Chagarijnig liep Felix over het grasveld. Volgens hem moest hij niet naar school omdat Master Ying hem al leerde om zijn krachten te beheersen, maar natuurlijk dacht zijn vader daar anders over. Zijn vader, de man die ervoor had gezorgd dat Lily om het leven kwam. Niemand wist dat Felix' vader ervoor gezorgd had dat Lily aan een pijnlijke dood stierf, iedereen gaf de schuld aan Jago, de dorpsgek omdat hij haar waarschijnlijk giftige bessen ofzo had laten eten. Felix' woede groeide met de minuut door deze gedachtes. Lily was zijn zielsverwant gweest of hoe je het ook wilt noemen. Ze hielden van elkaar. Zijn vader was het daar niet mee eens geweest en had haar dus vermoord. Daniël wist niet dat zijn zoon had gezien hoe hij Lily iets liet drinken waar waarschijnlijk een paar giftige dingen bijeen zaten. Felix had neits gedaan, maar was bezig een plan te maken om zijn vader te ontmaskeren. Het enige minpunt was dat zijn vader hem naar deze school had gestuurd waardoor hij niets kon doen. Met een zucht ging hij tegen een boom zitten en haalde een foto van Lily uit zijn zak. Hij had veel moeite moeten doen om zijn vader niet direct te vermoorden. Een vervaging voor Lily zou hij nooit vinden, maar als hij probeerde wat vriendelijker te zijn vond hij misschien vrienden.

[Voor diegene die zin hebben]

Met een beetje een gekwetste blik en een rood hoofd, liep Quana door de gangen heen en weer. Ze vond het maar koud, maar had toch gewoon haar jurk aangetrokken. Op een gegeven moment wist ze niet meer wat ze wel kon dragen en wat ze niet kon dragen. Ze wou alleen maar heel graag even alleen zijn, maar zelfs dat werd niet door de mensen op haar zaal gegund, dus ging ze vaak in een boom slapen of op het dak. Op het dak was trouwens al eens bijna gevallen. Ze zuchtte en wreef door haar ogen. De slaap was er nog goed te zien, maar Quana probeerde het zoveel mogelijk te maskeren. Ze had geen idee wat ze kon gaan doen vandaag. Ze wou eigenlijk naar het grasveld, maar wat als de zon op haar huid scheen en alle mensen zouden haar bleke huid zien? Alleen haar blauwe ogen waren mooi en haar zwarte haren misschien ook wel, maar voor de rest vond ze helemaal niks moois aan zichzelf. Ze zuchtte even en ging met haar hand door haar haren. Op dit moment had ze echt geen flauw idee wat ze kon gaan doen. Misschien even naar het grasveld gaan. Maar wat als een jongen of een meisje dan een lelijke opmerking over haar nu bloot zijnde benen ging maken? Ze sloot haar ogen en dacht na. Ze wist eigenlijk niet wat ze dan ging doen. Misschien gewoon weglopen en op een andere plek proberen om goed te kunnen wandelen. Ze zuchtte opnieuw. Nou nou, ze werd echt een kampioen in het zuchten. Haar lippen gingen even van elkaar, om vervolgens haar tong over haar lippen te laten glijden. Bloed kwam op haar tong, vers, helder, rood bloed. Helrood. Mooi rood. Nagellak rood. In elk geval een rode kleur hebbend.

Ze was vergeten dat ze haar lip met haar eigen nagels had opengehaald. Ze had even willen krabben aan haar onderlip, maar had daarbij haar andere scherpe nagels ook in het spel geworpen en heel haar lip was opengekrabd geweest. De kleine wondjes waren nu weer opengegaan. Zuchtend kwam ze aan op een grasveld. Geschrokken keek ze naar de jongen die er liep. Ze verstijfde en wou zich omdraaien, maar er was geen ontsnappen meer aan. De jongen zou haar nu vast gezien hebben en dingen gaan denken als ze nu van hem zou weglopen. En ze wou niemand zo min laten voelen als dat zijzelf was. ‘Hoi,’ zei ze zachtjes, terwijl ze verlegen naar hem keek en het gevoel had dat haar bleke kleur hem tot spottens toe zou maken. ‘Ik ben Quana,’ zei ze zachtjes en ze voelde dat ze rood werd. Ze keek in zijn ogen, voorzichtig.

- Ik moet gaan eten, daarom iets korter dan bedoeld! -

Filex verstijfde even toen hij een stem hoorde. ‘Hoi, ik ben Quana." Hij maakte zich klaar om haar vernietigend toe te spreken toen hij zijn kille blik naar haar toe wende. Zijn stormgrijze ogen verzachte onmiddelijk toen hij het meisje beter bekeek. Ze zag er apart uit: bleke huid gepaard met zwarte haren. Felix grinnikte toen hij zag dat Quana rood werd. "Hoi Quana." Even wachtte hij, zich afvragend of hij nu zijn naam zou zegen of niet. Lily had het altijd belangrijk gevonden om beleefd te blijven. Door die gedachte kwam er een grijns op zijn gezicht en hij keek het meisje terug in de ogen. "Felix is de naam," zei hij toch na een paar seconden zwijgen. Zijn stem klonk geamuseerd, net niet spottend. Waarschijnlijk zou hij haar dan kwetsen en hij wilde niemand kwetsen die hem aan Lily deed denken. Zijn vriendin had ook altijd een zachte stem gehad en was verlegen als ze niet bij hem was. Felix zelf had een redelijke reputatie opgebouwd in zijn dorp en niemand durfde hem uit te dagen door zijn kracht. Hij kon een soort zwarte mist oproepen, maar hij moest er nog mee oefenen aangezien hij de mist maar een paar seconden kan laten hangen. Mensen denken dat het een stomme kracht is omdat ze dachten dat hij zelf ook niets zou kunnen zien in de mist, maar daar waren al veel mensen de fout in gegaan. Felix kon namelijk heel goed zien in die mist en zo kon hij zijn tegenstanders angst aanjagendoor op hun schouder te tikken of in hun oor te fluisteren. "Waarom zit je op dit uur eigenlijk buiten?" Ergens vervloekte Felix zijn nieuwsgierigheid wel omdat dat hem veel in de problemen had geholpen.


