Mitsu zijn ogen waren gesloten. Op zijn hoofd rustte een wit tijgertje dat geeuwde. In een mediterende houding zat Mitsu zijn gedachten te ordenen. Hij kwam langzaam los van de grond. Zijn zwarte jas die tot zijn knieën kwam hing gewoon naar beneden. Het tijgertje keek voor zich uit en zag een vlindertje fladderen. Touma rende er op af en sprong naar het vlindertje dat te snel was voor de sprongetjes van het tijgertje. Mitsu hield zijn ogen gesloten. Hij voelde de rust hem overspoelen. Onrust, dat was typisch iets wat hem vaker overviel. Vele leerlingen die in zijn omgeving praatte. Het zelfde als je op het station stond met veel mensen. Alleen was het verschil dat hij dubbel zoveel hoorde. Mitsu deed door meditatie zijn gedachten legen en tot rust brengen. Al was dat lastig. Ineens rende Touma weg. Mitsu voelde de energie van het tijgertje niet meer. Hij opende zijn ogen. "Toumaaa!" riep Mitsu. Touma had echter iets interesanters op het oog dan een vlindertje. Een meisje. Mitsu liep de richting in waar hij Touma in had voelen rennen. Hij voelde immers Touma's energie met de dag dat ze bij elkaar waren beter. Maar nu was Touma te ver weg om hem te voelen. Langzaam voelde de energie weer in zich vloeien. Mitsu zag Touma in een in eengedoken houding richting een vrouwelijk figuur lopen. Zo laag bij de grond, het zou toch niet. Mitsu wilde Touma toeroepen dat hij het moest laten maar hij was al te laat. Touma sprong tegen de rug van het meisje alsof ze een prooi was. Touma was niet heel zwaar dus of hij haar om kreeg was niet zeker. Maar hij was in het voordeel met een verassingselement. Mitsu zag dat het staarte van Touma kwispelde. Het was alsof hij het deed om zijn baasje trots te maken, door te laten zien dat het kon jagen. Mitsu glimlachte enkel en liep toen naar Touma om deze van de rug van het meisje te tillen en op zijn hoofd te plaatsen. "Sorry, dat doet hij nou vaker, waarom weet ik niet zeker..." sprak hij kalmpjes.

- Alleen Azalea -

Een groen jurkje, dat was waaraan je haar kon herkennen. Ook aan haar groene haar en haar redelijk slanke figuur kon je haar herkennen. Haar achternaam zou daar wel op gebaseerd zijn. Ze wisten vast dat ze voor woud geboren zou zijn. Geïnteresseerd bleef ze bij een boom staan met wel erg duistere blaadjes. Ze raakte het aan. Ze voelde een soort aantrekking naar een magie die niet voor haar gemaakt was. Duistere magie. Ze huiverde en liet het blaadje los. Ze was Beauty onderweg verloren, haar prachtige blauw-zwarte vlinder, die sinds ze op Starshine waren heel vaak rond ging fladderen, maar altijd terugkwam. Je kon het geloven of niet, maar ze kende haar vlinder al vanaf haar geboorte. De vlinder was een soort symbool geworden voor haar ouders. Toen zij baby was, hadden ze de vlinder voor het eerst in huis gelaten, die toen altijd rondfladderde. Je zou denken dat de vlinder daarna dood zou zijn, na een jaar, maar Azalea geloofde dat het vlindertje een speciale vlinder was die nog jaren door kon leven. Er zou ook vast magie achter schuilen, waarom ze zo lang kon leven. In ieder geval was ze trots op het vlindertje. Plots kreeg ze een beeld binnen van een angstig iets en Beauty kwam aangevlogen. Azalea strekte haar vinger, waar Beauty op ging zitten. Beauty zag er niet uit zoals ze vertrok. Haar vleugels trilden erg, wat betekende dat ze moe was. Waarschijnlijk was er een of ander dier achter haar gerend. Azalea had namelijk een reis gemaakt door Gren en daar werd Beauty ook wel eens achterna gezeten door een nogal vrouwtjes liefhebbende mannetjesvlinder. Na de tocht was ze ook moe geweest. Azalea vroeg zich af wie Beauty zo had uitgeput.

