Reunion~

Sometimes I wonder, why I'm still waiting
Sometimes I'm shaking, that's how you make me
Sometimes I question why I'm still here
Sometimes I think I'm going crazy

Het had maar weinig gescheeld of hij zou ontdekt zijn. In de tijd dat hij hier was had hij zich zoveel mogelijk verborgen op allerlei manieren: Capuchons over zijn hoofd getrokken, eten pakken uit de eetzaal en dat op zijn kamer opeten, weinig tot helemaal niks zeggen. Hij had alles gedaan om de naam Alan Walker onder een zwarte trui met een capuchon te verbergen, sommigen geloofden zelfs dat hij ''Mana'' heette, de naam die hij had genoemd wanneer de leraar had gevraagt om zijn naam... Hij had alles gedaan om te vermijden dat een speciaal persoon hem niet zou vinden.
En zojuist was hij zo hard hij kon gevlucht. Hij was gewoon door de gangen aan het lopen, begon aan dingen te wennen en werd zich langzaam bewust van het feit dat de persoon hier wellicht niet was - dus kon hij binnenkort gewoon normaal doen - maar toen zág hij hem... Ravenzwarte haren bij elkaar gebonden in een staart, loodgrijze ogen die zo door je ziel keken en in zijn hand de katana, zijn favoriete wapen waarmee hij talloze verloren zielen had doorboord. Alleen al die blik in zijn ogen bracht een rilling over Alan's rug en spoorde hem gelijk aan om te maken dat hij weg kwam. En dat was hij ook. Hij was als de wind weggeschoten, racete door de gangen en probeerde een plek te vinden waar de jongen hem niet zou vinden.
Daar zat hij dan in het grasveld achter een boom, lichtjes hijgend en trekkend aan zijn capuchon om die zo ver mogelijk over zijn gezicht te krijgen. Hij propte zijn witte haren achter in de capuchon. Als hij de witte plukken zou zien zou hij hem direct herkennen, net zoals wanneer de o zo bekende tattoeage tevoorschijn zou komen. Wat Kanda dán zou doen, wist Alan niet. Hij kon talloze dingen doen. Bijvoorbeeld proberen om Alan aan zijn geliefde katana te spiesen, hem onderschelden met allerlei woorden, misschien zou hij gewoon helemaal niks doen. Hij hoopte op het laatste. Hij was niet bang voor de jongen, hij had gewoon geen zin in een confrontatie met hem wat toch alleen maar een scheldpartijtje zou worden. Ja, Kanda dreef hem soms echt tot waanzin. Vieze woorden die hij normaal nooit uit zou kramen, kwamen er toch uit. Geweld dat hij nooit zou gebruiken tegen vrienden of kameraden maakte zich toch meester van hem. Wat Kanda hem aandeed was zo onverklaarbaar dat Alan er tierelier van werd. Niemand dreef hem tot waanzin, kon hem zo kwaad maken als Kanda dat deed. Maar ergens voelde het meer dan normaal om gemeen tegen hem te doen. Hij zou zich geen moment in kunnen beelden waarin ze aardig voor elkaar waren... In Alan's ogen was dat gewoon... Eng.

I hope you don't mind that I've started already? o3o
O N L Y B A K A N D A

Voor de zoveelste keer werd Kanda de les uitgestuurd omdat hij een vervelende leerling bedreigde met zijn katana. Savador had een hekel aan hem dus wou hij er eerst niet naartoe gaan maar besloot uiteindelijk toch te gaan. Kanda kwam net van meester Savador vandaan en liep terug naar zijn kamer. Savador moest ook altijd weer hem hebben. Waarom mag ik nou geen katana hebben? Hij liep door de gangen en ineens hoorde hij iemand achter hem schrikken en wegrennen. Hij keek om, wit/grijs haar zwaaide heen en weer. Dat moest hem wel zijn, Alan Walker. Zo snel als Kanda kon rende hij achter hem aan en ondertussen gooide hij zijn katana in zijn schaduw. Uiteindelijk kwam hij uit bij het grasveld. Waar zou je zitten? Ik weetzeker dat jij het bent. Al die tijd, die ruzies, die moorden, waarom verdween je net nadat de Suasama wist van mijn verraad? Waarom? Hij keek om zich heen, daar bij de bomen. Daar zag hij een paar voeten en een tas. Dat moest hem wel zijn! Kanda kwam tot rust en liep naar de boom toe en ging aan de andere kant zitten. Hij sprak snel in het Shadraans een spreuk uit zodat Alan niet weg zou kunnen rennen omdat hun schaduwen verbonden waren. 'Ben je niet moe na het rennen? Dat is je al twee jaar lang gelukt.' Kanda sprak en kwam langzaam weer omhoog. Langzaam liep hij om de boom heen. Het was iderdaad Allan, het witte haar en de overduidelijke tatoe over zijn linker oog. Kanda ging op zijn hurken zitten en keek Alan vriendelijk aan. Hij wou geen ruzie meer met Alan, hij is tenslotte toch geen kind meer? Hij verhief de spreuk toen hij de aandacht van Alan had. 'Het spijt me voor wat er twee jaar geleden is gebeurt.' Kanda begon rustig in afwachting wat Alan zou gaan doen.

