Was er iets mooier dan verliefd zijn, en regelrechte liefde terug krijgen? Vast niet. Behalve de rust en perfectie waarvoor het zorgde, zorgde het stiekeme en de ongemakkelijke afstand bij andere mensen ook wel voor een hoop spanningen in haar hoofd. Zodra ze samen met Sam was, was ze dat allemaal vergeten en voelde ze zich wel perfect, maar ze had eigenlijk gewoon het gevoel dat ze dit met iemand moest delen. Iemand moest het te weten komen, iemand moest haar vertrouwenspersoon zijn. Ze moest haar hart kunnen luchten, en niet alleen bij Sam gezien die waarschijnlijk in dezelfde situatie zat. En nu, in deze situatie, kon ze maar één iemand bedenken die misschien met heel mooi gelul haar verhaal nog wel zou begrijpen, hoewel ze zelfs dat nog wel zou kunnen betwijfelen. Met veel inlevingsvermogen en een hoop liefde voor haar vriendin had ze het misschien bij een ander wel begrepen, maar dat zou ook liggen aan de man in kwestie. Maar ze kon zich niet voorstellen dat Eph dacht dat Sam een perverse pedofiel was. Zo kwam hij nou niet bepaald over. Met een zucht sloot ze de deur van de lichtetage achter zich en begon ze aan de weg omhoog. Deze weg was in haar ogen om een of andere reden de laatste dagen plots omgeslagen naar ‘de weg naar Sam’ in plaats van ‘de weg naar de luchtetage’. Vreemd, hoe snel zoiets kon gaan. Met gemengde gevoelens liep ze de trap op; ze had geen idee hoe ze dit begrijpelijk moest formuleren en toch wist ze dat het noodzakelijk was dat ze het aan iemand vertelde. Met haar vingers streelde ze over de lijnen in de houten lijnen, lijnen die haar elke keer weer bezig konden houden. [JA TOCH ;D] Ze zuchtte zacht toen ze eenmaal boven aan de trap was en overbrugde licht zenuwachtig de laatste stappen naar de deur. Ben je nou zenuwachtig om naar je beste vriendin te gaan? Je bent gek. Vertelde haar geweten haar, en het sprak haar moed in. Ze kon dit, Eph zou haar heus niet gillend wegsturen. De lichte blos op haar wangen verraadde al dat er iets was, en misschien wist Eph zelfs al wat het was. Ze was tenslotte haar beste vriendin. Met gesloten ogen klopte ze tweemaal op de deur, duidelijk, maar niet resoluut. Ze hoopte eigenlijk gewoon dat Eph haar in de armen zou vliegen met “Ik begrijp je volkomen!”, maar daar zou vast nog een hoop uitleg aan vooraf gaan.

Eloo- eh.. EPHONY <'3

Een standaard beeld van Ephony's middag als er geen Laurensbeeld was die haar van alles afleidde en haar aandacht eigenlijk de gehele tijd vast hield waardoor ze pas tegen de avond aan haar huiswerk kwam. Hoewel ze bij de meeste vakken iets meer dan bij was - soms liep ze een hoofdstuk voor, waarbij ze soms zelfs in de overige uurtjes de praktijkdelen oefende in het gezelschap van Ené - lag ze nu weer op haar buik in de woonkamer. Het haardvuur was uit, brandde alleen in de nacht nu de lente al ver gevorderd was en het zelfs leek dat de zomer eraan kwam. Voor haar het schoolboek met haar grote schrift, naast haar het inktpotje en de schrijfveer in haar hand. Naast dat lag er ook nog een groot ander boek, lagen er andere schriften en nog hier en daar een klein boekje die duidelijk uit de bibliotheek kwamen. Met een geheel ontspannen uiterlijk wiebelde haar onderbenen in de lucht heen en weer, ondersteunde ze haar bovenlichaam door op haar elleboog te leunen. Kalmpjes en gecontroleerd krabbelde de schrijfveer over het papier, beantwoorde de vragen haast zonder een moment van denken en een pauze van het gekrabbel. Zodra er geklop op de deur te horen was door de stilte van het vertrek hield de schrijfveer op met het gekrabbel en schoten Ephony's grijsblauwe ogen omhoog. Huiswerk was nu een van de dingen die haar afleidde van alles, was het iets waar ze zich op kon focussen nu haar hart in beslag was genomen door het feit dat ze binnenkort een groot verlies zou lijden. Verward staarde ze voor een seconde naar de deur, realiseerde zich dat het niet iemand van de etage zelf moest zijn omdat die gene anders gewoonweg naar binnen was komen lopen. 'Binnen,' klonk haar stem wat minder energievol en vrolijk dan normaal. Terwijl de deur zich zelf leek te openen rustte ze op haar beide ellebogen en hield haar blik op gericht. 'Heey Myst,' glimlachte ze naar haar, realiseerde dat ze maar al te blij was haar vriendin te zien. Zoveel meer afleiding, hoewel de houding en het gezicht onder de groene lokken haar verdacht maakte. Wat stijfjes doordat ze lang in de zelfde houding had gelegen kwam ze overeind op haar knieën. Haar ogen bleven op Myst gericht, greep zich vast aan de afleiding alsof het een levensdoel was en liet haar ogen keurend over haar vriendin gaan. 'Wat is er?' klonk het op een toon dat ze geen verhaaltjes eromheen wilde hebben, hoewel de vage glimlach er wel in te horen was. Ze kende die blos, ze kon hem tenminste deels in een vakje plaatsen die ze nog goed kon herinneren. Ze durfde geen conclusies te nemen, hield daarom op om haar hoofd los te laten gaan en in de dagen hiervoor te spitten. 'Hoe was Nova eigenlijk? Je zei dat je naar je ouders ging, toch?' glimlachend waarbij de normale vrolijkheid er wel aan ontbrak bleef ze op haar knieën zitten.

Zodra ze de vertrouwde stem van haar vriendin hoorde zakte het grootste deel van haar zenuwen weg. Ze ging naar haar beste vriendin toe, wat had ze om zenuwachtig voor te zijn? Just be honest. Ze hoorde het verschil in klank niet, was te veel bezig met haar eigen gedachten om zoiets kleins op te merken. Langzaam duwde ze de deur op, glimlachte terug toen ze begroet werd. Ze sloot eerst de deur, draaide zich daarna om en keek haar vriendin aan, haar vriendin die ze eigenlijk al veel te lang niet gesproken had. ‘Hee Eph.’ Haar stem klonk nog heel licht zenuwachtig, maar het grootste gedeelte was gewoon vrolijkheid om weer eens uitgebreid met haar vriendin te kunnen kletsen. Zo nonchalant als maar ging, in haar situatie, liep ze naar de bank toe en ging zitten. Gelijk trok ze haar knieën er ook op, ging in kleermakerszit zitten en legde haar handen in haar schoot. Pas daarna keek ze Eph weer aan om haar vraag te beantwoorden. ‘Ach, gewoon een beetje behoefte aan kletsen met mijn beste vriendin.’ Haar glimlachje was licht schijnheilig, de blos op haar wangen werd dieper. Ze merkte dat de nieuwsgierigheid van haar vriendin grotendeels haar vrolijkheid over nam, maar ze álles aan Nova was eigenlijk positief geweest, zelfs het misverstand aan het einde. Juist omdat dat een misverstand was, en het allemaal weer goed was gekomen. ‘Nova was geweldig. Fantastisch weer, super gezellig, Sam alle mooie plaatsen op Nova laten zien…’ Haar stem en ook haar ogen werden iets meer afwezig, maar ze probeerde zichzelf erbij te houden. ‘Ik heb echt hele gênante dingen gedaan.’ Ze keek even onschuldig de andere kant op, voor ze zich met een klein ondeugend glimlachje op Eph richtte. Misschien kon ze inderdaad beter van het begin af aan gewoon vertellen wat er gebeurd was op Nova, dan zou Eph misschien door het verhaal iets meer begrip kunnen tonen voor haar gevoelens. Ze kon het niet zeker weten, maar it’s worth a shot. ‘Om te beginnen wist Sam niks van mijn vliegangst af, dus dat was echt ge-wel-dig. Gelukkig was Sjoerd erg lief voor me, hoewel het niet al te veel hielp. Het was íéts.’ Ze glimlachte zwakjes. ‘Nouja en toen natuurlijk de ontmoeting met mijn ouders, dat verliep soepeler dan gedacht. Mijn moeder, net als ik natuurlijk altijd doe, vuurde een enorme vragenstroom op hem af in de auto, dus toen wist hij gelijk waar ik het van had.’ Ze grinnikt zachtjes. ‘Mag ik iets drinken trouwens?’ Gedeeltelijk om een loopje te maken, gedeeltelijk om even de strenge blik van haar vriendin te ontlopen. Tijdens haar vraag stond ze al op, verwachtend dat het mocht. Ze liep naar de koelkast en pakte het eerste beste blikje fris wat ze kon vinden en liep toen langzaam weer terug naar de bank. De blos op haar wangen was dieper geworden en ze liep ook iets strammer, diep vanbinnen wel beseffend dat dit helemaal niet was wat Eph wilde horen.

Haar knieën begonnen te steken door de houding waarin ze zat. Myst was op de bank gezakt nadat ze binnen was gekomen, waarbij Ephony's aandacht eindelijk naar buiten gericht kon worden en ze afleiding had. Kalmpjes, terwijl ze naar het verhaal van haar vriendin luisterde, schoven haar handen de boeken en schriften bij elkaar om ze keurig op een stapeltje naast de grote bijzettafel te zetten. Nu in kleermakerszit op de grond, met haar rug tegen de tafelrand aan keek ze op naar Myst en luisterde nu stilletjes naar haar woorden. Haar mondhoeken trilde bij Myst haar vliegangst, hoewel het hierbij bleef. 'Ja, pak maar,' was haar eerste rustige reactie nadat Myst stil was gevallen en om wat te drinken vroeg. De doffe grijsblauwe ogen volgde haar gestalte totdat het weer terug plofte op de bank. Kalmpjes zette ze haar elleboog op de tafel, steunde met haar hoofd op haar hand zodat deze wat kantelde en bleef Myst met een onschuldige glimlach aankijken. Hoewel de levendige energie weg was gesijpeld uit haar lichaam en karakter was deze afleiding genoeg om een kleine glasn van het oude terug te toveren voor het moment. 'Gelukkig dat het.. gezellig was,' kalmpjes gleden haar ogen even weg, alsof het een geheel ontspannen moment was. 'En je bijlessen bij master Samuel gaan ook goed heb ik zo'n idee,' met getuitte lippen begonnen de conclusies zich in haar hoofd te vormen, hoewel ze aan de ene kant hoopte dat dit niet zo was. 'Hm.. Myst?' haar stem plots een stukje zachter, haar ogen die zich nu zacht in die van haar vriendin richtte. 'Vertel me alsjeblieft dat je gelukkig bent,' ergens een vlaag van de standaard verdriet die zich de laatste dagen in haar ogen te zien was. 'Wil je me vertellen wat er allemaal aan de hand is? Aangezien ik het idee heb dat ik ontzettend veel gemist heb,' doelend op het feit dat ze Myst er nooit over gehoord had, ze zich buiten voelde gesloten om het feit dat haar niets ter vertrouwen was gegeven. Ze wilde niet buitengelaten worden, ze wilde er kunnen zijn voor haar als ze het nodig had. Maar zonder enige informatie zou dat moeilijk gaan.

Even keek Myst een beetje verward toen Eph plots over de bijlessen begon. Ze zou het toch niet al weten? Nou ja, niet alles in ieder geval. Ze merkte ook wel aan Eph dat ze kapot ging aan Savador’s constitutie, maar Myst kon er ook niks aan veranderen, en ze wilde zelf het onderwerp niet aansnijden. Over zichzelf praten was lastig, maar ze nu het beste gewoon eerlijk zijn. Ze ging rustig zitten op de bank, vouwde haar benen onder haar lichaam en nam een slokje drinken. Ze haalde even diep adem voor er een bevestigend ‘Hmhm.’ uit haar keel kwam, nog steeds op Eph’s opmerking over de bijles. Ze slikte moeizaam en nam nog een slokje om haar droge keel weg te werken. God, wat was dit moeilijk. Ze kon ook heus wel begrijpen dat Sam er zo lang problemen mee had gehad, maar nu kwam het nog dichterbij dan eerder. Ze keek Eph aan en hoopte eigenlijk dat ze er gewoon geen woorden aan vuil hoefde ze maken, dat Eph het zo zou weten en haar zou vertellen dat ze het begreep. Want hoe vertelde je in godsnaam op een normale manier aan je vriendin dat je iets had met ‘die ene lekkere stagiaire van negen jaar ouder’. Niet. Nee, normaal gebeurden dat soort dingen gewoon niet, en bij wie het wel gebeurde, was het negen van de tien keer een pure lustrelatie, wat bij haar en Sam absoluut niet het geval was. Niet dat die lust ontbrak, maar daar draaide het gewoon niet om. Haar blik was iets wazig geworden, had in het niets gestaard tot Eph weer praatte. Haar ogen keken warm in die van Eph, hoorde de zorgen in haar stem. Zowel om Savador als om haar blijkbaar, maar die om haar klonken vooral als angst dat ze zich ook nog zorgen om haar moest gaan maken in plaats van alleen om Savador, wat ze waarschijnlijk niet kon handelen. Het holle gevoel van verdriet om haar vriendin’s verdriet nam even bezit van haar, maar ze vermande zich snel. Als ze weer aan Sam dacht, kon weinig haar gedachten verstoren. Ze glimlachte klein maar warm, haar ogen stralend. ‘Ik ben gelukkig, Eph. Je hoeft je absoluut geen zorgen om mij te maken.’ Te veel gezegd. Ze wist het al, en de vraag van Eph volgde er dan ook niet veel later op. Myst knikte een aantal keer vaagjes, voor ze zich van de bank liet zakken en tegenover Eph aan het tafeltje zat. Ze dronk de laatste slokken op, legde haar handen op tafel en peuterde wat aan haar vingers. ‘Okee, ik wil best compleet eerlijk tegen je zijn, onder de voorwaarde dat je geen oordelen velt. Over mij niet, over niemand niet. Of je het geheim houdt vraag ik niet eens, je bent een vriendin, dus heb je geheimhoudingsplicht. Zelfs tegen Laurens.’ Even verharden haar ogen iets om dat nog maar eens extra duidelijk te maken, ze vond het al moeilijk genoeg om het tegen één persoon te zeggen, Lau hoefde het niet ook nog van Eph te horen. Ze slikte nogmaals en keek Eph toen serieus aan. ‘Op Nova… Sam en ik hebben elkaar nog beter leren kennen en… nou ja de spanning hing een beetje in de lucht, samen met de onmogelijkheid zorgde ze van een dikke wolk van ongemakkelijkheid en verlangen.’ Ze maakte er wat vage handgebaren bij, zoals altijd. ‘Soms wat onnodig lange blikken, maar verder nog niks. Totdat we gingen zwemmen. Hij was al het water in en ik was me aan het uitkleden. En ik werd nogal… een beetje… bekeken, zegmaar.’ Haar toon was licht ongemakkelijk maar toch wel gewillig om dit een keer uit haar gedachten te krijgen om het helemaal op te helderen. Het gebeuren over haar hand hield ze maar achterwege. ‘Daarna ging ik het water in. Toen ik eenmaal bij hem was, zoende hij me bijna,’ pause for effect, ‘maar hield hij net op het laatste moment op en draaide zich weg. Ik voelde me enorm ongemakkelijk natuurlijk, vooral toen hij zijn verontschuldigingen aanbood.’ Ze keek even weg, ademde diep in en ging toen verder waarbij ze haar blik weer op haar vriendin richtte. ‘Hij vindt zichzelf natuurlijk te oud. Ik begreep dat toen ook wel, maar het was toch… pijnlijk, dat moment. Alsof hij het niet graag genoeg wilde om zich eroverheen te zetten.’ Haar ogen waren gevuld met zekerheid, nu. ‘Die nacht ben ik, slaapwandelend, bij hem in bed gekropen. Er is niks gebeurd,’ even werden haar ogen groot en duidelijk zodat haar vriendin geen verkeerde ideeën zou krijgen, ‘maar uiteindelijk viel ik daar weer in slaap. De volgende ochtend natuurlijk één en al stress omdat we bang waren dat mijn ouders erachter zouden komen.’ Ze rolde met haar ogen en glimlachte breder, ze zou het absoluut niet erg vinden om weer al die stress te hebben, als weer een avond bij Sam mocht slapen. Hoewel de indeling van de avond er dan waarschijnlijk wel wat anders uit zou zien. Bij de les blijven. Ze raakte al zo snel afgeleid de laatste tijd. ‘Na de wandeling van de volgende dag belandden we op mijn bed, en nou ja…’, ze kleude licht, ‘toen zoenden we.’ Haar ademhaling trilde even maar snel ging ze verder, zodat het hopelijk niet op viel. ‘Maar mijn moeder onderbrak ons. Ik zei ‘Shit’, omdat we onderbroken werden, maar Sam dacht dat ik het zij omdat ik hem teruggezoend had, zegmaar.’ Haar wangen kleurden nog dieper en ze draaide haar blik weg. ‘Dus Sam deed mega-afstandelijk daarna, maar ik dacht half half dat hij zich gewoon ongemakkelijk voelde dat hij me gezoend had. Dus ik ging vol goede moed naar zwerkbal om hem weer te zien en violà, daar was Libby.’ Haar ogen werden iets donkerder, nog steeds kon ze zich er niet overheen zetten. ‘En die vloog Sam om de hals. Ik dacht dat ze zijn vriendin was, vooral door Sam’s nog meer vijandelijke houding tegenover mij.’ Ze zuchtte even en keek haar vriendin weer aan. ‘Dus die week was een hel. Ik was… tot over mijn oren verliefd, op een stagiaire nota bene, ik had me over het leeftijdsverschil heen gezet, we hadden gezoend, bleek hij een vriendin te hebben!’ Haar stem klonk licht verontwaardigd, goed geacteerd. ‘Dus ik voelde me gebruikt en stom, en vooral heel erg alleen.’ Een kleine glimp van haar verdriet viel terug te zien, hoewel het geluk nog steeds overheerste. ‘Sorry dat ik zo lang praat trouwens, bijna klaar.’ Ze grinnikte onschuldig en ging toen verder. ‘Maar ik vond wel dat ik bijles nodig had, dus ik ben gewoon gegaan.’ Ze schaamde zich voor het volgende, maar ze ging nu eerlijk zijn. ‘Na enkele tellen kregen we knallende ruzie met al die misverstanden. Zelfs zo erg dat ik hem uitgescholden heb voor ‘gore pedofiel’ en dat ik hem geslagen heb.’ Ze kromp licht ineen, in angst voor de reactie van haar vriendin. ‘Later hebben we het… goedgemaakt, toen alle misverstanden uit de lucht waren. En op de ziekenzaal hebben ze het scheurtje in zijn kaak genezen.’ Praatte ze er maar snel overheen. ‘En nou ja… nu, zijn we denk ik…’ Het was zo lastig om zoiets echt uit te spreken. Was het zo? Ze nam aan van wel, ze kon er niks anders voor bedenken. ‘Nou ja, we hebben íéts, is waarschijnlijk de beste omschrijving. Je snapt de problemen ermee…’ De laatste woorden waren zacht en mompelend, omdat ze hem eigenlijk alweer ontzettend miste. Het was gewoon enorm lastig om niet gezien te worden op een school waar bijna iedereen elkaar kent. Ze keek haar vriendin vragend aan en wachtte op haar reactie.

Haast net iets te kalmpjes bleef ze Myst aankijken met de doffere ogen, hoewel de kleine glimlach zichtbaar met moeite onderdrukt werd. Toch zag je de natuurlijke geruststelling over haar heen glijden bij haar vriendins antwoord, had dat ten eerste willen weten voordat ze zou doorvragen. Zolang ze zich gelukkig voelde met haar manier, dan zag zij niet in dat ze het zou moeten afwijzen of zou moeten afkeuren. Uiteindelijk had ze de woorden gesproken die Myst waarschijnlijk aan de ene kant niet wilde horen, maar omdat ze alsnog wel een meisje was wilde ze ergens wat meer details dan een halve bevestiging dat er werkelijk iets was tussen haar en Sam. Nog leunend tegen het tafeltje volgde ze Myst met haar ogen toen deze van de bank af zakte en voor haar op de grond ging zitten, afwachtend op een stortvloed woorden die niet gek zouden zijn voor Myst. Zodra ze begon te praten leek ze zich met haar hele leven op Myst te focussen, krulde haar mondhoeken lichtjes om bij de eisen die ze stelde. Plechtig legde ze een hand op haar borst waar haar hart zat, stak ze de ander in de lucht om met opgeheven kin te spreken. 'Ik zweer op alles wat me lief is dat ik mijn lippen over dit onderwerp niet zou open doen behalve naar jou... of eventueel Samuel als het niet anders kan,' het laatste kwam eruit met een kleine grijns, om aan te geven dat ze zich netjes zou gedragen. 'En ik zal je woorden zonder mening opnemen, of jullie als een stelletje viezerds veroordelen,' nonchalant zette ze haar ellebogen op het tafeltje en leunde met haar hoofd op haar handen om Myst met verwachtingsvolle ogen aan te kijken. 'Spreek,' klonk het plechtig, alsof ze nog steeds bezig waren met een Koninklijke samenkomst op een of ander gebied van oorlogvoeren en ze een overeenkomst maakte in een wapenstilstand. Haar lippen kwamen vervolgens niet meer van elkaar toen Myst begon te praten, begon vanaf het punt dat ze met Sam vertrok van SSA en naar haar thuisplaneet ging. Haar ogen volgde de onsamenhangende, wapperende handjes niet eens, waren gevestigd in die van Myst zonder haar aandacht te laten verslappen. Als een ster student kon ze haar aandacht lang op één punt richten, en haar geconcentreerde, starende blik kon misschien een beetje overkomen alsof ze je net zolang wilde aanstaren totdat je iets tegen haar zei. Maar aangezien Myst al non-stop aan het woord was, bleef het bij een misschien wat raar starende blik. Haar wenkbrauwen kropen even omhoog boven de kleine glimlach toen ze over het zwemgebeuren sprak op het moment dat zij zich uitkleedde. Maar haar lippen bleven op elkaar, hoewel de plagende glimlach op haar lippen bleef terwijl Myst doorging. Deze verdween zodra het even serieus leek te worden, en leek een medelevende blik te vormen bij de gevoelens die Myst op het moment moest hebben toen Sam zich uiteindelijk toch bedacht. Een instemmende 'hmhmm' weerklonk even zachtjes bij het leeftijdsverschil, knikte hierbij ook vaagjes om aan te geven dat ze zich ook wel kon vinden in zijn gedachtes en gevoelens. Negen jaar was niet niets, en zeker niet in de verschillende leeftijdsperiodes die ze beide zaten. Myst zat nog midden in haar tienerjaren, Sam was praktisch al volwassen en had alle ontwikkelingen en ontdekkingen al achter de rug, en had misschien nog geheel andere prioriteiten in zijn leven en zijn kijk hierop dan Myst. Tactisch veranderde haar gezichtsuitdrukking niet uit de neutrale stand bij het onderwerp van het slaapwandelen, anders bleef ze bezig. Toch krulde haar mondhoeken even vluchtig om, om daarna haar kin op te tillen en Myst met grote ogen die toch nog een gelukkige uitstraling hadden. 'Ooeeh,' klonk het plagend bij het horen van de zoen, maar schoot daarna ontactisch in de lach bij het misverstand. Verontschuldigend verborg ze haar mond en neus achter haar handen, keek al even onschuldig Myst aan. 'Sorry,' klonk het gedempt en half onverstaanbaar achter haar hand. Alleen al de veranderingen op haar gezicht waren leuk om te zien, gewoonweg omdat dat de werkelijke emoties achter de woorden weerspiegelde die niet konden liegen. Zodra Myst over het zwerkbal begon steunde ze weer met haar hoofd op een van haar handen en had een gespannen blik in haar ogen alsof ze een film volgde, merkte aan zichzelf dat ze dit hele verhaal toch wel ontzettend interessant vond. 'Hmhmm,' weerklonk het zachtjes toen ze over Libby begon, had dit half meegekregen vanaf een afstandje. Maar omdat ze toen van niets had geweten, had ze verder nergens op gelet. Automatisch kwam de ontzette uidrukking op haar gezicht bij Myst haar korte toneelstukje, geheel in de ban van de emoties die op dat moment door Myst hadden heen moeten schieten. Haar vrije hand wapperde wegwuivend, haast gehaast toen ze zich verontschuldigde als teken dat ze door moest gaan. Haar wenkbrauwen kropen lichtjes samen bij de ruzie tussen hun, had er zelf niet aan gedacht maar vond het ergens wel logisch. Uit dit verhaal werd het haar ook duidelijk hoe het bij Sam zat, hoewel ze dit verhaal ergens toch graag nog uit de mond van de stagiaire wilde weten. 'Myst toch,' klonk het half geschokt, half lachend bij het horen van haar gescheld en de klap die ze hem verkocht had. Haar verwijdde ogen gingen niet van haar vriendin af, zakte langzaam weer terug in hun normale afmetingen toen ze haar verhaal afrondde. 'Mja, verkering heb je op Samuels leeftijd niet echt meer,' klonk het bedachtzaam vanaf haar kant, staarde nu wazig naar Myst terwijl ze zich even focuste op haar eigen gedachtes. Deze heerlijke afleiding gaf haar genoeg andere stof om over na te denken, en de droevige kanten die zich telkens om haar heen wisten te klemmen opzij te duwen. 'Je hebt het jezelf wel lekker makkelijk gemaakt,' haar stem doodserieus, maar de grijns die toen doorbrak en zelfs haar doffe ogen deden oplichten verpeste algauw haar slecht gespeelde toneelstukje. Langzaam rechtte ze haar rug, liet haar armen energieloos op haar schoot vallen en staarde Myst met een glimlach aan. 'Ik hoop niet dat het voor jullie beide op het verkeerde moment komt. Ik bedoel, jullie zitten nou niet in een lekkere leeftijdsperiode.. en plaats,' sprak ze het laatste nadrukkelijk, doelend op het feit dat hij een hogere positie in deze school claimde en het meer risico's met zich mee bracht dan alleen de problemen met het leeftijdsverschil. Haar blik leek te verzachte, vond het niet haar taak om Myst af te branden op het feit dat hij zoveel jaren ouder was. Liefde kon je niet kiezen, dat kwam en dat ging zonder dat je daar controle over had. 'Maar je ziet er gelukkiger uit dan je er ooit uit hebt gezien, zover ik je meegemaakt hebt,' met een liefelijke glimlach lachte ze haar vriendin toe, gaf zonder specifieke woorden aan dat ze haar zou steunen in deze relatie en met al het anderen. 'Zo terug,' klonk het onheilspellend terwijl ze voorzichtig overeind krabbelde en met wat sloffende passen dan normaal naar de keuken liep. Niet veel later kwam ze weer terug met een kop limonade die standaard in een kan stond in de koelkast. De invloeden van Laurens waren in de keuken het grootst, die wonder boven wonder altijd gevuld was met dingen die ze pas een middag of dag later in de kantine vond. Rustig zakte ze neer, installeerde zich weer leunend met haar rug tegen een stukje bank, sloeg haar benen in kleermakerszit en vestigde toen haar kalme ogen op Myst. 'Dus..' had duidelijk moeite met haar rustige uiterlijk zo te houden, schoot uiteindelijk toch weer naar voren en zette de mok op te tafel om half over de tafel naar voren gebogen Myst met een onheilspellende grijns aan te kijken. 'Dus..' klonk het nog zachter waarbij haar wenkbrauwen wiebelend op en neer gingen. 'Hoe zoent hij?' rechtstreeks, zonder omslachtige onhandigheid of verlegenheid. Ze zou dat soort dingen nooit in het openbaar vragen, maar zo tussen hun twee durfde ze een stuk meer dan normaal. 'Ziet hij er een beetje leuk uit, zo bij dat zwemmen enzo?' grijnsde ze nu, had haar armen over elkaar geslagen en hing nog ver naar voren over te tafel. 'Ik hoop dat hij zich niet opdringt. Hij is tenslotte een volwassen man,' haar stem klonk wat afkeurend, haar ogen wat strenger haast alsof Sam voor haar zat. Haar rug rechtte zich wat terwijl ze de mok weer pakte en deze naar haar mond bracht. 'Daarbij moeten jullie het wel netjes houden hoor. Ik bedoel, het is al lastig genoeg en het is niet goed als dit uitlekt aangezien dit tegen de wet is. Maar ik wil jullie niet betrappen in het donkere bos midden in de nacht, of in lege lokalen enzo,' mompelde ze met een strenge blik alsof ze als moeder haar dochter waarschuwde. Geconcentreerd nipte ze aan haar drinken, alsof het heel belangrijk was dat ze niet gestoord werd onder haar drink en nadenk proces. 'En je geeft je grenzen aan hoor,' klonk het daarna haast verontwaardigd alsof Myst al dingen had gedaan die niet normaal waren.

Myst knikte instemmend bij Eph’s logische woorden, verkering was er inderdaad geen goed woord voor. Bovendien dekte het de lading absoluut niet, het ging veel dieper dan verkering. Maargoed, dat hoefde ze nu nog niet aan Eph uit te leggen. Ooit misschien wel, maar daar kon ze voorlopig nog even angstig tegenop kijken. Myst grijnsde onschuldig, haar ogen ondeugend toen Eph haar vertelde dat ze het zichzelf, kuch, wel makkelijk had gemaakt. ‘Daar ben ik altijd heel goed in. Eerst verliefd worden op mijn beste vriend die tevens verliefd is op mijn beste vriendin, en nu dit.’ Ze knikte wat afwezig terwijl ze verder luisterde naar Ephony, naar haar reactie. Tegen deze problemen was ze zelf natuurlijk ook allemaal al aangelopen, maar het was niet zo dat ze er al oplossingen voor had gevonden. Een brede glimlach en een lichte twinkeling verscheen in haar ogen toen Eph ook naar haar glimlachte na het spreken over gelukkigheid. Ja zeker wel. Ze kon zich niet bedenken ooit in haar leven ook maar gelukkiger te zijn geweest dan dit. Het gaf gewoon een bepaalde gemoedsrust, alles een heldere plaats, als je iemand had op wie je onvoorwaardelijk kon terugvallen en die je dan ook nog eens vertelde hoe leuk hij je wel niet vond. Myst wiebelde met haar wenkbrauwen en volgde Eph, probeerde niet te letten op het feit dat ze wat slofte en gewoon de vrolijke stemming erin te houden, dat was waarschijnlijk het beste voor hun beiden, nu.
Ze grinnikte toen Eph, heel spannend, terugkwam met een mok met siroop. Ze legde haar handen op de tafel en legde haar kin erop terwijl ze haar vriendin met haar ogen volgde. Bij het onheilspellende woord van haar vriendin werden haar ogen iets onzeker maar ook wel verwachtingsvol, benieuwd welke vraag haar vriendin zou gaan stellen, naar aanleiding van haar verhaal. Toen haar vriendin nogmaals haar eerste woord herhaalde boog ze verder voorover, terwijl haar ogen brandden van nieuwsgierigheid. De vraag was dan wel iets wat ze had kunnen verwachten; toch wist ze niet hoe ze het moest omschrijven. Het was nou niet bepaald dat ze veel vergelijkingsmateriaal had. ‘Ehh…’ Even viel het stil terwijl haar ogen naar de tafel schoten en een blos op haar wangen verscheen. ‘Fijn? Ik weet het niet zo goed, ik heb niet echt veel vergelijkingsmateriaal.’ Ze bevochtigde even met haar tong haar lippen, voor ze haar ogen weer naar haar vriendin oprichtte. ‘Ik denk… heel lief, maar niet alsof ik zou breken. Meer alsof hij het héél graag wil, en alsof hij me heel dankbaar is dat hij het mag doen, denk ik.’ Ze grinnikte zachtjes om haar eigen vage omschrijving, hoewel haar zenuwachtigheid in haar woorden duidelijk werd. Ze wendde even haar blik af, tot haar vriendin genadeloos verder ging met moeilijke vragen stellen. Ze maakte een grapje, dat ze onbewust als schild gebruikte voor haar onvermogen om zijn schoonheid te beschrijven. Ze maakte een tuttig handgebaartje en zette een kakkerige stem op. ‘Nee, die hangbuik heb je toch wel door zijn T-shirt heen gezien? Jeetje Eph, in welk universum leef jij?’ Ze rolde overdreven met haar ogen voor ze zich met een klein en zwak glimlachje op haar handen richtte. Haar handen plukten zenuwachtig aan elkaar en haar ogen konden ze niet met rust laten. ‘Hoe hij eruit ziet? Lekker. Heerlijk. Gespierd, strak, maar niet overdreven. Brede schouders, mooie lijntjes, mooie armen, …’ De stilte klonk alsof ze er nog wel een heel rijtje aan toe had willen voegen, maar ze vond dat ze zo wel genoeg opgeschept had. Het was geen opscheppen, natuurlijk niet, maar het klonk waarschijnlijk wel zo als ze ook nog alle andere mooie dingen aan hem, als hij geen shirt aan had, op ging noemen. Haar afkeurende stem klonk zo verkeerd in Myst haar oren. Hij drong zich helemaal niet op. Hoe zoende en kuste haar wel vaak en veel, en hield haar vaak vast en raakte haar vaak aan, maar ze kon niet zeggen dat ze het vervelend vond. Ze wilde eigenlijk alleen maar dat hij het nóg meer deed. ‘Nee. Absoluut niet.’ Ze glimlachte geruststellend, daar hoefde haar vriendin zich geen zorgen om te maken. Ze grinnikte zachtjes om Eph haar juffrouw-achtige houding en opmerkingen, en knikte alsof ze sterk onder de indruk was. Haar ogen twinkelden ontdeugend toen Eph haar streng aan keek. ‘Welke grenzen? Voorlopig heeft hij die nog niet opgezocht.’ Ze haalde haar schouders op. Dit was een opmerking die ze typisch van Eph verwacht, ze zou zelfs niet raar opkijken als Eph haar zou vertellen dat ze geloofde in seks na het huwelijk. ‘Maar ik beloof je, mijn lieve Ephony, dat ik niks zal doen waar ik me niet goed bij voel. Afgesproken?’ Dat was een heerlijke omslachtige, onduidelijke omschrijving, precies zo als het in haar hoofd ook aanvoelde. Ze dacht daar simpelweg niet over na, over wat ze wel en niet wilde, of wat Sam wel en niet wilde. Dat soort dingen dacht ze wel over na als het een keer zo ver kwam, of bijna zover kwam, of als het een keer met Sam ter sprake kwam. ‘En jij, geef jij je grenzen aan bij Laurens? Volgens mij denkt hij wel net iets anders dan jij, want hij mag dan nog geen volwassen man zijn, maar wel een met testosteron gevulde jongen.’ Ze trok haar wenkbrauwen op en probeerde haar vriendin uit te lokken tot een eerlijk antwoord, waarbij een ondeugend glimlachje om haar lippen speelde. Ze probeerde haar vriendin maar zo lang mogelijk af te leiden, te zorgen dat ze niet terug zou schieten in het verdriet dat haar de afgelopen dagen al bezig hield.

Sorry dat u er zo weinig mee kan o.o

SCHAAM JE DONNA Ö

Een vlugge ongemakkelijke reactie schoot door haar ogen heen zodra Myst over een stukje verleden begon die hun allemaal grote spanningen had gekost. 'Mevrouw is er bijna professioneel in,' beantwoorde ze haar woorden met een zachte grinnik op de achtergrond van haar stem. Om haar bezorgde rol als mini-moeder en als vriendin weer in te nemen kwamen de andere kanten van hun gehele relatie en situatie omhoog in haar woorden. Hoe het eigenlijk gevaarlijk was voor de reputatie voor Sam, hoe het misschien zijn toekomst kon verpesten als ze erachter kwamen dat hij als stagiaire iets met een minderjarige had. Voor de wet was wederzijdse liefde iets wat niet boven de regels ging. Maar beseffend dat Sam de gene was die de vrolijke lach en blos op Myst haar gezicht bracht, wist ze dat het niet aan haar was hier een oordeel over te maken. En al helemaal niet om het met andere te bespreken. Ze zou haar steunen, zoals haar glimlach en woorden ook vertelde waarvoor ze een al even brede en twinkelende lach op haar gezicht ontstond. Toen ze zich uiteindelijk ook had voorzien van wat te drinken en ze weer terug was gezakt op haar plaats begon ze met het ooh zo onheilspellende begin van de rol die van haar verwacht werd; nieuwsgierig zijn en te gedetailleerde vragen stellen. Met een brede grijns bleef ze Myst aankijken bij haar eerste, geheel intelligente reactie op haar vraag. Met haar armen losjes over elkaar geslagen en haar rug leunend tegen de bank hield ze haar ogen op haar gericht. 'Hmhmm, goeie,' klonk haar beseffende antwoord dat ze als het waren verloren had bij deze vragenronde. Een stomme vraag, die haar met een nog vrolijke glans op haar gezicht haar wenkbrauwen begrijpend naar elkaar liet kruipen. Op de een of andere manier grinnikte ze zachtjes om haar uiteindelijke antwoord, zaten ze samen in een stomme lachbui die waarschijnlijk nergens op sloeg. 'Geen wild beest dus,' concludeerde ze met een hoofdknik alsof ze een diagnose moest stellen. Tweede vraag, geheel onschuldig alsof ze niets wist en niets doorhad van Myst haar ongemakkelijkheid. Zodra haar houding veranderde klom er een tandontblotende lach op Ephony's geamuseerde gezicht. 'Mijn diepe spijt, ik had beter moeten opletten,' beantwoorde ze haar uiteindelijk met een al even mislukt stemmetje om haar hand haast geschrokken met haar vingers tegen haar mond aan te leggen die zich in een 'o' had gevormd. Toch nog hopend op een reactie om de gehele mening van Myst te weten bleef ze stil totdat haar vriendin weer sprak. Weer terug in een serieuze status om de diagnose af te maken knikte ze geconcentreerd bij de gepakte samenvatting van Sam-zonder-shirt. 'Mag ook wel rond die leeftijd,' weerklonk haar stem doodserieus, alsof het een voorwaarde was voor mannen rond die jonge leeftijd om er tenminste oogverblindend uit te zien zonder shirt, waardoor je de neiging moet onderdrukken om spontaan je armen eromheen te slaan en hard te grommen naar de voorbijgaande mensen als teken dat deze van jou was. Doorgaand in die serieuze kant sprak ze door over een eventuele 'duistere' kant van Sam. Een Samuel die zich opdrong en Myst tot dingen dwong die ze niet wilde. Met de mok nu weer in haar handen blikte ze streng over de rand naar Myst. Na een paar slokjes maakte ze haar strenge preek voor nu af, waarbij haar ogen zich vernauwde toen ze over grenzen sprak. Geheel vergeten dat dit gesprek vol zat met grapjes en luchtige momenten verwijdde haar ogen zich haast geschrokken toen Myst duidelijk aangaf dat ze blijkbaar geen grenzen had. 'Myst,' klonk haar stem wat verhoogt en geschokt, zette haar mok iets te hard neer om haar vriendin aan te blijven staren. 'Ik meen het hoor. Ik vind Samuel aardig enzo, maar ik weet niet hoe hij achter de schermen is,' mompelde ze het laatste wat ongemakkelijk, alsof het karakter dat Sam had voor haar neus een grote leugen was en een masker om stiekem als hij alleen was een vieze perv te zijn die de meisjes vanuit zijn hoge raam bespiede en dingen deed die niet voor het daglicht bestemd waren. Bij haar laatste woorden vestigde haar ogen zich weer op het met groen haar omlijste gezicht. 'Nou okee,' mompelde ze als reactie, moest maar instemmen met deze woorden om niet als mokkende oma te blijven zitten. Haar handen brachten de mok weer dichter bij haar lippen om hier in de korte stilte even een slok van te nemen. In een hevige inademing terwijl ze slikte verslikte ze zich op het moment zodra het gesprek omkantelde en de vragen aan haar gesteld werden. Met een bulderende hoest om het drinken uit haar luchtpijp te halen smeet haar hand bijna de mok weer op tafel om de andere voor haar mond te slaan. Verrast door Myst haar vraag, en haar besef dat meteen kwam wat er allemaal gebeurd was had ze zich verslikt. Zich onder de hevige hoest zijn strelende handen onder de deken weer te herinneren en de ooh zo duidelijke aanwijzing dat haar Myst haar woorden waar waren over de met testosteron gevulde jongen toen ze terug kwamen van de nachtelijke wandeling die in een zwempartij was veranderd. Met tranende ogen stond ze haastig op, stootte hierbij nog ongemerkt haar knie tegen de tafel om na een onduidelijke en ontwijkende "thee zetten" een antwoord buiten te sluiten. Ze had zojuist haar drinken op tafel gezet, om vervolgens haast panisch naar de keuken te strompelen onder haar gehoest om thee te zetten voor iets of iemand anders dan hun twee, aangezien Myst ook nog drinken had. Verder dan na de banken kwam ze niet, haalde moeizaam adem toen dit weer ging met haar ene hand op de bank leunend. Zag in dat haar smoes misschien wel iets te doorschijnend was en het nu misschien nog stommer moest lijken omdat ze niet verder kwam dan dit punt. Ongemakkelijk veegde ze de tranen van haar gezicht, rechte haar rug om haar blik naar de grond gericht te houden. Wetend dat ze een antwoord moest geven nu ze was gestopt met lopen, wist dat Myst haar ogen op haar gericht moesten zijn. 'J-ja,' was haar nog hese antwoord uiteindelijk, voelde haar wangen diep rood worden om de kleur door te laten trekken naar haar oren. Met haar blik van Myst afgericht stond ze wat onbeholpen op haar plek, schuifelde uiteindelijk maar weer terug naar haar plek om hier met een naar de grond gericht gezicht neer te zakken en haar benen in kleermakerszit te vouwen. Haar armen die over haar benen lagen waren slapjes, voelde zich op dit moment weer haast een vluchtdier in gevangenschap die niets anders wilde dan weg rennen. Voorzichtig schoten haar ogen voor een kort moment omhoog naar haar vriendin, om ze daarna weer meteen op de tafel te richtten. Ongemakkelijk. Geheel. Ongemakkelijk. Waar ze zich plots zo druk om maakte wist ze niet, wist wel dat ze haar eigen zorgen, bangigheid vergeleken met veel meiden van haar leeftijd misschien wat overdreef. Maar ze kon haar gevoelens op zulke punten nou eenmaal niet veranderen, ze kwamen vanzelf. 'Ik bedoel..' klonk het opeens veel te hard, alsof ze zojuist een heel lulverhaal had verteld en daarbij een geheel verkeerde indruk had achtergelaten. 'Ik hou van hem, ik vind het prettig en fijn als hij me omhelst, zoent of aanraakt enzo. En het was wel een keertje bijna tot dat punt.. tot.. naja je snapt me wel,' klonk het laatste ongemakkelijk gehaast waarbij het leek dat haar wangen een donkerdere kleur aannamen dan ze al hadden. 'Maar, ik..' met weinig woorden aangevend dat zij de gene was die het uiteindelijk afgekapt had op het moment dat zijn handen over haar huid waren gegleden en ze tot een besef kwam waar hij naartoe wilde gaan. Haast terneergeslagen bleven haar ogen op de tafel gericht. 'Straks wil hij me niet meer,' met een onverwachte beweging sloegen haar handen zich voor haar gezicht in een wanhopige uiting, begon zich nu pas te beseffen hoezeer ze Laurens tegenwerkte. 'Laatst ook...' ze kwam op dreef, wist dat als ze er nu niet over sprak ze nog meer zorgen kreeg en alles nog meer opkropte. 'Laatst..' was een tweede poging om te beginnen, haar stem gesmoord achter haar handen totdat ze deze met een diepe zucht liet zakken en haar rood aangelopen gezicht weer onthulde. 'Nadat het op dat punt was gekomen en ik.. en ik,' het was duidelijk, ze hoefde het niet weer te herhalen. 'Toen gingen we 's nachts naar buiten. Het was leuk, gezellig. We waren naar het meer gelopen, waar Lau weer een nest eendjes vond. Die kleintjes zijn echt zacht en schattig. Maar eentje sprong uit mijn handen, en ik ging erachter aan waarbij ik mijn evenwicht verloor en in het meer viel om daarbij Laurens mee te trekken. Na uitgelachen te zijn door Lau liepen we terug. Ik vond al dat hij plots nogal stijfjes deed enzo, en uiteindelijk toen we op de etage kwamen durfde ik het hem te vragen. Maar... Het punt.. Mijn nachtjapon was wit. En nat door het meer. En plots doorschijnend. En het was koud,' haar stem werd steeds hoger en heser terwijl haar handen zich weer beschamend voor haar gezicht sloegen. 'Maar daarom deed hij zo, en het was.. overduidelijk dat hij het had gezien enzo,' doelend op het feit dat zijn lichaam had gereageerd op het beeld was hij had gezien. 'Het enige wat ik kon doen toen ik dat bij hem zag was me geschrokken omdraaien, alsof ik hem smerig vond enzo,' wanhopig schoten haar handen weer naar beneden om haar ogen panisch in die van Myst te richten. 'Dat is het niet, écht niet. Ik wist alleen niet wat ik moest doen, en ik schaamde om het feit dat.. ik.. doorzichtig enzo,' een hulpeloze zucht kwam over haar lippen heen, zakte met haar rug terug tegen de bank aangezien ze in haar snelle beweging haar lichaam naar voren had gebracht naar de tafel toe. 'Ik durf het gewoon niet. Straks doe ik het fout enzo, of stel ik hem teleur,' mompelde ze als reden waarom ze hem telkens afwees, denkend aan zijn beantwoording dat hij het elke dag gewoonweg zou proberen.

Wat bezorgd keek Myst toe hoe Eph stikte in haar drinken en uiteindelijk weer opstond. Alles handelingen bij elkaar passend, stuk voor stuk onhandig. Maar haar excuus was nonsens, het was duidelijk dat ze haar vraag probeerde te ontkomen, zo goed kende ze haar vriendin inmiddels wel. Alles handelingen bij elkaar passend, stuk voor stuk onhandig. Maar haar excuus was nonsens, het was duidelijk dat ze haar vraag probeerde te ontkomen, zo goed kende ze haar vriendin inmiddels wel. En ze hadden allebei nog drinken. Dus toen Eph bleef staan, verbaasde dat haar niets. Sceptisch bleven haar ogen op Eph gericht, hoewel haar blik wel zachter werd toen ze zag hoe Eph tranen wegveegde. Kon niet helemaal duidelijk opmaken of het kwam door haar vraag of door het hoesten, ze hoopte door het hoesten. En anders was ’t misschien ook maar goed, dan kon ze er een keer over praten, als ze dat wilde. Myst haar blik werd warmer en vriendelijker toen haar vriendin ‘ja’ antwoordde, het was duidelijk moeilijk, om een of andere reden. Een scheut van medelijden ging door haar heen, hoewel ze het niet snapte. Ze volgde Eph met haar blik toen ze terugging naar waar ze gezeten had, haar ogen bezorgd. Blijkbaar lag het echt heel gevoelig, al was haar vraag niet zo bedoeld geweest. Ze boog iets voorover over de tafel heen en hield haar ogen op het hoofd van Eph gericht, al keek ze niet terug. Rustig luisterde ze naar Eph, die duidelijk moeite had om over dit onderwerp te praten. Ze knikte toen Eph zei dat ze haar wel snapte, ze wilde niet dat Eph zich nog ongemakkelijker zou voelen. Arm kind., schoot er door haar hoofd, terwijl ze naar Eph’s rode gezicht keek. Ze schudde gelijk met haar hoofd toen Eph suggereerde dat Lau haar straks niet meer zou willen, dat was simpelweg klinkklare onzin. Maar daar zou ze haar zo wel van overtuigen, ze moest eerst haar vriendin laten uitpraten, dan kon ze ook nog beter nadenken over wat ze wilde zeggen. Rustig vouwde ze haar handen op tafel en wachtte tot Eph verder ging, ze zou alle geduld hebben tot haar vriendin in ieder geval al haar problemen eruit had kunnen praten. Het verbaasde haar niets dat Eph rood zag, ze had het er overduidelijk erg moeilijk mee. Myst zelf had absoluut geen problemen met praten over seks, hoewel het praten over Sam misschien iets lastiger ging. Maar het concept zelf, dat was bij haar thuis haar hele leven lang al gewoon gespreksstof voor aan tafel geweest, mocht het ter sprake komen, dan deed niemand daar raar over. Eph was waarschijnlijk net iets anders dan dat opgevoed, anders had ze nu niet zo extreem opgelaten gedaan. Ze luisterde rustig, maar haar ogen werden iets groot toen ze zei dat haar nachtjapon doorschijnend was geweest, en het koud was… zij had zichzelf waarschijnlijk ook wel ongemakkelijk gevoeld. Myst knikte was onduidelijk met haar hoofd tijdens de rest van het verhaal van haar vriendin, haar ogen vertoonden een begrijpelijke blik. Ze kon een zwak glimlachje niet onderdrukken toen haar vriendin hopeloos zuchtte duidelijk ook geen lichtpuntje meer zag hierin. Myst kroop langs de tafel, zo heel charmant, van die acties die je alleen doet als je met je beste vrienden bent, omdat je anders voor een complete debiel wordt aangezien. Ze sloeg haar armen om haar vriendin heen, en grinnikte zachtjes. ‘Stresskipje.’ Daarna nam ze een klein beetje afstand en draaide met haar hand Eph’s hoofd haar kant op zodat ze haar wel aan moest kijken. ‘Misschien, moet je je iets minder zorgen maken en iets meer genieten. Dat Lau je niet meer zou willen omdat je nog niet met hem naar bed wilt is echt complete nonsens, als hij van je houd, waarvan ik zeker weet dat het zo is, blijft hij bij je om wie je bent, hoe je bent, en dit is gewoon een onderdeel daarvan. Maar aan zijn gedrag te horen, zoals jij het verteld, klinkt het niet alsof het Lau z’n eerste keer zou zijn, denk ik zo. Dus hij is vast wel,’ een bredere glimlach schoot over haar lippen, ‘geoefend. Ik denk niet dat jíj veel fout kan doen, hij weet tenslotte dat het voor jou de eerste keer is. Je hebt een prachtig lichaam, dus daar hoef je je ook geen zorgen over te maken. Wát kan hem precies teleurstellen? Hij verwacht heus geen pornoster hoor.’ Ze grinnikte zachtjes en drukte haar vriendin weer tegen haar aan. ‘Nou klinkt het natuurlijk alsof ik je probeer over te halen om het wél te doen.’ Ze tuitte even bedachtzaam haar lippen. ‘Dat is niet zo, want ik vind dat je het moet doen als je denkt dat je er klaar voor bent. Als je het gevoel hebt dat je het zelf wilt. Als je al die onzekerheden weglaat, want die zijn toch onzin zoals ik eerder al zei, heb je dan wel het gevoel dat je seks met hem wilt? Of niet?’ Ze trok haar hoofd iets terug om haar vriendin vragend aan te kijken. ‘Want als dat niet zo is, moet je het zeker niet doen, gewoon wachten tot je het wel wilt. Je lichaam en je geest, beide. Maar als je het wel wilt, dan zou ik me over mijn onzekerheden heen zetten, geen zorgen meer maken, en me lekker laten gaan. Hij verwacht niet dat je lenig bent, een super uithoudingsvermogen hebt en alle standjes met hem wil uitproberen, echt niet.’ Ze lachte hardop waarbij ze even wegkeek en vervolgens Eph weer aankeek. ‘Ik weet zeker dat hij heel lief en rustig en voorzichtig met je zal zijn, want die jongen geeft echt om je. Hij weet heus ook wel dat je onzeker bent, omdat het je eerste keer is.’ Ze legde haar wang op Eph’s hoofd en zuchtte zachtjes, wachtte tot haar vriendin over haar woorden had nagedacht.

Een kreun kwam over zijn lippen, zijn ogen knepen zich stijf dicht. Nee, alsjeblieft! Nog heel even! Hij wilde nog héél even gebruik maken van de totale bewusteloosheid, het zwarte laken was als een verdovend middel over hem heen zou liggen! Nog héél even slapen. Alsjeblieft? Hij probeerde zich om te draaien, geen geslaagd plan. Het bonkende gevoel in zijn hoofd nam gelijk toe, trok al zijn aandacht. Opnieuw een kreun. Aspirine. Flikkerde er in een wanhopige bui door zijn hoofd. Maar zodra hij besefte dat een Aspirine zijn enige redding was, zag hij ook in dat het zijn ondergang was. Hij had namelijk geen aspirines, niet hier. Daarvoor moest hij naar de luchtetage voor de kinders. En oh god, dat was wel tien meter verder op. Zijn wenkbrauwen trokken protesterend samen en als reactie hierop verergerde zijn hoofdpijn ook nog is om alles te benadrukken. Nee! Waarom hij? Tien meter, tien meter dat zich als een eindeloos pad voor hem uit zou strekken die hij strompelend zou moeten bewandelen - zónder steunbalk. Misschien kruipend dan maar. Maar hij moest. Want dit hield hij ook niet meer langer uit. Soms moest je nou eenmaal een leven op offeren om er meerdere te redden. Dit was net zou iets. Even zou het zijn alsof hij zou sterven, en dan een uurtje later zou de verlichting komen. Daar concentreerde hij zich op, daar klemde hij zich aan vast.
Terwijl hij wankel overeind kwam en scharrelend zijn badjas ergens van te voorschijn wist te toveren hoorde hij het zachte, ritmische geluid wat fluisterzacht vanaf de andere kant van de muur kwam niet. De hoofdpijn eiste meer aandacht. God, wat was er gister toch gebéúrt? Maar nu nam hij de tijd niet om het zich te herinneren, hij had wel wat beters te doen. Dingen proberen te herinneren zette namelijk zijn hersens aan het werk, en dat moest al hélemaal niet gebeuren. In half slaapdronken toestand en met barstende koppijn begaf hij zich naar de luchtetage. Heel zachtjes maakte hij de deur van de luchtetage open - lawaai bevorderde zijn hoofdpijn. Het maakte hem niet uit dat hij enkel in boxer en badjas rondliep, de mensen hier waren het al gewend. Bleek was zijn gezicht, met afgetobde bruine ogen die er donker tussen uitstaken. ‘Morge,’ Wist hij nog beleefd uit te brengen naar Ephony. Het meisje wat hij weken geleden geholpen had, leren kennen had en nu bijster op gesteld was geraakt. De beste vriendin van Myst. Myst... Apsrine. Maar nu was er geen tijd om sociaal te doen, dadelijk, over een uurtje, als de asprine eenmaal werkte. Lopen was moeilijk. Uiteindelijk haalde hij de keuken, begon kastjes open te trekken. Hij was al even bezig totdat hij eindelijk besefte dat hij geen flauw benul had waar de asprines eigenlijk lagen. ‘Eph?’ De klank was vragend bedoeld maar klonk meer als een kreun. En dan eindelijk, hij vond het reddende doosje. Gedachteloos haalde hij een wit pilletje te voorschijn, probeerde ondertussen heel hard niet aan Myst te denken. Aan Myst denken was namelijk gelijk aan zijn hersens aan 't werk zetten en zijn hersens laten werken zorgde voor hoofdpijn. Waarom, wáárom had hij dan ook net voor één seconde aan haar moeten denken? Alleen hemzelf zich aan een lullig feitje moeten herinneren wat inderdáád met haar te maken had? Want één zo klein ding was genoeg.
En toen pas gebeurde het. Hij had net een glas vast en wilde die onder de kraan houden toen hij eindelijk het geluid herkende. Nu pas. Hij keek opzij, opzoek naar de bron. Zijn hand met het glas bungelde hulpeloos en nutteloos langs het stromende water zonder zichzelf te vullen. Maar hij had het niet door. Natúúrlijk herkende hij het geluid. Zijn drempelwaarde lag een stuk lager dan de gemiddelde mens, en was zo getraind dat hij tot de zachtste zuchten toe dingen nog kon horen. Maar juist omdát hij alles kon horen, had hij zichzelf aangeleerd niet alles zijn aandacht te gunnen. Maar dít. Dit had gelíjk zijn aandacht moeten trekken. De hartslagen van het meisje herkende hij sowieso wel, maar het ritme dat het nu aannam - iets versneld en af en toe onregelmatig - bevestigde dit alleen maar. Hij keek naar haar, de blik in zijn ogen eerst nog verbaasd omdat hij haar hier aan trof, maar al gauw kwam er aarzelend een klein glimlachje omhoog. De eerste glimlach van deze ochtend- pardon, middag. Het lichtte heel zijn gezicht op, zijn bruine ogen leken lang niet meer zo donker. Zijn hoofdpijn bijna vergeten. Bíjna. Zijn hart weer vol leven. Opeens leek hij zich te herinneren dat hij een poging deed tot een glas vullen en dat hij het glas zelf naast de stroom water hield, wat natuurlijk niks op schoot. Nogal verward bracht hij het glas onder het water en liet het vol stromen. Voelde zich ongemakkelijk. En toen eindelijk de aspirine achter over geslagen was gunde hij zichzelf weer één blik. Bang alsof ze verdwenen was keek hij weer om, maar toen hij haar weer zag verzachte de trekken gelijk. ‘Hé,’ Zei hij zacht. Zijn hersens werkten traag, té traag. Want uit het niets schoot zijn blik opeens achterdochtig naar Ephony, alsof hij op dit punt pas weer herinnerde dat zij van niks wist. Hij schraapte zijn keel, onhandig trok hij zijn badjas wat beter om zich heen. ‘Eh, mag ik wat eten van hier pikken, Eph?’ Vroeg hij nogal schaapachtig. ‘Ik heb niks meer liggen, en anders moet ik de trappen af,’ - God, ál die trappen. Zijn hoofdpijn nam weer toe. - ‘helemaal naar de au-’ Abrupt viel hij stil. Staarde naar de muur van de etage die grensde aan zijn kamer. Zijn blik afwezig, gefocust op zijn gehoord. ‘Nee,’ Zei hij zachtjes. ‘Ahh, nee!’ Kreunde hij nu harder. Hij stormde weg, zonder iets te zeggen, zomaar de etage weer uit. Vergat alle deuren. Zo moeizaam als het ging net, zo gemakkelijk leek het nu te gaan. Zijn irritatie leek hem een oppepper te geven. Een flínke oppepper. De stank viel hem nu pas op toen hij zijn eigen kamer weer inliep. Met een klik kwam de badkamer deur van het slot, opende hem met luchtmagie. Maar toen hij de badkamer deur opentrok kwam er zo'n grote walm over hem heen dat hij verafschuwd enkele stappen achteruit zetten. ‘Gádverredamme!’ Kermde hij. Hij drukte zijn mouw tegen zijn neus en mond, vervloekte ondertussen zijn óók nog scherpere reukzintuig. Soms was het handig, maar nu was het een vloek. Vanuit de deuropening keek hij naar binnen, en wat hij aantrof was om te huilen. ‘Jezus, Béllingar. Sta op, klootzak! En maak mijn badkamer schoon!’ Siste hij woedend. Zodra hij Bellingar had gevonden, liggend in de badkamer naakt en onder de vlekken - hij wilde niet weten van wélke vloeistoffen deze vlekken afkomstig waren - kon hij zijn chagrijnigheid niet meer voor zich houden. Zijn badkamer zag eruit alsof hij een oorlog overleefd had, nog maar nét overleefd had. In de linker hoek, achterin, zag hij op de grond een gele vloeistof liggen en hij wilde er niet te diep bij nadenken. Zijn wc zat onder de kots. Hij was er blij mee geweest als Bel het tot de wc had beperkt, maar natuurlijk moest er een heel spoor over de vloer heen liggen alsof hij eerst de wc na drie rondjes nog niet gevonden had. Kledingstukken, ranzig stinkend en te vies om naar te kijken, lagen lukraak verspreid. Bellingar leek bij te komen, zijn gezicht vertrok. Mooi, die had ook een kater. Zijn verdiende loon. Met grote ogen van ergernis keek hij toe hoe Bellingar zichzelf moeizaam probeerde overeind te trekken aan zijn douchegordijn. Een akelig knappend geluid verbrak de stilte en vervolgens kwam het het ijzeren frame mét doek naar beneden stortten. Hard knalde het ijzer op zijn badkuip, stuiterde door naar de grond waar de gladde, stenen tegels ook hun beurt kregen. Elke knal, knalde letterlijk door zijn hoofd alsof er een kanonschot werd gelost en hij kromp in elkaar. ‘Zeg je dat ík stiller moet zijn,’ Gromde hij met op elkaar geklemde kiezen. Zijn hoofd bonsde nog na, pijnlijker bij elke bons. Hij begon al enigszins te wennen aan de stank, ook al bleef het bij elke ademhaling een scherpe nasmaak houden. Kreunend drukte hij zijn hand tegen zijn ogen, ‘Bel, wat is er gebéúrt?’ Zijn toon was duidelijk. Hij doelde niet alleen op de badkamer, maar ook op de rest van gisternacht.

mwoehahahahahaaa.
Eloo is next ~

Wanhopig, onhandig, zelfvertrouwen-loos, ongemakkelijk en verlegen had ze in happeren en onsamenhangende dingen toch maar antwoord gegeven op Myst haar vraag. Vaak starend naar haar handen en glas, met de diep rode wangen uit pure stress en ongemakkelijkheid had ze gebrabbeld, amper opgekeken naar de gelaatstrekken op Myst haar gezicht om haar reacties te pijlen. Af en toe waren haar ogen haast schichtig omhoog geschoten, voelde ze de ongemakkelijke knoop alleen maar meer aantrekken in haar buik des te meer ze sprak. In zichzelf gezonken met de nog half panische blik in haar ogen bleef ze met opgetrokken knieën op haar plaats zitten waardoor ze maar amper doorhad dat Myst naar haar toe kwam. Een harde zucht rolde over haar lippen, eentje die haar vermoeide binnenste alleen maar verduidelijkte bij het toepasselijke bijnaampje die haar vriendin zei. Even sloot ze haar ogen, waarbij haar wenkbrauwen naar elkaar toe trokken. Met een zielige blik in haar ogen, een nieuwe variatie op haar wanhopige binnengevoel, keek ze op naar Myst toen deze haar gezicht omdraaide. Met een sip gezicht bleef ze opkijken naar haar vriendin. Het mismoedigende gevoel in haar maag nam langzaam iets af, haar hangende schouders die de afgelopen dagen alleen maar meer gezakt waren kwamen weer wat omhoog waarbij haar ogen zich juist neersloegen. Pas bij de woorden dat het Laurens zijn eerste keer waarschijnlijk niet zou zijn schoten de grijsblauwe kijkers weer omhoog. Iets waar ze nog helemaal niet bij nagedacht had. Iets wat haar alleen nog maar meer zorgen bezorgde. 'M-maar.. niet..' een nieuwe kreun uit pure wanhoop was te horen, enkel bij het idee dat hij misschien toch nog dingen verwachte omdat zijn vorige ervaringen goed waren geweest. 'Maar ik moet alsnog wel íets doen. En dat doe ik dan vast fout, en als hij al.. ervaringen heeft,' - haar ogen werden langzaam uit pure schrik groter nu ze zich pas echt besefte dat dit een grote kans van waarheid kon hebben - 'dan zijn die.. andere vast veel en veel beter geweest enzo,' sprak maar half wat er allemaal in haar omging. Straks had hij een wild nachtleven achter de rug voordat hij op deze school kwam en ze hem tegen kwam. Ze wist dat hij veel vriendinnen had, hij had de vele namen wel eens laten vallen. Maar nu kwam het in haar op dat er vast eens meer had kunnen zijn. Meerdere meiden.. en Laurens. Haar hoofd zakte tussen haar schouders in met een haast dieptreurige uitdrukking in haar ogen. Misschien geen pornoster, maar er waren vast wel dingen gebeurd die hij allemaal voor elkaar had gekregen. Ondanks zijn kinderlijke kant had ze ook zijn kanten gezien waarin hij simpelweg onweerstaanbaar oogde, waardoor haar knieën nog weker werden en ze niets anders wilde dan hem dichterbij hebben en hem aan te raken en te voelen. Beschaamd door haar eigen gedachtes leunde haar voorhoofd op haar knieën, klonk er een weemoedig en jammerend geluid gedempt vanuit dat punt vandaan. In een wat stiller moment luisterde ze verder naar Myst haar woorden, had bijna al het idee om zich als een wilde geworden kind half naakt over Laurens heen te draperen om het allemaal maar achter de rug te hebben. Niet dat hij het waarschijnlijk erg zou vinden. 'Ik weet het niet meer,' klonk het gesmoord en half alsof ze op het punt stond wanhopig te gaan schreeuwen bij Myst haar vraag. Ze wist het niet meer, helemaal niet meer. De warboel door al haar eigen gedachtes en verzonnen waarheden waren als een val voor haar werkelijke gevoelens. Ze rechtte haar rug weer met een diepe inademing, richtte haar hoofd op om zichzelf weer proberen te kalmeren. 'Ken d'r toch maar één of twee,' mompelde ze droogjes, als half teken dat ze er ook wel om kon lachen, op de opmerking over de standjes. Ze hoopte met heel haar hart dat hij geen dingen van haar verwachtte of plots dingen ging doen waar ze nog nooit over gelezen of gesproken had. Leunend tegen Myst aan sloot ze even haar ogen met een wanhopige frons op haar gezicht. Ze had afleiding gewild uit deze tijd, maar zoveel om over na te denken en over zo'n onderwerp was misschien iets te veel geweest. 'Waar is Lau eigenlijk?' klonk heet stem zacht en vragend, opende ze haar ogen weer op het moment dat de deur van de etage langzaam open ging en ze niet eens omkeek. Als het Laurens was geweest was haar innerlijke antenne al afgegaan, had ze zijn denderende voetstappen al gehoord. 'Goeie middag,' weerklonk haar afwezige reactie op de stem die haar begroette. Geheel vergeten dat dit gesprek begonnen was over Myst en Sam staarde ze afwezig voor zich uit. De frons was nog lichtjes op haar gezicht te zien, duidelijk in gedachte bij alles. Zonder dat het werkelijk tot haar door drong was Sam naar de keuken gelopen, maar herkende ze het gerommel in de kastjes, en had ze zijn verdraaide stem opgemerkt. 'Linker kastje, bovenin,' weerklonk haar stem nadat ze hem haast wanhopig haar naam had horen zeggen. Nog steeds staarde ze afwezig voor zich uit. 'Waarom is dit zo ingewikkeld,' verzuchtte ze waarna haar ogen pas weer in beweging kwamen en naar Sam keken. Als eerste viel het feit haar op dat hij bewegingloos met zijn glas naast de open staande kraan bleef hangen. Ze zag zijn blik niet eens op Myst, had het niet door. Haast alsof de Sam die daar stond een geheel andere Sam was waarmee haar vriendin een geheime relatie mee had kwam het ook totaal niet in haar op dat hij afgeleid zou worden door iets in deze kamer die toevallig naast haar zat. Ze had net iets willen zeggen over het feit dat hij water verspilde toen hij alweer in beweging kwam, graaide daarna naar haar eigen glas om haar lippen hieraan te zetten. Afwezig verzonken, alweer, kwamen haar ogen over de rand van het glas weer omhoog naar Sam toen deze sprak. 'Tuurlijk, de kleine koelkast puilt bijna uit. Als je er niet iets uithaalt dan bederft het nog. Misschien moet ik Lau maar eens gaan vragen wat minder mee te nemen uit de aula..' mompelde ze het laatste. Wat verbaasd staarde ze naar de plots bevroren Sam die midden in zijn zin was blijven hangen. 'Samuel?' haast bezorgd weerklonk haar stem, had in haar hoofd dat hij spontaan op dit moment een halve beroerte kreeg op de manier waarop hij erbij stond. Ergens, enkel en alleen door het geen wat hij uitstraalde, kromp het van binnen wat in elkaar. Met een hoogst verbaasd en onbegrijpend hoofd die mee draaide om Sam te volgen keek ze de man na. Een stilte vervolgde, eentje waarin ze enkel en alleen een paar keer knipperde. Wat had hij? Pas bij de walgende kreet bevestigde ze haar aandacht op Myst. 'Misschien.. moeten we eventjes gaan kijken,' klonk het twijfelen, waarna ze opstond en haar eigen beker achterliet. Voorzichtig, half achterdochtig bij de geluiden die haar bereikte liep ze de etage af om om het hoekje te spieken. Ze had Sams kamer eigenlijk nooit werkelijk van binnen gezien, het was altijd hij geweest die langs hun etage kwam. Haar ogen gleden om de hoek, staarde naar het vertrek waarna de stank haar neus pas bereikte. In een reflex sloeg ze haar hand voor haar mond en neus, draaide zich om om de plots omhoog gekomen misselijke braakneigingen te onderdrukken. 'Wat is er hier gebeurd?' weerklonk het weer gedempt achter haar hand, keek voorzichtig langs de rand waarbij ze alleen voorover boog. Ze zag nog enkele glimpen van een naakt been, het gekreun en gesteun van een stem die haar ergens bekend voor kwam. Maar de geur leidde haar teveel af, bezorgde haar bijna tranen in haar ogen. 'Het stinkt,' was haar overbodige toevoeging naar Myst toe, bleef op een veilige afstand buiten staan. Waarom waren mannen zo... smerig af en toe?


Mhuahahaa ...

Verward keek Myst om zich heen toen Eph spontaan vroeg waar Laurens uit hing. Wist zij veel. ‘Svaldivari?’ Mompelde ze zachtjes, ze kon zich op dat moment ook niks beters bedenken, alhoewel er natuurlijk genoeg plaatsen op het terrein waren waar eten en dieren te vinden waren, één van die twee was al genoeg pullfactor voor Lau. Ze schudde met haar hoofd, een actie die onbewust door bleef gaan toen er iets in haar hoofd signaleerde dat er buiten de deur voor de etage geluid was. Ze was geen luchtmagiër, dus ze kon het niet zo goed horen, maar het klonk als voetstappen. Ze klonken zelfs als bekende voetstappen. Op het moment dat de deur open ging had ze niet meer hoeven kijken, het geluid was geïdentificeerd. Maar natuurlijk kon ze het niet laten. De automatische glimlach op haar gezicht was van korte tijdsduur. Wat had hij met zichzelf gedáán? Het was eigenlijk een stomme vraag. Ze kende de blik, kon zich nog precies die ene keer herinneren dat ze zich zo gevoeld had en was absoluut niet van plan het her te beleven. Ze wilde zijn naam uitspreken maar de verbaasdheid ontnam haar van haar stem. Was hij zo onverantwoordelijk? Ze kon het zich nauwelijks voorstellen. Hij leek altijd zo rustig, kalm, beheerst. Alhoewel hij natuurlijk ook zijn leuke, gestoorde momenten had. Maar niet op deze manier, had ze gedacht. Een lichte zucht verliet haar lippen toen hij Eph aansprak, maar haar niet. Wat was er mís met hem? Hij keek niet eens? Wilde hij het toneelstukje dan zo onwijs goed spelen? Hij kon haar toch wel één blik schenken? Haar ogen stonden smekend zijn kant op gericht terwijl hij de kraan open draaide.
Op dat moment vond zijn blik de hare. Ze besefte zich gelijk dat hij het niet gespeeld had, hij had echt gewoon een onwijze kater en helemaal helderheid in zijn hoofd op het moment. Ze schonk hem een liefdevol glimlachje, hoewel de bezorgdheid in haar ogen de overmacht had. Zodra zijn blik de hare raakte voelde ze haar lichaam reageren, maar ze probeerde het te negeren. Het verlangen om naar hem toe te rennen en in zijn armen te springen was nu misschien niet zo verstandig. Toen hij terugglimlachte was alles weer goedgemaakt, dat hij niet haar naam genoemd had, dat hij een kater had, alles was vergeven en vergeten. Net als hij had zij niet doorgehad dat de kraan doelloos doorliep, te verdronken in zijn ogen om dat soort dingen nog op te kunnen merken. Ze slikte en staarde doelloos naar zijn handelingen, naar zijn lichaam, naar zijn hoofd. Haar ogen vastgelijmd, moesten zichzelf weer even dit shot aan adrenaline en vlinders toegeven. Ze kon niet anders, had het even nodig. Ze zag hem te weinig, veel te weinig.
‘Sam.’ Murmelde ze zachtjes, haar stem liefdevol om de naam heen buigend, haar ogen opgelicht. Zijn naam uitspreken, vooral op deze manier, voelde bijna als een voorrecht. Soms had ze zelfs de neiging om hem even voluit aan te spreken, gewoon voor het gevoel. Toen hij snel het nonchalante toneelstukje begon op te voeren wilde ze bijna opspringen en hem een kus geven, gewoon om hem duidelijk te maken dat Eph het wist en voor de volle honderd procent te vertrouwen was, maar ze onderdrukte het, misschien moest ze het iets subtieler duidelijk aan hem maken. Toen hij midden in zijn verhaal stil viel ontstond er een kleine frons van bezorgdheid- werd de pijn erger? Maar toen hij weer geluid begon te maken wist ze dat het niet zo was. Ze keek een beetje teleurgesteld toen Sam plots de kamer uit stormde. Myst was al overeind voor Eph haar zin af had kunnen maken, na zijn abrupte vertrek kon ze niet anders dan even gaan kijken wat er was. Haar hoofd duizelde door het vlugge overeind komen, maar ze negeerde het. Toen ze bij Sam zijn kamer aankwam greep ze de deurpost vast, haar ogen afwezig en haar gezicht verafschuwt. Ze hoestte kort terwijl ze Sam de badkamerdeur open zag trekken. Ze kon vanaf hier niet zien wat zich daar afspeelde, maar ze kon aan Sam precies horen wat er aan de hand was. Bellingar was binnen, en het zag er niet zo prettig uit. Even keek Myst met een sarcastische blik naar Eph om toen ze haar ‘mosterd na de maaltijd’ opmerking maakte. Daarna liep ze de kamer in, haar mond open om adem door te halen. Je went aan de stank, je went aan de stank. Tegen de tijd dat ze de badkamer in kon kijken hoorde ze zichzelf naar adem happen in een reflex. ‘Bij Lux.’ Kwam er ademloos over haar lippen. Dat Bellingar naakt in de badkamer lag trok haar aandacht niet, zelfs voor geen seconde. Ze wist al dat hij een onwijs lekker lichaam had, maar ze had een lichaam naast zich staan dat op ’t moment veel, véél aantrekkelijker was. En duizendmaal beter rook. Alhoewel, hij stonk ook naar alcohol en honger, maar altijd nog beter dan deze kotsgeur.
Spontaan kromp Myst ineen bij het enorme geweld aan lawaai dat uit de badkamer tevoorschijn kwam. Ze kneep even haar ogen samen. Ze slikte, het douchegordijn waaide de stank lekker naar hen toe en ze was er nog niet helemaal een gewend. Ze legde een hand op Sam’s arm terwijl hij tegen Bellingar aan ’t grommen was, kneep er zachtjes in om duidelijk te maken dat ’t zo wel goed was. Haar ogen schoten paniekerig naar Sam zijn gezicht toen hij Bell vroeg wat er gebeurd was. ‘Ik wil het niet eens weten.’ Zei ze tegen beide mannen voor ze de badkamer in stormde. ‘Jezus Bell, zelfs mijn eerste en enige dronkenschap was niet zo ernstig. Geloof me, het was ook niet mooi, maar dit.’ Haar stem klonk verwonderd en verafschuwd tegelijk. Ze schudde met haar hoofd voor ze hoofdschuddend aan de slag ging. Ze herinnerde zich niet of Eph nou binnen was gekomen of niet, het zou wel. Ze spoelde eerst de wasbak schoon met water en smeet daarna de stop en alle kledingsstukken die verspreid waren over de grond erin. Ze trok lukraak wat kastjes open, waarbij ze een handdoek vond en die naar Bell smeet met een vaag ‘trek aan’, erbij. De eerste de beste lekkerruikende zeep die ze vond werd half geleegd in de wasbak, samen met een flinke stroom warm water. Ze spoelde vluchtig zijn kleren door en smeet ze daarna naar Sam. Ze keek hem niet aan, te druk in haar handelingen. Onnadenkend vloog er over haar lippen, onaardiger dan bedoeld ‘maak droog, wil je’. Daarna draaide ze zich om naar Bellingar en knielde bij zijn gestalte neer. ‘Jij moet echt eens leren voor jezelf te zorgen.’ Ze liet even haar vingers langs zijn wang strelen voor ze haar armen om hem heen sloeg en hem overeind trok. Ze hielp hem naar de sofa, waar ze hem dumpte om door te racen naar de keuken. De eerste de beste keukenrol die ze vond ging mee de badkamer in, waar ze gehaast de kraan uitzette zodat de wasbak niet zo overlopen.
Alle… troepjes… waar ze liever niet bij nadacht, werden bedekt met keukenrol, drie lagen, waarna ze opgetild werden en in de prullenbak in de badkamer gedumpt. Alles ging nog steeds in turbotempo, ze wist niet eens waarom ze hiermee bezig was. Toen uiteindelijk alles weg was knoopte ze de zak dicht en gaf hem een schop waardoor hij vast wel door de deur ergens in de woonkamer belandde. Uiteindelijk pakte ze een doekje, doopte het in het lekkerruikende sop, wrong het uit en begon de vloer te boenen. ‘Sam.’ Kwam er tijdens haar handelingen maar al te duidelijk over haar lippen, haar stem een stuk minder liefdevol dan de vorige keer. Zodra ze hem de badkamer hoorde binnenkomen smeet ze de tweede doek naar zijn hoofd; hij moest wel begrijpen wat ze daarmee bedoelde.
Toen hij eenmaal aan de slag was, moest ze toch maar beginnen met praten. ‘Bell is in no state om schoon te maken, dus doen wij het maar. Hem mag je later op zijn lazer geven. Wat kan je je nog herinneren van gisteravond? Wat heb je gedronken, voor zover je weet? In welke volgorde? Ben je al die tijd op je kamer geweest, voor zover je weet?’ Standaard vragen, op de standaard volgorde. Het leek wel een kruisverhoor, maar ze had het inmiddels behoorlijk warm van het schoonmaken en wilde nu wel eens weten wat ze eigenlijk net weggegooid had en hoe hij in godsnaam zo’n kater kon hebben. Iets te laat besefte ze zich dat ze misschien wel erg onaardig voor hem was geweest, maar Sam was volwassen, die hoorde voor zichzelf te kunnen zorgen. Bell daarentegen, die moest af en toe gewoon een schop onder zijn kont krijgen. Midden tussen zijn woorden in verdonkerde ze de hoek van de badkamer waar zij aan de slag waren iets, zodat ze niet duidelijk gezien konden worden, en draaide zacht met haar vingers zijn hoofd naar haar toe. Ze drukte zacht een kus op zijn lippen en liet haar hand even over zijn borst naar beneden glijden om zich vervolgens daarmee van hem weg te duwen en verder te gaan.

Oh kinders wat hebben jullie gedaan?
Jullie zijn compleet gestoord! o.o
Maar, zoals jullie het hebben willen heuurr ;D

Surrew, Bell heb ik toch maar een onderbroek laten aantrekken
En ik godmod lekker even voor mezelf 8D

Halfnaakt lag zijn leveloos ogende gestalte op de grond leveloos te wezen. De badkamer in één grof woord een t*ringzooi. Elk klein geluid dat door de meur heen kwam sneed door zijn brein en gehoorgang heen, was teveel voor hem. Het enige wat hij wilde was stilte nu hij een tijdje na Sam ontwaakte uit zijn halve comaslaap. Zijn voeten schoven over de plakkerige vloer, verschoven het vlekkerige vloerdekentje onder zijn voeten mee. Midden in de badkamer, een lege drankfles van een duur Raziaans merk lag op de grond. Leeg. Zijn eerste poging om in beweging te komen, waarom wist hij ook niet, was zijn ogen openen. Naar zijn idee was er een vuurzee van licht in de badkamer aanwezig, blijkbaar had hij het licht niet uitgedaan voordat zijn bewustzijn uitgevallen was. Moeizaam knipperend, alsof elke slag van zijn oogleden een nieuwe scheut hoofdpijn bezorgde staarde hij door het velle licht naar het witte plafon. Waarschijnlijk een van de weinige delen van de kleine badkamer die nog werkelijk wit was. Pas nu merkte hij dat zijn ene been over de rand van het bad hing, het bad zelf in. Kreunend probeerde hij zijn stijve lichaam in beweging te brengen, kreeg het voor elkaar om op een enkele elleboog te leunen voordat zijn hand naar zijn hoofd greep bij de duizelige hoofdpijn. Het was een hel, ergens was hij blijkbaar de grens zwaar overgerend gister avond. 'Godverdomme,' kreunde hij moeizaam, zijn ogen dichtgeknepen die hij nu langzaam weer opende. De stank was nog minder erg dan zijn hoofdpijn, hoewel deze pas nu echt zijn neus binnendrong. Waarschijnlijk omdat hij er heel de nacht had ingelegen was hij eraan gewend geraakt in zijn onbewuste status, maar nu drong het toch wel weer erg herkenbaar naar binnen. Kotst, urine die er al enige tijd stond en de geur van de drank die hij van zijn pa had "gekregen" werden in een overhemelse - kuche - combinatie in zijn gezicht gesmeten. Met opgetrokken wenkbrauwen uit pure verbazing dat het werkelijk zo stond bleef hij op zijn ellebogen steunen om nu moeizaam met toegeknepen ogen en opgetrokken wenkbrauwen maar eens om zich heen te kijken. Een paar harde voetstappen deed hem pijnlijk kreunen, voelde zijn bonkende hoofd nu nog erger en bracht hem uit zijn poging om de bende te bekijken die hij blijkbaar had aangericht nadat hij was opgesloten in Sams badkamer. Oohja, Sam. 'Ssssssjt,' klonk zijn zwaar geïrriteerde stem sissend bij de plots walgende uitspraak die zijn oren bereikte nadat de deur was open gerukt. Midden in de zooi bleef hij verstrooid zitten, had de kracht niet om omhoog te komen. 'Dúde, klep dicht,' klonk het nog steeds zwaar geïrriteerd bij de comando's die hem plots werden toegeworpen. 'Laat me even..' vervolgde hij kreunend, staarde naar zijn voeten. Te veel afgeleid door de verdomde hoofdpijn. [Zie verdere beschrijving van Bellingars meesterwerk wat hij van de badkamer heeft gemaakt in de Sam-post ]. Nog ergens had hij het voor elkaar gekregen om zijn onderbroek aan te houden, maar ook deze zat bij een heup half afgezakt en opgerold wat duide op een werkelijk gevecht met zijn eigen kleding. Een volgende poging om omhoog te komen, hij wist nog steeds niet waarom hij het deed maar nu na de comando's van Sam leek het hem wel een goed plan, greep zijn hand omhoog naar het eerste en beste voorwerp wat hij te pakken kreeg. De stof van het badgordijn was het slachttoffer. Met volle kracht trok hij er zich aan omhoog, kreeg het al zover dat zijn billen van de grond af waren totdat het ijzingwekkende gescheur en gekraak hoorbaar werd. Frame en doek kwamen als een zielig drama naar beneden storten waarbij het donderende geluid van het ijzer op de badrand naast zijn oren speelde. Verborgen onder een stuk badgordijn was zijn kreun zo wanhopig en pijnlijk dat het duidelijk was dat zijn kater waarschijnlijk pijnlijker was dan die van Sam. De tweede knal deden onder het douchegordijn zijn handen naar zijn hoofd brengen, iets wat half zichtbaar was, en een tweede kreun over zijn lippen rollen. Op zijn ellebogen, had de moed opgegeven om zich omhoog te werken, rukte hij het douchegordijn van zich af om zijn half toegeknepen ogen op Sam te richten. 'Gebeurt..' klonk het nadenkend, iets wat een nogal moeilijk gezicht bij hem deed oproepen. Zijn blonde haren plakte tegen zijn hoofd, en niet alleen zijn haar plakte. De rest van zijn lichaam leek spontaan omgetoverd te zijn tot klitteband zonder haakjes, een plakkerigheid waar Prit nog jaloers op zou worden. Een tweede stem, wat verder weg deed hem even opkijken uit zijn gedachtes. '..Het was gezellig?' weerklonk een droog antwoord met een moeilijke grijns vanaf zijn kant richting Sam. 'Niet zo schreeuwen Myst,' had de stem herkend van het meisje en de groene haren. 'Niet mijn schuld. Sam sloot me op,' mompelde hij nog kreunend bij zijn bonkende hoofd toen Myst nog eens een opmerking moest geven over de zooi die hij nog niet eens bekeken had. Maar de geur sprak genoeg, hij hoefde het eigenlijk niet eens te zien. Met enige kracht wist hij zijn eigen lichaam op zijn reet te draaien zodat hij met zijn rug tegen de badrand aan zat en het douchgordijn nog over zijn schoot heen. 'Nieuwe kopen,' mompelde hij ter aanduiding naar Sam waarbij hij het gordijn wat lullig omhoog hield. Moeizaam focussend volgde zijn ogen Myst die over zijn uitgestrekte benen heen en weer stapte en aan de slag leek te zijn gegaan. Zijn kleding werd opgeraapt en in de wasbak gesmeten, waarna de kastjes met veel kabaal werden open getrokken die bij hem een protesterende kreun deed oproepen. Waarom moest ze zo hard bezig zijn? Zag ze niet dat hij het ontzettend moeilijk had. De handdoekjes die naar hem toe gesmeten werden deden hem er nog net aan toe zetten het douchegordijn van zich af te halen en zijn onderbroek omhoog te trekken om verder slapjes te blijven zitten en bewegingsloos Myst te volgen met zijn ogen. Het koste hem even wat moeilijk om zich te focussen toen Myst voor hem neerzakte en dichterbij was, leek eventjes bijna scheel te kijken maar het lukte hem. 'Daar heb ik jou voor,' murmelde hij met een scheve grijns, verdoofd door de koppijn en misschien nog ergens enigzins een effect van de drank die nog niet helemaal uit zijn bloed was. Met een kleverig lichaam sloeg hij een arm om haar heen om wankelend op te staan. 'Kijk Sam, zo doe je dat,' grijnsde hij nog murmelend toen hij langs hem heen liep waarbij zijn lichaam tegen die van Myst aan drukte doordat ze hem stevig vast had. Met een plof, waardoor er weer een pijnlijke kreun over zijn lippen rolde, plofde hij op de sofa neer om zijn hoofd meteen naar achter te laten kantelen en met geslote ogen te blijven zitten. Deze hoeveelheid aan beweging was alweer genoeg geweest voor hem. 'Myyyst, niet zo haahaard,' klonk het nu chagrijnig toen ze onzacht doorging met opruimen. Hij had niet haast anders verwacht dat iemand anders het zou opruimen, was in dat opzicht misschien net iets te verwend in het rijkelui's leven dat hij op Razen bij zijn ouders onderging. Het handdoekje nog slapjes in zijn andere hand, voelde dat deze hier nu uit genomen werd wat zijn ogen even deed openen. Ephony, het blondharige meisje kwam nu pas werkelijk in zijn bewustzijn door toen ze zich weer naar hem terugdraaide op haar knieën en de natte doek op zijn voorhoofd legde. Dankbaar glimlachte hij naar haar, sloot zijn ogen met de pijnlijke trek op zijn gezicht. Het was totaal geen probleem dat ze hem zo verzorgde, en vanuit zijn normale karakter was het zelfs fantastisch. 'Saaam,' klonk het zeurderig naar hem toe. 'Saam, waar liggen de asperientjes?' kwam de vraag er uiteindelijk weer pijnlijk uit. Niet dat die genoeg waren, morfine was naar zijn idee het beste middel om de vreselijk bonkende koppijn te onderdrukken. Moeizaam kwam hij wat overeind, had gemerkt dat de doek niet meer op zijn voorhoofd werd gelegd waar zijn blonde haren weg waren gestreken. 'Hee Sam, dat spelletje gaan we echt niet meer doen hoor. Jij met je k*t ideeën,' klonk het bestraffend naar de badkamer, leunde met zijn ellebogen op zijn knieën om moeizaam opzij te kijken. 'Ik meen het, die wedstrijdjes van jou doe je maar lekker op Puffoon,' sikkeneurig wreef hij in zijn ogen, proberend de pijn daar er ook uit te werken. Langzaam trok de grijns door op zijn lippen waarna hij zijn hoofd weer optilde. 'Wat een losse tong krijg jij bij drank,' grinnikte hij geamuseerd, richtte zijn blik nu naar Sam. 'Verhálen jongen, niet normaal,' sprak nu duidelijk alleen maar om Ephony en Myst bij te praten en Sam te irriteren, hoewel hij dodelijk serieus leek te zijn. 'Myst, pas op hoor. Hij is een echte perv. Je had er gister niet bij willen zijn. De dingen die hij zei, ik heb hem op ten duur stil moeten krijgen met een tweede fles,' klonk het uiterst verontwaardigd, alsof hij die tweede fles dicht had willen laten. 'Ik zou, als je het wilt weten, zijn woorden op een beleefde manier kunnen vertalen. Maar ik weet niet of dat bij alles mogelijk is,' zijn passie om die twee te treiteren had hij lang niet kunnen uitvoeren. Maar nu Sam werkelijk nergens vanaf meer bleef te weten kon hij met volle hartstochtelijkheid dit weer beoefenen.


Hoop dat het genoeg is? Lis? ^^

Zijn hoofd deed pijn en hij wilde eigenlijk niks liever dan terug zijn bed in kruipen. Nog mooier was natuurlijk als Myst erbij kwam liggen en hij haar vast mocht houden, maar dat zat er waarschijnlijk nu al helemaal niet meer in. Afgeleid ving hij in een reflex de doorweekte kleding stukken op die naar hem toe gesmeten werden. Kort schoten zijn ogen naar Myst toe, hoorde het commando aan en ging vervolgens braafjes te werk. Van niemand anders dan van Myst had hij het op dit moment gepikt. Maar hij kon niet anders, zodra zij degene was die het zei. Met de doorweekte kleding stukken liep hij de badkamer uit, droogde ze op het zelfde moment. Hij was net bij zijn bed aangekomen toen de kledingstukken alweer droog waren en liet ze hier op neervallen. Op het moment dat hij zich omdraaide kwam Myst voorbij, zeulde Bellingar met zich mee. Zijn lippen klemden zich lichtjes op elkaar bij Bellingar zijn opmerking toen deze voorbij kwam walsen en zich ongegeneerd op Myst liet leunen. ‘Wat ben je toch weer een heer,’ Kaatste hij terug. In tegenstelling tot hoe hij zich tegenover Myst, kon hij geen enkel spoortje vriendelijkheid op brengen voor Bellingar. Ephony, het lieve meisje, zou eigenlijk ook moeten vertrekken. Anders was ze dadelijk ook nog eens de pineut. Hij liep door naar zijn kledingkast en nam voor zichzelf de moeite iets acceptabelere kleding aan te trekken: een joggingbroek en een t-shirt. Hij was nog bezig met zijn shirt toen hij zich naar de badkamer begaf, vragend kijkend naar Myst. Toen hij zag hoe hard ze bezig was fronsten zijn wenkbrauwen uit afkeer. Zíj was niet degene die dit moest doen, dat was Bellingar. Waarom deed ze dit? Onhandig ving hij het doekje met de pas bevrijdde arm uit zijn t-shirt. Hij zuchtte een keer diep, fronste zijn voorhoofd, negeerde zijn hoofdpijn en ging toen ook maar aan het werk. Met tegenzin, want hij voelde zich voor de bende totaal niet verantwoordelijk. Dus? Wilde hij terug snauwen, zodra ze het opnam voor Bellingar. Híj had ook hoofdpijn en hij stelde zich toch ook niet zo aan? Wat een wijf was het toch. ‘Graag,’ Gromde hij dan ook toen Myst hem aanbood dat hij Bellingar later zijn straf mocht geven. ‘Eh,’ Zei hij zachtjes, kort in verwarring gebracht door Myst die zo prompt overging op een ander onderwerp. Lichtelijk fronste hij zijn wenkbrauwen, groef in zijn geheugen. ‘We waren eerst beneden, op de etage van de Razianen.’ Vertelde hij haar. ‘Bellingar had gevraagd om te komen, daar begonnen we ook met drinken.’ Vertelde hij haar droogjes. ‘Wat we hebben gedronken...’ Mompelde hij zachtjes in zichzelf. Zijn wenkbrauwen trokken opnieuw samen, ondertussen boende hij hard door. ‘Hij had een likeur, die erg lekker was, volgens mij bitterkoekjes? En nog één of andere Raziaanse borrel.. geen idee wat het was. Verder Raziaans bier, champagne. Die gozer heeft echt te veel champagne, wist je dat? De volgorde vraag je me? Dat weet ik echt niet meer. Ik weet nauwelijks meer hoe we hier terecht zijn gekomen,’ Gaf hij schaapachtig toe. ‘Volgens mij is Bellingar me gewoon gevolgd naar boven, toen ik probeerde te vluchten.’ Gokte hij. Hij zuchtte een keer diep. ‘Ik kan me alleen nog herinneren dat Bellingar echt ongelooflijk irritant werd, hij was echt stomdronken. Paar keer gedreigd dat ik hem op zou sluiten in de badkamer als hij zo doorging, waarop hij weer heeft gezegd dat hij alles in zijn nakie zou berijden in de badkamer als ik dat deed... Nou ja, uiteindelijk heb ik dus blijkbaar hem echt op gesloten. Maar volgens mij heeft hij zelfs er niet de kans toe gekregen alles te berijden in mijn badkamer.’ Lichtjes krulden zijn mondhoeken nu toch nog enigszins om. Bellingar was te dronken geweest. Na alles onder te hebben gekotst, en geplast, was hij in slaap gevallen. Uiteindelijk verdween zijn lichte glimlach ook weer, de permanent blijvende hoofdpijn zorgde niet bepaald voor een goed humeur. Hij boende weer door, had in eerste instantie ook niet door dat het licht dimde. Pas toen Myst haar zachte vingers zich tegen zijn gezicht aan legde en hij vanzelf reageerde. Met haar beweging mee draaide hij zijn hoofd om en keek haar aan, voelde hoe zijn hart er maar al te enthousiast op reageerde. Zijn ogen sloten zich automatisch bij het voelen van haar lippen die zich zacht tegen de zijne drukten. Kreeg nauwelijks de kans om er op te reageren of ze was al weer weg. Voelde het tintelende spoor van haar vingers na lieten zodra deze omlaag naar beneden gleden over zijn borst, kon het niet helpen dat hij gelijk reageerde toen ze hem liet gaan. Zijn hand pakte haar pols vast, trok haar terug. Boog zich ook dichter naar haar toe zodat hun gezichten uiteindelijk weer vlak bij elkaar eindigden. ‘Niet zo snel,’ Murmelde hij zachtjes. ‘Dat was namelijk de snelst werkende aspirine die ik in tijden heb gehad,’ Zijn blik zakte af naar haar lippen terwijl zijn mondhoeken zich om krulden toch een afwezige glimlach. Lichtjes kantelde zijn hoofd, boog zich weer naar haar toe. Net op het moment dat zijn lippen de hare weer raakten, wat opnieuw een hele catastrofe teweeg bracht in zijn binnenste, golven van geluk die een tsunami met zich mee spoelden, vlagen van begeerte die zich omhelsden met het gevoel van genot - uhu uhu, mooi hè? laten we maar weer verder gaan: Bellingar zijn woorden sneden door de overheerlijke stilte heen, de stilte van een kus waarbij hij zich enkel richtte op hartslag. Haar voor hem alles betekende hartslag, ervan overtuigd dat hij hem kon herkennen ook al stond hij buiten de school. Zijn ogen knepen lichtjes samen, trok zich enigszins terug en onderdrukte een snauw. Wáárom, moest Bellingar hun onderbreken? Wát!? Maar algauw sloeg zijn chagrijnige rot humeur om in verwarring. Spelletjes? Hij had helemaal geen spelletjes? Zijn ogen gingen open, keken recht in die van Myst en was ter plekke weer afgeleid. Zijn hand kwam omhoog, streelde zacht over haar wang en veegde hier enkele haren bij weg. Hij glimlachte licht, wilde zich opnieuw naar haar toe buigen. Opnieuw verstijfde hij. Zijn ogen staarde naar Myst haar lippen, voelde opeens hoe een koelte het heerlijke warme gevoel verdreef wat Myst zonet bij hem veroorzaakt had. Hij wist dat hij veel ging praten van drank, wist dat er dan soms een oneindige woordenstroom uit zijn mond kom komen, maar de manier waarop Bellingar het zei... Het voelde fout. Zodra Myst haar naam viel, wist hij al gelijk waarop Bellingar uit was. Lichtelijk kleurde zijn kaken. ‘Dat is niet waar,’ Murmelde hij, voor Myst bedoeld. Maar wás dat ook zo? Zijn blik schoot weg, luisterde naar Bellingar. Het ergste was, was dat hij het niet met zekerheid tegen kon spreken. Ook al zou hij het nóóit van zichzelf verwachten, maar wél zou hij met zekerheid verwachten dat Bellingar van deze situatie gebruik zou maken. Hij zei niks, maar zijn ademhaling leek nog het meeste op een zucht. Vluchtig drukte hij zijn lippen nog een keer tegen die van Myst aan, legde hierbij lichtjes en teder zijn hand rond haar wang. ‘Dankjewel,’ Fluisterde hij nog voordat hij opstond en zich omdraaide, wat een stuk lastiger was dan dat het oogde. Niet duidelijk of hij haar nu bedankte voor haar hulp of voor haar kus. ‘Blijkbaar kan jij ook weer opeens praten en leven,’ Sprak hij Bellingar chagrijnig toe toen hij de badkamer uit kwam. Hij smeet Bellingar de lap toe zoals Myst bij hem had gedaan, maar dan nog een tikkeltje onvriendelijker. ‘Volgens mij kan je dan óók wel even helpen schoonmaken, denk je niet?’ Hij liep naar zijn keuken toe, opzoek naar een andere poetslap. ‘Aspirines liggen op de Puffoon etage, ga het zelf maar halen.’ Die marteling had hij 's ochtends namelijk ook gehad. Met een nieuw en vochtig doekje kwam hij terug. ‘Myst doe alsjeblieft geen moeite meer,’ Zei hij nu tegen haar. ‘Bellingar hoort dit te doen, en die ontwaakt nu ook.’ Dit was zo ongezond veel lastiger dan dat het hoorde te zijn. Niets liever zag hij haar, dat wenste hij de hele tijd. Maar nu hij haar zag, kon hij zich nauwelijks beheersen. Maar twee passen, en hij zou haar aan kunnen raken. Maar drie passen, en hij zou haar in zijn armen kunnen nemen. Haar vast kunnen houden. Waarom? Waarom moest hij zich inhouden? ‘Als Bellingar het niet nu doet, doet hij het dadelijk.’ Voegde hij er nog aan toe, nog een reden voor haar om te stoppen.

Met een hand voor haar neus en mond probeerde ze de misselijke vlagen niet hoger dan haar maag te laten komen. Anders was ze bang dat Myst straks nog meer op te ruimen had, en dat wilde ze haar vriendin niet aandoen. Voordat ze het doorhad waren de groene lokken verdwenen, en hoorde ze haar stem bij de deur. Als een geoefende huisvrouw begon ze geordend alles op te ruimen, en stond Ephony er zelf nogal hulpeloos bij. Onhandig kromp ze wat ineen toen het zoveelste kabaal te horen was, en zag dat het douchegordijn naar beneden was komen zetten. Wat ontzet - vooral omdat ze iemand was die eigenlijk niet tot amper dronk, dus ook nog nooit dronken was geweest - bekeek ze hoe Myst de blonde jongen die ze met de naam Bellingar haast naar buiten sleepte. Ze wist niet dat Samuel en Bellingar vrienden waren geweest, waardoor het dus nog verrassender was om deze jongen half over Myst heen hangend te zien. Als een malle schoten er allerlei dingen door haar hoofd, besloot ze dat ze hier niet stilletjes kon blijven staan terwijl de rest bezig was. Met snelle passen liep ze naar de de jongen om voorzichtig de doek uit zijn hand te nemen. Heen en weer hollend had ze de doek nat gemaakt en legde ze deze nu voorzichtig op zijn voorhoofd neer. Een vriendelijke en dankbare glimlach kreeg ze ervoor terug, waardoor haar eigen mondhoeken ook voorzichtig omkrulde. Voorzichtig depte ze zijn voorhoofd af toen hij weer met gesloten ogen bleef liggen. 'Ik ga wel,' sprak ze vluchtig toen hij naar Samuel riep voor de aspirientjes. Snel stond ze op om het kleine vertrek te verlaten en naar de leerlingen etage te lopen. De grote woonkamer was bijna even groot als het gehele vertrek van Sam zelf, en zelfs de kleine keuken leek een drie sterren plaats te zijn. Snel had ze de aspirientjes gevonden, had Sam er zelf immers op gewezen. Met een glas water liep ze weer rustig terug, in haar andere hand het pakje aspirientjes. Ze had hierbij de pesterige woorden van Bellingar richting Samuel gemist, en liep midden in het gesprek weer naar binnen. 'Alsjeblieft,' glimlachte ze naar de jongen om de spullen aan de jongen te geven. Vluchtig en in een reflex trok ze haar handen terug nog voordat Bellingar het glas en het pakje uit haar handen had kunnen overnemen toen Sam chagrijnig de spullen naar Bellingar had gesmeten. Wat sukkelig stond ze toe te kijken hoe hij woordelijk uithaalde naar Bellingar, stond de twee een beetje aan te gapen en voelde zich haast beschaamd dat ze de spullen had gepakt bij het horen van Sams woorden. 'Misschien kunnen we met z'n alle beter naar de woonkamer verhuizen. Dan kunnen we het hier ook laten luchten en volgens mij is het meeste al opgeruimd. Het maakt nu weinig uit of het iets langer duurt of niet,' stelde ze voorzichtig voor, wilde niet dat de chagrijnige blik straks op haar werd gericht omdat ze iets fouts zei. Maar in deze lucht werd niemands humeur er beter op, en een kopje thee zou hen misschien beter doen. 'Dan kunnen jullie twee even rustig blijven zitten,' haar mondhoeken krulde om in een vriendelijke glimlach, hoewel haar ogen nog vragend en onzeker stonden in de hoop dat niemand haar nu af zou snauwen. 'Ik maak wel thee ofzo,' mompelde ze er achteraan waarbij ze het glas en de aspirientjes pakte en die in Bellingar zijn handen duwde. 'Kom Myst,' klonk het zachtjes en haast smekend, een poging om de spanning de kamer eruit te halen en ze de hand van haar vriendin greep om met de andere in Sams rug een zetje te geven als teken dat hij moest gaan lopen. 'Ga je mee?' vroeg ze richting Bellingar die haar vervolgens ook volgde naar de lucht etage. 'Willen jullie nog iets?' vroeg ze toen ze in de grote woonkamer stonden en ze het gezelschap vragend aankeek. Vervolgens verdween ze met twee trede tegelijkertijd naar de slaapkamer. Daar zocht ze met vlugge ogen tussen de stapels boeken die Laurens eerder een keer als een fort rond haar bed had heen gezet. Beschaamd herinnerde ze zich dat ze de meeste nog eens terug moest brengen naar de bibliotheek, maar alles had ervoor gezorgd dat ze er totaal niet aan gedacht had. En zelfs als ze er was geweest had haar hoofd te vol gezeten met dingen en had ze enkel van de rust en de stilte gebruik genomen om alles over zich heen te laten komen. De pijn, verdriet, het gemis van alles waarvan ze wist dat dat nog eens erger zou worden. Haar vingers grepen een van de ruggen van de boeken vast, haalde deze voorzichtig uit zijn stapel om ermee de trap weer af te lopen. Het nog aardig dikke boek hield ze tegen haar borst aan geklemd terwijl ze zich weer in het gezelschap voegde. 'Ik weet niet hoeveel dingen Laurens mee gegraaid heeft uit de keuken, maar met dit kan ik vast wel iets voor elkaar krijgen met een thee en kalmerend,' mompelde ze, wist dat de aspirientjes waarschijnlijk niet genoeg waren voor de heren. Maar om het hele pakje achterover te slaan was voor haar iets wat zeker niet ging gebeuren. 'Hmm.. Niet hier,' mompelde ze hardop, haar handen hadden het boek met een lichte plof open geslagen en bladerde nu als een razende langs de bladzijdes waaruit duidelijk werd dat er verschillende kruiden beschreven stonden. 'Zeg Sam, weet jij niet iets?' vanuit het niets had ze haar ogen opgeslagen naar de jongen, herinnerde zich dat deze een jaar opleiding had gedaan voor dokter. Meteen daarna schoten haar grijsblauwe ogen weer naar de bladzijdes, waarna ze over de regels sjeesde alsof haar leven er zelf vanaf hing. 'Misschien dit,' haar vingertoppen gleden haast dierbaar over het oude papier, keek naar het plaatje en de naam waarvan ze dacht dat deze vast wel in de kastjes te vinden waren.


Doelloos, nutteloos en inspiratieloos

Hopelijk maakt dit een heel klein beetje goed dat jullie me die hele tweeënhalve week hebben moeten missen, ik snap dat het verschrík-ké-líjk zwaar was. Kortom, veel Myst gelul:

Myst probeerde een glimlach te onderdrukken over hoe heerachtig Bellingar zich vandaag gedroeg. Nee, dit lag inderdaad ver bij de normale manieren van Bellingar vandaan, keurig opgevoed als hij normaal was.
Tot haar genoegen had Sam alles gedaan wat ze van hem gevraagd had, hij was zelfs komen helpen schoonmaken toen ze dat van hem vroeg, hoe hij zich ook voelde.
Zodra Sam antwoorden begon te geven op haar vragen snapte ze al dat er niets nuttigs uit ging komen; er was geen enkel helder plaatje meer, zijn stem klonk niet zeker genoeg om alles voor de volle honderd procent te geloven. De dranken zouden, Bell kennende, best wel hebben kunnen kloppen, en Sam, rijk als hij was, zou waarschijnlijk ook niet met minder genoegen hebben genomen. Ze waren wel op hetzelfde niveau wat dat betreft, rijk, verwend, maar wel met manieren. Tegenover meisjes dan. Althans. Bellingar had wel manieren, maar hij gebruikte ze verkeerd. Ze moest een glimlach onderdrukken toen ze hoorde dat Bellingar gedreigd had naakt al zijn badkamermeubels te gaan bereiden; blijkbaar had de alcohol ook een leuk effect gehad op Bell. Ze hoopte maar dat het geheugenverlies van Sam niet al te erge dingen voor haar verborg, maar ze durfde erop te vertrouwen dat het niet zo was. Sam was tenslotte goedgemanierd, als hij al rare dingen had gedaan waren ze vast niet zó raar dat ze ze van andere mensen zou horen of ergens zou terugvinden in de school.
Ze kon het hem tenslotte ook niet kwalijk nemen; ze was één keer met een kater wakker geworden en had achteraf gehoord dat ze, dansend op een tafel, een fles tequila vanaf een kwart had ge-at. Niets voor haar; ook niet erg verstandig, maar tegen die tijd was ze blijkbaar al te ver heen om dat nog te weten. Toen de verhalen begonnen over dat ze zich voor een shotje had aangeboden als lapdance-danseres stopte ze met luisteren, dat was duidelijk onzin.
Maar al dat commanderen en gevraag betekende natuurlijk wel dat ze eigenlijk hem alleen maar had lopen behandelen als een bediende in plaats van wie hij voor haar was, haar… haar… vriend. Kuch. Stiekemgeheimsneakyvriendje. Yeah, right. Ze glimlachte zwakjes in zichzelf toen ze zag dat Sam meekwam in haar beweging toen ze dit voor hem goed wilde maken- en ze eigenlijk gewoon zelf even de verleiding niet kon weerstaan. Heel even maar, héél even, om gewoon even te kunnen voelen hoe het ook alweer tussen hen zat. Ze had hem alweer een aantal dagen niet gezien en het was moeilijk genoeg, om hem te weerstaan als ze hem wel zag. Nu ze de kans kreeg ging ze deze zeker niet laten lopen.
Al voordat haar lippen de zijne raakten werd ze omhelsd door de warme liefde die ze voor hem voelde, om die via de simpele streling van haar lippen tegen de zijne aan hem door te geven, hopend dat hij het ook zou voelen. Haar vingers werden geleid door haar geweten, want ze wilde zichzelf absoluut niet van hem wegduwen. Maar ze was bang ontdekt te worden, en ze vond dat zijn badkamer schoon moest worden, ze kon hem toch niet níét helpen.
Maar in een fractie van een seconde, voor ze zich goed en wel weg had kunnen bewegen, trok hij haar terug. Haar hart bereikte een nieuw niveau van aanmoediging, behalve alleen het snelle jagen werd het geklop nu ook harder, sterker. Ze voelde het kloppen, overal, in haar handen, haar hoofd, haar buik, haar tenen. Haar ogen werden vastgehouden door de zijne, en hoewel haar geweten ergens pruttelde dat ze moesten uitkijken dat Eph niet toevallig even zou komen kijken hoe het in de badkamer ging, kon ze het niet laten dat een klein glimlachje zich om haar lippen vormde terwijl haar wangen rood werden in het donker, wat hij hopelijk niet zou zien. Zijn gezicht was te dichtbij om nog helemaal helder te kunnen nadenken, haar hele wezen eigenlijk ongeduldig naar het moment dat zijn lippen weer de hare zouden strelen. Zijn woorden deden de storm in haar buik weer oplaaien, vlinders wild fladderend met hun vleugels, het oh-dit-is-zoveel-beter-dan-chocolade-al-worden-we-dat-ook-al-heel-graag-gevoerd gevoel. Een lichte huivering schoot over haar ruggengraat bij het voelen van zijn adem die over haar gezicht streek bij zijn woorden die haar vertelden dat hij echt geen genoeg ging nemen met een simpel kusje. Dat hij meer wilde, dat hij meer verlangde, zoals zij ook altijd deed.
Ze probeerde aan die gedachte vast te houden, hoewel dat moeilijk was met zijn nogal afleidende nabijheid. Toen zijn ogen niet meer in de hare keken dwaalden de hare ook af over zijn prachtige gezicht, naar zijn lippen. Ze kon niet lang meer nadenken, de honger nam bezit van haar en god, hij was hier om haar ervan te verlossen. Zelfs haar geweten wist niet meer tegen te stribbelen, gaf zonder enige moeite toe dat dit gewoon even nodig was, even een shot van haar verslaving- zijn lippen, zijn zoenkunsten. Maar voor ze ook maar een seconde had kunnen genieten werden ze onderbroken door een stem die ver achterin haar hoofd wel bekend klonk, vaagjes.
Stiltes konden van alles betekenen; beschuldiging, angst, pijn, afwachting, schrik, en nog veel meer. Maar soms, op van die heerlijke momenten, betekent hij ook dat er op dat moment betere dingen aan de gang zijn die vrij weinig geluid maken, en áls ze dat al maken, ze de stilte niet verstoren. Die stilte streelde je oren en liet je genieten van een rust die sommige mensen niet vaak kunnen meemaken; de rust van twee zoenende geliefden.
En nu werd hij hardvochtig onderbroken. Scherp, pijnlijk, hoewel de woorden ervan niet echt tot haar doordrongen. Ze zat nog vast in het moment van net, ze was minder sterk dan Sam. Hij leek zich snel te herstellen en zich iets terug te trekken, terwijl zij al moeite had met het herstellen zelf. Met alle wilskracht die ze kon opbrengen weerhield ze zichzelf ervan met hem mee te bewegen, gewoon te doen alsof er niet gesproken was en door te gaan waar ze nog maar net mee begonnen waren.
Maar ze moest Sam zijn zin geven, een van de weinige dingen waar ze de wilskracht uit kon putten om stil te blijven zitten en langzaam haar ogen te openen. Na enkele seconden begonnen de woorden van Bellingar tot haar door te dringen en ze trok vragend een wenkbrauw op naar Sam, haar hoofd iets schuin. Dit soort dingen hadden altijd wel een kern van waarheid, hoewel die kern zelf altijd enorm opgeblazen werd en daaromheen nog allerlei details verzonnen werden. Maar voor ze al te veel kon nadenken over wat voor spelletjes het geweest zouden kunnen zijn, gewoon drankspelletjes of spelletjes van het kaliber waar ze liever niets over wist; werd ze teruggezogen naar de badkamer. Zijn hand liet haar gezicht nog roder worden, zelfs in dit donker moest het nog wel enigszins zichtbaar zijn. Ze drukte haar hoofd iets tegen zijn hand aan en haar ogen waren gefocust op de zijne. Het donker verschilde het voor haar niets met het licht, ze kon alles net zo goed zien. Dus zo kon ze ongestoord geobsedeerd naar zijn warme ogen kijken, genieten van het verlangen dat werkelijk voor haar bedoeld was, dat ze erin terug kon vinden.
Haar oren spitsten toen hij begon te vertellen dat Sam een losse tong kreeg, blijkbaar makkelijker over zichzelf praatte dan normaal. Ze hoorde aan Bellingar’s toon wel dat hij alles enorm aan het opblazen was, maar toch raakte ze benieuwd omdat Sam van nature niet iemand was die veel over zichzelf praatte. Haar wenkbrauwen fronsten zich lichtjes in concentratie om goed zijn toon op te kunnen pikken in plaats van alleen zijn woorden.
Zodra haar naam viel rolde ze met haar ogen, ook al zat hij helemaal goed met zijn plagerijtjes, ze waren niet leuk en ze moesten snel ophouden voor hij ook maar lichtelijk begon te vermoeden dat er een waarheid achter zat.
Toen Sam met het schaamrood op zijn kaken zichzelf begon te verdedigen keek ze hem met een behoorlijk geamuseerd glimlachje aan, hij zou toch niet serieus denken dat ze Bell eerder zou geloven dan hemzelf? Natuurlijk niet. Ze glimlachte vervolgens geruststellend en streelde met haar vingers over zijn slaap. Toch interesseerde het aanbod van Bellingar haar wel. Ze was geen roddeltante, maar- nou okee, misschien een beetje. Maar dit was niet om over te roddelen. Dit was meer om zelf in een scheur te liggen over dingen die Bellingar compleet uit zijn nek lulde en vervolgens lachend Sam geruststellen dat ze hem echt niet geloofde. Sam zou het verschrikkelijk vinden, maar zodra het heel debiel werd zou hijzelf ook de humor er wel in zien. Voordat ze op Bellingar’s voorstel in kon gaan werd ze zich nogal bewust van Sam, die haar van haar stem beroofde. Niet eens de kus, die dit deed, zeker niet. Alleen het feit dat hij dichterbij kwam en zijn hand rond haar wang legde was daarvoor al genoeg geweest. Gewillig kuste ze hem terug, legde haar hand op zijn elleboog. Ze bleef hem aankijken toen hij haar bedankte, nog te duizelig om zich te bedenken waarom hij dat precies zei. Onwillekeurig streelden haar vingers over zijn mannelijke onderarm naar beneden terwijl hij omhoog kwam, haar ogen bleven op zijn hoofd hangen. Langzaam en bijna onbewust ontdeed ze de hoek van de badkamer van zijn spreuk, zodat het niet op zou vallen, zonder te bewegen.
Ze slikte en kwam weer iets tot leven toen ze Sam’s stem hoorde, al was hij gericht naar Bellingar. Zelfs de chagrijnige toon erin was niet erg, het was gewoon fijn om naar zijn stem te kunnen luisteren. Een kleine glimlach schoot over haar gezicht bij Sam’s logische conclusie, als Bell weer zulke praatjes had kon hij vast ook wel even helpen. Maar toch ging ze door, ze was nu toch al zo’n eind gekomen. Ze was nog lang niet klaar, maar het grove vuil was weg. Nu moest alles nog grondig geboend worden en alle plakkerige… resten… enzovoort eraf gehaald. Ze was net bezig met stevig te boenen aan een ongezond gekleurde vlek op een witte tegel toen ze Sam’s stem dichterbij hoorde dan eerder. Ze keek om, veegde met de rug van haar hand haar voorhoofd had en blies wat haren uit haar gezicht. Ze bleef hem even wat verstoord aankijken, was onbewust Bellingar’s voorstel nog eens aan het overdenken. Ze zag de afwezigheid in zijn ogen, die voor haar inmiddels herkenbaar was. Het betekende grofweg: ‘Ik denk aan hele andere dingen dan die ik zeg en doe en tijdens die dingen ben ik een stuk dichterbij je dan ik nu ben.’ Deze blik kende ze goed, op Nova had ze hem al leren te herkennen al had ze toen nog niet geweten wat hij betekende. De laatste tijd had ze hem wel vaker gezien, tijdens alle lessen zwerkbal bijvoorbeeld. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden hoewel haar hartslag binnenin haar verraadde dat hij haar nogal afgeleid had van wat ze aan het doen was, waar ze überhaupt was.
Pas toen hij de laatste woorden toevoegde stond ze op, besefte zich weer dat ze aan het schoonmaken was. Ze dumpte haar doekje in de wasbak. Ze probeerde zichzelf heel erg te concentreren op het verlaten van de badkamer en niet ergens blijven hangen en hele andere dingen te doen dan Bellingar aanspreken. Als extra focuspunt nam ze maar praten; dat ging niet zo snel fout.
‘Bell. Omdat je het zo lief aanbiedt, wil ik best horen wat Sam volgens jou gister allemaal verteld heeft. Je bent dan wel geen vrouw, maar je bent zo fantastisch, jij kunt vast wel lullen en schoonmaken tegelijk. Doe je best, zou ik zeggen, brei er maar een mooi verhaal van, en maak het inderdaad maar wel voor damesoren geschikt.’ Ze knipoogde naar Eph, voor ze even haar blik vrolijk naar Sam liet schieten, haar ogen geruststellend. Toen Eph haar meetrok liep ze achter haar aan over de gang, richting de luchtetage. ‘Een douche?’ Begon ze schijnheilig toen Eph vroeg of ze iets wilde. Ze had het gevoel dat ze stonk en ze plakte aan haar kleding. ‘Koud water is ook goed.’ Murmelde ze even later maar terwijl ze op de bank neerplofte. Zodra Sam’s naam viel keek ze van Eph naar Sam, hoewel toen ze iets wilde zeggen Eph alweer begon te murmelen. Na een tijdje kwam de geur van de thee de woonkamer binnen, die erg onsmakelijk rook samen met de geur van de mannen. ‘Bij Lux. Jullie kunnen ook wel een douche gebruiken.’ Lachte ze hardop, hoewel ze toch probeerde zo min mogelijk door haar neus te ademen.
Ze stond op en opende een raam, zodat het hier ook kon doorluchten. Daarna draaide ze zich om en ging ze in het raamkozijn zitten. ‘Hier ruikt ’t beter. Eph, kom je ook hier zitten?’ Zei ze vrolijk, duidelijk om de twee stinkende personen in deze kamer te plagen. ‘Je hoeft ze niet te verwennen hoor.’ Ze rolde even met haar ogen toen ze Eph met de theepot en kopjes naar de tafel zag lopen, om het bijna uit haar handen te laten vallen.

Einde is flut. F*ckjullie<’3

Tevreden met zijn eigen woorden om Sam te pesten waarbij hij zich probeerde te herinneren of er nog waarheden in zaten of dat de beelden die in zijn hoofd kwamen enkel door zijn eigen creativiteit werden gemaakt keek hij op toen Sam de woonkamer binnen kwam lopen. Ephony was verdwenen voor een aspirientje, ergens waar hij nu naar snakte. Zijn aandacht werd weer op de vrolijke blondine gericht toen ze voorzichtig binnen kwam lopen. Maar voordat ze de spullen aan hem kon geven werd zijn reactie vermogen op de proef gesteld door de handdoek die hij naar zijn hoofd gesmeten kreeg. 'Whut?' klonk het werkelijk verbaasd waarbij hij met een hand de doek omhoog hield en er naar keek alsof hij het voor het eerst zag. Verwend en lui, een combinatie die alleen opgelost kon worden met een persoonlijk huishouden waarin alles voor je gedaan werd. Met een grijns richtte hij zijn aandacht op Myst. Geweldig, als ze eens geduldig mee deed met hem dan zou Sam het nog eens lastig krijgen. 'Ik ben geen vrouw,' weerklonk zijn reactie te vlug en de direct, had amper gehoord dat ze eigenlijk precies het zelfde zei. 'Ik weet dat ik fantastisch ben, toch lief van je dat je het herhaald. Maar met deze koppijn is praten zelfs een hele opgaven,' kreunde hij pijnlijk, om zijn hand weer tegen zijn hoofd aan te leggen. Alsof hij de rest van Sams woorden niet had gehoord richtte hij zich op Ephony om het glas en de aspirine over te nemen en die achterover te werken, hij zou straks weer in zijn hoofd graven om Myst te antwoorden. Een beweging die weer de nodige hoofdpijn deed vergroten, maar hij hoopte dat het strakjes toch wat minder zou worden. 'Ik ben het met je eens, lieve meid. De woonkamer it is,' deelde hij mee, duidde aan dat hij het deel van schoonmaken alweer vergeten was. Moeizaam stond hij op om daarna onbeschaamd en enkel in een onderbroek naar de woonkamer van de lucht etage te lopen toen Ephony hem vroeg of hij mee ging. 'Morfine,' beantwoorde hij haar vraag kreunend toen hij zich weer in de bank liet zakken en meteen onderuit zakte. Met zijn hoofd naar achter steunend op de rugleuning en zijn ogen gesloten gaf hij zich over aan de bonkende pijn. Met een paar diepe zuchten om het feit dat elk geluid hem irriteerde opende hij pas weer zijn ogen toen Ephony iets op de bijzet tafel neer legde. Al gauw verdween ze weer in de keuken, een moment voor hem om zijn ogen weer te sluiten. Weer werd zijn poging tot rust verstoord omdat Myst weer moes spreken, opende geïrriteerd een van zijn ogen om haar aan te kijken. 'Dat is Sam die je ruikt,' beantwoorde hij haar mompelend, duidelijk meer met zijn hoofdpijn bezig dan op het moment Sam te beledigen. Alsof hij totaal niet stonk na een nacht in de badkamer door te hebben gebracht. Alsof de hoofdpijn hem nog meer wilde irriteren leek het uit te monden naar de spiertjes in de rest van zijn lichaam. De houding waarin hij had geslapen was nou ook niet echt optimaal geweest, en dat merkte hij vooral toen hij weer met een zachte kreun omhoog kwam en zijn ellebogen op zijn knieën liet rusten. Krabbend tussen de platgeslagen blonde lokken keek hij om naar Myst toen de koude winvlaag zijn naakte huid bereikte. 'Najaaa,' weerklonk het beledigd maar veel te geamuseerd toen hij het zag. 'Zie je dat Sam, ze heeft wel lef hoor,' ging hij door, waarbij hij met de brede grijns die ergens nog een grimas was door de hoofdpijn op stond en naar Myst toe liep. Met een hopeloos geluid helde hij naar voren om zijn ene arm om haar middel heen te slaan en zijn naakte bovenlichaam tegen haar aan te drukken waardoor ze naar achter moest hellen. Met wat extra kreun geluiden - niet van die vieze maar gewoon van die vervelende - zijn lichaam tegen haar aan te wrijven samen met zijn hoofd om als het waren zijn heerlijke geur met haar te delen. 'Nog meer commentaar madame?' grijnsde hij luchtig toen hij zijn hoofd wat terug trok en hij haar van dichtbij aankeek, zijn arm nog om haar heen zodat ze niet achterover het raam uit zou vallen. 'Anders stappen we gezellig even samen onder de douche, nu je toch al helemaal naar mij ruikt,' vroeg hij haar met die zelfde schuine grijns, waarbij het er naar uit zag dat hij voorlopig nog geen afstand ging nemen. Als ze hen ging lopen treiteren kon hij dat nog beter, niet wetend dat Sam zich achter hem nu geheel moest opeten. Een onbewuste pesterij die maar al te goed voor hem uitkwam, zelfs als hij het niet door had. 'Ik weet nu al dat je ontzettend goed zal zijn met inzepen,' grijnsde hij wat zachter dan voorheen, trok vragend zijn wenkbrauwen op om voor het moment weer geheel terug te vallen in zijn flirterige staat.

‘D'r helpt niks tegen een kater,’ Beantwoorde hij met een lichte glimlach naar Ephony. Niet qua thee of andere middeltjes tenminste. Maar algauw zakte zijn aardig bedoelde glimlach weer af. Dat was dan ook de enige functie geweest ervan, nu mocht hij weer verdwijnen. Hij was Ephony achterna gelopen en was gaan zitten op één van de luie, typisch Puffoonse sofa's die breed en ver onderuitgezakt zaten. Keek kort naar Bellingar die zichzelf naar binnen sleepte waarna zijn blik gelijk doorschoot naar Myst. Het was vrij irritant, want zodra ze in de kamer was móést hij naar haar kijken. Als een tv die aanstond. Tenminste, zijn ogen leken het zo te hebben bepaald. Af en toe lukte het hem met enige dwang de andere kant op te kijken. Naar Bellingar, of Ephony. Maar hij merkte van zichzelf dat ze altijd weer afdwaalden, terug kwamen op het zelfde punt, haar stralende lach, haar prachtige ogen, zijn pure obsessie. En zodra ze sprak, had hij al helemaal geen eigen wil meer. Hij glimlachte afwezig. Hij moest wel, haar stralende lach doorbrak alle samen gepakte donkere en laag hangende wolken. Iets waar zijn hoofd op het moment propvol mee zat. Gelukkig rook hij zichzelf nauwelijks tot niet, als hij er niet op lette. Bellingar daarentegen rook hij nog wel Die stonk écht heel erg. Maar wat wilde je anders, als je in een bad van je eigen kots had geslapen. Hij had weer iets gevonden om naar te kijken, om te voorkomen dat zijn blik op Myst vast gekleefd bleef zitten: Ephony kwam aanwaggelen met schuddende en rinkelende kopjes. De warme geur van thee drong tot hem door, en hij besefte dat hij eigenlijk wel behoefte had aan een sterkte kop ervan. Tot dat Bellingar opeens besloot dat hij geen hoofdpijn meer had, blijkbaar. Zijn blik volgde de jongen, die uit het niets opeens overeind kwam. Zijn eigen blik lichtelijk achterdochtig, terwijl hij de jongen zijn bewegingen volgde. Stilte.
Als onophoudelijk galmde de stilte in zijn hoofd en kon hij niets anders dan recht staren naar het tafereel wat vlak voor hem gebeurde. Bellingar, die zonder enige gêne Myst aan het schuren was. Onophoudelijk, heerlijk intiem en overdreven genietend. Zijn armen om haar heen, zijn lichaam tegen het hare. De kreunen uit zijn borst waren eigenlijk niet belangrijk, maar benadrukte nog wel even alles. En hij kon niet anders, dan er recht naar blijven kijken. Een heerlijke zelfmarteling, vlak voor zijn ogen. Waarom keek hij niet weg? Waarom moest hij toekijken? De stilte was er nog steeds. Tot dat Myst haar lach deze doorbrak. Zijn blik schoot weg, eindelijk. Maar met een keiharde slag werd er een pin dwars door zijn borstkas heen geslagen. Hij staarde naar zijn knieën, kwam tot de conclusie dat de geluiden van hun intieme onderonsje nog ergerlijker en confronterender waren dan het beeld zelf. Híj wilde daar staan, híj wilde Myst vasthouden, híj wilde Myst aan het lachen maken, híj wilde die dingen tegen haar zeggen, híj wilde haar liefhebben. Wie was Bellingar in gódsnaam om dat te mogen doen? Wie was Cruentus, een breinloos geval, om het meisje van zíjn dromen vast te mogen houden? Op díe manier? Waar hij bíjzat! En hoe kon het mógelijk zijn, dat hij er zo bijzat? Doelloos. Toekeek en luisterde. Er niks van mocht zeggen. Al was het maar plagend. Schrapend hadden twee klauwen zich in het binnenste van zijn borst gezet en trokken nu genadeloos omlaag. Wilde niks liever dan Bellingar de adem ontnemen om te spreken, hem de adem ontnemen om nog één zucht van hem de lucht te laten vervuilen.
Waar kwam dit vandáán? Een stilte ging zijn tweestrijd voorbij. Hij was nu wel aardig gewend aan verschillende soorten tweestrijden. (“Het is zo lekker, maar ook zo slecht.” “We kunnen er niks aan doen, maar toch voel ik me schuldig.” en dan natuurlijk nog de bekendste: “Smoorverliefd, maar veels te jong.”) Maar dít. Dít was anders. De gevoelens die hij voelde, die door hem heen ráásde, die had hij nog nooit gevoeld. Ach, misschien had hij ooit een kleine afspiegeling ervan meegemaakt. (“Ik wil ook een ijsje!”) Maar hij had het nog nooit zó heftig meegemaakt. Dit was een buitengewone nieuwe ervaring. Een zeer vervelende buitengewone nieuwe ervaring. En hij wist totaal niet hoe hij er mee om moest gaan. Het liefst zette hij zijn handen rond Bellingar zijn keel en liet het daar niet meer los. Maar rationeel gezien, en hij had opeens een verdorven hekel aan zijn rationele geweten die hem keer op keer verstoorde in zijn moordlustige en goede plannen, wist hij dat hij dat niet moest doen. Bellingar was zijn vriend. Tenminste... Ja, Bellingar ís mijn vriend. Weer die rationele stem. Hij begon er ondertussen echt een bloedhekel aan te krijgen.
Hard persten zijn lippen zich op elkaar, dwong zichzelf naar de kopjes op tafel te blijven kijken. Niet naar Ehpony, die misschien wél doorhad, als uitzondering, hoe hij hieronder zal lijden. En al hélemaal niet naar Béllingar... of Myst. Myst, die het ook grappig vond. Bellingar zijn woorden waren maar al te duidelijk. Terwijl hij het namelijk zei, kon hijzelf ook wel bedenken wat er in die jongen zijn hoofd omging. En onwillekeurig, wat voor haat hij er ook bij voelde, drongen de beelden zich op die hij verafschuwde en waar Bellingar op het moment van genoot en naar verlangde. Misschien moest er maar eens wat veranderd worden aan Bellingar zijn gedachten die door zijn hoofd heen kronkelden. Misschien moest er maar is heel dat hoofd veranderd worden.
Doe. Normaal.
Al die tijd had hij er in diezelfde houding bij gezeten. Verstijfd vanaf het eerste moment, zijn ogen groot en donker, nu starend gericht op de nog theeloze kopjes.
‘Val dat meisje niet zo lastig, Bell. Je hebt namelijk geen idee hoe walgelijk je werkelijk ruikt,’ Zonder om te kijken sprak hij zijn woorden, trok uiteindelijk ook iets zijn neus op om het nog eens te benadrukken. Emotieloos was zijn toon, uitdrukkingloos was zijn blik. Hij keek op. Keek expres niet naar Myst.
Maar het meest ergerlijke van dit alles, was geen eens het feit dat het Bellingar was die het deed. Het zou niet uitmaken wíé het deed, maar het zal hem er altijd aan doen herinneren. Dat hij het nóóit kon doen. Hoe graag hij het ook wilde, hoe erg hij er ook naar verlangde. Haar hand vast houden, zal al genoeg zijn voor een ticket terug naar Puffoon. Daarnaast zat hij ook niet te wachten op alle walgende reacties die hij zou krijgen en die hij wel zou begrijpen. Maar hij wilde het zo graag. Al was het maar voor één keer. Gewoon om de hele wereld te laten zien dat ze van hém was. En van niemand anders.

