Je zou niet verwachten dat iemand die vuurmagie en luchtmagie het meest beheerst in een kas te vinden, maar toch was ze er. Met een zucht streek ze haar lange, zwarte haren naar achteren, waarna ze de kasdeur open duwde en naar binnen stapte. Het was om te oefenen met Aardmagie.. het was om te oefenen met Aardmagie.. Wren had het niet zo op de weelderige, verstikkende atmosfeer die met veel planten gepaard ging. Die dingen hadden veel warmte en vocht nodig, twee dingen waar zij niet zo ontzettend op gesteld was. Toch moest ze meer oefenen voor haar Aard en Woudmagie, anders ging ze er dit jaar keihard voor falen. Hier zou vast niemand komen die het beter wist dan zij, die een zeurderige uitleg ging geven waar ze toch niet naar wilde luisteren. Hopelijk kwam er niemand! Of iemand die het ook moeilijk vond zodat ze geen belerende preek kreeg; zoiets was nog erger dan overdreven hitte. Of zij was gewoon geïrriteerd en verveeld. Vooral verveeld. Wren liet de deur weer achter zich dichtvallen en keek even kritisch naar de planten die er stonden. Oeh, teveel groen. Straks ging het nog zeer doen aan haar ogen. Oké, het was voor school.. Haar broer zou nog in de lach schieten als hij haar hier zag staan, haar best doend voor school. Meestal moest hij haar daartoe aanzetten. Maar deze school zag ze wel zitten, ondanks de crappy hoofdmeester. Ze had hier haar eerste echte vriendin gemaakt en was zelfs een soort van verliefd geworden.. Nee, hier hoefde ze voorlopig nog niet weg. Dus, diep ademhalen en doorgaan.. Wren haalde haar schouders op en stak een hand uit naar de dichtstbijzijnde plant, die ze opdracht gaf te groeien. Jammer genoeg gaf het ding heel erg goed gehoor aan haar opdracht en schoten een paar bladeren omhoog, die zich om haar pols wikkelden. Plots hoorde ze de deur opengaan, zacht, maar toch. Snel keek ze om en hoopte dat degene die binnenkwam ook zo weer weg zou gaan, hoewel dat toch valse hoop zou zijn. Gefrustreerd probeerde ze de bladeren van haar arm af te trekken en stopte ze de magie die ze het ding toestuurde, in de hoop dat het snel over zou gaan.. voordat degene die binnenkwam haar zag, het liefst.

- Met Eye, graag ^^ -

Met een gaap hing Eye zijn rugtas beter over zijn schouder. Hij rekte zich uit. Zijn idee om zoveel mogelijk lessen te volgen als hij maar kon volgen, was een klein beetje afgezwakt, nu hij hier iets langer zat. Het was wel leuk, maar af en toe ook zo vermoeiend. Hij keek richting de kassen. Hij had zin om daar even naartoe te gaan, om even te tekenen of zo. Hij haalde zijn hand door zijn goudblonde haar. Het piekte meteen weer terug en Eye zuchtte. Zijn haren zou altijd blijven pieken, maar eigenlijk vond hij dit niet zo heel erg. Het was iets wat zijn vader ook had. Hij keek naar de kassen en opende de deur toen zachtjes. Hij verwonderde zich over de grootte van het gebouw. Hij dacht even dat er niemand was, toen hij opeens een meisje zag staan die mooie lichte blauwe haren had. Hij keek naar haar pols, waar tot zijn verbazing allemaal bladeren om hingen. Hij keek haar aan. Was het een ongeluk? Moest ze geholpen worden? Voor de bladeren verder vat op haar zouden krijgen, liet Eye geconcentreerd, maar snel, een vuurstraal richting schieten. De bladeren begonnen langzaam te verbranden en voor het meisje haar pols zou verbranden, snelde Eye naar haar toe en trok haar pols op tijd weg. Hij grijnsde vriendelijk naar haar. De bladeren vielen dood op de grond, maar Eye zag dat de sliert waaraan de bladeren hadden gezeten al snel weer herstellend werd. Vriendelijk keek Eye het meisje aan. Hij kende haar niet. Hij grijnsde even oenig, niet wetend wat hij moest doen. Toen liet hij zijn rugzak op de grond vallen en stak zijn hand uit. Het meisje had gefrustreerd gekeken en Eye wist niet zeker of ze wel echt zo blij was met zijn soort redding. Misschien had hij nu wel een project verpest van haar of zo. Alhoewel... Hij noemde het niet echt een project als een plant je probeerde te vermoorden. Zelfs die blaadjes konden je slagader dichtknijpen, zodat er geen bloed meer door je aderen zou stromen en dus langzaam ook je hart stopte met kloppen. Eye wou er niet verder over nadenken, want hij wist van zichzelf dat als hij dat deed, hij binnenkort een heel script voor een horrorfilm kon maken. Hij keek naar het meisje en liet zijn hand toen weer naast zich hangen. 'Eye is de naam,' zei Eye zachtjes, waarna hij verlegen grijnsde naar het meisje. Zijn verlegenheid, die bleef hem altijd storen. Zijn vader zou het schattig gevonden hebben en al zeker in gelegenheid bij een meisje, maar Eye vervloekte het. Hij had een spijkerbroek aan en een wit shirt, met daarover een vest waar een skelet op stond. Het vest had een capuchon, die Eye meestal opzette om zijn piekhaar een beetje te verbergen, die, ook nu, alle kanten opsprong. Ondanks het skelet vond Eye dat hijzelf wel een vriendelijke houding had. Soms iets tè vriendelijk, maar het had tot nu toe alleen nog maar in zijn voordeel gewerkt. Hij had Libby - een stagiaire voor lichtmagie - en Tomari er al mee ontmoet. Hij keek vriendelijk naar het meisje en zette zijn hand toen tegen een tafel, waar allemaal bakken met bloemen op stonden, om toch maar een beetje steun te hebben. Het was arrogant als hij er nu tegen zou gaan leunen. Dat zou een tegenovergesteld effect hebben dan goed en hij zo tenslotte arrogant genoemd kunnen worden. En hij was allesbehalve hebberig, arrogant en vol eigendunk. Hij vond, als hij zichzelf dan toch maar een beeld moest geven, zichzelf een lieve, zorgzame jongen, met volgens zijn vader een hart van houd. Eye schudde de gedachten van zich af en keek vrolijk naar het meisje, met de nodige twinkeling in zijn ogen en de vriendelijkheid, of course!

