'Echt, het gaat wel. Nee, ik hoef geen hulp met mijn koffers, mam. Nee pap, ik ben mijn medicijnen niet vergeten. Ook de drie pakjes paracetamol die jullie voor me gekocht hebben niet, en ja, ik heb antiwagenziektepillen bij me.' Haar lach leek op haar gezicht getatoeëerd te staan, zoals gewoonlijk. Maar vanbinnen wist ze heus wel dat er geen reden was om te lachen. En als die er al was, dan zou het extreem zenuwachtig en moeilijk zijn. Ze nam zo'n risico, dat wist ze zelf ook wel, maar ze wilde gewoon zo graag. Het grote landgoed op Nova was zo leeg zonder de drie schreeuwende stemmen om haar aandacht. Of eigenlijk, de twee schreeuwende stemmen, en een basstem die er doorheen donderde dat ze stil moesten zijn. En dus nam ze het risico wat haar haar leven kon kosten door naar Starshine Academy te vertrekken. Een plek voor kinderen om hun magische krachten te ontwikkelen. Magische talenten. Heel even verzwakte haar glimlach, bij het besef dat ze ook daar het buitenbeentje zou zijn. De zieke, de gehandicapte, de andere. Dat meisje zonder enig talent voor magie. Dat was wat ze iedereen zou voorhouden. Het feit dat ze eigenlijk gewoonweg allergisch was voor de straling die magie afgaf, zou ze niet iedereen aan zijn of haar neus gaan hangen. Ze nam medicijnen die goed werkten, en dat was genoeg voor haar. Haar linkervoet al half in de shuttle, haar rechtervoet nog op de grond, keek ze achterom. Haar pleegouders, die eigenlijk voor haar evenveel betekenden als de echte ouders die ze nooit had gekend, stonden met hun armen om elkaar heengeslagen naar haar te kijken. 'Echt mam, het komt wel goed. Vertel Jonas gewoon niet dat ik weg ben, straks komt hij me nog achterna.' Jonas was haar beste vriend, een hond die meer op een dweil leek dan op een hond. Met een glimlach antwoordde haar moeder: 'Zolang je maar meteen na je vertrek je lijst aan Koen geeft, en Romano zijn sokken teruggeeft. Hij heeft ze vast gemist. Oh, en Merle-' Ongeduldig verbrak het blonde meisje haar moeder. 'Ik weet het.. Laat je niet teveel meeslepen door Antonio, daar komen alleen maar problemen van.' Deze preek had ze de afgelopen twee weken ieder uur gehoord. Maar ja, wat wilde je dan. Als ze een reactie kreeg, zou de schooldokter wel moeten weten wat er aan de hand was, en zou hij al helemaal geen helingsmagie moeten gebruiken. Heel even kreeg ze de neiging om haar moeder nog in de armen te rennen, om haar vader nog even om de hals te vliegen, maar voordat ze ook maar iets kon doen begon de motor van de shuttle te brommen. 'Dag mam, dag pap, ik schrijf jullie!' Haar hand ging op en neer, en met een vrolijke blik stapte ze de shuttle in.

Later

De shuttle rammelde verschrikkelijk toen ze op het perron aankwamen, maar daar had Merle geen last van. Nee, ze zat met haar neus tegen het raampje gedrukt, proberend zoveel mogelijk van de school te zien. Maar die twee seconden die ze kreeg, waren te weinig om echt een goede indruk achter te laten. Met een schok stond de shuttle stil, en gespte Merle haar riem los. Even wierp ze een blik op de klok. Ze had nog een kwartier voordat ze haar volgende dosis medicijnen mocht nemen. Daar moest ze op letten. Zometeen maar even vragen om een glaasje water. Haar koffers stonden al naast de deur, en met een vrolijke blik in haar ogen pakte ze ze op. Romano's sokken lagen bovenop, die moest ze ook niet vergeten. De lijst met medische afwijkingen, die ze zelf niet eens allemaal kende, zat in haar zak. De deur ging ietwat krakend open, en onthulde een aankomstplatform. Haar voeten maakten dat ze uit de benauwde shuttle kwam, de buitenlucht in. Haar haren woeien wild om haar gezicht, terwijl ze haar haarband weer even goed deed. Voordat ze om kon kijken, steeg de shuttle weer op, waardoor ze een sprongetje van schrik maakte. 'Dag Nova, hallo problemen.' mompelde ze even in zichzelf, waarna ze haar koffers oppakte, en het platform opliep.

