.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het was inmiddels vrij twee weken geleden, maar de beelden waarvan de angst even groot was geweest dat het echt het einde voor hem had kunnen betekenen speelde zich nog altijd tijdens zijn uren aan rust en slaap in zijn hoofd af. Hoe snel en vlug het gebeurde, en hoe hij letterlijk weer tot leven was gewekt. Doordat hij een contract zou hebben gesloten met een vampier om op diezelfde ondode wijze voort te leven, naar de verspreidde geruchten van leerlingen. Niets was minder waar; door een geweldig en ijzersterk team aan professionele doktoren en chirurgen, door snelle handelingen en slimme manieren van aanpak. En Savador wist dat haar gezicht hem bekend was voorgekomen, dat het de vrouw was geweest die hij zelf als schooldokter op zijn school in dienst had genomen wie hem het leven had gerekt. Om die reden strompelde hij nu moeizaam en met pijn die van zijn gezicht af te lezen was over de gangen, natuurlijk met de nodige hulp van de twee krukken die hij onder zijn armen had geplant. Het was voor hem nog veel en veel te vroeg om met zijn afgetakelde gezondheid al over de gangen van het kasteel te zwerven, die groot en lang waren en je vaak genoeg tot plaatsen bracht waar je helemaal niet behoorde te zijn als je niet oppaste. Maar Savador was van karakter nu eenmaal zo koppig als iemand maar zijn kon. Dat was voornamelijk ook de reden waarom hij vaker uitgeput en ongezond zwaar ademend leunend tegen de muur op adem stond te komen dan dat hij stappen zette. Het was ook eenvoudig van zijn gezicht af te lezen dat hij nog niet helemaal op en top fit was; er waren wallen onder zijn slangachtige ogen zichtbaar, het zweet stond al bij de kleinste inspanning op zijn gezicht en hij had tegenwoordig een klein smal sikje op zijn kin. In zijn linkerhand droeg hij een boeket aan de mooiste en kleurrijkste bloemen uit de exotische natuur van Gren. Want het maakte allemaal niet uit; hij moest en zou ze afleveren aan de vrouwelijke dokter wie hij eeuwig dankbaar zou zijn. Nu hij er eens over nadacht wist hij haar naam niet eens. Dat zou vast wel komen. Als ze er was, tenminste. Hij hoopte vurig van wel. Na een lange weg moeizaam strompelen en om de halve minuut uitrusten kwam Savador dan uiteindelijk bij de ziekenzaal aan. Licht hijgend leunde hij in de deuropening tegen de deurpost en wierp een blik de ziekenzaal binnen. Het oogde schoon maar leeg, met geen enkele assistent die met allerlei medicaties door de zaal banjerde en ook geen enkele patient die de bedden bezet hielden. Was ze er wel? Voorzichtig voor zijn oververmoeide gewrichten dwong Savador zichzelf de zaal binnen te stappen. 'Is er iemand aanwezig?' schalde zijn stem luid door de zaal.

Met haar neus in een paar boeken gestopt over een bepaalde kruiden en medicinaal gebruik er van las ze rustig verder. Het was rustig. Geen enkele leerling aanwezig en om haar tijd te verdoen was ook niet haar ding. Ze had net nog geveegd en opgeruimd in de ziekenzaal en was nu aan het genieten van haar lunch met een kop koffie. Zo af en toe keek ze naar de deur en zag wel eens een leerling voorbij rennen naar zijn of haar volgende les. Kalmpjes las ze verder en nam af een toe een slok van haar koffie. En zo af en toe een hap van haar boterham. Rustig nam ze weer eenslok van haar koffie en keek even richting de deur. Op dat moment versliktte ze zich bijna. Ze kuchte kort en zette haar kopje neer. Schoot overeind en kwam haar kantoortje uit. Ze liep hoofdschuddend richting Savador. "Ja dat is er zeker..." sprak hij. "Maar je moet jezelf niet te veel uitputten..." sprak ze met bezorgde ondertoon. Ze greep een stoel en schoof die voor hem neer. "Tenzij je liever op een bedrand zit mag dat ook van mij..." sprak ze als eventueel alternatief. Ze glimlachte kalm en keek hem aan. "Toch mijn complimenten dat je vanuit uw kantoor zo ver hebt weten te lopen..." sprak ze kalm. "Maar neem nu wat rust..." sprak ze haast geboden. Zijn gewrichten moesten nog niet te veel inspannning hebben. "Kan ik je wat te drinken aanbieden?" sprak ze zachtjes. "Koffie, thee....?" sprak ze. Expres de alcohol vermijdend vanwege de informatie die ze half had opgevangen tijdens zijn stressituatie. "Zijn er trouwens nog wat klachten opgetreden?" sprak ze wat bedompt toen ze in het 'keukentje' van de ziekenzaal stond en keek of ze eventueel wat wijn hadden.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Afgepeigerd als hij was lukte het Savador om een paar stappen de ziekenzaal binnen te zetten voor hij weer stopte om tegen een muur te leunen. Stroef, bijna waggelend door de portable catheter waarvan de vochtdichte zak onder zijn broek om één van zijn bovenbenen bevestigd was. Hij hijgde licht uit met gebogen hoofd, zijn schouders gingen er zichtbaar van op en neer. Bij het horen van voetstappen zette hij zijn gewicht op zijn rechtervoet om weer op eigen kracht overeind te staan en richtte hij zich zwijgend op naar de zwartharige vrouw die hem langs de lege bedden naderde. Vriendelijke ogen, een fijn gezicht, witte doktersjas. Het was zij. Het moest haar wel zijn. Ze liep hoofdschuddend naar hem toe, was het er waarschijnlijk niet mee eens dat hij zo vroeg al halsoverkop zich strompelend door de lange gangen van het kasteel waagde. 'Ja dat is er zeker,' sprak ze kalm. 'Maar je moet jezelf niet te veel uitputten.' Ze klonk bezorgd terwijl ze het zei. Nog licht nahijgend keek Savador toe hoe de vrouw een stoel voor hem neerzette. 'Tenzij je liever op een bedrand zit mag dat ook van mij,' bood de schooldokter als alternatieve optie aan, waarna hem een vriendelijke glimlach geschonken werd. 'Toch mijn complimenten dat je vanuit uw kantoor zo ver hebt weten te lopen,' vervolgde ze. 'Maar neem nu wat rust.' Savador bleef de vrouw zwijgend aankijken, haast alsof hij niets wist te zeggen, en negeerde het zweet dat zichtbaar langs zijn gezicht naar beneden liep. 'Kan ik je wat te drinken aanbieden? Koffie, thee?' Hij reageerde niet. 'Zijn er trouwens nog wat klachten opgetreden?' Nog altijd geen antwoord van zijn kant. Eentijdlang bleef hij roerloos staan, de vrouw enkel aanstarend zoals hij de verlopen minuten al zonder een spier te bewegen had gedaan. Ja - het was zij geweest. Zij die zijn leven had gered, zij die.. Wankelend vertoonde hij toch nog tekenen van leven, kwam loom in beweging. De bos bloemen hing slap in zijn hand naar beneden, maar dat mocht nu niet baten. Zonder nog late antwoorden te leveren op al haar woorden en vragen liep Savador moeizaam op haar af. Zijn ademhaling merkbaar zwaarder van alle geleverde inspanningen, zijn bewegingen traag door zijn nog pijnlijke gewrichten. Vlak voor haar bleef hij even staan en keek hij op haar neer. Zonder iets te zeggen legde hij vervolgens zijn armen om haar heen en drukte haar in de omhelzing stevig tegen zich aan. Zijn hoofd lag met gesloten ogen over haar schouder geheld, zoekend tussen de duizenden woorden die in hem opkwamen om haar zijn diepste dank te laten blijken. 'Je hebt geen idee hoe dankbaar ik je ben. En ik heb geen idee hoe ik mijn dank aan je voldoende kan betuigen. Jij.. hebt me nieuw leven in geblazen. Als jij er niet was geweest..' Hij zweeg, vond geen woorden meer door de grote emoties die nu verstorend opspeelden. Met een ontroerde, waterige glimlach liet Savador haar los en hield tenslotte het boeket aan bloemen voor haar op, iets wat hij samen met de omhelzing nog lang niet goed vond om zijn dank aan haar te tonen, maar wat in ieder geval kon dienen als eerste stap. 'Wat is je naam?' vroeg hij vervolgens zacht.

