Who you are is nog what you've been

-Oeps.. Laat, maar ach-

Haar voetstappen weergalmden door de koude gangen, de oude, muffige lucht streek langs haar haren. Zachtjes deinden ze op haar rug, vielen als een waterval tot op haar heupen. Iedere ochtend een ramp om te kammen, maar ja, alles wende. En er was geen haar op haar hoofd die er ook maar over dacht om haar haren maar eens te knippen. Nee, Lesaiah hield niet van kort haar. Het voelde zo kaal. De muffige lucht rook naar koelte, naar verdorring en vaag naar verrotting. Typische kerkerlucht, iets wat haar niet verbaasde. Het waren de kerkers. Geen wonder dat het hier zo rook. Zachtjes gleed ze met een hand langs de stenen muur, om een lichtgroen spoor van mos achter te laten. Haar ademhaling ging beheerst, niets wees erop dat ze al vijf uur wakker had gelegen in Erdore. Lesaiah had wel vaker last van slapeloosheid. En vanavond was het weer zo ver. Vroeger had ze het wel eens opgelost door naar Ferost te zitten staren, zijn haar door de war te halen of door een bed voor hem te laten groeien en hem dan, zonder dat hij wakker werd, erop proberen te krijgen. Maar nu had ze geen leraar meer om te irriteren. Zelfs niet een om van te houden. Haar lichtgroene ogen dwaalden door de grote ruimte waar ze was uitgekomen. Met een vingerknip groeide er ineens over de linker uur een lichtgevend mos, waarna ze ontdekte dat de ruimte redelijk groot was. Groter dan ze had verwacht. Een zweem van een glimlach sierde haar lippen. Misschien leidde haar constante slapeloosheid toch tot goede dingen. Een nieuwe plek om te oefenen. Een plek waar ze tot nu toe alleen was. Misschien kon ze later... Nee, dat moest ze niet denken. De gedachten aan zilveren haren verdringend liep ze verder de ruimte in. Er was wel een ander ding wat ze hier kon doen. Zingen. Het zou een geweldige akoestiek geven, hoogstwaarschijnlijk. Haar mond opende zich al, vormde de woorden zonder er bij na te denken. 'How can I decide what's right, when you're clouding up my mind, can't win your losing fight, all the time...' Verder kende ze de tekst niet meer, vaak kwamen dingen spontaan in haar op. Maar ze had gelijk gehad. Haar stem weerklonk prachtig door de wanden van de kerkers.

-First, Aura only. Later misschien anderen-

Aura zuchtte en liet haar blik glijden naar het brouwsel dat ze net gemaakt had. Als het goed was, had ze net een medicijn gemaakt die, als je bevriest was, het ijs weer liet dooien. Nu moest ze het alleen nog testen. Ze zat al weken aan dit brouwsel, had genoeg vuur gestudeerd om het brouwsel dan uiteindelijk toch te maken, door middel van een paar ingrediënten die met vuur hadden te maken. Aura’s favoriete bezigheid was om brouwsels te maken die een eigen tegengif vormden op haar eigen krachten. Het zou handig zijn, mocht ze per ongeluk iets te ruw zijn in een gevecht. En aangezien ze haar tegenstanders snel kon bevriezen en ook weer snel weg was, kon ze dit brouwsel in een paar flesjes doen en het dan bij het slachtoffer zetten, aangezien ze zelf dan geen zin had om hem te bevrijden. Ja, eigenlijk was ze gemeen. Nee, eigenlijk was het ook een beetje voor als er een strijd zou komen op Starshine. Gek genoeg had ze dat gevoel een beetje. Maar ja, wat zou je als Legendarische Magiër? Die moesten alles en iedereen beschermen, geen wonder dat ze dat gevoel had! Ze grinnikte en dacht er verder niet zo over na. Tijd om het laatste ingrediënt toe te voegen. En die kon ze alleen maar beneden in de kerkers vinden. Rustig ging ze de kamer van Ilma uit en liep naar beneden, de steile trappen af. Waarom zo sloom? Ze liet haar staf tevoorschijn komen op magische wijze en haar trouwe ijswolf kwam tevoorschijn. Hij liet een brul horen en ging, met Aura op zijn rug, richting de kerkers. Niet dat ze zelf niet kon lopen, maar dit was gewoon veel en veel sneller. Mizore… Die maalde al heel vaak door haar hoofd. Heel vaak.

Gelijk dacht ze weer terug aan de jongens die ze in de kerkers bevriest had. Ach, of ze waren gestorven, of iemand had hun gevonden. Het kon haar niet schelen. Dat soort tuig hoorde hier niet. Ze had het gevoel dat ze Mizore goed moest beschermen. Ja, iedereen moest ze beschermen, maar MIzore in het bijzonder. Mizore had iets… wat niet veel leerlingen hadden, op de een of andere manier. Die wou ze dus beter leren kennen. Ze wreef even door haar lange haren en stapte af. Toen ze beneden kwam, hoorde ze gezang. Ze grijnsde. ‘How can I ever own what’s mine, when you’re always taking sides,’ zong ze zachtjes verder, wat misschien wel te horen viel. Ja, ze kende de tekst. Ze ging verder naar beneden. ‘Lesaiah,’ zei ze zacht, maar ook verrast. Daarom klonk het dus zo… helder. Neara, Lesaiah en zij – hopelijk vergat ze nu niemand! – hadden zeer heldere stemmen voor dames. Dat viel haar ook al op, maar het maakte haar helemaal niks uit. Ze vond het wel fijn zo. Ze keek naar de jonge vrouw. Nou ja, jong? Jong uitziende vrouw dan. Zijzelf was ook niet de jongste meer, alhoewel ze iemand die dat zei wel kon killen. ‘Leuk om jou hier zo tegen te komen,’ zei Aura naar waarheid. Ze vond het inderdaad leuk om iemand van de andere Magiërs tegen te komen. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze en ze ging voor Lesaiah staan.