Met een enkele glimlach over haar schouders die aangaf dat ze de amusatie in zijn woorden wel kon vinden maar hij haar geen bevelen op moest leggen, was ze in de slaapkamer verdwenen. De kou was deels uit haar botten verdwenen door de warmte die Savador aan haar had gegeven, maar het kippenvel stond nog op haar vel zodra ze de grote inloopkast in liep en haar ogen langs de verschillende gewaden liet glijden. Enkel een trilling in de magische energie in de kamer gaf aan dat Joseph achter haar in de slaapkamer weer terug was gekomen. Geluidloos bij de ingang van de kast, terwijl Neara's blik door gleed over de kleding. 'Vrouwe,' de zachte zware stem van de donkerharige butler klonk bedenkelijk maar nederig, wetend dat hij schriftelijk niet in een positie stond om commentaar te geven. Terwijl Neara een van de ruim vallende gewaden pakte en de stof hiervan voelde of hij warm genoeg was schoten haar zilveren ogen even naar hun hoeken om Joseph aan te kijken en hem een geluidloze toestemming te geven om te spreken. Even bleef het stil terwijl hun blikken kruiste, en het moment daarna wist Neara dat de man niet zou zeggen wat er in zijn gedachtes om ging. 'U weet dat morgen vroeg de hoofden van de zuidelijke districten komen,' het klonk niet eens als een vraag, eerder als een conclusie waarbij de emotieloze uitdrukking op het volwassen gezicht van de man niet veranderde. 'Ik zal braaf bij tijds naar bed gaan, Joseph,' glimlachte ze geamuseerd en breed naar de man terwijl ze terug liep de kast uit en een zachte lach slaakte waarop Joseph enkel knikte. 'Zou jij voor het schoolhoofd alsjeblieft wat extra kleding willen pakken? Enkel dit shirt lijkt me wat ongepast,' alsof ze hem indirect wilde geruststellen had ze dit verzoek bij hem ingelicht, waarop Joseph knikte en de slaapkamer uit liep zonder zijn blik op Savador te richten. Terwijl Neara het shirt van Savador uit deed en het vochtige gewaad dat ze opgevouwen als rok om had gehad ophing aan een van de houten balken van het grote ouderwetse hemelbed rommelde Joseph in een van de kleine zijkamers hoorbaar in wat lades. 'Sir,' zonder verder tegen Savador te spreken gaf Joseph hem het mannelijke vest in een lichte kleur grijs, zich niet houdend aan de donkere kleuren die zich normaal rond Savadors lichaam hulde. Neara, nu gehuld in het ouder ogende gewaad met de zachte stof die net over de grond mee gleed, kwam op dit moment ook de woonkamer weer in met Savador shirt in haar handen. 'Bedankt voor het lenen, misschien kan je hem nu zelf beter weer aandoen. Misschien iets sterks om de kou te verdrijven? Dit vertrek is ook nog niet geheel opgewarmd,' sprak ze met de gebruikelijke vriendelijke glimlach terwijl ze Savador het nog warme shirt terug gaf en achter haar Joseph geluidloos in beweging kwam om het haardvuur aan te steken.


Poep. Slecht. Moeten iets verzinnen.
- Savadortje -

Ze was direct doorgelopen naar een zijkamer in het algemene deel van Angani zelf, en had hem in eenzaamheid gelaten. Nadat die onuitstaanbare bemoeial van een Joseph ook de kamer verlaten had nam Savador traag en moeizaam voortbewegend met de krukken nog onder zijn armen de kamer rond. Lichte geuren van kamille en lavendel drongen zijn neusgaten binnen terwijl zijn slangachtige ogen half toegeknepen langs de fraaie wanddecoraties gleden. Hier en daar stond comfortabel ogend meubilair, rondom gesierd met meerdere decoraties, alles een openhartige indruk achterlatend zodat de kamer zelf toch nog fris en luchtig oogde; zelfs op dit tijdstip. Het getik van de leunstok klonk dof op de grond, gaf zijn richting en manier van bewegen aan hoe hij door de hoofdkamer liep. Het stopte even, ging daarna weer verder. En uiteindelijk bleef het even stil. Savador had gedempte stemmen achter de deur van de kamer waar Neara zojuist in was verdwenen gehoord; een lichtere die verwees naar haar, een zwaardere die ongetwijfeld toebehoorde aan dat butlertje. Met een frons had hij zich naar de deur toebewogen, stond nu nors met haast een oor tegen het hout gedrukt te luisteren. Wat had hij weer bij haar te zoeken, de smeerlap? Zijn blik schoot geërgerd rond terwijl hij probeerde te luisteren, maar de stemmen waren te zacht om te horen wat er gezegd werd. Hij schoot in een ruk overeind toen de deur plotseling opengerukt werd en Joseph in zijn gebruikelijke zwart-witte kostuum de kamer uitkwam. Met een verstrakt gezicht stapte Savador ontzet aan de kant en volgde de man minachtend met zijn starende blik toen Joseph hem niet eens aankeek en straal passeerde. Al net zo snel als dat hij de ene kamer uitkwam, zo snel verdween hij de andere alweer in. Hij hoorde geschuif, wat gerommel. De hielenlikkende hond moest zeker weer een nieuw klusje verrichten. Ongeïnteresseerd draaide Savador zijn hoofd terug en probeerde nieuwsgierig om het hoekje van de deurpost te gluren, zoekend naar Neara. Wat was ze aan het doen? 'Sir.' Chagerijnig keek hij opzij, maar voor hij enige reactie kon geven werd hem een lichtgrijs mannenvest in de handen gedrukt, waarna Joseph zich weer uit zijn buurt verwijderde. 'Ah,' sprak hij uit voldaning. Na wat geworstel met de mouwen en de iets te strakke maat lukte het Savador uiteindelijk om het kledingstuk aan te trekken. Het vest had koordjes, zakken en een capuchon, en hij vroeg zich af welke man het was vergeten na een ongetwijfeld zoveelste nachtje plezier in Neara's geval. Het deed er niet toe; in ieder geval voelde hij zich een meer wat modernere man. Hedendaagse kleding trok hij nauwelijks aan - er kon zo af en toe nog wel een overhemd die in een strakke zwarte broek was gestopt van af, maar meestal bleef het bij de traditionele gitzwarte Shadraanse mantels. Schuifelend bewoog hij zich van de deur naar Neara's kamer af, verder de algemene ruimte in richting een fauteuil. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij zich in het algemeen voor hij zich met een verlichtende 'aah' in de zachte stoel liet zakken. Onderuit gezakt en met zijn benen open en uitgestrekt over de vloer. Het oogde niet zo bescheiden, maar ach - hij was uitgeput en blij eindelijk binnen te zijn. Bovendien voelde hij zich meer dan op zijn gemak in Neara's bijzijn. Zijn ogen vestigden zich op Neara en gleden kort een enkele keer over haar heen toen ze de kamer weer binnenkwam, gehuld in haar oude gewaad die daarom niet minder elegantie uitstraalde. Tegelijkertijd ritste hij zijn geleende vest dicht tot net onder zijn borstbeen, zodat een gedeelte van zijn bleke borst nog duidelijk zichtbaar bleef in de diepe v-hals. 'Bedankt voor het lenen, misschien kan je hem nu zelf beter weer aandoen,' zei Neara terwijl ze hem zijn shirt weer in droge ongehavende staat weer netjes teruggaf. Savador pakte zijn shirt aan en staarde er een tijdje naar. Nu had hij het vest al aangetrokken. Misschien dat hij zich straks nog maar eens moest omkleden. 'Misschien iets sterks om de kou te verdrijven? Dit vertrek is ook nog niet geheel opgewarmd,' hij beantwoordde haar aanbod met een glimlach, hoopte dat ze onder 'iets sterks' wat toepasselijke drank verstond. 'Graag,' reageerde hij dankbaar. Zijn blik bleef op Neara gericht, maar hij begon zich langzaam maar zeker te irriteren aan die Joseph die op de achtergrond heen en weer waggelde en schijnbaar druk in de weer was om de haard aan te steken. Geërgerd sloot Savador zijn ogen zodat de paarse markeringen goed zichtbaar werden, een diepe ergerlijke frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Kan de pinguïn ons wellicht verlaten?' weerklonk zijn spottende opmerking. 'Ik wil graag alleen met de Vrouwe zijn.' Zodra hij zijn ogen weer openden boorde zijn blik van afgunst zich diep in die van Joseph, vlak gericht langs Neara.

- Pinguïn-butler is pinguïnerig x3
[ @Laptop ]

Met een knikje wilde ze zich omdraaien om naar de keuken te lopen, gaf Joseph een haast onzichtbaar teken dat hij niet hoefde op te springen en door kon gaan met het vuur. De man en de vrouw waren al zo lang aan elkaars zijde dat een enkele blik alleen al nodig was om de ander meteen te begrijpen. Het was haar niet ontgaan dat Savador klaarblijkelijk niet had gedacht dat hij zijn shirt terug zou krijgen, en daardoor het vest van Joseph gelijk had aangetrokken. Even rommelde ze in de kasten van de keuken in het vertrek toen haar oren de stem van Savador weer oppikte. Aan haar gevoel merkte ze dat Joseph klaar was met het haardvuur, voelde de warme luchtstijging even tot haar doordringen waarna ze het tot een onbelangrijk detail naar de achtergrond verschuif. Ongehoord ontsnapte een zucht aan haar lippen, nam een ouderwets glazen glas mee en de sterke drank in de al even ouderwets ogende fles terug mee de woonkamer in en zette deze op de salontafel voor de banken zonder Savador in eerste instantie te antwoorden. Joseph had evenmin op Savadors spottende belediging gereageerd, had zich terug getrokken op het plekje naast de mantel van de open haard en had zijn kalme uiterlijk weer terug genomen. Doodstil en met gesloten ogen stond hij ontspannen ogend op zijn plek, richtte Neara haar kin op en keek Savador schuin van opzij aan terwijl ze zijn glas voor een stukje vulde. 'Ik heb liever niet dat je Joseph pinguïn noemt. Je bent hier in mijn vertrek, dus je past je aan aan de omstandigheden die hier op z'n plek zijn. Joseph woont hier, werkt hier en heeft hier zijn plaats hoger staan dan jij. Dus ik ga hem niet midden in de nacht de gang opsturen,' haar vriendelijke zachte stem ging gepaard met een al even vriendelijke glimlach, maar verzachtte de kracht van haar woorden niet. 'Zelfs als je voorzien wordt van zijn kleding, durf je nog hem te beledigen. Zo laat je maar eens zien dat zelfs Joseph betere manieren heeft,' uiterst rustig en ontspannen had ze haar rug gestrekt en stond met een rechte houding schuin voor hem, keek op Savador neer met de vriendelijke uitstraling die niet weerspiegelde in haar zilveren ogen. Ze was zich bewust van Savador koppigheid, gevoel voor trots en zijn negatieve gevoelens jegens haar persoonlijke hulp. Maar zolang hij zich binnen haar grenzen bevond gedroeg hij zich maar als een gast, zonder vele eisen te stellen. 'En als het je niet gezind, dan geef je Joseph zijn vest maar weer terug, drink je je drinken op en vertrek je weer terug naar je vrouw. Ze zal vast en zeker vreselijk ongerust zijn over haar man, gezien de status waarin hij verkeerd,' kalmpjes was ze in een van de comfortabele stoelen gezakt, sloeg haar ene been over de ander en leunde met haar kin op haar hand waarvan de elleboog op de armleuning stond alsof het een ontspannen zakengesprek zou worden. Joseph kon in de kleine taken die hij buiten het hulpzijnde voldeed niet altijd in zijn strakke outfit lopen. Hij kon buiten dat weinig voor haar doen, gezien Joseph haast een bekend gezicht was in de buitenwereld en meteen werd gelinkt aan de Vrouwe. Maar om hem iets minder op te laten vallen had hij genoeg gewone kleding, eentje waarmee Savador zich nu warm hield. Even bewust van zijn status als Savador was, wist Neara precies waar haar plek was. Regelrecht boven hem, waar ze ook stonden, wanneer het ook telde. En op dit soort momenten maakte ze dat enkel duidelijk met een vriendelijke houding en zacht uitgesproken woorden. 'Dus, hoe staat het nieuwe schooljaar ervoor? Al problemen voorgekomen?' alsof ze het onderwerp daarvoor geheel negeerde ging ze door op de koetjes en de kalfjes, merkte aan zichzelf hoe de andere kant van hun "relatie" weer omhoog kwam. Hoe ze konden botsen en hoe ze op dit tijdstip niet zat te wachten op een ruzie. Hoe verward ze ook door hem kon worden, dat was iets wat in twee richtingen kon gaan. Hij haalde vaak het bloed onder haar nagels vandaan, hoewel het de laatste tijd meer op een andere verwarring begon te lijken. Maar met het plaatje van daarnet in de donkere gang nog op haar netvlies probeerde ze haar ontspannen blik op Savador gericht te houden en deze niet te laten wegschieten in de verwarrende gedachtekronkels die zich weer begonnen op te dringen aan haar gedachtes. Vreselijk irritante gewaarwordingen, beseffingen die ze niet wilde hebben of voelen.