Mealena's woorden schoten door de ziekenzaal om uit te sterven zonder reactie. Ze zocht naar mogelijk wat wijn in de koelkast maar die was nergens te bekennen. Ze hoorde Savador niet reageren. "Ik had die wijn toch..." ze stopte toen ze voetstappen hoorde naderen. Ze kwam overeind. "Savador, gun jezelf nu eens....." ineens voelde ze zijn armen om haar heen. Haar hart sprong tot haar keel en haar ogen werden wijd. Ze kon geen woorden bedenken voor dit moment. Savador die haar omhelsde! Ze had altijd wat voor dat hulpeloze jongetje dat constant gepest werd gevoeld. Ze had het alleen maar meer gemerkt toen ze van hem weg was. En die man die constant in het bed aan het vechten was voor zijn leven liet haar hart nog sneller slaan. Ze kalmeerde wat en legde haar armen kort om hem heen. De woorden deden haar glimlachen. Niet reageren op haar woorden maar eerst bedanken. Het bleef een heer die Savador. Haar glimlach werd zachtjes verlegen toen hij haar los liet en ook nog eens een bos bloemen voorschotelde. Die waren haar niet eens opgevallen. "S...Savador..." sprak ze haast stotterend. Ze was misschien 45 jaar maar als het om hem ging bleef ze toch lichtlelijk verlegen. "Je hoeft mij niet te bedanken.." sprak ze zachtjes. "Het was Gireards goede begeleiding die je tot leven hielden..." sprak ze zachtjes om haar eer weg te slaan. "Ik had alleen maar geholpen en je in de gaten gehouden..." sprak ze zachtjes. En nam de bos bloemen aan. Ze keek kort weg. Dit was moeilijk. De man waar ze jarenlang iets voor gevoeld had, stond weer voor haar. Daarbij opgeteld had ze haar belofte niet tegenover haarzelf gehouden. Ze zou haar gevoelens voor hem vergeten en hem alleen maar zien als haar werkgever. Maar opnieuw kon ze dat niet waarmaken. Ze zuchtte even maar glimlachte daarna. Ze liet de bloemen wegzweven door haar luchtmagie die automatisch een vaas vonden en daar in belanden. Hij hoorde hem haar naam vragen. "Phortios....Mealena Phortios..." sprak ze zichzelf voorstellend. Ze knikte. "Weet u het zeker dat je geen drinken wilt?" sprak ze vriendelijk met een beleefde ondertoon wachtend op een mogelijke reactie van hem.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Ergens amuseerde het hem, deed het hem van binnen opfleuren bij het zien hoe druk ze voor hem in de weer was en totaal geen besef had op de drang die in zijn borst langzaam maar zeker opborrelde. De drang om geen blijk te geven om antwoord te geven op haar woorden, maar door haar gewoon even vast te houden uit de diepe dankbaarheid dat hij hier nog mocht zijn. 'Ik had die wijn toch...' Ze stond voorovergebogen bij een kleine koelkast, zocht kennelijk naar zijn favoriete alcoholische drank die hij tesamen met al zijn medicaties en medicijnen toch nog niet mocht hebben voor zijn eigen belang van herstel. Een feit waar Savador nauwelijks acht op sloeg op het moment dat hij op de schooldokter afliep. Ze was overeind gekomen om hem weer wijselijk te corrigeren: 'Savador, gun jezelf nu eens..' Maar ze zweeg abrupt toen hij juist op dat moment zijn armen om haar heen sloeg en haar dicht tegen zich aandrukte. Zijn ogen gesloten en het boeket achter haar rug hangend in zijn hand. Er kroop een kleine waterige glimlach op zijn bleke gelaat toen de vrouw gehoor gaf aan zijn manier om haar te bedanken en zij eveneens haar armen even kort om hem heen sloot. Toen hij weer terugweek en haar als extraatje nog de volle bos bloemen voorhield werd de glimlach breder, de blik in zijn halfdicht geknepen ogen lieflijker bij haar wat verlegen uitdrukking. 'S...Savador...,' struikelde ze zelfs even over haar woorden. Totaal niet noodzakelijk, want het was het minste wat hij voor haar had kunnen doen, wie ze dan ook mocht zijn. Ergens diep van binnen vroeg hij zich wel lichtelijk af waarom ze hem aansprak alsof ze hem altijd gekend had, maar hij sloeg de vraag weg bij het besluit dat het nu niet het moment was. 'Je hoeft mij niet te bedanken,' begon de vrouw zacht. 'Het was Gireards goede begeleiding die je tot leven hielden,' ze ging ermee om alsof zijzelf er geen grote rol in had gespeeld, iets wat hij niet tolereerde na alles wat ze voor hem had gedaan. 'Ik had alleen maar geholpen en je in de gaten gehouden,' eindigde ze tenslotte. Savador schudde glimlachend zijn hoofd, streek een aantal gitzwarte lokken uit haar ogen. 'Nee,' zei hij zacht, nog steeds hoofdschuddend. Zijn vingers begeleidden de haarpeilen langs haar gezicht om ze met zachte handelingen achter haar oorschelp te strijken. 'Ik weet dat jij het was. Dat weet ik gewoon.' Zijn slangachtige ogen gleden naar beneden toen ze de bos bloemen aannam en die met behulp van luchtmagie naar de dichtstbijzijnde vaas liet zweven, waar ze netjes in terecht kwamen. Vervolgens vroeg hij haar naam, een vraag waarbij hij om de een of andere reden behaaglijke hartkloppingen bij kreeg en er een lichte nervositeit begon op te spelen. Het was alsof hij haar kende uit een vaag verleden, wie weet zelfs wel uit een vorig leven. 'Phortios,' stelde ze zichzelf voor. 'Mealena Phortios,' herhaalde ze met een knikje. Zijn hart stond stil en seconden verstreken. Savador kon haar alleen maar roerloos aanstaren, zijn verwijdde blik onbewegelijk en zijn mond halfopen uit ontzetting. Welke ontzetting? Hij kon er zelf nauwelijks een vinger op leggen, maar het was opeens duidelijk dat hij deze vrouw daadwerkelijk ergens van kende. Hij had haar enkel nooit eerder als vrouw gezien. 'Weet u het zeker dat je geen drinken wilt?' De vraag ontschoot hem, want alles werd plotseling zo helder dat het als een onverwachtse klap in zijn gezicht aanvoelde; het enige beeld dat hij bij een Mealena Phortios op kon halen was dat van een jong meisje in een basisschoolklas met vlechtjes en zittend op de voorste rij, altijd toekijkend hoe hij voor de neuzen van zijn klasgenootjes voor de klas van zijn kleding ontdaan werd, nooit met de rest meelachend of meegaand in alle geestelijk slopende pesterijen. Hij voelde de adem in zijn keel stokken voor hij zich in beweging wist te krijgen en voorzichtig een licht bevende hand op de wang van de vrouw legde. 'Mealena?' wist hij er hees uit te krijgen, alsof hij het amper kon geloven en het echt zeker wilde weten. Zijn slangachtige ogen gleden onderzoekend over het fijne gezicht dat vroeger zo egaal en kinds als een poppengezichtje was geweest, bleven starend hangen in de heldere ogen die in hun kindertijd al zo lief en begripvol terugkeken. 'Mealena Phortios..,' herhaalde hij haar naam zacht, half vragend alsof hij het nog steeds niet kon geloven. Ook zijn andere hand betastte haar gezicht nu, wilde er zeker van zijn dat ze er echt was. En vaagjes kon hij nu het goedhartige meisje van vroeger herinneren dat het vaker dan eens voor hem had opgenomen voor ze hem zijn ondergoed konden uittrekken om hem opnieuw voor heel de klas, heel de school voor schut te zetten. Het meisje van wie hij enkel de naam had gekend, maar van wie hij nooit had geweten wie ze precies was geweest. Het meisje dat hij juist beter had willen leren kennen als hij er de kans voor had gehad. Nu was ze altijd in zijn herinneringen gebleven als 'het meisje met de vlechtjes', was zelfs haar naam hem na alles wat er was gebeurd in zijn moeilijke leven ontgaan. En daar had hij ontzettende spijt van gehad, want hij had haar dolgraag beter willen leren kennen. Nu stond ze hier, voor zijn neus. In levende lijve en hoogst waarschijnlijk op ongeveer dezelfde leeftijd. 'Mealena!' Opgelaten spreidde Savador zijn armen, liet zijn blik nogmaals van top tot teen over haar heen glijden om het opnieuw met zekerheid vast te kunnen stellen. Op zijn gelaat stond nu een brede ontroerde glimlach. Hoe lang was het geleden? Dertig, veertig jaar? Hij wist in ieder geval dat hij nooit zo blij was geweest om iemand uit die verschrikkelijke tijd uit zijn jeugd terug te zien. 'Je bent het echt!' Voor een tweede keer gleden zijn armen om haar heen in een stevige omhelzing, maar dan nu uit vreugde om deze gelukzalige reünie, en drukte hij zijn lippen kort in een kleine zoen tegen haar wang. Zijn handen lagen nog steeds op haar ranke schouders toen hij na een tijdje weer terugweek. 'En wat ben je mooi geworden,' sprak Savador welgemeend op een zachte warme toon, zijn slangachtige ogen diep blikkend in die van Mealena om de onschuldige ogen van het meisje in haar van vroeger weer voor de geest te halen. Pas nu merkte hij hoe vreselijk hij haar gemist had, als een leeg gat in zijn hart die al die tijd enkel door haar opgevuld kon worden - ook al had hij haar nauwelijks gekend.

