Vervloekte beesten. Met een gezicht dat op onweer stond liep Bellingar door de gangen. Zijn normaal zo charmante glimlach die op zijn lippen rustte was op dit moment ver te zoeken. De groengele ogen leken vuur te schieten, het blonde haar dat normaal in een nonchalante warrigheid zat plakte tegen zijn hoofd aan door het water wat er nog in aanwezig was. Zijn shirt was gescheurd, ontblote zijn zo zorgvuldig getrainde borst en buik waarnaast zijn handen in vuisten onder de snelle stappen heen en weer bewogen. 'Vervloekte eenden,' gromde hij tussen zijn tanden door, maakte geen onderscheid tussen ganzen, zwanen, eenden en ander zwemmend vogelgespuis. Met een van zijn handen duwde hij de deur van de ziekenzaal open. Zijn hekel voor dieren was iets zonder echte reden, had samen met zijn identieke tweelingbroer Nearvus precies het zelfde probleem. Waarschijnlijk een van de weinige dingen naast hun uiterlijkheden die bij de broers overeen kwamen. Hoe Bellingars gezicht stond voelde hij zich ook, kon de woede die door zijn aderen pulseerde amper onderdrukken. Zelfs het aanblik van de meisjes in hun rokjes en strakke shirt kon hem niet bedaren. De scheuren in zijn shirt werden weerspiegeld door de krassen en sneden op zijn huid eronder. Zijn rustige conditie training was verpest doordat een van die dieren besloten had hem zijn persoonlijke doelwit te maken. Het enige bewijs van alles wat er gebeurd was kon worden gevonden in een verbrande gans met riet en stengels omgeknakt en een druipspoor door de gangen heen. Nog in zijn zwembroek en een verzopen shirt stapte hij de ziekenzaal binnen. Hij wist dat hij met deze verwondingen niet kon blijven lopen. Ze waren dan wel niet diep en groot, maar het waren te veel om gewoonweg te negeren. Hij wist dat er ergens een dokter rondliep, iemand met iets meer ervaring dan Sam die midden in zijn studie gestopt was. 'Hallo?' klonk zijn stem wat geprikkeld, duidelijk niet in zijn vrolijke en flirterige bui op het moment zijnde. Totaal geen benul van het feit dat die dokter plaats had gemaakt voor een vrouwelijk persoon in witte jas stapte hij verder de zaal binnen. Met het druipspoor nog achter hem aan liep hij naar een van de bedden en leunde hier tegen aan. Zijn handen leunde naast hem op de rand van het bed, zijn blik naar beneden gericht terwijl hij wachtte. Even haalde hij een hand door zijn nu verdonkerde lokken, vertrok even zijn gezicht bij het trekkende gevoel op zijn borst en rug. Hopelijk waren er straks was vrouwelijke projectielen met tijd teveel, kon hij zich heerlijk tegen hun aan vleien om daarnet te vergeten en zich op zijn favoriete hobby te storten; Vrouwen.

Na enkele uren door te hebben gebracht in de gymzaal, liep Ileana met haar spitzen stevig in haar handen geklemd richting de ziekenzaal. Het was al een aantal weken geleden dat ze voor het laatst haar ballet had geoefend, laat staan dat ze in die weken ook maar één keer op haar spitzen had gestaan. De hereniging met haar uiterst pijnlijke balletschoenen had ervoor gezorgd dat ze weer last kreeg van een veelvoorkomend kwaaltje bij balletdanseressen, namelijk dat haar twee grote tenen waren beginnen te bloeden. Het gebeurde meestal als ze te lang op de spitzen had gedanst, of juist als ze ze een tijdje niet gebruikt had, zoals nu dus het geval was. Het enige wat ze dus kwam halen in de ziekenzaal waren twee pleisters, zodat ze weer terug kon naar de gymzaal om daar verder te gaan met waar ze de hele middag al bezig was geweest. Dan hoefde ze zich in ieder geval geen zorgen meer te maken over het bloed dat haar schoenen zou besmeuren.
Toen ze eenmaal haar bestemming had bereikt, deed Ileana een poging een vluchtige blik door het raampje van de deur heen te werpen, maar merkte al snel dat haar lengte niet erg meewerkte. Net toen ze de deur open wilde drukken werd ze verhinderd door een koud, vochtig gevoel onder haar voeten, wat haar meteen naar de grond deed kijken. Voor heel even dacht ze dat het het bloed was dat langzaam uit haar tenen druppelde, maar dat was haast onmogelijk. Al snel merkte ze het spoor water op dat naar de deur leidde, wat haar even een wenkbrauw deed optrekken. Ze besteedde er verder geen aandacht aan, en duwde de deur van de ziekenzaal langzaam open. Ze was er nog nooit geweest, en ze wist eigenlijk niet zeker bij wie ze precies moest zijn. Het eerste wat haar opviel was de vreselijke kou die er in de zaal hing, wat haar eigenlijk deed verbazen. Nu was haar kleding ook niet bepaald bestand tegen kou, dat bestond uit een simpel strak zwart balletpakje, en een huidskleurige balletlegging. Daarnaast waren haar voeten nat, wat natuurlijk ook niet erg hielp. Ze volgde het spoort druppels met haar ogen, die uit kwamen bij een jongen met blonde haren en een nogal geërgerde uitdrukking op zijn gezicht. Ileana keek even om haar heen of ze ergens een verpleegster of een dokter zag, dan kon ze tenminste meteen weer weg. Toen dat helaas niet het geval was, liep ze richting de jongen om te vragen of hij misschien meer wist. 'Eh.. weet jij misschien waar ik een arts..' Pas nu ze wat dichterbij hem stond kon ze hem beter bekijken. '..laat maar, jij staat duidelijk ook te wachten,' maakte ze haar zin af, terwijl ze even een ernstig gezicht trok. En dan kwam zij hier alleen voor twee zielige pleisters, terwijl hij volledig onder de krassen zat. 'Wat heb jij in godsnaam uitgespookt?' zei ze met enige verwondering in haar stem. Ze liet haar blik over hem heen glijden. Hij was volledig doorweekt, zijn haar plakte langs zijn gezicht en zijn kleding was gescheurd. Ongelukje met de vaatwasser misschien?

