De kassen. Het was toch nog een paar trappen verwijderd van de ziekenzaal. En met iedere stap die Norwood rende zakte Laiq verder weg. Hij wist niet goed wat er speelde, of wat er voor zorgde dat ze flauwgevallen was. Aangezien Laiq geen gevaarlijke plant vast had. Daarbij opgeteld was het niet Norwood's doen. Tenminste, niet zover hij wist. Hij had geen spreuk of iets in die trand losgelaten. Dus het moest iets zijn van Laiq's kant. Ze hadden het gehad over heimwee. Misschien was ze wel in de stress geschoten of iets anders. Norwood schudde zijn hoofd kort. Met de nog steeds bewuste loze Laiq in zijn armen rende hij de trappen verder op. Bij de verdieping waar hij moest zijn legde hij zijn hand zo goed en kwaad als hij kon op haar pols. Nog steeds hartslag en ademhaling. Hij haalde opgelucht adem en rende verder de gang door. Het was ongelofelijk hoe Norwood het vol hield. Laiq was geen jonge leerlinge, en daarbij opgeteld hij rende niet dagelijks met een persoon in zijn armen door de gangen. Hij beet echter zijn kaken op elkaar, hij zou Laiq niet laten zakken. Hij zou haar helpen. Alsof iemand Norwood's stressige gedachten aanvoelde schoot er een witte schim de deur nog net door voor het dichtklapte. Eyolf rende naast Norwood mee en blafte. Norwood knikte en de wolf schoot vooruit. Eyolf zou de dokters waarschuwen. "Je laat het, Laiq..." sprak hij. "Ik heb geen behoefte aan een leerling die het leven laat in mijn armen..." sprak hij nog steeds met in zijn achterhoofd de hoop dat de bemoedigende woorden ergens bij haar aankwamen. Zijn snelle passen remde af en Norwood stond kort stil bij de ingang. Eyolf stond kwispelend naast de school dokter. De vrouw knikte enkel en wees richting het bed. Mealena, zoals de schooldokter heette zou dit zeker oplossen. Norwood haalde opgelucht adem dat hij nog steeds met Laiq in zijn handen het uithield. Hij legde haar voorzichtig neer op het ziekenhuis bed en zag. Mealena direct bepaalde dingen verrichten. Wat is er precies gebeurd vroeg ze. Norwood probeerde op adem te komen. "We waren in de kassen aan het praten en ze viel ineens flauw. Ik weet niet precies wat de oorzaak is. Ik hoopte dat jij het zou kunnen vinden..." sprak Norwood kalm. Mealena deed haar handelingen zorgvuldig maar snel uitvoeren en keek kort naar Norwood. "Het komt wel goed, ze is in iedergeval veilig in de ziekenzaal. Mocht het misgaan dan ben ik er nog altijd..." sprak Mealena in de hoop Norwood te bemoedigen. Norwood knikte en pakte kort een stoel. Hij had geen les en pakte rustig een tijdschrift. Ging zitten op de stoel en wachtte geduldig tot Mealena klaar was. Hij hoopte vurig dat Laiq het zou redden. Hij wist niet wat hij zou doen als het dadelijk blijkt dat ze het leven liet terwijl hij zo zijn best had gedaan.

Laiq had niet echt door waar ze heen gedragen werd. Haar binnenste voerde een eigen strijd. Met het laatste flintertje heldere gedachten die ze bezat probeerde ze erachter te komen waarom haar lichaam niet reageerde. Pillen! Ze was vanmorgen vergeten haar pillen in te nemen en dankzij alle ingrijpende gebeurtenissen had ze er daarna niet meer aan gedacht. Waar had ze die pillen ook alweer gelaten? Ze verlieten normaal gesproken nooit haar medicijn tasje. Echter toen ze was gaan inpakken thuis had ze ze in alle haast mee gegrist en….in de zak van haar rok gestoken! Ze kon er nu niet bij. Haar lichaam weigerde te reageren op wat ze wilde dat het deed. Maar ze moest Norwood laten weten dat ze die pillen echt moest hebben.
Ze voelde even later vaagjes iets in de buurt van haar pols gevolgd door een pijnlijke schok door haar lijf. Laiq smeekte in stilte dat Norwood niet naar haar handen zouden kijken. Die schok kon niets anders betekenen dat haar ware gedaante omhoog kwam en dat hield in dat de nagels van haar handen lang en scherp waren nu.
Niet lang na de schok merkte Laiq plots dat ze stil lag. Ze moest ergens op zijn neergelegd. Ze lette niet op de andere handelingen die met haar uitgehaald werden. Daar stonden haar gedachten ook helemaal niet naar. Toen zag ze kort een flits en net zo snel als het gevoel uit haar ledenmaten was weggestroomd, zo snel ebde het nu ook weer terug. Laiq schoot overeind en klauwde haar scherpe, beestachtige nagels in het beddengoed. Ze haalde lichtelijk hyperventilerend adem en trillend ging haar hand naar de zak van haar rok. Ze probeerde te praten al kwam er geen geluid uit haar keel. Haar lippen vormde het woord: medicijnen. Trillend zocht haar hand de zak van haar rok en greep het kleine doosje. Maar toen ze het open probeerde te maken liet ze het vallen. Zowel doosje als de inhoud ervan rolde over de grond. De pillen vielen eruit en tikte over de vloer. Ze waren wit met een soort spiraalachtig geel lijntje over hen heen. Het waren speciale pillen gemaakt van een bepaald soort bloem die giftig was voor mensen maar essentieel voor een bepaalde Puffoonse diersoort om te kunnen overleven. De pupillen in Laiqs over vergrootte zich toen ze de pillen over de vloer zag rollen. Als die arts zou kijken wat voor medicijnen het waren dan zouden er geheid vragen komen.

