If you don't mind :3

Dat James van sneeuw hield, had haar altijd verbaasd. Misschien kwam het wel doordat de alligator altijd bij haar was gebleven, omdat zij hem opgevoed had. Niet dat krokodillen nu bekend stonden om hun trouw, maar James scheen een uitzondering te zijn. Niet dat Ilya er veel over nagedacht had; James was er en James zou er blijven. Hoogstwaarschijnlijk was hij gewend aan sneeuw omdat Ilya zelf altijd buiten te vinden was, zeker als het sneeuwde. Op Shadra en op Puffoon had ze namelijk niets anders te doen dan in haar eentje buiten rondrennen, James achtervolgen of James haar laten volgen. Voordat haar alligator gekomen was, was ze nog meer alleen geweest.. Alsof de bediendes, Mary en Shannon, zich echt met haar bezig hielden. Ze zorgden voor de huishoudelijke taken, en dat was het. Alleen als Kiritsugu of Irisviel langskwam, dan deden ze net alsof ze helemaal met het meisje bezig waren, met haar speelden en haar alle aandacht gaven. Maar zodra papa of mama weer weg was, trokken ze zich terug op hun kamer, soms alleen, vaak met z'n tweeën, en lieten ze Ilyasviel doen wat ze wilde. Niemand die er wat om gaf. Buiten was dan vanzelfsprekend de meeste ruimte, al had Ilyasviel al snel doorgehad dat ze zichzelf zowat altijd dik in moest pakken, zeker op Shadra. Op Puffoon viel dat wel mee, maar beide woonplaatsen stonden erg noordelijk. Plus dat het Ilya niet kon schelen; ze pakte zich liever dik in dan dat ze zich zorgen moest maken over wat voor ziektes ze allemaal kon krijgen door de kou. Oké, door bacteriën, maar als je het erg koud had ging je weerstand toch omlaag!
Ilya was pas nieuw op de Academy, maar was al begonnen met het verkennen van het besneeuwde landschap. Het was zo mooi! Haar adem blies ze vrolijk lachend als een ijswolkje voor zich uit, haar muts zat stevig over haar zilveren haren en haar dikke handschoenen beschermden haar handen tegen de bijtende kou. Ze huppelde door de sneeuw, afdrukken achterlatend met haar schoenen. Het kon haar niet zoveel schelen; ze hoefde niet achtervolgd te worden, wat had ze immers gedaan? Niemand die ooit naar haar zoeken zou. James had ze in haar armen, ze droeg hem altijd een stuk als ze over sneeuw gingen; hoewel hij er wel tegen kon wist ze wel dat hij er niet zo dol op was. 'Wat is er veel sneeuw, hé, James,' fluisterde ze bewonderend. 'Het is zo mooi! Maar er zijn hier veel te weinig bomen. Thuis zijn er veel meer.' Thuis.. Ze wist niet of ze echt heimwee had; wat kon ze immers missen? Alleen papa en mama miste ze, maar die miste ze het merendeel van het jaar. Nee, Ilya had er geen problemen mee om vrolijk te blijven. Ze gedroeg zich toch altijd kinderlijk en blij, tot ze haar zin niet kreeg dan. Ze had namelijk altijd mogen doen wat ze wilde en doordat haar ouders het goed met haar wilden maken, mocht ze zo ongeveer alles. 'Nee' kwam haar niet zo bekend voor. 'Nu moet je zelf weer lopen, hoor,' sprak Ilya James lichtjes vermanend toe. Hij groeide ook zo snel! Hij was nog niet eens zo oud, en hij werd duidelijk merkbaar groter en zwaarder. Ooit zou hij een grote alligator worden, waarschijnlijk, maar daar wilde Ilya nog niet bij stilstaan. James zou bij haar blijven. Ze zou niet nog een keer verlaten worden.

In de verte meende ze wat te zien; wat zou het zijn? Haar rode ogen probeerden te focussen, maar het was echt rottig weer en als ze niet naar beneden keek, kwam er allemaal sneeuw in haar ogen. Ilya dacht toch echt dat ze iets zag. 'James, zie jij ook niet wat?' De krokodil keek haar wat aan, maar zei, zoals verwacht, niets terug. Ilya sprak meestal in zijn plaats; een variatie op gesprekken met jezelf, als je toch niemand had. 'Ja, ik denk het wel. Misschien zijn er wel mensen om mee te spelen!' De glimlach op haar gezicht werd breder; als er nog iemand in de sneeuw liep, hield die vast ook van sneeuw en konden ze samen sneeuwengelen maken, sneeuwforten bouwen, onderuit gaan op het spekglade ijs. Als iemand nu buiten was, dan moest dat toch wel zo'n persoon zijn? Net zoals zij? Want de rest, die ging nooit naar buiten.. Ilya begon in de richting van de stipjes te lopen, ontzettend nieuwsgierig. Haar passen waren snel en ze dacht even niet meer aan James, ging ervan uit dat hij haar wel volgen zou. Maar de vlekken gingen best snel, al waren ze dichterbij gekomen. Die kon ze nooit inhalen. Maar.. als diegene van sneeuw hield, wat wel moest, dan kon ze wel zijn of haar aandacht trekken! Ilya bukte en begon met haar gehandschoende handen onhandig aan het maken van een sneeuwbal. Hoe vaak ze het ook geoefend had, het bleef moeilijk met handschoenen aan, zeker als je vingers allemaal bij elkaar zaten en ook nog niet eens gescheiden. Uiteindelijk had ze een mooie sneeuwbal. Met glunderende oogjes rende het meisje een stukje naar voren, tot ze dichtbij genoeg was om de sneeuwbal te gooien. Niet veel later zeilde het projectiel door de lucht, al kon ze niet echt fatsoenlijk mikken; de sneeuwbal was er zeker een meter naast. Had het de aandacht getrokken? Totaal nutteloos probeerde ze op haar tenen te staan, maar ze kon er nog niet veel van zien.

Het was ergens wel logisch dat ze niet goed kon mikken met sneeuwballen; ze had nooit echt bewegende doelwitten gehad om ze op te mikken. En op James mikte ze gewoonweg niet; het arme dier was al slomer door de kou, dan wilde ze hem ook nog eens niet totaal in de war brengen door een sneeuwbal op zijn onwetende hoofdje te gooien. Dat kon ze echt niet over haar hart verkrijgen! Eigenlijk wilde ze dat mama er was, of papa, en dat ze tegen hen kon vertellen hoeveel sneeuwballen ze vandaag raak had kunnen gooien, hoeveel ijspegels ze geteld had en hoe grappig James omgerold was toen hij ergens tegenaan liep. Dat mama haar knuffelde, of dat papa haar op zijn schouders zou nemen en dat hij mee zou gaan, naar ijspegels zoeken. Vroeger deed hij dat nog wel eens, toen hij nog vaker thuiskwam dan nu. Ze zag hem ongeveer drie tot vier keer per jaar, als ze hem niet misliep tijdens de halfjaarlijkse verhuizing van Shadra naar Puffoon. Geen idee waarom dat precies was, misschien gewoon voor de lol van de bediendes. Hoefden zij maar een halfjaar tegen hetzelfde uitzicht aan te kijken. Voor Ilya bleef alles hetzelfde, alleen de seizoenen brachten verandering in de sleur. Ze had thuisles, ja, maar dat viel haar zo gemakkelijk dat ze nog steeds bijna al haar tijd doorbracht met buiten rondslenteren. En dat deed ze nu eigenlijk ook, al zou het misschien wel wat moeilijker worden. Ze was gewoon goed met haar eigen magie, voor de rest had ze er niet veel mee. Het zou als een voordeel gezien kunnen worden dat ze bijna alles kreeg wat ze wilde, maar ze had liever gehad dat ze hetgeen kreeg wat ze het liefst wilde; haar ouders. Ze meenden het niet verkeerd, het waren lieve mensen, maar ze had ze zo graag beter willen kennen, dan alleen van naam en gezicht. Ze wilde dat ze kon zeggen; als ik dat zou doen, dan zou papa zo reageren! Maar dat wist ze niet; ze zouden alleen lachen en de bediendes op haar afsturen om het op te lossen, of ze moest het helemaal zelf doen. Soms, of eigenlijk vaker dan soms, voelde ze zich zo alleen. Wat was er aan Kerst, of aan Oud en Nieuw, als je alleen maar met je armen om je knieën geslagen en je hoofd op je benen voor je uit kon staren, naar het vuurwerk in de verte; want nee, er werd geen vuurwerk afgestoken of een kerstboom opgezet. Dat had geen zin, omdat de bediendes dan toch thuis waren om hun eigen Kerst te vieren. Soms was mama er dan, maar dan was ze aan het werk en zat Ilya alleen, en sinds kort met James, op haar bed, of hing ze uit het raam, of dwaalde ze door het kasteel in de hoop iemand te vinden, die Kerst met haar wilde vieren. Maar ze was nooit iemand tegen gekomen.

De sneeuwbal die ze gegooid had was mooier dan de worp, de boog die het ding beschreef. Haar doelwitten bewogen dan ook, misschien niet in een snel, maar zeker in een gestaag tempo. De dieren in het bos waren ook altijd voor haar weggerend en ze oefende nooit op hen. Eigenlijk was het wel goed; ze had niet de intentie gehad om de twee gestaltes te raken, alleen maar om aandacht te trekken zonder dat ze zou hoeven te rennen om hen in te halen, wat toch tevergeefs zou zijn. Haar kleine beentjes konden hen niet bijhouden. Hé, ze stopten! Ilya lachte breed en begon naar de silhouettes toe te lopen, James even negerend. Twee.. nee, één wolf. Huh? Net had ze die gestalte helemaal niet kunnen onderscheiden! Ilya hield haar hoofd onbewust een beetje scheef toen ze naar het meisje keek dat voor haar stond; overduidelijk ouder en met hele mooie ogen. Was er nu net een lichte mist geweest? Was dat meisje er geweest? De vragen spoelden door haar heen, waren te zien in haar blik, maar Ilya kon ze nog niet formuleren. Deed het er ook toe? Ja, eigenlijk wel, maar nu was er iemand! En dat was meer dan er in die jaren dat zij over het landgoed gedwaald had gebeurd was. 'Hallo,' groette het meisje. Ilya haalde haar blik van de wolf af en keek haar aan, vroeg zich af hoe iemand zulk lang, blond haar kon hebben. 'Oh,' antwoordde ze op het 'verwijt', ze had er nog niet echt over nagedacht. 'Sorry! Zo bedoelde ik het niet, ik wilde alleen jullie aandacht trekken, maar jullie liepen zo snel,' legde ze uit, slecht als ze was in liegen of het niet eruit flappen van dingen. Het meisje leek er echt niet blij mee te zijn. Beschaamd keek Ilya naar de grond, vouwde haar handjes achter haar rug. 'Mijn naam is Asura. En wat is jouw naam?' Ilya keek weer op, pakte de randen van haar jas vast en ging wat door haar knieën, waarbij ze haar hoofd boog, om een kleine reverence te maken, zoals haar aangeleerd was te doen tegen mensen die ouder waren dan zij. 'Ilyasviel von Einzbern,' antwoordde ze. Haar brede lach sprak de nette stijfheid van de reverence tegen, onthulde overduidelijk dat ze nog een totaal kind was. 'Gelukkig heb ik haar niet geraakt,' vond Ilyasviel. 'Maar net, vanaf die afstand, zag ik je nog helemaal niet lopen, toen leek je veel kleiner,' formuleerde het meisje haar gedachtes hardop. Haar blik bleef even hangen in de helderblauwe ogen van Asure. Oh, wat waren die mooi! Zij had bloedrode ogen, nou, dat was ook niet zo charmant. Al had ze niet zoveel mensen gehad om zich mee te vergelijken, en mama had het ook. Maar mama was dan ook weer de enige; papa had het niet, Mary en Shannon niet.. Ach ja, wat kon ze er ook aan doen. 'Waarom zijn je ogen zo mooi blauw?' vroeg Ilya ineens uit het niets, bewonderend. James was weer bij, kronkelde tegen haar been. Ilya keek met een lach weer naar beneden, pakte James op. 'Oké, omdat je dat hele eind gelopen hebt,' fluisterde ze naar hem. Nu gleed haar blik naar de wolf, waar ze niet bang voor was; het meisje was er immers bij en de wolf gromde niet, dus ze hoefde niet bang te zijn, toch? Ze bestudeerde de wolf nieuwsgierig, zoals ze altijd deed. Haar aandacht was soms net een vogeltje, die van de ene tak op de andere hipte. Ilya veegde wat sneeuw van haar gezicht en keek even omhoog, naar de sneeuw. Kon het maar altijd zo blijven!

Ze hield James dicht tegen zich aan, in de hoop dat ze zijn koude huid iets kon verwarmen, hem iets van geruststelling kon geven, al wist ze heus wel dat hij niet bang was. Ze zorgde gewoon graag voor hem; want ze wilde toch weten hoe dat was, voor iemand zorgen; zij had niemand om voor te zorgen, noch had ze iemand die voor haar zorgde. Maar daarom was het ook zo leuk om James te vertroetelen! Hij leek er toch vrij weinig mee te doen en gaf nog eens geen commentaar ook; voor haar was hij perfect. Vooral vanwege zijn schubben, maar dat was haar slang ook geweest. Ilya moest altijd niezen als ze in de buurt kwam van harige dieren als katten of honden, ze kreeg last van haar luchtwegen, van haar ogen; kortom, de symptomen van een allergie. Eerst had ze het niet geweten, tot ze haar ouders om een huisdier gevraagd had. Uiteindelijk had ze een hondje gekregen, zo'n lief klein hondje met enorme puppy-ogen en een schattig kwispelend staartje, dat je likte zodra het de kans kreeg en overal de haren uit zijn witgrijze vacht achterliet als het verhaarde. Een beetje jammer was dat ze, zodra het diertje haar enthousiast begon te begroetten, moest niezen als een gek. Het ging van kwaad tot erger, tot ze uiteindelijk het hondje maar weghaalden. Een kat was de tweede poging, dat diertje was zo mogelijk nog schattiger geweest dan de puppy; maar opnieuw kon ze het dier niet op schoot nemen zonder dat de tranen in haar ogen stonden. Haar ouders lieten een dokter komen, die constateerde dat ze een allergie had voor één of ander stofje dat in de vacht van dat soort dieren zat. Jammer maar helaas; Ilya kon geen huisdier krijgen. Het kleine meisje zette alles op alles, smeekte net zolang bij haar ouders tot ze zelf een huisdier uit mocht zoeken; een slang, daar viel haar keuze op. Haar ouders betaalden zonder echt te kijken en gaven er niet om, maar de bediendes waren het daar helemaal niet mee eens. Ach ja..

Het meisje bleef heel erg rustig, was niet boos, waar Ilya eigenlijk wel een beetje bang voor was geweest nadat ze de bal gegooid had. Eerst had ze daar helemaal niet bij stilgestaan; voor haar was het vrij duidelijk wat het doel was van haar worp, maar dat konden anderen natuurlijk niet weten. Ilya had haar handen achter haar rug bij elkaar gedaan, om te laten zien dat ze het écht niet expres gedaan had, toen Asura opmerkte dat ze haar niets verweet. Ilya keek weer op, durfde te glimlachen en knikte. 'Ja, daar heb je gelijk in,' gaf ze toe. Toch maar uitkijken, je trof niet altijd twee wolven die vervolgens besloten je niet op te eten. Het meisje was echt aardig, ze praatte rustig en totaal niet aanvallend, zelfs al had ze op een meter of wat na een sneeuwbal tegen haar hoofd gekregen van een onbekende die vervolgens met een enorme lach op haar gezicht voor je stond, helemaal netjes wellicht, maar toch nog ontzettend kinderlijk en klein. Haar begroeting werd beantwoord met de vraag of ze haar bij haar bijnaam mocht noemen, omdat haar volledige naam zo lang was. Ilya zweeg even, woog even wat dingen af; ze liet alleen mensen die ze mocht haar bij haar bijnaam noemen, anderen moesten hun mond maar gewoon wat verder open doen. Maar voor Asura.. Ja, die mocht het wel. Haar antwoord was daarom een bevestigend knikje. 'Tuurlijk!' riep Ilya vrolijk uit. Het meisje bleef praten en probeerde niet weg te gaan, zoals de rest van de volwassenen die ze kende, die vonden haar te kinderlijk. Maar Asura bleef gewoon staan en praatte met haar; iets wat Ilya nog blijer maakte. Kahvi.. was Kahvi de wolf? Die moest maar niet te dicht in de buurt komen, dan kreeg ze een allergische reactie! Ilya was allang blij dat ze haar handschoenen aanhad; op die manier kon ze haar smetvrees aardig onderdrukken. Haar hypochondrie was gelukkig nog niet in zo'n ver stadium dat ze er de hele tijd mee zat, maar soms kwam het in een heftige uitbarsting en moest ze bang in een hoekje gaan zitten tot ze weer gekalmeerd was. Kwam helemaal niet voor, gelukkig. Ilya's nieuwsgierige vraag kreeg een antwoord dat het luisteren waard was: het meisje was dus net.. een wolf geweest? Ilya's ogen begonnen te glimmen toen ze daaraan dacht. Wow, dat moest leuk zijn! 'Oh, kan je een wolf worden? Dat lijkt me geweldig!' lachte Ilya. Zou ze dan allergisch van zichzelf zijn? Ilya was nog bezig met het ene antwoord, probeerde zich te bedenken hoe het was om anders te zijn dan ze nu was, maar Asura kwam alweer met het volgende leuke antwoord. Blauwe ogen in de familie? Ilya fronste een beetje, probeerde zich te herinneren of ze ook maar iemand kende met blauwe ogen. 'Bij mij heeft iedereen bruine ogen! Behalve Mama en ik,' antwoordde Ilya. Ze besloot er niet verder naar te vragen, omdat het haar best logisch leek nu. 'Heeft hij ook een naam?' Ilya keek naar James, die moest wel bedoeld worden, toch? 'Ja, zijn volle naam is James II,' vertelde Ilya plechtig. 'Maar ik noem hem altijd James.' Juist ja, James de tweede? Dat klonk vast raar, Ilya besloot het uit te leggen. 'Ik had namelijk eerst een slang, zie je, maar die is ontsnapt, denk ik. Die heette James. En toen ik James kreeg heb ik hem maar James II genoemd,' legde ze uit, terwijl ze James even op zijn hoofdje klopte. 'Mary en Shannon vonden hem helemaal niet leuk, maar omdat Mama en Papa hem voor me gekocht hadden mocht hij toch blijven,' vertelde ze met haar typische brede lach. 'Eigenlijk wilden ze helemaal niet dat ik een dier als James als huisdier kreeg, maar omdat katten en honden niet goed gingen mocht ik hem uiteindelijk toch houden. Papa heeft hem volgens mij nog nooit gezien,' bedacht Ilya zich opeens, licht fronsend. 'Maar toen moest hij wel blijven, want ik ben allergisch voor katten en honden en zo.' Als je over James begon, kon je het krijgen ook, want dan ging er toch eens een kast aan verhalen open. 'James gaat altijd met mij spelen in het bos, want daar is toch niemand, dus hij kan me altijd terugvinden omdat ik de enige daar ben,' ging Ilya verder. 'In het begin moest hij nog heel erg wennen aan thuis en de verhuizing, maar hij raakte er al snel aan gewend. En ik ben altijd bij hem, dus Mary en Shannon kunnen ook niet over hem klagen, zoals ze eerst deden. Mama heeft hem wel een keer gezien, maar ze moest toen weer weg dus ik weet niet wat ze van hem vond,' zei Ilya. James ging eigenlijk alleen met haar om, als ze het zo bedacht. 'En Kahvi?' vroeg Ilya, de naam onhandig uitsprekend. 'Hoe is zij bij jou gekomen?' James kronkelde een beetje, alsof hij weer neergezet wilde worden, wat Ilya dan ook maar voor hem deed.

Arme James, hij moest in de zon zitten om het echt warm te krijgen. Maar hier was het dus totaal niet warm. Als zij nu wat warmte naar hem door zou kunnen stralen.. Het was alleen dat haar magie voor geen ene meter ging helpen om James' broeikaseffect te versterken. Het arme dier! Door zolang met Ilya om te gaan was hij vast al wel gewend aan de kou, op zijn minst een beetje, want het meisje leefde continu in een koud klimaat. Haar kleding was dan ook volledig aangepast op de kou; een muts op haar hoofd, handschoenen aan, dikke jas en extra lagen eronder. Trui, hemd, broek, panty. Je kon het niet bedenken hoelang zij bezig was met kleding aantrekken als ze naar buiten ging, vooral niet met deze temperatuur. En ze was alleen maar aan een winters klimaat gewend. In de winter is Shadra namelijk niet één van de warmste klimaten en in de zomer is het Noorden van Puffoon nog steeds niet echt warm. Haar ouders hadden hun gebied in de koudste gebieden neer laten zetten, zeg. Maar ja, daar kon zij toch niets aan doen? En spelen in de sneeuw was wel ontzettend leuk. Je kon sneeuwpoppen maken maar ook met bevroren lucht spelen, ijspegels zoeken, sneeuwballen rollen en forten bouwen. Je kon tegen jezelf vechten en proberen niet geraakt te worden - wat heel gemakkelijk was als je naar de andere kant mikte omdat je daar zelf even later zou zitten. Je kon sneeuwengelen maken en winterbloemen zoeken, ijsbloemen maken op de ruiten en de natuur zien in een laagje ijs. Alles bleef dan bewaard zoals het was, was dat niet mooi? Ze had het allereerste begin van haar leven in willen vriezen, toen ze nog maar een paar jaren oud was en haar ouders nog net niet begonnen met werken. Ze hielden wel van haar, dat wist ze zeker, maar ze miste hen gewoon zo erg. Mama had haar wel laten beloven dat ze hen liet doen wat ze wilden omdat ze toch ook van haar ouders hield. Ilya had heftig geknikt en er alleen nog maar met zichzelf over gesproken, later met James. James zou haar toch niet verklikken, daar was hij veel te lief voor.

Niemand had haar op de hoogte gehouden van de schade die reptielentanden aan konden richten, niemand had haar verteld hoe groot James over enkele jaren zou zijn. Niemand had haar verteld dat alligators niet in een ijskoud klimaat thuishoorden en al helemaal niet in de armen van een jong meisje. Hij hoorde geen groenten te eten, die hij heel af en toe kreeg, hij hoorde geen vlees van een schoteltje te schrokken en sneeuwengelen te maken naast zijn baasje. James deed zowat alles wat tegen zijn natuur inging. Oké, de sneeuwengelen maakte hij met hulp, maar hij deed er wel altijd zijn best voor! Hij was altijd bij haar, altijd en overal. Als ze les had, als ze sliep. Als ze huilde en als ze op de grond lag van het lachen. Zijn mosgroene schubben waren een kleur van veiligheid en plezier geworden. Je kon haar in een krokodillenbad gooien; ze zou zich er waarschijnlijk het veiligst voelen in de hele dierentuin. Geen vieze cafés en al helemaal geen enge katachtigen. Die hadden klauwen en haren waar zij niet tegen kon! De laatste keer dat ze een puppy op schoot had gehad waren haar ogen rood geworden en had ze aan één stuk door geniest. Overal waar de pup geweest was kreeg Ilya last van jeuk en pijn op de borst. Gelukkig was het diertje toen weggedaan, waarnaartoe, daar had ze geen idee van. Ze had hem alleen nooit meer gezien. Zou ze trouwens met James kunnen praten als ze zich net zoals Asura in een dier kon veranderen? Ilya's ogen glommen als ze daaraan dacht en haar aandacht was weer terug bij het blonde meisje toen die begon te spreken. Ilya zat gelijk vol met vragen, maar Asura beantwoordde haar vraag en het was niet beleefd om daardoorheen te praten, zoveel had ze heus wel geleerd. Mary en Shannon stonden erop dat ze een goede opvoeding kreeg, koste was kost.

Kahvi was dus gevonden in de sneeuw. Ilya's blik gleed naar de wolvin, ze fronste meelevend. Neergeschoten?! Wie zou dat nu doen! Dat was gewoon monsterachtig, eerlijk waar. Maar Asura glimlachte, was blijkbaar wel blij dat Kahvi bij haar was. En dat kon Ilya zich levendig voorstellen. Zonder James had ze nu nog eeuwen alleen gespeeld en al deed de alligator niet zoveel om het spel naar een hoger niveau te tillen, hij was een perfect gezelschap. Zij won altijd. Lezen en schrijven? Dat was waarschijnlijk niet serieus bedoeld, toch? 'Oh, kan je ook met Kahvi praten?' Ilya hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze naar de wolf keek. Die zou vast ook goed zijn in spelletjes. Ilya's ogen begonnen te glimmen, opnieuw, dat had ze de laatste tijd zo vaak gehad. 'Zeg, Asura,' begon ze, keek onschuldig maar met een brede lach. 'Is het lang geleden dat je een sneeuwballengevecht gehad hebt?' Als het lang geleden was kon ze haar misschien wel verslaan, al was het meisje groter. Nu was er eens iemand op de sneeuwvlakte, zij was niet alleen.. Ilya keek Asura recht aan, hield haar hoofd een beetje schuin. 'Ik heb altijd alleen sneeuwballen gegooid. Met z'n tweeën, is dat heel anders?'