Al twee dagen onderzoek en geringe slaap. Mealena had besloten, hoef fout het ook mocht zijn, vandaag wat later binnen te vallen. Kalm liep ze met een boterham en kop koffie door de gangen. Haar witte doktersjas open, dat als een witte gewaad om haar heen leek te hangen. Haar ogen stonden in tegenstelling tot het misschien wat zorgeloze houding parraat. Ze was wat later maar ze mocht niet meer tijd verspillen. Rustig liep ze de ziekenzaal binnen en at daar aan haar desk rustig haar boterham op. Toen ze aan haar koffie wilde beginnen hoorde ze een stem. Vervloekte eenden? Was er iemand aangevallen? Toen ze niets meer hoorde wilde ze nog een slok nemen om weer gestoord te worden door een hallo. Rustig stond ze op en kwam de zaal binnen. Nu pas zag ze een jongen staan. Zijn shirt aan stukken gescheurd met verscheidene wonden op zijn borstkas. Niet veel later kwam er ook nog een meisje bij. Mealena glimlachte vriendelijk naar de twee. Rustig wenkte ze Bellingar naar een ziekenhuisbed. Daarna keek ze naar Ileana. "Een vraagje, kan ik jou ergens snel mee helpen of zal ik eerst deze jongen helpen..." sprak Mealena met een kalme vriendelijke stem. Al was ze in haar veertige jaren, ze zag er nog jong uit. En haar karakter hielp daar grotendeels ook aan mee. Mealena keek naar Bellingar en knikte even. Als het meisje alleen wat pijnstillers of iets andersn odig had. Dan was ze snel klaar en kon ze aan bellingar beginnen. Moest het meisje verband hebben voor een schaafwond, vond ze dat Bellingar toch wat meer voorrang kreeg.

Met zijn achterste leunend tegen het bed aan en zijn gezicht naar de grond toe gericht bleef hij nors met zijn ogen gesloten staan. De handen die om de bedrand heen waren geklemd toonde hier en daar ook nog krassen, maar waren minder ernstig dan de gene op zijn borst en rug. Nu al wist hij dat niemand er achter zou komen wat er gebeurd was, behalve misschien Nearvus. Ondanks zijn nonchalante houding was Nearvus de enige die hij echt vertrouwde met heel zijn hart. Iets wat ook niet moeilijk was aangezien hij zijn tweeling broer was, en er niemand zo dicht bij hem was geweest als Nearv. De druppels uit zijn haar gleden langs zijn gezicht naar beneden, lieten het extra spoor van water op zijn gehavende huid achter. Zijn eigen huid haast zo warm dat het water sneller verdampte dan normaal, was met zijn hoofd nog steeds verwikkeld in zijn gruwelijke haat en afkeer jegens die beesten. Dat de zelfde deuren open gingen waardoor hij net zelf was gelopen merkte hij niet. Pas bij de vragende stem van dichtbij schoten zijn groengele omhoog om tussen de natte plukken haar naar het kleine gestalte te kijken. De hardheid erin leek voor een moment te bevriezen, waarna deze vloeiend verdween bij het zien wie er voor hem stond. Het meisje gehuld in de strakke kleding die bij ballet hoorde, had zulke stukken vaak genoeg moeten uitzitten onder dwang van zijn ouders. Een rijke achtergrond was leuk, maar die dingen die erbij kwamen zoals status en jezelf als de perfecte zoon gedragen konden soms wat nadelen geven. Hoewel hij niets anders gewend was en zich er dus ook gemakkelijk doorheen werkte vond hij niet alles leuk. Maar nu stond het meisje in de strak gehulde kleding naast hem, sprak tegen hem waarbij hij maar met een half oor naar haar luisterde. Vliegensvlug en haast ogend alsof hij even verbaasd was dat er iemand plots naast hem stond schoten zijn ogen over haar heen. Van top tot teen, merkte precies het effect van de kleding die de meeste meisjes met strakke shirtjes en heupbroeken wilde bereiken in een simpele sportoutfit. Geniaal, voornamelijk als alles goed genoeg was om naar te kijken. Hoewel zijn lichaam wat gespannen bleef onder de prikkende pijn door de sneden verzachtte de blik in zijn ogen naar een charmante tint. Tussen de naar beneden glijdende druppels en de vochtige lokken haar bleef hij haar aankijken. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij beleefd, de toon in zijn stem haast geschokt. Zijn ogen schoten naar haar hand, zagen de schoenen om door te gaan naar haar voeten. In zijn perfecte staat van elke emotie tonen en gezicht op zetten die er nodig was in het moment staarde hij geschokt naar haar voeten. 'Je zou niet moeten lopen,' klonk het beduusd, waarna zijn hoofd omschoot bij de zoveelste vrouwenstem die zijn oren bereikte. Dit was niet de dokter die hij verwachtte, het werd steeds beter. Ergens begon hij de eenden dankbaar te zijn, schudde dit weer ruw van zich af doordat de haat het weer overwon. Maar nu alweer vergezeld door een vrouwelijke doktor - wat voor dingen dat wel niet in zijn hoofd opriep - en een meisje die duidelijk hulp nodig had was hij geheel in zijn element. 'Dames gaan voor, zo kan ze niet blijven lopen,' sprak hij zachtjes nog voordat het meisje antwoord kon geven op de vraag van de vrouw in de witte jas. Zijn eigen pijn negerend - je moest er iets voor over hebben toch - draaide hij zich naar het meisje. 'Excuseer me, maar dit is genoodzaakt,' glimlachte hij naar haar met een zachte stem, zijn mondhoeken tot een warme en aantrekkelijke glimlach gekruld waarbij hij haar zonder moeite optilde. Met een arm in haar knieholtes en onder haar rug kwam hij weer omhoog, keek op haar gezicht neer. Kalmpjes, alsof er niets aan de hand was liep hij naar een bed naast de dokter om haar daar zachtjes op te leggen. 'Kan ik misschien helpen?' zijn stem uiterst beleefd, samen met zijn houding die daarbij ook nog eens bezorgdheid weerspiegelde had hij zich naar de doktor toe gedraaid. Een kans om in het mum van het meisje te helpen en om haar legaal aan te raken was perfect, haar gemakkelijk te laten zien hoe teder handen konden zijn. Dit was veel beter dan een medicijn om zijn humeur weer op te krikken. Daarbij was de vrouwelijke dokter het persoon die hem tot dit alles onbewust aanzette, zag een grote uitdaging in haar nog voordat ze werkelijk een goed woord hadden gewisseld.

