Few hours ago.

Het was mooi weer buiten. De rozen straalde in de zon en de vogels zongen liederen. Zo rustig, zo vredig. Hij sloot zijn ogen en snoof de rozengeur op. Hoe lang nog, hoe lang zou het duren voordat; het donker het licht verduisterde, vogels veranderde in raven. Voordat hij zich prikte aan de scherpe doorn van de pikzwarte roos.
'Jonge Heer,' Ciel draaide zijn hoofd en keek omhoog. Een lange man gekleed in het zwart stond naast een kar vol met eten. 'Vandaag hebben we een chocoladepudding met aardbeien, witte chocoladen en tapasstokjes. Met daarbij thee van versgeplukte mintbladeren uit de Grenaanse tuinen.' Geduldig wachtte hij tot alles voor hem was neergezet en nam uiteindelijk een hap.
'Smaakt goed.' Zijn ogen zochten die van de butler en staarde kort in de rode uitdrukkingloze kleur. Kort viel er een stilte tussen de twee toen de lippen van de butler omkrulde tot een glimlachje.
'Het blijkt dat Hij niet meer hier op Shadra te vinden is. Degene die we zoeken komt uit een familie die van jongs af aan worden getraint om te moorden bij opdracht. Alles wat we dachten te weten zal slechts een deel uitmaken van zijn dekmantel.' Ciel zei niks, er was niks te zeggen. Het spoor liep dood. 'Het laatste wat we uitgevonden hebben is dat Hij naar een andere school is gegaan. Starshine Academy.' Verbaasd keek Ciel naar hem maar de verbaasde blik verdween en zijn lippen krulde om tot een zelfgenoegzaam glimlachje.
'Starshine.' Herhaalde hij de woorden.
'Ja, een school voor kinderen van alle planeten. Ze leren je om met magie om te gaan van verschillende planeten. De hoofdmeester blijkt een erg streng rigieme te leiden.' Zijn ogen vernauwde zich een beetje. Wat moest een moordenaar op een school? Was het gewoon om zijn dekmantel te behouden of dacht hij dat hij tussen de ''normale'' mensen niet zou opvallen.
'Laat het Schoolhoofd weten van mijn aankomst en maak de shuttle klaar voor vertrek.' Zei de jongen direct, nu Hij daar was moest hij er ook heen, voordat ze het spoor weer kwijt waren.
'Ik zal alles regelen voor ons vertrek.' De man maakte een buiginkje en maakte al aanstalte op weg te lopen.
'Jij gaat niet mee, ik zal nog meer aandacht trekken met jouw erbij.'
'Jonge Heer,' Mompelde de butler. Ciel stond op van zijn stoel en keek vastberaden naar zijn butler.
'Dat was een bevel, laat het me niet voor een tweede keer zeggen.' Sprak hij beslist en staarde naar zijn butler, zijn blik maakte maar al te duidelijk dat hij geen spelletjes moest spelen. Zijn ogen volgde hoe de butler neerknielde en grijnsde.
'Ja Mijn Heer.'


Tak, tak, tak. Het geluid van zijn hakken weergalmde op de stenenvloer. Met een rechte rug en een opgeheven hoofd liep de jongen door de gangen gan Starshine. Van alle kanten hoorde hij fluisteringen. Zijn lippen vormde een vreugdeloos glimlachje, simpele kinderen. Zijn wandelstok, het ooglapje en de vreemde kledingsstijl. Het trok allemaal aandacht, maar Ciel wist dat binnen de kortste keren alle fluisteringen waren verdwenen. Het had slechts een paar uur geduurd om op Starshine te komen, ook al was het laat er waren nog steeds behoorlijk veel leerlingen op de gang. Hoe moest hij Hem vinden als hier meer dan duizend leelringen over de gangen liepen. Natuurlijk had hij al een lijst van leerlingen die aan zijn punten voldeed. Leerlingen die van Shadra kwamen en/of Dark Magic konden op gemiddeld niveau en hoger. Zijn huis was volledig platgebrand met hem bijna erin. Het was Shadraans vuur, de moordenaar moest iets te maken hebben met Shadra. Onbewust wreef hij over de blauwe diamand die koud straalde in het kaarslicht. Hard kneep hij in de doodshoofd die aan zijn stok zat. Hij ging hier niet weg met lege handen.
De jongen liep een aantal trappen op en gangen door tot hij uiteindelijk maar de Dark etage aankwam. Kort inspecteerde hij de ruimte. Dit was de plek waar hij zou wonen voor een onbepaalde tijd, hij had afgesproken elke week een keer te bellen naar huis. Zo wist hij of Hij nog steeds op Starshine zou zitten. Ciel was hier alleen maar om zijn wraak, de rest van de school kon hem gestolen worden. Jammer genoeg was het zijn taak om hier te socializen, hij had pionnen nodig. Vastberaden liep hij naar de deur die van zijn kamer moest zijn. Hij pakte de klink vast en opende de deur.
Een vrij ruime kamer werd aan hem geopenbaard. Niet zo groot en luxe zoals hij gewend was maar hij kon er mee doen. Pas toen hij verder de kamer inliep merkte hij zijn gast op. Kort vernauwde zijn ogen zich. Tssk, konden ze niet eens zoiets simpels regelen als een privékamer? Een lange jongen lag op zijn bed een boek te lezen. Zijn witte haar viel meteen op maar dat deerde Ciel niet. Hoe moest hij werken met iemand in zijn kamer?
'Goeieavond, ik geloof dat dit mijn kamer is.' Ciel was voor de jongens bed gaan staan en kijk wat onderzoekend rond om daarna weer naar de jongen met de witte haren te kijken. Beleefd maakte hij een buiginkje al legde hij nadruk op het woordje mijn. 'Ik ben Ciel Phantomhive, en met wie heb ik het genoegen?' Een glimlach speelde rondom zijn lippen al kon je niet duidelijk zien of het nou vriendelijk of spottend was.

[Sly 8D

Hopelijk is het een redelijke post x.x Ik moet echt nog inkomen xD]

Zwarte kunsten en Duistere magie
Deel: Z

Hoofdstuk 47) Hoe jezelf te transporteren door een zwart gat.

