Vandaag was het zover. Zenuwachtig keek Viva naar haar kledingskast. Aangezien het op Cassia was, kon ze beter iets fijns aantrekken. Ze keek naar een blauw jurkje. Ze pakte het en trok het aan, waarna ze er een grijs dun vestje overheen trok, die haar armen en schouder bedekten, maar tot de helft van haar buik viel. Het vestje hing losjes en had als enige twee knopen bij de borstsluiting. Die deed ze dicht. Ze deed geen schoenen aan. Dat was trouwens niks nieuws. Vroeger liep ze ook gewoon op blote voeten in Cassia rond, dus ze zou niet snappen waarom ze nu opeens schoenen daarvoor zou dragen. Ze zuchtte zacht. Ze deed wat mascara op, lichtbauwe oogschaduw en een lipgloss die schitterde, maar niet al te opvallend was. Ze mocht zich niet te opvallend opmaken of kleden. Alhoewel... Zo'n blauw jurkje was al opvallend genoeg. Met een paar snelle bewegingen kamde ze haar haren goed en ze liep naar beneden. Ze had met Jared afgesproken bij het lanceringsplatform, waar ze zouden vertrekken. Ze had klam zweet op haar handen. Eigenlijk was het illegaal wat ze gingen doen. Ze gingen een kat uit de klauwen van een mishandelende eigenaar redden. Alsnog was het stelen wat ze dan deden, ook al zag Viva het helemaal niet zo. Voor het eerst zat er eens geen glimlach op haar gezicht, die normaal altijd wel te bevinden was. Ze liep zo snel mogelijk. Het mocht dan wel weekend zijn, maar ze hoefden je maar een keer te vragen waar je naartoe ging en je werd zo rood als wat. Tenminste, Viva werd dat, als ze het plan zou vertellen.

De stenen voelden hard aan van het lanceringsplatform, alleen leek Viva zich er niet voor te interesseren. Als ze Jared niet ontmoet had, had ze Dorian gevraagd om mee te gaan. Maar Dorian had ze al even niet meer gezien, tot haar grote spijt, dus moest ze het maar met Jared doen. Zou hij zijn poolvosje meenemen? Zou hij Sammeke meenemen naar de dierenbeul toe? Ze schudde haar hoofd, terwijl ze bedacht wat er met Sammeke kon gebeuren als hij in handen van de eigenaar van het restaurant viel. Dan was Sammeke dood, daar kon je van op aan. Ze was al eens betrapt op het redden van het beestje, waardoor ze haar niet had kunnen redden en weg had moeten rennen, voor ze zelf knock-out geslagen werd en nu ging ze een hele reddingsactie doen. Ze begon al half spijt te krijgen dat ze Jared erbij betrokken had. Zenuwachtig en een tikkeltje ongeduldig ging ze op een bankje zitten.

(Alleen Jared en ik)

Jared schoot wakker en keek op de wekker. 'Shit.'Vloekte hij. Nu kwam hij ook te laat ook nog. Snel rende hij naar zijn kast en kleed zich snel om. Hij had altijd het zelfde aan maar soms een andere kleur. Jared gaf Sammeke snel een kus op zijn kopje en rende naar de plek waar hij had afgesproken. 'Sorry dat ik te laat ben.'Zei hij uit hijgend en keek haar daarna aan. 'Ben je er klaar voor.'Vroeg hij zachtjes.
Ze waren vandaag vanplan om een kat te redden en het leek hem beter om Sammeke thuis te laten. 'Ik wel.'Zei hij. Hij trok haar van de bank af en sleepte haar mee

Met de armen over elkaar wachtte Viva een tikkeltje ongeduldig op Jared. Het duurde erg lang, vond ze. Maar dat kon ook zijn omdat ze die kat gewoon zo graag wou rennen. Toen hoorde ze rennende voetstappen richting haar en keek op. Ze luisterde naar Jared. Haar blik verzachtte en ze knikte, toen ze opeens meegetrokken werd. Viva nam de overhand van Jared en sleepte hem een shuttle mee in, die hun naar Cassia zou leiden. Het ding schrokte opeens en Viva viel opzij tegen Jared aan. Met een rood hoofd liet ze zich achteruit zakken op de grond. 'Sorry,' zei ze zachtjes, terwijl ze de rode kleur met moeite een beetje probeerde te maskeren. Haar blik werd getrokken naar het kleine raampje, dat in de shuttle zat. Nieuwsgierig liet ze haar blik naar buiten gaan, maar veel kon ze eigenlijk niet herkennen. De rit ging zo snel, dat Viva haar voeten stevig tegen de grond moest drukken om niet opnieuw tegen Jared te vliegen. Het was nu niet bepaald leuk voor Jared als ze steeds tegen hem aanviel. Als de situatie niet zo ernstig was, zou Viva om de situatie van daarnet gelachen hebben en had ze zich lachend neergezet. Ze durfde Jared niet goed aan te kijken. Het was ook weer echt iets voor haar om dat te gebeuren. Ze had nu geen tijd voor misverstanden. Ze wou die kat redden en wel nu! Ze keek op toen het ding eindelijk stil stond. Naar haar zin duurde de rit veel te lang. Ze wachtte netjes - maar ongeduldig - tot de automatische deur vanzelf openging en stapte naar buiten.

