Hé, verdorie! Waar was ze nu weer? Een ongelofelijk lang, rood-harig meisje, liep door de gangen. Op zoek naar het kantoor van de hoofdmeester. Als ze in leven wou blijven, moest ze de weg maar eens gaan vinden. Of ze kon natuurlijk ook nog verslonden worden door irritanten brugwupjes. Maar dat was niet de hoofdzaak! Dat was; Ze was de weg NU al kwijt. Net aangekomen, en verdwaald, zo kon je het ook zeggen. Kate keek verder. Ze stak haar handen in haar zakken en wandelde verder. Verdomme, konden ze niet gewoon overal bordjes neerzetten? Dan werd die hele school een stuk makkelijker begaanbaar, of gewoon een microchip in je hersens planten, met een kaart van de school. Lang leve de routeplanner van de ANWB! Maar jammer genoeg kon ze die hier niet gebruiken. Nogmaals, verdomme! Waarom waren er in scholen zo veel lokalen en gangetjes. Konden ze ze niet gewoon op een rijtje zetten? En die drukte in de hallen, die had je ook nog! Maar nu nog niet, maar als de lessen zouden beginnen, dan konden de bruggertjes al snel verdwalen. Maar Kate had dan geluk, het geluk om ongelofelijk lang te zijn! Al was dat niet altijd even hadnig, maar ja. Niemand was perfect, Kate dus ook niet. Na een eindje verder gewandelt te hebben, stuitte ze op een grote deur. Ah-ha! Dit moest het kantoor wel zijn! Zulke grote deuren waren er toch niet voor lokalen, toch..toch?! Zonder enige hoop maakte ze aanstalten om op de deur te kloppen, maar twijfelde. Oh god, kom op! Doorzeten, je moet je rooster toch al vast hebben!..Toch..?sprak ze in haar zelf. Haar gebalde hand bleef een centimeter voor de deur hangen, maar zette toch door, en klopte langzaam maar zeker op de deur. Kate trilde helemaal. Zeg, zoveel heb je nou ook weer niet hiermee bereikt! Stop met trillen, grote angsthaas!dacht ze. KAte wachtte op antwoord.

-Hallo, Saffie!

- Hallootjes, Kate c:

Zoals inmiddels al normaal voor hem was zat Savador sinds zijn terugkomst van het Shadraanse ziekenhuis waar hij een operatie en een bijna-dood ervaring was ondergaan ongewild aan het bed gekluisterd. Het bed dat achter zijn bureau en dwars onder het raam tegen de muur aan gewoon in zijn kantoor geplaatst was. Met een ijzeren staaf met haak op wieltjes waar een doorzichtige zak bloed aan hing ernaast, met zijn arm aan het infuus en de speciale steunkussens achter zijn rug opgeschud. De zwartharige vrouw die de rol als nieuwe echtgenote in zijn leven zou opvullen - Uda genaamd - zat op een stoel naast zijn bed. Met haar onfijne huid, haakneus en geniepige glanzende ogen zo zwart als roet had ze nog wel het meeste weg van een heks. Thamias - een tienerjongen met bruin haar en olijfkleurige ogen, en tevens haar zoon - zat zwijgend op een kruk naast zijn moeder toe te kijken. Uda leek namelijk nogal gesteld te zijn op haar nieuwe aanwinst, al was de man die ze had uitgekozen nu nog niet bepaald in opperbeste staat. Continu hing de tengere vrouw over zijn lichaam heen, ging ze bij hem liggen voor zover dat kan op het kleine stukje naast hem of plaatste ze haar hoofd op zijn borst. En Savador, die vond het allemaal maar niets. Het was een geluk dat zijn Raziaanse Reuzencobra Saethion - een flink meterslang beest met paarse schudden en felle turkooiskleurige priemogen - vandaag niet besloten had om langs de grens van het schoolterrein en het donkere bos te gaan jagen. In plaats daarvan lag het reusachtige beest nu trouw met zijn lange lijf gedrapeerd over het bovenlichaam van zijn meester, om het plekje 'bezet' voor Uda te houden. Een vermakelijk gevolg daarvan was dat Uda zo nu en dan minachtende blikken vanuit haar ooghoeken naar het tafereel wierp. Savador was blij toe op het moment dat er een aantal keer op de deur werd geklopt. Revaliderend of niet; werk ging toch door. 'Welke pretbederver wil er nú weer de aandacht van je opeisen?' Terwijl ze een diepe verveelde zucht slaakte was Uda van haar stoel opgestaan en beende met luidruchtige passen naar de deur om die open te zwaaien. In de deuropening stond een roodharig maar lang meisje. Met haar kleine tengere gestalte moest Uda wat naar haar opkijken. 'Ja?' klonk het vervolgens snauwend van haar kant. Ze hield er niet van om haar tijd samen met Savador steeds met leerlingen die vragen hadden of stagiaires die met een probleem zaten te moeten delen. Ziek werd ze ervan!