Jezelf transporteren is ten eerste een heel gevaarlijk aspect van het vervoeren doormiddel van het gebruik van magie. Zwarte gaten zijn van nature creaties die heel moeilijk controleerbaar zijn door het feit dat ze oneindig zijn en een enorme kracht bezitten. Projectielen die in een zwart gat belanden worden bijna nooit meer terug gevonden en zweven voor het grootste deel ergens rond in de oneindigheid. Een mens door zo’n moeilijk bestuurbaar gat trachten te transporteren is dan ook een risicovolle opgave en resulteert bijna altijd in de dood van deze persoon. Wij raden het dan ook af om dit proefkundig te gebruiken en het alleen hooguit in de zwaarste vorm van hoge nood uit te voeren en een enorme ervaring te bezitten. De risico’s van het werken met zwarte gaten op zich zijn al eerder weergeven (zie blz. 7) en wij zijn dan ook niet verantwoordelijk van eventuele verliezen van persoonlijke voorwerpen, lichaamsdelen of zelfs hele mensenlevens. Er wordt een uitgebreide omschrijving weergeven van hoe een persoon of projectiel te transporteren, maar nogmaals raden wij het u af om van deze soort van magie onnodig te gebruiken en alleen maar gebruik van te maken wanneer u minimaal 2 jaar of meer met deze technieken heeft geoefend. U mag ook nooit mensen zonder schriftelijke bevestiging transporteren. Hierop staat een zware straf en in het uiterste geval de doodstraf.

Wanneer u voor het eerst oefent met het transporteren doormiddel van zwarte gaten raden wij het u aan om te beginnen met kleine, ongevaarlijke en misbare projectielen in de vorm van bv. paperclips, gummetjes of stiekjes. Scherpe of puntige voorwerpen zijn geen goed starters materiaal aangezien deze door onzorgvuldig gebruik en bij gebrek aan ervaring schade aan de bestuurder kunnen aanrichten.
Met vordering kunnen eventueel grotere en / of zwaardere objecten worden gebruikt om de kracht en controle van de bestuurder uit te oefenen.

De eerste stap is als vanzelfsprekend het oproepen van een zwart gat (zie Hoofdstuk 29). Vervolgens .....

Even keek Sly op van zijn boek toen hij tikkende geluiden op de gang hoorde. In eerste instantie dacht hij dat er een meisje op hakken rond zou lopen, maar door de jaren ervaring met allerlei soorten mensen wist hij dat daar iemand met een stok liep. Apart, vond Sly, maar al gauw focuste hij zijn aandacht weer op zijn boek. Hij kreeg immers nooit bezoek en was daar wel tevreden mee. Waarom zou dat nu anders zijn? Rustig liet Sly zijn ogen over de oud getypte letters glijden. Het was een interessant boek. Niet van school. Sly had het zelf meegenomen van zijn huis. Ze hadden daar de hele collectie Zwarte Kunsten en Duistere Magie. Van A tot Z. Sly had echter hoofdzakelijk deel Z meegenomen en nog een paar andere delen. In deel Z werd een van zijn grootste en meest persoonlijke krachten compleet beschreven. Zwarte Gaten. Een van de dodelijkste der Zwarte Kunsten. Sly was al aardig goed op weg met het creëren van de oorspronkelijk uit de ruimte afkomstige gaten, maar transporteren was net een stapje verder. Hij kon al kleine dingentjes verplaatsen doormiddel van de Zwarte Gaten, maar zijn doel was natuurlijk om zichzelf te vervoeren wanneer hij dat nodig zou hebben in een gevecht. Het kon zowel handig zijn voor een vlucht, maar zeer zeker ook voor een verrassingsaanval. Opeen spitste Sly zijn oren. De geluiden van buiten de kamer werden sterker en leken nu echt van plan te zijn om zijn kamer binnen te komen. Toch keek Sly pas op toen er daadwerkelijk iemand zijn kamer in stapte. Met een emotieloos gezicht aanschouwde hij het uitbundig geklede jongentje. Zo, die was er niet vies van om zijn rijkdom te tonen. Nou was Sly zeker ook bepaald niet arm, maar het was zijn bedoeling om zo onopvallend mogelijk te blijven en dat werkte niet wanneer hij net als deze jongen over straat zou lopen. Licht trok Sly een van zijn wenkbrauwen op toen de nieuwe jongen begon te praten. Het klonk een soort van vriendelijk als je niet had gelet op de benadrukte ‘mijn’ en Sly had heus wel gezien hoe hij zijn ogen tot spleetjes had geknepen toen hij eenmaal doorhad dat Sly zich in ‘zijn’ kamer bevond. Nou was Sly zelf ook niet bepaald blij met wat de jongen zei. Het klonk alsof hij ook op deze kamer zou komen wonen en hoe opgelucht was Sly geweest toen hij erachter was gekomen alleen op een kamer mogen te slapen. Dus nee, ook zijn humeur begon drastisch omlaag te kelderen, maar dat zou hij zeer zeker niet laten merken. Zijn masker van emotieloosheid hield hij op. Sly’s ogen volgde de vloeiende beweging van de buigende jongen en bijna uit automatisme boog Sly zijn hoofd een stukje om ook een blijk van beleefdheid te geven. Hij luisterde naar de jongen toen hij zich voorstelde en kon het niet nalaten om zelf ook in een vreugdeloos, maar toch licht spottende glimlach te schieten. Genoegen zei hij? Ha! Dat betwijfelde Sly. Opeens stopte Sly’s “lol” al bleef zijn glimlach op zijn gezicht plakken. Phantomhive had de jongen gezegd? Een klein lichtje brandde ergens op in zijn achterhoofd. Phantomhive, Phantomhive, Phantomhive. Was dat niet een van die vele grote families op Shadra? Ja, volgens hem wel. In een fractie van een seconde schoten er allemaal verbazingwekkend geordende gedachten door Sly heen. Hij was geleerd om logisch te denken dus dat lukte hem ook wel toch al was de verbazing er wel. Had hij niet ooit een opdracht voor die familie gekregen? Ja, misschien was deze jongen een verre achterneef of zo iets. Van de voornaam Ciel had Sly in ieder geval nog nooit gehoord. Hij wuifde het in gedachten weg. Hij kon geen fout hebben gemaakt. Deze jongen had niets met die opdracht te maken gehad. Sly merkte dat zijn ogen licht glazig waren geworden en knipperde een keer snel om het weg te halen. Hij keek deze ene ‘Ciel’ weer recht aan en liet zijn mondhoeken zogenaamd automatisch weer omhoog schieten. Blijk gevend van herkenning. ‘Sly Burnings. Aangenaam Ciel, maar ik geloof dat het genoegen volledig aan mijn kant is. Phantomhive, zeg je?’ De jongen zou wel begrijpen wat hij bedoelde. Phantomhive was een wel om bekende naam bij bijna iedereen die van Shadra afkomstig was. Net zoals McCabre trouwens, maar die stonden dan weer wat minder positief bekend. Maar laten blijken dat Sly de naam daarvan herkende was een goed excuus voor de glazigheid die hij net voor een seconde had getoond. Prima dekmantel. Sly legde zijn boek rustig weg op zijn nachtkastje. Geen bladlegger of ezelsoor. Die bladzijde zou hij ooit wel weer vinden. Nu dit even afhandelen. Handjes schudden was niet meer nodig na die buiging concludeerde hij. Eens kijken of deze jongen wel echt zoveel in zijn mars had als dat hij probeerde over te brengen…

1) Oh man, die encyclopedie schrijven was echt een drama D:
2) Whoo, het denkwerk begint al 8D
3) Ohw god, die fake achternaam van hem past wel weer heel mooi xD*
4) Ik had al gezegd wat ik van je post vond ;D Echt heel goed !!