De blik waarmee de jongen op had gekeken was zo koud, dat Ileana voor enkele seconden dacht dat hij in schreeuwen uit zou barsten en haar zou bevelen hem niet lastig te vallen, wat ze zich enigszins wel in kon denken. Als zijzelf zo onder de sneden zat zou ze waarschijnlijk ook niet bepaald de meest vriendelijke persoon in de zaal zijn. Ze trok een verontschuldigend gezicht, wat achteraf onnodig was geweest aangezien zijn gezicht gelukkig al weer wat opklaarde. Bij zijn vraag keek ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Wat er met míj gebeurd is?' de ongelovigheid in haar stem was duidelijk hoorbaar. 'Je zou je druk moeten maken om je eigen verwondingen,' zei ze terwijl ze een vluchtige blik wierp op haar tenen, die nog altijd ongestoord door bloedden. Haar probleempje stelde niets voor, en eigenlijk verbleekte het volledig bij het zien van zijn gehavende huid. 'Het valt wel mee, ik kan nog prima lopen.' Sterker nog, zodra ze hier weer weg kon was ze van plan om gewoon verder te dansen. Het was niet de eerste keer dat het gebeurde en bovendien had ze geen zin om haar dag te laten verpesten door een dergelijke tussenkomst. Er krulde een glimlachje rond haar lippen, zeggende dat hij zich er verder niet druk om hoefde te maken. Niemand had zich er ooit druk om gemaakt, zelf zijzelf niet. Pas bij ernstige blessures ging ze zich zorgen maken, en dit was zeker weten geen blessure. Het kwam niet eens in de buurt. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze een been brak tijdens een optreden, het duurde maanden voordat ze weer volledig hersteld was en al die tijd was ze bang geweest dat ze nooit meer zou kunnen dansen. Alles waar ze haar hele leven zo hard voor gewerkt had zou voor niets geweest zijn, en haar droom zou in één klap van haar afgenomen worden. Ze mocht van geluk spreken dat haar been op de juiste manier genezen was en ze gewoon door kon gaan met hetgeen waar ze voor leefde. Die periode had haar geleerd dat ze niet bij de pakken neer moest gaan zitten, maar tegelijkertijd negeerde ze sindsdien alle pijn die haar dromen zouden kunnen belemmeren. Ergens was dat alleen maar negatief. Een beetje afgedwaald en verzonken in haar eigen gedachten keek Ileana weer op, waarna ze zag dat er inmiddels een dokter binnen was gekomen, die zich met een vriendelijke glimlach bij hen had gevoegd. Ileana had haar nog nooit gezien en kende haar dus nog helemaal niet, maar de indruk die ze van haar kreeg was dat het waarschijnlijk een ontzettend vriendelijke vrouw was. Net toen ze antwoord wilde geven op haar vraag werd ze onverwachts onderbroken door de jongen, die opperde dat zij voorrang moest krijgen, waar ze het overduidelijk mee oneens was. Ze wilde haar mond openen om te protesteren tegen zijn stelling, maar nog voordat ze er tegenin kon gaan voelde ze hoe de grond onder haar voeten verdween waarna ze als een gewichtsloze lappenpop in zijn armen lag. Het leek hem geen moeite te kosten om haar op te tillen, zelfs niet met al die sneden die in zijn lichaam gekerft stonden, die haast wel pijn móesten doen. Dat kon gewoon niet anders. Beduusd staarde ze in zijn ogen, haar mond gesnoerd door de manier waarop hij haar verrast had. Niet wetende hoe ze moest reageren liet ze zich naar het bed dragen, waar hij haar zo voorzichtig mogelijk op neerzette. Ze bloosde weliswaar niet vaak, maar nu voelde ze toch hoe haar wangen begonnen te gloeien, tot haar grote spijt. 'Dat was echt niet nodig,' zei ze zacht terwijl er een scheef glimlachje op haar gezicht verscheen. Ze snapte niet hoe hij zo kalm kon blijven, en haar op zo'n hoffelijke, charmante wijze kon behandelen terwijl hij er duidelijk erger aan toe was dan zijzelf.

Mealena haar ogen waren kalm op de jongen gericht. Die kennelijk het meisje voorrang bood. Ze schudde even in kleine beweging haar hoofd. Het was een kleine beweging en amper te zien. Een klein glimlachje kwam op haar gezicht toen Bellingar het meisje optilde en op het bed legde. De charmeur aan het werk. Zijn woorden deden haar schudden met ogen dicht. "Nee, ik heb hier echt niet veel hulp bij nodig." sprak ze vriendelijk. "Ga maar rustig op het bed zitten, ik wil niet dat het nog erger word dan dat het nu al is..." sprak ze doelend op zijn wonden. Mealena liep naar een kastje. Pakte wat middel dat ontsmettend werkte en een doosje pleisters. Ze liep naar Ileana die nog steeds op het bed lag. Deed het middel met een watje aanbrengen. "Het kan misschien prikken..." sprak ze kalm. Veegde met een ander watje het bloed weg en legde een pleister er op. De andere verzorgde ze op dezelfde manier. Mealena glimlachte. "Zo, dat zou het moeten doen..." sprak ze en glimlachte. "Wat betreft jou, wat voor een beest heeft jou aangevallen?" sprak ze daarna. Ze liep naar Bellingar en legde hem op het bed. Rustig duwde ze tegen zijn schouders zodat hij met de rug op het bed kwam. Ze bestudeerde het kort. Ze pakte een doek en droogde eerst de borstkas van Bellingar wat droog. Het bloed dat vrijgekomen was ging grotendeels mee. Ze maakte het om de wond nog wat schoner zodat ze duidelijk kon zien wat de snee was. Het bloed kwam er weer langzaam uit. Mealena legde daarna haar hand zachtjes op de borstkas van Bellingar. Ze mompelde een spreuk. "Het kan wat tintelen, maar daarna voel je er niets meer van." sprak ze. Ze had immers zijn gevoelszenuwen tijdelijk uitgeschakeld. Ze zorgde er voor dat een zwarte naald haar wijsvinger uit kwam. Ze trok er wat aan en er kwam een draad uit. Ze knikte naar Bellingar dat het goed zou komen. "Het moet even gehecht worden. Je zal geen pijn voelen. Het kan echter na dat de spreuk uitgewerkt is kort steken. Mealena stak rustig de naald aan het begin van de snee. En hechtte langzaam maar zorgvuldig de wond dicht. Ze keek kort naar Bellingar om te zien of haar spreuk goed gegaan is. Mocht het pijn doen dan zou zijn gezicht vast wel vertrekken.

Heerlijk om de beduusde uitdrukking om haar gezicht te zien, alleen al haar reactie stelde hem uiterst te vreden. Zachtjes, alsof ze zou breken als hij het iets harder zou doen, legde hij haar op het bed neer. Zijn blik bezorgd alsof het bloed uit haar ledematen gutste, oogde zenuwachtig waarbij hij zijn armen langzaam om haar heen weg haalde. Van binnen grijnsde hij nonchalant, stond weer eens versteld van zijn eigen toneelkunsten. 'Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik een meisje als jij onbeholpen had laten staan,' glimlachte hij zachtjes naar haar, nergens iets te zien van het feit dat hij toneelspeelde. Behulpzaam - met alleen de pervische reden dat hij legaal haar huid mocht aanraken - had hij aangeboden of hij kon helpen. Kalmpjes knikte hij op de woorden van de dokter, kon ergens niet wachten totdat hij alleen was met de oudere vrouw. Zijn geelgroene ogen richtte zich weer op het meisje, bleven daar even net iets te lang hangen om zich daarna om te draaien en naar het bed ernaast te lopen. Zodra hij zich omdraaide vestigde hij zijn aandacht weer op de twee vrouwen, volgde wat er gebeurde terwijl hij op het matras ging zitten. Nonchalant knoopte hij zijn overhempt langzaam open. Op de zorgvuldig bijgehouden en goedgetrainde borstkast waren de wonden nu beter zichtbaar, om daarna met zijn ellebogen op zijn knieën te steunen en zachtjes - misschien iets te dramatisch - te zuchtten alsof dit alles hem ontzettend veel kracht had gekost. Toen de dokter zich op hem richtte keek hij weer op, rechtte zijn rug terwijl ze dichterbij kwam lopen. 'Als ik je dat zou vertellen zou ik je moeten vermoorden,' glimlachte hij met een lichte, charmerende tint in zijn glimlach. Op het moment dat ze haar handen tegen zijn schouders aan zette om hem op zijn rug te leggen kon je de mannelijke lust in zijn ogen aflezen. Alleen zichtbaar voor haar, aangezien hij haar aan bleef kijken terwijl hij naar achter zakte en zijn benen ook op het bed legde. Zijn ene hand legde hij onder zijn hoofd, bleef rustig liggen toen zijn lichaam afgedroogd werd. Hij had het niet beter kunnen treffen, een vrouwelijke dokter met de medische verzorging die hij nu nodig had. Wat er voor had gedaan met die vervloekte dieren leek al lang niet meer zo erg, dit maakte zeker alles goed. Hier en daar vertrok de trek rond zijn mond, hoeveel fantasiën dit ook opriep de pijn kon hij niet weghouden. Naast de grote sneden waren de krassen op zijn huid verspreid wat minder erg. Hij keek naar beneden bij het voelen van de hand, richtte zijn ogen op naar de vrouw toen deze tegen hem sprak. 'Oké,' klonk zijn antwoord net iets te warm, de schuine glimlach alleen zichtbaar in zijn gedachtes. Voor een moment voelde hij een vaag getintel, waarna de pijn van de wond grotendeels weg leek te zakken. Ietwat verbaasd staarde hij naar zijn eigen borstkast, richtte daarna zijn ogen op de vrouw toen ze weer zijn aandacht trok. Langzaam trok één van zijn wenkbrauwen sceptisch omhoog, staarde hij net iets te lang naar de naald. 'Heb ik weer,' mompelde hij, opeens in een oogwenk weer chagrijnig door de dieren. Hij legde zijn hoofd weer neer, staarde naar het plafon zodat hij het beeld van de naald die zijn lichaam in ging niet hoefde te zien. Hoewel het geen pijn deed merkte hij het toch telkens wanneer de naald zijn huid in prikte. 'Sinds wanneer werk jij hier?' vroeg hij tussen neus en lippen door, zijn ogen nog steeds op het plafon gericht waarbij hij rustig bleef liggen.

Mealena keek kort naar Ileana en knikte dat ze kon gaan als ze dat wilde. Haar blik ging toen weer naar Bellingar toen hij antwoord gaf. Ze kreeg kort een grijnsje. "Als dat zo is, dan zal ik mezelf genoodzaakt moeten verdedigen, hoe de toestand van de leerling ook is...." sprak ze en glimlachte daarna weer. Ze gaf hem een knipoog om te laten merken dat ze niet serieus was. Ze had de lust gezien in zijn ogen maar negeerde het. Ze wist hoe mannen konden zijn, en deze was jong en nog een tikje erger dan ze had meegemaakt. Ze glimlachte enkel liefjes. Ze hoorde de warme stem van hem. Ze knikte even. Rustig ging ze verder met de procedure. Op het moment dat ze de naald uit haar vinger wist te toveren had ze hem er naar zien staren. De woorden deden haar kort giechelen. Het was maar even maar ze leek kort een jong meisje daardoor. Ze ging daarna weer net zo serieus verder. "Geen zorgen..." sprak ze kalm. "De naald is van magie gemaakt, hij is niet te breken, nog zal hij problemen veroorzaken..." stelde ze hem gerust. "Hoezo?..." sprak ze kalm. Licht verbaasd over het feit dat een leerling belangstelling toonde. Ze glimlachte weer lieflijk. "Een paar weken inmiddels..." sprak ze vriendelijk. "Ik voel me wel thuis hier. De leerlingen zijn aardig. Sommige zijn wat klunzig. Ze komen met wonden aan alsof ze met een gans gevochten hebben." sprak ze vriendelijk. Ze doelde namelijk op Bellingar zelf. "Maar hoe klunzig ze mogen zijn, de leerlingen zijn over het algemeen aardig. Aardiger dan dat ik ooit heb meegemaakt..." sprak ze. Dat laatste klonk misschien wat droevig en haar blik keek kort naar het raam. Daarna ging ze verder met de tweede snee. De eerste was nu dicht en een paar dunne draden waren te zien. Ze glimlachte enkel. "En zit je al wat langer hier op school?" sprak ze vriendelijk. puur om het gesprek dan toch op gang te houden. Het zou toch nog wel even duren voor ze echt klaar was. Ze had net de kleinste snee klaar de grotere zouden al dan niet meer moeite kosten.

De charmerende glimlach monde uit in een geamuseerde grijs, eentje met een volwassen tint. Zodra hij serieus werd waren de tienerige trekjes vaak ver te zoeken, en zeker bij een volwassen vrouw. Rustig bleef hij op het bed liggen, met zijn ene hand onder zijn hoofd en zijn zachte geelgroene ogen die de handelingen van de vrouw volgde. Na zijn wat sceptische woorden dat het hem weer moest overkomen dat hij gehecht moest worden schoten zijn ogen terug naar haar gezicht. Het kleine ogenblik dat haar uiterlijk even leek te veranderen deed zijn ene mondhoek om krullen tot een schuine en speelse glimlach. 'Jammer, anders had ik nog meer zorg nodig gehad,' beantwoorde hij haar geruststellende woorden nonchalant waarna hij haar een vluchtige knipoog schonk. Kalmpjes legde hij zijn hoofd terug op het kussen, staarde naar het plafon om zijn heldhaftige en rustige houding te bewaren toen de naald zijn huid in ging. Toch schoten zijn ogen terug naar haar gezicht, was er even een kinderlijke onwetendheid in zijn ogen te lezen bij haar simpele woorden. Rustig legde hij zijn hoofd weer terug, vastbesloten dat ze totaal niet hoefde te weten hoe dit kwam. Hij wist het zelf amper. Pas terwijl hij zijknat terug liep realiseerde hij dat zijn borst prikte, waarna hij met een enkele blik naar beneden genoeg wist. 'Ach, wat noem je lang. Maar de goede contacten die zijn al gemaakt,' zijn nog steeds even nonchalante toon bedekte het opschepperige ondertoontje, hoewel de woorden voor zich spraken. Zijn ogen gleden over de verschillende patronen in het plafon, wachtte geduldig tot ze klaar was met zijn wonden. 'Nu ik mezelf ook zo persoonlijk open geef, vertel eens iets over jezelf,' doelens op de manier waarop hij erbij lag, gebruikte het als smoesje om haar uit te horen. 'Wat doet een prachtige vrouw als jij hier op een simpel schooltje?' hij had zijn blik van het plafon af gehaald en op haar gezicht gevestigd. Met een onschuldige nieuwsgierige blik bleef hij haar aankijken, zijn hoofd iets opgetild met de hand die er nog onder lag.

