Met een chagrijnig humeur liep Tristan te zoeken naar het kantoor. Hij was nu al zeker 15 minuten de weg hier kwijt. Met een stapel papieren in zijn hand liep hij door. Langs de gang waren enkele lege lokalen. Hij mompelde een verwensing tegen zijn vader. Tristan was hier gewoon gedumpt, gedumpt als een oude schurftige hond. Het was een idee geweest van de vriendin van zijn vader. ‘Daar kan je leuk vrienden maken’ had ze gezegd. Humpf, dacht Tristan. ’T Was wel makkelijk voor haar als hij zou opdonderen. Zelden zou hij meer thuis komen, en als het aan hem lag zou hij nooit meer terug komen. Zijn vader dacht alleen maar aan dat mens. Ook dankzij haar liep Tristan hier nu te zoeken naar het kantoor van de hoofdmeester. ZIJ was ‘’vergeten’’ zijn dossier op te sturen. Ook al zou het hem amper een half uur meer kosten, Tristan kon haar gewoon niet uitstaan.

Na lang zoeken had hij eindelijk dat kantoor gevonden. Binnengaan, dossier op het bureau leggen, rooster ophalen en weer weg. Tristan bonkte luid op de massieve houten deur. In stilte verwenste hij de vriendin van zijn vader. Nu kon die feest vieren, elke dag uitgaan, geld over de balk heen gooien. Zijn erfenis, notabene. Wat zijn part kon zijn vader doodvallen en dat mens ook, dan had hij genoeg geld. Dan hoefde hij zijn school niet meer af te maken, nee, dan kon hij ook in luxe leven voor de rest van zijn tijd. Het duurde lang voordat er antwoord aan de andere kant van de deur kwam dus sloeg Tristan het dossier open. Hij viste er een aantal papieren uit, de zwartste van zijn dossier. Even had hij de papieren in zijn hand. Als deze papieren gelezen werden zou het langer duren dan een half uur, als hij ze eruit haalde dan was er niets aan de hand. Tristan mompelde weer een verwensing toen hij zag dat de bladzijden genummerd waren, dat had die heks vast en zeker gedaan. Nouja, meer kans dat alle bladzijden gelezen werden dan dat alle bladzijden ook daadwerkelijk geteld zouden worden. Tristan verfrommelde de papieren en stak ze in zijn zakken. Daar zou de hoofdmeester niets over de weten komen. Anders zou het weer uitlopen op een langdradig gesprek over normen en waarden. Hoevaak had hij dat gezeur nu wel niet aan gehoord? Het duurde nu wel erg lang. Nogmaals bonkte Tristan op de deur, nu iets harder zodat hij zeker gehoord zou worden.

Opgekruld, met haar rug tegen de muur en verstopt tussen de nu sluik hangende, goudblonde lokken had Ephony zich verstopt in het donkere kantoor van Savador, zittend op het bed. Geen enkele menselijke aanwezigheid naast die van haar was aanwezig, geen voetstappen met het geklik van de hak onder de leren mannenschoenen die de stilte opvulde. Geen zacht gemopper of een geïrriteerde zucht van Savador als hij met zijn werk bezig was en zij de tweeling bezig hield. Om haar heen over het bed, om haar heupen en om haar voeten heen lag de grote, paarskleurige Raziaanse cobra als een persoonlijk fort. Diens ogen geopend en op het blonde meisje gericht, maar Ephony zelf had haar gezicht in haar armen verborgen. De knoop in haar maag was omhoog gekropen tot een pijn in haar hart, haar ogen gesloten en droog. Tranen waren er niet meer, waren op en hadden de energie niet meer om over haar wangen naar beneden te rollen. Alsof Savador al weg was, zo doods leek zijn kantoor. Haar ogen opende zich om het donker in te staren dat zich had gecreëerd tussen haar buik en boven benen toen de snijdende stilte die haar zoveel pijn bracht werd gebroken door een paar harde bonken op de deur. Langzaam tilde ze haar hoofd op, waarbij de slang ook omhoog was gekomen en zoals altijd dreigend siste. 