Koude lucht drong tegen haar armen aan en wou het vestje binnenkruipen, maar Viva gaf het geen tijd om zich genoeg te verspreiden om haar lichaam koud te maken. Ze pakte Jareds hand zonder blikken of blozen en begon de richting van restaurant in te lopen. Ze wist nog precies waar het was. Ze wist zelfs nog precies hoe de kat eruitzag. En ze wist nog precies hoe de eigenaar eruitzag. Het was een beetje een dikke man, met een nogal vunzige blik. Viva vergat nooit meer hoe hij zijn ogen over haar had laten glijden, vlak voor hij haar voor van alles en nog wat begon uit te schelden. Ze keek achterom, naar Jared. 'Sorry dat ik zo snel ga en zo ongeduldig ben, maar ik moet weten of ze nog leeft,' zei ze, nu met tranen in haar ogen. Het kon haar niet schelen of hij het kon zien of niet. Het enige waaraan ze dacht was het redden van de kat. Het snelle lopen had zich nu gezet op rennen. Het restaurant kwam al in zicht en Viva trok Jared mee achter een muurtje. Ze keek om het muurtje heen. Daar zat het, aan een ketting, de arme poes. Ze schrok toen een man naar buiten kwam en voor de poes ging staan, met zijn blik naar het muurtje gericht. Viva had zich ondertussen gauw teruggetrokken en keek Jared met een bleek gezicht aan. 'Dat is hem.'

Jared glimlachte toen hij mee werd getrokken de shuttle in. Hij schoot in de lach toen Viva tegen hem aan viel en rood aan liep. 'Maakt niks uit kan gebeuren.'Zei hij glimlachent. Toen ze er waren stapte hij ook uit en kreeg een rilling het was hier nog al vrisjes. Hij had geen tijd omzijn jas dicht te doen want hij werd al weer mee getrokken door Viva. Al snel rende ze. Die meid wou die kat wel erg graag redden.
Voor dat Jared het in de gaten had trok Viva hem mee achter een muurtje. Jared keek ook en zag de kat vast zitten aan een ketting. Ook zag hij de man die er aan kwam. 'We doen het zo. Ik zorg dat de man naar binnen gaat en jij pakt de kat.
Over tien minuten zien we elkaar weer bij de shuttle.'Zei Jared. Zonder op antwoord te wachten liep hij rustig naar binnen. Hij keek omzich heen en zag een vrouw die hem een tafel aan wees. Hij kreeg de kaart in zijn handen en begon hem rustig door te lezen. Toen bestelde hij wat. Al snel kreeg hij zijn bestelling. Toen nam hij aan hap van zijn eten en spugde het uit. Hij gooide het eten op de grond en keek woedend naar de vrouw. 'Noemt u dit eten.'Vroeg hij woedend. Hij liep op de vrouw af en deed net of hij haar wou slaan. Al snel kwam de baas binnen en kwam woedend naar hem toen. Jared hoopte dat Viva het nu deed want dit kon nog een groot probleem worden.

Alsof Jared gestoord was keek Viva hem aan. Ze schudde wild haar hoofd, maar ze had al geen keus meer. Jared liep naar binnen. Viva legde haar handen tegen elkaar en liet haar hoofd naar de lucht gaan, terwijl ze bad dat het goed kwam met Jared. Toen begon ze te lopen richting de kat. De baas was net naar binnengelopen. Viva had nu al bewondering voor Jared. Ze probeerde de kat los te maken, maar die begon wild te mauwen toen er aan haar ketting werd geplukt. 'Sst, stil nu,' zei Viva kalmerend, terwijl ze zenuwachtig omhoog keek. Toen begon ze te prullen. Ze liet een waterstraaltje komen, veranderde dat snel in ijs en sloeg het tegen de ketting aan. Met een hoop geluid brak die in tweeën. Hopelijk was Jared in veiligheid. Ze liet de ketting van de kat glijden. Die keek haar verwonderd aan. Toen sprong die in haar armen en Viva knuffelde het beestje. 'Ik noem je Livia,' zei ze, terwijl ze over de kat haar kopje aaide. Ze vond het blijkbaar een leuke naam, want ze kwam omhoog en likte Viva over haar gezicht. Viva lachte zachtjes en aaide de poes. Een deur die dichtging klonk en Viva keek angstig op. Een vrouw stond recht voor haar. Haar ogen keken even verbaasd en toen razend. Viva stond op en begon te rennen. Ze hoorde dat iets ijzerachtigs over de grond gaan en voelde toen iets hards tegen haar rug komen. 'Oh nee,' zei ze. Ze struikelde. Gauw liet ze haar armen rond Livia los, zodat die uit haar armen kon springen. Ze viel op de grond neer. Naast haar viel een ijzeren stang neer, die haar volop in haar rug geraakt had.