[ Inspi loos ¬¬ ]

Mealena maakte de rest van de wonden dicht met de naald. Haalde deze weg en liep toen naar hetzelfde kastje waar ze de spullen van Ileana had gehaald. Haar ogen gleden langs de verschillende goedjes, pakte er een uit en liep terug. Ze deed het open en een geurloze zalf kwam tevoorschijn. Ze knikte kort tegen zichzelf en liep toen naar een lade om wat verband te pakken. Ze liep direct weer naar Bellingar om de laatste loodjes te leggen aan zijn behandeling. Ze smeerde zachtjes de zalf over de wond. Hielp hem overeind en bracht het verband aan om zijn borstkas. Ze deed het zoals altijd voorzichtig. Net alsof Bellingar een mingvaas was uit een of andere dinastie. Waarvan de waarde onbetaalbaar was. Misschien kwam het omdat ze op een shadraanse kliniek vaak kinderen tot jongeren behandelde. Het was iets wat haar die voorzichtigheid had gegeven. Rustig rolde ze de rol verband zo op dat de wonden niet meer zichtbaar waren. "Zo, dat zal het moeten doen..." sprak ze. De vraag kwam toen pas aan, een standaard flirtende vraag. Wat doet een prachtige dame zoals jij hier achter de bar.......Hey lekkertje, kan er nog een shadraanse bier bij!? spookte de zinnen nog door haar hoofd. Ze keek kort weg. "Mensen helpen, en de kost verdienen..." sprak ze enkel. Ze keek daarna weer naar Bellingar. "Neem een paar dagen goed rust en laat de hechtingen genezen. "Over drie dagen mag je terug komen voor inspectie..." sprak ze kalm. Haar stem had echter een iets andere toon. De herinneringen van die periode waren iets té voor haar. Het gaf haar een naar gevoel tegenover mannen. Ze had het echter niet tegen iemand verteld. Alleen haar ouders hadden er wat van meegekregen. Bellingar hoefde eigenlijk niet perse over drie dagen terug te komen. Met haar luchtmagie zou de draden oplossen na 2 dagen. Het verband zou binnen die tijd zou het verband toch wel gaan vervelen voor hem. Het was alleen om de zalf in te kunnen laten trekken. En dat duurde maar een paar uurtjes. Ach had Bellingar toch weer iets om zielig te doen bij de meiden. Bij die gedachten glimlachte ze kort. Ze keek daarna weer naar Bellingar, wachtend op een mogelijke reactie.

In stilte keek hij neer op de handelingen die ze op zijn ontblote bovenlijf uitvoerde, zag soms hier en daar een spier zich automatisch aanspannen bij het gekke idee dat hij niets voelde en wel degelijk wist dat hij iets hoorde te voelen. Zijn ongegeneerde blik volgde haar waar ze ging, volgde elke beweging van haar lichaam met een doodnormale uitdrukking, alsof ze het meest interessante iets was in deze kamer. Op haar teken kwam hij langzaam overeind, rolde de spieren van zijn goed bijgehouden en getrainde bovenlichaam onder zijn huid en hield zijn armen wat omhoog om haar tegemoet te komen bij het omdoen van het verband. Had totaal geen moeite met het feit dat ze zich zo dichtbij bevond, had zijn ontspannen blik schuin op haar gezicht gericht gehouden, ogend alsof hij telkens hierdoor afgeleid werd. Bij haar woorden haalde hij eindelijk zijn ogen van haar af en richtte deze op zijn eigen lichaam om te zien hoe het verband zich om zijn lichaam bewoog. Na het stellen van zijn vraag en toen ze hem weer beantwoorde richtte hij zijn ogen schuin op om haar aan te kijken. 'Klinkt niet echt spannend,' was zijn wederantwoord met een haast uitdagende schuine glimlach op zijn lippen terwijl hij zich weer rustig terug liet zakken in het ietwat omhoogstaande bed, legde de hand weer achter zijn hoofd en blikte tussen de blonde lokken van zijn in een nonchalante warrigheid kapsel naar haar gezicht. Kalmpjes nam hij haar advies op, kon de opkomende charmerende glimlach op zijn lippen niet onderdrukken. 'Met genoegen, elke man zou zich gevleid voelen om zo teder behandeld te worden,' elk woord op een bloedserieuze toon gesproken met een zachte stem, de glimlach van zijn lippen gezakt alsof hij een hartgebroken man was die nooit werkelijke liefde had gekend. Zonder iets te zeggen, voelde zich alles behalve ongemakkelijk in de drukkende stilte, bleef hij haar haast onderzoekend aankijken. 'Heb je misschien ook een medicijn tegen eenzaamheid?' zijn stem zacht, zonder glimlach op zijn lippen en een volwassen mannelijkheid op zijn gezicht bij de haast warme ogen. 'Zelfs in de gangen vol met mensen lijkt het alsof je soms alleen bent,' vervolgde hij, hield zijn ogen op de zijkant van haar gezicht gericht. Een nieuwe uitdaging die hij met beide handen aangreep.

Mealena haar ogen hadden zich kort op haar schoot gericht. Ze was gaan zitten op een krukje met wieltjes er onder. Ze had hem zien kijken. Constant volgde zijn blik haar, en het voelde redelijk ongemakkelijk. Al gaf ze er niet aan toe. Mealena's haar ogen keken naar Bellingar toen ze zijn woorden hoorden. "Mooi om te horen dat ik voorzichtig genoeg ben..." sprak ze met een onschuldig glimlachje en stond toen op. Ze wilde wat notitie's gaan maken voor deze behandeling maar werd halverwege haar trip naar haar bureau onderbroken. Zijn woorden deden haar kort haar ogen sluiten. "Sorry, als ik dat medicijn had, had ik het zelf al vaak zat gebruikt. Ik heb geen medicijn tegen eenzaamheid. Daarvoor zul je toch echt bij jezelf moeten zijn ben ik bang..." sprak ze kalm en professioneel alsof ze zeker wist waar ze het over had. Het was echter het tegenovergestelde. Ze wist niet of Bellingar zelf er iets tegen kon doen. Ze wist het zelf amper hoe je het kon oplossen. Ja, misschien meer open staan tegenover mensen, maar na een hoop vieze, of gemene mannen tegengekomen te zijn ga je toch wat anders denken. Mealena liep kort haar kantoor in. Door de kleine speeltjes die het gordijn had kon je nog zien dat ze met haar hand tegen de muur leunde en haar andere hand de helft van haar gezicht verborgen hield. Een paar tranen kon ze niet onderdrukken. Nee, ze mocht zich niet zwak tonen tegenover een leerling. Dat zou een verkeerd voorbeeld zijn. Mealena zuchtte kort, veegde de tranen weg en pakte een pen met een notitieblokje. Ze noteerde wat en liep toen weer terug de ziekenzaal in. "Zeg, Bellingar, mocht je ooit iets kwijt willen..." sprak ze kalm. "Raad ik je aan om, of naar vrienden te gaan. Maar je zou eventueel ook bij mij een verhaal kwijt kunnen. Het is een verplichting dat ik dingen niet door mag zeggen, vooral niet als het gaat over persoonlijke dingen. Dus daar kun je van op aan..." sprak ze. "Je bent vrij om te gaan..." sprak ze toen en draaide zich om om aanstalten te maken naar haar kantoortje. Verwachtte geen verdere reactie van Bellingar, al zou die misschien wel komen.