Met zijn armen rustend op de armleuningen van de fauteuil en zijn benen o zo charmant open in de gestrekte positie wachtte hij norsig af tot Joseph deed wat hij hem had gevraagd. De zwijgzame man mocht dan wel Neara's persoonlijke butlertje zijn, hij was hier het ultieme hoofd en tevens een nader contact van Neara. Althans, zo zag hij zichzelf. En naderhand kon hij zich zo na al die gedeelde momenten wel noemen, vond hij. Hij hoorde Neara in een bijkamer rommelen, verwachtte een prettig avondje met een glaasje wijn en gezelschap van haar schoonheid en niemand die hen zou storen. Een statig mannetje die met ineen gevouwen handjes op de rug in de achtergrond opging hadden ze daar niet bij nodig. Helemaal niet als het veel meer naar de gezelligere kant toe zou wijken.
Even later kwam Neara terug met een glas en een ouderwetse drankfles, die ze al in stilte op de salontafel voor zijn neus plaatste. Op zijn verzoek werd tot zijn grootste ergernis niet gereageerd. Neara keek net weg op het moment dat zijn grimmige slangachtige ogen haar zijdelingse blik opvingen terwijl ze één van de glazen half vulde. Ze onderbrak die handeling even om uiteindelijk wel reactie te geven op zijn opmerking: 'Ik heb liever niet dat je Joseph pinguïn noemt. Je bent hier in mijn vertrek, dus je past je aan aan de omstandigheden die hier op z'n plek zijn. Joseph woont hier, werkt hier en heeft hier zijn plaats hoger staan dan jij. Dus ik ga hem niet midden in de nacht de gang opsturen.' Een plaats hoger dan hem! Een butler! Zichtbaar had hij zijn bleke handen tot vuisten gebald en bleef Neara strak aanstaren, zijn kaken stevig op elkaar geklemd om er niet direct van alles uit te gooien. Hij werd alles behalve gerust gesteld door de zoete vriendelijkheid in haar stem. Was het zo dat ze haar persoonlijke sloofje specialer vond dan hem? Het bleek maar weer..
'Zelfs als je voorzien wordt van zijn kleding, durf je nog hem te beledigen. Zo laat je maar eens zien dat zelfs Joseph betere manieren heeft,' ging Neara verder. Ze maakte het er alleen maar erger op. Betere manieren, pff. Hoewel hij ook de nodige aandacht en liefde had gehad was hij strenger opgevoed dan welk Shadraans kind in die tijd dan ook. Ze bewees maar weer eigenlijk zo weinig over hem te weten. Savador negeerde de hartelijke uitdrukking die ze op haar gezicht behield straal toen ze op hem neerkeek. Hij staarde met een toegeknepen blik terug, wilde zijn mond opentrekken maar hield zijn smalle lippen uiteindelijk toch zuur op elkaar geperst. Alsof hij een uitval om die simpele ziel van een butler onwaardig vond sloot hij fronsend zijn ogen en liet zijn hoofd wat zakken.'Ik denk dat ik spoedig maar weer eens moet opstappen; het is wel weer te merken waar dit heen leidt. Waarom spendeer je deze avond niet gezellig met je sloofje? Dat is toch zo'n held,' sprak Savador hatelijk. 'En als het je niet gezind, dan geef je Joseph zijn vest maar weer terug, drink je je drinken op en vertrek je weer terug naar je vrouw. Ze zal vast en zeker vreselijk ongerust zijn over haar man, gezien de status waarin hij verkeerd.' Gódverdomme. In zijn woede was Savador in zijn stoel wat naar voren geschoten, zijn handen krampachtig geklauwd om de armleuningen. 'ZE IS - !' Hij zweeg toen hij zichzelf hoorde tieren, hoe zijn zijn eigen luid schreeuwende stem door de kamer weerklonk en tegen de muren werd weerkaatst. De furieuze aspecten in zijn gezicht - de diepe frons, de vlammen die tegen zijn goudkleurige irissen rezen, zijn tanden die hij zichtbaar op elkaar had geklemd; stuk voor stuk bleven ze intact, maar verzwakten uiteindelijk wat toen hij veel kalmer dan zijn verheven stem had laten blijken weer terugzakte in de fauteuil. '... Mijn vrouw niet,' maakte hij zijn zin koeltjes af, ietwat hees na zijn uitvallende woorden. Ze wíst het toch! Ze wist toch dat ze dat mens gewoon bij haar naam moest noemen, en niet naar haar moest refereren als zijn 'vrouw'. En zoals zich wel vaker voordeed vermoedde Savador dat ze het gewoon opzettelijk deed. Als een spel buiten hun speelkwartier. Stom mens. Het een beetje voor haar onderdanige geit gaan opnemen en hem ondertussen de grond in boren. En dat terwijl hij ook zijn shirt aan haar had uitgeleend. Ze had er niet over te spreken. Zag haar nu zitten met over elkaar geslagen benen en haar kin ondersteunend met een vuist alsof er zojuist niets ernstigs gebeurd was. Mokkig kwam Savador in een wip overeind en griste het voor hem gevulde glas van de salontafel. Hij zeeg weer neer in de stoel, sloeg eveneens zijn ene been over het andere en zijn positie recht en elegant terwijl hij fronsend met zijn ogen gesloten van zijn glas nipte. Gezellig weer. Misschien liet hij hier en daar een straaltje ook 'heel per ongeluk' op het vest terechtkomen. Hoe had hij nu kunnen weten dat het vod van Joseph was. Achja, de geur van geit. Onmisbaar.
'Dus, hoe staat het nieuwe schooljaar ervoor?' luidde de volgende vraag van madam, tevergeefse poging om de sfeer er een beetje in te houden die ze zojuist met haar eigen woorden in zijn geval flink verpest had. 'Gewoon,' was het bokkige antwoord van zijn kant. 'Al problemen voorgekomen?' Madam weer aan het woord. 'Niks,' reageerde hij er al net zo kortaf op als zijn eerste reactie had geklonken. Fronsend hield hij zijn glas voor zijn neus en richtte daar zijn gehele aandacht op, nam er af en toe een timide slokje van. Als een klein kind dat zijn zin niet kreeg. Maar goh, ze waren weer goed bezig. Nee. Zij was weer goed bezig. Ja, zij was begonnen. Daar vertrouwt hij dan zijn kleding aan toe en was hij zo hoopvol om geweest om weer terug te zien. Om vast te houden en te liefkozen, zelfs in een verborgen zijgang. Savador haatte deze kant aan haar zoals zij deze kant aan hem moest haten, voelde vaak genoeg de drang om haar eigenhandig open te breken en haar maskertje onder zijn schoenzool te vermorzelen in de hoop belangrijker gevonden te worden door haar.

Elk weer woord van haar kant leek zijn humeur alleen maar te laten dalen. Iets waar Neara zuiver van bewust was, maar niets aan zou veranderen. Joseph was hier malen langer dan hij, en hij had niet het recht zomaar hem te beledigen. Iets wat ze hem elke keer duidelijk zou maken als hij het waagde zoiets te doen. Joseph zelf was geluidloos in de zelfde kamer verdwenen waar hij het vest voor Savador had gezocht, zijn eigen slaapkamer waarin hij zijn plekje had gekregen van Neara die erop had gestaan dat hij niet een of andere afgelegen kamertje in het kasteel zou krijgen. Met de vriendelijke en zachte blik in haar ogen die zo verradelijk over kwam zag ze hoe hij zijn lippen op elkaar perste uit pure ontevredenheid. Geen kus en geen streling die haar in verwarring bracht gaf hem het recht de baas te spelen. 'Ik denk dat Joseph een betere hand heeft voor piano spelen ja,' ging ze bedenkelijk mee in zijn hatelijke opmerking, totaal geen vijandigheid bij haar te bekennen alsof hij de opperring werkelijk had bedoeld als vriendelijk idee. Met een nadruk op Uda's toekomstige rol, ergens alleen om hem nu wel te sarren, raakte ze het strakgespannen draadje en liet het bij Savador knappen. Ze had het zien aankomen, wist na enige tijd vaak wel ongeveer wanneer ze de grens overschreed van zijn zelfbeheersing. Enkel haar wenkbrauwen kropen even omhoog, de glimlach weg van haar lippen alsof ze eindelijk op het serieuze punt waren aangekomen. Alsof ze nadruk wilde leggen, voor de zoveelste keer, op het ongrijpbare punt dat wat ze in de donkere schaduwen deden niet kon. Niet mocht. Haar ogen sloten zich even in een alleen zichtbare, kleine zucht toen hij naar zijn glas graaide. Langzaam opende ze ze weer, de zilveren irissen helder afstekend tegen de rest van haar ogen en wimpers, haar aandacht gericht op enkele bewegingen en geluiden in de kamer van Joseph. Hoe goed de man ook was, voor Neara kon hij niet alles verbergen. Kinderachtig hoe Savador zich weer gedroeg reageerde ze niet als het verstandigere oudere kind op zijn nonchalante verpesting van het vest. Ze zou het hem nog wel verrekenen als de vlek er niet meer uit ging. Vriendelijk, om het hier niet stil te laten vallen zolang ze half haar aandacht bij de kamer achter de gesloten deur had stelde ze de vraag aan Savador. Geamuseerd, nu ergens met een vrolijkere twinkeling in haar ogen in plaats van een neerbuigende, krulde haar mondhoeken ietsjes om bij zijn antwoorden. 'Ach gut,' was dan ook haar haast vertederde reactie op zijn koppigheid. 'Die koppigheid vind Uda zeker ontzettend schattig?' alsof hij het deed omdat hij het gewend was om te doen voor zijn toekomstige vrouw. Haar wenkbrauwen vrolijk opgetrokken en haar kin steunend op haar ontspannen vuist bleef ze hem aankijken terwijl nu ook misschien voor Savador zachtjes het gefluister van Joseph in zijn kamer hoorbaar werd. Neara leek dit niet zichtbaar te merken of om te geven, maar haar gehoor was meer bezig met de zachte stem van Joseph die voor haar duidelijk streng en geïrriteerd klonk, soms ophield en dan weer voortzette in een taal die Savador niet zou begrijpen. Ergens wist ze al wat er aan de hand was, wie er op het punt stond niet alleen Joseph lastig te vallen maar ook haar. Alsof de Vrouwe niet kon slapen om een uur of twaalf 's nachts.


Bagger. Prut. Blègh. *chaggo erdoor*

Het was bij Medusa net alsof ze het er juist om zat te doen, om hem weer op te zadelen met een diep gevoel van ergernis en om het zo te laten blijken alsof ze zich nog steeds niet door hem om zijn vinger liet winden. Waarom deed ze toch altijd zo moeilijk? Begreep ze dan niet dat hij samen met haar wilde zijn en hij Joseph daarbij niet nodig had? Ze moest zich juist vereerd voelen, het ontevreden kreng. Hij verbleef hier al wel een tijdje langer dan die Joseph, was hier al in de tijd dat Airmid hier gewoon haar kamer gebruikte. De Toren stond op zijn terrein en was dus ook zijn eigendom, die bok had zich daar een kamertje verschaft. Misschien moest hij hem maar kostgeld laten betalen. Het was hier geen hotel. 'Ik denk dat Joseph een betere hand heeft voor piano spelen ja,' maakte Neara het er alleen maar erger op door op zo'n nonchalante manier op zijn hatelijke opmerking te reageren. De ironie. Alsof hij haar niet beter kon amuseren. Hoewel Savador haar een vuile blik toewierp deed het hem van binnen toch ergens wel pijn dat te horen. Toen ze daarna ook nog eens op een punt kwam dat hij Uda - opníeuw - zijn vrouw noemde alsof dat mens al voor de eeuwigheid aan hem gebonden was, dat was even de druppel geweest. Het was dat hij zijn eigen temperament weer wist te handhaven, anders was hij bang dat hij die Joseph aan gort geslagen had. O, hoe ze hem weer manipuleerde en de emmer deed overlopen. Savador sloot vermoeid zijn ogen. Lieve Neara, waarom doe je me dat toch aan? Hij zag hoe ze haar wenkbrauwen op een ietwat sceptische manier wat optrok, hoe de kalme glimlach van haar gelaat verdween alsof ze nu pas realiseerde dat de sfeer al wel langer op een serieuzer punt was gekomen. Achteloos had hij zijn glas van tafel gegrepen, deed zich er onvoldaan mee tegoed uit ergernis. Waarom hij behalve haar speeltje ook altijd de rol moest spelen als pispaaltje. Had ze hem dan niet lief?
'Ach gut,' klonk Neara's reactie bijna liefkozend. Nors liet Savador zijn glas zakken en staarde haar ijzig aan. 'Die koppigheid vind Uda zeker ontzettend schattig?' Achja, doe er maar weer een schepje bovenop. Het is Savador maar, dus waarom ook niet? Hij sloot geïrriteerd zijn ogen, besefte dat hij zich niet veel beter voelde door momenteel in haar gezelschap te zijn. Ze had het weer lekker verpest. 'Wil je ophouden over Uda?' probeerde hij nu op een kalmere, maar nog steeds geërgerde toon mee te delen. 'Ik vergezel nu jou. En wellicht zou het helpen om niet steeds het moment te verpesten door steeds terug te komen op dat wicht. Je laat het bijna blijken alsof je enige vorm van jaloezie voelt..' Zwijgend liet hij zijn kin op een vuist steunen, opende zijn slangachtige ogen half om Neara met een veelbetekende blik aan te kijken. Weg met die rotte sfeer. Ondanks haar teisterende opmerkingen en de houding die ze voor hem aannam voelde hij nog steeds de drang om haar opnieuw in zijn armen te sluiten en gewoon - om gezellig met haar samen te zijn. Hij voelde zich futloos en zijn hart deed pijn bij iedere slag. Hij had het juist op dit moment het hardst nodig. Zacht slaakte Savador een zucht. Hij had geen zin in dit kinderachtige gedoe, geen zin in de moeite die hij moest doen om zijn eigen koppigheid. 'Neem even een douche,' opperde hij zacht. 'Fris jezelf wat op, laat die onaangename houding losweken, poets je tanden - ik wacht hier wel.' Hij was moe, zij was moe. En dat ging botsen. Met de hoop opdat ze beiden geen commotie zouden maken op dit late tijdstip nam Savador nog een kleine slok van zijn wijn en gunde haar de tijd en gelegenheid om de badkamer te gebruiken.

Ze wilde wel ophouden, ergens wilde ze die vreselijke vrouw met haar vreselijke manier van “opvoeden” vergeten. Terug sturen naar Shadra om haar daar in de schaduwen terug te gooien en niet meer aan te denken. Maar deze gedachtes, elk woord ervan, maakte haar bang. Waren gevaarlijk voor het leven wat ze altijd al geleid had. Zijn geërgerde toon was een conclusie, haar afduwende gedrag zag hij enkel en alleen als een pesterij om haar eigen amusatie te voldoen. Zo liet ze het, zo was het beter dan dat hij er achter kwam dat ze in een gevecht tussen hart en verstand was verwikkeld. Schamper trok er een glimlach op haar lippen, gevolgd door de zachte haast vriendelijke lach toen hij sprak over jaloezie. Eventjes, daarna stierf hij weer weg en keek ze Savador enkel aan, het beeld behoudend dat een vrouw zoals zij nooit jaloezie kon voelen. Het was haar enige reactie, bang dat als ze zou spreken er woorden over haar lippen kwamen die ze niet wilde zeggen. ‘Baden doe ik morgen ochtend wel, voordat de deur weer platgelopen wordt,’ beantwoorde ze zijn woorden kalm. ‘Maar als jij het wilt is de badkamer voor je open,’ ze sloeg haar zilveren ogen weer op, met ergens een net niet verborgen glimlachje op haar lippen. ‘Je mag de wond op je rug niet verwaarlozen, straks gaat hij ontsteken,’ vloeiend stond ze rustig op, leek de gratie van een yoga lerares te overbruggen en gleed haast weer terug richting de keuken. Terwijl Neara verdween achter de deurpost van de keuken sloeg de deur van Josephs kamer open. De man, normaal zo rustig ogend en gedisciplineerd had een strakke trek rond zijn ogen en mond. Zijn soepele bewegingen die iets weg hadden van die van Neara zelf waren verhard en krachtig, alles duidde op iets wat Savador niet had gehoord maar Neara half had kunnen volgen. Joseph donkere ogen leek alles in de kamer te negeren, over zijn arm was een lange, diepgrijze jas met hoge kraag gehangen. ‘Joseph?’ Neara stond in de deuropening van de keuken en keek de man nog steeds met een zachte blik aan. Josephs ogen schoten krachtig op, maar leken nederig te verzachten zodra ze die van Neara vonden. Voor enkele secondes keek ze de butler aan, waarna de boodschap duidelijk was en Josephs schouders naar beneden zakte. ’Ze wilde uw aanwezigheid in de buurt, een kwestie over de problemen die al eerder hadden voorgedaan,’ Neara knikte op zijn woorden, maar bleef de man strak maar vriendelijk aankijken. Als verslagen sloeg Joseph zijn ogen neer. ’Het is midden in de nacht. En daarbij wilde ze op de minuut zelf dat de Vrouwe zou komen. Ze waren onbeschoft, en het lijkt steeds meer alsof ze niet inzien dat u ook maar een mens bent,’ aan de toon en het uitspreken van de woorden kon je merken dat Joseph zich boos maakte, zich steeds meer opwond over dat feit. Dat hij het niet kon uitstaan dat ze niet een avond met rust werd gelaten. ’Zelfs toen ik zei dat u lag te slapen na een lange dag vol werk, stonden ze erop. Als u ze had horen praten…’ de rechte houding van Joseph bleef, maar met zijn donkere ogen neergeslagen leek hij te beseffen dat hij had gehandeld zonder overleg. ‘Dus jij besloot mijn plaats in te nemen. Joseph, ik ben niet gewend van je dat je liegt,’ het laatste deed een haast vrolijke glimlach op haar lippen ontstaan. ‘Maar, volgende keer wil ik niet dat je alles met alleen jezelf bespreekt. Zeker niet als ze om mij vragen, oké?’ ondanks de strenge worden bleef Neara’s houding vriendelijk, en liep ze verder de woonkamer in om een hand op Josephs schouder te leggen. ’Ik moet nu weg,’ klonk Josephs stem zachter, waarbij zijn ogen plots opzij schoten naar Savador. Het was nu pas te zien dat hij dit alles liever niet had besproken met hem erbij, maar als de Vrouwe er om vroeg moest hij haar vraag beantwoorden en kon hij geen persoonlijke voorkeur erin gooien. ‘Maak het niet te laat, en probeer niets te verbergen deze keer,’ Joseph keerde zich om om met minder strakke passen uit de vanzelf open slaande deur te verdwijnen. Met een soepele til van haar hand, een kleine beweging, gleed de deur weer dicht en keerde de stilte terug. Zodra Joseph zijn rug had toegekeerd naar haar waren haar vriendelijke ogen bedachtzaam en afwezig geworden. In zichzelf gekeerd, zelfs nu Savador erbij zat. De afwezige glans leek te worden doorboord door een plotselinge zichtbare bezorgdheid, warbij haar ogen plots opschoten naar Savador en zicht toen omdraaide en in de keuken verdween.

Lang leve twee uren in het OLC c:

Ze vond zich blijkbaar weer een hele vrouw van gratie en elegantie toen hij sprak over een mogelijke jaloezie van haar kant - erom lachte - alsof ze van zowel binnen als van buiten te mooi was om zulke negatieve emoties binnen te laten. En het ergerde hem dat hij er daar diep van binnen ongewild toch wel mee eens was, hoe zijn hart en verlangen zelfs op de hatelijke momenten nog naar haar uitging. In de situaties waarin hij haar het liefst wilde breken. Als gevolg zou hij dat toch niet zomaar over zijn hart kunnen krijgen, letterlijk. Natuurlijk wist hij alles behalve dat Neara het niet als irritatie bedoelde, maar als een maskering voor haar ware gevoelens. Uiteindelijk waren ze nog altijd een mysterie voor elkaar.
Savador slaakte een zachte, vrijwel onhoorbare zucht. Hij had geen zin meer in dit kinderachtige gedoe op dit tijdstip, en dus kwamen de zakelijkere vragen. 'Baden doe ik morgen ochtend wel, voordat de deur weer platgelopen wordt,' luidde Neara's kalme antwoord. 'Maar als jij het wilt is de badkamer voor je open.' Het glas met de drank had hij zojuist aan zijn smalle lippen gezet, maar hij stopte midden in zijn beweging en wierp haar een blik vanuit zijn bovenste ooghoeken toe. 'Je mag de wond op je rug niet verwaarlozen, straks gaat hij ontsteken.' Ze wist waarschijnlijk nog niet dat hij een diepe fobie voor water had, en hij zou het deze avond ook nog zeker niet aan haar onthullen. Dat laatste stelde hij uit, het liefst zo lang mogelijk. Zwijgend liet hij het glas vervolgens weer langzaam zakken, steunde met een arm op de stoelleuning en hield het glas elegant opgeheven. Zijn mondhoeken krulden triomfantelijk om in een haast pijnlijk glimlachje. 'Vanavond niet,' antwoordde hij zacht op haar woorden over het nemen van een bad. Hij zou haar dat plezier niet gunnen. Er schuilde misschien nog wel meer achter dan alleen haar ongetwijfelde doel om op tactische wijze meer en meer uit hem los te rukken. Zijn slangachtige ogen hielden haar vastgepind in zijn zicht op het moment dat ze uit haar stoel omhoog kwam en zonder aankondiging weer in een andere ruimte verdween. Er was geen teken van schrik te bekennen toen er een deur van een zijkamer vrijwel direct daarna luid opensloeg, stijfjes en norsig als altijd bleef hij kaarsrecht met het glas drank in zijn stoel zitten, zijn blik strak voor zich uitgericht toen die geitenbreier weer zonodig terug moest komen. Was hij nog niet weg?!
'Joseph?' Neara's zachte stem trok zijn blik naar haar oogstrelende gestalte in de deuropening van de keuken. Er was iets ongewoons met dat butlertje. Hij was zichzelf niet. Toen deed de geit zijn verhaaltje, Savador ongeïnteresseerd op de achtergrond meeluisterend: 'Ze wilde uw aanwezigheid in de buurt, een kwestie over de problemen die al eerder hadden voorgedaan.' Met gesloten ogen nam hij een kleine slok uit zijn glas. "Ze"? Hij vroeg zich af wie "ze" waren. 'Het is midden in de nacht. En daarbij wilde ze op de minuut zelf dat de Vrouwe zou komen. Ze waren onbeschoft, en het lijkt steeds meer alsof ze niet inzien dat u ook maar een mens bent,' vertelde Joseph verder. Bij Medusa, daar hoefde een simpel persoon zoals hijzelf zich niet druk over te maken? Dat deed hij wel. Hij had Neara meer lief dan die dwaze ziel. En hij geloofde er sterk in dat hij veel en veel hoger stond dan Joseph, en zich dus ook meer tot haar aangetrokken voelde. Het waren zijn zaken niet. Savador liet de drank in zijn glas een beetje rondwalsen en staarde er verveeld naar terwijl hij de gesprekken half bleef volgen. 'Zelfs toen ik zei dat u lag te slapen na een lange dag vol werk, stonden ze erop. Als u ze had horen praten…'
'Dus jij besloot mijn plaats in te nemen. Joseph, ik ben niet gewend van je dat je liegt. Maar, volgende keer wil ik niet dat je alles met alleen jezelf bespreekt. Zeker niet als ze om mij vragen, oké?'
Goh, hij kwam ook een keer langs zeg. Konden ze dat gezever niet bewaren tot hij weg was? Hij voelde zich nogal op de achtergrond weggeduwd. 'Ik moet nu weg.' Eindelijk! Voldaan sloeg Savador zijn ene been over het andere. Zijn kille ogen haakten zich ongewild vast in die van Joseph toen de man opeens een blik opzij naar hem toewierp. IJzig staarde hij terug, alsof hij de man nadrukkelijk nog eens weg wilde jagen met die enkele blik. Wegwezen, hij had al veel te lang van zijn tijd samen met Neara afgenomen. 'Maak het niet te laat, en probeer niets te verbergen deze keer,' en met deze woorden verdween de geit uit het vertrek. Rust. Savador zakte iets onderuit, nam nog een slok. 'Dus,' verbrak hij de stilte na enige tijd. 'Waar ging dat allemaal over? Zaakjes die mij weer niet aangaan?' Hoe ergerlijk de vraag ook mocht klinken; het was niet echt uit nieuwsgierigheid. Meer als poging om Neara's aandacht nu eindelijk eens voor zichzelf te krijgen.

Joseph had haar afgeleid, had Savador naar een tweede plek geschoven toen ze de ongebruikelijke houding bij de butler had gezien. Ze had zichzelf omgedraaid, terug bewogen naar de keuken om daar doelloos te blijven staan. Op het moment dat Savador de stilte verbrak kwam ze weer de keuken uitlopen zonder iets te hebben gepakt of te hebben aangeraakt. Ondanks dat het niet op haar gezicht te zien was, had het moment van daarnet met Joseph haar verontrust. ‘Precies,’ weerklonk haar zachte stem akelig afwezig, zakte ze terug in de stoel en staarde over haar knieën naar de grond voor zich. Haar benen over elkaar geslagen, maar de stilte bleef in de kamer hangen als een dikke mist om haar heen. ‘In de ondergrondse gangen is een kamer met een piano..’ haar ogen hadden niet bewogen, enkel haar hoorbare aandacht was op Savador gericht. Geheel op een ander punt over gegaan, enkel en alleen om haarzelf en haar gedachtes van Joseph af te halen. Toch bleef ze de man volgen, hoe deze als een razendsnelle schaduw zich voortbewoog tussen de bomen en over de straten buiten het gebied van de school. ‘Zou ik die omhoog kunnen halen? Want het gemis van een vleugel hier in de kamer en te weten dat er eentje met een fantastisch geluid verborgen in het donker staat.. steekt,’ bij het laatste pas richtte haar afwezige ogen zich op en vormde een klein glimlachje op haar lippen die zich niet weerspiegelde in haar ogen. Alsof ze de rust niet in haar serene lichaam kon vinden stond ze weer op vanuit de stoel, liep ze naar de kast en trok een van de met glas ingelegde deurtjes open. ‘Uda zoekt je nog steeds, ze is nu zelfs buiten,’ mompelde ze haast zachtjes met ergens een geïrriteerde ondertoon erin. Het leidde haar af, het vreselijke gekrijs dat voor Savador waarschijnlijk alleen hoorbaar was als hij uit het raam zou hangen. Maar het galmde in haar gehoor als een irritant deuntje, hinderlijk als het zijn kon terwijl ze zich probeerde te focussen op een hand geschreven boekje. Met een klap klapte ze deze weer dicht, schoten haar ogen geïrriteerd naar het raam alsof ze Uda een strenge blik toe wilde werpen. ‘Ze maakt de school nog wakker,’ waarom moest dat mens zo’n heisa maken. Savador kon in deze toestand naar weinig plekken, dus van het school terrein zou hij niet zijn. Waarom moest ze het hele bos wakker schreeuwen, de leerlingen uit hun bed trillen en haar de neiging geven om haar gehele stem geluid weg te nemen. ‘Waarom laat je haar niet ergens in een van je appartementen verblijven? Wat moet ze op een school als buitenstaander. Ze is een afleiding. De leerlingen hebben straks zelfs geen nachtrust meer,’ over haar schouder staarde ze naar Savador, waarbij aan haar gezicht te zien was dat de irritatie diep in haar niet alleen veroorzaakt werd door de schreeuwende vrouw buiten.

Afwachtend naar een antwoord op zijn vraag bleef zijn gefronste blik over zijn opgeheven glas op Neara gericht toen ze weer de keuken kwam uit gelopen. 'Precies,' was haar simpele antwoord waarna ze haar gratie voort liet komen in haar passen zoals ze terug naar haar stoel tegenover de zijne liep en er al net zo elegant op plaats nam. Onvoldaan wendde Savador zijn blik van haar af, nam met een strakke zichtbare trek om zijn mond een kleine slok uit zijn glas. Leuk was dat weer, om eerst als niet aan toe doenend aspect op de achtergrond te worden gedwongen als decor zonder inhoud en er naderhand niet eens het fijne van te weten. Wat was er toch dat hem niet aanging? Hij vond het maar niks. In de oorverdovende stilte die het volgende ogenblik in de kamer heerste wisselde Savador zijn over elkaar geslagen been met het andere, ondersteunde zijn kin met een vuist en bleef Neara gedurende deze handelingen aanhoudelijk aanstaren. Een zachte zucht kwam over zijn smalle lippen, bijna onhoorbaar. 'In de ondergrondse gangen is een kamer met een piano..,' verbrak Neara opeens de stilte. Savadors starende blik veranderde niet, evenals dat er geen enkel detail aan zijn stijve gerechte houding veranderde. 'Werkelijk,' reageerde hij zacht, niet echt geboeid door dat feit wat ook redelijk hoorbaar in de toon van zijn stem was. Hij wist niet waar ze heen wilde door daar opeens op te komen. Ze verwachtte toch niet dat hij haar amusatie vanavond zou volbrengen door er tot in de late uurtjes nog achter te pingelen?
'Zou ik die omhoog kunnen halen?' Alsof ze bewust in zijn gedachten gespiekt had. 'Zo laat nog?' riep hij op een ontzettere toon uit dan hij had bedoeld. Hij herstelde zich al gauw weer, zichtbaar aan de bleke hand die klam de plooien in de spijkerbroek die hij vandaag had aangetrokken weer glad streek. 'Want het gemis van een vleugel hier in de kamer en te weten dat er eentje met een fantastisch geluid verborgen in het donker staat.. steekt.' Een tijdlang bleef hij Neara met beduusde kenmerken in zijn gezicht aanstaren. Maar langzaam maar zeker krulden zijn mondhoeken zich om en ontplooide zich er een kleine charmante glimlach op zijn smalle lippen. 'Nog altijd gefascineerd en vergrepen door de maagdelijke klanken van de zuiverste opus, merk ik. Je amuseert me,' sprak hij glimlachend. Hij hield zijn glas op, draaide het licht rond om geïntegreerd naar de glinsteringen op het materiaal te kijken. 'Maar als jij daarop staat..' Hij sloot zijn ogen en zette het glas weer aan zijn lippen voor een volgende slok. 'Ik houd je niet tegen,' maakte hij zijn zin af. Savador keek vragend op toen Neara haar rust liet verdoezelen door opnieuw van haar plek te komen en naar een kast met glazen deurtjes liep. 'Uda zoekt je nog steeds, ze is nu zelfs buiten,' zei Neara op een geërgerde toon. Met een zucht liet Savador zich verder onderuit in de stoel zakken en zette zijn vingers met zijn ogen vermoeid gesloten tegen zijn slaap. Dat mens gaf ook nooit op. Hij opende loom zijn ogen weer bij het geluid van een doffe klap, vestigde zijn blik op Neara die de zichtbare irritatie in haar blik nu op het raam richtte alsof ze Uda daarmee stil kon krijgen. Lichtjes krulden zijn mondhoeken weer om tot een klein timide glimlachje. Wel wel, toch nog enige blijk van verborgen jaloezie?
'Ze maakt de school nog wakker.' Zuchtend boog hij zich voorover en zette zijn glas neer op het salontafeltje voor zijn neus. 'Al goed, al goed.' Met tegenzin werkte hij zich de stoel uit en beende richting het raam. Hij ging er niet recht voor staan, zo onnozel was hij ook weer niet. Wat schuin voor het enige zicht op de buitenwereld dat mogelijk hier naar binnen kon blikken, stroopte hij één van de mouwen van het donkergrijze geleende vest op en legde zijn ontblootte onderarm te rusten op de vensterbank. Rond zijn pols was een zwarte afbeelding zichtbaar, kronkelend om zijn lijkbleke huid als de tatoeage van een slang. Hij draaide zijn onderarm naar boven toe en legde twee vingers op de gitzwarte strepen om zijn pols terwijl hij zacht een Shadraanse spreuk siste. Zijn huid in de zwarte afbeelding bolde op, zakte toen weer in en kleurde langzaam naar een paarse tint alsof er langzaam maar zeker leven in kwam. Het rekte zich traag uit terwijl het voorste stuk zich tot een smalle kop vormde die zich verder uitstrekte tot een geschubd en kil lichaam. Het werd groter, zette zich uit. Tot Saethion sissend in volle levendige glorie zich naar het vertrouwde plekje om de hals van zijn meester drapeerde en de scriptie in diens bleke pols leeg liet. De slang zelf was de opvulling van de afbeelding, als organisme dat zichzelf erin kon opslaan als hij niet op jacht was, en die de afbeelding in deze vorm achterliet met enkel smalle omlijningen, als een kleurplaat die nog ingekleurd moest worden. Savador liet zijn bleke hand over de kop van zijn trouwe metgezel gaan, sprak hem in een eigenaardige sisseltaal iets toe. 'Waarom laat je haar niet ergens in een van je appartementen verblijven? Wat moet ze op een school als buitenstaander. Ze is een afleiding. De leerlingen hebben straks zelfs geen nachtrust meer.' Geïrriteerd doordat hij uit zijn dialoog met Saethion gehaald werd richtte Savador zijn hoofd op en wierp Neara een geïrriteerde blik toe. 'Weet jij wat ze doet als ze mijn appartement grotentijds voor haarzelf heeft?' stelde hij de retorische vraag op een toon uit lichte ergernis. 'Ze snaait er mijn gespaarde inkomens weg, ze slaat mijn wijnvoorraad achterover, als het kan waagt ze een poging om haarzelf in mijn ondergoedla te proppen.'
Hij schudde afkeurend met zijn hoofd. 'Ik kom toch niet van haar af. Of ik haar nu het bekrompen bed hier aanbied of mijn dure appartementkamer; ze moet en zal zo dicht mogelijk bij me blijven,' verklaarde Savador zich nader. Het was pure logica, Neara zou vast niet weten hoe verschrikkelijk het was om met zo'n minnares opgescheept te zitten. Ze kon het ook niet weten. Fronsend scheurde hij zijn blik weer van haar los en legde zijn hand om de koude hendel om het raam op een klein kiertje te openen. 'Toe maar, Saethion.' De kolossale slang liet zijn meterslange lijf traag onder het raam doorglijden, zijn kop alert neergeheven in de nacht. Zijn felblauwe ogen bleven strak gevestigd op het krijsende tengere gestalte op het uitgestrekte grasveld onder hem terwijl hij zich kalm omlaag van de Toren liet glijden alsof hij eraan bleef plakken. Zwijgend sloot Savador het raam weer waarna hij Neara weer aankeek. 'Saethion handelt het vanaf hier verder af. Tevreden?' Hij bleef Neara even ijzig aanstaren, nog steeds verontwaardigd door haar geklaag, maar uiteindelijk leek zijn blik wat te verzachten hoe langer hij in haar zilvergrijze poelen bleef kijken. Weifelend bleef hij even als aan de grond genageld staan, bedachtzaam plukkend aan de touwtjes van zijn vest. Met een kleine zucht nam hij daarna een besluit en naderde Neara in een langzame pas zonder zijn blik van haar af te wenden. Vlakbij haar bleef hij staan, zijn hand rustend op de vensterbank van het volgende raam en zijn andere die onzichtbare pluisjes van haar schouder plukte. Zijn hand ging verder omhoog, streek langs haar hals en reine gezicht om vervolgens door haar sneeuwwitte lokken naar haar achterhoofd te gaan en haar hoofd naar zich toe te duwen. Zacht gaf hij een snelle kus op haar voorhoofd, maar keek daarna meteen weer weg. 'Ze heeft me ten huwelijk gevraagd,' zei hij plotseling. Zonder Neara nog aan te kijken draaide hij zich om naar het raam en keek over het buitenterrein uit om de ontevreden schim van Uda die weggeleid werd door een lange kronkelende schaduw die nog net zichtbaar was voor het uit het zicht verdween op het gras te bespeuren. Er gleed een grimas over zijn gezicht, gevolgd door een spottend geluid. 'Ongepast, nietwaar?' kwam het er bijna hatelijk uit. 'Dat de vrouw de man vraagt in plaats van andersom.' Hij zweeg. Het was hem gevraagd, en dat was dat. En hijzelf was op het moment te diep verstrengeld in zijn verdriet geweest om te beseffen hoeveel invloed zijn antwoord op zijn verdere leven zou hebben.