(Omg Kanda doet alleen aardig omdat het Alan is, dus hij gaat alleen aardig doen tegen Allan XD hoe ga je je hier uitredden? :p)

Net toen Alan dacht dat hij veilig was en erover nadacht om even te blijven zitten voordat hij verder zou vluchten, voelde hij die o zo bekende duistere aura in de buurt. Zijn lichaam verstijfde, hij verstopte zijn hoofd half achter zijn schoudertas en hoopte maar niet dat hij nu ontdekt werd. Hij merkte alleen niet dat er een pluk haar naar buiten stak en dat zijn schichtige ogen toch wel zichtbaar waren door de capuchon ookal kon hij zelf nauwelijks iets zien. Ga weg, ga alsjeblieft weg... dacht hij gespannen en sloot zijn ogen. Hij wou hem niet zien, hij wou niemand meer van de Suasama zien. Alles om weg te blijven uit hun buurt en uit die van Kanda. Het was niet zozeer dat hij hem nooit meer wou zien omdat hij zich aan hem irriteerde of spijt had dat ze een ''relatie'' opgebouwd hadden. Nee, om de een of andere reden voelde hij toch enige euforie voor hun rivaliteit. Het probleem lag echter bij de organisatie. Hij wou ze nooit meer zien en als Kanda hem nu zou vinden, zou hij hem terug nemen naar de organisatie. Waarom zou hij anders naar hem op zoek zijn? Zeker niet omdat hij hem miste. Als Alan Kanda een beetje kende was dat wel het laatste wat hij wou doen.
Alan versteende op zijn plaats bij het horen van die lage stem. In zijn hoofd noemde hij zowat alle scheldwoorden op die hij maar kende om te uiten hoeveel hij hiervan baalde. Zijn gedachtestroom werd te druk, het werd lastig om na te denken wat hij nu moest doen. Hij kwam uiteindelijk op twee opties: Wegrennen en compleet van de aardbodem verdwijnen op een andere planeet, of hier blijven en Kanda door een schaduwpoort te duwen. Dat tweede was praktisch onmogelijk. Alan had nog geen volledige beheersing over het schaduwportaal en als hij Kanda daarin zou duwen, zou hij in stukjes gehakt in een ander universum verschijnen. Hoewel hij dan wel van hem af zou zijn, leek het Alan geen wijze keuze. Het eerste zou ook niet lukken, hun schaduwen waren verbonden door de binding-techniek. Nu kon hij helemaal nergens meer heen, Kanda hield hem tegen met de spreuk. Oke, wat nu? Hij kon Kanda niet neersteken, dan zou hij in de eerste de beste gevangenis terecht komen maar hij wist ook dat hij de jongen niet kon overhalen met woorden, die was te koppig. Nog tientallen andere stomme ideeën kwamen in zijn hoofd maar geen van allen leek praktisch. Dan maar de directe confrontatie...
Instinctief zette hij zijn handen op de grond, hief vervolgens zijn hoofd om in de ogen van zijn rivaal te kijken. Zijn grijsblauwe ogen stonden fel en alert, klaar om elke belediging op te vangen en terug te kaatsen. Maar in plaats van een belediging kreeg hij een vriendelijke blik toegeworpen, die hem zowel versteld deed staan als verbaasd maar die hij ook niet helemaal vertrouwde. Hij kroop wat dichter naar de boom toe. 'Oké, vertel me nu wat je precies van plan werd want nu... vertrouw ik je niet helemaal. Waar is die norse uitdrukking? En die frons? Heeft Generaal Tiedoll je toch manieren kunnen leren?' Hij leunde naar voren, keek met een onderzoekende uitdrukking naar Kanda ookal had hij geen flauw idee dat Kanda het wellicht meende.

