In het begin schiep God de hemel en de aarde. De aarde was nog woest en doods, en duisternis lag over de oervloed, maar Gods wilkrachtige geest zweefde over het water. God zei: ‘Er moet licht komen,’ en er was licht. God zag dat het licht goed was, en hij scheidde het licht van de duisternis, schudde zijn manen; het licht noemde hij dag, de duisternis noemde hij nacht. Het werd avond en het werd morgen.

De eerste dag.
God zei: ‘Er moet midden in het water een gewelf komen dat de watermassa’s van elkaar scheidt.’ En zo gebeurde het. God maakte het gewelf en scheidde het water onder het gewelf van het water erboven, zwiepte met zijn staart. Hij noemde het gewelf hemel. Het werd avond en het werd morgen.

De tweede dag.
God zei: ‘Het water onder de hemel moet naar één plaats stromen, zodat er droog land verschijnt dat dient als de eerste stap van mijn creatie.' En zo gebeurde het. Het droge noemde hij aarde, het samengestroomde water noemde hij zee. De aarde werd belicht en kwam hier en daar droog te staan, op andere plaatsen verharde het. En God zag dat het goed was.
God zei: ‘Overal op aarde moet jong groen ontkiemen: zaadvormende planten en allerlei bomen die vruchten dragen met zaad erin. Ze moeten het begin van mijn creatie binden en leven schenken.’ En zo gebeurde het. De aarde bracht jong groen voort: allerlei zaadvormende planten en allerlei bomen die vruchten droegen met zaad erin. Allerlei planten en bloemen verstrengelden zich om de blootliggende, nog natte aarde en vormden er kleuren en vormen in, op andere plaatsen duwde de ondergrondse wortels de aarde omhoog. En God zag dat het goed was. Het werd avond en het werd morgen.

De derde dag.
God zei: ‘Er moeten lichten aan het hemelgewelf komen om de dag te scheiden van de nacht. Ze moeten de seizoenen aangeven en de dagen en de jaren, en ze moeten dienen als lampen aan het hemelgewelf, om licht te geven op de aarde en mijn creatie te drogen.’ En zo gebeurde het. God maakte de twee grote lichten, het grootste om over de dag te heersen, het kleinere om over de nacht te heersen, en ook de sterren. Hij plaatste ze aan het hemelgewelf om licht te geven op de aarde, om te heersen over de dag en de nacht, het licht te scheiden van de duisternis en warmte te geven op de aarde. De natte aarde droogde, de omhoog gestuwde rotsen verhardden. En God zag dat het goed was. Het werd avond en het werd morgen.

De vierde dag.
God zei: ‘Mijn creatie moet leven brengen op aarde, geluk en voorspoed, voor- en tegenslagen waar men van kan leren.’ En hij brulde de vormen en de kleuren uit de gedroogde aarde als schilderijen tot allerlei levende dieren en opmerkelijke wezens, bracht met de kracht van zijn geluid vormen in de omhoog gestouwen rotsen die nu standbeelden vormden, en ook hen werd leven in geblazen. En God zag dat het goed was. God zegende ze met de woorden: ‘Wees vruchtbaar en word talrijk en vul het water van de zee. En ook de vogels moeten talrijk worden, overal op aarde.’ Het werd avond en het werd morgen.

De vijfde dag.
God zei: ‘De aarde moet een tweede ras krijgen: mensen die zullen lopen, leren en uitvinden, eeuw na eeuw.’ En zo gebeurde het. God maakte allerlei verschillende mensen, licht, donker, klein en groot. En God zag dat het goed was.
God zei: ‘De dieren zullen leren van de mensen, maar de mensen zullen nog meer kunnen leren van de dieren. Zij zullen spraak en een sterk denkvermogen krijgen, maar zullen vergaan wanneer de mensen te strevend worden naar meer om te ontdekken. Zij zullen in stilte leven, tot het verre einde van de wereld en de gevonden poorten van het Paradijs voor hen openen. De overige rassen - de Meermensen, de Centaurs, de Gorgonen en de Dwergen - zij zullen tot die tijd dienen als hemellichamen, natuurkrachten en elementen.' God liet Aeg'ndyll, de Moeder van het Paradijs, reinigen in de eerste rivier en haar het begin van het Paradijs baren; het toevluchtsoord voor allen. De Meermensen werden golven en schuim, de Centaurs jonge bergen, de Gorgonen werden nieuwe sterren en hemellichamen en de Dwergen versteenden terug als rotsen en zwerfkeien. De dieren leefden in stilte en de mens, gescheiden als mannelijk en vrouwelijk, bevolkte de bergen, de bossen en de verre valleien. God zegende hen en zei tegen hen: ‘Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en respecteer haar: respecteer de zon en de maan, de wind en de zee, de dieren die grazen en zwemmen.’ Ook zei God: ‘Hierbij geef ik jullie alle zaaddragende planten en alle vruchtbomen op de aarde; dat zal jullie voedsel zijn. Aan de dieren die in het wild leven, aan de vogels van de hemel en aan de levende wezens die op de aarde rondkruipen, geef ik de groene planten tot voedsel. Leef in vrede, leer van jullie fouten.’ En zo gebeurde het. God keek naar alles wat hij had gemaakt en zag dat het zeer goed was. Het werd avond en het werd morgen. De zesde dag in de wereld die hij schiep tot Avalon, waarna de Leeuw vervaagde in een zucht wind en op mysterieuze wijze spoorloos verdween, om misschien ergens in de vorm van een Lam zijn creaties te blijven observeren.

