-Zal ik dan maar het eerste topic maken??

Órelinde stond boos voor de kat die rustig op het bed zat. Iemand moet jou toch in de gaten houden? Herinner je je de laatste keer nog dat je naar zoiets toeging? Órelinde snoof boos. 'Hoe kon ik nou weten dat hij bij de bewakers hoorde? Ik was gewoon aan het dansen.', zei ze woedend tegen de witte kat. Jij?? GEWOON aan het dansen? Je gebruikte je danstechnieken die niemand verder mag zien om hem totaal in te palmen. Verder kun jij niet gewoon dansen. Je hebt geen idee wat gewoon dansen is. Órelinde liep weg naar de spiegel aan de wand en keek naar haar outfit. Normale dichte schoenen waarmee ze alles kon doen, van iemand verrot schoppen tot op haar tenen staan zonder dat het haar pijn zou doen. Je kon nog net een stukje van de zwarte sokken zien voordat het overging in haar gebruinde benen die pas op de helft van haar bovenbenen werd gestopt door de zoom van een rood jurkje dat haar buik open liet en alleen aan de zijkanten van haar lichaam naar boven liep om haar boezem te bedekken en met doorzichtige bandjes was bevestigd aan de voor- en achterkant. Zo hield het alles toch goed bij elkaar en was haar rug en buik geheel open. Haar haren in een slag en naar achteren gekamd waardoor haar pony maar lichtjes naar voren viel. En dan het kleine tasje dat om haar heen was bevestigd, altijd al haar tasje geweest voor zulke dingen. Het bleef in haar bereik en kon toch niemand schaden. Daarin zat voldoende geld voor vanavond en nu liep ze dan ook naar de deur. 'Vertrouw me Snow White. Ik beloof dat ik niet afgevoerd terugkom.', zei ze glimlachend waarna ze de deur opende en wegliep. Haar mantel pakte ze met een vloeiende beweging van de kapstok en knoopte die om. Ze had geen zin om nu magie te gebruiken om zich warm te houden. Bovendien was ze bang dat als een van de leraren haar zo zag dat ze dan nooit het terrein meer moch verlaten.
Het dorp was een kwartier lopen, maar het was wel verfrissend. De kou in de buitenlucht zorgde ervoor dat haar gezicht een natuurlijke kleur zouden krijgen en verder warmde het al een paar spieren op. Op zulke momenten, wanneer ze naar evenementen ging, wilde ze dat er iemand was die ze kende en dan eigenlijk haar beste vriend en trainer. Die wist precies hoe hij haar totaal in vervoering kon brengen, hoe hij alles uit haar kon halen zodat ze aan het eind van de avond echt een keer moe, maar voldaan in slaap zou vallen. Eindelijk was ze in het dorp en ze zag al meerdere naar de discotheek lopen. Logisch, het was nu half elf en een zaterdagavond. Mensen gingen uit en dat was zij ook van plan. Eenmaal binnen moest ze haar identiteitskaart tonen en kreeg een bandje om. Rood zodat ze wel mocht drinken, maar niet de sterke dranken. Ach, de kleur paste bij haar kleren en dat was voldoende. Ze dronk toch niet veel op zo'n avond. Dat verpestte de avond. Je hoefte niet per se te drinken om een goede avond te hebben. Ze gaf haar mantel af bij de garderobe en liep naar de bar. Eerst maar eens een drankje om haar maag op orde te krijgen. Een doodnormale jus d'orange zou dat moeten doen. Daarna draaide ze zich om om naar de mensen te kijken die al binnen waren en al binnen waren gedruppeld. De muziek was al begonnen en enkelen dansten al, maar het zou toch nog wel drukker moeten worden voordat ze echt daar ging dansen.

-Open voor iedereen die zin heeft in plezier..

