Met kalme passen liep Lance door de gangen. Zijn ogen genotvol gesloten. Hij moest een plekje alleen hebben. Hij voelde het aankomen. De luchtvochtigheid steeg, al was dat niet dat hij het spektakel aan zag komen. Met een kalme pas en zijn tas over zijn schouder heen keek hij naar de deur. Het zag er nogal verlaten uit door het raampje. Donker was het. Enkele lampen aan. Met een kleine duw ging de deur open en liep Lance de gymzaal in. Zijn puppillen verwijdde zich, en zijn mond stond verdrongen. De geur van gympen, zweet en nog andere vlaagjes schoten zijn neus binnen. Kortom het rook er niet super maar ach. Hij liep snel door naar het raam. Hij zag dat de lucht donker werd. Snel ook, aangezien binnen de korste keren je maar amper iets zag in de gymzaal. De lucht was pikzwart, alsof het nacht was. De avond viel dus daar hielp het enorm bij. Daarbij opgeteld was de verlichting in de gymzaal uit en was het donker. De zomer had zijn tol geeist. Het ineens explosief warme weer had weer voor een onweersbui gezorgd.

Met een kalme pas liep Lance richting het raam. Zette zich neer op het verbreedde vensterbank die wel eens als bank diende. Rustig legde hij zijn rug tegen het verzonken kozijn. Het was vakantie, niemand die hier les kwam geven. Iets wat hem goed uitkwam. De deur was gelukkig niet op slot. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen. Hij hoorde de eerste donder klinken. Zijn ogen schoten zowat syncroom open bij de eerste flist. Zijn ogen keken naar de lucht om niets te missen van de flits die zou volgen. Na vijf minuten werd het alleen maar heviger. Lance zat met een tevreden glimlach op de vensterbank en keek met een kalme blik naar boven. Hij was in zijn element en zijn aderen stroomde volledig vol met energie. Zijn zintuigen werden alerter door de energiekick die hij kreeg. Hij sloot zich express af in dit soort momenten. Als hij niet oplette zou hij nog eens een keer iemand een goede schok geven. Hij had een nadeel in deze weersomstandigheden. Of een voordeel. Hij kreeg er zijn energie uit. Hij zuchtte even. De onrust in zijn omgeving leek enorm groot te zijn. Al was dat alleen doordat hij ieder geluid hoorde. Hij sloot zijn ogen. Hij merkte iedere flits opnieuw. Een onweersbui, was leuk. Maar gaf soms teveel energie. Rustig liep hij weg van het raam. Ging in het midden van de gymzaal staan. Zakte door zijn knieën. Vanuit hem schoten drie lijnen electrischiteit. Op zijn kop begonnen de punten langzaam electrische schokken af te stoten. Niet gevaarlijk als je op een afstand stond. Met een kalme blik volgde hij de lijnen. Die een driehoek creërde en daarop een paar lijnen die er uit maakte. Een vreemd teken stond onder zijn voeten maar voor Lance had het veel betekenis. Kalm sloot hij zijn ogen en liet zijn energie de vrije loop. Het gelige kleur van de schokken werd langzaam blauw. Een teken dat het nog hoger voltage had. Het amperage schoot ook omhoog. Met andere woorden, gevaarlijker. Hij hoopte alleen dat niemand binnen kwam. Hij sloot zijn ogen. Echter hoorde hij voetstappen. Naderde snel, alsof iemand bang was en schuil zocht voor het onweer. Zijn ogen schoten open toen hij de klink hoorde schoten de vonken terug. Uit veiligheid van de persoon die binnen kwam. Lance zijn ogen sloten zich pijnlijk. De energie zorgde er voor dat zijn hart kort een opkikker kreeg en omhoog schoot. Hij slikte moeizaam. Liever even pijn, dan dat er dadelijk hier een verkoold lichaam zou liggen. Kalmpjes stond hij. Echter lichtelijk wat moeizaam. Hij keek de gymzaal rond. Terwijl hij zo pijnlijk door zijn knieën was geschoten was het figuur verder geglipt. Hij keek rond en zag in de berging iets inelkaar gekropen zitten. Alsof het doodsbang was. Opnieuw een luide donder gevolgd door een flits. Lance zijn ogen gingen naar het figuur dat door het luide kabaal kort in elkaar dook. Hij zuchtte. Niet iedereen was zo tevreden met dit. En toch, hij moest opassen. Hij legde zijn hand op het hoogste gelegen metale rek en liet zijn energie in een klap los. Even gloeide het gehele metaal heet op. Zo kon hij de persoon toch benaderen. Kalm liep hij dichterbij richting de persoon. "Gaat het?" vroeg hij zachtjes maar met een warme stem. Hij glimlachte kalmpjes. Het was een vrouwelijk iemand, zo ver hij kon zien, door de donkerte kon hij echter niet op maken hoe oud ze was.