~Sorry Dat het zo Lang Duurde,


Ze stopte met trillen, en staarde naar de deur. Was dit wel de kamer van de hoofdmeester?Zat ze wel goed? Stoorde ze hem niet? God! Ze moest niet zoveel nadenken. Gewoon, haarzelf netjes gedragen, niet gaan stotteren. Oh nee! Stotteren, als ze zenuwachtig was begon ze áltijd te stotteren. Niet om aan te horen! Ze keek verschrikt op toen de deur werd opengedaan. Een tenger, nogal lelijk vrouwtje stond in de deur opening. Kate moest neerkijken op haar. God, was ze echt zo groot? Zelf had ze het nooit in de gaten, maar ja, ze was echt belachelijk groot. Het vrouwtje snauwde naar haar. Ze bekeek haar goed. Langzaam drong het tot haar door dat het niet de hoofdmeester was die daar in de deuropening stond. Ze wilde praten, maar de woorden bleven hangen in haar keel. ''Ehm..Mevrouw...Ik...eh...Ik kom mijn..dinges...ehm...rooster ophalen..''zei ze nogal stuntelig. haar hoofd kleurde langzaam net zo rood als haar haar. Oh! Kate, je bent een schijterd, en nog een grote ook! Wat moest de hoofdmeester nu wel niet denken! ''Ehm..M-m....Mevrouw? Kan ik de hoofdmeester spreken? Of bent u de hoofdmeester? Uhm...Meesteres bedoel ik..Maar u ziet er niet uit zoals mensen mij verteld hebben...maar volgens mij bent u het ook niet...maar ik weet het ook niet zeker natuurlijk..ehm..maar...zou ik hem dan mogen spreken..? Of bent u het toch?....En als u het bent kan ik u dan even spreken..? Maar u bent het niet toch? Of wel?...Nou ja..mag...ik dan...ehm...misschien de hoofdmeester spreken...ehm..''zei ze. Ze schaamde haarzelf kapot! Gelijk een goede start, een imposant, groot meisje, met een héél mini hartje. Iets wat je niet van haar zou verwachten. Ze beet zenuwachtig op haar lip. Wat was ze toch ook een sukkel!

- Geeft niet :3

Ondanks haar veel jongere leeftijd torende het roodharige meisje met kop en schouders boven de chagerijnige zompige vrouw in de deuropening uit. Dat was voor Uda nog altijd geen reden om haar met redelijkheid te behandelen. Dat kind had het moment samen met haar toekomstige man verstoord, en daar kwam niemand zomaar mee weg. Haar koolzwarte ogen gleden minachtend over het lange figuur heen en bleven uiteindelijk met een vuile blik hangen op de lila ogen van het meisje. Wat voor onbenullige zaken ze hier ook moest afhandelen, ze deed het maar vlug. 'Ehm..Mevrouw...Ik...eh...Ik kom mijn..dinges...ehm...rooster ophalen..,' reageerde het meisje stotterend. Zeker niet de meest spontaanste. 'Zou je jezelf niet eerst eens voorstellen?' blafte Uda terug. Het getier van de vrouw in de deuropening was voor Savador niet bepaald moeilijk te horen. Hij leunde wat naar achteren om een glimp van de gast voor de deur op te kunnen vangen, maar hoewel ze klein en tenger was stond Uda er met haar zweterige lijf voor. Wat daarna volgde was een perodie van onzinnige dialogen, waarin van beurt tot beurt geantwoord werd met een timide knikje of een harteloze snauw.
'Ehm..M-m....Mevrouw? Kan ik de hoofdmeester spreken?'
'Nee!'
'Of bent u de hoofdmeester?'
'Nee, ik ben de hoofdmeester niet!'
'Uhm...Meesteres bedoel ik..Maar u ziet er niet uit zoals mensen mij verteld hebben...maar volgens mij bent u het ook niet...'
'Nee!'
'Maar ik weet het ook niet zeker natuurlijk..ehm..maar...zou ik hem dan mogen spreken..?'
'Nee!'
'Of bent u het toch?....En als u het bent kan ik u dan even spreken..?'
'Ik praat niet met domme meisjes!'
'Maar u bent het niet toch? Of wel?...'
'Nee!'
'...Nou ja..mag...ik dan...ehm...misschien de hoofdmeester spreken...ehm..'
'Ga weg!'
Een bleke hand zette zich steunend tegen de deurpost aan, en het was daarna maar een kwestie van een klein aantal seconden voor Savador in eigen persoon zich tussen de deur, Uda en het meisje in wurmde. Gehuld in een lang wit overkleed waar twee bleke voeten onderuit staken, een typisch ziekenhuis gewaad dat patiënten in behandeling werd aangetrokken. Onder zijn armen hield hij moeizaam twee krukken voor alle nodige steun geklemd, en vanuit één van zijn mouwen liep een doorzichtig buisje met bloed dat leidde naar de bloedzak, hangend aan de meegetrokken ijzeren houder. Lange zwarte sluike lokken hingen futloos over zijn schouders en bedekten de helft van zijn gezicht. Zijn ingevallen wangen oogden nog meer ingevallen dan normaal en zijn slangachtige ogen gleden boven donkere wallen eronder van Uda naar het voor hem nog onbekende roodharige meisje. 'Ik denk dat ik hier nog altijd de zaken in omvang van de school afhandel, Uda,' sprak Savador nors zonder zijn ijzige blik van het meisje los te scheuren. Dat stomme mens, hij kon ook van niets van haar op aan gaan. Uda stond er eventjes beduusd bij, maar reageerde uiteindelijk op deze reactie met een glimlach en een onnodige kus op de bleke knokige wang van haar verloofde, waardoor Savadors ogen zich even uit walging samenknepen. De vrouw wieberde daarna weer terug de kamer in en trok zich terug als onbelangrijk detail op de achtergrond. Savador bleef het meisje zwijgend aankijken. Pas nu kon hij zich pas echt weer op zijn zaken richten.
'Waar kom je voor?' vroeg hij op een grimmige toon. Hij mocht Uda dan wel op haar valse nagels-gelakte vingers hebben getikt om haar onnodige gedrag, zelf was hij evenmin blij met dit onverwachte bezoek.