Mealena's ogen keken terug in die van hem maar hij schudde zijn hoofd. Ze zuchtte. Tuurlijk, waarom was zij degene die de grote rol als held op zich moest dragen? En dan voor zo'n man als hem. Ze zweeg en glimlachte enkel. "Maar...." wilde ze nog protesteren maar ze had zelf door dat Savador een man was die met beide benen op de grond stond en als hij iets vond dan vond hij dat ook een geen mens die dat kon veranderen. Mealena keek hem aan en zweeg. Ze had haar naam niet veel geleden uitgesproken en zijn verwijdde blik en zijn half openstaande mond deden haar voldoende zeggen. Hij herkende haar. Niet nu, maar ook uit het verleden. Mealena keek kort weg naar een willekeurig punt in de ziekenzaal. Mealena voelde een hand op haar wang en haar ogen verwijdde zich en keken richting Savador. Alsof een idool waar ze jarenlang tegenop had gekeken nu eindelijk aandacht voor haar had. Ze knikte kleintjes. "Ja.." sprak ze als bevestiging op zijn halfvragende woorden. Mealena knikte nogmaals toen ze haar naam nogmaals hoorde. "Dat ben ik..' sprak ze alsof er geen omweg omheen was. Ze glimlachte toen hij met een brede glimlach zijn armen spreidde en naar haar en hoorde zijn woorden. "Ja, ik ben het echt..." sprak ze vriendelijk en glimlachte. Ineens voelde ze nogmaals zijn armen om haar heen. Opnieuw sloeg haar hart een enkele slagen over. Haar hoofd maakte overuren en in haar ontplofte tienduizende vuurpijlen. Ze legde haar armen om hem heen en legde haar hoofd met gesloten ogen kort op zijn schouder. De kus deden haar ogen open schieten en ze keek verbaasd naar hem. Maar wist een glimlach met een klein blosje toch niet te onderdrukken. Ze kreeg een kus van hém? Van dé Savador waar ze als kinds af aan constant aan had gedacht. Ze zweeg en keek hem aan toen ze zijn warme, en sterke handen op haar schouder voelde. Ze glimlachte en keek opnieuw verlegen weg. "Hou op..." sprak ze zachtjes. "Je laat me nog blozen..." sprak ze terwijl ze zo kwaad dat ze kon haar blosjes weg probeerde te werken. "Maar jij bent er ook niet op achteruit gegaan. Van dat hulpeloze kindje, die in een hel leefde. Naar een grote sterke man die een school leidt..." sprak ze zachtjes. Ze glimlachte zwakjes meer omdat ze niet wist heo ze er mee om moest gaan. De man die ze haar hele leven als een deel van haar had gezien, stond voor haar en gaf haar twee keer een warme omhelzing en een kus op haar wang. Tuurlijk was het niets. Ze had zijn blik gezien toen Neara in dezelfde ruimte zat en dat zei haar genoeg. Ze glimlachte. "Ik durf te wedden dat die kleuters van die tijd het nooit zo ver hadden geschopt als jij nu..." sprak ze kalmpjes. "Met twee prachttige kinderen en een pleegdochter die iedereen zich wel zou willen wensen..." sprak ze kalm. "Ik heb haar zo af en toe wel eens gezien. Ze was kapot van het nieuws...maar dat wist u vast ook wel..." sprak Mealena. "Maar, ik vind dat u nu eens moet rusten. Eerst dat eind lopen, en dan nog eens constant staan. Hup ga zitten..." sprak ze en wees naar een van de ziekenhuis bedden. "Ik schenk wel een goed kop koffie in..." sprak ze glimlachend en liep direct naar het koffieapperaat.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Alles was zo plotseling, zo ineens. Een bijna-dood situatie en nu een toevallige reünie met iemand waarvoor hij altijd een plekje in zijn hart had gehad zoals haar hele hart zonder dat hij dat wist naar hem uitging. Zelfs nu, na al die jaren. Het was eenvoudig te zien aan haar afdwalende blikken, aan de verkleuringen op haar wangen en het verlegen glimlachje op haar schone gelaat. Aan de manier hoe ze op zijn ontzette maar opgelaten reacties reageerde, hoe ze van binnen bijna leek te smelten bij zijn aanrakingen. Maar Savador wist van niets, had het ook nooit geweten. Had Mealena hem nooit eerder gekend als het onweerbare zachtaardige jongetje van vroeger, dan had ze hem vast zoals alle anderen een creep gevonden. Een waardeloze zak die door iedereen gehaat en verafschuwd werd, die het er volgens iedereen zelf naar maakte. Maar zij hield van hem. 'Ja..,' klonk haar stem zachtjes toen hij haar naam verrast herhaalde. 'Dat ben ik.. Ja, ik ben het echt.' Haar woorden waren timide, maar ergens diep van binnen kon Savador het jolijt dat ook zij voelde bij deze herontmoeting voelen als een vlam die zijn enthousiasme enkel nog maar meer op liet laaien. Het volgende moment had hij opnieuw zijn armen om haar lijf heengeslagen, had geen besef van de tientallen vlinders in haar buik die opvlogen in een zachte bries, voelde haar hart niet tekeer gaan tegen zijn borstkas in de omhelzing. Met gesloten ogen merkte hij hoe Mealena kort haar hoofd te rusten tegen zijn schouder legde, en glimlachte er zwakjes om. Dat hij haar nooit eerder in zijn armen had kunnen houden om haar op die manier te bedanken voor alle keren dat ze niet harteloos meegelachen had met de rest wanneer hij naakt aan het klimrek op de speelplaats werd gebonden om vervolgens van alle kanten bespoten te worden door leeftijdsgenootjes van zijn basisschool met waterpistolen, van hogereklassers tot zelfs kinderen uit lagere klassen dan hij. Voor alle ingrepen die ze schaamteloos maakte om het voor hem op te nemen wanneer ze hem gewoon midden in de klas in elkaar sloegen, de vriendelijkheid uit hem mepten en hem vervolgens in een willekeurige kant wegsmeten als oud gebruikt materiaal. De enkele kus op haar wang verzegelde die dankbaarheid, maar ging in Mealena's geval gepaard met hevige hartstocht. Savador merkte de blos in haar gelaat op, glimlachte teder op haar neer toen hij met zijn handen op haar schouders weer terugweek. Als een klein verlegen meisje keek ze verzadigd weg bij zijn welgemeende compliment. 'Hou op,' zei ze zachtjes. 'Je laat me nog blozen.' Zijn mondhoeken krulden verder om. Hij kon er alleen maar om glimlachen. 'Dat is nergens voor nodig,' sprak hij vriendelijk. Het mocht gezegd worden; van het kleine meisje met de vlechtjes was Mealena uitgegroeid tot een lieflijke knappe vrouw, het type waar hij gewoonlijk ook niet bepaald nee op zei. Ze mocht er wezen. 'Maar jij bent er ook niet op achteruit gegaan,' vond Mealena. 'Van dat hulpeloze kindje die in een hel leefde naar een grote sterke man die een school leidt.' Savador schoot zacht in een hese maar enigzins warme lach, goedbedoeld om haar woorden. 'Ik durf te wedden dat die kleuters van die tijd het nooit zo ver hadden geschopt als jij nu.' Hij keek haar glimlachend aan. 'Ik raad je toch aan er nooit een tweede grote baan bij te nemen. Ik ben er rijk op geworden en heb me zo mijn ervaringen verschaft, allicht, maar het is ontzettend slopend en tijdrovend, kan ik je zeggen,' sprak hij kalm. 'Met twee prachttige kinderen en een pleegdochter die iedereen zich wel zou willen wensen,' vervolgde Mealena alsof ze zijn trots deelde. Zwak glimlachend richtte Savador zijn blik even op de vloer bij de gedachten aan zijn eigen vlees en bloed. 'Ja,' zei hij met nog steeds de glimlach op zijn gelaat. Zijn handen lagen nog steeds op Mealena's schouders. 'Ik heb haar zo af en toe wel eens gezien. Ze was kapot van het nieuws...maar dat wist u vast ook wel.' Hij keek op om Mealena met een wat ernstige uitdrukking aan te kijken. 'Uiteraard,' reageerde hij zacht. Ephony was er inderdaad ook gebroken door geweest, dat arme kind. Gelukkig was hij nu weer goed op weg. Met een opnieuw doorgebroken glimlach keek hij Mealena weer aan. 'Wellicht zou je ook eens aan kinderen moeten beginnen. Je zou een fantastische moeder zijn,' zei hij hartelijk. 'Maar, ik vind dat u nu eens moet rusten,' kwam Mealena uiteindelijk weer ter zake. 'Eerst dat eind lopen, en dan nog eens constant staan. Hup ga zitten.' Gehoorzaam draaide Savador zich met een glimlach om en werkte zich nog moeizaam een weg richting het dichtstbijzijndste bed. Daar zeeg hij onder zacht onderdrukt gekreun op de rand neer, zijn rug ietwat naar achteren geheld en zijn rechterbeen iets gestrekt om de portable catheter niet te pletten. Hij slaakte een zachte zucht uit verlichting. Zitten was toch stukken beter. Zijn rug deed pijn en hij werd gek van dat buisje in zijn blaas, dat hij des te meer voelde wanneer hij stond of liep. 'Ik schenk wel een goed kop koffie in,' zei Mealena glimlachend waarna ze meteen richting een koffieapparaat liep. Savador keek haar glimlachend na. 'Doe niet teveel moeite, lieverd,' sprak hij vanaf het bed. 'Iets simpels als alternatief is al goed genoeg.' Hij was immers niet al te dol op koffie, maar wanneer Mealena de moeite nam om een kopje voor hem te zetten dan accepteerde hij het graag.

Mealena kon het niet helpen. Dit moment was zo onverwacht. Ze had helemaal niet gepland dat Savador was. Als het aan haar had gelegen had ze heel de dag nog in dat boek zitten neuzen. Maar dit was beter, veel beter. Afleiding van het werk, en dan nog wel met Savador. Ze glimlachte zachtjes bij zijn woorden. Haar glimlach bleef verlegen toen hij zei dat het blozen nergens voor nodig was. Had die idioot het echt niet door! Of was hij aan het acteren? Mealena wist zich moeilijk te bepalen hoe ze zich moest gedragen. Ze voelde zich vertrouwd en tegelijkertijd zeer ongemakkelijk. Ze glimlachte. Ze drukte haar vinger tegen zijn borstkas. "Dat heb je jezelf toch enerzijds aangedaan..." sprak ze plagend en glimlachte. Niet veel later ging ze verder over zijn kinderen. Mealena glimlachte. "Ach, ze heeft de klap vast wel weer verwerkt. Ze was het waarschijnlijk al snel vegeten op het moment dat ze hoorde dat jou leven nog langer dan die paar dagen gaat duuren. Veel langer..." sprak ze en glimlachte. Ze bedoelde het alles behalve verkeerd. 'Wellicht zou je ook eens aan kinderen moeten beginnen. Je zou een fantastische moeder zijn,' galmde zijn woorden nog na in haar hoofd. Ze slikte. "Tja, daar zal toch een tweede persoon voor nodig moeten zijn..." sprak ze haast telleurgesteld. Ze wist dat Savador het niet door had. Ze wist het gewoon. Hij zag niets van de gehele lichaamstaal die ze niet kon helpen als hij in de buurt was. Ze zweeg even kort en sprak hem toen toe over het bed. Hij ging gehoorzaam zitten. Het deed haar goed om te zien dat hij tenminste nog wat aan zichzelf dacht. Al was het maar om zijn gezondheid. Rustig liep ze naar het koffiezetapparaat. Maar zijn woorden bereikte haar woorden. Ze sloeg een kastje open en trok een glas uit het kastje. Greep een fles met bruisend water, vereikt met wat vitamine en mineralen. Daarnaast een heerlijk smaakje. Mealena glimlachte. Vulde het glas en greep een tweede. Waarom niet, dan dronk ze er zelf ook maar een. Het was immers goed voor je. En wat extra vitamintjes en mineraaltje kon onze herstellende ook wel gebruiken. Kalmpjes liep ze de ruimte weer in en zette het glas op het tafeltje vlak bij Savador. Haast automatisch ging ze naast hem zitten. Er zat nog wel wat ruimte tussen. Ze glimlachte. "Maar er zijn dus geen klachten meer opgetreden?" vroeg ze kalmpjes naar Savador. Nu ze toch de kans had vroeg ze het maar even. Niet doorhebbend over het feit dat ze de woorden van dat ze zelf aan kinderen moest beginnen in de wind sloeg. Niet doorhebbend over het feit dat ze weer over haar eigen werk begon.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Mealena's bijzijn was fijn na al die dagen kilte, eenzaamheid en Uda's gezanik aan zijn hoofd. Want het maakte geen verschil of Uda hem gezelschap hield of niet; zij kon zijn eenzaamheid alles behalve wegnemen. Al die tijd had hij gesnakt naar de aanwezigheid van iemand die hij liefhad. En een aantal keren had hij die ook gehad, daar niet van. Maar het voelde direct als een groot pijnlijk gemis wanneer die iemand met een dag en een glimlach weer zijn kantoor verliet. Alsof je bij het afscheid van bezoek als ziekenhuispatient nauwelijks kon wachten tot het volgende bezoekuur - dat gevoel was ermee te vergelijken. Aanhalig keek Savador op Mealena neer. De verlegenheid was nog steeds aanwezig op haar gelaat, maar de werkelijke reden erachter had hij nooit geweten. Op schelmse wijze porde Mealena met een wijsvinger tegen zijn borstkas. 'Dat heb je jezelf toch enerzijds aangedaan,' reageerde ze plagend op zijn woorden over zijn twee banen. Hij keek glimlachend op haar neer. 'Het is altijd nog beter dan stomdronken en werkeloos in de goot te liggen kateren,' sprak hij zacht. Hij had werk, dat was al iets. Als zijn hoger dan gemiddelde IQ op een laag niveau was blijven steken was hij nooit uit het zwerversbestaan uit zijn tienerjaren geraakt. Het was dankzij zijn intelligentie geweest dat hij geaccepteerd werd op de Shadraanse school, zonder voedsel of onderdak. En dit was wat er van hem was geworden; schoolhoofd, leraar, vader en opvolger van één van de Legendarische Magicians. 'Ach, ze heeft de klap vast wel weer verwerkt. Ze was het waarschijnlijk al snel vegeten op het moment dat ze hoorde dat jou leven nog langer dan die paar dagen gaat duuren. Veel langer,' zei Mealena over Ephony. Savadors glimlach verbreedde zich. 'Dankzij jou,' voegde hij zacht aan haar zinnen toe. Hij zweeg toen hij zag dat er een sombere trek over haar gelaat leek te glijden toen hij het onderwerp aansneed dat kinderen haar ook wel goed zouden doen. 'Tja, daar zal toch een tweede persoon voor nodig moeten zijn...,' antwoordde Mealena teleurgesteld. Zijn warme glimlach ebde weg om plaats te maken voor een licht verwrongen uitdrukking. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar vrolijkheid weg te nemen. Voorzichtig sloten zijn bleke handen zich om de hare om die beet te pakken en ter hoogte van zijn borst op te heffen. Er verscheen weer een bemoedigende openhartige glimlach op zijn gelaat toen hij daarna weer op Mealena neerkeek. 'Zo'n mooie omvangrijke vrouw - dat komt er heus nog wel een keer van. Je bent niet voorbestemd om je hele leven alleen te blijven, dat wens ik je niet toe. Tijd en geduld.' Savador gaf een zacht kneepje in haar hand voor hij die weer losliet en gehoor gaf aan haar verzoek door op de rand van het bed neer te zijgen om zijn lichaam de nodige rust te gunnen die het vooral nu nodig had. In zijn wat achterover geleunde positie en met een been gestrekt vestigde hij zijn blik in gedachten verzonken op de vloer terwijl Mealena naar een koffiezetapparaat liep om hem een sfeerrijk drankje te maken. Het was echter geen koffie waar ze mee terugkwam, maar twee glazen bruisend mineraalwater. Eén glas werd voor hem op het tafeltje voor hem gezet, waarna Mealena naast hem plaatsnam. Uit voorzorg schuifelde Savador wat moeizaam heen en weer om haar een zachter stukje te bieden dan de harde houten bedrand. Hij reikte naar zijn glas en nam er een aantal kleine slokken van. Het was niet zomaar water; het was vereikt met vitaminen en bovendien zat er een speciaal smaakje aan. Die Mealena toch; steeds maar denkend aan zijn gezondheid en wat het beste voor hem zou zijn. 'Maar er zijn dus geen klachten meer opgetreden?' mengde ze haar werk weer in het gesprek. Savador reageerde niet meteen, had het glas nog aan zijn lippen, maar legde een hand op haar bovenbeen. 'Lief toch,' hij boog zich met onderdrukt zacht gekreun voorover om het glas weer terug op tafel te plaatsen. Hij richtte zich vervolgens weer glimlachend tot Mealena. 'Denk eens wat minder aan je werk en geniet eens wat meer van je waardevolle leven. Het gaat prima,' deed hij een poging haar dat feit te laten geloven. Zijn hand klopte een paar keer bemoedigend op haar bovenbeen voor hij zich even van haar afwendde door te gaan verzitten. Hij keek Mealena daarna weer aan. 'Maar genoeg over mij. Hoe gaat het met jou?' vroeg Savador glimlachend om ook interesse in haar te stoppen zoals zij dat bij hem deed.

Mealena kon het nog steeds niet geloven dat dé Savador zo'n dom wicht als Uda als moeder voor zijn kinderen had genomen. Ze had het nog steeds niet kunnen bevatten hoe die vrouw zich gedroeg. Kalmpjes keek ze naar Savador die gehoorzaam was gaan zitten. De woorden had hij gelijk in. Savador was niet in de goot beland, in tegendeel, hij lachtte de mensen die daar in lagen na en ging met zijn koets naar dit geweldig schoolgebouw. Ze glimlachte zachtjes om zijn woorden. Hij moest eens weten wie die persoon in haar hart werkelijk was. Ze liep kalmpjes richting het bed en reikte hem het drankje aan. Ze glimlachte en nam zelf ook een slok. Ze had het altijd voor met gezondheid van anderen, al ging dat ten kostte van haar. De hand op haar been deed haar glimlachen. "Toch, als er iets is kun je me altijd vinden.." sprak ze glimlachend. Geloofde gelijk dat het allemaal goed ging. Haar glimlach ging naar Savador toen ze vroeg om hem. "Het is altijd hetzelfde met mij geweest..." sprak ze kalmpjes. "Sinds ik van de Shadraanse school af was, ben ik afgestudeerd op Puffoon en heb een bijbaantje gehad in een bar op Puffoon, waar ik ook studeerde voor dokter..." sprak ze kalmpjes. "Ik heb constant aandacht gehad van de mannen, maar regelmatig was dat niet constant, ze waren uit op het een-nacht-gebeuren..." sprak ze zwijgzaam. "Ik ben geslaagd en heb gewerkt op een Puffoons ziekenhuis. Echter ging die falliet. Toen las ik de advertentie van SSA en ben hier naartoe gegaan..." sprak ze als samenvatting voor alles wat hij gemist had. "Verder niets spectaculairs..." sprak ze. "Geen man die echt vast bleef aan mij, nog niet getrouwd..." sprak ze wat zachter. Het had meestal een diepere reden. En dat waren haar gevoelens voor Savador die nog steeds stand hielden.

Ergens baarde het hem lichte zorgen om te zien hoe serieus Mealena over haar werk ging. Ze moest zich niet overwerken, de arme meid. Hij wist maar al te goed hoe het voelde een drukke workaholic te zijn. Zij moest ook even de gelegenheid nemen om tot rust te komen en een momentje voor haarzelf te nemen. Bemoedigend had Savador een hand op haar bovenbeen gelegd en schonk haar een kleine glimlach. 'Toch, als er iets is kun je me altijd vinden,' reageerde Mealena op zijn woorden. De glimlach verbreedde zich iets. 'Ik mag dan wel niet hoog qua niveau zitten wat medische zaken betreft - mocht je met een mogelijk probleem zitten, met een vraag of een klacht; ingelijks. Je weet me te vinden.' Savador haalde zijn hand van haar bovenbeen om zijn glas aan zijn lippen te zetten. Hij nam een klein slokje terwijl hij naar Mealena's verhaal luisterde: 'Het is altijd hetzelfde met mij geweest. Sinds ik van de Shadraanse school af was, ben ik afgestudeerd op Puffoon en heb een bijbaantje gehad in een bar op Puffoon, waar ik ook studeerde voor dokter. Ik heb constant aandacht gehad van de mannen, maar regelmatig was dat niet constant, ze waren uit op het een-nacht-gebeuren...' Met een afkeurende trek op zijn bleke gezicht liet hij het glas in zijn hand wat zakken. Om dat laatste te horen deed hem geen plezier. Zwijgzaam richtte hij zich op Mealena toen ze verder vertelde. 'Ik ben geslaagd en heb gewerkt op een Puffoons ziekenhuis. Echter ging die falliet. Toen las ik de advertentie van SSA en ben hier naartoe gegaan.' Savador schonk haar een hernieuwde glimlach. Hij was maar al te blij haar hier weer te treffen na al die jaren. 'Verder niets spectaculairs,' vervolgde ze. 'Geen man die echt vast bleef aan mij, nog niet getrouwd...' Het klonk wat neerslachtig, maar Savador hield de sfeer constant door breed te glimlachen en met een hand op haar kruin haar hoofd even tegen het zijne te leggen. 'Ach, dat komt allemaal nog wel. Je hebt nog jaren en jaren te gaan. Het kost enkel wat tijd om de ware te vinden. Tot niet zo lang geleden heb ik ook pas mijn eerste vrouw hier leren kennen. Ja, op mijn vijftigste. Maar liever laat dan nooit.' Hij liet Mealena weer los om glimlachend op haar neer te kijken. Vervolgens nam hij nog een kleine slok. Zodra hij zijn glas weer liet zakken ging hij in een voorover gebogen positie zitten en liet zijn armen op zijn knieën steunen. 'Ik.. - direct na de dood van mijn ouders heb ik een tijdlang als wees op straat geleefd. Het was waanzin; een jong kinderleven was te onwaardig voor zelfs ook maar een kruimel. Doden of gedood worden gold als motto voor de Shadraanse stegen.' Hij zweeg even voor hij verdersprak. 'Ik wist de toelatingstest op de school voor hoger intelligente kinderen te doorstaan en ik werd toegelaten. Vervolgens ben ik naar Razen gegaan om vuurmagie te studeren op een Raziaanse universiteit. Ik ben zelfs even tandarts geweest..' Bij de laatste zin keek hij glimlachend naar Mealena op en richtte hij zich wat op. 'Ik leg me erbij neer dat ik het geluk hier getroffen heb. Van zwerver naar schoolhoofd kan toch wel een prestatie genoemd worden. Bovendien ben ik nu opvolger van de Heer der Duisternis, moet je weten.' Savador keek Mealena weer even aan. 'Ja,' hij slaakte een kleine zucht voor hij zich weer met een glimlach tot Mealena richtte. 'Hopelijk geld dat ook in jouw geval,' voegde hij er teder aan toe, terugwijzend naar zijn eerste zin en het geluk dat hij hier getroffen had. Natuurlijk op het mindere aspect van liefde na.

Mealena haar ogen gingen naar Savador toen hij begon over zijn niet al te hoge medisch niveau en keek hem niet begrijpend aan. Al deden de woorden die volgen haar meer duidelijkheid bieden. "Dan kom ik zeker langs..." sprak ze knikkend. Wetend dat ze eerst tien keer zou moeten overwegen voor ze langs zou komen. Savador trok haar wat tegen zich aan en ze glimlachte enkel. Eerste vrouw? De woorden deden haar even haar ogen sluiten en nadenken. Was hij nog steeds getrouwd of was ze inmiddels weg? Vandaar had hij kinderen! Mealena zweeg en glimlachte. Ze moest echt eens van hem loslaten en niet constant met haar gedachten bij hem zijn. Zwijgzaam kwam ze wat overeind en nam een slok van haar glas dat toen leeg was. Ze glimlachte en keek toen naar Savador. Ze hoorde zijn woorden aan en glimlachte. Het was best mooi om naar zijn verleden te luisteren. Je kreeg er bijna tranen van zo ontroerend. "Iedere bloem heeft zijn tijd om te bloeien..." sprak ze daarna. "Jou bloei periode is nu aan de gang. Terwijl die van alle andere sukkeltjes uit onze periode al lang is gebeurt..." sprak ze. "Een laatbloeier zorgt meestal voor de mooiste sfeer in de tuin..." sprak ze terwijl de haar hand op zijn schouder legde. "Wat in dit geval jij bent..." sprak ze en liet haar hand toen weer naast zich hangen. "Ik vind mijn geluk wel..." sprak ze kalmpjes. "Of beter gezegd ik vind het niet. Geluk vind je wanneer je het niet zoekt..." sprak ze kalmpjes.
"En er komt vast wel een persoon die dezelfde gevoelens heeft als mij in dat geval..." sprak ze stilletjes en glimlachte. "En, hoe is het met...je weet wel...Neara?" sprak ze kalmpjes. Ze had gezien hoe hij naar haar keek en hoe zij reageerde op zijn bijzijn. Die twee hadden diepere gevoelens voor elkaar en dat was voor haar goed te zien. Misschien kwam het door haar doktersopleiding dat ze dat soort signalen onbewust opvatte. Zwijgzaam keek ze naar Savador wachtend op zijn reactie.

'Dan kom ik zeker langs,' zei Mealena knikkend op zijn woorden. Savadors mondhoeken krulden zich om tot een klein zwak glimlachje. Ze moest weten dat ze altijd bij hem terecht kon, juist om het feit doordat hij vroeger ook onbewust altijd bij haar terecht had gekund zoals ze het ontelbare keren voor hem opgenomen had. De lieverd. In alle rust en kalmte legde Savador haar hoofd zacht tegen het zijne om haar bemoedigend toe te spreken, glimlachte in het stille moment zoals ze zo even bleven zitten. Hij slaakte een zachte zucht en nam vervolgens een kleine ademteug om de beurt om zijn verleden met haar te delen op zich te nemen. Terwijl Mealena haar glas leegdronk vertelde hij over al zijn voor en tegenslagen die in zijn verlopen leven hem het meest hadden getroffen. En dat waren er beiden heel wat. 'Iedere bloem heeft zijn tijd om te bloeien,' zei ze zodra hij uitgesproken was. 'Jou bloei periode is nu aan de gang. Terwijl die van alle andere sukkeltjes uit onze periode al lang is gebeurd...' Dat was zo. Hij geloofde graag dat die flinke etters hun beste tijd al hadden gehad. 'Een laatbloeier zorgt meestal voor de mooiste sfeer in de tuin... wat in dit geval jij bent.' Er kwam langzaam maar zeker een bredere glimlach teboven toen Mealena een hand op zijn schouder legde. Voorzichtig sloten Savadors bleke handen zich om haar slanke hand toen ze die weer liet hangen om er dankbaar een kus op te drukken. Hij keek haar daarna weer aan. 'Je weet me altijd nieuwe moed te schenken,' sprak hij glimlachend. Hij liet Mealena's hand weer los toen ze verdersprak. 'Ik vind mijn geluk wel... Of beter gezegd; ik vind het niet. Geluk vind je wanneer je het niet zoekt. En er komt vast wel een persoon die dezelfde gevoelens heeft als mij in dat geval...,' eindigde ze tenslotte. Savador gaf een klein knikje met zijn hoofd. 'Zo zij het,' stemde hij zacht met haar in. 'En, hoe is het met...je weet wel...,' alleen al aan haar toon kon hij merken dat ze een ander onderwerp aansneed. 'Neara?' maakte Mealena haar zin af, wat bij het horen van de naam een directe aanleiding was voor het direct aanwezige warme gevoel in zijn borst en zijn iets verwijdde ogen. Hij had dit niet verwacht, en dat was meteen te werken. 'Ach.. wel..,' zijn slangachtige ogen schoten de ziekenzaal door, op zoek naar woorden. Het was dat een lijkbleke huid een algemeen kenmerk was in de familie Sathandiai, anders waren zijn ingevallen wangen rood uitgeslagen. 'Elegant als altijd. Ook zij is weer bovenop haar schrik gekomen,' besloot hij uiteindelijk met een iets kalmere uitdrukking glimlachend te antwoorden. Savador keek van Mealena weg om zijn glas weer van tafel te pakken. Hij nam er echter geen slok uit. In plaats daarvan hield hij het tussen zijn benen in en staarde een lange tijd zwijgend in het mineraaldrankje. 'Het spijt me,' kwamen de woorden er uiteindelijk uit. Zwijgzaam keek hij Mealena vervolgens weer aan. 'Ik kan je niet genoeg bedanken met enkel een boeket bloemen en een bezoek.' Hij zweeg weer even, maar de uitdrukking op zijn gelaat oogde plotseling veel ernstiger. 'Vertel me wat je wilt. Iets dat je graag zou willen bemachtigen, iets dat je zou willen doen. Zeg het me, en ik regel het voor je. Het is het minste wat ik voor je kan doen.' Savador zweeg en bleef Mealena in dezelfde serieuze houding doordringend aankijken om haar wensen af te wachten. Hij zou momenteel echt alles voor haar willen doen; hij was zijn leven aan haar schuldig.

Mealena zweeg en liet Savador doen wat hij deed. Ze had zwijgzaam geluisterd en haar zegje gedaan. Zonder ook maar een teken proberen vrij te laten over wat er werkelijk in haar rondspookte. Haar hart die hevig bonste en zichzelf haast uitputte. Zwijgzaam keek ze naar hem toen hij instemde met het zinnetje over geluk. Ze glimlachte. Toen ze over Neara begon had ze zijn reactie gezien en kwam wat overeind. Ze glimlachte tevreden met zijn woorden. Ze knikte. "Mooi om te horen..." sprak ze zacht maar duidelijk hoorbaar. Ze keek hem aan en hoorde ineens zijn woorden. "Waarvoor..." sprak ze vragend. De woorden die volgde deden haar zuchtten. Wat ik wil? Jou! Maar je ziet Neara liever... schoot het door haar gedachten. Ze stond langzaam op en liep wat van het bed weg. "Wat ik altijd heb gewild..." sprak ze zachtjes en zwijgzaam. Mealena zuchtte. Ze had altijd maar een ding gewild. Maar dat was er nooit van gekomen. Ze moest het nu gewoon vertellen. Zwijgzaam draaide ze zich om en liep naar Savador. Pakte zijn hand vast en trok hem wat omhoog zodat hij stond. Zwijgzaam kwam ze wat dichterbij en legde haar hand in zijn nek. Ze stond wat op haar tenen en gaf hem langzaam een kleine kus op zijn lippen. Zonder dat ze het doorhad liet ze die overgaan in een zoen en sloot haar ogen. Echter, op het moment toen ze doorhad wat ze werkelijk deed schoten haar ogen open. Ze trok zich direct terug en klapte uiteen in stof dat wegschoot tegen de muur aan de andere kant waar ze zowat angstig tegenaan gedurkt stond. Had ze nu werkelijk Savador gezoend. Had ze nu haar werknemer gezoend die gevoelens had voor een andere vrouw? Ze wendde haar blik schuin weg naar de grond. Haar ademhaling licht versneld. Haar hartslag haast bungeejumpend van een brug. Ze durfde hem niet aan te kijken. Ze wilde zijn reactie niet zien. Hij zou naar haar toe komen en haar een klap in het gezicht geven. En hij had niet meer dan groot gelijk.