Plots voelde ze iets tegen haar rug en ze draaide zich om. Ze zag niks, maar voelde wel nog het gewicht van iets op haar rug. Ze voelde het gewicht weggaan en draaide zich nu een beetje schuiner. Ze stond oog in oog met een jongen. Ze glimlachte naar de jongen toen hij ook glimlachte. 'Dat geeft niet, hoor. Dieren zijn leuk. Ik vergeef ze snel,' lachte ze vriendelijk. 'Beauty zou wel geschrokken zijn van je tijgertje,' zei ze en ze keek naar Beauty die op haar vinger zat. Ze keek weer naar de jongen. Ze had geen schoenen aan. Voor anderen zou het pijnlijk zijn dat ze zo liep en in kleine takjes trapte, maar naar jaren ervaring en in brandnetels trappen, ging die pijn ook wel over en voelde ze het niet meer. Ze stak haar andere hand uit naar de jongen. 'Azalea is de naam,' zei ze vriendelijk en ze wachtte op antwoord. Ze liet haar hand even later weer naast zich zakken. Haar groene ogen keken nieuwsgierig naar het blauwe haar en het tijgertje. Het tijgertje zag er lief en speels uit. 'Sorry voor mijn nieuwsgierigheid, maar hoe heet je tijgertje?' vroeg ze glimlachend en ze keek schuin naar de nog voor haar onbekende jongen.

Mitsu had Touma nog steeds vast aan zijn nek vel die met vrolijke blik bleek te bungelen. Mitsu schudde zijn hoofd. "Het is niet netjes om tegen mensen op te springen! En al helemaal bij vrouwen..." sprak hij streng. Het tijgertje kwispelde vrolijk door en duwde kort zijn pootje tegen de neus van Mitsu. Het gleed er weer van af. Mitsu glimlachte. Zette Touma in zijn rugzak. Touma nam zijn plekje in door middel van zijn pootjes over de rits te leggen en zijn kopje omhoog te steken. Mitsu glimlachte. "Beaty?" mompelde hij. Was dat haar huisdier? Een vlinder? Het was dan wel niet de allerdaagse maar hij had respect voor de vlinder dat die nog leefde. Als vlinder sta je namelijk niet echt boven aan de voedselketen maar het was mogelijk. Mitsu knikte vriendelijk en schudde haar vriendelijk de hand. "En ik wordt Mitsu genoemd..." sprak hij vriendelijk. "Touma..." sprak hij als antwoord. Alsof het tijgertje dacht dat het aandacht kreeg sprong het de tas uit en liep kwispelend om MItsu heen. Mitsu glimlachte en zakte door zijn knieën. Rustig aaide hij over het bolletje van Touma. Deze sloot zijn ogen. "Je bent ook een aandachtslurpend mannetje he..." sprak hij kalmpjes en glimlachte vriendelijk.

Ze giechelde. Het was echt een leuk tijgertje. Ze bukte zich naast Mitsu en aaide het beestje. Daarna kwam ze weer overeind en keek Mitsu vriendelijk aan. Het was een naam die haar niet bekend op de tong viel, maar het klonk wel leuk. Ze vond Azalea helemaal bij zichzelf passen op de een of andere manier. Ze keek rustig naar het tijgertje. Het was echt leuk om het beestje in actie te zien. Beauty keek er alleen maar een beetje naar en vloog toen weer weg. Beauty was liever lekker aan het rondfladderen dan dat ze door het tijgertje werd achterna gezeten. Azalea keek naar een tak. De blaadjes begonnen dood te worden en af te vallen. Voor ze het zelf besefte, stond ze voor het blaadje. Ze hield haar hand onder haar blaadje en concentreerde zich, terwijl ze levende energieën opspoorde bij het blaadje. Die waren er nog, maar wel hele zwakke. Met moeite begon ze de levende energieën aan te sterken. Ze liet haar vingers heen en weer bewegen en keek ondertussen geconcentreerd naar elk deel van het blaadje. Het blaadje begon van zijn bruine kleur langzaam naar een vers groene te gaan. Toen ze klaar was, liet ze een beetje moe, maar zelfvoldaan, haar hand zakken. Geen enkel blaadje mocht doodgaan, vond ze. De natuur was mooi en er moest voor gezorgd worden. Ze hield haar groene kijkers gericht op Mitsu. 'Ik vind de natuur zo interessant, ik moet de levende energieën van het blaadje gewoon even voeden, zodat het niet dood zou gaan,' zei ze vriendelijk en ze kwam naar hem toe en bukte zich bij het witte tijgertje.

Terwijl ze het tijgertje aaide, keek ze nieuwsgierig naar boven. 'Beheers jij soms ook woudmagie? Het is de beste magie die er bestaat, vind ik toch, maar dat kan ook komen omdat ik veel van de natuur en dieren hou,' zei ze en ze grijnsde. Haar jurkje fladderde vrolijk mee bij alle bewegingen die ze deed. Ze keek naar Mitsu. Met zijn blauwe haar viel hij wel op. Maar zij viel ook erg op met haar groene haar, alhoewel ze het wel altijd fatsoenlijk vond zitten, ook al piekte het alle kanten uit. Ze had elke dag een jurkje of anders een rokje aan. Om haar benen een beetje vrijheid te geven en niet verpakt te zitten in een broek die ervoor zou zorgen dat haar benen zouden zweten. Ook droeg ze vaak een schoudershirt als ze een rokje droeg. Ze keek naar Mitsu. Ze ging ondertussen tegen een omgebogen boom zitten, maar zette niet genoeg kracht in haar zitvlak om hem verder om te duwen. Zo hield ze toch een beetje rekening met de natuur en kon ze zich een comfortabele omgeving geven.

Mitsu keek naar Azalea. Zijn bruine ogen recht op haar gezicht. Hij glimlachte enkel bij haar acties. Dat had ze beter niet kunnen doen. En inderdaad, Touma was geaaid en smachtte naar meer aandacht. Mitsu glimlachte enkel toen hij Touma nu kwispelend en haast met puppy oogjes voor Azalea zag staan. Het was me er eentje. Mitsu keek daarna op toen Azalea opstond en naar een dood blaadje liep. Mitsu hield ook van natuur en dieren. Maar zijn blik was een tikkeltje anders er op. Mitsu keek naar hoe ze zich helemaal uitputte om een blaadje tot leven te wekken. Hij grinnikte kort. Hij vond het wel leuk om te zien. Ze werkte zich kapot om een blaadje tot leven te wekken, dat over een paar weken weer zou verdorren. Mitsu keek naar Azalea toen ze hem vertelde over het feit dat ze het niet dood wilde laten gaan. Mitsu zat nog door zijn hurken en grinnikte kort. Hij liet zich achterover vallen. Touma was weer afgeleid en zag zijn kans om zijn baasje nu de baas te zijn. Hij sprong boven op de buik van Mitsu. Het kwam zo onverwacht dat Mitsu kort ineen kromp met een kreunend geluid van de onverwachte klap. Hij wilde op zijn zij rollen maar Touma was toch iets te zwaar daarvoor. Toch bewoog Mitsu en je zag aan Touma dat hij moeite had om overeind te blijven staan. Mitsu grinnikte en woelde even over het kopje van het tijgertje. Dat daarna zelfvoldaan van zijn actie kort geeuwde en rustig ging liggen. Mitsu keek naar Azalea. "Ik denk er iets anders over..." sprak hij. "De natuur moet vrij zijn, zijn gang gaan. Als iets bestemd is om te sterven, zoals dat blaadje. Dan zal de natuur het wegnemen. Je kunt het uitstellen met je magie, maar het zal toch ooit eens afvallen van die boom..." sprak hij kalm en keek weer naar Touma die zijn ogen gesloten had. Hij zat dus vast waar hij lag. Touma keek niet op toen Azalea hem aaide.

Mitsu keek naar Azalea die toen een vraag stelde. Boven touma uit kwamen zijn zwarte haren en een paar ogen die haar aankeken. "Jap..." sprak Mitsu. Hij mompelde wat en twee lianen kwamen uit de grond die Tussen Mitsu's buik en Touma kwamen. Ze wikkelde zich eenmaal om Touma en tilde hem er af. Onder Touma werd er een extra dikke laag mos gecreëerd en Touma werd rustig neergelegd. Touma sliep als een roos en merkte er geen klap van. Mitsu ging weer rechtop zitten. Hij keek nu naar Azalea. Ze zat nu tegenover hem. "En jij ook?" sprak hij kalm als vraag. Hij voelde haar energiestroom al een tijdje. Maar door zijn nog steeds mindere ervaring als de leraren of legendarische magicians kon hij zen ooit zo sterk en overduidelijk voelen. Hij kon ze proeven, maar niet opspeuren. Mitsu keek naar Azalea en glimlachte vriendelijk. Zijn blik ging kort naar Touma die vredig lag te slapen onder het mosbedje.

'Ik dacht dat je dat wel gemerkt zou hebben,' zei Azalea plagend. Ze was rood geworden ondertussen. Mitsu had wel gelijk. De dood van een blaadje uitstellen was toch niet zo'n fantastische daad. Hij had haar zo'n beetje onbewust op haar nummer gezet, ook al liet ze dat niet merken. Haar gezichtskleur werd weer normaal en ze keek rustig naar Mitsu. Ze was benieuwd naar wat hij meer kon. Ze keek hem uitdagend aan. 'Wat dacht je om binnenkort eens een klein schijngevechtje te doen?' vroeg ze vriendelijk. Ze ging zitten en legde haar benen naast zich, zodat ze met haar hand haarzelf ondersteunde en zo half op haar zij liggend naar Mitsu keek. Ze richtte haar blik op het springlevende blaadje, die weer groen was. Ach ja... Eigenlijk had Mitsu wel een groter punt dan ze dacht, maar ze liet zich niet kennen. Nee, ze moest niet zo stom doen. Haar eigen gelijk overwinnen was dom. 'Je hebt wel gelijk, wat dat blaadje betreft. Ik had er niet aan gedacht,' zei ze en ze gaf het daarmee ook eerlijk toe. Ze grijnsde en een beetje rood werd ze wel. Het leven invloeien in blaadjes had ze geleerd op haar reis, net zoals de vele dingen. 'Je leert gewoon tijdens een reis erg veel en probeert dat soms uit,' zei ze, een beetje dromerig, alhoewel ze Mitsu gelijk moest geven als die begod niet wist waar het over ging. 'Oh, sorry. Ik heb vroeger op Gren een reis gemaakt vanaf mijn jonge leeftijd tot een paar dagen geleden,' legde ze Mitsu vriendelijk uit. 'Je leert er echt heel veel van. Meer dan je in een jaar hier op school kan leren,' zei ze.

'Weet jij toevallig wie de leraar voor Woudmagie is? Ik zou hem graag willen leren kennen. Ik respecteer alle mensen die van de natuur houden en de magie beheersen,' zei ze, alhoewel ze eigenlijk iedereen wel respecteerde, maar die mensen hun bijzonderst. Zij zouden niet expres op een mier gaan staan, alhoewel je dat wel al automatisch deed. Zij zouden geen nest met kleine eitjes verbranden, van insecten. Daar had ze toch zo'n hekel aan aan wie dat wel deed. De natuur moest groeien en op hun eigen houtje kunnen leven, soms door wat extra behulp van magie, niet gedood worden door een magie die alleen voor dat soort dingen werd verbruikt, of voor boosheid of tijdsverdrijving. Ze vond een laaghangende tak en plaatste haar gewicht er voorzichtig op. Omdat ze weinig at, erg mager voor haar leeftijd was en weinig woog, zakte de tak gelukkig niet door. Ze plaatste haar voeten tegenover zich en keek Mitsu toen aan. Ze zat hier wel lekkerder dan dat ze stond in prikkilige takjes op de grond. Ze liep namelijk op blote voeten.

Mitsu zijn ogen gingen naar Azalea. Mitsu kon haar gedachten niet lezen maar haar reactie van het blozen op zijn woorden verried voldoende. "Daarentegen, je helpt een organisme langer zijn pracht en glorie te behouden door hem leven in te blazen, en je traint jezelf. Het is helemaal geen slechte daad, in tegendeel. Maar morgen overlijd er een ander blaadje terwijl jij in de les zit. En ik denk dat je die niet kan redden..." sprak hij. "Leven komt en gaat, en met magie kunnen we dat verschuiven maar niet ontkomen..." sprak Mitsu kalmpjes. Hij glimlachte en knikte. "ja dat soort reizen heb ik van gehoord, maar ik heb nooit mee gedaan." sprak hij kalm. Zijn ogen gingen naar Touma die nog steeds lag te slapen. Mitsu glimlachte. "Schijn gevecht?" sprak hij ineens. "Je bedoelt een vriendschappelijk gevecht..." sprak Mitsu nogmaals ter verduidelijking. Hij zweeg kort. "Tja, lijkt me best interessant om dat eens te doen..." sprak hij. Hij zat echter wel met een blokkade. Hij wilde geen meisjes pijn doen dus hij zou zich redelijk inhouden met de aanvallen die hij zou kunnen doen. Maar hij wilde het wel proberen.

Mitsu zijn ogen gingen naar Azalea toen ze weer begon te praten. "Ja ik ken hem..." sprak hij. "Master Norwood heet hij, je zult hem vast kunnen vinden in de lokaal voor woudmagie..." sprak hij kalm. "ALs hij geen les heeft wil hij vast wel een praatje met je maken...Norwood kennende..." sprak hij vriendelijk. "Maar je sprak over een schijngevecht. Ik wil gerust proberen, maar verwacht niet dat ik volop ga aanvallen..." sprak hij wat zachter. Hij schaamde zich lichtelijk er voor dat hij een meisje niet zo graag aanviel. Tegen een jongen daarentegen hield hij zich nooit in. Dan ging hij vol uit in de aanval.

En haar tweede fout was weer gemaakt. Mitsu was heel erg goed in corrigeren, ondervond ze. Ze grijnsde en bloosde opnieuw. 'Ja, dat bedoelde ik,' zei ze als eerst en ze grijnsde, waarna ze van de tak afsprong en hem uitdagend aankeek. 'Leuk! Maak je dan maar klaar, want in tegenstelling tot jou, houd ik me niet in. En jij hoeft je ook niet in te houden, hoor. Ik ben al geconfronteerd met vleesetende planten, dus een harde klap van magie kan er ook nog wel bij,' zei ze, terwijl ze klaar ging staan en een goede techniek bedacht. Mitsu was goed in corrigeren, maar of hij ook goed was in een gevecht, tja, wie zou het weten? Ze bedacht ondertussen wat ze allemaal met deze omgeving kon doen, terwijl ze een afstandje van hem af ging staan. Ze had eigenlijk gedoeld op een later gevecht, maar waarom zouden ze nu niet gewoon beginnen? Ze dacht na en begon toen. Ze liet twee lianen vanuit een boom naar Mitsu toevallen en maakte een soort kruis van lianen, zodat hij moeilijk opzij kon springen. 'Klaar?' vroeg ze ondertussen en ze grijnsde uitdagend. Ze mocht er dan lief uitzien met die groene pieken en die groene ogen, eigenlijk was ze een katje die je niet zonder handschoenen kon aanpakken en dat zou ze laten zien ook. Meerdere mensen hadden de fout gemaakt om te denken dat ze maar een lief kleine meisje, bijna een elfje, op de wereld was. Ze had meerdere jongens gehad die iets van haar wouden wat zij helemaal niet wou en had hun hiermee ook zwaar bestraft, als je het zo maar even kon zeggen.

Norwood, hè? Dan zou ze daar maar eens nodig langs moeten gaan. Ze grijnsde opnieuw naar Mitsu. Ze was benieuwd wat hij zou doen. Ze kon de boom gebruiken als dekplaats. Maar dan zou ze de boom beschadigen, nee, ze moest iets anders verzinnen en wel zo snel mogelijk, want zo snel zou ze niet de tijd hebben om iets terug te verzinnen. Ze vond het wel lief van hem dat hij haar niet zo veel pijn wou doen. Waarom zou hij zich anders inhouden? Dat deden jongens nu, immers. Ze had wel eens iemand gehad die volledig los ging. Het kon inderdaad vermoeiend en pijnlijk zijn, maar daarom niet minder leuk. Ze maakte een soort blokkade met haar armen gekruist voor haar gezicht, waardoor er een gigantische struik recht voor haar kwam. Hopelijk zou ze Touma niet raken. Maar die lag te ver uit haar buurt om kwaad te doen.

- Korter, sorry -

Mitsu zijn ogen waren naar Azalea gericht en keek grinnikend naar haar. "Blozen blozen....." sprak hij plagend en glimlachte enkel. "Vleesetende planten zijn wel makkelijker te handelen dan mij hoor..." sprak hij kalmpjes terwijl hij rustig opstond. Hij grinnikte enkel bij het zien van haar serieuze blik ineens. "Daar hou ik van ik van, iemand die serieus wordt..." sprak hij kalm en grinnikte. Een vriendschappelijk gevecht, het was niet zomaar een krachtmeting. Als je het bijvoorbeeld deed met iemand die je totaal niet kende, zoals in dit geval, kon je veel van elkaar leren. Ook leerde je de persoon kennen. Wat was het limiet, hoe reageerde ze op bepaalde een bepaalde situatie. Allemaal dingen die je kon leren. Mitsu ging recht staan en zag de twee lianen al tevoorschijn komen. "Een makkelijke aanval om te beginnen..." sprak hij kalm. "Kijken hoe de tegenstander reageert..." sprak Mitsu hardop concluderend. Mitsu gooide zijn jas uit. Hij stond nu alleen in spijkerbroek en zwart shirt. Hij sprong omhoog. Lande op twee handen. Duwde zich af. Maar voor dat hij de lucht in kwam mompelde hij nog iets. "Summoning. Pitfall-trap, site: forestground." kwam er half uit. Mitsu grijnsde echter en zette zich af in een draai zodat hij draaiend tussen de lianen door ging. Zette zijn handen tegen de grond en zakte door zijn knieën en keek naar Azalea. Althans, naar een grote struik. Azalea stond er achter, dat wist Mitsu met zekerheid te zeggen. "Release..." sprak Mitsu. "Als de aanval niet van voren en zij kan komen. En ik kan niet vliegen. Hmmm waar komt hij dan vandaan?" sprak hij kalm. Mitsu wachtte geduldig af. Van vier zijdes kwamen punten omhoog. Mitsu kende deze aanval. Al had hij hem aangepast voor dit soort gevecht. Er waren kleine luchtgaten. En in tegenstelling tot het gevaarlijke variant had Mitsu deze niet uitgerust met zure sappen die de prooi zouden verteren. In dit geval zou Azalea als ze gevangen zat alleen maar vrij hoeven te komen. Het was niet gevaarlijk. Mitsu wist echter door de grote dat deze wat langzamer sloot. Toch zou er tussen uitkomen moeilijk worden voor Azalea.