Een jongen in zijn kamer die redelijk normaal overkwam maar in een koude lach schoot bij zijn manieren. Eerste indruk, normaal joch dat echt Shadraans bloed in zijn aderen had stromen maar niet de moeite waard om aandacht aan te schenken.
Zijn ''kamergenoot'' had wit haar wat Ciel in gedachten gewoon grijs noemde. Twee paarse ogen die hem deden denken aan gif keken hem aan. Niet uitdagend maar gewoon uit gewoonte keek hij terug zonder de blik los te laten. Een glazige gloed gleed over de jongens zijn ogen, Ciel kon het niet laten om in gedachten spottend te lachen, was hij aan het nadenken? God, ze hadden al zo'n diepgaand gesprek, hij had alleen nog maar zijn naam gezegd. Oké, hij kwam van een van de oudste families van Shadra, bulkte van het geld en een status die hij zou behouden tot op zijn sterfbed en verder. De meeste mensen schrokken zich te pletter, werden onzeker of voelde zich geintimideerd. Dat waren de normale reacties, je had ook nog wel wat mensen rondlopen zonder enige eigenwaarde of eer. Die gingen door het stof zodra ze alleen al zijn kleding zagen, niet dat Ciel aandacht aan hen schonk. Nee ze waren niet eens een blik waardig, zolang zijn butler hen maar op afstand hield. Hij hoefde hun smerige handen niet op zijn smetteloze kleding te hebben.
Sly Burnings, als het kon ging er nu een lange lijst open met namen en werd er een streep onder de naam gezet. Sly hmm, de genoegen aan zijn kant. Dit was dus het spelletje wat ze speelde, zijn lippen vormde zich tot een glimlachje. Gemaakt maar zoals het hoorde en ook zijn taak was vriendelijk en beleefd. Niet dat Sly hoefde te weten dat het gemaakt was. Zijn hele leven bestond uit een act. Dat was zijn taak en die voerde hij uit, niets meer en niets minder.

Zijn zictbare oog kreeg een trieste glans van verlies. Bevestigend knikte Ciel en keek toen met een zelfverzekerde blik in Sly's ogen, als Sly een beetje mensenkennis had zag hij een krachtige blik maar ook met een soort trieste sfeer erin. Maar Ciel had nog nooit iemand gekend die genoeg mensenkennis had om verder te kijken dan dat. Al onderschatte hij deze jongen niet, al moest je een knappe jongen zijn om zijn verdriet en kracht als nep aan te zien. Want het was eigenlijk echt, Ciel riep allen de gevoelens op omdat het hem uitkwam.
'Je hebt vast wel gehoord over de grote brand in het Phantomhive familie. Iedereen is omgekomen, zelfs de hond. De rest van ons,' Ciel doelde daarmee de rest van mensen in de Phantomhive-bloedlijn, hopelijk kon Sly het volgen maar hij wist zeker van wel, 'we hebben het hele huis weer opgebouwd in oude staat. De draad is opgepakt en verder is er een normale gang van zaken. Maar dat heb je natuurlijk al gelezen en gehoord. Het was nogal groot nieuws, toch blijft het onvergefelijk.'
De glimlach was weg maar zijn ogen spraken boekdelen, al kon je er geen haat of woede in lezen. Slechts een feit en vol zelfverzekerheid. Rustig liep Ciel naar een stoel en nam zijn plaats erop en liet de stok op het bureau liggen. Achter de gesloten deur hoorde hij een paar kirtjes van meisjes die door de etage liepen. Oninteressant. Ontspannen leunde hij wat achterover en liet zijn kin rusten op zijn vuist. Verveeld keek hij Sly aan. 'Is het echt zo goed op deze school zoals iedereen zegt? Of zijn het slechts loze beloftes.' De jongen liet het expres luchtig overkomen, hij ging natuurlijk niet een kruisverhoor houden bij deze jongen zodat hij Sly Burnings van zijn lijstje kon schrappen. Wat een belachelijke achternaam trouwens. Maar goed, je werd ermee geboren en je kwam er de rest van je leven niet vanaf. Ook al veranderde je naam en verhuisde je van planeet. Sommige dingen waren onomkeerbaar.
Zijn ogen dwaalde kort af van Sly, die keken wel weer terug als hij ging praten.

'Mama! Papa!' Een kleine jonge liep schreeuwend door de gang. Een angstaanjagende rode gloed belichtte de gangen. Zijn schoentjes plofte tegen het tapijt terwijl zijn benen sneller begonnen te lopen. 'Papa, mama?!' Schreeuwde de jongen opnieuw. Waar waren ze, mama was niet in de slaapkamer. Hij zou bij haar in bed slapen en Papa zou over zijn hoofd wrijven en glimlachen. Maar hij kon ze nergens vinden. Kuchend stopte hij met lopen. Niks was meer helder in het Huis. Een rokerige mist belette zijn zicht. hij voelde zijn hart angstaanjagend snel kloppen, iets in hem zei hem dat er iets niet goed was. Hij wilde huiveren, hij wilde Mama vinden en zich in haar omhelsing nestelen. Luisterend naar de liefkozende en gerustellende woorden dat alles wel goed zou komen. 'Mama!' Schreeuwde Ciel de longen uit zijn lijf om weer in een hoestbui terug te vallen. Zonder te wachten begon hij met rennen. Hal naar hal, gang voor gang. Uiteindelijk gooide hij een deur open. Woeste zwart rode vlammen danste in het rond. Met opengesperde ogen deinsde de jongen terug. Niet voor de warmte voor het vuur, niet voor de kille haat dat het vuur met zich meebracht. Nee in de zwartrode vlammenzee zag de jongen twee contouren. Voor een kort moment gingen de vlammen uit elkaar. Hij zag ze, hij zag zijn moeder en zijn vader in de vlammenzee. En hij zag.. Hij zag..
'Jonge heer Ciel!' Het zicht werd hem ontnomen door zwart maar hij rook de bekende geur van stof en thee. 'Tanaka! Laat me los! Mama en Papa!' Krijste hij, schreeuwde hij. Wild stribbelde hij tegen de greep van de grijze man. Zonder de woorden te horen die Tanaka uitsprak probeerde hij zich los te wrikken. De oude man had verassend veel kracht in zijn armen. Hij had het gezien. Er was daar iemand bij Papa en Mama. Ciel wist het, dat was de moordenaar. De brandstichter, hij veroorzaakte dit! Van ver hoorde hij een ludi gejank en gekef. Sebastian! 'Tanaka! Stop laat me los! Sebastian, Mama en Papa. Stop!' Een flinke kracht in zijn maag deed hem naar lucht happen maar alles wat hij binnen kreeg was rook. Geschrokken zag hij nog net de twee zachte grijze ogen voordat al het zwart het licht van hem ontnam.
Waar was hij? Wat was deze plek, het leek oneindig lang te duren..