De pijn was nu echt onvermijdelijk te voelen in haar rug en opstaan kon ze niet. Ze begon te kruipen richting twee vuilcontainers, die daar stonden. Uitgeput liet ze zich vallen, terwijl ze een warme vloeistof over haar rug voelde gaan. Ze hoorde voetstappen dichterbij komen en probeerde haar gejaagde ademhaling te temperen, zonder al te veel succes. Als de vrouw haar zou vinden, dan zou ze binnen de kortste keren dood zijn. Ze smeekte zachtjes dat Livia geen geluid maakte. Livia's oren waren plat achteruit en ze kroop achterwaarts naar achteren, alsof ze niet naar de vrouw terug wou, wat Viva wel kon begrijpen. Beschermend ging ze een beetje naar de kat toe. Ze kon niet opstaan. Ze kon alleen haar benen optrekken. De pijn in haar rug was nu zo erg geworden, dat ze zich stil hield. De voetstappen begonnen haar kant op te lopen en in Viva's ogen stonden tranen, die langzaam over haar wangen begonnen te rollen toen er een schaduw over haar viel. 'Jared!' riep ze vol angst, terwijl ze nog beschermender - zo ver dat nog kon - voor Livia ging liggen. Zwakjes keek ze op.

Jared liet zijn arm zakken en keek de man spottend aan. 'Kunt u niet beter personeel binnen halen.'Vroeg hij spottend en wou weg lopen. Maar de man pakte hem bij zijn schouder en al snel voelde hij een vuist tegen zijn gezicht. Jared keek de man woedend aan en sloeg hem terug gelijk drukte hij zijn vinger tegen de kaak van de man aan waardoor hij flauw viel. Jared draaide zich om en net op dat momend. Hoorde hij Viva zijn naan roepen. Jared rende naar buiten en zag dat er een vrouw voor Viva stond. Jared rende er heen en trok de vrouw weg. Hij liep naar Vivia toe en ging door zijn knieën. 'Wat is er gebeurt.'Vroeg hij bezorgt.

Wat daarbinnen allemaal met Jared gebeurde, wist Viva niet, maar ze wist wel dat als die vrouw haar nog een keer sloeg met die ijzere stang, dat wel eens haar dood kon zijn. Zwakjes keek ze op naar de vrouw, terwijl ze zorgde dat haar ligging het katje voldoende beschermde. Net op tijd kwam de hulp. Ze zag dat Jared de vrouw wegtrok, meer kon ze niet zien. Zwarte vlekken begonnen zich voor haar ogen te verzamelen, waar ze verwoed tegen vocht. Ze keek hem aan en wees naar haar rug. Livia was ondertussen bezorgd over haar rug aan het snuffelen, terwijl ze klagerig mauwde en Jared aankeek, alsof ze hem wou duidelijk maken dat de ijzeren stang hard tegen Viva's rug gegooid was. Om het duidelijker te maken, sprong de mooie poes over Viva heen en snuffelde aan de ijzeren stang. Moeizaam keek Viva naar Livia en glimlachte. De poes was al erg slim. Viva hield veel van het dier. Ze keek toen naar Jared. 'Een ijzeren stang... Tegen mijn rug... Ik kan niet meer opstaan,' probeerde ze met korte woorden uit te leggen, terwijl ze moest hijgen van de pijn om goed te kunnen spreken. Ze probeerde op haar rug te draaien, maar ze kon nauwelijks iets. Met grote ogen keek ze naar de vrouw die achter Jared stond en Jared woedend aankeek. Toen liep ze van hun weg. Ze ging vast haar man halen. Zenuwachtig keek Viva naar Jared. Dit was eigenlijk een slecht uitgelopen plan. Die man had Jared nooit mogen slaan. Viva had de vuistslag binnen wel gehoord. Ze zag dat Jareds wang een beetje blauw was. Zelf probeerde ze moeizaam haar hand te bewegen naar haar rug. Ze kreunde van de pijn en liet haar hand verslagen zakken. Misschien was er wel iets gebroken of zo. Dan konden ze die vrouw gemakkelijk aanklagen, alhoewel zij hun konden aanklagen wegens het stelen van Livia.

'Jared, ze gaat dadelijk haar man halen, we moeten hier weg,' zei Viva bang, terwijl ze haar hand op Jareds arm legde en hem doordringend aankeek. Als ze hier niet binnen de paar minuten weg zouden zijn, zou Livia weer teruggestolen van haar worden. Beschermend sloeg ze haar armen om het katje heen, terwijl ze angstig om het hoekje van de vuilcontainer keek. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Heel deze planning leek wel slecht, alsof het was verdoemd om slecht te gaan. Nee, zo mocht ze niet denken. Een traan liep over haar wang, die ze paniekerig wegveegde. Zenuwen speelden in haar op toen ze een hoop gebrul hoorde in de richting van het restaurant. Nerveus legde ze haar hand op Jareds arm. 'Ga maar zonder mij. Ga, alsjeblieft, ik red me wel,' zei ze, terwijl ze Jared nerveus in zijn ogen keek. Liet hem alsjeblieft zijn hersenen gebruiken!

Jared keek naar haar rug en schrok even. Het zag er slecht uit. Jared schudde zijn hoofd en pakte haar op. 'Denk je nu echt dat ik je achter laat hier.'Vroeg hij haar. Daarna keek hij om en zag dat allen de vrouw naar hen toe liep. Jared begon te rennen en hield Viva stevig vast. Al snel horde hij voetstappen achter hem. Jared keek om en zag een stuk of 5 mensen op hen af rennen snel ging hij een steegje in en hoopte dat ze het niet gezien hadden.

