(speelt zich af na het topic in de ziekenzaal, maar ik en Ayu al hebben afgesproken wat er gaat gebeuren)

Door de morfine voelde Tristan bijna niets meer van zijn oog en huid daaromheen. Er zat dik wit verband omheen gewikkeld. Ontsnapt uit de ziekenzaal want die absentiebrief moest nu worden ingediend, anders kon hij volgende week het wel vergeten dat hij zijn vader bruiloft kon vergallen. Hoe had dat mens gedurfd om met zijn vader te willen trouwen. Weken nadat hij gedumpt was, hier in deze door de wereld vergeten school. Een infuuszak had hij verstopt in zijn kleren, een lange mouw over de naald getrokken en de brief gepakt. Toen de zuster even niet oplette was hij de ziekenzaal uitgeglipt en naar het kantoor van de hoofdmeester gelopen. Met haastige passen liep hij door de school heen. Langzaam aan voelde hij een branderig gevoel opkomen, logisch na wat er net was gebeurd. Ongeduldig bonkte Tristan op de deur. Tegen de tijd dat hij die ziekenzaal eigenlijk mocht verlaten, was de bruiloft al geweest. En hij wilde alles riskeren om de relatie tussen die twee te vergallen. Net zoals ze zijn leven hadden vergald. Tristan vond het antwoord te lang duren en bonkte nog een keer voordat hij de deur opengooide. ‘Kunt u deze brief onderteken’ sprak hij gehaast. Tristan keek over zijn schouder om te kijken of de zuster niet had ontdekt dat hij ontsnapt was. ‘Het spijt me dat ik zo binnen kom vallen maar het is dringend’ Tristan voelde zijn gezicht nu echt branden en het verband langzaam doorweekt raken met bloed. Hij viste de brief uit zijn broekzak.

Onder alle nodige medicaties en steunbiedende elementen had Savador een poging gewaagd om zijn werk langzaam maar zeker weer op te bouwen. Het begon met dergelijke brieven in omvang van de school gewoon liggend in bed af te tekenen, maar onlangs was het hem toegestaan terug te komen naar hetzelfde ziekenhuis als waar hij behandeld was en de dood op een haartje gemeden had om de pinnen en de hechtingen eruit te laten halen. Zijn rug voelde nog week en broos aan, maar de flexibiliteit van zijn spieren en gewrichten leek in kleine stappen weer terug te komen. De herstellende wond deed nog zeer, vanzelfsprekend, maar één ding was zeker: hij zou weer terug op been komen. Nu zat hij iets voorover gebogen om zijn rug niet te belasten door tegen de rugleuning te leunen in een stoel schuin over een zijtafeltje geheld. Zijn sluike zwarte lokken hingen langs de zijkanten van zijn gezicht zodat zijn uitdrukking verborgen bleef en zijn bleke hand, half verbonden in het verband, hanteerde een zwarte schrijfveer krabbelend over perkament. Administratieve zaken, iedere week enveloppen op zijn deurmat, de hele dag door om de steeds groter wordende stapel af te werken. Het werk dat hem inmiddels zo bekend was geworden als Hoofdmeester zijnde. De stilte werd verbroken doordat er plotseling een aantal keer op de deur werd gebonsd. Savador reageerde er niet direct op; hij schreef eerst in alle gemak de zin af waar hij nog mee bezig was. Ongeduldig werd er nog een keer gebonsd, en brutaal als het was gooide de onverwachte gast vervolgens de deur open. 'Kunt u deze brief onderteken?' vroeg een jonge stem, zoals verwacht weer een leerling. 'Het spijt me dat ik zo binnen kom vallen, maar het is dringend.' Hoe kan het ook anders? Die lui hadden geen greintje fatsoen. Savador schreef ongestoord door. 'Kinderen die vragen..,' hij doopte de punt van zijn schrijfveer in het inktpotje op de hoek van het tafeltje en schoof zijn stoel op wieltjes daarna richting zijn bureau om daar verder aan een ander document te schrijven, zonder ook maar een enkele keer naar de hulpvragende leerling op te kijken, '..worden overgeslagen.' Op zijn gemakje maakte hij in stilte een gehele alinea af wat zo'n twee minuten in beslag nam. Pas daarna legde hij zijn schrijfveer neer en keek nors naar de leerling op. Het was een jongen, een Shadraan, aan zijn magiebron te merken. Hij had ravenzwart haar en dik verband om één van zijn ogen gebonden. Savadors slangachtige ogen vestigden zich op de broekzak van de jongen toen hij er een brief uit haalde. Sceptisch trok hij zijn beide wenkbrauwen even op. Goed, hij zou kijken wat voor gezever de inhoud van die brief bevatte, al was het alleen maar om weer snel verder met zijn werk te kunnen. Maar het was bij lange na nog niet met zekerheid te zeggen of hij de brief daadwerkelijk ook met zijn naam zou ondertekenen.

Tergend langzaam schreef de hoofdmeester verder. 'Kinderen die vragen..,' '..worden overgeslagen.' Zonder ook maar op te kijken, alsof Tristan er nog geeneens was. Hij voelde zijn woede weer opkomen, de reden waarom hij in eerste instantie naar de ziekenzaal was gegaan. Om iets te halen zodat hij rustig naar dit kantoor zou kunnen toegaan. Zodat hij niet opeens in woede zou uitbarsten vanwege die bruiloft en zijn absentie zeker kon vergeten. De morfine maakte hem wel een beetje suffig maar zijn woede verdween niet. Uiteindelijk keek de hoofdmeester op, toen Tristan al bijna de hoop had verloren. Hij legde de brief op het bureau neer. Als de brief ondertekend zou zijn, zou hij voor de komende dagen niet meer op school zijn. Misschien, als zijn plan lukte, zou hij hier nooit meer terug komen. Dat mens kon stikken in haar hebzucht, als zij maar een leuk leven had. Maar Tristan zou wraak nemen, al kwam dat wel onder tijdsdruk te staan. Als zijn vader met haar was getrouwd, dan zou Tristan vergeten worden, voor eeuwig en altijd hier gedumpt en gevangen op school zitten. De brief was zo kort mogelijk, eenvoudig en duidelijk. Meer een kattenbelletje. Alsof het een melding was dat hij weg zou gaan in plaats van een verzoek. Maar hij had wel een bevestiging nodig om niet onmiddellijk door zijn vader en z’n vriendin te worden teruggestuurd. ‘Alstublieft’ smeekte Tristan nu. Zijn leven hing hier van af,normaal zou hij zich nooit zo verlagen. ‘Ik moet echt naar die bruiloft toe’ Tristan had nog niet een heel exact plan wat hij daar zou doen, maar dat zou hij ter plekke wel bedenken. Misschien was hij toch iets te brutaal geweest om ineens het kantoor binnen te stormen maar dit was zijn enige kans geweest. Hij had de ziekenzaal helemaal niet mogen verlaten en als hij betrapt zou zijn geweest, dan kwam hij helemaal niet bij die bruiloft. Dat een zo'n klein meisje zo'n ramp kon veroorzaken. Het was nog maar de vraag of hij nog wel kon zien met dat oog. Een litteken zou er in ieder geval wel komen. Nadat de brief ondertekend zou zijn, zou hij nog wraak nemen op dat kind. Voordat hij weg moest naar de bruiloft, want daarna zou hij hier waarschijnlijk niet meer terug komen. Hij zou zijn vader overtuigen dat dat mens hem had gemanipuleerd om hem hier naar deze school te sturen. 'Alleen een handtekening, dat is toch niet zoveel moeite?'vroeg hij aan Savador. Ongeduldig verzette hij zijn gewicht op zijn andere been. Hij voelde zijn oog meer een meer branden, een gevoel dat je nergens mee kon meten. Zou de morfine uitgewerkt zijn? Hij overwoog om het kantoor uit te lopen, de handtekening had hij niet noodzakelijk nodig om de bruiloft te verpesten. Enkel om op een raket te stappen en niet onmiddellijk naar school te worden gestuurd. Hij zou wel in de problemen raken, thuis en op school, maar dat had Tristan er wel voor over 'Ik heb niet veel tijd' mompelde Tristan ongedurig.