Het is eng... xD

Aan die opmerking te horen was Alan niet blij om Kanda te zien, best begrijpelijk maar toch. Die ene nacht dat Alan verdween was de zelfde nacht dat generaal Tiedoll werd vermoord door iemand binnenin de Suasama. 'Ik kan dat begrijpen, al met al was ik een koelbloedige moordenaar. Maar dat is nu verleden tijd. Ik zal je alles vertellen.' Kanda ging er maar bij zitten want dit ging een lang gesprek worden. 'Die nacht dat jij verdween werd de generaal vermoord door iemand hogerop en dat heb ik met eigen ogen gezien. Dat is ook waarom ze me ook dood willen hebben. Nu niet meer athans, jij en Savador zijn nu nog de enige die afweten van mij en mijn verleden bij de Suasama, dankzij mijn laatste missie om iedereen te laten "vergeten" wie ik ben door een vergeet spreuk.' Kanda keek Alan aan die hem heel verbaasd aankeek. hij zuchte diep, alles gezegd hebbende voelde Kanda zich heel opgelucht. Hij keek Alan aan met een warme lach alsof er nooit iets tussen hun is gebeurt.

(Whaaaaa inspiratieloosheid.....)

Tegen wie praatte hij nu eigenlijk? Vanwaar opeens de verontschuldigingen en vriendelijke blikken? Alan had minstens een paar klappen of beledigingen verwacht voor het feit dat hij hem was gepeerd zonder ook maar wat te zeggen. Hij was wel twee jaar weg geweest zonder enig spoor van zijn bestaan achter te laten. Hij verdween eigenlijk net zo goed als Generaal Cross, die de afgelopen drie jaar ook nergens te bekennen was en uiteindelijk kwam hij uit zichzelf tevoorschijn. Oh, wat een klus was het geweest om die rotvent te vinden. Ze reisden van planeet naat planeet, probeerden sporen te zoeken van de roodharige man en net wanneer ze een idee hadden van waar hij was, was hij hem alweer gesmeerd. Eigenlijk had Alan er de laatste twee jaar er wel de lol van in gezien. Hoe wanhopig ze hadden gezocht, hoe gek ze werden van de sporen die uiteindelijk nergens toe leidden omdat hij al weg was. Dat verdwijnen was het beste wat hij ooit van Cross had geleerd, naast pokeren. Helaas stond hij nog altijd in de schulden bij hem.
Alan beet lichtjes op zijn lip, keek Kanda al niet meer aan en had zijn blik op de grond gericht. 'Ik was bewust weg gegaan op die avond. Niemand had verwacht dat hij geexecuteerd zou worden. Iedereen was van zijn stuk gebracht en dat was voor mij het perfecte moment... Ik kon er niet meer blijven... Ik...' Hij keek plots weer op, krabbelde opeens overeind. Hij wankelde wat dus leunde hij tegen de boom met zijn rug. 'Laat maar... Hoe wist je me te vinden?' Hij gedroeg zich behoorlijk koud tegenover Kanda maar hij kon het niet helpen. Hij was te overrompeld door deze plotselinge verandering van karakter. Hij wist niet helemaal hoe hij zich moest opstellen tegen Kanda, het zou te onwennig voelen om echt vriendelijk tegen hem te doen. Toch moest hij het wel proberen. Als Kanda in die twee jaar verandert was, moest hij het maar zien te accepteren. Als dit een of andere streek bleek te zijn, zou hij er niet over twijfelen om hem te verwoesten. Desondanks bracht die warme glimlach rillingen over zijn rug, liet het bloed naar zijn wangen stijgen die langzaam warm werden en een lichte rode kleur kregen. Bijna verlegen keek hij weg, was niet in staat om hem aan te kijken door die ene hartverwarmende glimlach.