In een reflex - en ook van de schrik - sloeg Viva haar armen rond Jareds hals. Ze voelde harde pijn door haar dringen toen Jareds handen haar rug ondersteunden, maar verbeet het zoveel mogelijk. 'Kom mee, Livia,' gaf ze een bevel aan het katje, die met hun meerende. Ze keek over Jareds schouder naar de mensen die achter hun aankwamen. Tranen kwamen in haar ogen en vermoeid legde ze haar hoofd tegen de schouder van Jared neer. Haar rug deed veel te veel pijn om die alert overeind te houden. Ze hadden geluk. De mensen renden voorbij het steegje. Viva zuchtte opgelucht. Ze keek naar Livia, die gespannen staarde naar het uiteinde van het steegje. Het liefst had ze Livia opgepakt en haar stevig geknuffeld, maar dat kon nu niet. Ze moesten nu zorgen dat ze zo gauw mogelijk in die shuttle kwamen en dat ze terug op Starshine zouden zijn. Wat hadden ze eigenlijk in hun hoofd gehaald? Ze had veel moeite gedaan om deze kat te redden. Ook al was haar rug helemaal kapot en zou ze nooit meer kunnen lopen, ze was nog altijd blij dat Jared haar wou helpen en ze had geen spijt dat ze de kat waren gaan redden. Bang keek ze op toen er voetstappen weerklonken, maar het was van een verdwaald paar die hand in hand de steeg inliepen en toen weer teruggingen. Viva sloot haar ogen toen er zwarte vlekken voor haar ogen dansten. Ze begon aardig moe te worden, wat misschien van de klap kwam. Haar armen hadden zich stevig rond Jareds nek geplant, alsof ze hem nooit meer los zou laten en alsof hij haar als enige zou kunnen redden. Moeizaam keek ze hem aan, terwijl ze de tranen in haar ogen probeerde te beheersen. Zouden ze hier ooit nog wegkomen? Waarschijnlijk hadden die mensen het nu allang wel opgegeven, maar je wist maar nooit.

'Volgens mij kunnen we richting de shuttle gaan,' zei ze, terwijl ze haar hoofd van zijn schouder legde en haar nek rekte om een beter uitzicht te hebben op het uiteinde van het steegje. Ze had geen idee waar die mensen nu waren, maar ze wist wel dat als ze nu niet onmiddellijk speciale hulp kreeg van iemand, ze gewoon kapot ging in Jareds armen. En dat was nu niet bepaald de gewenste dood die ze had. Hopelijk zou ze nog kunnen lopen. Zou Jared nog wel met haar omgaan als dat niet zo was? Of zou hij schrik hebben dat het zijn schuld was en haar ontwijken. Ze hield zich steviger vast toen de zwarte vlekken weer opnieuw kwamen. Deze keer kreeg ze ze niet weg. 'Jared....' zei ze zwakjes, terwijl de zwarte vlekken overhand namen. Daarna werd de duisternis sterk en vielen haar ogen als een blok dicht, terwijl Livia ongemakkelijk mauwde. Haar hoofd viel zwakjes tegen Jareds schouder en haar armen begonnen langzaam een slapper grip te krijgen.

- Ze is flauwgevallen, niet dood -

Jared knikte en stond op het punt om de steeg uit te gaan. Hij zag dat Viva weg viel. Jared probeerde haar wakker te maken maar het hielp niet. Jared liep de steeg uit en keek om zich heen. Snel liep hij verder. Ze moesten zo snel mogelijk terug. Jared zag de schuttle al. Toen hij er heen wou rennen kreeg hij een steen tegen zijn hoofd aan. Jared viel maar wist zich zo te draaien dat hij niet op Viva zal vallen. Jared legde Viva voorzichtig op de grond en keek de man aan die dat had gedaan. Jared's hand ging naar zijn achterhoofd en voelde het bloed. Hij keek boos naar de man en liep woedend op hem af.

Viva kreunde zachtjes toen ze in contact kwam met de grond. Haar ogen gingen open en haar rug brandde van de pijn. Ze keek op en zag Jared afgaan op een man, die hem grijnzend aankeek. Tussen Jareds rode pieken door, zag ze iets feller roodkleurigs en ze wist al meteen wat er gebeurd was toen ze de steen zag liggen. Het puntje van de steen was roodgekleurd. Viva had er nu schoon genoeg van. 'Ga naar de shuttle, Livia,' dwong ze Livia, terwijl ze die een zetje gaf. De kat keek haar twijfelend aan, maar deed toch wat haar bazin haar opdroeg. Viva keek naar voren. De man was veel groter gebouwd dan Jared. Dit zou Jared niet in zijn eentje kunnen halen en zij was niet sterk genoeg om de man tegen kunnen houden. Was er dan geen middel hoe ze zich konden beschermen? Ze maakte met haar hand een snee in de lucht. Dat werd water, waarna ze het gauw vervormde naar ijs. Ze probeerde een beetje te mikken en hield een oog dicht. Het puntje van haar tong stak geconcentreerd uit haar mond, terwijl ze het bewegende doel, de man, probeerde te treffen. Ze hield haar hand naar achteren en toen naar voren, met haar vingers gekruist. De snee van ijs, wat nu ondertussen een speer was geworden, vloog naar voren. Viva schrok. Ze wou de man niet spietsen, alleen bewusteloos maken. Ze draaide het ding horizontaal. Volop vloog de speer, de zijkant ervan in elk geval, tegen de buik van de man, die ineenkromp.

'Duw hem om, Jared!' schreeuwde Viva moeizaam. Het maken van de speer had haar veel kracht en energie gekost, iets wat ze allebei hard nodig had om deze tocht nog te kunnen redden. Ze dacht aan Livia, die daar nu bang en alleen in de shuttle zat. Moeizaam begon Viva de tocht te kruipen naar de shuttle. Ze had haar leven en het redden van de kat niet zo voorgesteld. Als ze hier levend vandaan kwamen, dan zou ze er wel om kunnen lachen met Jared. Ze had het vast alleen niet overleefd als Jared er niet geweest was. Dan was ze gewoon hartstikke dood geweest. Alsof die vrouw zich zou inhouden als zij daar levenloos op de grond lag! Ze had de shuttle al bijna bereken. Uitgeput liet ze zich zakken op de grond. Ze kon niet meer.

Jared schrok toen hij iets zag. Het raakte de buik van de man. Snel duwde hij de man om toen Viva dat zei. Jared draaide zich om en zag Viva op de grond liggen. Hij rende naar haar toe en teelde haar op. Hij legde haar op zijn schouder en liep naar de schuttle. Jared wachtte tot dat de deur los ging en liep naar binnen. Jared legde Viva neer en keek om zich heen. 'Ik heb geen idee hoe het werkt.'Zei hij glimlachend en keek naar Viva.

Ze hoorde een soort 'oef' geluidje en keek opzij. De man lag verslagen op de grond, dus dat betekende dat Jared naar haar geluisterd had. Ze verzette zich nauwelijks toen Jared haar op haar schouder droeg. Toen ze uiteindelijk in de shuttle zat, keek ze naar wat Jared bedoelde. Ze grijnsde zwakjes. Livia keek haar bezorgd aan en gaf haar van bezorgdheid een kopje, waardoor Viva haar platte hand op de vacht van Livia legde, die haar bezorgd aankeek maar haar wel een klein knikje gaf. 'Dat gaat automatisch,' zei ze. Ze had het nog maar net gezegd en het geluid klonk al dat ze gingen vertrekken. Het geluid was oordovend. Viva probeerde de pijn in haar rug met moeite te negeren. De vrouw had haar heel hard geraakt met die ijzeren stang. Het bleek wel dat ze de kat nog langer hadden willen jennen. Viva keek zijdelings naar de kat en legde haar hand op de rug van het beest, trots als ze was dat Jared haar geholpen had en dat ze Livia eindelijk hadden. Eindelijk waren de dagen met mishandelingen voor Livia voorbij en kon ze de prachtige poes een leuk leven gunnen. Misschien kon ze het kennis laten merken met Jareds poolvis, Sammeke. De kat keek haar aan. Vermoeidheid speelde op in de ogen van beide vrouwen. Viva was het vrouwelijk geslacht en Livia ook. Viva beschouwde de poes als een vrouw, omdat die prachtige flank en de bouw daar gewoon op wees, vond ze. Ze aaide de poes over haar rug en legde vermoeid haar hoofd tegen de achterkant van de shuttle.

De rit leek veel langer te duren dan de heenreis, ook al was het dezelfde afstand die ze aan het afleggen waren. Ze keek naar buiten. Het waas was nog steeds te zien, dus waren ze nog steeds niet aangekomen. Het begon zwart te worden voor haar ogen en voordat Viva er goed controle over had en wist wat ze deed, viel ze met haar lichaam tegen Jared aan. Haar ogen vielen weer als een blok dicht, omdat haar hoofd zo bonkte van de pijn die zich inmiddels ook diep in haar nek gedrongen had. Haar rug was erg beschadigd en haar nek ook. Livia mauwde bezorgd en keek naar Jared met een schuin kopje. Dankzij het schudden van de shuttle, viel Viva steeds verder weg. Letterlijk en figuurlijk.

Jared merkte dat Viva gelijk had. Het ging allemaal automaties. Jared merkte dat Viva tegen hem aanviel. Snel kon hij haar nog op vangen. Jared keek naar Viva en hij merkte dat het echt niet goed met haar ging. Jared legde haar op haar buik en scheurde haar jurk kapot zo dat hij de wonden kon zien. Jared schrok zich rot en had nooit verwacht dat het zo erg was. Er moest toch iets zijn waar hij haar mee kon helpen. Toen kwam Jared op een idee. Hij had het op straat geleerd. Jared legde zijn handen om de wonden en wreef er zachtjes over heen. Jared sloot zijn ogen en consetreede zich. Het moest lukken. En als het lukte dan kon hij de pijn weg nemen. Jared opende zijn ogen weer en deed zijn jas uit. Hij legde het over haar heen omdat haar jurk nu kapot was. Jared ging naast haar zitten en bleef wachten tot dat ze weer bij kwam.

