Get some help..

Met zijn arm kloppend van de pijn, liep Ryou door de gangen. Hij was hier gisteren aangekomen en zijn wond die altijd al een obstakel geweest was en niet meer helemaal zou genezen, was weer opengegaan. Lang geleden toen hij over de straat was gelopen, omdat hij iets voor het internaat waar hij op zat moest ophalen, was hij een beest tegen het lijf gelopen. Hij had het dankzij de schaduwen niet goed kunnen zien wat het was. Het beest was naar voren geschoten en had hem gebeten. Hij was dan ook flauwgevallen en door iemand naar het ziekenhuis gebracht, hij had al geen idee meer wie dat was. Hij was daar geholpen en er was hem verteld dat hij het verband niet meer mocht afdoen, tenzij het verschoond moest worden. Gisteren moest hij het dus laten verschonen, dus had hij het afgedaan en dacht dat het wel tot die morgen erna zou kunnen wachten. Niet dus. Het bloed was meteen weer beginnen druipen. En nu was hij dus op zijn tocht naar het ziekenhuis. Waarschijnlijk was ook van de rit in de shuttle de wond beginnen ontsteken. Hij liep de ziekenzaal binnen en keek om zich heen, waarna hij op een verpleegster af liep. Hij liet zijn wond zien. Ze knikte naar een bed en hij ging liggen. Zijn wond werd meteen verzorgd. Een paar banden van stevig verband werd er omheen gedaan. Hij knikte haar vriendelijk toe en opende zijn ogen. Hij keek naar het plafond en sloot zijn ogen daarna even. Het duizelde allemaal een beetje. Dat kwam vast omdat de wond net nog open en bloot had gelegen. Hij schudde zijn hoofd en kwam overeind. Meteen kwam er een verpleegster op hem af die hem terug in de kussens duwde. Ze vertelde hem dat ze even wat rust moest nemen, omdat hij anders flauw zou vallen. Hij knikte weer vermoeid en ging weer liggen. Ze had eigenlijk wel gelijk. Hij had echt het gevoel alsof hij elk moment flauw kon vallen. Dan kon hij maar beter luisteren. Hij was weggelopen van het internaat omdat hij het daar niet meer uithield en iets met zijn magie wou doen. Jammer dan dat ze hem kwijt waren. Zijn ouders hoefde hij ook niet op te rekenen. Zijn vader dronk, zijn moeder gebruikte drugs. Nou, echt leuke ouders. Tenslotte wou hij iets nuttigs met zijn magie doen en dat bleek hier te kunnen. Wie weet bleef hij hier wel zijn hele leven. Hij zag wel wat hij deed.

Hij liet zijn hand even gaan naar een ketting rond zijn nek. Het was een kring met in het midden een driehoek, met in het driehoek een oog. Een gouden oog. Het was dan ook een gouden ketting. Om de ketting heen zaten vijf soort pionnen, die eindigden in een scherpe punt. Hij had geen idee waarvoor het stond. Hij had het ergens gevonden en had het leuk gevonden om het mee te nemen. Soms leek er net iets magisch vanaf te komen, maar ergens ook weer niet. Het was in elk geval van Egypte, dat wist hij zeker. Hij had gelukkig zijn koffer mee kunnen nemen naar Starshine. Hij had voor vandaag een blauw-wit gestreept t-shirt aangetrokken en een grijze strakke broek. Hij had ook een soort jasje aan, met de mouwen opgestroopt tot vlak boven zijn ellebogen. Daardoor kwam het verband, die tot zijn slagader van zijn arm stopte, half tevoorschijn. Hij vond het niet zo erg dat ze het zagen. Als ze maar niet gingen denken dat hij iets heel heftigs had meegemaakt of zo. Nou ja, het was ook wel heftig, maar niet zo heftig dat het in de krant kon, of zo. Hij keek om zich heen. Hier lagen echt verrassend veel mensen. Hij moest zich nog aanmelden, hij moest zijn boeken nog ophalen, zijn vakkenpakket. Want dit was ook een school, bleek maar weer eens toen hij aangekomen was. Hij dacht eerst dat het alleen een verblijf was voor magische kinderen, maar het was dus ook een school. Hier kon hij veel meer doen met zijn magie dan hij echt verwacht had. Dat vond hij eigenlijk wel fijn. Hij had zijn ouders niet nodig om een goede magiër te worden. Hij beheerste Novaanse magie. Zijn ouders woonden nu op Shadra. Die waren verhuisd nadat ze hem afgezet hadden, waarschijnlijk om meer aan de drugs en de andere handel te komen. Hij vond het echt niet erg. Hij mocht zijn vader sowieso niet als hij dronken was en zijn moeder nam niet eens goede zorg over hem. De rest van zijn familie waren allemaal hetzelfde, of gestorven aan het spul. En ze leerden er ook nog niks van, dat was het ergste. Ryou wist zeker dat hij niet zoals zijn vader en moeder zou worden. Hij zou zijn kinderen nooit bij een internaat afzetten. Hij zou voor ze zorgen. En ook voor zijn meisje, als hij die kreeg. Niet dat hij daar wanhopig naar zocht, nee, hij moest eerst even wennen hier. Hij ging half overeind zitten en liet zijn oog vallen op iemand die binnenkwam.