'Seathion, alsjeblieft?' zoals zijn meester kon ze hem niet bevelen, maar ze hoopte altijd dat hij enigszins haar vragen kon vervullen. Ook deze keer leek de slang niet in de mogelijkheid te zijn om elk moment vooruit te schieten, maar het dreigende gesis met de al even dodelijk kijkende slangenogen op de deur. Zachtjes schraapte ze haar keel, haar bleek weg getrokken gezicht probeerde ze enigszins wat leven in te blazen door erover heen te wrijven. 'I-ik kom,' weerklonk haar zwakke stem door de stilte, vroeg zich af wie het was die zich naar het kantoor begaf. Het was voor de school duidelijk dat het schoolhoofd ziek was, was opgeschreven met nu al veel minder dan de 20 dagen die hij nog te leven had. De afgrijselijke man voor grotendeels van de school en diens leerlingen, maar voor haar een figuur die ze haast als vader kon beschouwen. Hoe het was gekomen was een wonder, aangezien ze beide zo anders waren als water en vuur. Terwijl ze zich van het bed achter het bureau af werkte gleed Seathions massieve lichaam naar de grote stoel om zich daar omhoog te werken en om de hoge rugleuning te wikkelen en zich op te richten. Met een langzame beweging trok haar hand de deur open, waarbij haar doffe blauwgrijze ogen zich oprichtte naar de voor haar vreemde jongen die voor haar stond nadat er nog een keer op de deur geklopt was. Haar normaal zulke levendige en vrolijke karakter was niet zichtbaar op haar vermoeide en bleke gezicht. 'Het schoolhoofd is.. niet beschikbaar. Kan ik je helpen?' het minste wat ze kon doen was de jongen te helpen, hij zou zeker niet zonder reden hierheen gekomen zijn. Ze kon hem moeilijk weer terug sturen, zeker niet als hij nieuw was. Met haar hand nog tegen de zijkant van de deur en haar lichaam er tegen aan, haast alsof ze zich steunend er tegenaan omhoog wilde houden hield ze haar hoofd gebogen waarbij haar doffe ogen hem voorzichtig aankeken. Op de achtergrond was het nijdige en waarschuwende gesis van de grote slang nog hoorbaar, alsof deze wilde waarschuwen dat een stap in het kantoor gelijk de laatste was die de jongen zou zetten.

Zou er wel iemand zijn, begon Tristan zich af te vragen. Maar op dat moment hoorde hij het gesis van een slang. Een ijskoude rilling liep over zijn rug. Het gesis klonk niet bepaald vriendelijk en aan het geluid te horen was het ook geen klein beestje. Zo’n monster zou je toch nooit zomaar alleen achterlaten in je kantoor? Levensgevaarlijk, wat als Tristan zo naar binnen was gelopen? Dan was hij nu lunch geweest. Er klonk een zacht gemompel aan de andere kant van de deur. Uiteindelijk werd de deur open gedaan. De persoon die open deed was niet wie Tristan had verwacht. In plaats van een oud schoolhoofd met een bril op zijn neus die streng zijn kant op zou kijken, was het nog een jong meisje van ongeveer zijn leeftijd. Ze zag er nogal ziek uit met haar bleke gezicht en wallen onder haar ogen. Tristan was even uit het veld geslagen door de onverwachte verschijning. Maar haar verklaring zorgde ervoor dat hij zich herstelde. ‘Vriendin van m’n vader was vergeten mijn dossier op te sturen’ antwoordde hij. Het woord vergeten sprak hij met nadruk uit. Hij wist niet waarom hij dat deed, dit meisje leek genoeg problemen te hebben aan haar uiterlijk te zien. Maar Tristan voelde zo’n grote haat voor dat afgrijselijke mens dat zijn vader had gekozen, dat hij het gewoon niet voor elkaar kreeg normaal over haar te kunnen spreken. Ook al had zijn vader gezegd dat hij haar met moeder of op z’n minst met stiefmoeder aan moest spreken, weigerde Tristan dat. Die vrouw was niets voor hem, net zomin als zijn echte moeder nu voor hem was. Zijn vader had hem ook gedumpt als een hond, nee, Tristan kon zich prima alleen redden. Al leken die twee zich alleen nog met hem te bemoeien als ze zo zijn leven moeilijker konden maken. ‘En ik