Ze schrok. 'Spinning round,' mompelde ze. Het was geen spreuk, het was eerder een soort ding wat ze tegen zichzelf zei om zichzelf opgepast te bereiden tegen de aanval van Mitsu. Ze draaide een paar keer in het rond, wat aardig knap was, aangezien ze gebogen was op haar enkels en daarmee kwamen allemaal snijdende planten naar de punten. Helaas groeiden de deeltjes die er vanaf gingen weer aan en niet veel later zat ze gevangen in een soort plantachtig net. Ze grijnsde naar Mitsu, die opeens wat kleiner was geworden. 'Je ziet er zo klein uit,' zei ze wat harder tegen hem, met een plagende ondertoon. Maar nu moest ze hier wel zien uit te komen, anders zou ze niks kunnen doen en had Mitsu al gewonnen. Nee, ze moest de ervaring toepassen die ze geleerd had. 'Blade,' mompelde ze opnieuw. Met haar hand stijf voor zich uit en de andere in dezelfde positie, begon ze heen en weer te slaan. Snijdende planten kwamen tevoorschijn. Ze werkte zich in het zweet door de snijdende planten zo snel mogelijk een heel groot gat in het net te laten maken. Toen dit gebeurd was, sprong ze er haastig door. Midden in de lucht maakte ze een koprol, waardoor ze op haar voeten landde en haar hand tegen de grond moest zetten om niet om te vallen. Hijgend keek ze naar Mitsu. 'Dat was een slim zetje,' zei ze complimenterend tegen Mitsu en ze grijnsde vrolijk naar hem. Daarna moest ze snel nadenken wat ze ging doen om hem in de val te zetten. Ze keek naar de bomen. Als ze nu eens...

Uit de bomen schoten opeens allemaal stevige planten die ze langs Mitsu's lichaam liet zakken in de grond. Ze grijnsde en zette ze toen vast. Een soort gevangenis van planten had Mitsu omringd. Ze was benieuwd hoe hij zich hier zou uit redden. Toen liet ze een soort doornachtige plant op hem afsuizen. Als het echt te gevaarlijk dichtbij kwam, kon ze hem nog altijd terugtrekken. En dat was ook precies wat ze deed. Ze trok hem vlak voor de plant zijn gezicht raakte terug, waarna ze twee van die planten onverwachts op hem liet afgaan. Ze hijgde. Ze begon moe te worden dankzij het zich bevrijden uit Mitsu's val.

Mitsu keek naar Azalea en grijnsde. Op de punten vuren. Als ze sneller was geweest had ze daarmee wel gewonnen. Maar de val was al zo ver dicht dat deze haast niet meer te stoppen was. Mitsu keek naar Azalea toen ze zich los sneed. Mitsu vocht er niet tegen. Geef haar ook de kans om iets te doen. Kalm stond hij op toen ze met stevige planten een soort kooi maakte. Hij keek gefacineerd naar. Hij tikte er tegen en de plant leek goed hard, als staal. "Netje...." ineens stopte een scherpe plant op hem af kwam. Hij wilde hem ontwijken maar hij werd al weer weg getrokken. Ineens schoten aan weerszijde twee planten op hem af liet komen. Een schoot door zijn benen en de andere door zijn arm. "Impressief..." sprak hij kalm. "Afleiden met een aanval en daarna met een onverwachte aanval raken..." sprak een stem vlak achter haar. Mitsu legde zijn zwaard op haar schouder. "Maar je moet weten...' sprak hij. "...dat niet alles is wat het lijkt." sprak hij. De Mitsu in de kooi brokkelde uiteen in bladeren en werd weggeblazen. Het zwaard verdween weer en Mitsu glimlachte. "Ik denk dat we beter stoppen..." sprak hij. "Vanaf hier zal het alleen maar makkelijker worden, ik zie aan je dat je wat uitgeput bent...." sprak hij kalmpjes en glimlachte vriendelijk naar haar.

Ze kon nog net een gil inhouden toen ze Mitsu achter zich opmerkte. Ze grijnsde. 'Goed idee. Ik word wel nog snel moe,' zei ze en met een rood hoofd keek ze beschaamd naar de grond. Ze draaide zich om en keek Mitsu recht in zijn ogen. 'Je vecht wel knap! Je gebruikt goede tactieken,' complimenteerde ze hem en ze grijnsde. Daarna richtte ze haar aandacht op de brokkelende Mitsu. Eigenlijk was het best eng om te zien. Ze had wel engere dingen gezien, maar ze had nooit kunnen weten dat dit een kopie van hem was, in de kooi. Ze liet de planten de grond ingaan, om toch maar wat ruimte voor het bos te gunnen en ging tegen een boom aan zitten. Ze schudde haar pieken heen en weer en liet een pluk aarzelend rond haar vinger gaan. Ze keek naar Mitsu. Hij kon wel goed vechten en had de juiste tactieken om iemand voldoende af te leiden. Ze had nooit geweten dat het een kopie was, achter de kooi. Daarmee kon hij vijanden wel makkelijk uitschakelen. 'Hoe deed je dat eigenlijk? Ik bedoel dat je eerst daar stond en toen achter me? Je verbaast me, Mitsu,' zei ze, maar niet onvriendelijk. Eerder oprecht geïnteresseerd in zijn trucjes. Ze had het echt niet zien aankomen. Ze keek naar hem en leunde tegen een boom, waarna ze handig op een tak klom en hem vanaf daar rustig aankeek. Hij kon haar vast veel leren. Volgens haar kon hij maar dan haar. Zij ging meer op in de verdediging en overwachte aanvallen dan het verdwijnen en het verschijnen, alhoewel wat Mitsu deed fataal voor haar zou zijn als ze een vijand geweest was die hij moest uitschakelen.

Ze vroeg zich nog steeds af hoe hij het toch deed. Zelfs na een paar lange oefeningen kon ze het nog niet. Ze kon wel bladmessen maken, maar daar gingen ook veel energieën aan te pas. Haar probleem was dat ze na het gebruik van een beetje energie snel uitgeput was. Ook als ze bewoog en magie gebruikte tegelijk, werd ze ook snel uitgeput. Dat zou neit erg ten goede vallen als ze ooit tegen iemand moest vechten met slechte bedoelingen. Het moe worden zou sowieso niet in haar voordeel vallen. Daar moest ze nodig iets aan doen. Ze ging vanaf nu elke ochtend joggen. Het zou ook goed voor haar figuur zijn. Ze grijnsde en richtte haar aandacht volledig op Mitsu.

Mitsu keek naar Azalea en glimlachte. "Trainen, iedere dag een rondje rond de school, of je magie vaker gebruiken..." sprak hij kalm. "Uithoudingsvermogen komt niet van zelf. Al zijn sommige met een groot voorsprong geboren..." sprak hij kalmpjes en glimlachte. "Pfff. Echt niet. Vechten gaat om een goed balans tussen, aanval, defensie, en wijsheid..." sprak hij. "Mijn is niet in balans. Ik ben sneller geneigd om mezelf te verdedigen dan aan te vallen, waardoor ik minder snel schade toe zal brengen..." sprak hij kalm. "Ik heb ook nog veel te leren voor ik zoals Norwood wordt. Hij is niet voor niets opvolger van de heer van het woud..." sprak hij serieus en glimlachte vriendelijk. "Simpel, bladeren verzamelen en een lichaam vormen. Dat is niet de moeilijkste verdediging, moet ik zeggen..." sprak ze kalm. Hij glimlachte. Leren van dit soort momenten kon je volop. "Dat van die stevige planten, was ook niet de slechtste manier om iemand vast te zetten.. Ik was ook maar amper op tijd met het reageren...." sprak hij kalm. "Een seconde later en ik had een aanval gevangen...' sprak hij en glimlachte vriendelijk. "Bedankt voor het leuke gevecht..." sprak hij. "Al zijn de stapjes klein, voor ieder gevecht krijg je ervaring..." sprak hij kalm.

'Nou, je hebt in elk geval wel op alles een antwoord!' zei Azalea opgewekt toen ze Mitsu's uitleg hoorde. Tjees, wat kon die duidelijk uitleggen. Ze begreep het nu helemaal. Ze keek naar Mitsu en grijnsde even. 'Dat is heel graag gedaan. Jij ook bedankt, trouwens. Nu heb ik echt weer wat geleerd. Ik hoop dat je het niet erg vindt als ik jouw raad bij mijn ervaring neerzet, zodat ik de volgende keer beter op een gevecht kan reageren.' Ze keek op en zag Beauty, die neerstreek op een tak en waarschijnlijk heel het gevecht gevolgd had. Ze hield haar hand soepel omhoog en liet haar slanke vinger omhooggaan, zodat Beauty er op kon komen. Dat deed Beauty ook. Beauty keek voor zich uit en klapperde even met zijn vleugels. 'Ik dacht dat jij een vlinder was in plaats van een vogel,' grinnikte Azalea. Beauty antwoordde door naar haar hoofd te vliegen en daar met haar kleine pootjes aan een van de pijnlijkste pieken - die Beauty toch altijd weer te vinden kreeg - te trekken. 'Auw, grapje,' zei ze, terwijl ze met een pijnlijke blik omhoog keek, maar natuurlijk kon ze Beauty niet zien en natuurlijk trok Beauty nog een keer. Azaleas gezicht vertrok weer naar pijnlijk. 'De beste maatjes, zoals je ziet,' grijnsde Azalea als een soort excuus naar Mitsu. Beauty trok nog een keer en Azalea moest moeite doen om niet met haar hand naar haar hoofd te grijpen. Dadelijk zou ze Beauty pletten en dat was niet de bedoeling. Alhoewel... Beauty had redelijk snelle zintuigen, die zag zoiets wel aankomen, maar ze ging het niet proberen.