Haar antwoord op zijn woorden had hij bijna kunnen uitspellen, had al meteen door gehad dat ze geen hopeloze vrouw als buitenkarakter was die zich gemakkelijk mee liet gaan met hem. Het gaf niet, hij had genoeg gedult en wilskracht om het te blijven proberen. Maar haar antwoord gaf hem meer mogenlijkheden, keuzes die hij moest maken om strategisch te blijven of dit op een éénmalige en harde poging uit te laten pakken. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde niet, keek haar na toen ze zich voort zette en het kantoor binnen liep. Hij kon zijn eenzaamheid ontzettend snel weg laten varen, had verschillende medicijnen in levende wezens zo bij de hand. Eenzaam was hij niet, toneelspelen kon hij ontzettend goed met zijn sluiperige einddoelen. Nieuwsgierig schoof Bellingar zijn benen over de rand van het bed, liet zijn armen losjes over zijn benen hangen om zo te blijven zitten. Zijn shirt was sowieso al geheel kapo, dus dat zou halfnaakt terug lopen naar de etage worden. Veel problemen zag hij daar niet in, had een te grote ego en naar zijn mening een te lekker lijf om zich daarover druk te maken. Met een kalme blik, waarin een achtergehouden eenzaamheid leek te schuilen - knap werk Bellie, knap toneelwerk - schoten zijn ogen weer op toen de golvende witte doktersjas zijn aandacht weer trok en de vrouw terug kwam lopen. Voornamelijk toen ze zijn naam sprak en haar aandacht weer op hem vestigde bleven zijn ogen haar volgen om in die van haar te blijven hangen. Hij sprak niet terwijl zij sprak, bleef in de zelfde pure kalmte zitten. In tegendeel tot zijn uiterlijk raasde zijn hoofd tot het uiterste, zag de sporen van tranen nog in haar ogen, liet zijn hoofd terug gaan naar zijn voor hem sarcastische maar ooh zo goed gespeelde vraag naar het medicijn voor eenzaamheid en haar woorden die ze nu tegen hem sprak. Langzaam liet hij zich van het bed af glijden, waarbij zijn gezicht even vertrok bij het terugkerende gevoel dat langzaam kwam en het trekkende gevoel rond de wond nu niet meer onderdrukte. Na haar woorden had ze zich langzaam omgedraaid, iets wat hem niet tegenhield. 'Ga je nu al weg?' klonk het zachtjes van achter haar, had de afstand verkleind zodat hij nu achter haar stond. Zijn ene arm lag rond zijn lichaam heen om het verband, alsof hij een nog bloedende wond had die hij wilde dicht drukken. Zijn groengele ogen stond zacht en warm, waarbij de volwassen mannelijke trekken nu zijn gehele gestalte leken over te nemen. De tienertrekjes waren voor het oog onzichtbaar geworden, zijn goed getrainde lichaam toonde als een volwassen man in zijn jonge jaren. 'Hoe denk je me te kunnen helpen?' vroeg hij zachtjes, doelend op haar eerdere woorden dat ze altijd ook naar hem toe kon gaan. Langzaam liep hij langs haar heen naar voren, had de afstand tussen de zijkanten van hun lichaam te dichtbij gelaten voor een normale voorbijgang. Met zijn rug naar haar toe, een kleine afstand tussen hun in bleef hij voor zich uit staren met zijn ogen naar beneden gericht waardoor zijn houding iets gebroken kreeg. 'Misschien kunnen we elkaar helpen,' vervolgde hij na enkele secondes, richtte langzaam zijn kin op alsof hij in gedachte nu recht voor zich uit keek. Een langzame gang van handelingen, lette uiterst op elke beweging die hij maakte. Al even voorzichtig draaide zijn lichaam wat om de vrouw over zijn schouder aan te kijken. 'Misschien is het medicijn tegen eenzaamheid toch dichterbij dan we dachten,' alsof hij een moeilijke openbaring gehad dat ze het samen konden verdrijven door elkel in elkaars gezeldschap zouden zijn.

Mealena had niet omgekeken toen hij vroeg of ze nu al weg ging. "Ik heb nog wer..." ze stopte halverwege toen ze omdraaide. Zijn houding, alsof hij werkelijk een wond had maar dan diep van binnen. Alsof eenzaamheid hem werkelijk getroffen had. Mealena draaide zich weg. Wilde weg lopen. Hij was niet iemand die het meende, hij had de eerdere pogingen om haar te versieren iets te obvious geplaatst. Het was allemaal nep. Mealena wilde het kantoortje in lopen toen Bellingar weer wat zij en vlak langs haar liep. Mealena bevroor, een rilling schoot over haar rug. Haar ogen werden wijder. Waar was hij mee bezig? Mealena hoorde zijn woorden. Was dit toneel? Was dit werkelijk toneel? Mealena vond het moeilijk om het te ontrafelen. Hij zegt dat hij eenzaam is, en ze kon niet aan zijn hartslag of ademhaling merken of hij loog. Hij was goed, zeer goed zelfs. Mealena haar ogen, dacht diep na. De laatste worden schoten haar ogen open. Mealena liep naar Bellingar. Legde haar hand op zijn schouder. Gaf hem een klein kusje op zijn voorhoofd. "Sorry, maar ik ben niet bevoegd om een leerling op dat soort wijze gezelschap te houden. Het is niet gepast..." sprak ze kalmpjes. Liep het kantoor in en zuchtte kort. Deze ging wel heel ver als het echt toneel was. Mealena ordende wat papieren. Maar ze voelde nog steeds zijn blik in haar rug priemen. Hij stond er nog, hij stond er nog steeds. Ze voelde het.