kwam mijn rooster ophalen’ voegde Tristan eraan toe. Het dossier was een stuk dunner geworden, het was nu een map met veels te weinig papieren. Zijn vorige school had zijn dossier al in een grotere map gegooid. ‘Voor het schoolhoofd daar, die hoeft dan niet steeds naar een grotere map te zoeken ’ hadden ze gezegd. Maar nu hij er bladzijden uit had gehaald zag het er echt absurd uit. Maar er was geen weg terug meer. Op de achtergrond lag de enorme slang. Dreigend werd er naar hem gesist. Die Raziaanse reuzencobra zag er niet erg vriendelijk uit en ze konden gemeen bijten, Tristan had verhalen gehoord dat er zelfs mensen dood waren gebeten en opgepeuzeld. Aan de grootte van die slang te zien zou die er ook in staat toe zijn. Tristan zorgde ervoor dat hij niet over de drempel heen ging, dat beest zou hem vast en zeker aanvallen. Hij tilde het dossier op en gaf hem aan het meisje.

Met een doffe blik keek ze op naar de jongen, zag amper de korte vlaag van verbazing in diens ogen. Als ze er bij na had gedacht had ze hem groot gelijk gegeven, wie zou een meisje als zij verwachten als je naar het schoolhoofd zou gaan. Of er moest iets goeds fout zijn gegaan bij het verdelen van de taken op de school. Op de achtergrond bleef Saethion ongestoord door sissen, maar Ephony zelf leek het amper te merken. Haar ogen gleden naar het dossier in de handen van de jongen toen deze sprak, om hem daarna weer aan te kijken. 'Hier, ik zorg er wel voor,' haar mondhoeken krulde om in een treurige poging tot een vriendelijke glimlach, maar bleef bij een zwakke verandering. Voorzichtig stak ze haar hand uit om het dossier van hem over te pakken en de deur wat verder opende en zich langzaam omdraaide. 'Welk leerjaar? Misschien kan ik hem voor je vinden?' sprak ze nog als antwoord voordat ze haar rug naar hem toe draaide en haast sloffend met hangende schouders terug liep naar het bureau. De priemende ogen van Saethion waren nog op de jongen gericht, maar de strelende hand van Ephony die even over zijn reusachtige lijf gleed deed voor het moment de sterkte van het gesis afzwakken. Het dossier kwam te liggen op een andere, netjes bijgehouden stapel papieren. Voor het komende schoolhoofd, de opvolger of opvolgster van Savador. Even verkrampte haar handen, waarna ze de lades afzocht naar het rooster voor de jongen.

‘5e’ antwoordde Tristan op haar vraag. Toen ze het kantoor verder inliep, bekeek Tristan de ruime kamer. Een stapel dossiers netjes op het bureau. De reusachtige slang kon je niet missen. Het was niet licht in het kantoor. Vreemd genoeg stond er ook een bed in de kamer. Voor de rest leek het op een kantoor dat Tristan had verwacht. Met een groot bureau en hoge stoel, met een aantal pennen op het bureau. Er zaten inktvlekken in het bureaublad. Alleen de hoofdmeester ontbrak, al leek het alsof hij elk moment binnen zou kunnen lopen. Even ging zijn blik weer terug naar het bed. Het was duidelijk dat hij erg ziek was, of was geweest, anders zou dit bed hier toch niet hebben gestaan? Zou de hoofdmeester nog eigenlijk wel weer terugkomen? Tristan wilde een stap naar binnen toe maar de paarse slang lette erg goed op. Het gesis kwam weer in alle hevigheid tevoorschijn en het enorme monster richtte zich dreigend op. Tristan nam het wijze besluit de drempel niet over te stappen. Geduldig wachtte hij op het meisje. ‘Kan… kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg hij toch wel iets bezorgd. Ze zag er niet zo erg gezond uit. Er zou hier toch geen besmettelijke ziekte rondhangen op deze school. Eerst de hoofdmeester, daarna zij en misschien daarna Tristan zelf. Dat zou echt wat voor die heks zijn. Voorgoed van hem af om hem naar een school te sturen met een dodelijke ziekte.