Als een gewillig slachtoffer liep Norah over de straten. Zijn martelaars liepen vlak naast hem alsof ze zijn bewakers waren. Ze hielden hem scherp in de gaten, vanaf de Academy tot aan de taxi en zelfs nu nog. Zijn vrienden hadden hem gedwongen een keertje mee te gaan naar Oak's Field. Norah kwam wel eens in Oak's Field, het park was prachtig en op een vrije dag vond hij het wel een leuk om er rond te wandelen of gewoon een beetje te zitten dagdromen op een parkje. Natuurlijk wist hij dat zijn vrienden iets heel anders bedoelden, zijn excuus was ook erg slap. Norah had nog wat tegengesputterd, slappe excuusjes opgehangen over veel werk te doen of dat hij te moe was. Niks bleek te helpen, zoals verwacht. Uiteindelijk bespaarde hij zichzelf moeite voor een goed excuus, hij had die avnd al jaren weten uit te stellen. Sinds de dag dat ze naar Oak's Field mochten werd het avondje stappen telkens aan hem opgedrongen. Met een beetje geluk had hij een smoesje klaar liggen, of hij was opeens ''verdwenen''. Nu was zijn laatste uurtje geslagen. In normale jeans en een luchtige witte blouse liep de jongen over straat. Zijn ogen gingen schutter heen en weer naar de andere nachtbrakers die uit waren op een leuk avondje dansen, gezelligheid of misschien een flirt. De normale wit zilvere bos haar zat verstopt onder een bruine pruik. Zijn haar was ook een steenvast smoesje geweest om niet te veel in Oak's Field te komen. Hij trok meteen de aandacht. Norah zuchtte en krabte aan zijn pruik. Dit werd nog een lange avond. Misschien kon hij zijn vrienden in het gedruis een beetje afschudden. Dan kon hij gewoon aan de bar zitten en wachten tot de avodn voorbij was. 'Kijk niet zo man! Gooi die stijve ledenmaten maar is 'n keer los.' De jongen bulderde van het lachen samen met de rest van het groepje. Onwennig lachte hij mee en volgde netjes de rest van de groep een discotheek in. Een man bij de entree gaf hem een groen polsbandje die hij om moest doen. Norah liet het dingetje voor zijn ogen bungelen, wat moest dit nou weer betekenen? 'Betekend dat je sterke drank mag kopen,' was de droge uitleg. Hij voelde zijn gezicht warm worden, als hij een spiegel had kon hij zien dat zijn gezicht rood was geworden. Sterke drank was niet bepaald zijn sterke kant. De muziek ramde flink tegen zijn trommelvliezen. De rest van zijn groepje leek al gewend te zijn aan de herrie. Niet kort daarna verlieten ze hem een voor een om te dansen met iemand in de zaal. Sommige koppels dansde er al lekker op los terwijl hij anderen aan een bar zag zitten. Opgelucht liep hij naar de bar, langzaam omdat hij bang was om er heen te rennen. Het water dat hij bestelde werd al snel in zijn hand geschoven. Met kleine slokjes keek hij naar zijn vrienden die al waren verdwenen in de menigte maar nog af en toe te zien waren. Te druk om met mij bezig te zijn, dacht Norah opgelucht. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een meisje verderop bij de bar staan. Ze kwam hem vaag bekend voor. Om niet starend over te komen keek hij even naar zijn gas maar keek al snel weer naar het meisje. Een Academy leerling? Het zou hem niks verbazen, dit was immers een van de weinige plekken waar je naartoe mocht. Snel schoten zijn ogen weer naar de dansvloer. Hopelijk had ze zijn ogen niet opgemerkt. In stilte bad de jongen van niet. Mag ik? :3

-Tuurlijk mag je.

Órelinde stond met een jus d’orange tegen de rand van de bar aan ongeveer het einde van de bar. Vandaar kon ze alles goed overzien en nu keek ze dan ook naar de mensen die in een keer allemaal binnen leken te komen. Alsof iemand buiten eerst iedereen had tegen gehouden en vervolgens aan de kant was gestapt om iedereen binnen te laten. Haar ogen schoten verveeld weg naar de dansvloer en keek naar een van de meisjes met wie ze straks had kennis gemaakt. Ze kwam ook van Razen en ze hadden wel eens samen wat leuke dingen in Razen gedaan. Daarmee hadden ze nog geluk gehad, want als haar ouders niet die van het meisje had gekend dan was het waarschijnlijk helemaal niet gebeurd. Hoe kon het ook anders? Zij had thuis les, want haar ouders vonden de scholen op Erd en Razen nooit goed genoeg en ze moest ook kennis hebben van dingen die de normale dingen nooit zouden hoeven te kennen. Met feestjes en uitjes van de familie hadden ze elkaar echt leren kennen en het was best grappig dat zij nu ook hier in Oak’s Field was. Nu gleed haar blik echter weer van haar af, want ze voelde iets. Een tinteling in haar nek en dat duidde er meestal op dat iemand naar haar keek. Ze draaide haar hoofd licht naar de kant waar ze wist dat het vandaan kwam en glimlachte toen ze iemand weer weg zag kijken. Haar blik gleed even gauw over wat ze zag voordat ze weer wegkeek. Hij zag er leuk uit, maar nu was het Lizzie die voor haar stond en met haar hand voor haar gezicht zwaaide. ‘Kom op Linde. Laten we die spieren van jou eens opwarmen.’, zei die lachend waarna ze naar haar glas keek. ‘Al heb je nog niks op. Het moet je toch wel lukken.’ Linde zette het glas aan haar lippen en dronk gauw de rest op en zette het glas weer weg. Lizzie was altijd al een beetje alcoholverslaafd geweest en het was dan ook meestal haar taak om te zorgen dat ze niet te veel in nam. Órelinde stond op en liep met Lizzie aan haar arm mee. Ze nam Lizzie bij de hand en trok haar tussen de dansende mensen door en nam ergens in het midden een plekje in beslag. Haar lengte zorgde ervoor dat ze nog over de meeste mensen heen kon kijken, maar haar aandacht was bij de muziek en Lizzie, die een flauwe glimlach op haar gezicht had staan. ‘Lizz, geniet.’, zei ze in haar oor waarna ze zelf kalm begon te dansen. Ze zou het al snel warm genoeg krijgen en daarom had ze juist deze jurk aangetrokken. Het zou haar helpen af te koelen. Órelindes lichaam begon na een nummer eindelijk echt wakker te worden en op het ritme begon ze te dansen. Haar voeten volgden het opzwepende ritme en haar lichaam volgde automatisch. Haar ogen waren half dichtgezakt terwijl ze genoot, maar sperden even later weer open. ‘Linnie??’, vroeg Lizzie. Órelinde kende die toon. Ze wilde iets wat ze zelf niet kon krijgen of er moest iets nu gebeuren. ‘Zullen we wat gaan drinken? Ik heb weer vloeistof nodig.’ De ogen van Lizzie waren zo smekend dat órelinde zuchtte en zich weer een weg baande door de mensen heen naar de bar. Bij de bar liet ze zich op een kruk zakken en knikte naar haar. Zij bestelde ook voor haar en al snel kregen ze het waarna Lizzie het in een keer achterover sloeg en daarbij naar achteren wankelde en tegen iemand aanviel. Órelinde stond snel op en stak haar armen uit om Lizzie op te vangen die nu even wankelde door wat er was gebeurd. Órelinde hief haar hoofd naar degene tegen wie Lizzie was aangevallen en keek in het gezicht van degene die haar straks ook had aangekeken. ‘Sorry voor mijn vriendin.’, zei ze op een niveau dat hij het wel zou moeten horen. De muziek stond hard en daarom was je gedwongen om nog harder te praten dan de muziek om elkaar te kunnen verstaan.