De wereld was na vele natuurrampen, maar vooral de verwoesting van de mens die steeds met meer technologie en inventies kwam - auto's, kerncentrales, wapens om oorlogen mee te voeren - niet langer meer het wonderbaarlijke Avalon uit de eerste Era. Dierensoorten werden ernstig bedreigd of al uitgestorven, de mensheid had zich niet aan de afspraak gehouden en de Leeuw rouwde in stilte bij het aanzicht van Zijn verwoeste en verwoestende creaties. Hij kon echter niets doen, want het de mens was tevens Zijn eigen creatie geweest en Hij had met plechtige woorden gezegd in de eerste Era dat de mensen zouden leren van hun fouten en met voor- en tegenslagen zouden leven. Avalon werd overspoeld door haar noodlot; de mensheid stierf uit en de wereld stond op het punt van vergaan. Dat was het moment dat de dieren, die voor zovelen jaren hadden gezwegen en iedere handeling van de mens in pijn en wanhoop moesten accepteren, hun zwijgzame maskers afschudden en met hun door de loop van de jaren verhoogde intelligentie de maatschappij die de mens had achtergelaten overnamen. Tot er een beangstigende profetie luidde dat de wereld definitief verging over uiterlijk twintig jaar. Er kwam een overleg tussen de Fera Leiders. God, de Leeuw, stelde voor om een zoektocht te starten naar het Paradijs, die Aeg'ndyll uit angst voor ook de verwoesting van het toevluchtsoord verborgen had. Sommige dieren stonden achter God, anderen keerden zich tegen Hem. Tot ieders ontzetting werd het Paradijs echter niet gevonden en stierven velen dieren, goed en slecht, samen met Avalon. God bleef achter om de natuur, de elementen, de zee, de rotsen en de bergen uit de uitputtende aarde te halen voor deze zou vergaan, om ze vervolgens mee te nemen naar het Paradijs. Hij zou de dieren vaak opzoeken in Zijn Rijk en slaagde erin er een aantal mee te nemen naar het Paradijs, die hij schiep tot de Nieuwe Wereld en waar hij dit karige aantal aan dieren nieuw leven in kon blazen.

In de Nieuwe Wereld werden golven en schuim weer Meermensen, de jonge bergen weer Centaurs, de sterren en hemellichamen Gorgonen en de rotsen en zwerfkeien Dwergen en werd het toevluchtsoord bewoond door opnieuw schepsels die dicht bij de mensheid in de buurt kwamen. Maar de Leeuw geloofde dat deze rassen niet voor een ondergang konden zorgen en in harmonie met alles dat groeit en bloeit konden leven; ze bestonden immers uit de natuur zelf. In de Nieuwe Wereld waren echter standbeelden en duistere schilderijen meegevoerd die beschaduwd bleven tijdens de Schepping in de tijd van de Eerste Era. Helemaal in het uiterste Noorden van de Nieuwe Wereld ontwaakten het middelgrootste standbeeld als Muirín, menselijke dochter van Aeg'ndyll, het grootste standbeeld als Owen, haar dienaar en het kleinste als Daphla, de verraderlijke raaf met de zilveren ogen. Muirín streefde niet naar de eerste en belangrijkste daad van haar moeder, die het Paradijs gemaakt had, verafschuwde de vreedzaamheid van de Leeuw en droeg bovendien een diepe wrok jegens Hem. Zij was gemaakt als tweede kind van Aeg'ndyll, maar enkel het Paradijs werd leven in geblazen. Zij bleef als vergeten standbeeld achter, omdat zij in de duistere schaduw stond en God wist dat dat weinig goeds kon betekenen. Muirín accepteerde het niet en lokte de Leeuw in een hinderlaag. Als resultaat was zij het die overvallen werd, omdat God vele trouwe volgers achter zich had staan. Muirín werd weggejaagd, Owen werd door de Leeuw veranderd in een ezel en Daphla zou in wanhopigheid leven doordat haar pikzwarte verendek spier en spierwit werd. Muirín trok zich voor velen jaren terug in het Noorden, maar niet zonder nieuwe voorbereidingen. In de generaties van rust en vrede verminderde de Leeuw zijn hoge status als God en hernoemde zich de Koning om dichter bij zijn volk te kunnen staan. Dat zag Muirín als de ultieme kans om haar lange aanwezigheid weer bekend te maken; ze riep haar krachten uit over de Nieuwe Wereld. Iedere schaduw, iedere verduistering en iedere schim maakte ze tot haar volgelingen. Centaurs, Meermensen en alle overige van de nieuwe rassen werden gevangen genomen en tot haar kant gedwongen. De Leeuw, die zichzelf de naam Sahaiadar schonk, kon maar één ding doen: Muiríns kracht tijdens de nacht verminderen, want 's nachts viel er één gigantische schaduw over een deel van de Nieuwe Wereld. Dag na dag groeit Muiríns leger steeds verder uit en Sahaiadar raakt op zijn beurt meer van zijn volgelingen kwijt door ontvoering, moord of verraad. Dat is het begin van een nieuw tijdperk, de New Era.