Misschien moest ze vuurmagie gebruiken om de bladeren los te krijgen? Wren huiverde even bij het idee. Geen vuur.. Ze moest haar angst daarvoor nog bedwingen. Ze kon vuur nu wel beheersen door Tomari's uitleg, maar nog steeds beefden haar handen als ze het opriep. De angst voor vuur zat diep geworteld en ze had niet het idee dat ze het vuur onder controle kon houden als het zo dichtbij haar was. Dus sjorde ze tevergeefs met haar vrije hand aan de bladeren, hoewel die niet echt gehoor gaven aan de druk die ze erop zette. Crap. Ze was ondertussen alweer vergeten dat de deur open was gegaan, zo druk was ze bezig met hopen dat het ding niet meer dan haar arm in bezit wilde nemen. Plots schoot er een vuurstraaltje door de lucht en vatten de bladeren vlam, als papier onder een loep. Met een onderdrukte kreet en een gevoel van angst deed Wren een stap achteruit, haar blik vol ongeloof op de vlammen gericht. Zij had niets gedaan, helemaal niets.. Het vuur kwam dichterbij haar arm, maar ze voelde zich bijna versteend toen de angst voor het vuur bezit van haar nam. Haar pols werd weggetrokken en Wren kreeg weer vat op zichzelf. Huiverig haalde ze adem en negeerde de plant, om naar degene te kijken die haar gered had. Een jongen, met piekerig haar en een vriendelijke lach op zijn gezicht. Niet iemand die zin leek te hebben om een geinige roddel te verspreiden, hopelijk. Hij liet haar arm na eventjes los, leek wat verlegen. Wren kreeg een glimlach op haar lippen; zelf had ze niet zo'n last van verlegenheid, eerder van een nogal uitgesproken mening en een koppige houding. Vandaar dat ze twee keer van scholen getrapt was. Hier hoopte ze haar examen wel te doen. Hij stelde zich voor als Eye. Oog. Oké, zij heette Winterkoninkje, wat er nu beter was wist ze niet. Ach, het zag er wel schattig uit hoe hij naar haar glimlachte. 'Hoi, ik ben Wren,' stelde ze zich voor. Ow, bedanken was wel zo vriendelijk. 'Bedankt trouwens dat je me gered hebt van dat monsterlijke plantje,' zei ze, met een boze blik op de plant. 'Ik ben nu eenmaal niet zo goed met Woudmagie.. Dat met dat vuur had ik zelf moeten bedenken,' voegde ze er met een bredere glimlach aan toe. Wren leunde tegen de tafel, zich er niet van bewust dat het wel arrogant over kon komen. Ze had altijd voor zichzelf moeten zorgen, meestal alleen gestaan.. Een vriendelijke houding hielp je dan echt niet verder. 'Kom jij ook van Razen?' vroeg ze toen maar. Zelf had ze langer op Puffoon gewoond, maar de eerste drie jaar van haar leven had ze toch in Razen doorgebracht. Hij leek ongeveer even oud als haar, iets ouder misschien. En hij zag er wel aardig uit, dus glimlachte ze vrolijk naar hem, nog steeds wat geschrokken.