Een zwart gat, vulde Ciel in gedachten in. Sly Burnings, normaal joch dat niet de moeite waard was om aandacht aan te schenken. Als het kon zou Ciel nu hardop vreugdeloos lachen. Hij had het wel gezien, hij had er misschien geen aandacht aan besteed maar dat betekende niet dat hij het had gemist. Zwarte kunsten en Duistere magie, Deel Z. Dat was niet voor een arme Dark Magician die een leuk trucje probeerde uit te halen om zijn vrienden te imponeren. Het Huis Phantomhive had in de recreatie en gastruimtes boekenkasten aan de muur hangen zoveel dat zelfs hij niet wist wat er allemaal inzat. Maar hij wist wel dat ook zij Zwarte kunsten en Duistere magie in huis hadden. En of hij dat wist. Van kleins af aan toen hij net magie kon oproepen werd hij al geschoold. Een heel schema van lessen was altijd voor hem neergezet. Privédocenten van de beste afkomst en resultaten kwamen naar hun huis om hem te onderwijzen. Saaie lessen, die hij al snel onder de knie had. Ciel kende Deel Z en zijn inhoud. Zwarte gaten werden daar uitvoerig over beschreven. Hij had het geleerd. Weinig mensen konden deze magie aan, zelfs een handje vol Phantomhives konden deze magie aan waaronder Tanaka. Oude imbeciel, als hij niet zo zacht was aangelegd had hij de vlammenzee kunnen doven en de moordenaar meteen naar de poorten van hell gestuurd. In plaats van erzelf heen te gaan. Maar Ciel had iets wat de niemand had. Hij had zijn butler, en die was meer dan alleen maar zijn butler. Hij was zijn pion.
Ciel's ogen gingen weer naar Sly en zijn ogen waren al die tijd niet van uitdrukking veranderd. Sly Burnings, je bent geen normale jongen zoals je probeerd te zijn. Niemand, zelfs geen boekvreter, las voor de lol Deel Z. De meest verdorven dingen kon je erin vinden en niet te vergeten de gevaarlijkste en moeilijkste spreuken. Normale kinderen kende dit boek niet eens, huiverde bij het lezen van de eerste zin. Hadden nachtmerries als ze een van de bijgevoegde plaatjes zagen. Nee dat was geen boek voor amateurs. Ciel voelde het, niet alleen omdat hij Sly had ontmoet maar al vanaf de eerste stap die hij in dit kasteel zette. Het spel was begonnen.

*Hijgt krijgt hoofdpijn* Gash zoveel denkwerk x.x
Ik ben niet zo slim xD
Mooie encyclopidie 8D

Ciel glimlachte al wist Sly niet zo goed of dat nu gemeend was of niet al kon hij het gemakkelijk raden aan de houding van de jongen. Blijkbaar nam hij zijn opmerking komisch op. Best. Maar toen Sly vroeg naar zijn naam leek de jongen een teken van verdriet te tonen. Zwak vond Sly. Misschien dacht hij wel terug aan wat hij zijn familie aan had gedaan? Met moeite kon Sly een klein glimlachje binnenhouden. Dus zijn daden van toen hadden zelfs nu nog gevolgen? Mooi, dan had hij zijn werk goed gedaan! Het idee dat hij van leedvermaak kon genieten was gek genoeg niet eens waar Sly trots op was, maar hij kon er nu eenmaal niets aandoen. Het leed van andere bevestigde zijn kundigheid en zijn succes. Ongevoelig bleef hij Ciel aankijken die ook zijn blik vasthield. Zonder een duidelijke beweging van zijn ogen te maken lette Sly nu extra goed op en viel het hem op dat een van Ciel’s ogen niet te zien was, dat er een, nou ja wist hij veel, een ooglapje voorzat? Waar was dat nou weer voor? Het idee dat deze jongen graag van piraatje spelen hield was vreemd. Misschien had hij er een lelijk litteken zitten dat hij liever niet aan de buitenwereld wilde tonen of miste hij zijn oog helemaal? Sly wist het niet, maar zou er in de loop van de tijd vanzelf wel achterkomen. In zijn zichtbare oog hing echter een trieste sfeer. Sly vertrok zijn gezicht voor geen moment. Was dit een afleidingsmanoeuvre of was er echt iets wat hem dwars zat? Hij kon het bijna niet geloven dat deze jongen dit fakete aangezien zijn houding nog steeds krachtig en zelfverzekerd bleef wat je juist meestal probeerde te verbergen wanneer je jezelf zielig voor probeerde te doen. Rustig ging Sly wat rechter zitten toen Ciel zijn verhaal begon. Toen Ciel vroeg of hij had gehoord van de brand bij Phantomhive familie gaf hij een kort kinkje ter bevestiging. Ja natuurlijk, iedereen had ervan gehoord al zat het bij Sly net even ietsje anders. Die opdracht was een van zijn grootste geweest. Dé familie Phantomhive aan zijn einde brengen was een vuile opdracht geweest van een jaloerse concurrent. Het bedrag aan geld dat hij er voor wilde opbrengen was echter hoog en Sly’s ouders hadden het met beide handen aangenomen. Ze zouden het echter alleen maar krijgen wanneer de opdracht succesvol zou zijn uitgevoerd en dat was waarom ze Sly, hun meest geliefde zoon en meest gespecialiseerde moordenaar, op de opdracht hadden gezet. Verstandige keuze, want nog nooit had hij ook maar één foutje gemaakt. Nog nooit waren er sporen achtergebleven of hints die naar zijn naam konden leiden. Ja, die opdracht was een prachtige geweest. Een waardige, maar in hoeverre Sly erin betrokken was geweest kon deze jongen als vanzelfsprekend niet weten. Hij had geen idee tegenover wie hij zat al wist Sly dat hij niet te gemakkelijk met deze Ciel om kon gaan. Als hij erachter zou komen wist Sly niet wat hij zou vinden of doen. Het leek erop dat zijn reactie niet al te positief zou zijn nadat hij nog steeds verdriet leek te hebben om de hele gebeurtenis. Sly luisterde aandachtig naar wat de jongen nog meer te zeggen had, maar behield zijn kalme gelaat. Iedereen was dood. Ja, dat wist Sly al lang. Hij was er immers zelf bij geweest, maar hoe kon het dan dat dit joch hier nog stond? Was hij inderdaad wel een verre achterneef of iets die ver van de ‘officiële’ Phantomhives woonde of had hij toch in hetzelfde huis geweest als dat van op die ene avond? In eerste instantie bleef Sly kalm. Kwam niet met het idee dat hij een fout had kunnen maken en raakte dus niet in de stress wat sowieso iets was wat hij maar zelden deed. Bijna nooit. Maar die ene paar woorden bleven in zijn hoofd spoken. ‘Iedereen is omgekomen, zelfs de hond. De rest van ons..’ Dat betekende dus de héle bloedlijn. Hoe kon het dan in hemelsnaam zo zijn dat nu net deze ene jongen nog leefde? De herinneringen aan die avond kwamen als vanzelf en onvrijwillig in flarden terug, schoten voor Sly’s ogen voorbij en sleurden hem onbewust terug in de tijd.