Een soort massage - maar dan een pijnlijke - drong zich diep in de duisternis in haar rug, alsof ze zelfs bewusteloos nog contact had met de buitenwereld en al wat daar gebeurde. Ze schrok. Ze voelde weer alles en voelde dat er een groot gat zat bij haar jurk. Was er toch iemand gekomen - iemand van diegenen die achter hun aan zaten - en werd ze hier nu gepakt? Waar was Jared? Ze voelde dat de pijn langzaam weg begon te nemen en dat was het moment waarop ze haar ogen opendeed. Ze keek naar beneden en zag Jareds schoenen. Was hij dat die haar jurk kapot scheurde? Geschrokken probeerde ze overeind te komen toen ze iets warms op haar rug voelde. Gelijk gelden haar handen naar haar rug, waar ze een jas voelde. Ze keek naar Jared. De pijn was weg, gek genoeg en ze glimlachte naar hem. Nu werd het haar ook duidelijk waarom haar rug blootgesteld werd. Ze was vermoeid. Ze keek naar Livia, die bezorgd mauwde en zich op de schoot van Viva nestelde. Viva aaide de kat glimlachend, terwijl ze naar het raampje keek. Het waas was nog steeds te zien, wat betekende dat ze nog steeds niet op school aangekomen waren. Ze sloot haar ogen even en probeerde zich een beetje achteruit te zakken, wat gelukkig niet zo veel pijn deed als eerst. Wat Jared ook gedaan had, het was goed gelukt!

Vermoeid liet Viva haar hoofd op Jareds schouder zakken. Ze wist niet eens of ze de afstand van het lanceringsplatform naar haar slaapzaal ging halen. Het voelde alsof ze uren kon slapen. Maar ze moest eerst waarschijnlijk nog langs de ziekenzaal. 'Bedankt voor alles, Jared,' zei ze zachtjes, net hoorbaar boven al het lawaai van de shuttle uit. Livia keek haar aan en gaf toen Jareds been spinnend een kopje. Ze was hem erg dankbaar dat hij haar bazinnetje gered had. Livia keek even naar Viva, draaide drie keer rond in de schoot van Viva, legde zich neer, legde haar kopje op haar voorpoten en viel in slaap. Viva had haar ogen nog open, maar ze was te vermoeid om recht op te zitten en zat nog steeds tegen Jared geleund. De pijn was gelukkig minder.

Jared merkte dat Viva wakker werd. Opgelucht keek hij naar haar. Het was gelukt. Jared voelde hou Viva haar hoofd tegen zijn schouder aan legde. 'Geen dank.'Zei Jared.Jared aaide de poes even over haar vachtje. Toen sloeg hij een arm om haar middel toen hij zag dat ze heel moe was. 'Ga maar slapen.'Zei Jared zachtjes en gaf haar een kus op haar, haar. Waarom hij dat deed dat wist hij niet. Jared trok Viva dichter tegen hem aan zo dat ze het niet koud zou hebben. Toen voelde Jared een steek in zijn achter hoofd. Even kreunde hij van de pijn. Hij negeerde het. Viva ging nu even voor. Al snel zag Jared dat ze bijna thuis waren. Op gelucht zuchtte hij. Ze leefde bijde nog en hadden de kat gered. Jared wist dat ze in problemen zoude komen maar dat boeide hem niet. Voor dieren zou hij alles doen. Zo had hij ook Sammeke gered uit de klauwen van een vrouw die van zijn vacht een bondjas wou maken. Jared had er nog een liteken van over op zijn linke borst.

De zachte stem van Jared zorgde ervoor dat Viva's ogen automatisch dichtvielen. De arm om haar lichaam voelde fijn. Het voelde vertrouwd en veilig. Livia keek naar Jared en gaf hem spinnend een kopje, terwijl ze zichzelf een beetje aan het likken was. Grappig genoeg kon Livia twee dingen tegelijk, om er toch nog mooi uit te zien en om Jared tegelijk te bedanken. Viva glimlachte flauwtjes. Ze was blij dat Jared was meegegaan. Bezorgd trok ze haar wenkbrauwen op toen ze Jared hoorde kreunen. Ze keek hem even aan en dacht aan zijn achterhoofd. Als ze niet zo zwak was geweest als nu, had ze haar energie kunnen gebruiken om de wond te helen op zijn achterhoofd, maar daarvoor moest ze toch echt weer op krachten komen en die had ze nu niet. Ook Livia keek naar Jared en gaf hem nogmaals een kopje, maar deze keer meer uit troost en om Jared een soort helpende hand te geven. Viva aaide de poes, terwijl haar ogen begonnen dicht te vallen. Een duisternis zou haar opslokken waar ze niet tegen kon vechten en waar ze zich alleen maar aan kon overgeven, hoe vervelend ze dat ook vond. Ze wou het liefst wakker blijven om te kijken of het wel ging met Jared, maar Jared stond er nu vast op dat ze inderdaad ging slapen. Misschien kon ze hem beter niet te bezorgd maken en doen wat hij zei. De plek waar hij een kus had gegeven, brandde hard en Viva glimlachte, terwijl ze haar ogen sloot en zich overgaf aan een diepe duisternis.

Met een harde schrok kwam de shuttle tot stilstand en Viva opende haar ogen. Ze zag dat ze stil stonden. Het deurtje ging al vanzelf open. Viva probeerde op te staan, wat nog maar net ging. Livia keek haar bezorgd aan en sprong op haar schouder. Het gewicht van de kat was niet eens te voelen, zo mager was het. Ze keek naar Jared en hield zich ondertussen vast aan de zijkant van shuttle, terwijl ze zo moeizaam vooruit ging. Toen ze uit de shuttle stapte, strompelde ze naar een zwart hek toe die daar opgesteld stond waarachter nog een stilstaande shuttle stond en leunde daar tegen, terwijl ze moeizaam haar knieën een beetje boog. Livia mauwde zachtjes en keek om naar Jared, met een schuin kopje. 'Het gaat wel,' zei Viva tegen Jared, om hem gerust te stellen, ook al wist ze dat het absoluut niet ging en die afstand nooit zou kunnen halen.

Jared merkte door de schrok dat ze er waren. Hij stond op en liep achter haar aan. 'Het zal wel. Hier komen jij.'Zei Jared en glimlachte even. Jared tilde haar op en keek haar aan. 'Ga niet tegen me liegen ik heb je zo door.'Zei hij. Jared keek om zich heen en hoorde dat er iets naar hen toe kwamen gerend. En voor dat Jared het wist sprong Sammeke bij Viva op schoot. 'Sammeke niet doen.'Zei hij. Maar zo als gewoon lijk deed Sammeke wat hij zelf wilde. 'Ik breng je naar de ziekenboeg.'Zei hij en liep richting het gebouw.

Zwak keek Viva omhoog, naar de glimlachende Jared. Ze schudde grijnzend haar hoofd, maar ze zag aan de blik van hem dat ze toch geen keuze had. Ze liep voorzichtig op hem af en gaf een geschrokken gilletje toen hij haar optilde. Gauw sloeg ze haar armen rond zijn nek, zodat ze al zeker niet zou vallen. Nu ze zo in zijn armen lag, voelde ze de vermoeidheid weer langzaam terugkeren. Maar ze moest volhouden. Ze wou niet overkomen alsof ze zwak was. Zowel niet op Jared, als op die mensen van de ziekenboeg. Ze keek hem even aan en schoot in de lach. 'Echt waar?' vroeg ze zwak speels, toen hij zei dat hij haar zo door had. Ze schonk hem een plagend knipoogje, terwijl ze ook iets op hun af hoorde rennen. Geschrokken wou ze Jared waarschuwen, totdat ze een klein gewichtje erbij voelde en Sammeke zag. Lachend aaide ze het poolvosje en liet haar nagels op een strelende manier diep in zijn flank gaan, zodat hij er ook nog kon van genieten. Nieuwsgierig keek Livia naar Sammeke en zette haar voorpoten naar Viva's arm toe, waarna ze soepel bij Sammeke sprong. Net niet op Sammeke. Fijn, nu zat ze met twee dieren in haar schoot, hangend met haar armen rond Jareds nek in zijn armen. Echt een droom dat uitkwam. Ze moest bijna hardop lachen van haar eigen sarcasme. Vermoeid keek ze naar de spelende dieren. God, ze was blij als ze eindelijk bij de ziekenboeg waren.

Vanaf hier kon het in elk geval niet meer lang duren totdat ze er waren, zag ze, terwijl Jared steeds verder liep. Ze was blij dat hij het op tijd door had gehad en haar koppigheid genegeerd had, anders had ze nu vast op de grond gelegen. Ze keek naar het rode haar van Jared en toen naar zijn rode ogen, die vertrouwd voelden. Een warm gevoel kwam bij haar op, terwijl ze dacht aan al die keren vandaag dat hij haar geholpen had. Ze keek naar Livia, die Sammeke nieuwsgierig tegen zijn flank porde en hem een kopje gaf tegen zijn kopje. De dieren zagen er schattig uit bij elkaar, alhoewel ze benieuwd was hoe Sammeke op de voor hem vreemde poes zou reageren. Vermoeid legde Viva haar hoofd tegen Jareds begin van zijn schouder aan, terwijl ze haar ogen even sloot.

Jared lachte toen ze naar hem knipoogde en knipoogde terug.
Jared zag dat de kat er ook bij kwam en wist zeker dat het zwaar werd voor haar.
Maar aangezien ze niks zei liet hij de twee hun gang gaan. Jared zag dat Sammeke de kat een kopje terug gaf en blij kefte. Hij moest lachen toen Sammeke de poes begon te likken op haar kop.
'Ik denk dat Sammeke haar wel mag.'Zei hij lachend.
Jared merkte dat Viva hem aan keek. Waarom deed ze dat toch altijd. Niet dat hij het erg vond.
Niet meer in elk geval. 'Wat.'Vroeg hij lachend. Jared begon wat langzamer te lopen toen hij zag dat ze er bijna waren.