Alan is door de war xD

Kanda had genoeg van de ruzies en dat vechten, hij had er goenoeg van. Dit was immers zijn enige vriend. 'Ik kwam bij de Suasama in contact met Diva die mij de organisatie uit hielp. Ze zei dat ik hier naar deze school moest om weg te komen. Later kwam ik erachter dat Diva Savadors echtgenote is. Gelukkig heb ik scherpe zintuigen anders had ik je niet horen wegrennen en had ik je nooit gevonden.' Kanda keek Alan aan die nogal verlegen weg keek. Kanda haalde zijn katana uit zijn schaduw en haalde hem uit de schede. Hij draaide zich om en stak Mugen in de grond en vervolgens ging hij er tegenaan liggen. Staarend naar Alan zuchte hij diep. 'Genoeg over mij, wat heb jij de laatste twee jaar uit gespookt? Zeg me nou niet dat je nogsteeds generaal Cross aan het zoeken bent.' Kanda lachte bescheiden. Wat in hemelsnaam is er mis met mij? Waarom voel ik me zo raar en waarom gedraag ik me zo aardig? Er is iets flink mis met me. dacht hij diep in zichzelf. In zijn laatste missie had hij misschien veel bloed verloren en had hij dagen niet geslapen maar dat was niet de reden dat Kanda zich zo raar voelde. De nijging om zijn vriend te omhelzen was groot, maar hij hield zich in. Hij kon niet laten merken dat er iets mis was. Niet lang daarna trok Kanda's gezicht wit weg. Zijn hand kwam in richting van zijn hoofd voor ondersteuning. Hij moest snel iets verzinnen anders zou hij het niet meer lang volhouden.

Hahaha zijn ze net weer samen raakt Kanda bijna bewusteloos XD en wat zou er toch mis zijn met Kanda?:p

Hij knikte wat afwezig toen hij hoorde hoe Kanda hem had gevonden. Het was dus eigenlijk puur toeval geweest. Dat kon ook wel, sinds Alan nog steeds niet wist van alle lokalen hier. De school was zo groot, er was een grote kans dat je elkaar misliep. Pas op het laatste moment had hij ontdekt dat Kanda hier was, anders was hij al lang weg geweest en zat hij waarschijnlijk ergens op Cassia of zo.
'Generaal Cross is nog steeds spoorloos. Ik liet de zoektocht een beetje zitten, richtte me meer op het verbergen van mezelf. De Suasama zitten achter me aan. Ze zijn bang dat ik informatie zal doorgeven aan de autoriteiten. Ook Cross word opgejaagd maar de kans dat ze hem vinden is miniscuul.' Hij liet een lichte glimlach doorschemeren ookal deed hij nog zo zijn best om zijn gezichtauitdrukking neutraal te houden. 'Maar nu ter zake.' En de glimlach verdween weer als sneeuw voor de zon. 'Je hebt duidelijk een reden om mij te zoeken. Wat wil je?' De rollen leken haast omgedraait. Nu was Alan koud en gevoelloos en was Kanda eens vriendelijk en warm. Het lag deels aan het feit dat Alan niet goed wist hoe hij op deze situatie moest reageren en ook deels aan het feit dat hij Kanda hier eigenlijk helemaal niet wou hebben. Als ze Alan vonden, zouden ze Kanda ook vinden. Het vergde alleen maar een beetje geweld en wat geestenkrachten om Alan's herrineringen te onderzoeken. In een mum van tijd zouden ze de zwartharige jongen vinden en hem waarschijnlijk op de meest gruwelijke manier voor zijn ogen doden. Alan en Kanda waren immers partners en wat was er erger dan je partner vermoord te zien? Hij beet opnieuw op zijn lip, durfde Kanda weer aan te kijken en zag dat hij ziekelijk bleek zag. Hij peinsde er niet eens over, zat al geknield naast de jongen en keek met oprecht bezorgde ogen naar hem. 'Kanda...? Je... ziet er heel slecht uit.' zei hij zachtjes. Altijd op momenten waarin de ene zich niet goed voelde, kwam er die bezorgdheid. Alan kon zich geen moment bedenken waarin hij Kanda had laten stikken toen hij ziek werd of gewond was. Iets in Alan kon het gewoon niet aan om de andere jongen gehavend of ziek te zien. Hij wist niet precies waarom hij hem altijd had geholpen maar toen bedacht hij zich dat hij... misschien toch een beetje om hem gaf. Nee, wacht! Dat klopte niet! Hij... kon niet om hem geven! Hij had een hekel aan hem, hij wou hem het liefst laten verdwijnen van de aardbodem! Dan hoorde je niet om die persoon te geven, toch? Verward als hij al was, legde hij de rug van zijn blote hand tegen Kanda's voorhoofd, probeerde te bepalen of hij nou koorts had of zo iets. En iets binnen hem hoopte dat het bij koorts zou blijven en hij verder geen dodelijke ziekte had.