Only the personal SSA Tomato Gang, please~
Koen, Antonio en Romano

Hij kon al voor zich zien hoeveel moeite het Merle zou moeten kosten om toch die shuttle in te mogen. Romano vond het al knap dat ze überhaupt erin was geslaagd van het landgoed weg te komen, maar dat maakte hem alleen maar blij; Merle kwam! Hij kende haar al heel lang; ze waren dan ook samen in hetzelfde pleeggezin geplaatst. Het was altijd leuk als ze kwam; ze konden het goed met elkaar vinden. Met Koen en Antonio kon hij het ook wel vinden, maar met hen had hij eerder ruzie. Vooral met Antonio, veel te impulsief die jongen. Hij wilde Merle altijd overal meeslepen en dat kwam gewoon niet goed! Daarom moest hij haar beschermen, vond Romano. Zijn horloge gaf aan dat hij veel te vroeg op het perron was, maar hij wilde er per se op tijd zijn. Stel je voor dat de shuttle eerder was? Dan moest Merle hier staan, in een omgeving vol magische straling. Dat kon gewoon niet goed komen. Niet dat het veel beter was als hij erbij was, maar hij zou tenminste op haar letten. Dat had Romano zichzelf beloofd; hij zou Merle niets laten overkomen. Ze was zijn zus, en zijn beste vriendin. Hij ging wel graag met vrouwen om, maar met niemand zo gemakkelijk als met Merle.
Waar bleef die damn shuttle nu? Hij stak zijn handen in zijn zakken nadat hij door zijn haar gestreken had, wat toch slecht bleef zitten. Straks was ze verongelukt.. Nee, dat zou niet zo zijn. Er verongelukten nooit shuttles. Dus ook niet die met Merle. Ze zou wel langs Master Savador moeten, met die hele lijst met medicijnen. [Moet je samen met Anouchka gaan xD]. Hé, daar was de shuttle! Enthousiast begon Romano te zwaaien, al kon ze het misschien niet zien. Merle kennende hing ze al bijna uit het raam. En ja hoor, eindelijk, eindelijk stopte de shuttle en kwam ze eruit, met een vrolijke blik in haar ogen wat betekende dat ze niet misselijk was. 'Merle!' Zodra ze op het platform stond en wat woorden sprak vloog hij haar om de hals. 'Ben je m'n sokken niet vergeten?' Hij porde haar lachend. 'Je bent er!' Hij zou haar misschien niet hardop vertellen dat hij haar gemist had, maar eigenlijk kon ze dat wel raden. 'Heb je er zin in?'

Ze groette hem zachter terug, maar haar knuffel liet merken dat ze niet minder enthousiast was. Koen stond ook rustig op het perron, wachtte samen met hem. Romano had soms wel eens ruzie met zijn broers, al schoot hij het slechtst op met Antonio. Koen was trouwens gewoon te rustig; hij rookte wat, stond wat, meer niet. Romano was dan meer een feestbeest, een botte wel te verstaan. Zonder drank kon hij nog steeds druk en bot zijn, maar ja. Zijn aandacht ging nu even niet naar zijn broers of zijn leven uit, maar naar Merle. Hij was hier nog niet zo lang en eigenlijk had hij nog niet veel vrienden gemaakt. Wel veel met meisjes gepraat, maar daar waren niet echt vriendschappen uit voortgevloeid. Niemand kon gewoon Merle vervangen.. En mannelijke vrienden? Eigenlijk, al botste het nog wel eens.. zijn broers bleven toch zijn vrienden. Ze kenden elkaar goed, door en door. Merle verzekerde hem ondertussen dat ze zijn sokken bij had. [Stalk flashback] Romano knikte en liet haar los, waarna ze Koen om de hals vloog. Hij keek naar de rode tassen op de grond. Fijn.. Waar waren die sokken nu dan? Verboden? Romano fronste even, liep naar hen toe en keek naar Koen. 'Ik niet, in ieder geval. En voor zover ik weet Koen ook niet.' Misschien had hij iets gemist, maar hij kon zich niet voorstellen dat één van hen zoiets zou doen. Merle keek geschokt, bezorgd, dus schudde hij nogmaals zijn hoofd. 'Ik heb Antonio eigenlijk al een tijdje niet meer gezien,' bekende hij. Antonio bleef toch degene met wie hij het minst omging. 'Maar hij komt vast nog wel!' probeerde hij haar gerust te stellen, hoewel hij dat helemaal niet zeker wist. 'Maar weet je wat erg is, Merle?' probeerde hij haar af te leiden. 'Ze hebben niet eens tomaten in de kantine!'

De wind woei nog steeds, maar het was een fijne wind. Niet wild en onbeheerst, maar fris en rustig. Koen's omhelzing werd wat steviger, toen ook hij haar geruststelde. Ze had het niet koud, daar zorgden haar jas en Koen's armen wel voor. Haar ogen glommen toen ze zag dat Koen lachte. Hij was de vrolijkste niet, dat wist ze heus wel. Maar ze wilde hem eigenlijk niet net zo positief als Romano of Antonio. Nee, iemand waarmee ze serieus kon praten was heerlijk. Ze hield ervan om ingewikkelde gesprekken te voeren waar ze uiteindelijk niets meer van begreep. Om daarna in lachen uit te barsten en hem vragen waar het ook al weer over ging. Dat had ze gemist. Ze had Romano's tomatenliefde gemist, Antonio's wilde buien en avonturen. De lange avonden dat ze stiekem de slaapkamer van een van de drie binnensloop, om dan ergens opgerold in een deken in slaap te vallen. Merle had haar broers gewoonweg gemist, en hoewel ze ze in de vakanties nog zag, was het niet genoeg geweest. Met een grijns keek ze Koen aan, daarna Romano. 'Ik weet dat Antonio wel komt, ik wilde gewoon zeker weten dat hij niet in rook was opgegaan. Of erger.' Daarna richtte ze zich specifiek op Romano. Zolang ze hem kende, had hij een grote liefde gehad: tomaten. En die hadden ze hier niet? De arme schat. Koen hield haar stevig vast, maar ze wist zich uit zijn omhelzing te werken, en liep naar een van de tassen. Ze ritste hem open, om er twee dingen uit te pakken. Een bolletje warme, dikke sokken, en een lijst. Ze had kennelijk twee lijsten meegekregen. Haar arme, overbezorgde moeder ook altijd. 'Geen tomaten? Hebben ze dan wel wafels?' lachte ze, terwijl ze Romano zijn sokken overhandigde, 'Anders moet ik die zelf gaan bakken.' Alsof ze dat erg zou vinden. Daarna liep ze weer terug naar Koen, om hem de lijst te geven. 'Mama... Vroeg me je dit te geven. Of je ervoor wilde zorgen dat ik niet te veel in de problemen raakte.' De laatste zin was heel zacht, bijna verlegen. Merle haatte het als ze in de problemen raakte door haar ziekte en iemand anders haar moest helpen. 

Romano stond een beetje aan de zijkant, niet echt zeker wat te doen nu Merle's aandacht uitging naar Koen. Hij wilde er voor een keer niet doorheen gaan blèren, omdat Koen Merle waarschijnlijk ook gemist had, al was hij de stillere en kwam hij er niet zo voor uit. Romano keek op zich wel tegen de lange jongen op; hij was ouder en zo rustig. Zelf wist hij ook wel dat hij niet zo kon worden. Romano was het feestbeest op de eerste plaats, al was hij rustiger dan Antonio. Uiteindelijk liep Merle naar haar tassen om daar twee dingen uit te halen; zijn sokken en een lijst. 'Ik hoop het voor je, maar ze móéten gewoon tomaten laten komen! Importeren desnoods!' Hij zwaaide een beetje met zijn armen om wanhopig over te komen, net zo wanhopig als hij zich voelde. 'Als je wafels gaat bakken kom ik langs, desnoods naar de meisjeskamers,' beloofde Romano met een brede grijns, waarna hij de sokken aanpakte en er even testend aan rook. 'O, ze zijn schoon, mooi zo,' lachte hij. De lijst was wel erg lang.. Hij keek fronsend naar de lijst die Merle aan Koen gaf. 'Ze is weer los gegaan,' merkte hij op. Merle leek er niet helemaal blij mee te zijn.. 'Maar het gaat hier helemaal goed komen! Wij zijn er en veel andere mensen, dus..' probeerde Romano overtuigend te zijn. 'Trouwens, je komt nog een keer mee naar de disco. Echt leuk daar!' Enthousiast trok hij aan haar mouw, alsof ze nu al langs moest komen. 'Maar hoe is het thuis? Alles nog goed?'