Haar mondhoeken krulde vriendelijk maar zwakjes om toen ze hoorde dat hij in het zelfde leerjaar als zijzelf zat. Het lag aan de vakken die hij had genomen, anders kon ze haar eigen rooster haast automatisch opdreunen. Schuivend was ze naar het bureau gelopen met Seathion als persoonlijke beschermer van het fort om het dossier op de stapel te leggen en in de lades van Savador - waarbij ze in haar hoofd zich alvast verontschuldigde, mocht hij er tegen zijn - naar het rooster voor de vijfde klassers zocht. Het kantoor had enkele zijdeuren, en als je daardoor zou lopen zou het duidelijk worden dat het meer op een klein huis leek dan werkelijk alleen het kantoor waar mensen mochten komen. De rest was alleen voor Savador zelf, en voor de personen waarbij hij het toeliet om ze te betreden. Seathion zijn gesis bleef aanhouden, en voor even richtte Ephony haar blik op het dier. Ze wist hoe Savador het dier tot rust maande, maar ze wist wel zeker dat deze niet zou luisteren als zij het deed. 'Seathion,' haar zachte stem klonk vragen, waardoor het dier zijn ogen op het blonde meisje richten. Vriendelijk en teder glimlachte ze naar het reusachtige, angstaanjagende dier en streelde hem onder zijn kin. Een handeling die de slang aardig op prijs stelde, en zijn aanvallende gesis ook voor even staakte. 'Wil je heel even stil zijn, dan kan ik hem even helpen oke? Ik weet dat ik Savador niet ben, maar wil je dat alsjeblieft doen?' alsof ze tegen een mens sprak keek ze hem haast smekend aan, kriebelde hem door om gemeen genoeg hem zo over te halen. Terwijl ze zich langzaam omdraaide en al even langzaam haar ogen van het nu stil houdende dier af draaide deed ze de lade dicht. 'Nee hoor, dank je wel,' glimlachte ze vriendelijk naar de jongen, waarbij je voor een moment een flinter van de levendige glinstering in haar ogen zag. 'Dit is je rooster, hier staat op welke vakken wanneer worden gegeven. Mocht het zo zijn dat er vakken onder het zelfde moment vallen die jij gekozen hebt, dan zul je later even terug moeten komen of het voor nu even met de leraren moeten bespreken oké? Daar kan ik je niet bij helpen en het schoolhoofd..' haar stem viel vanuit het niets weg, en haar opgeslagen blik waarmee ze hem had aangekeken terwijl ze sprak leek wazig en afwezig te worden voordat ze hem weer neersloeg. 'Ik weet niet of je al bij de etages bent geweest, maar die zijn terug de gang in. Als je bij de grote hoofd gang komt is het de tweede zijgang, en dan de wenteltrap op. Puffoon etage is het hoogste, daaronder zit Nova.. Welke afdeling zit je eigenlijk?' haar zwakke stem probeerde duidelijk de kracht terug te vinden om de aandacht af te leiden van haar plotselinge stilval. Bleef door ratelen zonder te weten of de jongen al ergens was geweest, of direct door was gegaan naar de kamer van de hoofdmeester. 'Sorry,' mompelde ze fluisteren, haar ogen neer geslagen en haar gezicht naar de grond gericht.