De avond was normaal begonnen. Sly had de hele dag uitgeslapen en vanaf het moment dat hij wakker was geworden, was hij begonnen zichzelf klaar te maken. Zijn moordenaarscape zo zwart als de nacht hing om zijn lichaam. Nu nog futloos, maar later in de koele buitenlucht zou hij grimmig als een schaduw met de wind mee suizen. Sly trok de leren banden rondom zijn nek nog wat strakker en verschoof zijn donkere muts iets. Als laatste trok hij de zwarte doek op tot net onder zijn ogen waardoor zijn gezicht onherkenbaar bleef. Alleen zijn grijze plukken staken onder zijn muts uit en lieten een kenmerk van hem zien. Zijn lange half leren half wollen polswarmers verhulden zijn bleke huid. De lange, leren draden van zijn laarzen zaten strak om zijn benen heen gebonden en verhinderden zijn zwarte broek om achter eventuele obstakels te blijven hangen. Onder zijn donkere kledij duwde echter één allerbelangrijkst object zijn koude metaal tegen Sly’s borst aan. Hades. De enige op wie hij kon vertrouwen. De enige metgezel die hij ooit in zijn leven gekend had. De enige die hij ooit zou hebben.
Sly herinnerde zich nog het bijna trotse gevoel dat hij die dag droeg. Trots dat zijn ouders hem zo’n belangrijke opdracht toevertrouwden. Hij had natuurlijk nog wel vaker belangrijke opdrachten gehad, maar de Phantomhives.. Whoo, ze gingen er echt vanuit dat hij dit goed zou doen! Ze geloofden echt dat hij dat kon! Nou was Sly daar nog niet eens zou trots op geweest, nee, het jaloerse gezicht van Civ. had hem ergens wel goed gedaan al was Sly het in zekere mate wel gewend. Stomme Civ. Hij had zoveel meer kunnen zijn dan de zogenaamde Tweede van de familie. Niemand zou hem ooit zien als meer dan dat. De eeuwige schaduw van zijn jongere broertje. En dat allemaal om één onbenullig foutje van Moeder Natuur. Wat kon die soms hard zijn zeg! Misschien nog wel harder dan Sly zelf. Ergens was het ook wel sneu voor Civ. Voelde hij ergens toch wel medelijden voor zijn broer die nooit helemaal gewaardeerd was, maar de eeuwige pesterijen van die rotzak maakte alles dan weer gelijk! Het litteken op Sly’s wang was daar een bewijs van. Nee, die kl**tzak verdiende geen medelijden!

Razendsnel en met de behendigheid van een rat sloop hij door de nacht. Zijn cape fladderde als de schaduw des Doods achter hem aan. Het wás de Schaduw des Doods. Het nachtleven van de stad had hij allang achter zich gelaten. Nu werd hij omgeven door de ijzingwekkende stilte van het koude bos. De bomen schoten als de gewoonlijke auto’s aan hem voorbij. De dronken feestgangers waren omgewisseld voor een kille wind en de benzinegeur leek wel eeuwig geleden voor het laatst geroken. Vliegensvlug bewoog de ongeziene schim zich verder. Er zaten geen krassen op de bast van de bomen, geen voetsporen in de grond. Hij liet heen spoor achter, alleen maar een dode sfeer.
Daar was het.. Daar was zijn doel! Als een drugshond stopte hij abrupt en bekeek het huis nog eens een keer. Het was groot. Een heus landhuis in het midden van een grasveld dat weer werd omgeven door de duistere bossen van Shadra. Hier woonde dus de grote familie Phantomhive, maar niet voor lang..
Die eerste indruk Zo groot, zo magnifiek. Ja, het was zeker duidelijk dat de uitbundig geklede Ciel familie was van deze mensen. Victoriaans, groots, maar sober. Héél sober. Trotse mensen, intelligente mensen, sobere mensen. Sly was licht onder de indruk geweest. Vond het ergens zonde dat hij er een einde aan moest maken, maar het was nu eenmaal zijn job. Hij had geen keus en eigenlijk, voelde hij ook helemaal niets bij de angstkreten van zijn slachtoffers. Geen rouw, schuld of angst. Niets. Hij was een leeg persoon. Iemand die er was om een einde te maken aan nutteloze dingen. Een einde aan de problemen van anderen terwijl hij zelf geen keuze had om zijn eigen leven te bepalen. Alleen maar dat van anderen. Zijn stap alleen naar StarShine Academy was dan ook verrassend geweest en had toch nu ook nog geen spijt gevoeld. Spijt, het naarste gevoel dat er bestond.