(Sorry voor de late reactie. Maar telkens als ik wilde reageren kwam er iemand tussendoor die gebruik moest maken van de computer. Echt heel irritant)

Norwood had naar Mealena geknikte en zweeg zachtjes. Hij keek van over zijn tijdschrift naar Laiq die nog steeds roerloos op het bed lag. Zwijgzaam las hij verder. Iedere handeling in de gaten houden van zowel Mealena als Laiq. Net na Mealena enige controles had uitgevoerd wilde ze weglopen. Pas toen schoten de klauwen het blikveld van Norwood in. Norwood zweeg en keek naar Mealena. Hij hield zich kalm alsof er niets gebeurde. Mealena had het kennelijk nog niet door want ze liep zonder moeite verder. Echter schoot Laiq overeind op het moment dat Mealena het kantoor in ging. Norwood vond het tijdschrift ineens minder interresant en stond overeind. Keek naar Laiq's armen en zuchtte. Dit kon nog verkeerd aflopen. Norwood was niet de beste als het ging om liplezen maar hij kon dit er nog wel uitkrijgen. Norwood zijn ogen gingen naar Laiq en naar het doosje dat ze tevoorschijn haalde. Norwood slikte en wilde Mealena er bij roepen. Maar voor dat gebeurde viel het doosje op de grond. En rolde de gehele inhoud over de vloer. Norwood wilde er wat aan doen. Maar voor hij wat gedaan had kwam Mealena al binnengestormd. Ze knipte in haar vingers waardoor de pillen in de lucht bleven zweven. Alle pillen schoten terug in het doosje, op twee na. Een daarvan wist de mond van Laiq te bereiken. Terwijl de andere in haar hand belandde. Ze keek er na voor korte tijd. "Hat ik maar wat meer over dit hoofdstuk gestudeerd sprak ze zuchtend. Ze liep richting Laiq en keek richting Norwood die nu nog steeds in alerte houding stond, niet goed wetend wat hij moest doen met de gedaanteverandering van Laiq. Mealena bleef echter kalm. Het bleef een leerling en die gingen voor alles. Ze legde haar hand op de schouder van Laiq. Een witte gloed kwam tevoorschijn. "Wavelength of redemption..." sprak ze zachtjes. Het zou ten eerste Laiq kalmeren, maar mogelijk ook een gevaarlijk monster tijdelijk in bedwang houden. Norwood wist dat het een vorm van luchtmagie was. En Mealena wist iets meer van dit. Norwood daarentegen kon niets als toekijken en hopen dat dit goed afliep. Mealena was echter net zo onwetend als Norwood. Ze had eerder van dit soort pillen gehoord. Maar nooit goed opgelet wat het nou precies was of waar het voor diende. Ze kon nu alleen maar afwachten of de pil, die ze net nog met haar magie in de mond van Laiq had laten schieten, zou werken.

