'