-was je van plan het nog langer te maken? xD-

Geschrokken deed Quana een stap achteruit bij het zien van zijn blik. Hij leek… geïrriteerd door haar. Bijna wou ze haar fout ongedaan maken en wou ze dat ze hem niet had aangesproken, maar hij leek opeens een andere wending te geven aan zijn gedrag. Zenuwachtig knikte ze hem toe, waarna ze nog een stap achteruit deed. Ze durfde niet verder bij hem in de buurt te komen. Zelfverdediging, dat was weggegaan toen haar vader.. Ze schudde haar hoofd en keek bang richting de jongen. Felix, dus. Ze knikte opnieuw met een zenuwachtig knikje. Ze wou dat ze wat meer kon zeggen of in elk geval wat meer kon opkomen voor zichzelf. ‘Aangenaam,’ zei haar zachte, half brekende stem. Nou ja, het kraakte niet, maar het was wel vaak met haperingen, een beetje zoals Brooke van One Tree Hill. Oh ja, waarom keek ze die serie ook alweer? Ze schudde haar hoofd even en keek voor zich uit naar de jongen. Verbaasd keek ze naar de lucht. ‘H-het is toch een normale tijd?’ vroeg ze, een beetje stotterend. Ze keek naar boven, naar de lucht. ‘Ik wist niet wat ik wou gaan doen, dus besloot ik maar om naar buiten te gaan,’ verklaarde Quana toen. Het was misschien niet het meest sterkste excuus, maar het was in elk geval wel de waarheid en dat was toch wat de jongen van haar wou weten? Ze keek even naar hem en zette een paar stappen achteruit, zodat zeker een meter tussen hun in lag. Contact met jongens verliep soms makkelijk, soms moeilijk en soms was er geen beginnen aan. Ze keek hem even aan en slikte de brok in haar keel door, waarmee ze zich ook gelijk wat meer vrij voelde. Ze haalde voorzichtig adem en liet haar blik naar zijn ogen glijden.

Zijn ogen waren grijs, een heel andere kleur dan zij had. ‘Sorry als ik je stoor, Felix,’ zei ze zachtjes, met haar Brooke-stem. Ze keek hem even aan en sloeg verlegen haar ogen neer. Ze wreef even over haar wondje op haar arm, waarvan ze begod niet eens wist hoe ze daaraan was gekomen en keek op, naar Felix. Ze liet zich uiteindelijk verslagen zakken op de grond. ‘Ehm.. Als je wilt, kan je erbij komen zitten,’ zei ze zachtjes en ze liet haar platte hand twee keer op de grond kloppen, waarna ze moeite deed om een gemeend glimlachje te laten zien. Omdat ze verlegen, bang en gelijk ook een beetje nieuwsgierig was, kon ze nog niet echt glimlachen. Grappig zijn, zoals bij Axel, dat ging alleen maar als ze zich op haar gemak voelde en dat voelde ze zich nu overduidelijk niet. Ook al wist ze dat ze met precies dezelfde persoon had te maken als dat iedereen hier zo’n beetje was, was het toch moeilijk voor haar om goed contact te leggen.

- Quana's stem

‘H-het is toch een normale tijd?’ Ze stotterde en dat was een excuus voor Felix om zijn grijns nog groter te laten worden. "Sorry, ik was even vergeten dat hier mensen waren die overdag redelijk actief zijn." Hij voelde zich s'nachts op z'n best, misschien omdat hij van Shadra kwam? ‘Ik wist niet wat ik wou gaan doen, dus besloot ik maar om naar buiten te gaan,’ Niet echt een sterk excuus, maar hij was er tevrede mee. Hij zag dat ze aan een wondje aan haar arm krabte. "Zo krijg je littekens," zei hij dan ook en hij knikte naar haar arm. Quana ging op de grond zitten en hij kon nog net haar blik zien. Een blik van verslagenheid. ‘Ehm.. Als je wilt, kan je erbij komen zitten,’ Felix liep naar haar toe en liet zich op het gras vallen. "Ben jij altijd zo verlegen of ben je gewoon bang van me?" De 18-jarige jongen heeft nog nooit last gehad van verlegenheid, dus wist hij niet goed hoe hij ermee om moest gaan. "Vallen de leerkrachten hier een beetje mee of mag ik ze de nek omdraaien." Felix grijnsde even naar haar om te laten zien dat hij maar een grapje maakte en keek naar de lucht. "Daar zul je Fallen hebben." Een valk liet zich ineens uit de lucht vallen en lande op zijn schouder. "Sorry maatje, ik heb nu niks bij me." Fallen pikte even aan zijn oor om te laten merken dat Felix de volgende keer iets eetbaars moest meenemen. Daarna draaide hij zijn kop naar Quana en keek haar aan. "Dit is Fallen, een amerikaanse torenvalk." Nu maar hopen dat Quana niet bang was voor vogels.

‘Ja, je hebt gelijk,’ mompelde ze en ze keek naar haar wondje, die ondertussen aan het bloeden was. Ze zette haar mond tegen het wondje en likte er langzaam aan. Ze voelde bloed op haar tong en slikte het door. Ze was vast een van de weinigen die bloed niet vies vond. Ze keek opzij naar Felix. ‘Als ik zeg dat ik bang voor je ben lach je me toch uit,’ zei ze en ze keek even verlegen naar de grond, waarna ze haar schouders ophaalde. Ze moest inderdaad wat losser komen. Als ze zo de hele tijd bleef doen, dan zou hij haar op den duur alleen maar een makkelijk doelwit kunnen vinden om uit te lachen. Ze sloot haar ogen even. Ze grinnikte even bij zijn grapje en daarmee schudde ze de spanning ook een beetje van haar schouders. ‘Nee, ze vallen wel mee,’ zei ze glimlachend en ze keek opzij. Ze keek naar valk. ‘Cool, zeg!’ zei ze verbaasd kijkend naar de prachtige torenvalk. Wat cool! De echte manier waarop je Quana helemaal kon houden uit haar spanning, was door een dier met je mee te brengen. Voorzichtig en aarzelend bracht ze haar vinger naar zijn kopje, maar gaf hem uiteindelijk met haar vinger een hele zachte aai, een streling die door een mens zelfs het kleinste donshaartje overeind zou laten staan. Ze keek genietend naar de valk en legde haar hand weer terug naast zich. Ze zou afgaan als ze gebeten zou worden, maar dan zou ze ook een verhaal hebben om ’s nachts over na te denken. ‘Ik ben ’s nachts trouwens ook liever actief dan ’s morgens,’ bekende ze met haar zachte stem, waarna ze even naar Felix keek en nu een echte, gemeende glimlach om haar lippen liet komen. Ze kreeg kuiltjes in haar wangen.

Eindelijk! De verlegenheid en de spanning was achter de rug. Dankzij de torenvalk, maar ook dankzij Felix’ grapje, voelde ze zich al veel beter op zijn gemak en liet dit ook merken. Ze liet haar oude houding varen. Ze liet haar benen zakken op de grond, eentje een beetje opgetrokken en liet haar handen achter zich steunen, zodat ze een beetje naar achteren kon leunen en keek even naar de zon. Ze schrok toen haar bleke huid zichtbaar werd. Had ze die enkeljas van Axel nog maar, dan zou hij die haar kunnen geven. Ze keek even naar haar been en zuchtte even. Ze moest het er maar mee doen. ‘Ik denk dat ik me op mijn gemak voel bij je,’ zei ze en ze glimlachte even twijfelend. Hij zou het misschien verkeerd kunnen opvatten. Ze keek weer voor zich uit. ‘Misschien zit ik bij je in de klas,’ zei ze zachtjes en ze keek hem even aan, waarna ze haar blik weer voor zich uit liet glijden.

Felix keek vanuit zijn ooghoek naar Quana, ze deed hem aan Lily denken. Hij zag hoe Fallen zijn ogen sloot toen Quana met haar vinger over zijn kop streek. ‘Ik ben ’s nachts trouwens ook liever actief dan ’s morgens,’ "Ik dacht dat alleen Shadranen van de nacht houden." Felix merkte verandering bij Quana op. Ze liet haar verlegen houding varen en leek echt op haar gemak. Zijn vermoeden werd bevestigd door haar woorden. ‘Misschien zit ik bij je in de klas,’ Hij keek haar aan en bleef kijken ookal had ze haar blik al afgewend. "Misschien wel, misschien niet. Hoe oud ben je?" Daar kwam die nieuwsgierigheid weer. "Eum... misschien een persoonlijke vraag, maar kwam jij vrijwillig naar deze school?" Felix sloeg zijn ogen naar en keek naar de grond voor hem. Hij had zijn vader uitgescholden toen hij hoorde dat hij naar deze school moest. Het gewicht op zijn schouder ging weg waardoor hij wist dat Fallen was weggevlogen. Hij had Fallen ooit gekregen van Lily. Daniël wilde hem eerst laten vermoorden, maar daar heeft Felix een stokje voor gestoken door Fallen een tijdje op zijn kamer te houden. Een kamer waar alleen hij mocht komen. Na zijn gepieker keek hij terug naar Quana, benieuwd naar haar reactie.

Quana’s hoofd schoot opzij. Ze grijnsde breed. ‘Wat gek dat je er meteen vanuit gaat dat ik geen Shadraan ben,’ zei ze en ze keek hem even geamuseerd aan. Hij zou nooit kunnen weten van welke planeet ze kwam, wel dan? ‘Ik ben een volbloed Raziaan. Die houden ook van de nacht. De meeste dan toch,’ zei ze en ze grinnikte even. ‘Maar vooral hou ik van vuur. Het lijkt me erg als je van Razen komt en je kan je bent bang voor vuur,’ zei ze even grappend. Dat was het teken waarop echt werd bevestigd dat ze het leuk vond om grapjes te maken. Ze sloot haar ogen even en keek weer naar Felix. ‘Ik ben zeventien jaar oud,’ zei ze en ze dacht even na. ‘Over een paar weken word ik achttien,’ zei ze en ze kon de teleurstelling niet weglaten. Ze vond het niet fijn om achttien te worden. Het gaf haar zo’n officieel gevoel dat ze weer ouder werd dus ook wijzer moest zijn en zo. Ze was eigenlijk veel liever jong en zorgeloos. Bij Felix’ volgende vraag keek ze ongemakkelijk naar de grond. ‘Ja,’ zei ze en ze krabde even op haar hoofd. ‘Nou ja, eigenlijk zit het er tussenin,’ zei ze en ze voelde een brok in haar keel komen. ‘Mijn vader...’ begon ze en ze dacht even na. ‘Deed dingen, waardoor ik naar Starshine moest voor mijn eigen veiligheid, toen hij dood was, tenminste,’ zei ze en hoopte hiermee Felix’ vraag genoeg beantwoord te hebben. Ze wou niet vertellen wat haar vader bij haar gedaan had, evenals in details treden. Ze had nu zelfs al veel te veel gezegd, maar misschien zou Felix dat niet eens doorhebben. Nee, niemand kon weten wat er met haar gebeurd was. Zelfs haar gekwetste uiterlijk verraadde het niet.

‘Jij wel dan?’ vroeg ze gauw, om de aandacht van zichzelf af te leiden. Ze vond het fijner om naar iemand anders geschiedenis te luisteren dan naar haar eigen. Die was zo… dramatisch. Alsof er niks anders op de wereld was dan haar geschiedenis. Nee, zo wou ze zich ook helemaal niet voelen. Felix begon met zijn vraag, hij maakte het maar af! Sodeju, van waar opeens dat felle gedoe? Ze zuchtte even, sloeg haar armen om haar knieën en even, heel even maar, bleek dat gekwetste, kleine meisje van vroeger weer, die altijd na de dood van haar vader bang op de bank zat, wachtend tot hij zou komen. Maar hij kwam niet, nooit meer. Ze sloot haar ogen bij die herinnering. Daarna was het weg en liet de andere Quana zich weer zien, die ze als masker gebruikte om haar karakter een andere weerspiegeling te geven. Ze keek opzij naar Felix. Ze keek daarna even naar de grond en voelde haar wangen rood worden van enige schaamte omdat ze te veel gezegd had over haar geschiedenis, maar ook gewoon om in het bijzijn van iemand te zijn.

"Ik kan het zo'n beetje aanvoelen als iemand een Shadraan is," zei Felix. Niet dat dat zijn kracht was, het was meer een gevoel. "Vindt je het zo erg om achttien te worden? Ikzelf vind het geweldig om niet van ouders afhankelijk te zijn." Quana's antwoord op zijn tweede vraag deed hem opkijken. ‘Jij wel dan?’ vroeg ze voor hij door kon vragen. Even verscheen er een glimlach op zijn gezicht, maar die verdween al gauw toen hij terug dacht aan wat zijn vader had gedaan. "Wel euh.." Even krabte hij aan zijn achterhoofd. Na een korte aarzeling vertelde hij wat er gebeurt was, sommige details weg latend. "Ik ben gedwongen door mijn vader, maar ik zal maar bij het begin beginnen zeker? Anders kan je niet volgen." Zijn stem was zachter geworden. "Vroeger had ik een vriendin, een zielsverwant zeg maar. Lily, een meisje met haar zo rood als vuur en altijd een verlegen blik in haar ogen. Ze was geboren op Razen maar verhuisde naar Shadra. Voor ik haar leerde kennen was ik een... rotzak. Zo iemand die mensen uitdaagt om te vechten en ze vernederd." Even stopte hij met praten en langzaam kleurde zijn ogen rood, gewoon omdat het hem pijn deed om dit te vertellen. "Ik had een redelijke reputatie opgebouwd die mijn vader goedkeurde. Natuurlijk vond mijn vader het niet kunnen dat ik veranderde en dus vermoorde hij Lily. Ik ben de enige die het weet en ik ben van plan om hem te ontmaskeren en uit de stad te laten verbannen. Volgens mij heft hij het door dat ik het weet en stuurde hij me daarom naar hier." Felix ronde zijn verhaal af en vroeg zich af waarom hij dit allemaal een een meisje die hij pas een paar minuten kent vertelde. Zijn ogen bleven bloedrood, omdat er verschillende emoties door zijn lijf heen gierde: verdriet, woede, kwetsbaarheid,.... Ooit zal hij zijn wraak nemen en op dit moment keek hij er alleen maar naar uit.

Verbaasd keek Quana opzij. ‘Dan heb je het bij mij toch verkeerd gevoel, aangezien ik een Raziaan ben. Tenzij ik gedumpt ben bij een pleegvader op Razen en mijn echte vader dus oorspronkelijk uit Shadra komt, maar ik ben bang dat dit niet het geval zou zijn,’ zei ze en ze glimlachte even, waarna ze aandacht naar het verhaal van Felix luisterde. Een steek van medelijden ging door zich heen. Zijn vriendin vermoord en zijn vader die hem niet accepteerde. Het spoorde haar aan om haar verhaal ook gewoon te vertellen. ‘Ik denk dat we alleen maar quitte zullen staan als ik je mijn verhaal vertel,’ zei Quana en ze glimlachte naar Felix, waarna ze naar haar voeten keek. Ze had het zichzelf nog steeds niet aangeleerd om bij dit pijnlijke verhaal iemand recht in de ogen te kijken, kortom omdat ze het alleen nog maar aan Axel verteld had, die al aanvoelde als haar beste vriend. ‘Ik heb dus ook een vader. Nou ja, had,’ zei ze en ze keek even naar Felix. ‘Mijn vader deed dingen. Dingen die niet mogen. Die het daglicht niet kunnen verdragen,’ zei ze en ze keek opzij naar Felix, zichzelf met moeite aansporend om toch naar hem te blijven kijken. ‘Hij…’ zei ze en ze voelde een brok in haar keel, maar dapper slikte ze die door. ‘Hij kwam aan me, om het maar op de zachte manier te zeggen en niet op die manier waarop vaders aan hun dochter moeten komen,’ zei ze en ze keek hem aan. Een kuiltje kwam in haar wangen toen een mondhoek een beetje opkrulde. ‘Hij… Hij sloot me ook soms op, gaf me dagenlang geen eten als hij daar zin in had. Het ging fout met hem sinds de dood van mijn moeder, die stierf op mijn negende.’

Quana moest diep ademhalen voordat ze verderging. ‘Het begon met liefkozingen, een beetje meer krijgen dan ik normaal doe en lief lachen, maar hij ging langzaam verder op de grove handelingen. Handelingen die ik je niet kan en mag vertellen,’ zei ze en ze zuchtte even, Felix zou wel weten wat voor soort dingen. ‘Het was in elk geval niet voor vader en dochter bedoelt. Het gebeurt nooit tussen hun,’ vertelde ze. ‘Toen die pijnlijke tijd uiteindelijk voorbij was, hoorde ik op een dag dat mijn vader aangereden was,’ zei ze en ze moest moeite doen om niet te janken, dus keek ze opzij. ‘Hij liet mij elke dag min voelen, dat ik niet moest bestaan, dat ik te bleek was om een fatsoenlijk mens te zijn op deze wereld, dat ik een last was en goh, ik kan wel een boek maken over alle dingen die hij aan me op te merken had. Dus nee, ik was niet verdrietig om zijn dood, eerder opgelucht,’ vertelde ze en een kort glimlachje kwam op haar lippen. ‘En toen verhuisde ik naar Cassia en nu zit ik hier,’ zei ze en ze keek opzij. Ze voelde iets langs haar wang glijden en keek gauw weg van Felix. Ze voelde zich nog altijd min. Die pijn bleef er altijd. Altijd gewoon. ‘Dus, dat is zo’n beetje mijn geschiedenis. Nu staan we quitte,’ zei ze en ze glimlachte even, niet wetend wat ze nog kon zeggen.

‘Ik denk dat we alleen maar quitte zullen staan als ik je mijn verhaal vertel,’ Felix keek haar aan terwijl zijn ogen van vuurrood naar bordaux gingen. Toen ze was uitgesproken kon hij nog net een traan over haar wang zien glijden voor ze de andere kant op keek. ‘Dus, dat is zo’n beetje mijn geschiedenis. Nu staan we quitte,’ Felix schudde even zijn hoofd. "Zoiets hoort een vader inderdaad niet te doen, maar jij hebt wel een soort van wraak gekregen, niet?" Daar kwam de kille toon in zijn stem. Een toon die zijn overige emoties verbergde. "Ik wil nog altijd mijn wraak omdat hij mijn hart zeg maar heeft gebroken." Felix' ogen laaiden terug vuurrood op terwijl hij Quana aankeek. Ineens verscheen er een zwarte mist om hen heen. Een teken dat hij nog veel moest leren om zijn krachten te kunnen gebruiken. Door de woede die hij voelde werd zijn kracht geactiveerd. De mist was ondertussen al zo dik geworden dat je er niets in kon zien. Alleen Felix kon in deze mist alles onderscheiden omdat hij hem had veroorzaakt, een mistblik zag maar. Het zelfde als een kat s'nachts heeft zeg maar alleen in de mist. Na een paar keer diep in en uit ademen werd hij terug rustig en liet de mist langzaam wegtrekken. Hopelijk was Quana niet te hard geschrokken dat ze het op een lopen zou zetten.

Quana haalde haar schouders op. ‘Ik wou gewoon dat het allemaal een beetje anders was gelopen, dan zat ik hier nu niet met zoveel drama,’ zei ze en ze grinnikte even, waarna ze haar ogen even sloot. Het begon eigenlijk best mistig te worden. Ze keek opzij en een gil ontsnapte. ‘Felix,’ zei haar zachte, gebroken stem en ze schoof een beetje op. Ze viel en kwam weer recht. Ze zag de mist en keek om zich heen. Haar bange blik keek naar de mist terwijl haar hersens probeerden te bevatten wat er nu eigenlijk allemaal om zich heen gebeurde. Ze keek naar Felix. ‘Gaat het wel?’ vroeg ze en ze legde haar ijskoude hand op zijn been. Ze had nooit warme lichaamsdelen, ondanks dat ze vanaf Razen afkomstig was. Ze werd alleen maar verschrikkelijk bang van hoe Felix er nu uitzag. ‘Ik heb toch liever je lieve kant,’ zei ze en ze zuchtte even. ‘Ik bedoel je vriendelijke kant of whatever,’ zei ze en ze keek met een rode kop weg. Rood stond niet eens goed bij bleef, vond zijzelf. Daarom deed ze ook nooit make-up op. Alleen een beetje zwarte mascara. Ze keek opzij naar Felix. Gelukkig, de mist was in elk geval wel weg. ‘Hopelijk ben je nu weer een beetje gekalmeerd,’ zei ze glimlachend tegen Felix, waarna ze haar blik over het grasveld liet zijn. Leerlingen keken hun verbaasd aan. Quana trok haar benen alleen nog maar meer op ter beschermend. Jongens wezen naar haar, stootten elkaar aan en meiden draaiden zich om naar elkaar, om iets in elkaars oren te fluisteren. Haar blauwe ogen keken een beetje gekwetst opzij. Ze zou het beter niet te nauw op kunnen nemen dat iedereen zo boos keek naar haar. Of nou ja, dat iedereen zo spottend en zo raar keek. Het gaf haar een vervelend gevoel, een gevoel die ze niet wou hebben en die ze lang geleden al had proberen te vermijden. ‘Ze stoppen maar niet met kijken. En dat terwijl ik niet eens interessant ben,’ mompelde ze zachtjes en ze keek een jongen aan, die zijn blik gauw afwendde. Dat was alweer eentje van de vijftig leerlingen die naar haar keken. En niet omdat ze zo mooi was of zo. Alleen omdat ze bleek, onzeker en verlegen was, natuurlijk speelde haar blauwe ogen ook nog een hoofdrol in het verhaal. ‘Je mag blij zijn dat je niet bleek bent.’ Ze snauwde het bijna en ze sloeg haar ogen neer.

- Dit was een hele slechte post Van mij dan eh -

Felix grinnikte even toen Quana met een rood hoofd wegkeek. De mist was ondertussen helemaal weg en hij was wat gekalmeerd waardoor zijn ogen terug bordaux werden. Het duurde altijd een tijdje voor ze terug hun normale grijs hadden. ‘Hopelijk ben je nu weer een beetje gekalmeerd,’ Leerlingen begonnen naar hen te kijken en het werd bevestigd door Quana. ‘Ze stoppen maar niet met kijken. En dat terwijl ik niet eens interessant ben,’ Hij keek de leerlingen een voor een aandachtig aan. Misschien moest hij het beetje vuurmagie dat hij van Lily geleerd had op hen loslaten? "Misschien kijken ze wel naar mij. Ik zie er op dit moment ook niet erg normaal uit." Zijn toon was al terug normaal. "Hey, misschien moet je eens in de spiegel kijken, je ziet zelfs enger uit dan ik als ik kwaad ben!" riep Felix naar een meisje die naar Quana staarde. Ze draaide zich meteen om en liep huilend weg. "Dat is er al een minder," mompelde hij zachtjes terwijl hij zich concentreerde op het beetje vuurmagie. Hij liet de boeken van een groepje meisjes heet worden, waardoor ze die ineens lieten vallen. "Zweten jullie handen zo erg dat je niet eens boeken kan vasthouden?" Ook deze meisjes liepen van het grasveld af. "Thank you, Lily," zei hij zachtjes toen hij nog een paar leerlingen had weggejaagd met zijn vuurmagie.

[kort, maar ik ben wel op dreef xD]

Zuchtend keek Quana Felix aan. ‘Geloof me, wat je daar zegt, zou ik zo graag willen geloven,’ zei ze en ze glimlachte even naar hem. ‘Maar ik denk dat ze het nodig vinden om alleen maar naar mij te kijken. Niet omdat ik zo mooi ben, eerder omdat ze nog nooit iemand bleek hebben gezien. Bleek en triest, wat trek ik toch fijn veel aandacht,’ mompelde ze sarcastisch en ze liet haar blik even opzij glijden naar Felix, om vervolgens haar aandacht te richten op wat hij deed. ‘Dankjewel, Lily,’ voegde ze er zachtjes aan toe en ze liet een bemoedigende glimlach zien aan Felix, waarna ze haar hand even op zijn knie legde en hem met haar helblauwe ogen aankeek. ‘Lily zal trots op je zijn,’ zei ze en ze knikte naar hem, alsof ze hem daarmee nog een betere overtuiging van haar woorden wou laten geloven. Ze liet haar had zakken. ‘En ik ook,’ mompelde ze zachtjes, terwijl ze naar de mensen om zich heen keek. ‘Nog nooit heeft iemand dit voor me gedaan. Bedankt,’ zei ze en een vaag glimlachje kwam tevoorschijn, waarna ze voor zich uitkeek en haar hoofd op haar knieën liet steunen.

- Sorry! Ik krijg er echt niet meer uit! -

Felix glimlachte door Quana's woorden. Lily zou inderdaad trots op hem zijn, maar van zijn vader zou hij alleen maar gelul te horen krijgen. ' nog nooit heeft iemand dit voor me gedaan. Bedankt.' Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Heeft echt serieus nooit iemand het lef gehad om voor je op te komen? Volgens mij moeten sommige leerlingen hier eens dringend manieren leren en met mijn karakter moet dat niet zo moeilijk zijn." Felix grinnikte even. Het was lang geleden dat hij nog iemand op zijn plaats had gezet. "Eigenlijk lijk je wel op een vampier met je bleke huid, hel blauwe ogen en schoonheid." Hij bekeek haar even. Ja, een vampier was de perfecte gelijkenis. Hij keek terug even naar de lucht om na te denken. Zijn moeder was ook redelijk bleek geweest omdat ze niet buiten mocht komen van zijn vader, misschien was het daarom dat Quana bleek zag. Felix zette zijn vingers aan zijn lippen en blies. Een zuivere klank klonk over het terrein en tien minuten later lande Fallen op zijn schouder. Zijn moeder had gezegd dat hij Fallen naar haar moest sturen als hij zijn besluit had genomen om hier te blijven en niet proberen om geschorst te worden. Hij fluisterde waar Fallen heen moest en liet haar gaan. "ik moest het mijn moeder laten weten wanneer ik aangekomen wwas, maar ik was het helemaal vergeten."