Haar plotselinge houdingen, haar abrupte stoppen in bewegen en praten was genoeg voor hem om door te gaan. Langs haar heen te lopen en te spreken als een man die niets anders dan tegenspoed en pijn had meegemaakt in zijn leven. Zijn woorden te spreken alsof hij vanaf het eerste oogcontact al geweten had dat zij de gene was waar hij al die jaren op gewacht had. Had zijn lichaam wat gedraaid om zijn gepijnigde en haast smekende ogen op haar te richten. Jongvolwassen en een uitting alsof hij al meer meegemaakt had dan drie mannen in hun volle leven. Ze kwam dichterbij, wist niet of hij enigzins op haar ingespeeld had maar ze draaide zich niet om om met benende stappen weg te lopen. Het was een begin, maar niets hiervan haalde hem uit zijn doen. In stilte bleef hij staan, hield zijn ogen in die van haar gericht totdat ze omhoog kwam en haar lippen zachtjes tegen zijn voorhoofd drukte. Geheel verloren in zijn eigen houding sloot hij voor een moment zijn ogen om ze daarna te openen en met een blik gevuld met menig emoties tussen de blonde nog vochtige lokken door te blikken naar haar gezicht. Hij gaf haar geen antwoord op haar woorden, zat van binnen in een vraagstuk welke kant hij op zou bewegen met zijn handelingen. Het belangrijkste element van de wereld, de liefde, was voor hem enkel en alleen een enorm speelbord waarbij hij op de meest fanatsiche en uitdagende wijze punten moest verkrijgen. Ze liep langs hem heen naar het kantoor, een ruimte waarvan de ramen voorzien werden van gordijnen waar haast niets doorheen kwam. Een lege ziekenzaal, zijn hoofd die op het volste werkten terwijl zijn houding niet veranderde. Langzaam liep hij met zachte passen achter haar aan, stond in de deuropening weer stil om zijn ogen op haar rug gericht te houden. Zijn arm nog om zijn borst gelegen, zijn gespierde bovenlichaam glinsterde hier en daar nog van het water dat zich erop bevond. 'Ik had niets gezegd over wat voor gezeldschap,' zijn zachte stem ergens warmer, doelde duidelijk op haar eerdere woorden waarbij ze op een vorm van gezeldschap doelde. Zodra hij naar binnen zou lopen, de drempel werkelijk over zou stappen zouden zij beide uit het zicht worden genomen als je vanuit de ziekenzaal zou kijken. Langzaam stapte hij door totdat hij zich vlak achter haar bevond. 'Je trekt gauw conclusies,' concludeerde hij nu zelf zachtjes, bleef achter haar staan waarbij zijn beide armen nu slapjes langs zijn lichaam hingen. 'Maar jij dacht er aan,' het volume van zijn stem zachte verder omlaag, sprak nog steeds met alles wat hij zei vanuit haar eigen woorden. De conclusies die zij uit zijn woorden had gehaald. 'Misschien bedoelde ik wel gewoon gezeldschap waarbij het voelt alsof je werkelijk iets inhoudt. Alsof je werkelijk iemand bent die het waard is om iemand te hebben die je liefheeft op een andere manier,' alsof hij een gedicht voordroeg weerklonk zijn stem zacht met de verschillende emoties, de gebroken pijn en de warmte tegelijkertijd hoorbaar. 'Welke kant kies je?' eindigde hij zijn kant van het verhaal, raakte haar niet aan op elke manier maar hield de afstand zo dat als ze zich om zou draaien ze wel degelijk haar kin zou moeten optillen om hem aan te kijken.

Mealena had inderdaad de neigingen gehad om hem kort te omhelzen, om hem te troosten, het lag nog steeds in haar aard. Maar iets zei haar dat ze dat niet moest doen. Het bleef een leerling. Mealena voelde nog steeds zijn blik in haar rug priemen. Het voelde ongemakkelijk. Bellingar kwam iets boven haar uit. Ze wilde zich omdraaien. Maar hij stond zo dicht bij dat ze haast schrok. Ze schoot wat naar achteren maar voelde de bureau ineens tegen haar rug. Doordat ze wat naar achter helde leek ze nog kleiner en keek ze hem omhoog aan. "Misschien wel, maar jij suggereerde het..." sprak ze zachtjes. Ze voelde zich hoogst ongemakkelijk in deze positie. Ze keek hem aan. "Maar, Bellingar..." sprak ze toen ze haar blik afwende. "Een jongen als jou, voelt toch niet alsof hij niets inhoud..." sprak hij. "De meiden staan voor je in de rij..." sprak ze zachtjes en kreeg een klein blosje van de haast ondraagelijke positie waar ze zich in bevond. Wat naar achteren, want als ze recht stond zou ze zowat tegen Bellingar aan staan. Mealena keek hem aan en probeerde haar zenuwen niet te laten zien. Maar haar hand die trilde verried alles. Bellingar was dicht bij, net zo dicht bij als die mannen die in de bar kwamen drinken. En die gingen meestal een stap verder dan Bellingar deed. Hij had een andere aanpak. Eentje die je nog geloven zou ook. Mealena keek hem niet aan. Hield haar blik gericht op de grond naast hem en de kleine blos die niet verdween.

Ze had zich omgedraaid, en blijkbaar had ze het niet gemerkt dat hij de afstand zo verkleint had tussen hun tweeën dat de respectvolle en leerling/hoger geplaatste verhouding voornamelijk verslapt was. Haar lichaam bewoog zich van hem vandaan, duidelijk uit pure schrik omdat ze deze kleine afstand niet verwacht had. Ondanks alles bleef zijn houding het zelfde, bleef zijn kalme maar gebroke en warme blik in die van haar gericht nu ze wat naar achter helde en niet verder kon door het bureau. Zijn blik kwam niet van haar af, zijn lichaam bewoog niet om haar enige ontspanning te geven omdat hij niet dichterbij kwam. Maar zijn schouders bleven enigzins hangen onder de goedgetrainde spieren, zijn hoofd leek zelfs deze houding iets te volgen terwijl hij haar aan bleef kijken. 'Ik zei niets,' sprak hij haar woorden tegen, wist dat hij gelijk had. Zij had de eindjes aan elkaar geknoopt zoals zij dacht dat ze bij elkaar hoorde, had een betekening uit zijn woorden gehaald zonder dat hij het werkelijk gezegd had. Zijn hart sloeg een slag over toen haar ogen in een verlegen stand van hem weg leken te kijken, haar wangen die een diepere kleur leken te vertonen als een jong meisje dat zojuist werd gecomplimenteerd door de oudere man waar ze in het geheim op verliefd was. Voor een moment had hij de neiging om eruit te stappen, zijn armen om haar heen te laten glijden en zich te laten veroveren door de verlegen houding. Vergat haast met volle aandacht naar haar woorden te luisteren, maar van buiten wist hij met volle overtuigen niet te veranderen. Trok zichzelf weer bij elkaar, zorgde ervoor dat zijn voor even overslaande hart weer tot rust werd gebracht. 'Misschien, maar dat alles is oppervlakkig. Geen enkele vrouw bewijst het feit dat ik besta, dat ik ook iemand kan zijn die liefde kan ontvangen op een manier zoals ze die nooit aan een ander zouden geven,' beantwoorde hij haar zachte stem al even zacht. Haar ogen waren voor even op gericht, merkte aan de rest van haar houding dat ze eerlijk was met de uitdrukking op haar gezicht. Tactisch bleef hij doodstil op zijn plek staan, leek de eenzame pijn op zijn serieuze gezicht alleen maar te vergroten na zijn eigen woorden. 'Verdien ik het niet, is dat het soms?' sprong over op iets anders, op het feit dat hij misschien te min was voor iets innigs. 'Ieder verdwijnt weer nadat ze genomen hebben wat ze wilde. Er blijft niets voor mij over. Is dit een straf? Heb ik dit verdient? Is de eenzaamheid iets waarmee ik altijd zal moeten leven,' zijn wenkbrauwen trokken in een wanhopige trant naar elkaar toe, zijn zachte stem verdronken in een pijn die zo overkwam dat hij het zelf bijna begon te geloven. Met pijn op zijn gezicht sloeg hij zijn ogen neer om haast wankelen een stap naar achter te zetten. 'Ik verdien het niet,' klonk zijn hese zachte stem haast conclusderend, zijn ogen op de grond voor zijn voeten gericht waarbij zijn bovenlichaam al in een beweging van omdraaien was.