'Mooi om te horen...,' klonk de reactie van Mealena's kant op het positieve antwoord van Neara's welzijn. Savador glimlachte er enkel bij, had echt geen idee van de verwarrende gevoelens die bij Mealena mogelijk konden opspelen terwijl ze sprak over de vrouw waar zijn hart wel naar uit ging. Dat moest vast en zeker pijn doen, diep van binnen. Dat was echter niet wat hem dwarszat, hij wist er immers ook nog niets van. Wat hem wel teisterde was een rotgevoel doordat hij zo weinig terug voor haar kon doen. Mealena had hem vroeger bijgestaan, en onlangs zijn leven gered. Hoe kon je dat ooit met een geweldige daad terugbetalen? 'Waarvoor..?' Haar woorden klonken vragend op zijn oppering, alsof ze allang vergeten was wat ze voor hem betekende na het redden van zijn leven. Ze was veel meer geworden dan het meisje met de vlechtjes vroeger of de vrouw in de doktersjas nu. Ze was zijn persoonlijke heldin. Daarom, wat het ook mocht zijn, ze zou het krijgen. Hij zou haar alles geven wat ze wilde tot het schuldgevoel in zijn binnenste vervaagd was. Met het glas stil in zijn handen bleef Savador roerloos op de rand van het bed zitten. Hij volgde haar bewegingen zwijgzaam met zijn slangachtige ogen toen ze in het stille moment opstond en in een langzame pas van het bed wegliep, een stukje verder de ziekenzaal in. 'Wat ik altijd heb gewild...,' sprak ze zachtjes. Savador zweeg, zijn blik onbeweeglijk op Mealena's rug gevestigd. Afwachtend, maar hij gaf haar alle tijd om het eruit te gooien. Een dure verbouwing, een luxe pedicure, een avondje met hem uit eten in het duurste restaurant. Ze hoefde zich niet te schamen. Ze zou het krijgen. Zijn blik bleef nog steeds op Mealena vastgepind toen ze zich uiteindelijk omdraaide en langzaam naar hem terugliep. Zwijgend keek hij vanaf de bedrand naar haar op toen ze vlak voor hem tot stilstand kwam, keek even later verbaasd op haar neer op het moment dat haar slanke handen zich om de zijne sloten en ze hem zacht overeind trok in staande positie. Hij negeerde de pijnscheuten door zijn ruggengraat door deze beweging, maar hij dacht er nog niet eens over om het uit te kermen. Niet op dit moment. Geen flauw idee hebbend wat hem te wachten stond liet Savador zich meegaan in haar bewegingen, volgde niet-begrijpend de hand die naar zijn nek ging en Mealena die dichter naar hem toebewoog. Ze ging op haar tenen staan, richtte zich wat op en voordat hij het zelf doorhad werden er zachte lippen op de zijne gedrukt. Beduusd bleef Savador staan, zijn armen half opgeheven en verward starend naar Mealena's gesloten ogen nu ze zo dichtbij was. Alsof er ijs binnenin hem ontdooide liet hij langzaam zijn armen zakken om die om haar slanke lichaam te sluiten. Ze had haar enkele kus over laten gaan in een intiemere zoen, eentje waar hij zich aan toegaf door eveneens zijn ogen te sluiten en haar voorzichtig terug te kussen. Mealena. Arme, lieve Mealena. Als hij was wat ze wilde - al die tijd had hij zich gericht op zijn eigen leven, had in eerste instantie toen ze hier pas werkte niet eens van haar ware persoonlijkheid geweten. Hij zou haar vast zoveel pijn gedaan hebben. Savador kantelde zijn hoofd wat om haar verlangen beter te beantwoorden, maar juist op dit moment kwam Mealena ongetwijfeld weer tot realisatie van haar handelingen en week met een abrupte beëindiging van de zoen achteruit. Verschrikt schoot ze vervolgens in stof van hem vandaan, drukte zich weer in haar subtielere staat tegen een muur aan de andere kant van de zaal. Haar uitdrukking was bijna angstig te noemen. Hij begreep niet waarom. Woorden kwamen hem te kort zoals Savador ademloos bleef staan en haar vanaf de afstand in het midden van de zaal haast medelevend aanstaarde. Hij zette een kleine stap in haar richting. 'Mealena..,' sprak hij zacht, de ondertoon in zijn stem lichte aarzelingen met zich meedragend. Na een klein moment zette hij zijn stappen in een benenden, bijna vastberaden pas voort. Hij liep recht op haar af, maar in plaats van haar een klap in haar gezicht te geven trok hij haar tegen zich aan en begroef zijn gezicht in haar zwarte lokken. Zodat ze zijn gebroken uitdrukking niet hoefde te zien, de vreselijke spijt in zijn ogen en het schuldgevoel dat alsmaar groter was geworden. 'Het spijt me,' wist hij eruit te krijgen, al klonk zijn stem hees. De pijn erin was niet moeilijk te horen. 'Je houd van me?' vroeg hij zacht. 'Ik heb het werkelijk waar nooit geweten. Maar - als ik het wel had geweten, dan had ik..' Zijn woorden stierven weg. Ja, wat had hij dan? Haar liefde voor hem beantwoord? Er rekening mee gehouden? Hij wist het niet. Verstrengeld in zijn eigen verwarring drukte Savador haar nog steviger tegen zich aan, alsof hij haar voor de allerlaatste keer zou zien. Hij bleef er zeker van om zijn bekrompen gelaat over haar schouder te houden, zodat ze het niet zou zien hoeveel pijn het ook hem deed. 'Het spijt me..,' herhaalde hij op een fluisterende toon die eigenlijk te zacht was. Behalve de zorg hoe hij ooit iets goeds terug voor Mealena kon doen was er nu ook die vreselijke spijt bijgekomen. De spijt die te voelen was in zijn zware hartslag, zijn vochtige blik en de manier hoe Savador haar tegen zich aangedrukt hield.

Er ging van alles door Mealena heen. Verliefdheid, maar tegelijkertijd wilde ze weer wegrennen. Ze zuchtte kort en stond toen op. Na de kus was ze als een gek weggeschoten richting de muur en was daar tegen aan gekleefd alsof ze niet verder weg kon. Ze keek angstig naar Savador en die blik werd erger toen hij een stap dichterbij zette. De aarzeling in zijn stem ging haar als een trein voorbij en ze ving er niets van op. Ineens trok hij naar zich toe en ze verkneep haar ogen dicht om de klap op te vangen. Maar de pijn bleef uit. Het brandende gevoel was nergens te bekennen. Hij nam haar daarentegen in een omhelzing. "Waarvoor..." sprak ze zachtjes. Ze zei terwijl ze kort haar handen om die van hem legde. "Ja dat doe ik, al een geruime tijd..." bevestigde ze zijn woorden. Zijn woorden waren niet af maar ze ging er niet naar vragen. Ze voelde zijn grip nog steviger. "Spijt is niet nodig..." sprak ze kalm. Zwijgzaam probeerde ze zich los te maken uit zijn grip en duwde hem lichtjes van haar af. Ze keek hem aan met een vriendelijke en warme glimlach. Ze legde haar hand op zijn wang en hief met haar pink zijn hoofd wat omhoog zodat ze in zijn met spijtgevulde gezicht keek. "Hé. Waar is die krachtige en sterke man die ik hiernet nog zag..." sprak ze. "Savador..." sprak ze toen wat serieuzer maar net zo vriendelijk en verwelkomend. Ze legde haar hand op zijn borstkas en glimlachte. "Wat voel jij hier in...?" sprak ze. "Mag ik gokken? Jij houdt niet op dezelfde manier van mij als ik doe voor jou..." sprak ze glimlachend zonder pijn of verdriet. "Jou hart gaat uit naar een andere dame, genaamd Neara..." sprak ze kalm en streek kort langs de zijkant van zijn gezicht. "Kop op....ik kom er wel over heen. Ik zag het al in de staat toen je net wakker was..." sprak ze. "Ik wil niet dat je de tijd die je kan besteden aan echte liefde. Uitgeeft aan iemand anders waar je nooit zulke hevige gevoelens voor hebt gehad..." sprak ze kalm. "Ik red me wel, het feit dat jij gelukkig bent geeft mij kracht om vooruit te kijken. Ik vind mijn liefde vast nog wel. En daarbij opgeteld er zwemmen meer vissen in een vijver..." sprak ze en lachtte kort. Een gemeende lach. "Ik wil dat je dat schuldgevoel opzij zet en meer concentreerd op het gevoel voor Neara..." sprak ze. "Ik overleef het zoals het nu is. Ik heb geen specifieke dingen nodig. Je bent mij niets verschuldigd. Het enige wat je me schuldig bent is dat je je leven op zijn beste manier leeft..." sprak ze. "Zo kan ik met zekerheid zeggen dat ik je leven niet voor niets gered hebt..." sprak ze en knikte met een glimlach. Ze liet haar hand naast zich hangen en leunde met haar rug tegen de muur en keek naar Savador. "Dus die schuld begin je af te lossen door simpelweg nu al een glimlach te tonen..." sprak ze kalmpjes en glimlachte.