Voor een fractie van een seconden was de blik in haar ogen onbegrijpend, hij vond haar amuserend. Enkel en alleen voor haar voorliefde voor muziek. Hij wist al dat ze dat had, had dat al geweten voordat ze naar Shadra waren vertrokken. Maar zo gauw die uitdrukking was verschenen verdween deze weer, behield haar afwezige staat nog verder. ‘Het leek me beter het goeie voorbeeld te geven en dit soort dingen eerst aan het schoolhoofd te vragen voordat ik dat soort dingen weet. Hoewel ik me afvraag of de vleugel werkelijk van school is,’ het laatste kwam er uit met wat vernieuwde helderheid, leek het onderwerp haar weer wat van haar afwezigmakende gedachtes af te halen. Uiteindelijk, door de onrust in haar lichaam die ze niet wilde tonen was ze weer opgestaan en naar de kast gelopen. Haar woorden, geïrriteerd door de schreeuwende Uda buiten, waren enkel gericht op haar. Naast het feit dat ze leerlingen op de eerste etages wakker zou maken leek de irritatie meer opgewekt te zijn uit het voorval met Joseph. Achter haar, zonder te kijken, wist ze en hoorde ze dat Savador uiteindelijk opstond. Fijn, als hij er niets aan deed zou zij zelf het doen. Haar ogen gleden alweer over de zelf geschreven regels, zochten iets wat alleen voor haar duidelijk was. Uiteindelijk verdween het boek weer in de kast, klapte het deurtje dicht en draaide ze zich naar Savador toe. Haar zilveren blik gleed over zijn gelaat, waarna het zich op zijn arm vestigde. De geïrriteerde vraag gesteld, niet begrijpend waarom hij haar ingodsnaam op het schoolgebied hield. Een al even geïrriteerde blik werd haar teruggeworpen, maar het deed niets af van die van haar. In een reflex schoten haar ogen terug naar Savador, sprongen haar mondhoeken voor een moment in een vrolijke glimlach, zuiver en helder; zo gemeend als hij maar kon zijn geweest. Zijn woorden had ze niet zien aan komen, en ergens was het humoristisch om de vrouw zo te beschrijven. Enkel en alleen omdat ze zijn woorden wel als de waarheid moest nemen, aangezien de vrouw daar zeker wel tot toe in staat was. ‘Als ze nu haar mond maar houdt,’ ze wendde haar gezicht weer af, hoefde niet toe te kijken om te weten wat hij deed. Toch kropen haar zilveren ogen weer terug, zag de grote paarse slang uit het raam glijden toen de wind voor even naar binnen kwam waaien en zich haast om haar heen leek te wikkelen. ‘Mooi,’ haar ogen hadden zich weer in die van hem gevestigd zodra hij het raam had gesloten en had gesproken, de glimlach van daarnet van haar lippen verdwenen en haar gezicht weer kalm. Ze had zich weer willen omdraaien, terug willen lopen naar een onbelangrijk punt in de kamer. Maar iets aan Savador deed haar aandacht op hem behouden, kon nog net de vragende optrekking van haar wenkbrauwen onderdrukken en bleef hem alleen maar aankijken toen hij langzaam naar haar toe kwam. Toch leek er plots een benauwdheid zonder herkomst in haar keel op te stijgen, leek haar hart sneller te slaan toen hij dichterbij kwam. In haar hoofd hingen weer de scenario’s, vormde zich verder terwijl haar ogen steenvast in die van hem gericht bleven en zijn hand langs haar hals en gezicht streelde. Even gleed haar blik van hem af, naar een wazig punt lager dan zijn gezicht. Even afgeleid door zijn aanraking, kon op de een of andere manier nooit weg lopen als hij dit deed. Hoezeer ze zich ook aan hem irriteerde of boos op hem was, ze wist dat als hij zo op haar af kwam ze zou blijven staan, ze hem zou ontvangen alsof het gewoon was. Pas toen ze naar voren werd getrokken, zachtjes door zijn hand, bevestigde ze haar blik weer omhoog. Zijn vluchtige lippen tegen haar voorhoofd, een haast geruststellend gebaar waar ze op dit moment meer naar verlangde dan iets anders. Een teken dat het goed kwam, die enkele woorden die haar zorgen weg zouden nemen of ten minste zouden verlichten. Maar die woorden kwamen niet, in plaats daarvan leek het alsof ze vanuit het niets een klap in haar gezicht kreeg. Ze was nooit zo met ‘hun’ bezig geweest, en hoewel er in haar gedachtes niets was waar ze zich aan moest houden kwam dit zo onverwachts aan. Die woorden die er eigenlijk al lang waren geweest, de betekenis die ze zelf al zo lang had herhaald. Maar nu opeens zo werkelijk, ook vanaf zijn kant. Van zijn hand draaide ze weg, de sneeuwwitte lokken streelde nog enkel over zijn huid terwijl ze zich terug draaide naar de kast. Hem aankijken wilde ze niet, waarom wist ze niet. Het irriteerde haar, stak haar op een manier die haar beangstigde. Maar ondanks dat kon ze het niet ontkennen dat ze het ergens niet wilde, en met hun ruggen naar elkaar merkte ze amper op hoe haar kaken zich op elkaar klemde. Ongepast? Hij noemde het ongepast? Alles was ongepast, alles aan dit was ongepast. Dat hij hier was, dat hij haar dit vertelde. Dat ze dit überhaupt moest voelen. Ze sprak niet, keek hem niet aan en toonde alleen haar achterkant. ‘Het gaat niet om de vraag,’ haar stem was zacht, toonde geen enkele emotie, en toonde daarbij misschien alles. ‘Maar het antwoord,’ hij kon zich druk maken om het feit dat de rollen voor een moment in hun relatie was omgedraaid, maar niets daarvan had te maken met zijn antwoord. Zonder haar gezicht aan hem te tonen draaide ze zich van hem af en liep de kamer in. ‘Ze zal vast prachtig zijn in haar witte jurk,’ alsof hij al had ingestemd, al had geantwoord op haar woorden gaf ze hem niet de kans om te antwoorden. Had de conclusie in haar hoofd al genomen. Toch hoopte ze op een weerwoord, enigszins wilde ze dit toch. Ergens, diep van binnen, schreeuwde het stemmetje dat altijd overstemd werd door de waarschuwingen in haar geest. Schreeuwde dat er iets fout was gegaan, dat deze omwenteling bij hun niet had mogen gebeuren. ‘Misschien moet ik Joseph maar achterna,’ klonk het daarna bedachtzaam, sprak duidelijk over het onderwerp heen hoewel haar houding van achter kalm en rustig oogde. Ze maakte al aanstalten naar de slaapkamer te lopen in een poging haar eigen mantel hier te halen. Joseph te volgen, weg te gaan van hier en zichzelf weer op een rijtje krijgen zonder hem in de buurt.