Mealena keek nog steeds weg en zuchtte. Ze werd steeds benauwder door deze houding en wist totaal niet wat ze er mee moest doen. Hij had het niet letterlijk gezegd maar zijn woorden zei voldoende. Ze had de verkeerde woorden gezegd merkte ze nu. Ze wilde hem een troostende schouder bieden, zoals ze bij iedere leerling zou hebben gedaan maar hij vatte het iets te persoonlijk op. Mealena keek voorzichtig naar Bellingar toen hij sprak. Haar blos verdween, haar ogen wat minder verlegen en strakker. "Je zit fout..." sprak ze toen ze overeind kwam en hem wat naar achter duwde. Ze liep naar de andere kant van het bureau. "Je moet zelf bewijzen dat je bestaat, daar kan geen vrouw voor zorgen...' sprak ze. "Laat zien wat je in huis hebt, wat je 'werkelijk' voor persoon bent." sprak ze duidelijk en vastberaden. Ze hoorde zijn woorden en zweeg. "Nee..." sprak ze bars. "Nee, zo is het niet..." sprak ze kalm. "Je kunt in 2 maanden meer vrienden maken door meer interesse te tonen in mensen, dan in 2 jaar door mensen geïnteresseerd laten worden in jou..." sprak ze kalm. "Het ligt vaak aan de persoon zelf hoe de mensen in zijn omgeving zijn. Niet andersom..." sprak ze kalm en keek toen naar Bellingar. "Misschien is het tijd om serieus te worden omtrend het onderwerp genaamd 'liefde'. In plaats van mensen voor de gek te houden..." sprak ze ineens. Ze had een strakke blik in haar ogen en keek streng naar Bellingar.

Mealena keek naar een schilderij in haar kantoor en hoorde Bellingar's stem weer. "Misschien, maar het probleem ligt hier niet bij een vrouw..." sprak ze met een serieuze stem. "De probleem ligt in dit geval bij het slachtoffer." sprak ze. "Iemand met een shuttle die een stopteken negeert en daardoor verongelukt, is het slachtoffer van zijn eigen fout..." sprak ze. "Bellingar, leer eens serieus met personen om te gaan, en niet als een vermakend object waar je je toneel op kunt afspelen..." sprak ze. Hij bleef doorgaan, bleef volhouden. Zijn woorden maken haar woedend. De windstille ruimte leek langzaam een briesje te krijgen en Mealena had een gebalde vuist die paars opgloeide. "Bellingar..." sprak ze stem. "Je kent mijn verleden niet." sprak ze verder. "Ik weet wat liefde is, en ik ben inderdaad eenzaam. Maar ik wil niet die eenzaamheid weg laten nemen door een persoon als jou." sprak ze streng. "Je weet te weinig van mijn verleden om te weten waarom ik juist in dezelfde cirkel blijf lopen..." sprak ze. "Maar het geeft niet, die cirkel zal eens verbroken worden..." sprak ze. "Maar iemand zoals jij, zou daar niet toe in staat zijn.." sprak ze verder. Ze was kwaad. Dat was te merken aan de bries en haar vuist. Haar gezicht was nog net niet te zien. "Bellingar, je beweert eenzaam te zijn. Maar het meisje dat je net behandelde duidde op iets anders. Jij deed overdreven beleefd om haar in te palmen. Daarna een droevig toneelstukje om mij in te palmen." sprak ze streng. "Je steunt teveel op je acteer kunst, terwijl je niet eens de ervaring en kennis weet van de andere persoon..." sprak ze wat kalmer. "Dat was je valkuil..." sprak ze verder. Ze draaide zich daarna om naar hem. Haar pupillen waren niet meer rond maar vierkant. Haar ogen hadden geen ronde iris meer maar een vierhoekige ster. Het gebeurde automatisch als ze woedend was. Ze keek naar Bellingar en wachtte geduldig zijn reactie af.

Mealena had zijn woorden gehoord en zich ruw omgedraaid. "Bellingar, denk je dat iedere leraar of lerares je zomaar hun verleden verteld, zonder je persoonlijk goed te kennen..." sprak Mealena. "Daarbij, ik wil eerst hebben dat een bepaald persoon het weet, van mijn verleden voor het hier wordt rondgeroddeld..." sprak Mealena. Ze sprak over Savador. De jongen waar ze toen als een blok voor was gevallen, maar ook nu nog ergens iets voor voelde. Mealena keek strak naar Bellingar. "Daarbij...." ineens stopte ze. Ze keek op toen Bellingar opstond. Naar haar toe liep. "Ik graaf mijn eigen kuil niet. Als het aan mij had gelegen had ik er al in gelegen..." sprak ze kalmer en zachter. Zijn woorden deden haar opkijken. Zijn actie in combinatie met de kin en de glimlach deed haar even kalmeren. Daarna liep hij weg en vertelde nog wat over zijn shirt. Het lag nog op het ziekenzaalbed. Mealena liep er naar toe, pakte het vast en liep naar de prullenbak. Gooide het er zichtbaar in. "Zelfs je laatste woorden halen me niet uit die constante cirkel, Bellingar..." sprak ze kalm en zacht. Ze liep haar kantoor weer in en nam daar rustig plaats. De wind, was weer stil en haar vuist was weer normaal. Ze was weer kalm en negeerde nu Bellingar die richting de uitgang liep van de ziekenzaal.