(Oh dat maakt niet uit hoor, ik ben ook laat met het openen van dit topic)

(Mealena is ook mijn account, ik hoop dat je het niet erg vind dat ik beide personages in een post frot)

Met haar vergrootte pupillen staarde Laiq strak voor zich uit terwijl haar hyperventilerende ademhaling aan bleef houden. De vrouwelijk dokter had geluk gehad dat daardoor haar mond open was toen ze de medicatie erin schoot. Uit reflex slikte Laiq het door. Langzaam werd haar ademhaling rustiger en kon ze haar scherpe nagels uit het bed lostrekken van hun krampachtig houding. Ze veegde met de rug van haar hand over haar voorhoofd die bedekt was met zweet. Dat ze toch zoveel inspanning kon leveren voor zoiets kleins. Toen ze haar ogen weer opende die ze voor een moment gesloten had, hadden ook haar pupillen weer een normale grootte aangenomen. Ze voelde de hand van de dokter op haar schouder en hoorde haar wat mompelen. Waarschijnlijk een of andere spreuk. Het zorgde voor rust binnenin haar. Net een sterke spierverslapper voor haar innerlijk. Maar die plotselinge rust ging gepaard met een sterke hoofdpijn die meedogenloos op kwam en haar schedel probeerde te kraken. Met een paar vingertoppen raakte Laiq lichtjes haar slaap aan waar het wel het ergst leek te zijn.
Niet lang daarna liet ze langzaam haar hand zakken, trok haar benen op en sloeg haar armen eromheen. ‘Sorry dat ik u zo heb laten schrikken Master. Ik kan me voorstellen dat u dat nou eenmaal niet elke dag meemaakt,’ verontschuldigde ze zich zachtjes tegenover Norwood. Haar stem trilde nog lichtjes na en klonk zelfs een beetje schor. Maar dat kon ook komen omdat ze hem een tijdje niet gebruikt had nu en ze weer even eraan moest wennen te praten.
‘Ik kan me voorstellen dat u nu met vragen zit…,’ begon Laiq een zin maar maakte hem bewust niet af. Voorzichtig blikte ze tussen haar donkerbruine lokken door naar Norwood in de hoop van zijn gezicht, zijn emotie te kunnen bepalen. Was hij geschrokken, boos, bang? Ze wist het niet zo goed als ze heel eerlijk was. Haar blik ging nu naar de dokter die haar vanaf het begin geholpen had. ‘Dank u wel voor alle hulp. Ik was vanmorgen vergeten mijn medicatie in te nemen. Ik moet nog een beetje aan het ritme van de school wennen denk ik,’ bedankte ze de vrouw.

Norwood had lichtelijk geschrokken gereageerd maar was halverwege weer op beide benen terecht gekomen door zichzelf bij elkaar te rapen. Hij zou iedere leerling helpen al kostte het hem een wond of twee. En ook Laiq zat daar bij inbegrepen. Hij glimlachte toen de dokter er echter op wist te reageren. Mealena had alles zo goed en kwaad ze kon opgelost. Ze legde het doosje met medicijnen weer op de schoot van Laiq. "Geen dank. Maar vergeet deze medicatie alsjeblieft niet te veel..." sprak ze kalm maar met een serieuze ondertoon. Ze glimlachte toen en liep tevreden weg.Aan de hoofdpijn kon ze niet veel doen. Dat was iets wat in dit geval buiten haar bereik lag. Norwood liep wat dichterbij en had het tijdschrift op de tafel geworpen. Bij het bed bleef hij staan en keek Laiq zwijgend aan. Hij streek wat haren uit haar gezicht zodat hij haar gezicht kon zien. "Ik weet niet wat het was wat ik zag. Maar het zag er niet vriendelijk uit..." sprak hij eerst met een serieuze toon. "Mag ik vragen..." begon hij daarna wat soepeler en met een vriendelijkere ondertoon. "Waar die medicijnen precies voor dienen..." sprak hij kalm en keek naar Laiq die nu op het bed zat met barstende hoofdpijn. Norwood keek haar aan en bleef kalm. "Laiq, als er iets is dat je kwijt moet, dan kun je dat tegen mij zeggen. Als er iets is wat je de andere leraren niet durft te vertellen maar toch aan iemand kwijt moet. Wil ik weten dat je bij mij terecht kunt. Ik ben regelmatig te vinden in mijn lokaal of de lerarenkamer. En als het heel dringen is is mijn kamer op de lerarenetage ook nog een punt waar je aan kunt kloppen..." sprak Norwood. In tegenstelling tot Savador die haar waarschijnlijk gemarteld zou hebben tot ze alles over dit incident er uit had gegooid. Probeerde hij juist als een soort vaderfiguur te dienen die iedere persoon maar wat graag hielp en de kans gaf om problemen rustig uit te leggen. Norwood glimlachte kalm. Hij was niet boos op Laiq in tegendeel. Hij wilde voor haar klaar staan mocht het nodig zijn.