Nooo, Kanda D;

Kanda's missie was duidelijk iets te zwaar geweest voor hem. 'Maak je geen zorgen ik red me wel. Je hoeft je ook niet meer druk te maken over de Suasama. Op mijn laatste missie heb ik alle geheugens van Cross, jou en mij verwijdert. Iedereen die ons misschien zou kennen, weet niets meer. Anders hadden ze me allang hier en nu voor je ogen uit elkaar gerukt.' Kanda voelde Alans warme hand op zijn hoofd om te kijken of hij koorts had. Nee, hij had geen koorts alleen te veel bloed verlies en vermoeidheid. Zijn knie kwam omhoog om zijn arm te ondersteunen. Met de ene hand tegen zijn wang ging zijn andere naar zijn borst. Een akelige wond met een beetje verband eromheen. De wond ging weer open en het bloed was te zien door zijn shirt. Hij probeerde op te staan om naar de verpleegster te gaan maar tevergeefs hij kon niet meer op zijn eigen benen staan. Hij viel op zijn knieën en lande met zijn hoofd op Allans schoot. 'Damn, moyashi.' kon hij nog net heel zacht zeggen voordat zijn ogen sloten. Kanda lag nu bewusteloos over Allans benen.

Oooh noes Kanda is flauw gevallen! XD

Nee, hij had geen koorts. Zijn temperatuur voelde vrij normaal aan. Wat was er dan? Was hij misselijk? Was de soba die hij altijd at verkeerd gevallen? Leek hem sterk, Alan kon in tegenstelling tot Kanda dat spul niet binnen krijgen, greep daarna vlug naar zoete dingen zodat de bittere smaak van soba zou verdwijnen. Hij had zich altijd afgevraagd hoe hij dat at zonder over te geven. Maar ach, ieder zijn eigen smaak. Toch leek Kanda niet misselijk en Alan moest toegeven dat hij er eerder niet al te gezond uit zag. Zijn hand verliet Kanda's voorhoofd, gleed door naar zijn nek en vervolgens omlaag om die ondersteunend op zijn schouderblad te plaatsen. 'Kanda, wat is...' Zijn stem stierf weg toen hij iets roods op Kanda's borstkas zag. Zijn ogen werden groter uit schrik, zijn spieren verstijfden. Kanda was gewond... En nog goed ook. 'Kanda, je... je moet naar de - Nee, niet opstaan!' Hij pakte Kanda's pols vast toen deze overeind stond. Hij stond nog geen seconde op zijn voeten en hij zakte al ineen. Zijn hoofd belandde op Alan's schoot maar Alan was niet eens in staat om te blozen. Hij schoof zijn benen vanonder Kanda's hoofd weg na die vastgepakt te hebben. Hij legde zijn hoofd rustig op de grond en pakte toen diens schouders, begon aan ze te schudden. 'Oi, Kanda! Word wakker! Word wakker! Durf het niet om te sterven, jij idioot! Als je sterft word ik je ergste nachtmerrie! Ik zal schelden en schelden en je slaan en schoppen en meppen! Ik zal je geen moment met rust laten! Dus waag het niet om te sterven, Bakanda!' Hij klemde zijn kaken verbeten op elkaar, tilde de jongen vervolgens zonder moeite op zijn rug en stond voorzichtig op zodat ze niet zouden vallen. Daarna snelde hij over het grasveld naar de school om Kand naar de ziekenzaal te brengen. Zijn gedachtestroom werd een wirwar van gemengde gevoelens: Angst, haat, medeleven, verbazing en alles behalve positieve dingen. Hij kon niet meer helder denken, liep zo snel en hard hij kon om zijn "vriend" te redden.

Ik open wel een post in de ziekenzaal. Niet nu, nu moet ik leren xD

PROFILE MAGICIAN

» A family reunion
» SSA Reunion meet!
» The reunion they both have been waiting for || Flavio
» The fateful Reunion - Hoshi & Hisuki

Reunion~

Reunion~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen