De koude stenen tegen haar rug waren het enige wat ervoor zorgde dat ze wakker bleef, dat ze niet zou geloven dat ze in een droom zat. Dat was maar al te verleidelijk; dan was het niet waar. Wren zat tegen de muur, had haar armen om haar knieën geslagen en drukte haar hoofd tegen haar knieschijven. Haar ogen had ze dichtgeknepen, omdat ze het gevoel had dat er veel tranen zouden gaan ontsnappen als ze ze open zou doen. Ze was geen persoon om te huilen, nooit geweest. Haar koppigheid stond dat niet toe. Gezichtsbehoud was belangrijk als je er alleen voorstond, als je op niemand anders kon vertrouwen dan jezelf. School was misschien wel een hardere omgeving dan de echte wereld; hier waren alleen maar leeftijdsgenoten en discriminerende leraren. Ze haatten haar, maar dat kon haar niets schelen. Ze had er vaker alleen voorgestaan, maar altijd was alles goed gegaan. Haar ouders vertrouwden altijd in haar, net als haar broer en zus. Ze vonden het niet erg als ze spijbelde, zolang ze maar goed stond. En ze zou overgaan met dit rapport. Wat was er dan mis? Deze ochtend had het verpest. Alles.

~Haar telefoon ging, vroeg op de ochtend. Nou ja, vroeg? Wren had het eerste uur vrij en er waren dus niet veel mensen meer op de etage. Vroeg kon je het dus niet noemen, maar als je wakker gebeld wordt voelt dat altijd anders. Met een zucht had ze haar mobieltje van het nachtkastje gepakt en was ze slaperig rechtop gaan zitten. Dat had echter niet lang geduurd. 'Wren? Lieverd? Ben jij dat?' Wren wreef de slaap uit haar ogen en antwoordde al wat wakkerder. 'Ja, mam. Wat is er?' Meestal zou ze een sarcastisch antwoord geven, maar als haar moeder 'lieverd', zei, was er iets gebeurd. Ze slikte ongemakkelijk, maar hoopte dat het kwam doordat het nog zo vroeg was. Er was even een stilte. 'Mam?' Wat trillerig antwoordde de stem van haar moeder. 'Wren.. Je vader..' Een gevoel van angst liet haar hart in haar keel kloppen. Haar vader had altijd al een slechte gezondheid gehad, maar hij lette goed op wat hij deed en was de laatste tijd nooit echt ziek geweest. Wren zweeg, wachtend op haar moeder. 'Hij.. hij ligt in het ziekenhuis,' ging de stem verder. 'Eerst leek het alsof er niets was, maar.. het werd steeds erger. Hij wilde nog niet naar de dokter, tot hij van de één op de andere dag koorts kreeg..' De stem werd wat zachter, maar vertelde door. Alsof alles eruit moest. 'Het werd steeds erger en erger, dus uiteindelijk hebben ze hem maar opgehaald en...' Wren brak de stem af. 'En? Wat heeft hij? Hoe erg is het?' 'Hij heeft een longontsteking.. in een vergevorderd stadium. Als hij eerder ziekteverschijnselen vertoond had, was het minder erg geweest..' Wren slikte, voelde zich misselijk en ziek. 'Gaat hij..?' Ze kreeg het woord niet over haar lippen. Haar moeder klonk nog steeds twijfelachtig, niet zo zelfverzekerd als ze gewenst had. 'Ze doen alles wat ze kunnen..' 'Alles hoeft nog niet genoeg te zijn!' riep Wren uit, boos klinkend. 'Maar lieverd, we kunnen niets doen..' 'Het moet goedkomen! Hij heeft alles uiteindelijk overwonnen! Dat kan opnieuw!' Wren wist dat ze niet boos moest zijn op haar moeder, zij kon er niets aan doen, maar haar wanhoop moest tegen iemand een uitweg vinden. 'Lieverd..' Haar moeder klonk vermoeid. 'Nee! Bel maar als er goed nieuws is!' riep Wren in de telefoon. Verdriet werd bij haar vaak woede. Ze kon nu niets meer horen. Het scheen kritiek te zijn, niet eens zomaar een ziekte. Waarom..~

Ze hoopte zo erg dat het allemaal goed zou komen, dat alles zou goed komen.. Een leven zonder haar vader kon ze zich niet voorstellen. De stenen muur vormde een anker, het enige wat ze nu had. Haar mobiel stond op trillen, zat in haar zak gepropt. Ze wilde het weten, als er iets veranderde. Er mocht niets misgaan. Anders dan.. dan.. dan zou ze naar het ziekenhuis stappen, dan zou ze.. De onmacht overviel haar. Waarom..?

Met Serpent om zijn lijf, wreef Axew de slaap uit zijn ogen. Een klein, groen bolletje bleef achter op zijn vinger. Hij keek er even ongeïnteresseerd naar en zette toen zijn wijsvinger op zijn duim, waarna hij het propje ergens heen schoot. Dat zou hij nu nooit doen met snot. Maar dat zou hem nooit gebeuren, aangezien hij het nut niet zag om in zijn neus te zitten met zijn vinger. Hij had wel viezere dingen meegemaakt dan dat. Hij schudde lichtelijk zijn hoofd. Mannen met gele tanden, of een sigaret tussen hun kaken geklemd, dat soort dingen. Of nee, eentje had zelfs een zwarte tand. Dan moest je toch ergens naartoe, hè? Hij had toevallig altijd een tandenborstel bij zich, die hij ergens had gevonden. Zijn tanden waren opvallend wit voor een straatjoch. Alleen wist niemand hier op Starshine dat hij regelrecht van de straat was, wat hij ook liever zo hield. Hij wierp een blik in de kerkers. De deur ging krakend over. Hé, hier kon hij zien hoe erg verlichtend zijn licht magie was geworden! Hij had de eerste les van Miss Malaika gevolgd, die kon goed lesgeven zeg, hij snapte het meteen. Serpent siste zachtjes, het teken dat er iemand was. Hij legde zijn hand op de rubberen huid van Serpent, waarmee hij de cobra iets rustiger kreeg. Serpent begon altijd te sissen als er iemand was, of als hij zich niet op zijn gemak voelde. Axew wist zijn zenuwachtige gevoelens en ongemakkelijkheden altijd beter onder controle te houden dan Serpent.

Hij hield zijn hand omhoog, maakte het een vuist en vormde hiermee een lichtbolletje. Hij schrok toen hij een blauwharig meisje zag zitten. Ze had mooie, lange, lichtblauwe haren, iets wat hij nog niet vaak gezien had. Hij zag haar in die ongemakkelijke positie zitten. Zijn medelijden dook omhoog. Hij maande Serpent tot stilte. Hij liep op het meisje af, terwijl hij de lichtbol van zijn hand liet gaan en het door de lucht liet zweven. Hij zette zich naast het meisje neer en sloeg zijn arm om haar schouder. Hij kende haar niet eens, maar hij wou dat ze zich niet zo rottig voelde. Na al die ellendigheid op de straat wist hij hoe zij zich moest voelen als er niemand voor je was als je in de problemen zat. Hij wreef met zijn hand over haar schouder. 'Gaat het?' vroeg hij zachtjes. Het lichtbolletje verlichtte de kerkers genoeg om hem te zien. Serpent zat op zijn schouder en keek naar het meisje.

De tranen wilden nog niet helemaal komen, haar ogen waren alleen maar vochtig. Op dit moment wenste ze dat ze had kunnen huilen, dat het allemaal gemakkelijker ging dan dit. Verstikt snikken, hopend dat het ooit op zou houden.. en snel.. Ze drukte haar hoofd tegen haar knieën. Misschien zou de pijn iets veranderen? Als de fysieke pijn nu maar de mentale tegen zou gaan.. Wren kneep haar ogen nog harder dicht. Ze wilde niets weten van de buitenwereld, niet op dit moment..
De lichtbol en naderende voetstappen haalden haar niet uit haar verdriet, uit de wanhoop die over haar heen spoelde. Ook de beweging van iemand die naast haar ging zitten merkte ze nauwelijks. Pas toen er een arm om haar heen geslagen werd wist ze dat er iemand was. Het duurde echter even voor ze opkeek. Was ze dan nooit alleen? Moest er nog iemand zien hoe wanhopig ze was? Wren keek opzij, zag een jongen met een opvallend kapsel en een slang op zijn schouder. De lichtbol die in de buurt was zag ze nauwelijks. Het kon haar allemaal niets meer schelen. Ze wilde antwoord geven op zijn vraag, maar haar stem was weg. Daarom schudde ze zachtjes haar hoofd, om daarna weer naar de grond te staren. Wat maakte het ook uit.. Het gevoel van de arm om haar heen voelde alsof haar vader er was, die haar wilde troosten. Haar vader, die hier onmogelijk kon zijn.. Maar de tranen kwamen niet. Het verdriet diepte zich nog wat uit. Wren bleef stil zitten en voelde zich verlamd. Ze had Siri achtergelaten op de etage.. tenminste, dat dacht ze. Huisdieren voelen onfeilbaar aan of er iets mis is met hun baasje. Een zachte mauw en een ruwe tong bij haar hand meldden dat haar kat hier was. Wren glimlachte lichtjes en kreeg het eindelijk voor elkaar om een hand uit te steken en Siri zachtjes te aaien. Het voelde niet beter, alleen minder zwaar..

Bezorgd keek Axew naar het meisje. Hij wreef zachtjes over haar schouder. De wanhoop in haar ogen had hij gelezen. Het meisje had haar hoofd snel genoeg terug tegen haar knieschijven gelegd om niet meer te laten zien aan hem. Hij keek naar de kat die voor haar stond en merkte de verandering van haar gezicht, maar besloot er niks over te zeggen. Hij wist trouwens niet eens dat hij dit kon. Hierbij zitten en iemand troosten. Hij was dus echt goed in sommige situaties, ook al was hij er nooit mee in contact gekomen. Het zou vervelend zijn als hij hier alleen als een zoutzak zat en niks deed, maar wel zijn aanwezigheid liet merken. Nee, daar zou hij zelf ook niet tegen kunnen als hij haar was en zij ging in zijn lichaam naast hem zitten, niks zeggend, maar wel laten wetend dat ze er was. Serpent keek naar de kat en Axew moest de cobra waarschuwen om op zijn plaats te blijven. Het was een geluk dat Serpent naar hem luisterde. Hij keek opzij naar het meisje en stak zijn hand uit naar de kat, om even over het kopje te kroelen. Hij trok zijn hand terug en verstevigde zijn arm rond haar schouder. Hij drukte haar zachtjes tegen zich aan, zodat ze zijn aanwezigheid zou opmerken. Misschien zou ze hem uit vrije wil vertellen wat er gebeurd was. Het moest wel iets heel ergs zijn als je in de kerkers ging zitten en je niet kon praten van de verstikking. Hij observeerde haar snel, ook al wist hij dat het nu niet echt de juiste tijd was voor observatie.

Ze had blauwe haren, lichtblauwe haren en een mager postuur. Ze was slank, wat hem eigenlijk toch meer aan mager deed denken dan aan slank. Alleen zou hij dat natuurlijk nooit tegen haar zeggen. Zeker niet op dit moment. Ze was echt heel erg verdrietig en hij wou niet met zijn stomme opmerkingen iets verpesten. 'Vertel me alsjeblieft wat er is gebeurd,' zei hij zachtjes, maar zorgend dat zijn stem een beetje dwangmatig was. Hij wou haar niet pushen om alles te vertellen, maar het zou misschien beter zijn voor haar als alles er gelijk uitkwam tegen een wildvreemde. Trouwens, hij zat hier niet voor niets, met zijn arm rond haar schouder. Als Axew een arm rond je schouder deed, dan was hij echt bezorgd en wou hij je echt graag helpen. Hij richtte zijn blik op het voor hem nog onbekende meisje.