De duistere vlammen likten aan de muren, kleurden het plafond zwart. Schaduwen van in elkaar gedoken personen tekenden zich af tegen de muren. Een dikke rook zorgde voor verstikte geluiden uit de geschuurde kelen van zijn slachtoffers. Het geknetter van vuur, gegil, maar vooral het geluid van op hol slaande harten vulde zijn oren. De kamer was een grote chaos van Duistere Vlammen. Hij beheerste zijn magie goed, kon de vlammen op ieder moment hun weg terug laten trekken, maar dat deed hij niet. Nee, Sly zorgde voor deze ravage. Hij had dit alles verzorgd, uitgepland en nu uiteindelijk in werking gebracht. De slaapkamer van de bewoners was bijna niet meer te herkennen. Langzaam richtte Sly zijn arm omhoog. Hades glom in zijn handen. De mensen voor hem op de grond schreeuwden en smeekten hem om genade, maar dat was iets wat Sly niet kende. De schaduwen verhulden zijn gezicht. Hij was onherkenbaar. Alleen zijn gifpaarse ogen schenen dwars door de gebroken zielen voor hem op de grond. Boorden zich in hen, hielden geen rekening met hun doodsangst, hun wil om te leven. Even schoten diezelfde ogen opzij toen hij het geluid van rennende voetstappen hoorde. Het vuur week snel even uiteen om een weg vrij te maken naar de geluidbron. Een klein jongentje, een jaar of wat jonger dan hem, stond in de deuropening en aanschouwde het schouwspel van de duivel. Sly’s ogen vernauwden zich. Hij had geen rekening gehouden met de jongste telg van het gezin. Het kereltje werd echter al snel meegeslepen door een oudere man. Zo snel, dat Sly ze bijna niet had kunnen volgen, maar hij maakte zich geen zorgen. Het vuur zou hen wel inhalen. Hij richtte zijn aandacht overnieuw op de mensen voor hem. Zijn arm hing nog steeds in de lucht. Langzaam hield Sly de trekker over. Nog even en alles was voorbij.. Net op het moment dat de krijsende klanken van het afgevuurde schot door de lucht sneden sloot de vlammenzee zich weer. Nog één ijzingwekkende gil van de vrouw, een strijdkreet van de man. Een volgend schot en het was allemaal over. De grootste opdracht in tijden was gedaan…
Sly ademde rustig in en vervolgens uit. Zijn borst bewoog niet mee dus het was niet zichtbaar. Die dag had nog steeds bloed aan zijn handen achtergelaten. Bloed kleefden overal aan hem. De geur van bloed was wat dieren altijd aan hem konden ruiken. Het bloed van zijn slachtoffers die nu nog brandden in hel, maar ergens wist Sly dat hij in het einde, het hardste zou branden van iedereen. Het was een gedachte die Sly toch wel angst aanjoeg. De dood bestond zelfs voor hem, maar hij geloofde niet in god of Satan, niet in de hemel niet in de hel. Toch wist hij dat hij zijn straf nog wel zou krijgen. Niet de straf voor de fouten die hij had gemaakt in zijn lessen. Nee, de straf voor het bestaan van zijn leven dat alleen maar uit was op het doden van andermans leven. Maar hij was er klaar voor. Soms, echter, dacht Sly dat hij zijn straf al kende. Dat hij zijn straf al had gekregen, er nog steeds onder leed, hij altijd zou blijven met zijn eeuwige straf. Geen emoties voelen was goed voor moorden, maar voor niets anders..

Kalme voetstappen galmde door de eindeloze gangen. De lucht stonk naar rook, magie en dood. Spetters bloed versierden zijn zwarte gewaad. Zijn oppertaak was voldaan. Nu moest hij er alleen nog zeker van zijn dat alles uitgeroeid was. Er mocht niemand meer overblijven, niemand! Sporen waren directe aanleidingen tot zijn aangifte en dat was ondenkbaar. Plotseling stopte hij. Een verstikt gehijg vulde zijn oren. Doodse stilte op wat geknetter van overgebleven vlammetjes en het gegorgel na. Vervolgens vervolgde Sly zijn weg naar het geluid. Al snel zag hij een ineen liggende gestalte op de grond worstelen. Het was de oude man van even geleden. Toen probeerde hij nog te vluchten, nu lag hij hier weerloos en kwetsbaar op de grond te kokhalzen en bracht zijn handen krampachtig naar zijn keel. Vieze klodders bloed lagen verspreid over de grond. Even bleef Sly staan kijken, wachtte tot de man hem doorhad. De man leek zijn aanwezigheid te voelen toen hij zich omdraaide en hem smekend aankeek. Zijn ogen waren puilden uit en waren wijd opengesperd. Nu hij Sly zag hijgde hij zelfs nog harder. Schokkend stak hij zijn hand naar Sly uit. Koud bleef hij staan. Langzaam haalde hij zijn pistool uit zijn gewaad en richtte het op de oude man. Nog verder schoten zijn ogen uiteen. Een knal. Een zachte plof op de grond. De laatste Phantomhive was dood.

Sly knikte instemmend. ‘Ja, het was een trieste dag en een groot verlies voor heel Shadra,’ zei hij rustig en berouwend alsof het hem echt kon uitmaken. Dus de hond was ook omgekomen? Een triest detail.. Zijn ogen volgde de jongen toen hij plaats nam op een van de stoelen in hun vertrek. Dit was de jongen die brand had overleefd. Het kleine kereltje dat hij door de vlammen had kunnen zien huilen. De laatste Phantomhive.. Godver! Dan had hij dus toch een fout gemaakt! Een misselijk gevoel gemengd met frustratie borrelde plotseling in zijn buik. Hoe had hij hem over het hoofd kunnen zien?! Hoe had hij, de Grote Sylwèn McCabre, een fout kunnen maken?! Een steek van haat sloeg door zijn borst. Zelfhaat. Nee, hij moest kalm blijven! Als dit de waarheid was kon hij het niet terugdraaien. Alleen maar verbeteren.. Deze jongen was overbodig hier.
Sly schoot in een vreugdeloze, maar spottende lach op wat Ciel hem vroeg en schudde lichtjes met zijn hoofd. ‘Loze beloften,’ herhaalde hij zachtjes, maar niet als antwoord op de vraag. Zijn helpaarse ogen staarde voor enkele seconden naar de grond waarna ze weer wat levendiger opkeken. ‘Het is teleurstellend,’ glimlachte hij, maar of hij het grappig of echt erg vond was niet duidelijk. ‘Overspannen leraren,’ begon hij zijn lijstje met de grond ingeboorde verwachtingen duidelijk duidend op zijn eerste ontmoeting met Master Savador. ‘Chaotische lessen, slijmerds, sletjes etc, maar dat is op de meeste scholen wel normaal. Het is hier in ieder geval anders dan ik had verwacht al zijn de lessen het allemaal wel waard,’ vertelde hij verder. Sly schoof iets naar achteren op zijn bed en rekte zijn rug voor een seconde om het stijve gevoel eruit de gooien. Hij wreef met zijn hand even over zijn achterhoofd waardoor zijn witte lokken tussen zijn vingers doorgleden. Wat moest hij nou met deze gast? Hij was juist hier gekomen om even van zijn taken af te zijn, even wat lol te beleven en nu kwam dit kind opeens opdagen? Hij zou het voor nu laten rusten, maar hij zou Ciel niet uit het oog verliezen. Misschien was de werkelijke aanwezigheid van hem nog niet eens zo zeker.. Misschien kon hij ernaar vragen, maar dan moest hij rekenen op een terugkaatsende vraag. Sly had dan wel een goed excuus klaarliggen, hij bedoelde maar, wie ging er nou voor zijn lol even naar the SSA? Niemand dus.. Sly bleef Ciel zoals de hele tijd rustig, beheerst en kalm aankijken. De hele tijd had hij geen blijk gegeven van zijn ware gevoelens. Dat was tenslotte wat hem was geleerd. ‘Enn, wat heeft jou ertoe aangezet om hiernaartoe te komen? Je bent tenslotte een goed huisgeschoolde Phantomhive, nietwaar?’ vroeg Sly terwijl hij wat onderuit zakte op zijn bed. Het was waar. Hij nam een risico, maar het was een logische vraag. Hij vouwde zijn armen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen even ontspannen. Ciel kon een gevaar voor zijn rust betekenen. Hij moest het zekere voor het onzekere nemen.