[is niet erg. Ik wilde eens ergens posten maar kreeg niet meer dan twee regels geschreven xD]

Rustig keek Quana opzij, maar ze kon er niks aan doen dat er een glimlachje doorbrak als Felix zo praatte. ‘Je moet niet liegen,’ zei ze blozend en ze keek naar de grond. ‘Je hoeft me geen plezier te doen door te zeggen dat ik een schoonheid ben, hoor. Ik weet al van mezelf dat ik niet moeders mooiste ben,’ zei ze en ze schoot in de lach van dat woordje. Eigenlijk was het een woordje wat haar niet erg opfleurde, maar het was wel waar. En Felix moest nu niet net doen alsof zij mooi was, want dat was vooral niet waar. ‘Ja, een vampier. Dat zou ik wel willen zijn. Dan kon ik wegvliegen als iemand me irriteerde,’ zei Quana en ze zuchtte zachtjes, waarna ze opnieuw naar haar bleke benen keek. Ja, het zou fijn zijn als ze kon ontsnappen door weg te vliegen. Ze sloot haar ogen en keek toen naar Felix. ‘Dan weet je moeder in elk geval dat je hier je saaie leven tegemoet gaat,’ zei ze lachend en ze keek omhoog. Eigenlijk was het hier nog niet zo heel slecht, maar liet ze dat gewoon lijken door dat soort dingen te zeggen. Ja, eigenlijk was het hier best wel oké, op de leerlingen afgezien dan. Sommige leerlingen. Felix was anders, had tenminste geen vooroordelen over haar. Het was precies diegene die goed was om mee te praten, voor haar dan. Ze had geen idee hoe Felix over haar dacht. Ze sloot haar ogen. Ze wou op dit soort momenten dat Juice bij haar was. Maar die was wel weer ergens aan het jagen. Juice was haar vriend, al best lang, maar hij kwam eigenlijk nooit tevoorschijn. Toch… Ze hoorde iets wat erg bekend in haar oren klonk. Ze glimlachte. ‘Nu ontmoet je mijn vriend.’

Juice, een prachtige, zwarte draak, die drie komma vijf meter hoog was, landde neer. Zijn zwarte, schubbige huid was mooi glanzend en zijn vleugels sloegen zich in en uit. Quana stond op en zelfverzekerd liep ze naar het dier toe. Juice bewoog zijn kop richting haar en begroette haar door zijn neus even tegen Quana’s wang te drukken, waarna hij met zijn wijze grijs-zwarte ogen naar Felix keek. ‘Dat is Felix,’ zei Quana zachtjes en Juice klapte zijn vleugels in en uit, alsof hij Felix daarmee wou begroeten. De overige leerlingen die zich niet weg hadden laten jagen door Felix, deden een paar stappen achteruit, op een arrogant ziende jongen na. Quana draaide haar hoofd richting hem en hij keek haar recht aan. Quana deinsde achteruit van zijn blik. Juice keek opzij en keek de jongen even aan. De jongen deed een stap achteruit, maar bleef wel staan waar hij toen was. Hij liet zijn blik weer naar Quana gaan, die geïntimideerd werd. ‘Hoe vind je hem?’ vroeg ze Felix over haar draak en ze glimlachte.

- Ik ben weer op dreef! -

Felix schoot in een felectie een paar meter naar achter toen hij de draak zag. Hij was altijd al gefascineerd geweest door draken, maar om er eentje in het echt te zien? Langzaam stond hij op en liep naar de draak toe. ‘Hoe vind je hem?’ vroeg Quana toen hij erbij kwam staan. "Groot." Was het eerste wat er uit zijn mond kwam. Hij hief zijn hand op en raakte Juice voorzichtig aan. "Ook een goed hulpmiddel om die pestkoppen hier weg te krijgen. Hij keek de jongen die niet weg was gelopen vernietigend aan en liep naar hem toe. "Ooit al te maken gehad met de woede van een dark magician?" Felix liet de mist terugkomen terwijl hij de jongen strak bleef aankijken met vuurrode ogen. Na een tijdje probeerde de jongen uit de mist te komen en rende gillend rond. Langzaam liet Felix de mist terug wegtrekken en de jongen rende van het grasveld af. "Ik haat zo'n arrogante zakken," mompelde hij terwijl hij terug naar Quana en haar draak liep. Niet dat hij zelf nooit arrogant is, maar hij had altijd een rede. "Hij is mooi," gaf hij nu fatsoenlijk antwoord op Quana's vraag. "Waar heb je hem gevonden?" Zijn ogen waren terug stormachtig grijs nu dat hij zijn emoties onder controle had.


[Ik moet terug op dreef komen xD]

Verbaasd keek ze naar Felix, die naar de jongen liep. ‘Nee Felix, laat maar zitten. Ik ben het gewend,’ zei ze zacht, maar het was al te laat. Ergens was het ook wel fijn dat Felix dit voor haar deed, maar ze wou hem niet steeds in de problemen brengen met haar eigen fouten. Juice keek Felix goedkeurend aan. Hij vond namelijk dat Quana eens wat meer voor zichzelf moest opkomen, hoe vervelend die pestkoppen ook waren. Hij keek even naar Quana, die haar schouders ophaalde en zichzelf een beetje geprikkeld voelde door die altijd lijkende starende blik van Juice, die zich er echter niet voor geneerde, wat weer tot irritatie van Quana leidde. Eigenlijk waren ze een heel flauw duo. ‘Ik ging altijd naar een meertje toe als mijn vader weer eens iets had gedaan en ik kwam een ei tegen. Ik heb dat ei meegenomen, maar besloot dat het op zijn blik moest uitbroeden waar ik hem tegengekomen was. Niet veel later kwam hij uit en Juice en ik zijn vrienden geworden. Omdat Juice veel van vliegen hield, liet ik hem altijd buiten rondvliegen als ik eens vrij was van mijn vader. Ik heb met Juice altijd de pijn gedeeld en hij wou vaak iets aan mijn vader doen, maar ik heb het hem altijd verboden. Ik hou erg veel van Juice, maar ik wou niet dat hij gewond zou raken als mijn vader weer eens met bierflesjes smeet of zo. Juice en ik kunnen, als we elkaar aankijken, gevoelens delen en ook gedachten,’ zei ze en ze glimlachte en ze keek opzij naar Juice. De wijze ogen van Juice keken haar aan. ‘En hij is heel erg lief. Uiteindelijk is hij bij me gebleven, maar hij vliegt meestal in het Duistere bos rond,’ beëindigde Quana haar verhaal.