Ze wilde huilen. Ze moest huilen. Maar het lukte niet. Er kwamen geen tranen, geen wanhopige snik. Alsof ze het nog niet genoeg geaccepteerd had.. Wren liet haar hand op Siri's rug rusten, die wat tegen haar aankroop en voor warmte zorgde. Precies wat ze nu nodig had; de geborgenheid van thuis in de mini-uitvoering. Wren liet zich tegen de jongen aandrukken. Het was vreemd om tegen iemand aan te zitten die ze niet kende, maar nu maakte het haar weinig uit. Ze kon hem later altijd nog een klap in zijn gezicht geven, als hij te eng ging doen. Voor nu bleef ze zitten waar ze zat en zou ze niet bewegen. Wren keek niet naar hem, hoewel ze wist dat hij er was. Hoewel ze niet huilde, kon ze er niet echt gelukkig uitzien. Dus dan maar niet kijken en je hoofd op je knieën houden, dat leek voor nu de enige remedie. Uiteindelijk vroeg hij wat haar dwars zat. Wren slikte en probeerde het praten opnieuw. Haar stem klonk wat schor, maar er kwamen woorden uit. 'Het lijkt niet zo erg..' begon ze, 'maar.. m'n vader..' Ze haalde adem en ging verder. 'Hij heeft een slechte gezondheid en nu heeft hij een ernstige longontsteking.. In het ziekenhuis kunnen ze hem misschien wel helpen, maar.. Hij is niet zo sterk tegen ziektes..' haar stem haperde en viel weer weg. Normaal zou ze zich nu aanstellen, maar bij haar vader bleef het nog maar de vraag of hij het zou overleven of niet. En die gedachte juist maakte alles zo zwaar. De jongen bleef maar zitten, al zat ze hier als een kind dat nog niet volwassen was. Ze moest opgroeien, maar nu voelde niet als het moment. 'S-sorry,' mompelde Wren, terwijl ze haar hoofd ophief en ruw haar haren uit haar gezicht veegde. Ze deed stom. Ze moest sterk zijn, geloven in haar vader.. Maar dat was soms zo moeilijk.. Ze bleef stil zitten, in een poging zichzelf te overtuigen. Kon ze zichzelf maar geloven.

'Oh,' zei Axew, waarna hij stilviel. Oh, oh? Was dat echt alles wat hij kon zeggen? Een meid naast hem was helemaal overstuur omdat haar vader in het ziekenhuis lag en hij zei 'Oh?'. Hij was echt slechter in dit soort situaties dan hij dacht. 'Maakt niet uit,' zei hij, terwijl hij weer zachtjes over haar arm wreef. Hij haalde zijn arm weg - straks ging ze nog iets van hem denken! - en sloeg die om de helft van zijn benen. De andere liet hij rusten op zijn linkerknie. Hij keek naar haar. Hij probeerde een goed antwoord te verzinnen zodat het meisje niet meer zou huilen, maar zoiets was nu moeilijk te verzinnen. 'Niet huilen! Het komt vast wel goed. Ze kunnen hem daar helpen en dat is het belangrijkste,' zei Axew en hij keek naar het meisje en glimlachte naar haar. Zou zich voorstellen op dit moment nu erg verkeerd overkomen? Hij wist het niet zo goed. Hij was dan ook nog nooit eerder met dit soort situaties geconfronteerd. Hij probeerde iets goeds te bedenken wat meer zou helpen, maar hij was zo leeg als een ballon die net een speldenprik had gehad en nu ergens op de poep van een schaap lag. Serpent keek naar het meisje en hij wikkelde zich rond Axews lijf, zodat hij het meisje niet de hele tijd moest aankijken. Serpent vond het vast raar dat hij al zoveel contacten had gemaakt op een paar dagen tijd. Het was ook raar, ook voor hemzelf. Hij keek naar zijn schoenen en bedacht ondertussen iets, wat haar vast niet meer aan het ziekenhuis en aan haar vader zou laten denken.