Hij was afgepeigerd door weer een lange zware dag voor een drukke brutale klas alles op orde te houden, mentorgesprekken te regelen en overige administratieve zaken voor het Ministerie van Onderwijs af te handelen binnen de deadline. Het feit dat er mogelijk een groot instrument in een ondergrondse gang stond deed hem eerlijk gezegd vrij weinig. Zijn aandacht werd veel meer getrokken naar de bloedrode en elegant gevormde lippen die deze woorden spraken, de blik uit de zilvergrijze poelen die hem werd toegeworpen en het minder opvallende aspect van sneeuwwitte golvende lokken om haar volmaakte gezicht. Dat was ook zijn reden om haar opnieuw amuserend te vinden en dit op charmante wijze aan haar te uiten. 'Het leek me beter het goede voorbeeld te geven en dit soort dingen eerst aan het schoolhoofd te vragen voordat ik dat soort dingen weet. Hoewel ik me afvraag of de vleugel werkelijk van school is,' reageerde Neara. 'Je weet ongetwijfeld van de instrumenten toebehorend aan de Legendarische Magicians van de eerste generaties, achter de waterval. Het lijkt me onmogelijk om zo'n groot ding uit die waterput omhoog te hijsen, zelfs niet met magie; er is een betovering aan verbonden en het zou me niet verbazen als er ook enige vloeken op rusten bij verplaatsing van de oorspronkelijke plaats. Die oude piano die jij gevonden hebt is ongetwijfeld gewoon een doorsnee vergeten instrument,' sprak Savador met gesloten ogen. Hij hield het daar liever bij. Als het een object was geweest dat veel invloed op de school had gehad, dan had hij of één van de Legendarische Magicians van de eerdere generatie dat allang geweten. Zo belangrijk moest het niet zijn. Hij richtte zich met tegenzin op het raam om Uda zonder met direct contact tot rust te bedaren, en terwijl hij Saethion opriep met de speciale spreuk om hem uit het zegel op zijn pols te laten komen naderde Neara achter hem één van de kasten. Zijdelings keek Savador haar even aan nadat hij haar de retorische vraag stelde en zijn woorden vervolgde, zijn wenkbrauwen nog naar elkaar toegetrokken in een geïrriteerde frons toen hij een opheldering op haar gelaat zag. Een brede levendige glimlach. Hij wist niet wat er nu zo leuk aan was; Uda was bloedirritant. Toch leek de blik in zijn versmalde verticale pupillen iets te verzachten bij Neara's vrolijke aanzicht, als een helend effect op zijn geërgerde humeur. Hij wendde zich weer tot het raam, liet Saethion onder de ruit doorglijden om de slang zijn juist opgegeven taak te verrichten. 'Als ze nu haar mond maar houdt,' Savador trok de mouw van zijn vest weer omlaag. 'Saethion raakt snel aangebrand door haar geklaag. Ze houdt haar mond wel,' verzekerde hij haar zacht terwijl hij zich weer tot haar richtte. Een klein stil moment volgde, waarin ze allebei roerloos tegenover elkaar stonden en elkaar allebei aanstaarden alsof dat het enige was dat ze nu nog konden doen. Verblind door zijn eigen bonzen van zijn hart kon hij de onstuimigheid in Neara's gedachtes en lichamelijke handelingen alles behalve opmerken. Op een zeker moment kwam hij weer in beweging en liep langzaam naar haar toe. Een bleke hand op het raamkozijn, de ander strelend langs haar gezicht en door haar sneeuwwitte lokken. Het moment van stilte alleen al dwong hem ertoe haar bijna de woorden te zeggen die al voor een langere tijd op het puntje van zijn tong brandden, maar hij kon het niet. In plaats daarvan, en om de komende boodschap die waarschijnlijk tegenvallend kon zijn te verlichten, duwde hij haar gezicht nader tot zich toe en drukte zijn smalle lippen in een zachte zoen tegen haar voorhoofd. Hij had het nooit gewild, zou zich nooit aan Uda hebben toegewijd als hij zich op en top had gevoeld op het moment. Maar zo had hij zich juist niet gevoeld. Diva was dood, officieel was hij nu weduwnaar. Zijn kinderen hadden geen moeder meer, het doordeweekse werk en de verzorging van zijn nageslacht was zwaar, en nog altijd werd hij iedere dag gehaat, verafschuwd, beledigd. Hij dronk de dagen weg met flessen wijn aan zware alcoholgehaltes omdat het hem gewoon niet meer zinde, bezonken in zijn eigen tranen en bevuilde kleding waarin hij al anderhalve week in rondliep. Het rouwen en de zware depressie had hem zwaar getroffen, niets had hem nog kunnen schelen. Zelfs een toekomstige trouwerij met Uda niet, waarna hij voor de rest van zijn leven haar aan zijn zijde zou hebben, afschuwelijk idee dat het was. Hij had in opgekrulde positie in bed gelegen, zijn kussen en matras nat van de tranen en met Diva's foto tegen zijn borst gedrukt. Zijn hand waar de trouwring als bewijs van zijn verhuwelijking met Diva aan zat streelde destijds afwisselend door het ravenzwarte haar van Elwin en de zachte langere lokken van Asema, het enige nagelaten bezit van Diva dat hij nog had. En hij had ja gezegd zonder er zelf besef in te hebben hoe groot de impact daarmee op zijn leven was, met zijn hoofd onder de dekens en Uda die zich bij hem in bed wurmde en zich van achteren liefdevol tegen hem aandrukte negerend. Hij had ja gezegd en het kon niet meer teruggedraaid worden. Dat werkte zo niet met traditionele Shadraanse trouwerijen. Eenmaal ja was ook een definitieve ja. Maar Neara moest hij het vroeg of laat toch wel vertellen. Er was iets sterkers tussen hen gegroeid dan hij verwacht had, wat precies wist hij niet. Maar het spoorde hem aan het haar te laten weten. Met een gebroken blik keek Savador op haar neer, zijn dunne wenkbrauwen naar elkaar toegekropen in een frons uit verwarring. Ergens haar reactie willen ontwijkend, maar aan de andere kant het met beide ogen willen aanschouwen. Het was misschien de sleutel tot het antwoord op de vraag wat ze nu eigenlijk precies voor elkaar waren. Opeens draaide Neara zich van hem weg, zijn bleke vingers gingen nog door haar zachte lokken toen ze zich van zijn hand afwendde. Verontwaardigd bleef Savador haar met zijn blik volgen, zijn houding roerloos, zijn hand nog half opgeheven. Die liet hij na enige tijd langzaam zakken en slap naast zich hangen. Wat nu weer?
'Het gaat niet om de vraag,' sprak Neara zacht, zonder enige emotie in haar stem. 'Maar het antwoord.' Er schoot een steek van pijn door zijn hart. Zwijgzaam bleef Savador naar haar achterhoofd staren en sloeg uiteindelijk zijn blik neer.
'Ik heb ja gezegd,' beaamde hij eerlijk, maar met duidelijke spijt. 'Ze zal vast prachtig zijn in haar witte jurk,' hij bleef doods voor zich uitstaren toen Neara dit zei. 'Ze is niet prachtig,' antwoordde hij zacht op haar woorden terwijl hij leeg naar de grond bleef staren, meer in zichzelf dan als reactie op haar gericht. Niets vergeleken met jou. Hij sloeg zijn slangachtige ogen naar haar op toen ze duidelijk van het onderwerp af probeerde te draaien: 'Misschien moet ik Joseph maar achterna.'
'NEE!' Hij schrok er zelf van hoe krachtig het woord er al uitkwam voor ze amper haar zin had kunnen uitspreken. Hij fronste even, herstelde zich toen weer. Ontzet kwam Savador weer op haar afgelopen om één van haar slanke handen tussen de zijne te nemen. 'Nee,' herhaalde hij zacht, liet haar hand zacht over zijn ingevallen wang strijken.
'Blijf alsjeblieft bij me.' Bijna met een smekende blik staarde hij haar aan, evenals dat de toon in zijn stem gebroken was geweest. Hij kwam nu pas tot de conclusie dat hij het niet alleen verteld had omdat Neara het moest weten, maar ook in de hoop om troost en comfort bij haar te vinden. Zover de enige persoon met wie hij persoonlijke problemen kon delen, waar hij zich tegelijkertijd fijn bij voelde en hopeloos naar snakte. In een stortvloed van trieste emoties en ansgtige voorvallen nu hij geketend was aan het vreselijkste mens dat hij zich maar kon indenken had hij zich het liefst op Neara gestort om zich te laten gaan, maar zoals een gewoonlijk feit was stond zijn trots flink in de weg. Het was veelal daarom waarom Savador zich met opgetrokken schouders over Neara heenboog, zijn armen langzaam om haar middel liet glijden om haar tegen zich aan te trekken en zijn gezicht begroef in haar zachte witte lokken. 'Alsjeblieft,' sprak hij nogmaals zacht in haar oor, zijn warme adem die daarbij een paar lokken bij haar oorschelp in een zachte bries weghaalde. Hij haakte zich letterlijk aan haar vast, hoopte opdat het beter zou worden en door Neara enkel te zien, te horen en te voelen; het gaf hem hoop. Zolang ze maar in zijn gezelschap bleef en hem niet verliet voor haar dienaar.