Hij wilde eerst alles waar hij op het moment mee bezig was rustig afwerken, pas daarna kwam het ongeduldige jochie aan de beurt. Savador gaf geen direct gehoor aan het verzoek van de jongen, gaf nauwelijks gehoor aan diens opborrelende woede. Pas op het moment dat hij zijn alinea afgeschreven had en zijn schrijfveer naast het perkament had neergelegd keek hij naar de leerling op. Zijn goudkleurige slangachtige ogen volgden strak de bewegingen van de jongen toen hij de brief die hij uit zijn zak tevoorschijn had gehaald zwijgzaam op het bureau legde. In een gris snaaide Savador het van het tafelblad af en leunde nonchalant achterover in zijn stoel om de brief vervolgens open te slaan. Hij streek met de zachte punt van zijn schrijfveer bedenkelijk langs zijn kin terwijl hij alle tijd van de wereld nam om de brief door te lezen. Zijn blik gleed onverschillig langs de weinige regels die de kleinschalige inhoud van de brief vulden. Een verzoek om absentie, omdat de ouders van meneer spoedig een bruiloft vierden. Wonderbaarlijk.
'Alstublieft,' hoorde hij de jongen nu smeken. 'Ik moet echt naar die bruiloft toe.' Nog steeds in zijn nonchalante houding streek Savador met de schrijfveer langs zijn kin, zacht over zijn smalle sikje. 'Hmm.. moeten?' herhaalde hij op een toon alsof hij nadacht. Hij schonk de jongen geen enkele blik; zijn ogen bleven strak gericht op de brief. 'Jij moet op de ziekenzaal liggen. Daar sta jij ingeschreven op de patiëntenlijst,' maakte Savador doodkalmpjes zijn zin af. 'Alleen een handtekening, dat is toch niet zoveel moeite?' begon het joch nu zijn ongeduld te bewijzen, de brutale aap. 'Dat is ontzettend veel moeite in samenhang van je onwaardigheid,' klonk Savadors simpele antwoord. 'Dat komt maar na ongeduldig gebons brutaal als het is zomaar mijn kantoor binnen, en dan nog om een ondertekening durven te vragen? Hm.' Afkeurend liet hij de brief in zijn hand zakken, de hand zelf slapjes hangend over de armleuning van de stoel. Hij richtte zijn blik afwezig op de muur voor zich. 'Ik heb niet veel tijd,' zeurde het joch weer. 'Werkelijk? Ik ook niet.' Hij zweeg even voor hij weer verdersprak. 'Je wanhopige probleempjes interesseren me niet. Maar ik vraag je toch een goede reden voor je absentie.' Met een plotseling veel norsere uitdrukking op zijn bleke gelaat draaide Savador zijn hoofd naar de jongen toe om hem nu wel aan te kijken. Dat gebeurde echter op een ijzige, intimiderende wijze. 'En geen leugentjes!' waarschuwde hij al snauwend bij voorbaat.

'Jij moet op de ziekenzaal liggen. Daar sta jij ingeschreven op de patiëntenlijst,' ‘Het is gewoon een schrammetje’ verdedigde Tristan zich. Hij wist dondersgoed dat dat niet zo was,maar dit was nu net even iets belangrijker. En kon nu toch niets meer aan gedaan worden. Hij vond het een wonderbaarlijk slecht argument van de hoofdmeester, die zelf ook in het verband zat. Waarschijnlijk hoorde Savador zelf ook op de ziekenzaal te liggen. En dan werd hij ervan beschuldigd de ziekenzaal uitgeglipt te zijn, okey dat was wel waar maar hij was duidelijk niet de enige. 'Je wanhopige probleempjes interesseren me niet. Maar ik vraag je toch een goede reden voor je absentie.' 'En geen leugentjes!' ‘Dat heb ik toch…!’ Tristan haalde even adem om niet nog kwader verder te schreeuwen. ‘Bruiloft…’mompelde hij vervolgens erachteraan. ‘Mijn vader trouwt en ik vond het toch wel belangrijk om daarbij te zijn. De uitnodiging is… ehm…’ Nee hè? Dat had hij weer, praat hij weer zijn mond voorbij. ‘Ehm… die ben ik kwijtgeraakt.’ Tristan probeerde zijn gezicht in plooi te houden. Geen woord meer, dacht hij kwaad. Straks versprak hij zich weer, dan kon hij zeker al helemaal geen handtekening krijgen. Zijn reis zou dan een stuk moeilijker worden en hij zou zijn tijdsplanning een stuk strakker moeten hebben. En ongezien op Shadra rondlopen, met zo’n wit groot stuk verband om zijn hoofd, echt makkelijk. Het betekende niet, als hij geen handtekening zou krijgen, dat hij zijn plan om de bruiloft te verpesten zou opgeven. Alleen de uitvoering zou veranderen. En zorgen dat zijn vader hem niet zag, of dat mens. Als zijn plan mislukt was, dan zouden ze hem weer terug naar school sturen nadat ze ook een brief naar de hoofdmeester hadden gestuurd. Nee, dat moest Tristan voorkomen. Alhoewel, zouden ze hem wel herkennen met dat verband?

'Het is gewoon een schrammetje!' stond de jongen gewoon glashard voor zijn neus te liegen. Savador zette een elleboog op de armleuning van de stoel en streek met zijn bleke vingers en zijn ogen gesloten traag langs zijn kin. 'Als je jezelf al op de ziekenzaal kunt werken wegens naïef gedrag zal het je vast ook niet veel moeite kosten om met een beter excuus te komen,' sprak hij kalmpjes. Hij opende zijn slangachtige ogen, die de jongen tussen zijn vingers door roerloos aanstaarden. 'Tenzij dat zojuist een regelrecht bewijs was nog hersenlozer te zijn dan de onwetende eerstejaars die iedere dag blijven binnenstromen,' voegde hij er spottend aan toe. Een schrammetje, haha. De ironie. Dat dikke verband om zijn oog verwees er ook direct naar. 'Dat heb ik toch…!' schreeuwde de jongen half om zijn tegenspraak te duiden wat betreft de goede reden van absentie die hij hem vroeg. Savador liet het geschreeuw en de woede van de jongen begaan, bleef alleen maar kalmpjes met zijn ogen gesloten in dezelfde houding zitten. 'Bruiloft…,' zei de jongen nu kalmer. 'Vind ik niet belangrijk genoeg,' weerklonk Savadors reactie simpel. 'Het is niet ik die op het altaar sta, ik ben niet uitgenodigd, er is me niets van tevoren gemeld. Dus vind ik het niet belangrijk genoeg.' Wat zou hem het ook kunnen schelen. Met een echtscheiding was al dat spetterende toch weer in een klap voorbij, en de meeste huwelijken dreven zo af. Hij kon het weten. 'Mijn vader trouwt en ik vond het toch wel belangrijk om daarbij te zijn. De uitnodiging is… ehm…' Savador opende zijn ogen om de jongen weer aan te kijken. 'Ehm… die ben ik kwijtgeraakt,' maakte de jongen zijn zin af. Zijn ogen sloten zich weer.
'Driestig zeg,' spotte hij sarcastisch, totaal geen greintje van medelijden in zijn stem te herkennen. 'Dat is pech. Tevens het feit dat ik mijn inkt liever niet verspil aan nutteloze ondertekingen.' Hij nam een kleine hoorbare ademteug terwijl hij uiteindelijk weer in beweging kwam en zich voorover boog om, nog zittend in de stoel, die bij zijn bureau aan te schuiven. In stilte nam hij een nieuw vel perkament voor zijn neus en doopte de schrijfveer in het inktpotje. 'Brutaal gedrag.. het verlaten van de ziekenzaal zonder toestemming.. liegen en schreeuwen tegen de Hoofdmeester, ongeduld..,' benoemde hij kalmpjes alle daden van de jongen terwijl hij ze tegelijktijdig op papier zette. 'Je hebt minstens drie van de schoolregels overtreden. Dat geeft zo'n.. eens zien..' Hij leunde achterover in zijn stoel en deed alsof hij nadacht. 'Twee á drie dagen in de kerkers?' Zijn blik was bedenkelijk gevestigd op de muur voor hem. Hij boog zich vervolgens weer iets voorover.
'Laat ik daar vier van maken om je het nog eens extra goed af te leren,' besloot Savador terwijl hij zijn schrijfveer weer pakte om ook de straf op papier te zetten. Alles geheel op doodkalme wijze alsof het de normaalste zaak van de wereld was om een leerling voor die straffen op water en brood in de koude tochtige kerkers te zetten.