Tja. open voor een vrouwelijk personage die bang is voor onweer. ^^

Dat zijn energie die hij kwijt moest zo abrupt moest gebeuren was helaas een nadeel. Het werkte niet perfect als dat het geleidelijk ging maar ja, voor anderen moest het maar. Kalm liep hij richting de persoon en vroeg hoe het ging. Hij zag bij iedere flits iets anders. Eerst haar roze en wat langere haren. Toen het feit dat ze wel heel bang was. Hij zuchtte. Hij hield niet van mensen die doodsbang waren. Hij kreeg altijd de neiging om dan te helpen. En dat was precies wat hij van plan was. "Mijn excuses..." sprak hij zachtjes op haar woorden. Weer een flits. "Het spijt me, ik had dat zelf wel kunnen bepalen..." sprak hij kalm. Hij glimlachte kalm. Liep richting de ramen. "Ik zal kijken of ik het al wat minder kan maken. Hij legde zijn hand op een raam. Een zwart deken kroop er overheen. "Zo, de flitsen zijn al niet meer te zien." sprak hij kalm. Hij liep naar het midden van de zaal. Maakte een cirkel van vuur om hem heen en liet het vuur wat fel worden. Zo werd de ruimte toch verlicht. Hij kwam de cirkel uit gelopen en keek naar de persoon. "Ik kan het geluid helaas niet wegnemen." sprak hij kalm. "Maar maak je geen zorgen..." sprak hij kalm. "Over het algmeen zal het hier niet inslaan." voegde hij er aan toe. "Over het algemeen is het een en al negatieve lading in een bliksemschicht. Negatieve ladingen stoten andere negatieve ladingen weg. Ik zelf heb een grote negative lading in me. Het zou onmogelijk in een straal van twintig meter in kunnen slaan..." sprak hij kalm om haar gerust te stellen. "Kortom, het is hier veilig..." sprak hij kalm. Hij glimlachte. "Dus je mag in dat hoekje blijven zitten..." sprak hij kalm. "Of je komt gezellig bij het warme vuur zitten..." sprak hij en knikte kalmpjes. twee zwarte pilaren kwamen uit de grond en vormde een soort stoel. Lance ging rustig zitten en keek kort naar het vuur. "En mocht de bliksem dichterbij komen, ik voel iedere schok aan, ik zal het tegen houden voor het iemand aan kan raken..." sprak hij kalm alsof de donder er niet eens was.

"Mijn excuses..." Ja, dat was misschien wel terecht, dacht ze lichtelijk kwaad. "Het spijt me, ik had dat zelf wel kunnen bepalen..." Als hij dat niet had gekund, zou hij wel erg traag van begrip zijn. Om niet te zeggen dom. De jongen liep naar het raam, en leek een grote zwarte deken over de ramen heen te leggen. In elk geval merkte ze niets meer van de flitsen. Het was iets wat haar eigenlijk nog redelijk opvrolijkte. Haar ogen had ze nog op de ramen gefocust toen er opeens licht vanuit het midden van de gymzaal kwam. Een vuur. "Ik kan het geluid helaas niet wegnemen." zei hij, en bijna onzichtbaar knikte ze in zichzelf. Dat had ze ook wel geweten. Misschien kon ze haar muziek met luchtmagie versterken, dan zou ze er minder last van hebben. Bij zijn uitleg over negatieve en positieve ladingen knikte ze, licht geïnteresseerd. Dat was waar, ze had het kunnen weten. Maar in blinde paniek kon je je dat soort dingen nogal moeilijk herinneren. Het was misschien een beetje onredelijk geweest om meteen te gaan snauwen. Dat was meestal het beste woord om Megurine te omschrijven. Onredelijk. En misschien een beetje ongeduldig. En een vreselijke zeurkous als het om angsten ging. Meestal was zij degene die mensen eraan hielp herinneren dat het niet het einde van de wereld was als je bang was. Maar dit lag anders. Dit was een natuurlijke zwakte, hier kon ze niets aan doen. Vond ze zelf. Anderen dachten daar heel anders over. Dat was er nog zo een. Ze luisterde bijna nooit. Ze haalde adem. Een keer, twee keer. Probeerde het voor elkaar te krijgen dat ze niet ging hyperventileren, en stond op. Een beetje zenuwachtig stopte ze een pluk haar achter haar oor, en probeerde de net verkregen kalmte te bewaren. 'Ik kom al. Het lijkt me inderdaad veilig genoeg.' deed ze een poging om zich te verontschuldigen. Ze was er niet echt goed in. Een beetje opgelaten ging ze zitten. 'Dus... Voordat je mij hier vond, en me bijna een hartaanval bezorgde... Wat was je aan het doen?' Direct, zonder omwegen. Precies wat Megurine altijd had gedaan. Een verzwakte poging tot een grijns werd bijgevallen door de donder, waardoor ze weer even opschrok. Ze mocht nu wel gezelschap hebben, dat betekende nog niet dat ze zich veilig voelde. Veiliger, niet veilig. De donder daarna zette bij haar de schakelaar om. Uit haar zak graaide ze een pak kaarten. Die had ze praktisch altijd bij zich. Je wist maar nooit wanneer je vast kwam te zitten. 'Sorry hoor, maar ik ben niet van plan om me te vervelen. Kun je pokeren?' vroeg ze, terwijl ze hem afwachtend aankeek.