‘Je had het trouwens niet voor me hoeven op te nemen, hoor. Ik moet van Juice toch eens een keertje leren om voor mezelf op te komen. Alleen ben ik bang dat ik dat niet kan,’ zei ze en ze keek naar de grond. Dat laatste had ze heel zachtjes gezegd. Daarna liet ze haar blik naar Juice glijden, die haar met zijn wijze ogen aankeek en daarna naar Felix keek. Juice bukte zich en met zijn neus raakte hij de wang van Felix aan. Dat was een soort vriendschapsteken van Juice. ‘Hij mag je,’ zei ze en ze glimlachte. ‘Hij mag iedereen die ik mag,’ zei ze en ze aaide Juice even, waarna opzij keek naar Felix. ‘Je hebt geluk dat ik je mag,’ zei ze en ze keek even heel gevaarlijk, maar schoot algauw weer in de lach. Zij zou sowieso niemand iets aan kunnen doen. Ze keek weer terug naar Juice.

Felix luisterde geintreseerd naar Quana's verhaal. ‘Je had het trouwens niet voor me hoeven op te nemen, hoor. Ik moet van Juice toch eens een keertje leren om voor mezelf op te komen. Alleen ben ik bang dat ik dat niet kan,’ Hij keek haar aan met een blik die zei dat hij een plan had. "Ik wil je wel een cursus zelfverdediging geven. Als je dat tenminste wilt leren van zo'n arrogante zak als ik." Even richte hij zijn blik op de grond, soms kan hij echt een rotzak zijn. Ineens voelde hij Juice's snuit tegen zijn wang. 'hij mag je. Hij mag iedereen die ik mag.' Verklaarde Quana. Wat ze daarna zei hoorde hij niet meer omdat hij ineens iets warms en kleverigs op zijn hand voelde vallen. Toen hij omhoog keek zag hij Fallen met grote snelheid naar beneden vallen. "Fallen!" riep hij in paniek. Hij stond op en liep een stukje achteruit zodat hij zijn valk kon opvangen. Met een zachte plof viel het dier in zijn armen. Felix legde de valk voorzichtig in het gras en zocht naar haar wonde die hij na een tijdje vond. Fallens borst was helemaal doordrenkt met bloed dat afkomstig was van een redelijk diepe snee. Snel scheurde hij een stuk van zijn vest af en wikkelde dit rond de kleine valk heen. Daarna liep hij naar een boom en trok er een klein takje vanaf. Met behulp van zijn zakmes maakte hij de punt van het takje scherp en maakte aan de andere kant een klein gaatje. "heb je zo heel toevallig een dun stuk touw bij je?" Vroeg hij aan Quana terwijl hij naast Fallen neerknielde. Als ze het niet bij zich had moest hij improviseren.

Grijnzend keek Quana naar Felix. ‘Als je me die cursus kan geven, graag,’ zei ze lachend, waarna ze weer naar Juice keek, die ze aan het aaien was. Juice keek echter verbaasd naar de lucht en Quana schrok van het schreeuwen van Felix. Ze liet Juice los en kwam op hem af. ‘Wat is er?’ vroeg ze. ‘Nee, dat heb ik niet bij me,’ zei ze en ze keek rond. Nee, ze had helemaal geen touw bij zich. Het zou wel heel toevallig zijn mocht ze die hebben. Een beetje in paniek keek ze naar Felix. Juice keek naar de torenvalk en spreidde zijn vleugels even uit, waarna hij gromde naar Quana en richting een jongen wees. Ze keek naar de jongen. ‘Touw?’ vroeg ze verbaasd en ze rende op hem af. Ze pakte zijn touw af en rende weer terug. Hoogstwaarschijnlijk wou hij het voor een creatie gebruiken of hij ging naar atelier. ‘Ik leen hem alleen eventjes hoor,’ riep ze over haar schouder naar hem toe, waarna ze stil stond bij Felix en hem het stukje touw aangaf. ‘Wat ga je nu met een stuk touw doen?’ vroeg ze hem verbaasd en ze keek naar de torenvalk. Ze liep naar Juice. ‘Bedankt jongen,’ zei ze zachtjes, waarna ze even glimlachte maar daarna weer bezorgd naar Felix keek. Wat zou hij gaan doen?

- Flut flut flut! Sorry -

Felix lette al lang niet meer op wat er om hem heen gebeurde, het enige waar hij oog voor had was zijn valk. Hij keek even op toen Quana met een stuk touw kwam aanlopen. 'Wat ga je nu met een stuk touw doen?’ "Proberen die wonde te hechten, hij is te diep om zo te genezen." Hij stak het uiteinde van het touw in het gaatje van de tak en keek zijn valk aan. "Dit gaat even pijn doen, maar zo genees je tenminste." Rallen had te veel pijn om te reageren dus wikkelde Felix haar het het stuk stof en begon de wonde zo goed mogelijk aan elkaar te naaien. Hij had de tak zo dun als een naald gesneden en zo goed mogelijk proper gemaakt. Na een half uurtje legde hij Fallen in het gras en stond op. "Meer kan ik er nu niet aan doen." Felix ging voor Quana staan. "Zullen we dan nu aan die cursus beginnen? Ik moet mijn gedachten een beetje op een rijtje krijgen en wat is er beter dan de grote bullebak spelen?" Hij grinnikte even bij zijn laatste woorden. Vroeger vernederde hij kinderen omdat hij zich niet goed voelde, maar die tijd was voor hij Lily leerde kennen en is nu voorbij.

[flut]