Het was nog een wonder dat het joch niet in alle woede en wanhoop een hitsige discussie met hem aanging, noch dat hij fel op al zijn opmerkingen reageerde. Alhoewel de ergernis die van zijn gezicht af te lezen was Savador toch wel enigzins vermaakte. 'Ik heb het ook pas vanochtend gehoord,' deed de jongen een volgende hoopvolle poging op kwade wijze. Smoesje nummer vier. Misschien een feitelijk excuus, maar ach - om ze als slappe smoesjes aan te zien was veel leuker. 'Daar ben je dan nogal laat mee ingelicht, is het niet,' reageerde Savador met zijn ogen gesloten en zijn handen op zijn schoot in elkaar gevouwen. Vanochtend pas. Wat een familieband om zoiets op de dag zelve te horen te krijgen. Hij negeerde de woede in de stem van de jongen straal, daar kon hij zich juist alleen maar mee amuseren door er heel laconiek op te reageren. En ook op geheel laconieke wijze pakte Savador het volgende moment een nieuw vel perkament en zijn schrijfveer om vervolgens hardop sprekend al de fouten van de jongen te benoemen en in een overzichtelijk rijtje onder elkaar op het papier op te schrijven. Hij voelde de glundering al opspelen toen hij gemaakt deed alsof hij nadacht, om vervolgens met de uiteindelijke straf van vier dagen in de kerkers aan te komen. 'Vier dagen?!' riep de jongen verbluft uit. Savador schoot bijna in de lach; aah, héér-lijk. 'Vier dagen in de kerkers op water en brood. De ratten daar hebben ook gezelschap nodig, en nu het erop neerkomt dat je zelf ook bepaald als rat door kan gaan..' Savadors slangachtige ogen bekeken de jongen minachtend van top tot teen. 'Hm.. weinig verschil,' voegde hij er zacht spottend aan toe. Hij nam een hoorbare ademteug zoals hij zich het volgende moment naar zijn ladekast toeboog om er een aantal bruine mappen uit te halen. 'Maar tenzij je er een week of langer weg wilt kwijnen,' sprak hij verder terwijl hij zich herhaaldelijk boog en oprichtte om de mappen vanuit de lade op zijn bureau op te stapelen. 'Is er ook de optie om dit kleine klusje voor mij voor in de plaats te doen als je toch naar Shadra gaat. Althans; ik neem aan dat je naar Shadra gaat?' Met een kleine doffe bons schoof Savador de lade dicht en staarde Tristan over de stapel fronsend aan. Hij legde een bleke hand op de stapel mappen. 'Deze mappen moeten worden afgeleverd bij de hoftoren van het Ministerie van Onderwijs in de Shadraanse hoofdstad. Als jij daarvoor kunt zorgen onderteken ik jouw absentieverklaring. Maar je kijkt onder welke omstandigheden dan ook niet - ik herhaal NIET - in de mappen, noch in de documenten. Die behoren gesloten en ongelezen te blijven tot het op het hoofdbureau van de hoftoren ligt. Is dat begrepen?' Zwijgend staarde Savador de jongen met toegeknepen ogen afwachtend aan en hield de stapel aan mappen nog veilig bij zich tot Tristan zijn antwoord zou geven.