Lance had zwijgend bij het vuur zitten. Haar woorden waren misschien bot maar goed, ze was bang. Geef haar dan enigzins wat ruimte en drijf haar niet teveel in het nouw. Althans zo dacht Lance. En dat deed hij precies. Hij was inderdaad lichtelijk negatief geladen en de donder kon hij voelen aankomen. Maar totaal veilig was het ook niet. Ach, de dame voelde zich er toch wat beter door. En als Lance meer ervaring met zijn magie had kon hij het des te meer verzekeren. Nu kon hij het alleen maar doen en hopen op een goede afloop. Maar de kans was een op de zoveel en dat zou er ook vanavond niet inzitten. Zwijgzaam hoorde hij haar woorden en glimlachend keek hij hoe ze zo goed en kwaad als ze kon naar hem toe kwam. Hij glimlachte zwijgzaam. "Wat ik aan het doen was?" vroeg hij glimlachend. "Ik heb als element elektrischiteit. Door middel van mijn magie combineren. Onbewust heb ik bij zo'n donderbui meer energie en die wilde ik even kwijt..." sprak hij kalmpjes. Zwijgzaam keek hij naar de stok kaarten. Hij hoorde haar woorden opnieuw. "Nee nee nee, dat is helemaal geen ramp. En om eerlijk te zijn ben ik geen ster in pokeren, maar ik wil gerust een potje mee doen..." sprak hij kalmpjes. "Maar wat is pokeren zonder inzet..." sprak hij kalmpjes terwijl hij opstond. Hij liep naar zijn tas op het bankje en ritste deze open. Hij haalde er een zak pinda's uit alsof het zijn standaard uitrusting was. Kalmpjes liep hij richting de twee zwarte stoelen en knipte in zijn vingers waardoor er een zwarte tafel op kwam. "Zow..." sprak hij. "Dat is tafel, kaarten, de inzet..." sprak hij. "Compleet geloof ik..." sprak hij en ging rustig zitten.

(Ja ik kan dus totaal niet pokeren, maar om jou idee nou spontaan weg te gooien vind ik ook niets. Dus exuces als ik iets niet begrijp ^^.....die pindas komen trouwens van de 3 havo, daar zaten ze in de aula te kaarten om pinda's. Ik kno het niet laten ^^...XD)

[Welkom bij de club. Ik snap nog net dat het met fiches is... Verder snap ik niets van dat spel.. Maar het leek me wel logisch.. Sja, ik moet maar improviseren.. Of wikipedia gaan raadplegen. En die pinda's.. Niet alle derdeklassers zijn zo.. Sprak de derdeklasser, xD. Wel grappig.]

Droogjes keek ze naar de zak pinda's. Langzaam trok ze een van haar wenkbrauwen op. 'Pinda's.' merkte ze op, waarna ze grijnsde. 'Natuurlijk. Dat is iets waar je altijd om kaart.' Typisch iets wat alleen zij zou zeggen. De donder was ze al bijna vergeten. Zo'n grote aandachtsspan had ze nu ook weer niet. 'Alles is inderdaad compleet. En zo goed hoef je nu ook weer niet te zijn. Het gaat eigenlijk alleen om je pokerface.' Langzaam liet ze haar wenkbrauw weer naar beneden zakken. 'Bovendien had ik gehoopt dat je me er iets van kon uitleggen. Ik ken alleen de basis. Ik ben beter in eenentwintigen. Maar dat kent bijna niemand hier.' Ze haalde haar schouders op, probeerde niet op de donder te letten. 'Laat ik de kaarten dan maar gaan delen.' Ze voegde de daad bij het woord, en opende het pakje. Het was te zien dat ze ze vaak gebruikt had. Het waren vrij versleten kaarten, maar dat maakte dat ze makkelijk in je hand lagen. Je kon aan sommige kaarten zien wat ze waren. Zo zat er een koffievlek op de ruitenaas, en een vouw aan de klavertwee. Maar dat wist de jongen natuurlijk niet. Dat bracht haar op iets heel anders. Terwijl ze de rest van de kaarten in het midden legde, vroeg ze: 'Zeg... Hoe heet je eigenlijk? Kaarten gaat nogal ongemakkelijk als je de naam van je tegenspeler niet kent. Ik ben Megurine. Megurine Luka.' Haar grijns, die ondertussen ietwat was verflauwd, bloeide weer op. Kennismaken was eigenlijk altijd wel leuk. Even wilde ze een hand uitsteken, maar toen bedacht ze dat daar kaarten inzaten. Met een ietwat dramatische blik bekeek ze ze. Niet veel goeds. Onmerkbaar zuchtend gleden haar lichtblauwe ogen weer naar de jongen, en daarna naar de kaarten aan zijn kant van de tafel.

[Kort, moet stoppen.]