Nu vestigde ze haar aandacht op Mitsu. Het zou asociaal zijn als ze de hele tijd met Beauty bezig was. 'Oh, die defensie heb ik ook wel sneller dan aanvallen. Als je je teveel op aanvallen focust, mis je belangrijke dingen die je met defensie niet mist. Maar ja, dat is mijn idee,' zei ze en ze grijnsde. Ze wist zeker dat Mitsu's woorden makkelijker waren dan de hare. Van hem kon je gewoon als hij sprak iets leren, zij deed of zei meestal dingen waarvan zij dacht dat ze goed waren, maar dit uiteindelijk toch niet bleek te zijn. Alleen bij zo'n gevecht dacht ze snel en helder na en deed ze wel de juiste dingen. Ze keek naar Beauty, die weer op een tak neergestreken was. De piek pikte pijnlijk op haar hoofd. Ze wist niet zo heel goed wat ze moest zeggen om het al best lang durende gesprek op gang te houden. Waar zouden ze het eigenlijk over moeten hebben? Oh ja. 'In welke klas zit je trouwens?' vroeg ze vriendelijk en ze hield haar hoofd een beetje scheef.

Mitsu had stil geknikt op haar woorden. "De beste manier om jezelf verbaal te verdedigen is om de juiste woorden klaar te hebben." sprak hij grinnikend. "Nee nee nee, in tegendeel. Je mag van mij alles wat je leert gebruiken om zelf beter te worden..." sprak hij kalm en zweeg toen weer. Hij hoorde haar met Beauty bezig. Hij keek richting Touma die niets had opgevangen en door had geslapen en nog steeds doorknorde alsof de wereld niet bestond. Mitsu ging keek weer naar haar. "Inderdaad, is niet slecht beredeneerd..." sprak hij kalm. Hij keek weer naar Azalea. "Ach ja. Ieder zijn benadering en we zien wel wie wint..." sprak hij kalm en grinnikte. "Klas? Ik heb bij die van Norwood gezeten. Maar door de organi........omstandigheden heb ik uit die klas gestapt en ben ik zonder mentor verder gaan leren..." sprak hij kalm en zweeg. Ze mocht niet weten van het bestaan van de organisatie, en noch reuk van krijgen. Mitsu keek naar zijn huisdier dat ging verliggen. "Ach, wat doet er ook toe, en jij, welke klas zit jij!..." sprak hij vriendelijk.

Ze knikte, ondanks dat ze het niet begreep. Hij hield iets achter. Hij veranderde zijn woord opeens. Nee, ze mocht nu niet nieuwsgierig worden. Als hij het had veranderd, dan was dat vast wel om een reden, toch? Ze besloot er verder niet aan te denken en focuste zich op zijn vraag. Ze schudde haar hoofd, alsof ze zijn vraag niet goed begreep. 'Ik denk dat ik niet in een klas ga, niet in een klas voor mentors in elk geval. Ik wil best geloven dat Norwood een goede Master is, maar ik denk niet dat ik het ga doen, dat leren met een mentor,' zei ze, terwijl ze bedenkelijk keek. 'Eigenlijk weet ik het niet en zit ik hier gewoon een beetje maar wat te zeggen,' lachte ze, aangezien ze het echt niet wist. Tja... Ze kon natuurlijk met een mentor alles doorleren, maar wat had je daar uiteindelijk aan? Ooit moest je op je eigen pad gaan. Dan zou ze al te veel aan Norwood gehecht zijn en niet zonder zijn hulp kunnen. Ze wist dat als ze het niet op haar eigen manier ging aanpakken, ze veel te veel hulp ging vragen en het uiteindelijk niet zelfstandig ging leren. Maar dat zou misschien moeilijk te begrijpen zijn voor Mitsu. Aan de andere kant zou zijn raad misschien wel goed helpen, zoals daarnet. Ze wist het niet. Ze wist momenteel even niks meer. 'Ik denk dat als ik naar Norwood ga en dus een mentor vraag, ik het nooit zelfstandig kan leren,' zei ze zachtjes en lichte blosjes kwamen op haar wangen. Het was moeilijk om zoiets toe te geven. Ze keek naar Mitsu. Ze had werkelijk geen idee wat hij ervan zou vinden. Ze vond het zelf nogal stom klinken. Ze had een leven en ze maakte zich direct zorgen nu ze op een schoot zat. De afgelopen jaren, toen ze op die reis was, had ze zich er nauwelijks bewust van gemaakt en nu kwamen die problemen opeens in volle vloed op haar af. Dat kon toch niet? Of was ze gewoon moeilijk bezig? Ze schudde haar hoofd. Ze wist het echt niet. 'Ik denk dat ik maar eens een keertje op zoek ga naar Norwood. Hij kan me misschien beter helpen met die keuze,' besloot ze en ze grijnsde even. 'Want als ik mezelf het ga vragen, dan ben ik wel uren bezig.'

- Korte post -