Hij wist niet wat ze had gedacht, wat er door haar hoofd ging toen de angstige blik op haar gezicht aanwezig bleef toen hij op haar af stapte. Waarom ze haar ogen stijf dichtkneep toen hij haar dichtbij genoeg naderde. Verwachtte ze een straf? Dacht ze dat hij dan zo erg veranderd was? Misschien. Hij was niet meer het tere onweerbare jongetje dat zo vreselijk gepest en vernederd werd voor zovelen vermakelijke kinderogen. En hij was dan wel de norse kille man van nu die zich amuseerde aan leedvermaak en zwoegen van de personen om hem heen. Maar hij zou haar nooit kunnen pijnigen. Hij had al teveel verwijten aan haar, en er was al zoveel dat ze voor hem had gedaan. Kordaat trok Savador haar tegen zich aan, verzonken in zijn eigen spijt en schuldgevoelens. Hij wist niet wat hij had gedaan als hij het van kinds af aan had geweten, of hij iets met haar was begonnen en nu nog met haar samen zou zijn. Dan waren ze nu al ruim veertig jaar getrouwd geweest. Het had best gekund. In de omhelzing voelde hij Mealena's handen om hem heen. Een gevoel van geruststelling. De zoen had immers ook niet verkeerd gevoeld. 'Ja dat doe ik, al een geruime tijd,' sprak ze als antwoord op zijn vraag of ze van hem hield. Savador haalde zacht adem, zijn borst zette zich er door uit en drukte zacht tegen haar boezem. Hij vond het al erg genoeg dat hij er nooit gehoor aan had gegeven. Dat hij er ook nooit gehoor aan had kunnen geven, want hij had natuurlijk van niets geweten. 'Spijt is niet nodig.' Ontzet richtte Savador zich zwijgend op en keek vragend op haar neer toen ze zich uit zijn greep losmaakte en hem licht van haar afduwde. De warmte die het volgende moment van haar vriendelijke glimlach afstraalde vertelde hem dat het goed was. Roerloos bleef hij op Mealena neerkijken toen ze een slanke hand tegen zijn ingevallen wang legde en zijn hoofd met haar pink iets oprichtte. 'Hé. Waar is die krachtige en sterke man die ik hiernet nog zag?' Langzaam, bijna verlegen, krulden zijn mondhoeken om tot een klein gemoedigd glimlachje - alsof de jongen van vroeger weer voor een moment voor haar neus stond. 'Savador...' Haar stem nam een wat serieuzere toon aan. Zijn blik ging langzaam naar beneden toen Mealena haar hand nu verplaatste naar zijn borst. 'Wat voel jij hier in?' De glimlach op haar gelaat was net zo vriendelijk als altijd, maar de vraag deed hem verward fronsen. 'Mag ik gokken? Jij houdt niet op dezelfde manier van mij als ik doe voor jou.' Met zichtbare pijn in zijn ogen sloeg hij zijn blik neer. Hij wist zo net nog niet of daar helemaal een volle waarheid in zat. Liefde was een verwarrend iets. 'Jou hart gaat uit naar een andere dame, genaamd Neara...' Die plotselinge verwijzing naar de vrouw waarvan hij vrijwel zeker wist dat daar zijn hart naar uitging bracht hem even van zijn stuk. Het was dat zijn verraste blik zich meteen weer neersloeg nadat die even snel naar Mealena was geschoten, anders had ze de onzekerheid er te overduidelijk in kunnen ontdekken. Savador hield zijn blik gefronsd op de vloer gericht en liet het in stilte toe dat ze zacht over zijn wang streek. 'Het spijt me..,' herhaalde hij zacht. Het voelde als een scène met een eenvoudige afwijzing in een goedkope romance-film. Zo was het echter niet bedoeld. 'Kop op.. ik kom er wel over heen,' deed Mealena glimlachend een poging om hem weer op te peppen. Er was geen spoor van verdriet of gebrokenheid in haar gelaat te vinden, sterke vrouw die ze was. 'Ik zag het al in de staat toen je net wakker was.' Hij keek haar weer schuchter aan. 'Ik wil niet dat je de tijd die je kan besteden aan echte liefde uitgeeft aan iemand anders waar je nooit zulke hevige gevoelens voor hebt gehad,' vervolgde ze kalm. 'Ik kan niet met zekerheid zeggen of dat laatste nu een volledige kern van waarheid bezit, Mealena,' reageerde hij zacht. Hij staarde haar een moment diep in haar ogen aan, volledig in stilte. 'Ik red me wel, het feit dat jij gelukkig bent geeft mij kracht om vooruit te kijken. Ik vind mijn liefde vast nog wel. En daarbij opgeteld er zwemmen meer vissen in een vijver,' ze lachte. Ze lachte kort maar gemeend, alsof dit alles haar helemaal niets deed, en het deed hem ergens nog meer pijn. 'Ik wil dat je dat schuldgevoel opzij zet en meer concentreerd op het gevoel voor Neara,' ging ze even later verder. 'Ik overleef het zoals het nu is. Ik heb geen specifieke dingen nodig. Je bent mij niets verschuldigd. Het enige wat je me schuldig bent is dat je je leven op zijn beste manier leeft. Zo kan ik met zekerheid zeggen dat ik je leven niet voor niets gered hebt.' Ze eindigde met een vastberaden knik, en Savador moest toegeven dat ze er ergens wel gelijk in had. 'Dus die schuld begin je af te lossen door simpelweg nu al een glimlach te tonen.' In stilte keek hij haar een lang moment aan, maar na enige tijd kon hij er niets aan doen of er begon vanzelf al een opkomende glimlach door te schemeren. Zijn mondhoeken krulden zich om, zijn smalle lippen die zich van elkaar scheidden vertoonden een stralende witte glimlach die zich langzaam maar zeker uitbreidde tot eentje van oor tot oor. Voorzichtig legde Savador een bleke hand op haar kruin, boog zich vervolgens voorover om een laatste kus op haar hoofd te drukken, nog altijd met de glimlach als permanent aspect op zijn gelaat. 'Alles wat je wilt,' beantwoordde hij haar belang zacht.

Mealena's woorden waren bemoedigend bedoeld en het werkte toen ze zei dat ze de sterke man kwijt was die er net zo parmantig stond. Ze keek hem aan met een warme blik. Zijn ogen gingen naar haar en die van haar priemde net zo hard terug. Maar haar benenen voelde steeds zwakker naar mate ze in de ogen van Savador staarde. Ze voelde constant diezelfde aantrekkingskracht die constant aan hem bond. Ze zuchtte en keek even weg van zijn blik. Maar al snel ging haar blik terug. Haar ogen gingen naar Savador en hij keek haar aan. Met een kleine glimlach. Al was hij weer van zijn stuk gebracht door de woorden van haar. Ze vond het moeilijk om de juistte woorden te zeggen. Maar ze zei waar het op stond. En de haast zielige blik in zijn ogen. Deden haar denken aan een zielig hondje dat ziek was en in een kooi niet veel groter dan hem zat. Zielig met zijn kopje tegen de tralies geduwt. Ze had amper de neiging gehad om het te laten staan. Ze had het geholpen en in een goede omgeving laten overleiden. Ze had er een weekje voor gezorgd voor het langzaam in een tevreden slaap viel. Mealena had kort gehuild maar ze had het een vredevol einde gegeven. Diezelfde blik zag ze in de ogen van Savador. Hij voelde zich gebroken en voelde enorme schuld doordat hij niet aan haar liefde had gehoord. Mealena zuchtte. De woorden die volgde deden haar lachen stoppen. Zei hij dat serieus. Even ontzet keek ze weg van hem. Een kleine blos op haar wangen speelde op. Hij wist niet of er een vorm van waarheid in zat? Kom op! Hij hield van die vrouw! En zeg nou zelf, Neara had een knapper uiterlijk, en was veel kalmer dan haar. Kortom de ideale vrouw. Mealena keek weg en zuchtte moeizaam. Ze wist dat hoe hard ze het ook zou proberen of juist niet zou proberen., ze zou hem nooit vergeten. Zwijgzaam keek ze hem aan. De kus op haar voorhoofd deed haar even weg kijken. En opnieuw ging het niet zoals ze gepland had. Ze legde haar armen op zijn schouder en trok hem naar zich toe. Alsof er iets anders in haar bezit had genomen en zei dat ze dit moest doen. Teder gaf ze hem een tweede zoen op zijn mond ze liet zich haast meegaan in de zoen en deze bezat meer passie maar was nog ergens lichtelijk schuchter. Het voelde zo fout om Savador te zoenen maar het voelde ooh zo goed.

Hoe langer hij naar haar staarde, hoe geboeider hij door zijn eigen aantrekkingskracht tot haar was. Dat een vrouw van hem kon houden, hem zag als ideale man en echtgenoot - dat bleef hij sowieso verrassend vinden. Hij was te gewend aan de vernederende situaties, de momenten dat hij uit een verblindende razernij haast uit zijn vel sprong en de hatelijke blikken die hem werden toegeworpen dat hij de vrijwillige liefde van een vrouw niet gewend was. Leerlingen tergden hem, gaven het gerucht aan elkaar door dat Hoofdmeester Savador altijd eenzaam op zijn kantoor zat met een magazijn aan wijn in de hoop zichzelf in coma te drinken. Gedeeltelijk was dat waar, maar wat ze vaak niet wisten was dat hij getrouwd was geweest, zelfs zelf kinderen had, en dan was vaak genoeg het resultaat dat ze stomverbaasd bleven zwegen. Ja, misschien juist wel om het feit dat hij nu echt het type was en eruit zag alsof hij zijn hele leven liever alleen bleef en stierf zonder de warmte van een vrouw te weten. Maar hij was geen monster; hij was ook maar een man. Eéntje die gewoon wat extra aandacht en liefde nodig had doordat hij dat in zijn vroegere leven nooit echt had gekregen. En Mealena was één van de weinige vrouwen die hem dat wilde schenken. Ze keek onwennig weg toen hij haar vertelde dat er toch nog enigzins waarheid in haar woorden konden zitten, maar dit niet zeker wist. Hij had van Diva gehouden, hij had van Madeline gehouden. Hij wilde Neara keer op keer zien. En nu Mealena..
Maar een paar vrouwen konden hem echt voor hun karretje spannen, juist omdat hij het niet gewend was, maar alles té goed voelde. Het glaasje gedeelde wijn in bed, het vrijen, het liefhebben. En steeds bleef hij naar meer snakken. Zou Neara het erg vinden als hij een andere vrouw zoende? Hij gaf haar koosnaampjes en idem dito, ze hadden het bed al eens gedeeld en knusse momenten met elkaar doorgebracht - maar officieel hadden ze niks en had hij soms het gevoel dat hij nog steeds gewoon niets meer dan een simpele pion in haar spel was, het zoveelste kemphaantje dat ze om haar vinger had weten te winden.
De kleine kus op Mealena's voorhoofd was niet meer dan een nadrukkelijke toevoeging aan zijn glimlach, het was niet echt de bedoeling dat het een betekenis zou hebben. In gevecht met zichzelf keek hij haar zorgelijk aan toen ze zich opnieuw liet gaan en hem dichter naar haar toetrok. 'Mealena..,' sprak Savador haar naam zacht, bijna fluisterend uit op een toon dat het fout voelde - maar tegelijkertijd toch zo goed en onbeheersbaar. Zijn bleke handen klemden zich om haar ranke schouders, het was bijna alsof hij haar lippen die zich in een tweede kus op de zijne drukten wilde tegenhouden zoals hij zijn mond stijf op elkaar hield en haar warmte daarmee in eerste instantie in kilte ontving. Hij stapte achteruit, botste met zijn onderbenen tegen de bedrand en maakte een smak op het matras achterover door een verkeerde schatting in afstand. Hij voelde de lucht uit zijn longen persen toen hij op het ziekenzaalbed neerplofte en in zijn val Mealena onbewust meetrok, die over zijn borst gedrapeerd werd. Een kleine stilte bleef hij naar Mealena staren, moest nog half tot hem door laten dringen wat er zojuist gebeurd was. Maar op een zeker ogenblik - alsof hij niet wist wat anders te doen - draaide hij haar gezicht naar zich toe en duwde met een hand op haar achterhoofd haar hoofd omlaag om de zoen te hervatten. Zijn wang langs de hare, haar zachte lippen en de nog voorzichtige strelingen; hij kon zich niet meer beheersen. Het was al een poos aan de gang tot hij zich realiseerde dat een stap hoger niet veel verder meer van dit voorspel af lag. Zijn normaal zo nette kleding zat scheef, was verfrommeld, zijn bleke hand lag op de plaats van haar stuitje, vlakbij haar billen, en hij hijgde al licht op de karige momenten dat hun lippen even van elkaar loskwamen en er afdrukken van Mealena's lippenstift op en rond zijn mond zichtbaar waren.
'Wellicht moet ik spoedig maar..,' een hijg, een kreun die zijn woorden verbraken die hij tussen het wilde zoenen door sprak. '..Gaan?' maakte Savador zijn zin af, waarna hij ondanks zijn oppering in tegenspel met zijn woorden zich opnieuw verloor in de lust en warmte.