Vriendelijk glimlachend keek Eye naar het meisje met de lichtblauwe haren. Ja, hier waren wel vervelende planten. Als je hier niet oplette, was je binnen de minuut je arm kwijt. En dan overdreef hij nog niet. Hij keek vriendelijk glimlachend naar het meisje. Wren, was haar naam. ‘Aha, aangenaam, Wren,’ zei hij vriendelijk en hij keek haar aan. Hij ging even met zijn hand door zijn goudkleurige haren. Normale mensen zouden het gewoon als ‘blond’ omschrijven. Maar als je beter keek, zag je toch heel duidelijk dat het goud was. Ergens waar hij trots op was. Zijn vader had ook een soort van goudkleurige haren. Bij de gedachte aan zijn vader, kreeg hij een brok in zijn keel. Hij beet op zijn onderlip en keek naar Wren. Hij moest zich focussen op haar, nergens meer aan denken. ‘Oh, dat is graag gedaan hoor. Ik zou het voor iedereen gedaan hebben. Leven zonder een lichaamsdeel is nou niet bepaald iets wat ik aan iedereen gun,’ vertelde hij haar en hij lachte haar toe, met gesloten ogen. Iets wat hij vaker deed als hij vriendelijk over wou komen. Hij keek naar Wren en knikte. ‘Ja,’ kon hij alleen maar antwoorden, aangezien de vraag niet echt om meer inhoud vroeg dan een simpel woordje. Hij keek haar even aan. ‘Maar ik beheers ook de magie van licht, alhoewel ik daar een iets zwakkere kracht van heb. Ik moet het nog goed leren beheersen om het echt te kunnen gebruiken. Ik wil mensen niet verwonden doordat ik mijn magie niet goed beheers,’ zei hij vriendelijk en hij keek naar haar. Hij kuchte even en keek toen om zich heen. De zon scheen door de ramen die het plafond moesten voorstellen. Een manier om de planten te laten groeien, maar ook een manier om zijn haar te laten schitteren.

Eye richtte zijn aandacht weer op Wren. Zij was dus afkomstig van Razen, aangezien ze ‘ook’ had gezegd in haar vraag. Ja, hij lette eigenlijk op nogal veel als hij een conversatie had. Iets waar hij zich soms erg aan kon ergeren. Maar ja, waren er niet meer dingen waar een mens zich aan kon ergeren van zichzelf? Hij grinnikte even en probeerde zijn binnenpretje zoveel mogelijk te smoren. ‘Sorry, nogal veel gedachten terwijl ik praat,’ verontschuldigde hij zich met een rood hoofd bij Wren en hij grijnsde even. Tja, gedachten konden zich soms opstapelen en vervolgens een hoop vervelende reactie opwekken! Hij probeerde een vraag te bedenken die hun gesprek zou kunnen voortzetten. Een zwijgende Eye was nu niet bepaald iets wat fijn was. Nee, hij moest gewoon iets bedenken waarmee hij Wren veel kon laten praten. Maar niet over de geschiedenis. Dan zou hij de zijne ook moeten uitleggen en eigenlijk had hij daar niet veel behoefte aan. Dan moest hij zeker ook over zijn vader vertellen. Dat lag erg gevoelig bij hem. En hij kon niet liegen, maar als hij over zijn vader zou spreken, zou hij zeker weten gaan huilen. ‘Heb je huisdieren?’ vroeg hij, iets wat hijzelf een redelijk goede vraag vond om ermee door te komen.


- Sorry voor extreem late reactie! -

Ze leunde tegen een tafel aan en kon er misschien wat ongeïnteresseerd uitzien, maar dat meende ze niet zo. Nieuwe mensen waren altijd interessant, in ieder geval voor even. De jongen zag er vriendelijk en rustig uit, terwijl hij iets uitlegde over de magie die hij beheerste. Wren knikte. 'Dat is op zich wel handig bedacht,' vond ze. Eigenlijk was dat de reden waarom ze geen vuur gebruikt had.. Ze kon het wel, maar ze zou het niet durven. Ze haatte het, de hitte die er vanaf straalde, de pijn die het kon veroorzaken.. Nee, gaf haar dan maar lucht; een verkoelende bries die juist pijn wegnam maar ook krachtig kon zijn en al je zorgen dan wegvaagde. Veel en veel beter. Er viel licht de kas binnen, hoewel zij net buiten het bereik ervan stond, in de schaduw. Het liet het haar van de jongen glinsteren. Daar zou ze zo nog wel wat over opmerken, nieuwsgierig als ze was. Net als geschiedenis. Hoewel geschiedenis doodsaai was, vond ze het verleden van mensen weer wel interessant. Het kon je vormen tot wie je nu was, het liet je begrijpen waarom je iets deed.. Een random vraag liet haar opkijken, waarna ze instemmend knikte. 'Ja, één. Ik heb een kat, Siri,' vertelde ze. 'Die heb ik gekregen van mijn vader, toen hij vond dat ik oud genoeg was om zelf voor een dier te zorgen,' zei ze, met een blije glimlach toen ze dacht aan haar vader, hoewel ze niet durfde te denken aan hoe hij er nu aan toe zou zijn. 'En jij? Ook een dier van je ouders gekregen?'