*Jij bent een lekkere. Hoe denk jij dat ik nu ooit een post kan maken die tegen de jouwe opkan x’D ??

Met een scherpe blik al leek die gewoon heel normaal met een krachtge uitstraling hield hij Sly in het oog. Kort knikte hij. Verveeld keek hij door het raam van hun kamer. De beschrijving van Sly paste precies in het plaatje wat hij in gedachten had bij deze school. Het leek misschien heel wat, door het kasteel, de grote gangen en alles. De grote Savador. Maar nee, alles was gewoon een uit de handgelopen act. Er was hier niet veel bijzonders dan. Jammer, dat maakte het spel dat hij speelde meteen een stuk saaier. Ondanks dat hij zijn wraak snel wilde afhandelen om eindelijk rust te krijgen wilde hij wel een interessant spelletje spelen. Dit was, ook al wist niemand dat, immers zijn laatste spel. Eentje die hij ging winnen, ook al verloor hij een paar stukken. Hij kon ze vervangen en als het einde naderde was Ciel altijd degene die won. Degene die moest winnen want anders was het spel niet afgelopen, zo simpel was dat.
De jongen wierp een schuine blik op de ander. Duizenden vragen en afwegingen dreven voorbij in zijn gedachten. Alles in hem zei dat Sly niet zomaar een jongen was. Niet zomaar een slimme jongen. En zijn gevoel had het nooit mis, maar het was ook niet iets waar hij volop bouwde. Gevoel, emotie het was als zand. Sterk om erop te bouwen maar wanneer het te zwaar werd bezweek het zand en stortte je gebouw in elkaar als een kaartenhuis. Of erger, het werd drijfzand en sleurde je mee de duisternis in. Nee dat ging hem niet gebeuren. Daarbij, gevoelens, intuitie. Al dat hoorde bij het mens zijn. En mensen maakte fouten, zelfs de slimste mensen op welke planeet dan ook. Fouten maken was menselijk, en dat wilde Ciel zo veel mogelijk voorkomen. Een speels glimlachje sierde zijn charmante gezicht. Dit kasteel zat vol met pionnen. Zwart en wit, maar hoe wist hij welke pionnen hij kon gebruiken. Welke pionnen waren zwart van kleur, behoorde tot hem. Welke pionnen zouden zijn bevelen opvolgen zonder na te denken. Dat was lastig hier. Behalve dat had je ook nog de leraren, slechts irritante obstakels die in de weg zaten. Zo nodig liet hij ze opruimen, niets was irritanter dan iemand die je weg blokkeerde naar victorie. Maar als het kon zou hij proberen te slachtoffers te beperken. Niet omdat hij zo goedhartig was, of laat staan een geweten kreeg wanneer hij gewoon het kasteel opblies. Nee, slachtoffers maken ging ten slechte voor de Phantomhive naam, het was immers zijn taak om de naam hoog te houden. Zeker na de eerschending, na de vernedering van het gevallen huis. Iedereen moest het weten, Shadra niet alleen maar elke planeet. Het Phantomhive zal niet vallen. Het was opgerezen uit zijn as en met hem als koning. Een koning met een speciale pion. Eentje die over het bord kon gaan als een dolle hond, als hij dat wilde. Elke gek kon dit kasteel opblazen, van de kaart vegen en met de grond gelijk maken. Platbranden zoals met zijn huis was gebeurd. Maar wat was de lol daarvan? Waar was de spanning van het spel. Nee dat was niet zijn manier van strijd voeren. Elke gek kon het doen, maar je moest een slimme speler zijn. Nee een genie om dit spel te spelen, en dat was hij en hij won. Dat Sly een van zijn tegenstanders was maakte hem niet uit, zelfs niet als het dit hele kasteel was. Wat maakte het spel interessanter dan een goede tegenspeler? Eentje die dingen overdacht en niet meteen met een strijdkreet het toneel op kwam.
Ciel keek eventjes op om daarna terug te vallen in zijn houding. Zonder nadenken gaf hij antwoord. 'Het is saai.' Zei hij naar de waarheid. 'Elke dag hetzelfde liedje, lessen van saaie oude dames en heren. Naar feesten gaan, openingen bijwonen. Mensen ontvangen die alleen maar uit zijn op je geld en dan nog aardig toen tegen hen. Het is mijn taak als Hoofd van de Phantomhive familie om de zaak te laten lopen en de status hoog te houden. Het spel is gewoon niet interessant genoeg. De spelers zijn idioten die maar wat doen. Spelers die als ratten in hun eigen val lopen.' Glimlachend keek hij naar Sly. Zijn ogen stonden veelbetekend. 'Ik hoop hier wat interessantere spelletjes te kunnen spelen.' De lach die hij op zijn gezicht stond was te vergelijken met een kind dat bij kerst een stapel vol met cadeautjes had gekregen van zijn ouders. Een kind dat echter met iets anders speelde dan met auto's of poppen.

Een zacht geklop op de deur deed hem kort opkijken. 'Binnen,' Zei hij ongeinteresseerd en zonder zijn blik af te wenden van Sly. Een lange man die zijn shuttle had bestuurd kwam binnen. Eventjes buigde de man diep en liep daarna met koffers en tassen naar binnen. 'Jonge Heer, Uw spullen.' Verveeld wapperde de jongen met zijn hand naar zijn bed. 'Maak alles maar gereed.' De man keek niet eens naar Sly en deed alsof de jongen lucht was. Ciel had het door dus Sly zal het ook wel merken. Opnieuw het korte keurige buiginkje en zonder op het gerommel te letten keek hij weer naar Sly. 'Maar waarom ben jij hier gekomen? Alleen voor de lessen of was je van plan hier stagaire te worden?' Rustig ging hij verzitten. Zijn vragen waren niet als een soort kruisverhoor. Het was meer alsof Sly hem aftastte en hij deed hetzelfde. Het was zo: Ciel wist nu nog amper wat van Sly maar daar zou hij verandering in brengen. Sly wist wel wat van hem maar dat waren of Phantomhive feiten die elke Shadraan hem kon vertellen of hij wist heel veel van hem maar dan moest Sly nog uitvinden waarom hij niet tot as was verbrand en onder de aarde lag. Ciel gaf geen mening over waar deze jongen toebehoorde. Gezien het boek zou hij zeker zeggen het laatste, ook zijn gedrag was over te twisten ondanks dat hij vrij normaal overkwam, wat voor Ciel juist een punt van nadenken was. Maar goed, hij kende Sly nog te weinig om zijn oordeel te geven. Daarbij was het ook niet gek dat hij dingen vroeg. Hij wilde weten met wie hij een kamer deelde, zeker als je verwacht alleen te kunnen slapen. Hopelijk was Sly geen snurker of iets in die trant. Dat zou niet alleen irritant zijn maar ook slecht voor zijn gezondheid.
'Jonge Heer, is er nog iets anders wat ik voor U kan doen?' De onderdanige toon was niet wat hem op deed kijken. Meer een leuk ideetje. Als een kat met een muis speelde zachtjes tikkend met zijn nagels in de grijze huid. Niet doodelijk genoeg maar als zachte en harde speldenprikjes. Hij wilde dit spelletje wel nog interessanter maken. Dat vond sly vast niet erg..
'Maak het schaakbord klaar voor gebruik en haal wat te drinken voor ons.' Beval hij en keek toen naar Sly. 'Ik hoop niet dat je het erg vind om een spelletje met me te spelen? Als het hier echt zo is zoals je me verteld hebt zal het hier ook redelijk saai worden.' Hij glimlachte op een speelse verontschuldigende manier. 'Kinderen zijn zeer gehecht aan hun speeltjes.'