Misschien was afleiding wel de juiste oplossing, had hij net bedacht. 'Mijn naam is Axew, de nieuwe gek met freakin' hair van de school,' zei hij en hij wees naar zijn haren, terwijl hij het met een lichtbolletje verlichtte en grijnsde om zijn eigen grap. Hij vond zijn eigen grapjes soms wel leuk. Maar hij kon beter lachen om de grapjes van iemand anders, zoals Kaede. Die had hem wel aan het lachen gemaakt. Hij richtte zijn blik op het meisje. 'Heb jij ook een vierletterige naam? Die zijn tegenwoordig erg in,' zei hij, om haar maar aan het lachen proberen te maken. Serpent siste zachtjes, hij wou ook voorgesteld worden aan het nieuwe soort wat hij ontmoet had. 'Oh ja en dat is Serpent, niet schrikken van zijn rode ogen, hij doet niks. Hij is een tamme cobra,' zei hij en hij verlichtte Serpents kop. Serpents ogen begonnen rood te gloeien en zijn tong gleed uit en in zijn mond, even snel als een auto met tweehonderd kilometer per uur langs de snelweg zou scheuren. Axew glimlachte.

- Vergeetachtigheid heeft mij te pakken gekregen D: Sorry! -

'Oh,' klonk er naast haar, hoewel ze er nauwelijks naar luisterde. Wat als haar vader het niet overleefde? Wat als het niet goed kwam? Wat als.. Als ze nu eens haar mond zou houden en dingen niet erger zou maken met zulke gedachtes?! De jongen haalde zijn arm weg, zodat er een beetje warmte vervloog. Wren keek niet op en hield haar hoofd tegen haar knieën drukte. Ze wilde huilen, waarom kwam er niet meer dan een beetje vocht in haar ogen? Ze was niet harteloos! De jongen viel stil, maar besloot daarna te zeggen dat ze niet moest huilen. Wat nou? Ze huilde niet! Kon ze dat maar.. Wren zweeg echter, niet in staat om nu nog iets zinnigs uit te kramen. Na een tijdje keek ze op, om nu te zien wie er naast haar zat. Net op dat moment besloot de jongen zich voor te stellen als Axew. Hij had vreemd, piekerig haar en er was een slang rond hem heen gewikkeld. Siri drukte zich nog steeds tegen haar aan, omdat ze haar verdriet en doemdenken aanvoelde. Hij maakte ook nog een grap over zijn eigen haar, die eigenlijk wel klopte. Wren was ontzettend in het humeur om bitchy te doen, of niets te zeggen. Dus keek ze hem even aan met een neutrale blik, bedenkend wat ze moest zeggen, tot hij ineens over haar naam begon. Toen knikte ze maar, schraapte haar keel en begon te praten. 'Inderdaad, freakin' haar,' was het eerste wat ze zei, al voelde haar stem nog wat onwennig. 'Ik heet Wren, inderdaad met 4 letters,' vertelde ze daarna. 'Gelukkig is.. Serpent tam.. Ik zou niet willen dat Siri wat gebeurd.' Ze keek even naar de slang. Hmm.. Adelaars waren toch leuker. 'Het spijt me dat je me hier zo moet vinden.. Mijn vader heeft een slechte gezondheid,' vertelde ze, blij dat ze eindelijk weer wat kon zeggen. 'Ik moet me niet zo aanstellen,' vond ze daarna zelf. En nu? Als het niet goed kwam? Het was aan haar te zien dat ze het niet kon vergeten, dat afleiding ver te zoeken was. Wat moest ze dan gaan doen? Zich vrijwillig aan Savador offeren? Dan zou gelijk alles opgelost zijn, dat in ieder geval..