Eenmaal terug balancerend met de vele kopjes en theepot op het dienblad was haar geconcentreerde blik hierop gevestigd. Alsof het haar leven was waren haar wenkbrauwen wat naar elkaar toe getrokken in de pure concentratie om alles veilig naar de tafel te brengen. 'D-dat doe ik niet,' klonk het haast verontschuldigend bij Myst haar grappende woorden, waardoor haar aandacht even naar haar vriendin schoot en ze haast de controle over het dienblad verloor. Half struikelend over haar eigen voeten helde ze wat naar voren, en leek een simpel windvlaagje de haast omvallende theepot weer op zijn plaats te zetten, samen met de draagster ervan. Met een klein opgelucht pufje stond ze even stil om daarna langs Bellingar heen te lopen naar de bijzettafel. Met een glimlach op haar lippen, hoewel de stralende kant nog steeds niet terug was op haar gezicht zette ze het voorzichtig neer. Terwijl ze de kopjes voor iedereen neerzette op de plaatsen waar ieder plaats kon nemen draaide ze haar hoofd om door de geluiden op te kijken naar het raam. 'Val alsjeblieft niet,' klonk het paniekerig toen ze Bellingars duwend geschuif zag tegen Myst aan, zag gelijk het scenario dat Myst haar grip verloor en achterover viel het raam uit. Ze zaten op de hoogste etage, dus dat betekende heel wat meters om af te leggen naar de grond. En ze wist van Myst dat ze niet zo gedreven was in lucht magie. Niet beseffend dat ze haar persoonlijke bodygard schuin naast haar zat en waarschijnlijk zijn eigen leven zou riskeren om die van haar te beschermen zich waarschijnlijk door de muur zou werken om haar vervolgens op te vangen. Met een luchtig lachje keek ze toe hoe de blonde jongen Myst pestte, hoezeer haar ogen verwijdde bij het horen van de woorden. De douche, wat wilde hij daar gaan doen. Haast panisch schoot haar blik om en terug naar Sam om op zijn gezicht te blijven hangen. Alsof er een schaduw over hem heen was gevallen en totaal geen moeite deed om hieruit te komen zat ze zijn afgewende blik. Hulpeloos staarde ze hem aan, voelde haar maag ineen krimpen bij het zien van zijn uitdrukking. Nu pas drong de situatie van hen beide geheel door, hoe moeilijk het voor hen moet zijn. In dit geval voor Sam, machteloos bij wat er gebeurde waarbij ze duidelijk aan hem zag dat hij het alles behalve leuk vond. Zichtbaar ongemakkelijk en haast in paniek schoten haar ogen terug naar het tweetal bij het raam, die het totaal niet door leken te hebben. In haar handen nog de theepot, midden in de handeling van inschenken gestopt. De spieren in haar lichaam spande zich langzaam aan, enkel en alleen omdat Sam naast haar zat als een rommelende vulkaan die nooit zou kunnen uitbarsten. Arme Sam, hoe moest hij hier ooit mee omgaan. Bellingar was dan wel een vriend, van hem en van Myst, maar het zou alsnog geen leuk beeld zijn. Wetend dat hij niet kon ingrijpen, en hoewel ze hem graag wilde helpen was zijzelf er al net zo onhandig in. Waarschijnlijk zou het onbewust uitlopen in het hangen aan Bellingars armen om zijn aandacht te krijgen, er zouden vragen komen waarom ze zich weer zo gedroeg en met haar kunsten om te liegen was het gehele verhaal er binnen drie secondes waarschijnlijk uit. Zich voorgenomen dat ze maar zou blijven zitten alsof het niets was schonk ze met een treurige blik de thee in. Haar doffe grijsblauwe ogen schoten naar hun hoeken bij het horen van Sams monotone stem, voelde weer een droevige en medelevende golf door haar heen gaan zodra ze hem weer aankeek. 'Kom kom jongens, laten we eerst de thee opdrinken dan zal ik zoeken naar wat handdoeken en zeep voor jullie. Als jullie schoon zijn kunnen jullie je kater maar uitzitten,' klonk haar stem zachtjes, en de poging tot een glimlach op haar lippen zag er erg waterig uit. Maar door het korte moment dat ze haar gezicht naar hen toe had gedraaid hoopte ze dat het niet zou doordringen, had haar rug alweer naar hen toe gedraaid terwijl ze de theepot neerzette. 'Samuel, kan ik nog wat voor je doen?' haar zachte stem op hem gericht, de medeleven van haar doffe gezicht af te lezen, de zwakke glimlach op haar lippen aangevend dat ze haast wel kon bedenken wat er in hem omging. Misschien hielp het als hij wist dat er iemand was die tenminste van hun afwist, iemand om tegen uit te vallen om je op te luchten, een praatpaal waar je gebruik van kon maken als het even niet goed ging. 'Ooh, Bellingar, zou je de suiker even willen halen. Het kastje boven het aanrecht, ik zie dat ik hem vergeten ben,' met een vragende blik keek ze om naar de blondharige jongen, kon de vraag nog net over haar lippen krijgen. Maar het leek haar beter dat hij zich voor enkele secondes even uit het geheel zou stappen zodat ook Sam even kon kalmeren. Als huismoeder van elk persoon die in haar buurt kwam probeerde ze voor elk persoon op het zelfde moment te zorgen en er voor te zijn. Een perfecte bezigheid om haar eigen gedachtes niet op de vrije loop te laten gaan.

‘Hmmhmm.’ Reageerde ze half lachend op Bellingar’s mompelende woorden. ‘Sam heeft nog in een bed geslapen, jij in je eigen kots. Lijkt me toch dat jij erger stinkt.’ Ze trok een wenkbrauw naar hem op, waarna ze zich omdraaide en de frisse buitenlucht op zoog. Ze fronste licht bij Sam’s woorden naar Bellingar, waarna haar blik kort op Sam gericht werd. Automatisch schoot er een klein glimlachje over haar gezicht, die verdween toen ze Bellingar op zag staan. Met een wat verdwaasde blik keek ze naar Bellingar die naar haar toe kwam. Ze leunde automatisch wat naar achter, met grote ogen, toen hij plots héél dichtbij kwam. Ze trok eerst een verafschuwd gezicht- hij stonk echt verschrikkelijk. Ze kreeg gelijk rode wangen toen hij zijn lichaam tegen haar aan begon te schuren, maar kon het ook niet laten dat een zenuwachtige giechel haar lippen verliet. Toen hij, tot overmaat van ramp, ook nog eens enorm irritant begon te kreunen barstte ze uit in een lachbui, ze kon het niet helpen. ‘Bel, kom op.’ Giechel, hik, lach. Ze probeerde hem met een slap handje weg te duwen, terwijl ze met de ander hopeloos naar het raamkozijn greep, dat net buiten bereik was. Ze wist dat als ze zich te hard weg zou duwen, ze een behoorlijke val zou maken, die ze niet zou overleven. Dat Sam haar zou kunnen redden kwam niet bij haar op, haar gedachten vergiftigd met Bellingar’s geur. ‘Bell, ga terug, straks val ik.’ ‘BEL!’ Lachend bleef ze maar dingen schreeuwen, haar lange haren wapperden om haar heen. Uiteindelijk klampte ze zich toch maar met één hand vast aan zijn nek, om haar eigen leven nog enigszins veilig te stellen. Toch wist ze zeker dat hij haar niet zou laten vallen, ze waren tenslotte vrienden.
Toen hij zijn hoofd terugtrok keek ze hem aan en bedwong ze met moeite een nieuwe uitbarsting. ‘Ja. Van dichtbij stink je nog erger dan van veraf.’ Ze trok een vies gezicht, dat ze moeilijk kon volhouden. Ze probeerde terug ze leunen, zodat ze weer normaal kon zitten, maar hij leek niet van plan haar te laten gaan. Eerst werd haar gezicht even helemaal neutraal, begreep niet dat hij zoiets aan haar vroeg. Het blijft Bellingar. Zuchtte ze inwendig.
Ze had eigenlijk gehoopt van zijn flirtpogingen af te zijn nu hij haar zo pestte met Sam. Dat was vervelend, maar lang niet zo vervelend als een verschrikkelijk overtuigende flirtkoning van je af werken. Haar hart bonkte in haar keel, maar bij zijn volgende opmerking ontstond er een arrogante blik op haar gezicht. Ze wilde net een opmerking maken in de trant van: ‘Denk je echt dat ik jou mijn fantastische inzeepdiensten ga verlenen?’, toen Sam de korte stilte onderbrak. Zijn stem sneed dwars door haar vrolijke bui heen. In een ruk schoot haar blik naar hem toe, met laveloze ogen. Shit. Ze begreep natuurlijk dat hij ook gezien had wat Bellingar haar net aandeed, en hoewel het voor haar een vervelend maar toch wel leuk grapje leek, kon ze zich ook wel voorstellen dat het voor hem moeilijk was om naar te kijken. Langzaam draaide ze haar blik naar Bellingar, haar ogen wat geschokt. ‘Hij heeft wel gelijk.’ Murmelde ze tegen hem, terwijl ze hem recht in de ogen aankeek. Haar ogen schoten door naar Eph toen die zich er plots in vermengde. Ze irriteerde zich eraan dat Bellingar haar nog steeds niet teruggetrokken had de kamer in, want zelf kon ze zich nu niet redden. ‘Ik wil ook zeep. Ik ga me wel even snel wassen als zij thee drinken.’ Pruttelde ze tegen Eph. ‘Want wíj,’ Nadrukkelijke blik op Bellingar, ‘gaan ons niet samen in de badkamer begeven. Mijn inzeepkunsten bewaar ik liever voor degenen die ik werkelijk in het strakke pak wíl zien.’ [Voor het geval jullie de uitdrukking niet kennen; in het strakke pak = naakt.] Ze had moeite om haar blik niet weer naar Sam te laten schieten. Niet om haar laatste opmerking te verduidelijken, maar om te kijken hoe het met hem ging. Ze kon er dan wel niks haar doen dat Bellingar zo tegen haar deed, maar ze voelde zich toch ontzettend schuldig. Het liefst wilde ze hem à la minute duidelijk maken dat ze héél graag bij hem in de buurt zou zijn, in welke mate hij ook zou stinken, maar dat kon gewoonweg niet met toeschouwers. Én omdat ze nog steeds half uit een raam hing. Ze probeerde de steek van jaloezie te onderdrukken toen Eph aan Sam vroeg of ze hem nog ergens mee kon helpen. Ze wilde hem zelf gerust kunnen stellen, zich beter laten voelen, zonder dat ze zich in hoefde te houden. Ze wist namelijk de perfecte techniek, ook bekend als ‘de snelst werkende aspirine die ik in tijden heb gehad’. Het zou precies doen wat nodig was, en anders zou het hem genoeg afleiden om niet meer te weten waarom hij ook alweer jaloers was.
Toen ze Eph’s lieve stem weer hoorde besefte ze dat ze helemaal niet jaloers hoefde te zijn. Eph was haar reddende engel en wilde gewoon, voor de lieve vrede tussen alle personen hier in de kamer, dat Bellingar nu van haar weg ging. En zijzelf zou dat ook heel fijn vinden.
Zodra haar voeten zich weer op vaste grond bevonden en ze weer ademruimte had, nam ze een hap frisse lucht, voor ze aan haar shirt rook. ‘Ah, gadverdamme Bell, ik ruik écht naar je.’ Ze trok haar neus op en liep met een schuddend hoofd naar de sofa waar Sam op zat toe. Haar blik was op Ephony gericht. ‘Reservehanddoeken liggen op de tweede plank van het linkerkastje en de douchegel… staat al in de douche, toch? En mag ik even jou badjas lenen die daar hangt?’ Ze keek haar even zwak glimlachend aan, haar ogen verontschuldigend en tegelijk dankbaar. Toen Eph haar verdere instructies had gegeven draaide ze zich weer om, keek Sam even aan. Haar ogen smolten van schuldgevoel, terwijl ze zacht haar hand op zijn schouder legde. Ze besefte dat ze niet meer dan dat kon doen, dus maakte ze er maar gebruik van. ‘Zorg je dat Bellingar met zijn tengels van Eph af blijft? Dan ga ik me even wassen en dit uittrekken.’ Ze gebaarde vaagjes met haar andere hand naar haar lichaam, haar kleding. Daarna liep ze door naar de badkamer, die ze trachtte op slot te doen. Ze duwde hard tegen de deur, en probeerde het slotje er op te krijgen. Een kreun van inspanning kwam over haar lippen. ‘Potver!’ Gromde ze tegen de deur. Met haar volle gewicht ging ze aan de hendel hangen, die licht kraakte, maar de deur ging niet op slot. Haar vingers deden pijn van het proberen en geïrriteerd gaf ze een schop tegen de deur. Wat haar er gelijk aan herinnerde dat ze haar schoenen nog aan had. Ze smeet met een rood hoofd de deur open en schopte haar schoenen uit. Haar woedende ogen waren eigenlijk voor de deur bedoeld, maar ze waren direct naar Bellingar gericht. ‘Als je het wáágt.’ Haar stem klonk dreigend en lager dan normaal, voor ze met een knal de deur weer achter zich dicht trok. Niet op slot dus.
Eenmaal in de badkamer trok ze al haar kledingsstukken uit, behalve haar ondergoed. Ze keek even in de spiegel, lachte in stilte zichzelf uit om haar rode kop. Ze trok uiteindelijk ook haar ondergoed uit, zette de douche aan en ging er rillend onder staan, wachtte terwijl hij warm werd.

[Myst komt later de douche uit in ondergoed+badjas, maar ik dacht: zo kun je Bell nog even irritant laten zijn ;D Dat uit de badkamer komen mogen jullie wel even godmodden heurr ]

Schuif. Schuur. Scrub. Schuur. Kreun. Een heerlijke volgorde voor het moment dat zijn blote bovenlijf tegen Myst aan duwde en schuurde waarbij hij haar haast dwong zich aan hem vast te klampen om niet achterover te laten vallen. Hoewel het niet geheel in hem op kwam om haar ook werkelijk te laten vallen wat je kon bedenken bij de arm die hij strak rond haar middel had geslagen vond hij de positie van nu wel degelijk acceptabel. Haar lach stak hem aan, deed zijn eigen mondhoeken omkrullen en hem mee lachen. Totaal niet bewust van de pitzwarte donderwolk achter hem die zenuwachtig werd gade geslagen door Ephony, propte er nog wat bij behorende kreuntjes bij om zijn geur geheel met Myst te delen. Vriendelijke jongen dat hij was. 'Ooooooooh, Mýst!' weerklonk het lachend en met een iets te fout tintje terwijl hij door ging, aangespoord door haar gelach en haar geroep. Uiteindelijk trok hij zijn hoofd wat terug om haar aan te kijken, de afstand net iets te klein om het werkelijk vriendschappelijk te noemen. Daarbij zijn voorstel gaf aan dat een vrouwelijke vriend nog niet geheel in zijn kadertje viel. Nog steeds naar voren leunend zodat ze geen andere keuze had dan zich aan hem vast te blijven houden bleef hij haar met de scheve grijns aankijken, probeerde de bonkende pijn in zijn hoofd nu te negeren. Afgeleid door de plotselinge ijskoude opmerking van Sam draaide hij zijn hoofd zover hij kon waarbij hij via zijn ooghoeken nog net een schim van Sam kon opvatten. 'Dat is een mannelijke geur. Daar moet ze maar gewend aan raken als ze ooit nog eens naast mij.. of iemand anders in bed belanden,' sprak hij luchtig, totaal niet bewust van de gedeprimeerde en knagende bui van zijn vriend die hij waarschijnlijk tot het randje van waanzin bracht met deze woorden. Pas bij de zachte en haast lieve stem van Ephony bewoog hij zijn lichaam naar achter om Myst terug op de grond te zetten. 'Nou vooruit,' waarschijnlijk enkel en alleen omdat de blonde, verboden "dochter" van het schoolhoofd het had gevraagd waagde hij zich te bewegen naar het commando. Enigszins ander persoon had waarschijnlijk een sarcastische opmerking naar zijn hoofd gekregen, of enkel en alleen een blik die genoeg zei. Hij was niet iemand die zijn handen vuil ging maken aan zoiets, zelfs niet het kleinste klusje. 'Hmm, nou oefen dan nog maar goed. Dan zal ik later nog wel eens naar je toe komen,' knipoogde Bellingar vrolijk voordat hij zich nonchalant omdraaide en nog enkel in zijn onderbroek gehuld naar de keuken liep. Met zijn hand ging hij door zijn blonde lokken, had nu geen afleidingspunt meer om de koppijn te negeren en werd er weer door afgeleid. 'Graag gedaan,' riep hij nog naar Myst waarna hij in de keuken verdween en willekeurig wat kasten open rukte. Alweer de woorden van Ephony vergeten, kwam hij er pas na enkele pogingen en minuten achter dat het werkelijk het kastje boven de wasbak was. Op het moment dat Myst Sam instructies gaf om hem in de hand te houden kwam hij met de suiker in zijn hand terug gesloft. 'Hoe kan ik dit lieve poppetje iets aan doen?' sprak hij honend en onschuldig terwijl hij op zijn knieën zakte naast Ephony en met zijn hand haar gezicht naar hem toe draaide. 'Laat die Myst maar praten hoor, ik ben geen persoon die je pijn zou doen. Betrouwbaar en iemand waarop je kan bouwen is eerder wat je bij me zou denken. Dus als je ooit eens bang bent voor het donker mag je best naar me toe komen,' zachtjes en warm gesproken met zijn vingers zachtjes rond haar kin hield hij haar gezicht naar zich toe om haar van iets te dichtbij toe te spreken. Een warme glimlach op zijn lippen die weerspiegelde in zijn ogen, liet het zichzelf wel toe dit te doen. Maar met de dwingende commando's van Nearvus in zijn achterhoofd dat het beter was voor hun positie binnen de school en bij het schoolhoofd niets met zijn geliefde dochter te doen bleven als zoemende en irritante bijen in zijn achterhoofd zweven. Hij wist dat hij ze zou gehoorzamen, maar het maakte hem alleen maar moeilijker nu het duidelijk was dat ze off limits was, vanaf alle kanten. De glimlach verbrede waarna hij haar gezicht zachtjes weer losliet en zichzelf de bank op hees om onderuit gezakt half te blijven liggen. Zijn ene been over de bank gedrapeerd, zijn andere voet nog op de grond. 'Ik stink,' mompelde hij bedachtzaam, alsof die feit hem niet al honderd keer was verteld, zijn eigen ogen op zijn buik gericht alsof hij daar de oorzaak kon vinden van zijn stank. In zijn ogen was het niet zijn schuld, was Sam de gene die hier verantwoordelijk voor was. Hoewel hij zich de meeste details niet meer kon herinneren, had Sam zelfs toegegeven dat hij hem in de badkamer had opgesloten. Eigen schuld, dikke beult. Zijn hoofd draaide zich loom om bij de lawaaierige geluiden die Myst wist te produceren in de badkamer. 'Zoz..' wilde hij mompelend uitkramen toen ze de deur open smeet waarna haar schoenen met een lullig boogje door de lucht heen volgde. Zijn wenkbrauwen trokken op bij de boze blik die hem toe werd geworpen, probeerde zich te bedenken of hij misschien ook iets had achtergelaten in die badkamer. 'Hè..?' was zijn nog niet opvattende reactie toen Myst alweer verdween. 'Ze maakt het wel steeds spannender,' grijnsde hij luchtig, zijn ogen nog steeds op de deur gericht.


Ik hou Bell maar rustig, anders verliest Sam 'm straks
Lis mag godmodden ^^