- Ik hoop dat je hier wat mee kan.

Norah was er nog steeds niet uit wie het meisje was. Hij wist zeker dat het iemand van Sunshine moest zijn. Thuis, in Erd, was zijn moeder altijd bezorgd geweest dat hij nooit een meisje mee naar huis nam. Ze was bijna bang geworden dat hij homo was. Niet dat ze dat erg vond want ze hield van hem. Nee zijn moeder was iemand die bang was dat hij er mee zat. Het had even geduurd voordat Norah zijn moeder er van had overtuigd dat hij op meisjes viel. Nou ja, hij viel ook niet op jongens dus homo was hij niet. Norah had al moeite moeten doen om vrienden te maken. Op Sunshine was hij een beetje uit zijn schulp gekropen. Samenwerken met een klasgenoot, huiswerk navragen. Hij was nog steeds te verlegen om een stap te zetten uit zichzelf. Een simpele hoi of alles goed was al heel wat voor hem. Norah had er mee leren leven dat hij niet zo sociaal was aangelegd, iets wat hij overigens prima vond. De vrienden die hij had vertrouwde hij meer dan zijn broers. Die twee leken zijn duivels in spé, gelukkig waren ze allebei naar Puffoon gegaan om daar een tijdje rond te reizen. Norah keek even opzij om naar het meisje te kijken. Verbaasd schoten zijn wenkbrauwen omhoog. Waar was ze gebleven? De plek waar ze zo net nog had gezeten was leeg. Op zijn kruk draaide hij zich om. Als water stroomde de mensen binnen. De zaal was al gevuld voordat Norah het meisje had kunnen vinden. Hij keek nog even rond maar hij zag niemand meer die hem ook maar vaag bekend voorkwam. Zijn vrienden waren al lang opgegaan in de menigte en het meisje leek ook opgeslokt te zijn in deze stroming. Een kort zuchtje verliet zijn mond. Waarom was hij toch meegegaan? Uiteindelijk was hij zo beland: alleen aan de bar met een leeg glas en loerend naar een meisje die hij dacht te kennen terwijl hij wist dat hij haar waarschijnlijk een keertje gewoon door de gangen had gezien. Hij probeerde alleen zijn tijd te doden door te denken waarvan hij haar kende, en om de indruk te geven dat hij daar niet als een halvegare zat te zitten. Opnieuw zuchtte de jongen en bestelde nog een water. Als de avond ging zoals hij verwachtte zal hij straks behoorlijk aan zijn portomonee moeten trekken om de drankjes te betalen. Het idee nu stiekem weg te glippen, vervoer teug te vinden en in Sunshine de laatste papieren te ordenen was heel verleidelijk. Als een uitgedroogde man die een oase in de woestijn zag. Alleen het besef dat zijn vrienden na deze te dronken waren om veilig terug te komen gaf hem genoeg redenen om te blijven zitten waar hij zat. Kom op Norah, het is maar een paar uur. Die is zo voorbij. Norah legde zijn hoofd tegen zijn hand die leunde op de bar. Norah, je liegt je weer is voor. Die word een lange avond.. Norah deed niet veel. Hij dronk wat, keek naar de dansende mensen of wees zo vriendelijk mogelijk de verzoekjes af om te dansen. Eventjes had hij zijn vertrouwde barkruk verlaten om een loopje te doen. De dansende mensen botste tegen hem op alsof hij in een botswagentje zat. Gelukkig zat hij nu weer op de kruk. Alleen. Norah staarde verveeld voor zich uit. Een paar keer had hij een paar mensen van de Academy gezien maar het meisje van het begin van de avond nog niet. Een gewicht kwam opeens op hem terecht. Uit reflex pakte hij de barrand vast. Hij wankelde nog even op zijn kruk toen hij er vanaf stapte. Een meisje van ook de Academy leek een beetje te veel op te hebben. Boven de muziek uit schreeuwde de vriendin van het meisje een excuus. 'Maakt niet uit!' Schreeuwde hij terug. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen hij zag wie het excuus had geschreeuwd. Het meisje dat hij die hele avond al had gezocht stond opeens voor zijn neus met haar vriendin in de armen. Verlegen krabte hij weer aan zijn pruik en keek naar zijn schoenen. 'Euhm, hoi, kom je ook van de Academy?' De woorden rolde zijn mond uit voordat hij besefte dat het een domme vraag was. Waarom brabbelde hij toch altijd de meest domme dingen uit wanneer hij verlegen werd?