'Daar ben je dan nogal laat mee ingelicht, is het niet,' Tristan zweeg. Het was dat mens geweest, hij wist het zeker. Zij had de brief geschreven. En daarom had ze hem ook zo laat gestuurd, zodat hij met geen mogelijkheid verlof kon krijgen en het hem toch kunnen inwrijven. Tristan had al zijn zelfbeheersing nodig om Savador niet aan te vliegen. Nog één woord en dan zou hij de bruiloft missen. De hoofdmeester leek het leuk te vinden hem net zover te drijven dat hij door het lint zou gaan. Maar dat zou hem niet lukken, hij zou rustig blijven om te voorkomen dat hij zijn hele leven weg zou kunnen gooien. 'Hm.. weinig verschil,' Of hij er zelf zo lekker uitzag, dacht Tristan woedend. Maar hij hield zijn gezicht in plooi en deed zijn mond niet open. 'Is er ook de optie om dit kleine klusje voor mij voor in de plaats te doen als je toch naar Shadra gaat. Althans; ik neem aan dat je naar Shadra gaat?' Tristan twijfelde, het ene moment zou hij nog naar de kerkers verbannen worden en het volgende moment zou hij opeens wel naar Shadra toe mogen. Erg vreemd, vond hij zelf. Maar Tristan lette wel op, anders zou hij nog in het geheim in een raket geslopen moeten zijn. Met een klusje zou dat een stuk makkelijker zijn, hij had dan immers een excuus om weg te zijn. Een enorme hoeveelheid aan mappen werd op het bureau neergelegd. De een naar de andere kwam uit de lade. Maar je kijkt onder welke omstandigheden dan ook niet - ik herhaal NIET - in de mappen, noch in de documenten. Die behoren gesloten en ongelezen te blijven tot het op het hoofdbureau van de hoftoren ligt. Is dat begrepen?' Tristan bleef nog even zwijgend naar de stapel kijken. Zijn verlof zou hier vanaf hangen. Maar wat zou er in die mappen zitten? Tristan was nieuwsgierig maar zette dit keer geen stap naar voren als toen hij net deed toen de overtredingen werden opgeschreven. Als Savador zou twijfelen, dan zat hij hier vast en moest hij alsnog stiekem naar Shadra toegaan. ‘Ministerie van Onderwijs op Shadra’ herhaalde hij als bevestiging dat hij het klusje aannam.

(topic uit?)

De woede en de afgunst die de jongen afstraalde als woordloze reactie op zijn bijtende opmerkingen stelde Savador tevreden. En toch kon hij er ergens de wenkbrauwen over optrekken hoe het joch alsnog zo kalm bleef. Waar bleven de tranen, het gefrustreerde geschreeuw en de terechte gelegenheid om hem daar vervolgens voor te straffen? Maar een straf zou hij hem uiteindelijk toch niet leveren. Niet als hij zijn verzoek om de documenten af te leveren op Shadra bij het Ministerie van Onderwijs aannam, tenminste. De bruinige mappen die hij uit zijn ladekast één voor één tevoorschijn haalde vormde een hele stapel op het bureau. Ieder andere leerling zou het klusje blindelings en zonder enige vragen hebben aangenomen; alles beter dan die donkere vochtige kerkers waar de ratten huisden als bijen op honing. Hij vond het persoonlijk dan ook wat vreemd dat Tristan er even over leek te twijfelen. In ruil voor de absentieondertekening was dat toch zeker geen kattenpis. Maar zoals Savador het het meest logisch had gevonden stemde Tristan er uiteindelijk toch inderdaad mee in. 'Ministerie van Onderwijs op Shadra,' sprak de jongen na ter bevestiging van het karweitje. Nors schoof Savador de stapel mappen naar de hoek van zijn bureau zodat Tristan ze zo mee kon nemen. 'Ministerie van Onderwijs op Shadra,' herhaalde Savador beamend op een zachte toon. Hij keek de jongen aan en vouwde zijn bleke handen onder zijn kin.

- Einde topic I guess :3