Nadat ze haar ogen geopend had, keek Viva geamuseerd naar de twee dieren, die elkaar leken te mogen. Hopelijk werd ze morgen niet wakker met allemaal kleine poolvosjes en poesjes in bed. Ze schudde haar hoofd een beetje verward. Zo mocht ze nu ook weer niet denken, alhoewel het wel een lachwekkend idee was dat Livia al direct een oogje op Sammeke had. Dan kon ze nog eens lachen. De poes keek haar aan en spinde toen ze weer naar Sammeke keek. 'Volgens mij mag Livia Sammeke ook wel,' zei ze fronsend, terwijl de poes Sammeke een lik teruggaf en snorde. Ze aaide de poes over haar kopje en ook over Sammeke's kopje. Ze waren erg schattig bij elkaar, zo spelend en zich nergens druk om makend. Livia had nu een nieuwe wereld, een nieuw leven om aan te beginnen. Ze kon bij Sammeke blijven en spelen met Sammeke, terwijl zij bij Jared kon blijven en met hem kon praten. Dat voelde wel goed. Uh, wacht eens? Wat dacht ze daarnet? Bij Jared blijven? Het idee gaf haar al een glimlach en rode wangen. Ja hoor, natuurlijk, het zal wel, dus niet! Ontkennend schoten haar gedachten tegen haar gevoelens. Het zorgde ervoor dat ze nog meer vermoeid werd dan ze al was. Ze keek naar Jared en toen naar Sammeke en Livia. Livia had zich ondertussen al helemaal opgekruld tegen Sammeke aan, terwijl ze zachtjes snorde. Viva vermoedde dat ze nu ongeveer in slaap aan het vallen was. En dat allemaal op haar schoot!

Ze keek betrapt naar Jared. 'Eh... Niets hoor,' zei ze blozend op zijn vraag. Het was in elk geval beter dan dat ze een kille blik kreeg van hem, zoals bij het eerst van hun ontmoeting. Ze snapte zelf ook niet waarom ze haar blik niet gewoon normaal kon afwenden. Waarschijnlijk omdat ze gewoon zo ingesteld was en haar blik moeilijk op andere dingen kon richten. Ze keek weer even naar Jared en schudde haar hoofd, terwijl ze opmerkte dat ze er al bijna waren. Ze sloot haar ogen en legde opnieuw haar hoofd tegen Jared aan. Het blozen was inmiddels alweer gestopt, wat wel fijn was.

Jared keek naar Sammeke en Livia. Hij glimlachte toen Livia tegen Sammeke aan kroop in in slaap viel. Ook Sammeke ging liggen en legde zijn kopje tegen die van Livia aan.
Jared keek naar Vivia die haar hoofd weer tegen zijn schouder aan had gelegt.
'Ga je nu echt slapen of doe je weer als of.'Fluisterde hij in haar oor.
Jared's armen gingen slapen en snel keek hij omzich heen.
Hij zag een bankje liep er heen en legde Viva er voorzichtig op.
Jared strekte zijn armen en hate het tintel gevoel.

Vals grijnsde Viva naar hem, ondanks het blozen. 'Nee, dit ligt gewoon lekker,' zei ze met een knipoog, waarvan ze erg moest blozen. Het ergste was dat het de waarheid was en dat het niet gelogen was. Ze vond het ook echt heerlijk om hier te liggen. Maar misschien kon ze beter ontkennend antwoorden. Ze keek naar Jared en voelde toen de harde bank. Ze voelde een hevige pijn in haar rug en haar ogen sperden zich wijd open. Livia lag ondertussen tegen Sammeke aan en sprong er vanaf, terwijl ze met een 'miauw' plagend naar Sammeke riep, niet in de gaten hebbend dat Viva echt pijn had. 'Aah,' kreunde Viva zachtjes en ze haalde hortend en stotend adem. Haar lichaam begon zich in rare bochten te kronkelen en tranen gingen over haar wangen. 'Jared,' zei ze zachtjes. Het was eerder kreunen, zo'n pijn had ze. Ze haalde diep adem toen de pijn in haar nek trok. Haar lichaam was ondertussen zich aan het wringen in allemaal rare bochten. Vechtend tegen de pijn probeerde Viva zich te kalmeren, maar het lukte nauwelijks. Een snijdende ademhaling klonk weer door de ruimte waar ze nu waren, afkomstig uit Viva's keel. Viva greep naar de onderkant van het bankje, terwijl ze haar tanden op elkaar zette om niet te schreeuwen van de pijn. De pijn in haar rug was zo hevig... Ze voelde dat haar lichaam zich langzaam van realiteit begon te verwijderen en zuchtend sloot ze haar ogen. Ze haalde snel adem toen een nieuwe pijn in haar drong. 'Jared,' zei ze zachtjes en ze keek hem zwak aan.

Livia had ondertussen door gekregen dat er iets flink mis was met Viva. Mauwend sprong ze tegen Jared aan, hopend dat ze hem mee kon krijgen. Ze sprong op het bankje en zette haar neusje bezorgd tegen Viva's zij, niet wetend dat ze hier Viva pijn mee deed. Toen Viva hortend en stotend adem haalde, keek ze geschrokken naar Jared en mauwde opnieuw. Haar bazin had pijn! Waarom reageerde die jongen daar nu niet? Ze mauwde naar Sammeke dat hij Jared moest waarschuwen. Mauwend keek ze Jared aan en probeerde ze Viva bij de realiteit te houden, voordat die in een eindeloze diepte zou wegzakken.

Jared schrok zich dood toen hij merkte dat het erger werd met Viva. Jared telde haar weer op en begon als een gek te rennen. Jared merkte dat Sammeke achter hem aan rende. Als hij nou gewoon verder was gelopen. Jared zag het gebouw al voor zich. ' Nog even en je word geholpen' zei Jared. Hij liep naar binnen en zocht de zieken zaal op -ik weet hij is kort-