Ze had het onderwerp van de piano afgesloten. Wilde ergens het diepe gevoel wat er was ontstaan op het moment dat ze de ondergrondse kamer ingelopen was niet delen. De bol van magie die om het instrument heen had gestaan, onbestoft hoewel ze wist dat de vleugel er al minstens tientallen jaren moest staan. De twee leerlingen die toen binnen waren gelopen hadden haar geïnspireerd, maar het instrument had boven alles haar aandacht getrokken. De zachte aanraking die toen nodig was geweest om de tonen door de kamer te laten zweven, het vrije gevoel alsof ze nergens verantwoordelijk voor was. Hij hoefde het niet zo te weten, zolang ze maar de figuurlijke toestemming had om het ding terug naar boven te halen. Hij had Uda afgehandeld, had zich naar haar toe gedraaid en haar aandacht op een nieuwe manier getrokken. Maar zijn woorden waren erin gehakt, harder dan ze had gedacht dat ze zouden doen. Ergens deed het pijn, stak het haar en voelde ze zich haast bang als ze aan het antwoord wat hij had gegeven dacht. In een reflex om haar eigen houding te bewaren, en misschien was het daarbij een teken van grote zwakte, had ze zich van hem af gedraaid. Het had haar gestoken, geïrriteerd en pijn gedaan. Een enkele seconde maakte ze zich hier het drukste om, om het feit dat het haar zoveel deed. Haar kaken klemde zich harder op elkaar, de enkele laatste emoties op haar voor hem onzichtbare gezicht verdwenen zodra hij haar beantwoorde. Een schreeuw in haar hoofd; waarom zei hij ja. Geschrokken van haar eigen ziel en gevoelens bleef ze afstandelijk, draaide ze zich van hem weg en sprak alsof ze alle details van de bruiloft al wist. Het plaatje wat ze altijd al wilde, ergens diep in haar hart naar verlangde maar nooit zou hebben. Nooit zou durven en dus nooit zou doen. Ze was niet prachtig, maar ze had het wel voor elkaar. Hij zou haar niet prachtig vinden, maar onder de stralende en vriendelijke glimlach van haar zelf zou ze witheet zijn van jaloezie. Jaloezie, een verachtelijke emotie die ze zichzelf niet toeliet. Waarom had hij haar dit verteld. Haar passen brachten haar verder weg bij hem. Waarom moest hij het haar vertellen? Haar mond sprak een reden om te vertrekken. Waarom wilde hij überhaupt het haar vertellen, en het niet alleen simpeltjes vermelden als het gebeurd was. Waarom moest hij het zo direct overbrengen. De laatste woorden gesproken, waarna de haartjes in haar nek overeind kropen bij de krachtige galm van Savadors stem. Kippenvel, lichtelijk ontzet door zijn reactie maar ergens juichte het. Wilde ze koel blijven, weg lopen en naar Joseph gaan om dit alles te vergeten, maar dat ene kleine puntje in haar hart wat daarnet zwaar was getroffen leek nu weer wat energie te hebben gevonden om te juichen. Ze was ongemerkt langzamer gaan lopen, had haast en langere weg gekozen om te lopen naar de deur van de slaapkamer. Maar zijn hand hield haar tegen, wikkelde ze beide om die van haar en bracht hem omhoog. Met afgewende ogen voelde ze onder zijn bewegingen zijn huid tegen haar vingers. Hoe kon hij zo doen, hoe kon hij zo egocentrisch zijn? Zo harteloos om haar eerst indirect keihard te laten vallen, om haar daarna weer naar zich toe te trekken en zo te behandelen. Haar gezicht draaide niet naar hem toe, haar ogen bleven neergeslagen op het emotieloze masker. Sarcastisch wilde ze reageren op zijn woorden, de toon in zijn stem tegen hem inzetten en hem confronteren met wat hij deed. Maar dan moest ze zichzelf bloot geven, ze zou zich kapot schamen voor wat er op dit moment door haar heen ging. Toch schoot haar blik haast geschokt omhoog toen zijn lichaam dichterbij kwam, haar hand op zijn sleutelbenen laten liggend en haar in een omhelzing tegen zich aan trok. Hoe erg ze soms naar warmte snakte, op dit moment kon ze zichzelf er niet toe leggen haar armen om hem heen te slaan. Kon het niet op brengen om haar lippen tegen zijn huid aan te drukken en hem gerust te stellen. Het was omgekeerd, waarom moest ze hem tot rust sussen. Hij was hier de gene die de genadeklap had gegeven. In een reflex, na enkele secondes van zijn warmte te kunnen genieten, drukte ze hem van haar af. Bevrijdde zichzelf uit zijn armen, stapte naar achter en verborg haar naar de grond gerichte gezicht tussen de wild dansende sneeuwwitte lokken. ‘Wat doe je?’ haar zachte stem haast te zacht om de toegeknepen toon erin te horen. In een fractie van een seconde sloegen haar zilveren ogen op tussen de sneeuwwitte lokken doe nog rond danste terwijl ze in de wilde beweging naar achter stapte. Onbegrip was erin te lezen, en voordat de pijn groter werd dan een vleugje draaide ze zich om. ‘Hoe durf je,’ haar zachte stem stond op het puntje om te breken, haar armen trokken zich in en hingen langs haar lichaam. De statige houding die normaal zo natuurlijk op haar lichaam lag was gebroken, en het kleine meisje van voorheen op Savadors bed met de karamelkleurige ogen leek lichtelijk terug te zijn gekeerd in haar hangende schouders en verborgen gezicht. Haar voorkant van hem weg gedraaid, zodat hij haar verwarde en gepijnigde uitdrukking niet zag. Zij was normaal de gene die weg liep, iemand achterliep zonder er naar om te kijken. Ze zagen het allemaal aankomen, dus voor geen enkele man was het een verbazing geweest. Maar nu, voor het eerst zo hard, was ze laten vallen om daarna harteloos genoeg weer egoïstisch terug getrokken te worden. ‘Misschien moet je gaan. Dit was geen goed idee,’ ooh wat waren zijn lippen toch af en toe een heel goed idee geweest. Maar nu, nu was het het laatste wat ze zichzelf aan wilde doen. Leek het opeens uiterst helder te gaan in haar hoofd. Dit zou haar pijn doen, nog meer pijn als hij bleef. Als hij weg was, volledig weg uit haar zicht zou dit vanzelf weer over gaan. Ongemerkt schakelde ze over naar haar oude gedrag, was dit het moment dat het afduwen begon. ‘Wat wil je van me?’ de woorden waren eruit voordat ze het wist, wilde voor het eerst de details achter iemand anders bewegingspatroon weten. Wilde weten wat hij wilde, waarop hij doelde of dat dit enkel een spelletje was met als doel haar kapot te maken. Hoe had ze het zo ver kunnen laten gaan, hoe kon ze zo mee gesleept worden in een spel dat tot haar toe behoorde.

Hij had nooit gewild dat Neara zich geschonden zou voelen door zijn gegeven ja-woord naar een vrouw waarnaast heksen uit sprookjes nog niets waren. En hoewel het hem deels net zoveel pijn deed stelde het hem gerust te weten dat dit haar reactie was; onbegrip, afkeur, misschien een klein greintje jaloezie. Het was amper aan haar altijd statige houding op te merken, aan haar serene gezicht dat ze altijd zo keurig in plooi wist te houden en haar ogen als poelen van rust en vrede. Maar ergens diep achter al die vreedzaamheid wist hij zich dwars door haar onzichtbare masker heen te banen en de ware emoties erachter te zien. Hij had er moeite mee. Had hij het haar dan niet moeten vertellen? Dan zou ze helemaal ontzet zijn geweest als hij naderhand naar haar was toegekomen om mede te delen zojuist getrouwd te zijn met het meest afzichtelijke secreet van Kovomaka. Het gevoel alsof zijn ziel in tweeën gespleten was, was zichtbaar in zijn slangachtige ogen zoals hij met blikken vol onbegrip naar haar bleef staren toen ze zich van hem wegdraaide, alsof het er allemaal toch niet meer aan toe deed. In haar melodieuze zuivere stem was plotselinge afgunst te horen, die de toon vervuilde en die hij kon opmerken, al sprak ze nog zo zacht. Voor even voelde hij zich net de man in een slechte roman die figuurlijk aan beide armen door twee vrouwen naar een kant getrokken werd. Nu was dit nog niet geheel duidelijk door Neara's gratievolle manier van handelen, maar het was er wel. En hij zou zijn eigen wereld zien instorten zodra hij gehuld in pak op het altaar stond, diezelfde morgen nog klaargemaakt door professionele visagisten en designers voor een kaptafel, die Uda hoogst waarschijnlijk ingehuurd zou hebben omdat het volgens het mens natuurlijk dé perfecte dag zou moeten worden. Maar dat zou het nooit worden. Zijn leven zou met een groffe bocht veranderen en met een rotvaart heuvelaf gaan, zoals hij het al eerder eens bijna kwijtgeraakt was aan de gruwelijk dichte nadering van de dood zelf.
Hij voelde zijn humeur alleen nog maar meer bezinken toen Neara met de glasharde opmerking kwam om Joseph misschien maar achterna te gaan, alsof hij en zijn problemen er niet langer meer aan toededen. Zijn uitval was luider en dreigender geweest dan bedoeld, maar alles was beter dan haar te zien vertrekken met een kortaf gedag en een dichtslaande deur. Hij had haar nodig, net zoals zij hem nodig had. Zijn handen sloten zich teder om de hare, hij wenste dat ze hem aankeek wanneer hij tegen haar sprak. Maar dat deed ze niet. Ze keek weg en dacht er waarschijnlijk nog niet eens over. Zonder enige twijfelingen sloot Savador het volgende moment zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan, al was het maar om haar warmte op zichzelf te kunnen laten overstromen. Zijn hoofd rustend op het hare om haar geur in zich op te nemen, zijn handen roerloos bij haar middel die daar zacht over de stof van haar gebruikelijke witte gewaad streken. Hij kon zijn leven niet verder oppakken zonder deze band met Neara te behouden. Behalve zijn kantoor met volle flessen wijn en zijn kinderen was ook zij zijn toevluchtsoord geworden, een plaats waar hij niet gehaat en gevreesd werd, maar met liefde werd behandeld. Savador slikte een keer; hij voelde zijn hart zich versnellen en de drang om dit tot zoenen te laten overgaan zich versterken, maar juist op dat moment werden die geruststellende gedachtengangen ruw verbroken. Ze maakte zich genadeloos los uit zijn greep, stapte vervolgens van hem af om zijn blik te ontwijken. 'Wat doe je?'
Het was alsof ze plotseling nooit een bed hadden gedeeld, nooit hadden gezoend en zich nooit in het ouderschapspatroon begeven hadden toen ze met hem en zijn kinderen mee was gegaan naar Shadra. Onbegrijpend wat er door haar heen ging staarde Savador haar gefronsd uit ontzetting aan, maar kreeg niets over zijn smalle lippen. Datzelfde onbegrip was in haar anders zo rustige ogen af te lezen op het moment dat ze haar blik naar hem opsloeg en zich nu definitief van hem verwijderde. 'Hoe durf je.'
Hij voelde een onstuimig en wee gevoel in zijn maag opborrelen bij de houding die Neara plots aangenomen had. Deze onplezierige houding die hij al eens eerder had gezien, en die hij op dat moment juist door middel van zijn warmte te geven uitgebannen had. Nu lag het anders, precies andersom. En Savador had geen idee wat hij moest doen of zeggen. Het enige waar hij tot in staat was, was haar stomverbaasd en verbouwereerd aan te staren, zichzelf afvragend hoe haar complexe manier van denken in godsnaam werkte. 'Neara, alsjeblieft,' wist hij zacht uit te brengen, maar dit keer niet smekend. Eerder uit lichte ergernis om haar weer tot haar oude ik terug te laten keren. Hij vond deze instelling kinderlijk en ergerlijk, dit was niet de Neara die hij zo liefhad. 'Misschien moet je gaan. Dit was geen goed idee,' vervolgde ze toen plotseling, alsof ze het daarmee als afgeraffeld slot van deze herontmoeting zo snel mogelijk af wilde sluiten. Nu met een blik van ongeloof priemde hij zijn blik in de hare. Allereerst dreigend, maar gevolgd door de eerdere tere gebrokenheid. 'Waarom doe je toch altijd zo?' Ongewild was het hees, bijna fluisterend, en zijn pijn was er te diep in te horen dat het hem zelf des te meer ergerde. Hoe ze zich als een magneet aan hem vastpinde om hem vervolgens onverwachts weer weg te duwen, maar dat stappenplan kende hij onderhand wel. 'Wat wil je van me?' Die vraag liet hem even stilzwijgen, want hij wist inderdaad even niet meer wat hij nu precies van haar wilde. In een kleine beverige ademteug scheurde Savador zijn lippen van elkaar los. 'Ik wilde..' Hij zweeg, nam nog een ademteug en probeerde het opnieuw; 'Diva is dood.' Een geheel andere zin dan dat hij eerst wilde zeggen. 'De vrouw waar ik me het meest aan erger staat nu verguldigd aan mijn zijde. Ik werk teveel overuren, val volledig uit mijn slaapritme, heb niet het beste leven mogen lijden. Het enige wat ik wil is troost en comfort. Al is het maar een klein beetje.' Hij zweeg weer en knipperde met zijn ogen om de tranen tegen te houden. Waarom ze het altijd zo moeilijk voor hem moest maken en hij opnieuw en opnieuw de eerste stap moest nemen om het door middel van rustige woordwisselingen en zo volwassen mogelijk gedrag af te handelen. Hij verdroeg dat niet langer.