Hij grinnikte. Jammer genoeg lachte het meisje niet bij haar woorden. Hij moest haar opvrolijken. 'Ah, aangenaam kennis te maken, Wren. Het spijt me voor de omstandigheden, maar ik hoop dat ik je misschien weer wat beter kan laten voelen,' zei Axew, waarna hij een bemoedigend klopje op haar knie gaf. Het leek hem wel een aardig meisje, wat eigenlijk niet zo gek was. Iedereen was hier aardig, vond hij. Oké, sommige misschien wat minder dan anderen, maar het was heel anders dan het leven op straat. Dit was een beter leven. 'Serpent doet alleen wat als je mij iets doet of als ik hem dat opdraag. Ik ben dat nog niet van plan. Nog niet,' zei hij plagend, maar hij focuste zich algauw weer op haar woorden. 'Je stelt jezelf niet aan! Het is goed om soms eens te huilen. Trouwens, meisjes hebben daar meer behoefte aan dan jongens, dus dat is ook weer eens een excuus,' zei hij en zijn mondhoek krulde een beetje omhoog. Maar wat moest hij nu doen? Hier de hele tijd blijven zitten zou voor beiden niks uithalen. Hij moest haar stimuleren om wat anders te gaan doen. Met een handige zwaai kwam hij overeind, waarna hij zijn hand uitstak naar Wren. 'Kom, we gaan iets leuks doen,' zei hij en zijn mondhoek krulde opnieuw een beetje omhoog. Voorzichtig probeerde hij een glimlach over zijn gezicht te laten gaan. Hij glimlachte niet zo heel vaak - wat eigenlijk niet zo gek was, aangezien hij op straat had geleefd - en moest zich nu langzaam gaan aanpassen aan de anderen. Hij wou dat hij eens een keertje goed en hard kon lachen, zoals bij Kaede. Maar dat zou niet meer kunnen. Echt lachen zou hij niet kunnen, misschien grinniken en glimlachen nog wel. Dat had hij immers daarnet ook al gedaan. Hij keek naar Wren. Het was best zielig hoe ze daar zat. Een blauw hoopje. Maar hij zou haar wel vrolijk krijgen. Hij keek opzij naar Serpent. Alhoewel hij echt geen idee had hoe. Arrogant draaide Serpent zijn kop weg en Axew dacht een belediging in zijn hoofd naar Serpent toe. Als antwoord kronkelde Serpent zijn lijf steviger om die van Axew, zodat Axew bijna niet kon ademen. Daarna liet hij los en Axew keek boos naar de slang. 'Welke magie beheers je? Misschien kunnen we daarmee wat leuks doen. Of... Of ik kan je mee naar het buitenterrein nemen, om een ijsje te gaan eten,' zei hij en hij keek denkend naar boven. Ondertussen was zijn hand nog steeds uitgestoken, waar hij nauwelijks op lette. Hij keek naar het hoopje Wren. 'Ik trakteer,' zei hij.

- Flut! -

De jongen leek van plan heel veel grapjes te maken, wat haar op dit moment niet kon boeien. Hij mocht grappen wat hij wilde, vandaag zou er niet meer op haar gezicht verschijnen dan een flauwe, misschien sarcastische glimlach. Vergeet het! Ze zat alweer wat rechter, had de eerste klap van het verdriet overleefd. Al voelde het alsof er nog een tijdbom onder haar lag te tikken, wachtend op een moment om de kruimelende grond onder haar voeten vandaan te slaan. Toch bleef ze nog steeds stil zitten, energieloos.
Axew stond op en stak zijn hand naar haar uit. Vragend keek Wren hem aan, niet direct doorhebbend wat hij nu wilde zeggen met dat gebaar. Het zag er niet uit alsof hij haar ging slaan en anders zou hij dat wel merken. Boos kon ze nog steeds worden! Iets leuks doen? Geen klap dus. Wren trok lichtjes een wenkbrauw op. Zag ze eruit alsof ze iets leuk ging vinden nu? Daarna begon hij vragen te stellen, voordat zijn slang hem wurgde. Wren zuchtte. Hier kwam ze niet onderuit. Dus pakte ze de toegestoken hand en stond ze op, waarna ze zich klaar maakte om zijn vragen te beantwoorden. 'Ik beoefen Luchtmagie en Vuurmagie, hoewel ik niet zo van vuur houd,' begon ze. 'En ik denk dat een ijsje kopen wel een.. leuk idee is,' zei ze daarna. Hij trakteerde? Waylon zou straks nog jaloers worden.. Dit bracht een lach op haar gezicht. 'Ik betaal je wel terug,' zei ze, waarna ze hem volgde. De kerkers waren niet leuk, maar voor haar tijdelijk depressieve bui waren ze perfect. 'En wat voor magie beoefen jij?' vroeg ze, om ook maar iets te vragen. Siri liep achter haar aan. Misschien werd dit toch nog leuk..

- Ik heb Hier/Klik vervolgje gemaakt bij die ijswinkel zeg maar op het buitenterrein -

P.S: als dit hier niet mag staan, pb me dan