Mealena had zwijgzaam naar hem gekeken toen hij haar aankeek. Het leek ernstig staren. Maar het maakte haar niet uit. Eindelijk, eindelijk stonden die goudachtige ogen op hem gericht. Eindelijk! Eindelijk had hij oog voor haar. Haar glimlach was ergens verlegen maar wel gelukkig. Savador zag haar! Het was alsof een topartiest waar je dol op was spontaan voor je stond en je een handtekening bood die je in geen tachtig jaar verwachtte te krijgen. Mealena gaf Savador een tweede zoen. Vergat Neara die met een engel-achtige uiterlijk stond te schreeuwen tegen de duivels achtig Mealena op de andere schouder. Ze verdwenen schreeuwend in het niets wat haar totale overgave gaf over haar twijfels en gaf Savador een passievolle zoen. Echter schoten haar ogen open toen ze voorover werdt gedrappeerd. Een uitgerektte windvlaag kwam onder Savador terecht wat zijn val drastisch zou remmen waardoor zijn pijn gering bleef. Je moest reflexen hebben om in de shadraanse bar te werken. Onverwachtte aanrakingen kwamen haast iedere dag voor. Ze keek even verbaasd naar wat er gebeurd was maar merkte dat Savador naar adem hapte. Ze legde haar mond op zijne en blies zachtjes uit waardoor een grote dichtheid zuurstof zijn luchtwegen vond en hij weer op adem kon komen. Ze glimlachte en merkte dat hij haar ineens dichter naar zich toe trok. De zoen werd hervat maar werd langzaam heviger. Mealena, zich bewust hoe Savador lichtelijk veranderd was wist dat ze spoedig dit ten einde moest brengen. Want hoe verder het ging hoe meer deze man wilde. En al mocht ze zoveel van hem houden. Direct bij de eerste ontmoeting het bed induiken was niet haar motto. Ze zoende verder en hoorde Savadors oppering dat hij misschien moest gaan. Ze zag dit als een kans om dit te pauzeren en pas echt door te gaan als zijn hart volledig bij haar lag. Ze glimlachte en scheurde haar lippen zowat letterlijk van de zijne. Ze hijgde lichtelijk na vanwege de korte opwinding en zoensessie die lichtelijk wat korte adempauzes bevat. Ze glimlachte en veegde een streep lippenstift van Savadors gezicht. "Maar voor je gaat moet je wel je mond wassen...." sprak ze plagend en ging voorzichtig van hem af. Ze hielp hem overeind. Haar ogen bevatte een glundering. Dit had ze in haar stoutste dromen alleen maar kunnen hopen. En nu, nu had ze hem werkelijk gezoend. Dat tienermeisje dat nog eens terug was gekomen om Savador op te zoeken maar hem niet meer aantrof en hooptte dat hij hem ooit nog mog zien was aan het feestvieren. Alsof er tien Mealena's met ieder een eigen intsrument een fanfare in haar lichaam hielden. Ze wist het echter te maskeren door haar haren lichtelijk te fatsoeneren die lichtelijk door de war waren geraakt. Ze glimlachte verlegen naar Savador. Ze kwam wat overeind om een kusje op zijn wang te duwen. "Dat is pas een zoen..." sprak ze zacht in zijn oor voor ze weer normaal ging staan. Die mannen die haar mee hadden gesleurd zoende alleen maar hebberig. Wild en zonder medenken aan haar. Savador had ook een stapje verder dan een tedere zoen gedaan. Maar hij dacht aan haar. Hij had het gedaan met gevoel. En niet omdat het mogelijk uit zou lopen op een mogelijke vrijpartij. Misschien had hij dat wel in zijn achterhoofd gehad. Maar hij had het met gevoel gedaan. In tegenstelling tot die gevoelloze zwijnen die op Shadra de kroegen onveilig maakte.

Het was niet zozeer zijn directe bedoeling geweest om Mealena mee te trekken, of om überhaupt neer te vallen. Dat bed had daar zomaar als vanuit het niets plotseling gestaan, hij was er tegen opgebotst in zijn achteruit deinsingen. De val en het beduusde moment waarin Mealena nu op hem lag was automatisch overgegaan in een hervatting van het nog voorzichtige liefdestafereel. Hoe had het ook anders kunnen lopen? Het was allemaal puur toeval geweest, daar hield hij het op.
Een windvlaag strekte zich als onzichtbaar onder hem uit, brak zijn val op het matras. Zwijgzaam sloeg hij zijn slangachtige ogen naar haar op toen ze zachtjes haar mond om de zijne sloot en hem in een soort beademing nieuwe lucht schonk om zijn ademhaling tot normale stand te brengen. Zijn mondhoeken krulden zwakjes om toen ze zich vervolgens weer boven hem oprichtte, zijn bleke hand streek zacht langs haar wang en veegde een aantal verdwaalde lokken achter haar oren. Ze was lief om dat te doen, en teder zoals ze altijd al was geweest. En met diezelfde tederheid legde hij een hand op haar achterhoofd en bracht langzaam haar gezicht dichterbij, liet voorzichtig zijn lippen de hare weer hervinden om de eerdere zoen te hervatten tot een opbouwing van passie en hartstocht. Wilder en gewilder, bijna alsof ze meer naar elkaars lippen hapten onder hun hijgen door voor hun beide verlangen in plaats van de eerdere schuchtere mond-op-mond confrontaties. Zijn smalle lippen en de plekken eromheen die met haar lippenstift verzegeld werden, zijn handen die over de vormen van haar slanke lichaam streken. Maar hij wist dat dit niet langer zo door kon gaan, dat hij het vroeg of laat moest afkappen voor hij zichzelf helemaal zou verliezen in dit spel. Al zoenend luidde zijn oppering dan ook dat hij misschien maar eens moest opstappen, hoezeer zijn tegenzin daarin ook in tegenwerkte. Het voelde als een verlichting dat Mealena daar zonder moeilijkheden mee instemde. Voor nu was het ook het beste. Ze scheurde geleidelijk haar lippen los van de zijne, richtte zich weer glimlachend op. Savador staarde nahijgend naar haar op, zijn armen slap naast zijn lichaam rustend en zijn bovenlichaam die ritmisch opverend meeging op zijn opgewonden, maar langzaam maar zeker weer tot rust komende ademhaling. Nagenietend van het moment en de voldaning. 'Maar voor je gaat moet je wel je mond wassen,' sprak ze plagend terwijl ze langs zijn gezicht streek. Hij keek haar een paar tellen roerloos aan, hief toen een bleke hand op om langs zijn kin te strijken. De rode veeg lippenstift stak fel af tegen zijn bleke huid, en er gleed een klein nauwelijks zichtbaar glimlachje op zijn gelaat. Hij vestigde zijn aandacht weer op haar toen ze voorzichtig van hem af ging en hem overeind hielp. Savador nam haar hulp aan, liet zich aan een hand langzaam overeind trekken tot hij weer met beide voeten op de vloer stond. Met een onstuimig gevoel in zijn maag en borst, want zijn lust was nog maar net aangewakkerd. Ze keken van elkaar weg, weer terug in dezelfde verlegen en voorzichtige staat na elkaar zo lang niet te hebben gezien alsof het tafereel van zojuist nooit had plaatsgevonden. Vanuit de binnenzak van zijn mantel haalde Savador een wit kanten doekje tevoorschijn waarmee hij in stilte de lippenstift van zijn gezicht haalde en het zweet van zijn huid depte. Mealena bracht haar zwarte lokken weer in model terwijl hij zijn scheef zittende kleding weer fatsoeneerde door het recht te trekken. Nog half in het moment met zijn gedachten. Het was in één woord.. hemels. Hij keek Mealena weer aan toen ze haar aandacht verlegen weer op hem richtte, hij sloeg zijn blik glimlachend neer bij dat nieuwe oogcontact. Met halfgeopende mond wierp hij zijdelings een blik naar haar zwarte kruin toen ze zich naar voren boog en een klein kusje op zijn ingevallen wang drukte, gevolgd door haar fluisterende woorden: 'Dat is pas een zoen...'
Zijn korte uitdrukking van verbazing mondde uit in voldanigheid zoals er het volgende moment weer een glimlach op zijn smalle lippen gleed en hij op Mealena neerkeek toen ze weer terugweek. Voorzichtig pakte hij haar hand vast, sloten zijn vingers zich zacht om de hare. Ongeforceerd bracht hij haar hand naar zich toe om er in gebogen positie een zachte laatste kus op te drukken. 'Tot wederzien, ranke zwaan,' maakte hij met zachte stem zijn eerste stap van afscheid terwijl hij haar met een warme blik aan bleef kijken. Hij stapte van haar weg, maar hield haar hand vasthouden tot zover zijn armlengte dat toeliet en hun vingers het laatste contact verbraken toen hij te ver van haar verwijderd was. Met charme schonk Savador haar nog een gemeende glimlach voor hij zich langzaam omdraaide en met ruisende mantel de ziekenzaal uit beende.

- Topic uit denk ik zo c;