Hij snapte het niet, hij snapte haar niet, en waarschijnlijk zou dat nooit gebeuren. Ze zag het aan hem, en ergens, weer in dat kleine hoekje, stak het haar dat hij het niet snapte. Maar aan de andere kant galmde de keiharde waarheid die ze zich al bijna driehonderd jaar voor hield; hij was en bleef een man. Het ergerde hem, maar ze gaf geen gehoor en behield de afstand tussen hen in. Haar vuisten balde zich bij zijn woorden terwijl ze zich van hem af gedraaid had, haar witte lokken golfde nu in grotere golven langs haar schouders en gezicht. Waarom ze altijd zo deed, hij wilde daar werkelijk een antwoord op. Zij was hier niet de gene die hier fout zat, hij was de harteloze zak. Hoe had ze het zo ver kunnen laten gaan, hem zo dichtbij laten komen dat het haar pijn zou doen. Want dat deed het altijd als iemand dichtbij kwam, de pijn kwam, en altijd zonder waarschuwing. Ze vroeg hem wat hij wilde, gaf geen reactie op zijn onredelijke vraag. Haar schouders ontspande niet bij zijn plotselinge woorden over zijn vorige, minderjarige vrouw. Somde alles op alsof hij een vreselijk leven had, het ondragelijk was en hij de enige was die hier met dat soort dingen te maken had. Ze was woedend, van binnen begon het te koken om redenen waar ze zelf niet eens haar vinger op kon leggen. Uda was altijd een bijliggende factor geweest, vaag maar wel aanwezig. Nu pas werden haar contouren duidelijk, spatte ze van kleur en vervaagde in Neara’s ogen haar eigen aanwezigheid. Normaal maakte het haar niet uit, ging ze verder zonder die ander die naast haar stond in de schaduwen. Maar nu stak het haar, stak het haar dat hij dat afgrijselijke mens boven haar had gekozen en nu nog sprak over spijt van die keuze. ‘Dus dan ren je maar weer naar de eerste en beste vrouw. Om te gebruiken en daarna, zodra alles weer goed loopt met een glimlach gedag te zeggen en te bedanken voor haar hulp?’ haar stem klonk akelig zacht, trilde van de spanning die het haar koste om haar stem laag te houden. Met een ruk draaide haar hoofd naar hem toe, golfde haar haren mee in deze beweging en pinde haar kille ogen zich in die van hem. De verwrongen uitdrukking op haar normaal zo rustige gezicht weerspiegelde de woede en pijn. ‘Ooit gedacht hoe dat op andere overkomt? En dan durf je nog te zeggen dat je me niet gebruikte. Het maakt me niet eens meer uit, weet je dat,’ leugens, glashard en overtuigend uit haar mond. Het stak op een kinderlijke manier haar trots en hart. ‘Jij hebt je leven, nu gevuld met een toekomstige trouwdag. Ik heb mijn leven, ik heb namelijk een planeet te lijden. En al die afleiding kan ik niet gebruiken,’ terwijl ze door sprak bleef de kilte op haar gezicht, hervond haar gebroken houding de kracht en gratie terug en stond ze weer vol met hernieuwde trots voor hem die uit elke zenuw straalde. Hoewel haar ogen de werkelijkheid gaven; gebroken. Waarom moest het zo eindigen, altijd op dit soort manieren. Waarom bleef het haar steken, stak het haar steeds harder hoe meer ze sprak en er over nadacht. ‘Trouw, leef je leven, krijg kinderen, kleineer mensen met je trotse en egoïstische houding. Maar denk niet dat je over mij heen kan lopen,’ ze draaide zich krachtig om, haast vergeten dat dit haar eigen vertrek was. Met benende passen die haar witte lokken golvend achter haar aan lieten gaan greep ze haar eigen, donkergrijze mantel van het haakje en sloeg deze om. De kap gleed over haar hoofd, bedekte haast de bovenste helft van haar gezicht en nam elk greintje wit bij haar weg. ‘Ik zie je wel weer als er problemen zijn,’ zonder een blik op hem te werpen beende ze richting de openslaande deur. Zelfs zijn aanrakingen, lippen en stem hadden haar nog nooit zo verward. Haar snel slaande hart pompte het bloed suizend door haar aderen, brachten enkel meer onrust en onbegrijpelijke dingen naar haar hoofd. Rust, iets of iemand had ze nodig om tot rust te komen. Stilte, rust, in ieder geval een manier om haar snel toenemende ademhaling te laten dalen.

Ze stelden zich beiden weer op als moeilijke opgaven voor elkaar, ieder een mysterie die ze zelf niet uit konden pluizen zonder de handen ineen te slaan. Maar het leek nu weer totaal van rozengeur en manenschijn af te wijken, jammerlijk als het was. Hoe ze het altijd maar weer zo moeilijk voor hem moest maken dat hij zelfs haar eenvoudigste handelingen niet langer meer begreep, en hoe ze zich eraan ergerde als hij de rode draad was kwijtgeraakt. Wat kon hij eraan doen? Zij was degene met de complexe bocht in haar karakter die zomaar ineens kon toeslaan om de gehele sfeer te verpesten. Deze avond was zo goed begonnen. Uda die ze kinderlijk ontweken alsof ze een jong stel waren met de typische fratsen die vasthingen aan die onstuimige liefde, zoenend in de donkerste zijgangen en dan maar vurig hopen niet door leerlingen gezien te worden. Nu moest ze het weer flink verpesten, en het voelde alsof het altijd op deze manier een staartje kreeg. Draaide ze zich weer van hem af en sloot ze haar eens zo openlijke karakter weer bot van hem af. Savador wist werkelijk niet wat hij gedaan had. Het was toch alleen maar beter het haar nu al te laten weten? De vraag wat hij van haar wilde, alsof hij een vieze aanrander was die zich onbehoorlijk opstelde door haar op deze manier te belagen. Het deed hem pijn, alsof een knokige vuist zijn hart samenkneep. Om het allemaal nog eens nadrukkelijk proberen te verduidelijken voor haar vertelde hij haar van de dood van Diva, hoe zwaar het leven hem nu beviel en hoe hij het kort gezegd gewoon niet meer zag zitten. En harteloos als het was leek Neara het geen ene moer te doen. Zat ze soms ook al met het idee in haar lichtgeraakte kop dat hij een harteloos en gevoelloos iets was en het daarom geen probleem was om zijn gevoelens in de war te schoppen en hem te kwetsen? Ze leek geen millimeter te bewegen zoals ze nog met haar rug naar hem toegekeerd stond, haar gezicht iets naar de grond gericht en haar sneeuwwitte lokken in stilte golvend alsof ze zich altijd onder onzichtbaar water bevond. 'Dus dan ren je maar weer naar de eerste en beste vrouw. Om te gebruiken en daarna, zodra alles weer goed loopt met een glimlach gedag te zeggen en te bedanken voor haar hulp?' Zijn slangachtige ogen verwijdden zich, er gleed een trek over zijn gezicht die zich uitmondde in een verontwaardigde grimas. Hij voelde een vreugdeloze lach uit het diepste van zijn keel opkomen, maar kon deze niet langs zijn mond en smalle lippen omhoog stuwen. 'Nonsens!' luidde zijn happende antwoord in een geërgerde stemverheffing. 'Dat is pure onzin, Neara, en dat weet jij zelf ook! Behandel me niet alsof ik één van die simpele emotionele zielen ben die jij op je lijstje hebt afgehandeld!'
Hij merkte hoe zijn tamelijk rustige ademhaling van zojuist zich geleidelijk verzwaarde, verzwaarde van de inspanning en opkomende woede. Hoe dúrfde ze! Hoe waagde ze het zo te vervormen dat het leek alsof hij in het kader van zielige verloren mannetjes viel, het hokje waar hij absoluut niet bij hoorde. Deshas misschien, en al die andere aasvreters die geen enkel respect voor vrouwen behielden en ze enkel als lustobject zagen, maar hij niet. Savadors glasharde uitdrukking leek van lichte schrik van zijn gelaat te smelten op het moment dat Neara zich plotseling met wilde meezwierende lokken naar hem omdraaide en hem in zijn ogen keek met afgunst, withete woede en afkeuring. Ongepaste elementen in die rustige zilvergrijze poelen van rust, en juist de reden waarom het hem zo van zijn stuk bracht. Zwijgend keek hij op haar neer, staarde haar sprakeloos aan bij dat aanzicht van zeldzame woede. 'Ooit gedacht hoe dat op andere overkomt? En dan durf je nog te zeggen dat je me niet gebruikte. Het maakt me niet eens meer uit, weet je dat,' haar kleinerende woorden liet zijn woede weer langzaam maar zeker aanwakkeren tot een hoog laaiend vuur, zichtbaar als de diepe frons tussen zijn wenkbrauwen en zijn zuur op elkaar geperste lippen. 'Luister nu eens naar jezelf! Bij Medusa, ik heb jou nooit gebruikt en ik heb je al zeker niet als wegwerpobject gedesavoueerd!' Zijn brandende blik was als een dreigende fonkelingen in zijn slangachtige ogen te zien, weer terug in zijn oude norse patroon in zijn staat van uitval. 'Jij hebt je leven, nu gevuld met een toekomstige trouwdag. Ik heb mijn leven, ik heb namelijk een planeet te leiden. En al die afleiding kan ik niet gebruiken.' Die vurige woede werd gedoofd door water van pijn. Waarom ze het zo moest brengen alsof ze niet voor elkaar voorbestemd waren, dat dit niet tussen hen ging werken. Alsof hun verhaal al afgesloten was. Het was als droevigheid in zijn blik op aan te merken, die hij enigzins - als de hooghartige man met de grote trots die hij was - weg wilde cijferen. Het moest zo niet gebeuren en al zeker niet op deze manier eindigen.
'Trouw, leef je leven, krijg kinderen, kleineer mensen met je trotse en egoïstische houding. Maar denk niet dat je over mij heen kan lopen,' of ze het daarmee af wilde sluiten zag hij als een feit, en ze draaide zich vervolgens resoluut om zonder hem nog een blik of lichamelijke reactie waardig te gunnen om daarna weg te lopen en hem in vergetelheid achter te laten. Savador had in de hernieuwde grimas zijn tanden ontbloot in een betrekking alsof hij leed en tegelijkertijd lachte, maar dat was het alles behalve. Met die mimiek op zijn gezicht keek hij haar ongelovig na, kon het zich nauwelijks aanvaren dat ze het hiermee wilde eindigen, de trut. 'Dit is niet wat je wilt, Neara!' riep hij haar op een triomfantelijke, bijna zangerige toon na, arrogantie er lichtelijk in te horen alsof hij groot gelijk had en het ook niet anders kon dat hij gelijk had. 'Ik zie je wel weer als er problemen zijn,' ze hulde zich in haar mantel, sloeg de kap over haar hoofd en liet de deur voor haar openslaan om alsnog haar dienaar achterna te gaan. Godverdomme. Hij balde zijn vuisten, beet zijn kaken zo sterk op elkaar dat zijn kiezen er pijn van gingen doen. Hoe kón ze! Hoe durfde ze dit hem zomaar aan te doen, hoe ze het waagde gewoon van hem weg te lopen zonder hem op zijn gemak te stellen en hem te blijven vergezellen nu hij het het hardst nodig had. Hij was hier niet de egoïst, dat was zij!
'GOED DAN!' schreeuwde Savador haar na, kon zich niet langer meer inhouden.
'LOOP MAAR WEER VAN ME WEG!' Zijn lege wijnglas spatte kapot tegen de muur naast de deur, een paar meter van haar hoofd. 'MAAR JE HEBT ME NODIG, NEARA, ZOALS JE ALTIJD IEMAND NODIG HEBT OM JE AAN VAST TE HAKEN. VROEG OF LAAT KOM JE TOCH WEER BIJ ME TERUG, LET OP MIJN WOORDEN!' Zwaar hijgend van woede draaide hij zich in een ruk om om zijn rug naar haar toe te keren. Hij boog zich voorover, rukte Josephs vest over zijn hoofd uit om het als een verfrommeld vod tegen de rugleuning van een willekeurige stoel te smijten. Weg hier. Hij moest weg. Weg van dat zelfzuchtige mens en haar stomzinnige idealen, haar stomme verlangens. Weg van deze rotplek die hem aan haar deed denken. Weg van alles, om zich opnieuw onbegrepen in zijn kantoor op te sluiten en zijn zorgen weg te drinken met dozen en nog eens dozen wijn.