Yukio kwam de ziekenzaal binnen. Hij liep langs de bedden heen en zijn blik viel op iemand die nu half omhoog zat. Yukio liep er op af en bekeek de jongen. 'Zo wat hebben we hier.'Vroeg hij vriendelijk. Yukio pakte een stoel en zette die naast het bed neer. Yukio maakte het verband er af en bekeek de wond. 'Daar gaan we even wat aan doen. Ik ben zo weer.'Zei hij. Toen stond hij op en liep weg. Na een minuut of twee kwam hij weer. Hij had een klein bakje met water. Yukio zette het naast de jongen neer op de grond. Hij deed er zijn handen in en toen hij ze er uit haalde. Zaten zijn handen in het water. Yukio ging met zijn handen voorzichtig over de arm en het water begon te gloeien. 'Het kan wat prikkelen.'Zei hij. Yukio keek naar de wond die voorzichtig begon te helen.

Verbaasd keek hij naar de verpleger die naast hem kwam zitten. Hoe kon dit nu? Hij was daarnet toch al geholpen? Had die andere verpleegster soms iets niet goed gedaan? Hij keek naar de verpleger en liet hem zijn gang maar gaan. Hij zou vast wel weten wat hij deed, toch? Hij voelde iets stevig prikken en pijn doen en hij hield een kreet in. Wat was die man aan het doen? Hij beet op zijn tanden. Nee, hij was het toch niet aan helen hè? Dat werkte niet. Hij keek opzij naar de verpleger. 'Meneer, het zal weinig uithalen wat u doet,' begon hij vriendelijk, ondanks de vervelende pijn. Hij keek naar de verpleger. Hij zou het moeten uitleggen, de situatie, want als de verpleger nog lang zo door zou gaan, dan zou hij 's nachts wakker liggen van de pijn. Hij voelde dat hij langzaam het bewustzijn aan het verliezen was. In plaats van dat de wond heelde, deed het meer pijn en droop er opnieuw bloed uit. 'Ik ben vroeger gebeten door een duister beest. In een ander ziekenhuis hebben ze gezegd dat het alleen verschoond moest worden en dat verder het verband er nooit af mocht,' legde hij moeizaam uit. Hij zag zwarte vlekken voor zijn gezicht. Voordat de verpleger verder kon, trok hij zijn arm bij zich. De wond stak enorm en hij sloot zijn ogen. Hij probeerde zijn aandacht erbij te houden. Hij keek even naar het plafond en haalde diep adem. 'U kunt het niet verhelpen. Het is een blijvende wond. U kan het alleen verbinden met verband. Helen doet veel te pijn en het haalt niks uit,' zei hij tegen de verpleger, waarna hij het resultaat liet zijn. Hij hield zijn arm uitgespreid voor de man uit. De wond leek zelfs groter geworden en er droop opnieuw bloed uit. Omdat het bij een slagader in de buurt was, kwam er meer uit dan verwacht. Hij keek zwak naar de verpleger. De zwarte vlekken begonnen langzaam over te nemen op hem. Hij kon zich er beter aan overgeven. Hopelijk voor de verpleger ging hij niet af voor zijn werk omdat hij een klein foutje gemaakt had. En hopelijk verloor hij niet te veel bloed, zodat hij nooit meer wakker werd. 'Doe er alstublieft alleen verband om, dat stopt het bloeden,' smeekte hij zachtjes, waarna zijn ogen draaiden in zijn kassen en hij het bewustzijn verloor.

'Ryou, jij bent deze week voor de boodschappen,' zei de hoofdbegeleidster tegen hem en een jongen met wit haar keek haar vriendelijk aan. 'Ja, mevrouw,' zei Ryou en hij pakte het boodschappenlijstje over, waarna hij vertrok. Hij stapte de deur uit en genoot van de buitenlucht. Het was een heerlijke dag. Wat zou er vandaag eigenlijk nog fout kunnen gaan? Hij stapte een supermarkt binnen en begon alles te verzamelen wat hij nodig had. Hé, lekker, ze aten vanavond spaghetti! Hij sloot zijn ogen even tegen het felle licht van de diepvries die aan een balie stond waar hij vlees kon bestellen, wat hij dan ook deed. 'Een kip graag,' zei hij, terwijl hij weer op zijn lijstje keek. Misschien alvast voor Kerstmis, dacht hij. Hij keek op naar de vrouw en nam de kip, verpakt in een zakje, aan, waarna hij vriendelijk knikte en vertrok. Hij liep naar de kassa toe en rekende af. Hij liep de supermarkt uit en besloot een omweg te nemen. Langs een klein steegje was hij er wel sneller. Hij besloot om dat te doen. Hij liep half langs een hegje langs. Een hoop geblaf trok zijn aandacht en hij keek om. Van schrik sperde hij zijn ogen wijd open en hij spreidde zijn arm uit, om zichzelf een soort bescherming te geven. Hij zag het enorme duister lijkende beest springen richting zijn arm en kneep zijn ogen dicht. De boodschappentas viel op de grond. Hij hoorde nog vaag een deur open- en dichtslaan en daarna een ijzig gegil, wat diep in zijn trommelvliezen drong. Daarna werd het zwart en zag hij niks meer.

PROFILE MAGICIAN