In een teug dronk Norah zijn glas leeg. Het meisje dat tegen hem had aangebotst had ervoor gezorgd dat hij weer een rooie kleur kreeg. Hopelijk camoufleerde de lampen de rooie kleur een beetje. Hij moest veels te snel blozen. Órelinde bleek het meisje te heten ze was samen het met haar vriendin. Later hoorde Norah pas dat ze Lizz heette, of dat was gewoon een afkorting. Bij de naam Órelinde ging er wel een belletje rinkelen. Hij herinnerde zich vaag dat ze ook iets met Erd had. Tenminste hij trainde het liefste in Wood magic ondanks dat hij ook van Puffoon kwam. Órelinde zal hem vast niet kennen. Hij was alles behalve aanwezig. Aangezien hij meestal op zijn kamer zat met stapels boeken die er gelezen moesten worden kwam hij niet veel in contact met vreemde. Alleen het selecte groepje waarmee hij omging, al vonden ze wel dat hij meer frisse lucht moest krijgen. ''Straks krijg je nog een meloenenhoofd omdat je brein te volgestampt is!'' Norah snapte ook niet heo het kon dat hij zo verschillend was van zijn vrienden. Maar ze waren grappig en het was inderdaad fijn om even iets luchtigs te hebben dan de zware stof die de boeken met zich mee brachten. Norah had alleen de drang om alles zo goed mogelijk te doen en iedereen te plezieren. Daarbij was het zijn droom om de geheimen van Wood magic te ontrafelen en zelf ermee te expirimenteren. Al verwachtte hij niet ooit zo te worden als Lesaiah.. 'Mijn naam is Norah Iimori,' hij glimlachte vriendelijk. Nou een ding was zeker hij zou niet de hele avond zitten mokken dat hij niks gedaan had. Hij kon zichzelf al bijna een schouderklopje geven dat hij iemand aansprak, die hij maar vaag kende. Ook al had het meisje Lizz wel geholpen, als zij niet tegen hem aan was gevallen had hij het waarschijnlijk niet eens durven te vragen. Norah keek even naar het glas van Órelinde terwijl ze met haar vriendin sprak. De vloeistof die erin zat herkende hij als wijn. Norah had het bandje niet nodig om te weten dat ze eigenlijk geen alcohol mocht geen drinken. Ach ja, een keertje maakte toch niet uit. Het zou ook erg raar zijn als hij haar op de vingers ging tikken. Hij kende pas een paar seconde haar naam. Hij zag niet dat Lizz een knipoogde naar Órlinde, anders was hij vast nog roder geweest dan lampen. 'Nee ik ben door mijn vrienden hier heen gesleurd, en vervolgens gedumpt.' Kort keek Norah over zijn schouders, even dacht hij een glimp op te vangen van een van zijn vrienden maar die verdween al zo snel dat het het roepen niet waard was. 'Ik ben niet echt een feestbeest om het maar zachtjes uit te drukken.' Verlegen staarde hij naar zijn vingers. Hij hoopte dat ze zich niet bezwaard voelde om met hem te praten. Er zou heel wat moeten gebeuren om hem aan het dansen te krijgen en hij wilde haar avond niet verpesten.