*Vergeleken met jouw post echt mini x.x
Lawl we zijn al lekker bezig en dit is pas post 5 in ons topic xD*

Sly trok zijn knieën at op en liet zijn armen eroverheen leunen terwijl hij naar Ciel zijn antwoord luisterde. Zijn uitdrukking was vrij neutraal, maar ergens school een teken van medeleven. Sly begreep hoe hij zich voelde. Verveeld, maar niet ondergewaardeerd. Saaiheid was tenslotte ook de reden dat hij hier was. Niet met toestemming overigens, maar dat was jammer dan. Tot nu toe hadden zijn ouders nog niets van zich laten horen dus dat zat voor nu wel goed. Het leven zoals Ciel het beschreef was ongeveer wel zo als dat Sly het zich had voorgesteld. Al die deftige dingen in het leven van zo’n grote, rijke en vooraanstaande familie als de Phantomhive’s. Ja, dat was Sly’s eigen familie ook, maar dan in de onderwereld. De wereld van het moorden. Ergens was hij verbaasd dat Ciel zoveel over zichzelf losliet, maar aan de andere kant waren het achterhaalde feiten. Dingen die de algemene persoon wel wist. Slim kereltje, die Ciel. Veel vertellen alsof hij niets te verliezen had, maar geen gevoelige details loslaten. Vooral de laatste blik die hij op hem had geworpen was iets dat argwaan wekte. Wilde hij ook hier zijn spelletjes gaan spelen? Was hij hier gekomen met de hoop interessantere tegenspelers te vinden dan dat hij thuis had gehad en betekende dat dat hij, Sly, ook in zijn spel zat? Die lach die op Ciel’s gezicht zat vertelde in ieder geval dat hij nog lang niet uitgespeeld was..
Langzaam gleden Sly’s ogen van Ciel blik weg naar de deur toen daar op werd geklopt, maar zin hoofd draaide pas diezelfde richting op toen de deur daadwerkelijk open ging. Het was waarschijnlijk voor Ciel aangezien de man pas binnenkwam toen hij toestemming had gegeven en hij een kleine buiging naar Ciel toe maakte. Ontspannen aanschouwde Sly het schouwspel dat volgde en stoorde zich niet aan het feit dat hij compleet genegeerd werd. De man was hier speciaal voor Ciel en had geen interesse in hem. Als Sly geen reputatie had die hij moest verbergen had hij waarschijnlijk gewoon hetzelfde gedaan, maar dat was niet het geval. Hij volgde zonder zich druk te maken de bewegingen van de man die blijkbaar Ciel’s spullen kwam afleveren. Op zijn eerste dag had Sly zijn spullen met zijn ver ontwikkelde luchtmagie naar boven laten zweven, maar dit was ook handig. Natuurlijk iets wat hij had kunnen verwachten van een Phantomhive. Hij keek pas weer richting Ciel toen hij de reeds verwachte teruggekaatste vraag stelde. ‘Grotendeels voor de lessen,’ zei hij met een vriendelijke glimlach, ‘maar ik was ook wel nieuwsgierig naar de Grote Heer van het Duister.’ Sly hield Ciel’s blik nog even vast. Wat hij vertelde was maar de halve waarheid. In werkelijkheid was hij vooral hiernaartoe gekomen, omdat hij zich thuis kapot verveelde en toe was aan wat zelfstandigheid zonder zijn ouders en broer. De lessen waren niet eens echt essentieel. Luchtmagie, zijn moedermagie, had hij volledig onder controle en bij de Zwarte Kunsten leerde hij zichzelf eigenlijk alleen maar wat leuke trucjes, waaronder de Zwarte Gaten die echter wel ietsje meer waren dan zomaar een leuk trucje, aan.
Sly bleef Ciel aankijken toen de man op zeer onderdanige toon iets aan Ciel vroeg. De man kwam bij Sly over als ietwat irritant. Hij kon er niets aan doen, maar Sly hield nou eenmaal niet van die onderdanige, zwakzinnige typetjes al was dit natuurlijk een ander geval aangezien hij waarschijnlijk een onderdaantje van Ciel was of heel duidelijk was gemaakt dat hij de grote heer Phantomhive alles moest geven wat zijn hartje begeerde. Toch verbaasde het Sly toen Ciel hem vroeg een schaakboord te gaan halen. Wat? Wilde hij met hém schaken? Met Sly? Ja natuurlijk, hij zou toch niet met zijn onderdaan gaan schaken? Was dit misschien wat Ciel al eerder had bedoeld met spelletjes spelen? Kalmpjes schudde hij zijn hoofd op wat Ciel hem vroeg waardoor zijn grijnze haren om zijn gezicht heen dansden. Nee, Sly zou het wel rustig afwachten. Het was duidelijk dat dit jongentje niet zomaar een rijke stinkerd was, maar dat hij heel goed doorhad waar hij mee bezig was. Niet in de trans van gelijk iets verdachts, maar opmerkelijk voor iemand van zijn leeftijd. Nou, zo gek was het nou ook weer niet als Sly terugdacht aan de dingen die hij op zijn leeftijd had gedaan..
Lichtjes trok Sly zijn wenkbrauw op bij wat Ciel zei met een onschuldige en speelse lach, maar daarna schoot hij in de lach alsof het toen pas tot hem doordrong wat Ciel bedoelde. Dus hij was zijn nieuwe speeltje? Interessant, maar niet aantrekkelijk genoeg. Hij was hier echt alleen maar voor rust en vrijheid. Ciel’s aankomst met al zijn bijkomstigheden was niet iets waar Sly op had zitten wachten. Als de jongen niet de onverwacht laatste Phantomhive was geweest had Sly hem niet eens zo gewantrouwd. Was het gewoon een apart, rijk jochie geweest, maar de nog levende naam zoog Sly naar de werkelijkheid als een wilde orkaan. Deze jongen had dood moeten zijn..

*Ik denk dat ik het ook wat korter aan ga doen ;D